Monday, May 31, 2010

အခ်ိန္မွီ



လင္းျမျမေရာင္စဥ္တန္းမ်ားျဖင့္ လြန္းယွက္ကာလင္းလက္ေနခဲ့ေသာခန္းမက်ယ္ႀကီးတစ္ခုရဲ႕ အ၀ဆီကို သူ ေရာက္႐ွိလာခဲ့၏။ အလင္းအေမွာင္မကြဲျပားခဲ့ေသာေနရာတစ္ခုမွလာခဲ့ရသူမို႔ ခန္းမက်ယ္အ၀ကေနၿပီး အလင္းတန္းမ်ားရဲ႕စူး႐ွမႈကို သူ႔မ်က္လံုးမ်ားကမခံမရပ္ႏိုင္ခဲ့...။ ထို႔ေၾကာင့္ ခန္းမအတြင္းသို႔ပင္ လွမ္းေမွ်ာ္ကာမၾကည့္ႏိုင္ေတာ့ပဲ သူ႔မ်က္လံုးမ်ားကိုခ်က္ျခင္းပင္ တင္းတင္းရင္းရင္းေစ့ပိတ္လိုက္မိသည္။

မ်က္လံုးမ်ားကို မွိတ္ပစ္လိုက္ေတာ့ ခံစားမႈအာ႐ံုတြင္ တစ္စံုတရာက ထင္ထင္႐ွား႐ွားႏိုင္လြန္းလွစြာေပၚထင္ လာခဲ့သည္။ ထိုအရာကို အမိလိုက္ဖမ္းရင္း သူ႔ေသြးခုန္ႏႈန္းေတြျမန္လာခဲ့၏။ ရင္ဘတ္ထဲမွ ႏွလံုးသားတစ္စံု ကလည္း ပံုမွန္မဟုတ္သည့္ႏႈန္းျဖင့္ တစ္ဒိတ္ဒိတ္ခုန္လာခဲ့၏။ အသက္႐ွဴသံေတြကလည္း အႀကိမ္အေရအ တြက္ခပ္စိပ္စိပ္ျဖစ္လာကာ ျမင့္တက္လာခဲ့သည္။ အာ႐ံုထဲတြင္သူအမိဖမ္းလိုက္တာက သူမဟုတ္ေသာ တစ္ စံုတစ္ေယာက္.....။

မ်က္စိမွိတ္ထားရင္း သိစိတ္တစ္ခုျဖင့္ ခန္းမက်ယ္ထဲသို႔ သူေျခလွမ္းစတင္လွမ္းကာ၀င္မိခဲ့၏။ ေနာက္... ႏႈတ္မွေနၿပီး စိတ္အာ႐ံုထဲမွတစ္စံုတစ္ေယာက္ကိုမေက်နပ္လြန္းစြာ ‘ေတာက္တစ္ခ်က္’ ေခါက္လိုက္မိသည္။ ထိုအခါ မေက်နပ္မႈမ်ားက သူ႔ရင္၀ဆီသို႔ ဒီေရလိႈင္းတံပိုးမ်ားအလား ပိုမို႐ုန္းႂကြစြာျဖင့္ ဖိတ္လွ်ံတက္လာခဲ့ ေလေတာ့၏။ ခါး... သီး... လိုက္..... တာ.....

မ်က္စိမွိတ္ထားေနခဲ့ေသာ သူ႔မ်က္ႏွာေပၚမွ ႏႈတ္ခမ္းတစ္စံုက အလိုလိုပြင့္ဟသြား၏။ ေနာက္ ခါးသီးစြာျဖင့္ သံကုန္ဟစ္ကာ ေအာ္လိုက္မိသည္။

“အဲ့ဒီေကာင္.... အလကားေကာင္”....

ရင္ဘတ္ထဲတြင္ နည္းနည္းေနသာထိုင္သာ ႐ွိသလိုျဖစ္သြားသည္။ မ်က္လံုးမ်ားပိတ္ထားေသာ္လည္း ဖြင့္ဟ ထားမိေသာ သူ႔နားစည္တြင္ ‘အဲ့ဒီေကာင္...အလကားေကာင္’.....၊ ‘အဲ့ဒီေကာင္...အလကားေကာင္’...ဟူ ေသာပဲ့တင္ထပ္သံမ်ားကို အခန္းနံရံမ်ားဆီမွျပန္႐ိုက္ခတ္လာသျဖင့္ ထပ္ခါ ထပ္ခါၾကားလိုက္ရ၏။ သူ႔ပဲ့တင္ ထပ္သံကို သူ႔ဘာသာ ေက်နပ္စြာျပန္နားေထာင္ရင္း အာ႐ံုဆီမွ သူမဟုတ္ေသာတစ္စံုတစ္ေယာက္ကို မေက်နပ္စြာျဖင့္ သူဆက္ေအာ္မိေတာ့သည္။

“အဲ့ဒီေကာင္.... ငတံုး...၊ ငအ”.....

“အဲ့ဒီေကာင္... အ႐ူး၊ အေပါ”......

“အဲ့ဒီေကာင္... ႏြားေျခရာခြက္ထဲက ဖားလို... အျမင္မက်ယ္တဲ့ေကာင္”......

“အဲ့ဒီေကာင္.... ငါ့ေလာက္ေတာင္ မသိ၊ မတတ္တဲ့ေကာင္”.......

“အဲ့ဒီေကာင္.... ၀ါးလံုးေခါင္းထဲမွာ လ,သာေနတတ္တဲ့ေကာင္”.....

“အဲ့ဒီေကာင္... ဘာမွမဟုတ္ပဲ.. အေျခာက္တိုက္ ဘ၀င္ျမင့္ေရာဂါစြဲကပ္ေနတဲ့ ၀မ္းတြင္း႐ူး”....

“အဲ့ဒီေကာင္... ငါ့ေလာက္မွ စိတ္ထားမေကာင္းပဲ စိတ္ႏွလံုး ေသးသိမ္ဖ်ဥ္းလြန္းတဲ့ေကာင္”.....

“အဲ့ဒီေကာင္... ကိုယ္ေအးေနရင္ ကိုယ့္ဖို႔ပဲသိ...၊ သူမ်ားဖို႔ မသိတတ္တဲ့ေကာင္”....

“အဲ့ဒီေကာင္... ကိုယ့္ထက္သာ မနာလိုျဖစ္တတ္တဲ့ေကာင္”.....

“အဲ့ဒီေကာင္... ဘာအစြမ္းအစမွမ႐ွိပဲ... သက္သက္မဲ့ အေရၿခံဳေနတဲ့ အေယာင္ေဆာင္ေကာင္”....

“အဲ့ဒီေကာင္...... .... ..... ......... ........”........

“အဲ့ဒီေကာင္......... ...... ............”.........

“အဲ့ဒီ..... ........”......

“အဲ့........ ........ ......”..........

“........ ....... .......”

......

~~~~@@~~~~

ဆက္တိုက္ဟစ္ေအာ္လိုက္ရတာမို႔ သူအ ေတာ္ေမာပန္းသြားမိသည္။ အာေခါင္လည္း အ ေတာ္ေျခာက္သြား၏။ သို႔ေသာ္ သူေျပာခ်င္ေန ေသာစကားမ်ားကို စိတ္ထဲမွ တစ္စံုတစ္ေယာက္ အား ႏႈတ္မွဖြင့္ဟကာ စိတ္႐ွိလက္႐ွိ ဟစ္ေအာ္ေျပာ လိုက္ရတာမို႔ သူ႔ရင္ထဲတြင္ အေတာ္ေလး ေနသာ ထိုင္သာ႐ွိသြားသည္။ ေပါ့ပါးသြား၏။

ပိတ္ထားေသာ မ်က္ခြံလႊာပါပါးေပၚမွ အလင္း စက္မ်ားက သူႏွင့္ယဥ္ပါးသလို႐ွိလာခဲ့၏။ ထို႔ ေၾကာင့္ မ်က္လံုး မ်ားကို ျဖည္းျဖည္းျခင္း သူဖြင့္ ၾကည့္မိလိုက္သည္။

ထိုအခါ သူ႔ႏႈတ္ခမ္းဖ်ားမ်ားဆီမွ တစ္ခုတည္းေသာ စကားလံုးေလးတစ္လံုး ဖ႐ိုဖရဲ ထြက္က်သြားရ၏။

“ဟင္”......

~~~~@@~~~~

နံရံပတ္ပတ္လည္တြင္ ကိုယ္လံုးေပၚမွန္ခ်ပ္ႀကီးမ်ားႏွင့္အတိၿပီးစြာကာရံထားေသာ ခန္းမက်ယ္ႀကီးအ တြင္းသို႔ သူေရာက္႐ွိေနခဲ့တာေၾကာင့္ပင္ျဖစ္၏။

အခန္းပတ္ပတ္လည္ကို ခ်ာလည္လည္ျဖစ္သြားေအာင္ ကိုယ္ကိုတစ္ပတ္လွည့္ကာ လိုက္ၾကည့္မိေတာ့ ေတြ႔ လိုက္မိရတာက သူ႔ကိုယ္ပိုင္ပံုရိပ္မ်ားသည္သာ....။ သို႔ေသာ္ ေစာေစာက မ်က္စိမွိတ္ကာစိတ္ထဲမွ သူမဟုတ္ ခဲ့ေသာ တစ္စံုတစ္ေယာက္အား ပစ္ေပါက္ခဲ့သည့္စကားလံုမ်ားအတိုင္း သူ႔ပံုရိပ္မ်ားက မွန္ခ်ပ္မ်ားထဲတြင္ အ လဲလဲ...အကြဲကြဲ....။

ခန္းမက်ယ္ႀကီးထဲတြင္ သူတစ္ေယာက္မွလြဲၿပီး ဘယ္သူမွမ႐ွိ၊ သို႔ေသာ္ သူ႔ကိုယ္သူျပန္ကာ ခပ္တိုတိုးေလး က်ိတ္႐ွက္သြားမိခဲ့ရသည္။

~~~~@@~~~~

ကယ္၍မ်ား အခ်ိန္မွီ စြာ သူ႔ကိုယ္သူျပန္မ႐ွက္တတ္ခဲ့မိဘူးဆိုလွ်င္.........။            ။

                          ~~~~@@@@~~~~@@@@~~~~@@@@~~~~



ပံုေလးကိုဒီေနရာေလးကေန ယူသံုးပါတယ္ခင္ဗ်ာ....။
=============================================================
ခင္မင္ရတဲ့ ေရးေဖာ္သူငယ္ခ်င္း ကိုမိုး(ဘေလာ့ဂ္ဂါ ေမာင္မိုး)တက္ဂ္ထားခဲ့တဲ့ အသိတရားဆိုတဲ့ တက္ဂ္ ပို႔စ္ေလးပါခင္ဗ်ာ။ ၾကာလွပါၿပီ.... ခုမွ လက္စသတ္ျဖစ္ခဲ့ရလို႔ပါ။ ဘေလာ့ဂ္စေပါ့(ထ္)နဲ႔ ေဟာ့ေ႐ွာ့(ခ္)ဆိုတဲ့ ပို႔စ္ေလးမွာေရးခဲ့သလို ကၽြန္ေတာ္ေနာက္ဆံုးေရးျဖစ္တဲ့ တက္ဂ္ပို႔စ္ေလးပါပဲခင္ဗ်ာ....။ ကိုမိုးေရ...ကၽြန္ ေတာ္သိတဲ့ အသိတရားေလးကို အၾကာႀကီးေနမွၿပီးလို႔ ေတာင္းေရာ၊ ဇေကာေရာ၊ လင္ပန္းေရာ၊ ဒိုဘီျခင္း ေရာ၊ ဇကာေရာ....  အားလံုးစုၿပီး ပန္လိုက္ပါတယ္ဗ်ာ........:D
=============================================================

ခ်စ္ျခင္းအားျဖင့္.....
ဏီလင္းညိဳ

Saturday, May 22, 2010

ရီေ၀...ည




သန္းေခါင္ယံအခ်ိန္လြန္ကာစ ညဥ့္ေကာင္းကင္တစ္ခုရဲ႕အေရာင္က အနီေရာင္လဲ့လဲ့ သန္းေန ခဲ့သည္။ ထိုအထက္တြင္ တစ္ရိပ္ရိပ္ လြင့္ေမ်ာ၍ေနေလခဲ့ေသာ တိမ္အုပ္စုမ်ားကို ဟို...ဒီျပန္႔က်ဲစြာေတြ႕ ေနရေလ၏။ ေျမျပင္အထက္တြင္အဆက္မျပတ္ တိုက္ခတ္ေနေသာ ေလထုထဲမွာ ေအးစက္စက္ျဖင့္ မိုးရနံ႔မ်ား ကပ္ၿငိေနတာကို “သူ”ခံစားမိသည္။ ေစာေစာကထက္ ပိုေအးလာသလို႐ွိတာေၾကာင့္ ကိုယ္ေပၚ တြင္၀တ္ ထားေသာ ဂ်င္းဂ်က္ကတ္ အေဟာင္းေလးကို ရင္ဘတ္ ဆြဲေစ့လိုက္သည္။ ေနာက္ လက္ႏွစ္ဖက္ ျဖင့္လည္း လက္ပိုက္ကာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုျပန္ၿပီး သိုင္းဖက္ထားမိ ေသး၏။

မၾကာခင္ မိုး႐ြာေတာ့မည္ထင္ပါသည္။



ခပ္လွမ္းလွမ္း႐ွိ လမ္းမီးတိုင္ေလးမွ အ၀ါေရာင္မီးသီးကေလးက ညဥ့္နက္ခ်ိန္မို႔ထင္သည္။ တိုက္ခတ္ေန ေသာ ေလဒဏ္ေၾကာင့္ တိုင္ထိပ္ဖ်ားတြင္ ယမ္းခါေနခဲ့ေသာ ဒန္မီးစေလာင္းဖံုးေလး ေအာက္တြင္ ျပည့္၀စြာ လင္းျဖာေနခဲ့ေလသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ထိုအလင္းမွာ သူရပ္ေနခဲ့ေသာ ဒီလမ္းသြယ္ေလးရဲ႕နံေဘးက ကံ့ေကာ္ပင္ႀကီးေအာက္ကိုေတာ့ ၀င္ေရာက္ထိုးေဖာက္ႏိုင္စြမ္းမ႐ွိႏိုင္ခဲ့ေပ။ ၿခံအျပင္ဘက္မွေနၿပီး ေဘး တိုက္အေနအထားမွ “သူ”လွမ္းေငးေနမိခဲ့တဲ့ “သူမ”တို႔ရဲ႕ တစ္ထပ္အိမ္ပုပုေလးကေတာ့ မိုးခ်ဳပ္ ညနက္ရီရီမွာ ၿငိမ္သက္စြာ တိတ္ဆိတ္လ်က္ တစ္အိမ္လံုး မည္းေမွာင္လ်က္႐ွိေသာ္လည္း အိမ္ရဲ႕အေ႐ွ႕ ဆင္၀င္ေအာက္မွာေတာ့ အျပာႏုေရာင္ မီးပြင့္ငယ္ငယ္ေလးတစ္ပြင့္ မႈန္ဖ်ဖ်လင္းေနခဲ့တာေတြ႔ရ၏။ ထိုမီး ပြင့္ေလးဆီမွ တစ္စြန္းတစ္စ ဖိတ္စင္က်ေနေသာ အလင္းတန္းတခ်ိဳ႕က ၿခံထဲ႐ွိခံုတန္းေလးေပၚတြင္ တစ္ ေယာက္တည္း ထိုင္ေနခဲ့ေသာ “သူမ”ကို၀ိုးတ၀ါး ျမင္ေတြ႕ေနရေစေလသည္။ တဟူးဟူး တိုက္ခတ္ေန ေသာေလစီးေၾကာင္းမ်ားက ၿခံထဲမွာ႐ွိသည့္ သစ္ပင္ႀကီးငယ္မ်ားႏွင့္ “သူမ”ရဲ႕ဆံပင္႐ွည္႐ွည္ေလးမ်ားကို ၀ဲ ပ်ံကာ လူးလြန္႔ေနေစခဲ့၏။

“နင္... အိမ္ေပၚတက္သင့္ေနၿပီ”.... အသံမဲ့စြာျဖင့္ ထိုစကားတစ္ခြန္းကို သူ႔ရင္တြင္းမွေနၿပီး သူမကိုေျပာ လိုက္မိသည္။ ေနာက္... ‘အျပင္မွာ အရမ္းေအးေနတာ နင္မသိဘူးလား’...၊ ‘နင္ဘာေတြ ေတြးေနတာလဲ’ ၊ ‘ဘာေတြျဖစ္ေနတာလဲ’....စသည့္ ေမးခြန္းေတြကို ‘သူမ’ ၾကားႏိုင္မွာမဟုတ္တဲ့ ရင္ဘတ္အတြင္းပိုင္းကေန စိုးရိမ္ပူပန္စြာ ဆက္တိုက္ ‘သူ’ေအာ္ဟစ္ေမးေနမိခဲ့၏။ အဆက္မျပတ္ဆိုသလို တိုက္ခတ္ေနေသာ ေလ ဒဏ္ေၾကာင့္ သူ႔ေခါင္းေပၚမွ ကံေကာ္ပင္ႀကီးလည္း ယိမ္းထိုးေနခဲ့ရျပန္သည္။ ကံ့ေကာ္႐ြက္မ်ား အခ်င္းခ်င္း ပြတ္တိုက္ ႐ိုက္ခတ္မိရာမွထြက္ေပၚလာေသာ အသံေတြက သူ႔နားထဲတြင္ လိုအပ္တာထက္ပိုၿပီး ဆူညံေန ခဲ့သလိုလို....။

သူ ေခါင္းတစ္ခ်က္ ယမ္းခါလိုက္မိသည္။ သြားစမ္းပါ...၊ ဒီဆူညံသံေတြကို ငါလက္မခံႏိုင္ေတာ့ပါဘူး...။ ညေနခင္းတုန္းကၾကားခဲ့ရသည့္ စကားေလးတစ္ခြန္းနဲ႔တင္ သူ႔နားထဲ....၊ ေနာက္ ရင္ထဲမွာပါ အခုထက္ထိ ဆူညံစြာပဲ့တင္ထပ္ေနခဲ့ရတာ...။ ဟုတ္သည္...၊ အဲ့ဒီ စကားေလးတစ္ခြန္းေၾကာင့္သာပဲ သူအိပ္မရႏိုင္ ေအာင္ျဖစ္ခဲ့ရၿပီး အသိအမွတ္မဲ့စြာ အိမ္မွထြက္လာခဲ့မိတာ...။ ၿပီးေတာ့ မရည္႐ြယ္မိစြာနဲ႔ သူမတို႔ အိမ္နား ကိုေရာက္ခဲ့ရ....၊ ေနာက္ေတာ့ သူမရဲ႕အိမ္ကေလးကို (သူမ မသိႏိုင္ခဲ့ေပမယ့္) သူေငးေနမိခဲ့ရ....။ ဒါေပ မယ့္ အခုလိုမ်ိဳးသူမကို ၿခံထဲမွာတစ္ေယာက္တည္း ဆင္းထိုင္ေနတာ ေတြ႕ရလိမ့္မယ္လို႔ သူလံုး၀ထင္မွတ္ မထားမိခဲ့ပါ....။

“ငါသူ႔ကို အေျဖျပန္ေပးလိုက္ၿပီ.... သိလား”....

ဒီစကားေလးကို သူျပန္ၾကားေယာင္လာမိျပန္သည္။ တဆက္တည္းမွာပဲ ရင္ဘတ္အတြင္းပိုင္း၊ ဟိုး... အ နက္႐ိႈင္းဆံုးေနရာတစ္ေထာင့္က အက္ကြဲေနခဲ့ရသလိုခံစားမႈက တစ္ေက်ာ့ျပန္လာကာ အသစ္လို နာက်င္ လာမိျပန္ေလသည္။ သူသက္ျပင္းတစ္ခ်က္ကို ႀကိတ္႐ႈိက္မိျပန္၏။ ဘယ္ႏွစ္ႀကိမ္ေျမာက္ သက္ျပင္း႐ိႈက္မိ ျခင္းလည္း...ဟု ကိုယ့္ကိုယ္ကိုပင္ မသိႏိုင္ေတာ့....။ ထိုစဥ္မိုးျခိမ္းသံသဲ့သဲ့ကို သူ႔နားထဲၾကားလိုက္ရသ လို႐ွိသည္။ လွ်ပ္စီးတစ္ခ်က္ ၀င္းကနဲအလက္တြင္ ေခါင္းငံု႔ကာ ၿငိမ္သက္ေနခဲ့ေသာ သူမရဲ႕ခႏၶာကိုယ္ေလး အနည္းငယ္တုန္သြားသလို သူေတြ႕လိုက္၏။ မိုးေတြခ်ိမ္း...၊ လွ်ပ္စီးေတြလက္ၿပီဆိုရင္ ေၾကာက္တတ္ေသာ သူမ...၊ အခုလို ညဥ့္နက္သန္းေခါင္အခ်ိန္မွာ အျပင္ဘက္တြင္ တစ္ေယာက္တည္း…။

 “နင္ဘာေတြျဖစ္ ေနတာလဲ”.... ဟု သူမ ၾကားႏိုင္မွာမဟုတ္မွန္း သိရက္နဲ႔သူ႔ရင္တြင္းမွေန ထပ္ေမးမိျပန္ သည္။ တစ္ကယ္ဆို အခုလိုမ်ိဳးအခ်ိန္မွာ နင္ေပ်ာ္ေနရမွာေလ..၊ ညေနတုန္းကမွ နင္ေလာေလာလတ္လတ္ အေျဖျပန္ေပးလိုက္တဲ့ နင့္ခ်စ္သူ အသစ္စက္စက္နဲ႔ နင္ဖုန္းေျပာေနသင့္တာေလ...၊ဒါမွမဟုတ္ခဲ့ေသး ရင္ နင္သူ႔အေၾကာင္းေတြေတြးၿပီး အိပ္ယာထဲမွာ ေႏြးေႏြးေထြးေထြးနဲ႔ေနေနသင့္တာေလ...။ သူ႔ရင္ထဲမွ သူမ ကိုတိုက္တြန္းစကားတခ်ိဳ႕ တီးတိုးဆိုေနမိ၏။ တကယ္ဆို သူမေပ်ာ္႐ႊင္ေနတာကိုပဲ သူျမင္ခ်င္ခဲ့တာ အခုမွမ ဟုတ္...။ အရင္ကတည္းက.....၊ ဟုတ္သည္.... ဟိုး.... အရင္ကတည္းက....။

~~~~@@@~~~~

သူ ဒုတိယႏွစ္တုန္းက ရည္းစားထားေတာ့မယ္ဟု သူမကို အသိေပးစြာေျပာခဲ့တုန္းက သူ႔ေ႐ွ႕မွာတင္ သူမငိုခဲ့ဖူးသည္။ သူက ‘ဘာျဖစ္လို႔ငိုရတာလဲ’ဟု ေခ်ာ့ေမာ့စြာေမးခဲ့ေသာအခါတြင္ သူမျပန္မေျဖခဲ့...။ သို႔ ေသာ္လည္း မ်က္ရည္မ်ားကို လက္ခံုျဖင့္ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းပြတ္သုတ္ရင္း ေခါင္းခါျပေနခဲ့ေသာ သူမရဲ႕ အငို မ်က္ႏွာေလးကို သူ႔ရင္ထဲမွ ေဖ်ာက္ဖ်က္ပစ္လို႔မရႏိုင္စြာျဖင့္႐ွိခဲ့ရေလ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ စိတ္၀င္စား႐ံုသာ ျဖစ္ခဲ့ မိေသာ ေလထဲကရည္စူးသူကို သူဆက္ၿပီးမႀကိဳးစားမိခဲ့ေတာ့...။ ဒါေပမယ့္ သူမကေတာ့ ေနာက္ပိုင္း သူ ႏွင့္ေတြ႕တိုင္း‘နင့္ေကာင္မေလးနဲ႔ နင္အဆင္ေျပရဲ႕လား’...ဟု ေမးတတ္ခဲ့တာ၊ သူကလည္းၿပီးစလြယ္ ေခါင္းျပန္ၿငိမ့္ျပတတ္ခဲ့ မိတာေတြက အခုလိုမ်ိဳး အေျခအေနေတြကို ေရာက္သြားလိမ့္မယ္လို႔ သူလံုး၀မထင္ ထားခဲ့မိတာအမွန္ပင္....။ တကယ္ဆို‘နင့္ေကာင္မေလးကို နင္သိပ္ခ်စ္တာပဲလား’...ဟု သူမ ေမးတိုင္း ‘သိပ္ ခ်စ္တာေပါ့’...ဟု ျပန္ေျဖတတ္ခဲ့ေသာ သူ႔မ်က္၀န္းေတြကို သူမတစ္ေယာက္ နားလည္တတ္ခဲ့မိလွ်င္....၊ အ ဓိပၸါယ္ဖတ္တတ္ခဲ့မယ္ဆိုရင္ေတာ့... ။

သူျပန္မေတြးခ်င္ေတာ့ပါ...။

သူမႏွင့္အတူ႐ွိေနခဲ့စဥ္အခ်ိန္ခဏတာမ်ားမွာ ရင္ထဲက သူ႔ခံစားခ်က္ေတြက တစ္ေျဖးေျဖးႏွင့္ ႏူးညံ့၊ ေနာက္ စည္းခ်က္ မမွန္စြာျမန္ဆန္လာခဲ့ရတာေတြ...။ ဒါေပမယ့္ သူမရဲ႕စိတ္ထဲမွာ ေတြးထင္ေနခဲ့တာက သူ႔မွာ ခ်စ္သူတစ္ေယာက္႐ွိေနႏွင့္ခဲ့ၿပီဆိုတာပင္။ ထို႔ေၾကာင့္ ရင္ထဲမွာ႐ွိခဲ့တာေတြကို သူ႔မွာဖြင့္ဟေျပာဖို႔ခက္ခဲ ေနခဲ့ရသည္။ မရည္႐ြယ္မိစြာျဖင့္ ထိုအေျခအေနမွာ သူတြန္႔ဆုတ္ေနဆဲမွာပဲ အခ်ိန္ေတြက တစ္ေ႐ြ႕ေ႐ြ႕နဲ႔ သူ႔တို႔ႏွစ္ေယာက္ အနားကေန တိုးတိုးတိတ္တိတ္ျဖတ္သန္းသြားခဲ့ၾက...၊။

အရိပ္တစ္ၾကည့္ၾကည့္နဲ႔ သူမေဘးနားမွာ ႐ွိေနခြင့္ေလးနဲ႔ပဲ သူေရာင့္ရဲေနခဲ့တဲ့ ခဏတာမ်ားစြာရဲ႕အလြန္ မွာေတာ့ သူမေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ေသာ စကားေလးတစ္ခြန္းကို သူမေျပာခဲ့ေလေတာ့တာ...။ အရင္းႏွီးဆံုး သူငယ္ ခ်င္းတစ္ေယာက္ ပီသစြာ သူမ ဖြင့္ဟေျပာျပခဲ့ေသာ၊ သူမကို ခ်စ္ခြင့္ပန္ထားတာ ၾကာျမင့္လွၿပီျဖစ္ေသာ သူမသိခဲ့တဲ့ လူစိမ္းတစ္ေယာက္အေၾကာင္းႏွင့္ ထိုလူရဲ႕ခ်စ္ျခင္းကို ျပန္လည္တုန္႔ျပန္လိုက္ၿပီျဖစ္ေသာ သူမရဲ႕ဆံုးျဖတ္ခ်က္တို႔က သူ႔ရင္ကို တစ္ေငြ႕ေငြ႕နဲ႔ေလာင္ကၽြမ္းေစခဲ့တာ အခုခ်ိန္အထိ...။ ဘယ္ေတာ့မ်ားမွ ၿငိမ္းႏိုင္မွာလည္းဟု သူရင္ထဲမွေၾကကြဲစြာ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ေမးမိသည္။ တုိက္ခတ္ေနေသာ မိုးသက္ေလျပင္း ေၾကာင့္ ကံ့ေကာ္ပင္ႀကီးဆီမွ အ႐ြက္တခ်ိဳ႕က ညႀကီးမင္းႀကီးမွာ လြင့္ေႂကြလာခဲ့၏။ ထိုအထဲမွ သက္တမ္း လြန္ေနခဲ့သလား...၊ သက္တမ္းႏုေနေသးခဲ့သလား ေရရာစြာ သူမသိခဲ့ေသာ သစ္႐ြက္ကေလးတစ္႐ြက္က သူ႔ပခံုးကို တို႔ခတ္ကာ ေျမျပင္ေပၚကိုေႂကြဆင္းသြားခဲ့ေလသည္။

လူမသိသူမသိကြဲ႐ွသြားခဲ့ရေသာ သူ႔ႏွလံုးသားတစ္စံုႏွင့္ အျဖစ္ခ်င္းတူေနခဲ့ရသလိုပဲ...ဟု သူေတြးမိ လိုက္ျပန္သည္။ “ငါနင့္ကို သိပ္ခ်စ္ခဲ့တယ္”....ဘယ္ေတာ့မွ သူမ ၾကားႏိုင္မွာမဟုတ္တဲ့ စကားတစ္ခြန္းကို ဒီ တစ္ခါေတာ့ သူ႔ႏႈတ္မွ (တစ္ကိုယ္တည္းၾကားႏိုင္႐ံု)တီးတိုးဆိုမိသည္။ ခါတိုင္းဆိုရင္ သူရင္ထဲမွသာ တီးတိုး ဆိုေနခဲ့ရတာေလ...။ ေလထုက ပိုမိုစိုထိုင္းလာခဲ့သည္။ ထို႔ေနာက္တြင္ေတာ့ အေ၀းဆီမွ မိုးစက္မ်ား၏ ၿပိဳဆင္းလာေနေသာ အသံမ်ားကို သူနားထဲမွာၾကားလိုက္ရသည္။ သူ ၾကားလိုက္သလို သူမလည္း ၾကားမိ ဟန္တူသည္။ ျဖည္းၫွင္းစြာျဖင့္ ေနရာမွ သူမထရပ္လိုက္တာကို ေတြ႕လိုက္ရ၏။ ေနာက္ေတာ့ ဆံပင္ေလး ေတြ တလြင့္လြင့္ျဖစ္ေနလွ်က္ အိမ္ထဲသို႔၀င္သြားေသာသူမရဲ႕ေနာက္ေက်ာေလးကို ညမီးေရာင္ လင္းဖ်ဖ် ေလးရဲ႕ ေအာက္မွာဆံုး႐ံႈးျခင္းမ်ားစြာျဖင့္ သူေငးေနခဲ့မိသည္။ ရင္ဘတ္ထဲမွ ၀မ္းနည္းေဆြးေျမ႕မႈတခ်ိဳ႕ ကေတာ့ သူ႔အတြက္ ဘာနဲ႔မွ ႏႈိင္းဆလို႔ မရႏိုင္ခဲ့စြာ လွ်ံတက္ေနခဲ့ဆဲ...။

~~~~@@@~~~~

ထိုတစ္ညက သူရဲ႕ အိမ္အျပန္လမ္းတြင္ မ်က္ရည္တို႔က မိုးေရမ်ားႏွင့္ ေရာယွက္၊ စြတ္စိုေနခဲ့တာ ဘယ္သူမွမသိႏိုင္ခဲ့ပါ.....။                     ။

                                         ~~~~@@~~~~@@~~~~@@~~~~



ပံုေလးကို ဒီေနရာေလးက ယူသံုးတာပါခင္ဗ်ာ....။
=============================================================
ဟိုးအရင္တုန္းက ေလာကအလွ အြန္လိုင္းမဂၢဇင္း မွာ သြားေရးထားတဲ့၀တၱဳေလးပါခင္ဗ်ာ....။ စာမေရးႏိုင္ခဲ့ ရေလာက္ေအာင္ ဘာေတြမွန္းမသိ႐ႈပ္ေနတဲ့ ကိစၥေတြရယ္...။ Don Williams ရဲ႕ Crying in the rain.ဆို တဲ့ သီခ်င္းေလးကို ျပန္နားေထာင္မိေနတာရယ္....၊ မႈိတက္ေခါက္ဆြဲကို ကိုယ့္ဘာသာျပန္ၾကည့္ရင္း စိတ္ကုန္တာရယ္...၊ ေနာက္ၿပီး ဘေလာ့ဂ္ေလးမွာ တစ္ခုခုတင္ခ်င္ေနတာရယ္....စတာေတြ ေပါင္းၿပီး ဆား ျပန္ခ်က္ထားတာပါခင္ဗ်ာ..။ ဖတ္ၿပီးတဲ့ ေမာင္ႏွမေတြ ခဏေလးမသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေပးၾကပါခင္ဗ်ာ..း)) ခဏေလာက္ထပ္ေပ်ာက္ေနဦးမလား ကိုယ္တိုင္ေတာင္ မေသခ်ာေသးပါဘူးခင္ဗ်ာ....။....:D
=============================================================

ခ်စ္ျခင္းအားျဖင့္.....

ဏီလင္းညိဳ



Tuesday, May 11, 2010

ဆန္းၾကယ္...




ဒီတစ္ပတ္တနဂၤေႏြေန႔တြင္လည္း ၾကားရက္ေတြတုန္းက အေမွ်ာ္လင့္ႀကီးေမွ်ာ္လင့္ထားခဲ့မိရသလို သူနားရက္မရခဲ့ျပန္ပါ။ ေ႐ွာင္လႊဲလို႔မရႏိုင္ခဲ့ေသာအေၾကာင္းျပခ်က္မ်ိဳးစံုစုေ၀းေနရာလုပ္ငန္းခြင္ဆီသို႔သာ ေျခဦးတည္ခဲ့မိရျပန္ပါသည္။ “တနဂၤေႏြ ေန႔မွာ ငါအခ်ိန္ပိုမဆင္းလို႔ မရဘူးလား”.... ဟု သူေမးလိုက္တိုင္း၊ ၫိႈးငယ္ေသာ မ်က္ႏွာထားအိုအိုျဖင့္ “မျဖစ္လို႔ပါကြာ” ဟု ျပန္ေျဖတတ္ေသာ (ဦးေလးအ႐ြယ္) သူ႔ေဘာ့စ္ကို လြန္ဆန္ကာ ျငင္းပယ္ပစ္လိုက္ဖို႔ သူ႔မွာအင္အားလံုး၀မ႐ွိခဲ့ရတာ အခါခါပင္...။ ေနာက္ၿပီး... သူ႔ဌာနမွာ႐ွိ သည့္အခက္အခဲ၊ အက်ပ္အတည္းမ်ားကို သိသိႀကီးႏွင့္ မ်က္စိမွိတ္ကာ ေနလိုက္ဖို႔ရာလည္း သူ႔အတြက္ မ ျဖစ္ႏိုင္ခဲ့ရပါ။ ထို႔ေၾကာင့္ အလုပ္သြားတိုင္း လြယ္သြားတတ္သည့္ အိတ္စုတ္စုတ္ေလး ကိုပခံုးထက္တြင္ လြယ္ကာ ငိုက္စိုက္၊ ငိုက္စိုက္ျဖင့္ အလုပ္႐ွိရာစက္႐ံုသို႔ ဒီတစ္ပတ္တနဂၤေႏြတြင္လည္း သူေရာက္ခဲ့ရျပန္၏။

ဒီတနဂၤေႏြေန႔တြင္ မနက္ခင္းေလးကတည္းက ေကာင္းကင္တြင္ မိုးတိမ္မည္းမည္းတခ်ိဳ႕ကအံု႔အံု႔ ဆိုင္းဆိုင္းႏွင့္...။ ျဖစ္ႏိုင္လွ်င္ အိမ္ကကိုယ့္အခန္းက်ဥ္းေလးထဲမွာသာ စာေတြဖတ္လိုက္၊ ေရးလိုက္ လုပ္ခ်င္ေနမိတာ သူ႔ဆႏၵအမွန္ပင္......။ ေနာက္ၿပီး မသိမသာပင္ပန္းခ်င္ေနၿပီျဖစ္ေသာ သူ႔ခႏၶာကိုယ္ကို အ နားေပးခ်င္မိေနတာလည္း အမွန္...။

~~~~@@~~~~

စက္႐ံုတြင္အလုပ္လုပ္ရင္း ေန႔လည္ ၁၂နာရီ ထမင္းစားခ်ိန္အေရာက္ ကင္(န္)တင္းကိုသူဆင္းခဲ့ေလ ေတာ့ ေကာင္းကင္တြင္ မိုးတိမ္မည္းမ်ားက ဟိုဒီေ႐ြ႕လွ်ားလွ်က္...၊ ေနာက္ မိုးသက္ေလျပင္းမ်ားက တဟူး ဟူးတိုက္ခတ္ေနခဲ့ၾကျပန္၏။ ဒီေန႔ တနဂၤေႏြေနမို႔ စက္႐ံုတြင္႐ွိသည့္ (အေရးႀကီးေသာ) ဌာနတခ်ိဳ႕သာ အ လုပ္ဆင္းရတာမို႔ လူနည္းနည္းေလးသာ အလုပ္ ဆင္းသည့္အတြက္ ကင္(န္)တင္းတြင္ ခါတိုင္းပံုမွန္ေရာင္း ေနက် ထမင္းေရာင္းသူမလာပါ...။ သို႔ေသာ္လည္း ကိစၥမ႐ွိ...။ ဒီလိုေန႔မ်ိဳးတြင္ ကိုယ္စားခ်င္သည့္ အစားအ ေသာက္ကို အျပင္တြင္ သြား၀ယ္ေပးတတ္ေသာ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ေယာက္ကို မွာလိုက္႐ံုသာ...။ ေန႔ခင္း၊ ေန႔ခင္းေန႔လည္ပိုင္းမ်ားတြင္ ထမင္းေၾကာ္၊ ေခါက္ဆြဲေၾကာ္ စသည္တို႔ကို မစားခ်င္သည့္အတြက္ ႐ိုး႐ိုးထမင္းႏွင့္ ဟင္းတစ္ခုခုသာ၀ယ္လာေပးဖို႔ သူမွာမိသည္။

ကင္(န္)တင္းကို သူေရာက္ခဲ့ေတာ့ အခ်ိဳ႕သူငယ္ခ်င္းမ်ား၊ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္မ်ားက စားပင္ေနၾကေလၿပီ....။

ထမင္းသြား၀ယ္ေပးခဲ့ေသာ သူငယ္ခ်င္းကို က်သင့္ေငြေပးၿပီး သူ႔အတြက္၀ယ္လာသည့္ေဖာ့ထမင္း ဘူးေလးကိုယူ...၊ ေနာက္ (ကင္(န္)တင္းေလးတြင္ လူ႐ွင္းေနပါလွ်က္) ေခ်ာင္က်က်ေနရာ႐ွိစားပြဲေလးတြင္ ဖုန္းအစုတ္ေလးမွ သူသိပ္ကို ႏွစ္သက္လြန္းေသာ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ကို ခပ္တိုးတိုးေလးဖြင့္....၊ ေရဘူးေလးကို အနားမွာခ်ရင္း ထမင္းစားဖို႔ သူျပင္မိသည္။

ေဖာ့ထမင္းဘူးေလးကို ဖြင့္ၾကည့္လိုက္မိ္ေတာ့ သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ သူ႐ိႈက္မိ၏။ ေဖာ့ထမင္းဘူးေလးထဲတြင္ ဘာအ႐ြက္ ကိုေၾကာ္ထားမွန္းမသိေသာ အ႐ြက္ေၾကာ္မက်က္တစ္က်က္ အနည္းငယ္...၊ ပင္လယ္ငါးေၾကာ္ ခပ္ေပ်ာ့ေပ်ာ့ တစ္ေကာင္ႏွင့္အတူ၊ အလတ္စားဆန္ (ဆန္ေစ့ခပ္တိုတိုေလးမ်ားႏွင့္)ခ်က္ထားေသာ ဆိုင္ ခ်က္ ထမင္းျဖဴျဖဴေလးမ်ားသာ....။ အျခား ဘာဆို... ဘာမွမပါ...။

“ဘာမွေ႐ြးခ်ယ္စရာမ႐ွိေသာ အေျခအေနတစ္ခုတြင္ ဇီဇာေၾကာင္ေနဖို႔အတြက္ အခြင့္မ႐ွိ ”... ဟု  ယူဆခဲ့ထားမိေသာ သူ႔အ ေတြးအတိုင္း ထိုထမင္းဘူးထဲမွ ထမင္းဟင္းမ်ားကို ၀င္သေလာက္စားဖို႔ သူဆံုးျဖတ္လိုက္၏။ ဟင္း႐ြက္ေၾကာ္ကို အနည္းငယ္ခပ္စားၾကည့္မိေတာ့ (သူအလြန္မုန္းလွသည္႔) အနံ႔ျပင္း လြန္းေသာ ၾကက္သြန္ျဖဴအနံ႔မ်ားမႊန္ေနသည္မို႔ ဟင္း႐ြက္ေၾကာ္ကို မစားေတာ့ဖို႔ဆံုးျဖတ္လိုက္ရင္း.... ေဘး သို႔တြန္းဖယ္လိုက္မိသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ငါးေၾကာ္ႏွင့္ထမင္းသာစားေတာ့မည္... ဟု ေတြးရင္း ငါးေၾကာ္ကိုဇြန္း ႏွင့္ထိုးၾကည့္မိေတာ့ ပင္လယ္ငါးေၾကာ္က ေပ်ာ့စိစိႏွင့္....။ ထံုးစံအတိုင္း ငါးေၾကာ္မွ အသားတခ်ိဳ႕ကို ဇြန္းႏွင့္ အနည္းငယ္ဖဲ့ရင္း ေျခေထာက္နားမွာ အစာလာေတာင္းေနေသာ (သူခ်စ္သည့္) ေၾကာင္ကေလးမ်ားကို အ ရင္ခ်ေကၽြးရင္း သူပါနည္းနည္းျမည္းၾကည့္မိေတာ့ ငါးေၾကာ္က လံုး၀မက်က္ပါ...။ ၫႇီစို႔စို႔ႏွင့္၊ ျပဳတ္ထားတာ ထက္နည္းနည္းပဲသာမည္ သူထင္ပါသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ႀကိဳးစားၿပီးစားရန္ ဆံုးျဖတ္ၿပီးထားတာမို႔ ငါးေၾကာ္ကို အနည္းငယ္ဖဲ့ရင္း ထမင္းတစ္ဇြန္းခပ္ကာ သူစားလိုက္မိသည္။ ပါးစပ္ထဲတြင္ သူ၀ါးလိုက္မိေသာ ထမင္းတစ္လုပ္က လံုး၀မနပ္ပါ။ ေသေသခ်ာခ်ာ သူၾကည့္မိေတာ့ ထမင္းဘူးထဲမွ ထမင္းတခ်ိဳ႕က ဆန္ေစ့သိပ္မေပ်ာက္၊ ေျပာရမယ္ဆိုလွ်င္ လံုး၀မနပ္...။

အားတင္းၿပီး....... သူဆက္စားမိေတာ့ ႏွစ္လုပ္၊ သံုးလုပ္ထက္ ပိုမ၀င္ႏိုင္ေတာ့ပါ...။ ထို႔ေၾကာင့္ ထမင္းဘူး ေလးကို (၀ယ္လာေပးေသာ သူငယ္ခ်င္း ကင္(န္)တင္းမွမထြက္ခင္အထိ ဒီအတိုင္းဖြင့္ထားကာ အခ်ိန္ဆြဲေနၿပီးမွ) သူ အမႈိက္ပံုးထဲထည့္ လိုက္မိေတာ့သည္။ ဆက္စားဖို႔ လံုး၀မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့တာမို႔ပင္ျဖစ္ပါ သည္။

တစ္ခါတစ္ရံတြင္ အဆင္မေျပျဖစ္စရာ အေျခအေနႏွင့္အေၾကာင္းတရားမ်ားသည္ မယံုၾကည္ႏိုင္ ေလာက္ေအာင္ပင္တိုက္ ဆိုင္ေနတတ္ပါသည္။

~~~~@@@~~~~

ေန ေလးနာရီေလာက္က်ေတာ့ သူ႔အစာအိမ္က မခံမရပ္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ဆာေလာင္လာေလ ေတာ့၏။ အလုပ္လုပ္ ေနရတာလည္း အားမ႐ွိေတာ့သလိုပင္...။ ထို႔ေၾကာင့္ ညေန ေလးနာရီခြဲ လက္ဖက္ ရည္ေသာက္ဆင္းခ်ိန္တြင္ ကင္(န္)တင္း႐ွိ အေႂကြေစ့ထည့္ကာ ၀ယ္ရေသာေခါက္ဆြဲ ေျခာက္ဘူးေရာင္း သည့္စက္မွ ေခါက္ဆြဲေျခာက္ဘူးတစ္ဘူး သူ၀ယ္မိ၏။ အေႂကြေစ့အားလံုးေပါင္း မေလး႐ွားရင္းဂစ္ တစ္က်ပ္ ႏွင့္ျပားခုႏွစ္ဆယ္တိတိပင္...။ (ျပားေျခာက္ဆယ္တန္ နက္(စ္)ေကာ္ဖီ သံုးခြက္ေလာက္ ေကာ္ဖီစက္မွေနၿပီး၀ယ္ေသာက္ လို႔ရပါသည္၊။ း))


အေႂကြေစ့ထည့္...၊ သူစားခ်င္တဲ့ ေခါက္ဆြဲအမ်ိဳးအစားပံုေလး ျပ ထားေသာေနရာေလးမွ ခလုပ္ကေလးကိုႏွိပ္လိုက္ေတာ့ ‘ဂလံုး’ ဆိုေသာ ျမည္သံေလးႏွင့္အတူ ေခါက္ဆြဲေျခာက္ဘူး ေလးျပဳတ္ က်လာသံက သူ႔နားထဲတြင္ခ်ိဳၿမိန္လြန္းလွေနခဲ့ရသလိုလို....။ အ ေလာတႀကီးႏွင့္ ေခါက္ဆြဲေျခာက္ဘူးေလးကို ဖြင့္...၊ သူ႔ထံုးစံအ တိုင္း အရသာအထုတ္ကေလးကို ေဘးဖယ္ရင္း ကင္(န္)တင္း႐ွိ ေရပူ၊ ေရေအးစက္ေလးမွ ေရပူခလုပ္ကိုဖြင့္ရင္း ဘူးထဲမွေခါက္ ဆြဲေျခာက္မ်ားကို ႏွစ္ခါေဆးမိ၏။ ေနာက္... အရသာအထုတ္ ေလးကိုေဖာက္ထည့္ရင္း ဘူးထဲမွာအသင့္ပါသည့္ ေကာ္ခက္ ရင္းေလးႏွင့္ ေမႊေႏွာက္ကာအဖံုး ျပန္ပိတ္၊ သံုးမိနစ္ေလာက္ သူ ေစာင့္.......။

ေနာက္ေတာ့ ပူပူေႏြးေႏြး ေခါက္ဆြဲျပဳတ္ကို ေကာ္ခက္ရင္း ေလး ျဖင့္ သူခပ္စားမိသည္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ ေခါက္ဆြဲျပဳတ္ကို သိပ္မစားျဖစ္ေပမယ့္ ဒီတစ္ခါစားလိုက္ရေသာ ေခါက္ဆြဲျပဳတ္ရဲ႕အရသာက သူ႔ပါးစပ္ထဲတြင္ ခ်ိဳၿမိန္လြန္းလွစြာ...၊ အရသာ႐ွိလြန္းလွစြာျဖင့္...။ ေခါက္ ဆြဲျပဳတ္မ်ားကိုခပ္စားရင္း တစ္ခါတစ္ခါ ဘူးထဲမွ ေခါက္ဆြဲျပဳတ္ရည္မ်ားကိုပါ ေမာ့လို႔ ေသာက္မိျပန္သည္။ စိတ္ထဲမွေန အရသာ႐ွိလိုက္တာ.... ဟုထင္မိလိုက္တာလည္း အခါခါ....။

တစ္ေယာက္တည္း ၿမိန္ယွက္စြာစားေနရင္း ေခါက္ဆြဲျပဳတ္ဘူးေလးကုန္ခါနီး (သံုးပံုတစ္ပံုေပ်ာ့ေပ်ာ့ ေလာက္သာက်န္ေနေတာ့သည့္)အခ်ိန္တြင္ ကင္(န္)တင္းကို အနည္းငယ္ေနာက္က်မွဆင္းလာေသာ သူ ငယ္ခ်င္းညီေလးတစ္ေယာက္ ေရာက္လာသည္။ ေနာက္... သူ႔နံေဘးတြင္၀င္ထိုင္ရင္း...... ေမး၏။

“အစ္ကိုႀကီး..... ေခါက္ဆြဲေျခာက္ဘူးက အိမ္ကယူလာတာလားဗ်”.......

“မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ....၊ ဟိုစက္ကေန၀ယ္ထားတာ...၊ ဘာတုန္း...... မင္းစားခ်င္လို႔လားကြ...၊ အစ္ကို႔မွာ အ ေႂကြေစ့ေတြ႐ွိေသးတယ္”.......

ေခါက္ဆြဲေျခာက္ဘူး၀ယ္ခဲ့ေသာ စက္ကို ေမးေငါ့ျပရင္း သူျပန္ေမးမိေတာ့ ထိုညီေလးက ေခါင္းယမ္းျပ သည္။ ‘မစားခ်င္ပါ ဘူး အစ္ကိုႀကီးရာ’..... ဟုေျပာရင္း.... သူ႔ေ႐ွ႕မွ စားလက္စေခါက္ဆြဲေျခာက္ဘူးေလးကို ယူၿပီး.. ဖင္ေျမႇာက္ၾကည့္ေလ၏။ ေနာက္... သူ႔ကို ျပရင္းေျပာသည္။

“ေတြ႔လား... အစ္ကိုႀကီး....၊ ဒီစက္ထဲက ေခါက္ဆြဲေျခာက္ဘူး တခ်ိဳ႕က expire ျဖစ္ေနတာဗ်....။ အဲ့ဒါ ေၾကာင့္မို႔လို႔ အစ္ကိုႀကီးကို အိမ္ကယူလာတာလားလို႔ ေမးၾကည့္တာ”......

ထိုညီေလးေျပာမွပင္ သူေသခ်ာၾကည့္မိေတာ့သည္။ ဟုတ္၏။ ေခါက္ဆြဲေျခာက္ဘူးေလးဖင္တြင္ပါသည့္ ေနာက္ဆံုးစား သံုးသင့္သည့္ရက္စြဲသည္ (အခုလက္႐ွိရက္ႏွင့္တြက္ၾကည့္လွ်င္) ႏွစ္လေလာက္ လြန္ေနခဲ့ ေလၿပီ......။ နေမာ္နမဲ့ႏိုင္လြန္း လွေသာကိုယ့္အျဖစ္ကို ႐ွက္ကိုး႐ွက္႐ွက္ကန္းျဖစ္ကာ ကေယာင္ကတမ္း ျဖင့္ ေခါက္ဆြဲကို နည္းနည္းထပ္ခပ္စားမိျပန္၏။ ေခါက္ဆြဲေျခာက္ဘူးေလးအတြင္းမွ ေခါက္ဆြဲျပဳတ္ပူပူ ေႏြးေႏြးေလးမ်ားရဲ႕အရသာက မေျပာင္းလဲေသး....။ သူ႔ပါးစပ္တြင္း ေကာင္းေနဆဲပင္.....။ သို႔ေသာ္.......

~~~~@@@~~~~

“လူတို႔၏ စိတ္သည္ ဆန္းၾကယ္လြန္းလွသည္”.....ဟု သူထင္မိ၏။ ေစာေစာက စားေနခဲ့မိေသာ ေခါက္ဆြဲျပဳတ္၏ဇစ္ျမစ္ကို မသိခင္အခ်ိန္အထိသူ႔စိတ္ထဲတြင္ ဘာခံစားခ်က္မွမ႐ွိပဲ ႏွစ္သက္စြာ စားသံုးေန ခဲ့မိေသး၏။ သို႔ေသာ္ သက္တမ္းလြန္ေန၍ မေကာင္းမွန္း၊ မစားသင့္ေတာ့မွန္း သိသည့္အခ်ိန္တြင္ (မိနစ္ ပိုင္းမွ်သာျခားနားခဲ့သည့္အခ်ိန္တြင္) အရသာျခင္းတူေနခဲ့ပါလွ်က္ သူ႔စိတ္ထဲတြင္ မယံုၾကည္ေတာ့သလို လို....။ ေနာက္.... ေခါက္ဆြဲျပဳတ္ရဲ႕ေနရာတြင္ အျခားသက္႐ွိ၊ သက္မဲ့မ်ား၏ အေနအထား၊ အမူအက်င့္၊ စိတ္ေနစိတ္ထား... စသည္တို႔ကို (သူ႔ထံုးစံအတိုင္း) အစားထိုးကာ ျမင္ေယာင္ၾကည့္မိရင္း ေျခလွမ္းမ်ားက သူႏွင့္မနီးမေ၀း႐ွိ အမႈိက္ပံုးဆီသို႔ ဦးတည္ေနခဲ့မိေတာ့ေလသည္။ အရသာေကာင္းေနေသးေသာ္လည္း ဆက္မစားျဖစ္ေတာ့ေသာ (ဆက္စားဖို႔ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ေသာ၊ ဆႏၵမ႐ွိေတာ့ေသာ)လက္က်န္ေခါက္ဆြဲ ေျခာက္ဘူးေလးအား....... အမႈိက္ပံုးထဲသို႔ ထည့္ၿပီးလႊင့္ပစ္လိုက္ရန္ အတြက္သာ.......။         ။

                         ~~~~~@@@~~~~~@@@~~~~~@@@~~~~~

==============================================================
တစ္ကယ္ႀကံဳခဲ့၊ ေတြးမိခဲ့ရတဲ့ အျဖစ္ေလးပါ......။playerမွာတင္ထားတဲ့ ဆရာထီးရဲ႕ “တစ္ေယာက္ ေသာသူအနမ္း”ဆို တဲ့သီခ်င္းေလးက အဲ့ဒီေန႔က နားေထာင္ျဖစ္ခဲ့တဲ့သီခ်င္းေလးပါပဲခင္ဗ်ာ......း)) အိမ္ သိပ္မလည္ျဖစ္ႏိုင္ခဲ့ရပဲ ေပ်ာက္ေနမိလို႔ အားလံုးကို သတိရေနမိပါတယ္......။ ပံုေလးကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ေခါက္ဆြဲဘူး၀ယ္ခဲ့တဲ့ ကင္(န္)တင္းက စက္ေလးပါ...။
==============================================================

ခ်စ္ျခင္းအားျဖင့္........

ဏီလင္းညိဳ


Saturday, May 1, 2010

အေျဖ




၀င္လုဆဲဆဲေနေရာင္ျခည္တန္းမ်ားက ကန္ေရျပင္ထက္တြင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ရီမႈန္စြာ က်ဆင္းေနခဲ့ေလသည္။ တစ္ သုန္သုန္တိုက္ခတ္ေနခဲ့ေသာ ေလေျပညင္းမ်ားကမူ ကန္ေရျပင္ကိုျဖတ္သန္းတိုက္ခတ္လာ ခဲ့ရေသာေၾကာင့္ ေအးျမေနခဲ့၏။ ထို႔အတူ ကန္ေဘာင္အစပ္တြင္ ၀င္ခါနီးေနလံုးႀကီးကို ရပ္တန္႔ကာ ၿငိမ္သက္ ေငးေမာေနမိ ေသာ သူႏွင့္သူမတို႔ရဲ႕ အ၀တ္မ်ားကိုလည္း တစ္ဖ်တ္ဖ်တ္လႈပ္ခါေနေစခဲ့ေလ သည္။ သူမရဲ႕ ဆံပင္႐ွည္႐ွည္ ေလးမ်ားကေတာ့ ေလထဲတြင္ တစ္လြင့္လြင့္၀ဲပ်ံလွ်က္....။


“ေန၀င္ကာနီးအခ်ိန္က လွလိုက္တာေနာ္ ေမာင္”...

နံေဘးမွ သူမရဲ႕စကားကိုေထာက္ခံစြာ အသာ အယာၿပံဳးရင္း သူေခါင္းၿငိမ့္ျပလိုက္မိသည္။ ေနာက္ သူမဖက္ကိုငဲ့ၾကည့္မိေတာ့ သူမရဲ႕မ်က္ႏွာေလးက ကန္ေရျပင္၏ ဟိုးအေ၀းဖက္ တစ္ေနရာဆီကို ေငးေမာေနဆဲပင္...။ ေစာေစာက သူၿပံဳးကာေခါင္း ၿငိမ့္ျပလိုက္သည္ကိုပင္ သူမ ျမင္ပံုမရပါ...။ ထို႔ ေၾကာင့္ ႏႈတ္မွအသံထြက္ကာ သူ ထပ္ေျပာလိုက္မိ သည္။

“အင္း..... ဟုတ္ပါတယ္ဗ်ာ...၊ သိပ္လွတာပဲ”......

သူ႔စကားေၾကာင့္ သူမက လွည့္မၾကည့္ေသးပဲ ေခါင္းၿငိမ့္ျပ၏။ ထို႔ေနာက္......

“ဒါေပမယ့္လည္း.... ေမာင္ရယ္”.......

“ဒါေပမယ့္.... ဘာျဖစ္လို႔လဲဗ်ာ”.......

စိုးရိမ္စြာေမးလိုက္မိေသာ အေမးစကားေၾကာင့္ သူမမ်က္ႏွာေလးက သူ႔ဖက္ကိုလွည့္လာသည္။ ေနာက္ေတာ့ ႏႈတ္ခမ္းေလးမ်ားသာမက မ်က္၀န္းေလးမ်ားပါ ရီေ၀၊ ႏူးညံ့စြာၿပံဳးရင္း.....

“စကားေျပာတိုင္း.... အဲ့ဒီလို ဗ်ာ.... ဗ်ာ... နဲ႔ ထည့္ေျပာတတ္တဲ့ေမာင့္ကို.....၊ ကၽြန္မ သိပ္ခ်စ္တဲ့ ေမာင့္ကို ဒီ လိုတစ္ေယာက္တည္းထားရစ္ခဲ့ရၿပီး ကိုယ့္အိမ္ကိုယ္ျပန္သြားရတာ..... ၀မ္းနည္းလြန္းလို႔ပါ”......

သူ႔ရင္ထဲတြင္ အျပာေရာင္ျမစ္ကေလးတစ္စင္း ကန္႔လန္႔ျဖတ္စီးဆင္းသြားသလိုခံစားလိုက္ရ၏။ သူ႔ႏႈတ္ခမ္းအ စံုသည္လည္း ၿပံဳးေနမိလိုက္သည္။ သို႔ေသာ္..... သူမကိုယ္သူမ ‘ကၽြန္မ’ ...ဟု နာမ္စားသံုးတတ္ၿပီး၊ သူ႔ကို ‘ေမာင္’... ဟု ျမတ္ျမတ္ႏိုးႏိုးေခၚတတ္ေသာ သူမကိုလည္း ခုလိုအိမ္ျပန္ခ်ိန္မ်ားတြင္ တစ္ေယာက္တည္း အိမ္ ျပန္လႊတ္လိုက္ရတိုင္း သူ႔ရင္ထဲမွာ ခပ္ဖြဖြ၊ ေဆြးျမျမျဖစ္က်န္ရစ္ေနခဲ့ရၿမဲဆိုတာကို ေျပာျပမေနျဖစ္ေတာ့ပါ...။ သူႏွင့္ သူမတို႔ႏွစ္ေယာက္ နီးစပ္ႏိုင္ဖို႔ရာ သူႀကိဳးစားေနခဲ့တာ အခ်ိန္နဲ႔ အမွ်ပါပဲျဖစ္ပါသည္။ တစ္ခြန္းေတာ့ သူ ျပန္ေျပာျဖစ္မိ၏။

“ေမာင္လည္း..... အတူတူပါပဲဗ်ာ”......

သူ႔စကားေၾကာင့္ မ်က္လံုးေလးမ်ား ႐ႊန္းလဲ့ရီေ၀စြာျဖင့္ သူမက စိုက္ၾကည့္ေနေလ၏။ ေနာက္ သူ႔လက္ဖ၀ါး တစ္ဖက္ကို ခပ္ဖြဖြဆြဲကိုင္လိုက္ရင္း.....

“ေမာင္..... ကၽြန္မက ေခ်ာရဲ႕၊ လွရဲ႕လားဟင္”.....

မထင္မွတ္ထားေသာေမးခြန္းေၾကာင့္ ဟက္ခ,နဲတစ္ခ်က္ သူရယ္လိုက္မိေတာ့ ႐ွက္ေသြးရိပ္တခ်ိဳ႕ သူမ မ်က္ ႏွာေပၚတြင္ ေပစြန္းသြားတာေတြ႕လိုက္ရသည္။

“ဒီေမးခြန္းကို ဘာလို႔ေမးရတာလည္းဗ်ာ”.....

ျပန္ေမးလိုက္ေသာ သူ႔စကားေၾကာင့္ သူမက ေခါင္းကို ညင္သာစြာ ရမ္းခါသည္။ ေလထဲတြင္ သူမရဲ႕ဆံပင္ ေလးေတြ ပိုလို႔ ေမ်ာလြင့္ပါသြားျပန္ေလ၏။

“ဟင့္အင္း..... ေျဖပါေမာင္ရဲ႕....၊ ကၽြန္မက ေခ်ာရဲ႕၊ လွရဲ႕လားလို႔”.....

“ဟင့္အင္း”......

ေခါင္းယမ္းကာ သူျပန္ေျဖလိုက္မိေတာ့ သူမရဲ႕မ်က္ႏွာေလးက ေနထိပန္းေလးတစ္ပြင့္လို ႏြမ္းခ,နဲျဖစ္သြားရ သည္။ ဒါကို သူျမင္ေသာ္လည္း မ်က္ႏွာလႊဲလိုက္ရင္း ကန္ေရျပင္ဖက္ဆီကို ေမွ်ာ္ေငးကာ ၾကည့္ေနမိလိုက္၏။ တစ္ကယ္လည္း သူ မညာပါ...။ အမွန္အတိုင္းေျဖခဲ့လိုက္မိျခင္းသာ...။

“ကၽြန္မနဲ႔ေရာ.... အတူတူမေနခ်င္ဘူးလားဟင္... ေမာင္”.......

“ဟင့္အင္း”......

သူမမ်က္ႏွာကို လွည့္မၾကည့္ေသးပဲ ႏႈတ္မွအသံထြက္ကာ ေခါင္းယမ္းရင္း သူျပန္ေျဖမိျပန္သည္။ သူ႔ျပန္ေျဖ သံအဆံုးတြင္ ေစာေစာကတည္းက ေလတိုးသံသဲ့သဲ့မွလြဲၿပီး တိတ္ဆိတ္ေနခဲ့ေလေသာပတ္၀န္းက်င္မွာ ပိုမို တိတ္ဆိတ္လို႔သြားသည္ထင္ရ၏။ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာတဲ့အထိ သူမဆီကေန ဘာစကားသံမွထပ္ထြက္မလာ ခဲ့တာမို႔ မ်က္ႏွာကို သူမ႐ွိရာဖက္သို႔ လွည့္လိုက္မိသည္။ သူျမင္လိုက္ရေသာ သူမရဲ႕မ်က္ႏွာေလးေပၚတြင္ အ နီေရာင္ ႏႈတ္ခမ္းေလးမ်ားက တစ္ဆတ္ဆတ္တုန္ယင္လႈပ္႐ွားစြာ...၊ ေနာက္... မ်က္၀န္း၀ိုင္း၀ိုင္းေလးရဲ႕အ ေျခတြင္လည္း ေငြ႕ရည္ဖြဲ႕ကာ နီျမန္းစြတ္စိုစ,ျပဳေနခဲ့ေလၿပီ....။ သူ သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ႀကိတ္႐ိႈက္လိုက္ရင္း သူမကို ေငးၾကည့္ေနမိဆဲခဏ......

“ကဲ.... ဒါဆို ေမာင့္ဘ၀ထဲကေန ကၽြန္မ အၿပီးအပိုင္ ေက်ာခိုင္းထြက္ခြာသြားခဲ့မယ္ဆိုရင္ေရာ... ေမာင္ ငိုမွာ လား”......

“ဟင့္အင္း..... ဗ်ာ”......

သူ႔ရဲ႕ ခပ္ျပတ္ျပတ္ျငင္းဆန္စြာ ျပန္ေျဖလိုက္သံအဆံုးတြင္ သူမ၏မ်က္၀န္းအေျခမွာ ခိုတြယ္ေနခဲ့ေလေသာ မ်က္ရည္စက္တခ်ိဳ႕ ပါးျပင္ေပၚကိုေလွ်ာခ,နဲ လိမ့္ဆင္းသြားတာ ေတြ႕လိုက္ရသည္။ သူ႔ရင္ထဲတြင္ ဆစ္ခ,နဲ တစ္ခ်က္နာသြားသလိုပင္....။ ထို႔ေၾကာင့္ သူတစ္ခုခုထပ္ျပန္ေျပာဖို႔ ႀကိဳးစားေနလိုက္မိဆဲခဏတြင္ သူမက သူ႔ကိုေက်ာခိုင္းလိုက္သည္။ ေနာက္... ေ႐ွ႕တည့္တည့္မွ သူႏွင့္ဆန္႔က်င္ရာအရပ္ဆီသို႔ ဦးတည္ကာ ခပ္ျဖည္း ျဖည္း ညင္သာစြာ လွမ္းေလွ်ာက္သြားေနေလေတာ့၏။ ‘သူမ တစ္ကယ္ပဲ အိမ္ျပန္ေတာ့မွာလား’....။ ရင္ထဲမွ ေနေတြးလိုက္မိသည္။ စိတ္ထဲမွေနၿပီးေတာ့လည္း သူမရဲ႕ေျခလွမ္းေတြကို လိုက္ေရတြက္ေနမိခဲ့၏။ တစ္လွမ္း ......၊ ႏွစ္လွမ္း.....၊ သံုးလွမ္း.....။

ဒီေန႔ညေနခင္းေလးအတြက္ သူႏွင့္သူမတို႔ရဲ႕ႏႈတ္ဆက္စြာ အိမ္ျပန္ခ်ိန္ေလးကို ဒီလိုနည္းမ်ိဳးနဲ႔ အဆံုးသတ္ပစ္ လိုက္ရေတာ့မွာလား.... ဟုလည္း ေတြးမိျပန္ေသး၏။ မျဖစ္ႏိုင္ပါ.....။ လံုး၀ကို သူ႔အတြက္ မျဖစ္ႏိုင္ခဲ့ပါ...။

အေတြးႏွင့္အတူ သူ႔ရဲ႕ခပ္သြက္သြက္ ေျခလွမ္းမ်ားက သူမေနာက္ဆီကို လိုက္ေနမိခဲ့ေတာ့သည္။ သိပ္မၾကာခင္ ခဏေလးအတြင္းမွာပင္ သူမကို မွီလာခဲ့သည္။ ေနာက္ဖက္မွေနၿပီး သူမရဲ႕လက္ကေလးတစ္ ဖက္ကို ညင္သာစြာ သူလွမ္းဆြဲကိုင္လိုက္ေတာ့ လွမ္းေနဆဲသူမေျခလွမ္းေလးေတြ ခဏတန္႔သြားရသည္။ ေနာက္ေတာ့ ေ႐ွ႕ဆက္ေလွ်ာက္ေနျပန္၏။

လက္ကေလးကို လႊတ္မေပးေသးပဲ သူမေဘးမွေနေက်ာ္တက္လိုက္ၿပီး အေ႐ွ႕တြင္ သူပိတ္ရပ္လိုက္ေတာ့ သူ မရဲ႕ေျခလွမ္းေလးေတြ ရပ္တန္႔သြားရေတာ့သည္။ သူသိပ္ျမတ္ႏိုးတြယ္တာလြန္းရေသာ သူမရဲ႕မ်က္ႏွာ ေလး ကို ၾကင္နာ သနားျခင္းမ်ားစြာျဖင့္ ေငးၾကည့္မိလိုက္ေတာ့ မ်က္ရည္ေတြက သူမရဲ႕မ်က္၀န္းေတြထဲမွာ၊ ပါးျပင္ ေပၚမွာ... ေနရာအႏွံ႔ သိပ္သည္းစြာေနရာယူထားၾကတာ ေတြ႕ရ၏။

သူ လံုး၀မၾကည့္ရက္ေတာ့ပါ.....။ လက္ထဲမွ သူမရဲ႕လက္ဖ၀ါးေလးကိုအေပၚသို႔ အသာအယာေျမႇာက္ယူခဲ့ လိုက္ၿပီး လက္ဖမိုးေလးကို သူ႔ႏႈတ္ခမ္းအစံုျဖင့္ ခပ္ဖြဖြ၊ ထိသည္ဆို႐ံုမွ်ေလး တို႔ထိစြာ သူနမ္း႐ိႈက္ လိုက္မိေလေတာ့သည္။ သူ႔အျပဳအမူေၾကာင့္ သူမက ေခါင္းေလးကိုအသာယမ္းရင္း ‘ဟင့္အင္း’... ဟု ႏႈတ္မွ ေန မပီ၀ိုးတ၀ါးညည္းညဴစြာ ျငင္းဆန္ေလေတာ့သည္။ ေနာက္ သူ႔လက္ထဲမွ သူမလက္ဖ၀ါးေလးကို အတင္း႐ုန္းထြက္ရင္း ‘ဖယ္ပါေတာ့..... ေမာင္ရယ္.....၊ ေမာင္ ကၽြန္မကိုမခ်စ္တာ ဒီေန႔ အေသခ်ာဆံုးပါ ပဲ’.... ဟု ေဖ်ာ့ေတာ့၀မ္း နည္းစြာ တုန္ခါသံျဖင့္ ဆို၏။

ထို႔ေၾကာင့္ ႐ုန္းေနေသာသူမလက္ကေလးကိုလႊတ္မေပးပဲ သူ႔ရင္ဘတ္တစ္ဖက္ျခမ္းေပၚတြင္ အသာကပ္တင္ ထားလိုက္မိရင္း.....

“ေမာင္က.... မင္းကို မခ်စ္ဘူဆိုတာ...... ဘယ္သူကမ်ားေျပာခဲ့သလဲဗ်ာ”........

ခံစားခ်က္မ်ားစြာျဖင့္တုန္ခါေနခဲ့ေသာ အသံႏွင့္၊ သူ႔ရင္အံုေအာက္မွလိႈင္းထေနခဲ့ေသာ ႏွလံုးခုန္သံတို႔ကို အ ၾကားအာ႐ံုႏွင့္၊ လက္ဖ၀ါးတို႔မွေနတစ္ဆင့္အတိုင္းသား သူမ သိျမင္ခံစားေနႏိုင္ပါသည္။ သူမ သိပ္မ႐ုန္းေတာ့ ပဲ က်ိတ္႐ိႈက္ကာ ငိုေနေလေတာ့သည္။ ေနာက္ သူမရဲ႕ ေခါင္းကေလးကိုလည္း ငံု႔ေနရင္း မွေန တြင္တြင္ခါေန၏။ သူမကို ျမတ္ႏိုးၾကင္နာလြန္းရစြာ ငံု႔မိုးၾကည့္ရင္း ႏူးညံ့စြာ သူေျပာမိေတာ့၏။

“သာမန္ေယာက်္ားတစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ့ေမာင္က သာမန္မိန္းမျဖစ္တဲ့မင္းကို ခ်စ္တဲ့စိတ္၊ ျမတ္ႏိုးတဲ့စိတ္ သက္ သက္နဲ႔ပဲ ခ်စ္ခဲ့တာပါဗ်ာ....။ မင္းဟာ..... ေမာင္နဲ႔ ခ်စ္ၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ အခု႐ွိေနတဲ့ သာမန္အလွေလး အေၾကာင္းတစ္ခုခုေၾကာင့္ ပ်က္စီး၊ ခၽြတ္ယြင္းသြားရင္ေတာင္မွ ေမာင္က ဆက္ခ်စ္ေနဦး မွာပါပဲ...။ ၿပီးေတာ့ မင္းက ေမာင့္မ်က္စိထဲမွာသာ ခ်စ္လို႔ လွေနတာေလဗ်ာ....။ အဲ့ဒါေၾကာင့္ မင္းက ေခ်ာရဲ႕၊ လွရဲ႕လားလို႔ ေမးခဲ့တဲ့ အခ်ိန္မွာ ေမာင္က ‘ဟင့္အင္း’... လို႔ ေျဖခဲ့တာပါပဲဗ်ာ”.......

သူ႔စကားအဆံုးတြင္ ငံု႔ေနခဲ့ေသာ သူမက ေမာ့ၾကည့္သည္။ သူ သိပ္ခ်စ္ရေသာ သူမရဲ႕မ်က္၀န္း ၀ိုင္း၀ိုင္း ေလးတြင္ မ်က္ရည္စတခ်ိဳ႕က ခိုသီေနခဲ့ၾကဆဲ......။

“ေနာက္ၿပီးေတာ့ မင္းနဲ႔အတူမေနခ်င္ဘူးဆိုတဲ့ အဓိပၸါယ္နဲ႔ ေျဖခဲ့တာမဟုတ္ရပါဘူးဗ်ာ....။ မင္းနဲ႔အတူ ေနခြင့္ ရတာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ အတူေနခြင့္ မရေတာ့တာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ေမာင္ဟာ မင္းကိုစ,ေတြ႕ကတည္းက၊ မင္းနဲ႔ ခ်စ္ခြင့္ရၿပီး ကတည္းက မင္းအတြက္ အၿမဲတမ္း အသက္႐ွင္ေနထိုင္သြားဖို႔ ဆံုးျဖတ္ၿပီးသားမို႔ပဲေလဗ်ာ”.....

ေျပာရင္း. သူမကို ထပ္မံငံု႔ၾကည့္မိျပန္ေတာ့ ႏႈတ္ခမ္းေလးမ်ားက တစ္ဆတ္ဆတ္တုန္ခါေနခဲ့ၾကဆဲ....။ သူမ ကို ခ်စ္ျမတ္ႏိုးျခင္းမ်ားစြာျဖင့္ စိုက္ၾကည့္ရင္း သူဆက္ေျပာမိျပန္သည္။

“ေနာက္ဆံုးတစ္ခုကေတာ့ ေမာင့္ဘ၀ထဲကေန မင္းးအၿပီးအပိုင္ထြက္သြားခဲ့မယ္ဆိုရင္.... ေမာင္ဟာ တစ္ကယ့္ကိုပဲ ႐ွင္လွ်က္နဲ႔ ေသလူလိုျဖစ္သြားရမွာေလ....။ အဲ့ဒီေတာ့ ငိုဖို႔ အင္အားမ႐ွိေတာ့လို႔....၊ မစြမ္း ႏိုင္ေတာ့လို႔ မင္းထြက္သြားရင္ မငိုဘူးလို႔ ေျဖခဲ့တာပါပဲဗ်ာ....။

ဒါေတြအားလံုးဟာ အမ်ားရဲ႕အျမင္မွာ ပိုတယ္ထင္စရာ၊ ရယ္ခ်င္စရာေတြ ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ေနႏိုင္ပါလိမ့္ မယ္..။ ဒါေပမယ့္ ေမာင္သိပ္ခ်စ္ရတဲ့ မင္းအတြက္ေတာ့ ေမာင့္ရဲ႕ မွန္ကန္ေသာ သစၥာစကားပါပဲဗ်ာ....။ ေက်းဇူးျပဳၿပီး ယံုၾကည္ေပးပါေတာ့ ေကာင္မေလးရယ္....။ မင္းနဲ႔ အျမန္ဆံုးနီးစပ္ခြင့္ရဖို႔အတြက္ ေမာင္ႀကိဳးစားေနခဲ့ပါတယ္ .....၊ ႀကိဳးစားေနဆဲပါပဲဗ်ာ”......

သူ႔စကားအဆံုးတြင္ ႐ိႈက္ငင္သံတစ္ခ်က္ႏွင့္အတူ သူမရဲ႕မ်က္၀န္းမွ ေနာက္ဆံုးလက္က်န္မ်က္ရည္တစ္စက္ ပါးျပင္ေပၚသို႔ ခုန္ဆင္းသြားေလေတာ့၏။ သို႔ေသာ္ သူမရဲ႕ မ်က္၀န္းႏွင့္ ႏႈတ္ခမ္းဖ်ားမ်ားကေတာ့ သိပ္ခ်စ္စ ရာေကာင္းလွေသာ အၿပံဳးပြင့္မ်ားျဖင့္ လင္းခ်င္းေတာက္ပလွ်က္ ႐ွိေနခဲ့ေလသည္။ သူ႔ မ်က္၀န္းႏွင့္ ႏႈတ္ခမ္း အစံုသည္လည္း သူမနည္းတူပင္႐ွိေနခဲ့ေပလိမ့္မည္.......။

~~~~~@@@~~~~~

ေန၀င္သြားခဲ့ေလၿပီ.....။
သို႔ေသာ္ အေမွာင္ရိပ္က သန္းမလာခဲ့ေသးပါ....။

ဆည္းဆာေႏွာင္းခ်ိန္မေရာက္ေသးခင္ ညေနရီရီအခ်ိန္ေလးတြင္ အိပ္တန္းျပန္ငွက္ကေလးတခ်ိဳ႕ ေရျပင္အ ထက္မွျဖတ္ပ်ံသြားတာ ေတြ႕ရ၏။ သူႏွင့္ သူမတို႔သည္လည္း မၾကာမီ ကိုယ္စီ ကိုယ့္အိမ္ျပန္ၾကရဦးမည္.....။ ေလေျပညင္းကေတာ့ ပတ္၀န္းက်င္တစ္ခုလံုးတြင္အဆက္မျပတ္၊ အတားအဆီးမဲ့စြာျဖင့္ တစ္သုန္သုန္ တိုက္ခတ္ေနခဲ့ပါသည္။

သို႔ေသာ္ ထိုေလေျပညင္းမွာ ကန္ေဘာင္ထက္မွ တစ္ေယာက္လက္ဖ၀ါးကို တစ္ေယာက္ကေန ၿမဲၿမံစြာဆုပ္ ကိုင္ထားခဲ့ၾကေသာ ခ်စ္သူႏွစ္ဦးရဲ႕ လက္ဖ၀ါးႏွစ္ခုၾကားသို႔ ျဖတ္သန္းကာ ၀င္ေရာက္တိုက္ခတ္ႏိုင္ျခင္း မ႐ိွႏိုင္ခဲ့ပါ...... .။          ။

                       ~~~~~@@@~~~~~@@@~~~~~@@@~~~~~


ပံုေလးကို ဒီေနရာေလးမွ  ယူသံုးပါတယ္ခင္ဗ်ာ....။
==============================================================
ကၽြန္ေတာ့္လက္ကိုင္ဖုန္းေလးထဲကို ဌာနက သူငယ္ခ်င္းညီေလးတစ္ေယာက္ forward လုပ္ၿပီး ပို႔ေပးထား ခဲ့တဲ့ (စာေၾကာင္းေလးေၾကာင္းစာေလာက္ပဲ႐ွိတဲ့) love story, sms ေလးကို အက်ယ္ခ်ဲ႕ ခံစားေရးထား မိေၾကာင္း.... ၀န္ခံအပ္ပါတယ္ခင္ဗ်ာ....။ ဒီက သူငယ္ခ်င္းတခ်ိဳ႕လည္း လက္ခံရ႐ွိဖူးမယ္ထင္ပါတယ္.....။

ေနာက္ၿပီး... သို႔ေသာ္လည္း ၿပီးကတည္းက အခ်စ္၀တၱဳေလးေတြ မေရးျဖစ္တာ ၾကာေနခဲ့လို႔ပါခင္ဗ်ာ....း))
==============================================================

ခ်စ္ျခင္းအားျဖင့္.........

ဏီလင္းညိဳ