အရင္တုန္းကအတိုင္း...

ေဖေဖာ္၀ါရီလကုန္ခါနီးပင္႐ွိေသးေသာ္လည္း ေႏြဦးရာသီ၏သ႐ုပ္အမွန္က ပိုမိုပီျပင္လာခဲ့ေခ်ၿပီ။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕တစ္ခုလံုး ပူျပင္းလွေသာ ေနေရာင္ျခည္ေအာက္တြင္ ပူေလာင္ကၽြတ္ဆတ္ခဲ့ရေလၿပီ။ ၾကည့္ေလ၊ ျမင္ေလရာ အားလံုးကလည္း ေျခာက္ေသြ႔၊ ၾကမ္း႐ွေနခဲ့ၾကေလသေယာင္ပင္။

ထို႔ေၾကာင့္ မနက္ဆယ္နာရီေနာက္ပိုင္း ေန႔လယ္၊ ေန႔ခင္းမ်ားမွာ အေၾကာင္းကိစၥ ေထြေထြထူးထူးမ႐ွိပဲ အျပင္သို႔ ကၽြန္ေတာ္မထြက္ ရဲပါ။ ေနပူခံရမွာ စိုးရိမ္မိတာက တစ္ေၾကာင္း၊ အခုထက္ထိ သိပ္အကင္းမေသႏိုင္ေသးေသာ ကၽြန္ေတာ့္ေရာဂါေဟာင္းေၾကာင့္ တစ္ေၾကာင္းသာ ျဖစ္ပါသည္။

မနက္ဆယ္နာရီေလာက္ကစၿပီး ပူျပင္းတတ္ေသာ ေႏြေနသည္ ညေနငါးနာရီေလာက္မွသာ အားေပ်ာ့သြားတတ္၏။ ေနမ၀င္မီ ထိုအခ်ိန္ေလးမ်ားသည္သာ တကယ့္ကို စိတ္ခ်မ္းေျမ့စရာေကာင္းလွပါသည္။

တစ္ရက္တြင္ ေန႔ခင္းပိုင္း ေမ့ခနဲအိပ္ေပ်ာ္သြားရာမွ ပူေလာင္စြာျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ႏိုးထလာခဲ့သည္။ အခ်ိန္က ညေနေရာက္စျပဳခဲ့ၿပီ။ အိပ္ခန္းထဲမွထြက္ၿပီး အိမ္ေ႐ွ႕မွ ၀ရန္တာေလးတြင္ ကၽြန္ေတာ္ထြက္ထိုင္ေနမိ၏။ ည ေနေစာင္းမို႔ ေႏြေလ႐ူးတို႔က တသုန္သုန္ျဖင့္ တိုက္ခတ္လွ်က္  ႐ွိၾကသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔အိမ္ေ႐ွ႕ လမ္းမေပၚမွ ပိေတာက္ပင္ႏွင့္ ခေရပင္မ်ားက ေလယူရာေနာက္သို႔ လိုက္ပါယိမ္းႏြဲ႔ေနခဲ့ၾကရ၏။ ေလတိုးေသာ အခါ သစ္႐ြက္ေလးေတြ လႈပ္႐ွားသြားၾကပံုမ်ားကို ထိုင္ေငးရင္း သစ္႐ြက္မ်ားအား ေလ တိုးေသာအသံကို ကၽြန္ေတာ္နားစြင့္ေနခဲ့မိသည္။

အိမ္ေ႐ွ႕လမ္းေပၚမွာလည္း ျဖတ္သန္းသြားလာၾကသူသိပ္မ႐ွိလွေသာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္ပတ္၀န္းက်င္ေလးက ထိုခဏအတြင္း ၿငိမ္းခ်မ္းေနခဲ့ရတာ အမွန္ပင္။

သို႔ေသာ္ ေတာ္ေတာ္ၾကာၾကာထိုင္ေနခဲ့ရင္းမွ ကၽြန္ေတာ့္ပတ္၀န္းက်င္၏ ထူးျခားမႈတစ္ခုကို ကၽြန္ေတာ့္ မသိစိတ္ကေရာ၊ သိစိတ္က ပါ စ,တင္ခံစားမိလာေတာ့သည္။ အျခားေတာ့မဟုတ္ပါ။ ေန႔စဥ္ႏွင့္အမွ် ၾကားေနရ ၿမဲျဖစ္ေသာ သီခ်င္းသံမ်ားကို ကၽြန္ေတာ္မၾကား ရေသာေၾကာင့္သာ ျဖစ္ပါသည္။

စကားမစပ္ေျပာျပရမည္ဆိုလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္တို႔အိမ္၏ ပတ္၀န္းက်င္တြင္႐ွိေသာ အိမ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ အင္မတန္မွ ဂီတကိုႏွစ္ ၿခိဳက္ခံုမင္ ျမတ္ႏိုးၾကေသာသူမ်ားဟု ဆိုလွ်င္ရႏိုင္ပါသည္။ ေန႔စဥ္ႏွင့္အမွ်ပင္ ေဆာင္းေဘာက္ႀကီးမ်ားျဖင့္ က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေ လာင္ ဖြင့္တတ္ၾကသည္မွာ တစ္အိမ္မဟုတ္လွ်င္ တစ္အိမ္။ တစ္ခါ တစ္ေလဆိုလွ်င္ေတာ့ ႏွစ္အိမ္ၿပိဳင္၊ သံုးအိမ္ၿပိဳင္ျဖင့္ ေရကုန္ေရ ခမ္း အေလွ်ာ့မေပးစတမ္းပင္ ဖြင့္တတ္ၾကပါေသး၏။

သူတို႔ဖြင့္ၾကေသာ သီခ်င္းေလးမ်ားကို ကၽြန္ေတာ္နည္းနည္းေျပာျပပါမည္။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ေခါင္းရင္းအိမ္ကေတာ့...

“ဒီမွာ တင္းတယ္၊ တင္းတယ္၊ တင္းတယ္၊ တင္းတယ္ေဟ့၊ လူမသိသူမသိ ငါ့မွာ တစ္ေယာက္တည္း ႀကိတ္ကာ”...ဆိုေသာ (ဘာအဓိပၸါယ္ေဖာ္ရမွန္းမသိသည့္) ‘ေအသင္ခ်ိဳေဆြ’၏သီခ်င္းမ်ားကို ဖြင့္တတ္သလို၊ တစ္ခါ တစ္ခါက်ေတာ့...

“ေကာင္းလားအစ္ကို(ေကာင္းတယ္)၊ ေကာင္းလားအစ္ကို(ေကာင္းတယ္)၊ ေကာင္းရင္ ေကာင္းတယ္မွတ္....။ အိမ္ကြင္းေလးကြင္းေလး႐ိုးသြားရင္၊ အေ၀းကြင္းေ၀းကြင္းေျပာင္း”ဟုဆိုေသာ သီခ်င္းမ်ားအား ဖြင့္ေနတတ္ပါေသးသည္။ (ထိုသီခ်င္းအားလည္း ဘယ္လိုအဓိပၸါယ္ေဖာ္ရမည္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ဥာဏ္မမီပါ။)

ေနာက္ၿပီး ဖြင့္တတ္ေသးသည့္ သီခ်င္းက... ကိုရီးယားဂဏန္းစတိုင္ဟု ဆိုၾကေသာ...

“လူလို...စားပါဟဲ့... လူလို... စားပါဟဲ့”... ဆိုသည့္သီခ်င္းပင္။ (ထိုသီခ်င္းအား ကၽြန္ေတာ္ၾကားမိသလို အသံထြက္ၿပီး ေရးျပျခင္း သာ ျဖစ္၏။)

ကၽြန္ေတာ္တို႔ေျခရင္းအိမ္ကေတာ့ ႏွစ္မ်ိဳးစပ္ျဖစ္၏။ တစ္မ်ိဳးမွာ စိုင္းဆိုင္ေမာ၀္ခေရဇီမို႔...

 “ဒီေခါက္ဆြဲ၊ ေကာင္းလြန္းလို႔စားတာလား၊ ဆိုင္႐ွင္ေလးေခ်ာလြန္းလို႔စားတာလား”ဆိုေသာ ႐ွမ္းေခါက္ဆြဲ သီခ်င္းႏွင့္အတူ ရံဖန္ရန္ခါတြင္ေတာ့ အဂၤလိပ္ကေလးအဆိုေတာ္ ဂ်က္စတင္ဘီဘား၏...

“ေဘးဘီ၊ ေဘးဘီ၊ ေဘးဘီအိုးေဟ့”...ဟူေသာ အဂၤလိပ္ ေဘဘီဘိုက္တာ သီခ်င္းမ်ားကို ဖြင့္တတ္ပါ၏။ အဲ... ကၽြန္ေတာ္တို႔ အိမ္ေ႐ွ႕တည့္တည့္ၿခံကေတာ့ တစ္မ်ိဳး။

သူဖြင့္တာကက်ေတာ့ အစံုျဖစ္၏။ ၀ိုင္းစုခိုင္သိန္း၊ ျဖဴျဖဴေက်ာ္သိန္း၊ (စည္ပင္အမႈိက္သိမ္း)၊ ခ်မ္းခ်မ္း၊ (စီးစီး)၊ အိမ့္ခ်စ္၊ (ဆိုင့္ခ်စ္)၊ ရဲေလး၊ ဟဲေလး၊ (သရဲေလး)၊ ႐ွင္း႐ွင္း၊ လင္းလင္း၊ (ဘြင္းဘြင္း)၊ မ်ိဳးႀကီး၊ ၿဖိဳးႀကီး၊ (သူခိုးႀကီး)၊ ေနာေနာ္၊ (ေတာေက်ာ္)၊ သအို၊ (အအို)၊ ဂ်င္းနီ၊ (မိတ္ႆလင္နီ)၊ ဟန္ထြန္း၊ (ငန္ထြန္း)၊ ဥာဏ္လင္းေအာင္၊ (ဥာဏ္တံုးေမာင္)၊ အစ႐ွိသည့္ အဆိုေတာ္မ်ားႏွင့္ က်န္ေသာအဆိုေတာ္ အေတာ္မ်ားမ်ား၏ သီခ်င္းမ်ားကို ထိုအိမ္ေကာင္းမႈျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ျမည္းစမ္းခြင့္ရခဲ့၏။ (မွတ္ခ်က္- ကြင္းစ ကြင္းပိတ္ထဲမွ အဆို ေတာ္နာမည္မ်ားမွာ ေနာင္လာလတၱံ႔ေလေသာ ကာလတြင္ေပၚေပါက္လာမည့္ အဆိုေတာ္မ်ားအတြက္ ကၽြန္ေ တာ္ႀကိဳတင္မွည့္ထားေပးေသာ နာမည္မ်ားျဖစ္ပါ၏။)

ထို႔အျပင္ slow rock, modern rock, heavy rock, pop, alter, punk, rap, r&b, hip- hop အစ႐ွိေသာ ဂီတအမ်ိဳးအစားအစံု အျပင္ အခုေနာက္ပိုင္း ျမန္မာျပည္မွာ ေခတ္စားလာေနေသာ twist ဆိုသည့္ ဂီတအသစ္ကိုပင္ ထိုအိမ္ေကာင္းမႈအေၾကာင္းျပဳ လွ်က္ ကၽြန္ေတာ္သိခြင့္ရခဲ့ပါေသးသည္။ Twist ဆိုသည္မွာ (လူ ၿပိန္းနည္းျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ေတြးသည့္အတိုင္းေျပာျပရလွ်င္) Rap စာသားမ်ားကို လွ်ာခလုတ္တိုက္ေလာက္ေစ ေအာင္ အျမန္႐ြတ္ဆိုျခင္းသည္သာတည္း။ ဥပမာအေနျဖင့္ ထိုအိမ္မွဖြင့္တတ္ သည့္ ေဘာ္ဘီေဆာ့ဆာဆိုသည့္ အဆိုေတာ္အသစ္ေကာင္မေလး၏ သီခ်င္းတစ္ပိုဒ္ကို ကၽြန္ေတာ္ေရးျပပါမည္။

“စြာ၊ စြာ၊ စြာ၊ စြာေတးလန္၊ ငါက ရပ္ကြက္ထဲက လူေတြအျမင္မွာ စြာေတးလန္၊

 စြာ၊ စြာ၊ စြာ၊ စြာေတးလန္၊ ႏႈတ္ခမ္းေပၚမွာ မွဲ႔နဲ႔ေကာင္မေလးက စြာေတးလန္”...ဟူ၍သာ။

(အထက္ပါ သီခ်င္းတစ္ပိုဒ္အား အျမန္ဆံုးေသာေလသံျဖင့္ စာဖတ္သူေမာင္ႏွမမ်ား ႐ြတ္ဆိုၾကည့္ပါေလ။ ဤကား ကၽြန္ေတာ္ခံစား မိေသာ Twist ဆိုေသာ ဂီတပံုစံပင္တည္း။)

ဆက္ေျပာျပပါဦးမည္။ ထိုအေ႐ွ႕အိမ္က ထိုကဲ့သို႔ ဂီတပေဒသာမ်ိဳးစံုျဖင့္ ပတ္၀န္းက်င္အား ေဖ်ာ္ေျဖတတ္သလို သူ႔ေျခရင္းအိမ္ (ကၽြန္ေတာ္တို႔အိမ္ႏွင့္ ဘယ္ဘက္မ်က္ေစာင္းထိုးအိမ္ကလည္း) ေျပာရမယ္ဆိုရင္ မေခလွပါ။ သူလည္း ေဆာင္းေဘာက္စ္အႀကီး ႀကီးျဖင့္ ေဖ်ာ္ေျဖတတ္ပါေသးသည္။

 သို႔ေသာ္ သူတို႔မွာ လူမ်ိဳးျခားမ်ားျဖစ္တာေၾကာင့္ ဖြင့္တတ္သည့္သီခ်င္းမ်ားက....

“သြန္မားခ်ာေရး၊ သြန္မားခ်ာေရး... ဘြန္း..ဘြန္း”...ဟူ၍သာ။ တစ္ခါတစ္ခါျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္မွာ အိႏၵိယ႐ုပ္႐ွင္မ်ားထဲမွ ခ်က္ေပၚေသာ အ၀တ္အစားေလးမ်ားျဖင့္ မင္းသမီးေလးမ်ားအား မ်က္စိထဲ ျမင္ေယာင္လာရမိသည့္ အထိပင္။

ထိုအိမ္အားလံုးမွဖြင့္ေသာ သီခ်င္းသံမ်ားမွာ အက်ယ္ႀကီးေတြမို႔ အိပ္ယာထဲမွေနၿပီး ဇိမ္ႏွင့္ပင္ နားဆင္ခံစား ႏိုင္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ အခုေတာ့ျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္ပတ္၀န္းက်င္ေလးမွာ ထိုသီခ်င္းသံမ်ား တိတ္ဆိတ္လွ်က္ ႐ွိေနခဲ့ၾက၏။ သီခ်င္းသံမ်ားအား ခါတိုင္းလို မၾကားရေသးတာမို႔ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာ တကယ္ပင္ ထူးထူးဆန္းဆန္း ခံစားလာရပါသည္။ သို႔ေသာ္ ေတာင့္တေနတာလားဆိုေ တာ့လည္း မဟုတ္ပါ။ (ကၽြန္ေတာ့္ေရာ ဂါအေျခအေနအရ) ဆူညံလြန္းေသာ အသံမ်ားကို သိပ္မခံစားႏိုင္ေသးတာမို႔ တိတ္ဆိတ္ ၿငိမ္သက္ေနခဲ့ေသာ ဒီအေျခအေနေလးကိုပင္ ကၽြန္ေတာ့္မွာ မက္မက္ေမာေမာ႐ွိေနရပါသည္။ (အခုေနာက္ပိုင္း လူစည္ကားလြန္းေ သာ ေနရာမ်ားကိုေတာင္ ကၽြန္ေတာ္သိပ္မသြားျဖစ္ေတာ့တာ ၾကာခဲ့ၿပီ။)

ေႏြရာသီမွာပူအိုက္ရသည့္အထဲ ထိုကဲ့သို႔ဆူညံသံမ်ားႏွင့္ဆိုေတာ့ ေျပာရမယ္ဆိုလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္မခံစားႏိုင္ပါ။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ့္ အျဖစ္က အျပင္ထြက္ေတာ့လည္း ေနပူ၊ အိမ္မွာေနေတာ့လည္း နားပူဆိုသလိုမ်ိဳး။

ထို႔ေၾကာင့္ ဒီအေျခအေနေလးအား ပ်က္စီးသြားေစရန္ ဘယ္အိမ္ကမွ သီခ်င္းထ,မဖြင့္ပါေစႏွင့္ဟု ကၽြန္ေတာ္ တိတ္တိတ္ေလး ဆုေတာင္းေနလိုက္မိ၏။ ၿပီးေတာ့လည္း ေတြးမိေသးသည္။ အဲ့ဒီအိမ္ကလူေတြ ခရီးေတြ ဘာေတြသြား၊ ဘုရားဖူးေတြဘာေတြ ထြက္သြားၾကၿပီလား...ဟူ၍ပင္။

ထိုင္ေကာင္းေကာင္းႏွင့္ ထိုင္ေနခဲ့ရင္း ညေနငါးနာရီခြဲေလာက္တြင္ ကၽြန္ေတာ္ေကာ္ဖီေသာက္ခ်င္လာမိ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ေကာ္ဖီေဖ်ာ္ ရန္ အိမ္အတြင္းသို႔၀င္ခဲ့လိုက္သည္။ ၿပီးမွ ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ႏွင့္ ၀ရန္တာတြင္ ျပန္ထိုင္ကာ ေႏြရာသီ ညေနခ်မ္းကို ျပန္လည္ခံစားေ တာ့မည္။

အိမ္ထဲသို႔အ၀င္ ဧည့္ခန္း၀နားေရာက္ေတာ့ မွန္ကန္ထဲမွ ကၽြန္ေတာ္ေမြးထားေသာ ေ႐ႊငါးေလးမ်ားက ေရေပၚသို႔တက္လွ်က္ ပါးစပ္ေလးေတြ ဟ,စိ၊ ဟ,စိ လုပ္ေနၾက၏။ ခါတိုင္းဆို သူတို႔႐ွိရာ ကန္အနားသို႔ ကၽြန္ေတာ္ သြားတိုင္း အစာေတာင္းတတ္ၾကစၿမဲမို႔ အစာေတာင္းသည္္ထင္ၿပီး ဘူးထဲမွ ငါးစာအလံုးေလးမ်ားကိုယူကာ နည္းနည္းပစ္ခ်ေပးလိုက္၏။ ငါးကေလးမ်ားက စား၏။ သို႔ေသာ္ ေရေအာက္သို႔ျပန္မငုပ္သြားၾက။

ထို႔ေၾကာင့္ ကန္ထဲသို႔ ကၽြန္ေတာ္ေသခ်ာၾကည့္မိ၏။ ကန္ထဲမွာ ငါးကေလးေတြအတြက္ ကၽြန္ေတာ္တပ္ေပးထားေသာ ေရသန္႔စင္ ရင္း၊ ေအာက္ဆီဂ်င္လႊတ္ေပးသည့္စက္ကေလးမွာ အလုပ္မလုပ္ေတာ့။ ဒါေၾကာင့္မို႔ ငါးကေလးမ်ား ေရေပၚတက္ေနၾကျခင္း ျဖစ္ေ လ၏။

ေအာက္ဆီဂ်င္စက္ကေလး၏ ပလပ္ေပါက္ေနရာကို ကၽြန္ေတာ္စစ္ၾကည့္ေတာ့ အေကာင္းပကတိ၊ မီးခလုပ္ကလည္း ဖြင့္လွ်က္သား။ ထို႔ေၾကာင့္ ဧည့္ခန္းမွာ ထိုင္ေနေသာ အေဖ့ကို ကၽြန္ေတာ္လွမ္းေမးမိ၏။

“မီးျပတ္သြားတာလားရယ္ဗ်”

“ေအးကြ၊ ေန႔ခင္းကတည္းက ျပတ္ေနတာရယ္။ ဘယ္အခ်ိန္ ျပန္လာမလဲမသိဘူး။ အခု ဟိုး...အရင္တုန္းက အတိုင္း အလွည့္က် မီးေပးစံနစ္ကို ျပန္စ,ေတာ့မယ္ဆိုလားမသိဘူး၊ အေဖၾကားမိသလိုပဲကြ”...

“ေကာင္းတယ္။ အဲ့သလို မီးျပတ္ေနမွ ညညဆိုရင္ ညဥ့္နက္သန္းေခါင္အထိ သူ႔ကြန္ပ်ဴတာအစုတ္ေလးဖြင့္ၿပီး ဒင္းစာေတြ တေျခာက္ေျခာက္နဲ႔ ေရးလို႔မရေတာ့မွာ။ ဘယ့္ႏွယ္ေတာ္... ကိုယ့္က်န္းမာေရး ကိုယ္ဂ႐ုစိုက္မယ္ မ႐ွိဘူး။ နားနားေနေနမေနပဲ အားအား႐ွိ တဆြဆြနဲ႔ေရးခ်င္ေနတဲ့ကိုယ္ေတာ္၊ ဘယ့္ႏွယ့္လဲ မွတ္ပလား ဟဲ့”

အေဖ့ေဘးနားမွာ ထိုင္ေနေသာ အေမက ကၽြန္ေတာ့္ကို ခပ္ေငါ့ေငါ့ေျပာရင္း ၿပံဳး၏။ အေဖက အေမ့စကားကို သေဘာက်သလိုျဖင့္ ၿပံဳး၏။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ၿပံဳးမိ၏။

ကၽြန္ေတာ္ၿပံဳးတာက အျခားေၾကာင့္ေတာ့ မဟုတ္။ တကယ္လို႔မ်ား အလွည့္က်မီးေပးစံနစ္ကိုျပန္ၿပီး က်င့္သံုးပါက ကၽြန္ေတာ္ မၾကားခ်င္ေသာ ဆူညံသည့္သီခ်င္းသံမ်ားကို ခါတိုင္းလို ေနကုန္ေနခမ္းၾကားေနရမွာ မဟုတ္ေတာ့ေသာေၾကာင့္ပင္တည္း။ ဒါေၾကာင့္ ေစာေစာတုန္း ဟိုအိမ္ေတြ အသံတိတ္ေနၾကတာကိုး...ဟူ၍လည္း ေတြးလိုက္မိသည္။

စာေရးတာကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ျပႆနာမ႐ွိလွပါ။ ယေန႔အထိတိုင္ ျပန္မေျပာ၊ နားမေထာင္ပဲ ေအးေအးေလးႏွင့္ ကိုယ္လုပ္ ခ်င္ရာကို မျဖစ္ျဖစ္တဲ့နည္းျဖင့္ လုပ္တတ္ေသာ ကၽြန္ေတာ့္အက်င့္အတိုင္း“ကြန္ပ်ဴတာနဲ႔ ေရးလို႔မရလည္း ဗလာစာအုပ္ထဲမွာ ေဘာ ပင္နဲ႔ေရးမွာေပါ့ဗ်ာ”...ဟု စိတ္ထဲမွေန အေမ့ကိုျပန္ေျပာရင္း အိမ္ေနာက္ေဖးသို႔ ကၽြန္ေတာ္၀င္ခဲ့လိုက္ပါေတာ့သည္။

~~~~~@@@~~~~~

ေကာ္ဖီေဖ်ာ္ရင္း ကၽြန္ေတာ့္ထံုးစံအတိုင္း အၿငိမ္မေနႏိုင္ပဲ ႐ွည္႐ွည္ေ၀းေ၀း ေတြးမိျပန္၏။ အခု ျပန္ျဖစ္မည္ထင္ရေသာ (မေသခ်ာေသးေသာ) အလွည့္က် မီးေပးစံနစ္အေပၚ ကၽြန္ေတာ္တို႔မိသားစုက ကိုယ့္အေတြးႏွင့္ကိုယ္ ေက်နပ္ေနႏိုင္ၾကေ သာ္လည္း အျခားေသာ စီးပြားေရးလုပ္ငန္း႐ွင္မ်ားႏွင့္ လူမ်ားကေရာ... ဟူ၍သာ။

ထိုခဏ ေစာေစာက အေဖေျပာလိုက္ေသာ စကားေလးကို ျပန္လည္ၾကားေယာင္လာမိ၏။ ကၽြန္ေတာ့္ ႏႈတ္ခမ္းေတြ ခပ္တြန္႔တြန္႔ ၿပံဳးျဖစ္သြားသည္။ ဘာတဲ့...

“အရင္တုန္းက အတိုင္းပဲ”... ဆိုလား။            ။

~~~~~@@@~~~~~

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

မွတ္ခ်က္- ဒီစာေလးေတာင္မွ မနက္တုန္းကတည္းက မီးျပတ္သြားလို႔ ျပန္လာတဲ့အခ်ိန္ေလး ေကာက္တင္လိုက္ရတာပါခင္ဗ်ာ.... :D

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

ခ်စ္ျခင္းအားျဖင့္....

~ဏီလင္းညိဳ~

၂၈၊ ၀၂၊ ၂၀၁၃။

နံနက္(၀၀း ၄၃)နာရီ။

(ရန္ကုန္- ျမန္မာျပည္)

(အရင္တုန္းကအတိုင္း)