Thursday, October 29, 2009

အၿမဲစိမ္းေတာ...



      သူေနခဲ့သည့္ၿမိဳ႕ကေလးထဲကိုေျခခ်မိေတာ့ ညမီးသီးမ်ားပင္အၿပိဳင္အဆိုင္လင္းဖ်ာစ,ျပဳေနခဲ့ေလၿပီ...။ လမ္းမထက္တြင္ ဟိုမွဒီသို႔ သြားလာေနၾကေသာသူမ်ား၊ ပလက္ေဖာင္းေပၚမွေစ်းသည္မ်ား၏ အၿပိဳင္အဆိုင္ ေစ်းေခၚေနသံမ်ား၊ လဖၻက္ရည္ဆိုင္မ်ားဆီမွ သီခ်င္းသံမ်ား၊ စက္ဘီး၊ ဆိုက္ကားစသည္တို႔ထံမွ ကလင္က လင္ျမည္သံမ်ား၊ ကားဟြန္းတီးသံမ်ား...စသည္တို႔ျဖင့္ ညခင္းကေလးကဆူညံစြာအသက္၀င္ေနခဲ့ေလသည္။ ထိုအသံမ်ားကို ႏွစ္ၿခိဳက္စြာနားေထာင္ရင္းသူ၏ အိမ္အျပန္ေျခလွမ္းမ်ားကိုခပ္သြက္သြက္ေလး လွမ္းေနမိခဲ့  ၏။ ေမြးရပ္ေျမ၏ ေလထုကိုမက္ေမာစြာ သူထပ္မံ႐ွဴ႐ွိက္မိျပန္သည္။ ဘယ္ႏွစ္ႀကိမ္ေျမာက္႐ွဴမိျခင္းမွန္း ကိုယ္တိုင္ပင္ မေရတြက္ႏိုင္ေတာ့....။

**********
       သူတို႔အိမ္႐ွိရာ လမ္းသြယ္ေလးထဲသို႔ သူ၀င္လာခဲ့သည္။ ခပ္ေစာေစာက ဆူညံသံေလးမ်ားသည္ သူတို႔လမ္းကေလးထဲတြင္ ေရးေရးမွ်အရာမထင္ႏိုင္ေတာ့....၊ ဟိုး...... ခပ္ေ၀းေ၀းတြင္ မႈန္ျပစြာက်န္ရစ္ခဲ့ ေလၿပီ...။

      ၿခံတံခါး၀တြင္ သူရပ္လိုက္သည္။ တံခါးခ်က္ကို မဖြင့္ေသးပဲ ၿခံထဲသို႔ လြမ္းဆြတ္တမ္းတမႈမ်ားစြာျဖင့္ သူလွမ္းၾကည့္မိလိုက္ေသးသည္။ အုန္းလက္႐ွည္႐ွည္သြယ္သြယ္ေလးမ်ားသည္ ညအေမွာင္ထဲ တစ္စြန္းတစ ေရာက္ေနခဲ့ေသာ မီးေရာင္တစ္ခ်ိဳ႕ေအာက္တြင္ လက္ပစြာျဖင့္ ေလစီးေၾကာင္းအလိုက္ ဟိုငဲ့... သည္ငဲ့ျဖင့္ ယိမ္းႏြဲ႕ေနၾကတာကိုေတြ႔ရ၏။ သူ႔ရဲ႕အိမ္ကေလးကေတာ့ မိုးခ်ဳပ္ၿပီးစ ညဥ့္ဦးယံေကာင္ကင္တစ္ခုရဲ႕ေအာက္ မွာ မီးေရာင္ကေလး...တစ္လဲ့လဲ့ႏွင့္....။

       ေနာက္...ၿခံတံခါးကိုအသာတြန္းဖြင့္ၿပီး ေျခလွမ္းႏွစ္ဆယ္စာေလာက္အကြာမွာ႐ွိသည့္ အိမ္ကေလးဆီ သို႔ ျဖည္းညင္းစြာ သူေလွ်ာက္သြားလိုက္သည္။ အိမ္နားသို႔မေရာက္ခင္ စိုက္ထားေသာပန္းပင္မ်ားအနားမွ အျဖတ္တြင္ ဟိုး... အရင္တုန္းက သူစိုက္ထားခဲ့ဖူေသာ အျဖဴေရာင္အပြင့္ေသးေသးေလးမ်ားပြင့္တတ္သည့္ ႏွင္းဆီပင္ေလးမ်ား႐ွိေလဦးမလား... ဟုေတြးရင္း တစ္ခ်က္ငဲ့ၾကည့္မိေသး၏။ မလင္းတလင္းမီးေရာင္ႏွင့္ အ ျခားအပင္မ်ားေၾကာင့္ သဲကြဲစြာမျမင္ရ...။ သို႔ေသာ္လည္း ‘႐ွိခ်င္မွ ႐ွိေတာ့မွာပါေလ’....ဟု ေတြးမိျပန္သည္။ ဟုတ္သည္...၊ သူအိမ္က ထြက္ခြာလာခဲ့သည္မွာ ႏွစ္ေတြအေတာ္ၾကာေညာင္းခဲ့ၿပီပဲေလ...။

     တစ္ထပ္တည္းသာ႐ွိသည့္ ေျမစိုက္သစ္သားအိမ္ေလးေ႐ွ႕ေရာက္ေတာ့ သူ႔ေျခလွမ္းေတြရပ္တန္႔လိုက္ ၏။ ေနာက္...အိမ္ေ႐ွ႕တံခါး၀ အကြယ္နားမွကပ္ၿပီး အိမ္ေ႐ွ႕မ်က္ႏွာစာတြင္႐ိုက္ထားေသာ သစ္သားေခ်ာင္း ေလးမ်ားၾကားမွတစ္ဆင့္ အိမ္ထဲသို႔ ခိုး၍ေခ်ာင္းၾကည့္မိလိုက္သည္။ ႐ုတ္တစ္ရက္မ်ားသူ႔ကိုျမင္လိုက္ရလွ်င္ ေမေမမ်ား အံ့ၾသသြားေလမလား....ဟူ၍လည္း ေတြးလိုက္မိေသးသည္။ ေမေမတင္မကပါဘူး..၊ အကုန္လံုး ေတာ့ အံ့ၾသ၀မ္းသာသြားၾကမွာေသခ်ာတယ္...ဟု ထပ္မံေတြးလိုက္မိေတာ့ သူ႔မ်က္၀န္းေတြ အၿပဳံးေရာင္ႏွင့္ လဲ့လဲ့သန္းလာခဲ့ရ၏။

       သစ္သားေခ်ာင္းေလးမ်ားၾကားမွ ျမင္ေနရေသာ သူ႔ျမင္ကြင္းထဲတြင္ အိမ္ေ႐ွ႕၊ ေခါင္းရင္းနားမွာ႐ွိသည့္ ဘုရားေက်ာင္းေဆာင္ေ႐ွ႕မွာ ဘုရား႐ွိခိုးေနေသာ ေဖေဖ့ကိုေတြ႔ရ၏။ ဘုရား႐ွိခိုးၿပီးသြားလို႔ ေမတၱာပို႔၊ အမွ် ေ၀ခဲ့မယ္ဆိုရင္... အေ၀းေရာက္ေနခဲ့ရေသာသူ႔အတြက္ ထိပ္ဆံုးကပါေနမွာေသခ်ာတယ္...ဟု ထပ္မံေတြး လိုက္မိျပန္ေတာ့ သူ႔ႏႈတ္ခမ္းေတြ အလိုလိုေနရင္းၿပံဳးလာမိပါသည္။ ေဖေဖဘုရား႐ွိခိုးေနေသာ ေနရာေလး ရဲ႕ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ သူ႔အစ္မက အ၀တ္အစားေတြကို မီးပူတိုက္ေနတာေတြရ၏။ သူ႔အစ္ကိုကိုေတာ့ မေတြ႕ ရ...။ ဒီအခ်ိန္ဆို လဖၻက္ရည္ဆိုင္ ေရာက္ေနေလာက္ၿပီထင္တယ္...ဟု သူေတြးမိလိုက္ေသးသည္။

      ေနာက္.. သူ႔အၾကည့္မ်ားက အစ္မႏွင့္ မနီးမေ၀းေနရာေလးကိုေရာက္သြားသည္။ သူ႔ရင္ထဲတြင္ အရာ အားလံုးၿပီးျပည့္စံုသြားသလို ခံစားလိုက္ရသည္။ ထိုေနရာေလးတြင္မူ မ်က္လႊာေလးကို ၿငိမ္းၿငိမ္းခ်မ္းခ်မ္း ခ် ထားကာ ပုတီးထိုင္စိတ္ေနခဲ့ေသာ သူ႔ရဲ႕ “ေမေမ”....။

      သူ႔မ်က္၀န္းမ်ားက တမ္းတ၊ လြမ္းဆြတ္ျခင္းမ်ားစြာျဖင့္ စြတ္စိုလာခဲ့ရသည္။ ဘာရယ္ေၾကာင့္မွန္းမသိရ ဘဲ ၀ဲတက္လာခဲ့ေသာ မ်က္ရည္စမ်ားကို မ်က္ေတာင္ျဖင့္တစ္ဖ်ပ္ဖ်ပ္ခတ္လိုက္ရင္း ေမေမ့ကို သူအေသအ ခ်ာ စိုက္ၾကည့္ေနမိခဲ့၏။ အခု သူ႔ျမင္ကြင္းထဲမွ ေမေမသည္ အေတာ့္ကို အိုမင္းသြားေလခဲ့ၿပီ....။

      လြန္ခဲ့သည့္ ေျခာက္ႏွစ္၊ ခုႏွစ္ႏွစ္ကာလတုန္းက ေရျခားေျမျခား ေဒသေလးတစ္ခုတြင္ သူသြားေရာက္ အလုပ္လုပ္ခ်င္ပါသည္...ဟု ခြင့္ပန္ခဲ့စဥ္တုန္းက ခါးခါးသီးသီးျငင္းဆန္ခဲ့တဲ့ ပံုစံမ်ိဳး လံုး၀မဟုတ္ေတာ့ပါ။ သူ မွတ္မိေနေသးသည္။ ထိုအခ်ိန္တုန္းက ေမေမထံ သူခြင့္ပန္စြာ ဖြင့္ဟေျပာခဲ့ေလေတာ့ ေမေမက....

   “ေတာ္စမ္းပါ သားငယ္ေလးရယ္...၊ မင္းအေၾကာင္းကို ေမေမေကာင္းေကာင္းသိပါတယ္...။ မင္း..ဟာ အင္မတန္မွ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းေနခ်င္တတ္တဲ့သူ..၊ မင္းဘာသာ မင္းရဲ႕ပံုမွန္အလုပ္ကေလးကိုလုပ္ၿပီးေတာ့ ပဲ ေနစမ္းပါကြယ္...။ မင္းကို အပင္ေလးေတြစိုက္လိုက္၊ အလုပ္ကေလးသြားလိုက္၊ ျပန္လာလိုက္၊ မင္းရဲ႕ ငါး ကန္ေလးေတြကို ေရလဲေပးလိုက္၊ မင္းရဲ႕ ေၾကာင္ကေလးေတြနဲ႔ေဆာ့လိုက္၊ ေနာက္ၿပီး...ဂီတာတီးလိုက္၊ မင္း၀ါသနာပါတဲ့ စာေတြ၊ ကဗ်ာေတြ၊ သီခ်င္းေတြေရးလိုက္နဲ႔ ေမေမ့ မ်က္စိေ႐ွ႕မွာေနတာကိုပဲျမင္ခ်င္လွပါ တယ္ကြယ္...။ မင္းလုပ္ခ မင္းဟာမင္းသံုးစမ္းပါ...။ မေလာက္ရင္ ေမေမႏိုင္သေလာက္ ထပ္ေပးပါဦးမယ္.။
         ေမေမမေသခင္ေတာ့ မင္းကို ထမင္းႏွစ္နပ္ အၿမဲတင္ေကၽြးထားႏိုင္ပါတယ္ကြဲ႕...။ ဘယ္ကိုမွ... မင္း သြားစရာမလိုပါဘူး”....

     .... ဟု ေခါင္းတစ္ခါခါႏွင့္ ေဒါသတစ္ႀကီး ေျပာခဲ့ေသးသည္။ ငိုလည္းငိုခဲ့ေသး၏။ သို႔ေသာ္လည္း သူ႔ဘ ၀ေ႐ွ႕ေရးႏွင့္အတူ ဘ၀တစ္ခုမွာ တစ္ခါသာေတာ္စပ္ခြင့္ရေသာ မိဘမ်ားရဲ႕ေနာင္ေရးအတြက္ တတ္ႏိုင္သ ေလာက္ႀကိဳးစားၾကည့္ေပးခ်င္ခဲ့ေသာ သူ႔ရဲ႕ဆႏၵလိႈင္းတံပိုးေတြကို ေမေမ့ချမာ လြန္ဆန္ႏိုင္ျခင္းကင္းမဲ့စြာ ျဖင့္ ေနာက္ဆံုးေတာ့ လက္ေျမွာက္အ႐ံႈးေပးခဲ့ရပါသည္။

       လြန္ခဲ့သည့္ ႏွစ္အနည္းငယ္က ခြင့္ရက္အနည္းငယ္ရသျဖင့္ ထိုအိမ္ကေလးသို႔ ဧည့္သည္တစ္ဦးလိုပင္ သူျပန္ျဖစ္ခဲ့ေသးသည္။ ရက္အနည္းငယ္မွ်သာေနထိုင္ခြင့္ရခဲ့ေသာ ထိုအခ်ိန္ကထက္စာရင္ အခုျမင္ေနရခဲ့ ေသာ ေမေမ့႐ုပ္သြင္မွာ ပိုမိုအိုမင္းသြားခဲ့တာမို႔ သူ႔ရင္မွာ ထိခိုက္စြာခံစားရမိသည္။ ဇရာသေဘာကို သိေန ခဲ့လွ်က္ႏွင့္ နာက်ည္းမိသလိုလို...။

      ထိုအခ်ိန္တုန္းက သူျပန္ရမယ့္ရက္နီးလာေလေလ...၊ ေမေမ့မ်က္ႏွာမေကာင္းျဖစ္လာေလေလ....ဆို တာကို သူသတိထားမိခဲ့ေသးသည္။ သူျပန္မည့္ ထိုတစ္ညက အိမ္ကေလးရဲ႕အျပင္ဘက္တြင္ မိုးမ်ားသည္း ထန္စြာ႐ြာသြန္းေနခဲ့ပါသည္။ မနက္ေစာေစာ ေလဆိပ္ဆင္းမွာမို႔ အိမ္မွလူမ်ားကို လိုက္မပို႔ဖို႔သူေျပာခဲ့ေသး ၏။ အတူျပန္လာလည္သည့္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ စု၍အိပ္ရာ ၿမိဳ႕ထဲမွတည္းခိုခန္းေလးဆီသို႔ အၿပီး မသြားခင္ ထိုညကေလးက အိမ္႐ွိလူမ်ားကို သူကန္ေတာ့ရင္းႏႈတ္ဆက္ခဲ့ပါေသးသည္။ အားလံုးရဲ႕ စိုလဲ့ေနခဲ့ေသာမ်က္ ၀န္းမ်ားကို ရင္ဆိုင္ႏိုင္ျခင္းမ်ား မ႐ွိခဲ့ရပါ...။ ဖိနပ္ခၽြတ္ေလးတြင္ထိုင္ၿပီးဖိနပ္စီးေနေသာ (အိမ္မွ ေနာက္တစ္ ေခါက္ထပ္ေ၀းဦးမည္ျဖစ္ေသာ) သူ႔ကိုေမေမက သူထိုင္ရာမွအ,ထတြင္ တင္းက်ပ္စြာေပြ႕ဖက္လွ်က္....

   “ဒီတစ္ေခါက္...သြားရင္ေရာ...ဘယ္ေလာက္ေတာင္ၾကာေအာင္ေနဦးမွာလည္းကြယ္.....သားငယ္ေလး ရယ္”... ဟု ငို႐ႈိက္ရင္းေမးခဲ့ပါသည္။ သူက ... ႐ွင္မေတာင္သနပ္ခါးရနံ႔ သင္းသင္းေလးေမႊးပ်ံ႕၍ေနခဲ့သည့္ ေမေမ့ရဲ႕ လည္ဂုတ္ေနရာေလးကို အသာငံု႔နမ္းၿပီး “သိပ္မၾကာပါဘူးဗ်ာ”.... ဆိုေသာစကားေလးကို အသံမ တုန္ခါေအာင္ႀကိဳးစားေျပာခဲ့ရေသးပါသည္။ ေနာက္... သူ႔ထက္အရပ္နိမ့္ေသာ ေမေမ့ရဲ႕ ပခံုးထက္မွအက်ၤီစ ေလးအေပၚတြင္ စိုလာေသာမ်က္ရည္မ်ားကို ခိုး၀ွက္စြာ ပြတ္သုတ္ခဲ့မိတာ....ေမေမမွလြဲၿပီး ဘယ္သူမွ မသိ ႏိုင္ခဲ့ပါ... ဟု သူထင္မိခဲ့၏။

      သူအလုပ္လုပ္ရေသာ...ေရျခားေျမျခားေဒသေလးသို႔ျပန္ေရာက္ၿပီး ႏွစ္အနည္းငယ္ေလာက္ထပ္ၾကာ လာခဲ့ေသာ အခ်ိန္တစ္ခုတြင္ ေမေမ့ထံမွစာေလးတစ္ေစာင္ကို သူလက္ခံရမိ၏။ ေ႐ွးဆန္ေသာ လက္ေရး ေလးမ်ားႏွင့္ သပ္ရပ္စြာေရးထားေသာ ေမေမ့ရဲ႕စာေလးကို ဖြင့္ဖတ္ၾကည့္မိရင္း ဆူညံလြန္းလွေသာ စက္သံ မ်ားၾကားမွာပင္ သူမ်က္ရည္၀ဲလာမိခဲ့ေသးသည္။ ေမေမ့ရဲ႕ စာေလးထဲမွ...

     “ေမေမတို႔က အသက္ႀကီးေနပါၿပီသားရယ္...။ သြားရခ်ိန္နီးေနပါၿပီ...၊ ေမေမမ်က္စိမမွိတ္ခင္ သားနဲ႔အ တူေပ်ာ္ေပ်ာ္႐ႊင္႐ႊင္ေနသြားခ်င္ပါေသးတယ္”.... ဆိုတဲ့ စာသားေလးေတြ...၊ ေနာက္ၿပီး “ပိုက္ဆံေတြကို ေမ ေမ တစ္ခါတစ္ေလက်ရင္ သိပ္မုန္းမိတာပဲကြယ္...၊ သူ႔ေၾကာင့္ သား.. ေမေမတို႔နဲ႔ ခြဲၿပီး အေ၀းႀကီးမွာ ေနခဲ့ လို႔”.... ဆိုတဲ့ စာသားေလးေတြက သူ႔ရင္ကို ေတာ္ေတာ္ထိခိုက္ေစခဲ့ပါသည္။ ထို႔ျပင္ မိဘေတြ အသက္အ ႐ြယ္အိုမင္းလာခ်ိန္မွာ ေငြေၾကးတစ္ခုထဲႏွင့္ ႐ုပ္အာဟာရအတြက္ ျဖည့္ဆည္းေပးေန႐ံုျဖင့္ မလံုေလာက္ႏိုင္ ေတာ့တာ...၊ စိတ္အာဟာရအတြက္ပါ ျဖည့္ဆည္းေပးႏိုင္ဖို႔ လိုအပ္ေနခဲ့တာကို သူသတိရသြားမိခဲ့ပါသည္။

    အခုေတာ့ သူျပန္လာခဲ့ၿပီ...။ သူ႔အတြက္ အၾကင္နာ...၊  ေမတၱာတရားမ်ားျဖင့္ ဘယ္ေတာ့မွေျခာက္ေသြ႔ မသြားႏိုင္ခဲ့ရသည့္ “အၿမဲစိမ္းေတာ”...ေလးႏွင့္တူေသာ “အေမ့အိမ္”..ဆီသို႔ သူျပန္လာခဲ့ပါၿပီ...။

********

     ဖိနပ္ခၽြတ္ေလးသို႔ သူလွမ္းတက္လိုက္သည္။ ပါလာေသာ အထုတ္အပိုးမ်ားကို တံခါး၀မွာပံုခ်လိုက္ေသာ အသံတခ်ိဳ႕ေၾကာင့္ သူ႔အမႏွင့္ အတူ ေမေမက ပုတီးစိတ္ေနရာမွ လွမ္းၾကည့္လာ၏။ ဘုရား႐ွိခိုးေနဆဲျဖစ္ခဲ့ ေသာ ေဖေဖ့ကို အေနွာက္အယွက္မျဖစ္ေအာင္ သူ႔ကို အံ့ၾသတႀကီး လွမ္းၾကည့္ေနေသာ ေမေမ့ကို သူ လွမ္း ေခၚလိုက္သည္။
     “ေမေမ...ေရ”......

**********

(အေတြးထဲမွာ အိမ္ျပန္ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ညတစ္ညက ေရးထားခဲ့တဲ့ပို႔စ္ေလးပါ...။ အခုမွပဲ အဆံုးသတ္ႏိုင္ခဲ့လို႔ပါ ခင္ဗ်ာ...။ ပံုေလးက ေဖာ္၀ပ္(ဒ္)ေမးတစ္ေစာင္ကရထားတာ source မသိလို႔ပါခင္ဗ်..။)
===================================================
ေအာက္တိုဘာလ(၅)ရက္ေန႔က က်ေရာက္ခဲ့ေသာ ေမေမ့ရဲ႕ ၅၈ႏွစ္ေျမာက္ ေမြးေန႔အတြက္ အမွတ္တရ....။
===================================================
ခ်စ္ျခင္းအားျဖင့္...

ဏီလင္းညိဳ

25 comments:

ဒ႑ာရီ said...

ကိုဏီလင္းညိဳရဲ႕ ပိုစ့္ေလးကို ဖတ္ၿပီး မိဘနဲ႔ သားသမီးၾကားက ၾကီးမားတဲ့ ေမတၱာတရားေတြနဲ႔ ခ်စ္ျခင္းတရားေတြကို ခံစားလိုက္ရပါတယ္။ အကို႔ေမေမ ေျပာတဲ့စကားေလးဟာ အရမ္းမွန္တယ္ေနာ္။ ပိုက္ဆံေတြကို မုန္းတယ္တဲ့ ဒီပိုက္ဆံေတြေၾကာင့္ အခုလိုခြဲေနရတာတဲ့။ မွန္လိုက္တာ အကိုရယ္။

ဒီပိုစ့္ေလးကို ဖတ္ၿပီး အိမ္က မိဘေတြကို အရမ္းသတိရသြားတယ္။ ေမေမလည္း ဒီလိုစကားမ်ိဳးေျပာဘူးတယ္။ သမီးရယ္တဲ့ ေမေမတို႔မေသခင္ေတာ့ မိသားစုေတြ တူတူေနသြားခ်င္တယ္တဲ့။ တကယ္ မ်က္ရည္က်မိပါတယ္။

မတတ္သာတဲ့ ဘ၀မွ မိဘေတြကို လုပ္ေကၽြးခ်င္တာရယ္ ကိုယ့္ဘ၀ တိုးတက္ခ်င္တာရယ္ေၾကာင့္ အခုလို ေရေျမျခားေနၾကရေပမယ့္ ကိုယ္တိုင္းျပည္နဲ႔ မိသားစုကိုေတာ့ ေန႔စဥ္နဲ႔အမွ် လြမ္းေနရတာပါ။

အကို႔ရဲ႕ ေမေမ ၅၈ ႏွစ္ျပည့္ေမြးေန႔မွသည္ ႏွစ္ေပါင္းရွည္ၾကာ ခ်စ္ေသာမိသားစုႏွင့္ အတူတကြ ေနႏိုင္ပါေစေနာ္။

ခင္မင္ေလးစားလွ်က္

ေမာင္သီဟ said...

ေသခ်ာတယ္အစ္ကုိေရ ခံစားရတယ္ ေငြလာရွာေနရေပမယ္႔ မလြယ္ပါဖူးဗ်ာ
မိဘေတြနဲ႔ညီကုိေမာင္နွမေတြနဲ႔ အတူျပန္ေနခ်င္ေနျပီဗ်ာ
ကၽြန္ေတာ္လဲ မေလးေရာက္ေနတာ ၇ နွစ္ ရွိျပီ ဒီနွစ္ကုန္ရင္ အေမ႔အိမ္ကုိ
ျပန္ေတာ႔မယ္အစ္ကုိ မိဘေတြအသက္ၾကီးေနျပီ..
စာဖတ္ရင္းမ်က္ရည္ေတာင္လည္မိတယ္ဗ်ာ
အစစအရာရာအဆင္ေျပပါေစ

အျဖဴေရာင္နတ္သမီး said...

မိဘေတြသက္ရွိထင္ရွားရွိေသးတဲ႔ သူေတြအတြက္ ဝမ္းသာပီတိၿဖစ္ရပါတယ္...
က်မရဲ႕မိဘေတြကေတာ႔ ဆံုးပါးသြားခဲ႔တာ...ႀကာၿပီေကာ..........

linn said...

ေၾသာ္ တကယ္ျပန္ျဖစ္ခဲ့တာ မဟုတ္္ဘူးေပါ့ ... ျပန္ႏိုင္တဲ့ အေနအထားဆိုရင္ မိဘနားမွာ ေနေပးတာ ေကာင္းတာေပါ့ .. ေနာ ..ဒါေပမဲ့ လူတိုင္း လူတိုင္းက သူ႕အေၾကာင္းနဲ႕သူ ခ်ည့္မို႕လား .. ဘယ္လိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္ စိတ္ခ်မ္းသာ ေပ်ာ္႐ႊင္မႈေတြကို ဖန္တီးႏိုင္ပါေစ ...

Unknown said...

ကိုဏီလင္းညိဳရဲဲ႕ ေမေမ ၅၈ ႏွစ္ေျမာက္ေမြးေန႔မွစျပီး
က်န္းမာခ်မ္းသာ ေပ်ာ္ရႊင္စြာျဖင္႔ ေနာင္ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာကို ျဖတ္ေက်ာ္ႏိုင္ပါေစလို႔ ဆုေတာင္းေပးခဲ႔ပါတယ္.........
အေမကို ခ်စ္တဲ႔ ကိုဏီလင္းညိဳ တစ္ေယာက္လဲ ခ်စ္ေသာမိခင္ကို
ရုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ၂ မ်ဳိးလံးနဲ႔ ေက်းဇူးဆပ္ႏိုင္တဲ႔ သူတစ္ေယာက္ျဖစ္ႏိုင္ပါေစလို႔ ဆုေတာင္းရင္း
ခင္မင္လွ်က္ပါ
ႏွင္းေဟမာ

သိဂၤါေက်ာ္ said...

ဟုတ္ပါတယ္ အေမ့အိမ္ဆိုတာ တကယ့္ အျမဲစိမ္းေတာပါပဲ...
ဘယ္လို အခ်ိန္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္.. ဘယ္လို အေျခအေနပဲ ျဖစ္ျဖစ္...

စိတ္၏ေၿဖရာ said...

ဒီပိုစ့္ေလးဖတ္ၿပီးတကယ္ခံစားရပါတယ္။က်ြန္မရဲ့အသက္
၈၀ေက်ာ္အေဖကိုၿပန္မေတြ့ႏိုင္တာ၅ႏွစ္ရွိပါၿပီ။
သူ့ရဲ့က်န္ရိွေနတဲ့ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ေလးေတြ
ကိုအနားမွာေနၿပီးေၿခဆုတ္လက္နယ္မၿပဳစုေပးႏိုင္တဲ့
အတြက္အၿမဲအၿပစ္ရွိသလိုခံစားရပါတယ္။မိတ္ေဆြ
သူငယ္ခ်င္းမ်ားအားလံုးအသက္ရွည္က်န္းမာေသာ
မိဘေတြနဲ့အၿမဲစိမ္းေတာေလးမွာအတူေန
ႏိုင္္ၾကပါေစလို့ဆုေတာင္းေမတၱာပို့သပါတယ္။

ဂ်ပန္ေကာင္ေလး said...

အင္း... အစ္ကို႔ကို အစ္ကို႔အေမက ဘယ္ေလာက္မ်ားလြမ္းေနလိမ့္မလဲ ေနာ္... ဒီလို ဆံုလိုက္ကြဲလိုက္ဆိုတာ ဘ၀ပဲလား......

ပုံရိပ္ said...

ဖတ္ၿပီးေတာ့ အိမ္လြမ္းလာသလုိလုိ။

မင္းအိမ္ျဖဴ Minn Eain Phyu said...

ကြ်န္ေတာ္လည္း ဆုေတာင္းေပးပါတယ္

အေ၀းေရာက္သားေတြ အလြမ္းေတြ တာမရွည္ပါေစနဲ႔ရယ္လို႔

စာေတြ အမ်ားၾကီးေရးႏူိင္တယ္

ေပ်ာ္ရႊင္ပါေစ

မင္းအိမ္ျဖဴ

Anonymous said...

ေရးသားခ်က္က ေကာင္းလြန္းတယ္ ကိုဏီလင္းေရ ခံစားလိုက္ရတဲ့ ေမတၱာ တရားေလးပါပဲ ဟုတ္တယ္ ကၽြန္ေတာ္တို႔လို အေ၀းေရာက္သူေတြ အတြက္ မိဘ ေမတၱာ အရိပ္ေလးက အရမ္းေအးျမ ေနဆဲပါပဲ

ညလင္းအိမ္ said...

အရမ္းကုိေကာင္းတယ္ဗ်ာ..
ဖတ္ေနရင္းနဲ႔ မ်က္၀န္းရဲ႕တဖက္တခ်က္မွာေတာင္ မ်က္ရည္ေတြေ၀ွ႔သီရတယ္...
မိဘေမတၱာဆိုတာ ဘာနဲ႔မွ ႏိႈင္းလို႔မရတာ အမွန္ပါ...
အိမ္ျပန္ဖို႔ ေျခလွမ္းေတြကို အျမဲေမွ်ာ္လင္႔ေနၾကတဲ႔ အိမ္းေ၀းသူအားလံုးနဲ႔
ကုိဏီလင္းညိဳရဲဲ႕ စိတ္ကူးေတြ မျမန္အေကာင္အထည္ေဖာ္ႏိုင္ၾကပါေစဗ်ာ...
ေလးစားလ်က္

busymozzee said...

က်ေနာ္လဲ ေမေမ့ကို ခ်စ္တယ္.... က်ေနာ့္ေမြးေန႕မွာ သူ ဖုန္းဆက္လာတယ္.... သူေမ့ေနျပီထင္တာ.... လြမ္းလိုက္တာ....သား အမိေတြ ေတြ႕ရမယ့္ အခ်ိန္ေတြ ဟာ နဲသထက္နဲလာၾကတယ္ ဆိုေတာ့ .... စဥ္းစားတိုင္းဝမ္းနည္းတယ္.... ေမေမနဲ႕ေဖေဖကို ကိုယ္ထက္ျပန္ငယ္ေစခ်င္လိုက္တာ.... က်န္းမာေ၇းေကာင္းေအာင္လဲ ဂရုစိုက္ေပးဘို႕မလြယ္.... ကိုယ္ကအေဝးမွာေလ...
ကယ္ဂ်ပါအူး.... အိမ္ျပန္ခ်င္လိုက္တာေနာ္....

~ဏီလင္းညိဳ~ said...

ေမေမ့အတြက္ ေမြးေန႔ပို႔စ္ေလးကို လာဖတ္ေပးခဲ့ၾကတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြအားလံုးကို ေက်းဇူး...တစ္ကယ္ပဲတင္ပါတယ္ခင္ဗ်ာ...။
ေမေမ့အတြက္ ဆုေတာင္းေပးၾကတာကိုလည္း ေဖာ္မျပတတ္ေအာင္၀မ္းသာရပါတယ္...။ အိမ္လြမ္းတဲ့ ေ၀ဒနာေလးေတြလည္း ကင္းၾကပါေစဗ်...။ (ကိုယ့္အတြက္ပါ..ထည့္ဆုေတာင္းပါ၏...။)

ကၽြန္ေတာ္ said...

ကို ဏီလင္းညိဳရဲ့ေမေမ သက္ေတာ္ရာေက်ာ္ရွည္ပါေစဗ်ာ.. အား..................................................ကၽြန္ေတာ္ လည္းအဲလို ေအာ္ဟစ္ျပီးငိုလိုက္ခ်င္တယ္..

Angel Shaper said...

ခုမွေရာက္ျဖစ္တာ ေဆာရီးပါ အကိုေရ...
အျမဲစိမ္းေတာေလး ထာ၀ရစိမ္းစို လန္းဆန္းေနပါေစဗ်ာ။
အကို့အေမ သက္ရွည္က်န္းမာလို့ မိသားစုနဲ့ ေပ်ာ္ရႊင္ႀကည္ႏူးပါေစဗ်ာ။

ေရႊျပည္သူ (ShwePyiThu) said...

“ဒီတစ္ေခါက္...သြားရင္ေရာ...ဘယ္ေလာက္ေတာင္ၾကာေအာင္ ေနဦးမွာလည္းကြယ္.....သားငယ္ေလးရယ္” ဆိုတဲ့ေနရာ အေရာက္မွာ မ်က္ရည္ဝဲမိတယ္။ ဇာတ္လမ္းအဆံုးမွာ ရင္ထဲလိႈက္ကနဲ ျဖစ္သြားတယ္။ ကၽြန္မရဲ႕ အျမဲစိမ္းေတာကိုလည္း လြမ္းသြားမိပါတယ္။

မိုးထက္အိမ္ said...

တုိုက္တုိက္ဆိုင္ဆုိင္ပဲ က်ေနာ့္အေဖ့ေမြးေန႔နားနီးေနတဲ့ အခ်ိန္ရယ္ ၊ အိမ္ကို လြမ္းေနတဲ့ အခ်ိန္ရယ္နဲ႔ တုိက္ဆုိင္ေနေတာ့ ရင္ထဲေတာ္ေတာ္ေရာက္တယ္....
တစ္ခု ကံေကာငး္တာက က်ေနာ္က ျပန္ခ်င္တဲ့အခ်ိန္ ထျပန္လုိ႔ ရတယ္ဗ်....
ကုိဏီလင္းညိဳတစ္ေယာက္ ခ်စ္ေသာ အျမဲစိမ္းေတာၾကီးထဲမွာ စိတ္ရွိသေလာက္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ၾကီး ေနႏုိင္ပါေစဗ်ာ....

Beauty Studio USA Branded Store said...

ညီေရ အေမဆိုတာ ဘာနဲမွ ႏိႈင္းမရ၊ အစားထိုးမရႏိုင္တာမို႔လို႔ အေမရွိေနေသးတဲ့ ညီအတြက္ မဟာကံေကာင္းမႈၾကီးပဲကြာ။ ညီေမေမ သားလိမၼာေလးအတြက္ ေပ်ာ္ရႊင္ၾကည္ႏူးႏိုင္ပါေစဗ်ာ။

ခ်စ္ၾကည္ေအး said...

Mother is a one and only living god.......

အင္ၾကင္းသန္႕ said...

ဖတ္ၿပီးမ်က္ရည္ေတြ၀ဲလာသည္အထိခံစားရပါတယ္
က်ေနာ္အိမ္ကုိတစ္ေခါက္ၿပန္ခဲ့တုန္းကပုံစံေတြနဲ႕ ဆင္ဆင္တူေနလုိ႕ေလ
မွန္ပါတယ္ ကုိဏီလင္းညိဳ....အေမ့အိမ္ဟာ သားသမီးေတြအတြက္ အၿမဲစိမ္းေတာပါပဲ.........

PhyoPhyo said...

အေမ့ကို သတိရလိုက္တာ ... ဖတ္စရာေတြ အမ်ားၾကီးပဲ .. အေရးေကာင္းတယ္ .. ဖတ္လိုက္ဦးမယ္

မိုးခါး said...

ငိုခ်င္သြားဘီ ... း((

အကို႕ရဲ အျမဲစိမ္းေတာေလး အျမဲ စိမ္းလန္းပါေစ
အေမ့ရင္ခြင္ကို အျမန္ဆံုး ျပန္ႏိုင္ပါေစ
စိတ္ကူး ဆႏၵေတြ အျမန္ ျပည့္၀ပါေစ ..

Yan said...

ကုိဏီေရ...

ဒီပုိ႔စ္ေလးကုိ သေဘာက်လုိ႔ Myanmar Blogs Digest Page ေလးအတြက္ ယူသြားတယ္ေနာ္. ေက်းဇူး ဘရုိ.

https://www.facebook.com/mmblogsdigest

ခင္မင္စြာျဖင္႔
Yan.

Sanda Lynn Shein said...

ကုိဏီလင္းညိဳရဲ႕ စာကုိဖတ္ခြင္႔ရတဲ႔ အတြက္ ေက်းဇူးတင္ ဂါရ၀ျပဳလုိက္ပါတယ္. ကြ်န္မကေလာေလာဆယ္ ခ်ပီးသားဆံုးျဖတ္ခ်က္ေအာက္မွာ မလြန္႔မလူးသာဘဲ ေတြေ၀ေနတဲ႔ အေမတစ္ျဖစ္လဲသမီးတစ္ေယာက္ပါ.။ အိမ္နဲ႔အေ၀းမွာ ေငြရွာရင္း အိမ္ကုိခဏျပန္ေရာက္တဲ႔အခုိက္ ကြ်န္မသားငယ္ေလးကုိ ထိန္းေက်ာင္းေပးရင္း ညဘက္ေတြမွာ အထီးက်န္ေနတဲ႔ ေမေမ႔ကုိၾကည္႔ပီး ငါအိမ္ျပန္မွ ျဖစ္မယ္လုိ႔ ေတြးပီး ျပန္ဖုိ႔လဲ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ျဖစ္ခဲ႔တယ္ (သားကုိမခြဲခ်င္ေတာ႔တာလဲ ပါတာေပါ႔ေလ). လုပ္ငန္းခြင္ထဲျပန္ေရာက္လုိ႔ အလုပ္လဲထြက္စာတင္ပီးပါပီ.အဲဒီမွာ ကြ်န္မ စပီးေတြေ၀လာတာပါပဲ.ေငြပဲဆက္ရွာရင္ေကာင္းမလား.အိမ္ျပန္ဖုိ႔ဆံုးျဖတ္တာမွားေနပီလား.မ်က္လံုးထဲမွာ ေငြစကၠဴေတြကတစ္လွည္႔ ေမေမကတစ္လွည္႔ သားမ်က္ႏွာက တစ္လွည္႔နဲ႔ စိတ္ညစ္ေနတာပါ.။ ကုိဏီလင္းညိဳရဲ႕စာကုိဖတ္ပီးခ်ိန္မွာ ကြ်န္မရဲ႕ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကုိ ကြ်န္မ ေက်နပ္စိတ္နဲ႔ အေတြးေတြ လင္းရွင္းသြားပါတယ္.။ ကြ်န္မအိမ္ျပန္မယ္.အေဖာ္မဲ႔ေနတဲ႔ ေမေမ႔နားမွာ သားငယ္နဲ႔အတူတူ ေရပူေရခ်မ္းလွမ္းရင္း ေမေမ႔ရဲ႕ ေန၀င္ခ်ိန္ ေတြကုိ အတူတူျဖတ္သန္းမယ္. ေက်းဇူးအထူးကုိတင္မိပါတယ္.ဆရာကုိဏီလင္းညိဳ။