Saturday, March 13, 2010

တူညီသင့္တဲ့ အရာ


ေန႔လည္ (၁၂)နာရီထမင္းစားခ်ိန္မို႔လို႔ သူအလုပ္လုပ္ေသာ စက္႐ံုအေနာက္ဘက္႐ွိ ထမင္းစား သည့္ကန္တင္း(န္)ေလး တြင္ လူကခပ္႐ႈပ္႐ႈပ္ျဖစ္ေန၏။ မ်ားျပားလွေသာ အလုပ္မ်ားေၾကာင့္ ကန္တင္း(န္)အဆင္းေနာက္က်ေလ့႐ွိေသာ သူ႔ရဲ႕အ ေ႐ွ႕တြင္ အရင္ေရာက္ႏွင့္ေနသူေတြက အမ်ားႀကီးပင္....။

ထမင္း၀ယ္စားဖို႔အတြက္ တန္းစီေနခဲ့ေသာ လူတန္း႐ွည္ရဲ႕ေနာက္ဆံုးတြင္ သူ၀င္ရပ္လိုက္သည္။ တစ္ေ႐ြ႕ ေ႐ြ႕ႏွင့္ အေ႐ွ႕ ကိုသူေရာက္လာခဲ့ေပမယ့္ သူ႔ေနာက္တြင္လာရပ္ကာ တန္းစီသူမ်ားကိုမေတြ႔ရ....။ ထံုးစံအ တိုင္း သူပဲေနာက္ဆံုးျဖစ္ေနခဲ့ ျပန္ၿပီလား.... ဟု ေတြးရင္းက်ိတ္ၿပံဳးမိလိုက္သည္။ သူ႔အလွည့္ေရာက္ေတာ့ ေလးေထာင့္ပံုစံ႐ွိ ေဇာက္နက္နက္လင္ပန္း ေတြထဲမွ ေ႐ြးက်န္ျဖစ္ေသာဟင္းမ်ားကို ေကာင္းႏိုးရာရာခပ္ ထည့္လိုက္မိသည္။ ပုဇြန္ထုပ္ခပ္ႀကီးႀကီး ေလးငါးေကာင္၊ ႐ံုးပတီသီး ႏွစ္ေတာင့္ သံုးေတာင့္၊ ေနာက္ ဟင္းႏု ႏြယ္႐ြက္ေၾကာ္နည္းနည္းျဖစ္၏။ ဒါဆို သူ႔အတြက္ လံုေလာက္ၿပီ....။

ပိုက္ဆံ႐ွင္းကာ ထမင္းပန္းကန္ကိုသယ္ၿပီး ကန္တင္း(န္)အေနာက္ဘက္ အစြန္က်က်စားပြဲတန္းမ်ားဆီသို႔ သူေလွ်ာက္သြားလိုက္ပါသည္။ ထိုေနရာတြင္ သူတို႔ျမန္မာလူမ်ိဳးမ်ားစုၿပီး ထမင္းထိုင္စားတတ္ေသာေၾကာင့္ ပင္ျဖစ္၏။ စားပြဲခံုေပၚတြင္ ထမင္းပန္းကန္ကို တင္႐ံုသာတင္ၿပီး ထိုင္ပင္မထိုင္ရေသး...၊ ေပ်ာ့ေပ်ာင္းႏူးညံ့ လြန္းေသာခႏၶာကိုယ္ေလးျဖင့္ သူ႔ေျခက်င္း နားကိုတိုးေ၀ွ႔ပြတ္တိုက္ရင္း ‘ေညာင္’...ခနဲေအာ္သံေပး လိုက္ေသာေၾကာင္ကေလးတစ္ေကာင္ရဲ႕အသံေၾကာင့္ သူငံု႔ၾကည့္လိုက္မိသည္။ ကန္တင္း(န္)မွာ႐ွိသည့္ ေလး၊ ငါးလသားအ႐ြယ္ေၾကာင္ကေလး ငါးေကာင္အနက္မွ တစ္ေကာင္....။

စားပြဲ႐ွည္ႏွင့္တြဲလွ်က္႐ွိေသာ ခံုတန္း႐ွည္ရဲ႕အစြန္းတစ္ဖက္တြင္ ထိုင္ခ်လိုက္ရင္း စားပြဲတန္းအ႐ွည္မ်ား ေအာက္ကိုငံု႔ကာ တစ္ခ်က္ေ၀့၀ဲၾကည့္လိုက္ေတာ့ က်န္သည့္ေၾကာင္ေလးမ်ားက သူ႔သူငယ္ခ်င္းျမန္မာ လူမ်ိဳးမ်ားခ်ေကၽြးထားေသာ ၾကက္သား၊ ငါးေၾကာ္စသည္တို႔ကို ၿမိန္ယွက္စြာစားေနၾကတာကိုေတြ႕ရ၏။ ထို ေၾကာင္ကေလးမ်ားရဲ႕မိခင္ေၾကာင္မႀကီးမွာ အခု သူတို႔ကန္တင္း(န္)တြင္ မ႐ွိေတာ့....။ ႏို႔ခြဲၿပီး အျခားေန ရာသို႔ထြက္သြားေလခဲ့သည္မွာ တစ္လေက်ာ္ေက်ာ္ပင္႐ွိေနခဲ့တာကို သူသတိထားမိပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ က်န္ရစ္ခဲ့ေသာေၾကာင္ကေလးငါးေကာင္ကို အခုလိုမ်ိဳးထမင္းစားခ်ိန္၊ လဖက္ရည္ေသာက္ဆင္းခ်ိန္မ်ား တြင္ သူတို႔ျမန္မာလူမ်ိဳးအလုပ္သမားတစ္စုက ဂ႐ုတစ္စိုက္ေကၽြးေမြးရၿမဲ...။ ေၾကာင္ကေလးမ်ားကလည္း အၿမဲပံုမွန္ေကၽြးတတ္ေသာ သူတို႔အနားသို႔ပင္ကပ္ၿမဲ....။

“သားႀကီးက ဘာမွမစားရေသးဘူးလားဟ”.....

ကင္တင္း(န္)ၾကမ္းျပင္တြင္ ျခေသၤ့ထိုင္ ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္ရင္း လည္ပင္းေလးေထာင္ကာ သူ႔ကိုေမာ့ ၾကည့္ေနေသာ ထို ေၾကာင္ေလးကို လူတစ္ေယာက္ႏွယ္ သူလွမ္းေမးလိုက္ပါသည္။ မေလး႐ွားႏိုင္ငံက ေၾကာင္ကေလးမ်ားေပမယ့္ ျမန္မာလူ မ်ိဳးျဖစ္ေသာသူတို႔ေတြက ျမန္မာလိုေျပာေနက်ေၾကာင့္မို႔ထင္ပါသည္။ သားႀကီး... ဟု သူအမည္ေပးထားေသာ ထိုေၾကာင္ ကေလးက ‘ေညာင္’... ဟု ခပ္ညည္းညည္းေလး တစ္ ခ်က္ျပန္ေအာ္ျပ၏။ ထိုေၾကာင္ကေလး ငါးေကာင္ကို သူနာမည္အသီးသီးေပးထားမိေသး၏။ အထြားဆံုး အထီးေကာင္ေလးကို “သားႀကီး”...၊ အစာစားလွ်င္ ႐ွပ္ျပာျပာႏိုင္လြန္းလွေသာ အထီးေလးေနာက္တစ္ ေကာင္ကိုက်ေတာ့ “ေမာင္ျပာေလာင္”....၊ ႏွာေခါင္းနားတစ္၀ိုက္တြင္မည္းကာ မ်က္ႏွာေပါက္ဆိုးလွေသာ ေၾကာင္မေလးကိုေတာ့ “႐ုပ္ဆိုးမ”......၊ မ်က္ႏွာ၀ိုင္း၀ိုင္းေလးႏွင့္ သိပ္ခ်စ္စရာေကာင္းၿပီး ေကၽြးခ်င္ေမြးခ်င္ စရာအ ေတာ္ေကာင္းလွေသာ ေၾကာင္မေလးကိုကား... “မီးခ်စ္ေခ်ာ”...၊ တစ္ကိုယ္လံုးတြင္ အနက္ေရာင္ မ်ားဖံုးေနတတ္ေသာ ေၾကာင္ထီးကေလးကို ကပၸလီ(၁)...၊ (အရင္တုန္းက ကပၸလီမူရင္းတစ္ေကာင္႐ွိ ေသာေၾကာင့္.....း)) စသျဖင့္......။

သူေခၚေသာ ထိုနာမည္ေလးမ်ားကို အျခားသူငယ္ခ်င္းမ်ားကလည္း လိုက္ေခၚၾကေသာေၾကာင့္ ထိုေၾကာင္ကေလးမ်ားမွာ သူတို႔နာမည္ကို မွတ္မိေနၾကဟန္တူ၏။ (ျမန္မာျပည္မွာေနခဲ့တုန္းက အိမ္မွ ေၾကာင္ကေလးမ်ားကို စကားေျပာေနခဲ့ေသာ သူ႔ကိုေမေမက ခ်စ္စႏိုးျဖင့္ေနာက္တတ္သည့္စကားေလး တစ္ခြန္း႐ွိသည္။ “သားငယ္ေလးက တိရစာၦန္ဘ၀က လာတာ မ်ားလားမသိေပါင္”...ဟူ၍.....း))

“အလကား...အစ္ကိုႀကီး....၊ ကၽြန္ေတာ္ခုနက သားႀကီးကို ငါးေၾကာ္ေခါင္း တစ္ေခါင္းေကၽြးၿပီးသားဗ်”....

သူႏွင့္ေဘးခ်င္းယွဥ္လွ်က္ (ၾကားတြင္ ေလွ်ာက္လမ္းေလးျခားေနခဲ့ေသာ)တစ္ဖက္စားပြဲအစြန္းမွ ညီေလး တစ္ေယာက္က သူ႔ကို လွမ္းေျပာသည္။ ထိုစကားေလးကို ၾကားရေတာ့ သူၿပံဳးမိသည္။ ဟုတ္သည္၊ ဒီအုပ္စု ထဲတြင္ သားႀကီးက အလည္ ဆံုးမဟုတ္ပါလား....။ ထို႔ေၾကာင့္သားႀကီးကို သူငံု႔ၾကည့္ရင္း လူလိုပဲေျပာမိ ျပန္သည္။

“ေဟ့ေကာင္.... သားႀကီး...၊ မင္းစားၿပီးၿပီဆို....၊ ငါ့ကိုညာေနတာလားဟ”.....

ဒီတစ္ခါတြင္ေတာ့ သားႀကီးက သူ႔ကို ျပန္ေအာ္မျပေတာ့....။ သို႔ေသာ္... သူ႔မ်က္လံုးေလးကို သံုးေလးခ်က္ ေလာက္ပုတ္ခတ္ ပုတ္ခတ္လုပ္ျပေလ၏။ ‘ဟုတ္ပါသည္’..... ဆိုသည့္ သေဘာႏွင့္ပင္ တူေနေသး၏။ ထိုအ မူအယာေလးကို ရယ္ခ်င္ စိတ္တစ္၀က္၊ ႏွစ္သက္စိတ္တစ္၀က္ျဖင့္ ပန္းကန္ထဲမွ ပုဇြန္ထုတ္တစ္ေကာင္ကို တစ္ပိုင္းပိုင္းၿပီး သားႀကီးကို သူခ်ေကၽြးလိုက္ပါသည္။ သူခ်ေကၽြးလိုက္ေသာ ပုဇြန္ထုတ္တစ္ပိုင္းကို သားႀကီး က မက္မက္စက္စက္ ဟပ္ကာ..ဟပ္ကာ...စားေန စဥ္ခဏတြင္ သူမထင္မွတ္ထားေသာ ျဖစ္ရပ္တစ္ခုကို သူႏွင့္တစ္စားပြဲတည္း၊ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ထိုင္စားေနေသာ ျမန္မာလူ မ်ိဳးညီေလးတစ္ေယာက္က ျပဳမူ လိုက္ေလသည္။ (ထိုညီေလးမွာ သူ႔ဌာနမွ တစ္ေယာက္ျဖစ္ပါသည္။)

တစ္ျခားေတာ့မဟုတ္...၊ သူႏွင့္ထိုညီေလးတို႔ ႏွစ္ေယာက္သား မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ထိုင္စားေနေသာ စားပြဲ ခံုေအာက္ေျခအ လယ္ေနရာေလာက္ေလးတြင္ ထိုညီေလးဘက္သို႔ ဖင္ေပး၍ အၿမီးေလးေထာင္ကာ သူခ် ေကၽြးေသာ ပုဇြန္ထုတ္တစ္ပိုင္း ကို ၿမိန္ရည္႐ွက္ရည္စားေနေသာ သားႀကီး၏ ေထာင္ေနေသာ အၿမီးေလး ကို ထိုညီေလးက လက္ျဖင့္ဆြဲကာ အေပၚကို ကိုင္ေျမွာက္လိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။ အစားငမ္းေနေသာ သားႀကီး ချမာ ထိုညီေလးရဲ႕ လုပ္ရပ္ေၾကာင့္ ေလထဲတြင္ ေျမာက္ခနဲ ျဖစ္သြားကာ.... အထိတ္တစ္လန္႔ျဖစ္ၿပီး ပါးစပ္ မွခြီးခနဲအသံျပဳကာ စားလက္စ ပုဇြန္ကို ပါးစပ္မွလႊတ္ခ်ကာ သူ႔ေျခရင္းနားသို႔ ပုန္းခိုေလေတာ့သည္။

႐ုတ္တရက္မို႔ သူ႔ရင္ထဲတြင္ ေဒါသလိႈင္းထသြားမိသည္။ သူ႔ေ႐ွ႕မွ ထိုညီေလးကိုၾကည့္မိေတာ့ မ်က္ႏွာက ၿပံဳး စိစိျဖင့္။ သား ႀကီးရဲ႕ အထိတ္တစ္လန္႔ႏိုင္ေသာ အမူအယာေၾကာင့္ ေဘးနားမွ ျမန္မာလူမ်ိဳး သူငယ္ခ်င္း တစ္သိုက္က ရယ္ေမာလွ်က္..။ သားႀကီးကေတာ့ သူ႔ပါးစပ္မွ လြတ္က်သြားေသာ ထိုပုဇြန္တစ္ပိုင္းကို ဆက္ ကာ ျပန္စားဖို႔ မ၀့ံမရဲျဖစ္ေနခဲ့ရတုန္း....။

စိတ္ဆိုးလြန္းလွ်င္လုပ္ေနက်ၿမဲျဖစ္ေသာ သူ႔ပံုစံအတိုင္း မ်က္ႏွာကို အစြမ္းကုန္ၿပံဳးရင္း...၊ သို႔ေသာ္.... ေလ သံကိုျမွင့္ကာ အနည္းငယ္ တည္ၿငိမ္က်ယ္ေလာင္ေသာ အသံျဖင့္ သားႀကီးအား ထိုသို႔ လုပ္လိုက္ေသာ ညီ ေလးကိုသူေမးလိုက္မိသည္။

“ညီေလး...... ဘာျဖစ္လို႔ မင္းအဲ့သလို လုပ္ရတာတုန္းကြ”....

“သားႀကီးကို ေနာက္ခ်င္လို႔”........

သူ႔အေမးစကားကို ထိုညီေလးက ၿပံဳးစပ္စပ္ မ်က္ႏွာေပးေလးျဖင့္ေျဖ၏။ သူေခါင္းၿငိမ့္ျပလိုက္သည္။ ေနာက္.....

“အိုေက ညီေလး၊ ဒါေပမယ့္ မင္း.... ထမင္း...၊ ဒါမွမဟုတ္ တစ္ခုခုကို ၿမိန္ရည္႐ွက္ရည္စားေနတုန္း တစ္ေယာက္ေယာက္ က မင္းရဲ႕ဆံပင္ကို အေနာက္ဘက္ကေနဇာတ္ကိုလန္သြားေအာင္ ေဆာင့္ဆြဲၿပီး ေနာက္မယ္ဆိုရင္ မင္းစိတ္ထဲမွာ ဘယ္လိုခံစားရမလဲကြ”......

သူ႔ရဲ႕ အေမးေၾကာင့္ ေစာေစာကရယ္ေမာေနေလခဲ့ေသာ သူငယ္ခ်င္းအားလံုး တိတ္ဆိတ္သြားေလသည္။ ထို ညီေလးချမာလည္း သူ႔အေမးကို မေျဖႏိုင္ခဲ့ေတာ့ပါ....။ မ်က္ႏွာေလးနီျမန္းလွ်က္ ထမင္းကိုသာ တြင္ တြင္ငံု႔စားေနေလေတာ့၏။

ဟုတ္သည္။ သူ႔အေတြးအရ... “ကိုယ္ခ်င္းစာတရား.... ဟူသည္...... လူလူခ်င္း ၾကားထဲမွာသာ ထားသင့္၊ ထားအပ္ခဲ့ေသာ အရာမဟုတ္”..... ဟူ၍ပင္.......။

+++++++++++

သူ ထမင္းတစ္လုတ္ကို စ,ကာခပ္စားရင္း... ေျခရင္းနားမွ သားႀကီးကို တစ္ခ်က္ငံု႔ၾကည့္မိေတာ့ သားႀကီးက ေစာေစာက ပုဇြန္ထုတ္တစ္ပိုင္းအျပင္၊ ေနာက္ထပ္သူခ်ေကၽြးထားေသာ ပုဇြန္တစ္ပိုင္းကိုပါ (သူႏွင့္အနီးဆံုးေနရာတြင္ကပ္လွ်က္ေနခဲ့ ၿပီး) တစ္ကၽြပ္ကၽြပ္ျမည္ေအာင္ ၀ါးစားေနေလတာကိုေတြ႕ရ၏။ ။

~~~~~~~@@@@~~~~~~~

(ပံုေလးကို ဒီေနရာေလးမွ ယူသံုးပါတယ္ခင္ဗ်ာ....။)

==============================================
ေၾကာင္ကေလးေတြ အေၾကာင္းဖတ္ခ်င္ေသးရင္........
ေမတၱာတရားဆိုသည္မွာ..... ဆိုတာေလးလည္း... ႐ွိပါေသးတယ္ခင္ဗ်ာ....။
==============================================

ခ်စ္ျခင္းအားျဖင့္.......
ဏီလင္းညိဳ

21 comments:

ေမာင္မိုး said...

ကိုဏီက တိရိစၦာန္ေလးေတြေတာ္ေတာ္ခ်စ္တတ္ပုံရတယ္။ က်ေနာ္လည္း တိရိစၦာန္ဆို ခ်စ္ၾကိဳက္စား ပဲဗ်။ ေမြးလည္းေမြးတယ္။ ၾကဳံရင္လည္း အမဲလိုက္တယ္။ အခုေတာ႔ မလိုက္ျဖစ္ေတာ႔ပါဘူး။ ဟီးးေတာ္ၾကာ...အတင္းတုတ္တဲ႔အထဲ ပါသြားမွာေၾကာက္လို႔။

ခင္မင္စြာျဖင္႔

ေသာ္ဇင္စိုး said...

ဘာရယ္မဟုတ္ပါဘူး... ဒီမွာအလုပ္လုပ္ရင္း အဖမ္းခံရတဲ႔သူေတြအေၾကာင္းကို ၿမင္ေယာင္မိတယ္ သူတို႔လည္းကိုဏီ႔ေၾကာင္ေလးလိုပဲခံစားရမွလား....
ပုဇြန္တုပ္ေနရာမွာ အခ်ိန္ေတြ ဘ၀ေတြဆိုရင္ေရာ သူတို႔ ကိုဏီ႔ေၾကာင္ေလးလို ၿပန္စားႏိုင္ၾကပါ႔မလား....
ဟုတ္တယ္ဗ် ကိုယ္ခ်င္းစားတရားပဲ ဘယ္ေလာက္ပဲ မသမာမွဳေတြ က်ဴးလြန္ခဲ႔ပါေစ ဘယ္ေလာက္ပဲတရားမ၀င္ေတြ ၿဖစ္ေနပါေစ လူတိုင္းလူတိုင္းဟာ လူတိုင္းလူတိုင္းကို တစံုတရာ နားလည္မွဳေပးႏိုင္ၾကမွာပါ
ဒါေအမဲ႔ ဒီတရားကေတာ႔ ကိုယ္႔ႏွာေခါင္းနဲ႔ ကိုယ္႔ေလကိုရွဴတယ္ဆိုတဲ႔ လူသားေတြအတြက္ေတာ႔ ေကာင္းၿမတ္လွတဲ႔တရားဟာ ၿပည္႔ေနတဲ႔ ေရအိုးတစ္အိုးလိုပါပဲ သယ္ေဆာင္ရ ခက္ခဲလိမ္႔မယ္ထင္တယ္....
ေလးစားလ်က္.....

Khyl said...

အမယ္ ... သဲေနတာ သဲေနတာ... ငါ့အတိုင္းဖဲ....

ဟုတ္ပါ့ ဏီဏီေရ.... အစာစားခ်ိန္ရယ္ အိပ္ခိ်န္ရယ္ မေႏွာင့္ယွက္သင့္ဘူးေနာ္...

ဒ႑ာရီ said...

ကိုဏီးေရ....... ညီမကေတာ့ တိရိစၦာန္ေလးေတြ သံေယာစဥ္ တြယ္တတ္လို႔ မေမြးဘူး။ ဟိုေန႔က ရုပ္ရွင္ေလးကိုၾကည့္ၿပီး စိတ္မေကာင္းျဖစ္လိုက္ရတာ။ ကိုဏီးလည္း သံေယာစဥ္ ႀကီးလိုက္တာေနာ္။

ခင္မင္ေလးစားလွ်က္

ကိုခိုင္ said...

ေရးထားတာေလးမိုက္တယ္။
တခ်ိဳ႕ေတြက အဲဒီလိုပဲ။
သူတို႔ကိုဘယ္လိုနားလည္္ရမွန္းမသိ။
ႀကင္နာစိတ္မရွိသူေတြလို႔ပဲဆိုရမယ္နဲ႔တူပါရဲ႕။

ကိုခိုင္

ကိုေဇာ္ said...

ေျပာရင္ေတာ႔ နည္းနည္းရင္႔သလို ျဖစ္မယ္။
လူဆိုတာ ကိုယ္တိုင္ၾကံဳမွ ယံုခ်င္တဲ႔ သတၱဝါ...။
ဒါေပမဲ႔...ကိုယ္တိုင္ၾကံဳေတာ႔ ေနာင္တဆိုျပီး ျဖစ္လာျပန္ေရာ။

အင္ၾကင္းသန္႕ said...

ဟုတ္တယ္ ကုိဏီး ... ညီမေလးလဲ ေတြ႕ဘူးတယ္ တစ္ခ်ိဳ႕ကေလ ဘာမွန္းမသိဘူး...“ကုိယ္သာသူတုိ႕ေနရာမွာဆုိရင္” ဆုိတဲ့ ကုိယ္ခ်င္းစာတရားကုိ နဲနဲေလးမွ ထားမၾကည့္ၾကဘူး...အရီအၿပဳံးမပ်က္ ဒီလုိမ်ိဳးလုပ္ႏုိင္ၾကတယ္
ကုိယ္ကေၿပာရင္ ကုိယ့္ကုိေတာင္ ပ်က္ရယ္ၿပဳၾကေသးတယ္... :((

ဒါနဲ႕ စကားမစပ္ ေနာက္တစ္ခါ ကုိဏီးမ်က္ႏွာ အစြမ္းကုန္ၿပဳံးေနၿပီဆုိရင္ သတိထားမွပဲ...ဟီးးးးးးးးးးးးးးး

ခင္မင္ေလးစားစြာၿဖင့္
ညီမေလး
အင္ၾကင္း

ခ်စ္ၾကည္ေအး said...

ကိုယ္ခ်င္းစာတရားက အေရးႀကီးတယ္ ဏီလင္းေရ၊ လူမွမဟုတ္ သတၱဝါ အားလံုးအေပၚမွာ ထားရမဲ့ တရားပဲ...ငါ့ေမာင္ေလး ေတာ္ထွာ...:)

ေမဓာ၀ီ said...

တိရစၦာန္ေလးေတြကို အလကားေနရင္း စတတ္ ေနာက္တတ္ (ႏွိပ္စက္တတ္) တဲ့ သူေတြ ျမင္ဖူးတယ္။ အရမ္းမုန္းတာပဲ။ ေနာက္ၿပီး ကေလးေတြကို တမင္လိုက္စတတ္တဲ့ လူႀကီးေတြ။ ကိုယ္ခ်င္းမစာၾကလို႔ သူတို႔ကို တအားအျမင္ကပ္တယ္။

Cameron said...

တိုက္ဆိုင္လိုက္တာ ဏီဏီရယ္ ေၾကာင္အေကာင္သံုးဆယ္ေလာက္ေမြးတဲ႔ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္မေန႔က သူ႔ေၾကာင္မတစ္ေကာင္ကို ဗိုက္ခြဲေမြးေပးလိုက္ရတာ ေၾကာင္အေသေလးငါးေကာင္ပဲေမြးထြက္လာလို႔ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ျပီး အမနဲ႔ခ်ိန္းထားတာေတာင္မေလာျဖစ္ဘူးသိလား...။
ကို္ယ္ခ်င္းစာတရားကို ေၾကာင္ကေလးတစ္ေကာင္နဲ႔ျပသြားပံုေလး သိပ္ကိုေကာင္းပါတယ္...။

ခင္မင္စြာျဖင့္
မိုးေငြ႔

စိတ္၏ေၿဖရာ said...

ကြ်န္မလည္းေခြးေလးေၾကာင္ေလးေတြပိုႏွိပ္စက္တတ္တဲ့သူ
ေတြကိုသိပ္မုန္းပါတယ္။ဒါေၾကာင့္လူၾကီးတန္မဲ့နဲ့ၿခံ၀င္းထဲက
ေၾကာင္ေပါက္စေလးေတြကိုအလကားေနရင္းလိုက္ႏိွပ္စက္တဲ့
ကုလားေလးေတြနဲ့အၿမဲရန္ၿဖစ္ရတာ။

ျမစ္က်ဳိးအင္း said...

တစ္ခ်ဳိ႕ကေတာ့ အဲဒီလိုပါပဲ ကိုယ့္ရဲ႕ ျဖတ္ခနဲ ေပၚတဲ့ စိတ္အာရံု တစ္ခု အတြက္ မစဥ္းစားဘဲ လုပ္ေလ့ရိွတယ္။

ေတာ္ေသးတာေပါ့ အညိဳရယ္ ေၾကာင္ ၅ ေကာင္ နာမည္ေပးတာ နာ့နာမည္ မပါလို႔

ေရႊရတုမွတ္တမ္း said...

ကိုဏီးေရ...ေၾကာင္လဲစိတ္တိုမွာပဲ..မေျပာတတ္လို႔သာ..ကိုၾကီးေက်ာက္စားေနတုန္း.ေနာက္ကလာျပီးေက်ာနွိပ္တာတု႔ိဘာတို႔လာလုပ္ရင္ သိတ္စိတ္ဆိုးတာပဲ

သဒၶါလိႈင္း said...

ကိုဏီလင္းေရ..
တခ်ိဳ႔က်ေတာ့လည္းတိရစၧာန္ဆိုၿပီးလုပ္ခ်င္ရာလုပ္တတ္ၾကတယ္။ ကိုယ္ဆိုရင္ေရာဆိုၿပီး မေတြးတတ္ၾကဘူး။

ခင္တဲ့
သဒၶါ

rose of sharon said...

သနားပါတယ္..သူ႔ခမ်ာလန္႕သြားမွာဘဲ... ဒီေၾကာင္ေလးကဘာလို႔လွည္႔မကုတ္လိုက္တာလဲ၊

ေကသရီ said...

ကြ်န္မလည္း တိရိစာၦန္ေလးေတြကို အနိုင္က်င္႔တဲ့သူေတြကို သိပ္မုန္းတာပဲ။ ကြ်န္မေမြးထားတဲ့ ေၾကာင္ေလးတစ္ေကာင္လည္း လမ္းက်ဥ္းေလးမွာ အရွိန္အရမ္းမ်ားျပီး မဆင္မျခင္ေမာင္းတဲ့ ကားတစ္စီးေၾကာင့္ေသသြားခဲ့ဖူးတယ္။

SHWE ZIN U said...

ကိုယ္ခ်င္းစာတရား အျပည္႕ရွိတဲ႔ ကိုဏီကို ခ်ီးက်ဴးပါတယ္

ခင္တဲ႔
ေရႊစင္

ညလင္းအိမ္ said...

ဒါေပါ႔ အစ္ကုိရယ္ ကုိယ္ခ်င္းစာတရားဆုိတာ လူသားတိုင္းအတြက္ တူညီသင္႔ေသာအရာပါ ...
သူ႔လိုမ်ိဳး ကုိယ္သာျဖစ္ရင္ သူ႔လိုမ်ိဳး ကိုယ္ခံရရင္ ဘယ္လို ေနမလဲဆိုတဲ႔ အေတြး (တစ္ဖက္သားကုိ ေတြးေပးတဲ႔ အေတြး) မ်ိဳး ရိွရင္ အေကာင္းဆံုးေပါ႔ဗ်ာ ...

အစ္ကုိ႔ စာေတြမွာ ေပးလိုက္တဲ႔ အရာေတြက တကယ္တန္ဖိုးရိွတယ္ ...

kiki said...

ဟုတ္ပ.. လူတခ်ိဳ ့က ကိုယ့္ခဏတာ အေပ်ာ္အတြက္ စလိုက္ ေနာက္လိုက္တာ ဟာ သူ ့အတြက္ေတာ့ ဘယ္လိုမွ မေနလိုက္ဖူး ..တဖက္သား ခံရခက္ေစတယ္ ။
သူ ့ေနရာမွာ ကိုယ္သာျဖစ္ခဲ ့ရင္ ဆိုတဲ ့ အေတြးေလးေတြ ၊ ကိုယ္ခ်င္းစာ စိတ္ေလးေတြ လူတိုင္းမွာ ထားနုိင္ခဲ့ရင္ အနိုင္က်င့္ျခင္းဆိုတဲ ့ ေဝါဟာရလည္း ရွိလာမွာ မဟုတ္ဖူး ေပါ့ ...
နိုင္ငံၾကီးေတြမွာ ဆို တိရစာၦန္ ညွင္းပန္းႏွိပ္စက္မွဳ နဲ ့ေထာင္ခ် ဒါဏ္ရိုက္တာမ်ိ္ဳးေတြ ေတာင္ ရွိေနၾကပါျပီၤ။
လူ ေတြ လူ ့အခြင့္ အေရး အျပည့္အဝ ရရုံတင္မကပါဘူး ..တိရစာၦန္ေတြလည္း သူတို ့ အခြင့္အေရး ရွိၾကတယ္ေလ..

အေတြးအေခၚေလး၊ စိတ္သေဘာထားေလး ေကာင္းတယ္ ဏညလ ေရ..

ဘရာဗို said...

ကိုယ္ခ်င္းစာတရား...
မရွိမျဖစ္လိုအပ္တဲ႕ အရာပါ အစ္ကို

Angel Shaper said...

ကိုယ္ခ်င္းစာစိတ္ ေမြးတတ္မွ ေနာ့္။ ကုိႀကီးညိဳ....
အဆင္ေျပေပ်ာ္ရႊင္ပါေစ။