Thursday, September 9, 2010

မူလအေျခအေန




ေႏြေႏွာင္းလက္က်န္ရက္မ်ားသည္ မၾကာခင္ေရာက္လာေတာ့မည့္မိုးေန႔စြဲရက္မ်ားေၾကာင့္ စိုေျပလာ ေတာ့မေယာင္႐ွိ၏။ သို႔ေသာ္ အခုခ်ိန္ထက္ထိေတာ့ ၫိႈးေရာ္ေျခာက္ေသြ႔ေနခဲ့ဆဲပင္ျဖစ္သည္။ ေန႔လယ္ခင္း မို႔လူ႐ွင္းစြာတိတ္ဆိတ္ေနခဲ့ေသာ႐ြက္ေႂကြလမ္းမေလးထက္တြင္ သူ႔ေဘးမွကပ္ေလွ်ာက္ေနေသာ ၾကည္ျပာ့ ရဲ႕ဖိနပ္႐ွပ္တိုက္သံကို ၾကားေနရ၏။



“မိုးေတြေတာင္႐ြာေတာ့မယ္ေနာ္....ဖိုးေက်ာ္”.....
“ေအးဟ”....

ၾကည္ျပာ့စကားကို သူေခါင္းၿငိမ့္ေထာက္ခံလိုက္သည္။ ထို႔အတူ လြန္ခဲ့ေသာသံုးရက္ခန္႔က ခဏေလာက္႐ြာ သြားေသာမိုးတို႔ကိုျပန္လည္တမ္းတလာမိကာ ပူေလာင္လြန္းသည့္ေႏြေန႔ရက္မ်ားကိုအျမန္ ကုန္ဆံုးေစခ်င္မိ ေသာစိတ္လည္းျဖစ္ရ၏။

“ငါေတာ့ ေႏြရာသီေလးကို မကုန္ေစခ်င္ေသးဘူး”.....

ၾကည္ျပာ့စကားေၾကာင့္ သူလွည့္ၾကည့္မိေတာ့ သူမကၿပံဳးျပသည္။ ေနာက္ လက္ထဲမွ ဆိုင္းႀကိဳးတပ္ထားဆဲဲ ျဖစ္ေသာ ေခါက္သိမ္းထားသည့္စြန္ႏွင့္ရစ္ဘီးလံုးတြဲရက္သားကိုေထာင္ျပရင္း.....

“ဟုတ္တယ္ေလဟယ္....၊ ေႏြရာသီကုန္လို႔ မိုးေတြရြာလာရင္ ငါတို႔စြန္လႊတ္လို႔ဘယ္ရေတာ့မွာလဲဟဲ့”......
“ေႀသာ္.....နင္က နင့္ရည္႐ြယ္ခ်က္နဲ႔နင္ ေႏြရာသီကိုမကုန္ေစခ်င္တာကိုး”....

ေထ့ေငါ့ေသာ ေလသံစြက္စြာသူျပန္ေျပာမိေတာ့ ၾကည္ျပာက ပခံုးႏွစ္ဖက္ကိုစံုတြန္႔ျပကာ ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ရယ္ေလေတာ့သည္။ ေယာက်္ားေလးျဖစ္ေသာသူႏွင့္တန္းတူ မိန္းကေလးတန္မဲ့ စြန္လႊတ္တာကိုၾကည္ျပာက ႐ူး႐ူးမူးမူးခံုမင္ႏွစ္သက္တတ္သူတစ္ေယာက္ျဖစ္၏။ ‘ေကာင္းကင္မွာ၀ဲေနတဲ့ စြန္ေလးေတြကို ေျမျပင္ေပၚက ေနၿပီး ႀကိဳးေလးတစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ထိမ္းထားရတာ....၊ ကိုယ္လိုသလို အေလွ်ာ့အတင္းလုပ္ေပးႏိုင္တာ....၊ မိုးေပၚ မွာလႊတ္တင္ထားတဲ့ စြန္ကေလးနဲ႔အတူ ငါ့စိတ္ေတြကိုေလဟုန္စီးၿပီးပ်ံသန္းေစႏိုင္တာမို႔ စြန္လႊတ္ရတာကို ငါ ေတာ့ အရမ္းသေဘာက်တာပဲဟယ္’......ဟု ၾကည္ျပာက သူ႔ကိုမၾကာခဏေျပာဖူးတာကို စိတ္ထဲျပန္အမွတ္ ရမိလိုက္ေသးသည္။

“ဒါေပမယ့္ ေႏြရာသီကို မကုန္ေစခ်င္တဲ့ နင့္ဆႏၵကေတာ့ ျပည့္ႏိုင္မယ္မထင္ပါဘူး....၊ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ သူ႔ အခ်ိန္တန္ရင္ မိုးရာသီေရာက္လာမွာပဲ.....။ ၿပီးရင္ေတာ့ ေဆာင္းရာသီေပါ့.....။ အဲ့ဒီခါက်မွ နင္စြန္ျပန္ လႊတ္ေပါ့ဟာ”......

“ေအးေနာ္......သဘာ၀တရားဆိုတာ လြန္ဆန္ခ်င္လို႔ရေကာင္းတဲ့အရာတစ္ခုမွမဟုတ္ခဲ့တာ”.....

သူ႔စကားကို ေတြးေတြးဆဆပံုစံေလးျဖင့္ ေခါင္းၿငိမ့္ရင္းၾကည္ျပာကျပန္ေျပာသည္။ သူဘာမွျပန္မေျပာမိ....။ ေႏြေန႔လယ္ခင္းထဲမွ ႐ြက္ေႂကြလမ္းမေလးထက္တြင္ ခဏတိတ္ဆိတ္သြားသလို႐ွိ၏။ သို႔ေသာ္ ၾကည္ျပာ့ ဖိနပ္ ႐ွပ္တိုက္သံကိုေတာ့ သူ႔နားထဲတြင္အတိုင္းသားၾကားေနခဲ့ရသည္။ ခဏတာမွ ေတာ္ေတာ္ၾကာသည့္ အထိ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ဘာစကားမွအျပန္အလွန္မဆိုမိခဲ့ၾကပဲ ဆက္ေလွ်ာက္ေနမိခဲ့၏။ သိပ္မၾကာခင္မွာပင္ ၾကည္ျပာတို႔ေနေသာ လမ္းထဲသို႔ခ်ိဳးေကြ႔၀င္ရမည့္ေနရာေလးသို႔ေရာက္လာသည္။ သူကေတာ့ သူေနေသာ လမ္းကို ေရာက္ဖို႔ရာ ေနာက္ထပ္ႏွစ္လမ္းကိုေက်ာ္ရေပဦးမည္......။ ထံုးစံအတိုင္း လမ္းထဲခ်ိဳး၀င္ခါနီး လမ္း ထိပ္အုတ္ခံုေလးနားတြင္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ခဏရပ္မိၾက၏။

“ငါသြားေတာ့မယ္”.....

ၾကည္ျပာ့စကားကို သူေခါင္းၿငိမ့္ျပလိုက္မိသည္။ လက္ျပကာ သူအရင္ေက်ာခိုင္းရင္း ဆက္ေလွ်ာက္ဖို႔ေျခ လွမ္းျပင္မိခဲ့ေတာ့.....‘ဖိုးေက်ာ္’.....ဟု ၾကည္ျပာကလွမ္းေခၚ၏။ သူလွည့္ၾကည့္မိေတာ့.....

“ညေန ငါးနာရီေလာက္က်ရင္လည္း......သံလမ္းေပၚမွာ စြန္သြားလႊတ္ဦးမယ္ေနာ္...။ ငါနင့္ကို ဒီအုတ္ခုံနား ကပဲေစာင့္ေနမယ္.....။ ၿပီးေတာ့ နင့္ကိုငါေျပာစရာလည္း႐ွိတယ္”.....

ေခါင္းၿငိမ့္ျပရင္း ၾကည္ျပာ့မ်က္၀န္းမ်ားထဲကို အေျဖ႐ွာသလို သူခဏစိုက္ၾကည့္မိသည္။ သို႔ေသာ္ လွ်ိဳ႕၀ွက္ ခ်က္မ်ားစြာျဖင့္ မ်က္၀န္းတစ္စံုရဲ႕ပုစာၦကိုသူတြက္ခ်က္အေျဖ႐ွာမေတြ႔ႏိုင္ခဲ့ရမိ။ ရင္ထဲက စိုးထိတ္သလိုပံုစံမ်ိဳး ျဖင့္ သူ႔ႏွလံုးသားတစ္စံုက ထိတ္ခနဲ တစ္ခ်က္ခုန္လိုက္သလိုလို.....။

ၾကည္ျပာ့ကိုေခါင္းၿငိမ့္ျပခဲ့ရင္း သူဆက္ေလွ်ာက္လာခဲ့၏။ ေႏြေန႔လယ္ခင္းမွ႐ြက္ေႂကြလမ္းမေလးထက္တြင္ ေစာေစာကလို သူ႔နံေဘးနားတြင္ၾကည္ျပာ႐ွိမေနခဲ့ေတာ့......။ ေလေျပကမူ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ခပ္တိုးတိုးပင္ တိုက္ခတ္ေနခဲ့ေလသည္။ ထိုအခါ ႐ြက္ေႂကြေလးမ်ားက လမ္းမတစ္ေလွ်ာက္ လွ်ပ္တိုက္ေမ်ာလြင့္သြားခဲ့ၾက ရ၏။

~~~~~@@@~~~~~

ေနခင္းရဲ႕မိုးေကာင္းကင္ထက္တြင္ တိမ္မွ်င္ျဖဴျဖဴေလးမ်ားက ခပ္က်ဲက်ဲေနရာယူထားတာေတြ႔ရ၏။ ထို႔အတူ ေရာင္စံုစြန္ကေလးမ်ားကလည္း ေလဟုန္စီးရင္းယိမ္းႏြဲ႔စြာ ၀ဲပ်ံေနခဲ့ၾကတာေတြ႔ရသည္။ ရထားသံ လမ္းနံေဘးမွအေလ့က်ၿခံဳပင္မ်ားက ေလယူရာဖက္သို႔လိုက္ပါယိမ္းႏြဲ႔ေနခဲ့ၾကတာကို သူလိုက္ေငးေနမိ၏။ သူထိုင္ေနခဲ့ေသာ ရထားသံလမ္းသည္ညေနေစာင္းေနေရာင္သိပ္မ႐ွိေတာ့ေသာ္လည္း တစ္ေန႔လံုးပူထား သည့္ေနပူ႐ွိန္ေၾကာင့္ ေႏြးေနခဲ့သည္။



“ေနာက္....တစ္ေကာင္ထပ္တင္ဦးေလ.....ဖိုးေက်ာ္”......

သူႏွင့္ခပ္လွမ္းလွမ္းတြင္ စြန္လႊတ္ေနဆဲျဖစ္ေသာ ၾကည္ျပာ့အသံေၾကာင့္ လွမ္းၾကည့္ၿပီးေခါင္းခါျပလိုက္မိ၏။ တစ္ကယ္လည္း ဒီညေနအဖို႔သူထပ္ၿပီးစြန္မလႊတ္ခ်င္ေတာ့ပါ.....။ ေစာေစာကျဖတ္ေတာက္ခံလိုက္ရေသာ သူ႔စြန္ျဖဴျဖဴေလးကို မ်က္စိထဲျပန္ျမင္ေယာင္သလိုျဖစ္လာသည္။ သူ႔စြန္ျဖဴျဖဴေလးကို ျဖတ္ေတာက္သြားေလ ခဲ့ေသာ အစိမ္းရင့္ေရာင္စြန္ကေလးကေတာ့ ေကာင္းကင္ထက္တြင္ေလဟုန္စီးရင္း အခုခ်ိန္တိုင္ေအာင္၀ဲပ်ံ ကာ ေအာင္လံထူေနခဲ့ဆဲျဖစ္တာကို သူေတြ႔ေနရ၏။ စြန္လႊတ္တိုင္း သူမ်ားစြန္ကိုျဖတ္ဖို႔ ဘယ္ေတာ့မွမႀကိဳး စားမိခဲ့ေသာ္လည္း ခုလိုမ်ိဳးတစ္ခါတေလတြင္ေတာ့ သူ႔စြန္ေလးမ်ားျဖတ္ေတာက္ျခင္းကိုခံရစၿမဲျဖစ္ပါသည္။ ထိုကဲ့သို႔ ျဖတ္ေတာက္ခံလိုက္ရတိုင္း ေနာက္ထပ္စြန္အသစ္တစ္ေကာင္ကို ထပ္မတင္ခ်င္ေသာစိတ္ သူ႔ရင္မွာ အၿမဲျဖစ္တည္မိရ၏။

ေကာင္းကင္တြင္၀ဲပ်ံေနေလေသာစြန္မ်ားကို သူေငးၾကည့္ေနခဲ့မိသည္။ ကေလးတစ္အုပ္က သူ႔ေ႐ွ႕မွေနေအာ္ ဟစ္ေျပးလႊားသြားၾက၏။ လက္ထဲတြင္လည္း ၀ါးလံုး႐ွည္႐ွည္မ်ားႏွင့္.....။ ၀ါးလံုး႐ွည္မ်ားထိပ္တြင္လည္း သစ္ ကိုင္းေျခာက္မ်ားကို ႀကိဳးႏွင့္ပူးခ်ည္ထားၾကေသး၏။ ႀကိဳးျပတ္စြာေလထဲလြင့္ေမ်ာသြားေလၾကေသာ စြန္ေရာင္ စံုေလးမ်ားကို အမိဖမ္းယူရန္အတြက္ပင္ျဖစ္သည္။ ေလထဲတြင္လြင့္ေမ်ာသြားေသာ စြန္ကေလးမ်ားသည္ က ေလးမ်ားအတြက္ တပ္မက္ဖြယ္ေကာင္းေနခဲ့မွာအမွန္ပင္....။

“ဟဲ့”......

ေဘးနားတြင္ ၀င္ထိုင္ရင္းေခၚလိုက္ေသာၾကည္ျပာ့အသံေၾကာင့္ သူလွည့္ၾကည့္မိလိုက္သည္။

“နင့္စြန္ျပတ္သြားၿပီလား”......

သူ႔ေမးခြန္းကို ၾကည္ျပာက ရယ္ရင္းေခါင္းၿငိမ့္ျပ၏။

“ထပ္လႊတ္ေလ.....ေစာပါေသးတယ္.....။ ငါေစာင့္ေပးေနမွာပါ”....

ထပ္ေျပာလိုက္ေသာ သူ႔စကားကို ၾကည္ျပာက ေခါင္းခါျပရင္း.....

“မလႊတ္ခ်င္ေတာ့ပါဘူးဟာ”......
“ဘာျဖစ္လို႔လဲ”......

ေႏြေႏွာင္းရက္မ်ားမို႔ ညေနခင္းေလေျပက ခပ္ေအးေအးတိုက္ခတ္ေနခဲ့ေလသည္။ သူ႔အေမးကို ၾကည္ျပာက ခ်က္ျခင္းမေျဖခဲ့.....။ တိမ္မွ်င္မ်ား ယွက္သန္းေနေလေသာ ဆည္းဆာေကာင္းကင္ကို တစ္ခါမွမျမင္ဖူးသလို ေငးေမာေနတာေတြ႔ရ၏။ သူ႔နားထဲတြင္ အေ၀းမွကေလးတစ္သိုက္ရဲ႕ ဆူညံစြာေအာ္ဟစ္လိုက္သံမ်ားကို သဲ့ သဲ့ၾကားလိုက္ရသည္။ ကေလးေတြစြန္လုရင္း ျငင္းခုန္ေနၾကတာျဖစ္မည္ဟု ေတြးရင္းႏႈတ္ဆိတ္စြာၿပံဳးလိုက္မိ ဆဲ ခဏ.....

“ဖိုးေက်ာ္”.....
“ေဟ”.....

႐ုတ္တရက္မို႔ေယာင္ယမ္းစြာျဖင့္ သူျပန္ထူးရင္းလွည့္ၾကည့္မိေတာ့ ၾကည္ျပာက ခပ္ဖြဖြရယ္ေနေလတာ ေတြ႕ရ၏။ ၾကည္ျပာ့မ်က္၀န္းမ်ားထဲကို အေျဖ႐ွာသလိုၾကည့္ရင္း ႏႈတ္မွတိုးတိုးေမးမိသည္။

“ဘာလဲဟ”......
“ငါနင့္ကို ေျပာစရာ႐ွိတယ္လို႔ေျပာထားတယ္ေလ”.....

သူေခါင္းၿငိမ့္ျပလိုက္မိသည္။ ေန႔ခင္းတုန္းက ၾကည္ျပာေျပာထားတာကို သူမေမ့ေသးပါ။ ၾကည္ျပာမ်ားေမ့ေန ခဲ့ေလမလားဟု......သူေတြးထားမိေသးသည္။ အခုေတာ့ေျပာစရာ႐ွိသည္ဟုဆိုထားတာကို ၾကည္ျပာကေမ့ပံု မရခဲ့.....။

“ေျပာေလဟာ”.....

ေမးဆတ္ရင္း သူေျပာေတာ့ ၾကည္ျပာကေခါင္းၿငိမ့္ျပသည္။ ေနာက္....သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ခ်လိုက္ေသးသည္ ဟု သူထင္လိုက္မိ၏။ ၾကည္ျပာက.....

“ဘာမွေတာ့မဟုတ္ပါဘူးဟာ....၊ နင္နဲ႔ငါရဲ႕ အေနအထားနဲ႔ပတ္သတ္ၿပီးေတာ့ ငါနည္းနည္းေျပာစရာ႐ွိလို႔”...

ၾကည္ျပာ့စကားေၾကာင့္ အံၾသစြာျဖင့္သူေမာ့ၾကည့္လိုက္မိ၏။ တည္ၿငိမ္ေသာအသံျဖင့္ ေျပာလိုက္ေသာ စ ကားသံလိုပင္ ၾကည္ျပာ့မ်က္ႏွာက တည္ၾကည္ေနခဲ့ေလတာကိုေတြ႔ရသည္။ သို႔ေသာ္ ႏႈတ္ခမ္းအစံုကေတာ့ ခပ္လြန္႔လြန္႔ေလးၿပံဳးေနခဲ့၏။

ေခါင္းၿငိမ့္ျပရင္း ဆက္ေျပာဖို႔ သူေမးဆတ္ျပလိုက္ေတာ့ ၾကည္ျပာက.....

“နင္နဲ႔ငါက ဘာေတြလဲ ဖိုးေက်ာ္....။ သူငယ္ခ်င္းေတြလား....၊ ခ်စ္သူေတြလား”....

ထင္မွတ္မထားေသာ ေမးခြန္းမို႔ သူ႔တစ္ကိုယ္လံုးထူပူသြားသလို ခံစားလိုက္မိရ၏။ ထို႔အတြက္ ၾကည္ျပာ့ေမး ခြန္းကို ႐ုတ္တရက္ျပန္ေျဖႏိုင္စြမ္းမဲ့သြားရသည္။ ေျပာရမည္ဆိုလွ်င္ နေ၀တိမ္ေတာင္ျဖစ္သြားရသ လိုလိုပင္..။ ထို႔ေၾကာင့္ အလုပ္မ႐ွိအလုပ္႐ွာကာ ‘ဟက္’ခနဲတစ္ခ်က္ရယ္လိုက္ရင္း ဆံပင္မ်ားၾကားထဲလက္ ႏွစ္ဖက္ထိုးသြင္းကာ ဟိုဖြဒီဖြလုပ္ေနလိုက္မိသည္။ သို႔ေသာ္ ၾကည္ျပာ့အေမးအတြက္ ေျဖစရာအေျဖက သူ႔ထံတြင္ အ ဆင္သင့္႐ွိေနခဲ့၏။

“ရယ္မေနနဲ႔ ဖိုးေက်ာ္....၊ ငါနင့္ကို အေကာင္းေမးေနတာ”.....

႐ူးခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနေသာ သူ႔အမူအယာေၾကာင့္ ခပ္ဆတ္ဆတ္ေလသံျဖင့္ ၾကည္ျပာကေျပာသည္။ ထို႔ ေၾကာင့္ ၾကည္ျပာ့ထံမွ မ်က္ႏွာလႊဲကာ ေကာင္းကင္ကိုေမာ့ၾကည့္ရင္း သူခပ္တိုးတိုးေျဖလိုက္မိ၏။

“ခ်စ္သူေတြေလဟာ”.......

သူ႔ေျဖသံအဆံုးတြင္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္အၾကား ခဏတာမွ်တိတ္ဆိတ္သြားရသည္။ ေကာင္းကင္ကိုေမာ့ၾကည့္ ေနခဲ့မိေသာ သူ႔ျမင္ကြင္းထဲတြင္ေတာ့ စြန္ကေလးမ်ားက ၀ဲပ်ံေနဆဲပင္ျဖစ္၏။ သို႔ေသာ္ အေရအတြက္သိပ္ၿပီး မမ်ားေတာ့....။ မၾကာခင္ ေနညိဳခ်ိန္သည္ ေႏွာင္းေတာ့မည္။

ၾကည္ျပာ့ထံမွ သက္ျပင္းခ်သံ ခပ္သဲ့သဲ့ကိုၾကားရ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ သူလွည့္ၾကည့္မိေသာအခါ ၾကည္ျပာက သူ႔ မ်က္ႏွာကို ေစ့ေစ့စပ္စပ္ၾကည့္ရင္း ထပ္ေမးျပန္သည္။

“ဒါဆို....နင္ငါ့ကို တစ္ကယ္ခ်စ္ရဲ႕လား ဖိုးေက်ာ္”.....

ထိုအေမးေၾကာင့္ သူ႔ရင္ထဲတြင္ ထိတ္ခ,နဲျဖစ္သြားရ၏။ စိတ္ထဲတြင္လည္း ၾကည္ျပာဘာကိုရည္႐ြယ္စြာ ေမး တာလဲ....ဟုမ႐ွင္းလင္းစြာေတြးမိျပန္သည္။ သို႔ေသာ္ အေမး႐ွိက အေျဖ႐ွိရမည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ျပန္ေျဖဖို႔ အားယူကာ ႏႈတ္ခမ္းျပင္မိဆဲခဏ....

“နင္......ငါ့ကို မလိမ္နဲ႔ေနာ္ ဖိုးေက်ာ္...။ ငါအမွန္အတိုင္းပဲ သိခ်င္တယ္”......

ၾကည္ျပာ့ေလသံထဲတြင္ သတိေပးသည့္အရိပ္အေယာင္မ်ား တြဲလြဲခိုေနတာကို သူခံစားနားလည္မိလိုက္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ေကာင္းကင္ကိုျပန္ေမာ့ၾကည့္ရင္း သူေျဖမိသည္။

“ခ်စ္ပါတယ္ဟ”.....

သူ႔ေျဖသံအဆံုးတြင္ ၾကည္ျပာက သူ႔လက္ေမာင္းကို ဖ်န္းခ,နဲလွမ္း႐ိုက္သည္။ ႐ုတ္တရက္မို႔ မေ႐ွာင္ႏိုင္ခဲ့ပဲ စပ္ဖ်ဥ္းဖ်ဥ္းျဖစ္သြားေသာ သူ႔လက္ေမာင္းကို လက္ျဖင့္အသာပြတ္ရင္း ဇေ၀ဇ၀ါႏိုင္လွစြာျဖင့္ ၾကည္ျပာ့ကို သူ ၾကည့္မိ၏။ ထိုအခါ ၾကည္ျပာက သူ႔ကို ထြင္းေဖာက္သြားမတတ္ ေစ့ေစ့ၾကည့္လွ်က္.....

“နင္ငါ့ကို လိမ္ေနတယ္..ဖိုးေက်ာ္...။ လိမ္တာမွ ေပၚတင္ႀကီးကိုလိမ္ေနတာ....။ ငါ...အဲ့ဒါကိုသိေနတယ္”....

သူေခါင္းယမ္းရင္ ႏႈတ္မွေန “မဟုတ္ပါဘူး”....ဟု ခပ္တိုးတိုးျငင္းမိ၏။ သူ႔စကားသံတို႔သည္ သိပ္မသဲကြဲမွန္း ဘာသာျပန္သတိထားမိလိုက္ေသးသည္။ ေျပာရင္းျဖင့္ ၾကည္ျပာ့ကို သူမ်က္ႏွာထပ္လႊဲမိလိုက္ျပန္ေသး၏။

“ေတာ္စမ္းပါဟယ္.....။ ဒီမွာ....ဖိုးေက်ာ္....၊ နင္ ဘာျဖစ္လို႔ ငါ့မ်က္ႏွာကိုၾကည့္ၿပီး ငါ့ေမးခြန္းေတြကို ျပန္မေျဖ တာလဲ....။ အဲ့ဒါေၾကာင့္မို႔လို႔ နင္လိမ္ေနတယ္လို႔ ငါေျပာရဲတာေပါ့ဟဲ့...။ တစ္ကယ္လို႔ နင္ငါ့ကိုမလိမ္ခဲ့ဘူးဆို ရင္...နင္ငါ့မ်က္ႏွာကို ေစ့ေစ့ၾကည့္ၿပီး ျပန္ေျဖရဲရမွာေပါ့.....။

ေအးပါ.... ထားလိုက္ပါေတာ့....။ ေယာက်ာ္းေလးျဖစ္ၿပီး နင္က လိမ္ေပမယ့္ ငါကေတာ့ ဒီေန႔နင့္ကို ပြင့္ပြင့္ လင္းလင္းပဲေျပာမယ္”.....

ၾကည္ျပာ့ေလသံထဲတြင္ ခိုင္မာေသာ ဆံုးျဖတ္ခ်က္၏အရိပ္အေငြ႔ေတြယွက္သန္းလာေနတာကို သူသတိထား မိလိုက္ျပန္သည္။

“ငါကေတာ့ နင့္ကို မခ်စ္ခဲ့ဘူး”.....

သူ႔ရင္ထဲတြင္ အျမင့္မွျပဳတ္က်သြားသူတစ္ေယာက္လို ဟာ,ခနဲျဖစ္ကာ ေအး,ခနဲျဖစ္သြားရ၏။ ကမန္းကတန္းျဖင့္ ၾကည္ျပာ့ကိုၾကည့္မိေတာ့ သူ႔ကိုခပ္တည္တည္စိုက္ၾကည့္ေနတာ ေတြ႕ရသည္။ ေနာက္ေျပာင္သည့္အရိပ္ အေယာင္ လံုး၀မေတြ႔ရ..။

တစ္ခ်ိန္လံုးတင္းထားမိေသာခႏၶာကိုယ္ကို သူေျဖေလွ်ာ့ခ်လိုက္မိ၏။ ထိုစဥ္ ရထားသံလမ္းတစ္ေလွ်ာက္တြင္ ေလေျပတခ်ိဳ႕က ျဖတ္သန္းတိုက္ခတ္လာခဲ့သည္။ ေနညိဳခ်ိန္ေႏွာင္းမို႔ ေအးျမေနခဲ့ေသာေလေျပမ်ားက ေခၽြး စေတြမသိမသာစို႔ေနခဲ့ေသာ သူ႔ခႏၶာကိုယ္ကို အနည္းငယ္ေအးျမသြားေစခဲ့သည္။ သူ႔ဟန္ပန္ကို ၾကည္ျပာက သတိထားမိသလိုၾကည့္ရင္းဆက္ေျပာ၏။

“ဟုတ္တယ္....ဖိုးေက်ာ္....။ ငါနင့္ကို မခ်စ္ခဲ့ဘူး...။ နင္ငါ့ကို ရည္းစားစကားေျပာတုန္းက ငါ့ဘ၀မွာပထမဦး ဆံုးအႀကိမ္ေျပာခံရတာရယ္....၊ ေနာက္ၿပီးေျပာသူကလည္း....နင္ျဖစ္ေနတာရယ္...၊ စိတ္လႈပ္႐ွားခဲ့တာေတြ ရယ္ အားလံုးစုၿပံဳၿပီး နင့္ကိုငါ ခ်စ္တယ္လို႔ အေျဖျပန္ေပးခဲ့မိတာ...။ အဲ့ဒါေတြကို ေနာက္ပိုင္းမွာ ငါျပန္စဥ္းစား မိခဲ့ေပမယ့္ နင့္ကို တစ္ေျဖးေျဖးနဲ႔ ခ်စ္လာမွာပဲလို႔ ထင္ခဲ့မိတာ.....။

ဒါေပမယ့္ .......ငါ့တြက္ကိန္းမွားသြားတယ္....။ နင္နဲ႔ ငါရဲ႕ ၾကားမွာ႐ွိတဲ့ ငယ္သံေယာဇဥ္က အခ်စ္တစ္ခုျဖစ္ဖို႔ လံုေလာက္တဲ့ အေျခခံမဟုတ္ခဲ့ဘူးေလ”....

ေတြးေတြးဆဆေျပာေနေသာ ၾကည္ျပာ့ကိုၾကည့္ရင္း..သူ႔ႏႈတ္ခမ္းေတြၿပံဳးလာမိရ၏။ ဒါကို ၾကည္ျပာကၾကည့္ ကာ “ဘာၿပံဳးတာလဲ”....ဟု ခပ္ဆတ္ဆတ္ေမးသည္။ သူေခါင္းယမ္းျပလိုက္ရင္း ဆက္ေျပာဖို႔ ေမးဆတ္ျပကာ အခ်က္ေပးမိျပန္ေတာ့......

“အဲ့ဒါပဲေလ......။ အဲ့ဒါေတြေၾကာင့္မို႔လို႔ ငါနဲ႔နင္ ခ်စ္သူဘ၀ေရာက္တာ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ၾကာတဲ့ အခုအလို အခ်ိန္အထိ ငါ့ရင္ထဲမွာ နင့္ကို ခ်စ္သူတစ္ေယာက္လို ခံစားလို႔မရႏိုင္ခဲ့ဘူးဟ....၊ ေနာက္ၿပီး ငါတို႔ႏွစ္ေယာက္ ကလည္း ခ်စ္သူဘ၀ေရာက္သြားတယ္ဆိုေပမယ့္ သူငယ္ခ်င္းထက္ပိုတဲ့ဆက္ဆံေရးကိုနင့္ဘက္ကလည္းမ,စ ခဲ့သလို ငါလည္းေမ့ေနခဲ့တာ....။ ၿပီးေတာ့ ငါအကဲခတ္မိသေလာက္ေျပာရရင္ နင္လည္းငါ့လိုပဲမဟုတ္လား ဖိုးေက်ာ္။ အဲ့ဒါေၾကာင့္ ငါနင့္ကို ဒီေန႔ဖြင့္ေျပာရင္း ေမးျဖစ္တာ....။ ဒီအေျခအေနႀကီးကို ငါသည္းမခံႏိုင္ ေတာ့တာလည္းပါတယ္”....

ပြင့္လင္းစြာ၊ ျပတ္သားစြာေျပာေနေသာၾကည္ျပာ့ကိုၾကည့္ရင္း သူ႔ႏႈတ္ခမ္းေတြပိုၿပံဳးလာမိရသည္။ ထိုအခါ ၾကည္ျပာက မ်က္ေစာင္းထိုးကာၾကည့္ရင္း သူ႔လက္ေမာင္းကို ဖ်န္းခနဲတစ္ခ်က္ထပ္႐ိုက္ျပန္ေလ၏။

“နာတယ္ဟ....၊ နင့္လက္သံကလည္း ေျပာင္ပါ့ဟာ”.......
“ေျပာင္ေျပာင္ပဲ....၊ ကဲပါ....ငါေမးတာကိုသာေျဖစမ္းပါ...။ နင္လည္း ငါ့လိုပဲမဟုတ္လားလို႔”.....

ၾကည္ျပာ့အေမးကို ဒီတစ္ခါေတာ့ သူေအာင့္မေနႏိုင္ေတာ့။ ထို႔ေၾကာင့္ ေခါင္းၿငိမ့္ျပလိုက္ရင္း မထိန္းႏိုင္ေတာ့ပဲ သူေအာ္ရယ္မိေလေတာ့သည္။ သူ႔ရယ္သံက်ယ္က်ယ္ႏွင့္ မ်က္ႏွာေပးေၾကာင့္ ၾကည္ျပာက ‘ေကာင္စုတ္’ ဟုခပ္က်ယ္က်ယ္ေအာ္ေခၚရင္း သူ႔ကိုထပ္႐ိုက္ျပန္၏။ သို႔ေသာ္ ဒီတစ္ခါတြင္ေတာ့ သူ႔ကိုယ္ကို႐ို႕ကာတစ္ ဖက္ျခမ္းကို လွ်င္ျမန္စြာေ႐ွာင္လိုက္ႏိုင္တာမို႔ ၾကည္ျပာ့႐ိုက္ခ်က္မွ ေအာင္ျမင္စြာလြတ္ေျမာက္သြားရေတာ့ သည္။ ေနာက္ေတာ့ ႏွစ္ေယာက္သား အားရပါးရၿပိဳင္တူရယ္မိၾက၏။

ရယ္ရင္းႏွင့္ သူၾကည္ျပာ့ကို ေသြးတိုးစမ္းသလိုေမးမိသည္။

“ေနစမ္းပါဦး....။ နင္ငါ့ကို ခုလိုေျပာေနတာ ဘာ့ေၾကာင့္လဲ.....။ ဘာလဲ နင္တစ္ကယ္ခ်စ္ရမယ့္သူေတြ႔ေနလို႔ လား”......

“ဟုတ္ပါဘူးဟယ္......။ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ သူငယ္ခ်င္းအခ်စ္ထက္ပိုခ်စ္လို႔မရတာ ေသခ်ာေနမွ ေတာ့ ငါတို႔ ခ်စ္သူဘ၀ကို႐ုပ္သိမ္းၿပီး.....အရင္လို သူငယ္ခ်င္းအျဖစ္နဲ႔ျပန္ေနရရင္ နင္ေရာငါေရာ သိပ္ေပါ့ပါး သြားမွာမို႔လို႔ပါ။ ေနာက္ၿပီး အခ်ိန္ေတြ ဒီထက္ပိုၾကာလာရင္ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ေနာက္ဆုတ္ဖို႔ခက္ လာမွာစိုးလို႔ပါဟာ....။ ငါတစ္ကယ္ခ်စ္ရမယ့္သူေတာ့ ခုထိမေတြ႕ေသးပါဘူးဟယ္...။ ေနာက္က်ရင္ေတာ့ မသိေသးဘူး အဟိ”......

ေျပာရင္းႏွင့္ၾကည္ျပာက ပခံုးအစံုကိုတြန္႔ကာ ရယ္၏။

ၾကည္ျပာသည္ လွသည္ဆိုတာထက္ ခ်စ္စရာေကာင္းေသာ မိန္းကေလးျဖစ္သည္။ ၾကည္ျပာေျပာခဲ့သလိုပင္ သူလည္း ၾကည္ျပာ့လို တစ္ခ်ိန္လံုးခံစားေနခဲ့ရတာျဖစ္၏။ သူႏွင့္ၾကည္ျပာ သူငယ္ခ်င္းဘ၀မွ ခ်စ္သူဘ၀သို႔ စေရာက္ေတာ့ ေဘာ္ဒါမ်ားေျမွာက္ေပးေသာေၾကာင့္ ပထမဦးဆံုးအႀကိမ္အျဖစ္ ကမာၻေအးဘုရားလမ္းေပၚမွ ျမ ကၽြန္းသာ ပန္းၿခံထဲတြင္ ႏွစ္ေယာက္သားခ်ိန္းေတြ႔မိၾကေသာေန႔ကို မွတ္မိေနေသးသည္။

ထိုေန႔က ၾကည္ျပာႏွင့္သူ အတြဲမ်ားထိုင္ေလ့႐ွိေသာ ဆိတ္ၿငိမ္ကၽြန္းထဲသို႔ အရင္သြားမိခဲ့ၾက၏။ လူ႐ွင္းတိတ္ ဆိတ္ေနေသာ ထိုကၽြန္းထဲေရာက္ေတာ့ ႏွစ္ေယာက္သား မတ္တပ္...၊ မတ္တပ္ျဖင့္ ဟိုဟိုဒီဒီ ငါးမိနစ္စာခန္႔ ေလွ်ာက္ၾကည့္မိၾကေသးသည္။ ေနာက္ေတာ့ ႏွစ္ေယာက္လံုးမတိုင္ပင္ထားၾကမိပဲ.....ပ်င္းစရာႀကီးဟု ေျပာမိ ၾကရင္း ထိုကၽြန္းထဲမွျပန္ထြက္ကာ ကစားကြင္းဘက္သို႔ ေျခဦးတည့္မိခဲ့ၾကသည္။ Game City ထဲတြင္ ႏွစ္ဦးသား မီးကုန္ယမ္းကုန္ေသာင္းက်န္းရင္း ပါသမွ်ပိုက္ဆံတစ္၀က္ေက်ာ္ေက်ာ္စီ နီးပါးကိုျဖဳန္းပစ္ခဲ့ၾက ေသးသည္။ အျပန္ ရန္ကင္းေၾကးအိုး၀င္ေသာက္ရင္း အရင္ကုန္သူက ေနာက္မွကုန္သူကို ႏွဖူးေတာက္ေၾကး ေလာင္းကာ ၿပိဳင္စားမိၾကေသးတာ မွတ္မိခ်င္စရာ...။ ခ်စ္သူႏွစ္ေယာက္ ပထမဦးဆံုးအႀကိမ္အျဖစ္ ခ်ိန္းေတြ႔ ၾကရေသာ ရင္ခုန္စိတ္လႈပ္႐ွားမႈမ်ိဳး သူမခံစားမိခဲ့ရတာအမွန္။ တူလည္း.....မတူခဲ့....။

ေနာက္ပိုင္းတြင္လည္း ထို႔အတူ....။ သူကလည္း ၾကည္ျပာ့ကို ခ်စ္သလားလို႔ မေမးခဲ့ေတာ့သလို ၾကည္ျပာ ကလည္း မေမးခဲ့ဘူး...။ ခ်စ္စကားမ်ားလည္းမေျပာျဖစ္ၾက။ ဟိုတုန္းကလိုပင္ စြန္အတူလႊတ္၊ ဇယ္ခုံအတူ ေတာက္၊ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္အတူထိုင္၊ သူ႔အိမ္ကိုယ္သြား ကိုယ့္အိမ္သူလာျဖင့္ အရင္က သူငယ္ခ်င္းဆက္ ဆံေရးအတိုင္း သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ေနခဲ့မိၾက၏။ သူငယ္ခ်င္းမ်ားေျမွာက္ေပး၍ သူၾကည္ျပာ့ကို ရည္းစားစကား ေျပာျဖစ္ခဲ့၊ ၾကည္ျပာက အေျဖျပန္ေပးခဲ့တာမွန္ေပမယ့္ သူ႔ရင္ထဲတြင္ တျဖည္းျဖည္းခံစားမိလာရတာက ၾကည္ျပာ့ကို သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ထက္ ပိုမရေသာ ခ်စ္ျခင္းမ်ိဳးႏွင့္....။ အခုေတာ့ အဆင္ေျပသည္ဟု ဆိုရမည္....။ သူေျပာခ်င္ေသာစကားမ်ား၊ ျဖစ္ခ်င္ေသာ ဆႏၵမ်ားကို ၾကည္ျပာက အရင္ေျပာခဲ့ေလၿပီမို႔ ပင္.....။

ရထားသံလမ္းေပၚမွ ခဲလံုးတစ္လံုးကိုေကာက္ၿပီး အနားမွေက်ာက္ခဲတစ္လံုးကို ထိေအာင္ပစ္ရင္းၾကည္ျပာက ဆို၏။

“ငါေလ....ေျပာသာေျပာရတယ္....။ နင့္ငါ့ကို တစ္ကယ္ေႂကြေနခဲ့ရင္ ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲလို႔ လန္႔ေနတာ”....

ရယ္က်ဲက်ဲႏွင့္ ၾကည္ျပာ့မ်က္ႏွာကို ႏွာေခါင္း႐ံႈ႕ကာ သူၾကည့္ရင္း.....

“ေအာင္မာ....သူ႔ကိုမ်ား ေႂကြစရာက်ေနတာပဲ”......

သူ႔အေျပာေၾကာင့္ ၾကည္ျပာက ထပ္ရယ္ျပန္သည္။ သူပါလိုက္ရယ္မိေတာ့ ၾကည္ျပာက မ်က္ေစာင္းေပ်ာ့ ေပ်ာ့ထိုးရင္း....

“သြားပါ.....အလကားေကာင္စုတ္ရဲ႕....၊ ခုမွလာၿပီး ဟီလာထ,မေနနဲ႔...။ ဒီကိစၥကို မိန္းကေလးျဖစ္တဲ့ ငါကပဲ စေျပာရတယ္....။ သူကေတာ့ ဒီအတိုင္းမွိန္းေနတယ္....။ ငါသာမေျပာခဲ့ရင္ ေမ်ာေနဦးမွာ ဇာတ္လမ္းႀကီးက”

“အဲ့ဒီလိုမဟုတ္ပါဘူးဟာ....။ မိန္းကေလးျဖစ္တဲ့ နင္ကစေျပာရင္ ပိုေကာင္းမယ္ထင္လို႔ပါ...။ ေယာက်္ား ေလးတစ္ေယာက္က စေျပာဖို႔မသင့္ေတာ္ဘူးလို႔ ငါထင္ထားလို႔ပါဟာ၊ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ပါ....၊ ဘယ္သူစ,ေျပာ ေျပာ ငါတို႔ႏွစ္ေယာက္ မူလအေျခအေနျဖစ္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြဘ၀ကို ျပန္ေရာက္သြားဖို႔ပဲ အေရးႀကီးတာ မွတ္လား”

သူ႔အေမးကို ၾကည္ျပာက ေခါင္းၿငိမ့္ျပ၏။ ေနာက္....ခ်မ္းေျမ႕စြာၿပံဳးရင္းတစ္ေယာက္တည္း အက်ယ္ႀကီး ေအာ္ေလေတာ့သည္။

ေဟးး.......စိတ္ခ်မ္းသာစရာေကာင္းလိုက္တာ”........

ၾကည္ျပာ့ပံုစံကိုၾကည့္ကာ သူဟက္ဟက္ပက္ပက္ေအာ္ရယ္မိေတာ့သည္။ သူ႔ရင္ထဲတြင္လည္း ၾကည္ျပာႏွင့္ ထပ္တူထပ္မွ် စိတ္ခ်မ္းသာမႈတစ္ခုကို ခံစားေနရတာအမွန္ပင္.....။

~~~~~@@@~~~~~

ထားသံလမ္းေပၚမွ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ဆင္းခဲ့ၾကသည္။ ဆည္းဆာေႏွာင္းခ်ိန္ ေကာင္းကင္တစ္ခုတြင္ တိမ္ ေရာင္စံုမ်ားက လင္းလက္လွပစြာ ဖြဲ႔တည္ေနခဲ့ၾက၏။ ခပ္ေအးေအးတိုက္ခတ္ေနခဲ့ေသာ ေလေျပထဲတြင္ သူ ႏွင့္ၾကည္ျပာတို႔ရဲ႕ လြဲမွားခဲ့ျခင္းမ်ားေမ်ာပါသြားခဲ့သလိုပင္.....။

ေနာင္လာမည့္ မိုးမ႐ြာေသာ ေန႔ရက္မ်ားတြင္ သူႏွင့္ၾကည္ျပာတို႔သည္ မူလအေျခအေနျဖစ္ေသာ သူငယ္ ခ်င္းဘ၀ျဖင့္ ေပ်ာ္႐ႊင္စြာ စြန္လႊတ္ေနခဲ့ၾကဦးမွာ ေသခ်ာေနဆဲ......။       ။

                              ~~~~~@@@~~~~~@@@~~~~~@@@~~~~~


(ပံုေလးေတြကို ဒီေနရာ နဲ႔ ဒီေနရာ ေလးေတြကေန ယူသံုးခဲ့ပါတယ္ခင္ဗ်ာ......။)
==========================================
လြန္ခဲ့တဲ့ ရက္အပတ္က ခုႏွစ္စဥ္ၾကယ္ မွာတင္ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ၀တၱဳတိုေလးပါ....။
ကၽြန္ေတာ့္ေနရာေလးမွာ ျပန္သိမ္းထားခ်င္လို႔ပါခင္ဗ်ာ......။
==========================================

ခ်စ္ျခင္းအားျဖင့္......
ဏီလင္းညိဳ
(မူလအေျခအေန)

19 comments:

MDW said...

ဏီလင္းရဲ႕ ကိုယ္ေတြ႔အျဖစ္အပ်က္ကေလးထင္တယ္။
သူငယ္ခ်င္းလို႔ပဲ ဆက္၍ေခၚမည္ ၾကည္ျပာေပါ့ေနာ္။
သူငယ္ခ်င္းကေန ခ်စ္သူျဖစ္ .. ခ်စ္သူက သူငယ္ခ်င္းျပန္ျဖစ္ ... ေပ်ာ္စရာႀကီးပဲ။ ဒါဖတ္ျပီး သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ အင္းလ်ားမွာ စြန္လႊတ္ခဲ့ၾကတာကိုေတာင္ လြမ္းမိသား ... ။

၀တၳဳေလးက ေကာင္းပါတယ္။
လူလဲ ေနေကာင္းေအာင္ ေနအံုး ဏီလင္းေရ ...

ေန႕အိပ္မက္ said...

၀တၳဳေလးက ပြင္႕လင္းလိုက္တာ၊ ဒီလိုရုိးရုိးသားသားဇာတ္လမ္းေလးမ်ိဳး ဖတ္ရတာ ေတာ္ေတာ္ၾကီးကို ရွားမယ္ထင္တယ္။ ပုံမွန္ဆုိ အဆုံးမွာ တစ္ေယာက္ေယာက္က ခ်စ္ေနေသးေပမဲ႕ ခြင္႕လႊတ္လိုက္ရသလိုလိုမ်ိဳးပဲ ေရးတတ္ၾကတာမ်ားတယ္။ ဖြဲထားတာ ခ်စ္စရာေလး ကိုဏီလင္းညိဳ၊ ၾကိဳက္သြားျပီ။ ၾကယ္ငါးလုံး.. :)

တစ္ခုခုကို ထိန္းခ်ဳပ္တယ္ဆုိရင္က နငယ္သတ္နဲ႕ ေပါင္းရတာဟုတ္..

သဒၶါလိႈင္း said...

ကိုဏီလင္းေရ..
တခါတရံမွာေတာ့သူငယ္ခ်င္းသံေယာဇဥ္ကပိုေကာင္းတယ္.။
ခိုင္ၿမဲမႈရိွတယ္။ မပ်က္ျပယ္ေတာ့ဘူးေပါ့..။
၀တၳဳေလးကလည္းဆြဲေဆာင္မႈအျပည္႔နဲ႔ဖတ္လို႔ေကာင္းတယ္။
ခင္မင္စြာ
သဒၶါ

ျမေသြးနီ said...

ကိုဏီ...
ဟိုမက်ဒီမက်ကေန သူငယ္ခ်င္းဘ၀ကို ျပန္ကူးေျပာင္းသြားပံု ေရးထားတာေလးက
ခ်စ္စရာ..။ စပ္စုဦးမယ္...ကိုယ္ေတြ႕လား...ဟင္။

ျမစ္က်ဳိးအင္း said...

ဖတ္ရေလ့ သိပ္မရိွတဲ့ ဇာတ္ေလးမို႔ ဖတ္ျပီး စြဲက်န္ေနခဲ့တယ္။
ဘဝေပါင္းမ်ားစြာဆိုေတာ့ ဒီလိုဘဝမ်ဳိးလည္း ရိွမွာပဲ။

~ဏီလင္းညိဳ~ said...

မေမ....၊ မျမေသြး......။
တစ္ကယ့္အျဖစ္မဟုတ္ပါ......။ စိတ္ကူးထဲက ေရးခ်င္ေနတဲ့ပံုစံေလးတစ္ပုဒ္ပါ.....။ ေနေကာင္းပါေတာ့မည္......း)

ေန႔အိပ္မက္....ေက်းဇူးညီမေလး....။ ျပင္လိုက္ပါမည္......း)

သဒၵါေရ႕........ႏွစ္ေခါက္ဖတ္သြားလို႔.....ေက်းဇူးဗ်ာ......။

ညီမေလးေရ႕....အစစ္ပါပဲထင္ပါရဲ႕ဗ်ာ.........း)

မွ်စ္.......သူငယ္ခ်င္း....႐ွိမယ္ထင္လို႔ ေရးၾကည့္တာ.......း)

ခင္မင္ျခင္းအားျဖင့္......
ဏီလင္းညိဳ

ေမာင္သီဟ said...

ဒီေန႔မွေရာက္လာတယ္ဗ်ာာ
ဝတၳဳေလးဖတ္ၿပီး နုပ်ဳိခ်င္သြားတယ္ း) း)

ကုိဏီေနေကာင္းဖူးလား
အစစအရာရာအဆင္ေျပပါေစ

ေ၀လင္း said...

ျဖစ္တယ္အစ္ကိုေရ..။ အဲဒါမ်ဳိးေတြက တကယ္ျဖစ္တတ္တယ္။ အျပင္မွာေတာ့ ခဏတိုင္းလိုလို ေတြ႔ဖူးတယ္။ တကယ္ခ်စ္တာမဟုတ္ပဲ သံေယာဇဥ္ကို နာမည္အတတ္မွားတာမ်ဳိးေတြေပါ့။ စာအေနနဲ႔ကေတာ့ ဒီလိုဇာတ္လမ္း ဒါပထမဆုံးပဲ

ခႏြဲ said...

သူငယ္ခ်င္းေလးပါတဲ့။ စိုင္းစိုင္းဆိုပါသည္ခင္ဗ်။ ေရာက္၏

ညိမ္းႏိုင္ said...

သူငယ္ခ်င္း အခ်စ္ပဲေကာင္းပါတယ္ ကိုဏီရာ....

မိုးယံ said...

ကိုဏီေရ မိုက္ဒယ္ဂ်ာ။ ေရလည္ လန္းတယ္။ ဖလမ္း ဖလမ္းထေအာင္ ခိုက္တယ္။ ေနာက္လည္း အဲဒါမ်ိဳးေတြ မ်ားမ်ားေရးေပးပါေနာ္။
ဇတ္သိမ္းခဏ္းမွာ လန္းခြဲ တာမ်ိဳးေတြဆို သိပ္ႀကိဳက္တာ။ အခု အဲလို ျခစ္သူ ေတြ မျဖစ္ပဲ သယ္ရင္းလို ျပန္ေနရၾကတဲ့ ဇပ္လန္း ေလး အရန္းေကာင္းတယ္။ ကို ေတြ႕ ႀကီးကို ႀကံဳဖူးလို႕ လံုး၀ (လံုး၀) ေထာက္ခံဒယ္

ကိုဏီ ၿငိမ္းခ်မ္းပါေစ

sosegado said...

ေအးေအးေလး အခ်စ္ဇာတ္လမ္းေလးတစ္ပုဒ္ကုိ ဖတ္သြားပါတယ္၊ ဒါေပမဲ့ ၾကည္ျပာက သူ႔ႏွလုံးသားအေပၚသူမရုိးသားဘူးထင္တယ္၊

အင္ၾကင္းသန္႕ said...

အမေလး....ငါ့အစ္ကုိၾကီးကေတာ့ ေရးထားလိုက္တာမ်ား....ဖတ္လို႕ေကာင္းပ....ႏွလုံးသားအေပၚ ရုိးသားဖုိ႕လုိသည္ေပါ့ေလ....အင္း....ဟုတ္ပ ဟုတ္ပ.... ေစာေစာစီးစီးသိလိုက္ရေတာ့ ႏွစ္ဦးႏွစ္ဘက္ မနာက်င္ရေတာ့ဘူးေပါ့။

သိဂၤါေက်ာ္ said...
This comment has been removed by the author.
သိဂၤါေက်ာ္ said...

ႏွစ္ေယာက္စလံုးက သူငယ္ခ်င္းလိုပဲ ဆိုေတာ့ ေတာ္ေသးတာေပါ့..
တစ္ေယာက္ေယာက္က ၾကိတ္ခ်စ္ေနခဲ့ရင္ ဇာတ္က ေမ်ာေနဦးမွာ..
ခုဇာတ္သိမ္းေလး အရမ္းေကာင္းတယ္..

blackroze said...

ကိုဏီးေနေကာင္းသြားၿပီလား...
အခ်စ္ဇာတ္လမ္းေလးလာဖတ္သြားတယ္ေနာ္..
တခါတေလအခ်စ္ကအဲလိုေလးလည္း
လွည့္စားတတ္တယ္... း)
ခ်စ္သလိုလုိဘာလိုလိုနဲ႕ေပါ့ေလ...

ခုိင္နုငယ္ said...

နွစ္ဦးစလုံး ရုိးသားသားနဲ႔
မူလေနရာကုိ ျပန္ေရာက္သြားေတာ႔
နွစ္ဖက္စလုံးအတြက္ မနစ္နုိင္ေတ႔ာဘူးေပါ႔။
တစ္ဖက္ဖက္က မသိလုိက္မသိဖာသာ ေနလုိက္ရင္
နွစ္ဖက္စလုံးနစ္နာနုိင္တယ္။
အေရးေကာင္းတယ္...ကုိဏီလင္းညိဳ


ခင္မင္စြာျဖင္႔
ခုိင္နုငယ္

blackcoffee said...

ေတာ္ေသးတာေပါ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ အျဖစ္ဆက္ရွိေနၾကေသးလို ့...
ဒီလိုအျဖစ္မ်ဳိးက သူငယ္ခ်င္း သံေယာဇဥ္ပါ ျပတ္သြားႏိုင္တယ္ေလ...

ချစ်သူမောင် said...

ကိုဏီ
စစဖတ္ခ်င္းေတာ႕ စြန္လႊတ္ျခင္းကိုစြန္႕လႊတ္ဖို႕ ေျပာတာကိုဆရာေသာ္တာေဆြဘာသာျပန္သြားတာကိုသြားသတိရမိတယ္ စြန္႕စြန္႕စားစား စြန္လႊတ္ပါတဲ႕ :)
စတာပါ
စြန္လႊတ္တဲ႕အေၾကာင္းေတြ႕လိုက္တာနဲ႕ ပို႕(စ္)ေလးတအားေကာင္းတယ္

ခင္မင္ေလးစားလွ်က္
ခ်စ္သူေမာင္