ႏႈတ္ဆက္ျခင္း......

ကၽြန္ေတာ္ ေျပာခ်င္တဲ့စကားတခ်ိဳ႕ကို....ဒီအသံဖိုင္ေလးထဲမွာေျပာမိထားပါတယ္......။
အားလံုးကို ႏႈတ္ဆက္လိုက္ပါတယ္.....။
ဏီလင္းညိဳရဲ႕ ႏႈတ္ဆက္စကား

                                            ကၽြန္ေတာ္ ဏီလင္းညိဳပါ......:P


==============================
ခ်စ္ျခင္းအားျဖင့္......
ဏီလင္းညိဳ

အဆံုး=အစ

တကယ္ပါကြယ္.....

ငါဟာ.....

မင္းနဲ႔ခ်စ္ခြင့္ရဖို႔အတြက္...

ဟိုး......အရင္ခ်ိန္ေတြတည္းက...

အႀကိမ္ႀကိမ္ အခါခါ

အိပ္မက္မက္ခဲတဲ့့သူပါကြယ္......။ ။

~~~~~@@@~~~~~

တကယ္ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္သူ႔ကိုဘာေၾကာင့္မ်ား တစ္႐ိႈက္မက္မက္နဲ႔ ခ်စ္ေနမိခဲ့သလဲမသိပါဘူး။ အဲ့ဒီလို ေတြးၾကည့္မိတိုင္းလည္း ျမဴခိုးေတြကို လက္နဲ႔လိုက္ဖမ္းေနရသလိုပါပဲ။ ဘယ္ေတာ့မွ ေရေရရာရာမ႐ွိခဲ့ဘူး။ တစ္ခါတစ္ခါ မ်က္လႊာေလးကို ပင့္ပင့္ၾကည့္ၿပီး ခပ္ေထ့ေထ့ၿပံဳးတတ္တဲ့ သူ႔ရဲ႕အၿပံဳးေလးေတြေၾကာင့္လား၊ ဒါမွမဟုတ္ ေလေျပကေလးေတြေ၀ွ႔ယမ္းၿပီး တိုက္ခတ္လိုက္တဲ့အခါတိုင္းမွာလြင့္ေမ်ာေနတတ္တဲ့ သူ႔ရဲ႕ဆံ ပင္႐ွည္႐ွည္ေလးေတြေၾကာင့္ပဲလား။ ဘာေၾကာင့္မွန္းေရရာေသခ်ာစြာမသိႏိုင္ခဲ့ရေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္သူ႔ကို သိပ္ခ်စ္တယ္။

ကၽြန္ေတာ္သူ႔ကိုခ်စ္တဲ့အခ်စ္က “မဧ၀”ေပၚမွာထား႐ွိခဲ့တဲ့ “ကိုအာဒံ”ရဲ႕အခ်စ္ထက္ပိုခ်င္ပိုႏိုင္မယ္။ ေႏြဦးမွာ ပြင့္ဖူးတတ္ၾကတဲ့ပန္းဦးေလးေတြထက္လည္း ပိုၿပီးလွပႏိုင္တယ္။ ၿပီးေတာ့ သစ္႐ြက္ကေလးေတြ မိုးကာလမွာ စိမ္းျမလတ္ဆတ္ၾကတာထက္လည္း ပိုၿပီးလန္းဆန္းႏိုင္သလို၊ ေဆာင္းမွာေ၀တတ္တဲ့ ႏွင္းျမဴေလးေတြထက္ လည္းပိုၿပီးေအးျမျဖဴစင္ႏိုင္ပါတယ္။

အဲ့ဒီလိုအခ်စ္မ်ိဳးေတြနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ႏွလံုးသားမွာ ပန္းေတြေ၀ေနေအာင္ပြင့္ေနခဲ့ေပမယ့္ တစ္ပြင့္......၊ တစ္ခိုင္ ေလာက္ေတာင္မွ သူ႔ကိုေပးမိဖို႔မႀကိဳးစားျဖစ္ခဲ့ရေသးဘူး။ သူနဲ႔အေ၀းဆံုးေနရာမွာ တိတ္တိတ္ေလး ေၾကကြဲ ေနရဖို႔အတြက္ ေသမေလာက္ေၾကာက္လန္႔ေနတတ္ခဲ့ေပမယ့္သူနဲ႔ေတြ႔ရင္ ကၽြန္ေတာ့္ႏႈတ္ကဆြ႔ံအေနတတ္ ခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ဘတ္ထဲက ခ်စ္ျခင္းရဲ႕သံစဥ္ေတြကို သြန္ခ်ဖို႔အတြက္ လက္တြန္႔ေနတတ္ခဲ့တယ္။ မဖြင့္ဟခ်င္တာမဟုတ္ဘူး၊ မ၀ံ့မရဲနဲ႔ ေျပာမထြက္ခဲ့တာ အႀကိမ္ႀကိမ္အခါခါမို႔ပါပဲ။

ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ငယ္သူငယ္ခ်င္းျဖစ္တဲ့(ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္ေနမိခဲ့တဲ့)သူ႔ရဲ႕အေၾကာင္းကို အမွတ္မထင္သိ ခြင့္ရလိုက္လို႔ပါပဲ။ ေျပာျပရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ဒီလိုပါ။

တစ္ေန႔မွာ ကၽြန္ေတာ့္အိမ္ကို သူေရာက္လာတယ္။ သူေရာက္လာခဲ့တဲ့အခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္က ကဗ်ာစာအုပ္ တစ္အုပ္ထဲမွာ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကို တကုပ္ကုပ္နဲ႔ေရးေနမိခ်ိန္။ ၿပီးေတာ့ အဲ့ဒီကဗ်ာစာအုပ္ေလးထဲမွာ ေရးထား မိခဲ့တဲ့ခံစားခ်က္ေပါင္းစံုရဲ႕ျမစ္ဖ်ားခံရာရပ္၀န္းက သူတစ္ေယာက္တည္းသာပါပဲ။ အဓိပၸါယ္အားလံုးကလည္း သူ႔ကိုကၽြန္ေတာ္ တစ္ဖက္သတ္ခ်စ္ေနမိခဲ့တယ္ ဆိုတာမ်ိဳးေတြေပါ့။ အဲ့ဒီကဗ်ာစာအုပ္ေလးကိုသာ သူဖတ္မိ ခဲ့မယ္ဆိုရင္ သူ႔အေပၚမွာထားမိခဲ့တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕တစ္ဖက္သတ္ခ်စ္ျခင္းေတြကို သူရိပ္မိသြားမွာမလြဲပါဘူး။ အဲ့ဒါေၾကာင့္မို႔ သူ႔ကိုေတြ႔လိုက္ေတာ့ ကဗ်ာစာအုပ္ေလးကိုဖြက္ဖို႔ ကၽြန္ေတာ္ႀကိဳးစားပါေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ မေအာင္ျမင္ခဲ့ပါဘူး။ အၿမဲလိုလို ကၽြန္ေတာ့္အေပၚမွာႏိုင္စားတတ္တဲ့သူ႔အက်င့္အတိုင္း “နင္ကဘာျဖစ္ေန တာလဲဟဲ့”လို႔ မည္တြန္ေတာက္တီးၿပီး ယူသြားပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ မ်က္ႏွာထားခပ္မာမာနဲ႔ေတာင္ ကၽြန္ေတာ့္ ကိုေျပာသြားေသးတယ္။ “နင္ငါမသိပဲ ဘာေတြမဟုတ္တာလုပ္ေနသလဲဆိုတာကို စံုစမ္းလို႔ရရင္ နင္ေသ မယ္”လို႔ပါ ပဲ။ ကၽြန္ေတာ့္မွာေတာ့ ရင္တထိတ္ထိတ္နဲ႔ရယ္ေပါ့။

အဲ့ဒီလိုနဲ႔ ကဗ်ာစာအုပ္ေလးကို သူယူသြားခဲ့ၿပီး တစ္ပတ္ေလာက္ၾကာေတာ့ ခပ္လန္႔လန္႔နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္သြား ျပန္ေတာင္းမိခဲ့တယ္။ သူ႔အိမ္မွာပါပဲ။

“စံပယ္....ငါ့ကဗ်ာစာအုပ္ေလးေရာ”...လို႔.....။

စကားမစပ္ေျပာျပရရင္ သူ႔နာမည္ေလးက ‘စံပယ္လြင္လြင္’လို႔ေခၚတယ္။ တကယ္တမ္းလည္း စံပယ္ပြင့္ ေလးတစ္ပြင့္လို သူဟာႏူးညံ့ညင္သာသူေလးတစ္ေယာက္ပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္အေပၚမွာဆိုရင္ေတာ့ စိတ္ကလက္တစ္ဆစ္ လို႔ေျပာရင္ေတာင္ရမယ္ထင္ပါရဲ႕။

ကၽြန္ေတာ့္စကားကို သူကဆိုဖာခံုေပၚမွာ အခန္႔သားထိုင္ေနရင္းကေနၿပီး နံရံမွာခ်ိတ္ထားတဲ့ သူလြယ္ေနက် အိတ္ကိုညႊန္ျပရင္း “အဲ့ဒီအိတ္ထဲမွာ”လို႔ ခပ္ေအးေအးေျပာတယ္။ သူ႔ပံုစံကို ၾကည့္ရတာ အခုမွသင္တန္းက ေနျပန္လာတဲ့ပံုစံမ်ိဳးပါ။

သူ႔လြယ္အိတ္ထဲမွာ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ကဗ်ာစာအုပ္ေလးကို အေလာတႀကီးနဲ႔႐ွာမိလိုက္တယ္။ ေတြ႔ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္ကဗ်ာစာအုပ္ေလးအျပင္ ေနာက္ထပ္ စာတစ္ေစာင္ပါေတြ႔လိုက္ရေသးတယ္။ စာေလး ကိုထုတ္ယူလိုက္ၿပီး၊ သူ႔ကိုေထာင္ျပလိုက္ရင္း ကၽြန္ေတာ္ေမးလိုက္မိတယ္။

“ဒါ....ဘာလဲစံပယ္”.....

ဆိုဖာေပၚမွာ မွီႏြဲ႔စြာေခြၿပီး မ်က္လံုးေတြကိုအသာမွိတ္ထားတဲ့သူက ကၽြန္ေတာ့္အသံေၾကာင့္ မ်က္ခြံေတြကို အသာပင့္ၾကည့္တယ္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔မ်က္လံုးေတြက အစိမ္းေရာင္လက္ခနဲသန္းသြားတယ္။ ေနာက္...ကၽြန္ ေတာ့္အနားကို အလွ်င္အျမန္ေလွ်ာက္လာၿပီး လက္ထဲကစာကိုဖ်တ္ခနဲဆြဲယူလိုက္တယ္။ ေနာက္ မ်က္ ေမွာင္ကိုအတြန္႔ခ်ိဳးၿပီး ခပ္သြက္သြက္ဖတ္တယ္။ ၿပီးေတာ့မွ မ်က္ႏွာကိုေမာ့၊ ကၽြန္ေတာ့္ကိုခပ္မာမာၾကည့္ရင္း ခပ္ေငါ့ေငါ့ေလသံနဲ႔ေျပာတယ္။

“ဘာစာျဖစ္ရမွာလဲ....။ ဒါ ရည္းစားစာေလ”.....

ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲမွာ ပူခနဲတစ္ခ်က္ျဖစ္သြားတယ္....။ သူကဆက္ေျပာတယ္...။

“ထင္သားပဲ။ ဒီပံုစံပဲလာမယ္ဆိုတာ။ ေယာက်္ားေတြမ်ား နည္းနည္းေလးမွအေရာ၀င္ဖို႔မေကာင္းဘူး။ အခု ငါတက္ေနတဲ့ စာရင္းကိုင္သင္တန္းကတစ္ေယာက္ေလ။ ဒင္းကို စာအုပ္တစ္ခါေလာက္ငွားမိ၊ ႏွစ္ခါ ေလာက္ ၿပံဳးၿပီးစကားေျပာမိတာနဲ႔ ငါ့ကိုအခုေတာ့ ရည္းစားစာေပးတာခံရၿပီ။ ဘယ္အခ်ိန္မ်ား လာထည့္သြားတယ္ မသိဘူး။ ဟင္း”.....

သူအခုတက္ေနတဲ့ စာရင္းကိုင္သင္တန္းဆိုတာကို စိတ္မ၀င္စားလို႔ကၽြန္ေတာ္လိုက္မတက္မိတဲ့အတြက္ အဲ့ဒီတစ္ေယာက္ကို ကၽြန္ေတာ္မသိပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ္ကလည္း ကိုယ့္အားနည္းခ်က္နဲ႔ကိုယ္ဆိုေတာ့ ဘာမွမေထာက္ခံရဲ၊ အႀကံမေပးရဲပဲ အသာေလးၿငိမ္ၿပီးနားေထာင္ေနလိုက္မိတယ္။ သူက ခပ္ေထ့ေထ့ေလး ၿပံဳးၿပီး ဆက္ေျပာတယ္....။

“အင္း....ငါ့ကေတာ့ ေယာက်္ားေတြဆိုတာ အခြင့္အေရးသမားေတြလို႔ပဲျမင္တယ္။ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ နဲ႔ခင္မင္ခြင့္ရရင္ စာေပးၾကမယ္။ ခ်စ္သူျဖစ္သြားရင္ ဟိုခ်ိန္းဒီခ်ိန္းလုပ္မယ္။ ေနာက္ ပါးေလးႏွဖူးေလးနမ္း  ခ်င္ရတာနဲ႔။ ၿပီးရင္ေတာ့ တစ္ဆင့္တက္ခ်င္လာၾကပါၿပီ။ အဲ့...မိန္းကေလးဖက္ကေန လိုက္ေလ်ာမိၿပီဆို သြားေရာပဲ။ တစ္ေလွ်ာက္လံုးႏိုင္စားၾကေတာ့တာ။ ေအာင္မယ္....အခ်ိဳ႕ဆို ရည္းစားဘ၀မွာတင္ ဆံပင္ျဖဴ ႏႈတ္ခိုင္းရတာနဲ႔ ၀က္ၿခံညွစ္ခိုင္းရတာနဲ႔ဟဲ့....သိလားကိုထူးရဲ႕”....

သူ႔ရဲ႕စကားေတြက သြယ္၀ိုက္တဲ့နည္းနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ကိုေစာင္းေျပာေနသလိုပဲ။ အဲ့ဒါေၾကာင့္ နားေထာင္ေန ရင္းနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ေတြ ေျခာက္ေျခာက္ျခားျခားအခုန္ျမန္လာတယ္။ ၿပီးေတာ့ အခုအခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ့္ မ်က္ႏွာကို ကိုယ္တိုင္ျပန္မျမင္ႏိုင္ေပမယ့္ စိတ္မွန္းနဲ႔ျပန္ၾကည့္မိေတာ့ အိုးတိုးအမ္းတန္းနဲ႔ ေဇာေခၽြးအထပ္ ထပ္ျပန္ေနတာကိုေတြ႔လိုက္ရပါတယ္။ အဲ့ဒါနဲ႔ ေျပာမိေျပာရာ စကားတစ္ခြန္းကို ကၽြန္ေတာ္ေျပာလိုက္မိပါ တယ္။

“နင္ကလည္းဟာ..မိန္းကေလးဘက္က ခ်စ္လို႔လုပ္ေပးတာလည္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မွာေပါ့။ တစ္ဖက္သတ္ႀကီး နဲ႔”...

ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ေခ်ပစကားေတာင္မဆံုးလိုက္ရပါဘူး....။ သူ႔လက္က ကၽြန္ေတာ့္ဗိုက္ေခါက္ကို လိမ္ဆြဲၿပီး....

“ေအာင္မာ...၊ နင္ကမ်ား လာေသးတယ္။ နင္ဘာသိလို႔လဲဟင္။ ဒီမွာ ကိုထူး၊ နင္လည္း ၾကပ္ၾကပ္သတိထား ေနစမ္းပါ။ နင့္ကိုယ္နင္ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားဆိုၿပီးေတာ့ ႐ုတ္႐ုတ္႐ုတ္႐ုတ္လုပ္မယ္မႀကံနဲ႔။ ငါ့လက္ခ်က္ မိသြားမယ္။ နင္က ငါ့မ်က္စိထဲမွာ ကေလးပဲ႐ွိေသးတာ”...

သူ႔စကားေတြကို အသာၿငိမ္ကာနားေထာင္ရင္း ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲမွာ ေအာင့္သက္သက္ျဖစ္သြားရတယ္။ သူနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္က သက္တူ႐ြယ္တူခ်င္းကိုမ်ား၊ သူက ကၽြန္ေတာ့္ကို ကေလးလို႔မွတ္တယ္တဲ့ေလ။ ဒီေကာင္ကျဖင့္ သူ႔ကို က်ိတ္ခ်စ္ေနတာၾကာလွခဲ့ၿပီ။ ဒါေပမယ့္ အဲ့ဒီလိုမ်ိဳးေယာက်္ားေလးေတြအေပၚမွာ ထားတတ္တဲ့သူ႔ရဲ႕ သေဘာထားေတြ၊ အေျပာမ်ိဳးေတြ၊ ကၽြန္ေတာ့္ကိုႏိုင္စားတဲ့ အလိမ္အေခါက္ေတြနဲ႔ အဲ့ဒါေတြထက္ဆိုးတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္အေပၚမွာ သူမုန္းတီးစိမ္းကားသြားမွာေတြကိုေၾကာက္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ဖြင့္ဟမေျပာရဲခဲ့တာ၊ မ်ိဳသိပ္ခဲ့ မိတာေတြဟာ ေတြးၾကည့္ရင္ မလြန္ေလာက္ခဲ့ပါဘူး။

~~~~~@@@~~~~~

တကယ္ပါ....။

ျပန္မလိုခ်င္တဲ့ ငါ့ရဲ႕ေန႔စြဲအခ်ိဳ႕ထဲမွာ

မင္းေပးအပ္ခဲ့တဲ့

႐ွ,တတေန႔စြဲအခ်ိဳ႕ကို

စာရင္းသြင္းလိုက္ရမွာ တြန္႔ဆုတ္ေနတတ္တဲ့အထိ

ငါဟာ မင္းကိုခ်စ္ခဲ့မိသူပါ။ ။

~~~~~@@@~~~~~

သင္တန္းနဲ႔မလွမ္းမကမ္းမွာရပ္ထားတဲ့ ကားေဘာနက္ဖံုးကိုတစ္ေစာင္းမွီၿပီးရပ္ၿပီး လက္ကနာရီကို ငံု႔ ၾကည့္ေနတဲ့သူ႔ကို အေ၀းကလွမ္းျမင္႐ံုနဲ႔ပဲ လွမ္းေနဆဲျဖစ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ေျခလွမ္းေတြကို အ႐ွိန္ပိုျမႇင့္  လိုက္မိတယ္။ သူ႔ဆံပင္႐ွည္႐ွည္ေတြကို ေက်ာဖက္ကေနသိမ္းယူၿပီး အေ႐ွ႕ဖက္ကိုခ်ထားတာလွမ္းျမင္႐ံုနဲ႔ပဲ သူစိတ္တိုေနၿပီဆိုတာကို ကၽြန္ေတာ္ရိပ္မိလိုက္ပါၿပီ။

သူနဲ႔ မနီးမေ၀းေနရာအေရာက္မွာပဲ ကၽြန္ေတာ္လာမယ့္လမ္းဖက္ကိုလွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္လိုက္တဲ့သူ႔မ်က္၀န္း ေတြနဲ႔တန္းခနဲသြားဆံုတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲမွာ ေအးခ,နဲျဖစ္သြားတယ္။ သူအဲ့ဒီလိုၾကည့္လိုက္တိုင္း ကၽြန္ ေတာ္ခ်စ္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ေက်ာထဲမွာလည္း စိမ့္ခ,နဲ ျဖစ္ျဖစ္သြားတတ္တယ္။

သူ႔ေ႐ွ႕မွာအျပစ္႐ွိသူတစ္ေယာက္လို ေျခစံုရပ္လိုက္မိေတာ့ သူကေပေစာင္းေစာင္းနဲ႔မ်က္လႊာကိုပင့္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကို ေျခဆံုးေခါင္းဆံုးၾကည့္တယ္...။ ၿပီးေတာ့....

“သင္တန္းၿပီးတာ မိနစ္ႏွစ္ဆယ္တိတိ႐ွိေနၿပီ....၊ နင္ဘယ္သြားၿပီး အေလလိုက္ေနတာလဲ ေျပာစမ္း”....

“ငါ ကိုသက္နဲ႔ ကန္ေဘာင္ဖက္ ခဏလိုက္သြားလို႔ပါဟာ....။ သူက ကိစၥေလးတစ္ခု တိုင္ပင္ခ်င္တယ္ ဆိုလို႔”..

“ေအာင္မာ...နင္ကမ်ား ဒီႏွာဘူးနဲ႔လိုက္သြားၿပီး အတိုင္ပင္ခံအမတ္မင္းလုပ္ေနခဲ့တယ္ေပါ့ေလ။ ငါကေတာ့ ဒီမွာတစ္ေယာက္တည္းေစာင့္လို႔၊ ကဲ ဆိုစမ္းပါဦး။ ဒီေလာက္ေတာင္ၾကာရေအာင္ ဘာေတြမ်ားအေရးတ ႀကီးေဆြးေႏြးခဲ့ၾကသလဲဆိုတာ”...

ကၽြန္ေတာ္ဘယ္ကစေျပာရမလဲ မသိဘူးျဖစ္သြားတယ္....။ အဲ့ဒါေၾကာင့္ လြယ္ထားတဲ့ေက်ာပိုးအိတ္ရဲ႕ႀကိဳး ကိုပဲ အဓိပၸါယ္မ႐ွိ လံုးေျခေနလိုက္မိတယ္။

အဲ့ဒီေတာ့ သူကအားမလုိအားမရျဖစ္လာတဲ့ဟန္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ကိုတစ္ခ်က္ၾကည့္တယ္။ ၿပီးေတာ့ စိတ္ဆတ္သူပီပီ ကၽြန္ေတာ့္အက်ႌေကာ္လံစကို မမွီမကမ္းနဲ႔သူ႔ဖက္ငိုက္ပါလာေအာင္ လွမ္းဆြဲၿပီး သေဟာက္သဟာေလသံမာနဲ႔ ထပ္ေမးတယ္....။ ကၽြန္ေတာ္က ငံု႔ကိုင္းကိုင္းျဖစ္သြားၿပီး သူကေျခဖ်ားေလးေထာက္လို႔ေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္ တို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕အေနအထားကလည္း နည္းနည္းနီးကပ္သြားရေတာ့တယ္။

“ေျပာေလ...၊ ငါစိတ္တိုေနတာကို နင္သိတယ္ေနာ္။ နင္မေျပာရင္ ငါ့အဆိုးမဆိုနဲ႔”.....

“သူက”...

ကၽြန္ေတာ္စကားကို ေ႐ွ႕ဆက္မရဲဘူး။ သူ႔ေဒါသကို ကၽြန္ေတာ္သိေနလို႔ပဲ။ ဒါေပမယ့္ သူကမေနဘူး။ ကၽြန္  ေတာ့္ဆီကစကားသံထပ္ထြက္မလာေတာ့ ဂုတ္ပိုးေနရာမွာ တင္းခနဲျဖစ္သြားတဲ့အထိထပ္ေဆာင့္ဆြဲလိုက္ၿပီး

“သူက ဘာျဖစ္သလဲ ေျပာေလ”...

“သူက....နင့္ကို.....ခ်စ္”.....

ကၽြန္ေတာ့္စကားေတာင္ မဆံုးလိုက္ရပါဘူး၊ ‘ဘာ’ဆိုတဲ့ သူ႔ရဲ႕အသံကကၽြန္ေတာ့္နားထဲမွာ ဟိန္းခနဲထြက္ လာတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ဘတ္ကို ေကာ္လံဆြဲထားတဲ့လက္နဲ႔ပဲ ဆတ္ခနဲ ေဆာင့္တြန္းပစ္လိုက္ တယ္။ ထင္မွတ္မထားတဲ့အျပင္ ႐ုတ္တရက္မို႔ ကၽြန္ေတာ္ဟန္ခ်က္ပ်က္ၿပီး ေနာက္ကို လန္ထြက္သြားရတယ္။ အဲ့ဒါကို သူကေအးစက္စက္နဲ႔ၾကည့္တယ္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔ထံုးစံအတိုင္း ခပ္ေထ့ေထ့ေလးၿပံဳးၿပီး‘ပြဲစားလုပ္လာ ျပန္ၿပီေပါ့ ဟုတ္လား’လို႔ အံႀကိတ္သံနဲ႔ ခပ္သဲ့သဲ့ေျပာတယ္..။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕အျဖစ္အပ်က္ကို အနားမွာ႐ွိတဲ့ လူတခ်ိဳ႕ကမသိမသာၾကည့္ေနၾကတာေၾကာင့္ ေျပာရမယ္ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္ေတာ္ေတာ္ေလး႐ွက္သြားတယ္။ အဲ့ဒါေၾကာင့္ ကားေပၚကိုေမာင္းသူေနရာ ဘက္ကေနအျမန္တက္လိုက္တယ္။ သူ ကၽြန္ေတာ့္ေဘးနားမွာ ၀င္ထိုင္လို႔လည္းၿပီးေရာ အဲ့ဒီပတ္၀န္းက်င္ ကေန ကားကိုအျမန္ဆံုးေမာင္းထြက္လာခဲ့လိုက္ေတာ့တယ္...။

ခုနကပတ္၀န္းက်င္နဲ႔ေ၀းတဲ့ေနရာျဖစ္တဲ့ အင္းလ်ားလမ္းမေပၚကိုလည္းေရာက္ေရာ လမ္းေဘးတစ္ေနရာမွာ ကားကိုကၽြန္ေတာ္ထိုးရပ္မိလိုက္ပါတယ္။ ဘယ္လိုမွ ဆက္ေမာင္းလို႔မရေတာ့လို႔ပါ။ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲမွာ ႐ွက္႐ြံ႕ျခင္းတစ္၀က္၊ ၀မ္းနည္းေၾကကြဲျခင္းတစ္၀က္နဲ႔မို႔ ကားစတီယာရင္ေပၚမွာလက္တင္ၿပီး မ်က္ႏွာကိုအပ္ ထားလိုက္မိေတာ့တယ္။ သူကၽြန္ေတာ့္အေပၚမွာ အဲ့ဒီလိုပံုစံမ်ိဳးနဲ႔ အၿမဲပဲအႏိုင္ယူတတ္လြန္းတယ္။

ဒါေပမယ့္ တကယ္ဆိုရင္ေတာ့ ဒီကိစၥမွာသူမမွားဘူး။ ေျပာၾကစတမ္းဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ကၽြန္ေတာ္ ပါပဲ။ ဘာျဖစ္လို႔လည္းဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ကို အခုတက္ေနတဲ့ အိုင္တီသင္တန္းမွာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ေက်ာင္းမွာပဲျဖစ္ျဖစ္ သိပ္ခင္မင္ရင္းႏွီးတဲ့ငယ္သူငယ္ခ်င္းေတြလို႔ပဲ အမ်ားၾကသိထားၾကတာမို႔လို႔ပါ။ အဲ့ဒီ ေတာ့သူ႔ကိုႀကိဳက္တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းေတြက အေနတည္တဲ့သူ႔ကို တိုက္႐ိုက္ဖြင့္မေျပာရဲၾကတိုင္း ကၽြန္ ေတာ္ကေနတစ္ဆင့္ စာေပးခိုင္း၊ ေျပာခိုင္းၾကတာ ေလး၊ ငါးခါေလာက္ေတာ့႐ွိပါၿပီ။

ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲမွာသူ႔ကို အသက္တမွ်ခ်စ္ေနခဲ့ရတာမွန္ေပမယ့္လည္း အဲ့ဒီလိုမ်ိဳးသူငယ္ခ်င္းေတြလာၿပီး နားပူနားဆာလုပ္ရင္ မေနႏိုင္ပါဘူး။ အားနာမိတယ္။ အဲ့ဒါေၾကာင့္မို႔လို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႕ကိုယ္စား သူ႔ကိုေျပာေပးခဲ့တာလည္း ေလး၊ငါးခါမကေတာ့ပါဘူး။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္သူ႔ကိုခ်စ္ေနခဲ့တာကို သူမေျပာနဲ႔၊ ကၽြန္ေတာ့ရဲ႕အရင္းႏွီးဆံုးေယာက်္ားေလးသူငယ္ခ်င္းေတြေတာင္မွမသိပါဘူး။ တစ္ဆင့္စကားနဲ႔ သာသူျပန္ၾကားမိ သြားခဲ့မယ္ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ၾကားကသမိုင္းေၾကာင္းေတြကို အမုန္းစာမ်က္ ႏွာေတြနဲ႔ သူအစား ထိုးပစ္လိုက္မွာေၾကာက္မိလို႔ပါပဲ။ သူ႔ကို ကၽြန္ေတာ္မဖြင့္ဟရဲခဲ့တာေတြထဲမွာ သူမုန္းသြား မွာထက္၊ အခုလို သူနဲ႔ပတ္သတ္ေနခြင့္ေလးေတြ ေလာင္ကၽြမ္းပ်က္စီးသြားမွာကိုစိုးမိတာ ထိပ္ဆံုးကေနရာ ယူထားပါတယ္။ ခ်စ္ခြင့္မရရင္လည္းေနပါေစ၊ သူ႔ေဘးနားမွာ အခုလိုသူငယ္ခ်င္းအျဖစ္နဲ႔သာ အၿမဲေနခြင့္ ရမယ္ဆိုရင္လည္း ကၽြန္ေတာ္ေနေပ်ာ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ဘတ္ထဲက သူ႔အတြက္အံု႔ပုန္း ခ်စ္ျခင္းေတြကေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ ေပ်ာက္ကြယ္သြားလိမ့္မယ္မထင္ပါဘူး။

“ဟဲ့....၊ ဒါက ဘာျဖစ္ေနတာတုန္း”...

အနည္းငယ္ေပ်ာ့ေျပာင္းတဲ့ေလသံနဲ႔အတူ ကၽြန္ေတာ့္လက္ေမာင္းနားကအက်ႌစကိုလွမ္းဆြဲၿပီး ေမးလိုက္တဲ့သူ႔ အသံေၾကာင့္ ေဘးနားမွာ သူတစ္ေယာက္လံုးထိုင္ေနခဲ့တယ္ဆိုတာ သတိရလိုက္မိပါတယ္။ ၾကည့္စမ္း၊ သူ႔ တစ္ေယာက္လံုးကိုေဘးနားမွာထားၿပီး ကၽြန္ေတာ္ေတြးခ်င္ရာေတြကို ေလွ်ာက္ေတြးေနခဲ့မိေတာ့တာ။

“ခုနက ကိစၥမွာ နင့္ကိုအ႐ွက္ခြဲလိုက္သလိုျဖစ္သြားရင္ ငါေတာင္းပန္တယ္ေနာ္”...

ခပ္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ေလသံနဲ႔ ထပ္ေျပာလိုက္တဲ့ သူ႔ရဲ႕စကားသံေလးကိုအၾကားမွာ ကၽြန္ေတာ္မေနႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္သူ႔အေပၚမွာ ခ်စ္သေလာက္၊ သူလည္းကၽြန္ေတာ့္အေပၚမွာ သံေယာဇဥ္ႀကီးတာကို ကၽြန္ေတာ္သိ ပါတယ္။ အဲ့ဒါေၾကာင့္ ေစာေစာကကၽြန္ေတာ္ေနေနတဲ့အေနအထားအတိုင္းကေန စတီယာရင္ေပၚမွာအပ္ ထားတဲ့မ်က္ႏွာကို သူ႔ဘက္ေစာင္းလွည့္လိုက္ၿပီး တစ္ခ်က္ေငးၾကည့္မိလိုက္တယ္။ ဆံပင္႐ွည္႐ွည္ေလးေတြ ၾကားကသူ႔မ်က္ႏွာေလးေပၚမွာ ေနာင္တအရိပ္အေငြ႔ေတြယွက္ဖ်ာေနတာကို ေတြ႔လိုက္ရေတာ့ မပြင့္တပြင့္ ေလသံနဲ႔ “ဘာမွမျဖစ္ပါဘူးဟာ” လို႔ျပန္ေျပာမိလိုက္တယ္။

အဲ့ဒါကို သူူကေခါင္းကိုအသာယမ္းခါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေအးစက္စက္ေလသံနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ကိုေမးတယ္။

“နင္ငါ့ကို အဲ့ဒီေကာင္နဲ႔ တကယ္ခ်စ္သြားေစခ်င္တာလား...ကိုထူး”....

ကၽြန္ေတာ္ ေခါင္းကိုခပ္သြက္သြက္ရမ္းျပလိုက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ အဆိုး႐ြားဆံုးေသာေမးခြန္းမို႔ပါပဲ။ အသံကိုၾကားရတာနဲ႔တင္ ရင္ထဲမွာခါးသီးမိတယ္။ အကူအညီေတာင္းတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကို အားနာတတ္တဲ့ အက်င့္ဆိုးေၾကာင့္ သူ႔ကိုေျပာေပး႐ံုကလြဲလို႔ ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္တဲ့သူ႔ကို ဘယ္လိုလူမ်ိဳးနဲ႔မွ ခ်စ္သူေတြျဖစ္မ သြားေစခ်င္ပါဘူး။ ျဖစ္ႏိုင္ခဲ့မယ္ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္သာ သူ႔ရဲ႕ခ်စ္သူအျဖစ္နဲ႔ ေႏြဦးမွာေႂကြလူးမယ့္႐ြက္ေႂကြ ေတြကို အတူတူေရတြက္ၾကည့္ခြင့္ရခ်င္မိတာပါ။

ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ေခါင္းခါျပတာကို အေရးမစိုက္သလိုပံုစံမ်ိဳးနဲ႔ လက္ကာျပၿပီး သူကဆက္ေျပာတယ္...။

“ဟုတ္ပါတယ္...၊ နင္ငါ့ကို လူတကာနဲ႔လိုက္ၿပီးေအာင္သြယ္လုပ္ေပးေနတာအေၾကာင္းတစ္ခုခု႐ွိရမယ္လို႔ ငါ စဥ္းစားမိေနတာၾကာၿပီ။ ဒါေပမယ့္အခုေတာ့ ငါနည္းနည္းရိပ္မိသလို႐ွိလာၿပီ။ နင္နဲ႔ငါက...... အၿမဲတတြဲတြဲဆို ေတာ့ နင္ခ်စ္တဲ့မိန္းကေလးေတြနဲ႔ ....ဆံုဖို႔အခြင့္အလမ္းနည္းေနလို႔ နင့္ေဘးနားကေနငါထြက္သြားရေအာင္ ေတြ႕ကရာလူနဲ႔ လိုက္ေအာင္သြယ္ေပးေနတာမဟုတ္လား”....

သူ႔စကားသံေတြက ကၽြန္ေတာ့္ရင္ကိုအ႐ွိန္ျပင္းျပင္းထိုးႏွက္လိုက္သလိုပါပဲ။ လြဲလိုက္တာ။ ကၽြန္ေတာ္သိပ္ ခ်စ္ရတဲ့သူ႔ကို ေဘးနားကေနထြက္သြားေအာင္လုပ္ဖို႔မေျပာနဲ႔၊ ကၽြန္ေတာ္သာ သူ႔ေဘးနားကေနလြင့္ထြက္ သြားရမွာစိုးလို႔ အခ်စ္ေတြကို ဒီရင္ဘတ္တစ္ခုလံုးျပည့္လွ်ံေနတာေတာင္မွ မ်ိဳသိပ္စြာသို၀ွက္ထားခဲ့ရတဲ့ ဒီလူ ကိုမ်ား။

ခုခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္သူ႔ကို တစ္ခုခုေျပာလိုက္ခ်င္တယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း ဘာကိုေျပာရမွန္းမသိျဖစ္ေနတယ္။ ေျပာရမယ္ဆိုရင္ အိပ္မက္ဆိုးတစ္ခုကိုမက္ေနရသလိုပဲေလ။ အဲ့ဒီလိုျဖစ္ေနတာကို သူကၾကည့္ၿပီးဆက္ ေျပာတယ္။

“ဟုတ္တယ္မဟုတ္လား...ကိုထူး။ ေအး...ဒါဆိုငါကလည္း အလိုက္သိရေတာ့မွာေပါ့။ အဲ့ဒီ ကိုသက္ကိုေျပာ လိုက္၊ နက္ျဖန္သင္တန္းဆင္းခ်ိန္က်ရင္ ကန္ေဘာင္မွာငါ့ကိုေစာင့္ေနလို႔။ ငါနဲ႔ေတြ႔မွ ေျပာခ်င္တာေတြကို ေျပာေတာ့...၊ ၾကားလူကေန တစ္ဆင့္ခံေျပာမေနနဲ႔ေတာ့လို႔။ ၿပီးေတာ့ ငါလည္း...ဆက္ဆက္ေရာက္ေအာင္ လာခဲ့မယ္လို႔”.....

သူ႔ရဲ႕စကားသံေတြက ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕နားထဲမွာၾကယ္ေတြေႂကြက်သြားတဲ့အတိုင္းပဲ။ တိုးတိုးတိတ္တိတ္ႏိုင္ လြန္းလွစြာနဲ႔ ျမည္ဟည္းေလာင္ကၽြမ္းသြားခဲ့ရတယ္။ ဒီစကားဟာ အ႐ြဲ႕တိုက္ျခင္းေတြစြက္ဖက္ေနခဲ့ေလ မလားလို႔ ေယာင္ေယာင္ကမ္းကမ္းနဲ႔ သ႐ုပ္ခြဲၾကည့္ဖို႔ႀကိဳးစားရင္းနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲမွာေတာ့ ထိခိုက္ခံစား သြားရတာ ရစရာေတာင္မ႐ွိေတာ့ပါဘူး။ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ကၽြန္ေတာ္ပဲေလ၊ ကိုယ့္အျပစ္နဲ႔ကိုယ္ ကိုး။ အဲ့ဒီလိုဆိုေတာ့ ေခါင္းငံု႔ၿငိမ္သက္ေနလိုက္႐ံုကလြဲၿပီး ကၽြန္ေတာ္ဘာမ်ားတတ္ႏိုင္ဦးမွာလဲ။

~~~~~@@@~~~~~

တကယ္ပါကြယ္....

ပစ္မွတ္နဲ႔လြဲေခ်ာ္ခဲ့ရတဲ့

ျမႇားတစ္စင္းရဲ႕ခံစားခ်က္ကို..

အခုခ်ိန္မွာေတာ့.....

ငါဟာ....ကိုယ္ခ်င္းစာႏိုင္ခဲ့ရၿပီ.....။

~~~~~@@@~~~~~

ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ပတ္၀န္းက်င္မွ႐ွိေနတဲ့ကမာၻ႔ေလထုရဲ႕ဖိအားေတြ မ်ားသြားသလား......၊ နည္းေနခဲ့သလား ဆိုတာကို ေသခ်ာမသိေပမယ့္ ရင္ထဲမွာေတာ့ မြန္းက်ပ္မႈတစ္ခုကိုခံစားေနခဲ့ရတာ အမွန္ပါပဲ။ စိတ္အာ႐ံု ထဲမွာအံုက်င္း၊ ဖြဲ႔သိုင္းေနခဲ့တဲ့ ၀ိုးတ၀ါးအေတြးေတြရဲ႕ပူေလာင္မႈက ကၽြန္ေတာ့္ရင္ကိုကူးစက္ေလာင္ကၽြမ္း ေနေစခဲ့ျပန္တယ္။ တျမည့္ျမည့္နဲ႔ေပါ့။ အဲ့ဒါေၾကာင့္မို႔လို႔ ေ႐ွ႕မွာ႐ွိတဲ့အင္းလ်ားေရျပင္ကို ျဖတ္သန္းတိုက္ခတ္ လာတဲ့ေလေျပေတာင္မွ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ရင္ကိုေအးျမသြားေစဖို႔ မစြမ္းေဆာင္ႏိုင္႐ွာခဲ့ဘူး။

ကၽြန္ေတာ့္ေဘးနားမွာ ေလာေလာဆယ္သူ႐ွိမေနခဲ့ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဒီပတ္၀န္းက်င္ေလးရဲ႕တစ္ေနရာရာမွာ သူ႐ွိေနတာေသခ်ာတယ္။ ဒါေတာင္မွ ေရအစပ္ကဒီခံုေလးေပၚမွာတစ္ေယာက္တည္း သူ႔ကိုထိုင္ေစာင့္ေန ရင္းစိတ္ထဲမွာ သူနဲ႔အေ၀းႀကီးေ၀းသြားရေတာ့မလိုခံစားေနခဲ့မိရတယ္။ သူကေတာ့ ေျပာရင္ေျပာတဲ့အတိုင္း လုပ္တတ္သူမို႔ ဒီညေန သင္တန္းၿပီးခ်ိန္မွာ ကိုသက္နဲ႔ေတြ႔ဖို႔ ထြက္သြားခဲ့ၿပီ။

အခုလိုကၽြန္ေတာ္ျဖစ္ပ်က္ခံစားေနခဲ့ရတဲ့ ခံစားခ်က္ဆိုးတစ္ခုဟာ ဘယ္ေနရာကေနျမစ္ဖ်ားခံလာခဲ့သလဲဆို တာေစ့ေစ့ေတာင္ေတြးၾကည့္စရာမလိုပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ပဲျဖစ္ေနခဲ့တာမို႔ပါပဲ။ ကိုယ္ခ်စ္ေနတဲ့မိန္း ကေလးတစ္ေယာက္ကို လူတကာနဲ႔လိုက္ၿပီး မရည္႐ြယ္စြာနဲ႔ေအာင္သြယ္လုပ္ေပးမိခဲ့တဲ့ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ေနာက္က်စြာလွမ္းလာတဲ့ ေနာင္တတရားဟာ.......... အခုလိုအခ်ိန္မ်ိဳးမွာ ဘာမ်ားအသံုး၀င္ႏိုင္ေတာ့မွာလဲ။ တကယ္လို႔မ်ား ကၽြန္ေတာ္ျပဳခဲ့တဲ့ ဒီအျပစ္ေတြအတြက္ တစ္ပါးေသာသူရဲ႕ရင္ခြင္ထက္မွာမ်က္ႏွာအပ္ၿပီး အျခားသူတစ္ေယာက္ရဲ႕ခ်စ္သူအျဖစ္နဲ႔ေနထိုင္သြားေတာ့မယ့္အျပစ္မ်ိဳးကို သူေပးခဲ့မယ္ဆိုရင္ေရာ....၊ ကၽြန္ ေတာ္ဘယ္လိုမ်က္၀န္းေတြနဲ႔ၾကည့္ႏိုင္မလဲ၊ ဘယ္လိုပံုစံမ်ိဳးနဲ႔ေရာ ေၾကကြဲခံစားႏိုင္မွာလဲ။ ဆံုး႐ႈံးျခင္းရဲ႕ရသ ကိုေရာ ဘယ္အတိုင္းအတာအထိ စားသံုးႏိုင္မွာလဲ။ ဒါေပမယ့္ ေသခ်ာတာတစ္ခုကေတာ့ ျပာလြင္တဲ့မိုး ေကာင္းကင္ေအာက္က ကၽြန္ေတာ့္ႏွလံုးသားတစ္စံုမွာ ေၾကကြဲဆံုး႐ံႈးမႈေတြနဲ႔အတူ၊ လြမ္းဆြတ္ျခင္းေတြသာ တစ္သက္တာထာ၀ရ စြန္းေပသြားရမွာ အမွန္ပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္သူနဲ႔ေ၀းေ၀းမွာ မေနႏိုင္ပါဘူး။

ေတြးရင္းေတြးရင္းနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕မ်က္၀န္းတစ္၀ိုက္မွာ......... ပူေလာင္တဲ့စြတ္စိုမႈအခ်ိဳ႕ကိုခံစားလာရတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ပတ္၀န္းက်င္မွာလူအခ်ိဳ႕႐ွိေနတာေၾကာင့္ ႐ွက္႐ြံ႕စိတ္တစ္၀က္နဲ႔ ခႏၶာကိုယ္ကိုငံု႔ကိုင္းလိုက္မိ တယ္။ ၿပီးေတာ့ ဒူးေခါင္းေပၚကို တံေတာင္ဆစ္နဲ႔ေထာက္ထားလိုက္ၿပီး လက္ဖ၀ါး ေတြၾကားထဲမွ မ်က္ႏွာကို ၀ွက္ထားလိုက္မိေတာ့တယ္။ တကယ္ဆိုရင္သူနဲ႔ေ၀းသြားရမွာစိုးလို႔ ဖြင့္မေျပာျဖစ္ခဲ့တဲ့..........၊ မေျပာရဲခဲ့တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ေနာက္ဆံုးေသာရလာဒ္က ဒါမ်ိဳးအျဖစ္ေတြလည္း႐ွိႏိုင္ေသးတယ္ဆိုတာကို ကၽြန္ေတာ္ တစ္ခါမွမေတြးျဖစ္ခဲ့မိဘူး။ ေတြ႔ႀကံဳ၊ သိျမင္ခံစားရေတာ့မွပဲ........ တကယ့္ကိုခါးသီးဖြယ္ေကာင္းတယ္ဆိုတာ သိလာရေတာ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ဘာမ်ားတတ္ႏိုင္ပါဦးမလဲ...။ အခုခ်ိန္မွာ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ဘယ္လိုစကားမ်ိဳးေတြေျပာေနၾကၿပီလဲ....။

“ဟဲ့....ဒါက ဘယ္လိုျဖစ္ေနတာလဲ”....

႐ုတ္တရက္ဆိုသလို ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕အေတြးအိမ္ထဲကိုခပ္မာမာေလးျဖတ္သန္းစီးေမ်ာလာတဲ့ သူ႔ရဲ႕အသံေလး ကိုၾကားလိုက္ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ဘယ္အခါမွ႐ိုးမသြားႏိုင္တဲ့ အသံေလးေလ။

အဲ့ဒါေၾကာင့္ ငံု႔ထားတဲ့မ်က္ႏွာေပၚက လက္ဖ၀ါးေတြကိုအသာဖယ္ၿပီးၾကည့္လိုက္ေတာ့ သည္းႀကိဳးေသးေသး ေလးေတြနဲ႔ ကတၱီပါခင္းအနက္ေရာင္ဖိနပ္ပါးပါးေလးေပၚက သူ႔ရဲ႕ေျခဖမိုးျဖဴျဖဴေလးကိုေတြ႔လိုက္ရတယ္။ သူ ၀တ္ထားတဲ့ ခဲေရာင္ထမီေပ်ာ့ေပ်ာ့ရဲ႕အနားစေလးေတြက ေျခမ်က္ေစ့ေပၚပံုက်ေနၿပီး ေလအေ၀ွ႔မွာ ညင္ညင္ သာသာ လႈပ္ခါေနခဲ့ၾကတယ္။ သူဘယ္အခ်ိန္ကတည္းက ကၽြန္ေတာ့္ေ႐ွ႕ေရာက္ေနခဲ့တာလဲမသိပါဘူး..........။ ဒါေပမယ့္လည္း............... အခုအခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္သူ႔ကိုေမာ့မၾကည့္ခ်င္ေသးဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔လည္းဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္၀န္းထဲမွာ မ်က္ရည္စတခ်ိဳ႕ခိုကပ္က်န္ေနခဲ့ေသးတာ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ျပန္သိေနလို႔ပါပဲ။

သူက ထပ္ေျပာတယ္....။

“ျပန္ေတာ့မယ္ေလ....၊ ဘယ္အခ်ိန္႐ွိေနၿပီလဲ”....

သူ႔စကားကို ကၽြန္ေတာ္ထိုင္ရာကေနမထေသး၊ ေခါင္းကိုလည္း မေမာ့ေသးပဲနဲ႔ ေခါင္းၿငိမ့္ျပလိုက္ပါတယ္။ ျပန္ခ်င္ျပန္ၾကမယ္ေလ....ဆိုတဲ့သေဘာမ်ိဳးနဲ႔ပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕အဲ့ဒီလိုပံုစံကို သူကအျမင္ကတ္လာခဲ့ တယ္နဲ႔တူတယ္....။ သူ႔ထံုးစံအတိုင္း သေဟာက္သဟာ ေလသံမာနဲ႔ေျပာျပန္တယ္။

“ျပန္မယ္ဆိုရင္ အခုထ”....

သူ႔ရဲ႕အသံအဆံုးမွာ ခံုေပၚထိုင္ရာကေနမထျဖစ္ေသးေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ေမာ့ၾကည့္လိုက္ရေတာ့တယ္။ သူ႔ရဲ႕ အမိန္႔နဲ႔ ဆႏၵေတြကို ဘယ္ေသာအခါကမွ ကၽြန္ေတာ္မလြန္ဆန္ႏိုင္ပါဘူး။ မလြန္ဆန္ခ်င္ဘူးဆိုရင္ ပိုၿပီးေတာ့ မွန္မယ္ထင္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္သူ႔ကို သိပ္ခ်စ္ခဲ့တာကိုး။

ေမာ့ၾကည့္မိလိုက္တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ျမင္ကြင္းထဲမွာေတာ့ ဘာမိတ္ကပ္မွလိမ္းခ်ယ္မထားပဲ ႏႈတ္ခမ္းေလးကိုသ ာ ေခ်ာကလက္ေရာင့္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ေလးဆိုးထားတဲ့ သူ႔ရဲ႕မ်က္ႏွာ႐ွင္း႐ွင္းေလးကိုေတြ႔လိုက္ရတယ္။ အဲ့ဒီမ်က္ႏွာ ေလးက ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕အၾကည့္ေတြကိုလြဲဖယ္မသြားႏိုင္ေအာင္ အၿမဲတမ္းပဲ ၫႈိ႔ငင္တတ္ၾကလြန္းတယ္။ ကၽြန္ ေတာ္သိပ္ခ်စ္တဲ့အထဲမွာ တစ္ခုအပါအ၀င္ျဖစ္တဲ့ သူ႔ဆံပင္႐ွည္႐ွည္ေလးေတြကေတာ့ အဆက္မျပတ္ဆိုသ လို တိုက္ခတ္ေနတဲ့ေလေျပထဲမွာ ေ၀့ေ၀့၀ဲ၀ဲႏိုင္လို႔။

သူက သင္တန္းတက္တိုင္းလြယ္လာတတ္တဲ့ ကိုင္းတိုဘက္အိတ္ခပ္ႀကီးႀကီးကို ပခံုးမွာလြယ္ထားရင္း လက္ ႏွစ္ဖက္ကို ခပ္တင္းတင္းပိုက္ထားၿပီး ေအးစက္စက္မ်က္၀န္းေတြနဲ႔ မတ္တပ္ရပ္အေနအထားကေန ကၽြန္ေတာ့္ကိုအေပၚစီးကေနမိုးၾကည့္ေနတယ္။

ကၽြန္ေတာ့္မ်က္၀န္းမွာ၊ မ်က္ေတာင္ေတြမွာ စိုစြတ္ေနဆဲျဖစ္တဲ့ မ်က္ရည္အစအနေတြကို သူျမင္သြားတယ္နဲ႔ တူပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္၀န္းေတြကို စိုက္ၾကည့္ေနတဲ့ သူ႔ရဲ႕အၾကည့္ေတြကို ႐ုတ္သိမ္းသြားတယ္။ ၿပီးေတာ့ မ်က္ႏွာေလးကို ခပ္ေမာ့ေမာ့နဲ႔ပင့္ခ်ီထားလိုက္ၿပီး တစ္ဖက္ကိုေစာင္းငဲ့သြားတယ္။ သူ႔ႏႈတ္ခမ္းေလးကိုလည္း တြန္႔႐ံုခပ္ေထ့ေထ့ေလးၿပံဳးလိုက္ျပန္တယ္။

ကၽြန္ေတာ္ နည္းနည္းေလး႐ွက္သြားတယ္။ အခ်စ္အတြက္ မ်က္ရည္က်ၾကရတာ မထူးဆန္းလွေပမယ့္ အခု လိုမ်ိဳး သူလက္ပူးလက္ၾကပ္မိသြားေတာ့ ကၽြန္ေတာ္အေနရခက္တယ္။ အဲ့ဒါေၾကာင့္ စကားမ႐ွိစကား႐ွာၿပီးသူ႔ ကိုေမးလိုက္မိတယ္။

“ကိုသက္ေရာ”....

သူက လက္ႏွစ္ဖက္ပိုက္ထားတဲ့အေနအထားကေနၿပီးေတာ့ပဲ...... ပခံုးအစံုကို အသာတြန္႔ျပတယ္။ မသိဘူး ဆိုတဲ့သေဘာနဲ႔ေပါ့။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ဘယ္လိုစကားမ်ိဳးေတြေျပာျဖစ္ခဲ့ၾကသလဲဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္မသိႏိုင္ခဲ့ ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္စိထဲမွာ သူ႔ကို အျခားတစ္ေယာက္နဲ႔ တြဲယွဥ္ၿပီးမျမင္ႏိုင္လို႔ဒီခံုေလးေပၚမွာပဲ သူျပန္လာ မယ့္အခ်ိန္အခုအခ်ိန္ထိ ထိုင္ေစာင့္ေနခဲ့မိတာပါ။ ဒါေပမယ့္ သိခ်င္စိတ္ကို မထိန္းႏိုင္ေတာ့ပဲ ကၽြန္ေတာ္ေမး မိလိုက္ပါတယ္။

“နင္.....သူ႔ကို အေျဖေပးလိုက္တာလား......ဟင္”......

ကၽြန္ေတာ့္အသံက တုန္လႈပ္ေနသလိုပဲ။ အဲ့ဒီအသံေၾကာင့္လားမသိဘူး။ သူ႔မ်က္ႏွာက ကၽြန္ေတာ့္ဘက္ကို လွည့္ၾကည့္လာတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကိုေစ့ေစ့ၾကည့္ရင္း....

“နင္သိပ္သိခ်င္ေနသလား”.....

ကၽြန္ေတာ္ ရင္ပူစြာနဲ႔၊ ဟန္ေတာင္မေဆာင္ႏိုင္ေတာ့ပဲ ေခါင္းၿငိမ့္ျပလိုက္မိေတာ့တယ္။

“အဲ့ဒီႏွာဘူးကို ေနာက္တစ္ခါဒီလိုစကားမ်ိဳးေတြလာထပ္ေျပာရင္ သင္တန္းမွဴးနဲ႔တိုင္ေျပာမယ္လို႔ အျပတ္ေျပာ ခဲ့လိုက္တာ၊ သိၿပီလား”....

ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲမွာ....... တစ္ခုခုကို..... လြတ္ေျမာက္ခြင့္ရလိုက္သလိုပဲ......။ လြတ္လပ္ေပါ့ပါးသြားရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္တဲ့ သူ႔မ်က္ႏွာေလးဟာ ဆံပင္႐ွည္႐ွည္ဖ႐ိုဖရဲေလးေတြၾကားမွာ ငုပ္ခ်ည္ေပၚခ်ည္နဲ႔ လွပေနခဲ့ တယ္။ ကၽြန္ေတာ္သူ႔ကို အေတြးထဲမွာေတာင္ ေနာက္တစ္ခါ မဆံုး႐ံႈးခ်င္ေတာ့ပါဘူး။ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ရင္ဘတ္ေပၚမွာသာ သူ႔မ်က္ႏွာေလးကို ထာ၀ရအပ္ထားႏိုင္ဖို႔အခြင့္ကိုပဲ လိုခ်င္ေနမိေတာ့တယ္။

“ဒါေပမယ့္ နင္သြားတာ ေတာ္ေတာ္ၾကာတယ္”.....

ေျပာျဖစ္လိုက္တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ေလသံက စိတ္ေကာက္ေနသလိုမ်ိဳးျဖစ္ေနတယ္။ အဲ့ဒီေတာ့ သူကထံုးစံအတိုင္း ေလသံမာမာနဲ႔

“ၿပီးေတာ့ ေဟမာတို႔နဲ႔ မုန္႔တီ၀င္စားေနတာကိုးဟဲ့....၊ ၾကာမွာေပါ့။ ေနပါဦး နင့္မ်က္ႏွာကေရာစာေမးပြဲက်တဲ့ ႐ုပ္နဲ႔ ဘာျဖစ္ေနတာတုန္း”.....

“ငါဘာျဖစ္ေနတာလဲ နင္တကယ္သိခ်င္လား”....

ကၽြန္ေတာ့္အသံက အဖ်ားမွာ တုန္ခတ္သြားတယ္။ သူက ေခါင္းတစ္ခ်က္ဆတ္ျပတယ္။

“နင့္ကို ခ်စ္ေနလို႔၊ ဆံုး႐ံႈးသြားရမွာ ေၾကာက္ေနလို႔ေပါ့”...

အရဲစြန္႔ၿပီးေျပာလိုက္ရတာမို႔ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕အသံေတြက ႀကိဳးမညီတဲ့ဂစ္တာကို လက္နဲ႔တို႔အမွတ္တမဲ့ထိသြား တဲ့အတိုင္းပါပဲ...။ တကယ့္ကိုမညီမညာႏိုင္လြန္းလွပါတယ္။ ရင္ဘတ္ေအာက္က ႏွလံုးသားတစ္စံုကလည္း ေဒါင္လိုက္လား၊ အလွ်ားလိုက္လားမွန္းခြဲျခားမသိႏိုင္ေတာ့ေလာက္ေအာင္ကိုပဲ ေသြးတိုးႏႈန္းေတြနဲ႔လွ်င္ျမန္စြာ လႈပ္ခါေနခဲ့ရ႐ွာတယ္။

ကၽြန္ေတာ့္စကားအဆံုးမွာ သူ႔မ်က္ႏွာကို တစ္ခ်က္ေမာ့ၾကည့္မိလိုက္ပါတယ္။ ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းမ်ားစြာနဲ႔ရယ္ပါ။ ဒါေပမယ့္ သူ႔မ်က္ႏွာက ပိုၿပီးတင္းမာသြားတာကိုေတြ႔လိုက္ရပါတယ္။ အံႀကိတ္ထားေသးသလားလို႔ မေရ မရာေတြးလိုက္မိစဥ္မွာပဲ သူ႔ကိုေမာ့ၾကည့္ေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕မ်က္ႏွာေပၚက ဘယ္ဖက္ပါးဟာ ပူခနဲျဖစ္သြား ရပါတယ္။ သူ႔လက္တစ္ဖက္ေျမာက္တက္လာတာကို ရိပ္ခနဲျမင္လိုက္ရတာမွန္ေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ မေ႐ွာင္မိ ခဲ့ဘူး။ မေ႐ွာင္ခ်င္ခဲ့တာဆိုရင္ ပိုၿပီးမွန္မယ္ထင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲမွာေၾကကြဲသြားတယ္။ သူ႔ကိုဖြင့္ေျပာခဲ့ရင္ ဒီလိုပဲတုန္႔ျပန္မယ္ဆိုတာကို သိထားေပမယ့္....... တကယ္တမ္းရင္ဆိုင္လာရတဲ့အခါမွာ ကမာၻေျမေပၚက ပန္းေတြအားလံုးဟာ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ စုစည္းၿပီးငိုေႂကြးၾကေတာ့တယ္။

ေနာက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္အရမ္းလည္း ႐ွက္သြားမိတယ္။ မလွမ္းမကမ္းမွာ႐ွိေနတဲ့ လူအခ်ိဳ႕က ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ဒီ ျဖစ္အပ်က္ကို ျမင္သြားၾကသလားဆိုတာ မေသခ်ာေပမယ့္ ေၾကကြဲစြာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႐ွက္မိတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ ရင္တစ္ခုလံုးလည္း ေျဗာင္းဆန္လာေအာင္ငို႐ိႈက္လာမိသလိုပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္သူ႔ကိုၾကည့္ရင္း အသိခ်င္ဆံုး ေမးခြန္းတစ္ခုကိုေမးလိုက္မိပါတယ္။

“နင္ငါ့ကို သိပ္မုန္းတာပဲလား....စံပယ္”.....

သူက ႏႈတ္ခမ္းေလးကို တြန္႔႐ံုပဲခပ္ေထ့ေထ့ၿပံဳးရင္း ေခါင္းခါျပတယ္။ ၿပီးေတာ့ ခပ္တိုးတိုးေျပာတယ္....။

“ဟင့္အင္း.....ငါလည္း နင့္ကို သိပ္ခ်စ္တယ္”....

႐ုတ္တရက္မို႔ ခဏေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ေယာင္တိေယာင္ေတာင္ျဖစ္သြားရတယ္။ သူေျပာတဲ့စကားရဲ႕အဓိပၸါယ္ ကို ခ်က္ျခင္းနားမလည္လိုက္သလိုျဖစ္သြားရေပမယ့္ ရင္ထဲမွာ ၀မ္းသာျခင္းအရိပ္အေယာင္ေတြက တဖိတ္ဖိတ္နဲ႔ ခ်ဥ္းနင္း၀င္ေရာက္လာခဲ့ၾကေတာ့တယ္။ သူက ဆက္ေျပာတယ္။

“နင့္ကို ငါလည္းခ်စ္ေနတာ ၾကာလွၿပီ၊ နင့္ကဗ်ာစာအုပ္ေလးမဖတ္ခင္ ဟိုးအရင္ကတည္းကပဲ။ ဒါေပမယ့္ နင္ ကဖြင့္မေျပာတဲ့အျပင္တစ္ျခားလူေတြနဲ႔ ခဏခဏေအာင္သြယ္လုပ္လုပ္ေပးေနေတာ့ ငါသိပ္ၿပီးေဒါသ ထြက္ခဲ့ရတယ္။ အဲ့ဒါေၾကာင့္မို႔လို႔ မေနႏိုင္တဲ့တစ္ေန႔ နင္သာဖြင့္ေျပာလာခဲ့ရင္........... နင့္ကိုအျပစ္တစ္ခုခု ေပးၿပီးေတာ့မွ ခ်က္ျခင္းအေျဖျပန္ေပးဖို႔ ငါဆံုးျဖတ္ထားတာ....... ၾကာလွၿပီ..............။ ကဲ....အခုေတာ့ ဘယ္လိုလဲ....ကိုထူး”...

႐ွက္ရိပ္သန္းေနတဲ့ မ်က္၀န္းေလးေတြနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ကိုမၾကည့္ရဲပဲ မ်က္ႏွာေလးကိုတစ္ဖက္ငဲ့ၿပီး ခပ္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ ေလသံေလးနဲ႔ေျပာေနတဲ့ သူ႔ရဲ႕ပံုစံေလးကိုၾကည့္ရင္း ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ရင္ထဲမွာ ယံုၾကည္ျခင္းေတြဟာ တစ္စ,ထက္တစ္စ ခိုင္မာလာရေတာ့တယ္။ ေနာက္ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္သိပ္ခ်စ္တဲ့ သူ႔ရဲ႕မ်က္ႏွာေလးကို ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ရင္ခြင္ထက္မွာ နားခိုေစခ်င္တဲ့ဆႏၵေတြ၊ အခ်ိန္ေတြကို ကၽြန္ေတာ္ ထာ၀ရပိုင္ဆိုင္သြားရေတာ့ မယ္ေလ။

အဲ့ဒါနဲ႔ ႐ွက္ရိပ္သန္းေနတဲ့ သူ႔ရဲ႕မ်က္ႏွာေလးကိုတစ္စိမ့္စိမ့္ေငးၾကည့္ရင္း...မြတ္သိပ္တမ္းမက္စြာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာမိလိုက္တယ္....။

“ငါ....နင့္ကို သိပ္ခ်စ္တာပဲဟာ”.....

ကၽြန္ေတာ့္အသံအဆံုးမွာ သူ႔ရဲ႕မ်က္ႏွာေလးက ကၽြန္ေတာ့္ဖက္လွည့္လာတယ္။ ၿပီးေတာ့ ႐ွက္ၿပံဳးေလးၿပံဳးၿပီး ေခါင္းၿငိမ့္ရင္း ကၽြန္ေတာ့္ကိုျပန္ေျပာတယ္...။

“နင္ငါ့ကို သိပ္ခ်စ္တာ ငါသိပါတယ္ကိုထူးရယ္။ ငါလည္း နင့္နဲ႔ ထပ္တူပါပဲ”....

အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ ပတ္၀န္းက်င္ဟာဘာေတြျဖစ္ပ်က္ေနခဲ့မွန္းမသိေလာက္ေအာင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ အၾကည့္ေတြဟာ ဆံုမွတ္တစ္ခုမွာ ဆံုဆည္းၾကၿပီး ၿငိမ္သက္စြာနဲ႔ ၿငိမ္းခ်မ္းေနခဲ့မိၾကတယ္။ ေရျပင္ကိုျဖတ္ သန္း ၿပီးတိုက္ခတ္ေနခဲ့တဲ့ ေလတိုးသံကိုေတာင္မွ နားထဲမၾကားမိေတာ့သလိုပါပဲ။

ေတာ္ေတာ္ေလးၾကာသြားေတာ့ သူက ကၽြန္ေတာ့္ဘယ္ဖက္ပါးကို သူ႔လက္ဖ၀ါးေလးနဲ႔ ညင္သာစြာဖြဖြေလး ကိုင္ၿပီး ၾကင္နာစြာနဲ႔ေမးတယ္။ ဂ႐ုဏာသံေလးနဲ႔ပါ။

“ခုနက ငါ႐ိုက္လိုက္တာ ေတာ္ေတာ္နာသြားလားဟင္”....

ကၽြန္ေတာ္ ေခါင္းကိုခပ္သြက္သြက္ေလးယမ္းျပလိုက္ပါတယ္။ မ်က္၀န္းရဲ႕အၾကည့္ေတြကိုလည္း သူ႔မ်က္၀န္း ကေနၿပီးလႊဲဖယ္ဖို႔သတိမရမိေသးပါဘူး။ ၿပီးေတာ့ ေလာေလာဆယ္ ရင္ထဲမွာခံစားေနရတဲ့ၾကည္ႏူးခ်မ္းေျမ႕ မႈက ဘာနဲ႔မွေတာင္ႏႈိင္းရက္စရာမ႐ွိဘူးလို႔လဲ ထင္ေနမိပါေသးတယ္။

အဲ့ဒီေနာက္မွာ သူက ကၽြန္ေတာ့္ေဘးနားမွာအသာအယာ၀င္ထိုင္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ..ကၽြန္ေတာ့္လက္ေမာင္း   ေပၚမွာ သူ႔မ်က္ႏွာေလးကိုအပ္ၿပီး ခပ္သဲ့သဲ့ေလးၿငိမ္သက္ေနလိုက္တာ အၾကာႀကီးပါပဲ။

ေလေျပေတြကေတာ့ ခပ္တိုးတိုးတိုက္လို႔....။ ။

                                        ~~~~~@@@~~~~~@@@~~~~~@@@~~~~~

13rd. December , 2004.

Monday.

07:20 a:m.

In Malaysia.

(အဆံုး=အစ)

=====================================================================

႐ွင္းသင့္ေနၿပီျဖစ္တဲ့ ကိုယ္ပိုင္စာအုပ္စင္ကို႐ွင္းရင္း ဟိုးတုန္းက ဗလာစာအုပ္ထဲမွာေရးထားမိတဲ့ ၀တၱဳတို ေလးတစ္ပုဒ္ကိုေတြ႔လိုက္လို႔စက္ထဲျပန္႐ိုက္ထည့္ၿပီး၊ ဘေလာ့ဂ္ေပၚအမွတ္တရတင္ျဖစ္လိုက္ပါတယ္။ ၂၀၀၄ ခုႏွစ္၊ ဒီဇင္ဘာလ ၁၃ရက္၊ တနလာၤေန႔မနက္ ၇နာရီနဲ႔၂၀မိနစ္တုန္းက ေရးၿပီးခဲ့တယ္ဆိုတဲ့အတြက္ ဒီ၀တၱဳ တိုေလးကို ကၽြန္ေတာ္ေရးျဖစ္ခဲ့တာ ၆ႏွစ္ေလာက္ေတာင္႐ွိသြားပါၿပီ။ ရံဖန္ရံခါ အြန္လိုင္းမွာေတြ႔ျဖစ္တဲ့ေမာင္ ႏွမအခ်ိဳ႕နဲ႔ေျပာျဖစ္သလိုပါပဲ။ ဟိုးးးတုန္းက ကိုယ္ေရးခဲ့တဲ့စာေလးေတြျပန္ဖတ္မိရင္၊ ႐ွက္သလိုလို၊ ရယ္ခ်င္သလိုလိုျဖစ္မိခံစားမိရတာကေတာ့ အမွန္ပါပဲဗ်ာ။

ကၽြန္ေတာ္ အသက္၂၄ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္တုန္းက ေရးခဲ့ဖူးတဲ့အခ်စ္၀တၱဳတိုေလးကို စိတ္႐ွည္လက္႐ွည္ ဖတ္ေပးခဲ့တဲ့ ေမာင္ႏွမမ်ားအားလံုးကို ေက်းဇူးတင္လွ်က္ပါ.....။

စကားမစပ္ပါပဲ။ အဆင္ေျပခဲ့မယ္ဆိုရင္ ဒီလင့္ခ္အသစ္ကိုေျပာင္းခ်ိတ္ေပးၾကပါဦးခင္ဗ်ာ။ လင့္ခ္အေဟာင္းက အလုပ္လုပ္တာ သိပ္ၿပီး ေႏွးေကြးလြန္းလို႔ပါ.....:D

ပံုေလးကိုေတာ့ ဒီေနရာေလးကေန ယူသံုးခဲ့ပါတယ္ခင္ဗ်ာ...။

=====================================================================

ခ်စ္ျခင္းအားျဖင့္.......

ဏီလင္းညိဳ

ထပ္တူ...

“ကိုယ့္ရဲ႕ ရင္ခုန္သံေတြကို မင္းမျမင္တာေနမွာပါ”....

“ရင္ခုန္သံဆိုတာ မျမင္ႏိုင္ဘူးေလ.....။ ၾကားပဲ ၾကားႏိုင္တဲ့အရာမ်ိဳးပါ...။ စေျပာကတည္းက မွားေနၿပီထင္ တယ္ေနာ္....၊ အဟင္း”.......

ေျပာရင္းျဖင့္စကားဆံုးကာနီးတြင္ မထိန္းႏိုင္ေတာ့ပဲ သူမရဲ႕ရယ္သံတခ်ိဳ႕က ကပ္ၿငိပါသြား၏။ ထိုစဥ္ ညဥ့္ဦး ေလေျပတစ္သုတ္က သူမတို႔ကိုျဖတ္သန္းတိုးေ၀ွ႔လို႔သြားသည္။ သူမရဲ႕႐ွည္ေမ်ာေမ်ာဆံပင္ေလးေတြ ေလယူ ရာေနာက္လိုက္ပါသြားၾက၏။ ထို႔အတူ သူမရဲ႕အသားေပ်ာ့ေပ်ာ့အက်ႌစမ်ားကလည္း ေလထဲတြင္ တဖ်ပ္ဖ်ပ္ အသံေပးကာ လူးလြန္႔လႈပ္ခါလွ်က္.....။

ညခုႏွစ္နာရီခန္႔႐ွိေသးေသာ္လည္း သူမတို႔ေနေသာ လမ္းသြယ္ေလးထဲတြင္ လူ႐ွင္းေနခဲ့သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ လမ္းထိပ္႐ွိစာအုပ္ဆိုင္တြင္ ငွားထားေသာမဂၢဇင္းမ်ားျပန္ပို႔ရန္ အိမ္မွတစ္ေယာက္တည္းထြက္လာခဲ့ေသာ သူမကို သူရိန္တစ္ေယာက္ လြတ္လြတ္လပ္လပ္စကားလိုက္ေျပာခြင့္ရေနျခင္းျဖစ္၏။

သူရိန္ဆိုတာ အျခားသူေတာ့မဟုတ္....။ သူမတို႔ေနေသာ လမ္းထဲမွျဖစ္သည္။ အိမ္ခ်င္းအနည္းငယ္သာ လွမ္းေ၀း၏။ လူခ်င္းလည္း မ်က္မွန္းတန္းမိ႐ံုရင္းႏွီးပါသည္။ သို႔ေသာ္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားမဟုတ္ခဲ့ပါ..။ ထို႔အတူ သူရိန္တို႔မိသားစုက သူမတို႔ေနေသာလူလတ္တန္းစားဆိတ္ၿငိမ္ရပ္ကြက္ေလးထဲသို႔ ေနာက္က်မွေျပာင္းလာ ခဲ့တာလည္းပါသည္။

သူမစကားေၾကာင့္ထင္သည္။ သူရိန္က သူမမ်က္ႏွာကို ခပ္ေဆြးေဆြးငဲ့ၾကည့္ရင္း.....

“ထားပါေတာ့ေလ....၊ ကိုယ္ဘာမွ ဆက္မေျပာေတာ့ပါဘူး....။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ္မင္းအေပၚမွာ ဘယ္ေလာက္ ထိခ်စ္ခဲ့သလဲ..၊ ေပးဆပ္ခဲ့သလဲဆိုတာေတြကိုေတာ့ မင္းတစ္ခ်က္ေလာက္ေတာ့ ငဲ့ၾကည့္သင့္ပါတယ္”.......

ဒီတစ္ခါေတာ့ သူရိန္႔ကိုငဲ့ၫွာစြာျဖင့္ သူမဘာမွ ျပန္မေျပာျဖစ္ေတာ့....။ သို႔ေသာ္ သူမရင္တြင္းထဲမွ သူရိန္႔ကို တီးတိုးေမးခြန္းတစ္ခု ေမးေနမိလိုက္သည္။ သူရိန္ဘာေတြလာေျပာေနတာလည္း....ဟု။ ထို႔အတူသူမရဲ႕ ႏႈတ္ခမ္းအစံုကလည္း မရည္႐ြယ္စြာျဖင့္ ခပ္လြန္႔လြန္႔ေလးၿပံဳးေနမိခဲ့၏။

မိန္းမတစ္ေယာက္ကို (သူမကို) အ႐ူးအမူးခ်စ္ေနတယ္ဆိုတာႏွင့္ သူရိန္႔အေပၚတြင္ သူမျပန္ခ်စ္သင့္သလား ဟုလည္း ျပန္ေတြးေနလိုက္မိျပန္သည္။ ေနာက္ၿပီး သူရိန္႔ေျပာစကားထဲတြင္ပါေသာ ေပးဆပ္ျခင္းဆိုတာ...။

မိန္းကေလးတစ္ေယာက္အတြက္ အခ်ိ္န္ကုန္ခံကာ......... ေနာက္ကေနတစ္ေကာက္ေကာက္လိုက္ေနတတ္ တာဟာ ေယာက်္ားေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ စစ္မွန္ေသာေပးဆပ္ျခင္းတဲ့လား.....၊ အခ်ိန္တိုင္းလိုလို.... ျမင္သာ ေသာေနရာတိုင္းတြင္႐ွိေနတတ္တာလည္း ေပးဆပ္ျခင္းလို႔ေခၚသလား....၊ ဒါမွမဟုတ္ရင္ အိမ္ေ႐ွ႕မွာ...ခဏ ခဏျဖတ္ၿပီး ေလွ်ာက္တတ္တာမ်ိဳးကိုေခၚသလား.....။ ညတိုင္း သူမအိမ္ႏွင့္မလွမ္းမကမ္းေနရာတြင္ ဂစ္တာ တီးၿပီးသီခ်င္းဆိုျပတိုင္း ျပန္ခ်စ္ရမည္တဲ့လား...။ ထိုအတိုင္းဆိုလွ်င္........ သူမအတြက္ ရည္းစားေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားအဖတ္တင္ေနေလာက္ၿပီ....။ သို႔ေသာ္ ေပးဆပ္ျခင္းဆိုတာရဲ႕အဓိပၸါယ္ကို သူမလည္း.....ေကာင္းစြာ မခြဲျခားတတ္ေသးပါ။

ေတြးရင္းျဖင့္ သူမထပ္ၿပီးရယ္ခ်င္လာသည္။

“သူရိန္႔ကို တစ္ခုေလာက္ေမးခ်င္တယ္”.....

“ေမးပါ....၊ တစ္ခုမဟုတ္ဘူး....။ သစၥာသာေမးမယ္ဆိုရင္ အကုန္ေျဖမယ္”......

သူမကို႐ြန္း႐ြန္းစားစားငဲ့ၾကည့္ရင္း သူရိန္ကဆိုသည္။

“တစ္ကယ္လို႔မ်ား.....သူရိန္႔ကို သစၥာျပန္မခ်စ္ရင္ သူရိန္ဘာျဖစ္သြားမလဲ...။ မေျဖခ်င္လည္းရတယ္ ေနာ္....၊ သစၥာက သိခ်င္႐ံုသက္သက္ပါ”.......

သူမအေမးကို သူရိန္က အသက္႐ႈသံျပင္းျပင္းစြက္လွ်က္.....

“ကိုယ္ခုေနေတာ့ မေျပာျပတတ္ေသးဘူး....၊ တစ္ခုခုျဖစ္သြားမွာေတာ့ ေသခ်ာတယ္....၊ ေၾကကြဲသြားရမွာ ေတာ့ အမွန္ပဲေလ”......

နားေထာင္ရင္း သူမၿပံဳးလိုက္မိသည္။ သူရိန္တစ္ေယာက္ သူမ၏ေမးခြန္းကို ေရေရရာရာမေျဖႏိုင္တာ မို႔ျဖစ္၏။

“ဒါဆို အခုလက္႐ွိ သူရိန္တြဲေနတဲ့ ေကာင္မေလးနဲ႔ျပတ္သြားမယ္ဆိုရင္ေရာ”.....

သူမအေမးေၾကာင့္ သူရိန္႔ခႏၶာကိုယ္ ဆတ္ခနဲျဖစ္သြားသလို႐ွိ၏။ ထို႔ေနာက္ သူရိန္႔ထံမွ ႐ုတ္တရက္ ဘာသံမွ ထြက္မလာႏိုင္ခဲ့.....။ ဧကႏၷသူရိန္တစ္ေယာက္ သူ႔အေၾကာင္းေတြကို သူမသိေနတာအံ့ၾသေနၿပီ ထင္သည္။ ဟုတ္သည္...၊ သူရိန္႔ေၾကာင္းေတြကို သူမသိ၏။ တစ္လမ္းတည္းေနတာက တစ္ေၾကာင္း၊ ေနာက္ၿပီး ႐ုပ္ေခ်ာေခ်ာ၊ ခပ္ေျဖာင့္ေျဖာင့္ျဖင့္ သူရိန္႔အေၾကာင္းက လမ္းထဲမွမိန္းကေလးမ်ားေန႔တိုင္း ေျပာခ်င္စရာ၊ စိတ္ကူးယဥ္ ခ်င္စရာေခါင္းစဥ္တစ္ခုမို႔ပင္ျဖစ္၏။ ထို႔အတြက္ သူရိန္႔အေၾကာင္းမ်ား သူမ နားထဲကိုေရာက္လာခဲ့တာ သိပ္ၿပီးေတာ့မဆန္းလွပါ။

သူရိန္႔အေၾကာင္းမ်ားကို သူမအေနျဖင့္ တမင္တကာနားစြင့္မေနမိေသာ္လည္း သူရိန္ဆံပင္ပံုစံ အသစ္ ေျပာင္းလိုက္သည္ကအစ၊ လမ္းထဲသို႔ သူ႔ၿပိဳင္ဘီးနီနီေလးျဖင့္ အ႐ွိန္ျပင္းစြာ ဘယ္လိုနင္း၀င္ လာတတ္သည္ အဆံုး တစ္ဆင့္စကားျဖင့္ အၿမဲလိုလိုသိေနခဲ့ရေလသည္။ ထိုကဲ့သို႔ေသာ သတင္းမ်ားႏွင့္ ရည္းစားမ်ားတတ္ ေသာ သူရိန္က သူမကို စြဲလန္းစြာ ခ်စ္ေနခဲ့သည္တဲ့....။ ဒီသတင္းကို ၾကားတုန္းက သူမကိုယ့္နားကိုယ္ ေတာင္ျပန္ၿပီးမယံုခ်င္....။ ဘာရယ္ေၾကာင့္မွေတာ့မဟုတ္.....၊ သူမႏွင့္ သူရိန္က ဆန္႔က်င္ဘက္မ်ဥ္းႏွစ္ ေၾကာင္းလို ကြာျခားလြန္းေနခဲ့တာမို႔ျဖစ္၏။

သူမက ေအးေဆးတည္ၿငိမ္သေလာက္ သူရိန္ကတက္ႂကြဆူပူလြန္းသည္။ သူမက ပညာေရးကိုအေလးထား သေလာက္ သူရိန္က ဒီေခတ္မွာ ပညာမတတ္လည္းဘာမွမျဖစ္ပါဘူးကြာ...ဟုေႂကြးေၾကာ္တတ္သူ....။

သူမေျခလွမ္းေတြကို အ႐ွိန္နည္းနည္းျမႇင့္လိုက္မိသည္။ လမ္းထိပ္ကိုေရာက္ကာနီးေနၿပီမို႔ျဖစ္၏။ သူမရဲ႕ေျခ လွမ္းေတြကို မွီေအာင္လိုက္ရင္း အသက္႐ႈသံခပ္ျပင္းျပင္းစြက္လွ်က္ သူရိန္ကေျပာသည္။

“အဲ့ဒါေတြက အေပ်ာ္တြဲတာပါ.....၊ သူတို႔မ႐ွိလို႔ ကိုယ့္ဘ၀က ဘာမွျဖစ္မသြား”......

“ဒီမွာသူရိန္”.....

သူရိန္႔စကားမဆံုးခင္ သူမၾကားျဖတ္၀င္ကာေခၚလိုက္တာမို႔ သူရိန္က အထိတ္တလန္႔ျဖင့္ ၾကည့္လာသည္။ သူရိန္႔ကိုေသြးေအးစြာၾကည့္ရင္း....

“အဲ့ဒီေကာင္မေလးေနရာမွာ သူရိန္႔ရဲ႕ေသြးခ်င္းထဲကတစ္ေယာက္လို႔ ျမင္ေယာင္ခံစားၾကည့္လိုက္ပါ....၊ အဲ့ဒါ ဆိုရင္ သူရိန္႔စိတ္ထဲမွာဘယ္လိုေနမလဲ....။ ခံစားရမလဲ”.....

လမ္းမဆီသို႔ဖ်ာဆင္းေနေသာ မီးတိုင္မွအလင္းေရာင္ တစ္စြန္းတစ္စ,ေအာက္တြင္ သူရိန္႔မ်က္ႏွာက ယိုယြင္းစြာျဖင့္.....။ သူမတစ္ခ်က္ငဲ့ၾကည့္ရင္း ဆက္ေျပာမိသည္။

“ေနာက္ၿပီး သူရိန္တစ္ခုကိုေသေသခ်ာခ်ာမွတ္ထားေစခ်င္တယ္.....။ သစၥာအေနနဲ႔ သူရိန္႔ကို ဘယ္လို နည္းနဲ႔မွျပန္ခ်စ္လာႏိုင္မယ္ မထင္ဘူး...။ ဘာျဖစ္လို႔လည္းဆိုေတာ့ သစၥာရဲ႕ရင္ထဲမွာ သူရိန္႔အတြက္ ေနရာ မ႐ွိတာကိုယ့္ကိုယ္ကို ေသခ်ာေနလြန္းလို႔ပါပဲ.....။ အဲ့ဒါေၾကာင့္ သူရိန္႔အတြက္ အခ်ိန္ကုန္တာပဲ အဖတ္တင္ ေနပါလိမ့္မယ္...။

ၿပီးေတာ့ သူရိန္နဲ႔ သစၥာတို႔ရဲ႕အေနအထားေတြကလည္း ကြာျခားလြန္းလွပါတယ္...။ အေ႐ွ႕နဲ႔အေနာက္ လိုပါပဲ .....။ အနားသတ္မညီႏိုင္မယ့္ ႀတိဂံတစ္ခုကို သစၥာေရးဆြဲဖို႔၀ါသနာမပါသလို စိတ္ကူးလည္း မယဥ္တတ္ပါဘူး၊ ဒါေပမယ့္ တကယ္လို႔ စိတ္ကူးယဥ္ျဖစ္မယ္ဆိုရင္ေတာင္မွ မျဖစ္ႏိုင္တာေတြကို ေဘးဖယ္ ထားမိမယ္ထင္ပါတယ္သူရိန္”....

စကားအဆံုးတြင္ သူမေျခလွမ္းေတြကို ခဏတာရပ္တန္႔ပစ္လိုက္သည္။ လမ္းထိပ္ေရာက္ဖို႔ သိပ္မလိုေတာ့ တာမို႔ပင္ျဖစ္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ သူရိန္႔ေျခလွမ္းေတြလည္း ရပ္တန္႔သြားရေလေတာ့သည္။ လမ္းထိပ္ဖက္ဆီသို႔ လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္လိုက္ရင္း သူရိန္႔ကို တစ္ခ်က္ၾကည့္မိလိုက္သည္။ သူမ၏ အၾကည့္မ်ားထဲတြင္ သူရိန္႔ရဲ႕ ပံုစံက ဆြဲေဆာင္အားျပင္းေနခဲ့ေသးသလိုလို....။ သူမေခါင္းတစ္ခ်က္ယမ္းပစ္လိုက္မိသည္။

“ဘာျဖစ္လို႔လဲ....သစၥာရယ္”....

သူရိန္က တိုးခတ္စြာေမးလာသည္။ သူမ၏ ေခါင္းယမ္းလိုက္သည့္အမူအယာေၾကာင့္ထင္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ သူ မေခါင္းကို တစ္ခါထပ္ရမ္းလိုက္ရင္း.....

“ဘာမွမဟုတ္ပါဘူး သူရိန္....၊ ကဲ...သစၥာသြားေတာ့မယ္ေနာ္....။ လမ္းထိပ္ေရာက္ေတာ့မွာ မို႔လို႔ပါ”....

သူရိန္က ေခါင္းၿငိမ့္ျပသည္။ လမ္းမီးေရာင္ ခပ္သဲ့သဲ့ေအာက္တြင္ သူရိန္႔ကိုတစ္ခ်က္ၾကည့္ရင္း ျဖဴစင္စြာျဖင့္ သူမၿပံဳးျပမိလိုက္၏။

“အခု သစၥာရဲ႕ေနာက္ကေန ကပ္လိုက္မလာပါနဲ႔ေနာ္....။ မလိုအပ္ပဲနဲ႔ သစၥာနဲ႔ပတ္သတ္တဲ့အေၾကာင္းေတြ ကိုဒီပတ္၀န္းက်င္မွာ မပ်ံ႕ႏွံ႔ေစခ်င္တဲ့စိတ္တစ္ခုတည္းနဲ႔ေျပာတာပါ။ တစ္ျခားဘာရည္႐ြယ္ခ်က္နဲ႔မွ မဟုတ္ ပါဘူး။ သူရိန္႔ကို သစၥာခင္ပါတယ္”......

ေျပာၿပီး မ်က္လံုးအၾကည့္ျဖင့္ ႏႈတ္ဆက္ၿပီး သူရိန္႔ေ႐ွ႕မွသူမေနထြက္လာမိသည္။ ညဥ့္ဦးေလေျပက ခပ္တိုး တိုးတိုက္ခတ္လာျပန္ေလသည္။ မ်က္ႏွာေပၚကို လာေရာက္ထိမွန္ေသာ ဆံပင္႐ွည္႐ွည္အခ်ိဳ႕ကို အသာ အယာ ဖယ္႐ွားလိုက္ရင္း ေနာက္သို႔ မသိမသာတစ္ခ်က္ငဲ့ၾကည့္ျဖစ္၏။ သူရိန္တစ္ေယာက္ သူမေနာက္သို႔ ဆက္လိုက္မလာေတာ့ပါ။ သူမထပ္ကာ ႀကိတ္ၿပံဳးလိုက္မိျပန္သည္။

“ကိုယ္နဲ႔ စ႐ိုက္မတူတဲ့ေယာက်္ားေလးတစ္ေယာက္ကို ေနာက္ပိုင္းမွာ ငါျပဳျပင္ၾကည့္မယ္”ဆိုၿပီး ႐ူး႐ူးမူးမူးခ်စ္ တတ္ေသာ စြန္႔စားျခင္းတစ္မ်ိဳးကို သူမသိပ္အယံုအၾကည္မ႐ွိလွပါ။ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ အတြက္သိပ္ကို အေရးႀကီးတယ္ဟု သူမ၏ မိခင္ျဖစ္သူကေတာ့ ရံဖန္ရံခါေျပာျပတတ္သည္။

အေတြးႏွင့္အတူ သူမဆက္ေလွ်ာက္ေနခဲ့၏။ လမ္းထိပ္သို႔ေရာက္ေသာအခါ ပတ္၀န္းက်င္က ႐ုတ္တရက္ ဆူညံစြာ သက္၀င္လာခဲ့သလိုျဖစ္လာသည္။ ညသည္ လတ္ဆတ္စြာ ႏုပ်ိဳသက္၀င္ေနဆဲ။ ထို႔အတူ သူမ၏ ႏွလံုး သားတစ္စံုသည္လည္း အစြန္းအထင္းကင္းမဲ့လြန္းစြာျဖင့္ လတ္ဆတ္ႏုပ်ိဳစြာ ႐ွင္းသန္႔ေနခဲ့ဆဲ...။

~~~~~@@@~~~~~

လက္ဖက္ရည္ဆိုင္အတြင္းသို႔ သူရိန္လွမ္း၀င္လိုက္ေသာအခါ သူငယ္ခ်င္းမ်ားက သူတို႔ထိုင္ေနေသာ စားပြဲ၀ိုင္းမွေနၿပီး ၀မ္းသာအားရေအာ္ေခၚၾကသည္။ ဆံပင္ကို တစ္ခ်က္သပ္တင္ကာ ေျခလွမ္းက်ဲက်ဲျဖင့္ ထိုစားပြဲ၀ိုင္းဆီသို႔ သူရိန္ေလွ်ာက္သြားလိုက္၏။ ဆိုင္အတြင္းမွ အခ်ိဳ႕ေသာလူမ်ားက ေခ်ာေမာသန္႔ျပန္႔ေနခဲ့ ေသာ သူ႔ကို အားက်သလို ၀ိုင္းၾကည့္ေနၾကတာကိုလည္း သတိထားမိလိုက္ေသးသည္။

စားပြဲ၀ိုင္းတြင္ ခံုပုေလးကိုဆြဲကာ၀င္ထိုင္လိုက္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က....

“ဘယ္လိုလဲ...သူရိန္....။ ဒီညမင္းရဲ႕ အေရးေတာ္ပံုေအာင္ခဲ့ၿပီလား”.....

စိတ္၀င္တစားေမးလိုက္ေသာ အသံေၾကာင့္ သူရိန္ႏႈတ္မွ ဟက္ခနဲတစ္ခ်က္ရယ္လိုက္မိသည္။ ထို႔အတူ ေစာ ေစာက သူ႔ကို ခ်ိဳသာေသာစကားမ်ားျဖင့္ႏွိပ္ကြပ္ကာထားခဲ့ေသာ သစၥာရဲ႕မ်က္ႏွာကိုျမင္ေယာင္လာမိျပန္ ၏။ က်န္ေသာသူငယ္ခ်င္းမ်ားရဲ႕မ်က္ႏွာမ်ားကလည္း စိတ္၀င္စားမႈမ်ားျဖင့္႐ုတ္႐ုတ္သဲသဲႏိုင္လြန္းလွစြာျဖင့္။

သူရိန္ေခါင္းယမ္းျပလိုက္သည္။ ထိုအခါ သူငယ္ခ်င္းမ်ားထံမွ အသံေပါင္းစံုထြက္လာေလေတာ့သည္။ ၿပီး ေတာ့ ေျပာၾကသည္မွာ တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္....။ စကားမ်ားအားလံုး သူရိန္႔နားထဲသို႔မ၀င္ပါ။ ထို႔ေၾကာင့္ လက္ကာျပလိုက္ၿပီး....

“တိတ္ၾကစမ္းကြာ....၊ ထားလိုက္ေတာ့ အဲ့ဒီကိစၥကို။ ငါက ရမလားလို႔ လိုက္ၾကည့္တာပါပဲ။ စီးရီးယပ္စ္လည္း မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီမွာ မင္းတို႔မွတ္ထား။ ငါ့ကို ႀကိဳက္တဲ့မိန္းမေတြမွ အမ်ားႀကီးပဲ။ အဲ့ဒီထဲက ငါႀကိဳက္တာကို ေ႐ြး႐ံုပဲ။ သစၥာဆိုတဲ့ တစ္ေယာက္ကို လိုက္ခဲ့တာလည္း ငါ့ကိုျပန္ႀကိဳက္ႏိုင္မယ္ထင္လို႔ပဲ။ ဒါေပမယ့္ သူက ငါ့ကိုမခံစားႏိုင္ဘူးဆိုေတာ့လည္း ငါ့အတြက္ ေနာက္တစ္ေယာက္ေျပာင္း႐ံုေပါကြာ....။ ေလာကႀကီးထဲမွာ မိန္းမဆိုတာ သူတစ္ေယာက္တည္းမဟုတ္ပါဘူး။ အျခားလူေတြထက္ေတာင္မွ ငါ့အတြက္က ေပါပါေသး တယ္။ ဟုတ္တယ္ဟုတ္”.....

ေျပာရင္း သူရိန္ကေခါင္းကိုေမာ့ကာရယ္၏။ ဒီစကားသည္ သူရိန္႔ရင္ထဲမွ............ တကယ္လာေသာစကား ျဖစ္သည္။ ထို႔အတြက္ သူရိန္႔အေၾကာင္းကိုသိေနၾကေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကလည္း အတူတူလိုက္ရယ္ၾက ေလေတာ့၏။ ရယ္သံမ်ားျဖင့္ သူတို႔စားပြဲ၀ိုင္းေလးက အနည္းငယ္ဆူညံစြာက်ယ္ေလာင္သြားရသည္။

ထိုစဥ္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွ ဖြင့္ထားေသာသီခ်င္းေလးတစ္ပုဒ္က မတိုးမက်ယ္ လြင့္ပ်ံ႕လာတာကို သူရိန္တစ္ေယာက္ၾကားလိုက္ရေလေတာ့၏။          ။

                                    ~~~~~@@@~~~~~@@@~~~~~@@@~~~~~

==================================

ထပ္တူညီေသာ ခ်စ္ျခင္းမ်ား ပိုင္ဆိုင္ႏိုင္ၾကပါေစခင္ဗ်ာ...။

==================================
ခ်စ္ျခင္းအားျဖင့္......

ဏီလင္းညိဳ

(ထပ္တူ......)

ထို႔ေၾကာင့္....

တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္သလို႐ွိေနခဲ့ေလေသာ ညဥ့္နက္ခ်ိန္တစ္ခုထဲတြင္ ၾကယ္ကေလးမ်ားကတိုးခတ္စြာ လင္းလက္ေနခဲ့ၾက၏။ ညသည္ ႏွင္းရည္စက္မ်ားျဖင့္ စိုလက္ေနခဲ့သလို႐ွိေနခဲ့ျပန္ေလသည္။ ထို႔အျပင္ မႈန္ဖ် ဖ်ျဖင့္ ႀကိတ္ကာတိုက္ခတ္တတ္ေလေသာ ညဥ့္ေလေျပအခ်ိဳ႕ေၾကာင့္ ရံဖန္ရံခါအခ်ိန္မ်ားတြင္မူ ညက ငိုက္ ျမည္းေနရာမွ ေခါင္းေထာင္ကာ ၾကည့္တတ္ျပန္ေသး၏။

ေတာင္ေစာင္းတစ္ေလွ်ာက္ကို ပတ္ကာယက္ေဖာက္ထားခဲ့ေသာ ေတာင္တက္ေျမနီလမ္းမေလးေပၚတြင္ သူ တစ္ေယာက္တည္းျဖည္းညင္းစြာျဖင့္ ေလွ်ာက္လွမ္းေနခဲ့မိသည္။ ေကာင္းကင္မွ မွိန္ျပျပၾကယ္က ေလးမ်ား၏ ပံ့ပိုးမႈတစ္ခုျဖစ္ေသာ အလင္းေရာင္ငယ္ေလးမ်ားေၾကာင့္ သူ႔ေ႐ွ႕မွ ေကြ႕ေကြ႕ေကာက္ေကာက္ႏိုင္လြန္းေနခဲ့ ေသာ လမ္းကေလးကို ေ၀၀ါးျခင္းအနည္းငယ္စြက္လွ်က္ျမင္ေတြ႕ေနခဲ့ရ၏။ သူ၏ေဘးတစ္ဖက္ျခမ္းေတာင္ နံရံေစာင္းတစ္ေလွ်ာက္တြင္အေလ့က်ေပါက္ပင္ေလးမ်ား႐ွိသည္။ ထို႔အတူ ႐ိုးသားစြာပြင့္လန္းဖ်ာတတ္ေသာ ေတာပန္းပင္ကေလးမ်ားလည္း႐ွိေသးသည္။ သူ၏ညာဖက္လမ္းအစြန္ဖက္တြင္မူ ခပ္နက္နက္လွ်ိဳေျမာင္မ်ား၊ ေခ်ာက္မ်ားက အစဥ္အၿမဲလိုလို ယွဥ္တြဲကာလိုက္ပါေနခဲ့သလို႐ွိခဲ့ၾက၏။

ထို႔ေၾကာင့္ ေတာင္ပတ္ေျမနီလမ္းေလးတစ္ေလွ်ာက္တြင္ သူေလွ်ာက္လွမ္းေနမိခဲ့ရင္း ဘယ္ဖက္ေတာင္နံရံ ဆီမွေတာပန္းကေလးမ်ား၏ အဆင္း၊ ရနံ၊ အေလ့က်ေပါက္ပင္ေလးမ်ား၏ မာယာမဲ့ေသာ အသြင္သ႑ာန္ စသည္တို႔ကို ၾကည္ႏူးႏွစ္သက္စြာခံစားမိရသလို၊ တစ္ခါတရံတြင္ေတာ့ တစ္ဖက္ျခမ္းမွေခ်ာက္နက္နက္မ်ား ႐ွိရာ အေမွာင္ထုဆီသို႔ အမွတ္မထင္ေငးမိရင္း ခပ္ဖြဖြေက်ာခ်မ္းမိတတ္ပါေသးသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ႏြမ္းလ် ၊ ယိုင္နဲ႔ခ်င္ေနၿပီျဖစ္ေသာေျခလွမ္းမ်ားကို (ရံဖန္ရံခါတြင္)တ႐ြတ္ဆြဲကာသယ္ေဆာင္လွ်က္ သူဆက္ေလွ်ာက္ ေနမိဆဲျဖစ္ရ၏။

ဒီလမ္းကေလးေပၚမွာ သူေလွ်ာက္လွမ္းခဲ့တာၾကာျမင့္ခဲ့ၿပီျဖစ္သည္။ သူ႔ေျခ၊ သူ႔လက္စသည္တို႔သည္ အရည္ ခမ္းကာ ပိန္လွီေျခာက္ကပ္ေနသလိုျဖစ္ေနခဲ့ရၿပီ။ ထို႔အတူ သူ၏ခါးသည္လည္း မတ္မတ္မထားႏိုင္ေတာ့ပဲ အတန္ငယ္ကိုင္းေနခဲ့သေယာင္႐ွိခဲ့ရၿပီျဖစ္၏။ ကာလအေတာ္ၾကာေအာင္ ဆီႏွင့္ေ၀းခဲ့ေလေသာ သူ႔ဆံပင္ မ်ားသည္လည္း ေသြ႔ေျခာက္စြာျဖင့္ ဖ႐ိုဖရဲ၊ ဖြာဆန္က်ဲကာ အျဖဴတစ္၀က္ေရာယွက္ေနခဲ့ရေလၿပီ....။

“အဖိုးႀကီး”.....

ဒီလမ္းကေလးေပၚတြင္ သူ႔ေဘးနားက ျဖတ္သန္းသြားလာခဲ့ၾကသူအခ်ိဳ႕၏ေခၚသံကို နားထဲျပန္ၾကားေယာင္ မိလာသည္။ ထိုကဲ့သို႔ေသာ ေခၚသံၾကားရတိုင္း၊ အေခၚခံရတိုင္း ႏြမ္းလ်ေနခဲ့ေသာမ်က္ႏွာျဖင့္ ခပ္သဲ့သဲ့ပင္ သူ ျပန္ၿပံဳးျပမိတတ္၏။ တကယ္ေတာ့ သူသည္အဖိုးႀကီးတစ္ေယာက္မဟုတ္ခဲ့ေသးပါ။ ႏုနယ္ပ်ိဳျမစ္ျခင္းမ်ား သည္ သူ႔ရင္ထဲမွ ပ်ံသန္းမသြားၾကေသး။ သို႔ေသာ္ သူ၏သြင္ျပင္လကၡဏာေၾကာင့္ “အဖိုးႀကီး”ဟု အေခၚခံ ရတာကိုလည္း စိတ္ထဲတြင္ဘယ္လိုမွမေနခဲ့ပါ။ လူတိုင္းတြင္(ကိုယ္မဟုတ္ေသာတစ္ဖက္သားကို) အေပၚယံ ႐ွပ္ၾကည့္ၿပီးႀကိဳက္သလိုထင္ျမင္ယူဆခြင့္႐ွိသည္ဟုသူထင္မိ၏။သဘာ၀တရားကေပးအပ္ခဲ့ေသာလက္ေဆာင္ တစ္ခုလားေတာ့ သူမေျပာတတ္ေတာ့ပါ....။

~~~~~@@@~~~~~

ေလေျပသည္ တိုးညင္းစြာပင္ တိုက္ခတ္လွ်က္႐ွိေနခဲ့ေသး၏။ ေကာင္းကင္တြင္ ၾကယ္ေရာင္တို႔စံုခဲ့ေလ ၿပီ။ အလင္းမဲ့ညတို႔ ပ်က္သုန္းခ်ိန္တန္ခဲ့ၿပီလားကြယ္။ ေက်းဇူးျပဳၿပီး လိပ္ျပာလွလွေလးေတြအတြက္ ခ်ိဳျမျမ၀ိုင္ တစ္ခြက္ကို ေဖ်ာ္စပ္ခြင့္ေပးၾကပါ။ ရာသီဆိုးေတြကို ခုတ္ပိုင္းပစ္ဖို႔အတြက္ အက္ဆစ္ဓားတစ္လက္ ဘယ္ေန ရာမွာ ေရာက္ေနခဲ့ပါသလဲ။ မ်က္ႏွာဖံုးအတုေတြဟာ တစ္ခါတေလမွာ အစစ္နဲ႔ခြဲျခားဖို႔ ခက္ခဲလြန္းလွခ်ည့္..။ ခ်ိဳးငွက္ ျဖဴျဖဴေလးရဲ႕အေတာင္ပံတစ္စံုကို ငါ့ႏွလံုးသားထက္မွာ ဆင္ျမန္းခြင့္ေပးပါေတာ့....။

~~~~~@@@~~~~~

ေတာင္ေတာင္အီအီေတြးေတာရင္း............ဟိုဟိုဒီဒီေငးေမာရင္း သူဆက္ေလွ်ာက္ေနမိခဲ့လိုက္၏။ ထိုစဥ္ သူႏွင့္ေ၀းကြာလြန္းေနဆဲျဖစ္ေသာ ေတာင္ထိပ္ဖ်ားရပ္၀န္း႐ွိ ပြဲေတာ္ဆီမွဂီတသံခပ္သဲ့သဲ့ကို ေလေျပ တစ္ခ်က္အေ၀ွ႔တြင္ နားထဲၾကားလိုက္မိရသည္။ ထိုအခါ သူ႔ေျခလွမ္းမ်ားက တ႐ြတ္ဆြဲသြားေနရာမွ အနည္း ငယ္သြက္လက္ ျမန္ဆန္သြားသလို႐ွိသြား၏။ ေန အစင္းစင္း၊ လ အစင္းစင္း ၀င္ခ်ည္ထြက္ခ်ည္႐ွိေနခဲ့ေသာ ေကာင္းကင္တစ္ခုေအာက္႐ွိ ဒီလမ္းကေလးထက္တြင္ သူဦးတည္ေလွ်ာက္လွမ္းေနခဲ့မိသည္က ထိုပြဲေတာ္ ဆီသို႔သာျဖစ္ခဲ့ပါ၏။ ထိုကဲ့သို႔ေလွ်ာက္လွမ္းေနခဲ့စဥ္တြင္ ရံဖန္ရံခါဆိုသလို ဆီးႏွင္းပြင့္မ်ားက ျပင္းတစ္လွည့္၊ ၫႇင္းတစ္လွည့္႐ိုက္ ခတ္တတ္ၾကသည္။ မိုးစက္မ်ားကလည္း ထိုနည္းတူစြာပင္ သူ႔ခႏၶာကိုယ္ေပၚသို႔ ႐ိုက္ ခတ္တတ္ၾကေသး၏။ ပူေလာင္စူး႐ွလြန္းေသာေနေရာင္ျခည္တန္းမ်ားကိုေတာ့ျဖင့္ သူအမႈမထားခဲ့ရေတာ့ၿပီ။

“ေဟ့....အဖိုးႀကီး”.....

ေနာက္ေက်ာဖက္ဆီမွ ေခၚသံေၾကာင့္သူလွည့္ၾကည့္မိလိုက္၏။ ၾကယ္အလင္းေရာင္ခပ္လဲ့လဲ့ေအာက္တြင္ သူ႔ဆီသြက္လက္စြာေလွ်ာက္လွမ္းလာေနခဲ့ေသာ လူ႐ြယ္တစ္ဦးကို ေ၀သီေသာမ်က္၀န္းမ်ားျဖင့္ ေတြ႔လိုက္ရ သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေျခလွမ္းမ်ားကို တုန္႔ဆိုင္းလိုက္ကာ ထိုလူ႐ြယ္ကိုရပ္ေစာင့္ေနလိုက္မိ၏။ ခဏတာ အ တြင္းမွာပင္ သူအနီးသို႔ ထိုလူ႐ြယ္ေရာက္လာခဲ့ေတာ့ေလသည္။ ေအးစက္စြာ ေသြ႔ေျခာက္အက္ကြဲေနခဲ့ ေသာႏႈတ္ခမ္းတို႔ကို လွ်ာျဖင့္တစ္ခ်က္သိမ္းလိုက္ရင္း ႏႈတ္ခြန္းဆက္စကားတစ္ခြန္း သူခပ္တိုးတိုးဆိုမိခဲ့၏။

“ေကာင္းေသာ အခ်ိန္အခါပါ.......မိတ္ေဆြ”.....

“က်ဳပ္အတြက္ဆိုရင္ အဲ့ဒီစကားကို ခင္ဗ်ားေျပာစရာမလိုပါဘူးဗ်ာ။ ဘာျဖစ္လို႔လည္းဆိုေတာ့ က်ဳပ္အတြက္ အခ်ိန္အခါေကာင္းဆိုတာဟာ က်ဳပ္လက္ထဲမွာ အၿမဲ႐ွိေနတာမို႔ပဲဗ်....။ ဟဲ....ဟဲ”......

မခိုးမခန္႔ရယ္သံစြက္ကာ ျပန္ေျပာလိုက္ေသာ လူ႐ြယ္၏စကားေၾကာင့္ သူမွင္တက္မိသလိုျဖစ္သြားရ၏။ တစ္ ဦးနဲ႔တစ္ေယာက္ေတြ႔ဆံုခိုက္ ေလာက၀တ္တရားအရ ႏႈတ္ခြန္းဆက္စကားေျပာသည္ကိုပင္ထင္ရာျပန္ေျပာ လိုက္တာမို႔ စိတ္ထဲတြင္ အနည္းငယ္အံ့ၾသသြားမိျခင္းတစ္ခုရယ္သာပင္။ က်န္တာဘာမွမ႐ွိခဲ့။ သို႔ေသာ္ လူ ႐ြယ့္ကို သူတစ္ခ်က္လွမ္းၾကည့္မိလိုက္သည္။ လူ႐ြယ္၏မ်က္လံုးမ်ားသည္ ၾကယ္ေရာင္ေအာက္တြင္ တဖ်တ္ ဖ်တ္ လက္ပေနခဲ့ေလတာကို ေတြ႔လိုက္ရ၏။

သူ႔အၾကည့္ေၾကာင့္ထင္၏။ လူ႐ြယ္က ၿပံဳးခ်ိဳေသာမ်က္ႏွာထားျဖင့္ စကားတစ္ခြန္းကို ခပ္သြက္သြက္ဆိုသည္။

“ထားပါေတာ့ဗ်ာ....၊ က်ဳပ္ကလူေတြအေတြးမွား အျမင္မွားျဖစ္ေနၾကမွာစိုးလို႔...၊ အဲ့သလိုမ်ိဳးေတြကိုလည္း ျမင္ရရင္ မေနႏိုင္တဲ့အက်င့္႐ွိလို႔ပါ....။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီလမ္းမွာခင္ဗ်ားနဲ႔အတူတူခရီးသြားေဖာ္ျဖစ္ရမွာကို ေတာ့၀မ္းသာမိပါတယ္...။ ေနပါဦး....ခင္ဗ်ားလည္း ပြဲေတာ္ဆီကို သြားမွာပဲမဟုတ္လား”.....

“ဟုတ္ပါတယ္”.....

ခပ္တိုးတိုးျပန္ေျဖရင္း ေျခတစ္လွမ္း သူစတင္လွမ္းလိုက္မိခဲ့ေတာ့သည္။ ထိုအခါ လူ႐ြယ္ကလည္း သူ႔နံေဘး နားမွေန လိုက္ပါယွဥ္တြဲေလွ်ာက္ေနခဲ့ေတာ့၏။ လူ႐ြယ့္ကို ငဲ့ေစာင္းကာတစ္ခ်က္ၾကည့္မိရင္း သူ႔စိတ္ထဲ ေတြးမိလိုက္သည္။ “အမ်ားကို စိတ္ခ်မ္းသာေစခ်င္ရင္ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ ေနတတ္ရမည္၊ အမ်ားကို ေကာင္းေစခ်င္လွ်င္ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ေကာင္းေအာင္အရင္ေနထိုင္က်င့္ႀကံရမည္”.....ဆိုေသာ သ ေဘာတရားတစ္ခုကိုသာျဖစ္ပါ၏။ ထို႔ထက္ပိုစြာ......သူဆက္မေတြးတတ္ေတာ့ပါ။

တိတ္ဆိတ္ျခင္းက သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ၾကားတြင္ တခဏမွ်ႀကီးစိုးသြားခဲ့၏။ တစ္ဦးအသက္႐ွဴသံကိုပင္ တစ္ဦး က ျပန္ၾကားေနရပါသည္။ အတန္ၾကာေတာ့ လူ႐ြယ္က စကားစဆို၏။

“တစ္ကယ္ေတာ့ ပြဲေတာ္မွာႏႊဲေပ်ာ္ရမဲ့အရသာဟာ ဘာလည္းဆိုတာ က်ဳပ္သိပ္သိခ်င္လွတယ္ဗ်ာ။ ဘာျဖစ္ လို႔လည္းဆိုေတာ့ က်ဳပ္သူငယ္ခ်င္းအေတာ္မ်ားမ်ားကေျပာၾကတယ္၊ က်ဳပ္သာပြဲေတာ္ထဲကို ေရာက္သြားရင္ အရင္ေရာက္ႏွင့္ေနတဲ့သူေတြအကုန္လံုး ငုပ္လွ်ိဳးသြားႏိုင္တယ္တဲ့ေလ။ ၿပီးေတာ့ က်ဳပ္ကိုယ္က်ဳပ္လည္း ယံု ၾကည္မႈအျပည့္အ၀႐ွိတယ္ဗ်။ ဒီမွာၾကည့္ပါလား က်ဳပ္၀တ္ထားတဲ့ ၀တ္႐ံုကို၊ ဘယ္ေလာက္မ်ား ခမ္းနား လိုက္သလဲလို႔”......

ေျပာေျပာဆိုဆိုျဖင့္ လူ႐ြယ္က သူ႔ခႏၶာကိုယ္ကို တစ္ပတ္လွည့္ျပ၏။ ဟုတ္သည္၊ လူ႐ြယ္ေျပာသလိုပင္၀တ္ ႐ံုက ဆန္းျပားလွေခ်၏။ အေရာင္ေသြးစံု ေက်ာက္သံပတၱျမားတို႔သည္ ေအာက္ခံဖ်င္စေပၚတြင္ သူ႔ေနရာ ႏွင့္သူ လွပစြာလက္ဖ်ာေနခဲ့ၾက၏။ ေအာက္ခံဖ်င္စမွာလည္း ျမင္႐ံုျဖင့္အမ်ိဳးအစားေကာင္းၿပီး အဖိုးထိုက္ တန္ပံုေပၚ လြင္ေနခဲ့ေသးပါသည္။ ပံုစံမွာလည္း အမ်ားသူငါတို႔ႏွင့္မတူ..။ အေတာ္ပင္ ခပ္ဆန္းဆန္း ႏိုင္လြန္း လွ၏။

“ဟုတ္ပဗ်ာ....။ တယ္ဟုတ္တဲ့ ၀တ္႐ံုပဲဗ်”.....

အံ့ၾသစြာျဖင့္ သူခ်ီးမြမ္းမိလိုက္သည္။ သူ႔စကားေၾကာင့္ လူ႐ြယ္ကေက်နပ္ၫႊတ္ႏူးစြာၿပံဳးရင္း သူ႔ကိုေမးေလ ၏။

“ခင္ဗ်ားကေရာ ဘာလုပ္ဖို႔ပြဲေတာ္ကို သြားခ်င္ရတာလဲဗ်”....

“က်ဳပ္ကေတာ့ ပြဲေတာ္မွာတီးမႈတ္ၾကမယ့္ဂီတသံစဥ္ေတြကို ေသခ်ာနားေထာင္ၾကည့္ခ်င္လို႔ရယ္၊ ေနာက္ၿပီး အဲ့ဒီသံစဥ္ေတြကိုမွတ္သားခဲ့ၿပီး ဒီကအျပန္မွာ ပြဲေတာ္ကိုေရာက္ေအာင္မလာႏိုင္ၾကသူေတြကိုျပန္တီးျပခ်င္မိ လို႔ရယ္...စတာေတြအတြက္ သက္သက္ပါပဲဗ်ာ..။ ဂီတဆိုတာ လူေတြရဲ႕ႏွလံုးအိမ္ထဲမွာ သိသိသာသာေရာ မသိမသာေရာ စိမ့္၀င္နစ္ျမဳပ္ေနတတ္တဲ့အရာတစ္ခုမို႔ပဲေလဗ်ာ”......

“အင္း.....ေကာင္းပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ သူတို႔ကိုယ္တိုင္လာဖို႔ႀကိဳးစားသင့္တယ္လို႔ ခင္ဗ်ားမထင္ဘူးလား။ အဲ့ဒါမွ အျပည့္အ၀ခံစားႏိုင္ၾကရမွာေပါ့”......

ႏႈတ္ခမ္းကို မခိုးမခန္႔ၿပံဳးလွ်က္ လူ႐ြယ္ကေျပာသည္။ သူေခါင္းၿငိမ့္ျပလိုက္ရင္း.....

“ဟုတ္ေတာ့ ဟုတ္ပါတယ္ဗ်ာ....၊ ဒါေပမယ့္ အားလံုးက ပြဲေတာ္ကိုလာဖို႔အဆင္မေျပႏိုင္ခဲ့ၾကေသးဘူးေလ။ လူတိုင္းဟာ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ႐ွင္သန္ေနရတာဆိုေတာ့”.....

“ဒါလည္း ဟုတ္တာပဲ။ ဒါေပမယ့္ ခင္ဗ်ားပံုစံကလည္း ပြဲေတာ္ကိုမေရာက္ေသးခင္တစ္ခုခုျဖစ္သြားႏိုင္တဲ့ ပံုစံမ်ိဳးနဲ႔....။ က်ဳပ္လိုလန္းလန္းဆန္းဆန္း႐ွိေနသင့္တယ္ထင္တယ္”.....

“က်ဳပ္ေျခလွမ္းေတြ ေ႐ြ႕လ်ားေနသေ႐ြ႕ေတာ့ ပြဲေတာ္ဆီကိုေရာက္ဖို႔ အခြင့္အေရး႐ွိပါေသးတယ္”...

စကားအဆံုးတြင္ သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ကို ခပ္ေငြ႔ေငြ႔သာ သူခ်မိလိုက္၏။ ထို႔ေနာက္ သူတို႔ဆက္ေလွ်ာက္ျဖစ္ခဲ့ ၾကသည္။ ေ၀းကြာလြန္းေနဆဲျဖစ္ေသာရပ္၀န္း႐ွိ ပြဲေတာ္ဆီမွ ဂီတသံစဥ္မ်ားကိုလည္း ေလအသင့္တြင္ ရံဖန္ ရံခါ ၾကားေနခဲ့ရျပန္ေသး၏။ အတူတူေလွ်ာက္ေနရင္းမွပင္ ထိုလူ႐ြယ္သည္ အေတာ္စကားေျပာႏိုင္ေၾကာင္း သူ သိခဲ့ရေလေတာ့သည္။ သို႔ေသာ္ ပ်င္းရိညည္းေငြ႔ဖြယ္ေကာင္းေသာ ဒီခရီးလမ္းတြင္ သူ႔ကိုအေဖာ္လုပ္ ကာ စကားေျပာေပးေနခဲ့သည့္ထိုလူ႐ြယ္ကို သူ႔ဘက္ကေနၿပီး ေက်းဇူးပင္က်ိတ္ကာတင္ေနမိခဲ့ေသး၏။

ထိုလူ႐ြယ္ေျပာေသာစကားမ်ားထဲတြင္ အာကာသအေၾကာင္းလည္းပါသည္။ လူမ်ိဳးတို႔၏ ကိုးကြယ္ယံုၾကည္မႈ သမိုင္းေၾကာင္းမ်ားလည္းပါ၏။ ထို႔အတူ....အဆင့္ဆင့္ေျပာင္းလဲလာေသာ ယဥ္ေက်းမႈေရစီးေၾကာင္းမွ သည္ သိပၸံပညာႏွင့္ အႏုပညာဆိုင္ရာဆင့္ကဲတိုးတက္ေျပာင္းလဲလာမႈမ်ားအထိ အေတာ္ပင္စံုလင္လြန္းလွ သည္။ အေၾကာင္းအရာပိုင္းအေတာ္စံုသလို သူ႔အတြက္လည္း ဗဟုသုတျဖစ္ေစေသာစကားမ်ားမို႔ အာ႐ံု စိုက္ကာ သူနားေထာင္ေနမိခဲ့လိုက္သည္။ ထိုကဲ့သို႔ ဗဟုသုတႂကြယ္၀သူတစ္ေယာက္ႏွင့္ တစ္ခရီးတည္း သြားရျခင္းမွာ လမ္းခရီးတြင္ သူ႔အတြက္အေထာက္အပံ့ေကာင္းျဖစ္ေစႏိုင္မည္ဟုလည္း ယံုၾကည္စိတ္ခ်မိခဲ့ ေသး၏။

~~~~~@@@~~~~~

ညသည္ ပိုမိုနက္႐ႈိင္းလာခဲ့ေလေသာအခါ ၾကယ္ေရာင္တို႔သည္ ပိုမိုေတာက္ပစြာျဖင့္ လင္းလက္လာခဲ့ ၾကရေလေတာ့သည္။ ေႂကြျခင္းရဲ႕အစက ေ၀ျခင္းပဲလား....၊ ဒါမွမဟုတ္ အတူတူပဲလား။ ျမင္ျမင္ကရာ ရန္ သူေတြမမွတ္လိုက္ပါနဲ႔ကြယ္...။ သံေခါင္းစြပ္လူသားေတြမွာ ႏွလံုးသားတစ္စံု႐ွိတာေသခ်ာပါရဲ႕....။ ခရီးပန္း လာသူမ်ားအတြက္ ႏွင္းဆီတစ္ပြင့္လက္ေဆာင္ေပးခဲ့ပါရေစ...။ အနီရဲရဲေလးဆိုရင္ေတာ့ ေကာင္းမယ္...။ တိမ္စိုင္နဲ႔ မိုးသားေတြက အတူတူပဲလား..၊ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သစၥာေတာ္တံဆိပ္ခတ္ႏွိပ္ထားတဲ့ အျပာေရာင္ ေက်ာက္တံုးေလး တစ္ခုကိုုေတာ့ ငါ့ေျမပံုမွာထားရစ္ခဲ့မိခ်င္ပါရဲ႕....။

~~~~~@@@~~~~~

သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ခရီးႏွင္ေနခဲ့ေလသည္မွာ အေတာ္ခရီးေပါက္ခဲ့ေလၿပီျဖစ္၏။ တစ္ေနရာအေရာက္တြင္ လမ္းနံေဘးဆီမွ စမ္းေခ်ာင္းေလးတစ္ခုကို ႏွစ္ေယာက္သားျမင္ေတြ႔လိုက္ရသည္။ စမ္းေခ်ာင္းကေလးမွာ ေတာင္ေစာင္းနံရံဆီမွေနၿပီး သြယ္တန္းစီးက်ေနခဲ့တာျဖစ္၏။ ေမာလည္းေမာ....၊ ဆာလည္း ဆာေလာင္ ေနခဲ့ၾကၿပီမို႔ ထိုေနရာေလးတြင္ခရီးတစ္ေထာက္နားၾကရန္ ႏွစ္ဦးသားစိတ္တူကိုယ္တူ ဆံုးျဖတ္မိလိုက္ၾက သည္။

ထို႔ေၾကာင့္စမ္းေခ်ာင္းကေလးနံေဘးတြင္ သူတို႔၏အထုပ္အပိုးမ်ားကိုခ်ကာ ခဏတာအေမာေျဖလိုက္မိၾက၏ ။ ေနာက္ စမ္းေခ်ာင္းကေလးရဲ႕အစပ္ေရတိမ္တိမ္ေနရာေလးဆီကိုသြားကာ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦးမနီးမေ၀းအေန အထားျဖင့္ ကိုယ္စီ ကိုယ္လက္သန္႔စင္မိၾကေလေတာ့သည္။ စမ္းေခ်ာင္းကေလးရဲ႕မ်က္ႏွာျပင္က ၾကယ္အ လင္းေရာင္ေအာက္တြင္ ေငြေရာက္လက္ေနခဲ့ရသလိုလိုပင္....။

“၀ါးးးး........အခုမွပဲ လန္းဆန္းသြားေတာ့တယ္”.....

အားရေက်နပ္စြာေအာ္လိုက္ေသာ လူ႐ြယ့္အသံေၾကာင့္ မ်က္ႏွာသစ္ေနရာမွ သူလွမ္းၾကည့္မိလိုက္သည္။ လူသူကင္း႐ွင္းေသာေနရာမို႔ လူ႐ြယ္ကစိတ္လြတ္ကိုယ္လြတ္ ကိုယ္လက္သန္႔စင္ေနခဲ့သည္ထင္၏။ ေစာေစာ က၀တ္ထားေသာ အဖိုးတန္၀တ္႐ံုကိုပင္ ေပါင္လယ္ေလာက္အထိမတင္ထားကာ အားရပါးရကိုယ္လက္သန္႔ စင္ေနခဲ့တာကို သူေတြ႔လိုက္ရတာမို႔ျဖစ္သည္။ သူကိုယ္တိုင္လည္း စိတ္တိုင္းက် ကိုယ္လက္သန္႔စင္လိုက္မိ ရတာမို႔ စိတ္ေက်နပ္စြာျဖင့္ အနီးမွ လူ႐ြယ္ကိုေငးေမာၾကည့္ေနမိခဲ့လိုက္၏။ ၾကယ္ေရာင္ေအာက္တြင္ လူ ႐ြယ္ကေတာ့ အားရပါးရ ကိုယ္လက္သန္႔စင္ေနခဲ့ဆဲ...။

ၾကည့္ေနရင္း သူ႔ရင္ထဲတြင္ ဟင္ခ,နဲ တစ္ခ်က္ျမည္တမ္းသြားရသည္။ အျခားေၾကာင့္ေတာ့မဟုတ္.....၊ ထို လူ႐ြယ္၏ ညာဖက္ေျခေထာက္၊ ဒူးေကာက္ခြက္ေနရာတြင္ ႀကီးမားေသာအနာအိုင္းႀကီးတစ္ခုကို ေတြ႔လိုက္ ရတာမို႔ပဲျဖစ္၏။ အနာမွာႀကီးမား႐ံုပင္မကေသးပါ၊ ပိုးေလာက္လန္းမ်ားပင္ တြယ္ကပ္စ,ျပဳေနခဲ့ရေလၿပီ။ ဒါဆို ပြဲေတာ္အတြင္းသို႔ ထိုလူ႐ြယ္၀င္ခြင့္မရနိုင္တာေသခ်ာခဲ့ေလၿပီ။ မသြားသင့္တာ......ေသခ်ာေနခဲ့ေလၿပီ။ ဘာ ရယ္ေၾကာင့္မွေတာ့မဟုတ္၊ ပြဲေတာ္တြင္ အနာေရာဂါျဖစ္တည္ခံစားေနရသူမ်ားအား ၀င္ခြင့္မျပဳပါ။ အျခား ေသာ သူမ်ားအားကူးစက္ေစမွာကို ပြဲေတာ္စီစဥ္သူမ်ားက စိုးရိမ္လို႔သာျဖစ္သည္ဟု သူၾကားဖူးထားသည္။

ထို႔အတြက္ ပြဲေတာ္အ၀င္အ၀တြင္ ကိုယ္တိုင္အနာေရာဂါမ႐ွိပါဟု ႐ိုးသားစြာ၀န္ခံၿပီးမွ ပြဲေတာ္အတြင္းသို႔ လူ တိုင္း၀င္ၾကရသည္။ လွန္ေလွာမစစ္ေဆးၾကပါ။ သို႔ေသာ္ ႐ိုးသားစြာ၊ ထို႔ထက္ပိုၿပီး အလြန္႐ိုးေျဖာင့္စြာ ၀န္ခံ ၾကရမည္ျဖစ္၏။ ဒါဆိုရင္ ဒီလူ႐ြယ္ဟာ အနာႀကီး႐ွိရဲ႕သားနဲ႔ ဘာ့ေၾကာင့္မ်ားပြဲေတာ္ကိုလာခဲ့ရပါသလဲဟု သူ ဇေ၀ဇ၀ါႏိုင္စြာေတြးမိရင္း ေငးငိုင္စြာၾကည့္ေနမိဆဲ.....။

ထိုစဥ္ ႐ုတ္တရက္ဆိုသလို သူ႔ဘက္သို႔ လူ႐ြယ့္မ်က္ႏွာက လွည့္လာသည္။ ေတြေ၀ကာမွင္တက္မိသလို ႐ွိေနေသာသူ႔ကိုၾကည့္ရင္း လူ႐ြယ္က.........ဘာသာျပန္သတိထားမိသြားသလို သူ႔၀တ္႐ံုကိုဆြဲခ်လိုက္၏။ ထို႔ ေနာက္ သူ႔အနီးဆီသို႔ စိမ္းခက္ေသာမ်က္၀န္းမ်ားျဖင့္ၾကည့္ရင္း တိုးကပ္လာသည္။ လူ႐ြယ္၏ေျခအေ႐ြ႕ ေၾကာင့္ စမ္းေရမ်ားေဘာင္ဘင္ခတ္သြားသံကိုပင္ နားထဲၾကားလိုက္ရ၏။ လူ႐ြယ္သူ႔ကိုဘာမ်ား လုပ္မလို႔လဲ ဟု အလွ်င္အျမန္ေတြးေတာမိလိုက္သည္။ လူ႐ြယ္၏မ်က္၀န္းမ်ားထဲတြင္ ႐ုတ္ခ်ည္းဆိုသလိုေျပာင္းလဲယွက္ သန္းလာေနခဲ့ေသာအရိပ္အေငြ႔မ်ားက ေျမေခြးတစ္ေကာင္ရဲ႕လက္သည္းမ်ားလိုပင္။ ရင္တြင္းမွ သူတီးတိုး ဆိုမိလိုက္ျပန္၏။ “မင္းမ႐ိုးသားတဲ့နည္းနဲ႔ ပြဲေတာ္ကို မသြားသင့္ဘူး” ဟု။ သို႔ေသာ္ သူ႔ႏႈတ္ဖ်ားမွေနၿပီး အသံ တို႔က ထြက္က်မလာခဲ့။ စိတ္လႈပ္႐ွားျခင္းႀကီးစြာျဖင့္ သူေနာက္သို႔ ေျခတစ္လွမ္းဆုတ္လိုက္မိခဲ့၏။

သို႔ေသာ္ ေျခက်င္း၀တ္သာသာျမဳပ္ေနခဲ့ေလေသာ စမ္းေရအတြင္းမွသူ႔ေျခဖ၀ါးမ်ားက ေရၫႇိမ်ားျဖင့္ ေခ်ာ မြတ္ေနခဲ့ေသာေက်ာက္ခဲတစ္လံုးကို သတိမျပဳမိစြာျဖင့္ မိမိရရတက္နင္းမိသြားသည္။ သူဟန္ခ်က္ ပ်က္သြား ရ၏။ ထို႔အျပင္ ေရထဲတြင္ လဲၿပိဳက်သြားေတာ့မလိုျဖစ္သြားသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အေယာင္ေယာင္ အမွားမွား ႏိုင္လွစြာျဖင့္ ေ႐ွ႕သို႔ငိုက္စြာလဲၿပိဳခါနီးတြင္ အနီးကိုေရာက္လာေနၿပီျဖစ္ေသာ လူ႐ြယ္၏အက်ႌစကို အမွတ္မ ထင္လွမ္းကာဖမ္းဆုပ္မိလိုက္၏။

အခ်ိန္တိုအတြင္းမွာပင္ သူ႔ဟန္ခ်က္ကိုထိန္းခ်ဳပ္သြားႏိုင္ခဲ့ရသည္။ သူလဲက်မသြားခဲ့။ သို႔ေသာ္ ၿဗိခနဲေနသည့္ အ၀တ္စၿပဲ႐ွသံတစ္ခုႏွင့္အတူ သူ႔လက္ထဲတြင္ တစ္စံုတရာကိုဖမ္းဆုပ္ ကပ္ပါလာေစခဲ့၏။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ပတ္၀န္းက်င္တြင္ စမ္းေရမ်ား၏ ေဘာင္ဘင္ခတ္သံက ခပ္အုပ္အုပ္ထြက္ေပၚသြားခဲ့ရေသးသည္။

“လာ.....လာ....။ ခင္ဗ်ားကိုၾကည့္ရတာ အားနည္းေနသလိုပဲ။ ကုန္းေပၚတက္ၿပီး အနားယူလိုက္ပါဦး”....

ခ်ိဳသာစြာေျပာလိုက္ေသာ လူ႐ြယ့္ေလသံေၾကာင့္ သူ႔စိတ္ထဲတြင္ အံ့ၾသသြားမိခဲ့၏။ အေယာင္ေယာင္ အမွားမွားျဖင့္ လူ႐ြယ့္ကို သူေမာ့ၾကည့္မိလိုက္ေတာ့ လူ႐ြယ့္မ်က္ႏွာက ၿပံဳးခ်ိဳျမလွ်က္၊ ဂ႐ုဏာရိပ္ပင္ ယွက္သန္းေနခဲ့ေသးသလိုလို။ ဒါဆို ေစာေစာက သူအျမင္မွားျခင္းပဲလား..။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူ႔စိတ္ေတြ ဇေ၀ ဇ၀ါႏိုင္သြားခဲ့ရသည္။

လူ႐ြယ္ေျပာသလို ေရစပ္႐ွိကုန္းေပၚသို႔ သူတက္ခဲ့လိုက္သည္။ လူ႐ြယ္က ေဘးမွေနၿပီး ေဖးမခ်င္ဟန္ပင္ျပဳခဲ့ ေသး၏။ သို႔ေသာ္ သူလက္ကာျပလိုက္မိသည္။ ထို႔ေနာက္ ေျမေပၚတြင္ အသာထိုင္ခ်ရင္း ေတာင္းပန္စကား တစ္ခြန္းကို သူခပ္တိုးတိုးေျပာလိုက္၏။

“က်ဳပ္ေၾကာင့္ ခင္ဗ်ားရဲ႕၀တ္႐ံုအနား စုတ္ၿပဲသြားရၿပီ...၊ အမ်ားႀကီး၀မ္းနည္းစြာ ေတာင္းပန္ပါတယ္ ခင္ဗ်ာ”...

“ရပါတယ္.....မေတာ္တဆပဲဟာကိုဗ်ာ”......

ဘာမွအေရးမႀကီးေသာဟန္၊ သေဘာထားႀကီးသံစြက္လွ်က္ လူ႐ြယ္ကေျပာသည္။ ေျပာၿပီး လူရြယ္က သူႏွင့္ ခပ္လွမ္းလွမ္း႐ွိရသို႔သြားကာ သူ႔စားေသာက္စရာမ်ားကို ထုတ္ယူေနခဲ့ေလေတာ့သည္။ သူစိတ္သက္သာရာ ရသြားမိ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ သက္ျပင္းတစ္ခ်က္မႈတ္ထုတ္လိုက္ရင္း လက္ထဲမွ အ၀တ္ၿပဲစကို ျဖန္႔ၾကည့္မိလိုက္ သည္။ သူထပ္မံအံ့ၾသသြားမိျပန္၏။ ေစာေစာက သူထင္ေနခဲ့သလို လူ႐ြယ္၏၀တ္႐ံုမွဖ်င္စမွာ အေကာင္းစား ၊ အဖိုးထိုက္တန္သည့္ အမ်ိဳးအစားမဟုတ္တာမို႔ပင္ျဖစ္သည္။ အညံ့စား၊ ေဆးဆိုးပန္း႐ိုက္ဖ်င္ ထည္တစ္ခုမွ် ပင္။ ထို႔အတူ ဖ်င္စေပၚမွေက်ာက္သံပတၱျမားတို႔သည္လည္း...သူထင္ထားခဲ့သလိုအဖိုးထိုက္ တြင္းထြက္ရတ နာအစစ္မ်ားမဟုတ္ခဲ့ေလၾက။ ပုလင္းကြဲမ်ားကိုေသြးကာ...အေရာင္ဆိုးထားခဲ့ေသာ ေက်ာက္မ်က္႐ြဲအတု မ်ားပင္ ျဖစ္ေနခဲ့တာကို သူေသေသခ်ာခ်ာသိလိုက္ရျပန္သည္။ ဒါဆို ဒီလူ႐ြယ္ဟာ မ႐ွိတာကို ႐ွိဟန္ေဆာင္ ေနခဲ့သူ တစ္ေယာက္ေပါ့...ဟု စိတ္မသက္သာစြာေတြးလိုက္မိ၏။ ေလာကမွာ ဟန္ေဆာင္သူေတြဟာ ၾကာ ႐ွည္မခံတတ္တာ၊ အဲ့ဒီလိုလူေတြအတြက္ ေနရာမ်ားမ်ားစားစား မ႐ွိခဲ့တာကို......... မင္းသိေစခ်င္လွပါတယ္ ကြယ္...။

အေတြးမ်ားကို သူရပ္တန္႔ပစ္လိုက္မိသည္။ ေနာက္ အိတ္ထဲမွ စားစရာမ်ားကိုဖြင့္မိေတာ့ လူ႐ြယ္က သူ႔အ နားဆီသို႔ ေလွ်ာက္လာကာ...

“အဖိုးႀကီး...ေပါင္မုန္႔႐ွိရင္ နည္းနည္းမွ်ပါဦးလားခင္ဗ်ာ...၊ က်ဳပ္ယူလာတာနဲ႔ မေလာက္ငလို႔ဗ်”......

“ရပါတယ္...။ ဒီမွာ လာယူပါ မိတ္ေဆြ”....

အိတ္အေဟာင္းေလးထဲမွ ေပါင္မုန္႔ၾကမ္းတစ္လံုးကိုထုတ္ယူကာ သူကမ္းေပးလိုက္ေတာ့ လူ႐ြယ္က လွမ္းယူ ရင္း....

“ခင္ဗ်ားဟာကလည္း ေပါင္မုန္႔အၾကမ္းႀကီးပါလားဗ်....၊ ေအးေပါ့ေလ... က်ဳပ္က ေပါင္မုန္႔အၾကမ္းဆို မစား ခဲ့ေပမယ့္လည္း အခုေတာ့ ႐ွိတာနဲ႔မတင္းတိမ္ႏိုင္လို႔ ဒါကိုပဲ ေလြးရေတာ့မွာပါပဲ”....

သူေခါင္းၿငိမ့္ျပလိုက္မိသည္။ ထို႔ေနာက္ စားစရာမ်ားကို ခပ္သုတ္သုတ္စားရင္း ခရီးဆက္ရန္ျပင္ဆင္မိခဲ့ၾက ေလေတာ့၏။

~~~~~@@@~~~~~

အာ႐ံုဦးဆီသို႔ ခ်ဥ္းကပ္လာေသာအခါ....... ျမဴႏွင္းတို႔သည္ပိုမိုထူထပ္စြာ က်ဆင္းလာခဲ့ေလေတာ့သည္။ ၾကယ္ေရာင္တို႔သည္လည္း ပိုမိုရင့္က်က္စြာလင္းဖ်ာလာခဲ့ၾကေလေတာ့သည္။ ေပးျခင္းယူျခင္း သီအိုရီေတြ ကိုပို႔ခ်မဲ့သင္တန္းတစ္ခု ဘယ္ေန႔ရက္ခ်ိန္ခါမွာ ဖြင့္လာမွာလဲ....။ လက္တစ္စံုေအးစက္ေနရျခင္းဟာ ေသြး ေၾကာမႊာေလးေတြရဲ႕ အလုပ္မလုပ္ျခင္းေၾကာင့္လား ျပင္ပရာသီဥတုေၾကာင့္လား.။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ထီးေဆာင္း တတ္ဖို႔ ငါအားထုတ္ရဦးမယ္....။ ဖိနပ္ေပါက္တယ္ဆိုၿပီး ငိုေနမယ့္အစား....အဲ့ဒီဖိနပ္ကို အရင္ခၽြတ္ပစ္လိုက္ တာက ပိုသက္သာရာရေစလိမ့္မလားကြယ္...။ ေလေျပေတြနမ္းမွာစိုး႐ြံ႕ရင္ေတာ့ မင္းအိမ္ထဲကေန အျပင္မ ထြက္လိုက္ပါနဲ႔ေတာ့.....။

~~~~~@@@~~~~~

သူတို႔ဆက္ေလွ်ာက္ေနခဲ့မိၾကသည္။ လမ္းက တျဖည္းျဖည္းမတ္ေစာက္လာခဲ့ေခ်ၿပီ။ ထို႔အတူ ပိုမိုစြာပင္ က်ဥ္းေျမာင္းလာခဲ့သလိုလို။ ေလေတြကေတာ့.......တဟူးဟူးတိုက္ခတ္ေနခဲ့ၾကေလ၏။ ထို႔အတူ လူ႐ြယ္က လည္း ေစာေစာကလိုပင္ စကားေတြ႐ႊန္း႐ႊန္းေ၀ေအာင္ဆိုေနဆဲ။ သို႔ေသာ္ သူ႔စိတ္ထဲတြင္ေတာ့ လူ႐ြယ္၏ ၀တ္႐ံုမွ ဖ်င္စ၊ ေက်ာက္မ်က္႐ြဲအတုမ်ားႏွင့္အတူ ဒူးေကာက္ခြက္ေနရာမွ အနာအိုင္းႀကီးအေၾကာင္းတို႔ကို ခ ဏခဏ ေတြးေနမိခဲ့သည္။ ေတြးရင္း ေစာေစာကအမႈမဲ့အမွတ္မဲ့စြာ နားေထာင္ေနခဲ့မိေသာ လူ႐ြယ္၏စ ကားမ်ားကိုလည္း ပိုမိုဂ႐ုစိုက္စြာ နားေထာင္မိလာေလေတာ့၏။ ထိုအခါတြင္ သူေရးေတးေတးသိလိုက္ရ တာကေတာ့ လူ႐ြယ္၏ေျပာစကားမ်ားသည္ အဆီအေငၚမတည့္စြာျဖင့္ ေ႐ွ႕ေနာက္မညီျဖစ္ေနခဲ့ၾကမွန္းပင္။

“ကိုယ့္အလုပ္ ကိုယ္လုပ္”....

သူ႔ကိုယ္တြင္းမွ သတိေပးသံကို ျပန္ၾကားရေတာ့ ႐ွက္ၿပံဳးၿပံဳးမိလိုက္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ လူ႐ြယ့္ေဘးမွ တိတ္တ ဆိတ္လိုက္ပါေလွ်ာက္လွမ္းေနခဲ့လိုက္၏။ ေတာင္ေစာင္းတစ္ခုအေကြ႕ လမ္းက်ဥ္းေလးအေရာက္တြင္ ႐ုတ္ တရက္ဆိုသလို လူ႐ြယ္ကရပ္တန္႔လိုက္ၿပီး သူ႔ကိုေခၚသည္။

“အဖိုးႀကီး”....

သူလည္း ေျခစံုရပ္တန္႔လိုက္ၿပီး လူ႐ြယ့္ကို မ်က္လံုးျဖင့္ျပန္ထူးရင္း ၾကည့္လိုက္မိ၏။

“ခင္ဗ်ားကို တစ္ခုေျပာခ်င္တယ္....၊ က်ဳပ္မွာ အနာအိုင္းႀကီး႐ွိတဲ့ကိစၥကို ပြဲေတာ္ေရာက္ရင္ ဘယ္သူ႔ကိုမွ ေျပာမျပဖို႔ပါပဲ”.....

သူေခါင္းၿငိမ့္ျပလိုက္မိ၏။ စိတ္ထဲမွေနလည္း မင္းရဲ႕၀တ္႐ံုဟာ တန္ဖိုးမ႐ွိတဲ့အေပါစားေတြနဲ႔ ဖြဲ႔စည္းထား တယ္ဆိုတာကိုလည္း ငါဘယ္သူ႔ကိုမွ ေျပာျဖစ္မွာမဟုတ္ပါဘူး...ဟု ဆက္ေျပာမိလိုက္သည္။ လူ႐ြယ္က စိတ္ေက်နပ္သြားသလိုျဖင့္ သူ႔ကို တစ္ခ်က္ၾကည့္ရင္း ၿပံဳးျပသည္။ သူလည္းျပန္ၿပံဳးျပလိုက္မိ၏။ ထို႔ေနာက္ သူတို႔ဆက္ ေလွ်ာက္မိခဲ့ၾက၏။

လမ္းမ်ားသည္ တျဖည္းျဖည္းျဖင့္ ပိုမိုစြာက်ဥ္းေျမာင္းလာသည္ထင္ရ၏။ ေတာင္ထိပ္ဖ်ား႐ွိ ပြဲေတာ္ဆီမွ ဂီတ သံစဥ္မ်ားကိုလည္း ပိုမိုပီျပင္စြာၾကားလာရသလိုပင္....။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ေျခလွမ္းေတြအနည္းငယ္ပိုမို သြက္လက္လာသလိုျဖစ္လာသည္။

ထိုစဥ္ ျမဴႏွင္းမ်ားရိပ္ခနဲ ၿပိဳဆင္းလာခ်ိန္တခဏတြင္ သူ႔ေနာက္ေက်ာဖက္ဆီမွ ဆစ္ခနဲနာက်င္သြား၏။ အံ့ၾသ စြာျဖင့္ သူလွည့္ၾကည့္မိေတာ့ လူ႐ြယ္၏လက္ထဲတြင္ ေသြးစြန္းေနခဲ့ေလေသာ ဓားေျမာင္တစ္ေခ်ာင္း က သူ႔ကို ေအးစက္စြာၿပံဳးျပေနခဲ့ေလသည္။ သူ႔အျမင္ေတြပိုမို ေ၀၀ါးသြားသည္။ ဒူးေခါင္းမ်ားေခြၫႊတ္စြာ ၿပိဳက်လုဆဲဆဲ လူ႐ြယ္၏ မခိုးမခန္႔ရယ္သံကို ခပ္သဲ့သဲ့ၾကားလိုက္ရျပန္သည္။

“ခင္ဗ်ားကို က်ဳပ္မယံုဘူး....။ ပြဲေတာ္မွာက်ဳပ္ကို အခ်ိန္မေ႐ြးဒုကၡေပးႏိုင္တဲ့ခင္ဗ်ားကို ဒီလိုနည္းနဲ႔မွ ေနာက္ ေက်ာကို ဓားနဲ႔ထိုးမသတ္ရင္မျဖစ္ဘူး....၊ ခင္ဗ်ားက က်ဳပ္အေၾကာင္းေတြ”.....

သူဆက္နားေထာင္ႏိုင္စြမ္းမ႐ွိေတာ့....။ တစ္ကယ္ဆို မင္းအေၾကာင္းေတြဟာ..လူေတြကို စိတ္ညစ္ညဴး သြားေစႏိုင္တာမို႔ ငါဘယ္သူ႔ကိုမွ မေျပာျပဖို႔ ဆံုးျဖတ္ထားသူပါကြယ္...။ သူ႔မ်က္လံုးေတြပိုမိုျပာေ၀လာ သည္။ ေျမႀကီးေပၚသို႔ သူလဲက်မသြားခင္ လူ႐ြယ္၏ ရယ္သံသဲ့သဲ့ကို ၾကားလိုက္ရေသးသည္။ ထို႔အတူ သူႏွင့္ ေ၀းရာဆီသို႔ လွမ္းသြားေသာ လူ႐ြယ္၏ ေျခသံခပ္သဲ့သဲ့...။

ထို႔ေနာက္ သူ႔ေလာကတစ္ခုလံုးအေမွာင္က်သြားသလို႐ွိ၏။

~~~~~@@@~~~~~

ညင္သာေသာ ေလေျပမ်ားတစ္႐ႈိက္နမ္းလိုက္ေသာခဏတာတြင္ သူျပန္ႏိုးထလာခဲ့ရ၏။ ထို႔ေနာက္ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ နားမလည္ႏိုင္စြာျဖင့္ ေမးမိလိုက္သည္။ ငါမေသသြားဘူးလားဟူ၍ပင္။ ဟုတ္သည္။ သူမေသ ခဲ့ပါ။ ေက်ာကုန္းကိုျပန္စမ္းၾကည့္လိုက္မိေတာ့ စုတ္ၿပဲရာတစ္ခုကိုစမ္းမိသည္။ ထိုစုတ္ၿပဲရာကိုျဖစ္ေစခဲ့ေသာ ေနာက္ေက်ာကိုဓားႏွင့္ထိုးသည့္ ဓားခ်က္သည္ သူ႔အသက္ကိုမေသေစႏိုင္ခဲ့ပဲ တစ္ေလွ်ာက္လံုး လူ႐ြယ့္အ ေပၚတြင္ သူထားမိခဲ့သည့္ ယံုၾကည္ျခင္းအလႊာတစ္ခုကိုသာ စုတ္ၿပဲသြားေစခဲ့တာမို႔ပင္ျဖစ္၏။ သူ႔ႏွလံုးသား၀ိ ညာဥ္တစ္စံုကိုေတာ့ျဖင့္ သတ္ပစ္ႏိုင္စြမ္းမ႐ွိခဲ့ပါ...။

လဲက်ေနရာမွ သူထရပ္လိုက္မိသည္။ ထို႔ေနာက္ အသက္ကို ခပ္ျပင္းျပင္းတစ္ခ်က္႐ိႈက္ရင္း သူဆက္ ေလွ်ာက္ဖို႔ျပင္မိသည္။ ေလေျပတို႔သည္ သူ႔ကို နမ္း႐ိႈက္ၾကဆဲ...။ ေရာင္နီဦးသည္ ခ်စ္စဖြယ္ေကာင္းလြန္း လွစြာျဖင့္ သူ႔ကို မခို႔တ႐ို႕ၿပံဳးျပေနခဲ့ၾက၏။ ပတ္၀န္းက်င္တစ္ခိုသည္ ေန႔အလင္းေရာင္တို႔ျဖင့္ လင္းျမစျပဳေန ခဲ့ေခ်ၿပီ။

သူဆက္ေလွ်ာက္လာမိခဲ့သည္။ ရံဖန္ရံခါတြင္ ပြဲေတာ္ဆီမွ ဂီတသံကိုေတာ့ ၾကားေနရဆဲျဖစ္၏။ တစ္ေနရာ အေရာက္တြင္ ေလတိုးေသာေၾကာင့္ လႈပ္ခတ္ေနေသာအရာတစ္ခုကို သူေတြ႔လိုက္ရ၏။ အနီးသို႔ တိုးကပ္ ကာၾကည့္မိေတာ့ ေစာေစာက သူ႔ေနာက္ေက်ာကိုဓားျဖင့္ထိုးကာ ေျပးထြက္သြားေသာ လူ႐ြယ္၏ ၀တ္႐ံုအစ ပင္ျဖစ္ေနခဲ့တာကို ေတြ႔လိုက္ရသည္။ ဒါဆို လူ႐ြယ္ေရာ......ဟု စိတ္ထဲမွတစ္ကိုယ္ရည္ေမးခြန္း ထုတ္မိ လိုက္ဆဲ မ်က္လံုးမ်ားက အနီးမွေျမျပင္ေပၚသို႔ေရာက္သြားသည္။ ေျမႀကီးမ်ားသည္ ေခ်ာက္ကမ္းပါး ဆီသို႔ပဲ့ ေႂကြကာၿပိဳ ဆင္းေနခဲ့တာေတြလိုက္ရသည္။ သူ႔မ်က္၀န္းမ်ားသည္ နက္႐ႈိင္းလွေသာေခ်ာက္ထဲသို႔ ေမွ်ာ္ေငး မိ၏။ ထိုအခါ ေလထဲတြင္ ၀ဲပ်ံေနခဲ့ေလေသာ လင္းတငွက္မ်ားကို အမွတ္မထင္စြာ ေတြ႔လိုက္မိေတာ့သည္။

ထိုစဥ္ အေ၀း႐ွိပြဲေတာ္ဆီမွ ဂီတသံခပ္သဲ့သဲ့ကို သူ႔နားထဲၾကားလိုက္ရျပန္၏။          ။

                                   ~~~~~@@@~~~~~@@@~~~~~@@@~~~~~

=======================================

ပံုေလးကို ဒီေနရာေလးကေန ယူသံုးပါတယ္ခင္ဗ်ာ....။

=======================================

ခ်စ္ျခင္းအားျဖင့္......

ဏီလင္းညိဳ

ေျပာင္းလဲျခင္း

ဘာရယ္ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ.....။
ဒီလိုပါပဲ.....။
ခင္မင္ရတဲ့ ေမာင္ႏွမေတြထဲက အစ္မတစ္ေယာက္က .comတစ္ခုလက္ေဆာင္ေပးလို႔....။
ကၽြန္ေတာ့္ ဘေလာ့ဂ္ေလးကိုhttp://www.nyelinnnyo.com/ ဆိုၿပီး လင့္ခ္ေျပာင္းခ်ိတ္ေပးပါလို႔.....။
အပ္ပ္ဒိတ္ျဖစ္ေနရင္ေတာ့ ခ်ိတ္မေနပါနဲ႔ေတာ့ဗ်ာေနာ့္......။
ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ဆီကေန ေပ်ာက္သြားတဲ့ လင့္ခ္ေတြကို လက္လွမ္းမွီသေလာက္ျပန္ထည့္ေနပါတယ္......။
လက္ေဆာင္ေပးတဲ့ အစ္မကိုလည္းေက်းဇူးတင္ပါေၾကာင္း.......။
ဒီေနရာေလးကေန အမွတ္တရေျပာလိုက္ပါတယ္.......။
စာေတြေရးႏိုင္ ဖတ္ႏိုင္ဖို႔လည္း ႀကိဳးစားေနပါေၾကာင္း.......။

အားလံုးကိုသတိတရ႐ွိလွ်က္........
======================================

ခ်စ္ျခင္းအားျဖင့္.......
ဏီလင္းညိဳ