ရီေ၀...ည

သန္းေခါင္ယံအခ်ိန္လြန္ကာစ ညဥ့္ေကာင္းကင္တစ္ခုရဲ႕အေရာင္က အနီေရာင္လဲ့လဲ့ သန္းေန ခဲ့သည္။ ထိုအထက္တြင္ တစ္ရိပ္ရိပ္ လြင့္ေမ်ာ၍ေနေလခဲ့ေသာ တိမ္အုပ္စုမ်ားကို ဟို...ဒီျပန္႔က်ဲစြာေတြ႕ ေနရေလ၏။ ေျမျပင္အထက္တြင္အဆက္မျပတ္ တိုက္ခတ္ေနေသာ ေလထုထဲမွာ ေအးစက္စက္ျဖင့္ မိုးရနံ႔မ်ား ကပ္ၿငိေနတာကို “သူ”ခံစားမိသည္။ ေစာေစာကထက္ ပိုေအးလာသလို႐ွိတာေၾကာင့္ ကိုယ္ေပၚ တြင္၀တ္ ထားေသာ ဂ်င္းဂ်က္ကတ္ အေဟာင္းေလးကို ရင္ဘတ္ ဆြဲေစ့လိုက္သည္။ ေနာက္ လက္ႏွစ္ဖက္ ျဖင့္လည္း လက္ပိုက္ကာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုျပန္ၿပီး သိုင္းဖက္ထားမိ ေသး၏။

မၾကာခင္ မိုး႐ြာေတာ့မည္ထင္ပါသည္။

ခပ္လွမ္းလွမ္း႐ွိ လမ္းမီးတိုင္ေလးမွ အ၀ါေရာင္မီးသီးကေလးက ညဥ့္နက္ခ်ိန္မို႔ထင္သည္။ တိုက္ခတ္ေန ေသာ ေလဒဏ္ေၾကာင့္ တိုင္ထိပ္ဖ်ားတြင္ ယမ္းခါေနခဲ့ေသာ ဒန္မီးစေလာင္းဖံုးေလး ေအာက္တြင္ ျပည့္၀စြာ လင္းျဖာေနခဲ့ေလသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ထိုအလင္းမွာ သူရပ္ေနခဲ့ေသာ ဒီလမ္းသြယ္ေလးရဲ႕နံေဘးက ကံ့ေကာ္ပင္ႀကီးေအာက္ကိုေတာ့ ၀င္ေရာက္ထိုးေဖာက္ႏိုင္စြမ္းမ႐ွိႏိုင္ခဲ့ေပ။ ၿခံအျပင္ဘက္မွေနၿပီး ေဘး တိုက္အေနအထားမွ “သူ”လွမ္းေငးေနမိခဲ့တဲ့ “သူမ”တို႔ရဲ႕ တစ္ထပ္အိမ္ပုပုေလးကေတာ့ မိုးခ်ဳပ္ ညနက္ရီရီမွာ ၿငိမ္သက္စြာ တိတ္ဆိတ္လ်က္ တစ္အိမ္လံုး မည္းေမွာင္လ်က္႐ွိေသာ္လည္း အိမ္ရဲ႕အေ႐ွ႕ ဆင္၀င္ေအာက္မွာေတာ့ အျပာႏုေရာင္ မီးပြင့္ငယ္ငယ္ေလးတစ္ပြင့္ မႈန္ဖ်ဖ်လင္းေနခဲ့တာေတြ႔ရ၏။ ထိုမီး ပြင့္ေလးဆီမွ တစ္စြန္းတစ္စ ဖိတ္စင္က်ေနေသာ အလင္းတန္းတခ်ိဳ႕က ၿခံထဲ႐ွိခံုတန္းေလးေပၚတြင္ တစ္ ေယာက္တည္း ထိုင္ေနခဲ့ေသာ “သူမ”ကို၀ိုးတ၀ါး ျမင္ေတြ႕ေနရေစေလသည္။ တဟူးဟူး တိုက္ခတ္ေန ေသာေလစီးေၾကာင္းမ်ားက ၿခံထဲမွာ႐ွိသည့္ သစ္ပင္ႀကီးငယ္မ်ားႏွင့္ “သူမ”ရဲ႕ဆံပင္႐ွည္႐ွည္ေလးမ်ားကို ၀ဲ ပ်ံကာ လူးလြန္႔ေနေစခဲ့၏။

“နင္... အိမ္ေပၚတက္သင့္ေနၿပီ”.... အသံမဲ့စြာျဖင့္ ထိုစကားတစ္ခြန္းကို သူ႔ရင္တြင္းမွေနၿပီး သူမကိုေျပာ လိုက္မိသည္။ ေနာက္... ‘အျပင္မွာ အရမ္းေအးေနတာ နင္မသိဘူးလား’...၊ ‘နင္ဘာေတြ ေတြးေနတာလဲ’ ၊ ‘ဘာေတြျဖစ္ေနတာလဲ’....စသည့္ ေမးခြန္းေတြကို ‘သူမ’ ၾကားႏိုင္မွာမဟုတ္တဲ့ ရင္ဘတ္အတြင္းပိုင္းကေန စိုးရိမ္ပူပန္စြာ ဆက္တိုက္ ‘သူ’ေအာ္ဟစ္ေမးေနမိခဲ့၏။ အဆက္မျပတ္ဆိုသလို တိုက္ခတ္ေနေသာ ေလ ဒဏ္ေၾကာင့္ သူ႔ေခါင္းေပၚမွ ကံေကာ္ပင္ႀကီးလည္း ယိမ္းထိုးေနခဲ့ရျပန္သည္။ ကံ့ေကာ္႐ြက္မ်ား အခ်င္းခ်င္း ပြတ္တိုက္ ႐ိုက္ခတ္မိရာမွထြက္ေပၚလာေသာ အသံေတြက သူ႔နားထဲတြင္ လိုအပ္တာထက္ပိုၿပီး ဆူညံေန ခဲ့သလိုလို....။

သူ ေခါင္းတစ္ခ်က္ ယမ္းခါလိုက္မိသည္။ သြားစမ္းပါ...၊ ဒီဆူညံသံေတြကို ငါလက္မခံႏိုင္ေတာ့ပါဘူး...။ ညေနခင္းတုန္းကၾကားခဲ့ရသည့္ စကားေလးတစ္ခြန္းနဲ႔တင္ သူ႔နားထဲ....၊ ေနာက္ ရင္ထဲမွာပါ အခုထက္ထိ ဆူညံစြာပဲ့တင္ထပ္ေနခဲ့ရတာ...။ ဟုတ္သည္...၊ အဲ့ဒီ စကားေလးတစ္ခြန္းေၾကာင့္သာပဲ သူအိပ္မရႏိုင္ ေအာင္ျဖစ္ခဲ့ရၿပီး အသိအမွတ္မဲ့စြာ အိမ္မွထြက္လာခဲ့မိတာ...။ ၿပီးေတာ့ မရည္႐ြယ္မိစြာနဲ႔ သူမတို႔ အိမ္နား ကိုေရာက္ခဲ့ရ....၊ ေနာက္ေတာ့ သူမရဲ႕အိမ္ကေလးကို (သူမ မသိႏိုင္ခဲ့ေပမယ့္) သူေငးေနမိခဲ့ရ....။ ဒါေပ မယ့္ အခုလိုမ်ိဳးသူမကို ၿခံထဲမွာတစ္ေယာက္တည္း ဆင္းထိုင္ေနတာ ေတြ႕ရလိမ့္မယ္လို႔ သူလံုး၀ထင္မွတ္ မထားမိခဲ့ပါ....။

“ငါသူ႔ကို အေျဖျပန္ေပးလိုက္ၿပီ.... သိလား”....

ဒီစကားေလးကို သူျပန္ၾကားေယာင္လာမိျပန္သည္။ တဆက္တည္းမွာပဲ ရင္ဘတ္အတြင္းပိုင္း၊ ဟိုး... အ နက္႐ိႈင္းဆံုးေနရာတစ္ေထာင့္က အက္ကြဲေနခဲ့ရသလိုခံစားမႈက တစ္ေက်ာ့ျပန္လာကာ အသစ္လို နာက်င္ လာမိျပန္ေလသည္။ သူသက္ျပင္းတစ္ခ်က္ကို ႀကိတ္႐ႈိက္မိျပန္၏။ ဘယ္ႏွစ္ႀကိမ္ေျမာက္ သက္ျပင္း႐ိႈက္မိ ျခင္းလည္း...ဟု ကိုယ့္ကိုယ္ကိုပင္ မသိႏိုင္ေတာ့....။ ထိုစဥ္မိုးျခိမ္းသံသဲ့သဲ့ကို သူ႔နားထဲၾကားလိုက္ရသ လို႐ွိသည္။ လွ်ပ္စီးတစ္ခ်က္ ၀င္းကနဲအလက္တြင္ ေခါင္းငံု႔ကာ ၿငိမ္သက္ေနခဲ့ေသာ သူမရဲ႕ခႏၶာကိုယ္ေလး အနည္းငယ္တုန္သြားသလို သူေတြ႕လိုက္၏။ မိုးေတြခ်ိမ္း...၊ လွ်ပ္စီးေတြလက္ၿပီဆိုရင္ ေၾကာက္တတ္ေသာ သူမ...၊ အခုလို ညဥ့္နက္သန္းေခါင္အခ်ိန္မွာ အျပင္ဘက္တြင္ တစ္ေယာက္တည္း…။

 “နင္ဘာေတြျဖစ္ ေနတာလဲ”.... ဟု သူမ ၾကားႏိုင္မွာမဟုတ္မွန္း သိရက္နဲ႔သူ႔ရင္တြင္းမွေန ထပ္ေမးမိျပန္ သည္။ တစ္ကယ္ဆို အခုလိုမ်ိဳးအခ်ိန္မွာ နင္ေပ်ာ္ေနရမွာေလ..၊ ညေနတုန္းကမွ နင္ေလာေလာလတ္လတ္ အေျဖျပန္ေပးလိုက္တဲ့ နင့္ခ်စ္သူ အသစ္စက္စက္နဲ႔ နင္ဖုန္းေျပာေနသင့္တာေလ...၊ဒါမွမဟုတ္ခဲ့ေသး ရင္ နင္သူ႔အေၾကာင္းေတြေတြးၿပီး အိပ္ယာထဲမွာ ေႏြးေႏြးေထြးေထြးနဲ႔ေနေနသင့္တာေလ...။ သူ႔ရင္ထဲမွ သူမ ကိုတိုက္တြန္းစကားတခ်ိဳ႕ တီးတိုးဆိုေနမိ၏။ တကယ္ဆို သူမေပ်ာ္႐ႊင္ေနတာကိုပဲ သူျမင္ခ်င္ခဲ့တာ အခုမွမ ဟုတ္...။ အရင္ကတည္းက.....၊ ဟုတ္သည္.... ဟိုး.... အရင္ကတည္းက....။

~~~~@@@~~~~

သူ ဒုတိယႏွစ္တုန္းက ရည္းစားထားေတာ့မယ္ဟု သူမကို အသိေပးစြာေျပာခဲ့တုန္းက သူ႔ေ႐ွ႕မွာတင္ သူမငိုခဲ့ဖူးသည္။ သူက ‘ဘာျဖစ္လို႔ငိုရတာလဲ’ဟု ေခ်ာ့ေမာ့စြာေမးခဲ့ေသာအခါတြင္ သူမျပန္မေျဖခဲ့...။ သို႔ ေသာ္လည္း မ်က္ရည္မ်ားကို လက္ခံုျဖင့္ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းပြတ္သုတ္ရင္း ေခါင္းခါျပေနခဲ့ေသာ သူမရဲ႕ အငို မ်က္ႏွာေလးကို သူ႔ရင္ထဲမွ ေဖ်ာက္ဖ်က္ပစ္လို႔မရႏိုင္စြာျဖင့္႐ွိခဲ့ရေလ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ စိတ္၀င္စား႐ံုသာ ျဖစ္ခဲ့ မိေသာ ေလထဲကရည္စူးသူကို သူဆက္ၿပီးမႀကိဳးစားမိခဲ့ေတာ့...။ ဒါေပမယ့္ သူမကေတာ့ ေနာက္ပိုင္း သူ ႏွင့္ေတြ႕တိုင္း‘နင့္ေကာင္မေလးနဲ႔ နင္အဆင္ေျပရဲ႕လား’...ဟု ေမးတတ္ခဲ့တာ၊ သူကလည္းၿပီးစလြယ္ ေခါင္းျပန္ၿငိမ့္ျပတတ္ခဲ့ မိတာေတြက အခုလိုမ်ိဳး အေျခအေနေတြကို ေရာက္သြားလိမ့္မယ္လို႔ သူလံုး၀မထင္ ထားခဲ့မိတာအမွန္ပင္....။ တကယ္ဆို‘နင့္ေကာင္မေလးကို နင္သိပ္ခ်စ္တာပဲလား’...ဟု သူမ ေမးတိုင္း ‘သိပ္ ခ်စ္တာေပါ့’...ဟု ျပန္ေျဖတတ္ခဲ့ေသာ သူ႔မ်က္၀န္းေတြကို သူမတစ္ေယာက္ နားလည္တတ္ခဲ့မိလွ်င္....၊ အ ဓိပၸါယ္ဖတ္တတ္ခဲ့မယ္ဆိုရင္ေတာ့... ။

သူျပန္မေတြးခ်င္ေတာ့ပါ...။

သူမႏွင့္အတူ႐ွိေနခဲ့စဥ္အခ်ိန္ခဏတာမ်ားမွာ ရင္ထဲက သူ႔ခံစားခ်က္ေတြက တစ္ေျဖးေျဖးႏွင့္ ႏူးညံ့၊ ေနာက္ စည္းခ်က္ မမွန္စြာျမန္ဆန္လာခဲ့ရတာေတြ...။ ဒါေပမယ့္ သူမရဲ႕စိတ္ထဲမွာ ေတြးထင္ေနခဲ့တာက သူ႔မွာ ခ်စ္သူတစ္ေယာက္႐ွိေနႏွင့္ခဲ့ၿပီဆိုတာပင္။ ထို႔ေၾကာင့္ ရင္ထဲမွာ႐ွိခဲ့တာေတြကို သူ႔မွာဖြင့္ဟေျပာဖို႔ခက္ခဲ ေနခဲ့ရသည္။ မရည္႐ြယ္မိစြာျဖင့္ ထိုအေျခအေနမွာ သူတြန္႔ဆုတ္ေနဆဲမွာပဲ အခ်ိန္ေတြက တစ္ေ႐ြ႕ေ႐ြ႕နဲ႔ သူ႔တို႔ႏွစ္ေယာက္ အနားကေန တိုးတိုးတိတ္တိတ္ျဖတ္သန္းသြားခဲ့ၾက...၊။

အရိပ္တစ္ၾကည့္ၾကည့္နဲ႔ သူမေဘးနားမွာ ႐ွိေနခြင့္ေလးနဲ႔ပဲ သူေရာင့္ရဲေနခဲ့တဲ့ ခဏတာမ်ားစြာရဲ႕အလြန္ မွာေတာ့ သူမေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ေသာ စကားေလးတစ္ခြန္းကို သူမေျပာခဲ့ေလေတာ့တာ...။ အရင္းႏွီးဆံုး သူငယ္ ခ်င္းတစ္ေယာက္ ပီသစြာ သူမ ဖြင့္ဟေျပာျပခဲ့ေသာ၊ သူမကို ခ်စ္ခြင့္ပန္ထားတာ ၾကာျမင့္လွၿပီျဖစ္ေသာ သူမသိခဲ့တဲ့ လူစိမ္းတစ္ေယာက္အေၾကာင္းႏွင့္ ထိုလူရဲ႕ခ်စ္ျခင္းကို ျပန္လည္တုန္႔ျပန္လိုက္ၿပီျဖစ္ေသာ သူမရဲ႕ဆံုးျဖတ္ခ်က္တို႔က သူ႔ရင္ကို တစ္ေငြ႕ေငြ႕နဲ႔ေလာင္ကၽြမ္းေစခဲ့တာ အခုခ်ိန္အထိ...။ ဘယ္ေတာ့မ်ားမွ ၿငိမ္းႏိုင္မွာလည္းဟု သူရင္ထဲမွေၾကကြဲစြာ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ေမးမိသည္။ တုိက္ခတ္ေနေသာ မိုးသက္ေလျပင္း ေၾကာင့္ ကံ့ေကာ္ပင္ႀကီးဆီမွ အ႐ြက္တခ်ိဳ႕က ညႀကီးမင္းႀကီးမွာ လြင့္ေႂကြလာခဲ့၏။ ထိုအထဲမွ သက္တမ္း လြန္ေနခဲ့သလား...၊ သက္တမ္းႏုေနေသးခဲ့သလား ေရရာစြာ သူမသိခဲ့ေသာ သစ္႐ြက္ကေလးတစ္႐ြက္က သူ႔ပခံုးကို တို႔ခတ္ကာ ေျမျပင္ေပၚကိုေႂကြဆင္းသြားခဲ့ေလသည္။

လူမသိသူမသိကြဲ႐ွသြားခဲ့ရေသာ သူ႔ႏွလံုးသားတစ္စံုႏွင့္ အျဖစ္ခ်င္းတူေနခဲ့ရသလိုပဲ...ဟု သူေတြးမိ လိုက္ျပန္သည္။ “ငါနင့္ကို သိပ္ခ်စ္ခဲ့တယ္”....ဘယ္ေတာ့မွ သူမ ၾကားႏိုင္မွာမဟုတ္တဲ့ စကားတစ္ခြန္းကို ဒီ တစ္ခါေတာ့ သူ႔ႏႈတ္မွ (တစ္ကိုယ္တည္းၾကားႏိုင္႐ံု)တီးတိုးဆိုမိသည္။ ခါတိုင္းဆိုရင္ သူရင္ထဲမွသာ တီးတိုး ဆိုေနခဲ့ရတာေလ...။ ေလထုက ပိုမိုစိုထိုင္းလာခဲ့သည္။ ထို႔ေနာက္တြင္ေတာ့ အေ၀းဆီမွ မိုးစက္မ်ား၏ ၿပိဳဆင္းလာေနေသာ အသံမ်ားကို သူနားထဲမွာၾကားလိုက္ရသည္။ သူ ၾကားလိုက္သလို သူမလည္း ၾကားမိ ဟန္တူသည္။ ျဖည္းၫွင္းစြာျဖင့္ ေနရာမွ သူမထရပ္လိုက္တာကို ေတြ႕လိုက္ရ၏။ ေနာက္ေတာ့ ဆံပင္ေလး ေတြ တလြင့္လြင့္ျဖစ္ေနလွ်က္ အိမ္ထဲသို႔၀င္သြားေသာသူမရဲ႕ေနာက္ေက်ာေလးကို ညမီးေရာင္ လင္းဖ်ဖ် ေလးရဲ႕ ေအာက္မွာဆံုး႐ံႈးျခင္းမ်ားစြာျဖင့္ သူေငးေနခဲ့မိသည္။ ရင္ဘတ္ထဲမွ ၀မ္းနည္းေဆြးေျမ႕မႈတခ်ိဳ႕ ကေတာ့ သူ႔အတြက္ ဘာနဲ႔မွ ႏႈိင္းဆလို႔ မရႏိုင္ခဲ့စြာ လွ်ံတက္ေနခဲ့ဆဲ...။

~~~~@@@~~~~

ထိုတစ္ညက သူရဲ႕ အိမ္အျပန္လမ္းတြင္ မ်က္ရည္တို႔က မိုးေရမ်ားႏွင့္ ေရာယွက္၊ စြတ္စိုေနခဲ့တာ ဘယ္သူမွမသိႏိုင္ခဲ့ပါ.....။                     ။

                                         ~~~~@@~~~~@@~~~~@@~~~~

ပံုေလးကို ဒီေနရာေလးက ယူသံုးတာပါခင္ဗ်ာ....။
=============================================================

ဟိုးအရင္တုန္းက ေလာကအလွ အြန္လိုင္းမဂၢဇင္း မွာ သြားေရးထားတဲ့၀တၱဳေလးပါခင္ဗ်ာ....။ စာမေရးႏိုင္ခဲ့ ရေလာက္ေအာင္ ဘာေတြမွန္းမသိ႐ႈပ္ေနတဲ့ ကိစၥေတြရယ္...။ Don Williams ရဲ႕ Crying in the rain.ဆို တဲ့ သီခ်င္းေလးကို ျပန္နားေထာင္မိေနတာရယ္....၊ မႈိတက္ေခါက္ဆြဲကို ကိုယ့္ဘာသာျပန္ၾကည့္ရင္း စိတ္ကုန္တာရယ္...၊ ေနာက္ၿပီး ဘေလာ့ဂ္ေလးမွာ တစ္ခုခုတင္ခ်င္ေနတာရယ္....စတာေတြ ေပါင္းၿပီး ဆား ျပန္ခ်က္ထားတာပါခင္ဗ်ာ..။ ဖတ္ၿပီးတဲ့ ေမာင္ႏွမေတြ ခဏေလးမသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေပးၾကပါခင္ဗ်ာ..း)) ခဏေလာက္ထပ္ေပ်ာက္ေနဦးမလား ကိုယ္တိုင္ေတာင္ မေသခ်ာေသးပါဘူးခင္ဗ်ာ....။....:D

=============================================================

ခ်စ္ျခင္းအားျဖင့္.....

ဏီလင္းညိဳ