တူညီသင့္တဲ့ အရာ

ေန႔လည္ (၁၂)နာရီထမင္းစားခ်ိန္မို႔လို႔ သူအလုပ္လုပ္ေသာ စက္႐ံုအေနာက္ဘက္႐ွိ ထမင္းစား သည့္ကန္တင္း(န္)ေလး တြင္ လူကခပ္႐ႈပ္႐ႈပ္ျဖစ္ေန၏။ မ်ားျပားလွေသာ အလုပ္မ်ားေၾကာင့္ ကန္တင္း(န္)အဆင္းေနာက္က်ေလ့႐ွိေသာ သူ႔ရဲ႕အ ေ႐ွ႕တြင္ အရင္ေရာက္ႏွင့္ေနသူေတြက အမ်ားႀကီးပင္....။

ထမင္း၀ယ္စားဖို႔အတြက္ တန္းစီေနခဲ့ေသာ လူတန္း႐ွည္ရဲ႕ေနာက္ဆံုးတြင္ သူ၀င္ရပ္လိုက္သည္။ တစ္ေ႐ြ႕ ေ႐ြ႕ႏွင့္ အေ႐ွ႕ ကိုသူေရာက္လာခဲ့ေပမယ့္ သူ႔ေနာက္တြင္လာရပ္ကာ တန္းစီသူမ်ားကိုမေတြ႔ရ....။ ထံုးစံအ တိုင္း သူပဲေနာက္ဆံုးျဖစ္ေနခဲ့ ျပန္ၿပီလား.... ဟု ေတြးရင္းက်ိတ္ၿပံဳးမိလိုက္သည္။ သူ႔အလွည့္ေရာက္ေတာ့ ေလးေထာင့္ပံုစံ႐ွိ ေဇာက္နက္နက္လင္ပန္း ေတြထဲမွ ေ႐ြးက်န္ျဖစ္ေသာဟင္းမ်ားကို ေကာင္းႏိုးရာရာခပ္ ထည့္လိုက္မိသည္။ ပုဇြန္ထုပ္ခပ္ႀကီးႀကီး ေလးငါးေကာင္၊ ႐ံုးပတီသီး ႏွစ္ေတာင့္ သံုးေတာင့္၊ ေနာက္ ဟင္းႏု ႏြယ္႐ြက္ေၾကာ္နည္းနည္းျဖစ္၏။ ဒါဆို သူ႔အတြက္ လံုေလာက္ၿပီ....။

ပိုက္ဆံ႐ွင္းကာ ထမင္းပန္းကန္ကိုသယ္ၿပီး ကန္တင္း(န္)အေနာက္ဘက္ အစြန္က်က်စားပြဲတန္းမ်ားဆီသို႔ သူေလွ်ာက္သြားလိုက္ပါသည္။ ထိုေနရာတြင္ သူတို႔ျမန္မာလူမ်ိဳးမ်ားစုၿပီး ထမင္းထိုင္စားတတ္ေသာေၾကာင့္ ပင္ျဖစ္၏။ စားပြဲခံုေပၚတြင္ ထမင္းပန္းကန္ကို တင္႐ံုသာတင္ၿပီး ထိုင္ပင္မထိုင္ရေသး...၊ ေပ်ာ့ေပ်ာင္းႏူးညံ့ လြန္းေသာခႏၶာကိုယ္ေလးျဖင့္ သူ႔ေျခက်င္း နားကိုတိုးေ၀ွ႔ပြတ္တိုက္ရင္း ‘ေညာင္’...ခနဲေအာ္သံေပး လိုက္ေသာေၾကာင္ကေလးတစ္ေကာင္ရဲ႕အသံေၾကာင့္ သူငံု႔ၾကည့္လိုက္မိသည္။ ကန္တင္း(န္)မွာ႐ွိသည့္ ေလး၊ ငါးလသားအ႐ြယ္ေၾကာင္ကေလး ငါးေကာင္အနက္မွ တစ္ေကာင္....။

စားပြဲ႐ွည္ႏွင့္တြဲလွ်က္႐ွိေသာ ခံုတန္း႐ွည္ရဲ႕အစြန္းတစ္ဖက္တြင္ ထိုင္ခ်လိုက္ရင္း စားပြဲတန္းအ႐ွည္မ်ား ေအာက္ကိုငံု႔ကာ တစ္ခ်က္ေ၀့၀ဲၾကည့္လိုက္ေတာ့ က်န္သည့္ေၾကာင္ေလးမ်ားက သူ႔သူငယ္ခ်င္းျမန္မာ လူမ်ိဳးမ်ားခ်ေကၽြးထားေသာ ၾကက္သား၊ ငါးေၾကာ္စသည္တို႔ကို ၿမိန္ယွက္စြာစားေနၾကတာကိုေတြ႕ရ၏။ ထို ေၾကာင္ကေလးမ်ားရဲ႕မိခင္ေၾကာင္မႀကီးမွာ အခု သူတို႔ကန္တင္း(န္)တြင္ မ႐ွိေတာ့....။ ႏို႔ခြဲၿပီး အျခားေန ရာသို႔ထြက္သြားေလခဲ့သည္မွာ တစ္လေက်ာ္ေက်ာ္ပင္႐ွိေနခဲ့တာကို သူသတိထားမိပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ က်န္ရစ္ခဲ့ေသာေၾကာင္ကေလးငါးေကာင္ကို အခုလိုမ်ိဳးထမင္းစားခ်ိန္၊ လဖက္ရည္ေသာက္ဆင္းခ်ိန္မ်ား တြင္ သူတို႔ျမန္မာလူမ်ိဳးအလုပ္သမားတစ္စုက ဂ႐ုတစ္စိုက္ေကၽြးေမြးရၿမဲ...။ ေၾကာင္ကေလးမ်ားကလည္း အၿမဲပံုမွန္ေကၽြးတတ္ေသာ သူတို႔အနားသို႔ပင္ကပ္ၿမဲ....။

“သားႀကီးက ဘာမွမစားရေသးဘူးလားဟ”.....

ကင္တင္း(န္)ၾကမ္းျပင္တြင္ ျခေသၤ့ထိုင္ ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္ရင္း လည္ပင္းေလးေထာင္ကာ သူ႔ကိုေမာ့ ၾကည့္ေနေသာ ထို ေၾကာင္ေလးကို လူတစ္ေယာက္ႏွယ္ သူလွမ္းေမးလိုက္ပါသည္။ မေလး႐ွားႏိုင္ငံက ေၾကာင္ကေလးမ်ားေပမယ့္ ျမန္မာလူ မ်ိဳးျဖစ္ေသာသူတို႔ေတြက ျမန္မာလိုေျပာေနက်ေၾကာင့္မို႔ထင္ပါသည္။ သားႀကီး... ဟု သူအမည္ေပးထားေသာ ထိုေၾကာင္ ကေလးက ‘ေညာင္’... ဟု ခပ္ညည္းညည္းေလး တစ္ ခ်က္ျပန္ေအာ္ျပ၏။ ထိုေၾကာင္ကေလး ငါးေကာင္ကို သူနာမည္အသီးသီးေပးထားမိေသး၏။ အထြားဆံုး အထီးေကာင္ေလးကို “သားႀကီး”...၊ အစာစားလွ်င္ ႐ွပ္ျပာျပာႏိုင္လြန္းလွေသာ အထီးေလးေနာက္တစ္ ေကာင္ကိုက်ေတာ့ “ေမာင္ျပာေလာင္”....၊ ႏွာေခါင္းနားတစ္၀ိုက္တြင္မည္းကာ မ်က္ႏွာေပါက္ဆိုးလွေသာ ေၾကာင္မေလးကိုေတာ့ “႐ုပ္ဆိုးမ”......၊ မ်က္ႏွာ၀ိုင္း၀ိုင္းေလးႏွင့္ သိပ္ခ်စ္စရာေကာင္းၿပီး ေကၽြးခ်င္ေမြးခ်င္ စရာအ ေတာ္ေကာင္းလွေသာ ေၾကာင္မေလးကိုကား... “မီးခ်စ္ေခ်ာ”...၊ တစ္ကိုယ္လံုးတြင္ အနက္ေရာင္ မ်ားဖံုးေနတတ္ေသာ ေၾကာင္ထီးကေလးကို ကပၸလီ(၁)...၊ (အရင္တုန္းက ကပၸလီမူရင္းတစ္ေကာင္႐ွိ ေသာေၾကာင့္.....း)) စသျဖင့္......။

သူေခၚေသာ ထိုနာမည္ေလးမ်ားကို အျခားသူငယ္ခ်င္းမ်ားကလည္း လိုက္ေခၚၾကေသာေၾကာင့္ ထိုေၾကာင္ကေလးမ်ားမွာ သူတို႔နာမည္ကို မွတ္မိေနၾကဟန္တူ၏။ (ျမန္မာျပည္မွာေနခဲ့တုန္းက အိမ္မွ ေၾကာင္ကေလးမ်ားကို စကားေျပာေနခဲ့ေသာ သူ႔ကိုေမေမက ခ်စ္စႏိုးျဖင့္ေနာက္တတ္သည့္စကားေလး တစ္ခြန္း႐ွိသည္။ “သားငယ္ေလးက တိရစာၦန္ဘ၀က လာတာ မ်ားလားမသိေပါင္”...ဟူ၍.....း))

“အလကား...အစ္ကိုႀကီး....၊ ကၽြန္ေတာ္ခုနက သားႀကီးကို ငါးေၾကာ္ေခါင္း တစ္ေခါင္းေကၽြးၿပီးသားဗ်”....

သူႏွင့္ေဘးခ်င္းယွဥ္လွ်က္ (ၾကားတြင္ ေလွ်ာက္လမ္းေလးျခားေနခဲ့ေသာ)တစ္ဖက္စားပြဲအစြန္းမွ ညီေလး တစ္ေယာက္က သူ႔ကို လွမ္းေျပာသည္။ ထိုစကားေလးကို ၾကားရေတာ့ သူၿပံဳးမိသည္။ ဟုတ္သည္၊ ဒီအုပ္စု ထဲတြင္ သားႀကီးက အလည္ ဆံုးမဟုတ္ပါလား....။ ထို႔ေၾကာင့္သားႀကီးကို သူငံု႔ၾကည့္ရင္း လူလိုပဲေျပာမိ ျပန္သည္။

“ေဟ့ေကာင္.... သားႀကီး...၊ မင္းစားၿပီးၿပီဆို....၊ ငါ့ကိုညာေနတာလားဟ”.....

ဒီတစ္ခါတြင္ေတာ့ သားႀကီးက သူ႔ကို ျပန္ေအာ္မျပေတာ့....။ သို႔ေသာ္... သူ႔မ်က္လံုးေလးကို သံုးေလးခ်က္ ေလာက္ပုတ္ခတ္ ပုတ္ခတ္လုပ္ျပေလ၏။ ‘ဟုတ္ပါသည္’..... ဆိုသည့္ သေဘာႏွင့္ပင္ တူေနေသး၏။ ထိုအ မူအယာေလးကို ရယ္ခ်င္ စိတ္တစ္၀က္၊ ႏွစ္သက္စိတ္တစ္၀က္ျဖင့္ ပန္းကန္ထဲမွ ပုဇြန္ထုတ္တစ္ေကာင္ကို တစ္ပိုင္းပိုင္းၿပီး သားႀကီးကို သူခ်ေကၽြးလိုက္ပါသည္။ သူခ်ေကၽြးလိုက္ေသာ ပုဇြန္ထုတ္တစ္ပိုင္းကို သားႀကီး က မက္မက္စက္စက္ ဟပ္ကာ..ဟပ္ကာ...စားေန စဥ္ခဏတြင္ သူမထင္မွတ္ထားေသာ ျဖစ္ရပ္တစ္ခုကို သူႏွင့္တစ္စားပြဲတည္း၊ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ထိုင္စားေနေသာ ျမန္မာလူ မ်ိဳးညီေလးတစ္ေယာက္က ျပဳမူ လိုက္ေလသည္။ (ထိုညီေလးမွာ သူ႔ဌာနမွ တစ္ေယာက္ျဖစ္ပါသည္။)

တစ္ျခားေတာ့မဟုတ္...၊ သူႏွင့္ထိုညီေလးတို႔ ႏွစ္ေယာက္သား မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ထိုင္စားေနေသာ စားပြဲ ခံုေအာက္ေျခအ လယ္ေနရာေလာက္ေလးတြင္ ထိုညီေလးဘက္သို႔ ဖင္ေပး၍ အၿမီးေလးေထာင္ကာ သူခ် ေကၽြးေသာ ပုဇြန္ထုတ္တစ္ပိုင္း ကို ၿမိန္ရည္႐ွက္ရည္စားေနေသာ သားႀကီး၏ ေထာင္ေနေသာ အၿမီးေလး ကို ထိုညီေလးက လက္ျဖင့္ဆြဲကာ အေပၚကို ကိုင္ေျမွာက္လိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။ အစားငမ္းေနေသာ သားႀကီး ချမာ ထိုညီေလးရဲ႕ လုပ္ရပ္ေၾကာင့္ ေလထဲတြင္ ေျမာက္ခနဲ ျဖစ္သြားကာ.... အထိတ္တစ္လန္႔ျဖစ္ၿပီး ပါးစပ္ မွခြီးခနဲအသံျပဳကာ စားလက္စ ပုဇြန္ကို ပါးစပ္မွလႊတ္ခ်ကာ သူ႔ေျခရင္းနားသို႔ ပုန္းခိုေလေတာ့သည္။

႐ုတ္တရက္မို႔ သူ႔ရင္ထဲတြင္ ေဒါသလိႈင္းထသြားမိသည္။ သူ႔ေ႐ွ႕မွ ထိုညီေလးကိုၾကည့္မိေတာ့ မ်က္ႏွာက ၿပံဳး စိစိျဖင့္။ သား ႀကီးရဲ႕ အထိတ္တစ္လန္႔ႏိုင္ေသာ အမူအယာေၾကာင့္ ေဘးနားမွ ျမန္မာလူမ်ိဳး သူငယ္ခ်င္း တစ္သိုက္က ရယ္ေမာလွ်က္..။ သားႀကီးကေတာ့ သူ႔ပါးစပ္မွ လြတ္က်သြားေသာ ထိုပုဇြန္တစ္ပိုင္းကို ဆက္ ကာ ျပန္စားဖို႔ မ၀့ံမရဲျဖစ္ေနခဲ့ရတုန္း....။

စိတ္ဆိုးလြန္းလွ်င္လုပ္ေနက်ၿမဲျဖစ္ေသာ သူ႔ပံုစံအတိုင္း မ်က္ႏွာကို အစြမ္းကုန္ၿပံဳးရင္း...၊ သို႔ေသာ္.... ေလ သံကိုျမွင့္ကာ အနည္းငယ္ တည္ၿငိမ္က်ယ္ေလာင္ေသာ အသံျဖင့္ သားႀကီးအား ထိုသို႔ လုပ္လိုက္ေသာ ညီ ေလးကိုသူေမးလိုက္မိသည္။

“ညီေလး...... ဘာျဖစ္လို႔ မင္းအဲ့သလို လုပ္ရတာတုန္းကြ”....

“သားႀကီးကို ေနာက္ခ်င္လို႔”........

သူ႔အေမးစကားကို ထိုညီေလးက ၿပံဳးစပ္စပ္ မ်က္ႏွာေပးေလးျဖင့္ေျဖ၏။ သူေခါင္းၿငိမ့္ျပလိုက္သည္။ ေနာက္.....

“အိုေက ညီေလး၊ ဒါေပမယ့္ မင္း.... ထမင္း...၊ ဒါမွမဟုတ္ တစ္ခုခုကို ၿမိန္ရည္႐ွက္ရည္စားေနတုန္း တစ္ေယာက္ေယာက္ က မင္းရဲ႕ဆံပင္ကို အေနာက္ဘက္ကေနဇာတ္ကိုလန္သြားေအာင္ ေဆာင့္ဆြဲၿပီး ေနာက္မယ္ဆိုရင္ မင္းစိတ္ထဲမွာ ဘယ္လိုခံစားရမလဲကြ”......

သူ႔ရဲ႕ အေမးေၾကာင့္ ေစာေစာကရယ္ေမာေနေလခဲ့ေသာ သူငယ္ခ်င္းအားလံုး တိတ္ဆိတ္သြားေလသည္။ ထို ညီေလးချမာလည္း သူ႔အေမးကို မေျဖႏိုင္ခဲ့ေတာ့ပါ....။ မ်က္ႏွာေလးနီျမန္းလွ်က္ ထမင္းကိုသာ တြင္ တြင္ငံု႔စားေနေလေတာ့၏။

ဟုတ္သည္။ သူ႔အေတြးအရ... “ကိုယ္ခ်င္းစာတရား.... ဟူသည္...... လူလူခ်င္း ၾကားထဲမွာသာ ထားသင့္၊ ထားအပ္ခဲ့ေသာ အရာမဟုတ္”..... ဟူ၍ပင္.......။

+++++++++++

သူ ထမင္းတစ္လုတ္ကို စ,ကာခပ္စားရင္း... ေျခရင္းနားမွ သားႀကီးကို တစ္ခ်က္ငံု႔ၾကည့္မိေတာ့ သားႀကီးက ေစာေစာက ပုဇြန္ထုတ္တစ္ပိုင္းအျပင္၊ ေနာက္ထပ္သူခ်ေကၽြးထားေသာ ပုဇြန္တစ္ပိုင္းကိုပါ (သူႏွင့္အနီးဆံုးေနရာတြင္ကပ္လွ်က္ေနခဲ့ ၿပီး) တစ္ကၽြပ္ကၽြပ္ျမည္ေအာင္ ၀ါးစားေနေလတာကိုေတြ႕ရ၏။ ။

~~~~~~~@@@@~~~~~~~

(ပံုေလးကို ဒီေနရာေလးမွ ယူသံုးပါတယ္ခင္ဗ်ာ....။)

==============================================
ေၾကာင္ကေလးေတြ အေၾကာင္းဖတ္ခ်င္ေသးရင္........
ေမတၱာတရားဆိုသည္မွာ..... ဆိုတာေလးလည္း... ႐ွိပါေသးတယ္ခင္ဗ်ာ....။
==============================================

ခ်စ္ျခင္းအားျဖင့္.......

ဏီလင္းညိဳ