ေကာင္မေလးေရ.....
မင္းမရွိတဲ့ ရာသီမွာ....
ၾကယ္ေတြလေတြေတာင္ အတံုးအရုံးေမွာင္လို႔.....။
အလြမ္းပ်ိဳးပင္အတြက္ေတာ့....
မိုးရာသီဟာ ေစာလြန္းခဲ့တယ္ .....။ ။
~~~~~@@@~~~~~
မာက်ဴရီမီးေရာင္ခပ္ဖ်ဖ်က သူရပ္ေနေသာပလက္ေဖာင္းအစြန္းမွေနရာဆီသို႔ တစ္စြန္းတစ္စေရာက္ ႐ွိေနခဲ့သည္။ အာ႐ံုဦးတြင္ တိုက္ခတ္လာေသာ ေလေျပက ခပ္တိုးတိုးျဖင့္...သူ႔ကိုတိုးေ၀ွ႔ေနခဲ့ၾက၏။ ေလထု ထဲတြင္ လတ္ဆတ္ေသာႏွင္းမႈန္စမ်ားက သိပ္သိပ္သည္းသည္းျဖင့္....။ ခ်မ္းျမျမျဖစ္ေစေသာေလေျပ ေၾကာင့္ ကိုယ္ေပၚတြင္၀တ္ထားေသာ ထရက္ဆုအေဟာင္းေလးကို ရင္ဘတ္ဆြဲေစ့လိုက္မိရင္း ပခံုးႏွစ္ဖက္ ကို အသာႀကံဳ႕ထားလိုက္မိသည္။
လက္မွေလးေထာင့္ပံုသ႑ာန္႐ွိေသာ ဓာတ္ခဲနာရီအမည္းေရာင္အေဟာင္းေလးကို တစ္ခ်က္ငံု႔ၾကည့္လိုက္ မိ၏။ နာရီဒိုင္ခြက္ထဲမွဒစ္ဂ်စ္တယ္လ္ဂဏန္းမ်ားက နံနက္ငါးနာရီဟု.... မႈန္၀ါးစြာျဖင့္သူ႔ကို ၫႊန္ျပေနခဲ့ၾက သည္။ နံနက္ငါးနာရီပတ္၀န္းက်င္ေလာက္ပဲ႐ွိေသးေပမယ့္....... ေဆာင္းဥတုအလယ္ပိုင္းမို႔ အာ႐ံုဦးကမည္း ေမွာင္စြာ နက္႐ိႈင္းေနခဲ့ဆဲပင္...။
ရပ္ေနေသာေနရာေလးမွေနၿပီး အနီးတြင္႐ွိေသာကုကၠိဳလ္ပင္ႀကီးေအာက္သို႔ သူတိုးကပ္သြားလိုက္မိသည္။ ေနာက္....ပင္စည္ကိုအသာမွီရပ္ရင္း ေစာေစာကတည္းက သူေငးေနမိေသာေနရာေလးဆီသို႔ ေမွ်ာ္လင့္ ခ်က္ခပ္ေရးေရးျဖင့္ ေငးၾကည့္ေနခဲ့မိျပန္၏။ ေငးေနမိေသာသူ႔ျမင္ကြင္းထဲတြင္ေတာ့ ၿခံထဲမွမီးေရာင္ခပ္လြန္႔ လြန္႔ျဖင့္သာလင္းလက္ေနခဲ့ေသာ သူမတို႔ရဲ႕ အိမ္ကေလးက ေဆာင္းအာ႐ံုမနက္ခင္းတစ္ခုတြင္ ေႏြးေထြး စြာအိပ္ေမာက်ေနဆဲလိုလို.....။ အိမ္ကေလးက သူႏွင့္အေတာ္ ခပ္လွမ္းလွမ္းေနရာတြင္႐ွိေနခဲ့၏။ သူရပ္ေန ခဲ့ေသာ ကုကၠိဳလ္ပင္ေအာက္တြင္ေတာ့ အလင္းေရာင္မ႐ွိသေလာက္ ႐ွားပါးလြန္းေနခဲ့ေလသည္။
သူဘာရယ္မဟုတ္ပဲ သက္ျပင္း တစ္ခ်က္ခ်လိုက္မိသည္။ ရာသီဥတုရဲ႕ဖ်ားေယာင္းမႈတစ္ခုေအာက္တြင္ မွား ယြင္းစြာေအးစက္ေနခဲ့ရေသာ လက္၀ါးႏွစ္ဖက္ကို အခ်င္းခ်င္း ျပန္လည္ဆုပ္ၫွစ္ကာ ေႏြးေထြးမႈေပးရင္း သူ႔ မ်က္၀န္းမ်ားကေတာ့ ေစာေစာကတည္းက ေငးေနမိခဲ့ေသာေနရာေလးဆီမွ မေ႐ြ႕လ်ားမိခဲ့ေသး.....။ သူ႔ႏွ လံုးသားတစ္စံုကေတာ့ျဖင့္ ခပ္၀ါး၀ါးႏိုင္လွေသာေမွ်ာ္လင့္ခ်က္တစ္ခုျဖင့္ ေႏြးေထြးစြာ၊ ႏူးညံ့ညင္သာစြာ ခုန္ ေနခဲ့ရ၏။ သူေမွ်ာ္လင့္ေနမိတာက အျခားေတာ့မဟုတ္ပါ....။ ထိုအိမ္ကေလးထဲကေနၿပီး မနက္ေစာေစာအ ေျပးေလ့က်င့္ဖို႔ထြက္လာမည့္ သူမရဲ႕အရိပ္ေလးကိုျမင္ခြင့္ရဖို႔ တစ္ခုတည္းသာျဖစ္ခဲ့ပါသည္။
ခ်မ္းျမလြန္းေသာ အေအးဒဏ္ေၾကာင့္ လက္ဖ၀ါးႏွစ္ဖက္ကိုအခ်င္းခ်င္းဆုပ္ထားရင္း ေမးေစ့နားဆီသို႔ တိုး ကပ္ထားလိုက္မိခဲ့ျပန္သည္။ ထိုအခါ သူ႔ထြက္သက္ေလခပ္ေႏြးေႏြးက လက္မ်ားေပၚသို႔ ခပ္သဲ့သဲ့ျမည္သံ ေပးကာျဖတ္သန္းစီးဆင္းသြားၾက၏။ ၀င္သက္မ်ား႐ႈိက္လိုက္တို္င္းတြင္မူ သူ႔ရင္ဘတ္အနီးမွ ႏွစ္သက္ဖြယ္ရ နံ႔တစ္ခုကိုခပ္ဖ်ဖ်ရမိသည္။ အေပၚတြင္ထပ္ၿပီး ၀တ္ထားေသာ ထရက္ဆုအေႏြးထည္ အေဟာင္းေလး ေအာက္မွ သူ႔႐ွပ္အက်ႌအိပ္ကပ္ထဲတြင္ ခပ္ဖြဖြေလးထည့္ထားမိခဲ့ေသာ ခေရပန္းကေလး မ်ားဆီမွရနံ႔သာ ျဖစ္၏။
“ကၽြန္မက ခေရပန္းေတြကိုသိပ္ႀကိဳက္တာ”......
အမွတ္မထင္ေျပာခဲ့ဖူးေသာ သူမရဲ႕စကားသံေလးက သူ႔ရင္ထဲတြင္ ခုထိေပ်ာက္ပ်က္မသြားႏိုင္ခဲ့ေသး....။ ထိုစကားေလး ေၾကာင့္ပင္ ဒီလိုခ်မ္းခ်မ္းစီးစီးအာ႐ံုဦးနံနက္ခင္းတြင္ သူဒီေနရာေလးကိုေရာက္ေနခဲ့ရျခင္း ျဖစ္၏။ ဒီေနရာေလးကိုမေရာက္ခင္ကေတာ့မ်ားေသာအားျဖင့္ သူတစ္ေယာက္တည္းသြားထိုင္ကာ သူမကို တိတ္တဆိတ္တမ္းတတတ္ေသာ ခေရပင္မ်ားထံသြားၿပီး ယူလာေသာ လက္ႏွိပ္ဓာတ္မီးေသးေသးေလးျဖင့္ ခေရပြင့္မ်ားကို သြားေကာက္ျဖစ္ခဲ့ေသးသည္။ ၿပီးေတာ့ ထိုခေရပြင့္ေလးမ်ားကို အသင့္ယူလာေသာ အပ္ ခ်ည္၊ အပ္တို႔ျဖင့္ထိုေနရာေလးတြင္ပဲ သူမအတြက္သီကံုးခဲ့မိ၏။ သို႔ေသာ္ .....သူမကို သူရင္ဆိုင္ႏိုင္ စြမ္းမ႐ွိ ပါ။
သူမအား ခ်စ္ေနမိေၾကာင္းကို အားနည္းခ်က္မ်ား....၊ စိုး႐ြံ႕ျခင္းမ်ားစြာျဖင့္ သူဖြင့္ေျပာမိခဲ့စဥ္က.....
“စာႀကိဳးစားေစခ်င္တယ္”...... ဆိုသည့္ သူမရဲ႕စကားေလးေၾကာင့္ သူ႔ခံစားခ်က္မ်ားကိုၿမိဳသိပ္ကာ အေ၀း မွာသူ ေနခဲ့ရ၏။ ၿပီးေတာ့ သူႏွင့္သူမတို႔ႏွစ္ေယာက္ၾကားတြင္႐ွိေသာ ဂုဏ္ႏွင့္ေငြေၾကးဆိုသည့္ တံတိုင္းမ်ား ၏ကာရံထားမႈမ်ားက သူ႔ေျခ လွမ္းေတြကို သူမဆီမေရာက္ျဖစ္ေစႏိုင္ခဲ့ေတာ့.....။ သို႔ေသာ္လည္း သူခ်စ္ေန မိဆဲျဖစ္ေသာ သူမအားတိတ္တဆိတ္ေငးေမာေနမိခြင့္ကို ဘာသာျပန္ေပးထားရင္း အေ၀းမွပင္ သူမအတြက္ သူ႔ခ်စ္ျခင္းမ်ားက တိတ္တဆိတ္႐ွင္သန္ဖံြ႔ၿဖိဳးေနခဲ့ရမိဆဲ....။
ထိုခဏတြင္ပဲ သူ႔ျမင္ကြင္းထဲသို႔ သူမတို႔အိမ္ကေလးေ႐ွ႕မွအရိပ္ကေလးႏွစ္ရိပ္က တိုး၀င္လာခဲ့သည္။ ေသ ခ်ာျပတ္သား စြာမျမင္ရႏိုင္ေသာ္လည္း သူမရဲ႕အရိပ္ကေလးကို ႏွစ္ခုထဲမွ သူေ႐ြးခ်ယ္ႏိုင္ပါသည္။ ကိုယ္ခ်စ္ ေနတဲ့သူရဲ႕ ပံုရိပ္ကေလးမို႔ သူ႔အျမင္အာ႐ံုထဲတြင္ ေကာင္းစြာခြဲျခားႏိုင္ပါသည္။ သူ႔ရဲ႕ ခပ္၀ါး၀ါးျမင္ကြင္း ေလးထဲမွ သူမရဲ႕ပံုရိပ္ေလးက ႏြဲ႔ႏြဲ႔ေႏွာင္းလြန္းလွစြာျဖင့္.....။ ခႏၶာကိုယ္သြယ္လ်လ်၊ ေက်ာလယ္ေလာက္႐ွိ သည့္ မတိုမ႐ွည္ဆံပင္စင္းစင္းေလးမ်ားႏွင့္ သူမရဲ႕အရိပ္ကေလးက သူ႔အတြက္ေတာ့ ခဏတာေပါင္းမ်ားစြာ ျမတ္ျမတ္ႏိုးႏိုးမက္ခဲ့တတ္သည့္ အိပ္မက္ထဲမွ အိပ္မက္ငယ္ေလးတစ္ခုပင္ျဖစ္ခဲ့ရ၏။
ကုကၠိဳလ္ပင္ႀကီး၏ပင္စည္ေနာက္တြင္ ခႏၶာကိုယ္ကိုကြယ္ကာ သူ၀င္ရပ္လိုက္မိ၏။ သို႔ေသာ္ ေမွာင္ရိပ္ထဲမွ သူ႔ကို အလင္းေအာက္မွသူမ လံုး၀မျမင္ႏိုင္ပါ.....။ ထိုစဥ္ အာ႐ံုဦးေလေျပက ေ၀့ခနဲတစ္ခ်က္ တိုက္ခတ္ လာခဲ့ျပန္ေလသည္။ ေလအေ၀ွ႔တြင္ သူကိုယ္တိုင္စိမ့္ခနဲျဖစ္သြားရသလို သူမ၏သ႑ာန္ေလးဆီမွ ဆံပင္ ေလးေတြကလည္း ေလထဲတြင္လြင့္ေမ်ာသြားခဲ့တာကိုေတြ႔လိုက္ရ၏။ ထိုပံုရိပ္ကေလးကို ပင္စည္ေနာက္ ကြယ္အေမွာင္ထဲမွ ကြယ္၀ွက္စြာေငးေနမိခဲ့ရင္း သူ႔ရင္ေတြႏူးညံ့ ညင္သာစြာ၊ ေနာက္ေတာ့ ျပင္း႐ွစြာခုန္ လာမိသည္။ ထို႔အတူ သူ႔ရဲ႕မ်က္၀န္းမ်ားကလည္း လွ်ံတက္လာေသာခံစားမႈတစ္ခုေၾကာင့္ ရီေ၀စြာျဖင့္ စို စြတ္လာသည္ထင္ရ၏။ တကယ္ဆို.....သူမကို သူသိပ္ခ်စ္ခဲ့မိသည္ေလ...။ ထို႔ထက္ပိုစြာ သူမကို သူသိပ္ ျမတ္ႏိုးတတ္ခဲ့မိတာ သူတစ္ေယာက္မွလြဲၿပီး ဘယ္သူမွသိႏိုင္လိမ့္မည္မထင္ေတာ့......။
ျပင္း႐ွလြန္းေသာ အေအးဒဏ္ေၾကာင့္ထင္ပါသည္။ သူ႔ျမင္ကြင္းထဲတြင္ သူမ၏ပံုရိပ္ကေလးက ပခံုးႀကံဳ႕ကာ ကိုယ့္ကိုယ္ ကို လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ျပန္သိုင္းဖက္ထားခဲ့တာကိုေတြ႔ေနရ၏။ ထိုပံုစံေလးက ႏူးညံ့ညင္သာစြာျဖင့္ ၾကင္နာျမတ္ႏိုးဖြယ္ရာ ျဖစ္ေနခဲ့ရေလသည္။ ခဏအတြင္းမွာပင္ အရိပ္ကေလးႏွစ္ခုက ျမင္ကြင္းထဲမွေနၿပီး သူႏွင့္ဆန္႔က်င္ရာဘက္ဆီသို႔ ခပ္ဖြဖြေျပးထြက္သြားခဲ့ၾက၏။ သူမရဲ႕ပံုရိပ္ေလးကေတာ့ ဆံပင္ေလးေတြ အေနာက္ဖက္သို႔ လြင့္ေမ်ာစြာျဖင့္.....။
တစ္ျဖည္းျဖည္းေ၀းသြားေသာ သူမရဲ႕သ႑ာန္ေလးကိုတမ္းေမာစြာေငးေမွ်ာ္ၾကည့္ရင္း သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ ႐ိႈက္မိလိုက္၏။
“အဲ့ဒါမင္းကို အႏုနည္းနဲ႔ ျငင္းဆန္လိုက္တာပဲကြ”......
“ေအးေလ....သူတို႔က ပိုက္ဆံ႐ွိတာကိုး...။ သူေ႒းသမီးနဲ႔ ဆင္းရဲသားေတြရဲ႕ ခ်စ္၊ ႀကိဳက္၊ ညားဇာတ္လမ္း ဆိုတာ ဖတ္လို႔ ေကာင္းေအာင္ေရးထားတဲ့၀တၱဳေတြထဲမွာ....၊ ၾကည့္ေကာင္းေအာင္႐ိုက္ထားတဲ့ ႐ုပ္႐ွင္ေတြ ထဲမွာပဲ႐ွိမွာပါ...၊ အျပင္ေလာကမွာေတာ့ ႐ွားပါတယ္သူငယ္ခ်င္းရာ”.......
“သူ႔အစ္ကိုရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းဆိုတဲ့တစ္ေယာက္ကလည္း သူ႔ကိုလိုက္ေနတယ္လို႔ ငါတို႔ၾကားတယ္.....၊ အဲ့ဒီ ေတာ့ ေ႐ြးမယ့္ ေ႐ြး အဲ့ဒီလူကိုပဲ သူေ႐ြးမယ္နဲ႔တူပါတယ္ကြာ....။ မင္းကိုေတာ့ အခ်ိဳသတ္ၿပီးျငင္းလိုက္တာ လို႔ ငါတို႔ထင္တယ္ေလ။ စိတ္ေလွ်ာ့လိုက္ပါေတာ့ကြာ....။ မင္းအျဖစ္ကို ငါတို႔မၾကည့္ရက္လို႔ပါ”......
“မင္း.....သူ႔ကို ခ်စ္တယ္လို႔ေျပာခဲ့တာ.....အခုဆို သူေတာင္ေမ့ေနေလာက္ပါၿပီကြာ”.....
သူႏွင့္ သူမတို႔၏ တစ္စံုတရာမျမည္ေသာ ဆက္သြယ္မႈသံစဥ္ခပ္ပါးပါးေလးကို လွ်ိဳ႕၀ွက္စြာအသိေပးထား မိေသာ အရင္းႏွီး ဆံုးသူငယ္ခ်င္းအခ်ိဳ႕ရဲ႕စကားသံမ်ားကို ျပန္လည္ၾကားေယာင္မိေတာ့ သူ႔ရင္ထဲတြင္ မႈန္ဖ် စြာျဖင့္ကြဲေၾကရျပန္ေလသည္။ သူငယ္ခ်င္းမ်ား၏ သတိေပးစကား၊ အားေပးႏွစ္သိမ့္မႈစကားေတြကို သူ လက္ခံမိ၏။ သူကိုယ္တိုင္လည္း သူမရဲ႕အနားတြင္ အစဥ္အၿမဲလိုလိုေတြ႔ေနရတတ္ေသာ သူစိမ္းတစ္ ေယာက္ေၾကာင့္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို သိမ္ငယ္စြာခံစားမိရတာအခါခါ....။ ထို႔ေၾကာင့္ သူမ၏ျမင္ကြင္းထဲမွ တတ္ ႏိုင္သေလာက္သူေ႐ွာင္ေနမိခဲ့တာ အေတာ္ၾကာခဲ့ေလၿပီ....။ သို႔ေသာ္ ကြယ္ရာတြင္မူ ႏွလံုးသားအလိုကို မလြန္ဆန္ႏိုင္စြာျဖင့္ လူေျခတိတ္ခ်ိန္ညမ်ားတြင္ သူမတို႔အိမ္ကေလးေ႐ွ႕မွျဖတ္ေလွ်ာက္မိတတ္တာ၊ အခုလို မနက္ေစာေစာတြင္ သူမႀကိဳက္တတ္လြန္းေသာခေရပြင့္ေလးမ်ားကို သြားေကာက္ယူတတ္မိတာ...၊ ရံဖန္ရံခါ သူမတို႔အိမ္ႏွင့္မလွမ္းမကမ္းတြင္ သူငယ္ခ်င္းအခ်ိဳ႕ႏွင့္ ဂစ္တာခပ္တိုးတိုးတီးတတ္မိခဲ့တာေတြ...စသည့္ လုပ္ ရပ္မ်ားကို အ႐ူးတစ္ေယာက္လို သူလုပ္မိတတ္ၿမဲ....။ ထိုကဲ့သို႔ေသာလုပ္ရပ္ေလးမ်ားကို စိတ္ေျဖ႐ံုသာသက္ သက္ရည္႐ြယ္စြာျဖင့္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုလွည့္စားေျဖသိမ့္ေန႐ံုမွလြဲၿပီး သူမစိတ္အေႏွာက္အယွက္ျဖစ္ေစရ ေအာင္ သူမလုပ္ျဖစ္ခဲ့ပါ....။
ထို႔ျပင္ တကၠသိုလ္နယ္ေျမတစ္ခုတည္းတြင္(ေမဂ်ာကြဲျပားစြာျဖင့္....)ေက်ာင္းအတူတူတက္ၾကတာမွန္ေသာ္ လည္း၊ တစ္လမ္းတည္းအတူေနၾကေသာ္လည္း သူႏွင့္သူမတို႔၏ ပါးလ်ေသာဆက္သြယ္မႈႀကိဳးမွ်င္ေလးအ ေၾကာင္းကို သိသူ႐ွားပါးလြန္းလွပါသည္။ အရာရာကို သိုသိပ္စြာျဖင့္ မ်ိဳသိပ္ခံစားတတ္လြန္းေသာ သူ႔အက်င့္ ေၾကာင့္ သူႏွင့္သူမတို႔၏အေၾကာင္းကို ရင္းႏွီးစြာရင္ဖြင့္တိုင္ပင္ေဖာ္မ်ားျဖစ္သည့္ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္၊ သံုးေယာက္မွလြဲၿပီး ဘယ္သူမွမသိခဲ့ၾက...။ သိေအာင္လည္း သူမလုပ္ျဖစ္ခဲ့မိ...။ အရာရာတြင္ ၫႇိဳးႏြမ္း၊ နိမ့္ ပါးလြန္းလွေသာ သူႏွင့္ပါတ္သတ္ၿပီး သူမ၏ဂုဏ္သတင္းေမွးမွိန္မွာကို သူမလိုလားခဲ့မိတာ ေၾကာင့္ပင္ျဖစ္ ၏။
ေအးစက္ျပင္း႐ွလြန္းေသာအေအးဒဏ္ေၾကာင့္ အစိုဓာတ္လြင့္ပ်ယ္ေနခဲ့ေသာႏႈတ္ခမ္းမ်ားကို သူတင္းတင္း ေစ့လိုက္မိခဲ့သည္။ ျမင္ကြင္းထဲမွေပ်ာက္ကြယ္သြားခဲ့ၿပီျဖစ္ေသာ သူမပံုရိပ္ကေလးေျပးထြက္သြားရာဆီကို ေဆြးေျမ႕ျခင္းမ်ားစြာျဖင့္ေငးေမာၾကည့္ေနခဲ့ရင္း သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ကို သူထပ္မံ႐ႈိက္သြင္းလိုက္မိျပန္၏။ ေနာက္ေတာ့ ကုကၠိဳလ္ပင္ရိပ္ေအာက္မွေန သူထြက္ခဲ့လိုက္သည္။ ခပ္လွမ္းလွမ္းဆီမွသူမတို႔အိမ္ကေလးဆီ သို႔ ျဖတ္သန္းသူကင္းမဲ့ေနဆဲျဖစ္ေသာလမ္းကေလးအတိုင္း ခပ္ျဖည္းျဖည္းေလွ်ာက္သြားလိုက္မိ၏။ ျမဴႏွင္း မ်ားကမူ ေစာေစာကထက္ပိုမိုထူထပ္စြာက်ဆင္းလာသည္ဟု ထင္ရ၏။
သူမတို႔ၿခံေ႐ွ႕ေရာက္ခဲ့ေတာ့ အိပ္ကပ္ထဲမွခေရကံုးေလးႏွစ္ကံုးကို ဖြဖြညင္သာစြာျဖင့္ သူထုတ္ယူလိုက္ သည္။ သူ႔လက္ဖ၀ါးေပၚမွ ေမႊးျမစြာလတ္ဆတ္ေနခဲ့ေသာ ခေရပြင့္ကေလးမ်ား၏ရနံ႔ကို အေ၀းမွေနၿပီး သူ လွမ္းယူနမ္း႐ိႈက္မိခဲ့ေသး၏။ သူမ သိပ္ႏွစ္သက္လြန္းေသာ ခေရပြင့္ေလးမ်ားကို အနီးကပ္နမ္း႐ႈိက္ၾကည့္ဖို႔ ပင္ သူ႔မွာခြန္အားေတြကင္းမဲ့ေနခဲ့ရသည္မွာ ၾကာခဲ့ၿပီပဲေလ......။
ေနာက္.....သူမတို႔ၿခံတံခါးေလးေဘးတစ္ဖက္ဆီမွ စီတန္းကာအလွစိုက္ထားေသာပု႑ရိတ္ပင္မ်ားေပၚတြင္ ခေရကံုးေလးမ်ားကို အသာအယာတင္လိုက္မိသည္။ စိမ္းခက္ခက္ပု႑ရိတ္ပင္မ်ားေပၚမွ ခေရကံုးေလး မ်ားကိုခပ္၀ါး၀ါးၾကည့္ရင္း ဒီပန္းေလးမ်ားကို သူမျမင္ပါေစဟု.....တိတ္တဆိတ္ဆန္စြာ သူဆုေတာင္းမိ ျပန္၏။ သို႔ေသာ္လည္း ဒီပန္းကေလးမ်ား သူမရဲ႕ လက္ထဲ ဆိုက္ဆိုက္ၿမိဳက္ၿမိဳက္ေရာက္ဖို႔ဆိုတာ.....သူကိုယ္ တိုင္ပင္ မေရရာလြန္းခဲ့ပါ...။
သူ႔ရင္တြင္းမွ လွ်ိဳ႕၀ွက္သိပ္သည္းစြာမ်ိဳသိပ္ရင္း ျပန္လည္ေအးခဲေနေစရေသာ အခ်စ္စစ္တစ္ခုကိုေတာ့ျဖင့္ သူမတစ္ေယာက္ ျမင္ႏိုင္စြမ္းကင္းမဲ့ခဲ့ရတာေတာ့ျဖင့္ ေသခ်ာသေလာက္႐ွိေနခဲ့ရေလၿပီ....။ ေတြးၾကည့္ ႐ံုႏွင့္ပင္ သူ႔ရင္တြင္းပိုင္း အနက္႐ိႈင္းဆံုးတစ္ေနရာဆီမွ တဆစ္ဆစ္ျဖင့္ နာက်င္ကိုက္ခဲလာသလို ခံစားလာ ရမိ၏။ ၿငိမ္သက္တိတ္ဆိတ္လြန္းေနခဲ့ေသာ ပတ္၀န္းက်င္တစ္ခုက သူ႔ရဲ႕႐ံႈးနိမ့္ျခင္းခံစားခ်က္မ်ားကို ပိုမိုစြာ ပံ့ပိုးေနခဲ့သလားမသိႏိုင္ခဲ့ေတာ့ပါ...။ သူတစ္ေယာက္တည္း အဓိပၸါယ္ကင္းမဲ့လြန္းစြာျဖင့္ ေခါင္းယမ္းမိလိုက္ ျပန္သည္။ ပိုင္ဆိုင္ရမွ အခ်စ္တစ္ခုျဖစ္ခဲ့မယ္ဆိုလွ်င္ သူမကိုသူ မခ်စ္ရာမ်ားေရာက္ေနခဲ့ၿပီလား ဟုလည္း ႐ူး သြပ္စြာေတြးမိျပန္ေတာ့ ရင္ထဲတြင္ျဖစ္တည္ေနခဲ့ေသာ ခံစားခ်က္တစ္ခုက သူ႔ကိုနင့္နင့္သည္းသည္းျဖစ္ေစ ျပန္၏။
အေတြးႏွင့္အတူ သူမတို႔အိမ္ကေလးေ႐ွ႕မွေနၿပီး ေစာေစာကသူမတို႔ေျပးထြက္သြားေသာေနရာႏွင့္ဆန္႔က်င္ ဘက္အရပ္ဆီသို႔ လွည့္ထြက္ခဲ့လိုက္သည္။ သူမတို႔အိမ္ကေလးကေတာ့ ေဆာင္းအာ႐ံုမနက္ခင္းတစ္ခုတြင္ ေႏြးေထြးစြာျပန္လည္အိပ္ေမာက်ေနခဲ့ေလ၏။ ေျခလွမ္းအနည္းငယ္လွမ္းခဲ့ၿပီးေနာက္ စိတ္မခ်စြာျဖင့္ ခေရ ကံုးေလးမ်ားကို လည္ျပန္ငဲ့ကာၾကည့္မိျပန္သည္။ ႏွင္းရည္စိုလက္ေနခဲ့ေသာ ခပ္စိမ္းစိမ္းအဆင္းအေရာင္႐ွိ သည့္ပု႑ရိတ္ခက္မ်ားေပၚတြင္ ခေရကုံးေလးမ်ားက ၿငိမ္သက္တိတ္ဆိတ္စြာျဖင့္႐ွိေနခဲ့ၾကတာကို ခပ္၀ါး၀ါး ေတြ႔လိုက္ရ၏။
ထို႔ေနာက္ ေျခလွမ္းမ်ားကို သူဆက္လွမ္းေနခဲ့မိသည္။ ေအးစက္စိုထိုင္းေနခဲ့ေသာဆံပင္မ်ားၾကားထဲသို႔ လက္ႏွစ္ဖက္ကို ထိုးသြင္းကာဖြလိုက္မိရင္း ေ႐ွ႕ကိုလွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္မိ၏။ သူ႔အေ႐ွ႕ခပ္လွမ္းလွမ္းတြင္ေတာ့ ျမဴ ႏွင္းျဖဴျဖဴမ်ားက ထူထပ္စြာ ကာဆီးထားခဲ့ၾကေလသည္။ ဘယ္အရာကိုမွမွန္းဆစြာျမင္ႏိုင္စြမ္းမ႐ွိႏိုင္ခဲ့ရ....။ သို႔ေသာ္ ျမဴႏွင္းမ်ားၾကားထဲသို႔တိုး၀င္ကာ သူေလွ်ာက္လွမ္းေနမိရသည္။ ထူထဲေသာ ျမဴႏွင္းပြင့္မ်ားၾကား ထဲတြင္ သူကိုယ္တိုင္ေပ်ာက္ဆံုးသြားဖို႔ဆိုတာေသခ်ာသေလာက္႐ွိေနခဲ့ရၿပီလားဟု....... ကိုယ္တိုင္ပင္ျပန္မသိႏိုင္ ခဲ့ေတာ့ပါ......။
~~~~~@@@~~~~~
အိပ္မက္ဆိုတာ....
ဘယ္လိုမွပိတ္ထားလို႔မရႏိုင္တဲ့.....
စိတ္ရဲ႕ျပတင္းေပါက္တစ္ခုပါပဲ....။
အဲ့ဒီေတာ့.....
မင္းဟာ... ငါ့ရဲ႕ရင္ထဲကို....
အခ်ိန္၊ ေနရာမေ႐ြးပဲ......
တံခါးမ႐ွိ...ဓားမ႐ွိ....
၀င္ခ်င္တိုင္း၀င္....
ထြက္ခ်င္တိုင္း......ထြက္ခြင့္ေတြရေနခဲ့ေတာ့တာေပါ့.....။
~~~~~@@@~~~~~
မႈိင္းညိဳ႕ညိဳ႕ေကာင္းကင္ကိုေမာ့ၾကည့္ရင္း.... လွမ္းေနဆဲသူမရဲ႕ေျခလွမ္းေတြကို ခပ္သြက္သြက္လွမ္းျဖစ္ ေစလိုက္မိ၏။ ေလျပင္းတစ္ခ်က္တိုးေ၀ွ႔လိုက္ေသာအခါ... သူမ၏ဆံပင္႐ွည္႐ွည္ေလးေတြ လြင့္ေမ်ာသြားခဲ့ရ သည္။ ေလဒဏ္ေၾကာင့္ သူမရဲ႕အေ႐ွ႕လမ္းကေလးေပၚမွ.....သစ္႐ြက္ေႂကြတခ်ိဳ႕က ျမည္သံခပ္အုပ္အုပ္ေပး ကာေျပးထြက္သြားၾကရ၏။ နံေဘးဆီမွ သစ္ပင္မ်ားကမူ တ႐ွဲ႐ွဲျမည္သံေပးကာလႈပ္ခါေနခဲ့ေလေတာ့သည္။ မၾကာခင္မိုး႐ြာေတာ့မည္ထင္၏။
“သမီး....၊ အိမ္ျပန္ရင္ထီးယူသြားပါလား......။ မိုးမိမယ္ထင္တယ္”......
သူမအိမ္အျပန္လမ္းကို စိတ္ပူစြာျဖင့္ေျပာခဲ့ေသးေသာ ဆရာ့စကားကိုျပန္ၾကားေယာင္လာမိေတာ့ စိတ္ထဲ ေနာင္တရမိလာသလိုျဖစ္လာသည္။ သို႔ေသာ္လည္း သူမတို႔ေနေသာလမ္းႏွင့္ ေက်ာင္းအားရက္မ်ားတြင္ သူမတက္ေနခဲ့ေသာ တေယာတီးသည့္သင္တန္းက ႏွစ္လမ္းေက်ာ္ေလာက္သာေ၀းကြာသည္မို႔ ဆရာ့ စကားကို သူမျငင္းပယ္မိခဲ့၏။ ထိုကဲ့သို႔အားနာစိတ္တစ္၀က္ျဖင့္ျငင္းပယ္ခဲ့မိေသာ္လည္း ေလွ်ာက္ေနခဲ့ရင္း ပိုမိုညိဳ႕မႈိင္းလာေသာမိုးေကာင္းကင္ေၾကာင့္ သူမအိမ္႐ွိရာဆီသို႔ တစ္ခါမွျဖတ္သန္းမသြားဘူးေသာ အနီးဆံုး ျဖတ္လမ္းသြယ္မ်ားမွေနၿပီးျပန္ျဖစ္ခဲ့ရေတာ့သည္။
အေတြးျဖင့္ ခပ္သြက္သြက္လွမ္းေနမိဆဲ မိုးေရစက္မ်ားကသူမကိုယ္ေပၚသို႔ တဖြဲဖြဲျဖင့္ စဆင္က်ဆင္းလာခဲ့ ေလေတာ့၏။ လက္ထဲတြင္ အလြတ္ကိုင္ထားမိေသာ တေယာျပားေလးကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ဆုပ္ကိုင္ထား ရင္း သူမစိတ္ေလွ်ာ့လိုက္မိသည္။ မထူးေတာ့ပါ....။ ဒီမိုးစက္ကြင္းမ်ားကေန သူမလြတ္မည္လည္း မထင္ ေတာ့....၊ ထို႔ေၾကာင့္ ေျခလွမ္းမ်ားကိုလည္း အ႐ွိန္ေလွ်ာ့ကာေလွ်ာက္ေနမိခဲ့လိုက္ေတာ့၏။ ထို႔အျပင္ေသခ်ာ သည့္ အေၾကာင္းျပခ်က္လည္း႐ွိေနေသးသည္။ အျခားေတာ့မဟုတ္....၊ မိုးစက္မ်ားကိုသူမခ်စ္သည္ေလ.....။
အျခားေသာအခ်ိန္မ်ားတြင္ မိုးေရစက္မ်ားထဲ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္တည္းေလွ်ာက္သြားဖို႔ဆိုတာ သူမအ တြက္ လံုး၀မျဖစ္ႏိုင္ခဲ့ရေသာအခြင့္အေရးတစ္ခု....။ အေၾကာင္းျပခ်က္မဲ့စြာျဖင့္ပင္ျဖစ္၏။ သို႔ေသာ္ အခု ေတာ့ျဖင့္ သူမခ်စ္ေသာမိုးေရ စက္မ်ားၾကားထဲတြင္ ေအးေအးေဆးေဆးလမ္းေလွ်ာက္ခြင့္ရခဲ့ေလၿပီ....။ အ ျခားသူမ်ားလည္း သူမကို တစ္မ်ိဳးျမင္စရာအေၾကာင္းမ႐ွိေတာ့....။ သင္တန္းမွအျပန္တြင္ မိုးမိသည္ဟုသာ ျမင္ဖို႔ရာ႐ွိေလေတာ့တာမို႔ျဖစ္ခဲ့သည္။ ေသခ်ာခိုင္လံုသည့္ သက္ေသအျဖစ္ သူမ၏လက္ထဲတြင္ တေယာ ျပားေလးကို ဆုပ္ကိုင္ထားခဲ့မိသည္ေလ....။
အေတြးျဖင့္ သူမတစ္ကိုယ္ရည္ခိုးၿပံဳးမိလိုက္၏။ မိုးစက္မ်ားကမူ သူမ၏ကိုယ္ေပၚသို႔ တေ၀ါ၀ါျမည္စြာျဖင့္ ၿပိဳဆင္းေနခဲ့ေလေတာ့သည္။ သူမေလွ်ာက္ေနေသာလမ္းသြယ္ေလးအေပၚတြင္ ႐ုတ္တရက္လိုလိုျဖစ္သြား ေသာေရစီးေၾကာင္းေလးမ်ားကို ႏွစ္သက္စြာျဖင့္ၾကည့္ရင္း..... ခပ္ျဖည္းျဖည္းဆက္ေလွ်ာက္ေနမိခဲ့၏။ သူမနံ ေဘးမွ မိုးေရထိမွန္ျခင္းခံေနရေသာ...... သစ္႐ြက္စိမ္းစိမ္းေလးမ်ားကို လက္တစ္ဖက္ျဖင့္ လွမ္းတို႔ထိမိလိုက္ ေသးသည္။ လွလိုက္တဲ့ သဘာ၀တရားရယ္ဟု...ရင္တြင္းမွ တီးတိုးေရ႐ြတ္မိ၏။
“နင္.....စိတ္ကူးယဥ္တတ္မွန္း.....ငါတို႔မထင္မိခဲ့ဘူး”....
အရင္းႏွီးဆံုးသူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္စ၊ ႏွစ္ေယာက္စေျပာခဲ့ဖူးေသာ စကားတစ္ခြန္းကိုျပန္လည္ၾကားေယာင္ လာမိခဲ့ရေတာ့ သူမရဲ႕ႏႈတ္ခမ္းေတြ ခပ္လြန္႔လြန္႔ၿပံဳးျဖစ္သြားသည္။ ဘယ္သူေျပာခဲ့သလဲကြယ္....၊ ရည္မွန္း ခ်က္ႀကီးတတ္တဲ့ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္မွာ စိတ္ကူးယဥ္တတ္မႈ၊ ႏူးညံ့မႈေတြမ႐ွိႏိုင္ခဲ့ဖူးဆိုတာကိုေလ....။ ရင္တြင္းမွေန ခပ္သဲ့သဲ့သူမညည္း ညဴမိလိုက္၏။ ထို႔အတူ သူမဘ၀ထဲသို႔ စကားေလးတစ္ခြန္းႏွင့္အလည္ ေရာက္လာခဲ့ၿပီး.....ခေရကံုးကေလးမ်ားျဖင့္ ႏႈတ္ဆက္ထြက္ခြာသြားသူတစ္ေယာက္က သူမ၏အာ႐ံုထဲသို႔ မိုး ေရစက္မ်ားႏွင့္အတူျဖတ္သန္းစီးေမ်ာလာခဲ့သည္။ သူမရင္ထဲတြင္ ဘာရယ္မွန္းမသိစြာျဖင့္ မႈန္ဖ်ဖ်ႏိုင္လွ ေသာ နာက်င္ခံစားမႈတစ္ခုက ႏူးညံ့စြာ႐ိုက္ခတ္လာသလိုျဖစ္လာခဲ့ရ၏။
“ခ်စ္တယ္”....ဟုဆိုခဲ့ေသာ သူတစ္ေယာက္......။ သူမေက်ာင္းကအျပန္တစ္ရက္တြင္ ခေရပင္လမ္းက ေလးထက္မွာ ဖြင့္ေျပာခဲ့ေလသူ.....။ အၿမဲလိုလို ၫိႇဳးငယ္ေသာမ်က္၀န္းနက္နက္မ်ားျဖင့္ သူမကိုေငးေမာ ၾကည့္ေလတတ္သူ.....။ ေလတိုးခဲ့ေလတိုင္း ႏွဖူးေပၚမွေနလြင့္လြင့္သြားတတ္ေသာ မတိုမ႐ွည္ဆံပင္ေလး မ်ားႏွင့္သူ...။ ေခါင္းငံုကာ ခပ္ဖြဖြရယ္ေမာတတ္ခဲ့ေလသူ....။ ေဟာင္းႏြမ္းေသာ္လည္း ျဖဴစင္သပ္ရပ္စြာ၀တ္ စားတတ္ေလသူ....။ သန္႔႐ွင္းေသာေျခအစံုျဖင့္ ကတၱီပါဖိနပ္ေလးမ်ားစီးကာ ေျခသံလံုေအာင္လမ္းေလွ်ာက္ တတ္ေလသူ....။ ထို႔အတူ....ပထမဆံုးအျဖစ္ သူမကိုရင္ခုန္ေစခဲ့သူ၊ စိတ္လႈပ္႐ွားေစခဲ့သူ....။ ႐ွက္ကိုး႐ွက္ ကန္းျဖင့္ ရည္မွန္းခ်က္ႀကီးသူပီပီ “စာႀကိဳးစားေစခ်င္တယ္”.....ဟု မရည္႐ြယ္စြာ သူမေျပာျဖစ္ခဲ့ေလသူတစ္ ေယာက္...။ သို႔ေသာ္ သူ႔အား သူမနံေဘးကေနထြက္ခြာသြားေစဖို႔၊ ႏွင္ဖို႔ ဘယ္တုန္းကမွဆႏၵမ႐ွိခဲ့မိပါ.....။
သူသည္ သူမကိုစိုးမိုးလြန္းလွပါသည္။ သူႏွင့္သူမတို႔၏ ေတြ႔ျဖစ္ခဲ့ၾကသည့္အႀကိမ္အေရအတြက္မွာ လက္ခ်ိဳး ေရတြက္လို႔ရေအာင္ပင္႐ွားပါးလြန္းလွေသာ္လည္း သူမရဲ႕အိပ္မက္မ်ားစြာကိုပိုင္စိုးထားသူမွာ သူတစ္ေယာ က္သာျဖစ္ခဲ့ေလ၏။ သို႔ေသာ္ သူသည္ သူမအားခ်စ္ေၾကာင္းဖြင့္ဟေျပာခဲ့ၿပီးသည့္ေနာက္ပိုင္းတြင္ ထပ္မံ ေရာက္မလာခဲ့ေတာ့....။ သူ႔ကိုယ္စား ေဆာင္းနံနက္ခင္းတိုင္းတြင္ ခေရကုံုးေလးမ်ားကသာ သူမရဲ႕ၿခံေ႐ွ႕ ပု႑ရိတ္ပင္ေလးမ်ားထက္သို႔ ေရာက္႐ွိလာတတ္ခဲ့ေလေတာ့၏။ ထိုအျဖစ္ကိုေတာင္ အစကသူမသတိမ ထားမိခဲ့....၊ ေနာက္ သူ႔သူငယ္ခ်င္းအရင္းမ်ားဆီမွပ်ံ႕ႏွ႔ံလာခဲ့ေသာ တစ္ဆင့္စကားျဖင့္သာ သူမသိခဲ့ရတာ ျဖစ္ပါသည္။ သိခ်ိန္မွစၿပီး ထိုခေရကံုးေလးမ်ားကို အိမ္မွလူေတြမျမင္ခင္ သူမအျမတ္တႏိုးသိမ္းဆည္းမိခဲ့ ရ၏။
ရံဖန္ရံခါ သူမတက္ေသာေက်ာင္းတြင္ သူ႔ကို ရိပ္ခနဲဆိုသလိုျမင္လိုက္မိသလို႐ွိေပမယ့္ သူမထံတြင္ လိုက္႐ွာ ဖို႔အင္အားမဲ့ခဲ့ရပါသည္။ အျခားေၾကာင့္ေတာ့မဟုတ္ရ...၊ သူမေဘးတြင္ အစဥ္အၿမဲလိုလိုပင္ ေတာက္တဲ့ သဖြယ္ကပ္ေနတတ္ေသာ လူတစ္ေယာက္ေၾကာင့္ပင္ျဖစ္သည္။ အစ္ကိုျဖစ္သူ၏သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္မို႔ ယဥ္ေက်းမႈအရ သူမ႐ိုင္းစိုင္းစြာႏွင္မထုတ္ျဖစ္မိေသာ္လည္း ထိုလူေၾကာင့္ သူမစိတ္ အေႏွာက္အယွက္ျဖစ္ခဲ့ ရတာအႀကိမ္ႀကိမ္ပင္...။ ထို႔အတူ မိန္းကေလးတန္မဲ့ သူ႔ကိုလိုက္႐ွာဖို႔ သူမ မ၀ံ့မရဲျဖစ္ေနတတ္ခဲ့၏။
ထို႔ေၾကာင့္ ႐ွားပါးလွစြာေသာညမ်ားတြင္ သူမတို႔အိမ္အနီးမွ တိုးဖြဖြထြက္ေပၚလာတတ္ေသာ သူ႔ရဲ႕ဂစ္တာ သံကိုနားစြင့္ေနခဲ့ရင္း၊ ညဥ့္နက္ခ်ိန္မ်ားတြင္ သူမတို႔အိမ္ေ႐ွ႕မွျဖတ္ေလွ်ာက္သြားမည့္ သူ႔ေျခသံမ်ားကိုနား စြင့္ရင္း သူမရဲ႕ေန႔ရက္ေတြက ကုန္ဆံုးခဲ့ရေလေတာ့သည္။
ထိုအခိုက္ မိုးေရမ်ားၾကားတြင္ ေလစီးေၾကာင္းတစ္ခုကေမႊေႏွာက္စီးဆင္းလာခဲ့ျပန္ေတာ့ သူမတစ္ကိုယ္လံုး ခ်မ္းျမျမျဖစ္ သြားရမိသည္။ သို႔ေသာ္ အခုလိုမိုးေတြ႐ြာေနေသာအခ်ိန္မ်ားတြင္ သူမေက်ာင္းကား ဆိုက္ခ်ိန္ တိုင္း ခပ္လွမ္းလွမ္းမွေနၿပီး ထီးေလးတစ္ေခ်ာင္းေဆာင္းကာ ေငးေမာေနတတ္ေသာ တစ္စံုတစ္ေယာက္ ေသာသူရဲ႕ ညိႇဳးေဖ်ာ့ေဖ်ာ့မ်က္၀န္းမ်ားကို ျပန္ျမင္ေယာင္ေတြးမိလိုက္ေတာ့ ရင္ထဲေႏြးေထြးသြားခဲ့ရသလိုပင္။ ထိုကဲ့သို႔ေသာအခ်ိန္အခါတိုင္း သူမရဲ႕မ်က္၀န္းေတြက မသိသလိုဟန္ေဆာင္ကာေနျဖစ္ခဲ့ေပမယ့္ ရင္ထဲမွခံ စားမႈလႈိင္းတစ္ခုက ေဘာင္ဘင္႐ိုက္ခတ္လြန္းေနခဲ့ရတာ သူတစ္ေယာက္ကေတာ့ျဖင့္ သိႏိုင္လိမ့္မည္မထင္ မိခဲ့ပါ.....။ တကယ္ဆို သူမရဲ႕အရိပ္ကေလးအျဖစ္ သူ႔ကိုေနရာေပးခ်င္မိခဲ့ပါသည္။ အဲ့ဒီလိုမ်ိဳး သူမခံစားေန ရတာေတြကို သူတစ္ေယာက္သိမွ သိပါေလစကြယ္....။
အေတြးႏွင့္အတူ သူမတစ္ေယာက္တည္း မိုးစက္မ်ားၾကားေလွ်ာက္ေနခဲ့ရင္း ႐ွက္ကိုး႐ွက္ကန္းျဖစ္သြားမိ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ တစ္ေယာက္တည္း ခိုးေၾကာင္ခိုး၀ွက္ႏိုင္လြန္းစြာၿပံဳးရင္း ဆက္ေလွ်ာက္ေနမိလိုက္သည္။ ေတာ္ ေသးသည္ဟုဆိုရမည္။ သည္းႀကီးမည္းႀကီး႐ြာသြန္းေနခဲ့ေသာ မိုးေရစက္မ်ားဖံုးလႊမ္းေနရာ ဒီလမ္းသြယ္ ေလးထဲတြင္ သူမတစ္ေယာက္တည္းမို႔ပင္ျဖစ္၏။ သို႔ေသာ္ မိုးစက္မ်ားကေတာ့ သူမ၏ခႏၶာကိုယ္ အႏွံ႔စြတ္စို ေနေစရန္ အဆက္မျပတ္ထိမွန္လွ်က္...။
ေနာက္ထပ္ျဖတ္လမ္းေလးတစ္ခုဆီကို သူမကူးလိုက္မိသည္။ ဒီျဖတ္လမ္းကေလးေက်ာ္ကာ လမ္းမေပၚ တက္ခဲ့လိုက္လွ်င္ေတာ့ သူမတို႔ေနေသာ အိမ္ကေလး႐ွိရာသို႔ေရာက္ဖို႔သိပ္မေ၀းလွေတာ့ပါ....။ အိမ္ေရာက္ လွ်င္ေတာ့ မိုး႐ြာထဲတြင္ တစ္ဦးတည္းျပန္လာေသာ သူမကိုၾကည့္ကာ ေမေမကေတာ့ တစ္ခုခုေျပာမွာ ေသ ခ်ာလွပါသည္။ သို႔ေသာ္.....အခုျဖစ္တည္ေနခဲ့ရေသာစိတ္ေက်နပ္မႈတစ္ခုႏွင့္ သူမလဲ၀ံ့ပါသည္။ အေတြးႏွင့္ အတူ သူမဆက္ေလွ်ာက္ေနမိခဲ့၏။ လမ္းက်ဥ္းေလးေပၚတြင္ တင္က်န္ေနခဲ့ေသာ ေရအိုင္ေလးမ်ားထဲတြင္ မိုး ေရစက္ကေလးမ်ားက အ႐ွိန္ျပင္းထန္စြာျဖင့္ က်ဆင္းေနၾကဆဲပင္....။ ရံဖန္ရံခါတြင္မူ ထိုေရအိုင္ကေလး မ်ားထဲသို႔ တမင္တကာသူမဆင္းေလွ်ာက္ျဖစ္လိုက္ေသးသည္။ စိတ္လြတ္လပ္ေပ်ာ္႐ႊင္ခဲ့စြာျဖင့္ တစ္ေယာက္ တည္းေလွ်ာက္ေနခဲ့ရင္း မိုးေရစက္မ်ားကာဆီးထားေသာ အေ႐ွ႕မွျမင္ကြင္းကို သူမလွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္မိလိုက္ ၏။
ရင္ထဲတြင္ထိတ္ခနဲျဖစ္သြားသည္။ အျခားေၾကာင့္ေတာ့မဟုတ္...၊ အေတာ္ခပ္လွမ္းလွမ္းေနရာတြင္ သူမႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ေနရာဆီသို႔ ေလွ်ာက္လာခဲ့ေသာ သ႑ာန္ႏွစ္ခုကိုေတြ႕လိုက္ရတာမို႔ပင္ျဖစ္၏။ ထို႔အျပင္ သူမရင္ကိုထိတ္ခနဲပိုျဖစ္သြားေစရတာကေတာ့ ထီးေလးတစ္ေခ်ာင္းတည္းေအာက္တြင္ ႏွစ္ေယာက္ေဆာင္း ကာ ေလွ်ာက္လာေနခဲ့ေသာသ႑ာန္ႏွစ္ခုထဲမွ ေယာက်္ားေလးရဲ႕ပံုစံက ခုေလးတင္သူမ ေတြးေနမိခဲ့ေသာ သံစဥ္အပိုင္းအစမ်ားထဲကတစ္ေယာက္ႏွင့္ အေတာ္ဆင္ေနခဲ့တာမို႔ျဖစ္သည္။ ဒါဆို ႏြဲ႕ေႏွာင္းလြန္းလွေသာ ပံုစံႏွင့္ ဒီဘက္ကတစ္ေယာက္ကေရာကြယ္....၊ သူမဆက္မၾကည့္ရဲေတာ့ပဲ ေခါင္းကိုငံု႔ထား လိုက္မိေတာ့ သည္။ သူမရင္ေတြ တစ္ဒိတ္ဒိတ္ခုန္လာမိ၏။ ေစာေစာက ခ်မ္းလို႔ခ်မ္းရမွန္းမသိခဲ့ေသာ မိုးေရစက္မ်ား ၾကားတြင္ သူမ၏ႏႈတ္ခမ္းေတြ အခုမွတဆတ္ဆတ္တုန္ယင္လာခဲ့ရတာ ဘာ့ေၾကာင့္မ်ားလဲကြယ္။ အိုး....သူ မရဲ႕ေအာက္မ်က္ခမ္းေတြကလည္း...လႈပ္လႈပ္ခတ္ခတ္ႏိုင္လြန္းလိုက္တာ..။ဘုရားေရ...သူမ႐ုတ္တရက္ဘာ ျဖစ္သြားခဲ့သလဲ..။ ခႏၶာကိုယ္ထဲက ေသြးေတြပဲေျပာင္းျပန္စီးဆင္းေနခဲ့သလိုလို.....။
ေဆာက္တည္ရာမဲ့စြာျဖင့္ ေနာက္ျပန္လွည့္လိုက္ရရင္ေကာင္းမလားဟု...စဥ္းစားေနခဲ့ရင္း ထိုႏွစ္ေယာက္ ႏွင့္သူမ တျဖည္းျဖည္း နီးကပ္လာခဲ့ရေတာ့၏။ သူမရင္ထဲကႏွလံုးသားတစ္စံုသည္ သနားစဖြယ္ေကာင္း ေလာက္ေအာင္ပင္ ေရ႐ြတ္ျမည္တမ္းေနခဲ့ရသည္ေရာထင့္...။ ေမာဟိုက္လာသလိုလည္း ခံစားမိရသည္။ မိုး စက္မ်ားကေတာ့ျဖင့္ ပိုမိုအ႐ွိန္ျပင္းထန္စြာ က်ဆင္းလာသလို႐ွိေနေလ၏။ ေရစိုစြတ္ေနေသာ သူမ၏ဆံပင္ မ်ားကိုတစ္ခ်က္သပ္တင္ရင္းအနီးသို႔ေရာက္လာၿပီျဖစ္ေသာ ထိုႏွစ္ေယာက္အားေသခ်ာေစရန္ တစ္ခ်က္လွ မ္းၾကည့္ျဖစ္လိုက္သည္။ ျမင္လိုက္ရေသာျမင္ကြင္းေၾကာင့္ သူမ၏ရင္ထဲတြင္နင့္ခနဲျဖစ္သြားရ၏။ မိုးေရမ်ာ ၾကားထဲတြင္ ထီးကေလးတစ္ေခ်ာင္းရဲ႕အရိပ္ကိုခိုကာ သူမမဟုတ္ေသာမိန္းကေလးတစ္ေယာက္အား ယုယ စြာထီးမိုးေပးေနခဲ့ေလသူဟာ....။
အို....သူမွ....သူအစစ္ပင္ျဖစ္ေနခဲ့ေလသည္ပဲကြယ္.....။ ဘယ္လိုေတြျဖစ္ပ်က္ခဲ့ၿပီလဲ.....၊ ကမာၻႀကီးတစ္ခု လံုးေျပာင္းျပန္လည္ပတ္ခဲ့ေလၿပီလား....။ က်ဥ္းေျမာင္းလြန္းေသာ လမ္းကေလးထဲတြင္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ တြဲကို သူ႔ေဘးမွျဖတ္ခါနီးတြင္ သူမတို႔ႏွစ္ေယာက္ အၾကည့္ခ်င္းဆံုျဖစ္သြားသည္။ သူ႔မ်က္၀န္းမ်ားထဲတြင္ မေမွ်ာ္လင့္ေသာေနရာႏွင့္အေျခအေန၊ အခ်ိန္ အခါတစ္ခုတြင္ သူမကိုေတြ႔လိုက္ရတာမို႔......အံ့ၾသျခင္း၊ မယံုႏိုင္ျခင္း၊ အေနခက္ျခင္းစသည့္အရိပ္မ်ားက တစ္ဖ်ပ္ဖ်ပ္ျဖင့္ ထင္ဟပ္သြားခဲ့ၾက၏။ ထို႔အတူ နာက်င္၀မ္း နည္းမႈတစ္ခုက ထိုပံုရိပ္မ်ားၾကားထဲတြင္ လူးလြန္႔ေရာယွက္ေနခဲ့တာကို သူမသတိထားျဖစ္လိုက္ေသးသည္။ သူမ မ်က္၀န္းမ်ား၏အရိပ္ကိုေတာ့ သူေကာင္းစြာဖတ္တတ္ခဲ့ေလေတာ့မည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သူ႔အၾကည့္မ်ားကို ရင္မဆိုင္ခ်င္စြာျဖင့္ေအာက္သို႔ခဏ ငံု႔ထားလိုက္မိစဥ္ မိုးေရစိုစြတ္ေနဆဲ သူ႔ ေျခေထာက္ေလးမ်ားကို ျမင္ ေတြ႔လိုက္ရျပန္သည္။ ကၽြန္မဟာ... ႐ွင္နဲ႔ပတ္သတ္သမွ်ေတြကို ျမတ္ႏိုးတတ္ခ်င္ခဲ့တဲ့ မိန္းကေလးတစ္ေယာ က္ပါကြယ္....။ အေတြးႏွင့္အတူ သူမမ်က္ရည္၀ဲမိခ်င္သြားရ၏။
တစ္ခဏအတြင္းမွာပင္ သူ႔ေဘးတစ္ဖက္မွ သူမျဖတ္သန္းမိခဲ့၏။ သူ႔လက္ေမာင္းသားႏွင့္ပင္ သူမရဲ႕ပခံုးျဖင့္ အနည္းငယ္ တို႔ခတ္မိသြားခဲ့ရေသးသည္။ သူမႏႈတ္ခမ္းမ်ားမွ မဲ့ၿပံဳးတစ္ခ်က္ကို မရည္ရြယ္စြာၿပံဳးျဖစ္မိ သြားေတာ့ သူ႔မ်က္ႏွာတစ္ခုလံုး ၿပိဳေတာ့မည့္မိုးေကာင္းကင္တစ္ခုလို ပိုမိုအံုဖ်ဆိုင္းရီသြားခဲ့တာကို ျမင္ျဖစ္ ေအာင္ျမင္ခဲ့မိလိုက္ရေသး၏။ သို႔ေသာ္ သူမ၏ရင္တြင္းမွ ေအာင့္မ်က္စြာနာက်င္ခံစားေနခဲ့ရသည္ကို သူသိ ႏိုင္လိမ့္မည္မထင္ပါ....။ တကယ္ဆို သူမဖက္ကေနၿပီး သူ႔ကို တိတ္တဆိတ္ခ်စ္ခဲ့၊ ေမွ်ာ္လင့္မိခဲ့သည္ပဲ ေလ....။ ရည္မွန္းခ်က္ႀကီးမားေသာ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ပီပီ သူ႔ကိုစာႀကိဳးစားဖို႔ ေျပာခဲ့တာ မခ်စ္ခဲ့လိ႔ု မွမဟုတ္ခဲ့ပဲေလကြယ္....။ အခုေတာ့ျဖင့္...သူမ တိုးတိုးေလးေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ရသမွ်တို႔သည္ ေလႏွင္ရာလြင့္ပ်ယ္ ခဲ့ရေသာ တိမ္တိုက္မ်ားလို ျဖစ္ခဲ့ရေလၿပီ....။ အစားထိုးဖို႔လြယ္ကူလြန္းလိုက္တာ...ဟု သူမတစ္ကိုယ္တည္း မခ်င့္မရဲညည္းတြားမိလိုက္သည္။ ပူေႏြးေသာမ်က္ရည္စအခ်ိဳ႕သည္ မိုးစက္မ်ားႏွင့္ေရာေႏွာကာ သူမပါးျပင္ ေပၚသို႔ အေယာင္ေယာင္အမွားမွား စီးက်လာခဲ့ၾက၏။ ထိုစဥ္မိုးစက္မ်ားက ပိုမိုျပင္းထန္စြာျဖင့္ ႐ြာသြန္းလာ ခဲ့ျပန္ေလသည္။
~~~~~@@@~~~~~
ထိုတစ္ညက သူမတို႔အိမ္အျပင္ဘက္တြင္ ဆိတ္ၿငိမ္ျခင္းမ်ားက ႀကီးစိုးေနခဲ့သလို႐ွိေနခဲ့ေလ၏။ ညဥ့္နက္ ခ်ိန္ေရာက္လာခဲ့ေသာအခါ အေမွာင္ထု၏ရနံ႔ကပတ္၀န္းက်င္တစ္၀ိုက္တြင္ ပိုမိုလြန္ကဲစြာ ပ်ံ႕ႏွံ႔လာခဲ့ေလ ေတာ့သည္။ ရံဖန္ရံခါတြင္မူ ခပ္တိုးတိုးေအာ္ဟစ္ညည္းတြားလိုက္ၾကေသာ ညပိုးေကာင္ေလးမ်ား၏ ျမည္ တမ္းသံခပ္သဲ့သဲ့တို႔မွလြဲၿပီး ညကအသက္ကင္းမဲ့ေနခဲ့သလိုျဖစ္ေနခဲ့ေလ၏။ သို႔ေသာ္ တစ္ခါတစ္ခါတိုက္ခတ္ လာတတ္ေသာ မိုးသက္ေလအခ်ိဳ႕ေၾကာင့္ သစ္႐ြက္ကေလးမ်ား၏ ခပ္ေဆြးေဆြးလႈပ္႐ွားတတ္သံေလးမ်ား ကိုေတာ့ ၾကားေနရေသးျပန္ပါသည္။
ထိုစဥ္ ဂစ္တာသံခပ္သဲ့သဲ့ႏွင့္အတူ ခပ္အုပ္အုပ္ညည္းညဴေနခဲ့ေသာ
သီခ်င္းသံစဥ္တစ္ခုက ေလထုထဲတြင္ တိုးဖြစြာ ေမ်ာပါလာခဲ့ေလ၏။
ထိုသီခ်င္းသံကို မီးအေမွာင္ခ်ထားခဲ့ေသာ အခန္းအတြင္းမွေနၿပီး သူမတစ္ေယာက္တည္း တိတ္တဆိတ္ နားစြင့္ေနခဲ့မိေလသည္။ နားစြင့္ေနခဲ့ရင္း ခပ္တိုးတိုးက်ိတ္႐ိႈက္လိုက္ေသာ ႐ိႈက္သံအခ်ိဳ႕ကမူ အေမွာင္ထု ႀကီးစိုးေနခဲ့ေသာ အခန္းတြင္း႐ွိ နံရံမ်ားအား နာက်င္စြာျဖင့္သြားေရာက္႐ိုက္ခတ္ေနခဲ့ၾကေလေတာ့၏။
~~~~~@@@~~~~~
ႏွင္းဆီေတြက...
အဖူးအငံုဘ၀မွာပဲ ႐ိွၾကေသးတယ္....။
သည္ႏွစ္ေႏြမွာ ကိုယ္တို႔တစ္ေတြ....
ပန္းခူးဖို႔ ဘယ္ေလာက္ၾကာေအာင္...
ေမ့ခဲ့ၾကတယ္ဆိုတာ သူတို႔ မသိၾကေသးဘူး”....။
(တဂိုး)
~~~~~@@@~~~~~
ထိုေနရာေလးတြင္ လတ္ဆတ္ေသာေလေျပညင္းမ်ားက အစဥ္အၿမဲလိုလိုတိုက္ခတ္ေနတတ္ခဲ့၏။ ထို႔အ ျပင္ ေလတိုးခဲ့သည့္အခါတိုင္း အ႐ြက္ကေလးမ်ားကိုဖြဖြညင္သာစြာလႈပ္ခတ္ေစတတ္ေသာ ခေရပင္ေလး မ်ားလည္း႐ွိသည္။ ထိုခေရပင္ေလးမ်ားေအာက္တြင္ ေျမနီလမ္းကေလးတစ္ခုလည္း႐ွိေသး၏။ ေျမနီလမ္းက ေလး၏ လမ္းတစ္ဖက္တစ္ခ်က္စီတြင္ေတာ့ အေလ့က်ျမက္ပင္ေလးမ်ားႏွင့္ ေပါင္းပင္အခ်ိဳ႕က ဟိုတစ္စ၊ ဒီ တစ္စျဖင့္ ျပန္႔က်ဲစြာေပါက္ေရာက္ေနတတ္ၾကေလသည္။
ထိုေနရာေလးဆီသို႔ အၿမဲတမ္းမဟုတ္ခဲ့ေသာ္လည္း ႀကိမ္ဖန္မ်ားစြာ သူေရာက္ျဖစ္ခဲ့ရမိ၏။ သူႏွင့္ မိုင္ေပါင္း ေျမာက္မ်ားစြာ ေ၀းကြာေနခဲ့ေသာအေနာက္ႏိုင္ငံတစ္ခုတြင္ အေျခခ်ေနထိုင္ခဲ့ၿပီျဖစ္ေသာ သူမကို သတိ ရမိတိုင္းျဖစ္ပါသည္။ အမ်ားအျမင္တြင္ေတာ့ ဒီလမ္းကေလးသည္ ေျမနီလမ္းကေလးျဖစ္ေနမွာ အမွန္ပင္ ျဖစ္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ သူမကို တစ္ခါလြမ္းတိုင္း ဒီလမ္းကေလးေပၚတြင္ တစ္စက္ခ်င္းစီက်ခဲ့ရေသာ သူ႔ႏွလံုး ေသြးစက္မ်ားေၾကာင့္ ခံစားၾကည့္တတ္မည္ဆိုလွ်င္ ေျမနီလမ္းကေလးမွာ ေသြးနီေရာင္စြန္းေနခဲ့မည္ထင္ပါ သည္။
ခါးသီးေသာ၊ ခက္ခဲၾကမ္းတမ္းေသာဘ၀လမ္းမ်ားကိုျဖတ္ေက်ာ္ေနခဲ့ရေသာ၊ ေနရဆဲျဖစ္ေသာလူတစ္ ေယာက္မို႔ သူ႔အသြင္ျပင္သည္ ညိႇဳးႏြမ္းေနခဲ့ရၿပီ....။ သို႔ေသာ္ သူ႔မ်က္၀န္းတစ္စံုကေတာ့ အခုခ်ိန္ထက္ထိ တိုင္ေအာင္ ေဆြးရိပ္သန္းေနခဲ့ရဆဲပင္ျဖစ္၏။ ဒီလမ္းကေလးေပၚသို႔ေရာက္တိုင္းလည္း ခေရပင္ေလးမ်ားကို တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ေငးေမာကာ သူမကို တိုးတိတ္စြာလြမ္းဆြတ္မိတတ္ျပန္သည္။ ခေရပြင့္ခ်ိန္မ်ားတြင္ ေတာ့ မ်က္ရည္လည္တတ္သည့္အထိ သူမအားပိုမိုစြာ သတိရလြမ္းဆြတ္မိတတ္ခဲ့ေသး၏။ သို႔ေသာ္ အေ၀း တစ္ေနရာဆီမွ ရည္မွန္းခ်က္အတိုင္းေအာင္ျမင္ေနခဲ့ၿပီျဖစ္ေသာ... သူမအေၾကာင္းေလးမ်ားကို ၾကားရတိုင္း၊ ေတြးလိုက္မိတိုင္းတြင္ေတာ့ သူ႔ရင္မွာ ၀မ္းသာေက်နပ္ရမိတတ္ၿမဲပင္....။
သူကေတာ့ သူမေျပာခဲ့သည့္.....
“႐ွင္....ကၽြန္မျမင္ႏိုင္တဲ့ေနရာေတြမွာ မေနမိေစဖို႔ေတာင္းပန္ပါရေစ႐ွင္”..... ဆိုသည့္ စကားေလးတစ္ခြန္း အတိုင္း သူေနခဲ့ပါသည္။ သူမႏွင့္ပတ္သတ္ၿပီး သူ႔ဘ၀တြင္ တစ္ႀကိမ္တစ္ခါမွားယြင္းမိခဲ့တာမို႔ျဖစ္၏။ အျခား ေတာ့ မဟုတ္ရ....။ တုန္႔ျပန္မႈကင္းမဲ့လြန္းေသာ၊ သူ႔ရဲ႕ခံစားခ်က္မ်ားကို ဥပကၡာျပဳလြန္းေသာ သူမ ကိုယ္စား၊ သူမႏွင့္အေတာ္ဆင္လြန္းေသာ၊ သူသိပ္ျမတ္ႏိုးတတ္ခဲ့သည့္ သူမနာမည္စာလံုးေလးတစ္လံုးပါေသာ........စ သည့္အေၾကာင္းျပခ်က္မ်ားျဖင့္....သူမ မဟုတ္ခဲ့ေသာ အျခားမိန္းကေလးတစ္ေယာက္ကို ႐ူးႏွမ္းစြာျဖင့္ အ စားထိုးခ်စ္ၾကည့္ဖို႔ႀကိဳးစားမိခဲ့ျခင္းသာ ျဖစ္ခဲ့ပါသည္။ သို႔ေသာ္ သူေအာင္ျမင္မႈမရခဲ့ပါ...။
တေယာျပားေလးကိုဆုပ္ကိုင္ရင္း မိုးေရထဲတြင္အကာအကြယ္မဲ့စြာျဖင့္ ေလွ်ာက္လွမ္းေနခဲ့ေသာသူမႏွင့္ အ မွတ္မထင္ဆံုဆည္းခဲ့ရၿပီး ေနာက္တစ္ေန႔မွာပင္ ထိုမိန္းကေလးအားေတာင္းပန္ရင္း သူလမ္းခြဲမိခဲ့ရသည္။ မိုးေရစက္မ်ားစြန္းထင္းေနခဲ့သည့္ ႏႈတ္ခမ္းေလးထက္မွ သူမ၏မဲ့ၿပံဳးေလးတစ္ခုကိုသာ ထာ၀ရအတြက္ သူ သိမ္းထားလိုက္ပါေတာ့မည္။ ထို႔အတူ သူမကိုလြမ္းဆြတ္မိသည့္အခါတိုင္း ဒီခေရပင္ေလးမ်ား ေအာက္ဆီသို႔ သူလာေနခဲ့ဦးမွာ အမွန္ပင္ျဖစ္ပါသည္။ ေသခ်ာတာတစ္ခုကေတာ့ သူသည္ သူမအားေစာင့္ေမွ်ာ္ေနခဲ့ျခင္း ျပန္လည္ေတြ႕ဆံုခြင့္ရျခင္း စသည့္ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မ်ားျဖင့္ ဒီေနရာေလးသို႔ လာေနခဲ့ျခင္းမဟုတ္ႏိုင္ခဲ့ပါ.....။ အေ၀းတစ္ေနရာမွ သူခ်စ္ေနရဆဲျဖစ္သည့္ သူမ၏အေငြ႔အသက္ေလးမ်ားကို ဒီေနရာေလးတြင္ လာေရာက္ ေဖြ႐ွာမိ႐ံုသက္သက္သာျဖစ္လိမ့္မည္ ထင္ပါသည္။
သို႔ေသာ္လည္း.....သူကသာ သူမအေၾကာင္းေတြကိုေတြးမိခဲ့တိုင္း သတိရလြမ္းဆြတ္စိတ္တစ္၀က္၊ ခ်စ္ေနမိ ဆဲ စိတ္တစ္ဖက္ျဖင့္႐ွိေနခဲ့ရေပမယ့္ သူမကေတာ့ျဖင့္ သူ႔အေၾကာင္းကိုအေရးတယူေတြးမိဖို႔ဆိုတာ ကိုယ္ တိုင္မေသခ်ာႏိုင္ခဲ့ပါ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူေက်နပ္ပါသည္။ ဆံုဆည္းဖို႔ရာ လံုး၀အခြင့္မ႐ွိခဲ့ရေတာ့ေသာ္လည္း သူမအားခ်စ္ေနႏိုင္စြမ္း႐ွိေနဆဲျဖစ္ခဲ့ေသာ ႏွလံုးသားတစ္စံုကို ပိုင္ဆိုင္ထားခြင့္ရေနဆဲမို႔ပင္ျဖစ္၏။ အေတြး ႏွင့္အတူ...ႏြမ္းဖ်စြာသူတစ္ခ်က္ၿပံဳးမိလိုက္သည္။ ေနာက္...သက္ျပင္းတစ္ခ်က္႐ိႈက္လိုက္မိရင္းအေပၚသို႔ေမာ့ ၾကည့္မိလိုက္ေတာ့ ခေရ႐ြက္ကေလးမ်ားက ဖြဖြညင္သာစြာ ယိမ္းႏြဲ႔ေနခဲ့ၾကတာကို ေတြ႔လိုက္ရသည္။
~~~~~@@@~~~~~
မႈိင္းဖ်ဖ်ျမင္ေနခဲ့ရေသာ သမုဒၵရာေရျပင္ဆီသို႔ သူမေငးၾကည့္ေနမိသည္။ ေရျပင္ကို ျဖတ္သန္းစြာ တိုက္ခတ္လာေသာ ေလေျပအခ်ိဳ႕က သူမဆံပင္ေတြကို လြင့္ပ်ံ႕သြားေစခဲ့ၾက၏။ လြယ္ထားေသာ အိတ္ထဲမွ ေသေသခ်ာခ်ာထည့္လာခဲ့ေသာ ယြန္းဗူးေလးကို တယုတယျဖင့္ သူမထုတ္ယူမိလိုက္သည္။ ေနာက္....၊ ဗူး ေလးကိုဖြင့္လိုက္မိေတာ့ အထဲမွႏြမ္းေျခာက္ေနခဲ့ေသာ ခေရပန္းေလးမ်ားကိုၾကည့္ရင္း....ႏြမ္းလ်စြာတစ္ ခ်က္ၿပံဳးျဖစ္လိုက္၏။
ေရစပ္သို႔ သူမဆင္းလိုက္ေသာအခါ ညင္သာေသာ လႈိင္းလံုးေသးေသးေလးမ်ားက သူမ၏ေျခဖမိုးကို လာ ေရာက္တို႔ထိခဲ့ၾကေလသည္။ ဒီေနရာေလးသို႔ သူ႔ကိုလြမ္းတိုင္း သူမေရာက္ျဖစ္၏။ သူမေရာက္႐ွိေနထိုင္ခဲ့ ေသာအေနာက္ႏိုင္ငံႀကီးတစ္ခုအတြင္း႐ွိွ သူမစိတ္ေတြေျဖေလ်ာ့ရာေနရာေလးတစ္ခုဟု.....ေျပာလွ်င္လည္း ရမည္ထင္ပါသည္။
ေရစပ္နားတြင္ သူမ အသာအယာထိုင္ခ်လိုက္မိ၏။ ယြန္းဗူးထဲမွ ခေရပြင့္အနည္းငယ္ကို ထုတ္ယူလိုက္ ရင္း....ေရစပ္တြင္ အသာအယာခ်ေပးလိုက္မိသည္။ ခေရပြင့္ေျခာက္ေလးမ်ားက တစ္ခဏအတြင္း သူမရဲ႕ ျမင္ကြင္းထဲမွ ေပ်ာက္ကြယ္စြာျဖင့္... သူမႏွင့္ေ၀းရာဆီသို႔ ေမ်ာပါသြားခဲ့ရသလို႐ွိ၏။ သူမႏႈတ္မွ အသာအ ယာ....ဆုေတာင္းမိလိုက္သည္။
“ခေရပြင့္ေလးေတြရယ္....။ ႐ွင္တို႔ရဲ႕သခင္ဆီကို ေရာက္ခဲ့မယ္ဆိုရင္ေတာ့..... သူ႔ကို ကၽြန္မသိပ္ခ်စ္ခဲ့မိ တယ္ဆိုတာကို ေျပာျပေပးပါေနာ္”.... ဟူ၍ပင္.....။ ထို႔အတူ သူမ၏ စိတ္၀ိညာဥ္မ်ားသည္လည္း ရံဖန္ရံခါ တြင္ မိုင္ေထာင္ခ်ီေ၀းသည့္ ခရီးကိုျဖတ္ေက်ာ္ရင္း တစ္ခ်ိန္က ခေရပင္လမ္းကေလး႐ွိရာဆီသို႔ ေရာက္႐ွိေန တတ္ခဲ့ေသးတာ အမွန္ပင္ျဖစ္ပါသည္။
~~~~~@@@~~~~~
မည္သို႔ပင္ျဖစ္ပါေစ....။ ထိုလမ္းမေလးအေပၚမွ သက္ဆိုင္သူႏွစ္ဦး၏ “အလင္းေဖ်ာ့ ဒိုင္ယာရီ”ေလးတစ္ အုပ္ကေတာ့ျဖင့္ ကာလအေတာ္ၾကာသည့္အခ်ိန္ထိတိုင္ေအာင္....မႈန္၀ါးစြာျဖင့္ ဆက္လက္ တည္႐ွိေနခဲ့ လိမ့္ဦးမည္ျဖစ္၏။ ။
~~~~~@@@~~~~~@@@~~~~~@@@~~~~~
======================================================================
ေက်းဇူးစကား......
~~~~~~~~~~
ကၽြန္ေတာ္သိပ္ႏွစ္သက္တဲ့ တဂိုးရဲ႕ ကဗ်ာေလးေတြကို ဘာသာျပန္ခဲ့တဲ့ ဆရာႀကီးျမသန္းတင့္ရဲ႕ ကဗ်ာစာ အုပ္ေလး......။
အဖြင့္မွာ သံုးထားတဲ့ ကဗ်ာေလးကို ႀကိဳက္လို႔ သံုးခြင့္ေတာင္းေတာ့ ကိုဏီးဆို တံခါးမ႐ွိ၊ ဓားမ႐ွိပါလို႔....ခြင့္ ေပးခဲ့တဲ့ ညီေလး လင္းေခတ္ဒီႏို......(ဒီကဗ်ာေလးကို သူ ဘေလာ့ဂ္ေပၚမတင္ျဖစ္ဘူး ဆိုပါတယ္း))
ပန္းခ်ီေလးကို လူမႈေရးေတြကိစၥအခ်ိဳ႕နဲ႔ အလုပ္မ်ားေနတဲ့ၾကားက ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ကူးထဲက ပံုစံအတိုင္း ျဖစ္ေအာင္ ဆြဲေပးခဲ့တဲ့....မေလး(အိမ့္ခ်မ္းေျမ႕) ဒီဇာတ္လမ္းထဲကsenseအခ်ိဳ႕ကို အမွတ္မထင္သိခြင့္ရခဲ့ေတာ့ ေရးခြင့္ေတာင္းမိခဲ့တာကို ခြင့္ျပဳေပးခဲ့ေသာ တစ္စံုတစ္ဦး....။
ကၽြန္ေတာ္ေရးတဲ့ ဒီ၀တၱဳေလးကိုစိတ္႐ွည္လက္႐ွည္ဖတ္ရင္း....ဒီ၀တၱဳထဲက မသပ္မရပ္နဲ႔ကၽြန္ေတာ္ ဆိုထား တဲ့ သီခ်င္းေလးကိုအမွတ္မထင္နားေထာင္မိသြားမယ့္ ဘေလာ့ဂ္ေရးေသာ၊ မေရးေသာ စာဖတ္သူ သူငယ္ ခ်င္းေမာင္ႏွမေတြ အားလံုး......
ေက်းဇူးတင္ပါတယ္လို႔ ....ခင္ဗ်ာ........။
=======================================================================
ခ်စ္ျခင္းအားျဖင့္.......
ဏီလင္းညိဳ
(အလင္းေဖ်ာ့ ဒိုင္ယာရီ......)
