Saturday, March 27, 2010

မနက္ခင္းေလးတစ္ခုထဲမွာ...











နက္ေျခာက္နာရီခြဲတြင္ ႏိႈးစက္ေပးထားမိေသာ ဖုန္းေလးက စူး႐ွက်ယ္ေလာင္စြာ ျမည္ဟည္းလာခဲ့ေလ ေတာ့သည္။

~~~~@@@~~~~

ဟာ...အိပ္လို႔ေတာင္မ၀ေသးဘူး...၊ မိုးကလင္းျပန္ပါၿပီကြာ....။ ေနပါဦး ညတုန္းက ငါဘယ္အခ်ိန္ အိပ္မိ တာပါလိမ့္။ ဆယ့္ႏွစ္နာရီလား....၊ ဟင့္အင္း... တစ္နာရီေက်ာ္ခဲ့တယ္နဲ႔ တူတယ္...။ အိပ္ေရးမ၀သလိုပဲ...၊ ဆက္အိပ္ခ်င္ေသးလိုက္တာကြာ...။ ဒါေပမယ့္ မျဖစ္ပါဘူး...ထဦးမွပါပဲ...။ ႏို႔မို႔ အလုပ္ေနာက္ က်ေနခဲ့လိမ့္ဦးမယ္...။

အယ္.... ငါ့မ်က္မွန္ေလးေရာ...။ မအိပ္ခင္ ဘယ္နားမွာထားမိလိုက္ပါလိမ့္...၊ ဟင္... ေခါင္းဦးေဘးနားက ငါ ထားေနက်ေနရာေလးမွာလည္းမ႐ွိဘူး...၊ ဘယ္ေရာက္ေနပါလိမ့္...။ အေမွာင္ထဲမွာ လိုက္စမ္းၾကည့္ဦး မွပါ...။ ေၾသာ္... ဒီမွာကိုး.....၊ မိတ္ေဆြက ဒီဖက္က ေခါင္းဦးနဲ႔ ဖက္လံုးၾကားမွာေရာက္ေနတာ...။ ဧကႏၷ ေတာ့ ညကလည္း ငါစာဖတ္ရင္းနဲ႔ မ်က္မွန္မခၽြတ္ပဲ အိပ္ေပ်ာ္သြားျပန္ေသးတာနဲ႔တူပါရဲ႕...။ ဟုတ္ပ...ေခါင္း ရင္းက ငါ့စက္ ကေလးကလည္း ပြင့္လို႔....။

အခန္းထဲမွာကလည္း ေမွာင္ေနလိုက္တာ....၊ မီးဖြင့္ဦးမွ...၊ ၿပီးရင္ ငါ့မ်က္မွန္ေလးကိုစစ္ၾကည့္ရဦးမယ္...။ ကဲ ေတာ္ပါေသးရဲ႕...၊ အိပ္ရင္းနဲ႔ဖိမိၿပီး ငါ့မ်က္မွန္ေလး မက်ိဳးသြားဘူး...။ အင္း... မ်က္မွန္တပ္ခဲ့ရတဲ့ ကာ လတစ္ေလွ်ာက္လံုး ငါ့မ်က္မွန္ေတြလည္း ဒီလိုနည္းနဲ႔ က်ိဳးခဲ့ရေပါင္းမ်ားလွၿပီ...။ ငါကိုကလည္း ငါပါပဲေလ...။ အိပ္ယာထဲမွာ စာဖတ္ရင္းနဲ႔ အိပ္ေပ်ာ္...၊ ေနာက္ မ်က္မွန္ကိုမခၽြတ္မိနဲ႔....။ က်ိဳးေတာ့ အသစ္ျပန္လုပ္ရ...၊ အဲ့ဒီအခါက်ေတာ့ ပိုက္ဆံက အပိုသက္သက္ကုန္....။

အင္း.... မ်က္မွန္က်ိဳးၿပီးခါစ, မ်က္မွန္အသစ္လုပ္ၿပီးကာစဆိုရင္ေတာ့ အိပ္ခါနီးရင္ မ်က္မွန္ကို ငါဂ႐ုတစ္ စိုက္ခၽြတ္ၿပီး ေနရာတက်ထားမိတတ္ပါတယ္...။ တစ္ပါတ္ႏွစ္ပါတ္ေလာက္ပဲနဲ႔တူပါရဲ႕...။ ၾကာလာ ေတာ့လည္း သတိသိပ္မထားေတာ့ပဲ... ျဖစ္သလို ခၽြတ္ပစ္တတ္တာေတြက ခပ္မ်ားမ်ားရယ္...။ မသိစိတ္က ေစ့ေဆာ္လို႔တစ္ ခါတစ္ခါ အိပ္ခါနီးရင္ ခၽြတ္ျဖစ္တာေနမွာ....။

“တစ္ခါေသဖူး... ပ်ဥ္ဖိုးနားလည္”... တဲ့။ ကဲ... အခါခါေသဖူးတာေတာင္ နားမလည္ႏိုင္ေသးတဲ့ ငါဆိုတဲ့အ ေကာင္စားဆိုရင္ေရာ ဘယ္လိုလူမ်ိဳးပါလိမ့္....။ ေတာ္ၿပီ....၊ ႐ႈပ္ပါတယ္ကြာ....မေတြးေတာ့ပါဘူး....။ ေရ ခ်ိဳးဦးမွပါ....။

~~~~@@@~~~~

ေရခ်ိဳးခန္းအျပင္သို႔ေရာက္ခဲ့ေတာ့......

~~~~@@@~~~~

ေသစမ္းကြာ....၊ ေရမခ်ိဳးခင္ ေရေႏြးအိုးေလးကို ပလပ္ထိုးၿပီး ခလုပ္မႏွိပ္မိခဲ့ဘူး။ တယ္လည္း အသံုးမ က်တဲ့ ငါပါလား....။ အခုေတာ့ ေရေႏြးက်က္မွ ငါေကာ္ဖီေဖ်ာ္ေသာက္ရေတာ့မယ္...။ အင္း... ေရေႏြးက်က္ ဖို႔က ငါးမိနစ္ေလာက္ပဲ ၾကာလို႔ေတာ္ေသးတယ္...။ အခ်ိန္လည္းရပါေသးတယ္ေလ...။

ဟင္း.... ၿပီးခဲ့တဲ့ အပတ္တုန္းကဆို ငါနဲ႔ အလုပ္ဆင္းရတဲ့ အဆိုင္းတူတဲ့ အခန္းေဖာ္ညီေလးက ငါေရခ်ိဳးၿပီး တာနဲ႔ အဆင္သင့္ေသာက္ဖို႔ ေကာ္ဖီေဖ်ာ္ထားေပးတတ္တာမို႔ ဒီေန႔မနက္လည္း အဲ့ဒီလိုပဲ ငါ့စိတ္ကမွတ္ေန တာေနမွာ...။ အခုေတာ့ သူက ညဆိုင္းေရာက္သြားခဲ့ၿပီကိုး......။ အင္းေလ.... ငါၾကားဖူးခဲ့မိတဲ့ “အခြင့္ အေရးဆိုတာ အၿမဲတမ္းပံုမွန္ရမေနႏိုင္ဘူးဆိုတာ မွန္တယ္”....။ ကဲပါေလ... အဲ့ဒီလို မရလည္း ကိုယ္ထူကိုယ္ထ စံနစ္ကို က်င့္သံုးရေတာ့တာေပါ့...။ ေျပာရမယ္ဆို “အေလ့အက်င့္” ေတာင္မွ ျဖစ္ေသးတယ္....။ ကဲ... ေရေႏြးမရေသးခင္ စက္႐ံုအ၀တ္အစားေတြလဲဦးမွပါ....။

ေဟာ.... ေရေႏြးရၿပီ...၊ ေကာ္ဖီေဖ်ာ္ေသာက္ဦးမွ...။ အင္း.... ေကာ္ဖီေသာက္ရင္း ငါေငးေနက် ျပတင္းက ေလးကိုသြားေငးဦးမွ....။ ဟာ.... ေလေတြ တိုက္လွေခ်လား....။ မိုးမ်ား႐ြာမလားမသိဘူး....။ ေၾသာ္...ဟုတ္ပ...၊ အေနာက္ေထာင့္ဖက္မွာမိုးသားေတြခဲေနတာပဲ....။ မိုးကေတာ့ အခုထက္ထိ မ႐ြာေသးပါဘူး...။ ဒါေပ မယ့္ ဒီႏိုင္ငံက မိုးကအစိုးကိုမရဘူး....။ ႐ြာခ်င္ရင္ေကာက္ကာငင္ကာ ထၿပီး ႐ြာတတ္တာမ်ိဳးႀကီး...။ အဲ့ဒီလိုနဲ႔ အလုပ္သြားရင္း လမ္းမွာမိုး႐ြာလို႔ ေခြးေျပး၀က္ေျပးေျပးရတာခဏခဏပဲကိုး....။ အင္း.... “အေတြ႔အႀကံဳေတြကေန ယူတတ္ရင္ သင္ခန္းစာရတယ္”.... ဆိုတာသိပ္မွန္တာပဲ...။ ၾကည့္ေလ... အ ခုဆိုရာသီဥတု ဒီလိုျဖစ္ ေနခဲ့တိုင္း စက္႐ံုသြားကာနီး ငါထီးယူသြားတတ္တာ အက်င့္ကိုျဖစ္ေနၿပီ....။

ေျပာမယ့္သာ ေျပာရတယ္...၊ အခုလို မိုးေတြ႐ြာကာနီးရင္...၊ ေလေတြအရမ္းတိုက္ၿပီး မိုးေတြ႐ြာလာရင္ အိမ္ မွာပဲေနရင္း ငါေရးခ်င္တဲ့ စာေလးေတြထိုင္ေရးခ်င္ေနမိတတ္တာ ငါ့ရဲ႕ ဆႏၵတစ္ခုပဲ....။ ဒါေပမယ့္ ဆႏၵက.... ဆႏၵ....၊ ဘ၀က... ဘ၀ေလ...။ ေရာေထြးပစ္လိုက္ဖို႔ ျဖစ္မွ မျဖစ္ႏိုင္တာ....။ အင္း... ဆနၵနဲ႔ဘ၀ အတူတူ တစ္ထပ္တည္းမက်ႏိုင္တဲ့လူေတြအမ်ားႀကီးထဲမွာ ငါလည္း တစ္ေယာက္အပါအ၀င္ပဲေလ....။ အဲ့ဒီထဲမွာမွ ငါ ကံဆိုးလွခ်ည္လားဆိုတဲ့.... “ဆုတ္နစ္ေစမယ့္ အေတြးမ်ိဳးေတြေနလို႔ ဘာမွအက်ိဳးျဖစ္လာ မွာမဟုတ္ပါဘူး”..။ ကဲပါေလ... အခန္းထဲ၀င္၊ ငါ့စက္ကေလးကိုပိတ္ၿပီး အလုပ္သြားဦးမွပါ....။

~~~~@@@~~~~

လုပ္႐ွိရာ စက္႐ံုဆီကို ဦးတည္ေနခဲ့ေသာ ကားလမ္းမေလးရဲ႕ေဘး၊ ပလက္ေဖာင္းအထက္တြင္ လက္တစ္ ဖက္က ထီး႐ွည္တစ္ေခ်ာင္းကိုကိုင္ရင္း၊ ပခံုးတစ္ဖက္က အလုပ္သြားတိုင္း လြယ္သြားေနက် အိတ္စုတ္စုတ္ေလးကိုလြယ္ကာ ေျခလွမ္းတို႔ ခပ္သြက္သြက္ လွမ္းလို႔ေနခဲ့မိဆဲ.....

~~~~@@@~~~~

အင္း... ေနာက္ထပ္ဆယ့္ငါးမိနစ္ေလာက္ေတာ့ ငါလမ္းေလွ်ာက္ရဦးမယ္...။ ဟာ... ေလကျပင္း လွေခ်လား။ ေလထုတဲမွာ မိုးရန႔ံေတြ ပိုမိုၿငိတြယ္ေနခဲ့သလိုပဲ...။ ဟား...ဟား... ငါဆိုတဲ့ေကာင္ကလည္း စာေရးေနခဲ့တာ လည္းမဟုတ္ပဲနဲ႔အေတြးထဲမွာေတာင္ စာေရးေနတဲ့ေလသံႀကီးေပါက္လို႔...၊ အဖြဲ႕အႏြဲ႔ေတြ ဘာေတြနဲ႔...။ အင္းေလ...“၀ါသနာနဲ႔ ဗီဇဆိုတာ တားဆီးပိတ္ဆို႔ထားလို႔ ရေကာင္းတဲ့အရာေတြမွမဟုတ္ တာ...။ အေျခအေနနဲ႔ အေၾကာင္းတရားတိုက္ဆိုင္လာရင္ပြင့္ထြက္လာတတ္တာမ်ိဳးပဲ ထင္ပါရဲ႕”....။

ေဟာ... ေျပာရင္းဆိုရင္းနဲ႔ မိုးဖြဲေလးေတြက်လာၿပီ...။ ေအာင္မေလးဗ်ာ... ခ်က္ျခင္းမိုးကစိပ္လာပါၿပီ...။ ကဲ... ထီးဖြင့္ေဆာင္းဦးမွ...။ ဟင္... ငါ့ေနာက္က ေျခသံတစ္ဖုတ္ဖုတ္နဲ႔ ေျပးလာတာ ဘယ္သူပါလိမ့္...၊ လွည့္ၿပီး ၾကည့္လိုက္ဦးမွပဲ...။ ေၾသာ္... ငါတို႔စက္႐ုံကို ၿပီးခဲ့တဲ့လကမွ အသစ္ထပ္ေရာက္လာတဲ့ နီေပါလ္လူ မ်ိဳးကုလား ေလးတစ္ေယာက္ကိုး...။ ထီးလည္းပါမလာဘူး....။ ေသေအာင္ေျပးေတာင္ဒီမိုးက မင္းမလြတ္ ဘူးကြ...။ ကဲပါေလ... သနားစရာပဲ...၊ ငါ့ထီးထဲ၀င္ေဆာင္းဖို႔ ေခၚလိုက္ပါဦးမယ္...။

ငါ့ကို အားနာလို႔နဲ႔တူတယ္..ကုလားေလးက သူ႔ကိုယ္ေလးကို႐ို႕ၿပီး ဟိုဘက္တိုးၿပီးေန႐ွာတယ္...။ အားမ နာပါနဲ႔ကြာ...။ ငါတို႔မင္းတို႔က တစ္စက္႐ံုတည္း အလုပ္လုပ္ေနရတဲ့သူခ်င္းအတူတူပါပဲ...။ သစ္တာနဲ႔ ေဟာင္းတာ ဒီႏွစ္ခုထဲကြာျခားတာပါ...။ အင္း... ဒီကုလားေလးေတာ့ ငါကူညီလိုက္ႏိုင္ေပမယ့္...ဟိုးေ႐ွ႕မွာ ေျပးသြားေနရတဲ့ က်န္တဲ့ နီေပါလ္သံုးေယာက္ကိုေတာ့ ငါမကူညီႏိုင္ေတာ့ဘူး...။ ေ၀းလည္းေ၀း၊ ထီးက လည္းတစ္ေခ်ာင္း ထဲဆိုေတာ့ ခက္ပါရဲ႕...။ အိုကြာ... ငါႏိုင္သေလာက္ေတာ့ ကူညီခြင့္ရၿပီးသားပဲ...။ ေျဖ သာပါတယ္...။ ဒါေပမဲ့ သူတို႔ချမာ အခုမွဒီေရာက္ကာစဆိုေတာ့ အစစအရာရာခ်ိဳ႕တဲ့ၾကရ႐ွာတယ္...။ အစစအဆင္ေျပၾကပါေစဗ်ာ။

ေဟာ... ငါတို႔ေဘးကပ္လာၿပီးရပ္တဲ့ ကားတစ္စီးက ဟြန္းသံေပးေနပါလား...။ ဟာ... ဒါငါနဲ႔ သိပ္ခင္ေနတဲ့ ဒီႏိုင္ငံသား ငါ့သူငယ္ခ်င္းရဲ႕ကားပဲ...။ ငါတို႔ကို ကားႀကံဳနဲ႔ စက္႐ံုလိုက္ဖို႔ေခၚေနတာ၊ လိုက္သြားဦးမွ ႏို႔မို႔ဆို ဒီမိုးနဲ႔ ငါ့ေဘာင္းဘီေအာက္နားေတြစိုကုန္ရင္ အလုပ္ထဲဒုကၡေရာက္ေနဦးမွာ...။ ဒီကုလားေလးကိုလည္း ငါနဲ႔တစ္ခါတည္း လိုက္ဖို႔ေခၚသြားရမယ္....။

အင္း... “ေစတနာဆိုတာ...တူေသာအက်ိဳးေပးတတ္တယ္” ဆိုတာ ငါ့အတြက္ေတာ့ ခ်က္ခ်င္းလက္ေတြ႔ႀကံဳ ရတာပါပဲ...။ ဒီလိုစိတ္မ်ိဳးေလးမ်ားမ်ားေမြးႏိုင္ဖို႔ႀကိဳးစားရဦးမယ္...။ ခုနကပဲ..ငါ့ထီးေအာက္ကို ဒီကု လားေလးကိုေခၚမိတယ္...၊ အခုေတာ့ ထီးထက္လံုၿခံဳတဲ့ ကားထဲမွာသက္ေတာင့္ သက္သာနဲ႔ ငါလိုက္ ေနရၿပီ...။ အင္း.. မိုးကလည္း မစဲေသးဘူး...။ ေဟာ... ေစာေစာက ေျပးသြားေနတဲ့ နီေပါလ္သံုးေယာက္ နား ငါတို႔ကားေရာက္ၿပီ...။ ငါ့သူငယ္ခ်င္းကို ကားခဏရပ္ခိုင္းၿပီး ေစာေစာက ငါတို႔ေဆာင္းလာတဲ့ ထီးကို လွမ္းေပးလိုက္ဦးမွ၊ ေစာေစာငါတို႔ေဆာင္းလာတဲ့ ထီး႐ွည္ကို သူတို႔ေဆာင္းလိုက္ရရင္ နည္းနည္းေတာ့ မိုး ဒဏ္ကသက္သာသြားမွာပဲေလ...။ ငါလက္ကိုင္ထားတဲ့ ေဆာင္ပုဒ္ေလးတစ္ခုလိုေပါ့...။ “ဘာမွမ႐ွိတာထက္ စာရင္ တစ္စံုတစ္ခု႐ွိေနခဲ့ရ ေသးတာ ပိုေကာင္းတယ္”... ဆိုတာေလးေလ...။ ေနာက္ၿပီး “ကူညီတယ္ဆို တာ အေျခအေနနဲ႔ အခ်ိန္အခါ တိုက္ဆိုင္မွ ပိုၿပီးေကာင္းတာမ်ိဳး”....ပဲေလ...။

အင္း...ကားေနာက္ကမွန္ထဲကေနၿပီး သူတို႔သံုးေယာက္ ငါေပးလိုက္တဲ့ထီးေလးကို ေဆာင္းၿပီး လမ္း ေလွ်ာက္ ေနၾကတာကိုၾကည့္ရတာ...စိတ္ခ်မ္းသာလိုက္တာ...။ “သူတစ္ပါးကို ကူညီလိုက္လို႔ အထေျမာက္ သြားရင္ ရလာတဲ့ ၾကည္ႏူးမႈက ဘာနဲ႔မွ မလဲႏိုင္တဲ့ ခံစားမႈမ်ိဳးမ်ားပါလား”....။

ေဟာ... ငါတို႔ စက္႐ံုေ႐ွ႕မွာကားရပ္သြားၿပီ...။ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္...သူငယ္ခ်င္းရယ္...။ “သူမ်ားျပဳေပးခဲ့တဲ့ ေက်းဇူးတရားကို အေကာင္းဆံုးအရင္တုန္႔ျပန္ႏိုင္တာက ဒီစကားေလးပါပဲ”....။

~~~~@@@~~~~

သိပ္မေ၀းေသာ စက္႐ံုဂိတ္၀သို႔ မိုးေရမ်ားၾကားထဲမွ ျဖတ္ေျပးသြားလိုက္မိသည္။ သိပ္မစိုသြားပါ...။

~~~~@@@~~~~

အင္း... ဒီေန႔လည္း “အလုပ္ကို အလုပ္လုပ္ခ်င္လို႔ လုပ္တာ...၊ ေငြရေနလို႔ ၀တ္ေက်တမ္းေက် လုပ္ ေနတာ မဟုတ္ဘူးဆိုတဲ့ စိတ္ကေလးထားၿပီး လုပ္ဦးမွပါပဲ”.....။

~~~~@@@~~~~

(ပံုကေလးကို ဒီေနရာေလး မွ ယူသံုးပါတယ္ခင္ဗ်ာ....။)
========================================================
ခင္မင္ရတဲ့ မေခ်ာ(အစိမ္းေရာင္လြင္ျပင္) တက္ထားတဲ့ အေတြးမ်ား ဆိုတဲ့ တက္ဂ္ပို႔စ္ေလးကို ကၽြန္ေတာ္ ေရးတတ္တဲ့ ပံုစံေလးနဲ႔ ေရးလိုက္မိပါတယ္...။ မေခ်ာေရ... ေက်နပ္မယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္မိပါတယ္ဗ်ာ...။ ဒီပို႔စ္ ေလးထဲမွာ ပါတဲ့တခ်ိဳ႕ဟာေလးေတြက တစ္ကယ္လို႔မ်ားအယူအဆမတိုက္ဆိုင္ခဲ့ရင္ လြတ္လပ္စြာ ကြဲလြဲႏိုင္ ပါတယ္ခင္ဗ်ာ....။
ဆက္တက္ဂ္ခ်င္တဲ့ ေမာင္ႏွမေတြကေတာ့.... မေလး(အိမ့္ခ်မ္းေျမ႕)မေမ( ေမဓာ၀ီ)မမသီရိမအနမ္းကိြကိြစ္(ကိကီ)သူငယ္ခ်င္း(ျခင္)၊ ခင္တာသိပ္မၾကာခဲ့ေသးတဲ့ မိုးေခတ္၊ ညီမေလးေဆာင္းႏွင္း႐ြက္၊ ေနာက္ ၿပီး အိပ္မက္ခ်ယ္ရီ ဆိုတဲ့ ၿမိဳ႕ေလးထဲက အျပင္သိပ္မထြက္ပဲ ကဗ်ာေကာင္းေလးေတြ၊ စာစုေကာင္းေလး ေတြေရးတတ္တဲ့ ညီမေလး၊ စိုင္းစိုင္းမြန္းနဲ႔ ကူးေလြ႔ တို႔ သံုးေယာက္စလံုး....ကို ဆက္တက္ဂ္ပါတယ္...။
ကိုယ္ေရးခ်င္တဲ့ ပံုစံေလးနဲ႔သာေရးေပးၾကပါဦးဗ်ာေနာ္...။ တက္ဂ္ခံရၿပီးသားဆိုရင္လည္း ရပါတယ္ေနာ့္...။
အမွတ္တရ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ေရးေပးၾကမယ္ဆိုရင္ အရမ္း၀မ္းသာမိရမွာပါခင္ဗ်ာ...။
မူရင္း မေခ်ာရဲ႕ ပို႔စ္ေလးကေတာ့ ဒီေနရာမွာ ပါ....။
========================================================

ခ်စ္ျခင္းအားျဖင့္........
ဏီလင္းညိဳ

Saturday, March 20, 2010

ကိုယ့္အႀကိဳက္(၂)

“လူတစ္ကိုယ္ အႀကိဳက္တစ္မ်ိဳးစီ”... လို႔ဆိုၾကတာကို ကၽြန္ေတာ္ၾကားဖူးပါတယ္။ အခုကၽြန္ေတာ္ႀကိဳက္ ႏွစ္သက္တဲ့ အရာေလးေတြကို “ကိုယ့္အႀကိဳက္(၂)” ဆိုတဲ့ေခါင္းစဥ္ေလးနဲ႔ေရး လိုက္မိပါၿပီခင္ဗ်ာ.....။ (စိတ္ ႐ွည္႐ွည္ထားၿပီးေတာ့သာ ဖတ္ေပးၾကပါေတာ့ခင္ဗ်။ :D...)


~~~~@@@~~~~

အိပ္ယာ

ကၽြန္ေတာ္တို႔ေနရတဲ့ လူ႔သက္တမ္းကာလတစ္ေလွ်ာက္မွာ အိပ္စက္ျခင္းဆိုတဲ့ အရာအတြက္အခ်ိန္ေတာ္ ေတာ္မ်ားမ်ားကို ေပးအပ္ခဲ့ၾကရပါတယ္...။ အဲ့ဒီအိပ္စက္ျခင္းကို အျပည့္ အ၀ရ႐ွိေစေအာင္လို႔ အေထာက္ အကူေပးတဲ့အရာက အိပ္ယာေလးေတြပါပဲ...။

အေပၚကပံုေလးကေတာ့ ျပည္ပကဒီႏိုင္ငံေလးမွာလက္႐ွိ ကၽြန္ေတာ္အိပ္စက္အနားယူ ေနရဆဲျဖစ္တဲ့ အိိပ္ယာေလးပါပဲ။ အိမ္မွာအတူေနၾကတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြအကုန္လံုး သံကု တင္ေလးေတြနဲ႔အိပ္ၾကေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာဒီအတိုင္းပဲေမြ႔ယာေလး ခင္းၿပီးအိပ္ပါတယ္...။

ျပည္ပမွာ တစ္ေယာက္တည္း႐ုန္းကန္လႈပ္႐ွားေနခဲ့၊ ေနဆဲျဖစ္တဲ့ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ အလုပ္ထဲမွာ၊ အျပင္မွာ ေပ်ာ္႐ႊင္ ေအာင္ျမင္လာခဲ့ရင္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ၀မ္းနည္း ႐ံႈးနိမ့္လာခဲ့ရင္ပဲျဖစ္ျဖစ္....

ေနာက္ၿပီး လိမ္လိမ္မာမာနဲ႔ ဘုရား႐ွစ္ခိုးၿပီးေတာ့၊ ဒါမွမဟုတ္ ဆိုးဆိုးသြမ္းသြမ္းနဲ႔ အရက္ေတြဘာ ေတြေသာက္ၿပီးေတာ့ အိပ္ရင္ပဲျဖစ္ျဖစ္.... ကၽြန္ေတာ့္ကို အၿမဲတမ္းတိတ္တစ္ဆိတ္ေလးနဲ႔ ေႏြးေထြးႏွစ္ သိမ့္စြာ အိပ္စက္ခြင့္ေပးခဲ့တဲ့ေနရာေလးတစ္ခုမို႔ အႀကိဳက္ဆံုးပါပဲ....။

ေနာက္ၿပီး အဲ့ဒီအိပ္ယာေလးေပၚမွာပဲ ၀မ္းလ်ားေမွာက္ရင္း၊ ထိုင္ရင္းနဲ႔ ၀ါသနာပါတဲ့စာေတြေရး၊ စာေတြဖတ္ စတာေတြကိုအခ်ိန္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကုန္ေစခဲ့ရတာမို႔ ဒီအိပ္ယာေလးကို ကၽြန္ေတာ္ႀကိဳက္ႏွစ္သက္ မိခဲ့တာ မလြန္ေလာက္ပါဘူးေနာ္ဗ်....။

~~~~@@@~~~~

ပိုက္ဆံ


တခ်ိဳ႕တခ်ဳိ႕ေသာ လိုအင္ဆႏၵေတြကိုျဖည့္ဆည္းဖို႔၊ ျပည့္၀ေစႏိုင္ဖို႔အတြက္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတြပိုက္ဆံ ႐ွာၾကရပါတယ္....။ ရ႐ွိလာတဲ့ပိုက္ဆံနဲ႔ ကိုယ့္လိုအပ္ခ်က္၊ သူ႔လိုအပ္ခ်က္ေတြ အေတာ္မ်ားမ်ားကို ျဖည့္ ဆည္းေပးႏိုင္တာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ပိုက္ဆံကိုလည္း ႀကိဳက္ႏွစ္သက္မိပါတယ္...။ (ဒါေပမယ့္ လိုအပ္ ခ်က္ေတြေၾကာင့္ ႐ွာရတဲ့ပိုက္ဆံေတြကို အမ်ားႀကီးမမက္ေမာမိေစဖို႔ ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ကၽြန္ေတာ္ အတတ္ ႏိုင္ဆံုး ထိမ္းခ်ဳပ္ေနဆဲပါပဲ။) “႐ွာေနခဲ့တာ သံုးဖို႔၊ ျဖဳန္းဖို႔မဟုတ္ဘူး...။ သံုးသင့္သံုးထိုက္တာမွန္သမွ် အား လံုးကို သံုးပါ” လို႔ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ေဖေဖေရာ ေမေမကပါ အၿမဲတမ္းေျပာေလ့႐ွိပါတယ္...။

အေပၚမွာ႐ိုက္ျပထားတဲ့ ပံုေလးထဲက ပိုက္ဆံေလးေတြကေတာ့ ဒီႏိုင္ငံထဲမွာကၽြန္ေတာ္တို႔ သံုးေနရတဲ့ ပိုက္ဆံေလးေတြပါပဲ...။ ရင္းဂစ္မေလး႐ွား (Ringget Malaysia) RM လို႔ေခၚ ၾကပါတယ္...။ တစ္က်ပ္၊ ႏွစ္က်ပ္၊ ငါးက်ပ္၊ တစ္ဆယ္၊ ငါးဆယ္၊ တစ္ရာတန္မ်ား႐ွိပါတယ္ ...။ ဒီပံုေလးကို႐ိုက္ခ်ိန္မွာေတာ့ တစ္ ရာတန္နဲ႔ ႏွစ္က်ပ္တန္မ႐ွိလို႔ ထည့္မ႐ိုက္ရပါဘူး။ အေႂကြေစ့ေတြကိုလည္း သံုးၾကပါတယ္၊ ၁ျပား၊ ၅ျပား၊ ၁၀ျပား၊ ျပား၂၀၊ ျပား၅၀၊ တစ္က်ပ္အ ထိ႐ွိပါတယ္...။ ပံုထဲမွာပါတဲ့ အေႂကြေစ့ေလးေတြကေတာ့ ၁၀ျပားေစ့ ႏွစ္ေစ့နဲ႔ ျပား၅၀ေစ့ တစ္ေစ့ပါပဲ...။ ဒီပံုေလးကို အလုပ္လုပ္ရင္း႐ိုက္ထားတာပါ...။ ပံုလည္း႐ိုက္ၿပီးေရာ အဲ့ဒီထဲ ကျပား၆၀ဆယ္နဲ႔ ကင္(န္)တင္း ဆင္းၿပီးေကာ္ဖီစက္မွာထည့္ၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ေကာ္ဖီ တစ္ခြက္ ျပန္၀ယ္တိုက္ပစ္လိုက္ပါတယ္....း))

ပံုထဲမွာပါတဲ့ ေရာင္စံုပိုက္ဆံေလးေတြကို ႀကိဳက္ႏွစ္သက္ေနဆဲမို႔ အခုထက္ထိျပည္ပမွာ ကၽြန္ေတာ္ ႐ုန္းကန္ေနရဆဲပါပဲ.....။

~~~~@@@~~~~

စာအုပ္


“စာအုပ္ စာေပ လူ႔မိတ္ေဆြ”....ဆိုတဲ့စကားေလးကို အကုန္ၾကားဖူးၾကမွာပါပဲ။ တစ္ကယ့္ကိုလည္း ကၽြန္ ေတာ့္အတြက္မိတ္ေဆြေကာင္းအျဖစ္ ယေန႔တိုင္ရပ္တည္ေပးေနၾကဆဲပါပဲ။ မလိမ္ညာစတမ္း၀န္ခံ စြာေျပာရရင္ ကြန္ပ်ဴတာနဲ႔စာဖတ္ရတာထက္ စာအုပ္ေလးေတြကိုပဲ လက္ကကိုင္ၿပီး တစ္႐ြက္ျခင္း လွန္ဖတ္ ရတာကို ကၽြန္ေတာ္ပိုႏွစ္သက္မိပါတယ္...။

အေပၚကပံုေလးကေတာ့ အခုကၽြန္ေတာ္ေနတဲ့အိပ္ခန္းေလးထဲက ကိုယ္ပိုင္စာအုပ္စင္ေလးပါပဲ။ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္တုန္းက ျမန္မာျပည္ခဏျပန္ျဖစ္ခဲ့ၿပီး အဲ့ဒီတုန္းက ဒီကိုအျပန္မွာ ခရီးေဆာင္ ေသတၱာႀကီးထဲ အ၀တ္ႏွစ္စံု၊ အသံုးအေဆာင္အနည္းငယ္က လြဲၿပီး က်န္တာစာအုပ္ခ်ည္းပဲထည့္သယ္ လာမိခဲ့ပါတယ္...။ ဒါေပမယ့္ အခုပံုေလးမွာေတြရ တဲ့ (အေ႐ွ႕တစ္ထပ္၊ အေနာက္တစ္ထပ္) စာအုပ္ေလး ေတြပဲ ကၽြန္ေတာ့္မွာ႐ွိပါေတာ့တယ္။ ဖတ္ခ်င္လို႔ တစ္ျခားအခန္းေတြက သူငယ္ခ်င္းေတြလာလာငွားၾကၿပီး တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္လက္ဆင့္ကမ္းၾကရင္းနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္စာအုပ္စင္ေလးဆီကို ျပန္မေရာက္ႏိုင္ေတာ့ တဲ့ စာအုပ္ေလးေတြအမ်ားႀကီးမွ တစ္ကယ့္ကို အမ်ားႀကီးပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္အမွတ္မ႐ွိပါဘူး၊ အခုထက္ထိ ဖတ္ခ်င္တယ္ဆိုၿပီးလာေတာင္းရင္ ငွားေနမိဆဲပါပဲ။

စာေရးဆရာေပါင္းစံုရဲ႕ ရသစာအုပ္ေတြဟာ ကၽြန္ေတာ္အႀကိဳက္ဆံုးေတြထဲက တစ္ခုပါပဲဗ်။

~~~~@@@~~~~

စာေရးကိရိယာ


ေက်ာင္းေနရေတာ့တဲ့အ႐ြယ္၊ ေက်ာင္းတက္ေနခဲ့ရေတာ့တာ မဟုတ္ေပမယ့္လည္း စာေရးရတာကို ၀ါသ နာပါမိတဲ့ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ စာေရးကိရိယာေတြနဲ႔ ေ၀းမေနခဲ့ပါဘူး။ မ်ားေသာအားျဖင့္ စာေတြကိုအ လုပ္ထဲမွာ (ကင္(န္)တင္းဆင္းခ်ိန္ေတြမွာ) စာအုပ္နဲ႔ ခဲတံ၊ ေဘာပင္စတာေတြနဲ႔ ေရးေနရဆဲမို႔လို႔ပါပဲ....။

ေ႐ွာ့ပင္း(န္)စင္တာေတြကို ေရာက္တိုင္း ၀ယ္တာမ၀ယ္တာ အသာထား၊ အဖံုးထူထူနဲ႔ စာေရးေကာင္းမဲ့ စာအုပ္ဆိုက္ဒ္ အလတ္စားေလးေတြ၊ ခဲတံ၊ ေဘာပင္စတာေတြကို ခဏေတာ့ ကိုင္ၾကည့္၊ ေငးၾကည့္ေနမိ တတ္တဲ့အထိ ကၽြန္ေတာ္ ႀကိဳက္တတ္ပါတယ္...။

အေပၚကပံုေလးထဲက ပစၥည္းေလးေတြကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္အလုပ္သြားတိုင္း လြယ္သြားတတ္တဲ့ အိတ္စုတ္ စုတ္ေလးထဲမွာ အၿမဲယီးေလးခိုၿပီး လိုက္ပါေနက် စာေရးတဲ့စာအုပ္ေလးေတြနဲ႔ ခဲတံ၊ ေဘာပင္ေတြထည့္တဲ့ ကြန္ပါဘူးေလးပါပဲ...။ စာအုပ္ေလးေတြကေတာ့ ခင္ေနတဲ့ ဒီႏိုင္ငံသားသူငယ္ခ်င္းေတြ လက္ေဆာင္ေပး ထားတာပါ။ ကြန္ပါဘူးကေတာ့ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ ၀ယ္ထားတာပါ။ (၀ယ္တုန္းက အထဲမွာ ခဲသားေဘာ ပင္သံုးေခ်ာင္းရယ္၊ ခဲဆံတစ္ဘူးရယ္၊ ေနာက္ ခဲဖ်က္တစ္တုံးရယ္ပါေသးတယ္။ ရင္းဂစ္ ၁က်ပ္နဲ႔ ျပား၉၀ ေပးရခဲ့ရပါတယ္......း))

~~~~@@@~~~~

သစ္ပင္


ကၽြန္ေတာ္ႀကိဳက္ႏွစ္သက္တဲ့ အထဲမွာ သစ္ပင္အားလံုးလည္းပါေသးပါတယ္။ ပန္းပြင့္တဲ့အပင္ျဖစ္ျဖစ္၊ ပန္းမ ပြင့္တဲ့အပင္ပဲျဖစ္ျဖစ္ အပင္ႀကီး၊ အပင္လတ္၊ အပင္ပု၊ ၿခံဳပင္အားလံုးပါပဲ။ တစ္ခါတစ္ခါ သစ္ပင္ေတြကို ဘာ မွမေတြးပဲနဲ႔ တိတ္တိတ္ေလးထိုင္ၾကည့္ေနရတာ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ ဘာနဲ႔မွမလဲႏိုင္ခဲ့ရတဲ့ ခံစားမႈ တစ္ခုပါပဲ။

ပံုေလးထဲက ႏြယ္ပင္ေလးကေတာ့ ဂမုန္းမ်ိဳးႏြယ္၀င္ အပင္ေလးနဲ႔တူပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ အိပ္ယာေျခရင္း အခန္းေထာင့္ေလးမွာထားပါတယ္...။ သူငယ္ခ်င္းအစ္ကိုတစ္ေယာက္ ျမန္မာျပည္အၿပီးျပန္ခါနီး (သူ႔ကို ကၽြန္ေတာ္လက္ေဆာင္၀ယ္ေပးဖို႔) အတူတူေ႐ွာ့ပင္း(န္)ထြက္ရင္း အမွတ္တမဲ့ရခဲ့တာပါ။ အဲ့ဒီမွာ.... သူက လည္း ကၽြန္ေတာ့္ကိုလက္ေဆာင္ျပန္အျဖစ္ျပန္၀ယ္ေပးခ်င္တယ္..၊ ဘာလိုခ်င္သလဲလို႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေမးေတာ့ လက္သန္းေလာက္ပဲ႐ွိေသးတဲ့ အဲ့ဒီအပင္ေပါက္အိုးေလးကိုပဲ လက္ေဆာင္အျဖစ္ သူ႔ကို ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ျပန္ ၀ယ္ေပးခဲ့ခိုင္းမိလိုက္ပါတယ္......။ သူငယ္ခ်င္းကေတာင္ အ့ံၾသေနခဲ့ပါေသး တယ္....။

ဒါေပမယ့္ အခုသူမ႐ွိေတာ့ေပမယ့္ ဒီအပင္ေလးကိုေရေလာင္းရင္း၊ ျမင္ရတိုင္း ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ကို ရံဖန္ရံ ခါသတိရေနမိတတ္တာ သူသိခဲ့ရင္ ၀မ္းသာေနမွာပါပဲ.....။ အခုဆို အဲ့ဒီအပင္ေလးက သံုးႏွစ္ေလာက္႐ွိ ေတာ့မယ္။ ဒါေပမယ့္ သိပ္မထြားပါဘူး။ သူ၀ယ္ေပးတုန္းက ရင္းဂစ္ ၁က်ပ္နဲ႔ ၉၉ျပားလားမသိဘူးေပးရ ေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ အႏွစ္သက္ဆံုးအပင္ေလးပါပဲ....။

~~~~@@@~~~~

သီခ်င္းေခြမ်ား


ဒီႏိုင္ငံမွာ႐ွိတဲ့ ေ႐ွာ့ပင္း(န္)စင္(န္)တာေတြမွာထဲက သီခ်င္းေခြေရာင္းတဲ့ဆိုင္ေတြကိုေရာက္တိုင္း ဟိုဟာ ေငး၊ ဒီဟာေ႐ြးနဲ႔ သီခ်င္းေခြအေခြတစ္ေခြ၀ယ္ဖို႔ သိပ္ၾကာတတ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို သူငယ္ခ်င္းအားလံုးက အၿမဲတမ္းစိတ္႐ွည္႐ွည္နဲ႔ ေစာင့္ေပးတတ္ၾကပါတယ္။ (တခ်ိဳ႕ဆိုရင္ဆိုင္အျပင္မွာ ရပ္ရင္းေစာင့္ေပးၾကတာ ဆိုင္႐ွင္ကို အားနာလို႔နဲ႔တူပါရဲ႕ဗ်ာ...။)

မညာစတမ္းေျပာရရင္ ျမန္မာ သီခ်င္းေတြထက္ ဘိုသီခ်င္းေတြကို ကၽြန္ေတာ္ပိုနားေထာင္ မိတတ္ပါတယ္။ တစ္ခါတေလ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္လံုးကို လံုးေစ့ပတ္ေစ့ နားမလည္ေပမယ့္ သူတို႔ေတြရဲ႕ ဆိုဟန္၊ vocal စြမ္း အားေတြနဲ႔ အသံ အ႐ႈိက္၊ အဆြဲ၊ အငင္၊ အတက္အက်၊ အနိမ့္အျမင့္ နဲ႔အတူ music arrangement ေတြ၊ အသံဖမ္းစနစ္၊ အသံထပ္ စံနစ္ေတြကိုႀကိဳက္လြန္းလို႔ နားေထာင္မိတတ္ပါတယ္....။ တစ္ကယ့္ကို တင္း ျပည့္က်ပ္ျပည့္ ခံစားရတယ္လို႔လည္း ထင္မိတာလည္းပါပါတယ္....။

ပံုေလးထဲက သီခ်င္းေခြေတြကေတာ့ အခုဒီမွာ႐ွိေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕သီခ်င္းေခြထဲကတခ်ိဳ႕ပါပဲ....။ အရင္ ႐ွိခဲ့တာေတြကေတာ့ အိမ္ျပန္တုန္းက အိမ္မွာထားခဲ့မိလို႔ပံုထဲမပါႏိုင္ေတာ့ပါဘူး........း)) သီခ်င္းေခြေတြက လည္း ကၽြန္ေတာ့္အႀကိဳက္ပါပဲခင္ဗ်ာ.....။

စကားမစပ္ေျပာျပရရင္ ျမန္မာသီခ်င္းေခြေတြကို ၀ယ္မသိမ္းျဖစ္တာ ႏွစ္ေတြအမ်ားႀကီးၾကာခဲ့ပါၿပီ....။ အခုေလာေလာဆယ္ေတာ့ ဘိုသီခ်င္းေရာ၊ ႀကိဳက္ခဲ့ဖူးတဲ့ ျမန္မာသီခ်င္းေဟာင္း တခ်ိဳ႕ကိုေရာ နက္ထဲက ခိုးၿပီး(ေဒါင္းၿပီး) နားေထာင္ေနခဲ့တာမို႔ပါပဲ...။ အခုေနာက္ထြက္တဲ့ ျမန္မာအဆိုေတာ္အသစ္ေတြရဲ႕ အသံကို လံုး၀နားေထာင္လို႔ မရလို႔ပါ။ (တစ္ခါတေလဆို အိမ္မွာအတူေနတဲ့ ညီေလးေတြဖြင့္တဲ့ သီခ်င္းေတြကိုၾကား ရတိုင္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ ညီေသးေသးေလးခေရတြန္ ဆိုသေလာက္ေတာင္မွ မေကာင္းဘူးလို႔ ထင္မိတတ္တာ အမွန္ပါပဲ။)

~~~~@@@~~~~

ဂစ္တာ.....


တူရိယာပစၥည္းေတြထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္အႏွစ္သက္ဆံုကေတာ့ “ဂစ္တာနဲ႔ တေယာ”ပါပဲ...။ ဂစ္တာကိုေတာ့ သီခ်င္းဆိုလို႔ရ႐ံု မေတာက္တစ္ေခါက္တီးတတ္ေပမယ့္၊ တေယာကိုေတာ့ ဒီေန႔ ဒီအခ်ိန္အထိျမင္ဖူး ႐ံုကလြဲၿပီး တီးဖို႔ေနေနသာသာ ပခံုးေပၚေတာင္မတင္ၾကည့္မိခဲ့ရေသးပါဘူး။ ဘာပိုင္ဆုိင္မႈမွမ႐ွိခဲ့ရဖူးတဲ့ လက္လုပ္လက္စားဆင္းရဲသား ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ တေယာတီးသင္ဖို႔ အခြင့္အေရးလံုး၀မရခဲ့ဖူးပါဘူး။ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ေတာ့ တီးတတ္ခ်င္မိပါေသးပါေသးတယ္.....။ ထိုးတတ္႐ံုေလးပဲျဖစ္ျဖစ္ တီးတတ္ခဲ့ရင္ တေယာ ျပားေလးကို ပခံုးေပၚတင္ၿပီး ေမးေစ့ေလးနဲ႔ အသာေမွးေထာက္ရင္း လက္တစ္ဖက္က ဘိုးတံနဲ႔ပြတ္ဆြဲရင္ ထြက္လာမယ့္ (ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ႀကိဳးေတြေပၚ ပြတ္ဆြဲလိုက္ရင္ထြက္လာမယ့္) တေယာသံစဥ္ကေလး ေတြကို ကိုယ္တိုင္ ဖန္တီးမိခ်င္ပါေသးတယ္.......။

ပံုထဲက ဂစ္တာေလးကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ႀကိဳက္ႏွစ္သက္တဲ့ ကၽြန္ေတာ္တီးေနဆဲ ဂစ္တာေလးပါပဲ.....။ ဘ ေလာ့ဂ္မေရးျဖစ္ခင္တုန္းက ပံုမွန္တီးျဖစ္ခဲ့ေပမယ့္ အခုေတာ့ မတီးႏိုင္ခဲ့ရေတာ့ပါဘူး။ (အလုပ္ထဲမွာလည္း အလုပ္ေတြပိုလာလြန္းလို႔ပါ။) ရက္ျခားေလာက္ပဲ ကၽြန္ေတာ္တီးႏိုင္ေတာ့ပါတယ္.....။ ပံုေလးကို ေသခ်ာ ၾကည့္ၾကည့္ပါ။ နံပါတ္ တစ္ႀကိဳးျပတ္ေနတာေတာင္မွ ကၽြန္ေတာ္ခုထိ မလဲႏိုင္ခဲ့ရေသးပါဘူး.........း))

ဂစ္တာေလးရဲ႕ေအာက္က ကၽြန္ေတာ္ၿခံဳတဲ့ ပရက္စ္စေလပံုပါတဲ့ ေစာင္ခံၿပီး႐ိုက္ထားတာပါ....။

~~~~@@@@~~~~

ဒါေတြကေတာ့ ေနာက္ထပ္ ကၽြန္ေတာ္ႀကိဳက္ႏွစ္သက္ေနဆဲ ပိုင္ဆိုင္ထားမိတဲ့ ႐ုပ္၀တၱဳပစၥည္းေလးေတြ ပါပဲ....။
PHILIPS တံဆိပ္ မီနီဟုမ္းသီေရတာေလးပါ....။ (အိပ္ခါနီးရင္ သီခ်င္းတိုးတိုးေလးဖြင့္နားေထာင္ရတာ သိပ္ကို ႀကိဳက္တတ္တဲ့ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ အႀကိဳက္တစ္ခုေပါ့.....း))





စာေရး....စာဖတ္ရတာႀကိဳက္ႏွစ္သက္လြန္းတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ စာေတြေရးႏိုင္ ဖတ္ႏိုင္ေစတဲ့ acer တံဆိပ္ aspire 4937 ကြန္ပ်ဴတာေလးပါ။ သူ႔ကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္ႏွစ္သက္ပါတယ္.....။


 
သီခ်င္းနားေထာင္ရတာသိပ္ႀကိဳက္တဲ့၊ ေရာက္ရာအရပ္မွာေတြ႕ရာကို ဓာတ္ပံုရိုက္၊ ဗီဒီယို႐ိုက္တတ္ခ်င္တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ အေဖာ္မြန္ nokia N95- 8GB ကေလးကို ၀ယ္သံုးတာ ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္႐ွိေနခဲ့ေပမယ့္ အခု ထက္ထိကၽြန္ေတာ္ ႀကိဳက္ႏွစ္သက္ေနမိဆဲပါပဲ....။ ဒီဖုန္းပံုေလးက လြဲရင္ က်န္တဲ့ပံုေတြေရာ အရင္ ဘေလာ့ဂ္မွာတင္ဖူးခဲ့တဲ့ ပံုေတြပါ ဒီဖုန္းေလးနဲ႔ပဲ႐ိုက္ထားခဲ့တာပါပဲခင္ဗ်ာ....။


~~~~@@@~~~~

ေနာက္ဆံုးမွ ေရးေပမယ့္ ေနာက္ဆံုမဟုတ္တဲ့ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕အႀကိဳက္ဆံုးတစ္ခု ႐ွိပါခဲ့ပါေသးတယ္....။ အဲ့ဒါကေတာ့ ႏိုင္ငံအႏွံ႔အျပားမွာ႐ွိတဲ့ ဘေလာ့ဂ္ေရးေနၾကတဲ့ သူငယ္ခ်င္း ညီအစ္ ကုိေမာင္ႏွမေတြနဲ႔ ဘေလာ့ဂ္ေရးရင္ခင္မင္ခဲ့ရတာကိုပါပဲ......။

ဘေလာ့ဂ္စာမ်က္ႏွာေတြေနာက္ကြယ္မွာ႐ွိတဲ့ဘေလာ့ဂ္ေရးတဲ့ေမာင္ႏွမေတြရဲ႕ ဆင္းရဲျခင္း ၊ ခ်မ္းသာျခင္း၊ ႐ုပ္ဆိုးျခင္း၊ ႐ုပ္ေခ်ာျခင္း၊ အဆင့္အတန္း အလုပ္အကိုင္ရာထူးျမင့္ျခင္းနဲ႔ နိမ့္က်ျခင္း၊ ရာထူးဂုဏ္အ႐ွိန္အ၀ါ ႐ွိျခင္း၊ မ႐ွိျခင္း... စတာေတြလံုး၀မပါပဲနဲ႔ စာမ်က္ႏွာေလး ေတြအေပၚက စာေရးသူရဲ႕ အေရးအသားေလး ေတြသက္သက္အေပၚမွာ ခင္မင္ရင္းႏွီးရခဲ့ရတာလည္း တစ္ကယ့္ကို ကၽြန္ေတာ္အႀကိဳက္ဆံုးတစ္ခုပါပဲ.....။ (ဘေလာ့ဂ္မေရးတဲ့ ေမာင္ႏွမေတြေရာပါပါတယ္......။)

~~~~@@@~~~~~

ေရးၿပီးမွ ျပန္ၾကည့္မိတာကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အႀကိဳက္ေလးေတြက မ်ားေနသလိုပါပဲဗ်ာ...း)

ၿပီးေတာ့ ကိုယ္ႀကိဳက္တဲ့ အရာေလးေတြက ကိုယ့္ကိုေပ်ာ္႐ႊင္ေစတတ္တာပဲမို႔ ၿပီးခဲ့တဲ့ ႏွစ္တုန္းကတည္းက စီေဘာက္မွာ လာေမးသြားတဲ့ ညီမေလးအကီႏိုရဲ႕ သင့္ကိုေပ်ာ္႐ႊင္ေစခဲ့ေသာအရာမ်ားဆိုတဲ့ အေမး ေလးကိုလည္း ကိုမိုးရဲ႕ တက္ဂ္ေလးနဲ႔ ေရာၿပီး သူငယ္ခ်င္းျခင္ ရဲ႕ ဒီဇိုင္းနဲ႔ တူးအင္၀မ္းတက္ပို႔စ္ေလး ေရးလိုက္မိပါတယ္.....။

ကိုမိုးေရာ......၊ ေနာက္ ညီမေလးအကီႏိုေရာ ေက်နပ္မယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္မိပါတယ္...။

~~~~@@@~~~~

ထံုးစံအတိုင္း ဆက္တက္ဂ္ခ်င္တဲ့ ညီခ်စ္ကေလးေတြနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြကေတာ့....

(၁) ညီေလး ခေရတြန္

(၂) ညီေလး ဗညား႐ွိန္

(၃) ညီေလး ေ၀လင္း

(၄) ညီေလး ကိုၿဖိဳး

(၅) ညီေလး ေသာ္ဇင္စိုး

(၆) သူငယ္ခ်င္း ကိုေဇာ္

(၇) သူငယ္ခ်င္း ကိုခိုင္

(၈) ညီ ေဇာင္း

(၉) ညီ zox

(၁၀) ညီေလး ဇာဏီ တို႔ပါပဲ.....။

ဒုကၡေပးတယ္မထင္ၾကပါနဲ႔ဗ်ာ.....။ အားရင္ ေရးေပးၾကပါဦးခင္ဗ်.......။

========================================

ခ်စ္ျခင္းအားျဖင့္......

ဏီလင္းညိဳ

Wednesday, March 17, 2010

နိယာမနဲ႔ ဒဏ္ရာ


အလုပ္ကမ်ား.....
ကိုယ္ကမအား.....။

ကိုယ္ကမအား.....
သူ႔ဆီမသြား......။

သူ႔ဆီမသြား....
သူကမလာ....။

သူကမလာ....
ေန႔ရက္တို႔ၾကာ.....။

ေန႔ရက္တို႔ၾကာ....
ကိုယ္ကအမွတ္ရ.....။
စဥ္းစားမိတာ.....
သူလည္းကိုယ့္လို မအားေနခဲ့မွာ.......။

ဒီလိုနဲ႔တစ္ရက္....
အားခဲ ႐ုန္းလွ်က္......
အိမ္အျပင္ထြက္ေတာ့....
သူ႔ေျခရာမ်ား.....
ေတြ႔လိုက္ရတာ....
ဟိုဒီ ေနရာႏွံ႔ျပားမွာ........။

........................
သူ႔ေျခရာတစ္စ....
ေ႐ွာင္ကြင္း ရစ္က်န္တာ.....
ကိုယ့္အိမ္တံခါး၀ တစ္ေပါက္ရယ္သာ.......။

ေတြေ၀ငိုင္ေငး...
အိမ္အျပန္ေတြးရင္း.....
တြက္ခ်က္ေျခၫိွ.....
ေျဖ႐ွာမိေတာ့....
ဒါဟာ....
ကိုယ္မသြား.... သူမလာ...
တူညီတဲ့နိယာမ တစ္ခုရယ္သာ.....။

သို႔ေပမယ့္လည္း...
အဲ့ဒီနိယာမဟာ....
တစ္ကယ္မအားခဲ့ရတဲ့
ဘေလာ့ဂ္ေရးသူကိုယ့္အတြက္.....
က်ိတ္ေဆြးရမယ့္ ဒဏ္ရာ.......။         ။

~~~~~@@@~~~~~


ပံုေလးကိုဒီေနရာေလးမွ ယူသံုးပါတယ္ခင္ဗ်ာ.....။

(မည္သူ႔ကိုမွ မရည္႐ြယ္ပါ...။ တိုက္ဆိုင္မႈ႐ွိက ခြင့္လႊတ္ပါ....။)
==============================================================
(စာၾကြင္း......။ ။ မေန႔က အြန္လိုင္းမတက္ျဖစ္တာၾကာေနလို႔ ခဏတက္လိုက္တုန္း ေတြ႔လိုက္မိတဲ့ ဘေလာ့ဂ္ေရးေဖာ္ညီေလးတစ္ေယာက္နဲ႔ စကားနည္းနည္းေျပာျဖစ္လိုက္ပါ တယ္....။ အဲ့ဒီညီေလးနဲ႔ စကားေျပာရင္း ဘေလာ့ဂ္ရပ္၀န္းအေၾကာင္းကို စကားစပ္မိသြားခဲ့ မိပါတယ္....။ နည္းနည္းပါးပါးပါပဲ....။ အဲ့ဒီက အေတြးစေလးတခ်ိဳ႕က ညပိုင္းအလုပ္သြား ဆင္းရတဲ့အထိ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲမွာၿငိေနရတာမို႔ ညႀကီးမင္းႀကီးအလုပ္ထဲမွာ ဒီကဗ်ာေလး ကိုေရးလိုက္မိပါတယ္.....။ ေတာ္ေတာ္ေကာင္းတဲ့ အလုပ္သမားေနာ္ဗ်......း))
==============================================================

ခ်စ္ျခင္းအားျဖင့္.......
ဏီလင္းညိဳ

Saturday, March 13, 2010

တူညီသင့္တဲ့ အရာ


ေန႔လည္ (၁၂)နာရီထမင္းစားခ်ိန္မို႔လို႔ သူအလုပ္လုပ္ေသာ စက္႐ံုအေနာက္ဘက္႐ွိ ထမင္းစား သည့္ကန္တင္း(န္)ေလး တြင္ လူကခပ္႐ႈပ္႐ႈပ္ျဖစ္ေန၏။ မ်ားျပားလွေသာ အလုပ္မ်ားေၾကာင့္ ကန္တင္း(န္)အဆင္းေနာက္က်ေလ့႐ွိေသာ သူ႔ရဲ႕အ ေ႐ွ႕တြင္ အရင္ေရာက္ႏွင့္ေနသူေတြက အမ်ားႀကီးပင္....။

ထမင္း၀ယ္စားဖို႔အတြက္ တန္းစီေနခဲ့ေသာ လူတန္း႐ွည္ရဲ႕ေနာက္ဆံုးတြင္ သူ၀င္ရပ္လိုက္သည္။ တစ္ေ႐ြ႕ ေ႐ြ႕ႏွင့္ အေ႐ွ႕ ကိုသူေရာက္လာခဲ့ေပမယ့္ သူ႔ေနာက္တြင္လာရပ္ကာ တန္းစီသူမ်ားကိုမေတြ႔ရ....။ ထံုးစံအ တိုင္း သူပဲေနာက္ဆံုးျဖစ္ေနခဲ့ ျပန္ၿပီလား.... ဟု ေတြးရင္းက်ိတ္ၿပံဳးမိလိုက္သည္။ သူ႔အလွည့္ေရာက္ေတာ့ ေလးေထာင့္ပံုစံ႐ွိ ေဇာက္နက္နက္လင္ပန္း ေတြထဲမွ ေ႐ြးက်န္ျဖစ္ေသာဟင္းမ်ားကို ေကာင္းႏိုးရာရာခပ္ ထည့္လိုက္မိသည္။ ပုဇြန္ထုပ္ခပ္ႀကီးႀကီး ေလးငါးေကာင္၊ ႐ံုးပတီသီး ႏွစ္ေတာင့္ သံုးေတာင့္၊ ေနာက္ ဟင္းႏု ႏြယ္႐ြက္ေၾကာ္နည္းနည္းျဖစ္၏။ ဒါဆို သူ႔အတြက္ လံုေလာက္ၿပီ....။

ပိုက္ဆံ႐ွင္းကာ ထမင္းပန္းကန္ကိုသယ္ၿပီး ကန္တင္း(န္)အေနာက္ဘက္ အစြန္က်က်စားပြဲတန္းမ်ားဆီသို႔ သူေလွ်ာက္သြားလိုက္ပါသည္။ ထိုေနရာတြင္ သူတို႔ျမန္မာလူမ်ိဳးမ်ားစုၿပီး ထမင္းထိုင္စားတတ္ေသာေၾကာင့္ ပင္ျဖစ္၏။ စားပြဲခံုေပၚတြင္ ထမင္းပန္းကန္ကို တင္႐ံုသာတင္ၿပီး ထိုင္ပင္မထိုင္ရေသး...၊ ေပ်ာ့ေပ်ာင္းႏူးညံ့ လြန္းေသာခႏၶာကိုယ္ေလးျဖင့္ သူ႔ေျခက်င္း နားကိုတိုးေ၀ွ႔ပြတ္တိုက္ရင္း ‘ေညာင္’...ခနဲေအာ္သံေပး လိုက္ေသာေၾကာင္ကေလးတစ္ေကာင္ရဲ႕အသံေၾကာင့္ သူငံု႔ၾကည့္လိုက္မိသည္။ ကန္တင္း(န္)မွာ႐ွိသည့္ ေလး၊ ငါးလသားအ႐ြယ္ေၾကာင္ကေလး ငါးေကာင္အနက္မွ တစ္ေကာင္....။

စားပြဲ႐ွည္ႏွင့္တြဲလွ်က္႐ွိေသာ ခံုတန္း႐ွည္ရဲ႕အစြန္းတစ္ဖက္တြင္ ထိုင္ခ်လိုက္ရင္း စားပြဲတန္းအ႐ွည္မ်ား ေအာက္ကိုငံု႔ကာ တစ္ခ်က္ေ၀့၀ဲၾကည့္လိုက္ေတာ့ က်န္သည့္ေၾကာင္ေလးမ်ားက သူ႔သူငယ္ခ်င္းျမန္မာ လူမ်ိဳးမ်ားခ်ေကၽြးထားေသာ ၾကက္သား၊ ငါးေၾကာ္စသည္တို႔ကို ၿမိန္ယွက္စြာစားေနၾကတာကိုေတြ႕ရ၏။ ထို ေၾကာင္ကေလးမ်ားရဲ႕မိခင္ေၾကာင္မႀကီးမွာ အခု သူတို႔ကန္တင္း(န္)တြင္ မ႐ွိေတာ့....။ ႏို႔ခြဲၿပီး အျခားေန ရာသို႔ထြက္သြားေလခဲ့သည္မွာ တစ္လေက်ာ္ေက်ာ္ပင္႐ွိေနခဲ့တာကို သူသတိထားမိပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ က်န္ရစ္ခဲ့ေသာေၾကာင္ကေလးငါးေကာင္ကို အခုလိုမ်ိဳးထမင္းစားခ်ိန္၊ လဖက္ရည္ေသာက္ဆင္းခ်ိန္မ်ား တြင္ သူတို႔ျမန္မာလူမ်ိဳးအလုပ္သမားတစ္စုက ဂ႐ုတစ္စိုက္ေကၽြးေမြးရၿမဲ...။ ေၾကာင္ကေလးမ်ားကလည္း အၿမဲပံုမွန္ေကၽြးတတ္ေသာ သူတို႔အနားသို႔ပင္ကပ္ၿမဲ....။

“သားႀကီးက ဘာမွမစားရေသးဘူးလားဟ”.....

ကင္တင္း(န္)ၾကမ္းျပင္တြင္ ျခေသၤ့ထိုင္ ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္ရင္း လည္ပင္းေလးေထာင္ကာ သူ႔ကိုေမာ့ ၾကည့္ေနေသာ ထို ေၾကာင္ေလးကို လူတစ္ေယာက္ႏွယ္ သူလွမ္းေမးလိုက္ပါသည္။ မေလး႐ွားႏိုင္ငံက ေၾကာင္ကေလးမ်ားေပမယ့္ ျမန္မာလူ မ်ိဳးျဖစ္ေသာသူတို႔ေတြက ျမန္မာလိုေျပာေနက်ေၾကာင့္မို႔ထင္ပါသည္။ သားႀကီး... ဟု သူအမည္ေပးထားေသာ ထိုေၾကာင္ ကေလးက ‘ေညာင္’... ဟု ခပ္ညည္းညည္းေလး တစ္ ခ်က္ျပန္ေအာ္ျပ၏။ ထိုေၾကာင္ကေလး ငါးေကာင္ကို သူနာမည္အသီးသီးေပးထားမိေသး၏။ အထြားဆံုး အထီးေကာင္ေလးကို “သားႀကီး”...၊ အစာစားလွ်င္ ႐ွပ္ျပာျပာႏိုင္လြန္းလွေသာ အထီးေလးေနာက္တစ္ ေကာင္ကိုက်ေတာ့ “ေမာင္ျပာေလာင္”....၊ ႏွာေခါင္းနားတစ္၀ိုက္တြင္မည္းကာ မ်က္ႏွာေပါက္ဆိုးလွေသာ ေၾကာင္မေလးကိုေတာ့ “႐ုပ္ဆိုးမ”......၊ မ်က္ႏွာ၀ိုင္း၀ိုင္းေလးႏွင့္ သိပ္ခ်စ္စရာေကာင္းၿပီး ေကၽြးခ်င္ေမြးခ်င္ စရာအ ေတာ္ေကာင္းလွေသာ ေၾကာင္မေလးကိုကား... “မီးခ်စ္ေခ်ာ”...၊ တစ္ကိုယ္လံုးတြင္ အနက္ေရာင္ မ်ားဖံုးေနတတ္ေသာ ေၾကာင္ထီးကေလးကို ကပၸလီ(၁)...၊ (အရင္တုန္းက ကပၸလီမူရင္းတစ္ေကာင္႐ွိ ေသာေၾကာင့္.....း)) စသျဖင့္......။

သူေခၚေသာ ထိုနာမည္ေလးမ်ားကို အျခားသူငယ္ခ်င္းမ်ားကလည္း လိုက္ေခၚၾကေသာေၾကာင့္ ထိုေၾကာင္ကေလးမ်ားမွာ သူတို႔နာမည္ကို မွတ္မိေနၾကဟန္တူ၏။ (ျမန္မာျပည္မွာေနခဲ့တုန္းက အိမ္မွ ေၾကာင္ကေလးမ်ားကို စကားေျပာေနခဲ့ေသာ သူ႔ကိုေမေမက ခ်စ္စႏိုးျဖင့္ေနာက္တတ္သည့္စကားေလး တစ္ခြန္း႐ွိသည္။ “သားငယ္ေလးက တိရစာၦန္ဘ၀က လာတာ မ်ားလားမသိေပါင္”...ဟူ၍.....း))

“အလကား...အစ္ကိုႀကီး....၊ ကၽြန္ေတာ္ခုနက သားႀကီးကို ငါးေၾကာ္ေခါင္း တစ္ေခါင္းေကၽြးၿပီးသားဗ်”....

သူႏွင့္ေဘးခ်င္းယွဥ္လွ်က္ (ၾကားတြင္ ေလွ်ာက္လမ္းေလးျခားေနခဲ့ေသာ)တစ္ဖက္စားပြဲအစြန္းမွ ညီေလး တစ္ေယာက္က သူ႔ကို လွမ္းေျပာသည္။ ထိုစကားေလးကို ၾကားရေတာ့ သူၿပံဳးမိသည္။ ဟုတ္သည္၊ ဒီအုပ္စု ထဲတြင္ သားႀကီးက အလည္ ဆံုးမဟုတ္ပါလား....။ ထို႔ေၾကာင့္သားႀကီးကို သူငံု႔ၾကည့္ရင္း လူလိုပဲေျပာမိ ျပန္သည္။

“ေဟ့ေကာင္.... သားႀကီး...၊ မင္းစားၿပီးၿပီဆို....၊ ငါ့ကိုညာေနတာလားဟ”.....

ဒီတစ္ခါတြင္ေတာ့ သားႀကီးက သူ႔ကို ျပန္ေအာ္မျပေတာ့....။ သို႔ေသာ္... သူ႔မ်က္လံုးေလးကို သံုးေလးခ်က္ ေလာက္ပုတ္ခတ္ ပုတ္ခတ္လုပ္ျပေလ၏။ ‘ဟုတ္ပါသည္’..... ဆိုသည့္ သေဘာႏွင့္ပင္ တူေနေသး၏။ ထိုအ မူအယာေလးကို ရယ္ခ်င္ စိတ္တစ္၀က္၊ ႏွစ္သက္စိတ္တစ္၀က္ျဖင့္ ပန္းကန္ထဲမွ ပုဇြန္ထုတ္တစ္ေကာင္ကို တစ္ပိုင္းပိုင္းၿပီး သားႀကီးကို သူခ်ေကၽြးလိုက္ပါသည္။ သူခ်ေကၽြးလိုက္ေသာ ပုဇြန္ထုတ္တစ္ပိုင္းကို သားႀကီး က မက္မက္စက္စက္ ဟပ္ကာ..ဟပ္ကာ...စားေန စဥ္ခဏတြင္ သူမထင္မွတ္ထားေသာ ျဖစ္ရပ္တစ္ခုကို သူႏွင့္တစ္စားပြဲတည္း၊ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ထိုင္စားေနေသာ ျမန္မာလူ မ်ိဳးညီေလးတစ္ေယာက္က ျပဳမူ လိုက္ေလသည္။ (ထိုညီေလးမွာ သူ႔ဌာနမွ တစ္ေယာက္ျဖစ္ပါသည္။)

တစ္ျခားေတာ့မဟုတ္...၊ သူႏွင့္ထိုညီေလးတို႔ ႏွစ္ေယာက္သား မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ထိုင္စားေနေသာ စားပြဲ ခံုေအာက္ေျခအ လယ္ေနရာေလာက္ေလးတြင္ ထိုညီေလးဘက္သို႔ ဖင္ေပး၍ အၿမီးေလးေထာင္ကာ သူခ် ေကၽြးေသာ ပုဇြန္ထုတ္တစ္ပိုင္း ကို ၿမိန္ရည္႐ွက္ရည္စားေနေသာ သားႀကီး၏ ေထာင္ေနေသာ အၿမီးေလး ကို ထိုညီေလးက လက္ျဖင့္ဆြဲကာ အေပၚကို ကိုင္ေျမွာက္လိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။ အစားငမ္းေနေသာ သားႀကီး ချမာ ထိုညီေလးရဲ႕ လုပ္ရပ္ေၾကာင့္ ေလထဲတြင္ ေျမာက္ခနဲ ျဖစ္သြားကာ.... အထိတ္တစ္လန္႔ျဖစ္ၿပီး ပါးစပ္ မွခြီးခနဲအသံျပဳကာ စားလက္စ ပုဇြန္ကို ပါးစပ္မွလႊတ္ခ်ကာ သူ႔ေျခရင္းနားသို႔ ပုန္းခိုေလေတာ့သည္။

႐ုတ္တရက္မို႔ သူ႔ရင္ထဲတြင္ ေဒါသလိႈင္းထသြားမိသည္။ သူ႔ေ႐ွ႕မွ ထိုညီေလးကိုၾကည့္မိေတာ့ မ်က္ႏွာက ၿပံဳး စိစိျဖင့္။ သား ႀကီးရဲ႕ အထိတ္တစ္လန္႔ႏိုင္ေသာ အမူအယာေၾကာင့္ ေဘးနားမွ ျမန္မာလူမ်ိဳး သူငယ္ခ်င္း တစ္သိုက္က ရယ္ေမာလွ်က္..။ သားႀကီးကေတာ့ သူ႔ပါးစပ္မွ လြတ္က်သြားေသာ ထိုပုဇြန္တစ္ပိုင္းကို ဆက္ ကာ ျပန္စားဖို႔ မ၀့ံမရဲျဖစ္ေနခဲ့ရတုန္း....။

စိတ္ဆိုးလြန္းလွ်င္လုပ္ေနက်ၿမဲျဖစ္ေသာ သူ႔ပံုစံအတိုင္း မ်က္ႏွာကို အစြမ္းကုန္ၿပံဳးရင္း...၊ သို႔ေသာ္.... ေလ သံကိုျမွင့္ကာ အနည္းငယ္ တည္ၿငိမ္က်ယ္ေလာင္ေသာ အသံျဖင့္ သားႀကီးအား ထိုသို႔ လုပ္လိုက္ေသာ ညီ ေလးကိုသူေမးလိုက္မိသည္။

“ညီေလး...... ဘာျဖစ္လို႔ မင္းအဲ့သလို လုပ္ရတာတုန္းကြ”....

“သားႀကီးကို ေနာက္ခ်င္လို႔”........

သူ႔အေမးစကားကို ထိုညီေလးက ၿပံဳးစပ္စပ္ မ်က္ႏွာေပးေလးျဖင့္ေျဖ၏။ သူေခါင္းၿငိမ့္ျပလိုက္သည္။ ေနာက္.....

“အိုေက ညီေလး၊ ဒါေပမယ့္ မင္း.... ထမင္း...၊ ဒါမွမဟုတ္ တစ္ခုခုကို ၿမိန္ရည္႐ွက္ရည္စားေနတုန္း တစ္ေယာက္ေယာက္ က မင္းရဲ႕ဆံပင္ကို အေနာက္ဘက္ကေနဇာတ္ကိုလန္သြားေအာင္ ေဆာင့္ဆြဲၿပီး ေနာက္မယ္ဆိုရင္ မင္းစိတ္ထဲမွာ ဘယ္လိုခံစားရမလဲကြ”......

သူ႔ရဲ႕ အေမးေၾကာင့္ ေစာေစာကရယ္ေမာေနေလခဲ့ေသာ သူငယ္ခ်င္းအားလံုး တိတ္ဆိတ္သြားေလသည္။ ထို ညီေလးချမာလည္း သူ႔အေမးကို မေျဖႏိုင္ခဲ့ေတာ့ပါ....။ မ်က္ႏွာေလးနီျမန္းလွ်က္ ထမင္းကိုသာ တြင္ တြင္ငံု႔စားေနေလေတာ့၏။

ဟုတ္သည္။ သူ႔အေတြးအရ... “ကိုယ္ခ်င္းစာတရား.... ဟူသည္...... လူလူခ်င္း ၾကားထဲမွာသာ ထားသင့္၊ ထားအပ္ခဲ့ေသာ အရာမဟုတ္”..... ဟူ၍ပင္.......။

+++++++++++

သူ ထမင္းတစ္လုတ္ကို စ,ကာခပ္စားရင္း... ေျခရင္းနားမွ သားႀကီးကို တစ္ခ်က္ငံု႔ၾကည့္မိေတာ့ သားႀကီးက ေစာေစာက ပုဇြန္ထုတ္တစ္ပိုင္းအျပင္၊ ေနာက္ထပ္သူခ်ေကၽြးထားေသာ ပုဇြန္တစ္ပိုင္းကိုပါ (သူႏွင့္အနီးဆံုးေနရာတြင္ကပ္လွ်က္ေနခဲ့ ၿပီး) တစ္ကၽြပ္ကၽြပ္ျမည္ေအာင္ ၀ါးစားေနေလတာကိုေတြ႕ရ၏။ ။

~~~~~~~@@@@~~~~~~~

(ပံုေလးကို ဒီေနရာေလးမွ ယူသံုးပါတယ္ခင္ဗ်ာ....။)

==============================================
ေၾကာင္ကေလးေတြ အေၾကာင္းဖတ္ခ်င္ေသးရင္........
ေမတၱာတရားဆိုသည္မွာ..... ဆိုတာေလးလည္း... ႐ွိပါေသးတယ္ခင္ဗ်ာ....။
==============================================

ခ်စ္ျခင္းအားျဖင့္.......
ဏီလင္းညိဳ

Thursday, March 11, 2010

အသြား... အျပန္


စိမ္းေမွာင္ေမွာင္အေရာင္အဆင္း႐ွိေသာ ဆီအုန္းပင္မ်ား၊ အမ်ိဳးအစားမခြဲျခားတတ္ခဲ့ေသာ သစ္ပင္မ်ား၊ အေရာင္စံုပြင့္ေနတတ္ေသာ ပန္းပင္မ်ား၊ တစ္ခါတစ္ခါ ျမင္ရတတ္ေသာ ကုန္း ျပင္ျမင့္ျမင့္မ်ား၊ ေနာက္ ေျမနီနီျဖစ္ေနတတ္ေသာ ကုန္းျမင့္ေစာင္းမ်ား၊ ျဖတ္သြားျဖတ္လာ ကားႀကီးကားငယ္မ်ား......စ သည့္ျမင္ကြင္းမ်ားက သူ႔ရဲ႕မ်က္၀န္းထဲတြင္ တစ္ရိပ္ရိပ္ျဖစ္ခါ က်န္ရစ္ေနခဲ့၏။ သူေနေသာ မလကၠာၿမိဳ႕ေလး(melaka)  မွ ကြာလာလမ္ပူၿမိဳ႕   (kuala lumpur)              သို႔ဦးတည္ေနေလခဲ့ေသာ အေ၀းေျပးကားေပၚတြင္တိတ္တစ္ဆိတ္ထိုင္ကာ လိုက္ပါခဲ့ေနမိေသာ္လည္း သူ႔စိတ္တို႔က ဟိုဒီလြင့္ပ်ံ႕လွ်က္႐ွိသည္။ အေ႐ွ႕ခံုေတြတြင္ထိုင္ေနၾကေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကေတာ့ သူ႔အျဖစ္ကို သိမည္မထင္ပါ....။

ေနာက္ဆံုးတန္း၊ ေထာင့္ဆံုးခံုတြင္ လက္တံေတာင္ဆစ္ျဖင့္ေမးေထာက္ရင္း အလံုပိတ္ကား မွန္ျပတင္း၀မွ ျမင္ေနရေသာ အေ၀းေျပးလမ္းမနံေဘး႐ႈခင္းမ်ားကို ၾကည့္သာၾကည့္ေနမိခဲ့၏။ သူ႔အာ႐ံုထဲတြင္ ဘာဆို ဘာမွ မခံစားရမိ...။ စာေရးဖို႔ ေတြးၾကည့္မိေသာ္လည္း ေခါင္းထဲမွာ ဘာမွေတြးလို႔မရ...။ စက္ကေလး ကလည္း မလကၠာၿမိဳ႕ေလး႐ွိ သူေနေသာအိပ္ခန္းေလးထဲတြင္ က်န္ရစ္ေနခဲ့တာတစ္ေၾကာင္း၊ ေနာက္...သူ သြားကာ လုပ္ရမည့္၊ ေဆာင္႐ြက္ရမည့္ကိစၥတစ္ခုေၾကာင့္ စိတ္ေတြမၿငိမ္မသက္ ျဖစ္ေနခဲ့ရတာတစ္ ေၾကာင္းမို႔ပဲ ျဖစ္ပါသည္။ အခ်ိန္မွီမၿပီးမွာစိုးတာေၾကာင့္ပင္....။

သူကိုင္ေသာဖုန္းေလးထဲမွ အမ္ပီသရီးသီခ်င္းေလးမ်ားကိုနားေထာင္ဖို႔ စိတ္ကူးရလာသည္။ သို႔ေသာ္... နား က်ပ္ကပါမလာခဲ့။ ဒီအတိုင္းဖြင့္ကာနားေထာင္ျပန္လွ်င္လည္း တိတ္ဆိတ္ေနေလခဲ့ေသာ ကားအတြင္း တစ္ ျခားလူမ်ားကို အေႏွာက္အယွက္ျဖစ္မွာစိုးမိရသည္။ စိတ္ကူးသာရသည္။ နားေထာင္လွ်င္လည္း သူ႔အာ႐ံု ကိုသိပ္ႀကိဳက္ခဲ့ေသာ သီခ်င္းမ်ားက ဖမ္းစားႏိုင္မည္မထင္ပါ....။

မတည္ၿငိမ္ႏိုင္လြန္းေသာ စိတ္ကိုဖမ္းဖို႔ႀကိဳးစားရင္းျဖင့္.......။

~~~~~@@@@~~~~~

သူ ကြာလာလမ္ပူၿမိဳ႕ေလးကို ေရာက္ခဲ့ေလေတာ့ ေန႔လည္ဆယ့္ႏွစ္နာရီပင္ထိုးလုလု႐ွိေနခဲ့ၿပီ....။ ထိုကြာလာလမ္ပူၿမိဳ႕တြင္ေနသည့္ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က ခ်ိန္းထားေသာေနရာျမန္မာဆိုင္တစ္ဆိုင္တြင္ အသင့္ေစာင့္ေနတာမို႔ သူ႔စိတ္နည္းနည္းေအးသြားသည္။ ျမန္မာဆိုင္ကေလးထဲတြင္ သူႏွင့္အတူပါ လာေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားက ျမန္မာထမင္းဟင္းမ်ားကိုမွာယူၿပီး ၿမိန္ယွက္စြာစားေနၾကတာကို သူအားက် စြာတစ္ခ်က္ၾကည့္ရင္း စားဖို႔လြယ္ကူသည့္ မုန္႔ဟင္းခါးတစ္ပြဲကိုသာမွာစားမိသည္။ ထမင္းစားလွ်င္လည္း ၀င္မွာမဟုတ္တာေၾကာင့္မို႔ပင္..။

သူစားၿပီးေသာအခါ...သူငယ္ခ်င္းက...

“ၿပီးၿပီလား.... ဒါဆို သြားၾကမယ္ေလကြာ”...ဟု ေလာေဆာ္ေလေတာ့၏။

သူေခါင္းၿငိမ့္ျပလိုက္မိသည္။

ထို႔ေနာက္ သူတို႔ ရဲ႕ ဦးတည္ရာက ျမန္မာသံ႐ံုး႐ွိရာဆီသို႔ ပင္ျဖစ္ေနခဲ့ေလေတာ့သည္။

~~~~@@@@~~~~

ကၠစီတစ္စီးေပၚမွ တစ္စီးေျပာင္းရင္း သူတို႔ရဲ႕ေျခလွမ္းမ်ားက ခပ္သြက္သြက္ျဖစ္ေနခဲ့ရ၏။ ေနာက္ ဆံုးေတာ့လည္း ၾကန္႔ၾကာမႈတစ္ခုတစ္ေလမွ မ႐ွိခ့ဲရပဲ ျမန္မာသံ႐ံုးတြင္ သူ႔ရဲ႕ ႏိုင္ငံကူးလက္မွတ္ ပတ္စ္ပို႔ စာအုပ္ေလးကို သက္တမ္းတိုးျခင္းကိစၥတစ္ခု လြယ္ကူေခ်ာေမာစြာ ၿပီးဆံုးခဲ့ရေလၿပီ....။

~~~~@@@@~~~~

ကြာလာလမ္ပူမွသူေနေသာ မလကၠာၿမိဳ႕ေလးဆီသို႔ျပန္လည္ထြက္ခြာလာခဲ့ေသာ ဘတ္(စ္)ကား ေပၚတြင္ (ထံုးစံအတိုင္း) ေနာက္ဆံုးခံု ေထာင့္ဆံုးေနရာေလးမွ သူထိုင္ရင္းလိုက္ပါလာခဲ့မိ၏။ ထံုးစံအတိုင္း လက္တံေတာင္ဆစ္ျဖင့္ ေမးကိုျပန္ေထာက္ကာထိုင္ရင္း သူလိုက္ပါခဲ့မိျပန္သည္။

မွန္အလံုပိတ္ထားေလေသာ ကားျပတင္း၀မွ သူျမင္ေတြ႕ေနခဲ့ရေလေသာ ႐ႈခင္းမ်ားက အလာတုန္းကႏွင့္ အတူတူပင္...။ သို႔ေသာ္လည္း....သူ႔စိတ္ထဲတြင္ အခုေတာ့ပိုၿပီး ၾကည္ႏူးစရာေကာင္းေနခဲ့ရသလိုလိုပင္...။ ေနညိဳခ်ိန္ တိမ္ေတာက္ေနပံုက ပိုလွေနသလိုလို.......၊ ေနာက္ လမ္းနံေဘးမွ သစ္ပင္မ်ား၊ ပန္းပြင့္မ်ားကပဲ ပိုၿပီး ေမႊးျမလန္းဆန္းေနခဲ့ေလသလိုပင္....။

~~~~@@@@~~~~

တူညီေသာ ခရီးအကြာအေ၀းတစ္ခုကို ေန႔ခ်င္းျပန္သြားခဲ့ရေသာ ခရီးစဥ္တစ္ခုတြင္ သူ႔ရဲ႕စိတ္ခံစားမႈ အေျခအေနက အသြားႏွင့္ အျပန္လံုး၀ကိုမတူေတာ့ပါ...။

ေသခ်ာတာတစ္ခုကေတာ့ သူထမ္းေဆာင္ရမည့္၀တၱရားတစ္ခုအား အဆင္ေျပေခ်ာေမြ႕စြာ ေဆာင္ ႐ြက္ႏိုင္ခဲ့ေသာေၾကာင့္သာထင္ပါသည္။

~~~~@@@@~~~~

ကြာလာလမ္ပူၿမိဳ႕ရဲ႕ ဆူညံေသာအသံမ်ား၊ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ေတာက္ပေနေသာ၊ ကင္းမဲ့ေနခဲ့ေသာ မ်က္ႏွာမ်ား၊ ျမင့္မားေသာ တိုက္တာ အေဆာက္အဦးမ်ား၊ သိပ္ခ်စ္ခင္ေနမိဆဲျဖစ္ရေသာ သူမသိသည့္၊ မရင္းႏွီးသည့္ ျမန္မာလူမ်ိဳးမ်ားရဲ႕ မ်က္ႏွာမ်ားသည္ ခပ္၀ါး၀ါးအရိပ္ တစ္ခုအျဖစ္ ကြာလာလမ္ပူၿမိဳ႕ႏွင့္အတူ သူ၏ေနာက္ကြယ္တြင္ ခပ္ေရးေရးျဖင့္ ေမွးမွိန္စြာ က်န္ရစ္ခဲ့ရေလၿပီ....။ ။

~~~~@@@@~~~~


(ပံုေလးကို ဒီေနရာေလးမွ ယူသံုးပါတယ္ခင္ဗ်ာ.....။)
=============================================================
စာၾကြင္း........ ဒီေန႔ ကြာလာလမ္ပူကိုေရာက္ခဲ့ေပမယ့္ အဲ့ဒီမွာေနတဲ့ ညီေသးေသးေလးခေရတြန္၊ ညီမေသး ေသးေလး အိန္ဂ်ယ္လ္၊ ညီမေလးသဇင္ဏီ၊ ခင္မင္ရတဲ့ ကိုေဇာ္၊ ေနာက္ၿပီး... (ကၽြန္ေတာ့္အေခၚ)ကိုေအေအတူ(AATO) တို႔ကို လံုး၀အသိမေပးပဲ တိတ္တိတ္ေလး ျပန္သြားခဲ့ပါတယ္...။ လာေတြ႔ၾကရမွာကို၊ အလုပ္ေတြအကိုင္ေတြ ပ်က္ၾကမွာကို အားနာလြန္းေသာေၾကာင့္ပါပဲခင္ဗ်ာ....း))
==============================================================

ခ်စ္ျခင္းအားျဖင့္.......

ဏီလင္းညိဳ

Saturday, March 6, 2010

ဏီလင္းညိဳ ျပန္လာပါၿပီ....။



















တစ္ပတ္ေလာက္ ဘေလာ့ဂ္ေလးနဲ႔ ေ၀းေနခဲ့တဲ့ကၽြန္ေတာ္ ျပန္လာပါၿပီ....။ဒီတစ္ပတ္ အေတာအတြင္းမွာ ခံစားလိုက္ရတာေတာ့ အလူးအလဲပါပဲ....။

ဒါေပမယ့္ ဘေလာ့ဂ္ေမာင္ႏွမေတြ ၀ိုင္း၀န္းစိတ္ပူ ဆုေတာင္းေပးခဲ့တာနဲ႔တင္ ကၽြန္ေတာ္ျပန္လာႏိုင္ခဲ့ပါၿပီ....။ ေနေကာင္းစြာနဲ႔ေပါ့....း))

အားလံုးကို စိတ္ပူေစခဲ့တဲ့အတြက္ အမ်ားႀကီး၀မ္းနည္းစိတ္မေကာင္းျဖစ္မိရပါတယ္....။
ေနာင္ကို က်န္းမာေရးဂ႐ုစိုက္ပါေတာ့မယ္ခင္ဗ်ာ....း))

++++++++++

ဘေလာ့ဂ္ေပၚမွာ အသံခ်ိဳခ်ိဳေလးနဲ႔ သီခ်င္းဆိုတတ္၊ ကဗ်ာေကာင္းေကာင္းေလးေတြေရး
တတ္တဲ့ ညီေလး ခေရတြန္က စိတ္ပူစြာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို “ဘယ္သြားမွာလဲတဲ့”...။

ကဗ်ာႏုႏုေကာင္းေကာင္းေလးေတြေရးတတ္တဲ့ အစ္မသီရိကလည္း စိတ္ပူစြာနဲ႔ “ဘာေတြ ျဖစ္ေနလဲတဲ့”..။

အစ္ကိုလူေထြးကလည္း အားေပးခဲ့ေသးတယ္...။ “ေနေကာင္းတဲ့အခါက် ျပန္ေရးေပါ့တဲ့”.။

မေမ (ေမဓာ၀ီ)ကလည္း... “အစစအဆင္ေျပပါေစတဲ့”....။

ညီေလး စံလင္းထြန္းကလည္း “မၾကာခင္မွာ ေနျပန္ေကာင္းၿပီး စာေတြေရးႏိုင္ပါေစတဲ့”...။

ညီမဒ႑ာရီကလည္း... “အျမန္ဆံုးေနျပန္ေကာင္းပါေစတဲ့”....။

ညီမ ျမတ္မြန္ကလည္း... “ညန္ညန္ ျပန္လာေနာ္”...တဲ့ေလ....း))

မႀကီးေအး..(ခ်စ္ၾကည္ေအး) ကလည္း အၿမဲေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနတတ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ္ ေနမေကာင္း
ျဖစ္တာကို “စိတ္မေကာင္းဘူး”...တဲ့.။ ဘေလာ့ဂ္လံုး၀မလည္ရဘူး လို႔လည္း ရာဇသံထုတ္
ခဲ့ေသးတာ....း))....။ (မႀကီးစကားကၽြန္ေတာ္နားေထာင္တယ္ေနာ္....း))

သိပ္ခင္ရတဲ့ ကိုမိုးကေတာ့ မိေ၀းဖေ၀းမွာေနမေကာင္းျဖစ္ရတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေတာ္ေတာ္ စိတ္ပူသြားပံုပါပဲ....။

သူငယ္ခ်င္း...ျခင္ကေတာ့ “အာေလာဂ်ံ ပရမံလာဘံ...၊ က်န္းမာျခင္းက လက္ႏွစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ ကီးဘုတ္တစ္လံုး”....တဲ့ေလ...။ အားေပးတာ... အဲ့သလို....း))

ညီ ZOXကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို “ေမွ်ာ္ေနမယ္”တဲ့....။

ညီမ မိုးခါးကေတာ့ “အျမန္ဆံုးေ၀ဒနာ ေပ်ာက္ကင္းပါေစ”...တဲ့...။ “ေနေကာင္းရင္ အတိုးခ် ေရးေပေတာ့”....တဲ့...။

ညီမေလးကေတာ့ “ျမန္ျမန္ေနေကာင္းပါေစ”.... တဲ့...။

ညီမ အင္ၾကင္းကေတာ့ “ငါ့အစ္ကုိၾကီး ၿမန္ၿမန္ၿပန္ေနေကာင္းပါေစ”... တဲ့ေလ...။

ကၽြန္ေတာ္သိပ္ကို ခင္မင္စြာေလးစားရတဲ့ ကိုေဆာင္း (အစ္ကိုေဆာင္းယြန္းလ)က “က်န္းမာေရးကို ဂ႐ုစိုက္ပါ ညီေလးေရ”... တဲ့ေလ....။

ေခါင္းမူးတဲ့ ေ၀ဒနာကို ခံစားဖူးလို႔ ကိုယ္ခ်င္းစာတယ္...လို႔ေျပာခဲ့တဲ့... ညီမ ေ႐ႊျပည္သူ...။
သူက “အျမန္ဆံုး က်န္းမာ႐ႊင္လန္းပါေစ”... လို႔ ဆုေတာင္ေပးခဲ့ေသးတယ္ေလ...။

ကဗ်ာေရးေကာင္းတဲ့ ညီဗညား႐ွိန္က “ဟိဟိ... ဆက္လည္ပါ... ဆက္လည္ပါ”..တ့ဲေလ...။ (ခ်စ္တာ... အဲ့သလို...း))

ကၽြန္ေတာ္ သိပ္ခင္တဲ့ ကိုႀကီးေက်ာက္ကလည္း.... ကၽြန္ေတာ့္ကို ေမတၱာပို႔ခဲ့ေသးတယ္ခင္ ဗ်....။ (သူ႔ေမတၱာကို ႐ိုး႐ိုးႀကီးခံယူပါတဲ့ေလ....။)

ေဒါက္တာ ကိြကိြစ္က (ကၽြန္ေတာ္က အဲ့သလိုေခၚရတာ အရမ္းႀကိဳက္လို႔...) ေပေတမေနနဲ႔ ဦးတဲ့ေလ....။
အဲ့ဒီစကားေလးေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ ေဆးခန္းသြားခဲ့တာ....း))

မႀကီး ခေရညိဳကေတာ့ “ေဆးခန္းျပဖို႔ မပ်င္းနဲ႔တဲ့”....။ (ကၽြန္ေတာ္က တစ္ကယ္ပ်င္းတယ္..၊ ဒါေပမယ့္ အစ္မေတြေျပာေတာ့ သြားခဲ့တာ...။)

ညီမ သဒၵါလႈိင္းကေတာ့ “ဒါဆို အေျခအေနမေကာင္းဘူး ထင္တယ္တဲ့”...း))...။ ျမန္ျမန္ေန ေကာင္းဖို႔လည္း ဆုေတာင္းေပးခဲ့ေသးတယ္.....။

မႀကီးေ႐ႊစင္ဦးက ကၽြန္ေတာ္ေနမေကာင္းျဖစ္ရင္ စိတ္ပူရမဲ့သူေတြအမ်ားႀကီးပဲတဲ့...။ “ျမန္ ျမန္ေနေကာင္းပါေစ”...တဲ့ေလ...။ (ကၽြန္ေတာ္ တစ္ကယ္ႀကိဳးစားခဲ့တာ....း))

ကၽြန္ေတာ္စာသြားသြားဖတ္တတ္တဲ့ ညီမေလးရဲ႕ဘေလာ့ဂ္မွာ ကဗ်ာေကာင္းေလးေတြေရး တတ္တဲ့
ကူးေလြ႕က “အျမန္ဆံုးျပန္လည္ ေနေကာင္းပါေစ”တဲ့ေလ....။ ေက်းဇူး....။

ကိုဘႀကိဳင္ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို ဘယ္ေလာက္ေတာင္စိတ္ပူသလဲမသိဘူး...။ KL မွာ႐ွိတဲ့ ေဆးခန္းေတာင္သြားခိုင္းေသးတာ....။

ညီမ သံေယာဇဥ္ကလည္း...“ ျမန္ျမန္ေနေကာင္းပါေစ”... တဲ့...။

ကိုတိုးႀကီးကလည္း... ကၽြန္ေတာ္ေနေကာင္းလာေအာင္ ေမတၱာပို႔ခဲ့ေသးတယ္.....။

ကိုေဇာ့္ရဲ႕ စကားေလးထဲမွာလည္း.. စိတ္ပူတဲ့ အရိပ္အေငြ႕ေလးကို ကၽြန္ေတာ္ခံစားမိခဲ့ လိုက္ေသးတယ္..။ “ေလလိႈင္းထဲကပဲ စိတ္ပူႏိုင္တာ”... ပါတဲ့ေလ....။

တစ္ခါတစ္ခါ စာလာလာဖတ္တတ္တဲ့ မေနာျဖဴကလည္း ကၽြန္ေတာ္ ေနေကာင္းဖို႔ “ဆႏၵျပဳ ေနေပးပါတယ္”... တဲ့ေလ....။

ဘေလာ့ဂ္စေရးကာစထဲက ခင္မင္ခဲ့ရတဲ့ စိတ္၏ေျဖရာက “ေနာင္ေကး ေအေနာင္ေနာ္”... တဲ့ေလ...။ (႐ွမ္းဇဂါးလားမတိဘာဘူး....း))

ညီေ၀လင္းေလးကလည္း “ျမန္ျမန္ေနေကာင္းေအာင္ လုပ္တဲ”့ေလ....။ (လူႀကီးေလသံနဲ႔...း))

အျဖဴေရာင္ နတ္သမီးကေတာ့ “ျဖစ္မွျဖစ္ရေလ... ကိုဏီရယ္”....၊ (နတ္သံေႏွာၿပီး ေျပာခဲ့သလားမသိ....း)) ...။ ဆုေတာင္းေပးတာက ျမန္ျမန္ ေနေကာင္းပါေစတဲ့....။

ကိုျမစ္ (ျမစ္က်ိဳးအင္း)က “ဂ႐ုတစ္စိုက္နဲ႔ က်န္းမာေအာင္ေနပါ”...တဲ့...။

မျမေသြးနီကလည္း.... “ျမန္ျမန္ေနေကာင္းပါေစ”....တဲ့....။

စီဗံုးမွာ ၾကက္ေပါင္းရည္ လာတိုက္တဲ့...ေခ်ာ....(အစိမ္းေရာင္လြင္ျပင္)...။

ေနမေကာင္းတာကို ဇြတ္ပဲ... KL လာခိုင္းေနတဲ့ ကိုေအေအတူ...း))

တိုေကာင္းစာေလးေတြ တင္တတ္တဲ့ လိုင္ကလည္း... “ဂ႐ုစိုက္ပါ”....တဲ့...။

ဒီစာတင္ခါနီးေလးမွာ လာဖတ္တဲ့ မအနမ္းကလည္း “ေဆးမွန္မွန္ေသာက္”တဲ့...။ ေဆးေတြ ကုန္ၿပီဗ်...း))

ေမးလ္နဲ႔ ေမးၿပီးစိတ္ပူေပးတဲ့ မေလး(အိမ့္ခ်မ္းေျမ႕)၊ ညီဆိုးေလး ကိုတူး(ညရဲ႕ေကာင္းကင္)၊ စီဗံုးမွာ ေခါက္ဆြဲလာေကၽြးတဲ့ ညီေလး ကိုၿဖိဳး၊ ညီမဇူး၊ မေက၊ အျဖဴေလး၊ ညီေလး ဇာဏီ၊ ညီ sta၊ ညီမေလး သံေယာဇဥ္...၊ မမိုး....။ (က်န္ခဲ့တဲ့ ေမာင္ႏွမေတြ႐ွိရင္ လာရန္ေတြ႔ပါေနာ္....း))

မအားလို႔...၊ မသိလို႔ မေမးျဖစ္တဲ့ ေမာင္ႏွမေတြ....။

ေနာက္ တိတ္တိတ္ေလးစာလာဖတ္ခဲ့ေပးတဲ့ သူငယ္ခ်င္း ေမာင္ႏွမေတြအကုန္လံုး....၊ အားလံုး...အားလံုးကို ကၽြန္ေတာ္ရင္ထဲက တစ္ကယ္ကိုေက်းဇူးတင္ေနမိပါတယ္...။

မၾကာခင္မွာ စာေတြျပန္ေရးပါေတာ့မယ္ခင္ဗ်ာ.....။


+++++++++


ဏီလင္းညိဳ ျပန္လာပါၿပီ.....။

~~~~~~@@@~~~~~~

===========================
ပံုေလးကို ဒီေနရာေလး မွ ယူသံုးပါတယ္ခင္ဗ်ာ...။
===========================

ခ်စ္ျခင္းအားျဖင့္.....
ဏီလင္းညိဳ