“လမ္းခုလတ္တစ္ေနရာ”....

စိမ္းလန္းေသာ ေတာအုပ္ထူထူေလးတစ္ခုကို သူျဖတ္သန္းလာခဲ့သည္။ ပတ္၀န္းက်င္တစ္ခုလံုးသည္ ေအးျမ
စြာျဖင့္သာယာေနခဲ့ေသာ္လည္း သူ႔စိတ္ထဲတြင္ ၾကည္ႏူးဆြတ္ပ်ံ႕မႈကိုမခံစားရတာ ဘာ့ေၾကာင့္မ်ားလည္း..ဟု
ေတြးမိ၏။ မေရရာေသာအေတြးမ်ားက အထက္ေအာက္ ေမႊေႏွာက္စီးဆင္းကာ ရင္ဘတ္တစ္ေလွ်ာက္ ျဖတ္
သန္းေ႐ြ႕လွ်ားေနခဲ့ၾကသည္။ ေလျပည္ေလးတစ္ခ်က္အေ၀ွ႔တြင္ လြင့္ပ်ံ႕လာေသာေတာပန္း႐ိုင္းေလးမ်ား၏ရ
နံ႔ကလည္း သူ႔စိတ္ကို ၾကည္လင္မႈမေပးႏိုင္စြမ္းတာ...အမွန္ပင္ျဖစ္၏။ ေနာက္ၿပီး... ထိုပန္းပြင့္ကေလးမ်ားမွာ
အေ၀းကေန လွမ္းၾကည့္ခဲ့လိုက္မိတုန္းက လွသလိုလို႐ွိေနခဲ့ေသာ္လည္း အနားကပ္ၾကည့္မိေတာ့ အစိုဓာတ္
မ်ားလြင့္ျပယ္စြာျဖင့္ ေသြ႔ေျခာက္ေနခဲ့သလိုပဲ....ဟု သူ႔စိတ္ထဲတြင္ ခံစားေတြးထင္မိသည္။

ထို႔ေၾကာင့္ မ်က္ႏွာလႊဲလိုက္ရင္း ေတာပန္းကေလးမ်ားႏွင့္ေ၀းရာဆီသို႔ တစ္ေ႐ြ႕ေ႐ြ႕ျဖင့္သူဆက္လွမ္းမိသည္။
သစ္ပင္မ်ားထက္ဆီမွ က်ီက်ီၾကာၾကာျဖင့္ ျမည္တမ္းကာေအာ္ျမည္ေနခဲ့ၾကေသာ ငွက္ကေလးမ်ားရဲ႕အသံက
လိုအပ္တာထက္ ပိုၿပီးဆူညံေနခဲ့သလိုပဲဟု... ထင္မိျပန္သည္။ မလိုတမာမ်က္ႏွာထားျဖင့္ သစ္ပင္မ်ားအေပၚ
ဆီသို႔ သူေမာ့ၾကည့္လိုက္မိေတာ့ ငွက္ကေလးမ်ားက သူတို႔ ဘာသာဘာ၀ေတးကို ႐ႊင္ျမဴးစြာသီက်ဴးေနခဲ့ၾက
တာေတြ႔ရ၏။ သူစဥ္းစားမိလိုက္ျပန္သည္။ ငွက္ကေလးမ်ားရဲ႕ ေတးဆိုသံကိုေတာင္မွ ဘာျဖစ္လို႔မ်ား သူၿငီး
ေငြ႕ေနခဲ့ရတာလည္း...ဟု....။

အရင္တုန္းကဆိုရင္... သဘာ၀တရား၊ ေနာက္ ပတ္၀န္းက်င္ကိုခ်စ္တတ္ခဲ့တာ သူ႔အျပင္ ႏွစ္ေယာက္မ႐ွိႏိုင္
ခဲ့ဘူး....ဟု သူထင္မွတ္ထားခဲ့မိပါသည္။ သို႔ေသာ္... အခုေတာ့ျဖင့္....။

+++++++++++++

တစ္ျဖည္းျဖည္းႏွင့္ ေတာအုပ္ေလး၏အစြန္သို႔ေရာက္လာသည္။ ေနာက္လွည့္ၾကည့္မိေတာ့ သစ္ပင္ထူထူတို႔
က သူ႔ေနာက္မွာ မႈိင္ေငးစြာရပ္တန္႔က်န္ရစ္ေနခဲ့ၾကသလိုလိုပင္...။ အေ႐ွ႕ကိုလွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္မိေတာ့ မလွမ္း
မကမ္းတြင္ တစ္သြင္သြင္စီးဆင္းေနေသာ စမ္းေခ်ာင္းကေလးတစ္ခုကိုေတြ႕ရေလသည္။ ေရ ကိုျမင္လိုက္ရ
တာမို႔ ခရီးေ၀းကလာခဲ့ရေသာ သူရင္ထဲတြင္ ပူေလာင္ျပင္း႐ွလာခဲ့သည္။ သူ ေတာ္ေတာ္ ေရငတ္ေနခဲ့တာကို
အခုမွပင္ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ျပန္သတိထားမိလာခဲ့ရ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ အေလာတစ္ႀကီးႏိုင္လွေသာ ေျခလွမ္းမ်ားျဖင့္
စမ္းေခ်ာင္းေလးဆီသို႔ ခပ္သြက္သြက္ေလးသြားမိလိုက္သည္။ ေနေရာင္ျခည္တန္းတစ္ခ်ိဳ႕က တစ္စစႏွင့္ က်ဲ
ပါးလာေသာ သစ္ပင္မ်ားၾကားမွေနၿပီး သူ႔ကိုယ္ေပၚတြင္ သက္ဆင္းလွ်က္႐ွိ၏။

ေရအစပ္တြင္ရပ္ရင္းတစ္သြင္သြင္စီးဆင္းေနေလေသာ စမ္းေခ်ာင္းေလးကိုသူခဏၾကည့္မိသည္။ စမ္းေခ်ာင္း
ေလးစီးဆင္းေနပံုမွာ ပ်င္းရိပ်င္းတြဲႏိုင္လြန္းလွသည္။ “အေျပာင္းအလဲမ႐ွိတဲ့ ဘ၀တစ္ခုထက္ ဘယ္ အရာက
ၿငီးေငြ႕စရာပိုေကာင္းႏိုင္မလဲ”....ဟု သူစဥ္းစားမိလိုက္ေသး၏။ ေနာက္ ေရအစပ္မွာ အသာထိုင္ခ်လိုက္ေတာ့
ရင္ဘတ္ထဲမွေျခာက္ေသြ႕ေသာ ေရဆာေလာင္မႈကတိုးလို႔သာျပင္းထန္လာခဲ့သည္။ လက္ခုပ္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ စမ္း
ေရကို သူ ခပ္ရန္ဟန္ျပင္လိုက္စဥ္....

“မခပ္နဲ႕”.... ဟု ျပင္းထန္စြာတားျမစ္လိုက္ေသာ အသံတစ္ခုကို သူ႔နားထဲတြင္ၾကားလိုက္ရ၏။ ထို႔ေၾကာင့္မို႔
႐ြယ္ထားေသာလက္ကို ျပန္႐ုတ္သိမ္းရင္း အံ့ၾသစြာျဖင့္ပတ္၀န္းက်င္ကိုအကဲခတ္စြာ ေ၀့၀ိုက္ၾကည့္မိလိုက္၏။
သို႔ေသာ္ ဘယ္သူမွမ႐ွိ...။ ထို႔ေၾကာင့္ ထပ္ခပ္ဖို႔ရာ သူဟန္ျပင္လိုက္ေတာ့...

“မေသာက္နဲ႔ေလ...၊ ခပ္လည္းမခပ္နဲ႔...။ ေတာထဲ ေတာင္ထဲကေရဟာ ေရာဂါပိုးမႊားေတြ ပါႏိုင္တယ္..ဆိုတာ မင္းသိရဲ႕သားနဲ႔မ်ားကြာ...။ အဆင္းက ၾကည္လင္ေအးျမေနေပမယ့္ မင္းကိုဒုကၡျဖစ္ေစမယ့္အရာေတြ မပါ၀င္
ႏိုင္ပါဘူးလို႔ မင္းအာမခံႏိုင္လို႔လားကြ...။ မဆင္မျခင္ပဲမင္းထင္ရာေတြကို မင္းေလွ်ာက္လုပ္ေနလို႔ ေနာက္ဆံုး
ဒုကၡျဖစ္လာရရင္ မင္းမိဘေတြနဲ႔ မင္းမိသားစုပဲ ရင္က်ိဳးရမွာေပါ့ကြ...။ အဲ့ဒါပဲ..၊ မင္းတို႔ဟာေလ... လတ္တစ္
ေလာျပင္း႐ွေနတဲ့ ဆႏၵေတြအတြက္ ျဖည့္ဆည္းစရာေတြ႕လာၿပီဆိုရင္ အ႐ွည္ကိုေမွ်ာ္ၿပီး...ဘာကိုမွ မစဥ္းစား
ခ်င္ၾကေတာ့ဘူး...။အဲ့ဒါေတြေၾကာင့္မို႔ငါ့ပတ္၀န္းက်င္ကေလထုထဲမွာ ေနာင္တ,တရားနဲ႔ ညည္းတြားသံေတြ၊
သက္ပ်င္းခ်သံေတြက သိပ္သိပ္သည္းသည္းနဲ႔ ေငြ႕ရည္ဖြဲ႕ေနခဲ့တာပဲျဖစ္မွာ”.....

.... ဟူေသာ အသံမ်ားကို ပီျပင္ျပတ္သားစြာ သူၾကားလိုက္ရသည္။

ပထမတစ္ခါတုန္းကလို အသံလာရာဆီကိုလိုက္႐ွာၾကည့္ဖို႔ သူစိတ္မကူးေတာ့..။ ထို႔အတူ စမ္းေရကိုေသာက္
ဖို႔ရာလည္း စိတ္အားမသန္ေတာ့...။

+++++++++++

စမ္းေခ်ာင္းေလးေဘးမွ သူထြက္ခြာလာခဲ့၏။ ဟိုး...အေ၀းတြင္ သူအေရာက္သြားခ်င္ေသာ ေနရာေလးကို မႈန္
ပ်ပ်ေလး လွမ္းေတြ႕ေနရေလၿပီ...။ ။

===========================================

ခ်စ္ျခင္းအားျဖင့္....

ဏီလင္းညိဳ