ဆန္းၾကယ္...

ဒီတစ္ပတ္တနဂၤေႏြေန႔တြင္လည္း ၾကားရက္ေတြတုန္းက အေမွ်ာ္လင့္ႀကီးေမွ်ာ္လင့္ထားခဲ့မိရသလို သူနားရက္မရခဲ့ျပန္ပါ။ ေ႐ွာင္လႊဲလို႔မရႏိုင္ခဲ့ေသာအေၾကာင္းျပခ်က္မ်ိဳးစံုစုေ၀းေနရာလုပ္ငန္းခြင္ဆီသို႔သာ ေျခဦးတည္ခဲ့မိရျပန္ပါသည္။ “တနဂၤေႏြ ေန႔မွာ ငါအခ်ိန္ပိုမဆင္းလို႔ မရဘူးလား”.... ဟု သူေမးလိုက္တိုင္း၊ ၫိႈးငယ္ေသာ မ်က္ႏွာထားအိုအိုျဖင့္ “မျဖစ္လို႔ပါကြာ” ဟု ျပန္ေျဖတတ္ေသာ (ဦးေလးအ႐ြယ္) သူ႔ေဘာ့စ္ကို လြန္ဆန္ကာ ျငင္းပယ္ပစ္လိုက္ဖို႔ သူ႔မွာအင္အားလံုး၀မ႐ွိခဲ့ရတာ အခါခါပင္...။ ေနာက္ၿပီး... သူ႔ဌာနမွာ႐ွိ သည့္အခက္အခဲ၊ အက်ပ္အတည္းမ်ားကို သိသိႀကီးႏွင့္ မ်က္စိမွိတ္ကာ ေနလိုက္ဖို႔ရာလည္း သူ႔အတြက္ မ ျဖစ္ႏိုင္ခဲ့ရပါ။ ထို႔ေၾကာင့္ အလုပ္သြားတိုင္း လြယ္သြားတတ္သည့္ အိတ္စုတ္စုတ္ေလး ကိုပခံုးထက္တြင္ လြယ္ကာ ငိုက္စိုက္၊ ငိုက္စိုက္ျဖင့္ အလုပ္႐ွိရာစက္႐ံုသို႔ ဒီတစ္ပတ္တနဂၤေႏြတြင္လည္း သူေရာက္ခဲ့ရျပန္၏။

ဒီတနဂၤေႏြေန႔တြင္ မနက္ခင္းေလးကတည္းက ေကာင္းကင္တြင္ မိုးတိမ္မည္းမည္းတခ်ိဳ႕ကအံု႔အံု႔ ဆိုင္းဆိုင္းႏွင့္...။ ျဖစ္ႏိုင္လွ်င္ အိမ္ကကိုယ့္အခန္းက်ဥ္းေလးထဲမွာသာ စာေတြဖတ္လိုက္၊ ေရးလိုက္ လုပ္ခ်င္ေနမိတာ သူ႔ဆႏၵအမွန္ပင္......။ ေနာက္ၿပီး မသိမသာပင္ပန္းခ်င္ေနၿပီျဖစ္ေသာ သူ႔ခႏၶာကိုယ္ကို အ နားေပးခ်င္မိေနတာလည္း အမွန္...။

~~~~@@~~~~

စက္႐ံုတြင္အလုပ္လုပ္ရင္း ေန႔လည္ ၁၂နာရီ ထမင္းစားခ်ိန္အေရာက္ ကင္(န္)တင္းကိုသူဆင္းခဲ့ေလ ေတာ့ ေကာင္းကင္တြင္ မိုးတိမ္မည္းမ်ားက ဟိုဒီေ႐ြ႕လွ်ားလွ်က္...၊ ေနာက္ မိုးသက္ေလျပင္းမ်ားက တဟူး ဟူးတိုက္ခတ္ေနခဲ့ၾကျပန္၏။ ဒီေန႔ တနဂၤေႏြေနမို႔ စက္႐ံုတြင္႐ွိသည့္ (အေရးႀကီးေသာ) ဌာနတခ်ိဳ႕သာ အ လုပ္ဆင္းရတာမို႔ လူနည္းနည္းေလးသာ အလုပ္ ဆင္းသည့္အတြက္ ကင္(န္)တင္းတြင္ ခါတိုင္းပံုမွန္ေရာင္း ေနက် ထမင္းေရာင္းသူမလာပါ...။ သို႔ေသာ္လည္း ကိစၥမ႐ွိ...။ ဒီလိုေန႔မ်ိဳးတြင္ ကိုယ္စားခ်င္သည့္ အစားအ ေသာက္ကို အျပင္တြင္ သြား၀ယ္ေပးတတ္ေသာ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ေယာက္ကို မွာလိုက္႐ံုသာ...။ ေန႔ခင္း၊ ေန႔ခင္းေန႔လည္ပိုင္းမ်ားတြင္ ထမင္းေၾကာ္၊ ေခါက္ဆြဲေၾကာ္ စသည္တို႔ကို မစားခ်င္သည့္အတြက္ ႐ိုး႐ိုးထမင္းႏွင့္ ဟင္းတစ္ခုခုသာ၀ယ္လာေပးဖို႔ သူမွာမိသည္။

ကင္(န္)တင္းကို သူေရာက္ခဲ့ေတာ့ အခ်ိဳ႕သူငယ္ခ်င္းမ်ား၊ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္မ်ားက စားပင္ေနၾကေလၿပီ....။

ထမင္းသြား၀ယ္ေပးခဲ့ေသာ သူငယ္ခ်င္းကို က်သင့္ေငြေပးၿပီး သူ႔အတြက္၀ယ္လာသည့္ေဖာ့ထမင္း ဘူးေလးကိုယူ...၊ ေနာက္ (ကင္(န္)တင္းေလးတြင္ လူ႐ွင္းေနပါလွ်က္) ေခ်ာင္က်က်ေနရာ႐ွိစားပြဲေလးတြင္ ဖုန္းအစုတ္ေလးမွ သူသိပ္ကို ႏွစ္သက္လြန္းေသာ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ကို ခပ္တိုးတိုးေလးဖြင့္....၊ ေရဘူးေလးကို အနားမွာခ်ရင္း ထမင္းစားဖို႔ သူျပင္မိသည္။

ေဖာ့ထမင္းဘူးေလးကို ဖြင့္ၾကည့္လိုက္မိ္ေတာ့ သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ သူ႐ိႈက္မိ၏။ ေဖာ့ထမင္းဘူးေလးထဲတြင္ ဘာအ႐ြက္ ကိုေၾကာ္ထားမွန္းမသိေသာ အ႐ြက္ေၾကာ္မက်က္တစ္က်က္ အနည္းငယ္...၊ ပင္လယ္ငါးေၾကာ္ ခပ္ေပ်ာ့ေပ်ာ့ တစ္ေကာင္ႏွင့္အတူ၊ အလတ္စားဆန္ (ဆန္ေစ့ခပ္တိုတိုေလးမ်ားႏွင့္)ခ်က္ထားေသာ ဆိုင္ ခ်က္ ထမင္းျဖဴျဖဴေလးမ်ားသာ....။ အျခား ဘာဆို... ဘာမွမပါ...။

“ဘာမွေ႐ြးခ်ယ္စရာမ႐ွိေသာ အေျခအေနတစ္ခုတြင္ ဇီဇာေၾကာင္ေနဖို႔အတြက္ အခြင့္မ႐ွိ ”... ဟု  ယူဆခဲ့ထားမိေသာ သူ႔အ ေတြးအတိုင္း ထိုထမင္းဘူးထဲမွ ထမင္းဟင္းမ်ားကို ၀င္သေလာက္စားဖို႔ သူဆံုးျဖတ္လိုက္၏။ ဟင္း႐ြက္ေၾကာ္ကို အနည္းငယ္ခပ္စားၾကည့္မိေတာ့ (သူအလြန္မုန္းလွသည္႔) အနံ႔ျပင္း လြန္းေသာ ၾကက္သြန္ျဖဴအနံ႔မ်ားမႊန္ေနသည္မို႔ ဟင္း႐ြက္ေၾကာ္ကို မစားေတာ့ဖို႔ဆံုးျဖတ္လိုက္ရင္း.... ေဘး သို႔တြန္းဖယ္လိုက္မိသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ငါးေၾကာ္ႏွင့္ထမင္းသာစားေတာ့မည္... ဟု ေတြးရင္း ငါးေၾကာ္ကိုဇြန္း ႏွင့္ထိုးၾကည့္မိေတာ့ ပင္လယ္ငါးေၾကာ္က ေပ်ာ့စိစိႏွင့္....။ ထံုးစံအတိုင္း ငါးေၾကာ္မွ အသားတခ်ိဳ႕ကို ဇြန္းႏွင့္ အနည္းငယ္ဖဲ့ရင္း ေျခေထာက္နားမွာ အစာလာေတာင္းေနေသာ (သူခ်စ္သည့္) ေၾကာင္ကေလးမ်ားကို အ ရင္ခ်ေကၽြးရင္း သူပါနည္းနည္းျမည္းၾကည့္မိေတာ့ ငါးေၾကာ္က လံုး၀မက်က္ပါ...။ ၫႇီစို႔စို႔ႏွင့္၊ ျပဳတ္ထားတာ ထက္နည္းနည္းပဲသာမည္ သူထင္ပါသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ႀကိဳးစားၿပီးစားရန္ ဆံုးျဖတ္ၿပီးထားတာမို႔ ငါးေၾကာ္ကို အနည္းငယ္ဖဲ့ရင္း ထမင္းတစ္ဇြန္းခပ္ကာ သူစားလိုက္မိသည္။ ပါးစပ္ထဲတြင္ သူ၀ါးလိုက္မိေသာ ထမင္းတစ္လုပ္က လံုး၀မနပ္ပါ။ ေသေသခ်ာခ်ာ သူၾကည့္မိေတာ့ ထမင္းဘူးထဲမွ ထမင္းတခ်ိဳ႕က ဆန္ေစ့သိပ္မေပ်ာက္၊ ေျပာရမယ္ဆိုလွ်င္ လံုး၀မနပ္...။

အားတင္းၿပီး....... သူဆက္စားမိေတာ့ ႏွစ္လုပ္၊ သံုးလုပ္ထက္ ပိုမ၀င္ႏိုင္ေတာ့ပါ...။ ထို႔ေၾကာင့္ ထမင္းဘူး ေလးကို (၀ယ္လာေပးေသာ သူငယ္ခ်င္း ကင္(န္)တင္းမွမထြက္ခင္အထိ ဒီအတိုင္းဖြင့္ထားကာ အခ်ိန္ဆြဲေနၿပီးမွ) သူ အမႈိက္ပံုးထဲထည့္ လိုက္မိေတာ့သည္။ ဆက္စားဖို႔ လံုး၀မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့တာမို႔ပင္ျဖစ္ပါ သည္။

တစ္ခါတစ္ရံတြင္ အဆင္မေျပျဖစ္စရာ အေျခအေနႏွင့္အေၾကာင္းတရားမ်ားသည္ မယံုၾကည္ႏိုင္ ေလာက္ေအာင္ပင္တိုက္ ဆိုင္ေနတတ္ပါသည္။

~~~~@@@~~~~

ညေန ေလးနာရီေလာက္က်ေတာ့ သူ႔အစာအိမ္က မခံမရပ္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ဆာေလာင္လာေလ ေတာ့၏။ အလုပ္လုပ္ ေနရတာလည္း အားမ႐ွိေတာ့သလိုပင္...။ ထို႔ေၾကာင့္ ညေန ေလးနာရီခြဲ လက္ဖက္ ရည္ေသာက္ဆင္းခ်ိန္တြင္ ကင္(န္)တင္း႐ွိ အေႂကြေစ့ထည့္ကာ ၀ယ္ရေသာေခါက္ဆြဲ ေျခာက္ဘူးေရာင္း သည့္စက္မွ ေခါက္ဆြဲေျခာက္ဘူးတစ္ဘူး သူ၀ယ္မိ၏။ အေႂကြေစ့အားလံုးေပါင္း မေလး႐ွားရင္းဂစ္ တစ္က်ပ္ ႏွင့္ျပားခုႏွစ္ဆယ္တိတိပင္...။ (ျပားေျခာက္ဆယ္တန္ နက္(စ္)ေကာ္ဖီ သံုးခြက္ေလာက္ ေကာ္ဖီစက္မွေနၿပီး၀ယ္ေသာက္ လို႔ရပါသည္၊။ း))

အေႂကြေစ့ထည့္...၊ သူစားခ်င္တဲ့ ေခါက္ဆြဲအမ်ိဳးအစားပံုေလး ျပ ထားေသာေနရာေလးမွ ခလုပ္ကေလးကိုႏွိပ္လိုက္ေတာ့ ‘ဂလံုး’ ဆိုေသာ ျမည္သံေလးႏွင့္အတူ ေခါက္ဆြဲေျခာက္ဘူး ေလးျပဳတ္ က်လာသံက သူ႔နားထဲတြင္ခ်ိဳၿမိန္လြန္းလွေနခဲ့ရသလိုလို....။ အ ေလာတႀကီးႏွင့္ ေခါက္ဆြဲေျခာက္ဘူးေလးကို ဖြင့္...၊ သူ႔ထံုးစံအ တိုင္း အရသာအထုတ္ကေလးကို ေဘးဖယ္ရင္း ကင္(န္)တင္း႐ွိ ေရပူ၊ ေရေအးစက္ေလးမွ ေရပူခလုပ္ကိုဖြင့္ရင္း ဘူးထဲမွေခါက္ ဆြဲေျခာက္မ်ားကို ႏွစ္ခါေဆးမိ၏။ ေနာက္... အရသာအထုတ္ ေလးကိုေဖာက္ထည့္ရင္း ဘူးထဲမွာအသင့္ပါသည့္ ေကာ္ခက္ ရင္းေလးႏွင့္ ေမႊေႏွာက္ကာအဖံုး ျပန္ပိတ္၊ သံုးမိနစ္ေလာက္ သူ ေစာင့္.......။

ေနာက္ေတာ့ ပူပူေႏြးေႏြး ေခါက္ဆြဲျပဳတ္ကို ေကာ္ခက္ရင္း ေလး ျဖင့္ သူခပ္စားမိသည္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ ေခါက္ဆြဲျပဳတ္ကို သိပ္မစားျဖစ္ေပမယ့္ ဒီတစ္ခါစားလိုက္ရေသာ ေခါက္ဆြဲျပဳတ္ရဲ႕အရသာက သူ႔ပါးစပ္ထဲတြင္ ခ်ိဳၿမိန္လြန္းလွစြာ...၊ အရသာ႐ွိလြန္းလွစြာျဖင့္...။ ေခါက္ ဆြဲျပဳတ္မ်ားကိုခပ္စားရင္း တစ္ခါတစ္ခါ ဘူးထဲမွ ေခါက္ဆြဲျပဳတ္ရည္မ်ားကိုပါ ေမာ့လို႔ ေသာက္မိျပန္သည္။ စိတ္ထဲမွေန အရသာ႐ွိလိုက္တာ.... ဟုထင္မိလိုက္တာလည္း အခါခါ....။

တစ္ေယာက္တည္း ၿမိန္ယွက္စြာစားေနရင္း ေခါက္ဆြဲျပဳတ္ဘူးေလးကုန္ခါနီး (သံုးပံုတစ္ပံုေပ်ာ့ေပ်ာ့ ေလာက္သာက်န္ေနေတာ့သည့္)အခ်ိန္တြင္ ကင္(န္)တင္းကို အနည္းငယ္ေနာက္က်မွဆင္းလာေသာ သူ ငယ္ခ်င္းညီေလးတစ္ေယာက္ ေရာက္လာသည္။ ေနာက္... သူ႔နံေဘးတြင္၀င္ထိုင္ရင္း...... ေမး၏။

“အစ္ကိုႀကီး..... ေခါက္ဆြဲေျခာက္ဘူးက အိမ္ကယူလာတာလားဗ်”.......

“မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ....၊ ဟိုစက္ကေန၀ယ္ထားတာ...၊ ဘာတုန္း...... မင္းစားခ်င္လို႔လားကြ...၊ အစ္ကို႔မွာ အ ေႂကြေစ့ေတြ႐ွိေသးတယ္”.......

ေခါက္ဆြဲေျခာက္ဘူး၀ယ္ခဲ့ေသာ စက္ကို ေမးေငါ့ျပရင္း သူျပန္ေမးမိေတာ့ ထိုညီေလးက ေခါင္းယမ္းျပ သည္။ ‘မစားခ်င္ပါ ဘူး အစ္ကိုႀကီးရာ’..... ဟုေျပာရင္း.... သူ႔ေ႐ွ႕မွ စားလက္စေခါက္ဆြဲေျခာက္ဘူးေလးကို ယူၿပီး.. ဖင္ေျမႇာက္ၾကည့္ေလ၏။ ေနာက္... သူ႔ကို ျပရင္းေျပာသည္။

“ေတြ႔လား... အစ္ကိုႀကီး....၊ ဒီစက္ထဲက ေခါက္ဆြဲေျခာက္ဘူး တခ်ိဳ႕က expire ျဖစ္ေနတာဗ်....။ အဲ့ဒါ ေၾကာင့္မို႔လို႔ အစ္ကိုႀကီးကို အိမ္ကယူလာတာလားလို႔ ေမးၾကည့္တာ”......

ထိုညီေလးေျပာမွပင္ သူေသခ်ာၾကည့္မိေတာ့သည္။ ဟုတ္၏။ ေခါက္ဆြဲေျခာက္ဘူးေလးဖင္တြင္ပါသည့္ ေနာက္ဆံုးစား သံုးသင့္သည့္ရက္စြဲသည္ (အခုလက္႐ွိရက္ႏွင့္တြက္ၾကည့္လွ်င္) ႏွစ္လေလာက္ လြန္ေနခဲ့ ေလၿပီ......။ နေမာ္နမဲ့ႏိုင္လြန္း လွေသာကိုယ့္အျဖစ္ကို ႐ွက္ကိုး႐ွက္႐ွက္ကန္းျဖစ္ကာ ကေယာင္ကတမ္း ျဖင့္ ေခါက္ဆြဲကို နည္းနည္းထပ္ခပ္စားမိျပန္၏။ ေခါက္ဆြဲေျခာက္ဘူးေလးအတြင္းမွ ေခါက္ဆြဲျပဳတ္ပူပူ ေႏြးေႏြးေလးမ်ားရဲ႕အရသာက မေျပာင္းလဲေသး....။ သူ႔ပါးစပ္တြင္း ေကာင္းေနဆဲပင္.....။ သို႔ေသာ္.......

~~~~@@@~~~~

“လူတို႔၏ စိတ္သည္ ဆန္းၾကယ္လြန္းလွသည္”.....ဟု သူထင္မိ၏။ ေစာေစာက စားေနခဲ့မိေသာ ေခါက္ဆြဲျပဳတ္၏ဇစ္ျမစ္ကို မသိခင္အခ်ိန္အထိသူ႔စိတ္ထဲတြင္ ဘာခံစားခ်က္မွမ႐ွိပဲ ႏွစ္သက္စြာ စားသံုးေန ခဲ့မိေသး၏။ သို႔ေသာ္ သက္တမ္းလြန္ေန၍ မေကာင္းမွန္း၊ မစားသင့္ေတာ့မွန္း သိသည့္အခ်ိန္တြင္ (မိနစ္ ပိုင္းမွ်သာျခားနားခဲ့သည့္အခ်ိန္တြင္) အရသာျခင္းတူေနခဲ့ပါလွ်က္ သူ႔စိတ္ထဲတြင္ မယံုၾကည္ေတာ့သလို လို....။ ေနာက္.... ေခါက္ဆြဲျပဳတ္ရဲ႕ေနရာတြင္ အျခားသက္႐ွိ၊ သက္မဲ့မ်ား၏ အေနအထား၊ အမူအက်င့္၊ စိတ္ေနစိတ္ထား... စသည္တို႔ကို (သူ႔ထံုးစံအတိုင္း) အစားထိုးကာ ျမင္ေယာင္ၾကည့္မိရင္း ေျခလွမ္းမ်ားက သူႏွင့္မနီးမေ၀း႐ွိ အမႈိက္ပံုးဆီသို႔ ဦးတည္ေနခဲ့မိေတာ့ေလသည္။ အရသာေကာင္းေနေသးေသာ္လည္း ဆက္မစားျဖစ္ေတာ့ေသာ (ဆက္စားဖို႔ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ေသာ၊ ဆႏၵမ႐ွိေတာ့ေသာ)လက္က်န္ေခါက္ဆြဲ ေျခာက္ဘူးေလးအား....... အမႈိက္ပံုးထဲသို႔ ထည့္ၿပီးလႊင့္ပစ္လိုက္ရန္ အတြက္သာ.......။         ။

                         ~~~~~@@@~~~~~@@@~~~~~@@@~~~~~

==============================================================

တစ္ကယ္ႀကံဳခဲ့၊ ေတြးမိခဲ့ရတဲ့ အျဖစ္ေလးပါ......။playerမွာတင္ထားတဲ့ ဆရာထီးရဲ႕ “တစ္ေယာက္ ေသာသူအနမ္း”ဆို တဲ့သီခ်င္းေလးက အဲ့ဒီေန႔က နားေထာင္ျဖစ္ခဲ့တဲ့သီခ်င္းေလးပါပဲခင္ဗ်ာ......း)) အိမ္ သိပ္မလည္ျဖစ္ႏိုင္ခဲ့ရပဲ ေပ်ာက္ေနမိလို႔ အားလံုးကို သတိရေနမိပါတယ္......။ ပံုေလးကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ေခါက္ဆြဲဘူး၀ယ္ခဲ့တဲ့ ကင္(န္)တင္းက စက္ေလးပါ...။

==============================================================

ခ်စ္ျခင္းအားျဖင့္........

ဏီလင္းညိဳ