“အမွတ္တမဲ့မ်ား”.... ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္....(၁)

အမွတ္တမဲ့(က)
~~~~~~~~~~~
ကၽြန္ေတာ္ မူလတန္းေက်ာင္းသားဘ၀တုန္းက ျဖစ္ပါသည္။

ေက်ာင္းဆင္းခါနီးအခ်ိန္တြင္ ဆရာမက ကိုယ့္ပစၥည္းမ်ားကို ကိုယ္တိုင္ျပန္စစ္ရန္ သတိေပးတာေၾကာင့္ လြယ္အိတ္ကို စားပြဲခံုေပၚတင္ရင္း အထဲမွ ေပတံ၊ စာအုပ္ႏွင့္ ကြန္ပါဘူးစ,တာေတြ စံု၊ မစံုကို ေမႊေႏွာက္ကာ ကၽြန္ေတာ္စစ္ေဆးေနမိ၏။ ထိုအခိုက္ အတန္းရဲ႕ေ႐ွ႕ဆံုး႐ိွခံုတြင္ ထိုင္ ေနခဲ့ေသာ ကၽြန္ေတာ့္စားပြဲႏွင့္ ဆက္ေနေသာစားပြဲခံုတြင္ ထိုင္ေနခဲ့ေသာဆရာမက ကၽြန္ေတာ့္ကို ၾကည့္ရင္းအမွတ္မထင္ ေျပာခဲ့ေလသည္။

“သားရယ္....၊ မင္း ေတာ္ေတာ္ညစ္ပတ္ပါလားကြယ္....။
ၾကည့္စမ္း... မင္း လြယ္အိတ္အမွီးမွာ ဇီးေစ့တစ္ေစ့ ကပ္လို႔”....

ကမန္းကတန္းျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ကခ်င္လြယ္အိတ္အစိမ္းေရာင္ေလး၏ ဖင္ပိုင္းကို လွည့္ပတ္ၾကည့္မိေတာ့ ဟုတ္ပါသည္။ လြယ္အိတ္အမွီးဖ်ား ေလးတြင္ ဇီးေစ့ေလးတစ္ေစ့က ကပ္လွ်က္သား...။ ကပ္ေနတာမ်ား ဘယ္ေလာက္ေတာင္မွ ၾကာေနခဲ့ၿပီလည္းမသိႏိုင္ေတာ့...။ ဇီးေစ့ေလးမွာျဖင့္ ေျခာက္ေတာင္ေနခဲ့ၿပီ....။

ဇီးေစ့ေလးကို လြယ္အိတ္အမွီးဖ်ားမွေန အသာဆြဲခြာရင္း ႐ွက္ၿပံဳးေလးတစ္ခုကို ဆရာမအားကၽြန္ေတာ္ၿပံဳးျပခဲ့မိ၏။ ေဘးနားက သူငယ္ခ်င္းကမူ ကၽြန္ေတာ့္အျဖစ္ကိုၾကည့္ၿပီး သူ႔လက္ၫိႈးေလးကို ေကြးခ်ည္...၊ ဆန္႔ခ်ည္လုပ္ကာ ‘ကေရာ္... ကေရာ္.... ႐ွက္ပါတယ္’.... ဟု ကၽြန္ေတာ့္ကိုတိုး တိုးေလး ႀကိတ္ေလွာင္ေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္က ‘ဘာျဖစ္လဲ... ဘာျဖစ္လဲ’.... ဟု အ႐ွက္ေျပျပန္ေျပာခဲ့တာ မွတ္မိေနေသး၏။ ေနာက္.... အဲ့ဒီ အေၾကာင္းေတြကို (ကေလးပီပီ) ကၽြန္ေတာ့္ေခါင္းထဲမွာ ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ ျဖစ္သြားခဲ့ျပန္သည္။ ေက်ာင္းဆင္းကာနီးၿပီးကိုး...။

ေက်ာင္းဆင္းေတာ့ ေမေမက လာႀကိဳသည္။ ထံုးစံအတိုင္း ေမေမႏွင့္ကၽြန္ေတာ္ အိမ္အျပန္လမ္းတြင္စကားေတြေဖာင္ဖြဲ႕ေနမိၾက၏။ ေမေမကကၽြန္ ေတာ့္ကို ‘ဒီေန႔ ေက်ာင္းမွာ အ႐ိုက္ခံရေသးသလား’...ဟုေမး၏။ ေနာက္... စာေတြေရာ ရရလား...၊ ထမင္းေရာ ကုန္ေအာင္စားရဲ႕ လား... စ,သျဖင့္ ေမးခြန္းေတြ တစ္တြတ္တြတ္ဆက္ေမးေလေတာ့သည္။ ေမေမရဲ႕ေမးခြန္းေတြကို ‘အင္း’...ေပါင္းေျမာက္မ်ားစြာျဖင့္ ျပန္ေျဖေနခဲ့ ရင္း...၊ ႐ုတ္တရက္ ေက်ာင္းဆင္းကာနီးအခ်ိန္က လြယ္အိတ္တြင္ ဇီးေစ့ကပ္ေနခဲ့ေသာအျဖစ္ကိုသတိရသြားမိၿပီး ‘အမွတ္တမဲ့’...ေမေမ့ကိုျပန္၍ ေျပာျပမိေလသည္။

ထိုအခါ ေမေမက လွမ္းေလွ်ာက္ေနဆဲျဖစ္ေသာ သူ႔ေျခလွမ္းမ်ားကိုရပ္တန္႔ကာ ႐ုတ္တရက္ ကၽြန္ေတာ့္ေ႐ွ႕တြင္ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္ခ်လိုက္ေလ သည္။ ေနာက္... သူ႔ေ႐ွ႕တြင္ရပ္ေနေသာ (လက္ေတာက္ေလာက္သာ႐ွိေသးသည့္) အေကာင္ေသးေသးေလးကၽြန္ေတာ့္ကို ေျခဆံုး၊ ေခါင္းဆံုး ၾကည့္ေနေလေတာ့သည္။ ေမေမ့ရဲ႕ မ်က္၀န္းထဲမွာ မ်က္ရည္စတခ်ိဳ႕ရစ္၀ဲေနခဲ့တာကို (ထိုစဥ္က) ဘာေၾကာင့္မွန္း ကၽြန္ေတာ္နားမလည္တတ္ခဲ့ပါ ။ (ေနာက္ ကၽြန္ေတာ္ႀကီးလာေတာ့မွ စဥ္းစားတတ္ခဲ့မိသည္မွာ ေမေမသည္ သူမ၏အေထြးဆံုးသားေလးျဖစ္ေသာ ကၽြန္ေတာ့္ကို ဆရာမက ‘သိပ္ ညစ္ပတ္တာပဲ’...ဟု ေျပာတာကိုခံလိုက္ရ၍ ၀မ္းနည္း၊ စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားရျခင္းပဲ...ဟူ၍ပင္။)

ထိုကဲ့သို႔မ်က္ရည္၀ဲလွ်က္ ကၽြန္ေတာ့္ကိုေျခဆံုးေခါင္းဆံုးၾကည့္ရင္း ေမေမကေျပာေလသည္။

“ဟုတ္ပ...သားရယ္...၊ မင္းတစ္ကိုယ္လံုးမွာလည္း ေဆာ့ထားတာ
ေပပြလို႔...ေၾကာင္ခ်ီး႐ုပ္ကေလးေတာင္ ေပါက္ေနမွကိုးကြဲ႕...။
ဆရာမေျပာမယ္ဆိုရင္လည္း ေျပာခ်င္စရာပါပဲကြယ္”....

သို႔ေသာ္လည္း ေနာက္တစ္ေန႔မွစ၍ ေမေမသည္ ကၽြန္ေတာ့္ကိုေက်ာင္းပို႔ကာနီးအခ်ိန္ဆိုလွ်င္ လိုအပ္သည္ထက္ပိုမိုကာအလုပ္႐ႈပ္ရ႐ွာေလေတာ့ ၏။ ခါတိုင္းထက္ပို၍ ကၽြန္ေတာ့္တစ္ကိုယ္လံုး သန္႔သန္႔႐ွင္း႐ွင္း ျဖဴျဖဴစင္စင္႐ွိေနေစဖို႔အတြက္ပဲျဖစ္သည္။ သံုးထည္မွ်သာ႐ွိေသာ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ေက်ာင္းစိမ္းအက်ႌေသးေသးေလးမ်ားကို ေဖြးဆြတ္ေနေစရန္ ေသခ်ာေလွ်ာ္ဖြပ္ရ၏။ ေမႊးပ်ံ႕ၿပီးေခါက္႐ိုးက်ိဳးေနေစရန္အတြက္လည္း မီးေသြးမီးပူ ေလးျဖင့္ ပိုမိုဂ႐ုတစိုက္တိုက္ေပးလာရသည္။ ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္ေရာက္ခဲ့ရင္လည္း လာႀကိဳရင္း အျပန္လမ္းတြင္ ‘သားကို ဆရာမကညစ္ပတ္တယ္ လို႔ေျပာေသးလား’....ဟု ေမးရတာလည္း ခဏခဏပင္...။

ကၽြန္ေတာ့္အထက္မွ အတန္းႀကီးေသာ အစ္မႏွစ္ယာက္ႏွင့္ အစ္ကိုတစ္ေယာက္၏ေ၀ယ်ာ၀စၥမ်ားအျပင္ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ပါပိုမိုဂ႐ုစိုက္လာရတာ ေၾကာင့္မို႔ ေမေမချမာ (ထိုစာသင္ႏွစ္က) ပိုပင္ပန္းခဲ့ရပါသည္။

ကၽြန္ေတာ့္ကို ဆရာမကေနာက္တစ္ခါေျပာတာခံရမွာ ေမေမစိုးရိမ္ေနခဲ့ရဟန္တူပါသည္။ (သို႔ေသာ္လည္း ဆရာမက ကၽြန္ေတာ့္ကိုသက္သက္မဲ့ ႏွိမ္၍ေျပာျခင္းမဟုတ္တာကို ေမေမသိခဲ့ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္က ေပက်ံေနေအာင္ ေဆာ့တတ္တဲ့ ေမ်ာက္ကေလးကိုး....။)

ေနာက္ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္မွာလည္းေက်ာင္းတြင္သန္႔သန္႔႐ွင္း႐ွင္းမေနခဲ့၊ မကစားခဲ့ဘူဆိုလွ်င္ကၽြန္ေတာ္လိုခ်င္သည့္ ပန္းခ်ီဆြဲသည့္ ပံုဆြဲစာအုပ္ ႏွင့္ ေရာင္စံုခဲတံမ်ားကို ၀ယ္မေပးေတာ့ဘူး....ဟူသည့္ ေမေမရဲ႕ရာဇသံေၾကာင့္ အရင္တုန္းကလို သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ (ေက်ာင္းတြင္) နားပန္း လံုးတမ္း၊ အျမင့္ခုန္တမ္း၊ စိန္ေျပးတမ္း၊ ေနာက္... ဆြဲလား ယမ္းလားနည္းျဖင့္ ကစားရေသာ အ႐ူးမႀကီး မစာဥ...စသည့္ ကစားနည္းမ်ားကို ၀င္ မကစားျဖစ္ေတာ့....။ လက္ေ႐ွာင္၍သာ ေနလိုက္ရေတာ့သည္။

ဒီလိုနည္းမ်ိဳးျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္သည္ ကေလးဘ၀က (ကေလးပီပီ) ‘အမွတ္တမဲ့စကားတစ္ခြန္း’ေၾကာင့္ ေမေမချမာ ၀မ္းနည္းရ...၊ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ ခဲ့ရ...၊ ပင္ပန္းခဲ့ရ႐ံုမွ်သာမကေသး....။ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္လည္း ကစားခ်င္ေသာ ကစားနည္းတစ္ခ်ိဳ႕ကို (ထိုစာသင္ႏွစ္ တစ္ႏွစ္တာအတြင္း) ေက်ာခိုင္းခဲ့ရဖူးတာကို တစ္ခါတစ္ရံ ျပန္ၿပီးေအာက္ေမ့၊ သတိတရ႐ိွေနခဲ့မိပါသည္။ ။

===========
က်န္တဲ့ ‘အမွတ္တမဲ့’ေလးေတြကို ေနာက္ေန႔မွပဲ ဆက္ေရးေတာ့မယ္ေနာ္...။
အလုပ္လုပ္ရဦးမွာမို႔လို႔ပါခင္ဗ်ာ...။
===========

ခ်စ္ျခင္းအားျဖင့္ .....

ဏီလင္းညိဳ....