မနက္ေျခာက္နာရီခြဲေလာက္ပဲ႐ွိေသးတာမွန္ေပမယ့္ ဒီေန႔မနက္ခင္းတြင္ေတာ့ “ငစိုး”တစ္ေယာက္ အေစာ ႀကီးႏိုးလာမိသည္။ မ်က္စိႏွစ္လံုးပြင့္ပြင့္ျခင္း အိပ္ယာထက္မွလူးလဲထကာ ျခင္ေထာင္အျပင္ဘက္သို႔ တိုး ထြက္ခဲ့လိုက္၏။ ဒီေန႔ သႀကၤန္အက်ေန႔မဟုတ္ပါလား......။
သံုးထပ္သားကာထာေသာ အိပ္ခန္းေလးအျပင္ဘက္ကို ငစိုးထြက္ခဲ့ေတာ့ အိမ္ေ႐ွ႕ေခါင္းရင္းခန္း႐ွိဘုရားစင္ ေ႐ွ႕တြင္ ဘုရားေသာက္ေတာ္ေရလဲေနေသာ ေဖႀကီးက....
“ဟာ.... ငါ့သားအိပ္ပုတ္ေလးက ဒီေန႔က်ေတာ့ အေစာႀကီးႏိုးေနလို႔ပါလားေဟ့”.....
“ဟုတ္”.......
တမင္ကလာ အံ့ၾသသံလုပ္ၿပီးေမးလိုက္ေသာ ေဖႀကီးရဲ႕အေမးေၾကာင့္ မ်က္လံုးအစံုကိုလက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ ႐ွက္ကိုး႐ွက္ကန္းႏိုင္စြာ ဟိုပြတ္ဒီပြတ္လုပ္ရင္း မပြင့္တစ္ပြင့္ေလသံႏွင့္ ငစိုးျပန္ေျဖလိုက္သည္။ ငစိုး အသံ အဆံုးတြင္ ေနာက္ေဖးမီးဖိုေခ်ာင္ဆီမွ မိခင္ျဖစ္သူရဲ႕အသံကထြက္ေပၚလာျပန္သည္။
“ငါ့သားအငယ္ဆံုးေလးက ဒါမ်ိဳးဆို တယ္၀ီရိယေကာင္းတယ္လားေဟ့”......
မီးဖိုေခ်ာင္ဆီမွ ေမႀကီးကို ငစိုးမျမင္ရေသာ္လည္း ေမႀကီးရဲ႕လွမ္းေမးလိုက္ေသာအသံထဲတြင္ က်ီစယ္စြာ ရယ္ေမာလိုသံမ်ားပါေနတာေၾကာင့္ ေဖႀကီးေ႐ွ႕တြင္ ေစာေစာကထက္ပိုၿပီး ႐ွက္သြားမိသည္။ ငစိုးကလည္း ငစိုးပဲျဖစ္သည္။ ခါတိုင္းဆို ေက်ာင္းပိတ္ရက္တြင္ ေနဖင္ထိုးမွ အိပ္ယာထေနက်မို႔ပင္...။ ထို႔ေၾကာင့္ ႐ွက္ ႐ွက္ႏွင့္ပါးစပ္မွေန... “ေမႀကီးကလဲဗ်ာ”.... ဟု ဗလံုးဗေထြးျပန္ေအာ္ရင္း ေျခေဆာင့္မိေတာ့ ေဖႀကီးကရယ္ ၏။
“ကဲ.... သြား..... သြား....၊ မ်က္ႏွာသစ္၊ သြားတိုက္ဦး...။ ၿပီးရင္ ေဖႀကီးနဲ႔အတူ ဘုရားလာ႐ွိခိုးရဦးမယ္ ေနာ္”..
“ဟုတ္”.....
အသံႏွင့္အတူ ေဖႀကီးေ႐ွ႕မွေန ငစိုးတစ္ေယာက္ လွစ္ခနဲေျပးထြက္ခဲ့လိုက္၏။ အိမ္ေပၚမွေနေျပးဆင္းသြားခဲ့ ေသာငစိုးရဲ႕ဦးတည္ရာက ၿခံေထာင့္ေရတြင္းေလးေဘးနားတြင္႐ွိသည့္ သူတို႔ေရခ်ိဳးေသာေနရာေလး ဆီသို႔ပဲ ျဖစ္ပါသည္။
မ်က္စိေ႐ွ႕မွေနၿပီး လွစ္ခနဲေျပးထြက္သြားေသာ ငစိုးကို ဖခင္ျဖစ္သူမွာ ၿပံဳးၾကည့္ရင္းက်န္ရစ္ခဲ့ရေလသည္။ တစ္ကယ္ေတာ့လည္း ဒုတိယတန္းေျဖထားေသာ အေထြးဆံုးသားေလးငစိုးမွာ သူတို႔တစ္မိသားစုလံုးရဲ႕ အ သည္းေက်ာ္ေလးပင္ မဟုတ္ပါလား....။
~~~@@~~~
ကမန္းကတန္းႏွင့္ မ်က္ႏွာသစ္ကာ သြားတိုက္ခဲ့ၿပီးေတာ့ ေဖႀကီးႏွင့္အတူ ငစိုးဘုရား၀င္ထိုင္ရွိခိုးခဲ့ရ ေသး၏။ သို႔ေသာ္... ခါတိုင္းလို နေမာတႆ အစခ်ီသည့္သူရသမွ် ဘုရား႐ွိခိုးစာမ်ားကို၊ ေနာက္... “ဤ သို႔ျပဳရ ျမတ္ပုညကို”.... အစခ်ီသည့္ ေမတၱာပို႔ အမွ်ေ၀ျခင္းမ်ားကို ႐ွည္႐ွည္ေ၀းေ၀း ဆိုမေနေတာ့ပဲ... ၾသ ကာႆေလးနည္း နည္းပါးပါးေလာက္ပါးစပ္လႈပ္႐ံု႐ြတ္ၿပီး ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္ရာမွ ေပါက္ဆိန္ေပါက္ ဦး သံုးႀကိမ္ခ်လိုက္ရင္း ငစိုး တစ္ေယာက္ ဘုရား႐ွိခိုးျခင္းကို အဆံုးသတ္ပစ္ခဲ့လိုက္သည္။
ၿပီးေတာ့မီးဖိုေခ်ာင္အတြင္းသို႔ ၀င္ကာ ေမႀကီးခူးေကၽြးေသာ ထမင္းေၾကာ္၀ါ၀ါေလးမ်ားကို စိတ္ေစာစြာ ခပ္ျမန္ျမန္ေလးခပ္စားေနလိုက္၏။ ဒီေန႔ ပဲဲျပဳတ္သည္မလာတာမို႔ ထမင္းကို ဘဲဥေလးႏွင့္ ဒီအတိုင္းေၾကာ္ ထားတာကိုပင္ ငစိုးတစ္ေယာက္ ခါတိုင္းလို ေၾကးမ်ား၊ ဂ်ီတိုက္ဖို႔ သတိမရအားပါ...။ ေမႀကီးက အေလာ တစ္ႀကီးႏိုင္ပံုေပါက္ေနေသာ ငစိုးကို ၾကည့္ရင္းေျပာသည္။
“ျဖည္းျဖည္းစားပါ.... သားငယ္ေလးရဲ႕... ၊ အေစာႀကီး႐ွိပါေသးတယ္...၊ ခုမွ ခုႏွစ္နာရီေက်ာ္ပဲ႐ွိေသး တာ”....
“ဟုတ္”....
ပလံုးပေထြးျဖင့္ ျပန္သာေျဖလိုက္ေသာ္လည္း စားေနသည့္အ႐ွိန္ကို ငစိုးမေလွ်ာ့မိပါ...။
“မႀကီးနဲ႔ ကိုလတ္ေကာ ေမႀကီးရ”....
သူအိပ္ယာႏိုးကတည္းက အစ္မႏွင့္ အစ္ကိုျဖစ္သူကို မျမင္ရမိေသးတာမို႔ ေမႀကီးကို ငစိုးေမးလိုက္မိသည္။ မႀကီးက တကၠသိုလ္ ပထမႏွစ္၊ ကိုလတ္က အခုႏွစ္ဆယ္တန္းတက္ရေတာ့မည္။
“သား.... ကိုလတ္က အိပ္တုန္းကြဲ႕...၊ မႀကီးကေတာ့ သူ႔အခန္းထဲမွာ သားေလးအတြက္ အလုပ္႐ႈပ္ေနတယ္ ထင္ပါရဲ႕ကြယ္... ဟင္း....ဟင္း”.....
ေမႀကီးစကားကို ငစိုး ေခါင္းၿငိမ့္ျပလိုက္ရင္း မႀကီးဆီသြားဖို႔ထမင္းေၾကာ္ကို ျမန္ျမန္လက္စသတ္ေနမိဆဲ....
“ေမာင္ေလးေရ”....
မီးဖိုခန္းအ၀ဆီမွ ေခၚသံေၾကာင့္ ငစိုးေနာက္ကိုလွည့္ၾကည့္မိေတာ့ သူ႔ကိုၿပံဳးကာၾကည့္ရင္း မီးဖိုထဲ၀င္လာ ေသာမႀကီးကို ေတြ႔ရ၏။ မႀကီးရဲ႕ေခါင္းတြင္ ပိေတာက္ပန္း၀ါ၀ါေလးမ်ား ေ၀ေနေအာင္ပန္ထားတာမို႔ ဒီေန႔ မႀကီးပိုလွေနသည္ဟု ထင္ရပါသည္။
“စားလို႔ မၿပီးေသးဘူးလား ေမာင္ေလးရဲ႕”....
အနားသို႔ေရာက္လာေသာမႀကီးက ငစိုးရဲ႕ပါးေလးကို တစ္ခ်က္ငံု႔နမ္းလိုက္ရင္း ေဘးတြင္ထိုင္ခ်ကာ ေမး လိုက္သည္။ ေခါင္းၿငိမ့္ျပလိုက္ရင္း မႀကီးရဲ႕ေခါင္းမွပိေတာက္ပန္းေလးမ်ားက ေမႊးလိုက္တာဟု ငစိုးစိတ္ထဲ တြင္ ထင္မိလိုက္၏။
“ဟုတ္.... ၿပီးၿပီ”....
ပန္းကန္ထဲတြင္ နည္းနည္းက်န္ေနေသးေသာ ထမင္းေၾကာ္ပန္းကန္ေလးကိုေဘးသို႔တြန္းဖယ္ရင္း ငစိုးျပန္ေျဖ ေတာ့ ေမႀကီးကၿပံဳးၿပီးမ်က္ေစာင္းေပ်ာ့ေပ်ာ့ထိုးကာ ငစိုးကိုၾကည့္သည္။ ဒါကို ငစိုးကမျမင္ ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ရင္း ေဘးနားမွ မႀကီးရဲ႕မ်က္ႏွာကို သူ႔လက္ေသးေသးေလးႏွစ္ဖက္ျဖင့္လွမ္းကိုင္ၿပီး သူ႔ ဘက္ဆြဲလွည့္ကာ....
“မႀကီးက ပိေတာက္ပန္းေတြမ်ားႀကီးနဲ႔ လွတယ္...၊ သားလည္း မႀကီးကို ေမႊးေမႊးျပန္ေပးမယ္”....
ေျပာေျပာဆိုဆိုႏွင့္ သနပ္ခါးလိမ္းထားေသာ မႀကီးရဲ႕ပါးျပင္တစ္ဖက္ကို ငစိုးက သူ႔ႏႈတ္ခမ္းေသးေသးေလး ျဖင့္ ကၽြတ္ခနဲ ျမည္ေစကာနမ္းလိုက္ေတာ့ မႀကီးတင္မက ေမႀကီးကပါ ေရာၿပီးရယ္ၾကေလေတာ့၏။ မႀကီး က ရယ္ရင္း “ႏႈတ္ခမ္းက ဆီေတြကိုမသုတ္ပဲနမ္းတာ မႀကီးေတာ့ ေပကုန္ပါၿပီကြယ္”.... ဟု ခပ္ညည္းညည္း ေလးဆိုသည္။ သို႔ေသာ္ မႀကီးရဲ႕မ်က္ႏွာတြင္ စိတ္ဆိုးတဲ့အရိပ္ေယာင္ လံုး၀မ႐ွိတာကို ငစိုးသိပါသည္။ ေနာက္ ဟင္းခ်က္ေနေသာ ေမႀကီးခါးကိုလွမ္းဖက္လိုက္ရင္း.....
“ေမႀကီးကိုလည္း...... ေမႊးေမႊးေပးခ်င္တယ္”.....
“အလကား...... အပိုေလး”.....
ပါးစပ္ကသာေျပာေသာ္လည္း ေမႀကီးက ငစိုးနမ္းလို႔ရေအာင္ ထိုင္ခ်ေပးသည္။ ေမႀကီးရဲ႕ပါးကိုလည္း ဟို ဖက္ဒီဖက္ ဘယ္ျပန္ညာျပန္ နမ္းလိုက္ၿပီးေတာ့ သူ႔ထံုးစံအတိုင္း ငစိုးက လက္ကေလးျဖန္႔ကာ....
“မုန္႔ဖိုးေပး”....
“ေဟာေတာ့....၊ သႀကၤန္ရက္ေတာင္မွ အေႂကြး႐ွင္ေလးက အေႂကြးေတာင္းတယ္ေတာ့”....
ေမႀကီးအဲ့သလိုေျပာေတာ့ ငစိုးရဲ႕မ်က္ႏွာက စပ္ၿဖဲၿဖဲေလးႏွင့္ ႐ွိေနေလ၏။ ခါးၾကားမွ ေမႀကီးထုတ္ေပးေသာ က်ပ္တန္အသစ္ေလးတစ္႐ြက္ကို ညကတည္းက ႐ွာထားေသာ ပလတ္စတစ္အိတ္ေလးထဲတြင္ ငစိုးေသခ်ာ ထည့္လိုက္ပါသည္။ ေရေလွ်ာက္ပက္လွ်င္ ပိုက္ဆံေလးေရစိုသြားမွာစိုးလို႔ပင္။ ေနာက္ မႀကီးဖက္ကိုလွည့္ ကာ ....
“မႀကီးလည္း.... သားကို မုန္႔ဖိုးေပးေလဗ်ာ”......
“အယ္... ေမာင္ေလး ေဆာ့ဖို႔ ေရႁပြတ္ေလးနဲ႔ မ်က္မွန္ပါတဲ့ သႀကၤန္ဦးထုပ္ေလး မႀကီး၀ယ္ေပးထားတယ္ ေလကြဲ႕”.....
“ရဘူး.... သားေရလိုက္ပက္ရင္းနဲ႔ ဗိုက္ဆာလာရင္ မုန္႔၀ယ္စားဖို႔ မုန္႔ဖိုးေပးရဦးမယ္ေလ”.....
“ေအးပါကြယ္..... ၿပီးရင္မႀကီးေပးပါ့မယ္....။ ကဲ... အခုမႀကီးနဲ႔ လိုက္ခဲ့ဦး...။ ေမာင္ေလးကို အ၀တ္အစား လဲေပးဖို႔”....
ေခါင္းၿငိမ့္ရင္း မႀကီးလက္ကိုဆြဲကာ အစ္မျဖစ္သူေခၚရာေနာက္ကို ငစိုးတစ္ေယာက္ ေကာက္ေကာက္ပါ လိုက္သြားေလေတာ့၏။ မႀကီးအိပ္ခန္းက်ဥ္းက်ဥ္းေလးထဲေရာက္ေတာ့ မႀကီးက ငစိုးကိုအ၀တ္အစားမ်ား လဲေပးေလေတာ့သည္။ ငစိုးသိပ္ႀကိဳက္ေသာ ႂကြက္႐ုပ္ကာတြန္းပံုေလးမ်ားပါသည့္ တီ႐ွပ္အက်ႌအသစ္၊ ဒူးေအာက္ နားေလာက္ေရာက္သည့္ သႀကၤန္ေဘာင္းဘီခပ္ပြပြေလးမ်ားႏွင့္ပင္...။ ေဘာင္းဘီေလး ရဲ႕ေအာက္နားပတ္ ပတ္လည္တြင္လည္း ငစိုးသိပ္ႀကိဳက္ေသာ အုန္းပင္ပုံေလးမ်ားလည္း အမ်ားႀကီး ပါေသး၏။ ေနာက္ ငစိုး သူ ငယ္တန္းတုန္းကလြယ္ခဲ့ေသာ ကခ်င္လြယ္အိတ္အေဟာင္းေလးထဲတြင္ ပလတ္စတစ္ဂါလံပံုးအေသးစားကို ထည့္ထားေသာ လြယ္အိတ္ကေလးကိုမႀကီးကေပးျပန္သည္။ ၿပီးေတာ့ ပိုက္လံုး႐ွည္႐ွည္၊ ထိပ္တြင္ဒံုးပ်ံပံုထိပ္ ဖူးေလးပါေသာ ေရႁပြတ္အသစ္အစိမ္းေရာင္ေလးကို ငစိုး လက္ထဲသို႔ထည့္ေပးေလ၏။ ပိုက္လံုးေလးကို ေရပံုးထဲကိုထည့္....၊ ေရႁပြတ္ေလးကို လက္ကေနကိုင္ရင္း ငစိုးတစ္ေယာက္အူျမဴးစြာႏွင့္ ခုန္ဆြ...၊ ခုန္ဆြျဖစ္လာခဲ့ရေလေတာ့သည္။ ေပ်ာ္သည္...၊ မၾကာခင္ သူငယ္ ခ်င္းမ်ားႏွင့္အတူ ငစိုးေရကစားရေပေတာ့မည္။ သို႔ေသာ္ ေရပံုးေလးထဲတြင္ ေရမျဖည့္ရေသးပါ....။
“ခဏေလး ၿငိမ္ေနပါဦးေမာင္ေလးရဲ႕...၊ ဒီမွာ ဦးထုပ္ေဆာင္းရဦးမယ္ေလ”....
ေျပာေျပာဆိုဆိုႏွင့္ မႀကီးက လွ်ာေလးသာပါေသာ သႀကၤန္ဦးထုပ္ကေလးကို ငစိုးရဲ႕ေခါင္းတြင္ေဆာင္း ေပးျပန္သည္။ ဒီသႀကၤန္ဦးထုပ္ေလးကိုလည္း.... ငစိုးသိပ္ႀကိဳက္ျပန္ပါသည္။ တစ္ခုတည္းသာပါေသာ ဦး ထုပ္လွ်ာေလးရဲ႕ေအာက္တြင္ ေနကာမ်က္မွန္ေလးက ကပ္လွ်က္ပါေနေသးတာမို႔ျဖစ္၏။ တပ္ခ်င္ရင္ ေနကာမ်က္မွန္ပံုစံေလးကို ေအာက္သို႔ဆြဲခ်လိုက္႐ံု...၊ မတပ္ခ်င္ရင္လည္း မ်က္မွန္ေလးကို အေပၚသို႔ေခါက္ တင္ထားလိုက္႐ံုမို႔ ပင္ျဖစ္ပါသည္။
“ကဲ... ၿပီးၿပီ...။ လာ... တိုင္ကီထဲကေရေတြကို လြယ္အိတ္ထဲက ပံုးေလးထဲမႀကီးလိုက္ထည့္ေပးမယ္”....
မႀကီးေခၚရာေနာက္သို႔ ငစိုးေကာင္ေကာက္ပါေအာင္ လိုက္ခဲ့မိျပန္သည္။ အိမ္ေပၚမွဆင္းရန္ အိမ္ေ႐ွ႕ခန္း မွအျဖတ္တြင္ ဧည့္ခန္းေနရာေလးမွာ ထမင္းေၾကာ္အတူစားေနၾကေသာ ေဖႀကီးႏွင့္ ေမႀကီးကိုေတြ႕လိုက္ရ တာမို႔ အနားကို ငစိုးေျပးသြားရင္း ခပ္ေျမာက္ေျမာက္ေလး ေမးလိုက္ပါသည္။
“ေဖႀကီးနဲ႔ ေမႀကီးေရ႕.... သားပံုစံက မိုက္တယ္မွတ္လားဗ်”......
“ဟား..... ဟား..... မိုက္ပါ့ကြာ.......၊ ငါ့သားငယ္ေလးကေတာ့”.....
“ေခ်ာပါ့..... လွပါ့႐ွင္”.....
ေမႀကီးေရာ... ေဖႀကီးပါ... ၾကည္ႏူးစြာၿပံဳးရယ္ရင္း တစ္ေယာက္ျခင္းစီခ်ီးမြမ္းတာခံလိုက္ရတာမို႔ ငစိုးတစ္ ခ်က္ ႏွစ္ခ်က္ေလာက္ခုန္ဆြ... ခုန္ဆြလုပ္လိုက္ျပန္ေတာ့ အားလံုးက ၀ိုင္းရယ္ၾကသည္။ ေနာက္ ေမႀကီးက မွာ၏။
“သားေလး... လမ္းထဲမွာပဲ ေရလိုက္ပက္ရမယ္ေနာ္...၊ သူမ်ားေတြနဲ႔လည္း ရန္မျဖစ္ရဘူး...၊ ဗိုက္ႀကီးသည္ ေတြနဲ႔ ဥပုသ္သည္ေတြကိုလည္း ေရမပက္ရဘူးေနာ္... ၾကားလား...။ ေရကုန္လို႔ သူမ်ားဆီမွာေတာင္းရင္ ခ်ိဳ ခ်ိဳသာသာနဲ႔ ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်းေတာင္းရမယ္....။ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္လည္း မဆဲရဘူး..... ကဲ.... ဟုတ္ၿပီလား”....
“ဟုတ္ကဲ့”....
ေမႀကီးရဲ႕ အမွာစကားကို ငစိုးေသခ်ာစြာေခါင္းေလးၿငိမ့္ျပရင္း ေျဖမိသည္။ ေဖႀကီးကေတာ့ ငစိုးကို ခပ္ၿပံဳးၿပံဳး ႀကီးၾကည့္ေနေလေတာ့၏။ ေနာက္... မႀကီးႏွင့္အတူ အိမ္ေအာက္ကိုဆင္းခဲ့လိုက္ရင္း ေရခ်ိဳးသည့္ တိုင္ကီထဲ မွ ေရမ်ားကို မႀကီးက လြယ္အိတ္ထဲ႐ွိ ပလတ္စတစ္ပံုးေလးထဲသို႔ ခြက္ျဖင့္ ခပ္ထည့္ေပးေနတာ ကို ငစိုးေစာင့္ ေနမိဆဲ....
“ငစိုးေရ....၊ ေဟးေရာင္ ငစိုး”.....
“ဟာ...... မႀကီးျမန္ျမန္လုပ္ဗ်....၊ ေအာ္ကုလားတို႔ေတြ သားကိုလာေခၚေနၾကၿပီ”....
ၿခံေ႐ွ႕မွ ငစိုးရဲ႕သူငယ္ခ်င္းတစ္သိုက္ ေအာ္ေခၚသံမ်ားေၾကာင့္ မႀကီးကို ငစိုး ေလာ,မိေလေတာ့သည္။
“ၿပီးပါၿပီ... ေမာင္ေလးရဲ႕”....
ပံုးထဲတြင္ ေရအျပည့္ထည့္ထားေသာလြယ္အိတ္ေလးကိုလြယ္ၿပီး ၿခံ၀ဆီသို႔ ငစိုးလွည့္ထြက္ကာ ေျပးခဲ့မိေလ ေတာ့... မႀကီးက ေနာက္မွလွမ္းေခၚျပန္သည္။
“ေမာင္ေလး..... ခဏလာဦး”....
“ဘာလဲဗ်ာ.... မႀကီးကလည္း”....
ႏႈတ္ခမ္းေလးစူရင္း.... အနားကိုေရာက္လာေသာ ငစိုးကို မႀကီးက ေရခြက္ထဲမွေရမ်ားျဖင့္ အဦးဆံုးေလာင္း ခ် လိုက္ေလေတာ့ ငစိုးရဲ႕တစ္ကိုယ္လံုး႐ႊဲ႐ႊဲစိုသြားရေတာ့ေလသည္။ ႐ုတ္တစ္ရက္မို႔ ေအးခနဲျဖစ္သြားၿပီး ပါးစပ္မွ လည္း အား....ခနဲေအာ္မိေတာ့ မႀကီးက ဟက္ဟက္ပက္ပက္ရယ္ေလ၏။ ေနာက္ႏႈတ္မွလည္း “ငါ့ေမာင္ေလး ကိုဘယ္သူမွ မေလာင္းခင္ေရအရင္ေလာင္းတာေဟ့”.... ဟုဆိုကာ ထပ္ပက္ျပန္ေလ ေတာ့.... ငစိုးကလည္း အားက်မခံစြာျဖင့္ သူ႔ေရႁပြတ္ေသးေသးေလးျဖင့္ မႀကီးကို အားကုန္ျပန္ပက္ေလ ေတာ့၏။
“သႀကၤန္က်လို႔ ေရပက္တယ္...၊ စိတ္ဆိုးပါနဲ႔ မႀကီးရယ္”....
ပါးစပ္မွလည္း သီခ်င္းေလးေတာင္ ငစိုးဆိုလိုက္မိေသး၏။ ေပ်ာ္လိုက္သည့္ျဖစ္ျခင္း....။ မႀကီးက ေရေတြအ မ်ားႀကီးစိုသြားမွာစိုးၿပီး အိမ္ေပၚသို႔တက္ေျပးေလေတာ့သည္။ မႀကီးရဲ႕အျဖစ္ကို ငစိုးတစ္ေယာက္ တစ္ဟီး ဟီးႏွင့္ရယ္ရင္း ေျခလွမ္းမ်ားက သူငယ္ခ်င္းမ်ား႐ွိရာ ၿခံအျပင္ဆီသို႔ ေျပးထြက္ခဲ့ေလေတာ့သည္။ စိတ္ထဲမွ ေနၿပီးေတာ့လည္း ႀကံဳးေအာ္လိုက္မိေသးသည္။ “သႀကၤန္က်ၿပီေဟ့”.... ဟူ၍ပင္....။
~~~@@~~~
ငစိုးတို႔အိမ္ေ႐ွ႕ ေျမနီလမ္းေလးထက္႐ွိတခ်ိဳ႕ေနရာမ်ားတြင္ ဗြက္ထ,ေနခဲ့ေလသည္။ လမ္းနံေဘး႐ွိပိ ေတာက္ ပင္ႀကီးေအာက္တြင္ေတာ့ ပိေတာက္႐ြက္အခက္စိမ္းစိမ္းေလးမ်ားႏွင့္ပိေတာက္ပြင့္၀ါ၀ါေလးမ်ားက ဟိုဒီက်ဲပ်ံ႕ စြာျဖင့္ ေျမျပင္အထက္တြင္ လဲေလ်ာင္းေနခဲ့ၾကေလ၏။ အခ်ိဳ႕ကေတာ့ ႐ြံ႕ဗြက္ေတြထဲမွာ...။
ပိေတာက္ပင္ႀကီးေအာက္တြင္ေတာ့ ငစိုးတို႔ကေလးတစ္သိုက္ ေပ်ာ္႐ႊင္စြာေရပက္ေဆာ့ကစားေန ခဲ့ၾကသည္။ ငစိုးတို႔သည္ လမ္းေပၚမွျဖတ္သြားျဖတ္လာမွန္သမွ်ကိုမလြတ္တမ္းပင္ ေရႁပြတ္ေလးမ်ားျဖင့္ တစ္႐ႊီး႐ႊီးအသံ ျမည္ေအာင္လိုက္ပက္ၾက၏။ ျဖတ္သြားျဖတ္လာမ်ားမ႐ွိေသာအခါတြင္မူ အခ်င္းခ်င္း ျပန္ပက္ၾကေလေတာ့ျပန္သည္။ လြယ္ထားေသာ လြယ္အိတ္ကေလးမ်ားထဲမွ ေရမ်ားကုန္သြားလွ်င္ အနီးအ နားမွ အိမ္ေ႐ွ႕မ်ားတြင္ေရ ပက္ေနၾကေသာ သူငယ္ခ်င္းအိမ္နီးခ်င္းမ်ားဆီမွ သြားေတာင္းထည့္လိုက္႐ံုသာ ပင္...။ ဘာမွပူစရာမ႐ွိ..။ အခု လည္း ျဖတ္သြားျဖတ္လာမ်ားမ႐ွိေသးတာမို႔ ငစိုးတို႔တစ္သိုက္ အခ်င္းခ်င္း ျပန္ပက္ေနၾကေလျပန္သည္။
“အား....၊ ေဟးေရာင္ ငစိုး...။ မင္းကလည္း မ်က္ႏွာကိုမပက္နဲ႔ေလကြာ.... စပ္တယ္ဟ”....
ေအာ္ကုလားက ေနာက္ဆုတ္ကာ ငစိုးကိုခံပက္ရင္းေအာ္သည္။ ငစိုးက တစ္ဟီးဟီးရယ္ရင္း ေ႐ွ႕တိုးၿပီးသူ႔ေရ ႁပြတ္ေလးႏွင့္ ေအာ္ကုလားကို အတင္းလိုက္ကာဖိထိုးပက္၏။ ေဘးနားတြင္လည္း သူတို႔အုပ္စုထဲမွ စိန္ေဌး ႏွင့္ ေမာင္ေမာင္တို႔က မင္းေဇာ္ကို၀ိုင္းထိုးပက္ေနၾကေလသည္။ ႏွစ္ေယာက္တစ္ေယာက္မို႔ မင္းေဇာ္ချမာမခံ ႏိုင္ေတာ့ပဲ ၀ူး၀ူး၀ါး၀ါးေအာ္ရင္း ထြက္ေျပးရေလေတာ့၏။ မင္းေဇာ္ထြက္ေျပးေတာ့လည္း စိန္ေဌးႏွင့္ ေမာင္ ေမာင္တို႔က ႏွစ္ေယာက္သားအခ်င္းခ်င္းျပန္ပက္ၾကျပန္ေလေတာ့သည္။ သူတို႔ႏွင့္မနီးမေ၀း႐ွိ ကေလးမ်ားမွာ လည္းထိုနည္းတူပင္ အခ်င္းခ်င္းျပန္ပက္ၾကႏွင့္ သႀကၤန္ပြဲေလးက စည္ကားလြန္းေနခဲ့ရ၏။ အခ်ိဳ႕ကေလးမ်ား ကေတာ့ ဇလားထဲမွေရမ်ားကိုခြက္ျဖင့္ခပ္ၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပန္ေလာင္းေနၾကျပန္ေလေတာ့သည္။
“ေဟးေရာင္ေတြ.... ဟိုမွာၾကည့္စမ္း....။ ကတံုးမထြက္လာတာကို”....
မင္းေဇာ္ၫႊန္ျပရာကို ငစိုးတို႔တစ္သိုက္လံုးလွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူတို႔တက္ေနခဲ့ေသာ ဒုတိယတန္းထဲမွ တစ္ရပ္ကြက္တည္း၊ တစ္လမ္းတည္းေနသူ ကတံုးမကိုေတြ႔လိုက္ရ၏။ ကတံုးမရဲ႕နာမည္အရင္းက စႏၵာေအး၊ သို႔ေသာ္ ႀကီးလာလွ်င္ ဆံပင္သန္ေအာင္ဆိုၿပီး ခဏခဏ ကတံုးတံုးေပးေသာသူမရဲ႕အေမေၾကာင့္ စႏၵာေအး ချမာ အၿမဲကတံုးဆံပင္ႏွင့္ျဖစ္ေနရ႐ွာေလေတာ့သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ စႏၵာေအးကိုတစ္လမ္းလံုးက ကတံုးမ...ဟု ပင္ေခၚၾကေလ၏။
ကတံုးမက ဒုတိယတန္းေက်ာင္းသူေလးအ႐ြယ္ႏွင့္မလိုက္ေအာင္ အတန္းထဲတြင္အင္မတန္မွ ႐ိႈးမ်ားသူေလး ျဖစ္ပါသည္။ အခုလည္းၾကည့္....၊ သႀကၤန္အဆင္ တရုတ္ပိတ္အစကို အေပၚကလူႀကီးေတြ၀တ္သလို လက္ ျပတ္ခါးတိုအက်ႌ၊ ေအာက္က ထမီျဖင့္ ထက္ေအာက္ဆင္တူ ၀မ္းဆက္၀တ္ထားေလသည္။ မ်က္ႏွာျပင္ ထက္တြင္လည္း ႏႈတ္ခမ္းနီ၊ ပါးနီေတြႏွင့္...။ ကတုံးဆံပင္သာျဖစ္ေနေသာေခါင္းမို႔ ပန္းပန္စရာဆံပင္မ႐ွိတာေတာင္ မွ ပိေတာက္ပန္းတစ္ခက္ကို နားတြင္ၫႇပ္ကာပန္ထားလိုက္ေသးသည္။ ၾကည့္ရတာ သူမရဲ႕အစ္မမ်ားႏွင့္အတူ မ႑ပ္ေတြေလွ်ာက္ၾကည့္ၾကမည္ထင္ရ၏။ သူမရဲ႕အစ္မမ်ားက ထြက္မလာၾကေသးေသာ္လည္း ကတံုးမ ကေတာ့ ၿခံအျပင္ထြက္လိုက္၊ ၿခံ၀တြင္ရပ္လိုက္၊ ၿခံထဲခဏ၀င္လိုက္ႏွင့္ လူလံုးျပေနေလေတာ့သည္။ သူမ၀တ္ စားဆင္ျပင္ထားတာကို လမ္းထဲမွ႐ြယ္တူကေလးမ်ားအားႂကြားခ်င္၊ ျမင္ေစခ်င္တာမို႔လားမသိ...။
“အသာေန...၊ ငါတို႔အနားေရာက္လာမွ အေသေဆာ္ပစ္မယ္”....
ကတံုးမကို အျမင္ကတ္သလိုေစာင္ၾကည့္ရင္း ေအာ္ကုလားက ငစိုးတို႔တစ္သိုက္လံုးဖက္လွည့္ကာ ခပ္က်ိတ္ က်ိတ္ႀကံဳး၀ါးေျပာသည္။ ငစိုးတို႔တစ္သိုက္လံုးကလည္း ၿပိဳင္တူေခါင္းၿငိမ့္ကာ ေထာက္ခံၾကပါသည္။ ေနာက္ ေမာင္ေမာင္က....
“ေဟးေရာင္ေတြ...၊ မင္းတို႔ပံုးေတြထဲမွာ ေရ႐ွိၾကေသးရဲ႕လားကြ...။ ျပန္စစ္ၾကည့္ၾကဦး...၊ ေတာ္ေနၾကာ သူ တို႔ေတြထြက္လာမွ ငါတို႔ေဆာ္ပစ္စရာေရမ႐ွိပဲေနဦးမယ္”....
ေမာင္ေမာင့္ သတိေပးစကားေၾကာင့္ ငစိုးတို႔တစ္သိုက္လံုး လြယ္အိတ္ေတြထဲမွ ကိုယ့္ေရပံုးကို ကိုယ္ျပန္စစ္မိ ၾကေလေတာ့သည္။ ဟုတ္ပ...၊ ေစာေစာက အခ်င္းခ်င္းျပန္ပက္ထားတာမို႔ ပံုးေတြထဲတြင္ေရသိပ္မ႐ွိၾကေတာ့ ...။ ထို႔ေၾကာင့္အနား႐ွိ အိမ္သို႔ေျပးကာ ကမန္းကတန္းေရျဖည့္ၿပီး အသင့္ေစာင့္ေနလိုက္ၾကေလေတာ့၏။
ငစိုးတို႔ သိပ္မေစာင့္လိုက္ရပါ...။ မၾကာခင္မွာပင္ ကတံုးမႏွင့္အတူ သူ႔အစ္မအပ်ိဳသံုးေယာက္၊ ေနာက္ သူမဦး ေလးႏွင့္အေဒၚ စုစုေပါင္းေျခာက္ေယာက္ ၿခံအျပင္သို႔ထြက္လာၾကတာကို ေတြ႕လိုက္ရပါေတာ့သည္။ အနီး အနား႐ွိ ကေလးမ်ားႏွင့္ လူငယ္တခ်ိဳ႕က သူတို႔ကိုေရ၀ိုင္းေလာင္းၾကေတာ့ ကတံုးမတို႔ချမာ ခ်က္ခ်င္း႐ႊဲ႐ႊဲစိုလို႔ သြားၾကရေတာ့ေလ၏။ ေရေလာင္းၾကသည္မွာလည္း... လူငယ္က လူငယ္ခ်င္းခ်င္း၊ ကေလး ကေလးအခ်င္း ခ်င္း...။
ငစိုးတို႔ အုပ္စုနားကို သူတို႔ေရာက္လာေတာ့ တစ္အုပ္လံုးညာသံေပးကာ၀ိုင္းၿပီး ေရႁပြတ္ကိုယ္စီျဖင့္ထိုးပက္ ၾက ေလေတာ့သည္။ တစ္ျခားလူႀကီးေတြကိုမပက္ပဲ.... ကတံုးမတစ္ေယာက္တည္းကိုသာ မဲပက္ေနၾကတာ မို႔ ကတံုးမချမာ ေက်ာေကာ့ေနရ႐ွာေလေတာ့၏။ ေနာက္ နားတြင္ၫႇပ္ပန္ထားေသာ ပိေတာက္ပန္းခက္က ေလးမွာလည္း ေရႁပြတ္မ်ားဒဏ္ေၾကာင့္ ေျမခ,ကာ႐ႊံ႕ေရမ်ားထဲ လူးသြားရ႐ွာေလေတာ့သည္။ အစေတာ့ ကတံုးမကအသာေလးၿငိမ္ေနေသး၏။ ေနာက္ ၾကာလာေတာ့ ေရမြန္းလာၿပီးမခ်ိမခံသာျဖစ္ကာ ေအာ္ေလ ေတာ့သည္။ ငို သံေတာင္ပါ၏။
“ေသနာေကာင္ေတြ...၊ မသာေကာင္ေတြ... ေတာ္ၾကပါေတာ့ဟဲ့....။ ဒီေလာက္ေတာင္ပက္ရသလား...ဟီး”..
ကတံုးမရဲ႕ အသံစူးစူးေၾကာင့္ ငစိုးတို႔ေတြ ေနာက္ေၾကာင္းလွည့္ၿပီး တစ္ခ်ိဳးတည္းလစ္ေျပးေလေတာ့သည္။ ဒါေတာင္မွ မ်က္ႏွာေျပာင္တတ္ေသာစိန္ေဌးက ေျပးရင္းေနာက္လွည့္အၾကည့္တြင္ သူႏွင့္အၾကည့္ျခင္းဆံုမိ သြားေသာ ကတံုးမကို လွ်ာထုတ္ကာေျပာင္ျပခဲ့လိုက္ေသး၏။
~~~@@~~~
တစ္မနက္လံုး မီးကုန္ယမ္းကုန္ေရေဆာ့ခဲ့ၾကတာမို႔ နံနက္ဆယ္နာရီခြဲခန္႔ ေနျမင့္လာခ်ိန္တြင္ ငစိုးဗိုက္ထဲမွာ ဟာလာသည္။ မနက္တုန္းက စားခဲ့ေသာ ထမင္းေၾကာ္တစ္ပန္းကန္သည္လည္း ဗိုက္ထဲတြင္ဘယ္ေခ်ာင္ကို ကပ္သြားခဲ့ၿပီလည္းမသိေတာ့ပါ...။
“ဗိုက္ဆာတယ္ကြာ”....
ငစိုးက ညည္းညဴစြာေျပာေတာ့ က်န္ေသာ ေမာင္ေမာင္တို႔၊ စိန္ေဌးတို႔ကလည္း ေထာက္ခံၾကသည္။ မင္းေဇာ္ ကလည္းေခါင္းၿငိမ့္ရင္း ဟုတ္တယ္... ဟုဆိုေလသည္။ ေအာ္ကုလားက...
“ဒါဆို ဟိုဘက္လမ္းထဲက ငါ့သူငယ္ခ်င္း ဖိုးခြားတို႔အိမ္ကိုသြားၾကမလား...၊ သူတို႔အိမ္မွာ ဒီေန႔မနက္ သာကူ တိုက္မယ္လို႔ ငါ့ကို ဒီေကာင္ေျပာထားတယ္ကြ”....
“ဟုတ္လားကြ”....
မင္းေဇာ္က စိတ္၀င္တစ္စားေမးေတာ့ ေအာ္ကုလားကေခါင္းၿငိမ့္ျပသည္။ ငစိုးတို႔တစ္သိုက္လံုး ခ်ိုခ်ိဳျပစ္ျပစ္ႏွင့္ သာကူဆို အေသအလဲႀကိဳက္ၾကပါသည္။
“ဒါဆို သြားၾကမယ္ေလကြာ”....
ေမာင္ေမာင္က ၀င္ေလာေဆာ္ေတာ့ ငစိုးတို႔ေျခလွမ္းမ်ားက တစ္ဖက္လမ္းစီကိုဦးတည္ေနခဲ့ၾကေလေတာ့၏။ ငစိုးစိတ္ထဲတြင္ ေမႀကီးတို႔သိရင္ ဆူခံထိမလား...ဟု နည္းနည္းစိုးရိမ္မိလိုက္ေသာ္လည္း သာကူအေၾကာင္း ကိုစဥ္းစားမိလိုက္ေတာ့ စိုးရိမ္စိတ္မ်ားက ၾကက္ေပ်ာက္၊ ငွက္ေပ်ာက္ ျဖစ္သြားရ႐ွာသည္။ ေရပံုးေလးေတြကို ထည့္ထားေသာ လြယ္အိတ္ေလးေတြကိုယ္စီလြယ္ရင္း...၊ လက္က ေရႁပြတ္ေလးေတြကိုကိုင္ရင္း လမ္းတြင္ ေတြ႕သမွ်လူေတြကို လိုက္ပက္ခဲ့ၾကေသး၏။
တစ္ဖက္လမ္းသို႔မေရာက္ေသးခင္ လမ္းတြင္သရက္သီးတုတ္ထိုးေရာင္းေသာ သရက္သီးသည္အေဒၚၾကီး တစ္ေယာက္ႏွင့္ေတြ႕တာမို႔ ငစိုးတို႔မေနႏိုင္ေတာ့ပဲ တစ္ေယာက္တစ္က်ပ္ဖိုးစီ၀ယ္စားလိုက္ၾကေသးသည္။ င စိုးေဘာင္းဘီအိတ္ထဲ႐ွိ ပလတ္စတစ္အိတ္ေလးထဲတြင္ ပိုက္ဆံတစ္က်ပ္က်န္ေနပါေသးသည္။ မနက္က ေမ ႀကီးထံမွ တစ္က်ပ္၊ မႀကီးထံမွတစ္က်ပ္ စုစုေပါင္းႏွစ္က်ပ္ ငစိုးရခဲ့တာမို႔ပင္ျဖစ္ပါသည္။
တစ္ဖက္လမ္း႐ွိ ေအာ္ကုလားသူငယ္ခ်င္းဖိုးခြားတို႔အိမ္ေ႐ွ႕တြင္ အုန္းလက္မ႑ပ္ထိုးၿပီး လာသမွ်ကေလးလူ ႀကီးမွန္သမွ်ကို သာကူတိုက္ေကၽြးေနသည္မွာ ဆူဆူညံညံႏွင့္ေပ်ာ္စရာႀကီးပင္...။ မိုးၿပဲဒယ္ႀကီးထဲမွ အေငြ႕တ ေထာင္းေထာင္းထေနေသာ သာကူညိဳညိဳျပစ္ျပစ္မ်ားကို ငစိုးတို႔တစ္ခ်က္လွမ္းေငးကာ တံေတြးကိုယ္စီမ်ိဳခ်မိ လိုက္ၾကတာအရင္ဆံုးပင္ျဖစ္ပါသည္။ ထမင္းစား စားပြဲ၀ိုင္း သစ္သားခံုႀကီးတစ္ခုတြင္ ေရစိုကာႂကြက္စုတ္က ေလးမ်ားႏွင့္တူေနေသာ ငစိုးတို႔တစ္သိုက္ ခပ္ကုပ္ကုပ္ေလး၀င္ထိုင္ၾကေတာ့ ဦးေလးႀကီးႏွစ္ေယာက္က သူ တို႔အားလံုးဖို႔ သာကူပန္းကန္မ်ားလာခ်ေပးေလေတာ့သည္။ ပန္းကန္ထဲ႐ွိသာကူမ်ားထဲတြင္ အုန္းသီစိမ္းျခစ္ ျဖဴ ျဖဴေဖြးေဖြးေလးမ်ား၊ ေနာက္ၿပီး ကန္စြန္းဥဖတ္မ်ားျဖင့္...။ ရနံ႔မွာလည္း ထန္းလွ်က္နံ႔သင္းၿပီးေမႊးႀကိဳင္ကာ စားခ်င္စဖြယ္အတိ...။
ငစိုးတို႔ တစ္အုပ္လံုးစားလိုက္ၾကသည္မွာ ေခါင္းပင္မေဖာ္ႏိုင္ၾကေတာ့ပါ...။ တစ္ေယာက္ ႏွစ္ပန္းကန္စီစားၿပီး ေတာ့မွသာ အာသာေျပေတာ့ေလသည္။ ေနာက္ ေအာ္ကုလားသူငယ္ခ်င္းကိုပင္ ႏႈတ္မဆက္ၾကေတာ့ပဲ အိမ္ ျပန္ဖို႔ေျခလွမ္းျပင္မိၾကေတာ့သည္။ ထိုလမ္းထဲမွ အျဖတ္၊ လမ္းထိပ္သို႔ထြက္ခါနီးတြင္ ေရပက္ေနၾကေသာ က ေလးတစ္သိုက္ႏွင့္ ငစိုးတို႔အုပ္စု ထိပ္တိုက္တိုးမိၾကေလေတာ့သည္။ ထိုကေလးမ်ားက ငစိုးတို႔အား သူတို႔၏ လမ္းထဲမွမဟုတ္မွန္းသိတာမို႔ အၿငိဳးျဖင့္၀ိုင္းေဆာ္ၾကေလေတာ့သည္။ တခ်ိဳ႕က ေက်ာေကာ့သြားေလာက္ေစ ေအာင္ ႏို႔ဆီခြက္ျဖင့္ ခြက္ေစာင္းခုပ္ၾကသည္။ အခ်ိဳ႕က ပိုက္ျဖင့္ထိုးၾကသည္။ အခ်ိဳ႕ကေတာ့ ေရခြက္ျဖင့္ပက္ ၾကေလသည္။ ငစိုးတို႔မွာျပန္ပက္ၾကေသာ္လည္း ငါးေယာက္ႏွင့္အမ်ားမို႔တစ္ေၾကာင္း...၊ ေနာက္ ပံုးထဲတြင္ေရ ကုန္သြားတာတစ္ေၾကာင္းမို႔ ဖေနာင့္ႏွင့္တင္ပါးတစ္သားတည္းက်ေအာင္ ထြက္ေျပးခဲ့ရေလေတာ့သည္။
ငစိုးတို႔လမ္းထိပ္ေရာက္ေတာ့ လမ္းထဲမ၀င္ေသးပဲ... လမ္းထိပ္႐ွိ အုန္းလက္မ႑ပ္တြင္ လူႀကီးမ်ားႏွင့္အတူ ေရပက္လိုက္၊ ဖြင့္ထားေသာ အဂၤလိပ္သီခ်င္းမ်ားျဖင့္ ဘရိတ္ဒန္႔ဆြဲလိုက္ျဖင့္ ကဲလိုက္ၾကေသးေတာ့၏။ တခ်ိဳ႕လူႀကီးမ်ားက သူတို႔ကေလးမ်ားကို အိုးမည္းလိုက္သုတ္ေနေသးသျဖင့္ ငယ္သံပါေအာင္ေအာ္ရင္း ထြက္ေျပးရေသးပါသည္။
~~~@@~~~
ငစိုး အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ေန႔လယ္ ဆယ့္ႏွစ္နာရီပင္ထိုးေတာ့မည္။ ေရမ်ားစိုတစ္၀က္၊ ေျခာက္တစ္၀က္ျဖင့္ မ်က္လံုးနီနီေရသရဲ႐ုပ္ေလးေပါက္ေနေသာ ငစိုးကို မႀကီးက ေရဆီးခ်ိဳးေပးေလေတာ့သည္။ မႀကီးေရခ်ိဳးေပး ေနတာကို ခုန္ေပါက္ကာခံရင္း တိုင္ကီအဖံုးေပၚမွ အုန္းလက္ထိုးထိုးေထာင္ေထာင္ႏွင့္ အတာအိုးေလးကို ငစိုး လွမ္းကိုင္မိေသးသည္။ မႀကီးက သိၾကားမင္းႀကီး ေခြးေရပုရပိုဒ္ထဲမွတ္သြားဦးမယ္ ဟုဆိုတာေၾကာင့္ မကိုင္ ျဖစ္ေတာ့..။ သို႔ေသာ္ ႏွစ္ဆန္းတစ္ရက္ေန႔တြင္ ဒီအိုးကေလးမ်ားကို လမ္းမေပၚတြင္ ဘုန္းဘုန္းမ်ားပရိတ္႐ြတ္ လွ်င္သြားထားရတာေတာ့ ငစိုးေကာင္းေကာင္းမွတ္မိသည္။ ဘုန္းဘုန္းမ်ား ပရိတ္႐ြတ္၊ တရားေဟာၿပီးခ်ိန္ဆို လွ်င္ သံပံုးမ်ားကို တစ္ဘုန္းဘုန္းထုၿပီး သရဲေျခာက္ထုတ္ရတာကို ငစိုးအလြန္ႀကိဳက္ေသာေၾကာင့္ျဖစ္ပါ၏။
ေရခ်ိဳးၿပီး ထမင္းစားေတာ့ ေမႀကီးခ်က္ထားေသာ ဘဲဥ၊ အာလူးႏွင့္ ငါးေျခာက္ေရာခ်က္ထားေသာ ဘဲဥခ်ဥ္ ရည္ဟင္းႏွင့္...။ ေကာင္းလိုက္သည့္ျဖစ္ျခင္း...။ ေဖႀကီးတို႔ကေတာ့ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသြားႏွင့္ၾကၿပီ။ ငစိုးပင္ မေတြ႕လိုက္ရေတာ့ပါ။
ထမင္းစားၿပီးေတာ့ မႀကီးက တစ္ေရးတစ္ေမာအိပ္ရမည္ဆိုတာေၾကာင့္ ငစိုးအိပ္ရေလေတာ့သည္။ ေရခ်ိဳးၿပီး ကာစ စြပ္က်ယ္အက်ႌဂ်ိဳင္းျပတ္ေလးကို၀တ္ထားၿပီး အိမ္ေအာက္ေျမေျပာင္ေျပာင္ထက္တြင္ မႀကီးခင္းထား ေသာ သင္ျဖဴးဖ်ာေလးထက္၊ မႀကီးေဘးနားတြင္ တုန္းလံုးပက္လက္လွန္ရင္း ငစိုးရဲ႕အေတြးမ်ားက ဟိုဟို ဒီဒီ ေျပးလွ်က္႐ွိသည္။ မႀကီးကေတာ့ ငစိုးေဘးနားတြင္လွဲရင္း ၀တၱဳစာအုပ္ဖတ္ေနေလသည္။ ငစိုးရဲ႕အေတြးထဲတြင္ေတာ့ ညေနက်ရင္လည္း ေရထြက္ကစားရဦးမည္။ ေနာက္ သူတို႔လမ္းထိပ္မ႑ပ္က တိုက္မည့္ မုန္႔လက္ေဆာင္းမ်ားကိုလည္း အ၀ေသာက္မည္။ ထိုမုန္႔လက္ ေဆာင္းကိုလာေသာက္မည့္ ဟိုဘက္လမ္းမွ သူတို႔ကိုေရ၀ိုင္းပက္ခဲ့ေသာ ဟိုအုပ္စုကို လက္စားေျခစြာ ေသ ေအာင္ျပန္ပက္မည္... စသျဖင့္ေတြးရင္း မ်က္လံုးမ်ားက ေမွးစင္းစြာအိပ္ခ်င္လာမိေတာ့သည္။ ေနာက္..... ငစိုးတစ္ေယာက္ ပါးစပ္ေလးဟကာျဖင့္ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ပင္အိပ္ ေပ်ာ္သြားေလေတာ့၏။
~~~@@~~~
အိမ္ေ႐ွ႕ေျမနီလမ္းေလးေပၚတြင္ တန္ခူးေလမ်ားက ေရစိုေနဆဲလမ္းမေပၚမွျဖတ္သန္းတိုက္ခတ္ရင္း တစ္ခ်က္ တစ္ခ်က္ ငစိုးကိုပြတ္သပ္ၾကည္စယ္စြာ ေအးျမေစလွ်က္ ေခ်ာ့သိပ္ေနပါေတာ့သည္။ ေနာက္က်န္ ေနေသးေသာ သႀကၤန္ရက္မ်ားတြင္လည္း ထိုနည္းတူပင္ ငစိုးအတြက္ တိုက္ခတ္ေပးေနလိမ့္ဦးမည္။ ။
~~~@@~~~~ ~~~@@~~~ ~~~@@~~~
ပံုေလးကို ဒီေနရာေလးမွ ယူသံုးပါတယ္ခင္ဗ်ာ....။
============================================================= သႀကၤန္ရက္ေတြမတိုင္ခင္ကတည္းက ေရးေနမိခဲ့တဲ့ ၀တၱဳတိုေလးပါခင္ဗ်ာ...။ အခုမွပဲ အဆံုးသတ္ႏိုင္ခဲ့ရလို႔ ပါခင္ဗ်ာ...။
ဘာမဟုတ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ဒီေနရာေလးကို စာလာလာဖတ္ေပးေနၾကတဲ့ ကၽြန္ေတာ္သိခြင့္ရေသာ ဘေလာ့ဂ္ ေရးေသာ၊ မေရးေသာ သူငယ္ခ်င္းေမာင္ႏွမမ်ား၊ တိတ္တိတ္ေလးစာလာဖတ္သြားလို႔ ကၽြန္ေတာ္သိခြင့္မရတဲ့ ဘေလာ့ဂ္ေရးေသာ မေရးေသာေမာင္ႏွမမ်ားအားလံုး အတာသႀကၤန္ကာလအတြင္းမွာ အတာေရလို ေအးျမ ႏိုင္ၾကပါေစခင္ဗ်ာ...။ ႏွစ္သစ္မွာလည္း ႐ႊင္လန္းခ်မ္းေျမ႕စြာနဲ႔ အစစအရာရာ အဆင္ေျပေအာင္ျမင္ပါေစလို႔ ဒီ၀တၱဳတိုေလးနဲ႔အတူ ဒီေနရာေလးကေနၿပီးေတာ့ လိႈက္လႈိက္လွဲလွဲ ဆုေတာင္းေပးပါတယ္ခင္ဗ်ာ......။
============================================================= ခ်စ္ျခင္းအားျဖင့္
ဏီလင္းညိဳ
31 comments:
လာဖတ္သြားတယ္ ငစိုးေရ ... အဲ ... ဟုတ္ေပါင္ ... ဏီလင္းေရ :P
ခၽြဲလဲခၽြဲ သဲလဲသဲ ကဲလဲကဲတဲ့ ငစိုးေလးပဲ ... ။
မဂၤလာရွိေသာ သၾကၤန္ရက္မ်ား ျဖစ္ပါေစ ေနာ္ ... ။
ငယ္ငယ္တုန္းက အျဖစ္အပ်က္ေလးေတြကို ကြက္ကြက္ ကြင္းကြင္း ျပန္ျမင္ေယာင္လာတယ္။
ကိုဏီေရ
လာဖတ္သြားတယ္ေနာ္.. ကိုယ္တိုင္ေရးပံုတူ ထင္တယ္. ငယ္ငယ္ တုန္းက အျဖစ္အပ်က္ေလးေတြကို ျပန္မွတ္မိေစတယ္.. ဒါေပမဲ႔ ကိုစိုး ေလာက္ေတာ႔ မိသားစု အလိုလိုက္ခ်စ္ျခင္း မခံခဲ႔ရပါဘူး
ခင္တဲ႔
ေရႊစင္
ငယ္ဘ၀ ကုိျပန္သတိရမိတယ္ အစ္ကိုရ ...
ငယ္စဥ္က ကေလးတို႔ဘ၀ဟာ ေပ်ာ္ပါးဖို႔ရာ လြယ္ပါတယ္
အခုေတာ႔လည္း လက္ရိွဘ၀ေတာင္ လြမ္းရတယ္ ...
ဒါေပမယ္႔ သၾကၤန္ဆိုတာ မေသမခ်င္း တေန႔တေကြ႔ေတာ႔ ၾကံဳရအုန္းမွာပဲေနာ႔ ... မလြမ္းေတာ႔ပါဘူး ... း))
အတာသၾကၤန္ကာလ အတြင္းမွာလည္း အစ္ကိုတစ္ေယာက္ အတာေရလို ေအးခ်မ္းပါေစ ...
ခင္တဲ႔
သႀကၤန္ ပိုစ့္ေလး လာဖတ္သြားတယ္။ အမွတ္တရေလးေတြေပါ့ ႏွစ္သစ္မွာေပ်ာ္ရႊင္ပါေစ။
သၾကၤန္သီခ်င္းေလးနားေထာင္ရင္း ငစိုးေလးအေၾကာင္းဖတ္သြားတယ္... စာေရးသူရဲ႕ငယ္ဘဝမ်ားလား?????????
သာကူက်ိဳေလးကို မ်က္လံုးထဲ ျမင္ေအာင္ေရးထားတာ... ေသာက္ေတာင္ေသာက္ခ်င္လာတယ္။ :D ကတံုးမကို ေရဝိုင္ေလာင္းတဲ႔ အခန္းမွာ ငယ္ဘဝကို သတိရမိတယ္...
ၾကည္ႏူးစရာ ျမင္ကြင္းေလးကို..
ကိုယ့္ငယ္ဘဝ ျပန္ေရာက္သြားေအာင္ ေရးႏိုင္တယ္...
ႏွစ္သစ္မွာ ျငိမ္းခ်မ္းေပ်ာ္ရႊင္ပါေစဗ်ာ....
ကိုဏီး၀ထၳဳေလး ဖတ္ၿပီး ငယ္ငယ္က အဲလိုပဲ လမ္းထဲမွာ ေရပက္တာကို သတိရသြားတယ္။ ပက္စရာမရွိေတာ့ အခ်င္းခ်င္း ျပန္ပက္ၾကနဲ႔ ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းတယ္။
ကိုဏီးက စာေရးေတာ္ေတာ့ တကယ့္ကို အဲတုန္းက ဘ၀ကို ျပန္ေရာက္သြားသလို ခံစားလိုက္ရတယ္။ ကဲလဲကဲ သဲလဲသဲတဲ့ ကိုဏီးပဲေနာ္။ း))
ႏွစ္သစ္မွာ ရႊင္လန္းခ်မ္းေျမ့ပါေစေနာ္။
ခင္မင္ေလးစားလွ်က္
ဒ႑ာရီ
ကိုဏီလင္းညိဳေရ ေပ်ာ္ရႊင္စရာ ႏွစ္သစ္ျဖစ္ပါေစရွင္။
စာဖတ္ေနရင္းနဲ႕ ငယ္ငယ္တုန္းက သႀကၤန္တြင္းေတြကို လြမ္းတယ္။ အပ်ိဳေပါက္ေရာက္တဲ့အထိ ကေလးေတြနဲ႕ပဲ ေရကစားတဲ့ ကေလးဗိုလ္ ညီမေလးႏွစ္ေယာက္ကိုလည္း လြမ္းတယ္...
ေမေမနဲ႕ေဖေဖကိုလည္းလြမ္းတယ္.......
ေတာ္ေတာ္ခၽြဲတဲ့ ငစိုးေလးပဲ...
အစ္ကိုေသးေသးေလးမ်ားျဖစ္ေနမလားးးးး????
ႏွစ္သစ္မွာ ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ့ ပါေစ။
ဒီထက္ေကာင္းတာေတာင္ဒီေလာက္ေကာင္းမွာမဟုတ္ဘူး
ေပ်ာ္စရာပို႕စ္ေလးပါကိုဏီ ေပ်ာ္ရႊင္ပါေစ
ဒီမွာေတာ႕ေပ်ာ္ႏိုင္ေတာ႕ဘူးေပါက္ကြဲကုန္ၿပီ
မိညိဳ က ကိုယ္႔အျဖစ္အပ်က္ေလးေတြ ေရးတဲ႔ ေနရာမွာ လႊတ္ေကာင္းပဲေအ။
ငါတို႔ကေတာ႔ ငယ္ငယ္က ဒီထက္ဆိုးပဲ. . .
သူ႕လို အိမ္ျပန္အိပ္တယ္လို႔ကို မရွိတာ . . .
တေနကုန္ပဲ. . .ညေနေတာင္မွ လိုက္ေခၚလို႔. . .ဟဲဟဲ
ကၽြန္ေတာ္တို႕ ငယ္ငယ္ကလဲ အဲ့အတုိင္းပဲ ကိုဏီေရ...
ျပန္ေတာင္ သတိရသြားတယ္.... :)
ကုိဏီးေရ...
ေတာ္ေတာ္ ခၽြဲတဲ့ ေဆာ့တဲ့ ငစိုးေလးပဲေနာ္...မ်က္စိထဲမွာ ကြက္ကြက္ကြင္းကြင္း ေပၚလာေအာင္ အေသးစိတ္ေရးထားတာေလးကို သေဘာက်မိတယ္...ဖတ္ၿပီးေတာ့ ငယ္ငယ္တုန္းက ဘ၀ေလးေတြကုိလည္း ၿပန္လြမ္းသြားတယ္...
ငါ့အစ္ကုိၾကီးလည္း ႏွစ္သစ္မွာ ေပ်ာ္ရႊင္ၾကည္ႏူးစရာ အၿပည့္နဲ႕ လုိအင္ ဆႏၵဟူသမွ် တစ္လုံးတစ္၀ၿပည့္ပါေစ... (ဟယ္...ဆုေပးသလိုၾကီး ၿဖစ္သြားပီ...ဟီးးးးးးးးးးးးးး)
ညီမေလး
အင္ၾကင္း
တကယ္ပဲ ငယ္ဘဝ ျပန္ေရာက္သြားတာ၊ ကေလးဘဝကုိ ျပန္သတိရေအာင္ ေရးနုိင္တယ္၊
အားလုံးေပ်ာ္ရႊင္နုိင္က်ပါေစ၊
ငစိုး (ေခၚ) ဏလည ...ငယ္ငယ္တည္းက ႏြဲ ့ဆိုး ဆိုး ခဲ့တာပါလား..
ခုေရာ ... ကတံုးမ နဲ ့ ေဆာ့ တံုး ပဲလား ေအ့ ။
အရင္ က မုန္ ့ဘိုး တက်ပ္ ဆို တာ အေတာ္ အသံုးခံတာေနာ္ ..ဗိုက္ကြဲေအာင္ စားလို ့ရတယ္ ။
ငယ္ငယ္တံုးက သၾကၤန္ ပြဲ ကို လာလြမ္းသြားတယ္ ...
ခုေခတ္ကေတာ့ ... ဗံုးးးးး း(( ေရ ေလာင္းသံ မဟုတ္ ဖူးေနာ္ ..
ႏွစ္သစ္မဂၤလာ ပါ ...
ကေလးလိုပက္ရတာေကာင္းပါတယ္...
ူလူုၾကီးလိုပက္ရင္..ဗုံးေၾကာက္ေနရအုန္းမယ္...
သာမီး...အၾကိဳအၾကားေရာက္ေအာင္..မာမီျဖဲေလာင္းသြားတယ္ေနာ္..
ကိုဏီ ေရ သိပ္မေ၇းပါနဲ႔ဗ်ာ ေလယာဥ္သံႀကားရင္ အိမ္ျပန္ခ်င္တဲ့ စိတ္က ထိန္းလို႔ မရျဖစ္ေနတယ္ . . . .
ညီေလးရဲ့ သၾကၤန္ဝတၳဳေလးကိုဖတ္မိၿပီး ငယ္ငယ္တုန္းကသၾကၤန္ကို ၿပန္အမွတ္ရလြမ္းမိသြားတယ္ ညီေလးေရ
ႏွစ္သစ္မွာ ရႊင္လန္းခ်မ္းေၿမ့ႏုိင္ပါေစ...
ခင္မင္ရင္းႏွီးမႈမ်ားစြာၿဖင့္...
အကိုေဆာင္းယြန္းလ
ဖတ္လို႕အရမ္းေကာင္းတယ္ ကိုဏီေရ.....
silent day မို႕ တိတ္တိတ္ေလးပဲ ၿပန္သြားတယ္....
သၾကၤန္၀တၳဳတိုေလး... တယ္ေကာင္းပါလား ကိုဏီးရ... ကိုငစိုးကို ေ၇ပက္မယ္ဗ်ဳိ႕.............................. ဗြမ္းးးးးးးးးးးးး
ေကာင္းလိုက္တဲ့ သၾကၤန္၀တၱဳေလးပါပဲကိုဏီေရ။ ငယ္ငယ္က ေရကစားခဲ့ တာေလးေတြကို ျပန္သတိရသြားတယ္။ စတုဒိသာတိုက္တဲ့ သာကူနဲ႔ မုန္႔လက္ေဆာင္းလည္းေသာက္ခ်င္လာျပီ။
ဏီဏီေရ.... ေပ်ာ္ရႊင္ပါေစ ႏွစ္သစ္မွာ စြံပါေစ...
မိသားစု အလုိလုိက္ခံ ရတာ အရမ္းပီတိ ျဖစ္စရာ ေကာင္းပါတယ္ ကုိဏီေရ... အားက်တယ္ဗ်ာ။
သၾကၤန္ရနံ႔ေတြနဲ႔ ႏူးညံ့လွပေနတဲ့ ခ်စ္စရာမိသားစုေလးရဲ႕ ျမင္ကြင္းကို ျမင္ေယာင္ရင္း ဖတ္ရတာ ၾကည္ႏူးစရာပါပဲ ကိုဏီလင္းညိဳေရ... မဂၤလာရွိေသာ ေအာင္ျမင္ေပ်ာ္ရႊင္ေသာ ႏွစ္သစ္ျဖစ္ပါေစရွင္။
သၾကၤန္ျပီးမွ လာဖတ္ရေပမယ့္ သၾကၤန္ရနံ႕ေတြကို အျပည့္အဝ ခံစားလိုက္ရတယ္ ငစိုးေရ...
းဝ)
ဟုတ္တယ္ဏီဏီေရ...မိုးေငြ႔တို႔လည္း ငယ္ငယ္က အဲလိုပဲ ကဲခဲ႔ၾကတာ သၾကၤန္ကို......ဖတ္ရင္းနဲ႔ သာကူနဲ႔ မုန္႔လက္ေဆာင္းေတာင္ေသာက္ခ်င္လာျပီ...။ သၾကၤန္ပိတ္ရက္က မုန္႔ေတြကို ျပန္လြမ္းေနတယ္...။
ခင္မင္စြာျဖင့္
မိုးေငြ႔
လာဖတ္သြားတာယ္အကိုေရ...
ေတာ္ေတာ္ကစားတဲ႔ကေလးေလးပါလားေနာ္...
ညီမလဲငစိုးေလးလိုတခါေလာက္ျပန္ကစားခ်င္ေသးတယ္..
ခုေတာ့ေလ...သၾကၤန္နဲ႕ေဝးေနတာၾကာေပါ့အကိုရာ..
ကိုဏီေရ..
အခုမွပဲ စာေတြ၀င္ဖတ္ႏိုင္တာ ခြင့္လႊတ္ပါေနာ္...
ဒီပို႕စ္ေလး ဖတ္ၿပီး ငယ္ဘ၀ သၾကၤန္ကာလေတြကို အမွတ္ရမိတယ္။
ရိုးရွင္းတဲ့ အေရးအသားေလးက တစ္ပုဒ္လံုး ဖတ္ၿပီးသြားေအာင္ ဆြဲေဆာင္မိေစတယ္..။ ငစိုးဆိုတာ ကိုဏီပဲလို႕ ေျပာစရာမလိုေတာ့ပါဘူးေနာ္။
ေပ်ာ္ရႊင္ပါေစရွင္။
ငယ္ဘ၀ေလးေတြကိုျပန္သတိ၇သြားတယ္ကိုဏီ၇ယ္
အခုေတာ့သၾကၤန္ကိုမလည္ျဖစ္တာၾကာေပါ့ဗ်ာ
သူမ်ားေတြေပ်ာ္ေနတာကိုဘဲထိုင္ၾကည့္ေန၇တာပိုၾကိ ုက္တယ္
Post a Comment