လင္းျမျမေရာင္စဥ္တန္းမ်ားျဖင့္ လြန္းယွက္ကာလင္းလက္ေနခဲ့ေသာခန္းမက်ယ္ႀကီးတစ္ခုရဲ႕ အ၀ဆီကို သူ ေရာက္႐ွိလာခဲ့၏။ အလင္းအေမွာင္မကြဲျပားခဲ့ေသာေနရာတစ္ခုမွလာခဲ့ရသူမို႔ ခန္းမက်ယ္အ၀ကေနၿပီး အလင္းတန္းမ်ားရဲ႕စူး႐ွမႈကို သူ႔မ်က္လံုးမ်ားကမခံမရပ္ႏိုင္ခဲ့...။ ထို႔ေၾကာင့္ ခန္းမအတြင္းသို႔ပင္ လွမ္းေမွ်ာ္ကာမၾကည့္ႏိုင္ေတာ့ပဲ သူ႔မ်က္လံုးမ်ားကိုခ်က္ျခင္းပင္ တင္းတင္းရင္းရင္းေစ့ပိတ္လိုက္မိသည္။
မ်က္လံုးမ်ားကို မွိတ္ပစ္လိုက္ေတာ့ ခံစားမႈအာ႐ံုတြင္ တစ္စံုတရာက ထင္ထင္႐ွား႐ွားႏိုင္လြန္းလွစြာေပၚထင္ လာခဲ့သည္။ ထိုအရာကို အမိလိုက္ဖမ္းရင္း သူ႔ေသြးခုန္ႏႈန္းေတြျမန္လာခဲ့၏။ ရင္ဘတ္ထဲမွ ႏွလံုးသားတစ္စံု ကလည္း ပံုမွန္မဟုတ္သည့္ႏႈန္းျဖင့္ တစ္ဒိတ္ဒိတ္ခုန္လာခဲ့၏။ အသက္႐ွဴသံေတြကလည္း အႀကိမ္အေရအ တြက္ခပ္စိပ္စိပ္ျဖစ္လာကာ ျမင့္တက္လာခဲ့သည္။ အာ႐ံုထဲတြင္သူအမိဖမ္းလိုက္တာက သူမဟုတ္ေသာ တစ္ စံုတစ္ေယာက္.....။
မ်က္စိမွိတ္ထားရင္း သိစိတ္တစ္ခုျဖင့္ ခန္းမက်ယ္ထဲသို႔ သူေျခလွမ္းစတင္လွမ္းကာ၀င္မိခဲ့၏။ ေနာက္... ႏႈတ္မွေနၿပီး စိတ္အာ႐ံုထဲမွတစ္စံုတစ္ေယာက္ကိုမေက်နပ္လြန္းစြာ ‘ေတာက္တစ္ခ်က္’ ေခါက္လိုက္မိသည္။ ထိုအခါ မေက်နပ္မႈမ်ားက သူ႔ရင္၀ဆီသို႔ ဒီေရလိႈင္းတံပိုးမ်ားအလား ပိုမို႐ုန္းႂကြစြာျဖင့္ ဖိတ္လွ်ံတက္လာခဲ့ ေလေတာ့၏။ ခါး... သီး... လိုက္..... တာ.....။
မ်က္စိမွိတ္ထားေနခဲ့ေသာ သူ႔မ်က္ႏွာေပၚမွ ႏႈတ္ခမ္းတစ္စံုက အလိုလိုပြင့္ဟသြား၏။ ေနာက္ ခါးသီးစြာျဖင့္ သံကုန္ဟစ္ကာ ေအာ္လိုက္မိသည္။
“အဲ့ဒီေကာင္.... အလကားေကာင္”....
ရင္ဘတ္ထဲတြင္ နည္းနည္းေနသာထိုင္သာ ႐ွိသလိုျဖစ္သြားသည္။ မ်က္လံုးမ်ားပိတ္ထားေသာ္လည္း ဖြင့္ဟ ထားမိေသာ သူ႔နားစည္တြင္ ‘အဲ့ဒီေကာင္...အလကားေကာင္’.....၊ ‘အဲ့ဒီေကာင္...အလကားေကာင္’...ဟူ ေသာပဲ့တင္ထပ္သံမ်ားကို အခန္းနံရံမ်ားဆီမွျပန္႐ိုက္ခတ္လာသျဖင့္ ထပ္ခါ ထပ္ခါၾကားလိုက္ရ၏။ သူ႔ပဲ့တင္ ထပ္သံကို သူ႔ဘာသာ ေက်နပ္စြာျပန္နားေထာင္ရင္း အာ႐ံုဆီမွ သူမဟုတ္ေသာတစ္စံုတစ္ေယာက္ကို မေက်နပ္စြာျဖင့္ သူဆက္ေအာ္မိေတာ့သည္။
“အဲ့ဒီေကာင္.... ငတံုး...၊ ငအ”.....
“အဲ့ဒီေကာင္... အ႐ူး၊ အေပါ”......
“အဲ့ဒီေကာင္... ႏြားေျခရာခြက္ထဲက ဖားလို... အျမင္မက်ယ္တဲ့ေကာင္”......
“အဲ့ဒီေကာင္.... ငါ့ေလာက္ေတာင္ မသိ၊ မတတ္တဲ့ေကာင္”.......
“အဲ့ဒီေကာင္.... ၀ါးလံုးေခါင္းထဲမွာ လ,သာေနတတ္တဲ့ေကာင္”.....
“အဲ့ဒီေကာင္... ဘာမွမဟုတ္ပဲ.. အေျခာက္တိုက္ ဘ၀င္ျမင့္ေရာဂါစြဲကပ္ေနတဲ့ ၀မ္းတြင္း႐ူး”....
“အဲ့ဒီေကာင္... ငါ့ေလာက္မွ စိတ္ထားမေကာင္းပဲ စိတ္ႏွလံုး ေသးသိမ္ဖ်ဥ္းလြန္းတဲ့ေကာင္”.....
“အဲ့ဒီေကာင္... ကိုယ္ေအးေနရင္ ကိုယ့္ဖို႔ပဲသိ...၊ သူမ်ားဖို႔ မသိတတ္တဲ့ေကာင္”....
“အဲ့ဒီေကာင္... ကိုယ့္ထက္သာ မနာလိုျဖစ္တတ္တဲ့ေကာင္”.....
“အဲ့ဒီေကာင္... ဘာအစြမ္းအစမွမ႐ွိပဲ... သက္သက္မဲ့ အေရၿခံဳေနတဲ့ အေယာင္ေဆာင္ေကာင္”....
“အဲ့ဒီေကာင္...... .... ..... ......... ........”........
“အဲ့ဒီေကာင္......... ...... ............”.........
“အဲ့ဒီ..... ........”......
“အဲ့........ ........ ......”..........
“........ ....... .......”
......
~~~~@@~~~~
ဆက္တိုက္ဟစ္ေအာ္လိုက္ရတာမို႔ သူအ ေတာ္ေမာပန္းသြားမိသည္။ အာေခါင္လည္း အ ေတာ္ေျခာက္သြား၏။ သို႔ေသာ္ သူေျပာခ်င္ေန ေသာစကားမ်ားကို စိတ္ထဲမွ တစ္စံုတစ္ေယာက္ အား ႏႈတ္မွဖြင့္ဟကာ စိတ္႐ွိလက္႐ွိ ဟစ္ေအာ္ေျပာ လိုက္ရတာမို႔ သူ႔ရင္ထဲတြင္ အေတာ္ေလး ေနသာ ထိုင္သာ႐ွိသြားသည္။ ေပါ့ပါးသြား၏။
ပိတ္ထားေသာ မ်က္ခြံလႊာပါပါးေပၚမွ အလင္း စက္မ်ားက သူႏွင့္ယဥ္ပါးသလို႐ွိလာခဲ့၏။ ထို႔ ေၾကာင့္ မ်က္လံုး မ်ားကို ျဖည္းျဖည္းျခင္း သူဖြင့္ ၾကည့္မိလိုက္သည္။
ထိုအခါ သူ႔ႏႈတ္ခမ္းဖ်ားမ်ားဆီမွ တစ္ခုတည္းေသာ စကားလံုးေလးတစ္လံုး ဖ႐ိုဖရဲ ထြက္က်သြားရ၏။
“ဟင္”......
~~~~@@~~~~
နံရံပတ္ပတ္လည္တြင္ ကိုယ္လံုးေပၚမွန္ခ်ပ္ႀကီးမ်ားႏွင့္အတိၿပီးစြာကာရံထားေသာ ခန္းမက်ယ္ႀကီးအ တြင္းသို႔ သူေရာက္႐ွိေနခဲ့တာေၾကာင့္ပင္ျဖစ္၏။
အခန္းပတ္ပတ္လည္ကို ခ်ာလည္လည္ျဖစ္သြားေအာင္ ကိုယ္ကိုတစ္ပတ္လွည့္ကာ လိုက္ၾကည့္မိေတာ့ ေတြ႔ လိုက္မိရတာက သူ႔ကိုယ္ပိုင္ပံုရိပ္မ်ားသည္သာ....။ သို႔ေသာ္ ေစာေစာက မ်က္စိမွိတ္ကာစိတ္ထဲမွ သူမဟုတ္ ခဲ့ေသာ တစ္စံုတစ္ေယာက္အား ပစ္ေပါက္ခဲ့သည့္စကားလံုမ်ားအတိုင္း သူ႔ပံုရိပ္မ်ားက မွန္ခ်ပ္မ်ားထဲတြင္ အ လဲလဲ...အကြဲကြဲ....။
ခန္းမက်ယ္ႀကီးထဲတြင္ သူတစ္ေယာက္မွလြဲၿပီး ဘယ္သူမွမ႐ွိ၊ သို႔ေသာ္ သူ႔ကိုယ္သူျပန္ကာ ခပ္တိုတိုးေလး က်ိတ္႐ွက္သြားမိခဲ့ရသည္။
~~~~@@~~~~
အကယ္၍မ်ား အခ်ိန္မွီ စြာ သူ႔ကိုယ္သူျပန္မ႐ွက္တတ္ခဲ့မိဘူးဆိုလွ်င္.........။ ။
~~~~@@@@~~~~@@@@~~~~@@@@~~~~
ပံုေလးကိုဒီေနရာေလးကေန ယူသံုးပါတယ္ခင္ဗ်ာ....။
=============================================================
ခင္မင္ရတဲ့ ေရးေဖာ္သူငယ္ခ်င္း ကိုမိုး(ဘေလာ့ဂ္ဂါ ေမာင္မိုး)တက္ဂ္ထားခဲ့တဲ့ အသိတရားဆိုတဲ့ တက္ဂ္ ပို႔စ္ေလးပါခင္ဗ်ာ။ ၾကာလွပါၿပီ.... ခုမွ လက္စသတ္ျဖစ္ခဲ့ရလို႔ပါ။ ဘေလာ့ဂ္စေပါ့(ထ္)နဲ႔ ေဟာ့ေ႐ွာ့(ခ္)ဆိုတဲ့ ပို႔စ္ေလးမွာေရးခဲ့သလို ကၽြန္ေတာ္ေနာက္ဆံုးေရးျဖစ္တဲ့ တက္ဂ္ပို႔စ္ေလးပါပဲခင္ဗ်ာ....။ ကိုမိုးေရ...ကၽြန္ ေတာ္သိတဲ့ အသိတရားေလးကို အၾကာႀကီးေနမွၿပီးလို႔ ေတာင္းေရာ၊ ဇေကာေရာ၊ လင္ပန္းေရာ၊ ဒိုဘီျခင္း ေရာ၊ ဇကာေရာ.... အားလံုးစုၿပီး ပန္လိုက္ပါတယ္ဗ်ာ........:D
=============================================================
ခ်စ္ျခင္းအားျဖင့္.....
ဏီလင္းညိဳ
23 comments:
GOOD IDEA!!!!!
ကိုဏီလင္းေရ..
သဒၶါေတာင္ မွန္ခန္းမႀကီးထဲကိုေရာက္သြားသလိုခံစားလိုက္ရတယ္။
ေအာ္ဖို႔ေတာ့နည္းနည္းလန္႔သြားတယ္။ကိုယ့္ကိုကိုယ္ျပန္ၾကည့္မိလိုက္တယ္...
ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ႔ပါေစေနာ္..
ခင္တ့ဲ
သဒၶါ
ကိုဏီေရ...
ဒီပို႕စ္ေလးဖတ္ၿပီး သဒၶါလိုပဲ ေတြးမိသြားတယ္။
ဘ၀မွာ လွပတဲ့ လိပ္ျပာေလးေတြသာ ထာ၀ရ ၀ဲပ်ံေနေစခ်င္ပါတယ္ရွင္..။
ကုိဏီလင္းညိဳေရ
အမိအရလာဖတ္သြားပါတယ္ဗ်ာ။
အသိတရားကုိ အခ်ိန္မွီဆုပ္ကုိင္လုိက္
နုိင္လုိ႔္ေတာ္ေသးတာေပါ႔ သုိ႔မဟုတ္ရင္
ကုိယ္လႊတ္တဲ႔ျမွားကုိယ္ကုိကုိျပန္စူးရခ်ည္ရဲ႕
က်ေနာ္အျမင္ရူ႕ေထာင္႔ေလးကေနေတြးသြားတာပါ။
လြဲေခ်ာ္သြားခဲ႔ရင္ေစာတီးပါ။
ဂြတ္ပုိစ္႔
ကိုယ္လည္း အဲဒီလို ေအာ္ခ်င္ေနတာ ၾကာျပီ..
ကိုယ္ေနတဲ့ ေနရာမွာလည္း မွန္တံခါးေတြ မ်ားတယ္ေလ.. :D
အဲလိုေတာ့ ေအာ္ခ်င္တဲ့ဆႏၵ ျဖစ္ေပၚဖူးတယ္။
ကိုဏီႀကီးတို႔အခန္းလိုေတာ့ မွန္တံခါးေတြ အမ်ားဘူး။ ဒီေတာ့ လက္ေလွ်ာ့လိုက္ရတယ္။ ဟဲဟဲ
အဆင္ေျပေပ်ာ္ရႊင္ပါေစေနာ္။
အလုပ္မ်ားေနလို႔ မႏွိပ္စက္လိုက္ရတာေတာ့ စိတ္မေကာင္း။
ေတြ႔မွ အတိုးခ်ျပီး ႏွိပ္စက္ဖုိ႔ တိုင္ပင္ထားသည္။ ဟိဟိ
ခပ္တိုတိုးေလး က်ိတ္႐ွက္သြားခဲ့ရတဲ့ အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ၊ ေအာ္ လူေတြ လူေတြ……ကုိယ္လည္းပါတယ္၊
မရွက္ပါနဲ႔ ကိုဏီ ဒါရွက္စရာ ဟုတ္ဘူး ဟိုဟာ..ဟုိဟာ မွ ရွက္စရာ
ခင္မင္စြာျဖင္႔
ေရႊစင္ဦး
ကိုဏီးက မွန္ၾကည့္ေနတယ္ေပါ့ေလ...
တယ္ေခ်ာတဲ့..ငါပါလား.....အဟား....
ပတ္လည္မွာပါမွန္ရွိရင္..ေနာက္ေက်ာေရာ..ဖင္ေရာ..အကုန္ျမင္ရလတၱံ႕
ကိုယ့္ကုိကုိယ္ၿပန္လည္ဆင္ၿခင္ဖုိ႕ အသိတရား တကယ္ကုိရလိုက္ပါတယ္...
ဒါေပမယ့္ အစ္ကုိိဂ်ီးေရ....တစ္ခ်ိဳ႕တစ္ခ်ိဳ႕ေသာလူစားေတြကေတာ့ အခ်ိန္မွီ က်ိတ္လည္းမရွက္တတ္ၾကဘူး....ေၿဗာင္လည္း မရွက္တတ္ၾကဘူး...မ်က္ႏွာေတာ္ေတာ္ေၿပာင္တတ္ၾကတယ္ ... :)))
ညီမေလး
အင္ၾကင္း
အဲဒီေကာင္... အခ်ိန္မွီ အမွန္တရား ျမင္နိင္ပါေစဗ်ာ ...။
ကိုယ့္အေနအထားကို ကိုယ္လိုက္မွီနိင္ေအာင္ အမ်ားၾကီး မေတြးျဖစ္ေအာင္ သတိထားေနရတယ္။
ဘဝကို ျဖတ္သန္းမယ္ ရိုးရိုးသားသားနဲ႔ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ မာန္မာနေတြ ထားခဲ့ၾကစို႔ ...။
ကၽြန္ေတာ္လည္း အဲ့ဒီလိုမ်ိဳးတိတ္တိတ္ေလးေရရြတ္မိေပါင္းမ်ားလွေပါ့အစ္ကိုေရ
အဲဒီလိုနဲ့ပဲ ဘဝကို ဆင္ၿခင္ညဏ္ ေလးနဲ့ၿပန္ တည္ေဆာက္ရတာပါဘဲ။
ခဏခဏတည္ေဆာက္လိုက္ခဏခဏ ၿပန္ၿပိုသြားလိုက္ေပါ့ဗ်ာ ဟီး
ဘယ္သူက ဘယ္သူကို အၿပစ္တင္ေနတာလဲလို႔ ၂ေခါက္ေလာက္ၿပန္ဖတ္ရတယ္.။။
ကိုဏီး ဒီတစ္ခါေရးထားတာ ဒီဇိုင္းဆန္းဆန္းေလးေနာ္..။
ခင္မင္ေလးစားလွ်က္။
ေအာ္. . ဟစ္လိုက္ရတာ စိတ္မ်ား ေပါ႔ပါးသြားလားဗ်။
အဲဒီလို မေအာ္တတ္လို႔ မသိလို႔ ေမးတာပါ။
သူ႕ကိုယ္သူ ေအာ္လိုက္မိေတာ႔လည္း နည္းနည္းေတာ႔ ေပါ႔သြားတာေပါ႔ေလ။
ေတာ္ပါေသးရဲ႕. . .ကိုယ္တိုင္မို႕လို႔. . ။ တျခားသူဆို ကြဲမွာပဲ . . ေခါင္း။
ကိုဏီ စဥ္းလဲ စဥ္းစားနိင္လြန္းတယ္ဗ်ာ အဲလိုေရးဖို႔ တကယ္ခ်ီးေကၽြးပါတယ္
အယ္ ခ်ီးက်ဴးပါတယ္ဗ်ာ ဟီးဟီး ဟဲဟဲ
း) တကယ္ေကာင္းတဲ့ အေရးအသားေလးပါပဲ ကိုဏီေရ
ကိုလင္းညိဳ ဒီပုိ႕စ္ေလးေၾကာင့္ ကုိယ့္ကိုကုိယ္ အျမဲ ဆင္ျခင္နုိင္ေအာင္ အသိေပးလုိက္သလိုပါပဲ
ေက်းဇူးပါေနာ္
အစ္ကုိေရ ..
ေရးတတ္တယ္ဗ်ာ ...
တကယ္႔ကုိ ေတာ္ပါေပတယ္ ...
ခ်ီးက်ဴးပါဧ။္ ...
တခါတေလ..အဲလိုျပန္ၿပီးေအာ္မိတတ္တယ္အကိုရာ...
ပုံစံမ်ဳိးမ်ဳိးပဲ ေရးတတ္ပါ႔ဗ်ာ
း) ဂြတ္ထေနတာပဲ း)
ကြန္႔မင့္ေရးမလို႔ ငုတ္တုပ္ထိုင္ေနတာ (အမွန္တရားေတြကိုေရးထားေတာ႔ ဘာေျပာရမွန္းမသိလို႔) သီခ်င္းအစဆုံး၂ခါနားေထာင္ၿပီး ျပန္သြားပါၿပီ :)
James Blunt ေတာ့ အရမ္းႀကိဳက္တယ္
အေရးအသားေလးဆန္းတယ္။ သင္ခန္းစာလည္းရတယ္။ ေက်းဇူး...။
ေကာင္းလိုက္တဲ့ အေတြးေခၚေလး ကိုဏီးေရ....
ခင္မင္တဲ့
ညီညီေထြး
က်ေနာ္ကေတာ႔ အရင္ကဆိုေတာင္ေပၚတက္ၿပီး ဒီလိုခဏခဏေအာ္ခဲ႔ဖူးတယ္.. ခုေတာ႔မေအာ္တာလည္းၾကာၿပီ လူပါး၀မွဳေတြကိုေတာ႔ ၾကံဳေနရတုန္းပဲ ဘာေၾကာင့္မေအာ္ေတာ႔ဘူးဆိုတာကိုလည္းေမ႔သြားၿပီ... အဆင္ေၿပပါေစဗ်ား.....
ေလးစားလ်က္..........
Post a Comment