ေခၽြးသိပ္ရာ...

ညခုႏွစ္နာရီေလာက္တြင္ျဖစ္ေစ၊ မနက္႐ွစ္နာရီေလာက္တြင္ျဖစ္ေစ ေရမိုးခ်ိဳးအ၀တ္အစားလဲၿပီး ကၽြန္ေတာ္ အျပင္ထြက္ဖို႔ျပင္ တိုင္း ေမေမ၊ ဒါမွမဟုတ္ ေဖေဖတို႔က အသက္သံုးဆယ္ေက်ာ္ခဲ့ၿပီျဖစ္ေသာ ကၽြန္ေတာ့္အား‘ဘယ္သြားမလို႔လဲ’...ဟု ေမးေလ့႐ွိ ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္က....

“လက္ဖက္ရည္ဆိုင္”..ဟုဆိုမိလွ်င္ေတာ့ အိမ္ေပၚမွမဆင္းေသးခင္...

“အိမ္မွာလည္း ေကာ္ဖီမစ္၊ တီးမစ္ေတြ႐ွိရဲ႕သားနဲ႔...အလကားသက္သက္ ေငြကုန္ခံခ်င္တယ္ကြယ္”

 စသျဖင့္ ေရ႐ြတ္ျမည္တမ္းတတ္ၾက၏။ သူတို႔ေျပာလွ်င္လည္း လက္ဖက္ရည္ဆိုင္သို႔ ကၽြန္ေတာ္သြားကို သြားမည္ျဖစ္ေၾကာင္း သိသိႀကီးႏွင့္ပင္။

ထိုအခါမ်ိဳးတြင္ ကၽြန္ေတာ္က ဘာမွျပန္မေျပာပဲ ပိုက္ဆံအိတ္ကို ခပ္ျမန္ျမန္ေလးယူၿပီး အိမ္ေပၚမွအျမန္ဆင္းရန္သာ ႀကိဳးစားမိတတ္ ပါသည္။ သို႔ေသာ္ စိတ္ထဲမွေနၿပီး ‘အိမ္မွာေသာက္ရတာနဲ႔ ဆိုင္မွာေသာက္ရတာ မတူ လို႔ပါဗ်ာ’...ဟု ျပန္ေျပာမိ၏။

          

ဟုတ္သည္။         

လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေလးမ်ားကို ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္သည္။ ထို႔အတူ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေလးမ်ားထဲတြင္ ထိုင္ရတာကိုလည္း ႏွစ္သက္ သည္။ ထိုဆိုင္မ်ားထဲတြင္ ေသာက္ရေသာ ေကာ္ဖီမစ္ႏွင့္ လက္ဖက္ရည္မ်ားသည္လည္း အိမ္မွာေဖ်ာ္ေသာက္ရတာထက္ ပိုေကာင္း သည္ ထင္မိ၏။ ဘာရယ္ေၾကာင့္မွန္းေတာ့မသိ။

                                       

                                      ~~~~~@@@~~~~~

       

ညခုႏွစ္နာရီခန္႔အခ်ိန္တြင္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေလးအတြင္းသို႔ ကၽြန္ေတာ္၀င္သြားမိေတာ့ မွတ္မိေနခဲ့ၿပီျဖစ္ ေသာ စားပြဲထိုးခ်ာ တိတ္ေလးက ‘ပလိန္း၀မ္း...ေဟ့’...ဟု အေဖ်ာ္ေကာင္တာဘက္သို႔ လွမ္းေအာ္သည္။ လာ ေရာက္ေသာက္သံုးေသာသူ၏အႀကိဳက္ ကို စြဲစြဲၿမဲၿမဲမွတ္ထားတတ္ေလ့႐ွိေသာ သူတို႔ေၾကာင့္ တစ္ခါတစ္ေလ လက္ဖက္ရည္ေလးဘာေလး ေျပာင္းေသာက္ခ်င္တာေတာင္မွ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ေျပာခ်ိန္မရလိုက္တာမ်ိဳးလည္း ႐ွိသည္။ သို႔ေသာ္ ကိုယ့္အႀကိဳက္ကို ခံုတြင္မထိုင္ရေသးခင္အခ်ိန္မွာပင္ သိတတ္စြာ ႀကိဳတင္ၿပီး မွာထားေပး တတ္မႈေလးကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာ ႏွစ္သက္မိသည္။

       

ဆိုင္အတြင္းမွာထိုင္ေနၾကေသာ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက အျမင့္တစ္ေနရာတြင္ တင္ထားေသာတီဗြီထဲမွ ႐ုပ္သံဇာတ္လမ္းတစ္ခု ကို ေငးေမာၾကည့္႐ႈေနခဲ့ၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ေဘး၀ိုင္းမွ ဆယ္ေက်ာ္သက္အ႐ြယ္လူငယ္ ေလးတစ္သိုက္ကေတာ့ သူတို႔ကစား ခဲ့ၾကေသာ ကြန္ပ်ဴတာဂိမ္းတစ္ခုအေၾကာင္းကို အလုအယက္ ျပန္လည္ ျငင္းခုန္ ေျပာဆိုေနခဲ့ၾက၏။

         

ဆိုင္အတြင္းတြင္ တီဗြီျပေနေသာ္လည္း အသံမထုတ္ပါ။ ထို႔ေၾကာင့္ ဖြင့္ထားေသာသီခ်င္းသံကို ေဆာင္း ေဘာက္(စ္)မွၾကားေနရ၏။ ႐ွား႐ွားပါးပါး ဒီညတြင္ ဆရာထီး၏သီခ်င္းေဟာင္းေလးမ်ားကို ဖြင့္ေနတာမို႔ ကၽြန္ေတာ္ႏွစ္သက္စြာ နားေထာင္ေနမိသည္။

“အပိုေတြကို... မဆိုတတ္ဘူး....သာမန္လူတစ္ေယာက္မို႔ေလ....တကယ္ပါေမရယ္ ကိုယ္ကေတာ့....ခ်စ္တာ တစ္ခုတည္းသိတယ္”....

         

ဆရာထီး၏အသံမဟုတ္ပါ...။ အသက္ေလးဆယ္အ႐ြယ္ေလာက္႐ွိသည့္ လူတစ္ဦးထံမွ သီခ်င္းကို လိုက္ဆို သံသာျဖစ္ပါသည္။ ဆိုက္ကားဆရာျဖစ္ဟန္တူသည္။ ဆိုင္ေ႐ွ႕ သရက္ပင္ေလးနားတြင္ ဆိုက္ကားကိုထိုးရပ္ ကာ ဆင္းလာခဲ့တာမို႔ျဖစ္၏။ သူ႔မွာ ဆိုင္ထဲသို႔ မေရာက္ေသးခင္ ဆိုက္ကားေပၚမွဆင္းကာ ပုဆိုးကိုလက္ ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ ေပါင္ၾကားညႇပ္ကာ အတြင္းသို႔ေလွ်ာက္လာရင္း သီခ်င္းကိုလိုက္ဆိုေနခဲ့တာျဖစ္သည္။ ေနာက္ နီးစပ္ရာခံုတစ္လံုးကိုဆြဲထိုင္ကာ ေရေႏြးၾကမ္းတစ္ခြက္ကိုငွဲ႔ေသာက္ရင္း သီခ်င္း နားေထာင္ကာ အေမာေျဖ ေနေလေတာ့၏။

         

ကၽြန္ေတာ့္ေ႐ွ႕စားပြဲ၀ိုင္းခံုတြင္ လူလြတ္ေနသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ လမ္းမေပၚသို႔ ဘာရယ္မဟုတ္စြာျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ ေငးေနမိ၏။ ခ်ဳပ္ညရီရီအခ်ိန္တစ္ခုတြင္ အခ်ိဳ႕ကလုပ္ငန္းခြင္မွေနၿပီး ျပန္လာၾကသည္။ အခ်ိဳ႕က လုပ္ငန္းခြင္သို႔၀င္ရန္ ထြက္ခြာၾကသည္။ အခ်ိဳ႕ကေတာ့ ကိစၥအမ်ိဳးမ်ိဳးျဖင့္ လမ္းမေပၚတြင္ေ႐ြ႕လ်ားေနခဲ့ၾကသည္။

       

သိပ္မၾကာလိုက္။ ကၽြန္ေတာ့္ေ႐ွ႕မွ လြတ္ေနခဲ့ေသာစားပြဲ၀ိုင္းဆီသို႔ လူ႐ြယ္သံုးဦးေရာက္လာ၏။ သံုးေယာက္ စလံုး လြယ္အိတ္ကိုယ္ စီႏွင့္ျဖစ္သည္။  စားပြဲ၀ိုင္းတြင္၀င္ထိုင္ကာ လက္ဖက္ရည္မွာအၿပီးတြင္ အနည္းငယ္ သပ္ရပ္စြာ ၀တ္ဆင္ထားေသာလူ႐ြယ္က က်န္ႏွစ္ေယာက္အား တစ္ေထာင္တန္ေလး႐ြက္စီ ထုတ္ေပးတာကို ေတြ႔ရသည္။ ‘နက္ျဖန္က်ရင္ ဆိုက္ထဲကို ေစာေစာလာၾကကြ’... ဟုလည္း ေျပာေသးသည္။ ေဆာက္လုပ္ ေရးလုပ္သားမ်ား ျဖစ္မည္ထင္ရ၏။ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေလးထဲ တြင္ ေန႔တြက္ခက်သင့္ေငြ ကို(သူတို႔အေခၚ ေဒးလီးကို) ေပးၾက၊ ယူၾကၿပီး... အိမ္မျပန္ေသးခင္ လက္ဖက္ရည္ေသာက္ရင္း ေနာက္ တစ္ေန႔လုပ္ငန္းခြင္အ တြက္ တိုင္ပင္ေဆြးေႏြးေနၾကေတာ့၏။

       

ထိုအခိုက္ ေႏြဦးညခ်မ္း၏ေလေျပတစ္သုတ္က ေ၀့ခနဲတိုက္ခတ္လာ၏။ အနီးမွ ဗာဒံပင္၊ သရက္ပင္စသည့္အပင္မ်ားက ေလထဲ တြင္ယိမ္းႏြဲ႔ကာ ကၽြန္ေတာ္ထိုင္ေနခဲ့ေသာ ပတ္၀န္းက်င္တစ္၀ိုက္ကို ေအးျမၿငိမ္းခ်မ္းေစျပန္ သည္။ ဆရာထီးသီခ်င္းကိုနားေထာင္ရင္း ေကာ္ဖီမစ္ကို တစ္ငံုေသာက္မိဆဲ....

       

“ေဟ့ေကာင္...အေသးေလး...လာဦး”...

“ဘာလဲဗ်”....

“မ်ိဳးႀကီးဖြင့္ကြာ...၊ မ်ိဳးႀကီး”....

“စိုင္းထီးဆိုင္ၿပီးမွ ဖြင့္ဖို႔ေျပာေပးမယ္...၊ အခုနားေထာင္ခ်င္ရင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ဆိုျပမယ္ေလ”.....

 “မင္းႀကီးေတာ္ႀကီးပဲ ဆိုျပ..ဟား....ဟား”.....

       

ကၽြန္ေတာ့္ေနာက္၀ိုင္းမွ လူငယ္ေလးမ်ားႏွင့္ စားပြဲထိုးေကာင္ေလး၏ အခ်ီအခ်ေျပာသံမ်ားေၾကာင့္ တစ္ ေယာက္တည္း ၿပံဳးမိရ သည္။ အင္းေလ...သူတို႔လည္း သူတို႔ေခတ္မွာ သူတို႔ႀကိဳက္တဲ့ သီခ်င္းေတြနားေထာင္ ခ်င္ၾကမွာေပါ့ဟုလည္း ေတြးမိလိုက္ေသး၏။

         

“႐ွင္းမယ္ေဟ့”....

“ဟာ...မင္းတို႔က သြားေတာ့မွာလားကြ”...

“သြားရမယ္....၊ အိမ္မွာ မန္မန္းစားရဦးမယ္....၊ စာက်က္ရဦးမယ္....၊ ႏို႔မို႔ဆို ႏွင္ခ်ခံေနရလိမ့္မယ္”....

         

ေစာေစာက ဂိမ္းအေၾကာင္းေျပာေနၾကေသာ ဆယ္ေက်ာ္သက္အ႐ြယ္လူငယ္ေလးမ်ား၀ိုင္းမွအသံမ်ားေၾကာင့္ မသိမသာလွည့္ ၾကည့္ျဖစ္၏။ သူတို႔၏စကားေလးမ်ားႏွင့္ အသိစိတ္ဓာတ္ေလးမ်ားေၾကာင့္လည္း သေဘာက် စြာႀကိတ္ၿပံဳးမိျပန္သည္။ ဟုတ္သည္၊ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္တြင္ ေနကုန္ေနခမ္းထိုင္ကာ ဘာအလုပ္မွမလုပ္ပဲ ေယာင္ေျခာက္ဆယ္လုပ္ေနခဲ့မည္ဆိုလွ်င္ ဘယ္မိဘကမွ ႏွစ္ သက္ၾကည္ျဖဴလိမ့္မည္မထင္ပါ။ အရာရာတိုင္း သည္ သူ႔အတိုင္းအတာႏွင့္သူသာ ေကာင္းမည္ထင္ပါ၏။

      

“ပလိန္းႏွစ္ခြက္က ေလးရာ....၊ တစ္ေထာင္တန္ ေလးရာယူမယ္”....

       

စားပြဲထိုးခ်ာတိတ္ေလးရဲ႕အသံေၾကာင့္ ပိုက္ဆံ႐ွင္းေနဆဲျဖစ္ေသာ ထိုလူငယ္ေလးမ်ား၏၀ိုင္းသို႔ မသိမသာ ေလး လွမ္းၾကည့္မိ သည္။ ေသာက္တာက ေကာ္ဖီမစ္ပလိန္းႏွစ္ခြက္သာျဖစ္ေသာ္လည္း ထိုင္ေနၾကတာက စုစုေပါင္း ေျခာက္ေယာက္ေလာက္႐ွိမည္ ထင္ရ၏။ ကၽြန္ေတာ္ ထပ္ၿပံဳးမိခဲ့ျပန္သည္။ အျခားအေၾကာင္း ေၾကာင့္ေတာ့မဟုတ္၊ တစ္ေထာင့္ကိုးရာကိုးဆယ့္႐ွစ္ခုႏွစ္ ၀န္းက်င္ေလာက္တုန္းက ကၽြန္ေတာ္တို႔၏ဆယ္ ေက်ာ္သက္ဘ၀ကို ျပန္လည္သတိရမိသြားေသာေၾကာင့္သာ ျဖစ္သည္။

      

ထိုစဥ္ကလည္း လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မ်ားတြင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔တစ္သိုက္ ဒီေကာင္ေလးမ်ားလိုပင္ လုပ္ခဲ့ၾကဖူးသည္။ ေသာက္တာက လက္ဖက္ရည္တစ္ခြက္၊ ႏွစ္ခြက္...၊ ထိုင္တာက ေလးငါး၊ ေျခာက္ေယာက္၊ တစ္ၿပံဳ တစ္မႀကီး...။

     

ထိုင္ရင္း တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ေျပာၾက၊ ရယ္ၾကႏွင့္။ ၿပီးေတာ့ ေရေႏြးၾကမ္းကို တစ္အိုးၿပီးတစ္အိုး လွမ္း ေအာ္ေတာင္းရင္း အာေျခာက္တိုင္း ေသာက္ခဲ့ၾကသည္။ ဆိုင္႐ွင္က တစ္ခါမွ ထပ္မေပးႏိုင္ဘူးဟု... မေျပာခဲ့။ ႏွင္လည္းမထုတ္ခဲ့ပါ။

                                      ~~~~~@@@~~~~~

        

တကယ္ေတာ့ ပလက္ေဖာင္းေပၚမွာ၊ လမ္းနံေဘးမွ အပင္မ်ားေအာက္မွာ၊ လမ္းနံေဘးတြင္တဲထိုးကာ ဖြင့္ ထားတတ္ေသာ (ေနရာတိုင္းလိုလိုတြင္ ေတြ႔ျမင္ႏိုင္သည့္) လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေလးမ်ားသည္ အေဆာင္အ ေယာင္ကင္းလြန္းပါသည္။ (အဆင့္ျမင့္ေသာ စားစရာမ်ိဳးစံုရသည့္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ႀကီးမ်ားကို မဆိုလိုပါ။)

       

မွန္လံုခန္းမမ်ားထဲတြင္ စားရေသာက္ရသလို မသိမသာေရာ၊ သိသိသာသာပါ ထိန္းခ်ဳပ္စားေသာက္စရာလည္းမလို။ လူအခ်ိဳ႕ သတ္မွတ္ထားေသာ အဆင့္အတန္းဆိုသည့္ ျမင့္ျခင္း၊ နိမ့္ျခင္း သတ္မွတ္ခ်က္ေပတံ မ်ားလည္း သိပ္မ႐ွိ၊ အေဆာင္အေယာင္ႏွင့္ အသံုးအေဆာင္ပစၥည္းမ်ားလည္း တစ္ခမ္းတစ္နား ၀တ္စားျပင္ ဆင္စရာမလိုပဲ  သာမာန္လူမ်ားအဖို႔ ၀င္ေရာက္အပန္းေျဖ၊ ခိုနားႏိုင္ေသာ ေနရာေလးတစ္ခုဟု... ကၽြန္ေတာ္ ေတြးမိ၏။

       

ထိုေနရာေလးမ်ားတြင္ ရန္ပြဲမ်ားလည္း႐ွိခ်င္႐ွိေနမည္။ ေပ်ာ္႐ႊင္ေသာ ရယ္ေမာသံႏွင့္ စိတ္ညစ္စြာ ညည္းညဴ သံေလးမ်ားလည္း ႐ွိေကာင္း႐ွိမည္။ ဖြင့္ထားေသာသီခ်င္းမ်ားကို ဟန္ေဆာင္မႈကင္းမဲ့စြာျဖင့္ စိတ္ပါလက္ပါ လိုက္ၿပီးေတာ့လည္း ဆိုညည္းႏိုင္သည္။ ထို႔ျပင္ ေဘာလံုးပြဲမ်ားကိုလည္း ဆူညံက်ယ္ေလာင္စြာ အားေပးႏိုင္ ေသးသည္။ ျငင္းခုန္သံမ်ား၊ ေဆြးေႏြးသံမ်ားလည္း ႐ွိႏိုင္သည္။ အားေပးႏွစ္သိမ့္မႈႏွင့္ အႀကံေပးမႈမ်ားလည္း ႐ွိႏိုင္ေသး၏။ ဘ၀အေမာႏွင့္ ေခၽြးစက္မ်ားလည္း ႐ွိခ်င္႐ွိေပလိမ့္ဦးမည္။ သူငယ္ခ်င္း မိတ္ေဆြမ်ားအခ်င္း ခ်င္းလည္း အခ်ိန္းအခ်က္လုပ္ကာ အားမနာစတမ္းထိုင္ေစာင့္ႏိုင္ေသးသည္။ ရမၼက္ထ,ခ်င္စဖြယ္ ျမႇဴဆြယ္ မႈ ေတြကေတာ့ သိပ္မ႐ွိႏိုင္ခဲ့။

      

ကၽြန္ေတာ္သည္လည္း ထိုလက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေလးမ်ားထဲတြင္ ရင္ဖြင့္ခဲ့ဖူးသည္။ စိတ္ဓာတ္က်ဖူးသည္။ ထို႔အတူ တက္ႂကြခဲ့ဖူး သည္။ ေနာက္ဆံုး ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္အိပ္မက္မ်ားကိုလည္း ေမြးဖြားခဲ့ဖူး၏။

       

ထို႔ေနာက္ ဘ၀ေပးအေျခအေနအရ ကၽြန္ေတာ္သည္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေလးမ်ားႏွင့္ အေ၀းဆံုးေနရာတစ္ခု ျဖစ္ေသာ ျပည္ပႏိုင္ ငံငယ္ေလးတစ္ခုတြင္ အခ်ိန္ေတြအမ်ားႀကီးၾကာေအာင္ေနရင္း အလုပ္လုပ္ခဲ့ရသည္။ ထို ေနရာတြင္ ကၽြန္ေတာ္စိတ္ပ်က္သည့္ မွန္လံုခန္းမ်ားႏွင့္ စားေသာက္ဆိုင္မ်ားသာ အမ်ားဆံုး႐ွိခဲ့တာမို႔  လက္ ဖက္ရည္ဆိုင္ေလးမ်ားကို အေ၀းမွေန လြမ္းခဲ့ရဖူးသည္။

      

အခုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေလးမ်ားထဲတြင္ ျပန္ထိုင္ခြင့္ရ႐ွိေနခဲ့ေလၿပီ။ သို႔ေသာ္ ဘယ္အခ်ိန္ ကာလတြင္ျပန္ၿပီး လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေလးမ်ားႏွင့္ ေ၀းရာအရပ္ဆီသို႔ ေနာက္တစ္ေခါက္ ထပ္ေရာက္ရဦးမ လဲမေျပာတတ္ေသးပါ။

                                           ~~~~~@@@~~~~~

       

သာမာန္လူတန္းစားမ်ား၏ေခၽြးသိပ္ရာ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ကေလးမ်ားအား သာမာန္လူတစ္ေယာက္ျဖစ္ ေသာ ကၽြန္ေတာ္ႏွစ္ သက္မိျခင္းမွာ သာမာန္အျဖစ္အပ်က္တစ္ခုဟုသာ ဆိုခ်င္မိပါသည္။        ။

                                          ~~~~~@@@~~~~~

ခ်စ္ျခင္းအားျဖင့္...

ဏီလင္းညိဳ

(၀၇၊ ၀၃၊ ၂၀၁၁ - တနလၤာေန႔)

ည ၁၁း၃၅နာရီ

(ေခၽြးသိပ္ရာ...)

(ရန္ကုန္ - ျမန္မာျပည္)