Friday, February 12, 2010

“မိုးသည္းတစ္ည”....

ဖ်တ္ခ,နဲ လင္းလာေသာ မီးအလင္းေရာင္ေၾကာင့္ ပိတ္ထားေသာမ်က္လံုးမ်ားကို ဖြင့္လိုက္ရသည္။ ခပ္ေမွာင္ေမွာင္ အိပ္ခန္းေလးထဲမွာ သူအိပ္ေနခဲ့တာေၾကာင့္ ႐ုတ္တစ္ရက္ဖြင့္လိုက္ေသာ မီးေခ်ာင္းရဲ႕အ လင္းေရာင္ကို ရင္မဆိုင္ႏိုင္သလို မ်က္စိထဲတြင္ စူး႐ွ႐ွျဖင့္....၊ ေနာက္ၿပီးေတာ့လည္း ဆက္ၿပီး အိပ္ခ်င္စိတ္ သိပ္မပ်ယ္ေသး တာမို႔ သူ႔ မ်က္လံုးေတြက ဖန္တြတ္တြတ္ျဖစ္ေနခဲ့ရေလသည္။

“ထေတာ့ေလ... အစ္ကိုႀကီး...၊ အလုပ္ဆင္းရဦးမွာ မဟုတ္လား”.....

အသံလာရာ တံခါး၀ဆီကိုေခါင္းၿငိမ့္ျပလိုက္ကာ ေခါင္းအံုးေဘးမွာထားေသာ အေ၀းၾကည့္မ်က္ မွန္ေလးကိုယူၿပီးတပ္လိုက္ရင္း အိပ္ယာထက္မွထလိုက္သည္။ အခန္းအတြင္းမွျဖဴေဖြးေသာ မီးေခ်ာင္းအ လင္းေရာင္ေအာက္တြင္ သူ႔ကို အိပ္ယာလာႏိႈးေသာ အခန္းေဖာ္ ‘ညီေလး’တစ္ေယာက္ကိုေတြ႔ရ၏။ အ က်င့္ပါေနေသာ လက္က အိပ္ယာေဘးမွ ကြန္ပ်ဴတာေလးရဲ႕အဖံုးကို ဖြင့္ဖို႔လွမ္းမိေတာ့ ‘ခုႏွစ္နာရီထိုး ေတာ့မယ္’....ဟု သတိေပးသလို ထပ္ေျပာျပန္သည္။ သူၿပံဳးလိုက္မိသည္။ ဟုတ္သည္ေလ... ဒီည သူအ လုပ္သြားဆင္းရဦးမွာပဲ...။ မနက္ျဖန္မနက္မွ မင္းနဲ႔ငါ ျပန္ေတြ႕မယ္ကြာ...ဟု စက္ကေလးကို စိတ္ထဲမွ က်ိတ္ကာႏႈတ္ဆက္လိုက္သည္။ ေနာက္ ထိုညီေလးရဲ႕ အေ႐ွ႕မွာပင္ ေရခ်ိဳးခန္းထဲသို႔၀င္ရန္ မ်က္ႏွာသုတ္ပု၀ါေတြဘာေတြကိုယူေတာ့မွ စိတ္ခ်သလိုမ်ိဳး အခန္းအျပင္သို႔ ျပန္ထြက္သြားေလေတာ့၏။ သူဒုတိ ယအႀကိမ္ေျမာက္ထပ္ၿပံဳးမိရင္း အိပ္ခန္းႏွင့္တြဲလွ်က္ျဖစ္ေသာ ေရခ်ိဳးခန္းထဲသို႔ ၀င္ခဲ့မိေတာ့သည္။

++++++++++

သူ ေရခ်ိဳးခန္းအျပင္ဘက္ျပန္ေရာက္ေတာ့ အခန္းထဲ႐ွိ သံုးဆင့္မွ်သာျမင့္ေသာ စာအုပ္စင္ကေလး ရဲ႕အေပၚတြင္ အေငြ႕တစ္ေထာင္းေထာင္းထေနေသာ ေကာ္ဖီခြက္ေလးကို အဆင္သင့္ေတြ႔လိုက္ရျပန္ေလ သည္။ ေရခ်ိဳးၿပီးစ ခ်မ္းခ်မ္းစီးစီးမို႔ ေကာ္ဖီခြက္ေလးကိုျမင္လိုက္ရေတာ့ မေနႏိုင္စြာ (ေခါင္းေတာင္ ေျခာက္ေအာင္မသုတ္ ႏိုင္ခဲ့့ေသးပဲ) သူတစ္ငံုေလာက္ ေသာက္လိုက္ေသးသည္။ ရင္ထဲတြင္ေႏြးသြားေသာ အေႏြးဓာတ္ေလးႏွင့္အတူ လွ်ာဖ်ားမွာစြဲက်န္ရစ္ခဲ့ေသာ ခါးသက္သက္ ေကာ္ဖီအရသာကိုခံစားမိရ၏။

အလုပ္ယူနီေဖာင္းမ်ားကို အျမန္လဲလွယ္ရင္း ထိုေကာ္ဖီခြက္ေလးကို ဇိမ္နဲ႔ေသာက္ေနလိုက္သည္။ ေနာက္ မွ သတိရ၍ ၀ရံတာတြင္လွမ္းထားေသာ ေျခအိတ္မ်ားကို႐ုတ္ဖို႔ အခန္းအျပင္သို႔အထြက္....

“ဟာ... အစ္ကိုႀကီး...ေရခ်ိဳးၿပီးသြားၿပီလား...၊ ကၽြန္ေတာ္က မၿပီးေသးဘူးထင္လို႔”.....

ခါးတြင္ မ်က္ႏွာသုတ္ပု၀ါေလးကိုပတ္လွ်က္ ဧည့္ခန္းထဲတြင္ထိုင္ေနေသာ ေနာက္ထပ္ ညီေလးတစ္ေယာက္ က သူ႔ကိုလွမ္းေျပာသည္။ ၾကည့္ရတာသူလည္း ေရခ်ိဳးမလို႔ထင္၏။

“ေအး... ေအး... အစ္ကိုၿပီးသြားၿပီ”....

သူ႔စကားဆံုးေတာ့ ထိုညီေလးက အေ႐ွ႕ဘက္႐ွိ ေနာက္ထပ္ေရခ်ိဳးခန္းတစ္ခုဆီကို ေရခ်ိဳးရန္ ေျပးသြားေလ ေတာ့သည္။ သူထပ္ၿပံဳးလိုက္မိျပန္၏။ တစ္ကယ္လို႔မ်ား...အေ႐ွ႕ဘက္မွာ႐ွိသည့္ေရခ်ိဳးခန္းတြင္ တစ္စံုတစ္ဦး ေရခ်ိဳးေနခဲ့ပါက အေနာက္ဘက္တြင္႐ွိေသာ ေရခ်ိဳးခန္းထဲတြင္ ေရအားနည္းသြားတတ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သူ ေရခ်ိဳးေနခ်ိန္တြင္ မခ်ိဳးပဲ...သူၿပီးတဲ့အထိ ထိုင္ေစာင့္ေနခဲ့ေပးေသာ ထိုညီေလး၏ စာနာမႈ ေလးေၾကာင့္ သူၿပံဳး မိလိုက္ျခင္းသာ....။

အလုပ္ခ်ိန္နီးေနခဲ့တာေၾကာင့္ အိတ္ကိုလြယ္၊ ေရဘူးကိုယူၿပီး အခန္းအျပင္သို႔ ေနာက္တစ္ခါထြက္ခဲ့ေလ ေတာ့ ညီေလးတစ္ေယာက္က....

“ထမင္းဘူး ထည့္ထားေပးတယ္...အစ္ကိုႀကီး... ၾကက္သားဟင္းနဲ႔ သိလား”....

ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဧည့္ခန္း႐ွိ စားပြဲခံုေလးအေပၚမွာ အိတ္ကေလးႏွင့္ ေသေသခ်ာခ်ာ ထုတ္ပိုးေပးထားေသာ ထမင္းဘူးကေလးကိုေတြ႔ရ၏။ ဒီည သူအလုပ္လုပ္ရေသာစက္႐ံုတြင္ လူအနည္းငယ္သာ ရက္အစားထိုး ဆင္းရတာေၾကာင့္ ကင္(န္)တင္းတြင္ ထမင္းေရာင္းသူမလာတာကိုသိ၍ သူ႔အတြက္ထမင္းဘူးထည့္ထား ေပးေသာ ထိုညီေလး၏ ေစတနာတစ္ခု...။ သူ ထပ္ၿပီးၿပံဳးလိုက္မိျပန္၏။ ဒီကေန႔ည သူခဏခဏ ၿပံဳးမိေနပါ သည္။

“ေအး..ေအး... သင့္ခ္ယူပဲ”....

ကတိုက္ က႐ိုက္ႏွင့္ေက်းဇူးတင္စကားေျပာရင္း... ဖိနပ္ခၽြတ္တြင္ သူဖိနပ္စီးေနလိုက္သည္။ တစ္ခ်က္ခ်က္ ႏွင့္ျမည္ေနေသာ နာရီလက္တံေလးမ်ားက အလုပ္ခ်ိန္နီးကပ္ေနၿပီ .... ဟု သူ႔ကိုသတိေပးေနခဲ့သလိုလို...။ ဖိနပ္ႀကိဳးမ်ားကို စိတ္ေလာစြာျဖင့္ ခပ္သြက္သြက္ခ်ည္ေနဆဲ ခဏ....

“အစ္ကိုႀကီး... မိုး႐ြာေတာ့မယ္နဲ႔တူတယ္... ေလေတြ အရမ္းတိုက္လာၿပီ”...

“ေဟ... ဟုတ္လားကြ”....

ဧည္ခန္း႐ွိျပတင္း၀တြင္ရပ္ၿပီး မိုးေလ၀သခန္႔မွန္းေရးလုပ္ေနခဲ့ၾကေသာ ညီေလးသံုးေယာက္ထဲမွတစ္ ေယာက္က သူ႔ကိုလွမ္းေျပာတာေၾကာင့္ စိတ္ပ်က္စြာျဖင့္ျပန္ေမးမိသည္။ ေနာက္ ဒီႏိုင္ငံမွ မိုးကသိပ္အ က်င့္ဆိုးတာပဲ ဟုလည္းေတြးမိ၏။ ဟုတ္သည္၊ အလုပ္သြားခ်ိန္၊ ျပန္ခ်ိန္မ်ားဆိုလွ်င္ ႐ြာတတ္တာအၿမဲ...။

“ထီးယူသြားဦးေနာ္...၊ ဒီမွာ အစ္ကိုႀကီး”....

ေျပာေျပာဆိုဆိုႏွင့္ ညီေလးတစ္ေယာက္က ထီးေကာက္႐ွည္တစ္ေခ်ာင္းလာေပးသည္။ သူလွမ္းယူလိုက္ ရင္း အားလံုးကို သိမ္းႀကံဳးၿပီး ‘သြားေတာ့မယ္’...ဟုႏႈတ္ဆက္ရင္း တိုက္ေအာက္သို႔ ခပ္သြက္သြက္ေလးေျပး ဆင္းခဲ့လိုက္သည္။

+++++++++

သူတိုက္ခန္းေအာက္ လမ္းမေပၚသို႔ေရာက္ေတာ့ မိုးမ႐ြာေသးပါ။ သို႔ေသာ္ အိမ္ေပၚမွညီေလးေတြေျပာ လိုက္သလို ေလေတြခပ္ရမ္းရမ္းတိုက္ခတ္ေနတာကို ေအးျမစြာခံစားရ၏။ ေကာင္းကင္မွာလည္း အနည္း ငယ္နီျမန္း ေနတာေတြ႔ရသည္။ ဟိုဟိုဒီဒီသြားလာေနၾကေသာ လူမ်ားကိုအားက်စြာၾကည့္ရင္း လုပ္ငန္းခြင္ သို႔ေျခလွမ္းစ,ကာ ခပ္သြက္သြက္ေလးလွမ္းမိသည္။

“အစ္ကိုႀကီး... အလုပ္သြားေတာ့မလို႔လားဗ်... မိုးလည္းမ႐ြာဘဲနဲ႔ ထီးႀကီးယူလာတယ္”....

လွမ္းႏႈတ္ဆက္လိုက္ေသာ ျမန္မာလူမ်ိဳး ညီေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕အသံကို ၾကားလိုက္ရသည္။ သူလွမ္း ၾကည့္မိလိုက္ေတာ့ နားရက္မို႔တိုက္ေအာက္ဆင္းၿပီး ေျခမ်ားေနေသာ တစ္ျခားအခန္းတြင္ေနတဲ့ ညီေလး တစ္ေယာက္ကိုေတြ႔ရ၏။

သူျပန္ၿပံဳးျပလိုက္ရင္း...

“ေအးကြာ... အိမ္ေပၚက ညီေလးေတြက မိုး႐ြာေတာ့မယ္ဆိုၿပီး ထည့္ေပးလိုက္လို႔ ယူလာတာ... ကဲ...သြား ဦးမယ္ကြာ”.....

ျပန္ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ေ႐ွ႕သို႔ သူဆက္ေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။ သူတို႔ေနေသာ တိုက္ခန္းမ်ားႏွင့္ မနီးမေ၀း႐ွိ မီးပိြဳင့္ ေလးကို ျဖတ္အကူးတြင္ မိုးဖြဲေလးမ်ား ခပ္က်ဲက်ဲက်ဆင္းလာ၏။ တစ္ဖက္လမ္းသို႔ ကူးအၿပီးတြင္ ထီးကေလး ကို သူဖြင့္ေဆာင္းလိုက္ပါသည္။ သူတို႔အလုပ္လုပ္ေသာ စက္႐ံုတည္႐ွိရာေနရာသို႔ေရာက္ဖို႔ ေနာက္ထပ္ ဆယ့္ငါးမိနစ္ေလာက္ သူလမ္းေလွ်ာက္ရဦးေပမည္။

သူအလုပ္သြားရာ လမ္းမေဘးတစ္ဖက္တစ္ခ်က္စီတြင္ ဘာလူေနအိမ္မွ မ႐ွိ...။ အားလံုးစက္႐ံုမ်ားခ်ည္း သာ။ ည ႐ွစ္နာရီထိုးကာနီးအခ်ိန္မို႔ လမ္းမေပၚတြင္ လူသူကင္း႐ွင္းေနခဲ့၏။ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ တြင္ျဖတ္သန္းသြားတတ္ေသာ ကားႏွင့္ ဆိုင္ကယ္အခ်ိဳ႕မွလြဲၿပီး ဘယ္သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္ကိုမွ မေတြ႔ရ။ သူတစ္ေယာက္ထဲပဲ ေနာက္က်ေနခဲ့တာေၾကာင့္လားမသိ။ စက္႐ံုမွ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္မ်ားကိုပင္ အရိပ္အ ေယာင္ေတာင္မွ မေတြ႔ရ ေတာ့...။

သူဆက္ေလွ်ာက္ေနဆဲ ခဏအတြင္းမွာပင္ မိုးမ်ားက စတင္႐ြာခ်လာေလေတာ့သည္။ အစပိုင္းတြင္ ခပ္ျဖည္းျဖည္း...၊ ေနာက္ေတာ့ တစ္ျဖည္းျဖည္းႏွင့္ သည္းထန္လာေလေတာ့၏။ ထိုမိုးစက္မ်ားကို ေဆာင္းထားေသာ ထီးကေလးႏွင့္ ကာကြယ္ရင္း ထီးကေလးကို ဂ႐ုတစ္စိုက္ထည့္ေပးလိုက္ေသာ ညီေလးမ်ားကို ရင္ထဲမွ ေက်းဇူးတင္မိသည္။ ႏို႔မို႔ဆိုရင္ သူမိုးမိမွာေသခ်ာပါသည္။ လက္တစ္ဖက္မွ ဆြဲကိုင္ ထားေသာ ထမင္းဘူးေလးကိုေရမစိုေအာင္ ေ႐ွ႕သို႔ ပို႔ထားရင္း အိမ္မွ အတူေနရသည့္ ညီေလးမ်ားအ ေၾကာင္းကို သူေတြးေနမိခဲ့ေလေတာ့၏။

သူ႔အတြက္ လိုအပ္မယ္ထင္တာမွန္သမွ်ကို (သူမခိုင္းရဘဲႏွင့္) အလိုလိုလုပ္ေပးတတ္တဲ့ အေၾကာင္းမ်ားပင္ ျဖစ္ပါသည္။ သူတို႔ေတြနားရက္မွာ အလုပ္ဆင္းရေသာ သူ႔အတြက္ ထမင္းဘူးမွအစ...ေကာ္ဖီကို အဆင္ သင့္ေဖ်ာ္ေပးထားသည့္အဆံုး လုပ္ေပးတတ္ေသာ ညီေလးမ်ား၏ ဂ႐ုတစ္စိုက္အျပဳအမူေလးမ်ား...။ ျပည္ပ တြင္ အလုပ္လုပ္ေနရေသာ သူ႔လိုလူမ်ိဳးမ်ားတြင္ ရႏိုင္ခဲလွသည့္ အခြင့္အေရးတစ္ခု...ဟု သူထင္မိ၏။

ထိုအခြင့္အေရးကို ရ႐ွိႏိုင္ဖို႔အတြက္ သူ႔ဘက္က ဘာမွ အရင္းအႏွီးအမ်ားၾကီး မစိုက္ထုတ္ခဲ့ရဖူးပါ။ အတူတူ ေနခဲ့ရစဥ္ကာလတစ္ေလွ်ာက္လံုး ထိုညီေလးမ်ားကိုေရာ....၊ သူႏွင့္ ရြယ္တူ၊ ေနာက္ သူ႔ထက္ႀကီးသူမ်ားကို ပါ စိတ္ရင္းအမွန္ျဖင့္ ေလးေလးစားစား၊ ေႏြးေႏြးေထြးေထြး ခ်စ္ခင္ခဲ့ျခင္းႏွင့္ သူတို႔ရဲ႕ လိုအပ္ခ်က္ေလးမ်ား ကိုတတ္ႏိုင္သေလာက္ ကူညီလိုခဲ့ျခင္းေလးသာ႐ွိခဲ့ပါသည္။

+++++++++++

မိုးက မစဲဘဲ တိုးလို႔သာသည္းထန္လာေလသည္။ သူ႔ေဘာင္းဘီေအာက္ေျခမ်ားတြင္ မိုးေရမ်ားႏွင့္ စိုစြတ္ ေနခဲ့ရၿပီျဖစ္၏။ လူ႐ွင္းေသာ လမ္းကေလးထက္ သည္းထန္ေသာမိုးေရစက္မ်ားၾကားတြင္ သူတစ္ေယာက္ ထဲ...။ မိုးသက္ေလတစ္ခ်က္ သူ႔ဆီတိုးေ၀ွ႔လာစဥ္ခဏတြင္ စိမ့္ခနဲတစ္ခ်က္ျဖစ္သြား ရသည္။ သို႔ေသာ္လည္း အေအးဒဏ္က သူ႔ရင္ထဲအထိေတာ့ ၀င္ေရာက္ ထြင္းေဖာက္ႏိုင္ျခင္းမ႐ွိခဲ့...။ သူ႔ စိတ္ထဲ၊ ေနာက္ရင္ ထဲတြင္ပါ... ညီေလးမ်ား၏ ဂ႐ုတစ္စိုက္ႏွင့္ ေစတနာပါေသာ အျပဳအမူေလးမ်ား ေၾကာင့္လံုၿခံဳစြာ ေႏြးေထြး ေနခဲ့တာေၾကာင့္ပဲ ျဖစ္ပါသည္။

++++++++++
ေ႐ွ႕ကို လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူ အလုပ္လုပ္ေသာ စက္႐ံုေလးကို ညမီးေရာင္ေအာက္႐ွိ မိုးေရ စက္မ်ားၾကားတြင္ ၀ိုးတစ္၀ါး ေတြ႔ေနရေလၿပီ....။         ။

++++++++++

ပံုကေလးကိုဒီေနရာေလးမွ ယူသံုးပါတယ္ခင္ဗ်ာ...။

==================================
Hostel No. (C 2-2) မွ ညီေလးမ်ားအတြက္ အမွတ္တရ....
==================================
စာႂကြင္း.... ေလာေလာဆယ္ ဏီလင္းညိဳရဲ႕ အေျခအေနမွာ ဆိုက္ဒ္ဘားတြင္တင္ထားသည့္အေျခအေနႏွင့္ တစ္ထပ္တည္းျဖစ္ေနပါ၍ ခပ္တည္တည္ႏွင့္ ဆားခ်က္ထားျခင္းသာျဖစ္ပါေၾကာင္း...း)
=======================================================
ခ်စ္ျခင္းအားျဖင့္....

ဏီလင္းညိဳ

11 comments:

ေရႊျပည္သူ (ShwePyiThu) said...

စာေရးေတာ္ေတာ္ ေကာင္းပါတယ္ ကိုဏီလင္းညိဳ။ ကၽြန္မ cbox မွာ လာလာအားေပးသြားတတ္တဲ့ ကိုဏီလင္းညိဳနဲ႔ တစ္ေယာက္ထဲ ထင္ပါတယ္။ အခုမွ ဘေလာ့ရွိတာ သိရလို႔ စဖတ္ရတာပါ။ ဝါသနာပါရာ စာေတြအမ်ားႀကီး ဆက္ေရးႏိုင္ပါေစရွင္။

~ဏီလင္းညိဳ~ said...

ဟုတ္ပါတယ္ခင္ဗ်... မေ႐ႊျပည္သူ...
ဒီေန႔မွ ကၽြန္ေတာ့္ ဘေလာ့ဂ္ေလးကို ဖြင့္မိတာပါ...။ ကၽြန္ေတာ္မွာ ဘေလာ့ဂ္႐ွိတာကို ဘယ္သူမွမသိဘူးထင္ေနခဲ့တာပါ...။ ေျပာလည္း မေျပာျပထားမိခဲ့လို႔ပါ...။ သူမ်ားစာေတြဖတ္ရတာ ကၽြန္ေတာ္ပိုႏွစ္သက္တတ္တာလည္းပါပါတယ္...။ ဆုေတာင္းေပးတာ... ေက်းဇူးပါခင္ဗ်...။

ကၽြန္ေတာ္ said...

အေရးအသားကေတာ့ရွယ္ဘဲဗ်ာ.. အေတြ႔အၾကဳံေလးေတြေနာင္လည္းဆက္ေရးပါဦး

အင္ၾကင္းသန္႕ said...

ကုိဏီး...လူလည္က်ထားပါသည္...ဒါပုိစ့္အေဟာင္းၾကီး မုိ႕လား...

Cameron said...

ဖတ္ျပီးသားၾကီးပါလို႔...။ မ်က္စိလည္သြားတယ္...ဘယ္လိုျဖစ္ျပီး ပို႔စ္အေဟာင္းက ထိပ္ဆံုးေရာက္ေနသလဲလို႔...။

ခင္္မင္စြာျဖင့္
မိုးေငြ႔

ဒ႑ာရီ said...

ဒီစာေလး ဖတ္ၿပီး ကိုဏီး ပံုစံကို မ်က္စိထဲ ျမင္ေယာင္သြားမိပါတယ္။ အဲဒီလို သရုပ္ေဖာ္ေတာ္ခ်က္...။ း)
ဂရုစိုက္ၿပီး ခ်စ္ခင္တဲ့ အခန္းေဖာ္ ညီေလးေတြနဲ႔ ေနရတဲ့ အတြက္လည္း အားက်မိပါတယ္ ကိုဏီး။ ဒါေၾကာင့္ အကိုကလည္း ဟင္းခ်က္ရင္ (၉) ေယာက္စာေတာင္ ခ်က္ရတာကိုး။ အခုမွ သေဘာေပါက္ေတာ့တယ္။ ေမတၱာဆိုတာ အသြားျပန္ရွိတယ္ ဆိုတာ အမွန္ပဲေနာ္။ ဆားခ်က္ထားေပမယ့္ မဖတ္ရေသးလို႔ အသစ္ပါပဲ အကို။

ခင္မင္ေလးစားလွ်က္

ညလင္းအိမ္ said...

ေကာင္းလိုက္တာ ဗ်ာ...

ကၽြန္ေတာ္ေတာင္လာေနခ်င္လာျပီ အစ္ကိုနဲ႔အတူ ...
အဲလိုမ်ိဳးေနရရင္ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ စိတ္ခ်မ္းသာမလဲေနာ္..

ေမာင္မိုး said...

ရုပ္တည္ၾကီးနဲ႔ ဆားခ်က္တယ္ဆိုတာ ဒါပဲ..။
အစအဆုံးေတာ႔ ဖတ္သြားပါတယ္။ လူဇိူးးးးး

အျဖဴေရာင္နတ္သမီး said...

ကိုဏီ...
အေရးအသားေလးေတြ မွတ္သားသြားပါတယ္...
ေရးထားတာ အရမ္းညက္တယ္...
ေက်းဇူးပါေနာ္...
အစဥ္ ေလးစားလွ်က္..

ျမတ္မြန္ said...

အားေပ်ာ္စရာႀကီး ကိုဏီးက ေဖာ္ေရြတာကို ညီေလးေတြက ခ်စ္တာေပါ႔..။
အားငယ္ေနလို႔ ေခ်ာကလက္ စားသြားတယ္။

မိုးခါး said...

စိတ္ခ်မ္းသာဖို႕ ေကာင္းလုိက္တာ း))