ခ်ာလီႏွင့္ ေဒစီ

ကၽြန္ေတာ္တို႔အိမ္တြင္ အိမ္ေပါက္ေၾကာင္ေလးႏွစ္ေကာင္႐ွိ၏။ အိမ္မွာေပါက္ေသာ္လည္း သူတို႔၏မိခင္ေၾကာင္မႀကီးက ကၽြန္ေတာ္တို႔အိမ္ကမဟုတ္။ ေျခရင္းအိမ္ကျဖစ္၏။ ကေလးမ်ားႏို႔ခြဲၿပီးေတာ့ ေၾကာင္မႀကီးက ေဘးအိမ္ သို႔ျပန္သြားကာ ကေလးႏွစ္ေကာင္အား ကၽြန္ေတာ္တို႔အိမ္မွာ စိတ္ခ်လက္ခ် ထားရစ္ခဲ့၏။ ကေလးမ်ားကလည္း သူတို႔အေမေနာက္မလိုက္သြားၾက။ ကၽြန္ေတာ္တို႔အိမ္မွာသာ ေပ်ာ္က်န္ေနရစ္ခဲ့ၾကသည္။

ေၾကာင္ကေလးႏွစ္ေကာင္မွာ အထီးေလးတစ္ေကာင္၊ အမေလးတစ္ေကာင္ျဖစ္၏။ အိမ္မွာေမြးေသာေၾကာင္ေလးမ်ားမို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔တစ္အိမ္လံုးက သည္းသည္းလႈပ္ခ်စ္ၾကသည္။ နာမည္ေပးျဖစ္ေသာအခါ ကၽြန္ေတာ္က လသားအ႐ြယ္ အထီးေလးအား “ခ်ာလီ”၊ အမေလးအား “ေဒစီ”...ဟု ေပးျဖစ္ခဲ့၏။

ခ်ာလီသည္ တစ္ကိုယ္လံုးျဖဴေဖြးကာ နား႐ြက္ေအာက္ေျခနားတြင္ အနက္ေရာင္အကြက္ေလး ဟိုဘက္ဒီဘက္ တစ္ကြက္စီႏွင့္မို႔ ၾကည့္လိုက္လွ်င္ ပန္ဒါ၀က္၀ံေလးႏွင့္တူလွ၏။ ၀မ္းဗိုက္ေဘးတြင္ အနက္ေရာင္အကြက္အေသးေလးတစ္ကြက္ပါေသး၏။ သို႔ေသာ္ အၿမီးေလးကေတာ့ အမည္းေရာင္။

ေဒစီကေတာ့ သံုးေရာင္စပ္ေၾကာင္မေလးျဖစ္၏။ ၀မ္းဗိုက္ႏွင့္ ေဘးဘက္၊ ေျခေထာက္အားလံုးျဖဴေသာ္လည္း မ်က္ႏွာႏွင့္ ကိုယ္လံုးေပၚမွာ အနက္ႏွင့္ အုန္းခြံေရာင္ကြက္က်ားေလးျဖစ္သည္။ အၿမီးေလးကလည္း သံုးေရာင္စပ္။

ေၾကာင္ကေလးမ်ား လသားအ႐ြယ္တြင္ ညအိပ္ခ်ိန္ေနာက္အက်ဆံုးျဖစ္ေသာ ကၽြန္ေတာ္က ေၾကာင္ကေလးမ်ားအား အျခားအိမ္မွ ေၾကာင္ႀကီးမ်ား လာမကိုက္ေစရန္ ကင္းေစာင့္ရ၏။ ၿပီးလွ်င္ ကၽြန္ေတာ့္အခန္းေျခရင္းမွ ကတ္ထူ စကၠဴပံုးထဲမွာ ေသခ်ာထားသိပ္ရ၏။ နည္းနည္းလရင့္လာေတာ့ ကတ္ထူစကၠဴဘူးကို တိုးမထြက္ႏိုင္ေစရန္ အ ေပၚမွ ေလးပင္ေသာအရာတစ္ခုဖိထားၿပီး သိပ္ရသည္။ သူတို႔အစာစားတတ္ခါစ,အ႐ြယ္ေရာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ စားသမွ်အားလံုးသည္ သူတို႔တစ္၀က္ ကၽြန္ေတာ္တစ္၀က္ခ်ည္းသာ။

ဒါကို အေမကမႀကိဳက္။ ထို႔ေၾကာင့္ သူ႔ေ႐ွ႕တြင္ ကၽြန္ေတာ္မေကၽြး။ စကားမစပ္ေျပာရလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္ထမင္းစားလွ်င္ တစ္ေယာက္တည္းသာ အခန္းထဲမွာ စားတတ္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ အေမမျမင္ေသာ ကၽြန္ေတာ့္အခန္းထဲမွာ  ကၽြန္ေတာ္ ထမင္းစားၿပီဆိုလွ်င္ သူတို႔ေတြက အငမ္းမရ။ သို႔ေပမယ့္ အသားသိပ္မစားေသာ ကၽြန္ေတာ္က မ်ားေသာအားျဖင့္ ဆီျပန္ဟင္းမ်ားႏွင့္ မစားခ်င္လွ်င္၊ လက္ဖက္သုပ္ႏွင့္ထမင္း၊ ထမင္းကိုဆီႏွင့္နယ္ကာ ေျမပဲေၾကာ္ ႏွင့္ စားခ်င္စားတတ္၏။ ထိုအခါမ်ိဳးတြင္ေတာ့ ခ်ာလီတို႔ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္စားဖို႔ မီးဖိုေခ်ာင္မွ ပုဇြန္ေျခာက္ပုလင္းကို အေမမသိေအာင္ဖြင့္ကာ ႏိႈက္ယူၿပီး သူတို႔ကို ေကၽြးရတတ္ၿမဲ။

ဒီလိုႏွင့္ ေၾကာင္ကေလးႏွစ္ေကာင္ ႀကီးလာၾကေတာ့ သူတို႔ရဲ႕မတူညီေသာ၊ ထူးျခားေသာ စ႐ိုက္မ်ားအား ကၽြန္ေတာ္ေတြ႔လာရပါသည္။

ခ်ာလီသည္ ႐ုပ္ကေလးႏွင့္လိုက္ေအာင္ (အထီးေလးတန္မဲ့) ခ်စ္စရာေကာင္းစြာျဖင့္ တစ္အိမ္လံုးမွ လူမ်ားကို အသံမ်ိဳးစံုျဖင့္ ခၽြဲတတ္၏။ ေခၚမေကၽြးပဲႏွင့္လည္း ေတာင္းစားတတ္၏။ သူ႔ကို လူေတြခ်စ္ေအာင္ နည္းမ်ိဳးစံုျဖင့္ ဆြဲ ေဆာင္တတ္၏။ ကၽြန္ေတာ့္ အစ္မႏွင့္ အေမကိုတစ္မ်ိဳး၊ ကၽြန္ေတာ့္အစ္ကိုျပန္လာလွ်င္ အူယားဖားယားေျပးႀကိဳကာ အသံစံုျမည္ဟည္းတတ္သည္က တစ္သြယ္၊ ကၽြန္ေတာ့္အေဖကို ထမင္းစားခ်ိန္တိုင္း ေအာက္ကေန သနားကမားေမွ်ာ္ၾကည့္ကာ အသံျပဳေတာင္းတတ္သည္က တစ္ဖံုျဖင့္ တစ္အိမ္လံုး၏အခ်စ္ကို အပိုင္သိမ္းေလ၏။

ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ဆိုပိုဆိုး၏။ ကၽြန္ေတာ္အျပင္ကျပန္လာလွ်င္ ကၽြန္ေတာ့္အခန္းထဲက စာအုပ္စင္နားမွာ သူကေခြၿပီး ေစာင့္ေနတတ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္၀င္လာတာကို ျမင္လွ်င္ မ်က္လံုးေလးလွန္ၾကည့္မည္။ ၿပီးလွ်င္ မသိခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ကာ မ်က္လံုး ျပန္မွိတ္သြားမည္။ ထိုအခါ ကၽြန္ေတာ္က သူ႔အနားသြားကာ ထိုင္ခ်ၿပီး သူ႔ေခါင္းေလးအား လက္ျဖင့္ပြတ္ရင္း...

“ခ်ာလီေလး၊ သားေလး၊ ဘာလုပ္ေနတာလဲ”.. ဟုေမးမွ သူက မ်က္လံုးေလးကိုဖြင့္၊ သူ႔ကိုယ္ေလးကို တြန္႔လိမ္ေခြ ေခါက္ပ်င္းေၾကာဆန္႔ၿပီး ေခါင္းေလးကို ပက္လက္လွန္လွည့္၊ လည္ပင္းေလးလိမ္ကာ.. “ေညာင္”...ဟု ညဳတုတု အသံျဖင့္ ျပန္ထူးတတ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္က ဆက္ၿပီး...

“သား... ထမင္းစားၿပီးၿပီလား”

“ေညာင္”

“ငါးျပဳတ္နဲ႔စားတာလား၊ ေၾကာင္စာနဲ႔ စားတာလား”

“ေညာင္”

“ဒီေန႔ ဘယ္ေတြ ေလွ်ာက္သြားေသးလဲ”

“ေညာင္”

“ေဒစီေရာ...၊ ညီမေလးေရာ ဘယ္မွာလဲ”

“ေညာင္”

ကၽြန္ေတာ့္ေမးခြန္းမ်ားအား သူနားလည္လား၊ နားမလည္လားေတာ့ မေျပာတတ္။ အထက္ပါအတိုင္း ကၽြန္ေတာ္ တစ္ခြန္းေမးလွ်င္ သူက တစ္ခြန္းျပန္ၿပီး ခၽြဲႏြဲ႔သံျဖင့္ “ေညာင္”တာကေတာ့ သေဘာက်စရာပင္။ အဲ... ေမးတာ အရစ္႐ွည္သြား၍ ေတာ္ေတာ္မ်ားသြား လွ်င္ေတာ့ သူက “ေညာင့္”ဟု (စိတ္မ႐ွည္သလို) သံျပတ္ျဖင့္ ထူးတတ္ျပန္ပါေသးသည္။

ဒါတင္မကေသးပါ။ ကၽြန္ေတာ္က မေမ့မေလွ်ာ့စြာျဖင့္ သူ႔အား...

“လာပါဦး သားေလးရယ္၊ ဒက္ဒီတစ္ခါေလာက္ခ်ီရေအာင္”...ဟုဆိုကာ သူ႔ကိုဆြဲထူလွ်င္ ေပ်ာ့ေခြစြာ လက္ထဲပါလာတတ္၏။ ကၽြန္ေတာ့္ပခံုးေပၚမွာ သူ႔ကိုတင္ၿပီး ကေလးေခ်ာ့သလို သူ႔ေက်ာေလးအား ပြတ္ေပးလွ်င္ သူက ပါးစပ္မွ ညည္းသံ တဟင့္ဟင့္ လုပ္တတ္ေသးျပန္သည္။ ခဏခ်ီၿပီး ျပန္ခ်လိုက္ေတာ့မွ သူလိုရာ ထြက္သြားတတ္ပါသည္။ မခ်ီလွ်င္ စိတ္ေကာက္ကာ ေခၚတိုင္းမ လာေတာ့။ ေပကတ္ကတ္လုပ္ေနတတ္တာမို႔ပင္။ ညပိုင္း အိပ္လွ်င္ ေစာေစာက ကၽြန္ေတာ္ေျပာျပခဲ့ေသာ ေနရာေလးမွာသာ အိပ္ တတ္၏။ တစ္ခါတစ္ေလ ညဥ့္နက္သည့္အထိ ကၽြန္ေတာ္မအိပ္ေသးပဲ စာေရးေနသည္ျဖစ္ေစ၊ ႐ုပ္႐ွင္ၾကည့္ေနသည္ျဖစ္ေစ၊ သူ အိပ္ေနရာမွ ထ,ထ၍ ၾကည့္တတ္၏။ မအိပ္ေသးဘူးလားကြ... ဆိုသည့္ သေဘာမ်ားလားဟု တစ္ခါတစ္ေလ ကၽြန္ေတာ္ ခပ္႐ူး ႐ူးေတြးမိတတ္ပါသည္။

ထိုကဲ့သို႔ေသာ ခ်ာလီအား ကၽြန္ေတာ္အပါအ၀င္ တစ္အိမ္လံုးက ၀ိုင္းခ်စ္ၾကတာ မဆန္းပါ။ ေတြ႔ေသာသူတိုင္းက ေကၽြးခ်င္ၾကတာမို႔ သူ႔မွာ ခဏခဏစားရတတ္၏။

သို႔ေသာ္ ေဒစီကေတာ့ ခ်ာလီႏွင့္ ဆန္႔က်င္ဘက္။ နည္းနည္းႀကီးလာသည့္ အ႐ြယ္မွစၿပီး အခုအခ်ိန္အထိ မနက္ ေျခာက္နာရီ၊ ေန႔ လယ္ ဆယ့္တစ္နာရီခြဲ၊ ည ခုႏွစ္နာရီ ပံုမွန္ သံုးနပ္စာကို စိတ္႐ွည္လက္႐ွည္ေစာင့္ေကၽြးေသာ ကၽြန္ေတာ့္အေဖကိုသာ ခင္တြယ္ ေတာ့၏။ ကၽြန္ေတာ္အပါအ၀င္ က်န္အိမ္သားအားလံုးႏွင့္ ခပ္မွန္မွန္ပင္ေနတတ္၏။ ကၽြန္ေတာ့္အေဖေပါင္ေပၚမွာသာ သူစိတ္လိုလက္ရ တက္ထိုင္တတ္သည္။ က်န္သူ ဘယ္လူမွ သူမအားေခၚ၍ မရ။ လက္ျဖင့္ဖမ္းကာ ေပါင္ေပၚတင္ထားလည္း ခဏသာ။ ၿပီးလွ်င္ ဆင္းသြားတတ္သည္။ ဘယ္သူ႔ကိုမွလည္း အ သံေသးအသံေၾကာင္ျဖင့္ မ်က္ႏွာခ်ိဳမေသြး။ ေကၽြးလွ်င္စားမယ္၊ မေကၽြးလွ်င္ မစားဘူးဆိုေသာ ႐ုပ္မ်ိဳး။ ပြတ္သီး ပြတ္သပ္လည္း မလုပ္။ သူ႔ဟာသူ ေအးေအးေဆးေဆး ေနတတ္၏။ ေခၚေကၽြး လွ်င္လည္း လာခ်င္မွလာ၏။ လာျပန္လွ်င္လည္း မႀကိဳက္ေသာအရာဆို မစားပဲ လွည့္ထြက္သြား၏။ ႀကိဳက္တဲ့ဟာဆိုလွ်င္ေတာ့ စား၏။ ဒါ ေတာင္မွ အငမ္းမရ စားတာမဟုတ္။ ပတ္၀န္းက်င္ကို ခဏၾကည့္ၿပီး အေျခအေနကို အကဲခတ္သလို ၿငိမ္ေနၿပီး မွ ေအးေအးေဆးေဆး စားတတ္တာျဖစ္သည္။ သူ႔ကို ေခၚမေကၽြးပဲ ေတာင္းေသာ ခ်ာလီ့ကိုသာ ေကၽြးေနလွ်င္လည္း သတၱ၀ါပီပီ ေရာေကာေသာေကာျဖင့္ အနားသို႔လာၿပီး ခ်ာလီႏွင့္ေရာကာ မစားတတ္။ အေ၀းမွသာ ခပ္တည္တည္ႏွင့္ လွမ္းၾကည့္ေန တတ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္က မေနႏိုင္၍...

“ေဒစီ... သမီးေလး၊ လာ”... ဟုဆိုမွ အနားသို႔လာကာ သူမအတြက္သပ္သပ္ခ်ေကၽြးေသာ အစာကို စားတတ္ပါ သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေဒစီသည္ ခ်ာလီ့ေလာက္မစားရဟု ကၽြန္ေတာ္ထင္မိ၏။ ဟုတ္သည္၊ ခ်ာလီက ခၽြဲႏြဲ႔ၿပီး ေတာင္း စားတတ္သေလာက္၊ ေဒ စီကေတာ့ ခပ္တည္တည္၊ ခပ္မွန္မွန္ ေနတတ္တာမို႔ပင္ျဖစ္ေလသည္။ ၿပီးေတာ့ ေဒစီ သည္ ခ်ာလီ့ေလာက္ မခၽြဲႏြဲ႔တတ္၍ တစ္အိမ္လံုးတြင္ ကၽြန္ေတာ့္အေဖမွလြဲၿပီး က်န္ေသာသူမ်ား၏အခ်စ္ကို မရဟု ကၽြန္ေတာ္ထင္မိပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္လည္း ကိုယ့္ကိုမကပ္ေလေသာ ေဒစီ့ကို ခ်ာလီ့ေလာက္မခ်စ္မိပါ။ ေျပာရလွ်င္ ငိုတတ္ေသာကေလး ႏို႔ပိုစို႔ရသည္ဟူေသာ စကားပံုအတိုင္းပင္ ျဖစ္မည္ထင္ရ၏။

တစ္ရက္... အိမ္ေ႐ွ႕ဧည့္ခန္းတြင္ မိသားစုစံု၍ ၀ိုင္းထိုင္စကားေျပာေနၾကစဥ္... ခ်ာလီႏွင့္ ေဒစီတို႔ အနားေရာက္ လာၾက၏။ ခ်ာလီကေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း လူအကုန္ကို လိုက္ပြတ္သပ္ ခၽြဲႏြဲ႔ေနသေလာက္ ေဒစီကေတာ့ ခပ္တည္ တည္ပင္ ကၽြန္ေတာ့္အေဖနား ထိုင္ေနခဲ့ေလ၏။ ဒါကို ေခၚတိုင္းမရေလေသာ ကၽြန္ေတာ္က အျမင္ကတ္စြာျဖင့္ ေဒ စီ့အားၾကည့္ကာ...

“နင္ၾကပ္ၾကပ္ သတိထားေနေနာ္... သမီးေလး။ ဘာလဲ ... ေၾကာင္ျဖစ္ၿပီးေတာ့ သူကေခၚရင္ မလာခ်င္ဘူး။ ငါ့အ ေဖမ႐ွိတဲ့ အခ်ိန္က်မွ နင့္ကို တုတ္နဲ႔နာနာႏွက္ပစ္မယ္။ ဘာမွတ္ေနသလဲ”...ဟု ေဟာက္လိုက္မိ၏။ ဒါကို ေဒစီက ခပ္တည္တည္ပင္ မ်က္လံုးေလးပုတ္ခတ္ပုတ္ခတ္လုပ္ကာ ျပန္ၾကည့္ရင္း “ေညာင္”...ဟု ျပန္ေအာ္ေလေတာ့၏။ သူမကိုေျပာတိုင္း ေတာ္႐ံုတန္႐ံု ျပန္မတုန္႔ျပန္တတ္ပဲ အခုတစ္ခါမွ ထူးထူးျခားျခား တုန္႔ျပန္လိုက္ေသာ ေဒစီ့ ေၾကာင့္ တစ္အိမ္လံုး အံ့ၾသသင့္စြာ ရယ္ေမာၾကေလေတာ့သည္။ အေမကရယ္ရင္း...

“ဟုတ္တယ္... ျပန္ေျပာလိုက္သမီးေလး၊ အဲ့ဒါ ဘယ္သူနဲ႔မွ တူတာမဟုတ္ဘူး။ ဒယ္ဒီေလးနဲ႔ တူတာလို႔”

“ဟာ... အေမကလဲ၊ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ေဒစီက ဘာတူလို႔တုန္း”

ခပ္ညစ္ညစ္ေလသံနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ေစာဒကတက္မိေတာ့ အေမက မခ်ိဳမခ်ဥ္ၿပံဳးရင္း ကၽြန္ေတာ့္ကိုၾကည့္ၿပီး ေျပာ၏။

“တူၿပီလားသားရယ္။ မင္းလည္း ေကၽြးတိုင္းမစားဘူး။ မင္းႀကိဳက္မွ စားတယ္။ ေတြ႔တဲ့လူတိုင္းကို ပံုမွန္ပဲဆက္ဆံတယ္။ မင္းစိတ္ထဲက တကယ္ခင္တဲ့လူကိုက်မွ မင္းစကားအမ်ားႀကီးေျပာတယ္။ ေခၚတိုင္းလည္း မသြားခ်င္တတ္ ျပန္ဘူး။ မင္းသြားသင့္တယ္ထင္မွ မင္းသြားတယ္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ မင္းသေဘာက်တာကိုပဲ မင္းလုပ္တယ္။ သူမ်ားခိုင္းတိုင္းမွာ မလုပ္ခ်င္ဘူး။ သီးသန္႔ဆန္ဆန္ သိုသိုသိပ္သိပ္ေနခ်င္တယ္။ လူစုလူေ၀းေတြကို မႀကိဳက္ဘူး။ အၿမဲ ၿမံဳစိစိနဲ႔ ေနခ်င္တယ္။ ကဲ... အဲ့ဒါေတြက ေဒစီနဲ႔ မတူလို႔ ဘယ္သူနဲ႔ သြားတူသတုန္းသားရဲ႕။ အေမတို႔မိသားစုထဲမွာ အဲ့ဒီလိုေနတာ မင္းတစ္ေယာက္ပဲ႐ွိတာေလ...။ အခုေတာ့ မင္းနဲ႔တူတဲ့ေဒစီ ႐ွိေနခဲ့ၿပီေပါ့”...

အေမ့စကားေတြက ခ်က္နဲ႔လက္နဲ႔မို႔ ကၽြန္ေတာ္အသာၿငိမ္ေနလိုက္မိသည္။ ဟုတ္ေတာ့လည္း ဟုတ္ေနေတာ့တာပဲကိုး။ ၿပီးေတာ့ ဒီအသက္အ႐ြယ္ေရာက္ေနေပမယ့္ သူ႔မ်က္စိေအာက္မွာပဲ ႐ွိေနေသးတဲ့ အငယ္ဆံုးသား ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕စိတ္ကို အေမက်က္မိေနတာ မဆန္းလွေသာ ျဖစ္ရပ္တစ္ခု။

သို႔ေသာ္... ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ေဒစီႏွင့္ ႏိႈင္းခံလိုက္ရ၍ စိတ္ထဲမွာ ေအာင့္သက္သက္ႏိုင္သြားရတာ အမွန္ပင္။ မ ေက်မခ်မ္းျဖင့္ ေဒစီ့ကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူမက အေဖ့အနားမွာ ၀ပ္လွ်က္ မ်က္လံုးေလးမွိတ္ေနခဲ့တာ ေတြ႔လိုက္ရ၏။ ခ်ာလီကေတာ့ အားလံုးကို ပတ္ခၽြဲၿပီးသြားသည္မို႔ သူ႔တာ၀န္ေက်သြားၿပီးသည့္အလား အိမ္ေအာက္သို႔ ဆင္းသြားခဲ့ေလၿပီ။     ။

========================================================================

ခ်စ္ျခင္းအားျဖင့္...

~ဏီလင္းညိဳ~

၁၁၊ ၀၁၊ ၂၀၁၃

နံနက္ (၂း ၀၃) နာရီ

ေသာၾကာေန႔။

ရန္ကုန္ - ျမန္မာျပည္

(ခ်ာလီႏွင့္ ေဒစီ)