မညႇိဳးပန္း

    

မနက္လင္းအားႀကီးခ်ိန္က သည္းထန္စြာ႐ြာသြန္းခဲ့ေသာ မိုးေၾကာင့္ထင္ပါသည္။ ညဆိုင္းအလုပ္ခြင္မွ အိမ္သို႔အျပန္၊ လွမ္းေနဆဲျဖစ္ေသာ သူ၏ေျခလွမ္းမ်ားေအာက္မွ အနက္ေရာင္ ႏိုင္လြန္ကတၱရာလမ္းညီညီေလး က ေရစက္မ်ားျဖင့္ စြတ္စိုေနခဲ့၏။ ထို႔အတူ လမ္းမထက္တြင္ ဟိုဒီျပန္႔က်ဲစြာ ေႂကြက်ေနခဲ့ေသာ သစ္႐ြက္စိမ္းစိမ္း ေလးမ်ားမွာလည္း စိုစြတ္ေနဆဲျဖစ္တာ ေတြ႔ေနရသည္။

         

ေကာင္းကင္ကို သူတစ္ခ်က္ေမာ့ၾကည့္မိသည္။ မနက္ေစာေစာျဖစ္ေနေသာ္လည္း ေနေရာင္ကို လံုး၀မျမင္ရ။ အုပ္စုဖြဲ႔ကာ ဟိုဒီေ႐ြ႕လ်ားေနခဲ့ေသာ တိမ္မည္းညိဳညိဳတို႔က ၾကည့္ေနရင္းခဏမွာပင္ တျဖည္းျဖည္း နိမ့္ဆင္း လာေနသည္ ထင္ရ၏။ အေတြ႔အႀကံဳအရ ေနာက္ထပ္တစ္ေခါက္ ထပ္ၿပီး မိုး႐ြာဖို႔ အစပ်ိဳးေနျပန္ၿပီျဖစ္ေၾကာင္း သူ နားလည္လိုက္သည္။ ေ၀့,ခနဲတိုက္ခတ္လာေသာ မိုးသက္ေလတစ္သုတ္ေၾကာင့္ ခႏၶာကိုယ္တစ္ခုလံုး စိမ့္ခ,နဲျဖစ္ ေအာင္ ေအးသြားရ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ပခံုးႏွစ္ဖက္ကို အသာႀကံဳ႕ရင္း လွမ္းေနဆဲျဖစ္ေသာ ေျခလွမ္းမ်ားကို ခပ္သြက္ သြက္ေလး လွမ္းလိုက္မိ၏။

        

ေနာက္...စိတ္ထဲမွလည္း ေနာက္ထပ္ ဆယ့္ငါးမိနစ္အေတာအတြင္း ဒီမိုးမ႐ြာပါေစနဲ႔ဟု တိတ္တိတ္က်ိတ္ကာ ဆုေတာင္းမိသည္။ အလုပ္မွအျပန္ သူ႔တြင္ ထီးမပါလာခဲ့တာမို႔သာ ျဖစ္ပါသည္။

        

ႏွစ္တစ္ႏွစ္၏ၿပီးဆံုးမႈကို လွပစြာအနားသပ္ေပးၿမဲျဖစ္သည့္ ဒီဇင္ဘာလေလးျဖစ္တာမို႔ သူ႐ွင္သန္ႀကီးျပင္းခဲ့ရာ အမိေျမတြင္ ျမဴႏွင္းတို႔ေ၀ျဖာစြာျဖင့္ ေအးျမျမေဆာင္းဥတုေလးျဖစ္ေနခဲ့မွာ အေသအခ်ာပင္။ သို႔ေသာ္လည္း လက္႐ွိ သူေနထိုင္ကာ အလုပ္လုပ္ေနခဲ့ရသည့္ ျပည္ပႏိုင္ငံငယ္ေလးတစ္ခုတြင္မူ အခုတေလာ မိုးမ်ား႐ြာသြန္းေန ခဲ့သည္မွာ ေန႔စဥ္ရက္ဆက္ဆိုသလိုပင္ ျဖစ္ေနပါသည္။

         

ထိုကဲ့သို႔ အိမ္အျပန္လမ္းတြင္ မိုးေတြ႐ြာသည္ျဖစ္ျဖစ္...၊ အခုလို ႐ြာခါနီးဆဲဆဲပဲျဖစ္ျဖစ္...သူ႔ရင္ထဲတြင္.....

~~~@~~~

        

အုတ္နီခဲအက်ိဳးအပဲ့မ်ားကို ထုခြဲကာခင္းထားေသာ မညီမညာလမ္းေလး၏ အေပၚတြင္ ခပ္ေစာေစာက ႐ြာခ်ခဲ့ေသာ မိုးေရစက္မ်ား ေပစြန္းေနခဲ့သည္။ လမ္းေလး အထက္႐ွိ ခ်ိဳင့္ခြက္ေနရာ အေတာ္မ်ားမ်ားထဲတြင္ ႐ြံ႕ ေရာင္ေပါက္ေနေသာေရမ်ား ၀ပ္က်န္ေနရစ္ခဲ့တာ ေတြ႕ရ၏။ လမ္းေဘးအစပ္နား႐ွိ ေရမ်ားျပည့္ေနခဲ့ေသာ ေရ ႏႈတ္ေျမာင္းေလး၏ ႏႈတ္ခမ္းအစပ္တြင္ ျမက္ႏွင့္ ကနေဖာ့ပင္မ်ားက စိမ္းလန္းစြာျဖင့္ သန္သန္စြမ္းစြမ္း ေပါက္ေန ခဲ့တာကိုလည္း ျမင္ေနရသည္။

         

မိုးတြင္းစီး ကြင္းထိုးဖိနပ္အနက္ေရာင္ ခပ္ႀကီးႀကီးတစ္ရံ၏ အကူအညီျဖင့္ (သူ႔အတြက္) အခ်ိန္မေ႐ြးပင္ ေခ်ာ္လဲသြားႏိုင္ေသာ မညီမညာလမ္းကေလးထက္ ဂ႐ုစိုက္ကာ သူေလွ်ာက္လွမ္းေနခဲ့ရသည္။ တစ္ခါတရံတြင္ နင္းစရာအမာခံမ႐ွိပဲ ေရျပည့္ေနသည့္ ခ်ိဳင့္ခြက္ငယ္ေလးမ်ားကိုမူ ေကြ႕ပတ္ေ႐ွာင္မသြားေတာ့ပဲ သူခုန္ေက်ာ္ပစ္ခဲ့ လိုက္သည္။ ခပ္ဆိုးဆိုးလမ္းေလးအထက္တြင္ လမ္းေလွ်ာက္ေနခဲ့ရတာမွန္ေသာ္လည္း မိုးရနံ႔ပါေသာေလထုကို ႐ွဴ႐ႈိက္ရင္း သူႏွစ္သက္စြာေပ်ာ္ေနမိခဲ့သည္။ ဇူလိုင္လ၏ မိုးရက္တစ္ရက္ျဖစ္တာမို႔ ေကာင္းကင္ျပင္တစ္ခုလံုးတြင္ တိမ္မည္းညိဳညိဳတို႔က မႈိင္းမႈိင္းျပျပျဖင့္ ႐ွိေနခဲ့ေလ၏။

        

သူ ဆက္ေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။ မိုးအံု႔ေနခဲ့ေသာ ေန႔လယ္ပိုင္းမို႔ လမ္းေလးထက္တြင္ လူ႐ွင္းေနခဲ့သည္။ တစ္ေယာက္စ, ႏွစ္ေယာက္စဆိုသလို ေဘးနားမွျဖတ္သြားၾကေသာ လူတခ်ိဳ႕က သူ႔ကိုအကဲခတ္သလိုမ်ိဳး ၾကည့္ သြားၾကတာ သတိထားမိ၏။ အလိုလိုေနရင္း ၿပံဳးေနမိေသာ သူ႔မ်က္ႏွာေၾကာင့္ပင္ ျဖစ္မည္ထင္ပါသည္။

         

သံဇကာကြက္က်ဲက်ဲမ်ားျဖင့္ ၿခံစည္း႐ိုးက်ယ္က်ယ္ခတ္ထားေသာ မူလတန္းေက်ာင္းေလး တစ္ေက်ာင္း ေ႐ွ႕သို႔ သူေရာက္လာခဲ့သည္။ ေက်ာင္း၀င္းတံခါး၀႐ွိ သစ္သားတံခါးေလးနားမွာရပ္ရင္း အထဲသို႔ သူလွမ္းၾကည့္မိ၏။ အုတ္ျဖင့္ အယ္လ္ (L) ပံုစံေဆာက္ထားခဲ့ေသာ တစ္ထပ္ေက်ာင္းေဆာင္ ႐ွည္႐ွည္ေလးက သူ႔မ်က္စိထဲတြင္ ခါတိုင္းထက္ပိုေသးသြားသည္ဟု ထင္ရ၏။ ေနာက္မွ မျမင္ရတာၾကာသြားလို႔ျဖစ္မည္ဟု ျပန္ေတြးမိလိုက္သည္။ သို႔ေသာ္ ေက်ာင္းကေလးကို သုတ္ထားခဲ့သည့္ ေဆးအျဖဴေရာင္ကေလးကမူ အရင္ကထက္ပိုၿပီး ေမွးမွိန္စြာျဖင့္ ညစ္ထပ္ထပ္ႏိုင္ေနတာကေတာ့ အမွန္ပင္။

         

ေစ့႐ံုသာ ေစ့ထားေသာ ခပ္ယိုင္ယိုင္ သစ္သား၀င္းတံခါးေလးကို တြန္းဖြင့္ရင္း ေက်ာင္း၀င္းအတြင္းသို႔ သူ၀င္ခဲ့လိုက္သည္။ ေက်ာင္း၏ အေ႐ွ႕ဘက္တြင္႐ွိေသာ မက်ဥ္းမက်ယ္ ကစားကြင္းေလးမွာလည္း ေရမ်ားစိုေန ဆဲျဖစ္တာေတြ႕ရ၏။ ကြင္း၏အစပ္႐ွိ အလံတိုင္ေလးအထက္တြင္မူ သိပ္မသစ္ေတာ့ေသာ ႏိုင္ငံေတာ္အလံက မိုး ေရမ်ားျဖင့္ စိုကပ္ေနခဲ့သည္။ ထိုနံေဘးမွ သူျဖတ္ေလွ်ာက္လာခဲ့လိုက္သည္။ ေက်ာင္းေဆာင္အစပ္ ေကာ္ရစ္ဒါ ေပၚေျခခ်မိေတာ့ ေစာေစာကတည္းက သူၾကားေနခဲ့ရေသာ ေက်ာင္းသားေလးမ်ား၏ ဆူညံသံ၊ စာဆိုသံတို႔ကို ပိုမိုပီျပင္စြာ ၾကားလာရသည္။

         

“ဟယ္... သား”...

        

အလြန္ရင္းႏွီးခဲ့ဖူးေသာ ေခၚသံေၾကာင့္ သူလွမ္းၾကည့္မိသည္။ သူႏွင့္ အနီးဆံုးေနရာတြင္႐ွိေသာ ႐ံုးခန္းထဲမွ ထြက္လာသည့္ ခႏၶာကိုယ္ခပ္ဖိုင့္ဖိုင့္ႏွင့္ ဆရာမတစ္ေယာက္ကို ေတြ႕လိုက္ရ၏။ သူႏွင့္ အရမ္းရင္းႏွီးခဲ့ဖူးေသာ ထိုဆရာမ႐ွိရာသို႔ ၿပံဳးျပရင္း လွမ္းသြားလိုက္သည္။ ဆရာမက အားရ၀မ္းသာစြာ ၿပံဳးရင္းေမးသည္။

        

 “ဆရာ့ဆီကို လာတာလားသား”

 “ဟုတ္ကဲ့ဆရာမ...အေဖ႐ွိရဲ႕လားမသိဘူးေနာ္”...

         

ဆရာမ၏အေမးကို ေခါင္းၿငိမ့္ကာျပန္ေျဖလိုက္ရင္း ေမးမိသည္။

        

“႐ွိတယ္ သားရဲ႕၊ လာ ဆရာမ သားအေဖအတန္းကို လိုက္ပို႔ေပးမယ္..။ မေတြ႕ရတာ ၾကာလို႔လားမသိဘူး၊ သားက ပိုေခ်ာလာသလိုပဲ”....

        

ဆရာမ၏စကားေၾကာင့္ ႐ွက္႐ြံ႕၊ အေနခက္စြာသူရယ္လိုက္မိရင္း ထိုဆရာမေဘးနားမွေန သူလိုက္သြားမိ ခဲ့သည္။ ထိုဆရာမသည္ သူ႔အေဖႏွင့္ တစ္ေက်ာင္းတည္း လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္၊ သူတို႔မိသားစု ႏွင့္ ခင္မင္ရင္းႏွီးေနခဲ့သူ တစ္ဦးျဖစ္၏။ ပထမတန္းဟု ေရးထားသည့္ စာသင္ခန္းေလး တစ္ခန္းအေ႐ွ႕မွ သူတို႔အ ျဖတ္တြင္ အေပါက္၀နား႐ွိ စားပြဲခံုတြင္ထိုင္ေနေသာ ဆရာမတစ္ေယာက္က လွမ္းၿပီး....

         

“အစ္မေရ... ဧည့္သည္လာတာလား”....

“ဟုတ္တယ္ ညီမေရ႕။ ဒါ..ဆရာ့သားေလ၊ ျပည္ပမွာ အလုပ္သြားလုပ္ေနတာ ၾကာၿပီ။ အခုမွ အလည္ျပန္ ေရာက္လာတာေလ။ အဲ့ဒါ အခု သူ႔အေဖဆီကို လာလည္တာတဲ့၊ သားအဖေတြက အိမ္မွာမေတြ႕ရတာ က်ေန တာပဲေလ။ ဟင္း...ဟင္း”

        

အတန္းထဲက ဆရာမကအျပင္သို႔ထြက္လာရင္း....

     

“ေၾသာ္.. အေ၀းေရာက္ေနတဲ့ ဆရာ့သားဆိုတာလား။ သားအေဖ ေျပာေျပာေနတာေတာ့ ခဏခဏ ဆိုသလို ဆရာမတို႔ ၾကားဖူးေနတာ။ လူကိုတစ္ခါမွ မေတြ႔ဖူးခဲ့ေပမယ့္ နာမည္ကိုေတာ့ ရင္းႏွီးေနခဲ့တာၾကာၿပီသားရဲ႕။ ဆ ရာမက မင္းထြက္သြားၿပီးမွ ဒီေက်ာင္းကို ေျပာင္းလာခဲ့တာေလ”

“ဟုတ္ကဲ့ပါ ဆရာမ၊ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေတြ႔ရတာ ၀မ္းသာပါတယ္ခင္ဗ်ာ”

       

အေဖ့ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ ဆရာမမို႔ ယဥ္ေက်းစြာ သူႏႈတ္ဆက္လိုက္မိသည္။ ထိုဆရာမက ၿပံဳးကာ ေခါင္းၿငိမ့္ ျပသည္။ ဆက္ေလွ်ာက္လာခဲ့ၾကေတာ့ “ဒုတိယတန္း”ဟု ေရးထားေသာ စာသင္ခန္းေရွ႕သို႔ သူတို႔ ေရာက္လာၾက ၏။

       

 “လွည္းဘီးမ်ား ႐ႊံ႕ထဲကၽြံေနေသာအခါ လွည္းသမားသည္ မည္သူ႔ကို တိုင္တည္သနည္း”....

         

သံေနသံထားျဖင့္ ေမးလိုက္ေသာ အေဖ့အသံအား သူၾကားလိုက္ရေတာ့ ၿပံဳးမိသည္။

         

“လွည္းဘီးမ်ား႐ႊံ႕ထဲကၽြံေနေသာအခါ... လွည္းသမားက ေရနတ္မင္းကို တိုင္တည္ပါသည္”...

      

သံၿပိဳင္ေျဖလိုက္ၾကေသာ ေက်ာင္းသားေလးမ်ား၏ အသံေၾကာင့္ သူထပ္ၿပံဳးမိျပန္သည္။ ေက်ာင္းသားငယ္ ေလးမ်ား၏ စာဆိုသံသည္ သူ႔နားထဲတြင္ ခ်ိဳၿမိန္ဖြယ္ေကာင္းေသာ ဂီတသံစဥ္ေတးသြားတစ္ပုဒ္လို ျဖတ္သန္းစီး ဆင္းသြားေသာေၾကာင့္သာ ျဖစ္ပါသည္။

         

လိုက္ပို႔ေသာဆရာမက အတန္း၀သို႔၀င္လိုက္ရင္း...

        

“ဆရာ... ဒီမွာဘယ္သူေရာက္ေနသလဲဆိုတာ လာၾကည့္ပါဦး”....

         

အခန္း၀ကို ေက်ာေပးထားသည့္ အေနအထားတြင္႐ွိေသာ ေက်ာက္သင္ပုန္းေ႐ွ႕မွာရပ္ရင္း ကေလးမ်ားကို စာခ်ေပးေနခဲ့ေသာ အေဖက သူ႔အား ျမင္ေသးဟန္မတူ။ သို႔ေသာ္လည္း ေက်ာင္းသားေလးမ်ား၏ အၾကည့္အား လံုးက အတန္း၀မွ သူတို႔ဆီသို႔ ေရာက္လာၾက၏။  ေခၚလိုက္ေသာ ဆရာမ၏အသံေၾကာင့္ အတန္း၀သို႔ ထြက္လာ ေသာအေဖက သူ႔ကိုျမင္ေတာ့...

         

“ဟာ... သား၊ မိုးနဲ႔ ေလနဲ႔ဟာကို အိမ္မွာမေနပဲ ဘာျဖစ္လို႔ ဒီကို လိုက္လာရတာတုန္းကြ”....

         

ဟု... အံ့ၾသစြာျဖင့္ ၿပံဳးရင္းေမးေလေတာ့သည္။ သူက ‘ပ်င္းလို’့ဟု ခပ္တိုးတိုးျပန္ေျဖေတာ့ အေဖက ရယ္၏။ ဟုတ္သည္၊ အေ၀းႀကီးမွ အိမ္သို႔ခဏျပန္လာရေသာသူ႔အတြက္ အလုပ္လုပ္စရာ မယ္မယ္ရရ မ႐ွိတာမို႔ ပ်င္း ေနခဲ့ရတာ အမွန္ပင္။၊ ေနာက္ၿပီး... လုပ္ငန္းခြင္အသီးသီးသို႔ သြားေနၾကေသာ အေမ၊ အေဖႏွင့္ အစ္ကို၊ အစ္မ ေတြေၾကာင့္ အိမ္တြင္ဘယ္သူမွမ႐ွိ၊ သူျပည္ပ မထြက္ခင္က ႐ွိခဲ့ဖူးေသာ ငယ္သူငယ္ခ်င္းတခ်ိဳ႕မွာလည္း အလုပ္ ကိုယ္စီႏွင့္၊ ႐ွိသည့္ သူငယ္ခ်င္းတခ်ိဳ႕က်ျပန္ေတာ့လည္း (သူ႔ဘက္က ျပည္ပတြင္ အေနၾကာလာခဲ့၍ ဘာမွမ ေျပာင္းလဲခဲ့ေသာ္လည္း) စည္းျခားသည့္ စကားမ်ားကိုဆိုသူဆို၊ ေထ့ေငါ့ခ်င္သလိုမ်ိဳး စကားေတြေျပာရင္း ေ႐ွာင္ ဖယ္ ေ႐ွာင္ဖယ္ လုပ္ေနတတ္တာမို႔ ထပ္ေတြ႔ဖို႔ရာ သူမႀကိဳးစားခ်င္မိေတာ့တာ အမွန္ပင္ျဖစ္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ အ လည္ျပန္လာသည့္ ရက္မ်ားအတြင္း အိမ္မွာ သူတစ္ေယာက္ထဲ စာအုပ္ဖတ္ေနရတာ မ်ားေနခဲ့ပါသည္။ သူစာ အုပ္ေတြ ဖတ္ေနျပန္ေတာ့လည္း အေဖႏွင့္အေမတို႔က ျမင္တိုင္း “သားရယ္၊ မင္းမ်က္စိကို အနားေပးပါဦးကြာ” ဟု ဆိုတတ္ျပန္ေသးသည္။

         

“ကဲ..အခု ဘာလုပ္ဖို႔ အေဖ့ေက်ာင္းကို လိုက္လာရတာလဲ”

       

ၿပံဳးၿပီးေမးေသာ အေဖ့အေမးစကားကို မ်က္ႏွာခပ္ပုပ္ပုပ္လုပ္ထားၿပီး သူျပန္ေျဖမိ၏။

        

“လက္ဖက္ရည္ ေသာက္ခ်င္လို႔ လိုက္လာတာ”

 “ေဟ”...

       

အေဖက အံ့ၾသရယ္ခ်င္သလိုပံုစံျဖင့္ ေရ႐ြတ္သည္။ ေနာက္ သူတို႔သားအဖကို ေဘးနားမွေနၿပံဳးရင္း ရပ္ ၾကည့္ေနခဲ့ေသာ ေစာေစာကလိုက္ပို႔သည့္ ဆရာမအား တစ္ခ်က္ၾကည့္ကာ...

         

“အိမ္မွာ တီးမစ္ခ္အထုတ္ေတြ ႐ွိတယ္ေလကြာ။ ေဖ်ာ္ေသာက္ေရာေပါ့ သားရယ္”

“ဟင့္အင္း... ဆိုင္ကေဖ်ာ္တဲ့ ေပါ့ဆိမ့္လက္ဖက္ရည္ကို ဆိုင္မွာပဲေသာက္ခ်င္တာ”

         

ေခါင္းခါရင္း ဂ်စ္တိုက္စြာျပန္ေျဖေသာ သူ႔ကို အေဖကၿပံဳးရင္းၾကည့္ကာ...

        

 “ဒါဆိုလည္း ကိုယ့္ဘာသာ သြားေသာက္ပါလားသားရဲ႕။ ဘာတုန္း ပိုက္ဆံမ႐ွိလို႔လားကြ”

       

အေဖ့အေမးစကားေၾကာင့္ သူခိုးၿပံဳးလိုက္မိသည္။ ဟုတ္သည္။ ဟိုးအရင္ အခ်ိန္ေတြတုန္းက (သူ ျပည္ပမ ထြက္ခင္ အခ်ိန္ေတြတုန္းကဆို) လက္ဖက္ရည္ဖိုးမ႐ွိတိုင္း အေဖ့ဆီက သူေတာင္းေနက်။ တစ္ခါတေလ အိမ္မွာ အေဖ့ကို ေျပာၿပီး အက်ႌအိတ္ထဲကေန သူႀကိဳက္သေလာက္ ႏႈိက္ယူသြားေနက်။ အခုေတာ့ သူျပန္လာခိုက္တြင္ သံုးခ်င္ရာသံုးဖို႔ဆိုၿပီး သူ႔ပိုက္ဆံအိတ္အေဟာင္းေလးထဲမွာ အေမထည့္ထားေပးေသာ ပိုက္ဆံအခ်ိဳ႕႐ွိေနခဲ့ ေသာ္လည္း အေဖ့ေ႐ွ႕မွာ လက္၀ါးျဖန္႔လိုက္ၿပီး...

        

“ဟုတ္တယ္... ေပး”....

       

၀တ္ထားေသာ အျဖဴေရာင္ လည္ကတံုး႐ွပ္အက်ႌအိတ္ကပ္ထဲမွ ငါးရာတန္ေလးတစ္႐ြက္ကိုထုတ္ၿပီး သူ႔ လက္ထဲသို႔ အေဖကထည့္ေပးသည္။ သူျမန္ျမန္ေလး လွမ္းယူလိုက္၏။ ဟုတ္သည္။ သူဘယ္ေလာက္ပဲ ပိုက္ဆံ ႐ွာေနႏိုင္သည္ျဖစ္ေစ အေဖေပးေသာ ထိုပိုက္ဆံေလးကို သူမက္ေမာပါသည္။ ပိုက္ဆံယူၿပီးေသာ္လည္း သူေခါင္း ခါကာ....

         

“ဟုတ္ဘူးဗ်။ သားတစ္ေယာက္ထဲ မေသာက္ခ်င္ဘူး။ အဲ့ဒါေၾကာင့္ အေဖဆီလာခဲ့တာ။ အေဖနဲ႔အတူတူ သြားထိုင္ခ်င္လို႔ ေက်ာင္းအထိလိုက္လာၿပီး ေခၚတာဗ်။ သိၿပီလား”

         

သူ႔စကားေၾကာင့္ ေဘးနားတြင္ ရပ္ၾကည့္ေနေသာဆရာမက ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ရယ္ေလေတာ့သည္။ အေဖကလည္း ရယ္ရင္း...

        

“ဟာ... သားရယ္။ ဒီမွာ ေက်ာင္းမဆင္းေသးဘူးေလကြာ။ ေက်ာင္းက ညေနသံုးနာရီမွဆင္းမွာေလ။ အခုမွ ႏွစ္နာရီခြဲေက်ာ္ေက်ာ္ေလး ပဲ႐ွိေသးတာေလကြာ”

“လိုက္ပို႔လိုက္ပါ ဆရာရယ္။ ဆရာ့အတန္း ကၽြန္မတို႔ၾကည့္ထားလိုက္ပါ့မယ္။ ဆရာ့သားေလး သနားပါ တယ္႐ွင္။ သူ႔ချမာ အေ၀းႀကီးကေန ျပန္လာရတာကို”

      

ေဘးနားမွ ဆရာမက သူတို႔သားအဖကိုၾကည့္ၿပီး မေနႏိုင္ေတာ့သလို၀င္ေျပာ၏။ အတန္းထဲမွကေလးေလး မ်ားကေတာ့ သူတို႔ေတြကိုၾကည့္ကာ ႂကြက္စီ... ႂကြက္စီႏွင့္ ျဖစ္ေနၾကသည္။ သူက...

       

“ဟုတ္ပါတယ္ဗ်။ သားကလည္း ေက်ာင္းဆင္းမွ အေဖနဲ႔အတူတူသြားဖို႔ ႀကိဳၿပီးလာတာပါ။ အခုေလာေလာ ဆယ္သြားမွာ မဟုတ္ေသးပါဘူး”

“ဘာေတြျဖစ္ေနၾကတာလဲ ဒီသားအဖေတြ”

        

ေစာေစာကအတန္း၀မွာ သူ႔ကိုႏႈတ္ဆက္ခဲ့ေသာ ဆရာမက အနားသို႔ေရာက္လာရင္း ေမးျခင္းျဖစ္ေလ၏။ အေဖက ရယ္ရင္း...

        

“ဒီမွာဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ့္ကို လက္ဖက္ရည္ဆိုင္သြားခ်င္တယ္ဆိုၿပီး လာဂ်ီက်ေနလို႔ဗ်။ သူ႔အ႐ြယ္ႀကီးနဲ႔လည္း မုန္႔ဖိုးေတာင္းေနေသးတယ္ေလဗ်ာ။ ဒါကၽြန္ေတာ္ေျပာေျပာေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္သား အငယ္ဆံုးေလ ဆရာမ”

“သိၿပီးပါၿပီ႐ွင္၊ ေစာေစာက ေတြ႕ၿပီးသားပါ။ ဆရာေျပာေျပာေနတဲ့ ဆရာ့သားက အျပင္မွာေတြ႕ရေတာ့ တကယ့္ လူငယ္ေလးလိုပဲေနာ္”

        

ထိုဆရာမက ေခါင္းစြပ္မိုးကာသားဂ်ာကင္ အနက္ေရာင္၊ ေအာက္ခံတီ႐ွပ္အျဖဴ၊ ေနာက္ ဒူးေခါင္းနားအထိ သာ႐ွည္ေသာ ေ႐ွာ့ပင္န္ေလးႏွင့္အတူ ေအာက္က ကြင္းထိုးဖိနပ္အႀကီးႀကီးကို ၀တ္ထားေသာ ပိန္ပိန္ပါးပါးႏွင့္သူ႔ ကိုၾကည့္ရင္းေျပာ၏။ အေဖက ၿပံဳးကာေခါင္းၿငိမ့္ျပရင္း သူ႔ကိုၾကည့္ကာ...

        

“သား.. မင္းက မိုး႐ြာခါနီးကို ထီးလည္းမယူလာဘူး။ ေနာက္ၿပီး ေဘာင္းဘီတိုေလးနဲ႔ အေအးမိေနပါဦးမယ္ကြာ။ မင္းအေမသိရင္ အေဖ့ကို ဆူေနဦးမယ္။ ေနဦး... ဒီကိုဘာနဲ႔လာတာလဲ”

“ဆိုက္ကားနဲ႔လာတာ၊ ဒီလမ္းထဲကို ဆိုက္ကား၀င္မရလို႔ လမ္းေလွ်ာက္လာတာေလ”

“ေအး..ေအး..၊ ဒါဆိုခဏေစာင့္၊ မိနစ္သံုးဆယ္ေလာက္ဆို ေက်ာင္းဆင္းေတာ့မွာပါကြာ။ အဲ့ဒီက်မွ အတူ တူသြားၾကတာေပါ့။ အေဖ လိုက္ပို႔မယ္”

“ဟုတ္”....

        

သူနာခံစြာ ေခါင္းၿငိမ့္လိုက္ပါသည္။ အသက္ႏွစ္ဆယ့္ခုႏွစ္ႏွစ္နီးပါး ျဖစ္ေနခဲ့ေပမယ့္ အေဖ့ကိုသူဆိုးရတာ မ႐ွက္ပါ။ သို႔ေသာ္ သူစိမ္းမ်ားေရွ႕တြင္မူ သူဆင္ျခင္သင့္သည္ ထင္မိ၏။

         

ေက်ာင္းသားေလးတစ္ေယာက္ယူလာေပးေသာ သစ္သားခံုေလးကို အေဖ့အတန္းအျပင္ဘက္႐ွိ ေကာ္ ရစ္ဒါမွာခ်ၿပီး သူထိုင္ခ်လိုက္မိသည္။ ေစာေစာက ဆရာမႏွစ္ေယာက္က သူ႔ကိုၿပံဳးျပႏႈတ္ဆက္ခဲ့ၿပီး အတန္း႐ွိရာ သို႔ ျပန္သြားၾကေလ၏။ အေဖကလည္း သူ႔ပခံုးကိုတစ္ခ်က္ပုတ္ရင္း စာဆက္သင္ရန္ သူ႔အတန္းထဲကိုျပန္၀င္သြား သည္။

         

“ကဲ..ျပန္စမယ္...၊ ေရနတ္မင္းက လွည္းသမားကို မည္သို႔ေျပာလိုက္သနည္း”....

“ေရနတ္မင္းက လွည္းသမားအား... ဟယ္လူပ်င္း..လွည္းကို ေ႐ွ႕သို႔ေ႐ြ႕ေအာင္ သင္ကိုယ္တိုင္”....

        

အေဖ့ ေမးခြန္းအဆံုးတြင္ ေက်ာင္းသားေလးမ်ား၏ ၿပိဳင္တူညီညာစြာျပန္ေျဖလိုက္ေသာ စာအံသံေလးမ်ား ကို သူနားေထာင္ရင္း ေက်ာင္း၀င္းအတြင္းမွ ကုကၠိဳလ္ပင္၊ ခေရပင္၊ အုန္းပင္ စသည္တို႔ ေလတိုက္တိုင္း ယိမ္းႏြဲ႔ေန ခဲ့ၾကတာကို သူေငးကာ ေတြးေနမိခဲ့သည္။ အေဖသည္ သူ႔အတြက္ ဖခင္တစ္ေယာက္တင္သာမက သူ၏ သင္ဆ ရာလည္း ျဖစ္ခဲ့ဖူးသည့္ အေၾကာင္းမ်ားကိုပင္။

        

ဟုတ္သည္၊ အေဖသည္ ငယ္စဥ္တုန္းက သူတက္ခဲ့ရသည့္ မူလတန္းေက်ာင္းေလးတစ္ခုတြင္လည္း အခုလိုမ်ိဳး မူလတန္းျပဆရာတစ္ဦးအျဖစ္ ႐ွိေနခဲ့ဖူးသည္။ ငယ္ငယ္က ေက်ာင္းသြားတိုင္း အေဖ့ေမာင္ဗမာစက္ဘီး ကယ္ရီယာ အေနာက္ကေနထိုင္ရင္း ေက်ာင္းလိုက္တက္ခဲ့ရတာေတြကို မွတ္မိေနေသးသည္။ တစ္ခါတေလ ေက်ာင္းမွအျပန္ လက္ဖက္ရည္ႀကိဳက္တတ္ေသာအေဖက လက္ဖက္ရည္ဆိုင္သို႔၀င္ၿပီး ေသာက္တိုင္း ေအာက္ခံ ပန္းကန္ျပားေလးထဲသို႔ ခြက္ထဲမွ လက္ဖက္ရည္မ်ားကို နည္းနည္းခ်င္းထည့္ကာ ေအးေအာင္မႈတ္ၿပီး တိုက္ခဲ့တာ ေတြကိုလည္း မွတ္မိေနပါေသးသည္။

        

ထိုစဥ္က အေဖစာသင္ေသာ မူလတန္းေက်ာင္းကေလးတြင္ သူငယ္တန္းမွ ေလးတန္းအထိ သူတက္ခဲ့ရ တာမွန္ေသာ္လည္း စတုထၳတန္းေရာက္မွ အေဖ့အတန္းမွာ သူတက္ခြင့္ရခဲ့သည္။ ကိုယ့္အေဖအတန္းမွာ တက္ရ တာျဖစ္ေသာ္လည္း ဘာအခြင့္အေရးမွ ပိုမရခဲ့ဖူးပါ။ အခြင့္အေရးမရသည့္အျပင္ မွတ္မွတ္ရရ ႐ိုက္ခံထိခဲ့ဖူးေလ သည္။ မုန္းစားေက်ာင္းဆင္းခါနီး ကစားခ်င္ေဇာႀကီးေသာစိတ္မ်ားျဖင့္ မလွမပေရးထားေသာ သူ႔စာအုပ္ကို  အ နားသို႔ေခၚျပရင္း လက္ဖ၀ါးကိုနာေအာင္ ႀကိမ္လံုးေသးေသးေလးျဖင့္ ခပ္စပ္စပ္ေလး တြယ္ခံရျခင္းပင္။ ေနာက္ စာေရးတာ အရမ္းႀကီးမလွရင္ေနပေစ၊ သူမ်ားဖတ္လို႔ရေအာင္ ႐ွင္း႐ွင္းလင္းလင္းေရးရတယ္ကြ...ဟု ဆိုခဲ့ေသာ အေဖ့ရဲ႕စကားမ်ားက သူ႔နားထဲမွမထြက္ႏိုင္ခဲ့တာ အခုအခ်ိန္အထိ...။

        

ေနာက္ သူငါးတန္းေရာက္ေတာ့ ထိုမူလတန္းေက်ာင္းေလးကို စြန္႔ခြာကာ အထက္တန္းေက်ာင္းသို႔ ေျပာင္း ေ႐ြ႔ခဲ့ရ၏။ တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ သူအတန္းႀကီးလာခဲ့ေသာ္လည္း အေဖ့ရဲ႕မူလတန္းျပ ေက်ာင္းဆရာဘ၀ေလးက အ ရင္အတိုင္း မေျပာင္းလဲခဲ့။ တစ္ခါတေလ အေဖ့မိတ္ေဆြဆရာ၊ ဆရာမမ်ားက အလယ္တန္းျပ၊ အထက္တန္းျပ၊ ေက်ာင္းအုပ္ စသည့္ ရာထူးအသီးသီးတိုးသြားေအာင္ သူ႔နည္းသူ႔ဟန္မ်ားျဖင့္ ႀကိဳးစားသြားၾကေသာအခါ၊ အေဖ့ ကိုလည္း တိုက္တြန္းစကားေတြ ဆိုတတ္ၾကေသာအခါ ၿပံဳးေနတတ္ေသာ အေဖ့အားၾကည့္ရင္း သူနားမလည္ႏိုင္ ခဲ့။ သို႔ေသာ္ အခုေတာ့ သူနားလည္လာခဲ့မိရ၏။ ကေလးေလးေတြကို အေျခခံမူလတန္းမွစၿပီး စာသင္ေပးရျခင္း အား ေပ်ာ္ေနတတ္ေသာ အေဖရယ္ေလ။

         

“ကဲ.... ကိုယ့္ပစၥည္းေတြကိုယ္ စံုေအာင္စစ္ၿပီးသိမ္းမယ္ေဟ့။ ေက်ာင္းဆင္းခါနီး ျပန္စစ္ၾကပါ”

      

အေဖ့သတိေပးစကားႏွင့္အတူ ေက်ာင္းသားေလးမ်ား၏ ဆူညံသံေလးမ်ားကို သူၾကားလိုက္ရသည္။ သူငယ္ငယ္တုန္းကလည္း ေက်ာင္းမွအျပန္လြယ္အိတ္ကို စစ္ေစခဲ့တာ၊ သူမ်ားပစၥည္းကို မွားပါလာခဲ့လွ်င္ ေနာက္ ေန႔ျပန္ေပးခိုင္းတတ္ေသး၏။ သူမ်ားပစၥည္းကို မမက္ေမာတတ္ေစဖို႔ လမ္းျပေပးခဲ့ေသာ အေဖ့ေက်းဇူးမ်ားေၾကာင့္ (ဘယ္သူမွမသိႏိုင္ခဲ့သည့္) ႐ိုးသားမႈတစ္ခုက အခုအခ်ိန္ထိ သူ႔ရင္ထဲတြင္ အျမစ္တြယ္ေနခဲ့ဆဲပင္။

         

“ကဲ...သား... ထေတာ့ ေက်ာင္းဆင္းၿပီကြ။ အေဖတို႔သြားၾကမယ္ေလ”...

“ဟုတ္ကဲ့”....

        

ေက်ာင္းသားေလးမ်ားၾကားမွ သူတို႔သားအဖႏွစ္ေယာက္ ေက်ာင္း၀င္းထဲမွထြက္ခဲ့ၾကေတာ့ ဆရာမတခ်ိဳ႕က ၿပံဳးၾကည့္က်န္ေနခဲ့ၾက၏။ မိုးသက္ေလတစ္ခ်က္ေ၀့ကာ တိုက္ခတ္လာျပန္တာမို႔ အေဖ့ပခံုးကို သူလွမ္းဖက္ လိုက္မိပါသည္။ ေဖေဖက ၿပံဳးေနရင္း...

         

“ခ်မ္းလို႔လားသားရဲ႕”....

“ဟုတ္ကဲ့”...

“ေဟ့ေကာင္ေတြ၊ မေဆာ့ၾကနဲ႔ကြ...ေခ်ာ္လဲမယ္မင္းတို႔။ ေတာ္ၾကာမိုး႐ြာေတာ့မွာ ျမန္ျမန္ျပန္ၾကဦးေနာ္။ လမ္းမွာ ေလွ်ာက္ေဆာ့မေနၾကနဲ႔ဦး”

       

သူႏွင့္လမ္းေလွ်ာက္ေနရင္း အနားမွာေလွ်ာက္ေနၾကေသာ ေက်ာင္းသားေလးမ်ားကို အေဖက စိုးရိမ္စြာျဖင့္ လွမ္းေအာ္ ေျပာေနျပန္ေလသည္။ ကေလးေလးမ်ားက ‘ဟုတ္ကဲ့ပါ ဆရာႀကီး’ဟု လက္ကေလးမ်ားကို ပိုက္ရင္း ျပန္ေျဖသြားၾကတာ ေတြ႔ရေတာ့ သူ႔ရင္ထဲတြင္ၾကည္ႏူးမိ၏။ အဲ့ဒါေၾကာင့္ မူလတန္းျပဆရာႀကီးဘ၀ကို အေဖမစြန္႔ လႊတ္ႏိုင္တာမ်ားလားဟု မေရမရာ ေတြးလိုက္မိေသးသည္။

        

လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေရာက္ေတာ့ သူတို႔သားအဖႏွစ္ေယာက္ လက္ဖက္ရည္တစ္ခြက္စီ အတူတူေသာက္ၾကစဥ္ ဘူးထဲမွ စီးကရက္တစ္လိပ္ကို သူထုတ္ေသာက္ေတာ့ ေဆးလိပ္မေသာက္ေတာ့ၿပီျဖစ္ေသာအေဖက...

         

“သားရယ္... မင္းေဆးလိပ္ေတြ အရမ္းမေသာက္နဲ႔ေနာ္”...

“ဟုတ္ကဲ့ပါ... အေဖရဲ႕”...

         

စိုးရိမ္ပူပန္စြာျဖင့္ ေျပာေသာစကားမို႔ သူေသခ်ာေခါင္းၿငိမ့္ၿပီး ကတိေပးလိုက္မိပါသည္။ ေနာက္ၿပီး သူတကၠသိုလ္ ပထမႏွစ္စတက္ေတာ့ ေဆးလိပ္စေသာက္ျဖစ္ခဲ့တာကို တစ္ခ်က္လႊတ္အမိန္႔သံုးကာ အတင္းအက်ပ္မတား ျမစ္ခဲ့ပဲ ‘မေကာင္းတာကိုသိေပမယ့္ လုပ္ခ်င္ေနတယ္ဆိုရင္ အတိုင္းအတာတစ္ခုအထိပဲ ေကာင္းတယ္’... ဟု သ တိေပးခဲ့တာကို မွတ္္မိေနပါေသးသည္။

        

လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထဲမွ စားပြဲခံုေသးေသးေလးတြင္ ႏွစ္ေယာက္ပူးၿပီး ေဘးခ်င္းယွဥ္လွ်က္ ထိုင္ေနခဲ့ၾကေသာ သူတို႔သားအဖကို ဆိုင္အတြင္း႐ွိ တခ်ိဳ႕၀ိုင္းမ်ားမွ အထူးအဆန္းလိုၾကည့္ေနၾကတာ သူသတိထားမိ၏။ သူ အလုပ္လုပ္ေသာ ႏိုင္ငံ၏အေၾကာင္းမ်ား၊ လုပ္ငန္းခြင္ရဲ႕အေၾကာင္းမ်ားကို အေဖက ခပ္တိုးတိုးျဖင့္ၿပံဳးၿပီးေမးေသာ အခါ သူျပန္ေျဖလိုက္တိုင္း အေဖ့ရဲ႕မ်က္၀န္းမ်ားက ေက်နပ္ျခင္းေရာင္စဥ္မ်ားျဖင့္ တလက္လက္ ႐ွိေနခဲ့သည္။ ဒီ လိုမ်က္လံုးမ်ားျဖင့္ သူ႔ကို လြန္ခဲ့သည့္ ဆယ့္ငါးႏွစ္ေလာက္ကတည္းက အေဖၾကည့္ခဲ့ဖူးတာ မွတ္မိသည္။

        

သူဆယ္တန္းေက်ာင္းသားဘ၀က ညဥ့္နက္ပိုင္းအထိတိုင္ေအာင္ စာက်က္ေနတတ္ေသာသူႏွင့္ မလွမ္းမ ကမ္းတြင္ ေရေႏြးၾကမ္းဓါတ္ဘူးတစ္လံုးျဖင့္ ေရေႏြးထိုင္ေသာက္ရင္း ဘယ္ေလာက္ ညဥ့္နက္ေနေန အေဖက ထိုင္ေစာင့္ေပးခဲ့ဖူးသည္။ ေနာက္ အခ်ိန္တန္လွ်င္ အိပ္သင့္ၿပီဟု တိုက္တြန္းေျပာခဲ့ရင္း သူ႔ကို အားရေက်နပ္ေသာ မ်က္၀န္းမ်ားျဖင့္ ၾကည့္ခဲ့ဖူးတာ။ သို႔ေသာ္ အခုေတာ့ သူ႔ကိုၾကည့္ေသာမ်က္လံုးမ်ားထဲတြင္ အားကိုးျခင္း အရိပ္အ ေယာင္မ်ားလည္း ယွက္သန္းေနခဲ့တာကို သူသတိထားမိေတာ့ ပိုႀကိဳးစားဖို႔ တိတ္တိတ္ေလး က်ိတ္ဆံုးျဖတ္ထား လိုက္မိ၏။ ဆယ္တန္းစာေမးပြဲႀကီးေျဖရေတာ့ အေဖကိုယ္တိုင္လိုက္ၿပီး (ငယ္ငယ္တုန္းက စီးခဲ့ရသည့္ စက္ဘီးအို ေလးေပၚတင္ကာ) စာေမးပြဲေျဖရမည့္ေက်ာင္းသို႔ လိုက္ပို႔ခဲ့၊ ထိုင္ေစာင့္ေနခဲ့တာေတြကိုလည္း သူဘယ္ေတာ့မွ ေမ့ႏိုင္ခဲ့မွာ မဟုတ္တာေသခ်ာလွပါသည္။

         

“ကဲ... သားေရ၊ ျပန္ၾကရေအာင္ကြာ။ မိုးေတြ႐ြာလာၿပီကြ၊ ေတာ္ၾကာ မင္း အေအးမိေနလိမ့္မယ္။ ေနာက္ ၿပီး မင္းအေမက သူအိမ္ျပန္လာတဲ့အခ်ိန္ မင္းကိုမေတြ႔ရင္ အေဖ့ကိုဆူေနဦးမယ္ကြာ.. ဟား... ဟား”

        

အေဖ့ရဲ႕ရယ္သံႏွင့္အတူ သူလည္းလိုက္ရယ္မိ၏။ သူတို႔သားအဖ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္အိုအိုေလးထဲမွ ထြက္ ခဲ့ၾကေတာ့ ဆိုင္အျပင္ဘက္တြင္ မိုးမ်ားသည္းထန္စြာ ရြာသြန္းေနခဲ့ၿပီျဖစ္ပါသည္။ အေဖက သူ႔ကခ်င္လြယ္အိတ္ အေဟာင္းေလးထဲမွ ခိုတံဆိပ္ ေခါက္ထီးအနက္ေရာင္ေလးကို ထုတ္ၿပီး ဖြင့္ေပးလာတာေၾကာင့္ သူ လွမ္းယူလိုက္ ရင္း အေဖ့ပခံုးကို အသာဖက္ကာ ထီးမိုးေပးလိုက္သည္။ မိုးေရစက္မ်ား သည္းထန္စြာ က်ဆင္းေနခဲ့ေသာ လမ္းမ ေလးထက္တြင္ သူႏွင့္အေဖတို႔ႏွစ္ေယာက္ ထီးကေလးတစ္ေခ်ာင္းေအာက္မွာ အတူတူခိုလံႈရင္း အိမ္အျပန္လမ္း သို႔ ေျခလွမ္းစ,ေနမိခဲ့ၾကပါသည္။ မိုးသက္ေလေၾကာင့္ အျပင္ဘက္တြင္ ခ်မ္းေနခဲ့ရေသာ္လည္း အေဖ့ကို ဖက္ ထားရတာမို႔ သူ႔ရင္ထဲ...၊ ေနာက္ စိတ္တြင္ ေႏြးေထြးေနခဲ့မိသည္။ အေဖလည္း သူ႔လိုပဲ ႐ွိေနမွာေသခ်ာပါသည္။ ၿပံဳးေနခဲ့ေသာ အေဖ့မ်က္လံုးႏွင့္ ႏႈတ္ခမ္းမ်ားက သက္ေသခံေနျခင္းအား သူျမင္ေနရလို႔ပင္ ျဖစ္ပါသည္။

                                                       

~~~@~~~

        

အေတြးႏွင့္ေလွ်ာက္လာခဲ့ေသာသူ၊ ေဘးနားမွေနေ၀ါခနဲျဖတ္သြားေသာ ဆိုင္ကယ္သံေၾကာင့္ လက္႐ွိ သူ က်င္လည္ေနခဲ့ရေသာ ပတ္၀န္းက်င္သို႔ စိတ္၀ိညာဥ္တို႔ ျပန္ေရာက္လာရေတာ့၏။ မိုးမ႐ြာခင္ ခပ္သြက္သြက္ေလး ေလွ်ာက္လာခဲ့မိေလတာ၊ ခုေတာ့ ေ႐ွ႕မွာ သူတို႔ေနေသာ တိုက္ခန္းမ်ားကိုပင္ လွမ္းျမင္ေနရေလၿပီ။ သို႔ရာတြင္ မီးပိြဳင့္ေလးတစ္ခုကို သူျဖတ္ကူးရေပဦးမည္။ မီးပိြဳင့္ေလးမွ အခ်က္ျပမီးကို လမ္းကူးရန္အတြက္ေစာင့္ေနရင္း ၿပီးခဲ့ ေသာရက္က အမိေျမ႐ွိသူ႔အိမ္သို႔ ဖုန္းဆက္စဥ္ အေဖေျပာခဲ့ေသာ စကားေလးကို ျပန္သတိရလာမိေတာ့ ၿပံဳးမိ လိုက္သည္။ အေဖေျပာေသာ စကားေလးမွာ အျခားေတာ့မဟုတ္...“သား... အဲ့ဒီမွာ ကားေတြအမ်ားႀကီးေနမယ္၊ ကားလမ္းကူးရင္ ေသခ်ာၾကည့္ကူးေနာ္” ဟူေသာ စကားေလးပင္ ျဖစ္ပါသည္။ အသက္သံုးဆယ္နီးပါး ႐ွိေနခဲ့ၿပီ ျဖစ္ေသာ သူ႔ကို ကေလးေလးတစ္ေယာက္လို စိတ္ပူပန္စြာျဖင့္ ခ်စ္ခင္ေနႏိုင္ေသးတဲ့ အေဖရယ္ေလ။ အေဖ့ရဲ႕ ေမတၱာတရားမ်ားက သူ႔အတြက္ေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ ၫိႈးႏြမ္းမသြားႏိုင္သည့္ မၫိႈးပန္းေလး တစ္ပြင့္လိုသာ။

        

မီးပိြဳင့္ေလးကို ကားေတြအကုန္႐ွင္းမွ သူျဖတ္ကူးမိသည္။ သူ႔ပတ္၀န္းက်င္မွ မိုးသက္ေလထဲတြင္ ဘယ္သူ မွမျမင္ႏိုင္သည့္ မၫိႈးပန္းရနံ႔ေလးက လြင့္ပ်ံ႕ေနဆဲျဖစ္တာကို သူတစ္ေယာက္ထဲခံစားမိရင္း ေ႐ွ႕ဆက္ ေလွ်ာက္ရ မည့္လမ္းကို တည့္မတ္စြာ ေလွ်ာက္ရင္း...။            ။

===========================================================

အၿငိမ္းစားမူလတန္းျပေက်ာင္းဆရာႀကီး ေဖေဖ့ရဲ႕ ဒီဇင္ဘာ (၂၅)ရက္ေန႔က က်ေရာက္ခဲ့ေသာ (၆၂)ႏွစ္ ေျမာက္ေမြးေန႔အတြက္ အမွတ္တရအျဖစ္.... ၂၀၀၇ဇူလိုင္လတုန္းက အိမ္ခဏျပန္ျဖစ္တုန္း ေဖေဖႏွင့္အ တူ လဖၻက္ရည္ဆိုင္ထိုင္ခဲ့ရတဲ့ အျဖစ္ေလးကို ခံစားေရးဖြဲ႔ထားတာပါခင္ဗ်ာ....။      ။

===========================================================

ခ်စ္ျခင္းအားျဖင့္....

ဏီလင္းညိဳ

အပ်ိဳစင္မဂၢဇင္း၊ ၂၀၁၄၊ ဇန္န၀ါရီ။