အၿမဲစိမ္းေတာ...

      သူေနခဲ့သည့္ၿမိဳ႕ကေလးထဲကိုေျခခ်မိေတာ့ ညမီးသီးမ်ားပင္အၿပိဳင္အဆိုင္လင္းဖ်ာစ,ျပဳေနခဲ့ေလၿပီ...။ လမ္းမထက္တြင္ ဟိုမွဒီသို႔ သြားလာေနၾကေသာသူမ်ား၊ ပလက္ေဖာင္းေပၚမွေစ်းသည္မ်ား၏ အၿပိဳင္အဆိုင္ ေစ်းေခၚေနသံမ်ား၊ လဖၻက္ရည္ဆိုင္မ်ားဆီမွ သီခ်င္းသံမ်ား၊ စက္ဘီး၊ ဆိုက္ကားစသည္တို႔ထံမွ ကလင္က လင္ျမည္သံမ်ား၊ ကားဟြန္းတီးသံမ်ား...စသည္တို႔ျဖင့္ ညခင္းကေလးကဆူညံစြာအသက္၀င္ေနခဲ့ေလသည္။ ထိုအသံမ်ားကို ႏွစ္ၿခိဳက္စြာနားေထာင္ရင္းသူ၏ အိမ္အျပန္ေျခလွမ္းမ်ားကိုခပ္သြက္သြက္ေလး လွမ္းေနမိခဲ့  ၏။ ေမြးရပ္ေျမ၏ ေလထုကိုမက္ေမာစြာ သူထပ္မံ႐ွဴ႐ွိက္မိျပန္သည္။ ဘယ္ႏွစ္ႀကိမ္ေျမာက္႐ွဴမိျခင္းမွန္း ကိုယ္တိုင္ပင္ မေရတြက္ႏိုင္ေတာ့....။

**********

       သူတို႔အိမ္႐ွိရာ လမ္းသြယ္ေလးထဲသို႔ သူ၀င္လာခဲ့သည္။ ခပ္ေစာေစာက ဆူညံသံေလးမ်ားသည္ သူတို႔လမ္းကေလးထဲတြင္ ေရးေရးမွ်အရာမထင္ႏိုင္ေတာ့....၊ ဟိုး...... ခပ္ေ၀းေ၀းတြင္ မႈန္ျပစြာက်န္ရစ္ခဲ့ ေလၿပီ...။

      ၿခံတံခါး၀တြင္ သူရပ္လိုက္သည္။ တံခါးခ်က္ကို မဖြင့္ေသးပဲ ၿခံထဲသို႔ လြမ္းဆြတ္တမ္းတမႈမ်ားစြာျဖင့္ သူလွမ္းၾကည့္မိလိုက္ေသးသည္။ အုန္းလက္႐ွည္႐ွည္သြယ္သြယ္ေလးမ်ားသည္ ညအေမွာင္ထဲ တစ္စြန္းတစ ေရာက္ေနခဲ့ေသာ မီးေရာင္တစ္ခ်ိဳ႕ေအာက္တြင္ လက္ပစြာျဖင့္ ေလစီးေၾကာင္းအလိုက္ ဟိုငဲ့... သည္ငဲ့ျဖင့္ ယိမ္းႏြဲ႕ေနၾကတာကိုေတြ႔ရ၏။ သူ႔ရဲ႕အိမ္ကေလးကေတာ့ မိုးခ်ဳပ္ၿပီးစ ညဥ့္ဦးယံေကာင္ကင္တစ္ခုရဲ႕ေအာက္ မွာ မီးေရာင္ကေလး...တစ္လဲ့လဲ့ႏွင့္....။

       ေနာက္...ၿခံတံခါးကိုအသာတြန္းဖြင့္ၿပီး ေျခလွမ္းႏွစ္ဆယ္စာေလာက္အကြာမွာ႐ွိသည့္ အိမ္ကေလးဆီ သို႔ ျဖည္းညင္းစြာ သူေလွ်ာက္သြားလိုက္သည္။ အိမ္နားသို႔မေရာက္ခင္ စိုက္ထားေသာပန္းပင္မ်ားအနားမွ အျဖတ္တြင္ ဟိုး... အရင္တုန္းက သူစိုက္ထားခဲ့ဖူေသာ အျဖဴေရာင္အပြင့္ေသးေသးေလးမ်ားပြင့္တတ္သည့္ ႏွင္းဆီပင္ေလးမ်ား႐ွိေလဦးမလား... ဟုေတြးရင္း တစ္ခ်က္ငဲ့ၾကည့္မိေသး၏။ မလင္းတလင္းမီးေရာင္ႏွင့္ အ ျခားအပင္မ်ားေၾကာင့္ သဲကြဲစြာမျမင္ရ...။ သို႔ေသာ္လည္း ‘႐ွိခ်င္မွ ႐ွိေတာ့မွာပါေလ’....ဟု ေတြးမိျပန္သည္။ ဟုတ္သည္...၊ သူအိမ္က ထြက္ခြာလာခဲ့သည္မွာ ႏွစ္ေတြအေတာ္ၾကာေညာင္းခဲ့ၿပီပဲေလ...။

     တစ္ထပ္တည္းသာ႐ွိသည့္ ေျမစိုက္သစ္သားအိမ္ေလးေ႐ွ႕ေရာက္ေတာ့ သူ႔ေျခလွမ္းေတြရပ္တန္႔လိုက္ ၏။ ေနာက္...အိမ္ေ႐ွ႕တံခါး၀ အကြယ္နားမွကပ္ၿပီး အိမ္ေ႐ွ႕မ်က္ႏွာစာတြင္႐ိုက္ထားေသာ သစ္သားေခ်ာင္း ေလးမ်ားၾကားမွတစ္ဆင့္ အိမ္ထဲသို႔ ခိုး၍ေခ်ာင္းၾကည့္မိလိုက္သည္။ ႐ုတ္တစ္ရက္မ်ားသူ႔ကိုျမင္လိုက္ရလွ်င္ ေမေမမ်ား အံ့ၾသသြားေလမလား....ဟူ၍လည္း ေတြးလိုက္မိေသးသည္။ ေမေမတင္မကပါဘူး..၊ အကုန္လံုး ေတာ့ အံ့ၾသ၀မ္းသာသြားၾကမွာေသခ်ာတယ္...ဟု ထပ္မံေတြးလိုက္မိေတာ့ သူ႔မ်က္၀န္းေတြ အၿပဳံးေရာင္ႏွင့္ လဲ့လဲ့သန္းလာခဲ့ရ၏။

       သစ္သားေခ်ာင္းေလးမ်ားၾကားမွ ျမင္ေနရေသာ သူ႔ျမင္ကြင္းထဲတြင္ အိမ္ေ႐ွ႕၊ ေခါင္းရင္းနားမွာ႐ွိသည့္ ဘုရားေက်ာင္းေဆာင္ေ႐ွ႕မွာ ဘုရား႐ွိခိုးေနေသာ ေဖေဖ့ကိုေတြ႔ရ၏။ ဘုရား႐ွိခိုးၿပီးသြားလို႔ ေမတၱာပို႔၊ အမွ် ေ၀ခဲ့မယ္ဆိုရင္... အေ၀းေရာက္ေနခဲ့ရေသာသူ႔အတြက္ ထိပ္ဆံုးကပါေနမွာေသခ်ာတယ္...ဟု ထပ္မံေတြး လိုက္မိျပန္ေတာ့ သူ႔ႏႈတ္ခမ္းေတြ အလိုလိုေနရင္းၿပံဳးလာမိပါသည္။ ေဖေဖဘုရား႐ွိခိုးေနေသာ ေနရာေလး ရဲ႕ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ သူ႔အစ္မက အ၀တ္အစားေတြကို မီးပူတိုက္ေနတာေတြရ၏။ သူ႔အစ္ကိုကိုေတာ့ မေတြ႕ ရ...။ ဒီအခ်ိန္ဆို လဖၻက္ရည္ဆိုင္ ေရာက္ေနေလာက္ၿပီထင္တယ္...ဟု သူေတြးမိလိုက္ေသးသည္။

      ေနာက္.. သူ႔အၾကည့္မ်ားက အစ္မႏွင့္ မနီးမေ၀းေနရာေလးကိုေရာက္သြားသည္။ သူ႔ရင္ထဲတြင္ အရာ အားလံုးၿပီးျပည့္စံုသြားသလို ခံစားလိုက္ရသည္။ ထိုေနရာေလးတြင္မူ မ်က္လႊာေလးကို ၿငိမ္းၿငိမ္းခ်မ္းခ်မ္း ခ် ထားကာ ပုတီးထိုင္စိတ္ေနခဲ့ေသာ သူ႔ရဲ႕ “ေမေမ”....။

      သူ႔မ်က္၀န္းမ်ားက တမ္းတ၊ လြမ္းဆြတ္ျခင္းမ်ားစြာျဖင့္ စြတ္စိုလာခဲ့ရသည္။ ဘာရယ္ေၾကာင့္မွန္းမသိရ ဘဲ ၀ဲတက္လာခဲ့ေသာ မ်က္ရည္စမ်ားကို မ်က္ေတာင္ျဖင့္တစ္ဖ်ပ္ဖ်ပ္ခတ္လိုက္ရင္း ေမေမ့ကို သူအေသအ ခ်ာ စိုက္ၾကည့္ေနမိခဲ့၏။ အခု သူ႔ျမင္ကြင္းထဲမွ ေမေမသည္ အေတာ့္ကို အိုမင္းသြားေလခဲ့ၿပီ....။

      လြန္ခဲ့သည့္ ေျခာက္ႏွစ္၊ ခုႏွစ္ႏွစ္ကာလတုန္းက ေရျခားေျမျခား ေဒသေလးတစ္ခုတြင္ သူသြားေရာက္ အလုပ္လုပ္ခ်င္ပါသည္...ဟု ခြင့္ပန္ခဲ့စဥ္တုန္းက ခါးခါးသီးသီးျငင္းဆန္ခဲ့တဲ့ ပံုစံမ်ိဳး လံုး၀မဟုတ္ေတာ့ပါ။ သူ မွတ္မိေနေသးသည္။ ထိုအခ်ိန္တုန္းက ေမေမထံ သူခြင့္ပန္စြာ ဖြင့္ဟေျပာခဲ့ေလေတာ့ ေမေမက....

   “ေတာ္စမ္းပါ သားငယ္ေလးရယ္...၊ မင္းအေၾကာင္းကို ေမေမေကာင္းေကာင္းသိပါတယ္...။ မင္း..ဟာ အင္မတန္မွ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းေနခ်င္တတ္တဲ့သူ..၊ မင္းဘာသာ မင္းရဲ႕ပံုမွန္အလုပ္ကေလးကိုလုပ္ၿပီးေတာ့ ပဲ ေနစမ္းပါကြယ္...။ မင္းကို အပင္ေလးေတြစိုက္လိုက္၊ အလုပ္ကေလးသြားလိုက္၊ ျပန္လာလိုက္၊ မင္းရဲ႕ ငါး ကန္ေလးေတြကို ေရလဲေပးလိုက္၊ မင္းရဲ႕ ေၾကာင္ကေလးေတြနဲ႔ေဆာ့လိုက္၊ ေနာက္ၿပီး...ဂီတာတီးလိုက္၊ မင္း၀ါသနာပါတဲ့ စာေတြ၊ ကဗ်ာေတြ၊ သီခ်င္းေတြေရးလိုက္နဲ႔ ေမေမ့ မ်က္စိေ႐ွ႕မွာေနတာကိုပဲျမင္ခ်င္လွပါ တယ္ကြယ္...။ မင္းလုပ္ခ မင္းဟာမင္းသံုးစမ္းပါ...။ မေလာက္ရင္ ေမေမႏိုင္သေလာက္ ထပ္ေပးပါဦးမယ္.။
         ေမေမမေသခင္ေတာ့ မင္းကို ထမင္းႏွစ္နပ္ အၿမဲတင္ေကၽြးထားႏိုင္ပါတယ္ကြဲ႕...။ ဘယ္ကိုမွ... မင္း သြားစရာမလိုပါဘူး”....

     .... ဟု ေခါင္းတစ္ခါခါႏွင့္ ေဒါသတစ္ႀကီး ေျပာခဲ့ေသးသည္။ ငိုလည္းငိုခဲ့ေသး၏။ သို႔ေသာ္လည္း သူ႔ဘ ၀ေ႐ွ႕ေရးႏွင့္အတူ ဘ၀တစ္ခုမွာ တစ္ခါသာေတာ္စပ္ခြင့္ရေသာ မိဘမ်ားရဲ႕ေနာင္ေရးအတြက္ တတ္ႏိုင္သ ေလာက္ႀကိဳးစားၾကည့္ေပးခ်င္ခဲ့ေသာ သူ႔ရဲ႕ဆႏၵလိႈင္းတံပိုးေတြကို ေမေမ့ချမာ လြန္ဆန္ႏိုင္ျခင္းကင္းမဲ့စြာ ျဖင့္ ေနာက္ဆံုးေတာ့ လက္ေျမွာက္အ႐ံႈးေပးခဲ့ရပါသည္။

       လြန္ခဲ့သည့္ ႏွစ္အနည္းငယ္က ခြင့္ရက္အနည္းငယ္ရသျဖင့္ ထိုအိမ္ကေလးသို႔ ဧည့္သည္တစ္ဦးလိုပင္ သူျပန္ျဖစ္ခဲ့ေသးသည္။ ရက္အနည္းငယ္မွ်သာေနထိုင္ခြင့္ရခဲ့ေသာ ထိုအခ်ိန္ကထက္စာရင္ အခုျမင္ေနရခဲ့ ေသာ ေမေမ့႐ုပ္သြင္မွာ ပိုမိုအိုမင္းသြားခဲ့တာမို႔ သူ႔ရင္မွာ ထိခိုက္စြာခံစားရမိသည္။ ဇရာသေဘာကို သိေန ခဲ့လွ်က္ႏွင့္ နာက်ည္းမိသလိုလို...။

      ထိုအခ်ိန္တုန္းက သူျပန္ရမယ့္ရက္နီးလာေလေလ...၊ ေမေမ့မ်က္ႏွာမေကာင္းျဖစ္လာေလေလ....ဆို တာကို သူသတိထားမိခဲ့ေသးသည္။ သူျပန္မည့္ ထိုတစ္ညက အိမ္ကေလးရဲ႕အျပင္ဘက္တြင္ မိုးမ်ားသည္း ထန္စြာ႐ြာသြန္းေနခဲ့ပါသည္။ မနက္ေစာေစာ ေလဆိပ္ဆင္းမွာမို႔ အိမ္မွလူမ်ားကို လိုက္မပို႔ဖို႔သူေျပာခဲ့ေသး ၏။ အတူျပန္လာလည္သည့္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ စု၍အိပ္ရာ ၿမိဳ႕ထဲမွတည္းခိုခန္းေလးဆီသို႔ အၿပီး မသြားခင္ ထိုညကေလးက အိမ္႐ွိလူမ်ားကို သူကန္ေတာ့ရင္းႏႈတ္ဆက္ခဲ့ပါေသးသည္။ အားလံုးရဲ႕ စိုလဲ့ေနခဲ့ေသာမ်က္ ၀န္းမ်ားကို ရင္ဆိုင္ႏိုင္ျခင္းမ်ား မ႐ွိခဲ့ရပါ...။ ဖိနပ္ခၽြတ္ေလးတြင္ထိုင္ၿပီးဖိနပ္စီးေနေသာ (အိမ္မွ ေနာက္တစ္ ေခါက္ထပ္ေ၀းဦးမည္ျဖစ္ေသာ) သူ႔ကိုေမေမက သူထိုင္ရာမွအ,ထတြင္ တင္းက်ပ္စြာေပြ႕ဖက္လွ်က္....

   “ဒီတစ္ေခါက္...သြားရင္ေရာ...ဘယ္ေလာက္ေတာင္ၾကာေအာင္ေနဦးမွာလည္းကြယ္.....သားငယ္ေလး ရယ္”... ဟု ငို႐ႈိက္ရင္းေမးခဲ့ပါသည္။ သူက ... ႐ွင္မေတာင္သနပ္ခါးရနံ႔ သင္းသင္းေလးေမႊးပ်ံ႕၍ေနခဲ့သည့္ ေမေမ့ရဲ႕ လည္ဂုတ္ေနရာေလးကို အသာငံု႔နမ္းၿပီး “သိပ္မၾကာပါဘူးဗ်ာ”.... ဆိုေသာစကားေလးကို အသံမ တုန္ခါေအာင္ႀကိဳးစားေျပာခဲ့ရေသးပါသည္။ ေနာက္... သူ႔ထက္အရပ္နိမ့္ေသာ ေမေမ့ရဲ႕ ပခံုးထက္မွအက်ၤီစ ေလးအေပၚတြင္ စိုလာေသာမ်က္ရည္မ်ားကို ခိုး၀ွက္စြာ ပြတ္သုတ္ခဲ့မိတာ....ေမေမမွလြဲၿပီး ဘယ္သူမွ မသိ ႏိုင္ခဲ့ပါ... ဟု သူထင္မိခဲ့၏။

      သူအလုပ္လုပ္ရေသာ...ေရျခားေျမျခားေဒသေလးသို႔ျပန္ေရာက္ၿပီး ႏွစ္အနည္းငယ္ေလာက္ထပ္ၾကာ လာခဲ့ေသာ အခ်ိန္တစ္ခုတြင္ ေမေမ့ထံမွစာေလးတစ္ေစာင္ကို သူလက္ခံရမိ၏။ ေ႐ွးဆန္ေသာ လက္ေရး ေလးမ်ားႏွင့္ သပ္ရပ္စြာေရးထားေသာ ေမေမ့ရဲ႕စာေလးကို ဖြင့္ဖတ္ၾကည့္မိရင္း ဆူညံလြန္းလွေသာ စက္သံ မ်ားၾကားမွာပင္ သူမ်က္ရည္၀ဲလာမိခဲ့ေသးသည္။ ေမေမ့ရဲ႕ စာေလးထဲမွ...

     “ေမေမတို႔က အသက္ႀကီးေနပါၿပီသားရယ္...။ သြားရခ်ိန္နီးေနပါၿပီ...၊ ေမေမမ်က္စိမမွိတ္ခင္ သားနဲ႔အ တူေပ်ာ္ေပ်ာ္႐ႊင္႐ႊင္ေနသြားခ်င္ပါေသးတယ္”.... ဆိုတဲ့ စာသားေလးေတြ...၊ ေနာက္ၿပီး “ပိုက္ဆံေတြကို ေမ ေမ တစ္ခါတစ္ေလက်ရင္ သိပ္မုန္းမိတာပဲကြယ္...၊ သူ႔ေၾကာင့္ သား.. ေမေမတို႔နဲ႔ ခြဲၿပီး အေ၀းႀကီးမွာ ေနခဲ့ လို႔”.... ဆိုတဲ့ စာသားေလးေတြက သူ႔ရင္ကို ေတာ္ေတာ္ထိခိုက္ေစခဲ့ပါသည္။ ထို႔ျပင္ မိဘေတြ အသက္အ ႐ြယ္အိုမင္းလာခ်ိန္မွာ ေငြေၾကးတစ္ခုထဲႏွင့္ ႐ုပ္အာဟာရအတြက္ ျဖည့္ဆည္းေပးေန႐ံုျဖင့္ မလံုေလာက္ႏိုင္ ေတာ့တာ...၊ စိတ္အာဟာရအတြက္ပါ ျဖည့္ဆည္းေပးႏိုင္ဖို႔ လိုအပ္ေနခဲ့တာကို သူသတိရသြားမိခဲ့ပါသည္။

    အခုေတာ့ သူျပန္လာခဲ့ၿပီ...။ သူ႔အတြက္ အၾကင္နာ...၊  ေမတၱာတရားမ်ားျဖင့္ ဘယ္ေတာ့မွေျခာက္ေသြ႔ မသြားႏိုင္ခဲ့ရသည့္ “အၿမဲစိမ္းေတာ”...ေလးႏွင့္တူေသာ “အေမ့အိမ္”..ဆီသို႔ သူျပန္လာခဲ့ပါၿပီ...။

********

     ဖိနပ္ခၽြတ္ေလးသို႔ သူလွမ္းတက္လိုက္သည္။ ပါလာေသာ အထုတ္အပိုးမ်ားကို တံခါး၀မွာပံုခ်လိုက္ေသာ အသံတခ်ိဳ႕ေၾကာင့္ သူ႔အမႏွင့္ အတူ ေမေမက ပုတီးစိတ္ေနရာမွ လွမ္းၾကည့္လာ၏။ ဘုရား႐ွိခိုးေနဆဲျဖစ္ခဲ့ ေသာ ေဖေဖ့ကို အေနွာက္အယွက္မျဖစ္ေအာင္ သူ႔ကို အံ့ၾသတႀကီး လွမ္းၾကည့္ေနေသာ ေမေမ့ကို သူ လွမ္း ေခၚလိုက္သည္။

     “ေမေမ...ေရ”......

**********

(အေတြးထဲမွာ အိမ္ျပန္ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ညတစ္ညက ေရးထားခဲ့တဲ့ပို႔စ္ေလးပါ...။ အခုမွပဲ အဆံုးသတ္ႏိုင္ခဲ့လို႔ပါ ခင္ဗ်ာ...။ ပံုေလးက ေဖာ္၀ပ္(ဒ္)ေမးတစ္ေစာင္ကရထားတာ source မသိလို႔ပါခင္ဗ်..။)

===================================================

ေအာက္တိုဘာလ(၅)ရက္ေန႔က က်ေရာက္ခဲ့ေသာ ေမေမ့ရဲ႕ ၅၈ႏွစ္ေျမာက္ ေမြးေန႔အတြက္ အမွတ္တရ....။

===================================================

ခ်စ္ျခင္းအားျဖင့္...

ဏီလင္းညိဳ