မနက္ေျခာက္နာရီခြဲတြင္ ႏိႈးစက္ေပးထားမိေသာ ဖုန္းေလးက စူး႐ွက်ယ္ေလာင္စြာ ျမည္ဟည္းလာခဲ့ေလ ေတာ့သည္။
~~~~@@@~~~~
ဟာ...အိပ္လို႔ေတာင္မ၀ေသးဘူး...၊ မိုးကလင္းျပန္ပါၿပီကြာ....။ ေနပါဦး ညတုန္းက ငါဘယ္အခ်ိန္ အိပ္မိ တာပါလိမ့္။ ဆယ့္ႏွစ္နာရီလား....၊ ဟင့္အင္း... တစ္နာရီေက်ာ္ခဲ့တယ္နဲ႔ တူတယ္...။ အိပ္ေရးမ၀သလိုပဲ...၊ ဆက္အိပ္ခ်င္ေသးလိုက္တာကြာ...။ ဒါေပမယ့္ မျဖစ္ပါဘူး...ထဦးမွပါပဲ...။ ႏို႔မို႔ အလုပ္ေနာက္ က်ေနခဲ့လိမ့္ဦးမယ္...။
အယ္.... ငါ့မ်က္မွန္ေလးေရာ...။ မအိပ္ခင္ ဘယ္နားမွာထားမိလိုက္ပါလိမ့္...၊ ဟင္... ေခါင္းဦးေဘးနားက ငါ ထားေနက်ေနရာေလးမွာလည္းမ႐ွိဘူး...၊ ဘယ္ေရာက္ေနပါလိမ့္...။ အေမွာင္ထဲမွာ လိုက္စမ္းၾကည့္ဦး မွပါ...။ ေၾသာ္... ဒီမွာကိုး.....၊ မိတ္ေဆြက ဒီဖက္က ေခါင္းဦးနဲ႔ ဖက္လံုးၾကားမွာေရာက္ေနတာ...။ ဧကႏၷ ေတာ့ ညကလည္း ငါစာဖတ္ရင္းနဲ႔ မ်က္မွန္မခၽြတ္ပဲ အိပ္ေပ်ာ္သြားျပန္ေသးတာနဲ႔တူပါရဲ႕...။ ဟုတ္ပ...ေခါင္း ရင္းက ငါ့စက္ ကေလးကလည္း ပြင့္လို႔....။
အခန္းထဲမွာကလည္း ေမွာင္ေနလိုက္တာ....၊ မီးဖြင့္ဦးမွ...၊ ၿပီးရင္ ငါ့မ်က္မွန္ေလးကိုစစ္ၾကည့္ရဦးမယ္...။ ကဲ ေတာ္ပါေသးရဲ႕...၊ အိပ္ရင္းနဲ႔ဖိမိၿပီး ငါ့မ်က္မွန္ေလး မက်ိဳးသြားဘူး...။ အင္း... မ်က္မွန္တပ္ခဲ့ရတဲ့ ကာ လတစ္ေလွ်ာက္လံုး ငါ့မ်က္မွန္ေတြလည္း ဒီလိုနည္းနဲ႔ က်ိဳးခဲ့ရေပါင္းမ်ားလွၿပီ...။ ငါကိုကလည္း ငါပါပဲေလ...။ အိပ္ယာထဲမွာ စာဖတ္ရင္းနဲ႔ အိပ္ေပ်ာ္...၊ ေနာက္ မ်က္မွန္ကိုမခၽြတ္မိနဲ႔....။ က်ိဳးေတာ့ အသစ္ျပန္လုပ္ရ...၊ အဲ့ဒီအခါက်ေတာ့ ပိုက္ဆံက အပိုသက္သက္ကုန္....။
အင္း.... မ်က္မွန္က်ိဳးၿပီးခါစ, မ်က္မွန္အသစ္လုပ္ၿပီးကာစဆိုရင္ေတာ့ အိပ္ခါနီးရင္ မ်က္မွန္ကို ငါဂ႐ုတစ္ စိုက္ခၽြတ္ၿပီး ေနရာတက်ထားမိတတ္ပါတယ္...။ တစ္ပါတ္ႏွစ္ပါတ္ေလာက္ပဲနဲ႔တူပါရဲ႕...။ ၾကာလာ ေတာ့လည္း သတိသိပ္မထားေတာ့ပဲ... ျဖစ္သလို ခၽြတ္ပစ္တတ္တာေတြက ခပ္မ်ားမ်ားရယ္...။ မသိစိတ္က ေစ့ေဆာ္လို႔တစ္ ခါတစ္ခါ အိပ္ခါနီးရင္ ခၽြတ္ျဖစ္တာေနမွာ....။
“တစ္ခါေသဖူး... ပ်ဥ္ဖိုးနားလည္”... တဲ့။ ကဲ... အခါခါေသဖူးတာေတာင္ နားမလည္ႏိုင္ေသးတဲ့ ငါဆိုတဲ့အ ေကာင္စားဆိုရင္ေရာ ဘယ္လိုလူမ်ိဳးပါလိမ့္....။ ေတာ္ၿပီ....၊ ႐ႈပ္ပါတယ္ကြာ....မေတြးေတာ့ပါဘူး....။ ေရ ခ်ိဳးဦးမွပါ....။
~~~~@@@~~~~
ေရခ်ိဳးခန္းအျပင္သို႔ေရာက္ခဲ့ေတာ့......
~~~~@@@~~~~
ေသစမ္းကြာ....၊ ေရမခ်ိဳးခင္ ေရေႏြးအိုးေလးကို ပလပ္ထိုးၿပီး ခလုပ္မႏွိပ္မိခဲ့ဘူး။ တယ္လည္း အသံုးမ က်တဲ့ ငါပါလား....။ အခုေတာ့ ေရေႏြးက်က္မွ ငါေကာ္ဖီေဖ်ာ္ေသာက္ရေတာ့မယ္...။ အင္း... ေရေႏြးက်က္ ဖို႔က ငါးမိနစ္ေလာက္ပဲ ၾကာလို႔ေတာ္ေသးတယ္...။ အခ်ိန္လည္းရပါေသးတယ္ေလ...။
ဟင္း.... ၿပီးခဲ့တဲ့ အပတ္တုန္းကဆို ငါနဲ႔ အလုပ္ဆင္းရတဲ့ အဆိုင္းတူတဲ့ အခန္းေဖာ္ညီေလးက ငါေရခ်ိဳးၿပီး တာနဲ႔ အဆင္သင့္ေသာက္ဖို႔ ေကာ္ဖီေဖ်ာ္ထားေပးတတ္တာမို႔ ဒီေန႔မနက္လည္း အဲ့ဒီလိုပဲ ငါ့စိတ္ကမွတ္ေန တာေနမွာ...။ အခုေတာ့ သူက ညဆိုင္းေရာက္သြားခဲ့ၿပီကိုး......။ အင္းေလ.... ငါၾကားဖူးခဲ့မိတဲ့ “အခြင့္ အေရးဆိုတာ အၿမဲတမ္းပံုမွန္ရမေနႏိုင္ဘူးဆိုတာ မွန္တယ္”....။ ကဲပါေလ... အဲ့ဒီလို မရလည္း ကိုယ္ထူကိုယ္ထ စံနစ္ကို က်င့္သံုးရေတာ့တာေပါ့...။ ေျပာရမယ္ဆို “အေလ့အက်င့္” ေတာင္မွ ျဖစ္ေသးတယ္....။ ကဲ... ေရေႏြးမရေသးခင္ စက္႐ံုအ၀တ္အစားေတြလဲဦးမွပါ....။
ေဟာ.... ေရေႏြးရၿပီ...၊ ေကာ္ဖီေဖ်ာ္ေသာက္ဦးမွ...။ အင္း.... ေကာ္ဖီေသာက္ရင္း ငါေငးေနက် ျပတင္းက ေလးကိုသြားေငးဦးမွ....။ ဟာ.... ေလေတြ တိုက္လွေခ်လား....။ မိုးမ်ား႐ြာမလားမသိဘူး....။ ေၾသာ္...ဟုတ္ပ...၊ အေနာက္ေထာင့္ဖက္မွာမိုးသားေတြခဲေနတာပဲ....။ မိုးကေတာ့ အခုထက္ထိ မ႐ြာေသးပါဘူး...။ ဒါေပ မယ့္ ဒီႏိုင္ငံက မိုးကအစိုးကိုမရဘူး....။ ႐ြာခ်င္ရင္ေကာက္ကာငင္ကာ ထၿပီး ႐ြာတတ္တာမ်ိဳးႀကီး...။ အဲ့ဒီလိုနဲ႔ အလုပ္သြားရင္း လမ္းမွာမိုး႐ြာလို႔ ေခြးေျပး၀က္ေျပးေျပးရတာခဏခဏပဲကိုး....။ အင္း.... “အေတြ႔အႀကံဳေတြကေန ယူတတ္ရင္ သင္ခန္းစာရတယ္”.... ဆိုတာသိပ္မွန္တာပဲ...။ ၾကည့္ေလ... အ ခုဆိုရာသီဥတု ဒီလိုျဖစ္ ေနခဲ့တိုင္း စက္႐ံုသြားကာနီး ငါထီးယူသြားတတ္တာ အက်င့္ကိုျဖစ္ေနၿပီ....။
ေျပာမယ့္သာ ေျပာရတယ္...၊ အခုလို မိုးေတြ႐ြာကာနီးရင္...၊ ေလေတြအရမ္းတိုက္ၿပီး မိုးေတြ႐ြာလာရင္ အိမ္ မွာပဲေနရင္း ငါေရးခ်င္တဲ့ စာေလးေတြထိုင္ေရးခ်င္ေနမိတတ္တာ ငါ့ရဲ႕ ဆႏၵတစ္ခုပဲ....။ ဒါေပမယ့္ ဆႏၵက.... ဆႏၵ....၊ ဘ၀က... ဘ၀ေလ...။ ေရာေထြးပစ္လိုက္ဖို႔ ျဖစ္မွ မျဖစ္ႏိုင္တာ....။ အင္း... ဆနၵနဲ႔ဘ၀ အတူတူ တစ္ထပ္တည္းမက်ႏိုင္တဲ့လူေတြအမ်ားႀကီးထဲမွာ ငါလည္း တစ္ေယာက္အပါအ၀င္ပဲေလ....။ အဲ့ဒီထဲမွာမွ ငါ ကံဆိုးလွခ်ည္လားဆိုတဲ့.... “ဆုတ္နစ္ေစမယ့္ အေတြးမ်ိဳးေတြေနလို႔ ဘာမွအက်ိဳးျဖစ္လာ မွာမဟုတ္ပါဘူး”..။ ကဲပါေလ... အခန္းထဲ၀င္၊ ငါ့စက္ကေလးကိုပိတ္ၿပီး အလုပ္သြားဦးမွပါ....။
~~~~@@@~~~~
အလုပ္႐ွိရာ စက္႐ံုဆီကို ဦးတည္ေနခဲ့ေသာ ကားလမ္းမေလးရဲ႕ေဘး၊ ပလက္ေဖာင္းအထက္တြင္ လက္တစ္ ဖက္က ထီး႐ွည္တစ္ေခ်ာင္းကိုကိုင္ရင္း၊ ပခံုးတစ္ဖက္က အလုပ္သြားတိုင္း လြယ္သြားေနက် အိတ္စုတ္စုတ္ေလးကိုလြယ္ကာ ေျခလွမ္းတို႔ ခပ္သြက္သြက္ လွမ္းလို႔ေနခဲ့မိဆဲ.....
~~~~@@@~~~~
အင္း... ေနာက္ထပ္ဆယ့္ငါးမိနစ္ေလာက္ေတာ့ ငါလမ္းေလွ်ာက္ရဦးမယ္...။ ဟာ... ေလကျပင္း လွေခ်လား။ ေလထုတဲမွာ မိုးရန႔ံေတြ ပိုမိုၿငိတြယ္ေနခဲ့သလိုပဲ...။ ဟား...ဟား... ငါဆိုတဲ့ေကာင္ကလည္း စာေရးေနခဲ့တာ လည္းမဟုတ္ပဲနဲ႔အေတြးထဲမွာေတာင္ စာေရးေနတဲ့ေလသံႀကီးေပါက္လို႔...၊ အဖြဲ႕အႏြဲ႔ေတြ ဘာေတြနဲ႔...။ အင္းေလ...“၀ါသနာနဲ႔ ဗီဇဆိုတာ တားဆီးပိတ္ဆို႔ထားလို႔ ရေကာင္းတဲ့အရာေတြမွမဟုတ္ တာ...။ အေျခအေနနဲ႔ အေၾကာင္းတရားတိုက္ဆိုင္လာရင္ပြင့္ထြက္လာတတ္တာမ်ိဳးပဲ ထင္ပါရဲ႕”....။
ေဟာ... ေျပာရင္းဆိုရင္းနဲ႔ မိုးဖြဲေလးေတြက်လာၿပီ...။ ေအာင္မေလးဗ်ာ... ခ်က္ျခင္းမိုးကစိပ္လာပါၿပီ...။ ကဲ... ထီးဖြင့္ေဆာင္းဦးမွ...။ ဟင္... ငါ့ေနာက္က ေျခသံတစ္ဖုတ္ဖုတ္နဲ႔ ေျပးလာတာ ဘယ္သူပါလိမ့္...၊ လွည့္ၿပီး ၾကည့္လိုက္ဦးမွပဲ...။ ေၾသာ္... ငါတို႔စက္႐ုံကို ၿပီးခဲ့တဲ့လကမွ အသစ္ထပ္ေရာက္လာတဲ့ နီေပါလ္လူ မ်ိဳးကုလား ေလးတစ္ေယာက္ကိုး...။ ထီးလည္းပါမလာဘူး....။ ေသေအာင္ေျပးေတာင္ဒီမိုးက မင္းမလြတ္ ဘူးကြ...။ ကဲပါေလ... သနားစရာပဲ...၊ ငါ့ထီးထဲ၀င္ေဆာင္းဖို႔ ေခၚလိုက္ပါဦးမယ္...။
ငါ့ကို အားနာလို႔နဲ႔တူတယ္..ကုလားေလးက သူ႔ကိုယ္ေလးကို႐ို႕ၿပီး ဟိုဘက္တိုးၿပီးေန႐ွာတယ္...။ အားမ နာပါနဲ႔ကြာ...။ ငါတို႔မင္းတို႔က တစ္စက္႐ံုတည္း အလုပ္လုပ္ေနရတဲ့သူခ်င္းအတူတူပါပဲ...။ သစ္တာနဲ႔ ေဟာင္းတာ ဒီႏွစ္ခုထဲကြာျခားတာပါ...။ အင္း... ဒီကုလားေလးေတာ့ ငါကူညီလိုက္ႏိုင္ေပမယ့္...ဟိုးေ႐ွ႕မွာ ေျပးသြားေနရတဲ့ က်န္တဲ့ နီေပါလ္သံုးေယာက္ကိုေတာ့ ငါမကူညီႏိုင္ေတာ့ဘူး...။ ေ၀းလည္းေ၀း၊ ထီးက လည္းတစ္ေခ်ာင္း ထဲဆိုေတာ့ ခက္ပါရဲ႕...။ အိုကြာ... ငါႏိုင္သေလာက္ေတာ့ ကူညီခြင့္ရၿပီးသားပဲ...။ ေျဖ သာပါတယ္...။ ဒါေပမဲ့ သူတို႔ချမာ အခုမွဒီေရာက္ကာစဆိုေတာ့ အစစအရာရာခ်ိဳ႕တဲ့ၾကရ႐ွာတယ္...။ အစစအဆင္ေျပၾကပါေစဗ်ာ။
ေဟာ... ငါတို႔ေဘးကပ္လာၿပီးရပ္တဲ့ ကားတစ္စီးက ဟြန္းသံေပးေနပါလား...။ ဟာ... ဒါငါနဲ႔ သိပ္ခင္ေနတဲ့ ဒီႏိုင္ငံသား ငါ့သူငယ္ခ်င္းရဲ႕ကားပဲ...။ ငါတို႔ကို ကားႀကံဳနဲ႔ စက္႐ံုလိုက္ဖို႔ေခၚေနတာ၊ လိုက္သြားဦးမွ ႏို႔မို႔ဆို ဒီမိုးနဲ႔ ငါ့ေဘာင္းဘီေအာက္နားေတြစိုကုန္ရင္ အလုပ္ထဲဒုကၡေရာက္ေနဦးမွာ...။ ဒီကုလားေလးကိုလည္း ငါနဲ႔တစ္ခါတည္း လိုက္ဖို႔ေခၚသြားရမယ္....။
အင္း... “ေစတနာဆိုတာ...တူေသာအက်ိဳးေပးတတ္တယ္” ဆိုတာ ငါ့အတြက္ေတာ့ ခ်က္ခ်င္းလက္ေတြ႔ႀကံဳ ရတာပါပဲ...။ ဒီလိုစိတ္မ်ိဳးေလးမ်ားမ်ားေမြးႏိုင္ဖို႔ႀကိဳးစားရဦးမယ္...။ ခုနကပဲ..ငါ့ထီးေအာက္ကို ဒီကု လားေလးကိုေခၚမိတယ္...၊ အခုေတာ့ ထီးထက္လံုၿခံဳတဲ့ ကားထဲမွာသက္ေတာင့္ သက္သာနဲ႔ ငါလိုက္ ေနရၿပီ...။ အင္း.. မိုးကလည္း မစဲေသးဘူး...။ ေဟာ... ေစာေစာက ေျပးသြားေနတဲ့ နီေပါလ္သံုးေယာက္ နား ငါတို႔ကားေရာက္ၿပီ...။ ငါ့သူငယ္ခ်င္းကို ကားခဏရပ္ခိုင္းၿပီး ေစာေစာက ငါတို႔ေဆာင္းလာတဲ့ ထီးကို လွမ္းေပးလိုက္ဦးမွ၊ ေစာေစာငါတို႔ေဆာင္းလာတဲ့ ထီး႐ွည္ကို သူတို႔ေဆာင္းလိုက္ရရင္ နည္းနည္းေတာ့ မိုး ဒဏ္ကသက္သာသြားမွာပဲေလ...။ ငါလက္ကိုင္ထားတဲ့ ေဆာင္ပုဒ္ေလးတစ္ခုလိုေပါ့...။ “ဘာမွမ႐ွိတာထက္ စာရင္ တစ္စံုတစ္ခု႐ွိေနခဲ့ရ ေသးတာ ပိုေကာင္းတယ္”... ဆိုတာေလးေလ...။ ေနာက္ၿပီး “ကူညီတယ္ဆို တာ အေျခအေနနဲ႔ အခ်ိန္အခါ တိုက္ဆိုင္မွ ပိုၿပီးေကာင္းတာမ်ိဳး”....ပဲေလ...။
အင္း...ကားေနာက္ကမွန္ထဲကေနၿပီး သူတို႔သံုးေယာက္ ငါေပးလိုက္တဲ့ထီးေလးကို ေဆာင္းၿပီး လမ္း ေလွ်ာက္ ေနၾကတာကိုၾကည့္ရတာ...စိတ္ခ်မ္းသာလိုက္တာ...။ “သူတစ္ပါးကို ကူညီလိုက္လို႔ အထေျမာက္ သြားရင္ ရလာတဲ့ ၾကည္ႏူးမႈက ဘာနဲ႔မွ မလဲႏိုင္တဲ့ ခံစားမႈမ်ိဳးမ်ားပါလား”....။
ေဟာ... ငါတို႔ စက္႐ံုေ႐ွ႕မွာကားရပ္သြားၿပီ...။ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္...သူငယ္ခ်င္းရယ္...။ “သူမ်ားျပဳေပးခဲ့တဲ့ ေက်းဇူးတရားကို အေကာင္းဆံုးအရင္တုန္႔ျပန္ႏိုင္တာက ဒီစကားေလးပါပဲ”....။
~~~~@@@~~~~
သိပ္မေ၀းေသာ စက္႐ံုဂိတ္၀သို႔ မိုးေရမ်ားၾကားထဲမွ ျဖတ္ေျပးသြားလိုက္မိသည္။ သိပ္မစိုသြားပါ...။
~~~~@@@~~~~
အင္း... ဒီေန႔လည္း “အလုပ္ကို အလုပ္လုပ္ခ်င္လို႔ လုပ္တာ...၊ ေငြရေနလို႔ ၀တ္ေက်တမ္းေက် လုပ္ ေနတာ မဟုတ္ဘူးဆိုတဲ့ စိတ္ကေလးထားၿပီး လုပ္ဦးမွပါပဲ”.....။
~~~~@@@~~~~
(ပံုကေလးကို ဒီေနရာေလး မွ ယူသံုးပါတယ္ခင္ဗ်ာ....။)
========================================================
ခင္မင္ရတဲ့ မေခ်ာ(အစိမ္းေရာင္လြင္ျပင္) တက္ထားတဲ့ အေတြးမ်ား ဆိုတဲ့ တက္ဂ္ပို႔စ္ေလးကို ကၽြန္ေတာ္ ေရးတတ္တဲ့ ပံုစံေလးနဲ႔ ေရးလိုက္မိပါတယ္...။ မေခ်ာေရ... ေက်နပ္မယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္မိပါတယ္ဗ်ာ...။ ဒီပို႔စ္ ေလးထဲမွာ ပါတဲ့တခ်ိဳ႕ဟာေလးေတြက တစ္ကယ္လို႔မ်ားအယူအဆမတိုက္ဆိုင္ခဲ့ရင္ လြတ္လပ္စြာ ကြဲလြဲႏိုင္ ပါတယ္ခင္ဗ်ာ....။
ဆက္တက္ဂ္ခ်င္တဲ့ ေမာင္ႏွမေတြကေတာ့.... မေလး(အိမ့္ခ်မ္းေျမ႕)၊ မေမ( ေမဓာ၀ီ)၊ မမသီရိ၊ မအနမ္း၊ ကိြကိြစ္(ကိကီ)၊ သူငယ္ခ်င္း(ျခင္)၊ ခင္တာသိပ္မၾကာခဲ့ေသးတဲ့ မိုးေခတ္၊ ညီမေလးေဆာင္းႏွင္း႐ြက္၊ ေနာက္ ၿပီး အိပ္မက္ခ်ယ္ရီ ဆိုတဲ့ ၿမိဳ႕ေလးထဲက အျပင္သိပ္မထြက္ပဲ ကဗ်ာေကာင္းေလးေတြ၊ စာစုေကာင္းေလး ေတြေရးတတ္တဲ့ ညီမေလး၊ စိုင္းစိုင္းမြန္းနဲ႔ ကူးေလြ႔ တို႔ သံုးေယာက္စလံုး....ကို ဆက္တက္ဂ္ပါတယ္...။
ကိုယ္ေရးခ်င္တဲ့ ပံုစံေလးနဲ႔သာေရးေပးၾကပါဦးဗ်ာေနာ္...။ တက္ဂ္ခံရၿပီးသားဆိုရင္လည္း ရပါတယ္ေနာ့္...။
အမွတ္တရ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ေရးေပးၾကမယ္ဆိုရင္ အရမ္း၀မ္းသာမိရမွာပါခင္ဗ်ာ...။
မူရင္း မေခ်ာရဲ႕ ပို႔စ္ေလးကေတာ့ ဒီေနရာမွာ ပါ....။
========================================================
ခ်စ္ျခင္းအားျဖင့္........
ဏီလင္းညိဳ