Friday, December 25, 2009

မညႇိဳးပန္း


    
နက္လင္းအားႀကီးခ်ိန္က သည္းထန္စြာ႐ြာသြန္းခဲ့ေသာ မိုးေၾကာင့္ထင္ပါသည္။ ညဆိုင္းအလုပ္ခြင္မွ အိမ္သို႔အျပန္၊ လွမ္းေနဆဲျဖစ္ေသာ သူ၏ေျခလွမ္းမ်ားေအာက္မွ အနက္ေရာင္ ႏိုင္လြန္ကတၱရာလမ္းညီညီေလး က ေရစက္မ်ားျဖင့္ စြတ္စိုေနခဲ့၏။ ထို႔အတူ လမ္းမထက္တြင္ ဟိုဒီျပန္႔က်ဲစြာ ေႂကြက်ေနခဲ့ေသာ သစ္႐ြက္စိမ္းစိမ္း ေလးမ်ားမွာလည္း စိုစြတ္ေနဆဲျဖစ္တာ ေတြ႔ေနရသည္။
         
ေကာင္းကင္ကို သူတစ္ခ်က္ေမာ့ၾကည့္မိသည္။ မနက္ေစာေစာျဖစ္ေနေသာ္လည္း ေနေရာင္ကို လံုး၀မျမင္ရ။ အုပ္စုဖြဲ႔ကာ ဟိုဒီေ႐ြ႕လ်ားေနခဲ့ေသာ တိမ္မည္းညိဳညိဳတို႔က ၾကည့္ေနရင္းခဏမွာပင္ တျဖည္းျဖည္း နိမ့္ဆင္း လာေနသည္ ထင္ရ၏။ အေတြ႔အႀကံဳအရ ေနာက္ထပ္တစ္ေခါက္ ထပ္ၿပီး မိုး႐ြာဖို႔ အစပ်ိဳးေနျပန္ၿပီျဖစ္ေၾကာင္း သူ နားလည္လိုက္သည္။ ေ၀့,ခနဲတိုက္ခတ္လာေသာ မိုးသက္ေလတစ္သုတ္ေၾကာင့္ ခႏၶာကိုယ္တစ္ခုလံုး စိမ့္ခ,နဲျဖစ္ ေအာင္ ေအးသြားရ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ပခံုးႏွစ္ဖက္ကို အသာႀကံဳ႕ရင္း လွမ္းေနဆဲျဖစ္ေသာ ေျခလွမ္းမ်ားကို ခပ္သြက္ သြက္ေလး လွမ္းလိုက္မိ၏။
        
ေနာက္...စိတ္ထဲမွလည္း ေနာက္ထပ္ ဆယ့္ငါးမိနစ္အေတာအတြင္း ဒီမိုးမ႐ြာပါေစနဲ႔ဟု တိတ္တိတ္က်ိတ္ကာ ဆုေတာင္းမိသည္။ အလုပ္မွအျပန္ သူ႔တြင္ ထီးမပါလာခဲ့တာမို႔သာ ျဖစ္ပါသည္။
        
ႏွစ္တစ္ႏွစ္၏ၿပီးဆံုးမႈကို လွပစြာအနားသပ္ေပးၿမဲျဖစ္သည့္ ဒီဇင္ဘာလေလးျဖစ္တာမို႔ သူ႐ွင္သန္ႀကီးျပင္းခဲ့ရာ အမိေျမတြင္ ျမဴႏွင္းတို႔ေ၀ျဖာစြာျဖင့္ ေအးျမျမေဆာင္းဥတုေလးျဖစ္ေနခဲ့မွာ အေသအခ်ာပင္။ သို႔ေသာ္လည္း လက္႐ွိ သူေနထိုင္ကာ အလုပ္လုပ္ေနခဲ့ရသည့္ ျပည္ပႏိုင္ငံငယ္ေလးတစ္ခုတြင္မူ အခုတေလာ မိုးမ်ား႐ြာသြန္းေန ခဲ့သည္မွာ ေန႔စဥ္ရက္ဆက္ဆိုသလိုပင္ ျဖစ္ေနပါသည္။
         
ထိုကဲ့သို႔ အိမ္အျပန္လမ္းတြင္ မိုးေတြ႐ြာသည္ျဖစ္ျဖစ္...၊ အခုလို ႐ြာခါနီးဆဲဆဲပဲျဖစ္ျဖစ္...သူ႔ရင္ထဲတြင္.....

~~~@~~~

        
အုတ္နီခဲအက်ိဳးအပဲ့မ်ားကို ထုခြဲကာခင္းထားေသာ မညီမညာလမ္းေလး၏ အေပၚတြင္ ခပ္ေစာေစာက ႐ြာခ်ခဲ့ေသာ မိုးေရစက္မ်ား ေပစြန္းေနခဲ့သည္။ လမ္းေလး အထက္႐ွိ ခ်ိဳင့္ခြက္ေနရာ အေတာ္မ်ားမ်ားထဲတြင္ ႐ြံ႕ ေရာင္ေပါက္ေနေသာေရမ်ား ၀ပ္က်န္ေနရစ္ခဲ့တာ ေတြ႕ရ၏။ လမ္းေဘးအစပ္နား႐ွိ ေရမ်ားျပည့္ေနခဲ့ေသာ ေရ ႏႈတ္ေျမာင္းေလး၏ ႏႈတ္ခမ္းအစပ္တြင္ ျမက္ႏွင့္ ကနေဖာ့ပင္မ်ားက စိမ္းလန္းစြာျဖင့္ သန္သန္စြမ္းစြမ္း ေပါက္ေန ခဲ့တာကိုလည္း ျမင္ေနရသည္။
         
မိုးတြင္းစီး ကြင္းထိုးဖိနပ္အနက္ေရာင္ ခပ္ႀကီးႀကီးတစ္ရံ၏ အကူအညီျဖင့္ (သူ႔အတြက္) အခ်ိန္မေ႐ြးပင္ ေခ်ာ္လဲသြားႏိုင္ေသာ မညီမညာလမ္းကေလးထက္ ဂ႐ုစိုက္ကာ သူေလွ်ာက္လွမ္းေနခဲ့ရသည္။ တစ္ခါတရံတြင္ နင္းစရာအမာခံမ႐ွိပဲ ေရျပည့္ေနသည့္ ခ်ိဳင့္ခြက္ငယ္ေလးမ်ားကိုမူ ေကြ႕ပတ္ေ႐ွာင္မသြားေတာ့ပဲ သူခုန္ေက်ာ္ပစ္ခဲ့ လိုက္သည္။ ခပ္ဆိုးဆိုးလမ္းေလးအထက္တြင္ လမ္းေလွ်ာက္ေနခဲ့ရတာမွန္ေသာ္လည္း မိုးရနံ႔ပါေသာေလထုကို ႐ွဴ႐ႈိက္ရင္း သူႏွစ္သက္စြာေပ်ာ္ေနမိခဲ့သည္။ ဇူလိုင္လ၏ မိုးရက္တစ္ရက္ျဖစ္တာမို႔ ေကာင္းကင္ျပင္တစ္ခုလံုးတြင္ တိမ္မည္းညိဳညိဳတို႔က မႈိင္းမႈိင္းျပျပျဖင့္ ႐ွိေနခဲ့ေလ၏။
        
သူ ဆက္ေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။ မိုးအံု႔ေနခဲ့ေသာ ေန႔လယ္ပိုင္းမို႔ လမ္းေလးထက္တြင္ လူ႐ွင္းေနခဲ့သည္။ တစ္ေယာက္စ, ႏွစ္ေယာက္စဆိုသလို ေဘးနားမွျဖတ္သြားၾကေသာ လူတခ်ိဳ႕က သူ႔ကိုအကဲခတ္သလိုမ်ိဳး ၾကည့္ သြားၾကတာ သတိထားမိ၏။ အလိုလိုေနရင္း ၿပံဳးေနမိေသာ သူ႔မ်က္ႏွာေၾကာင့္ပင္ ျဖစ္မည္ထင္ပါသည္။
         
သံဇကာကြက္က်ဲက်ဲမ်ားျဖင့္ ၿခံစည္း႐ိုးက်ယ္က်ယ္ခတ္ထားေသာ မူလတန္းေက်ာင္းေလး တစ္ေက်ာင္း ေ႐ွ႕သို႔ သူေရာက္လာခဲ့သည္။ ေက်ာင္း၀င္းတံခါး၀႐ွိ သစ္သားတံခါးေလးနားမွာရပ္ရင္း အထဲသို႔ သူလွမ္းၾကည့္မိ၏။ အုတ္ျဖင့္ အယ္လ္ (L) ပံုစံေဆာက္ထားခဲ့ေသာ တစ္ထပ္ေက်ာင္းေဆာင္ ႐ွည္႐ွည္ေလးက သူ႔မ်က္စိထဲတြင္ ခါတိုင္းထက္ပိုေသးသြားသည္ဟု ထင္ရ၏။ ေနာက္မွ မျမင္ရတာၾကာသြားလို႔ျဖစ္မည္ဟု ျပန္ေတြးမိလိုက္သည္။ သို႔ေသာ္ ေက်ာင္းကေလးကို သုတ္ထားခဲ့သည့္ ေဆးအျဖဴေရာင္ကေလးကမူ အရင္ကထက္ပိုၿပီး ေမွးမွိန္စြာျဖင့္ ညစ္ထပ္ထပ္ႏိုင္ေနတာကေတာ့ အမွန္ပင္။
         
ေစ့႐ံုသာ ေစ့ထားေသာ ခပ္ယိုင္ယိုင္ သစ္သား၀င္းတံခါးေလးကို တြန္းဖြင့္ရင္း ေက်ာင္း၀င္းအတြင္းသို႔ သူ၀င္ခဲ့လိုက္သည္။ ေက်ာင္း၏ အေ႐ွ႕ဘက္တြင္႐ွိေသာ မက်ဥ္းမက်ယ္ ကစားကြင္းေလးမွာလည္း ေရမ်ားစိုေန ဆဲျဖစ္တာေတြ႕ရ၏။ ကြင္း၏အစပ္႐ွိ အလံတိုင္ေလးအထက္တြင္မူ သိပ္မသစ္ေတာ့ေသာ ႏိုင္ငံေတာ္အလံက မိုး ေရမ်ားျဖင့္ စိုကပ္ေနခဲ့သည္။ ထိုနံေဘးမွ သူျဖတ္ေလွ်ာက္လာခဲ့လိုက္သည္။ ေက်ာင္းေဆာင္အစပ္ ေကာ္ရစ္ဒါ ေပၚေျခခ်မိေတာ့ ေစာေစာကတည္းက သူၾကားေနခဲ့ရေသာ ေက်ာင္းသားေလးမ်ား၏ ဆူညံသံ၊ စာဆိုသံတို႔ကို ပိုမိုပီျပင္စြာ ၾကားလာရသည္။
         
“ဟယ္... သား”...
        
အလြန္ရင္းႏွီးခဲ့ဖူးေသာ ေခၚသံေၾကာင့္ သူလွမ္းၾကည့္မိသည္။ သူႏွင့္ အနီးဆံုးေနရာတြင္႐ွိေသာ ႐ံုးခန္းထဲမွ ထြက္လာသည့္ ခႏၶာကိုယ္ခပ္ဖိုင့္ဖိုင့္ႏွင့္ ဆရာမတစ္ေယာက္ကို ေတြ႕လိုက္ရ၏။ သူႏွင့္ အရမ္းရင္းႏွီးခဲ့ဖူးေသာ ထိုဆရာမ႐ွိရာသို႔ ၿပံဳးျပရင္း လွမ္းသြားလိုက္သည္။ ဆရာမက အားရ၀မ္းသာစြာ ၿပံဳးရင္းေမးသည္။
        
 “ဆရာ့ဆီကို လာတာလားသား”
 “ဟုတ္ကဲ့ဆရာမ...အေဖ႐ွိရဲ႕လားမသိဘူးေနာ္”...
         
ဆရာမ၏အေမးကို ေခါင္းၿငိမ့္ကာျပန္ေျဖလိုက္ရင္း ေမးမိသည္။
        
“႐ွိတယ္ သားရဲ႕၊ လာ ဆရာမ သားအေဖအတန္းကို လိုက္ပို႔ေပးမယ္..။ မေတြ႕ရတာ ၾကာလို႔လားမသိဘူး၊ သားက ပိုေခ်ာလာသလိုပဲ”....
        
ဆရာမ၏စကားေၾကာင့္ ႐ွက္႐ြံ႕၊ အေနခက္စြာသူရယ္လိုက္မိရင္း ထိုဆရာမေဘးနားမွေန သူလိုက္သြားမိ ခဲ့သည္။ ထိုဆရာမသည္ သူ႔အေဖႏွင့္ တစ္ေက်ာင္းတည္း လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္၊ သူတို႔မိသားစု ႏွင့္ ခင္မင္ရင္းႏွီးေနခဲ့သူ တစ္ဦးျဖစ္၏။ ပထမတန္းဟု ေရးထားသည့္ စာသင္ခန္းေလး တစ္ခန္းအေ႐ွ႕မွ သူတို႔အ ျဖတ္တြင္ အေပါက္၀နား႐ွိ စားပြဲခံုတြင္ထိုင္ေနေသာ ဆရာမတစ္ေယာက္က လွမ္းၿပီး....
         
“အစ္မေရ... ဧည့္သည္လာတာလား”....
“ဟုတ္တယ္ ညီမေရ႕။ ဒါ..ဆရာ့သားေလ၊ ျပည္ပမွာ အလုပ္သြားလုပ္ေနတာ ၾကာၿပီ။ အခုမွ အလည္ျပန္ ေရာက္လာတာေလ။ အဲ့ဒါ အခု သူ႔အေဖဆီကို လာလည္တာတဲ့၊ သားအဖေတြက အိမ္မွာမေတြ႕ရတာ က်ေန တာပဲေလ။ ဟင္း...ဟင္း”
        
အတန္းထဲက ဆရာမကအျပင္သို႔ထြက္လာရင္း....
     
“ေၾသာ္.. အေ၀းေရာက္ေနတဲ့ ဆရာ့သားဆိုတာလား။ သားအေဖ ေျပာေျပာေနတာေတာ့ ခဏခဏ ဆိုသလို ဆရာမတို႔ ၾကားဖူးေနတာ။ လူကိုတစ္ခါမွ မေတြ႔ဖူးခဲ့ေပမယ့္ နာမည္ကိုေတာ့ ရင္းႏွီးေနခဲ့တာၾကာၿပီသားရဲ႕။ ဆ ရာမက မင္းထြက္သြားၿပီးမွ ဒီေက်ာင္းကို ေျပာင္းလာခဲ့တာေလ”
“ဟုတ္ကဲ့ပါ ဆရာမ၊ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေတြ႔ရတာ ၀မ္းသာပါတယ္ခင္ဗ်ာ”
       
အေဖ့ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ ဆရာမမို႔ ယဥ္ေက်းစြာ သူႏႈတ္ဆက္လိုက္မိသည္။ ထိုဆရာမက ၿပံဳးကာ ေခါင္းၿငိမ့္ ျပသည္။ ဆက္ေလွ်ာက္လာခဲ့ၾကေတာ့ “ဒုတိယတန္း”ဟု ေရးထားေသာ စာသင္ခန္းေရွ႕သို႔ သူတို႔ ေရာက္လာၾက ၏။
       
 “လွည္းဘီးမ်ား ႐ႊံ႕ထဲကၽြံေနေသာအခါ လွည္းသမားသည္ မည္သူ႔ကို တိုင္တည္သနည္း”....
         
သံေနသံထားျဖင့္ ေမးလိုက္ေသာ အေဖ့အသံအား သူၾကားလိုက္ရေတာ့ ၿပံဳးမိသည္။
         
“လွည္းဘီးမ်ား႐ႊံ႕ထဲကၽြံေနေသာအခါ... လွည္းသမားက ေရနတ္မင္းကို တိုင္တည္ပါသည္”...
      
သံၿပိဳင္ေျဖလိုက္ၾကေသာ ေက်ာင္းသားေလးမ်ား၏ အသံေၾကာင့္ သူထပ္ၿပံဳးမိျပန္သည္။ ေက်ာင္းသားငယ္ ေလးမ်ား၏ စာဆိုသံသည္ သူ႔နားထဲတြင္ ခ်ိဳၿမိန္ဖြယ္ေကာင္းေသာ ဂီတသံစဥ္ေတးသြားတစ္ပုဒ္လို ျဖတ္သန္းစီး ဆင္းသြားေသာေၾကာင့္သာ ျဖစ္ပါသည္။
         
လိုက္ပို႔ေသာဆရာမက အတန္း၀သို႔၀င္လိုက္ရင္း...
        
“ဆရာ... ဒီမွာဘယ္သူေရာက္ေနသလဲဆိုတာ လာၾကည့္ပါဦး”....
         
အခန္း၀ကို ေက်ာေပးထားသည့္ အေနအထားတြင္႐ွိေသာ ေက်ာက္သင္ပုန္းေ႐ွ႕မွာရပ္ရင္း ကေလးမ်ားကို စာခ်ေပးေနခဲ့ေသာ အေဖက သူ႔အား ျမင္ေသးဟန္မတူ။ သို႔ေသာ္လည္း ေက်ာင္းသားေလးမ်ား၏ အၾကည့္အား လံုးက အတန္း၀မွ သူတို႔ဆီသို႔ ေရာက္လာၾက၏။  ေခၚလိုက္ေသာ ဆရာမ၏အသံေၾကာင့္ အတန္း၀သို႔ ထြက္လာ ေသာအေဖက သူ႔ကိုျမင္ေတာ့...
         
“ဟာ... သား၊ မိုးနဲ႔ ေလနဲ႔ဟာကို အိမ္မွာမေနပဲ ဘာျဖစ္လို႔ ဒီကို လိုက္လာရတာတုန္းကြ”....
         
ဟု... အံ့ၾသစြာျဖင့္ ၿပံဳးရင္းေမးေလေတာ့သည္။ သူက ‘ပ်င္းလို’့ဟု ခပ္တိုးတိုးျပန္ေျဖေတာ့ အေဖက ရယ္၏။ ဟုတ္သည္၊ အေ၀းႀကီးမွ အိမ္သို႔ခဏျပန္လာရေသာသူ႔အတြက္ အလုပ္လုပ္စရာ မယ္မယ္ရရ မ႐ွိတာမို႔ ပ်င္း ေနခဲ့ရတာ အမွန္ပင္။၊ ေနာက္ၿပီး... လုပ္ငန္းခြင္အသီးသီးသို႔ သြားေနၾကေသာ အေမ၊ အေဖႏွင့္ အစ္ကို၊ အစ္မ ေတြေၾကာင့္ အိမ္တြင္ဘယ္သူမွမ႐ွိ၊ သူျပည္ပ မထြက္ခင္က ႐ွိခဲ့ဖူးေသာ ငယ္သူငယ္ခ်င္းတခ်ိဳ႕မွာလည္း အလုပ္ ကိုယ္စီႏွင့္၊ ႐ွိသည့္ သူငယ္ခ်င္းတခ်ိဳ႕က်ျပန္ေတာ့လည္း (သူ႔ဘက္က ျပည္ပတြင္ အေနၾကာလာခဲ့၍ ဘာမွမ ေျပာင္းလဲခဲ့ေသာ္လည္း) စည္းျခားသည့္ စကားမ်ားကိုဆိုသူဆို၊ ေထ့ေငါ့ခ်င္သလိုမ်ိဳး စကားေတြေျပာရင္း ေ႐ွာင္ ဖယ္ ေ႐ွာင္ဖယ္ လုပ္ေနတတ္တာမို႔ ထပ္ေတြ႔ဖို႔ရာ သူမႀကိဳးစားခ်င္မိေတာ့တာ အမွန္ပင္ျဖစ္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ အ လည္ျပန္လာသည့္ ရက္မ်ားအတြင္း အိမ္မွာ သူတစ္ေယာက္ထဲ စာအုပ္ဖတ္ေနရတာ မ်ားေနခဲ့ပါသည္။ သူစာ အုပ္ေတြ ဖတ္ေနျပန္ေတာ့လည္း အေဖႏွင့္အေမတို႔က ျမင္တိုင္း “သားရယ္၊ မင္းမ်က္စိကို အနားေပးပါဦးကြာ” ဟု ဆိုတတ္ျပန္ေသးသည္။
         
“ကဲ..အခု ဘာလုပ္ဖို႔ အေဖ့ေက်ာင္းကို လိုက္လာရတာလဲ”
       
ၿပံဳးၿပီးေမးေသာ အေဖ့အေမးစကားကို မ်က္ႏွာခပ္ပုပ္ပုပ္လုပ္ထားၿပီး သူျပန္ေျဖမိ၏။
        
“လက္ဖက္ရည္ ေသာက္ခ်င္လို႔ လိုက္လာတာ”
 “ေဟ”...
       
အေဖက အံ့ၾသရယ္ခ်င္သလိုပံုစံျဖင့္ ေရ႐ြတ္သည္။ ေနာက္ သူတို႔သားအဖကို ေဘးနားမွေနၿပံဳးရင္း ရပ္ ၾကည့္ေနခဲ့ေသာ ေစာေစာကလိုက္ပို႔သည့္ ဆရာမအား တစ္ခ်က္ၾကည့္ကာ...
         
“အိမ္မွာ တီးမစ္ခ္အထုတ္ေတြ ႐ွိတယ္ေလကြာ။ ေဖ်ာ္ေသာက္ေရာေပါ့ သားရယ္”
“ဟင့္အင္း... ဆိုင္ကေဖ်ာ္တဲ့ ေပါ့ဆိမ့္လက္ဖက္ရည္ကို ဆိုင္မွာပဲေသာက္ခ်င္တာ”
         
ေခါင္းခါရင္း ဂ်စ္တိုက္စြာျပန္ေျဖေသာ သူ႔ကို အေဖကၿပံဳးရင္းၾကည့္ကာ...
        
 “ဒါဆိုလည္း ကိုယ့္ဘာသာ သြားေသာက္ပါလားသားရဲ႕။ ဘာတုန္း ပိုက္ဆံမ႐ွိလို႔လားကြ”
       
အေဖ့အေမးစကားေၾကာင့္ သူခိုးၿပံဳးလိုက္မိသည္။ ဟုတ္သည္။ ဟိုးအရင္ အခ်ိန္ေတြတုန္းက (သူ ျပည္ပမ ထြက္ခင္ အခ်ိန္ေတြတုန္းကဆို) လက္ဖက္ရည္ဖိုးမ႐ွိတိုင္း အေဖ့ဆီက သူေတာင္းေနက်။ တစ္ခါတေလ အိမ္မွာ အေဖ့ကို ေျပာၿပီး အက်ႌအိတ္ထဲကေန သူႀကိဳက္သေလာက္ ႏႈိက္ယူသြားေနက်။ အခုေတာ့ သူျပန္လာခိုက္တြင္ သံုးခ်င္ရာသံုးဖို႔ဆိုၿပီး သူ႔ပိုက္ဆံအိတ္အေဟာင္းေလးထဲမွာ အေမထည့္ထားေပးေသာ ပိုက္ဆံအခ်ိဳ႕႐ွိေနခဲ့ ေသာ္လည္း အေဖ့ေ႐ွ႕မွာ လက္၀ါးျဖန္႔လိုက္ၿပီး...
        
“ဟုတ္တယ္... ေပး”....
       
၀တ္ထားေသာ အျဖဴေရာင္ လည္ကတံုး႐ွပ္အက်ႌအိတ္ကပ္ထဲမွ ငါးရာတန္ေလးတစ္႐ြက္ကိုထုတ္ၿပီး သူ႔ လက္ထဲသို႔ အေဖကထည့္ေပးသည္။ သူျမန္ျမန္ေလး လွမ္းယူလိုက္၏။ ဟုတ္သည္။ သူဘယ္ေလာက္ပဲ ပိုက္ဆံ ႐ွာေနႏိုင္သည္ျဖစ္ေစ အေဖေပးေသာ ထိုပိုက္ဆံေလးကို သူမက္ေမာပါသည္။ ပိုက္ဆံယူၿပီးေသာ္လည္း သူေခါင္း ခါကာ....
         
“ဟုတ္ဘူးဗ်။ သားတစ္ေယာက္ထဲ မေသာက္ခ်င္ဘူး။ အဲ့ဒါေၾကာင့္ အေဖဆီလာခဲ့တာ။ အေဖနဲ႔အတူတူ သြားထိုင္ခ်င္လို႔ ေက်ာင္းအထိလိုက္လာၿပီး ေခၚတာဗ်။ သိၿပီလား”
         
သူ႔စကားေၾကာင့္ ေဘးနားတြင္ ရပ္ၾကည့္ေနေသာဆရာမက ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ရယ္ေလေတာ့သည္။ အေဖကလည္း ရယ္ရင္း...
        
“ဟာ... သားရယ္။ ဒီမွာ ေက်ာင္းမဆင္းေသးဘူးေလကြာ။ ေက်ာင္းက ညေနသံုးနာရီမွဆင္းမွာေလ။ အခုမွ ႏွစ္နာရီခြဲေက်ာ္ေက်ာ္ေလး ပဲ႐ွိေသးတာေလကြာ”
“လိုက္ပို႔လိုက္ပါ ဆရာရယ္။ ဆရာ့အတန္း ကၽြန္မတို႔ၾကည့္ထားလိုက္ပါ့မယ္။ ဆရာ့သားေလး သနားပါ တယ္႐ွင္။ သူ႔ချမာ အေ၀းႀကီးကေန ျပန္လာရတာကို”
      
ေဘးနားမွ ဆရာမက သူတို႔သားအဖကိုၾကည့္ၿပီး မေနႏိုင္ေတာ့သလို၀င္ေျပာ၏။ အတန္းထဲမွကေလးေလး မ်ားကေတာ့ သူတို႔ေတြကိုၾကည့္ကာ ႂကြက္စီ... ႂကြက္စီႏွင့္ ျဖစ္ေနၾကသည္။ သူက...
       
“ဟုတ္ပါတယ္ဗ်။ သားကလည္း ေက်ာင္းဆင္းမွ အေဖနဲ႔အတူတူသြားဖို႔ ႀကိဳၿပီးလာတာပါ။ အခုေလာေလာ ဆယ္သြားမွာ မဟုတ္ေသးပါဘူး”
“ဘာေတြျဖစ္ေနၾကတာလဲ ဒီသားအဖေတြ”
        
ေစာေစာကအတန္း၀မွာ သူ႔ကိုႏႈတ္ဆက္ခဲ့ေသာ ဆရာမက အနားသို႔ေရာက္လာရင္း ေမးျခင္းျဖစ္ေလ၏။ အေဖက ရယ္ရင္း...
        
“ဒီမွာဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ့္ကို လက္ဖက္ရည္ဆိုင္သြားခ်င္တယ္ဆိုၿပီး လာဂ်ီက်ေနလို႔ဗ်။ သူ႔အ႐ြယ္ႀကီးနဲ႔လည္း မုန္႔ဖိုးေတာင္းေနေသးတယ္ေလဗ်ာ။ ဒါကၽြန္ေတာ္ေျပာေျပာေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္သား အငယ္ဆံုးေလ ဆရာမ”
“သိၿပီးပါၿပီ႐ွင္၊ ေစာေစာက ေတြ႕ၿပီးသားပါ။ ဆရာေျပာေျပာေနတဲ့ ဆရာ့သားက အျပင္မွာေတြ႕ရေတာ့ တကယ့္ လူငယ္ေလးလိုပဲေနာ္”
        
ထိုဆရာမက ေခါင္းစြပ္မိုးကာသားဂ်ာကင္ အနက္ေရာင္၊ ေအာက္ခံတီ႐ွပ္အျဖဴ၊ ေနာက္ ဒူးေခါင္းနားအထိ သာ႐ွည္ေသာ ေ႐ွာ့ပင္န္ေလးႏွင့္အတူ ေအာက္က ကြင္းထိုးဖိနပ္အႀကီးႀကီးကို ၀တ္ထားေသာ ပိန္ပိန္ပါးပါးႏွင့္သူ႔ ကိုၾကည့္ရင္းေျပာ၏။ အေဖက ၿပံဳးကာေခါင္းၿငိမ့္ျပရင္း သူ႔ကိုၾကည့္ကာ...
        
“သား.. မင္းက မိုး႐ြာခါနီးကို ထီးလည္းမယူလာဘူး။ ေနာက္ၿပီး ေဘာင္းဘီတိုေလးနဲ႔ အေအးမိေနပါဦးမယ္ကြာ။ မင္းအေမသိရင္ အေဖ့ကို ဆူေနဦးမယ္။ ေနဦး... ဒီကိုဘာနဲ႔လာတာလဲ”
“ဆိုက္ကားနဲ႔လာတာ၊ ဒီလမ္းထဲကို ဆိုက္ကား၀င္မရလို႔ လမ္းေလွ်ာက္လာတာေလ”
“ေအး..ေအး..၊ ဒါဆိုခဏေစာင့္၊ မိနစ္သံုးဆယ္ေလာက္ဆို ေက်ာင္းဆင္းေတာ့မွာပါကြာ။ အဲ့ဒီက်မွ အတူ တူသြားၾကတာေပါ့။ အေဖ လိုက္ပို႔မယ္”
“ဟုတ္”....
        
သူနာခံစြာ ေခါင္းၿငိမ့္လိုက္ပါသည္။ အသက္ႏွစ္ဆယ့္ခုႏွစ္ႏွစ္နီးပါး ျဖစ္ေနခဲ့ေပမယ့္ အေဖ့ကိုသူဆိုးရတာ မ႐ွက္ပါ။ သို႔ေသာ္ သူစိမ္းမ်ားေရွ႕တြင္မူ သူဆင္ျခင္သင့္သည္ ထင္မိ၏။
         
ေက်ာင္းသားေလးတစ္ေယာက္ယူလာေပးေသာ သစ္သားခံုေလးကို အေဖ့အတန္းအျပင္ဘက္႐ွိ ေကာ္ ရစ္ဒါမွာခ်ၿပီး သူထိုင္ခ်လိုက္မိသည္။ ေစာေစာက ဆရာမႏွစ္ေယာက္က သူ႔ကိုၿပံဳးျပႏႈတ္ဆက္ခဲ့ၿပီး အတန္း႐ွိရာ သို႔ ျပန္သြားၾကေလ၏။ အေဖကလည္း သူ႔ပခံုးကိုတစ္ခ်က္ပုတ္ရင္း စာဆက္သင္ရန္ သူ႔အတန္းထဲကိုျပန္၀င္သြား သည္။
         
“ကဲ..ျပန္စမယ္...၊ ေရနတ္မင္းက လွည္းသမားကို မည္သို႔ေျပာလိုက္သနည္း”....
“ေရနတ္မင္းက လွည္းသမားအား... ဟယ္လူပ်င္း..လွည္းကို ေ႐ွ႕သို႔ေ႐ြ႕ေအာင္ သင္ကိုယ္တိုင္”....
        
အေဖ့ ေမးခြန္းအဆံုးတြင္ ေက်ာင္းသားေလးမ်ား၏ ၿပိဳင္တူညီညာစြာျပန္ေျဖလိုက္ေသာ စာအံသံေလးမ်ား ကို သူနားေထာင္ရင္း ေက်ာင္း၀င္းအတြင္းမွ ကုကၠိဳလ္ပင္၊ ခေရပင္၊ အုန္းပင္ စသည္တို႔ ေလတိုက္တိုင္း ယိမ္းႏြဲ႔ေန ခဲ့ၾကတာကို သူေငးကာ ေတြးေနမိခဲ့သည္။ အေဖသည္ သူ႔အတြက္ ဖခင္တစ္ေယာက္တင္သာမက သူ၏ သင္ဆ ရာလည္း ျဖစ္ခဲ့ဖူးသည့္ အေၾကာင္းမ်ားကိုပင္။
        
ဟုတ္သည္၊ အေဖသည္ ငယ္စဥ္တုန္းက သူတက္ခဲ့ရသည့္ မူလတန္းေက်ာင္းေလးတစ္ခုတြင္လည္း အခုလိုမ်ိဳး မူလတန္းျပဆရာတစ္ဦးအျဖစ္ ႐ွိေနခဲ့ဖူးသည္။ ငယ္ငယ္က ေက်ာင္းသြားတိုင္း အေဖ့ေမာင္ဗမာစက္ဘီး ကယ္ရီယာ အေနာက္ကေနထိုင္ရင္း ေက်ာင္းလိုက္တက္ခဲ့ရတာေတြကို မွတ္မိေနေသးသည္။ တစ္ခါတေလ ေက်ာင္းမွအျပန္ လက္ဖက္ရည္ႀကိဳက္တတ္ေသာအေဖက လက္ဖက္ရည္ဆိုင္သို႔၀င္ၿပီး ေသာက္တိုင္း ေအာက္ခံ ပန္းကန္ျပားေလးထဲသို႔ ခြက္ထဲမွ လက္ဖက္ရည္မ်ားကို နည္းနည္းခ်င္းထည့္ကာ ေအးေအာင္မႈတ္ၿပီး တိုက္ခဲ့တာ ေတြကိုလည္း မွတ္မိေနပါေသးသည္။
        
ထိုစဥ္က အေဖစာသင္ေသာ မူလတန္းေက်ာင္းကေလးတြင္ သူငယ္တန္းမွ ေလးတန္းအထိ သူတက္ခဲ့ရ တာမွန္ေသာ္လည္း စတုထၳတန္းေရာက္မွ အေဖ့အတန္းမွာ သူတက္ခြင့္ရခဲ့သည္။ ကိုယ့္အေဖအတန္းမွာ တက္ရ တာျဖစ္ေသာ္လည္း ဘာအခြင့္အေရးမွ ပိုမရခဲ့ဖူးပါ။ အခြင့္အေရးမရသည့္အျပင္ မွတ္မွတ္ရရ ႐ိုက္ခံထိခဲ့ဖူးေလ သည္။ မုန္းစားေက်ာင္းဆင္းခါနီး ကစားခ်င္ေဇာႀကီးေသာစိတ္မ်ားျဖင့္ မလွမပေရးထားေသာ သူ႔စာအုပ္ကို  အ နားသို႔ေခၚျပရင္း လက္ဖ၀ါးကိုနာေအာင္ ႀကိမ္လံုးေသးေသးေလးျဖင့္ ခပ္စပ္စပ္ေလး တြယ္ခံရျခင္းပင္။ ေနာက္ စာေရးတာ အရမ္းႀကီးမလွရင္ေနပေစ၊ သူမ်ားဖတ္လို႔ရေအာင္ ႐ွင္း႐ွင္းလင္းလင္းေရးရတယ္ကြ...ဟု ဆိုခဲ့ေသာ အေဖ့ရဲ႕စကားမ်ားက သူ႔နားထဲမွမထြက္ႏိုင္ခဲ့တာ အခုအခ်ိန္အထိ...။
        
ေနာက္ သူငါးတန္းေရာက္ေတာ့ ထိုမူလတန္းေက်ာင္းေလးကို စြန္႔ခြာကာ အထက္တန္းေက်ာင္းသို႔ ေျပာင္း ေ႐ြ႔ခဲ့ရ၏။ တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ သူအတန္းႀကီးလာခဲ့ေသာ္လည္း အေဖ့ရဲ႕မူလတန္းျပ ေက်ာင္းဆရာဘ၀ေလးက အ ရင္အတိုင္း မေျပာင္းလဲခဲ့။ တစ္ခါတေလ အေဖ့မိတ္ေဆြဆရာ၊ ဆရာမမ်ားက အလယ္တန္းျပ၊ အထက္တန္းျပ၊ ေက်ာင္းအုပ္ စသည့္ ရာထူးအသီးသီးတိုးသြားေအာင္ သူ႔နည္းသူ႔ဟန္မ်ားျဖင့္ ႀကိဳးစားသြားၾကေသာအခါ၊ အေဖ့ ကိုလည္း တိုက္တြန္းစကားေတြ ဆိုတတ္ၾကေသာအခါ ၿပံဳးေနတတ္ေသာ အေဖ့အားၾကည့္ရင္း သူနားမလည္ႏိုင္ ခဲ့။ သို႔ေသာ္ အခုေတာ့ သူနားလည္လာခဲ့မိရ၏။ ကေလးေလးေတြကို အေျခခံမူလတန္းမွစၿပီး စာသင္ေပးရျခင္း အား ေပ်ာ္ေနတတ္ေသာ အေဖရယ္ေလ။
         
“ကဲ.... ကိုယ့္ပစၥည္းေတြကိုယ္ စံုေအာင္စစ္ၿပီးသိမ္းမယ္ေဟ့။ ေက်ာင္းဆင္းခါနီး ျပန္စစ္ၾကပါ”
      
အေဖ့သတိေပးစကားႏွင့္အတူ ေက်ာင္းသားေလးမ်ား၏ ဆူညံသံေလးမ်ားကို သူၾကားလိုက္ရသည္။ သူငယ္ငယ္တုန္းကလည္း ေက်ာင္းမွအျပန္လြယ္အိတ္ကို စစ္ေစခဲ့တာ၊ သူမ်ားပစၥည္းကို မွားပါလာခဲ့လွ်င္ ေနာက္ ေန႔ျပန္ေပးခိုင္းတတ္ေသး၏။ သူမ်ားပစၥည္းကို မမက္ေမာတတ္ေစဖို႔ လမ္းျပေပးခဲ့ေသာ အေဖ့ေက်းဇူးမ်ားေၾကာင့္ (ဘယ္သူမွမသိႏိုင္ခဲ့သည့္) ႐ိုးသားမႈတစ္ခုက အခုအခ်ိန္ထိ သူ႔ရင္ထဲတြင္ အျမစ္တြယ္ေနခဲ့ဆဲပင္။
         
“ကဲ...သား... ထေတာ့ ေက်ာင္းဆင္းၿပီကြ။ အေဖတို႔သြားၾကမယ္ေလ”...
“ဟုတ္ကဲ့”....
        
ေက်ာင္းသားေလးမ်ားၾကားမွ သူတို႔သားအဖႏွစ္ေယာက္ ေက်ာင္း၀င္းထဲမွထြက္ခဲ့ၾကေတာ့ ဆရာမတခ်ိဳ႕က ၿပံဳးၾကည့္က်န္ေနခဲ့ၾက၏။ မိုးသက္ေလတစ္ခ်က္ေ၀့ကာ တိုက္ခတ္လာျပန္တာမို႔ အေဖ့ပခံုးကို သူလွမ္းဖက္ လိုက္မိပါသည္။ ေဖေဖက ၿပံဳးေနရင္း...
         
“ခ်မ္းလို႔လားသားရဲ႕”....
“ဟုတ္ကဲ့”...
“ေဟ့ေကာင္ေတြ၊ မေဆာ့ၾကနဲ႔ကြ...ေခ်ာ္လဲမယ္မင္းတို႔။ ေတာ္ၾကာမိုး႐ြာေတာ့မွာ ျမန္ျမန္ျပန္ၾကဦးေနာ္။ လမ္းမွာ ေလွ်ာက္ေဆာ့မေနၾကနဲ႔ဦး”
       
သူႏွင့္လမ္းေလွ်ာက္ေနရင္း အနားမွာေလွ်ာက္ေနၾကေသာ ေက်ာင္းသားေလးမ်ားကို အေဖက စိုးရိမ္စြာျဖင့္ လွမ္းေအာ္ ေျပာေနျပန္ေလသည္။ ကေလးေလးမ်ားက ‘ဟုတ္ကဲ့ပါ ဆရာႀကီး’ဟု လက္ကေလးမ်ားကို ပိုက္ရင္း ျပန္ေျဖသြားၾကတာ ေတြ႔ရေတာ့ သူ႔ရင္ထဲတြင္ၾကည္ႏူးမိ၏။ အဲ့ဒါေၾကာင့္ မူလတန္းျပဆရာႀကီးဘ၀ကို အေဖမစြန္႔ လႊတ္ႏိုင္တာမ်ားလားဟု မေရမရာ ေတြးလိုက္မိေသးသည္။
        
လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေရာက္ေတာ့ သူတို႔သားအဖႏွစ္ေယာက္ လက္ဖက္ရည္တစ္ခြက္စီ အတူတူေသာက္ၾကစဥ္ ဘူးထဲမွ စီးကရက္တစ္လိပ္ကို သူထုတ္ေသာက္ေတာ့ ေဆးလိပ္မေသာက္ေတာ့ၿပီျဖစ္ေသာအေဖက...
         
“သားရယ္... မင္းေဆးလိပ္ေတြ အရမ္းမေသာက္နဲ႔ေနာ္”...
“ဟုတ္ကဲ့ပါ... အေဖရဲ႕”...
         
စိုးရိမ္ပူပန္စြာျဖင့္ ေျပာေသာစကားမို႔ သူေသခ်ာေခါင္းၿငိမ့္ၿပီး ကတိေပးလိုက္မိပါသည္။ ေနာက္ၿပီး သူတကၠသိုလ္ ပထမႏွစ္စတက္ေတာ့ ေဆးလိပ္စေသာက္ျဖစ္ခဲ့တာကို တစ္ခ်က္လႊတ္အမိန္႔သံုးကာ အတင္းအက်ပ္မတား ျမစ္ခဲ့ပဲ ‘မေကာင္းတာကိုသိေပမယ့္ လုပ္ခ်င္ေနတယ္ဆိုရင္ အတိုင္းအတာတစ္ခုအထိပဲ ေကာင္းတယ္’... ဟု သ တိေပးခဲ့တာကို မွတ္္မိေနပါေသးသည္။
        
လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထဲမွ စားပြဲခံုေသးေသးေလးတြင္ ႏွစ္ေယာက္ပူးၿပီး ေဘးခ်င္းယွဥ္လွ်က္ ထိုင္ေနခဲ့ၾကေသာ သူတို႔သားအဖကို ဆိုင္အတြင္း႐ွိ တခ်ိဳ႕၀ိုင္းမ်ားမွ အထူးအဆန္းလိုၾကည့္ေနၾကတာ သူသတိထားမိ၏။ သူ အလုပ္လုပ္ေသာ ႏိုင္ငံ၏အေၾကာင္းမ်ား၊ လုပ္ငန္းခြင္ရဲ႕အေၾကာင္းမ်ားကို အေဖက ခပ္တိုးတိုးျဖင့္ၿပံဳးၿပီးေမးေသာ အခါ သူျပန္ေျဖလိုက္တိုင္း အေဖ့ရဲ႕မ်က္၀န္းမ်ားက ေက်နပ္ျခင္းေရာင္စဥ္မ်ားျဖင့္ တလက္လက္ ႐ွိေနခဲ့သည္။ ဒီ လိုမ်က္လံုးမ်ားျဖင့္ သူ႔ကို လြန္ခဲ့သည့္ ဆယ့္ငါးႏွစ္ေလာက္ကတည္းက အေဖၾကည့္ခဲ့ဖူးတာ မွတ္မိသည္။
        
သူဆယ္တန္းေက်ာင္းသားဘ၀က ညဥ့္နက္ပိုင္းအထိတိုင္ေအာင္ စာက်က္ေနတတ္ေသာသူႏွင့္ မလွမ္းမ ကမ္းတြင္ ေရေႏြးၾကမ္းဓါတ္ဘူးတစ္လံုးျဖင့္ ေရေႏြးထိုင္ေသာက္ရင္း ဘယ္ေလာက္ ညဥ့္နက္ေနေန အေဖက ထိုင္ေစာင့္ေပးခဲ့ဖူးသည္။ ေနာက္ အခ်ိန္တန္လွ်င္ အိပ္သင့္ၿပီဟု တိုက္တြန္းေျပာခဲ့ရင္း သူ႔ကို အားရေက်နပ္ေသာ မ်က္၀န္းမ်ားျဖင့္ ၾကည့္ခဲ့ဖူးတာ။ သို႔ေသာ္ အခုေတာ့ သူ႔ကိုၾကည့္ေသာမ်က္လံုးမ်ားထဲတြင္ အားကိုးျခင္း အရိပ္အ ေယာင္မ်ားလည္း ယွက္သန္းေနခဲ့တာကို သူသတိထားမိေတာ့ ပိုႀကိဳးစားဖို႔ တိတ္တိတ္ေလး က်ိတ္ဆံုးျဖတ္ထား လိုက္မိ၏။ ဆယ္တန္းစာေမးပြဲႀကီးေျဖရေတာ့ အေဖကိုယ္တိုင္လိုက္ၿပီး (ငယ္ငယ္တုန္းက စီးခဲ့ရသည့္ စက္ဘီးအို ေလးေပၚတင္ကာ) စာေမးပြဲေျဖရမည့္ေက်ာင္းသို႔ လိုက္ပို႔ခဲ့၊ ထိုင္ေစာင့္ေနခဲ့တာေတြကိုလည္း သူဘယ္ေတာ့မွ ေမ့ႏိုင္ခဲ့မွာ မဟုတ္တာေသခ်ာလွပါသည္။
         
“ကဲ... သားေရ၊ ျပန္ၾကရေအာင္ကြာ။ မိုးေတြ႐ြာလာၿပီကြ၊ ေတာ္ၾကာ မင္း အေအးမိေနလိမ့္မယ္။ ေနာက္ ၿပီး မင္းအေမက သူအိမ္ျပန္လာတဲ့အခ်ိန္ မင္းကိုမေတြ႔ရင္ အေဖ့ကိုဆူေနဦးမယ္ကြာ.. ဟား... ဟား”
        
အေဖ့ရဲ႕ရယ္သံႏွင့္အတူ သူလည္းလိုက္ရယ္မိ၏။ သူတို႔သားအဖ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္အိုအိုေလးထဲမွ ထြက္ ခဲ့ၾကေတာ့ ဆိုင္အျပင္ဘက္တြင္ မိုးမ်ားသည္းထန္စြာ ရြာသြန္းေနခဲ့ၿပီျဖစ္ပါသည္။ အေဖက သူ႔ကခ်င္လြယ္အိတ္ အေဟာင္းေလးထဲမွ ခိုတံဆိပ္ ေခါက္ထီးအနက္ေရာင္ေလးကို ထုတ္ၿပီး ဖြင့္ေပးလာတာေၾကာင့္ သူ လွမ္းယူလိုက္ ရင္း အေဖ့ပခံုးကို အသာဖက္ကာ ထီးမိုးေပးလိုက္သည္။ မိုးေရစက္မ်ား သည္းထန္စြာ က်ဆင္းေနခဲ့ေသာ လမ္းမ ေလးထက္တြင္ သူႏွင့္အေဖတို႔ႏွစ္ေယာက္ ထီးကေလးတစ္ေခ်ာင္းေအာက္မွာ အတူတူခိုလံႈရင္း အိမ္အျပန္လမ္း သို႔ ေျခလွမ္းစ,ေနမိခဲ့ၾကပါသည္။ မိုးသက္ေလေၾကာင့္ အျပင္ဘက္တြင္ ခ်မ္းေနခဲ့ရေသာ္လည္း အေဖ့ကို ဖက္ ထားရတာမို႔ သူ႔ရင္ထဲ...၊ ေနာက္ စိတ္တြင္ ေႏြးေထြးေနခဲ့မိသည္။ အေဖလည္း သူ႔လိုပဲ ႐ွိေနမွာေသခ်ာပါသည္။ ၿပံဳးေနခဲ့ေသာ အေဖ့မ်က္လံုးႏွင့္ ႏႈတ္ခမ္းမ်ားက သက္ေသခံေနျခင္းအား သူျမင္ေနရလို႔ပင္ ျဖစ္ပါသည္။
                                                       
~~~@~~~

        
ေတြးႏွင့္ေလွ်ာက္လာခဲ့ေသာသူ၊ ေဘးနားမွေနေ၀ါခနဲျဖတ္သြားေသာ ဆိုင္ကယ္သံေၾကာင့္ လက္႐ွိ သူ က်င္လည္ေနခဲ့ရေသာ ပတ္၀န္းက်င္သို႔ စိတ္၀ိညာဥ္တို႔ ျပန္ေရာက္လာရေတာ့၏။ မိုးမ႐ြာခင္ ခပ္သြက္သြက္ေလး ေလွ်ာက္လာခဲ့မိေလတာ၊ ခုေတာ့ ေ႐ွ႕မွာ သူတို႔ေနေသာ တိုက္ခန္းမ်ားကိုပင္ လွမ္းျမင္ေနရေလၿပီ။ သို႔ရာတြင္ မီးပိြဳင့္ေလးတစ္ခုကို သူျဖတ္ကူးရေပဦးမည္။ မီးပိြဳင့္ေလးမွ အခ်က္ျပမီးကို လမ္းကူးရန္အတြက္ေစာင့္ေနရင္း ၿပီးခဲ့ ေသာရက္က အမိေျမ႐ွိသူ႔အိမ္သို႔ ဖုန္းဆက္စဥ္ အေဖေျပာခဲ့ေသာ စကားေလးကို ျပန္သတိရလာမိေတာ့ ၿပံဳးမိ လိုက္သည္။ အေဖေျပာေသာ စကားေလးမွာ အျခားေတာ့မဟုတ္...“သား... အဲ့ဒီမွာ ကားေတြအမ်ားႀကီးေနမယ္၊ ကားလမ္းကူးရင္ ေသခ်ာၾကည့္ကူးေနာ္” ဟူေသာ စကားေလးပင္ ျဖစ္ပါသည္။ အသက္သံုးဆယ္နီးပါး ႐ွိေနခဲ့ၿပီ ျဖစ္ေသာ သူ႔ကို ကေလးေလးတစ္ေယာက္လို စိတ္ပူပန္စြာျဖင့္ ခ်စ္ခင္ေနႏိုင္ေသးတဲ့ အေဖရယ္ေလ။ အေဖ့ရဲ႕ ေမတၱာတရားမ်ားက သူ႔အတြက္ေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ ၫိႈးႏြမ္းမသြားႏိုင္သည့္ မၫိႈးပန္းေလး တစ္ပြင့္လိုသာ။
        
မီးပိြဳင့္ေလးကို ကားေတြအကုန္႐ွင္းမွ သူျဖတ္ကူးမိသည္။ သူ႔ပတ္၀န္းက်င္မွ မိုးသက္ေလထဲတြင္ ဘယ္သူ မွမျမင္ႏိုင္သည့္ မၫိႈးပန္းရနံ႔ေလးက လြင့္ပ်ံ႕ေနဆဲျဖစ္တာကို သူတစ္ေယာက္ထဲခံစားမိရင္း ေ႐ွ႕ဆက္ ေလွ်ာက္ရ မည့္လမ္းကို တည့္မတ္စြာ ေလွ်ာက္ရင္း...။            ။

===========================================================
အၿငိမ္းစားမူလတန္းျပေက်ာင္းဆရာႀကီး ေဖေဖ့ရဲ႕ ဒီဇင္ဘာ (၂၅)ရက္ေန႔က က်ေရာက္ခဲ့ေသာ (၆၂)ႏွစ္ ေျမာက္ေမြးေန႔အတြက္ အမွတ္တရအျဖစ္.... ၂၀၀၇ဇူလိုင္လတုန္းက အိမ္ခဏျပန္ျဖစ္တုန္း ေဖေဖႏွင့္အ တူ လဖၻက္ရည္ဆိုင္ထိုင္ခဲ့ရတဲ့ အျဖစ္ေလးကို ခံစားေရးဖြဲ႔ထားတာပါခင္ဗ်ာ....။      ။
===========================================================
ခ်စ္ျခင္းအားျဖင့္....
ဏီလင္းညိဳ


အပ်ိဳစင္မဂၢဇင္း၊ ၂၀၁၄၊ ဇန္န၀ါရီ။

35 comments:

ဒ႑ာရီ said...

အကိုေရ... စာေရးတကယ္ ေကာင္းတယ္ေနာ္။ တကယ့္ အျဖစ္ေလးဆိုတာ သိေနေတာ့ ဖတ္ရတာ ပိုၿပီး အသက္၀င္တယ္။ ဘယ္အခ်ိန္ျဖစ္ျဖစ္ မိဘတိုင္းဟာ သားသမီးေတြကို ကေလးေတြလို႔ပဲ ျမင္ေနၾကတာေနာ္။ ေ၀းေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ တန္ဘိုးကို ပိုၿပီး နားလည္လာတယ္ အကုိရယ္။

အကို တခါေျပာဘူးတဲ့ အကို႔ေဖေဖ စာသင္ေပးခဲ့ဘူးတဲ့ ရပ္ကြက္ေလး အေၾကာင္းလည္း ေရးအံုးေနာ္။

ခင္မင္ေလးစားလွ်က္

၀ါ၀ါခိုင္မင္း said...

ဏီလင္းညိဳေရ..

စာေရးအရမ္းေကာင္းတာပါပဲလား..
သိတ္ေနမေကာင္းခ်င္လို႔ စာေတြ လိုက္မဖတ္ျဖစ္ေနတဲ႔အစ္မ ဏီလင္းညိဳရဲ႕
ပို႔စ္ေခါင္းစဥ္ေလးကို စိတ္၀င္စားျပီးေရာက္လာခဲ႔တာ..
ဖတ္ရတာ အရမ္း အရမ္းေကာင္းပါတယ္လို႔ ခ်ီးမြမ္းပါရေစ.
အစ္မ ေမေမကလည္း တခိ်န္က မူလတန္းျပေက်ာင္းအုပ္ဆရာမၾကီးေပါ႔..
စာေလးဖတ္ရင္း ဇာတ္လမ္းေလးထဲေမ်ာသြားတယ္..ေမေမ႔ကိုလည္း သတိ
ပိုရမိသြားတယ္..တကယ္ မ်က္ရည္ေတာင္လည္မိတယ္..

မိဘေမတၱာေတြရဲ႕ေက်းဇူးကို ထာ၀ရသိတတ္စြာနဲ႔ မိဘေက်းဇူး အျမဲဆပ္နိုင္တဲ႔သားလိမၼာတစ္ေယာက္ ျဖစ္နိုင္ပါေစ.

ခင္မင္လ်ွက္

အစ္မ၀ါ

ေမာင္မိုး said...

ေအးဗ်ာ...။ ကိုဏီရဲ႕စာကို ဖတ္ျပီး ကြ်န္ေတာ္လဲ အေဖ႔ကိုသတိရေနမိတယ္။ ကြ်န္ေတာ္အရင္တုန္းက အေဖ႔ကို မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္လို႔မရခဲ႔ဘူး။ အေဖကကြ်န္ေတာ္႔ဆိုရင္ အလိုမက်မႈမ်ားစြာနဲ႔ ဆက္ဆံတတ္ျပီး အေကာင္းမျမင္ဘူးလို႔ထင္ခဲ႔မိတယ္။ အခုက်ေတာ႔ အေဖ႔ရဲ႕သြန္သင္ဆုံးမခဲ႔တာေတြဟာ ကြ်န္ေတာ္႔အတြက္ခ်ည္းပါပဲလားလို႔သိလာရတယ္။ ဒါေပမဲ႔ အေဖနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္ဘယ္ေတာ႔ျပန္ေတြ႕ရမလဲဆုိတာ ကြ်န္ေတာ္မသိႏိုင္ေတာ႔ဘူး။ အေဖ႔ကို ကြ်န္ေတာ္ စကားေတြအားရပါးရေျပာခ်င္ေနေသးတယ္ဗ်ာ။

ခ်စ္ၾကည္ေအး said...

NyiLin, Really touching, my dad passed away 12 years ago at his 50.
I did not have your kind of togetherness with my dad. I miss him a lot after reading your post. Your post moved a lot of people.

Your Sis/ Ma Aye

ကာရံမဲ့ said...

အစ္ကိုလည္း မိဘေနရာေရာက္တဲ့အခါက်ရင္ အစ္ကိုအေဖလို မညွိဳးပန္း ေမတၱာေတြနဲ႔ သားသမီးေတြအေပၚ ခ်စ္ခင္ႏိုင္ပါေစဗ်ာ...။

အားေပးလ်က္.......

ျခင္ said...

wow.. wow... wow....
ခန္႕ျငားလိုက္တဲ့ လက္ေရးပဲကြာ....
အဟမ္း.... ဘယ္မွာလဲ ပဲၾကီးေလွာ္....

ေန၀သန္ said...

မုန္႔ဖုိးေလးျပန္ျပီး လက္ျဖန္႔ေတာင္းတဲ့နားေလးမွာ တအားကို ၾကည္ႏူးမိတယ္ဗ်ာ... ငယ္ဘ၀ေလးကိုလည္း ျပန္သတိရလိုက္တာ.. အစ္ကို႔ေဖေဖက ေနေကာင္းက်န္းမာတယ္မို႔လား... အေဖရွိေနေသးတာ အၾကီးမားဆံုးေသာ ဆုလာဒ္ပါပဲဗ်ာ....

အင္ၾကင္းသန္႕ said...

ကုိဏီလင္းညိဳ...
တကယ္ကုိစာေရးေတာ္တာပါလား...
ဒီပုိစ့္ေလးကုိဖတ္ရင္း က်ေနာ့္ေဖေဖကုိသတိရသြားရၿပန္ၿပီ..
က်ေနာ္ကလည္းအေဖခ်စ္သမီးေလ..
အိမ္မွာဆုိရင္အေဖ့နားကုိပဲကပ္တာ
အေဖ့ဆီကပဲမုန္႕ဖုိးေတာင္းတာ...
အေဖနဲ႕အတူတူပဲအၿမဲမုန္႕စားထြက္တာ...
အေဖ့အေၾကာင္းကုိေရးဖုိ႕စိတ္ကူးထဲမွာအၿမဲရွိေပမယ့္
ကုိဏီလင္းညိဳလုိေပၚလြင္ေအာင္ေရးႏုိင္မွာမဟုတ္တဲ့အတြက္
ရင္ထဲမွာပဲသိမ္းထားရတယ္။

ဒီလုိစာေကာင္းေလးေတြကုိ အၿမဲေရးႏုိင္ပါေစ....

ေလးစားခင္မင္လ်က္
အင္ၾကင္း

ႏွင္းေဟမာ said...

ကိုဏီလင္းညိဳေရ ....
ဖတ္လို႔ေကာင္းလွတဲ႔ ရသပို႕စ္ၾကီးတစ္ခုလံုးကို အားပါးတရ ဖတ္သြားပါတယ္... ကိုဏီလင္းညိဳ ေဖေဖရဲ႕ ေမြးေန႔မွစျပီး ေနာင္ႏွစ္မ်ားစြာတိုင္ အဓိပၸါယ္ရိွတဲ႔ ေန႔ရက္ေတြကို က်န္းမာေပ်ာ္ရႊင္စြာ ျဖတ္သမ္းႏိုင္ေစဖို႔ ဆုမြန္ေကာင္းေတာင္းေပးလိုက္ပါတယ္
ခင္မင္ေလးစားလွ်က္ပါ ...
ႏွင္းေဟမာ

Anonymous said...

ငယ္ဘ၀ေလးတမ္းတမိတယ္
ထပ္တူ ေမၾကီးကိုလည္းလြမ္းလိုက္တာ
ေဖေဖကေတာ့ မရွိေတာ့ဘူး :(

ခင္မင္စြာျဖင့္
လံုလံု

၀င္းေဇာ္ said...

စာေတြဖတ္သြားပါတယ္ ..
ညီ ေဖေဖရဲ႕ ၆၂ ႏွစ္ေမြးေန႔မွစလုိ႔ ႏွစ္ ၁၂၀ တုိင္မကေအာင္
စိတ္၏ခ်မ္းသာျခင္း ကုိယ္၏က်န္းမာျခင္းနဲ႔ ျပည့္စံုလို႔
စိတ္သြားတုိင္း ကိုယ္ပါၿပီး လုိအပ္ေတြ ဆႏၵနဲ႔ ထပ္တူထပ္မွ်
အၿမဲရႏုိင္ပါေစလုိ႔ ဆုမြန္ေကာင္း ေတာင္းလုိက္ပါတယ္

ခင္မင္ျခင္းမ်ားစြာနဲ႔

စိတ္၏ေၿဖရာ said...

ကိုဏီေဖေဖအသက္ရာေက်ာ္ရွည္ပါေစ။
ဒီစာေလးဖတ္ၿပီးက်ြန္မေဖေဖကိုလြမ္းမိပါတယ္။

Unknown said...

အစ္ကိုရယ္..ဘယ္လိုေျပာရမယ္မွန္းကိုမသိဘူး။ အရမ္းၾကည္ႏူးမိတယ္။ ဖတ္ရင္းမ်က္ရည္ေတာင္လည္တယ္။ အစ္ကို႔အေဖကို ေပးဖတ္လိုက္ပါဦး.။ သူသိပ္ၾကည္ႏူးမွာေသခ်ာတယ္။ အစ္ကို႔အေဖကိုလည္း ေနေကာင္းက်န္းမာေစဖို႔ဆုေတာင္းေပးပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ အစ္ကို႔အေရးအသား စိတ္ခံစားခ်က္ကို တိုက္ရိုက္ေဖာ္ျပတာမ်ဳိးမဟုတ္ပဲ ပတ္၀န္းက်င္အဖြဲ႔၊ စကားေျပာေတြကေန မ်က္လုံးထဲေပၚလာေအာင္ ေရးႏိုင္တယ္အစ္ကို..တကယ္ခ်ီးက်ဴးမိပါတယ္။

ညလင္းအိမ္ said...

အစ္ကို အေရးအသားေတြကို ခ်ီးက်ဴးေလးစားတယ္ဗ်ာ...
သရုပ္ပီျပင္တယ္ ဖတ္ေနရင္းကေန စိတ္ကူးမိေတာ႔ေလ...
ၾကည္ႏူးဖို႔လည္းေကာင္းတယ္...

အစ္ကုိရဲ႕ အေဖ ေမြးေန႔မွသည္ ေနာင္ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာတိုင္
စိတ္၏ခ်မ္းသာျခင္း ကုိယ္၏က်န္းမာျခင္းနဲ႔ ျပည္႔စံုပါေစ...လို႔ဆုေတာင္းေပးပါတယ္...

တို႔အစ္ကိုၾကီး တကယ္ေတာ္၏ဗ်ာ...

ၿမတ္မြန္ said...

ကိုဏီးေရ..လက္ေရးေလးကလဲလွမွလွဘဲေနာ္။
ပိုစ္႔အေရး အသားကလဲ ေကာင္းမွ ေကာင္းဘဲ
ကဗ်ာဆန္လိုက္တာ...
စာသားေလးေတြကလည္း
ေလလွိဳင္းေလးေတြထဲမွာ တၿငိမ္႔ၿငိမ္႔နဲ႔ လိုက္ပါသြားသလိုပါဘဲ။
အေဖကို မုန္႔ဖိုးေတာင္းတဲ႔ ေနရာေလးမွာေတာ႔ ပါးပါးကို အရမ္းသတိရသြားၿပီး မ်က္ရည္ဝဲမိတယ္။
ပါးပါးနဲ႔ ခြဲေနရလို႔ ပိုၿပီး စိတ္ညစ္သြားတယ္။
လြမ္းသြားၿပီရွင္။

ေရႊရတုမွတ္တမ္း said...

အကိုျဖင့္ဖတ္ရင္းငိုခ်င္သြားတာပဲ

မင္းအိမ္ျဖဴ Minn Eain Phyu said...

ကုိညိဳ ေ၇ တကယ္ေကာင္းတယ္

ကုိညိဳတုိ႔ သားအဖက တကယ္ ခ်စ္တက္ၾကတာပဲ

မိဘ ေမတၱာ ဆိုတာ တကယ္ေအးျမတာပါ

ကုိညိဳ အေဖအတြက္ ဆုေတာင္းေပးသြားပါတယ္ေနာ္

ေမြးေန႔မွ သည္ ေပ်ာ္ရႊင္စြာျဖင့္ နုိင္ငံသားေကာင္းေတြကုိ ေလ့က်င့္ေမြးထုတ္ ေပးနုိင္ေသာ ဆရာေကာင္းတစ္ေယာက္အျဖစ္ ဆက္လက္ ရပ္တည္ နုိ္င္ပါေစ

မင္းအိမ္ျဖဴ

ေဆာင္းယြန္းလ said...

ညီေလးေရ
အကို ခုတေလာမွာ ဘေလာ့ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို မေရာက္ၿဖစ္ေတာ့ေပမယ့္
ညီေလးဘေလာ့ကို ေရာက္ေအာင္လာၿပီး ”မညႈိးပန္း”ကို ဖတ္ၿဖစ္ေအာင္ဖတ္သြားပါတယ္။
ေၿပာစရာမရွိေအာင္ ေကာင္းလြန္းတဲ့ ပို႔စ္တခုပါ။ စာဖတ္ေနရင္း ပံုရိပ္ေတြကို မ်က္စိထဲမွာၿမင္ေအာင္ေရးႏုိင္ပါေပတယ္။
အေဖ့ကိုလည္း ပိုလို႔သတိရသြားမိတယ္ကြာ။
ညီေလးရဲ့ပို႔စ္ကို ညီေလးအေဖဖတ္ၿဖစ္ေအာင္ ပို႔ေပးလိုက္ပါကြာ။ ညီေလးရဲ့အေဖ ေက်နပ္မွာပါ....

အနမ္း said...

ပိန္ပိန္ပါးပါးဏီလင္းညိဳရဲ႔ true story ေလးေပါ့။ း))
အေရးအသားေလးတကယ္ေကာင္းတယ္။ ဖတ္ရင္း မရွိေတာ့တဲ့ အေဖ့ကိုတမ္းတ
မိသြားတယ္။ အေဖနဲ႔ေနခဲ့တဲ့အခ်ိန္ေလးေတြက မေမ့ႏိုင္စရာေတြပါ။
အဆင္ေျပေပ်ာ္ရႊင္ပါေစ။

ေန႕အိပ္မက္ said...

တကယ္ေမ်ာသြားတယ္ ကုိဏီလင္းညိဳအဟုတ္ေျပာတာ... ဒါနဲ႕ ပို႕စ္ေတြကို အကုန္လုံး လက္ေရးနဲ႕ခ်ေရးတာလား တကယ္အားက်တယ္

စိတ္ေတာ႕မဆုိးနဲ႕ေနာ္ (အျပတ္ေကာတာဟုတ္ပါဘူး၊ မျဖစ္စေလာက္ေလး အသိေပးတာပါ) ဇာတ္လမ္းထဲကိုေမ်ာသြားတာကုိ လာလာလႈပ္ႏႈိးေနတဲ႕ဟာေတြရွိေနလို႕....

“ေကြ႕ပတ္မေရွာင္သြားေတာ႕ဘဲ”၊ “ဘာျဖစ္လို႕ဒီကိုလုိက္လာတာတုံးကြ”၊ “သူတစ္ေယာက္တည္း”၊ “ေက်ာင္းကိုလုိက္လာရတာလဲ”၊ “လကၹက္ရည္”(စာလုံးဆင္႕ျပီးေရးရင္ ဒီလိုမွမွန္တယ္ထင္တယ္၊ ရုိးရုိးေရးရင္ေတာ႕ လက္ဖက္ရည္ေပါ႕)၊ “ဘာတုံး”၊ “ဘာေတြျဖစ္ေနၾကတာလဲ”၊ “စတုတၳတန္း”(အေပၚက တ၀မ္းပူ)၊

အဲလိုေျပာတာမၾကိဳက္ရင္ေျပာေနာ္။ စာေရးေကာင္းလြန္းတဲ႕သူမုိ႕လို႕ စာလုံးေပါင္းမွန္မွန္ေလးေတြနဲ႕ ဖတ္ခ်င္လုိ႕ပါ။ ေန႕အိပ္မက္လည္း ကိုယ္႕ဟာကိုယ္မေနႏုိင္တာနဲ႕ ဘေလာ႕ဂ္ေပၚမွာ ဘယ္ေန႕ေခ်ာင္းရုိက္ခံရမယ္မွန္းမသိဘူး။ :P

ေဆာင္း said...

လာလည္သြားပါတယ္

ညီညီ said...

ကုိဏီလင္းေရ.

အရမ္းဖတ္လို႕ေကာင္းတဲ့ ေမတၱာဖြဲ႕ေလးပါဗ်ာ.။ ဒီေန႕ေနမေကာင္းလို႕ ေဆးခြင့္ယူရင္း အေၾကြးတင္ေနတာေတြ လိုက္ဖတ္ရင္း အစ္ကို႕ ပိုစ့္ကို အရင္ဆံုး ဖတ္မိတယ္.။ ေနမေကာင္းေနတုန္းဖတ္လို႕လားမသိဘူး အိမ္က ေဖေဖနဲ႔ေမေမ ကို အရမ္းကိုသတိရေနမိတယ္ဗ်ာ.။ စာအေရးအသားေကာင္းတဲ့ အစ္ကို႕ကို ေလးစားပါတယ္.။

ခင္မင္တဲ့

ညီညီ(အနာဂါတ္သံစဥ္)

~ဏီလင္းညိဳ~ said...

ညီမေလး>> ဟုတ္ကဲ့.... ေက်းဇူးပါေနာ္ဗ်ာ...။
ဒ႑ာရီ>> ဟုတ္တယ္ညီမေရ...အဲ့ဒါတစ္ကယ္ပါပဲဗ်ာ...၊ လာဖတ္ေပးတာ ေက်းဇူးဗ်ာ...။
အစ္မ၀ါ>> အစ္မ၀ါေရ... ဖတ္လို႔ေကာင္းတယ္ဆိုတာရယ္...ေနာက္ဆုေတာင္းေပးသြားတာရယ္အတြက္ အရမ္းေက်းဇူးတင္ပါတယ္ခင္ဗ်ာ...။
ကိုမိုး>> ကိုမိုးေရ...ဖုန္းဆက္ေလဗ်ာ..ေနာ္...။ ကၽြန္ေတာ္လည္းတစ္ပတ္တစ္ခါဆက္ေနရတာေလ...လြမ္းလို႔...း(
မေအး>> ခံစားဖတ္ေပးသြားလို႔တစ္ကယ္ေက်းဇူးတင္ပါတယ္မေအးေရ...။ အေဖမ႐ွိေတာ့ဘူးဆိုလို႔ တစ္ကယ္စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရမိတယ္ဗ်ာ...း(
ကာရံမဲ့>>ေက်းဇူးပါညီေလးေရ....ႀကိဳးစားပါ့မယ္ဗ်ာ...။
ျခင္>> 10Q...တယ္ရင္း... နာနင့္ဂို တစ္က်ပ္ဖိုး၀ယ္ေကၽြးၿပီးဘီေလဟာ...း)
ဂ်ပန္ေကာင္ေလး>> ညီေလးဂ်ပန္ေရ... ခံစားဖတ္ေပးသြားတာေက်းဇူးဗ်ာ...။ ေဖေဖေနေကာင္းပါတယ္...။ က်န္းက်န္းမာမာပါပဲဗ်ာ...။
အင္ၾကင္းသန္႔>> ေရးပါ အင္ၾကင္းေရ...။ ခံစားခ်က္႐ွိတဲ့အတိုင္းေရးပါဗ်ာ...။ ဖတ္လို႔ေကာင္းေနမွာအမွန္ပါပဲဗ်ာ...။
ႏွင္းေဟမာ>> မႏွင္းေဟမာေရ... ေဖေဖ့အတြက္ပို႔စ္ေလးဖတ္ေပးသြားတာေရာ...ဆုေတာင္းေပးသြားတဲ့အတြက္ပါ အရမ္းေက်းဇူးတင္ပါတယ္ခင္ဗ်ာ...။
လံုမေလး>>လံုလံုေရ... ေဖေဖမ႐ွိေတာ့ဘူးဆိုတဲ့အတြက္...စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရတယ္ဗ်ာ...။ ေမေမ့ကိုပိုခ်စ္ေတာ့ဗ်ာေနာ့္...း(
ကို၀င္းေဇာ္>> ေဖေဖ့အတြက္ ဆုေတာင္းေပးသြားတာ...တစ္ကယ္ေက်းဇူးတင္မိပါတယ္..ကို၀င္းေဇာ္ေရ...။
စိတ္၏ေျဖရာ>> ေဖေဖ့အတါက္ဆုေတာင္းေပးသြားတာ..ေက်းဇူးဗ်ာ...။ ဖုန္းဆက္ေလအစ္မေနာ့္...း)
ေ၀လင္း& ညရဲ႕ေကာင္းကင္ >> ညီေလးေရ...ခံစားဖတ္ေပးသြားတာေရာ...ေဖေဖ့အတြက္ဆုေတာင္းေပးသြားတာေရာ ေက်းဇူးပါဗ်ာ...။ ႀကိဳးစားသြားပါဦးမယ္ဗ်ာ...။
ျမတ္မြန္>> ပါပါးကိုလြမ္းရင္ ဖုန္းဆက္ေလ...ညီမေလး...။ လက္ေရးက အဲ့သလိုပဲ..ျမန္လည္းဒီလို၊ ေႏွးလည္း အဲ့သည့္ပံုပဲေလ...း(
ေ႐ႊရတုမွတ္တမ္း>> ႏိုနဲ႔ ကိုဂ်ီးေနာ္...း)
ကိုမင္းအိမ္>> ဟုတ္တယ္ကိုမင္းအိမ္... ကၽြန္ေတာ္တို႔အျပင္မွာလည္း..အဲ့ဒီလိုပါပဲဗ်ာ...။ ေဖေဖ့အတြက္ဆုေတာင္းေပးတာ ေက်းဇူးဗ်ာေနာ္...။
ေဆာင္းယြန္းလ>> ကိုေဆာင္း...ညီရဲ႕ေနရာေလးကိုလာၿပီးဖတ္ေပးလို႔ တစ္ကယ္ေက်းဇူးတင္၀မ္းသာမိပါတယ္...။ ေဖေဖ့ကိုလည္း ပို႔လိုက္ပါ့မယ္အစ္ကို...။ အစ္ကိုလည္းအၿမဲေပ်ာ္႐ႊင္ေစဖို႔ညီဆုေတာင္းလွ်က္ပါဗ်ာ...။
အနမ္း>> ဟုတ္ကဲ့မအနမ္းေရ...အဲ့ဒါ တစ္ကယ့္အျဖစ္ေလးပါ...။ (ငါးေဖာင္႐ိုးေလးကၽြန္ေတာ္ေလ...:D...)
ေန႔အိပ္မက္>> ေမ်ာသြားတယ္ဆိုလို႔ ေက်းဇူးညီမေလး....။ စာေတြကို အစ္ကိုအဲ့ဒီလို စာအုပ္ေလးနဲ႔ ကင္န္တင္းဆင္းတဲ့ အခ်ိန္ေတြလုေရးရတာမ်ိဳးပါ...။ နည္းနည္းခ်င္းစီေလ...။ စာလံုးေပါင္းျပင္ေပးတာ လံုး၀စိတ္မဆိုးဘူးညီမေလး...ေစတနာနဲ႔ေျပာတာဆိုတာသိတယ္...။ ေနာက္လည္းေျပာဦး...:)
ေဆာင္း>> ေဆာင္းေရ...ေက်းဇူးေနာ္...လာလည္ခဲ့တာ...။
ညီညီ>> ညီညီေရ...ေပ်ာက္ေနတာၾကာၿပီ...။ သတိရတယ္... ေနေကာင္းေအာင္ေနဦးေနာ္...။ စာလာဖတ္ေပးသြားလို႔ေက်းဇူးဗ်ာ...။

SHWE ZIN U said...

မညႈိးပန္း ရဲ႕ ရနံ႔ေလးက သင္းပ်ံ႕လွပါတယ္

Honey said...

ဏီလင္းညိဳတို႔သားအဖအေၾကာင္းဖတ္ရတာ အမအေဖကိုေတာင္သတိရမိလို႔ မ်က္ရည္၀ဲမိတယ္...။ေဖေဖက အမတို႕ငယ္ငယ္ကတည္းကဆံုးသြားခဲ့တာ..။ ဖခင္ေမတၱာကိုငတ္မြတ္ခဲ့ရတဲ႔သူမို႔ ဒီပို႔စ္ေလးကိုအရမ္းၾကိဳက္ပါတယ္..။
ျပီးေတာ့ ေမာင္ေလးကအေရးသားလဲသိပ္ေကာင္းတယ္။

ခင္မင္စြာျဖင့္
မိုးေငြ႔

Anonymous said...

ပထမဆံုးေရာက္ဖူးတာပါ။ စာအေရးအသားအရမ္းေကာင္းတယ္။

ayesnake said...

တယ္ရင္း ..ငါလည္းလၻက္ရည္ႀကိဳက္တယ္
တိတ္တိတ္ကေလးလာဖတ္တယ္ေျပာလို႔ comment ေပးခဲ့တာ ..
ဟုတ္ၿပီေနာ္

mae said...

ဖတ္လုိ႔ေကာင္းလုိ႔ comment ေရးတာပါ၊ က်မလဲ အေဖကုိ အရမ္းခြ်ဲတဲ့သူမုိ႔ ရင္ထဲ ေရာက္သြားတယ္၊

ေမဓာ၀ီ said...

ဒီ၀တၳဳေလးကို ခုမွ ဖတ္ျဖစ္တယ္ ဏီလင္းေရ ..
အမလဲ ရန္ကုန္မွာတုန္းက အေဖနဲ႔ တူတူ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ အျမဲထိုင္ေနက်။
ဒီ၀တၳဳေလးဖတ္ၿပီး အေဖ့ကို လြမ္းသြားမိတယ္။ စာေရးေကာင္းတဲ့ ဏီလင္းကို ခ်ီးက်ဴးပါတယ္။ ေနျမန္ျမန္ေကာင္းၿပီး စာေတြ ဆက္ေရးႏိုင္ပါေစ ... ေနာ္။

ေဆာင္းႏွင္းရြက္ said...

ပို႕စ္ ဖတ္ၿပီး
အိမ္က ေဖၾကီးကို
အရမ္းသတိရတာပဲ ..

ငယ္ငယ္ က လုပ္ေပးခဲ့တာေတြ
မ်က္စိထဲမွာ ၿပန္ၿမင္ေယာင္ၿပီး
အခု ငိုခ်င္လာတယ္ ... :(

ေဆာင္းႏွင္း ေဖေဖလည္း အသက္ ၆၂ ႏွစ္ ေလာက္ အထိ
ေနႏိုင္ ရင္ ဘယ္ေလာက္ ေကာင္းမလဲ ..

Mogok Thar said...

ေဖခ်စ္သားေလးေပါ့

အကိုလဲ ဒီအရြယ္ထိ ေဖ နဲ႔ ေမ ေရွ႕ ေရာက္ရင္ ကေလး ျပန္ျဖစ္သြားတာပဲ...

အိမ္ျပန္ခ်င္စိတ္ ေပါက္သြားျပီ...

မိသားစုနဲ႔ ေဝးရာ ေနရာမွာ မိတ္ေကာင္းေဖာ္မြန္ေတြနဲ႔ ေႏြးေထြးေပ်ာ္ရႊင္ႏိုင္ပါေစ....

ခိုင္ေလး ( ေရႊေတာင္ ) said...

.“သား... အဲ့ဒီမွာ ကားေတြအမ်ားႀကီးေနမယ္၊ ကားလမ္းကူးရင္ ေသခ်ာၾကည့္ကူးေနာ္” ဟူေသာ စကားေလးပင္ ျဖစ္ပါသည္။ အသက္သံုးဆယ္နီးပါး ႐ွိေနခဲ့ၿပီ ျဖစ္ေသာ သူ႔ကို ကေလးေလးတစ္ေယာက္လို စိတ္ပူပန္စြာျဖင့္ ခ်စ္ခင္ေနႏိုင္ေသးတဲ့ အေဖရယ္ေလ။ အေဖ့ရဲ႕ ေမတၱာတရားမ်ားက သူ႔အတြက္ေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ ၫိႈးႏြမ္းမသြားႏိုင္သည့္ မၫိႈးပန္းေလး တစ္ပြင့္လိုသာ။

ႏွစ္သက္ၾကည္ႏူးစြာ အားေပးသြားပါတယ္အကို ။ ဖတ္ေနရင္း ေဖေဖကို အရမ္းသတိရမိသြားတယ္ ။

Anonymous said...

အစ္မ ( ဟိုးအေပၚက တစ္ေယာက္ကြန္းမန္႔ေရးထားတာေတြ႔လိုက္လို႔... :D)

ေအးျမတဲ့ သားအဖေမတၱာေလး ဖတ္လိုက္ရတာ ရင္ထဲကို ေအးသြားတာပဲ ကိုဏီ ေရ။

Aunty Tint said...

တီတင့္ႏွစ္သက္အားက်ခဲ့တဲ့ ဘေလာ့ဂါေတြကို အသံတိတ္ ဖတ္ရင္းအားေပးခဲ့ဘူးတယ္ ေမာင္ဏီေရ။

ေမတၱာျဖင့္
တီတင့္

Unknown said...

အိမ္ျပန္ပီးအေဖနဲ့အေမကိုဆိုးခ်င္တဲ့စိတ္ကေလးျဖစ္သြားတယ္...