မိုးေန႔စြဲတစ္ရက္တြင္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ထဲသို႔
ထီးေကာက္႐ွည္တစ္လက္အား လက္မွကိုင္ကာ တိုလီမိုလီထည့္ ထားေသာ အိတ္အေဟာင္းေလးလြယ္ၿပီး
ကုပ္ေခ်ာင္းေခ်ာင္းႏိုင္စြာျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္း ေရာက္ျဖစ္ ခဲ့ရ၏။ မျဖစ္မေန ေဆာင္႐ြက္ရမည့္ ကိစၥတခ်ိဳ႕
႐ွိေနခဲ့ေသာေၾကာင့္သာ ျဖစ္၏။
ကၽြန္ေတာ္စီးလာေသာ ဘီအမ္အမ်ိဳးအစား ဘတ္စ္ကားက ဆူးေလကားမွတ္တိုင္တြင္ ေဆာင့္ႀကီးေအာင့္ ႀကီး ၀င္ရပ္လိုက္ခ်ိန္မွာ ေန႔လယ္တစ္နာရီစြန္းစြန္း အခ်ိန္ျဖစ္၏။ အျပင္ဘက္တြင္ မိုးက သည္းထန္လြန္ေနခဲ့၏။ ကားေပၚမွဆင္းကာ ထီးေကာက္႐ွည္ႀကီးအား ဖြင့္ေဆာင္းရင္း မွတ္တိုင္အမိုးေအာက္တြင္ ခဏခိုမိသည္။ ဒီမိုးနဲ႔ဆို ငါ့တစ္ကိုယ္လံုး ႂကြက္စုတ္ျဖစ္သြားႏိုင္သည္ဟု ေတြးမိေသာေၾကာင့္ပင္ ျဖစ္ပါသည္။
သို႔ေသာ္ မွတ္တိုင္တြင္ရပ္ရင္း ငါးမိနစ္ေလာက္ၾကာသည့္အထိ မိုးက စဲမသြားႏိုင္ပဲ တိုးလို႔သာ သည္းထန္ လာခဲ့ေလေတာ့၏။ မွတ္တိုင္အစြန္းတြင္ ထီးျဖင့္ကာၿပီးရပ္ေနေသာ ကၽြန္ေတာ့္ဂ်င္းေဘာင္းဘီ႐ွည္၏ ေအာက္ပိုင္း ႏွင့္ စီးထားေသာ အလံုပိတ္ဖိနပ္မွာ မိုးေရတို႔ျဖင့္ တျဖည္းျဖည္း စိုနစ္လာရတာကိုလည္း သတိထားမိလိုက္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ မထူးေတာ့ပါဟု ေတြးရင္း မွတ္တိုင္အျပင္ထြက္ကာ သြားရမည့္ေနရာဆီသို႔ ေျခလွမ္းျပင္မိ၏။
ၿမိဳ႕ထဲလမ္းမမ်ား၏နံေဘးႏွင့္ ပလက္ေဖာင္းအစပ္ၾကားေနရာတိုင္းမွာ မိုးေရျဖဴျဖဴမ်ား တေ၀ါေ၀ါျဖင့္ စီးေန ၾက၏။ ေက်ာ္သြားလို႔လည္းမရ။ ထို႔ေၾကာင့္ စိတ္ကို ဒုန္းဒုန္းခ်လိုက္ၿပီး မိုးေရမ်ားထဲ ေျခကိုႏွစ္ကာ ေလွ်ာက္ရ၏။ ဖိနပ္ထဲေရေတြ၀င္ကာ ၀တ္ထားေသာ ေျခအိတ္မ်ားပါ ေရစိုေနရတာမို႔ အေနခက္လွပါသည္။ ေရလြတ္ရာ ပလက္ ေဖာင္းမ်ားေပၚမွာ လမ္းေလွ်ာက္ေသာအခါ ေရျပည့္ေနေသာ ဖိနပ္မ်ားက ကေလာက္၊ ကေလာက္ျမည္သံေပး၏။ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း မိုးေရထဲတြင္ စီးကရက္တစ္လိပ္အား ခက္ခက္ခဲခဲ မီးညႇိကာ ဖြာလိုက္မိေသး၏။ စကားမစပ္ ေျပာျပရမည္ဆိုလွ်င္ မိုး႐ြာထဲမွာလမ္းေလွ်ာက္ရင္း ေဆးလိပ္ေသာက္ရတာကို ကၽြန္ေတာ္အလြန္ႏွစ္သက္သည္။ (မေသာက္တတ္ေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ား၊ ညီေလး၊ ညီမေလးမ်ား ကၽြန္ေတာ့္ကို အတုမယူၾကပါႏွင့္။ စမ္းမၾကည့္ၾက ပါႏွင့္ခင္ဗ်ာ။)
ဧမာေႏြလ ဘုရားေက်ာင္းနားမွအျဖတ္တြင္ မိုးထဲေလထဲမွာ ထီးေဆာင္းၿပီး ဇြဲႀကီးႀကီးျဖင့္ မတ္တပ္ရပ္ေန သူတခ်ိဳ႕က ကၽြန္ေတာ့္အားၾကည့္၍ “ေဒၚလာေရာင္းမလား”ဟု လွမ္းေမးၾက၏။ မသိခ်င္ဟန္ေဆာင္ၿပီး မ်က္ႏွာလႊဲ ကာ ကၽြန္ေတာ္ျဖတ္ေလွ်ာက္ခဲ့လိုက္သည္။ ေျပာရမယ္ဆိုလွ်င္ သူတို႔အားေရာင္းစရာ “ေဒၚလာေရာ၊ ဦးလာ”ေရာ ကၽြန္ေတာ့္မွာ မပါ။ ပါခဲ့လွ်င္လည္း မေရာင္း။ ဒီေနရာက ေငြေရာင္းေငြ၀ယ္ကိစၥေတြမွာ ျပႆနာ႐ွိသည္ဟု သ တင္းနည္းနည္း ထြက္ေနတာမို႔ျဖစ္၏။ ေနာက္ၿပီး ခုဆို ဘဏ္ေတြမွာ တရား၀င္ ေရာင္း၀ယ္လို႔ရေနခဲ့ၿပီ။ ဘလက္ခ္ မားကက္ကို အားမေပးသင့္ေတာ့။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က သူတို႔လွည့္စားခ်င္တိုင္းရမည့္ အခ်ဥ္တစ္ေကာင္မ ဟုတ္။ (သို႔ေသာ္လည္း မခ်ိဳလွပါ။)
ထိုစဥ္ ကၽြန္ေတာ့္အေ႐ွ႕မွ ခပ္ဆန္းဆန္းအ၀တ္အစားမ်ားျဖင့္ ေကာင္မေလးႏွစ္ေယာက္ ျဖတ္ေလွ်ာက္ သြားၾက၏။ အေပၚပိုင္းမွာ ထီးကာေနတာမို႔ မျမင္လိုက္ရေသာ္လည္း အသားကပ္ေဘာင္းဘီ႐ွည္လိုမ်ိဳး (ေျခအိတ္ လိုမ်ိဳး) ၀တ္ထားသည့္ သူတို႔၏ ေကာက္ညႇင္းထုတ္ဆန္ဆန္ ေျခသလံုးမ်ားကို ျမင္လိုက္ရ၏။ ေရစိုေနသည္မွာ အၾကည့္ရဆိုးလွသည္ဟု ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲ အားနာနာျဖင့္ေတြးမိရင္း မ်က္ႏွာလႊဲမိျပန္သည္။ ေျပာၾကစတမ္းဆို ကၽြန္ေတာ္က မိန္းကေလး မ်ားအားျမင္တိုင္း လိုက္ငမ္းတတ္ေသာ အခ်ဥ္တစ္ေကာင္ မဟုတ္ျပန္ပါ။ (မိန္းကေလးမ်ားကလည္း ကၽြန္ေတာ့္ပံု စံအား သေဘာက်မည္ဟု လံုး၀မထင္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္က ပိန္ေညာင္ ခ်ိနဲ႔ကာ ကမၼဌာန္း႐ုပ္ေပါက္ေနသည့္ပံုစံမို႔ပင္ ျဖစ္ေလ၏။)
ေဆာင္႐ြက္စရာ ကိစၥ႐ွိသည့္ေနရာအေရာက္ သူတို႔က ကၽြန္ေတာ့္အား နာရီျပန္ႏွစ္ခ်က္ခြဲမွျပန္လာရန္ ခ်ိန္း ၾက၏။ လက္မွနာရီကို ငံု႔ၾကည့္မိေတာ့ တစ္နာရီခြဲသာသာပင္ ႐ွိေသးတာ ေတြ႕ရ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ၃၇လမ္း ေအာက္ ဘက္မွ “အုန္းေစာ” စာအုပ္အေဟာင္းေရာင္းဆိုင္ႀကီးသို႔ ကၽြန္ေတာ္ခ်ီတက္မိ၏။
ဆိုင္၀မွာရပ္ရင္း ေအာက္ပိုင္းတစ္ပိုင္းလံုး ေရစိုေနတာမို႔ ဆိုင္ထဲ၀င္ဖို႔ ကၽြန္ေတာ္အားနာေနေသာ္လည္း ေရာင္းသည့္ေကာင္ေလးက “လာပါအစ္ကို”ဟု ကၽြန္ေတာ့္အား ပ်ဴပ်ဴငွာငွာ ႀကိဳဆို၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ထီးကို အေပါက္ ၀တြင္ထားခဲ့ကာ ဆိုင္ထဲသို႔ ကၽြန္ေတာ္၀င္ခဲ့မိ၏။ ဆိုင္ထဲတြင္ စာအုပ္အေဟာင္းမ်ား၏ရနံ႔က အျပင္မွမိုးဒဏ္ေလ ဒဏ္ကို မမႈသည့္အလား သင္းသင္းျမျမ ႐ွိေနခဲ့၏။ ထိုရနံ႔ေလးမ်ားအား ကၽြန္ေတာ္ သိပ္ႏွစ္သက္၏။
စာအုပ္မ်ားကမူ စားပြဲေပၚမွာ၊ စင္ေပၚမွာ၊ ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ အပံုလိုက္ အေထြးလိုက္။ တံေတြးတစ္ခ်က္ကို ဂလုခ,နဲေနေအာင္ ကၽြန္ေတာ္မ်ိဳခ်မိ၏။ ျဖစ္ႏိုင္လွ်င္ ဒီစာအုပ္ေတြအကုန္လံုး အိမ္သယ္သြားခ်င္လိုက္တာဟု စိတ္ ထဲ မ႐ိုးမ႐ြေတြးမိ၏။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ့္မွာက အဲ့ဒီေလာက္ အသျပာမပါ။ ေလာေလာဆယ္ ထိုစိတ္ကူးအိပ္မက္ ကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ဖို႔ မႀကိဳးစားရဲေသး။
ေနာက္ ဖတ္ခ်င္ေသာ စာအုပ္မ်ားကို ႐ွာ၏။ ေတြ႔သမွ် လိုခ်င္ေသာ္လည္း ေနာက္ဆံုးပိတ္အျဖစ္ (၁)မင္းလူ ၏ အျခား၀တၳဳတိုမ်ား၊ (၂) မင္းလူ၏ မင္းမဆိုးပါဘူး၊ (၃) မင္းလူ၏ အမ်ားႏွင့္ မသက္ဆိုင္ေသာသူ၊ (၄) ဒဂုန္ေ႐ႊ မွ်ား၏ ေ႐ႊစင္နတ္ဘုရား၊ (၅) ဒဂုန္ေ႐ႊမွ်ား၏ ပုလဲေဒ၀ီ၊ (၆) ၿငိမ္းေက်ာ္၏ အခ်စ္ဦးသို႔ ေ႐ႊနားေတာ္သြင္းဧခ်င္း...စ သည့္ ေျခာက္အုပ္သာ ၀ယ္ဖို႔ ျပင္မိ၏။ က်သင့္ေငြေမးေသာအခါ ဆိုင္႐ွင္ေကာင္ေလးက ခုႏွစ္ေထာင္ဟုဆိုသည္။ ကၽြန္ေတာ္က ခပ္တည္တည္ျဖင့္ ေျခာက္ေထာင္ထားပါဗ်ာ...ဟု ဆိုေသာအခါ ဆိုင္႐ွင္ေကာင္ေလးက သေဘာ ေကာင္းစြာျဖင့္ လိုက္ေလ်ာခဲ့ေလ၏။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ၀မ္းသာလံုးဆို႔သြားမိ၏။ တယ္လည္း ေစ်းဆစ္ေကာင္းတဲ့ ငါပါ လားဟု ကိုယ့္ကိုယ္ကို အဟုတ္ထင္မိလိုက္ေသး၏။ ဟုတ္သည္ေလ၊ သူေျပာသည့္ေစ်းအတိုင္း အခ်ဥ္အျဖစ္မခံပဲ ေစ်းဆစ္လိုက္မိတာေၾကာင့္ အခုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ေထာင္ႀကီးမ်ားေတာင္ သက္သာသြားရၿပီ မဟုတ္ပါလား။ (တစ္ေထာင္ဆိုသည္မွာ ကၽြန္ေတာ္ေသာက္ေနက် လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေလးတြင္ နက္စ္ေကာ္ဖီမစ္ ပလိန္းအား တစ္ေန႔ တစ္ခြက္ျဖင့္ ငါးရက္၀ယ္ေသာက္၍ ရပါသည္။)
စာအုပ္ဆိုင္ထဲက ထြက္ခဲ့ကာ ခ်ိန္းထားေသာ ေနရာဆီသို႔ ေရစိုစို ေျခလွမ္းေတြကို ေ႐ြ႔ျဖစ္၏။ မိုး ကေတာ့ ႐ြာေနဆဲ၊ သို႔ေသာ္ သိပ္မသည္းထန္ေတာ့။ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း ၀ယ္လာျဖစ္ေသာ စာအုပ္ေလးမ်ားအ ေၾကာင္း စဥ္းစားေနမိသည္။ အကုန္လံုး အႀကိဳက္ေတြခ်ည္းျဖစ္သည့္အျပင္ ထိုစာအုပ္ေျခာက္အုပ္ထဲတြင္ ဒဂုန္ ေ႐ႊမွ်ား၏ ပုလဲေဒ၀ီမွာ ၁- ၁၁- ၁၉၆၅ ခုႏွစ္ထုတ္ျဖစ္ၿပီး ၿငိမ္းေက်ာ္၏ အခ်စ္ဦးသို႔ ေ႐ႊနားေတာ္သြင္းဧခ်င္းမွာ ၁၉ ၇၆ခုႏွစ္ ေမလထုတ္စာအုပ္ေလးမ်ားျဖစ္တာမို႔ (ကၽြန္ေတာ့္အသက္ထက္ ႀကီးေနေသာ စာအုပ္ေလးမ်ားမို႔) သ ေဘာအက်ႀကီး က်ေနမိခဲ့ရေသး၏။
ေဆာင္႐ြက္စရာ ကိစၥမ်ား ၿပီးေျမာက္၍ ၿမိဳ႕ထဲမွေန ကၽြန္ေတာ္ေနေသာ ဆင္ေျခဖုံးရပ္ကြက္ေလးသို႔ျပန္ဖို႔ရာ ဆူးေလကားမွတ္တိုင္တြင္ ကမူး႐ွဴးထိုးရပ္လာေသာ ဘီအမ္ကားႀကီးတစ္စီးေပၚ ကၽြန္ေတာ္ခုန္တက္လိုက္၏။ ဂိတ္ စမို႔ ကံေကာင္းစြာပင္ ကားေပၚတြင္ ေနရာလြတ္မ်ားစြာျဖင့္။ ထို႔ေၾကာင့္ အလယ္မွ ခံုတစ္ခံုတြင္ အလုအယက္ ၀င္ ထိုင္မိ၏။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ့္ေျခေထာက္ေအာက္တြင္ ဂက္စ္အိုးႀကီးႏွစ္အိုး႐ွိေန၏။ ကၽြန္ေတာ္လန္႔သြားသည္။ မ ေတာ္လို႔ ထ,ေပါက္ကြဲလွ်င္ ငါေတာ့ ကိုယ္က်ိဳးနည္းေခ်မည္ဟု စဥ္းစားျဖစ္ကာ ေနာက္တစ္ခံုေက်ာ္သို႔ ေနရာေ႐ြ႕ မိ၏။ ေနရာေ႐ြ႕မိတာက ဘီးဖံုးေပၚမွ ေနရာမို႔ ထိုင္ခံုေပၚတြင္ ထိုင္ရေသာ္လည္း ေျခခ်ထား၍ မရ။ ဒူးေထာင္ၿပီး ထိုင္ရ၏။ ထီးေကာက္ႀကီးအား ဒူးႏွစ္လံုးၾကားမွာညႇပ္ကာ ေသေသခ်ာခ်ာထိုင္ၿပီးမွ ျပန္စဥ္းစားမိသည္။ အင္း...ဟို နားက ဂက္စ္အိုးေပါက္ရင္ ဒီေနရာလည္း လြတ္မွာမဟုတ္ပဲ တစ္ကားလံုး ႂကြမယ့္ဟာကို ငါဘာအ႐ူးထ,ၿပီး ေ႐ြ႔မိ ပါလိမ့္ဟု ကိုယ့္ကိုယ္ကို ရယ္ခ်င္စြာ ေတြးမိ၏။
ထိုကဲ့သို႔ ကၽြန္ေတာ္စဥ္းစားေနစဥ္ ကားက မထြက္ေသး။ စပယ္ယာက ကားေအာက္ဆင္းကာ ခပ္ဖြဲဖြဲ မိုး ေရမ်ားၾကားမွာ လူေခၚေနဆဲပင္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကားေပၚသို႔ ေစ်းသည္အခ်ိဳ႕တက္လာကာ ေစ်းေရာင္းၾက၏။ တစ္ဦး က ငံုးဥျပဳတ္ေရာင္း၏။ က်န္တစ္ေယာက္က အသင့္ထုတ္ၿပီးသားကြမ္းယာေရာင္း၏။ ေနာက္တစ္ေယာက္ ေရာင္း တာက ကၽြတ္ကၽြတ္အိတ္ျဖင့္ ထုတ္ထားေသာ အ၀ါေရာင္သမ္းေနသည့္ သရက္သီးစိမ္းမ်ား။
ကၽြန္ေတာ့္ေဘးနားက (ျပတင္းေပါက္ နံေဘးမွ) အသက္ေလးဆယ္အ႐ြယ္ခန္႔လူတစ္ေယာက္က သရက္ သီးတစ္ထုတ္၀ယ္၏။ ႏွစ္ရာေပးရတာ ကၽြန္ေတာ္ျမင္လိုက္ရ၏။ စကားမစပ္ ေျပာရမည္ဆိုလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္လည္း သရက္သီးႀကိဳက္၏။ စိတ္ထဲ စားခ်င္မိေသာ္လည္း အခုလို လူေတြၾကားထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္မစားရဲ။ ႐ွက္သည္။ ထို႔ ေၾကာင့္ မ၀ယ္ပဲ ၿငိမ္ေနမိလိုက္၏။
မၾကာခင္ ကားက မွတ္တိုင္မွ စ,တင္ထြက္၏။ ကၽြန္ေတာ့္ေဘးနားမွ လူသည္ သရက္သီးမ်ားကို တကၽြတ္ ကၽြတ္ျမည္ေအာင္ ၿမိန္ရည္ယွက္ရည္ ၀ါးစားေနေလေတာ့၏။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ေဘးနားကေနရင္း သူ႔သရက္သီးမ်ား ျမန္ျမန္ကုန္သြားပါေစဟု ဆုေတာင္းေနမိေတာ့၏။ အျခားေၾကာင့္ေတာ့ျဖင့္ မဟုတ္၊ သူသရက္သီးစားေနပံုကို မ သိမသာၾကည့္ရင္း၊ သူ႔ဆီမွ လြင့္ပ်ံ႕လာေသာ သရက္သီးအနံ႔ကို ႐ွဴရင္း ကၽြန္ေတာ့္ပါးေတြ ေညာင္းကာ သြားရည္ က်ခ်င္လာေသာ ေၾကာင့္ပင္တည္း။
ဗဟန္းသံုးလမ္းမွတ္တိုင္မွအထြက္တြင္ ကားေပၚ ရဟန္းတစ္ပါးတက္လာ၏။ သကၠန္းမွာက မိုးေရေတြစိုေန တာ လွမ္းျမင္ရ၏။ ကၽြန္ေတာ္ထိုင္ေနေသာေနရာက ကားအလယ္ပိုင္းမွာမို႔ ေ႐ွ႕ဆံုးခံု႐ွိ လူမ်ားထဲမွ ဘယ္သူထ, ေပးပါလိမ့္မည္နည္းဟု လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္မိေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ အံ့ၾသသြားရသည္။ (ေနရာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားတြင္ အ မ်ိဳးဘာသာ သာသနာကို ခ်စ္တတ္ၾကပါသည္ဟု ေႂကြးေၾကာ္တတ္ၾကေလေသာ ျမန္မာလူမ်ိဳးမ်ားထဲမွ ျမန္မာအ မ်ိဳးသားအခ်ိဳ႕သည္ တုတ္တုတ္မွ် မလႈပ္၊ ေနရာမွ ထ,မေပးၾကပဲ မသိျခင္ေထာင္ ေထာင္ေနခဲ့ၾကတာမို႔ပင္ျဖစ္၏။) ထို႔အစား ႏႈတ္ခမ္းေမႊးစစ၊ အနက္ႏုေရာင္အသားအရည္၊ ခပ္ႏြမ္းႏြမ္း အဆင္အျပင္တို႔ႏွင့္ ဟိႏၵဴအမ်ိဳးသားတစ္ဦး က ထိုင္ရာမွထ,ကာ ထိုရဟန္းအား ေနရာေပးလိုက္တာကို ျမင္လိုက္ရေသာေၾကာင့္ပင္။
ထိုအမ်ိဳးသားအား စိတ္ထဲမွ ႀကိတ္ကာ ေက်းဇူးတင္မိရင္း ဘာရယ္မွန္းမသိပဲ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲ နည္းနည္း ႐ွက္သြားမိသလို ခံစားလိုက္ရေသးသည္။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ့္ေဘးမွလူက သရက္သီးအား မၿပီးႏိုင္မစီးႏိုင္ ဇိမ္ခံ ၿပီးစားေနဆဲ။ ေနရင္းထိုင္ရင္း ကၽြန္ေတာ့္မွာ ပါးေတြ ေညာင္းလာရျပန္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ အာ႐ံုလႊဲသည့္အေနျဖင့္ အ ေ႐ွ႕ခံုမွ ေကာင္ေလးကိုၾကည့္မိေတာ့ နားႏွစ္ဘက္လံုး နားကပ္ပန္ထားကာ ခပ္ဆန္းဆန္း ဆံပင္ပံုအား ေဆးဆိုး ထားေသာ ဦးေခါင္းေနာက္ပိုင္းကို ေတြ႔ရ၏။ သို႔ေသာ္ သူက ဘတ္စ္ကားၾကပ္ၾကပ္ႀကီးေပၚတြင္ စာတစ္အုပ္ကို သည္းႀကီးမည္းႀကီး ဖတ္ေနခဲ့ေလ၏။ ပံုစံက ေခတ္ဆန္ေသာ္လည္း စာအုပ္စာေပအား ႏွစ္သက္႐ွာပါလားဟု... ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲ က်ိတ္ကာ ခ်ီးက်ဴးမိရ၏။
ေနာက္... ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲ ေတြးမိသည္။ ေဘးနားမွလူ၏ သရက္သီးျဖင့္ႏွိပ္စက္မႈအား စာအုပ္ဖတ္ကာ အာ႐ံုလႊဲရလွ်င္ ေကာင္းေလလိမ့္မလားဟု။ ဟုတ္သည္၊ ကၽြန္ေတာ့္မွာလည္း စာအုပ္ေတြပါ၏။ သို႔ေသာ္လည္း လူမ်ားၾကားမွာ ကၽြန္ေတာ္ စာမဖတ္တတ္။ ထို႔ေၾကာင့္ အာသာေျဖသည့္အေနျဖင့္ အိတ္ထဲမွ စာအုပ္ေလးမ်ားကို သာ ဖြင့္ၾကည့္မိ၏။ စာအုပ္ေလးမ်ားအား လက္ျဖင့္တို႔ထိရင္း အိမ္ေရာက္လွ်င္ မိုးေအးေအးျဖင့္ဖတ္ဖို႔ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ကူးယဥ္ေနမိဆဲ အေ႐ွ႕မွေကာင္ေလး၏ဦးေခါင္းက ဆတ္ခ,နဲ ေနာက္ဘက္သို႔ လွည့္လာေလ၏။ အျခား ေၾကာင့္ေတာ့ မဟုတ္၊ စာအုပ္မ်ားအား တသသ လုပ္ေနမိေသာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္ ဒူးေခါင္းၾကားမွာ ညႇပ္ထား ေသာ ထီးေကာက္ႀကီးက အမွတ္တမဲ့ျဖင့္ လြတ္ထြက္သြားၿပီး အေ႐ွ႕မွ ေကာင္ေလး၏ေခါင္းကို ေဒါက္ခနဲ သြား ေခါက္မိေသာေၾကာင့္ပင္တည္း။
ကၽြန္ေတာ့္မွာ ကေသာကေျမာ ေတာင္းပန္ရင္း ေကာင္ေလးျမင္ေအာင္ ထီးေကာက္ႀကီးအား ဒူးေခါင္းၾကား မွာ ေသေသခ်ာခ်ာ ညႇပ္ျပလိုက္၏။ ထိုအခါမွ ေကာင္ေလးက စိတ္ခ်လက္ခ်ပံုစံမ်ိဳးျဖင့္ အေ႐ွ႕ျပန္လွည့္သြားေလ ၏။ ကၽြန္ေတာ္သက္ျပင္းခ်မိသည္။ ျပႆနာမ႐ွာတာ ကံေကာင္းသည္ဟု ေတြးမိ၏။
ေ႐ႊဂံုတိုင္မီးပြိဳင့္ေက်ာ္ေသာအခါ ကၽြန္ေတာ့္ေဘးမွလူ၏ သရက္သီးမ်ား ကုန္သြားေလေတာ့၏။ သူက ဆား ေတြက်န္ေနေသးေသာ ကၽြတ္ကၽြတ္အိတ္ကေလးအား ျပတင္းေပါက္မွေန ေလွ်ာခနဲ လႊင့္ပစ္လိုက္တာကိုၾကည့္ ရင္း ကၽြန္ေတာ့္မွာ ၀မ္းပန္းတသာ။ ဟုတ္သည္ေလ...၊ မစားရအေညႇာ္ခံဘ၀မွ ကၽြန္ေတာ္လြတ္ကင္းရၿပီမို႔ပင္။ အ လကားေနရင္း ပါးေတြေတာင့္၊ သြားရည္ေတြႀကိတ္က်ေနရေသာ ဘ၀မွ လြတ္ကင္းရေလၿပီ။
ခုမွပဲ စိတ္ေအးလက္ေအးျဖင့္ ဘတ္စ္ကား စီးရေတာ့မည္...ဟု ေတြးမိ၏။ စိတ္လြတ္လပ္စြာျဖင့္ ကားအျပင္ဘက္သို႔ ကၽြန္ေတာ္ေငးၾကည့္ေနမိလိုက္၏။ ေရစိုစိုလမ္းမ်ားေပၚတြင္ လူ ေတြသြားေနၾကဆဲ။ မိုးကလည္း ႐ြာေနဆဲ။ ကားႀကီးက ေ႐ြ႕ေနဆဲ။ ကားေပၚမွာလည္း လူေတြက က်ပ္ေနဆဲ။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း အိမ္ျပန္ေရာက္လွ်င္ ဖတ္ရေတာ့မည့္ စာအုပ္မ်ားအေၾကာင္းစဥ္းစားရင္း အူျမဴးေနမိဆဲ။ ထို စဥ္ အေတြးတစ္စက ကၽြန္ေတာ့္ေခါင္းထဲသို႔ ႐ုတ္တရက္ ၀င္ေရာက္လာခဲ့ေလ၏.
အျခားေတာ့မဟုတ္၊ ကၽြန္ေတာ္သည္ တခ်ိဳ႕ေနရာမ်ားတြင္ အခ်ဥ္အျဖစ္မခံခဲ့ေသာ္လည္း တကယ့္အခ်ဥ္ ႏွင့္ တည့္တည့္တိုးမိေသာအခါတြင္ေတာ့ အခ်ဥ္၏ႏွိပ္စက္မႈဒဏ္အား အနည္းႏွင့္အမ်ား ခံခဲ့ရပါလားဟူ၍...။ ။
----------------------------------------------------------------------------
ခ်စ္ျခင္းအားျဖင့္....
~ ဏီလင္းညိဳ ~
၁၁၊ ၀၆၊ ၂၀၁၃။
အဂၤါေန႔။
ည( ၁း ၀၄) နာရီ
(ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ အခ်ဥ္)
(ရန္ကုန္ - ျမန္မာျပည္)
ကၽြန္ေတာ္စီးလာေသာ ဘီအမ္အမ်ိဳးအစား ဘတ္စ္ကားက ဆူးေလကားမွတ္တိုင္တြင္ ေဆာင့္ႀကီးေအာင့္ ႀကီး ၀င္ရပ္လိုက္ခ်ိန္မွာ ေန႔လယ္တစ္နာရီစြန္းစြန္း အခ်ိန္ျဖစ္၏။ အျပင္ဘက္တြင္ မိုးက သည္းထန္လြန္ေနခဲ့၏။ ကားေပၚမွဆင္းကာ ထီးေကာက္႐ွည္ႀကီးအား ဖြင့္ေဆာင္းရင္း မွတ္တိုင္အမိုးေအာက္တြင္ ခဏခိုမိသည္။ ဒီမိုးနဲ႔ဆို ငါ့တစ္ကိုယ္လံုး ႂကြက္စုတ္ျဖစ္သြားႏိုင္သည္ဟု ေတြးမိေသာေၾကာင့္ပင္ ျဖစ္ပါသည္။
သို႔ေသာ္ မွတ္တိုင္တြင္ရပ္ရင္း ငါးမိနစ္ေလာက္ၾကာသည့္အထိ မိုးက စဲမသြားႏိုင္ပဲ တိုးလို႔သာ သည္းထန္ လာခဲ့ေလေတာ့၏။ မွတ္တိုင္အစြန္းတြင္ ထီးျဖင့္ကာၿပီးရပ္ေနေသာ ကၽြန္ေတာ့္ဂ်င္းေဘာင္းဘီ႐ွည္၏ ေအာက္ပိုင္း ႏွင့္ စီးထားေသာ အလံုပိတ္ဖိနပ္မွာ မိုးေရတို႔ျဖင့္ တျဖည္းျဖည္း စိုနစ္လာရတာကိုလည္း သတိထားမိလိုက္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ မထူးေတာ့ပါဟု ေတြးရင္း မွတ္တိုင္အျပင္ထြက္ကာ သြားရမည့္ေနရာဆီသို႔ ေျခလွမ္းျပင္မိ၏။
ၿမိဳ႕ထဲလမ္းမမ်ား၏နံေဘးႏွင့္ ပလက္ေဖာင္းအစပ္ၾကားေနရာတိုင္းမွာ မိုးေရျဖဴျဖဴမ်ား တေ၀ါေ၀ါျဖင့္ စီးေန ၾက၏။ ေက်ာ္သြားလို႔လည္းမရ။ ထို႔ေၾကာင့္ စိတ္ကို ဒုန္းဒုန္းခ်လိုက္ၿပီး မိုးေရမ်ားထဲ ေျခကိုႏွစ္ကာ ေလွ်ာက္ရ၏။ ဖိနပ္ထဲေရေတြ၀င္ကာ ၀တ္ထားေသာ ေျခအိတ္မ်ားပါ ေရစိုေနရတာမို႔ အေနခက္လွပါသည္။ ေရလြတ္ရာ ပလက္ ေဖာင္းမ်ားေပၚမွာ လမ္းေလွ်ာက္ေသာအခါ ေရျပည့္ေနေသာ ဖိနပ္မ်ားက ကေလာက္၊ ကေလာက္ျမည္သံေပး၏။ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း မိုးေရထဲတြင္ စီးကရက္တစ္လိပ္အား ခက္ခက္ခဲခဲ မီးညႇိကာ ဖြာလိုက္မိေသး၏။ စကားမစပ္ ေျပာျပရမည္ဆိုလွ်င္ မိုး႐ြာထဲမွာလမ္းေလွ်ာက္ရင္း ေဆးလိပ္ေသာက္ရတာကို ကၽြန္ေတာ္အလြန္ႏွစ္သက္သည္။ (မေသာက္တတ္ေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ား၊ ညီေလး၊ ညီမေလးမ်ား ကၽြန္ေတာ့္ကို အတုမယူၾကပါႏွင့္။ စမ္းမၾကည့္ၾက ပါႏွင့္ခင္ဗ်ာ။)
ဧမာေႏြလ ဘုရားေက်ာင္းနားမွအျဖတ္တြင္ မိုးထဲေလထဲမွာ ထီးေဆာင္းၿပီး ဇြဲႀကီးႀကီးျဖင့္ မတ္တပ္ရပ္ေန သူတခ်ိဳ႕က ကၽြန္ေတာ့္အားၾကည့္၍ “ေဒၚလာေရာင္းမလား”ဟု လွမ္းေမးၾက၏။ မသိခ်င္ဟန္ေဆာင္ၿပီး မ်က္ႏွာလႊဲ ကာ ကၽြန္ေတာ္ျဖတ္ေလွ်ာက္ခဲ့လိုက္သည္။ ေျပာရမယ္ဆိုလွ်င္ သူတို႔အားေရာင္းစရာ “ေဒၚလာေရာ၊ ဦးလာ”ေရာ ကၽြန္ေတာ့္မွာ မပါ။ ပါခဲ့လွ်င္လည္း မေရာင္း။ ဒီေနရာက ေငြေရာင္းေငြ၀ယ္ကိစၥေတြမွာ ျပႆနာ႐ွိသည္ဟု သ တင္းနည္းနည္း ထြက္ေနတာမို႔ျဖစ္၏။ ေနာက္ၿပီး ခုဆို ဘဏ္ေတြမွာ တရား၀င္ ေရာင္း၀ယ္လို႔ရေနခဲ့ၿပီ။ ဘလက္ခ္ မားကက္ကို အားမေပးသင့္ေတာ့။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က သူတို႔လွည့္စားခ်င္တိုင္းရမည့္ အခ်ဥ္တစ္ေကာင္မ ဟုတ္။ (သို႔ေသာ္လည္း မခ်ိဳလွပါ။)
ထိုစဥ္ ကၽြန္ေတာ့္အေ႐ွ႕မွ ခပ္ဆန္းဆန္းအ၀တ္အစားမ်ားျဖင့္ ေကာင္မေလးႏွစ္ေယာက္ ျဖတ္ေလွ်ာက္ သြားၾက၏။ အေပၚပိုင္းမွာ ထီးကာေနတာမို႔ မျမင္လိုက္ရေသာ္လည္း အသားကပ္ေဘာင္းဘီ႐ွည္လိုမ်ိဳး (ေျခအိတ္ လိုမ်ိဳး) ၀တ္ထားသည့္ သူတို႔၏ ေကာက္ညႇင္းထုတ္ဆန္ဆန္ ေျခသလံုးမ်ားကို ျမင္လိုက္ရ၏။ ေရစိုေနသည္မွာ အၾကည့္ရဆိုးလွသည္ဟု ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲ အားနာနာျဖင့္ေတြးမိရင္း မ်က္ႏွာလႊဲမိျပန္သည္။ ေျပာၾကစတမ္းဆို ကၽြန္ေတာ္က မိန္းကေလး မ်ားအားျမင္တိုင္း လိုက္ငမ္းတတ္ေသာ အခ်ဥ္တစ္ေကာင္ မဟုတ္ျပန္ပါ။ (မိန္းကေလးမ်ားကလည္း ကၽြန္ေတာ့္ပံု စံအား သေဘာက်မည္ဟု လံုး၀မထင္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္က ပိန္ေညာင္ ခ်ိနဲ႔ကာ ကမၼဌာန္း႐ုပ္ေပါက္ေနသည့္ပံုစံမို႔ပင္ ျဖစ္ေလ၏။)
ေဆာင္႐ြက္စရာ ကိစၥ႐ွိသည့္ေနရာအေရာက္ သူတို႔က ကၽြန္ေတာ့္အား နာရီျပန္ႏွစ္ခ်က္ခြဲမွျပန္လာရန္ ခ်ိန္း ၾက၏။ လက္မွနာရီကို ငံု႔ၾကည့္မိေတာ့ တစ္နာရီခြဲသာသာပင္ ႐ွိေသးတာ ေတြ႕ရ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ၃၇လမ္း ေအာက္ ဘက္မွ “အုန္းေစာ” စာအုပ္အေဟာင္းေရာင္းဆိုင္ႀကီးသို႔ ကၽြန္ေတာ္ခ်ီတက္မိ၏။
ဆိုင္၀မွာရပ္ရင္း ေအာက္ပိုင္းတစ္ပိုင္းလံုး ေရစိုေနတာမို႔ ဆိုင္ထဲ၀င္ဖို႔ ကၽြန္ေတာ္အားနာေနေသာ္လည္း ေရာင္းသည့္ေကာင္ေလးက “လာပါအစ္ကို”ဟု ကၽြန္ေတာ့္အား ပ်ဴပ်ဴငွာငွာ ႀကိဳဆို၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ထီးကို အေပါက္ ၀တြင္ထားခဲ့ကာ ဆိုင္ထဲသို႔ ကၽြန္ေတာ္၀င္ခဲ့မိ၏။ ဆိုင္ထဲတြင္ စာအုပ္အေဟာင္းမ်ား၏ရနံ႔က အျပင္မွမိုးဒဏ္ေလ ဒဏ္ကို မမႈသည့္အလား သင္းသင္းျမျမ ႐ွိေနခဲ့၏။ ထိုရနံ႔ေလးမ်ားအား ကၽြန္ေတာ္ သိပ္ႏွစ္သက္၏။
စာအုပ္မ်ားကမူ စားပြဲေပၚမွာ၊ စင္ေပၚမွာ၊ ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ အပံုလိုက္ အေထြးလိုက္။ တံေတြးတစ္ခ်က္ကို ဂလုခ,နဲေနေအာင္ ကၽြန္ေတာ္မ်ိဳခ်မိ၏။ ျဖစ္ႏိုင္လွ်င္ ဒီစာအုပ္ေတြအကုန္လံုး အိမ္သယ္သြားခ်င္လိုက္တာဟု စိတ္ ထဲ မ႐ိုးမ႐ြေတြးမိ၏။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ့္မွာက အဲ့ဒီေလာက္ အသျပာမပါ။ ေလာေလာဆယ္ ထိုစိတ္ကူးအိပ္မက္ ကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ဖို႔ မႀကိဳးစားရဲေသး။
ေနာက္ ဖတ္ခ်င္ေသာ စာအုပ္မ်ားကို ႐ွာ၏။ ေတြ႔သမွ် လိုခ်င္ေသာ္လည္း ေနာက္ဆံုးပိတ္အျဖစ္ (၁)မင္းလူ ၏ အျခား၀တၳဳတိုမ်ား၊ (၂) မင္းလူ၏ မင္းမဆိုးပါဘူး၊ (၃) မင္းလူ၏ အမ်ားႏွင့္ မသက္ဆိုင္ေသာသူ၊ (၄) ဒဂုန္ေ႐ႊ မွ်ား၏ ေ႐ႊစင္နတ္ဘုရား၊ (၅) ဒဂုန္ေ႐ႊမွ်ား၏ ပုလဲေဒ၀ီ၊ (၆) ၿငိမ္းေက်ာ္၏ အခ်စ္ဦးသို႔ ေ႐ႊနားေတာ္သြင္းဧခ်င္း...စ သည့္ ေျခာက္အုပ္သာ ၀ယ္ဖို႔ ျပင္မိ၏။ က်သင့္ေငြေမးေသာအခါ ဆိုင္႐ွင္ေကာင္ေလးက ခုႏွစ္ေထာင္ဟုဆိုသည္။ ကၽြန္ေတာ္က ခပ္တည္တည္ျဖင့္ ေျခာက္ေထာင္ထားပါဗ်ာ...ဟု ဆိုေသာအခါ ဆိုင္႐ွင္ေကာင္ေလးက သေဘာ ေကာင္းစြာျဖင့္ လိုက္ေလ်ာခဲ့ေလ၏။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ၀မ္းသာလံုးဆို႔သြားမိ၏။ တယ္လည္း ေစ်းဆစ္ေကာင္းတဲ့ ငါပါ လားဟု ကိုယ့္ကိုယ္ကို အဟုတ္ထင္မိလိုက္ေသး၏။ ဟုတ္သည္ေလ၊ သူေျပာသည့္ေစ်းအတိုင္း အခ်ဥ္အျဖစ္မခံပဲ ေစ်းဆစ္လိုက္မိတာေၾကာင့္ အခုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ေထာင္ႀကီးမ်ားေတာင္ သက္သာသြားရၿပီ မဟုတ္ပါလား။ (တစ္ေထာင္ဆိုသည္မွာ ကၽြန္ေတာ္ေသာက္ေနက် လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေလးတြင္ နက္စ္ေကာ္ဖီမစ္ ပလိန္းအား တစ္ေန႔ တစ္ခြက္ျဖင့္ ငါးရက္၀ယ္ေသာက္၍ ရပါသည္။)
စာအုပ္ဆိုင္ထဲက ထြက္ခဲ့ကာ ခ်ိန္းထားေသာ ေနရာဆီသို႔ ေရစိုစို ေျခလွမ္းေတြကို ေ႐ြ႔ျဖစ္၏။ မိုး ကေတာ့ ႐ြာေနဆဲ၊ သို႔ေသာ္ သိပ္မသည္းထန္ေတာ့။ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း ၀ယ္လာျဖစ္ေသာ စာအုပ္ေလးမ်ားအ ေၾကာင္း စဥ္းစားေနမိသည္။ အကုန္လံုး အႀကိဳက္ေတြခ်ည္းျဖစ္သည့္အျပင္ ထိုစာအုပ္ေျခာက္အုပ္ထဲတြင္ ဒဂုန္ ေ႐ႊမွ်ား၏ ပုလဲေဒ၀ီမွာ ၁- ၁၁- ၁၉၆၅ ခုႏွစ္ထုတ္ျဖစ္ၿပီး ၿငိမ္းေက်ာ္၏ အခ်စ္ဦးသို႔ ေ႐ႊနားေတာ္သြင္းဧခ်င္းမွာ ၁၉ ၇၆ခုႏွစ္ ေမလထုတ္စာအုပ္ေလးမ်ားျဖစ္တာမို႔ (ကၽြန္ေတာ့္အသက္ထက္ ႀကီးေနေသာ စာအုပ္ေလးမ်ားမို႔) သ ေဘာအက်ႀကီး က်ေနမိခဲ့ရေသး၏။
ေဆာင္႐ြက္စရာ ကိစၥမ်ား ၿပီးေျမာက္၍ ၿမိဳ႕ထဲမွေန ကၽြန္ေတာ္ေနေသာ ဆင္ေျခဖုံးရပ္ကြက္ေလးသို႔ျပန္ဖို႔ရာ ဆူးေလကားမွတ္တိုင္တြင္ ကမူး႐ွဴးထိုးရပ္လာေသာ ဘီအမ္ကားႀကီးတစ္စီးေပၚ ကၽြန္ေတာ္ခုန္တက္လိုက္၏။ ဂိတ္ စမို႔ ကံေကာင္းစြာပင္ ကားေပၚတြင္ ေနရာလြတ္မ်ားစြာျဖင့္။ ထို႔ေၾကာင့္ အလယ္မွ ခံုတစ္ခံုတြင္ အလုအယက္ ၀င္ ထိုင္မိ၏။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ့္ေျခေထာက္ေအာက္တြင္ ဂက္စ္အိုးႀကီးႏွစ္အိုး႐ွိေန၏။ ကၽြန္ေတာ္လန္႔သြားသည္။ မ ေတာ္လို႔ ထ,ေပါက္ကြဲလွ်င္ ငါေတာ့ ကိုယ္က်ိဳးနည္းေခ်မည္ဟု စဥ္းစားျဖစ္ကာ ေနာက္တစ္ခံုေက်ာ္သို႔ ေနရာေ႐ြ႕ မိ၏။ ေနရာေ႐ြ႕မိတာက ဘီးဖံုးေပၚမွ ေနရာမို႔ ထိုင္ခံုေပၚတြင္ ထိုင္ရေသာ္လည္း ေျခခ်ထား၍ မရ။ ဒူးေထာင္ၿပီး ထိုင္ရ၏။ ထီးေကာက္ႀကီးအား ဒူးႏွစ္လံုးၾကားမွာညႇပ္ကာ ေသေသခ်ာခ်ာထိုင္ၿပီးမွ ျပန္စဥ္းစားမိသည္။ အင္း...ဟို နားက ဂက္စ္အိုးေပါက္ရင္ ဒီေနရာလည္း လြတ္မွာမဟုတ္ပဲ တစ္ကားလံုး ႂကြမယ့္ဟာကို ငါဘာအ႐ူးထ,ၿပီး ေ႐ြ႔မိ ပါလိမ့္ဟု ကိုယ့္ကိုယ္ကို ရယ္ခ်င္စြာ ေတြးမိ၏။
ထိုကဲ့သို႔ ကၽြန္ေတာ္စဥ္းစားေနစဥ္ ကားက မထြက္ေသး။ စပယ္ယာက ကားေအာက္ဆင္းကာ ခပ္ဖြဲဖြဲ မိုး ေရမ်ားၾကားမွာ လူေခၚေနဆဲပင္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကားေပၚသို႔ ေစ်းသည္အခ်ိဳ႕တက္လာကာ ေစ်းေရာင္းၾက၏။ တစ္ဦး က ငံုးဥျပဳတ္ေရာင္း၏။ က်န္တစ္ေယာက္က အသင့္ထုတ္ၿပီးသားကြမ္းယာေရာင္း၏။ ေနာက္တစ္ေယာက္ ေရာင္း တာက ကၽြတ္ကၽြတ္အိတ္ျဖင့္ ထုတ္ထားေသာ အ၀ါေရာင္သမ္းေနသည့္ သရက္သီးစိမ္းမ်ား။
ကၽြန္ေတာ့္ေဘးနားက (ျပတင္းေပါက္ နံေဘးမွ) အသက္ေလးဆယ္အ႐ြယ္ခန္႔လူတစ္ေယာက္က သရက္ သီးတစ္ထုတ္၀ယ္၏။ ႏွစ္ရာေပးရတာ ကၽြန္ေတာ္ျမင္လိုက္ရ၏။ စကားမစပ္ ေျပာရမည္ဆိုလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္လည္း သရက္သီးႀကိဳက္၏။ စိတ္ထဲ စားခ်င္မိေသာ္လည္း အခုလို လူေတြၾကားထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္မစားရဲ။ ႐ွက္သည္။ ထို႔ ေၾကာင့္ မ၀ယ္ပဲ ၿငိမ္ေနမိလိုက္၏။
မၾကာခင္ ကားက မွတ္တိုင္မွ စ,တင္ထြက္၏။ ကၽြန္ေတာ့္ေဘးနားမွ လူသည္ သရက္သီးမ်ားကို တကၽြတ္ ကၽြတ္ျမည္ေအာင္ ၿမိန္ရည္ယွက္ရည္ ၀ါးစားေနေလေတာ့၏။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ေဘးနားကေနရင္း သူ႔သရက္သီးမ်ား ျမန္ျမန္ကုန္သြားပါေစဟု ဆုေတာင္းေနမိေတာ့၏။ အျခားေၾကာင့္ေတာ့ျဖင့္ မဟုတ္၊ သူသရက္သီးစားေနပံုကို မ သိမသာၾကည့္ရင္း၊ သူ႔ဆီမွ လြင့္ပ်ံ႕လာေသာ သရက္သီးအနံ႔ကို ႐ွဴရင္း ကၽြန္ေတာ့္ပါးေတြ ေညာင္းကာ သြားရည္ က်ခ်င္လာေသာ ေၾကာင့္ပင္တည္း။
ဗဟန္းသံုးလမ္းမွတ္တိုင္မွအထြက္တြင္ ကားေပၚ ရဟန္းတစ္ပါးတက္လာ၏။ သကၠန္းမွာက မိုးေရေတြစိုေန တာ လွမ္းျမင္ရ၏။ ကၽြန္ေတာ္ထိုင္ေနေသာေနရာက ကားအလယ္ပိုင္းမွာမို႔ ေ႐ွ႕ဆံုးခံု႐ွိ လူမ်ားထဲမွ ဘယ္သူထ, ေပးပါလိမ့္မည္နည္းဟု လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္မိေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ အံ့ၾသသြားရသည္။ (ေနရာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားတြင္ အ မ်ိဳးဘာသာ သာသနာကို ခ်စ္တတ္ၾကပါသည္ဟု ေႂကြးေၾကာ္တတ္ၾကေလေသာ ျမန္မာလူမ်ိဳးမ်ားထဲမွ ျမန္မာအ မ်ိဳးသားအခ်ိဳ႕သည္ တုတ္တုတ္မွ် မလႈပ္၊ ေနရာမွ ထ,မေပးၾကပဲ မသိျခင္ေထာင္ ေထာင္ေနခဲ့ၾကတာမို႔ပင္ျဖစ္၏။) ထို႔အစား ႏႈတ္ခမ္းေမႊးစစ၊ အနက္ႏုေရာင္အသားအရည္၊ ခပ္ႏြမ္းႏြမ္း အဆင္အျပင္တို႔ႏွင့္ ဟိႏၵဴအမ်ိဳးသားတစ္ဦး က ထိုင္ရာမွထ,ကာ ထိုရဟန္းအား ေနရာေပးလိုက္တာကို ျမင္လိုက္ရေသာေၾကာင့္ပင္။
ထိုအမ်ိဳးသားအား စိတ္ထဲမွ ႀကိတ္ကာ ေက်းဇူးတင္မိရင္း ဘာရယ္မွန္းမသိပဲ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲ နည္းနည္း ႐ွက္သြားမိသလို ခံစားလိုက္ရေသးသည္။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ့္ေဘးမွလူက သရက္သီးအား မၿပီးႏိုင္မစီးႏိုင္ ဇိမ္ခံ ၿပီးစားေနဆဲ။ ေနရင္းထိုင္ရင္း ကၽြန္ေတာ့္မွာ ပါးေတြ ေညာင္းလာရျပန္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ အာ႐ံုလႊဲသည့္အေနျဖင့္ အ ေ႐ွ႕ခံုမွ ေကာင္ေလးကိုၾကည့္မိေတာ့ နားႏွစ္ဘက္လံုး နားကပ္ပန္ထားကာ ခပ္ဆန္းဆန္း ဆံပင္ပံုအား ေဆးဆိုး ထားေသာ ဦးေခါင္းေနာက္ပိုင္းကို ေတြ႔ရ၏။ သို႔ေသာ္ သူက ဘတ္စ္ကားၾကပ္ၾကပ္ႀကီးေပၚတြင္ စာတစ္အုပ္ကို သည္းႀကီးမည္းႀကီး ဖတ္ေနခဲ့ေလ၏။ ပံုစံက ေခတ္ဆန္ေသာ္လည္း စာအုပ္စာေပအား ႏွစ္သက္႐ွာပါလားဟု... ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲ က်ိတ္ကာ ခ်ီးက်ဴးမိရ၏။
ေနာက္... ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲ ေတြးမိသည္။ ေဘးနားမွလူ၏ သရက္သီးျဖင့္ႏွိပ္စက္မႈအား စာအုပ္ဖတ္ကာ အာ႐ံုလႊဲရလွ်င္ ေကာင္းေလလိမ့္မလားဟု။ ဟုတ္သည္၊ ကၽြန္ေတာ့္မွာလည္း စာအုပ္ေတြပါ၏။ သို႔ေသာ္လည္း လူမ်ားၾကားမွာ ကၽြန္ေတာ္ စာမဖတ္တတ္။ ထို႔ေၾကာင့္ အာသာေျဖသည့္အေနျဖင့္ အိတ္ထဲမွ စာအုပ္ေလးမ်ားကို သာ ဖြင့္ၾကည့္မိ၏။ စာအုပ္ေလးမ်ားအား လက္ျဖင့္တို႔ထိရင္း အိမ္ေရာက္လွ်င္ မိုးေအးေအးျဖင့္ဖတ္ဖို႔ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ကူးယဥ္ေနမိဆဲ အေ႐ွ႕မွေကာင္ေလး၏ဦးေခါင္းက ဆတ္ခ,နဲ ေနာက္ဘက္သို႔ လွည့္လာေလ၏။ အျခား ေၾကာင့္ေတာ့ မဟုတ္၊ စာအုပ္မ်ားအား တသသ လုပ္ေနမိေသာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္ ဒူးေခါင္းၾကားမွာ ညႇပ္ထား ေသာ ထီးေကာက္ႀကီးက အမွတ္တမဲ့ျဖင့္ လြတ္ထြက္သြားၿပီး အေ႐ွ႕မွ ေကာင္ေလး၏ေခါင္းကို ေဒါက္ခနဲ သြား ေခါက္မိေသာေၾကာင့္ပင္တည္း။
ကၽြန္ေတာ့္မွာ ကေသာကေျမာ ေတာင္းပန္ရင္း ေကာင္ေလးျမင္ေအာင္ ထီးေကာက္ႀကီးအား ဒူးေခါင္းၾကား မွာ ေသေသခ်ာခ်ာ ညႇပ္ျပလိုက္၏။ ထိုအခါမွ ေကာင္ေလးက စိတ္ခ်လက္ခ်ပံုစံမ်ိဳးျဖင့္ အေ႐ွ႕ျပန္လွည့္သြားေလ ၏။ ကၽြန္ေတာ္သက္ျပင္းခ်မိသည္။ ျပႆနာမ႐ွာတာ ကံေကာင္းသည္ဟု ေတြးမိ၏။
ေ႐ႊဂံုတိုင္မီးပြိဳင့္ေက်ာ္ေသာအခါ ကၽြန္ေတာ့္ေဘးမွလူ၏ သရက္သီးမ်ား ကုန္သြားေလေတာ့၏။ သူက ဆား ေတြက်န္ေနေသးေသာ ကၽြတ္ကၽြတ္အိတ္ကေလးအား ျပတင္းေပါက္မွေန ေလွ်ာခနဲ လႊင့္ပစ္လိုက္တာကိုၾကည့္ ရင္း ကၽြန္ေတာ့္မွာ ၀မ္းပန္းတသာ။ ဟုတ္သည္ေလ...၊ မစားရအေညႇာ္ခံဘ၀မွ ကၽြန္ေတာ္လြတ္ကင္းရၿပီမို႔ပင္။ အ လကားေနရင္း ပါးေတြေတာင့္၊ သြားရည္ေတြႀကိတ္က်ေနရေသာ ဘ၀မွ လြတ္ကင္းရေလၿပီ။
ခုမွပဲ စိတ္ေအးလက္ေအးျဖင့္ ဘတ္စ္ကား စီးရေတာ့မည္...ဟု ေတြးမိ၏။ စိတ္လြတ္လပ္စြာျဖင့္ ကားအျပင္ဘက္သို႔ ကၽြန္ေတာ္ေငးၾကည့္ေနမိလိုက္၏။ ေရစိုစိုလမ္းမ်ားေပၚတြင္ လူ ေတြသြားေနၾကဆဲ။ မိုးကလည္း ႐ြာေနဆဲ။ ကားႀကီးက ေ႐ြ႕ေနဆဲ။ ကားေပၚမွာလည္း လူေတြက က်ပ္ေနဆဲ။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း အိမ္ျပန္ေရာက္လွ်င္ ဖတ္ရေတာ့မည့္ စာအုပ္မ်ားအေၾကာင္းစဥ္းစားရင္း အူျမဴးေနမိဆဲ။ ထို စဥ္ အေတြးတစ္စက ကၽြန္ေတာ့္ေခါင္းထဲသို႔ ႐ုတ္တရက္ ၀င္ေရာက္လာခဲ့ေလ၏.
အျခားေတာ့မဟုတ္၊ ကၽြန္ေတာ္သည္ တခ်ိဳ႕ေနရာမ်ားတြင္ အခ်ဥ္အျဖစ္မခံခဲ့ေသာ္လည္း တကယ့္အခ်ဥ္ ႏွင့္ တည့္တည့္တိုးမိေသာအခါတြင္ေတာ့ အခ်ဥ္၏ႏွိပ္စက္မႈဒဏ္အား အနည္းႏွင့္အမ်ား ခံခဲ့ရပါလားဟူ၍...။ ။
----------------------------------------------------------------------------
ခ်စ္ျခင္းအားျဖင့္....
~ ဏီလင္းညိဳ ~
၁၁၊ ၀၆၊ ၂၀၁၃။
အဂၤါေန႔။
ည( ၁း ၀၄) နာရီ
(ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ အခ်ဥ္)
(ရန္ကုန္ - ျမန္မာျပည္)
