“ေမတၱာတရား”.... ဆိုသည္မွာ...

ကၽြန္ေတာ္အလုပ္လုပ္ေသာ စက္႐ံုရဲ႕အေနာက္ဘက္တြင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ထမင္းစားရာ ကင္(န္)တင္းေလး႐ွိ ပါသည္။

ထိုကင္(န္)တင္းကေလးတြင္ လာေရာက္ကာ ေနထိုင္အေျခခ်ေနၾကေသာ ေၾကာင္ကေလးမ်ား႐ွိခဲ့ပါသည္။ သူတို႔က ကင္(န္)တင္းတြင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ထမင္းစားခ်ိန္၊ လဖၻက္ရည္ေသာက္ခ်ိန္မ်ားတြင္ အနားသို႔လာ၍ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေကၽြးမည့္အစာမ်ားကို ေတာင္းစားတတ္ၾကပါသည္။ တစ္ခ်ိဳ႕ေတြက ေစတနာ႐ွိ၍ ေကၽြးၾက၊ ေသာ္လည္း တစ္ခ်ိဳ႕ေတြကမူ သူတို႔ေတြရဲ႕အနားတြင္ ေခါင္းကေလးမ်ားေမာ့၊ လည္ပင္းကေလးမ်ားေထာင္ ကာ အစာေမွ်ာ္ေနတတ္ၾက႐ွာေသာ ေၾကာင္ကေလးမ်ားကို အေရးပင္မစိုက္...။ သူတို႔စားေနေသာထမင္း၊ ဟင္း၊ မုန္႔ စသည္တို႔ကို တစ္ျခားလူမ်ား ၀င္လုစားမည့္အလား အငမ္းမရစားေနတတ္ၾကတာ ကၽြန္ေတာ္ အၿမဲလိုလို ေတြ႕ေနခဲ့ရ၏။

သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္အပါအ၀င္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ခင္မင္ရင္းႏွီးေနၾကေသာ ျမန္မာလူမ်ိဳးအလုပ္သမားကမူ ထို

ေၾကာင္ကေလးမ်ားကို အစဥ္အၿမဲလိုလို ဂ႐ုတစ္စိုက္ အစာေကၽြးခဲ့ၾကပါသည္။ (ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ေမေမေျပာခဲ့ သလို အိမ္ေမြးတိရစာၦန္ေလးေတြက လူေတြေကၽြးမွ စားရတာမို႔ပင္...။)

ထို႔ေၾကာင့္ သူတို႔ကလည္း သိပ္ကိုလည္လွ၏။ ထမင္းစားခ်ိန္၊ လဖၻက္ရည္ေသာက္ခ်ိန္မ်ားမွာဆိုရင္ ကၽြန္ ေတာ္တို႔အနားမွာ ပင္တရစ္၀ဲ၀ဲ...။ သနားစရာ မ်က္လံုးကေလးမ်ားႏွင့္ ေငးေမွ်ာ္ၾကည့္ရင္း သူတို႔ကို ေကၽြး မည့္ စားစရာကို ငံ့လင့္ေနတတ္ၾကၿမဲ....။

လြန္ခဲ့ေသာေလး၊ငါးႏွစ္ေလာက္တုန္းက ကင္(န္)တင္းတြင္႐ွိေသာ ေၾကာင္အေရအတြက္မွာအေတာ္မ်ားသ ေလာက္ ၿပီးခဲ့သည့္ႏွစ္(၂၀၀၈)ခုႏွစ္လယ္ေလာက္မွစၿပီး ကင္(န္)တင္းတြင္႐ွိေသာေၾကာင္ကေလးမ်ား၏အ ေရအတြက္မွာ တစ္ျဖည္းျဖည္းႏွင့္ ေလွ်ာ့ပါးလာတာကို ကၽြန္ေတာ္သတိထားမိလာခဲ့၏။ အ႐ြယ္ေရာက္လာ ၾကတာေၾကာင့္ ေနရာသစ္႐ွာၾကျခင္းမ်ိဳးပင္ဟု...ကၽြန္ေတာ္လက္ခံထားမိခဲ့သည္။ (လူေတာင္မွ အ႐ြယ္ေတြ ရ၊ ေနာက္ အေတာင္အလက္စံုလာခဲ့ၿပီဆို သင့္ေတာ္ရာေနရာကို ႐ွာေဖြလာၾကေသးတာပဲေလ...။)

၂၀၀၈ခုႏွစ္ ေႏွာင္းပိုင္းေလာက္တြင္မူ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ကင္(န္)တင္းတြင္ မွီခိုေနထိုင္ၾကေသာေၾကာင္အေရ အတြက္မွာ ႏွစ္ေကာင္တည္း႐ွိေတာ့၏။ႏွစ္ေကာင္စလံုးမွာ ေရၫွိစိမ္းေရာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ေလးမ်ားျဖင့္ ဆင္တူ၊ပံု စံတူျဖစ္ေပမယ့္ သူတို႔ႏွစ္ေကာင္ကိုခြဲျခားဖို႔ရာ ကၽြန္ေတာ္တို႔အတြက္ သိပ္မခက္ခဲလွ..။ တစ္ေကာင္ကအျမီး တို၊ ေနာက္တစ္ေကာင္က အၿမီး႐ွည္ဆိုေတာ့ ခြဲျခားရတာလြယ္ကူလွပါသည္။ ႏွစ္ေကာင္စလံုးမွာေၾကာင္မ ေလးမ်ားျဖစ္ၾက၏။ တစ္ေကာင္ႏွင့္တစ္ေကာင္လည္း အတာ့္ကို ႀကီး ျပင္းလာသည့္အထိေတာ္ေတာ္ေလးခ်စ္ ခင္ၾကပါသည္။ တစ္ခါမွ သူတို႔ႏွစ္ေကာင္ကို အခ်င္းခ်င္းကိုက္ၿပီး ခိုက္ရန္ျဖစ္တာ မေတြ႕ခဲ့ရဖူးပါ။

ထိုႏွစ္ေကာင္အနက္ အၿမီး႐ွည္မေလးမွာ အစားစားရာတြင္ အိေျႏၵရေသာအေကာင္ေလးျဖစ္၏။ ေတာ္႐ံုတန္ ႐ံု ပါးစပ္မွ ေအာ္ဟစ္ကာ တစ္ေညာင္ေညာင္သံေပး၍ ေတာင္း႐ိုးထံုးစံမ႐ွိ...။ ေစတနာ႐ွိလို႔ ခ်ေကၽြးမွသာသူ ကစားသည္။ ေအးေအးေဆးေဆးျဖင့္....။

သို႔ေသာ္...“အၿမီးတိုမ”ေလးကေတာ့ မရ...။ အစာကို လူ႔အနားကပ္၊ ေျခေထာက္ကိုသူ႔ခႏၶာကိုယ္ႏွင့္ ပြတ္ သီး ပြတ္သပ္လုပ္ကာ ပါးစပ္မွလည္း တစ္ ေညာင္ ေညာင္ေအာ္ရင္း ေတာင္းတတ္သည္။ သူ႔ကို ခ်ၿပီးေကၽြး လိုက္ျပန္ရင္လည္း ေအးရာေအးေၾကာင္း ဘယ္ေတာ့မွ မစား...။ ဟိုဟို ဒီဒီ၊ ေတာင္ၾကည့္ ေျမာက္ၾကည့္ လုပ္ရင္း အငမ္းမရ စားတတ္ေလသည္။ ေကၽြးသမွ်ကိုလည္း စားႏိုင္၏။ ကၽြန္ေတာ္ခ်ေကၽြးေသာ အသား၊ ငါး စသည့္ သူတို႔ႀကိဳက္တတ္ေသာ အၫွီမ်ားအျပင္... ကန္စြန္း႐ြက္ေၾကာ္၊ မုန္ၫွင္း႐ြက္ေၾကာ္၊ ေျမပဲဆံ ေၾကာ္...စသည္တို႔ကိုပါ မက္မက္စက္စက္စားတတ္ေလသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သူ႔ခႏၶာကိုယ္ေလးမွာ လံုးက်စ္ ၀ၿဖိဳးေနခဲ့ေလေတာ့သည္။

“အၿမီး႐ွည္မေလး”မွာေတာ့ အစားကို ပံုမွန္ထက္ပိုမစား၊ မွ်တ႐ံုေလာက္သာပဲ စားတတ္၍ ခႏၶာကိုယ္ လံုးက်စ္က်စ္ကေလးႏွင့္ ေၾကာင္တစ္ေကာင္တြင္ ႐ွိသင့္ ႐ွိထိုက္ေသာ ကိုယ္လံုး ကိုယ္ထည္ထက္ ပိုၿပီးတက္မလာခဲ့...။ သို႔ေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ္သေဘာက်သည့္ အခ်က္ကေလးကသူ႔ထံတြင္ ႐ွိေနတာ ေၾကာင့္ စိတ္ထဲတြင္ “အၿမီး႐ွည္မေလး”အေပၚ နည္းနည္းပိုမိသလို႐ွိခဲ့ရ၏။ ထိုအရာကေတာ့ တစ္ျခားမဟုတ္။ သူဗိုက္၀ၿပီဆိုလွ်င္ ေတာ္ရာသို႔သြားေန၍ သူမရဲ႕ ေျခ၊ လက္၊ အၿမီးႏွင့္ေက်ာကုန္း စသည့္ေနရာမ်ားသို႔ သူ႔လွ်ာျဖင့္ သိမ္းလွ်က္ကာ တစ္ကိုယ္ရည္သန္႔႐ွင္းေရး လုပ္တတ္ေသာအက်င့္ ေလးေၾကာင့္ပင္ျဖစ္၏။

“အၿမီးတိုမ”ကေတာ့ ထိုသို႔မဟုတ္...။ စားၿပီးတာႏွင့္ ေႂကြျပားခင္းထားေသာ ကင္(န္)တင္းၾကမ္းျပင္ ေပၚတြင္ သူ႔ခႏၶာကိုယ္ကို ဗိုင္းခ,နဲပစ္လွဲခ်....၊ ၿပီးတာနဲ႔ ေခြေခါက္ကာ သူ႔ေ႐ွ႕ေျခႏွစ္ေခ်ာင္းေပၚ ေခါင္းတင္ကာ မ်က္ စိႏွစ္လံုးကို စံုမွိတ္အိပ္တတ္ေလ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ျဖစ္ကတတ္ဆန္းႏိုင္လွေသာ ထို“အၿမီးတိုမ”ကို ကၽြန္ေတာ္ နည္းနည္း မ်က္မုန္းက်ိဳးမိသည္။

ယခုႏွစ္(၂၀၀၉ခုႏွစ္) အလယ္ေလာက္တြင္မူ ထိုေၾကာင္မေလးႏွစ္ေကာင္လံုး သူတို႔၏သဘာ၀အရ သားေပါက္ၾကေလေတာ့သည္။ “အၿမီးတိုမ”က ႏွစ္ေကာင္၊ ေနာက္ “အၿမီး႐ွည္မ”က ေလးေကာင္။ သူတို႔ႏွစ္ေကာင္လံုးက သားေပါက္ေလးမ်ား လက္တစ္ဆုပ္သာသာအ႐ြယ္တြင္ ကေလးထိန္းရင္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကင္(န္)တင္းအနားသို႔ ေခၚေခၚလာတတ္တာေၾကာင့္ သိရျခင္းသာျဖစ္၏။

ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကင္(န္)တင္းမွာ ေလ၀င္ေလထြက္ေကာင္းေစရန္အတြက္ ေဘးဘက္တြင္ အကာအရံ မ်ားမထားပါ။ ျမင့္မား က်ယ္ျပန္႔သည့္ အမိုးႏွင့္အတူ ေထာက္ထားေသာ ကြန္ကရစ္တိုင္မ်ားသာ႐ွိပါ သည္။ (မ်က္စိထဲျမင္လာေအာင္ ေရးျပရမည္ဆိုရင္ေတာ့ ဇရပ္ပံုစံမ်ိဳးေပါ့။)

ထိုကင္(န္)တင္းရဲ႕ဘိတ္ဆံုး(အစြန္းဆံုးတစ္ဖက္)တြင္ကၽြန္ေတာ္တို႔လိုေဆးလိပ္ေသာက္တတ္ေသာ လူမ်ားအတြက္(လူဆိုး၊ လူမိုက္မ်ားအတြက္) ေဆးလိပ္ေသာက္ရေသာ ေနရာသပ္သပ္႐ွိပါသည္။

(အမ်ားထမင္းစားရာ ကင္(န္)တင္းႀကီးထဲတြင္ ေရာေႏွာေသာက္ခြင့္ မ႐ွိပါ။ အဲ့သလို အပယ္ခံရ၏။)

ထိုေဆးလိပ္ေသာက္ေသာေနရာနားတြင္ စီတန္း၍စိုက္ထားေသာ ပုဏၰားရိပ္ပင္ပုပုေလးမ်ားေအာက္ ႏွင့္ျမက္ခင္းစိမ္းစိမ္းေလးရဲ႕အေပၚတြင္ ထိုေၾကာင္ေပါက္စကေလးမ်ားမွာ ေျပးလႊားေဆာ့ကစားတတ္ ၾကပါသည္။

ေၾကာင္မႏွစ္ေကာင္ေခၚလာေသာ ေၾကာင္ေပါက္စကေလးမ်ားမွာ ခ်စ္စရာမ်က္ႏွာေပးေလးမ်ား၊ ေသး ေသးေကြးေကြး ခႏၶာကိုယ္လံုးပုပုေလးမ်ားျဖင့္ ခ်စ္စရာ၊ အသည္းယားစရာေကာင္လြန္းလွ၏။ ဒါေပမဲ့ သူတို႔က သိပ္ေၾကာက္တတ္ၾကသည္။ သူတို႔ အနားသို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔မေရာက္ႏိုင္ေသးခင္ ေျပးလိုက္ ၾကတာမ်ား လွစ္ခနဲ၊ လွစ္ခနဲပင္...။ သူတို႔ရဲ႕ အေမႏွစ္ေကာင္ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ဘာမွရန္မူခဲ့ ျခင္းမ႐ွိခဲ့။

ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထင္ ေၾကာင္ကေလးမ်ားတစ္လသား အ႐ြယ္ေလာက္တြင္ထင္ပါသည္။ ႏို႔မျပတ္ေသးခဲ့ ေသာ ေၾကာင္ေပါက္စေလး ေလးေကာင္ကိုထား၍ “အၿမီး႐ွည္မ”တစ္ေကာင္ ေပ်ာက္ျခင္းမလွေပ်ာက္ သြားခဲ့ေလေတာ့၏။ ခါတိုင္းလို ကၽြန္ေတာ္တို႔ ထမင္းစားခ်ိန္၊ လဖၻက္ရည္ေသာက္ဆင္းခ်ိန္၊ (ေဆးလိပ္ ဆင္းေသာက္ခ်ိန္)မ်ားတြင္ သူမကို လံုး၀မေတြ႕ရေတာ့...။ ဒီလိုႏွင့္ တစ္ပတ္ကေနၿပီး ႏွစ္ပတ္ျဖစ္လာ ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာ “အၿမီး႐ွည္မ”တစ္ေကာင္ အျဖစ္ဆိုးတစ္ခုခုနဲ႔ႀကံဳေတြ႕ရရင္း ဒုကၡျဖစ္ကာ အသက္ဆံုး ႐ံႈးသြားခဲ့ရၿပီလား...၊ ဒါမွမဟုတ္ မိခင္စိတ္ေပ်ာက္သြားၿပီး တစ္ျခားတစ္ေနရာကို ထြက္သြားခဲ့တာလား ဟု အေတြးရခက္ေနခဲ့မိၾကေလေတာ့သည္။

က်န္ရစ္ခဲ့ေသာ ေၾကာင္ေပါက္စေလး ေလးေကာင္မွာ မ်က္စိသူငယ္နားသူငယ္ ျဖစ္ကာက်န္ေနခဲ့ေတာ့ ေလ၏။ ထိုရက္ပိုင္းအေတာအတြင္းမွာပဲ ေနာက္ထပ္ေၾကာင္ကေလးႏွစ္ေကာင္မွာ ႏို႔မေသာက္ရ၍ထင္ ပါသည္။ ေသဆံုးသြားခဲ့ၾကေလျပန္သည္။ ထိုအခါ အမိမဲ့ ေၾကာင္ကေလးႏွစ္ေကာင္မွာ ကင္(န္)တင္း တြင္ ေယာင္ခ်ာခ်ာျဖင့္ သနားစရာက်န္ရစ္ခဲ့ျပန္ေလေတာ့သည္။ အရင္ကလိုလည္း သိပ္ၿပီးမကစားၾက ေတာ့...။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေကၽြးေသာ ေပါင္မုန္႔ေလးမ်ား၊ မွ်င္၍ေကၽြးေသာ ၾကက္သားေၾကာ္အမႊာေလးမ်ား ကိုစားၿပီးလွ်င္ မနီးမေ၀းမွာ သြားၿပီး ေခြေခြေခါက္ေခါက္ေလးလဲွေနတတ္ၾကေတာ့၏။

သို႔ေသာ္ “အၿမီးတိုမ”ႏွင့္ သူ႔သားႏွစ္ေကာင္ကေတာ့ ကင္(န္)တင္းတြင္ စားလိုက္ၾကသည္မွာ အလုအ ယက္၊ ေဆာ့လိုက္ၾကသည္မွာလည္း လက္လက္ကိုစင္ေနေလေတာ့သည္။ (စိုင္းစိုင္းရဲ႕ “တစ္ေလာက လံုးကို ေျဗာင္းဆန္ေနတာပါပဲ”...ဟုဆိုႏိုင္မည္ထင္၏။) ထို႔ေၾကာင့္ ႐ြယ္တူခ်င္းျဖစ္ပါလွ်က္ ထိုအမိမဲ့ ေသာေၾကာင္ကေလးႏွစ္ေကာင္ထက္ အေမ႐ွိေသာေၾကာင္ကေလးႏွစ္ေကာင္က ပိုၿပီးထြားလာၾကသ လို႐ွိလာသည္။

တစ္ေန႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔လဖၻက္ရည္ေသာက္ဆင္းခ်ိန္တြင္ျဖစ္သည္။ အနီးအနားတြင္ လာေရာက္ကာ အ စာေတာင္းေနၾကေသာ ေၾကာင္ကေလးမ်ားကို ေကၽြးအၿပီး၊ သူတို႔ေတြလည္းစားအၿပီးတြင္ “အၿမီးတိုမ” က သူတို႔ေၾကာင္သဘာ၀အသံျဖင့္ သူ႔ကေလးႏွစ္ေကာင္ကိုေခၚေလ၏။ ထိုအခါ အမိမဲ့သားေၾကာင္က ေလးႏွစ္ေကာင္ကလည္းေရာေယာင္ၿပီး(သူတို႔အေမသူတို႔ကိုေခၚတယ္ထင္သလားမသိပါ၊)“အၿမီးတိုမ” ထံ အေျပးအလႊားေလး သြားလိုက္ၾကတာကို ကၽြန္ေတာ္ေတြ႕လိုက္ရပါသည္။

မ်က္စိေ႐ွ႕မွာပင္ “အၿမီးတိုမ”က အနားသို႔ေရာက္လာေသာ ထိုအမိမဲ့သား ေၾကာင္ေလးႏွစ္ေကာင္ကို ပါးစပ္မွ ခြီးကနဲေနေအာင္ ေဒါသတႀကီးေအာ္ေငါက္ရင္း လက္တစ္ဖက္ျဖင့္ပါ ထိုသားေပါက္ေလးႏွစ္ ေကာင္ကို တစ္ခ်က္စီ လွမ္းကုတ္လိုက္တာ ကၽြန္ေတာ္ေတြ႕လိုက္ရသည္။ ထိုအခါေၾကာင္ကေလးႏွစ္ ေကာင္မွာ ထိတ္လန္႔ေၾကာက္႐ြံ႕စြာျဖင့္ အနားတြင္႐ွိေသာ ကြန္ကရစ္ေရႏႈတ္ေျမာင္းတိမ္တိမ္ေလးထဲ သို႔ ကေသာကေမ်ာေျပးဆင္းသြားၾက႐ွာေလေတာ့၏။

ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲမွာ ၀ုန္းခ,နဲ ေပါက္ကြဲသြားမိ၏။ ၾကည့္စမ္းပါဦး...။ လုပ္ရက္လိုက္တာ...၊ အၾကင္နာ တရားေတာ္ေတာ္မဲ့တာပဲ...ဟုလည္း စိတ္ထဲမွေရ႐ြတ္မိသည္။ ေနာက္ သူ႔ကေလးႏွစ္ေကာင္ကိုသာ ဟိုလွ်က္၊ ဒီလွ်က္လုပ္ေပးေနေသာ ထိုေၾကာင္“အၿမီးတိုမ”ကို ကၽြန္ေတာ့္အေ႐ွ႕စားပြဲခံုေပၚတြင္႐ွိေနခဲ့ ေသာ ေကာ္ဖီခြက္ျဖင့္ ေကာက္ေပါက္လိုက္မိေလေတာ့သည္။ (ႀကီးႏိုင္ငယ္ညွင္းလုပ္တာကို မႀကိဳက္ ႏွစ္သက္ေသာ ကၽြန္ေတာ္၊ ကိုယ္တိုင္ ႀကီးႏိုင္ငယ္ညွင္းလုပ္မိတာ အခုဒီစာေရးေနရင္းနဲ႔မွ ျပန္စဥ္းစား မိပါသည္။)

ပါးစပ္မွလည္း ႐ိုင္းျပစြာျဖင့္ “ေသစမ္းကြာ...၊ ေတာ္ေတာ္ဆိုးတဲ့ေကာင္မ”...ဟု ေရ႐ြတ္မိခဲ့ေသး၏။

ကၽြန္ေတာ္ပစ္လိုက္ေသာ ေကာ္ဖီခြက္မွာ အေႂကြေစ့ထည့္ၿပီး၀ယ္ရေသာစက္မွ နက္(စ္)ေကာ္ဖီ တံ ဆိပ္ႏွိပ္ထားေသာ စကၠဴခြက္ေလးျဖစ္သည့္အျပင္ ခြက္ထဲတြင္လည္း ေကာ္ဖီက ဖင္ကပ္ေလာက္ပဲ က်န္ေတာ့တာေၾကာင့္ ပစ္မွတ္ျဖစ္ေသာထို“အၿမီးတိုမ”ဆီကိုမေရာက္ပဲလမ္းထက္မွာပင္ လြင့္က်၍ သြားေလေတာ့၏။ သို႔ေသာ္လည္း ထို“အၿမီးတိုမ” ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္ႏွာမွေဒါသထန္ေနေသာ အသြင္ႏွင့္ သူ႔ကိုလွမ္းပစ္လိုက္ေသာ ဟန္ေၾကာင့္ ေျပးလိုက္သည္မွာ ေထာင္၍ေနေတာ့သည္။ သူ႔ ကေလးႏွစ္ေကာင္ကလည္း အေနာက္ကေန ၀႐ုန္းသုန္းကားႏိုင္လွစြာျဖင့္ ေျပးၾကေလေတာ့သည္။

ထိုအျဖစ္အပ်က္ကို အစမွအဆံုးမျမင္လိုက္ရေသာ ေဘးနားမွာ႐ွိသည့္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားက “ဘာျဖစ္ တာလည္း”...ဟု ကၽြန္ေတာ့္ကို၀ိုင္းေမးၾက၏။ အျဖစ္အပ်က္အားသူတို႔ကို ျပန္ေျပာျပရင္း ကၽြန္ေတာ့္ ရင္ထဲတြင္ မိခင္မဲ့ ေၾကာင္ကေလးႏွစ္ေကာင္ကို သနားရင္း...၊ ထို“အၿမီးတိုမ”ကိုေတာ့ ေဒါသထြက္ ေနမိခဲ့ေတာ့သည္။

ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ အျပဳအမူကိုလည္း “အၿမီးတိုမ”က မွတ္မိသည္ထင္ပါသည္။ ေနာက္ရက္မ်ားတြင္ ကၽြန္ ေတာ့္အနားသို႔လာမကပ္ေတာ့...။ ကၽြန္ေတာ့္ကိုျမင္လွ်င္ တစ္ခ်ိဳးတည္း ထြက္ထြက္ေျပးတတ္ေလ ေတာ့၏။ တစ္ခါတစ္ေလ ကၽြန္ေတာ္ေကာ္ဖီစက္နားမွာ ရပ္၊ အေႂကြေစ့ထည့္ၿပီး ေကာ္ဖီခြက္ကို ရပ္ ေစာင့္ေနတုန္း သူႏွင့္ပတ္ပင္းတိုးလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္က မ်က္ႏွာထိ မ်က္ႏွာထားျဖင့္ (႐ိုင္းျပစြာ)“ဟဲ့... ေၾကာင္ဆိုးမ”ဟု ခပ္ေငါက္ေငါက္လွမ္းေခၚလွ်င္ပဲ...အဲ့ဒီ “အၿမီးတိုမ”ချမာ ေျပးလိုက္ရသည္မွာ ဖေနာင့္ႏွင့္ တင္ပါး တစ္သားတည္းက်ေလာက္ေအာင္ပင္။

သူကၽြန္ေတာ့္အနား မလာရဲေတာ့ သူ႔ကိုေကၽြးမည့္အစာမ်ားကို ထိုအမိမဲ့ေၾကာင္ကေလးမ်ားအားပို ေကၽြးလို႔ရသြားပါသည္။ (အရင္ကတည္းကကၽြန္ေတာ္သူ႔ကို ဆတ္စလူးထလြန္းလို႔(ကန္ေတာ့ပါေနာ္) မ်က္မုန္းက်ိဳးခဲ့တာ အေပၚမွာ ေရးခဲ့ၿပီးပါၿပီ။)

သို႔ေသာ္လည္း ေနာက္ပိုင္းတြင္မူ ထိုအမိမဲ့သားေၾကာင္ကေလးႏွစ္ေကာင္မွာ “အၿမီးတိုမ”ရဲ႕သားႏွစ္ ေကာင္က ျမက္ခင္းေပၚတြင္ တစ္ေကာင္ႏွင့္ တစ္ေကာင္လိုက္တမ္း ေျပးတမ္းကစားၾကတာ၊ ဖမ္းမိ ေသာအခါ ႏွစ္ေကာင္သား နားပန္းလံုးၾကတာ၊ ပုဏၰရိပ္ကိုင္းေပ်ာ့ေပ်ာ့ေလးမ်ားကို ခုန္တက္ၿပီး ယီး ေလးခိုစီးတာ... စတာေတြကို ေဘးကေန အတိုင္းသားျမင္ေနရေပမယ့္ ၀င္မေဆာ့ရဲၾက႐ွာေတာ့ပါ။ (“အၿမီးတိုမ”က ကိုက္မွာစိုးလို႔ ထင္ပါသည္။)

ိုထိုျမင္ကြင္းေလးကို ျမင္ရတိုင္း ကၽြန္ေတာ့္မွာ မိခင္မဲ့ေၾကာင္ကေလးႏွစ္ေကာင္ကို သနားတဲ့စိတ္မ်ား ရင္မွာ ျဖစ္ရမိ၏။ သူတစ္ပါးမိသားစု ေပ်ာ္ျမဴးစြာေဆာ့ေနၾကတာကို အေ၀းမွေငးၾကည့္ေနရ႐ွာေသာ ထိုေၾကာင္ကေလးႏွစ္ေကာင္ကို ကၽြန္ေတာ့္အျပင္ တစ္ျခားျမန္မာလူမ်ိဳးအလုပ္သမားမ်ားကပါ ဂ႐ု ဏာသက္ခဲ့ၾကရေလ၏။ သို႔ေသာ္လည္း ဘာဆို ဘာမွမတတ္ႏိုင္ခဲ့ၾက...။

ထိုအျဖစ္အပ်က္မ်ားအလြန္ တစ္ပတ္ေက်ာ္ေက်ာ္ၾကာျမင့္ေသာေန႔တစ္ေန႔တြင္ျဖစ္၏။ ညပိုင္းအလုပ္ ဆင္းေနရေသာကၽြန္ေတာ္....။ တစ္ည ညဥ့္သံုးနာရီခန္႔တြင္ ေဆးလိပ္ေသာက္ခ်င္လာ၍(လူမိုက္အ လုပ္ကိုလုပ္ရန္) ကင္(န္)တင္းကို တစ္ေယာက္တည္းဆင္းလာမိခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ကၽြန္ေတာ္တို႔ေဆး လိပ္ေသာက္ဖို႔ သတ္မွတ္ထားသည့္ ေနရာေလးသို႔မေရာက္ေသးခင္လွမ္းျမင္လိုက္ရေသာ ျမင္ကြင္း တစ္ခုေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္ေျခလွမ္းမ်ားကို ဆက္လွမ္းလို႔မရႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ျဖစ္သြားရပါသည္။ ေနာက္ တစ္ကိုယ္လံုးလည္း ၾကက္သီး၊ ေမႊးညွင္းမ်ား ထ,လာတဲ့အထိ (ဘာရယ္မွန္းမသိေသာ) ခံစားခ်က္တစ္ခု ကိုလည္း ခံစားလိုက္ရပါသည္။

ကင္(န္)တင္းမွ ဖ်ာက်ေနေသာ မီးေရာင္လဲ့လဲ့ေအာက္တြင္ေၾကာင္ကေလး ေလးေကာင္အားႏို႔တိုက္ ေကၽြးေနခဲ့ေသာ ကၽြန္ေတာ္မ်က္မုန္းက်ိဳးခဲ့သည့္ “အၿမီးတိုမ”...။ ႏို႔တိုက္ရင္းနဲ႔ ထို ကေလးမ်ားအား တစ္လွည့္စီ ခႏၶာကိုယ္ေလးမ်ားေပၚကို လွ်ာျဖင့္ သိမ္းလ်က္ေပးေနခဲ့ေသာ “အၿမီးတိုမ”...။ သူ႔ရဲ႕က ေလးႏွစ္ေကာင္ႏွင့္အတူ မိခင္မဲ့ကေလးႏွစ္ေကာင္ကိုပါ ယုယစြာ ၾကင္နာေနခဲ့ေသာ “အၿမီးတိုမ”..။

ကၽြန္ေတာ္ေ႐ွ႕ဆက္မသြားျဖစ္ေတာ့...။ (ကၽြန္ေတာ့္ကိုျမင္လွ်င္ “အၿမီးတိုမ” ထြက္ေျပးခဲ့ပါက ၿငိမ္းခ်မ္းေန ခဲ့ေသာ သူတို႔ အေျခအေနေလး ပ်က္ယြင္းသြားမွာစိုးရိမ္မိလို႔သာျဖစ္ပါသည္။) ေနာက္သို႔ ျပန္လွည့္ခဲ့ရင္း (ေဆးလိပ္ေသာက္ခ်င္ေနေသာအခ်ိန္တြင္ မေသာက္လိုက္ရေသာ္လည္း) ရင္ထဲမွာတစ္ခုခုအတြက္ ေက်နပ္ ေနခဲ့မိသလိုပင္...။

ေနာက္ရက္မ်ားတြင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ “အၿမီးတိုမ” ႏွင့္သူ႔သားေလးႏွစ္ေကာင္၊ ေနာက္ ေမြးစားသား ေလးႏွစ္ေကာင္ျဖင့္ ေပ်ာ္႐ြင္စြာ ေျပးလႊားကစားေနၾကတာ...၊ ေနာက္ အလုအယက္ ႏို႔၀ိုင္းစို႔ေနၾကတာ ေတြကို ေတြ႕ေနခဲ့ရပါေတာ့သည္။ ေတြ႕ရတိုင္လည္း ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲမွ “အၿမီးတိုမ”ကို သူ မသိႏိုင္ခဲ့ ေပမယ့္ ေတာင္းပန္ေနမိရင္း..၊ မိခင္မဲ့ေၾကာင္ကေလးမ်ားကိုယ္စား“အၿမီးတိုမ”ကို က်ိတ္ကာ ေက်းဇူး တင္ေနမိခဲ့ပါေတာ့သည္။ ေနာက္ၿပီးေတာ့လည္း“အၿမီးတိုမ”တစ္ေကာင္ ေၾကာင္ကေလးမ်ားတြင္ မိခင္ မ႐ွိေတာ့တာ တစ္ကယ္ပဲသိသြားလို႔လား...? ဒါမွမဟုတ္ မိခင္မဲ့ေၾကာင္ကေလးမ်ားကို သားသမီးခ်င္း ကိုယ္ခ်င္းစာၿပီး သနားသြားလို႔ လက္ခံလိုက္တာလား...?စသျဖင့္ ေတြးေနမိပါသည္။ (တစ္ကယ့္ အ ျဖစ္မွန္ကိုေတာ့ “အၿမီးတိုမ”တစ္ေကာင္မွလြဲၿပီး ဘယ္သူမွမသိႏိုင္ပါ...။)

ေနာက္ၿပီး သူတို႔ေတြအခ်င္းခ်င္း ခ်စ္ခင္ရင္းႏွီးစြာ ကစားေနၾကတာကိုျမင္တိုင္း ဒီႏွစ္ ဧပရယ္လ လယ္ ေလာက္တြင္ သူ႔ဘေလာ့(ဂ္)မွာေရာ ဒီ“အိပ္မက္မ်ား”မွာပါ ေရးသားခဲ့ေသာ “မေလး” (အစ္မ တစ္ျပည္ သူ အိမ့္ခ်မ္းေျမ႕ရဲ႕)“ပင္ဂြင္း နဲ႔ ေဆာ္လမြန္တို႔ အိမ္အျပန္”...ဆိုေသာ ႐ုပ္႐ွင္ခံစားမႈ ေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္ ထဲမွ “တိရစာၦန္ေတြဟာလဲ တစ္ခါတစ္ရံမွာ လူသားေတြထက္ လူသားဆန္စြာနဲ႔”...ဆိုတဲ့ စာသားေလး ကို သတိရေနမိတတ္ခဲ့ပါေတာ့သည္။

~~~~~~~@@@@~~~~~~~

(ပံုေလးကို ဒီေနရာမွ ယူသံုးပါတယ္ခင္ဗ်ာ....။)

======================================================

“မေလး”ေရ...

ႀကိဳတင္ခြင့္မေတာင္းပဲ “မေလး”ရဲ႕ ပို႔(စ္)ထဲက စာသားေလးကို ယူသံုးမိလို႔ ဒီေနရာေလးကေနၿပီး ေလး စားစြာေတာင္းပန္လိုက္ပါတယ္....။ ခြင့္လႊတ္ပါခင္ဗ်ာ...။

======================================================

ခ်စ္ျခင္းအားျဖင့္....

ဏီလင္းညိဳ