လိပ္ျပာေရာင္စံု

ေလထုထဲတြင္ ညေနရီရီ၏ရနံ႔မ်ားက လူးလြန္႔ေနခဲ့ၾကသည္။ ရပ္ကြက္ထိပ္မွ ေျမနီလမ္းမေလးေဘး႐ွိ သစ္ပင္မ်ားေအာက္မွ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္၊ အသုပ္ဆိုင္၊ ကြမ္းယာဆိုင္၊ အေအးဆိုင္ စသည့္ ဆိုင္ငယ္ေလးမ်ားသည္ လည္း ညေနခင္းေလး၏ အေငြ႔အသက္တို႔ႏွင့္အတူ အစီအရီ သက္၀င္ လႈပ္႐ွားစ, ျပဳလာခဲ့ၾကေလၿပီ။

ဗာဒံပင္ တစ္ပင္ေအာက္တြင္ ဖြင့္ထားေသာ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေလး တစ္ဆိုင္မွာ ကိုတူးတို႔ သူငယ္ခ်င္းတစ္စု ထိုင္ေနမိၾက၏။ သူတို႔သူငယ္ခ်င္းအုပ္စုက စုစုေပါင္း သံုးေယာက္။ ကိုတူး၊ ခ်စ္ကိုႏွင့္ ပိုင္ၿဖိဳးတို႔သာ ျဖစ္၏။ ေႏြရာသီျဖစ္ေသာေၾကာင့္ တစ္ေန႔ ခင္းလံုး အိမ္ထဲမွာပူေလာင္ခဲ့ၾကရတာမို႔ ညေနခင္းေလးတြင္ အသီးသီးအျပင္ ထြက္လာၾကရင္း လမ္းထိပ္လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေ လးမွာ အခ်င္းခ်င္း ဆံုမိေနၾကျခင္းသာ။

 

ညေနခင္းေလးထဲတြင္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေလးမွာ သံုးေယာက္သားဆံုခိုက္ ေအးေအးေဆးေဆးျဖင့္ စကား ေတြ ေဖာင္ဖြဲ႔ေနၾက ဆဲ ေႏြဦးေလ႐ူးတစ္သုတ္က ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း တိုက္ခတ္လာခဲ့ေလ၏။ ထိုအခါ သူတို႔လက္ဖက္ ရည္၀ိုင္းအနီး႐ွိ ဗာဒံပင္ေပၚမွ အ ညႇာမခိုင္ေတာ့ေသာ စိမ္းတစ္၀က္၊ နီတစ္၀က္ ဗာဒံ႐ြက္တစ္႐ြက္က ေလဒဏ္ ေၾကာင့္ ခ်ာလည္ခ်ာလည္ျဖင့္ ေႂကြက်လာခဲ့ သည္။ က်သည့္ေနရာက ခ်စ္ကို၏ေ႐ွ႕တည့္တည့္ စားပြဲေပၚသို႔ပင္။

        

 “အမေလးဗ်၊ သက္မြန္ျမင့္နဲ႔ ငါနဲ႔ရ”

         

႐ုတ္တရက္မို႔ အလန္႔တၾကား ထ,ေယာင္လိုက္ေသာ ခ်စ္ကိုေၾကာင့္ ကိုထူးႏွင့္ ပိုင္ၿဖိဳးတို႔က ထ,ရယ္ၾက၏။ ခ်စ္ကိုကလည္း သစ္ ႐ြက္ေႂကြက်တာကို ေယာင္မိေသာသူ႔အျဖစ္အား ႐ွက္ကိုး႐ွက္ကန္းျဖင့္ လိုက္ရယ္သည္။ ကိုတူးတို႔ ရယ္မိတာက အျခားအေ ၾကာင္းေၾကာင့္ေတာ့ မဟုတ္။ ခ်စ္ကိုက ႀကီးမားေသာ ခႏၶာကိုယ္ႀကီးႏွင့္မလိုက္ အသည္းငယ္တတ္လြန္း၊ ေယာင္တတ္လြန္းေ သာေၾကာင့္သာ ျဖစ္သည္။ ၿပီးေတာ့ အမွတ္တမဲ့ျဖင့္ သူေယာင္ တတ္တာေတြက အလန္းေတြခ်ည္းမို႔ပင္။ ၾကည့္ေလ၊ “သက္ မြန္ျမင့္နဲ႔ငါနဲ႔ရ”၊ “ေတလာဆြစ္ဇ္နဲ႔ ငါနဲ႔ညား”... စသျဖင့္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေျပာၾကစတမ္းဆိုလွ်င္ ခ်စ္ကိုေယာင္မိသမွ်အားလံုးက သူနစ္နာစရာ တစ္ကြက္မွမ႐ွိ။ အားလံုး ေသာ ျပည္တြင္းျပည္ပမွ နာမည္ႀကီးမင္းသမီးမ်ား၊ အဆိုေတာ္မ်ားသည္ သူႏွင့္ဒိုင္ခံ ညားရမည့္ အေၾကာင္းမ်ား ခ်ည္းမို႔ပင္တည္း။

          

အားရပါးရ ရယ္ၾကၿပီးေနာက္ ကိုတူးက စားပြဲေပၚမွ ေရေႏြးဓာတ္ဘူးကိုမ,ကာ သူ႔အၾကမ္းပန္းကန္ထဲထည့္ရင္း...

          

“ဒီလိုပဲကြ၊ လူတိုင္းမွာ ျမင္ႏိုင္တဲ့အက်င့္နဲ႔ မျမင္ႏိုင္တဲ့အက်င့္ဆိုၿပီး တစ္ေယာက္တစ္မ်ိဳးစီေတာ့ အနည္းဆံုး ကိုယ္စီ ႐ွိတတ္ ၾကတယ္”

“ဟုတ္လား”

“႐ွင္းစမ္းပါဦး”

          

ပိုင္ၿဖိဳးႏွင့္ ခ်စ္ကိုတို႔က စိတ္၀င္စားသလို ပံုစံမ်ိဳးျဖင့္ တစ္ေယာက္တစ္ခြန္း ေမးလိုက္ၾက၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ကိုတူးက သူ႔မ်က္ႏွာေပၚမွ ကၽြဲေကာ္ကိုင္းအနက္ ပါ၀ါမ်က္မွန္ထူထူကို ႏွာေခါင္းအထက္သို႔ ဟန္ပါပါပင့္တင္လိုက္ သည္။ ေျပာရမယ္ဆို ဆရာႀကီးဂိုက္ ဖမ္းလိုက္ျခင္းသာ။

          

“ဒီလိုေလကြာ၊ ျမင္ႏိုင္တဲ့အက်င့္ဆိုတာက ခါးတို႔ရင္ေယာင္တတ္တာ၊ အိပ္ေနရင္းနဲ႔ ေယာင္ေျပာတာ၊ ထၿပီးလမ္း ေလွ်ာက္ တတ္တာ၊ သြားႀကိတ္တတ္တာ၊ ေဟာက္တတ္တာ။ ေနာက္ၿပီး အမွတ္မထင္တဲ့ ျဖစ္ရပ္တစ္ခုခု နဲ႔ႀကံဳလာခဲ့ရင္ ထိတ္လန္႔စ ရာပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ မျဖစ္ျဖစ္ ပါးစပ္ကေနၿပီး ေပါက္ကရစကားေတြ၊ အာေမဋိတ္သံေတြထြက္ၿပီး ေယာင္ရမ္းျမည္တမ္းတတ္တာမ်ိဳးေ တြေပါ့ကြာ။ ဥပမာ ခုနတုန္းက သစ္႐ြက္ကေလးတစ္႐ြက္ေႂကြက်တာကို ခ်စ္ကို ပါးစပ္ကေနၿပီး ေယာင္ေျပာမိတာမ်ိဳးေပါ့”

         

“ခါးတို႔ရင္ ေယာင္တတ္တဲ့ အက်င့္ကေတာ့ ဆိုးပါတယ္ကြာ၊ ငါကမွ ေတာ္ေသးတယ္။ ခါးတို႔ရင္လိုက္ၿပီး ေယာင္တတ္တဲ့ လူေ တြကိုေတြ႔တိုင္း ငါေတာ့ ဦးတ႐ုတ္ႀကီးကို သြားသြားၿပီး သတိရမိတာပဲ၊ အဟီး”

          

ခ်စ္ကိုက ေျပာရင္း ရယ္ခ်င္လာပံုရ၏။ က်န္ေသာ ႏွစ္ေယာက္ကလည္း အသီးသီး ေခါင္းၿငိမ့္ရင္း မ်က္ႏွာမ်ားက ၿပံဳးစိစိ ျဖစ္လာ ၾကသည္။ ဟုတ္သည္၊ သူတို႔လမ္းထဲမွ ဦးတ႐ုတ္ႀကီးဆိုေသာလူႀကီးမွာ ခါးတို႔လွ်င္ အလြန္ ေယာင္တတ္၏။ ေနာက္ခ်င္သည့္ သူက သူ႔ခါးကိုတို႔ၿပီး အသံက်ယ္က်ယ္ႏွင့္ ေစခိုင္းသမွ် ေယာင္ယမ္းကာ လိုက္လုပ္တတ္သည္။ လူက အသက္ေလးဆယ့္ငါးႏွ စ္ေက်ာ္ လူပ်ိဳႀကီး။ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနတတ္သူတစ္ေယာက္။ ထို႔ေၾကာင့္ လူခ်စ္လူခင္လည္း ေပါလွသည္။ လူခ်စ္လူခင္ေပါလွတာမို႔ သူ႔အေပါင္းအသင္းတို႔၏ ခါးတို႔ၿပီး စ,တတ္ၾကျခင္းအား မၾကာခဏဆိုသလို ခံရတတ္၏။

          

လြန္ခဲ့ေသာလက မနက္ေစာေစာတစ္ခုတြင္ လမ္းထိပ္မွ တို႐ွည္သည္ကုလားမႀကီး ေဒၚအမီနာထံမွာ ဦးတ႐ုတ္ႀကီးက တို႐ွည္ သြား၀ယ္၏။ ေဒၚအမီနာက ကေလးငါးေယာက္႐ွိေသာ မုဆိုးမႀကီးတစ္ဦးျဖစ္သည္။ သူတို႔ေန ေသာ လမ္းထိပ္တြင္ တဲကေလး ထိုးၿပီး မနက္တိုင္း တို႐ွည္ေရာင္းစားေနခဲ့ေလတာ ႏွစ္ေပါင္း မနည္းလွေတာ့။

         

ထိုမနက္က တို႐ွည္ဆိုင္မွာ ၀ယ္သူမ်ားတာမို႔ သူ႔အလွည့္ေရာက္ဖို႔ ဦးတ႐ုတ္ႀကီး စိတ္႐ွည္လက္႐ွည္ ေစာင့္ ေနခဲ့ရ၏။ ထိုစဥ္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထြက္လာေသာ သူ႔မိတ္ေဆြတစ္ဦးက တို႐ွည္သည္ ကုလားမႀကီးနားမွာ ရပ္ ၿပီး တို႐ွည္ေစာင့္ေနခဲ့ေသာ ဦးတ႐ုတ္ႀကီးအား ေနာက္မွေန ႐ုတ္တရက္၀င္ၿပီး ခါးတို႔ရင္း အသံက်ယ္က်ယ္ျဖင့္...

         

“က်င္း... က်င္း... နားပန္က်င္း”...ဟု ေျပာလိုက္၏။ ဦးတ႐ုတ္ႀကီးကလည္း ေယာင္ကမ္းကမ္းျဖင့္ ပါးစပ္မွ လိုက္ေအာ္ရင္း သူ႔ အေ႐ွ႕တြင္ တို႐ွည္ထိုင္လုပ္ေနေသာ ေဒၚအမီနာ၏နားရင္းကို ‘ဖုန္း’ခ,နဲ ျဖတ္အုပ္လိုက္တာမ်ား ‘ေျဖာင္း’ခ,နဲ ျမည္သံႀကီးပင္ ထြက္သြားေသးသည္။ ေဒၚအမီနာႀကီး၏ ေခါင္းသည္လည္း ေအာက္သို႔ စိုက္ခ, နဲ ငိုက္ဆင္းသြားရေလေတာ့၏။

          

႐ုတ္တရက္မို႔ တို႐ွည္ေစာင့္ေနသူအားလံုး ၾကက္ေသေသသြားၾကရသည္။ ခ်က္ျခင္းဆိုသလို ေဒၚအမီနာႀကီးက ေနရာမွ ခုန္ ထ,ၿပီး ဦးတ႐ုတ္ႀကီးအား လက္ညႇိဳးေငါက္ေငါက္ထိုးရင္း ထမီစြန္ေတာင္စြဲကာ ရန္ေတြ႔ပါေလ ေတာ့သည္။

          

“ေဟး... တာလုပ္က်ီး၊ နင္ေနာ္ နာ့ဂို နာရင္း အုပ္ဒယ္။ နာေနာ္ ေအးေဆး တိုေစေရာင္းစာဒယ္။ နင္ေနာ္ နာ့ဂို ကိုယ္ထိလဲေ ရာက္ ေခ်ာ္ဂါးဒယ္။ နာေနာ္ မုိးဆိုးမဘ၀နဲ႔ နာ့ခေလးေဒြဂို ႐ိုး႐ိုးတားတား ႐ွာေကၽြးေနဒယ္။ နင္ေနာ္ နာ့ဂို အမ်ားဂ်ီး ေႏွာက္စက္ ဒယ္။ နာေနာ္ ၿငိမ္မခံဘူး။ မီးခင္နဲ႔ ခေလး ေစာင္းေစာက္ေရးအသင္းဂိုေနာ္၊ နာသြား တိုင္မယ္။ ကုလားမေနာ္၊ အမ်ားဂ်ီး သားတိ စိဒယ္”

          

ထိုအခါ ဦးတ႐ုတ္ႀကီးမွာ ေခၽြးျပန္မတတ္ပင္ ေဒၚအမီနာႀကီးအား ေတာင္းပန္ရေလေတာ့သည္။ ဦးတ႐ုတ္ႀကီးတင္မက စလိုက္ေ သာ သူ႔မိတ္ေဆြ၊ ေနာက္ၿပီး တို႐ွည္ေစာင့္ေနသူမ်ားထဲမွ ဦးတ႐ုတ္ႀကီးအေၾကာင္းအား သိ ေနသည့္ လူအခ်ိဳ႕ကလည္း ေဒၚအမီ နာႀကီးအား ေျပရာေျပေၾကာင္း ၀င္ေတာင္းပန္ေပးၾက၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ေဒၚအမီနာႀကီးက ခြင့္လႊတ္ေၾကေအးေပးခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ ဦးတ႐ုတ္ႀကီးအျဖစ္က တစ္ရပ္ကြက္လံုး ခုထိ ေျပာစမွတ္ျဖစ္ ေနတုန္း၊ ေျပာမိတိုင္းလည္း ရယ္ခ်င္ေနၾကတုန္း။

         

ခုလည္း ဦးတ႐ုတ္ႀကီး၏အေၾကာင္းအား စကားစပ္ကာ ျပန္သတိရမိရင္း ကိုတူးတို႔သံုးေယာက္သား ရယ္ခ်င္လာမိျပန္ပါသည္။

          

“အဲ့ဒီလို ေနာက္တတ္တာမ်ိဳးက မေကာင္းဘူး။ ၀ဋ္လိုက္တတ္တယ္တဲ့၊ ငါ့အေမေျပာတာ။ ကဲ... ထားပါ ေတာ့။ မျမင္ႏိုင္တဲ့အ က်င့္ကေရာ ဘာေတြမ်ားလဲ ကိုတူးရ”

         

ခ်စ္ကိုက စီးကရက္တစ္လိပ္ကို မီးညႇိဖြာ႐ိႈက္ရင္း ေမး၏။ ပိုင္ၿဖိဳးကလည္း ေျပာေစခ်င္သည့္ အမူအယာျဖင့္ ေခါင္းၿငိမ့္ျပသည္။ ကိုထူးက လည္ေခ်ာင္းတစ္ခ်က္ကို ဟန္ပါပါ႐ွင္းရင္း...

           

“မျမင္ႏိုင္တဲ့ အက်င့္ေတြကေတာ့ ႐ွင္းပါတယ္ကြာ။ သူမ်ားတစ္ကာ ကိုယ့္ထက္သာရင္ က်ိတ္ၿပီး မနာလို ၀န္တို ျဖစ္တတ္တာ မ်ိဳး၊ ကိုယ္မလုပ္ႏိုင္တဲ့ကိစၥကို သူမ်ားလုပ္တာ၊ လုပ္ႏိုင္တာကို အားက်ေနလွ်က္နဲ႔ ႐ႈံ႕ခ်တတ္တာမ်ိဳး၊ သူတစ္ပါးကို မေကာင္းေျပာ တတ္တာမ်ိဳး၊ သနားၾကင္နာတတ္တာမ်ိဳး၊ ကူညီေဖးမတတ္တာမ်ိဳး စတာ ေတြေပါ့ကြာ။ အဲ့ဒီအမ်ိဳးအစားေတြက ႐ုတ္တရက္ဆို မျမင္ႏိုင္ဘူးေလ။ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ ေပါင္းၾကည့္ မွသာ ေသခ်ာသိႏိုင္တာမ်ိဳးမို႔လို႔ပဲကြ”

“ေအးကြ၊ ဟုတ္တယ္ေနာ္”

“အမွန္ပဲ”

       

ခ်စ္ကိုႏွင့္ ပိုင္ၿဖိဳးတို႔က တစ္ေယာက္တစ္ခြန္းစီ အားတတ္သေရာေထာက္ခံၾက၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ကိုတူးက မ်က္မွန္ကို ေလွ်ာမက်ပါ ပဲ ႏွာေခါင္းအထက္သို႔ ဟန္ပါပါပင့္တင္လိုက္ ျပန္ေလသည္။ ဒါကိုၾကည့္ၿပီး ပိုင္ၿဖိဳးက....

          

“က်န္ေသးတယ္ကြ၊ ေနာက္ထပ္ အက်င့္တစ္ခု”

 “ဘာအက်င့္တုန္းကြ၊ အက်င့္ေတြက အမ်ားႀကီးပဲေလ။ ေျပာရင္ ကုန္မွာေတာင္ မဟုတ္ဘူး”

         

ျပန္ေမးလိုက္ေသာ ကိုတူးစကားေၾကာင့္ ပိုင္ၿဖိဳးက ခ်စ္ကိုအား ၿပံဳးေစ့ေစ့ျဖင့္ တစ္ခ်က္လွမ္းၾကည့္ရင္း...

         

“သိသမွ် တတ္သမွ်၊ ဖတ္ဖူးသမွ်ေလးေတြနဲ႔ လူတစ္ကာကိုလိုက္ၿပီး ဆရာႀကီးလုပ္ခ်င္တတ္တဲ့ အက်င့္ ေလ”

          

ဒါ သူ႔ကိုေစာင္းေျပာမွန္းသိလိုက္တာမို႔ ကိုတူးက ပါးစပ္လႈပ္ၿပီး ပိုင္ၿဖိဳးအား ခပ္ႀကိတ္ႀကိတ္ လွမ္းဆဲလိုက္၏။ ပိုင္ၿဖိဳးက ပခံုးအစံု ကို ဟန္ပါပါတစ္ခ်က္တြန္႔ရင္း မမႈသည့္ပံုစံျဖင့္ မ်က္လံုးျပဴးကာ ၿပံဳးေစ့ေစ့အမူအယာျပန္ လုပ္ျပသည္။ ခ်စ္ကိုကေတာ့ ႏွစ္ေ ယာက္ၾကားမွာ ရယ္လွ်က္။ ကိုထူးက ပိုင္ၿဖိဳးကို ႐ုပ္တည္ႀကီးႏွင့္ၾကည့္ကာ....

         

“မင္းအက်င့္လည္း ဘာထူးလည္းကြ။ ေတြ႔သမွ် မိန္းကေလးေတြကို လိုက္ႀကိဳက္တာ၊ အသည္းအသန္ ခဲ မွန္တတ္တာ”

          

“ဒီမွာ ကိုထူး။ မင္းမသိရင္မွတ္ထား၊ အဲ့ဒါ ေမတၱာတရားကို ကမာၻေျမႀကီးေပၚ က်ဲျဖန္႔ေနတာကြ၊ နားလည္ လား”

         

“ေအာင္မာ၊ ေခြးပါးစပ္က နတ္စပီကင္ထြက္လို႔၊ လာလာခ်ည္ေသးရဲ႕။ ေၾကာင္ရင္ ေၾကာင္တယ္မေျပာဘူး။ ေမတၱာတရားေ တြ ျဖန္႔က်က္သေလး ဘာေလးနဲ႔”

         

ပိႆေလးႏွင့္ေဘးပစ္သလို ေျပာလိုက္ေသာ ကိုတူးစကားေၾကာင့္ ခ်စ္ကိုက ပိုင္ၿဖိဳးကိုၾကည့္ကာ ရယ္ျပန္၏။ သို႔ေသာ္ ပိုင္ၿဖိဳး ကေတာ့ မၿဖံဳေရးခ်မၿဖံဳ။ ရည္စားမ်ားမ်ား ထားတတ္ခ်င္ေသာ သူ႔အတြက္ ဒီသူငယ္ခ်င္းေတြ ၾကားထဲမွာ ခဏခဏဆိုသ လို ႏွိပ္ကြပ္ခံေနရစၿမဲမို႔ပင္။ ေျပာရမယ္ဆို အေရထူေနခဲ့ၿပီ။

         

ခ်စ္ကိုက သူ႔ခြက္ထဲသို႔ ေရေႏြးၾကမ္းငွဲ႔ထည့္ရင္း မေနႏိုင္သလို ၀င္ဖြ၏။

         

“ကိုတူးကလည္းကြာ၊ ပိုင္ၿဖိဳးက ေၾကာင္တာ မဟုတ္ပါဘူးကြ။ ဟိုေလ သူ႔အျဖစ္က ထြန္းအိျႏၵာဗိုလ္ဆိုထားတဲ့ သီခ်င္းေလးလို မ်ိဳးပါကြာ။ ဘာတဲ့ ...‘မခ်စ္ရင္ မေနႏိုင္တာကလြဲလို႔’ ဆိုတာမ်ိဳးပါကြာ။ ဟား ဟား”

          

သူတို႔အားလံုး ၀ိုင္းရယ္မိၾကျပန္သည္။ သူတို႔၏ရယ္သံ က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ေၾကာင့္ ဗာဒံပင္ထက္မွ အိပ္တန္းျပန္ေစာ သည့္ ငွက္ကေလးမ်ားပင္ လန္႔သြားၾကမည္ထင္ရ၏။ ကိုထူးက..

         

“မခ်စ္ရင္ မေနႏိုင္တာကလြဲလို႔ ဆိုတာနဲ႔ မင္းတို႔ကို ငါတစ္ခုေမးစရာ႐ွိေနေသးတာ သတိရသြားျပန္ၿပီကြ”

“လာျပန္ၿပီ”

         

ပိုင္ၿဖိဳးက နားမေထာင္ခ်င္သလို ပံုစံျဖင့္ေျပာ၏။ ကိုတူးက ႏႈတ္ခမ္းလႈပ္႐ံု ထပ္ဆဲလိုက္ေတာ့....

          

“အလကားေနာက္တာပါ ကိုတူးရာ၊ ငါတို႔က မင္းလို စာသိပ္မဖတ္ေတာ့ တခ်ိဳ႕ဟာေတြဆို ႏွံ႔ႏွံ႔စပ္စပ္မ႐ွိ ဘူးကြ။ မင္းေျပာမွ သိရ၊ စဥ္းစားမိရတာေတြက ခပ္မ်ားမ်ားရယ္။ ေမးပါကြ ဘာလဲဆိုတာ၊ ေနာ့္ ခ်စ္ကို”

          

ပိုင္ၿဖိဳးက ကိုတူးအား မ်က္ႏွာခ်ိဳေသြးရင္း ခ်စ္ကိုဘက္သို႔လွည့္ကာ စစ္ကူေတာင္းသလိုလို၊ အေဖာ္ညိႇသလို ေျပာလိုက္သည္။ ခ်စ္ကိုကလည္း ၿပီးၿပီးေရာဆိုသည့္ သေဘာလားမသိ။ ေခါင္းၿငိမ့္ျပ၏။ ထိုအခါမွ ကိုတူးက ေက်နပ္သြားသလို တစ္ခ်က္ၿပံဳး ရင္း....

          

“ဒီလိုေလကြာ၊ မင္းတို႔ ရာမဇာတ္ေတာ္အေၾကာင္း သိတယ္မွတ္လားကြ”

         

ပိုင္ၿဖိဳးတို႔က ကိုတူးအား ၿပိဳင္တူ ေခါင္းၿငိမ့္ျပၾက၏။

         

 “ေအး၊ အဲ့ဒီရာမဇာတ္ေတာ္ထဲမွာပါတဲ့ ဒႆဂီရိကို မယ္သီတာက ဘာျဖစ္လို႔ ျပန္မခ်စ္တာလဲဆိုတာ မင္း တို႔ စဥ္းစားမိရဲ႕လား”

          

ကိုတူးက စိန္ေခၚသလိုေမး၏။ ခ်စ္ကိုက....

         

“မမုန္းရင္ မေနႏိုင္တာကလြဲလို႔ ေနမွာေပါ့ကြ၊ ဟား ဟား”

          

အားလံုး၀ိုင္းရယ္ၾကျပန္ေလသည္။ ကိုတူးက ခ်စ္ကို၏အေျဖကို ေခါင္းယမ္းကာပယ္ခ်လိုက္ၿပီး ပိုင္ၿဖိဳးအား ေမးျပန္သည္။

         

“ပိုင္ၿဖိဳး မင္းကေရာ ဘာ့ေၾကာင့္လို႔ထင္လဲ”

          

သူ႔ကို အေရးအရာလုပ္ၿပီး လာေမးေနေသာ ကိုတူးအား ပိုင္ၿဖိဳးက မ်က္လံုးေမွးစင္းၿပီး ခပ္ေစြေစြၾကည့္၏။ ေနာက္ ဒူးတနန္႔နန္႔ လုပ္ၿပီး ေျဖ၏။

         

“အင္း၊ ငါ့စိတ္ထင္အရ ေျပာရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ဒႆဂီရိက ဟိုးအရင္ဘ၀တုန္းက ငါ့လိုမ်ိဳးေမတၱာတရား ျဖန္႔က်ဲခဲ့မႈမွာ အေတာ္ အားနည္းခဲ့လို႔ပဲလို႔ ထင္တာပါပဲ။ အဲ့ဒါေၾကာင့္ မယ္သီတာက ခါးခါးသီးသီးနဲ႔ ျပန္မခ်စ္တာ ေနမွာေပါ့”.....

         

ပိုင္ၿဖိဳး၏အေျဖေၾကာင့္ ကိုတူးက ဆဲျပန္သည္။ ဒါကို ပိုင္ၿဖိဳးက မၿဖံဳပဲ သူ႔အေျဖအား သူျပန္သေဘာက်ကာ တဟီးဟီး ရယ္ေနေ လ၏။ ခ်စ္ကိုလည္း ပါးစပ္မေစ့ႏိုင္ေတာ့။ ေမးေသာ ကိုတူးလည္း ၿပံဳးေစ့ေစ့ျဖစ္လာရင္း...

          

“လာေသးတယ္ ပိုင္ၿဖိဳးရာ။ မင္းကမ်ား ရာမဇာတ္ေတာ္ထဲမွာ အသား၀င္ယူခ်င္ေနရေသးတယ္လို႔။ တကယ္ေတာ့ ငါစဥ္းစား မိတာက ဒီလိုကြ”

         

ကိုတူးစကားေၾကာင့္ က်န္ႏွစ္ေယာက္၏ေခါင္းမ်ားက ေ႐ွ႕သို႔ တိုးလာၾကသည္။ မ်က္ႏွာအသီးသီးေပၚတြင္လည္း စိတ္၀င္စားဟန္ မ်ားက အထင္းသား။ ေျပာမယ့္သာ ေျပာရသည္။ သူတို႔တစ္အုပ္စုလံုးတြင္ ကိုတူးက တကယ့္ကို စာဂ်ပိုးမို႔ ဘာမဆို တီးမိေခါက္ မိ အေတာ္႐ွိတတ္သူျဖစ္၏။

         

“ဒီလိုေလကြာ၊ ဒႆဂီရိမွာ ေခါင္းဆယ္လံုး႐ွိတယ္မွတ္လား။ ေအး၊ အဲ့ဒီေတာ့ မ်က္ႏွာဆယ္ခု၊ မ်က္စိလည္း ဆယ္စံု႐ွိမွာေပါ့ကြာ။ မင္းတို႔ပဲ စဥ္းစားၾကည့္ေလကြာ၊ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ မ်က္လံုးတစ္စံုနဲ႔ မ်က္စိေဒါက္ ေထာက္ၾကည့္တာကိုေတာင္မွ ခံရတာမ သက္သာတာ။ မ်က္စိဆယ္စံုနဲ႔ တစ္ေယာက္တည္းကေန ေဒါက္ေထာက္ ၾကည့္တာကို ေန႔စဥ္နဲ႔အမွ်ခံရမယ္ဆိုရင္ ေသေရာေ ပါ့ကြာ...

          

အဲ့ဒီေတာ့ မယ္သီတာ့ချမာ စဥ္းစားရေတာ့မွာေပါ့။ အံမာေလး ဒီ ဒႆဂီရိသာ မ်က္စိေဒါက္ေထာက္ၾကည့္တတ္တဲ့ အက်င့္႐ွိရင္ ငါေတာ့မလြယ္ဘူး။ တကယ္လို႔မ်ား သူနဲ႔သာ အေၾကာင္းပါခဲ့ၿပီးလို႔႐ွိရင္ အဲ့ဒီမ်က္စိေဒါက္ ေထာက္ၾကည့္တတ္တဲ့ အက်င့္ေၾကာင့္ ငါ့မွာေသရခ်ည္ရဲ႕။ ၀မ္းဆက္ခ်ဳပ္ ခ်ဳပ္ျပန္ၿပီ၊ စကပ္၀တ္ ၀တ္ျပန္ၿပီ၊ ဂ်င္း ေဘာင္ဘီ၀တ္ ၀တ္ျပန္ၿပီ၊ ဆံပင္ေျဖာင့္ ေျဖာင့္ျပ န္ၿပီ၊ ေကာက္ရင္လည္း ေကာက္ျပန္ၿပီ၊ မ်က္ခံုးေမႊးဆြဲ ဆြဲျပန္ၿပီ၊ မ်က္ႏွာေပါင္းတင္ရင္ တင္ျပန္ၿပီ၊ ႏႈတ္ခမ္းနီဆိုး ဆိုးျပန္ၿပီနဲ႔ ငါေတာ့ မိန္းကေလးအျဖစ္ကေန ႐ံႈးရခ်ည္ရဲ႕ဆိုၿပီး မ ခ်စ္ႏိုင္ပါဘူးရယ္လို႔ တူးတူးခါးခါးျငင္းခဲ့တာပဲ ျဖစ္ရမယ္”

          

ကိုတူး၏ ႐ွည္႐ွည္လွ်ားလွ်ား အေျဖစကားအဆံုးတြင္ အဟုတ္မွတ္ၿပီးနားေထာင္ေနခဲ့မိေသာ ခ်စ္ကိုႏွင့္ ပိုင္ၿဖိဳးတို႔က အာထိလွ်ာ ထိပင္ ၀ိုင္းဆဲလိုက္ၾကေလေတာ့သည္။ ၿပီးေတာ့ အားလံုးၿပိဳင္တူရယ္လိုက္မိၾကသည္မွာ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္မရပ္ႏိုင္ခဲ့ၾက။

          

လူငယ္သဘာ၀ လူငယ္တို႔ရဲ႕ညေနခင္းေလးက အျပစ္ကင္းလြန္းလွ၏။ သူတို႔ပတ္၀န္းက်င္မွ  ေကာင္းကင္တြင္ ေန႔အလင္းေ ရာင္မ႐ွိေတာ့။ ညေနညိဳညိဳသည္ အေတာ့္ကို အိုမင္းစ,ျပဳလာခဲ့ေလၿပီ။ သို႔ေသာ္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေလးကမူ အခုမွ ပိုမိုႏုပ်ိဳ လန္းဆန္းလာခဲ့ရသလိုပင္။                 

~~~@~~~

          

ကတၱရာလမ္းမအနက္ေရာင္သည္ ညဦးကာလ၏အေမွာင္ရိပ္ေၾကာင့္ ပိုမည္းေမွာင္ေနခဲ့သည္ ထင္ရ၏။ သို႔ေသာ္ လမ္းမီးတိုင္ မ်ားဆီမွ အလင္းစက္မ်ား ယိုစိမ့္ေနေသာေနရာမ်ားတြင္မူ ကတၱရာလမ္းမ၏ မ်က္ႏွာျပင္ကို ႐ွင္းလင္းစြာျမင္ေတြ႔ေနၾကရသည္။ လမ္းေဘးမွ ပင္အို၊ ပင္ပ်ိဳတို႔ကေတာ့ ေခါင္းငိုက္စိုက္ခ်လွ်က္ အိပ္စက္အနား ယူေနႏွင့္ခဲ့ၾကၿပီ။

          

“ျမန္ျမန္ေလွ်ာက္ၾကပါကြ... မင္းတို႔ကလဲ”

        

ပိုင္ၿဖိဳး၏ေလာေဆာ္သံက ကတၱရာလမ္းမေလးထက္တြင္ စိတ္မ႐ွည္ဟန္အတိုင္းသားျဖင့္ ေပၚထြက္လာ၏။

          

“ေဟ့ေကာင္၊ ေယာကၡမေသခါနီးမွာအေမြရဖို႔ အသက္မွီေအာင္ သြားေနရတာမဟုတ္ဘူး၊ ခုသြားေနတာ အေခြငွားဖို႔ အေခြဆိုင္ ကို။ ေအးေဆးေပါ့”

          

ကတၱရာလမ္းေပၚတြင္ ဖိနပ္ကိုလွ်ပ္တိုက္ကာေလွ်ာက္ရင္း ကိုတူးက စိတ္မ႐ွည္သံႏွင့္ ေျပာ၏။ ခ်စ္ကိုကလည္း ‘ေအးေလ’... ဟု သံေယာင္လိုက္သည္။ ကိုတူးတို႔ႏွစ္ေယာက္ အတိုင္အေဖာက္ညီစြာျဖင့္ ပိုင္ၿဖိဳးအား ကန္႔ လန္႔တိုက္ကာ ျပန္ေျပာလိုက္ျခင္းမွာ အျခားအေၾကာင္းေၾကာင့္ မဟုတ္။

         

ညတိုင္းသူတို႔အုပ္စု အေခြငွားၾကည့္ေနက် ဗီဒီယိုအေခြငွားဆိုင္ေလးမွ အလုပ္၀င္တာ သိပ္မၾကာေသး ေသာ စာေရးမအသ စ္ေလးတစ္ေယာက္အား ခုတစ္ေလာ ပိုင္ၿဖိဳးအျဖစ္သည္းေနျပန္ေသာေၾကာင့္ပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ထိုေကာင္မေလးကလည္း ပိုင္ၿဖိဳး မ်က္စိက်မည္ဆို က်ခ်င္စရာေလးျဖစ္၏။ အသားေလးက ညိဳစိမ့္စိမ့္၊ ႏွာတံလံုးလံုး၊ မ်က္၀န္း၀ိုင္း၀ိုင္းေလးမ်ားႏွင့္အတူ ဆံပင္႐ွည္ ႐ွည္ေလးမ်ားက အၿမဲလိုလို ကပိုက႐ိုႏွင့္။

          

ကိုတူးတို႔ႏွစ္ေယာက္စကားေၾကာင့္ ပိုင္ၿဖိဳးက အမွတ္မ႐ွိသလိုရယ္ရင္း....

          

“မင္းတို႔ကလည္းကြာ၊ ဒါဆိုရင္လည္း ငါ့ကို တစ္ခ်က္ေလာက္ၾကည့္ေပးစမ္းပါဦးကြ။ ငါ့ဒီဇိုင္းက လန္းရဲ႕ လားလို႔။ ေစာနတုန္းက လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ကအျပန္ ေခြဆိုင္သြားဖို႔ စိတ္ေလာေနတာနဲ႔ အိမ္မွာ ေသခ်ာမသ,ခဲ့ ရဘူးကြ”

“မင္းဘယ္ေလာက္ျပင္ျပင္ မင္း႐ုပ္က ဒီပံုပါပဲကြာ။ ဘာမွမထူးပါဘူး ငေၾကာင္ရဲ႕”

         

ေသခ်ာေတာင္မၾကည့္ပဲႏွင့္ ကိုတူးကပင္ အျမင္ကတ္သလို ပက္ခ,နဲေျပာလိုက္ျပန္၏။ ပိုင္ၿဖိဳးမ်က္ႏွာ႐ံႈ႕မဲ့သြားရင္း ခ်စ္ကိုအား စစ္ကူေတာင္းသလို လွည့္ၾကည့္မိေတာ့ ခ်စ္ကိုက ၿပံဳးေစ့ေစ့လုပ္ရင္းေျပာသည္။

         

“ဒီေကာင္က ငေၾကာင္မဟုတ္ပါဘူးကြာ။ ညေနတုန္းက လဖက္ရည္ဆိုင္မွာငါေျပာခဲ့သလိုမ်ိဳး ‘မခ်စ္ရင္ မေနႏိုင္တာကလြဲလို႔’ ဆို တဲ့ ေကာင္မ်ိဳးေလ”

         

ျပိဳင္တူ ရယ္မိၾကျပန္၏။ ညဦးပိုင္းပင္႐ွိေသးေသာ္လည္း တိတ္ဆိတ္ေနေသာ ကတၱရာလမ္းေလးထက္တြင္ သူတို႔ေျခသံမ်ားႏွင့္ အတူ ရယ္သံမ်ားက အေရာေရာအေႏွာေႏွာျဖစ္ကာ ေလထုထဲတြင္ပ်ံ႕ႏွံ႔သြားခဲ့သည္။ ေျပာရမည္ဆိုလွ်င္ သူတို႔သံုးေယာက္က တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ ေျပာမနာဆိုမနာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားျဖစ္ၾကပါသည္။ 

ထို႔ေၾကာင့္လည္း ပါးစပ္က ဘယ္ေလာက္ေျပာ ေျပာ ကိုတူးတို႔ႏွစ္ေယာက္က ညေန လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွ အိမ္ခဏျပန္၊ ေရခ်ိဳး၊ အ၀တ္အစားလဲၿပီး ပိုင္ၿဖိဳးေ ၾကာင္ခ်င္ေသာ ေကာင္မေလး႐ွိရာ ဗီဒီယိုေခြငွားဆိုင္သို႔ အေဖၚ လိုက္ေပးခဲ့ၾကျခင္းသာပင္။

          

သူတို႔ေလွ်ာက္ေနခဲ့ေသာ လမ္းသြယ္ေလးမွထြက္ၿပီး လမ္းမႀကီးေပၚကိုေရာက္ခဲ့ၾကေတာ့ ပတ္၀န္းက်င္က တစ္ျခားစီလိုျဖစ္သြား ၏။ လမ္းသြယ္ေလးထဲတြင္ တိတ္ဆိတ္ ၿငိမ္သက္ေနခဲ့သေလာက္ လမ္းမႀကီးေပၚတြင္ေတာ့ အရာရာက စည္ကားစြာ၊ ဆူညံ စြာျဖင့္ အသက္၀င္ လႈပ္႐ွားေနခဲ့ျပန္ေလသည္။

          

ဘာအမိုးအကာမွမ႐ွိပဲ သစ္ပင္တစ္ပင္ကိုသာ ေနရာအျဖစ္သတ္မွတ္ထားေသာ ဘတ္(စ္) ကားမွတ္တိုင္ တစ္ခုကိုလြန္ခဲ့ေတာ့ သူတို႔ဦးတည္ရာျဖစ္သည့္ ဗီဒီယိုအေခြငွားဆိုင္ေလးေ႐ွ႕ကို ေရာက္လာခဲ့ၾက၏။

          

ည႐ွစ္နာရီ၀န္းက်င္မို႔ ေခြဆိုင္ေလး၏ေ႐ွ႕တြင္ အေတာ့္ကို လူစည္ကားေနခဲ့ေလသည္။ တခ်ိဳ႕က ဆိုင္အ ေ႐ွ႕မ်က္ႏွာစာတြင္ ခ်ိတ္ဆြဲထား၊ ကပ္ထားေသာ ပိုစတာမ်ားကို တစ္ေမ့တစ္ေမာျဖင့္ ေမာ့ၾကည့္ေနၾက၏။ တခ်ိဳ႕ က လူ႐ႈပ္ေနေသာေကာင္တာဆီမွ အယ္လ္ဘမ္စာအုပ္မ်ားကို အျပင္သို႔ယူလာၾကၿပီး တဖ်ပ္ဖ်ပ္လွန္ေလွာရင္း ေကာင္းႏိုးရာရာအေခြကိုငွားဖို႔ အခ်င္းခ်င္းတိုင္ပင္ ၾက၊ ေ႐ြးေနၾကေလျပန္သည္။ တခ်ိဳ႕က ေကာင္တာတြင္ အေခြ ျပန္အပ္ေနခဲ့ၾကသလို တခ်ိဳ႕ကလည္း အေခြငွားရန္ စာရင္းမွတ္ သည္ကို ေစာင့္ေနၾကျပန္ေလ၏။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ ဆိုင္ေကာင္တာတြင္မွီရပ္ရင္း စာေရးမမ်ားအား ‘ဒီေန႔ ဘာကားအသစ္ ထြက္ သလဲ၊ ဘာညာ’ စသျဖင့္ ေမးျမန္း ေနခဲ့ၾကသည္။

         

ေကာင္တာေ႐ွ႕တြင္ လူအေတာ္မ်ားေနတာမို႔ အျပင္မွလွမ္းၾကည့္လွ်င္ပင္ ေကာင္တာမွ စာေရးမမ်ားကို မ ျမင္ရႏိုင္ပါ။ အတင္း တိုးေ၀ွ႔ၿပီး ၀င္သြားရမွာလည္း အားနာစရာမို႔ သူတို႔အားလံုး ဆိုင္ေ႐ွ႕မွာပင္ အရင္ဆံုးခဏ ရပ္ ေနလိုက္ၾက၏။ ေ႐ွ႕တြင္႐ွိေနေသာ လူအုပ္ကိုေက်ာ္ၿပီး ေျခဖ်ားေထာက္ကာ ေကာင္တာဆီသို႔လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္ ရင္း ပိုင္ၿဖိဳးကေျပာသည္။

         

“သူကေလးနဲ႔ ေတြ႔ရေတာ့မွာမို႔ ရင္ေတြခုန္တာေတာင္ ပိုျမန္လာသလိုပဲကြာ။ လာ... နားေထာင္ၾကည့္စမ္း ခ်စ္ကို”

          

ေျပာေျပာဆိုဆိုျဖင့္ ပိုင္ၿဖိဳးက ခ်စ္ကို၏ေခါင္းအား အတင္းဆြဲကာ သူ႔ရင္ဘတ္နားကပ္ေစၿပီး အတင္းနား ေထာင္ခိုင္းလိုက္၏။ အငိုက္မိသြားတာမို႔ ခ်စ္ကိုချမာ နားေထာင္လိုက္ရသလို ျဖစ္သြားရသည္။ ေနာက္ ႐ံႈ႕မဲ့ကာ..

         

“ေအးကြ၊ ဒီေကာင့္ရင္ဘတ္ထဲမွာ ရင္ခုန္ေနတာ ဒိန္းတပ္တပ္၊ ဒိန္းတပ္တပ္နဲ႔။ ကုလားမသာ ခ်လာသ လိုပဲ”

         

အရယ္တစ္၀က္ႏွင့္ ေျပာလိုက္ေသာ ခ်စ္ကိုစကားေၾကာင့္ ကိုတူးက ပိုင္ၿဖိဳးအား ေလွာင္ရယ္ရယ္၏။ ပိုင္ၿဖိဳးက ႏွစ္ေယာက္လံုး ကို ၿဂိဳလ္ၾကည့္ၾကည့္ကာ ခပ္ႀကိတ္ႀကိတ္ လွမ္းဆဲလိုက္ရင္း...

          

“မင္းဘိုးေအႀကီး ကုလားမသာခ်သလိုပဲလားကြ။ ကဗ်ာမဆန္လိုက္တာမ်ားကြာ။ မသိရင္မွတ္ထား အဲ့ဒါ ကို ‘အခ်စ္နတ္ဘုရားရဲ႕ ဖမ္းစားမႈေၾကာင့္ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ စည္းခ်က္မမွန္ ရင္ခုန္သံျမန္ျမန္’ လို႔ ေခၚတယ္ကြ”

        

“လုပ္ၿပီ လုပ္ၿပီ လုပ္ျပန္ၿပီ။ ေခြးပါးစပ္က နတ္စပီကင္ ထြက္ျပန္ၿပီ”

          

ကိုတူးက နားၾကားျပင္းကပ္သလို  ၀င္ေဆာ္ျပန္ေလေတာ့ ပိုင္ၿဖိဳးတို႔ႏွစ္ေယာက္ ထပ္ရယ္မိၾကျပန္ေတာ့သည္။ လူအမ်ားႀကီး ၾကားမွာမို႔ အက်ယ္ႀကီး မရယ္မိၾကေသာ္လည္း ေဘးနားမွလူတခ်ိဳ႕က သူတို႔ေလးေယာက္ကို အကဲခတ္သလို လွည့္ၾကည့္လာ ၾက၏။ ထို႔ေၾကာင့္ အားလံုး မ်က္ႏွာပိုးသတ္လိုက္ၾကရသည္။ ထိုစဥ္ ညႀကီးမင္းႀကီး တစ္ကိုယ္လံုး အပ်ံစား ၀တ္စားျပင္ဆင္ထား ကာ၊ ေရေမႊးနံ႔ တေထာင္းေထာင္းထေနေသာ လူငယ္တစ္ဦးက သူတို႔ေ႐ွ႕မွျဖတ္ၿပီး ေကာင္တာဆီသို႔ လူမ်ားအားေ႐ွာင္႐ွားရင္း တိုး၀င္သြားတာကို ေတြ႕လိုက္ၾကရသည္။ ေနာက္ ေကာင္တာနား မေရာက္ေသးခင္လွမ္းၿပီး ‘အစ္မ၊ ဒီေန႔ ‘ေနတိုး’ကားအသစ္ ထြက္ေသးလား’ဟု ေမးလိုက္သံကိုပါ ၾကားလိုက္ၾကရျပန္၏။

          

“အဲ့ဒါ ဟိုဘက္ရပ္ကြက္ကေကာင္ေလကြာ။ သူ႔ကိုယ္သူ ေနတိုးနဲ႔တူတယ္ဆိုၿပီး မာန္တက္ေနတာ”

          

သတင္းစံုသိေသာ ခ်စ္ကိုက အသံခပ္အုပ္အုပ္ျဖင့္ အားလံုးၾကားေအာင္ေျပာလိုက္သည္။ ပိုင္ၿဖိဳးက...

          

“ေအး၊ ငါလည္း ၾကားေတာ့ ၾကားဖူးတယ္။ ဒါေပမယ့္  ခုမွျမင္ဖူးတာကြ”

“အလကားပါကြာ၊ ဒီအဆင္နဲ႔ ဟိုအဆင္ တူကိုမတူတာ အသိသာႀကီးပါ။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔ရပ္ကြက္ထဲက ေကာင္မေလးေတြက ၀ိုင္းပင့္တာနဲ႔  ဘလိုင္းႀကီးမာန္တက္ၿပီး ေနတိုးကားေတြဆို ထြက္သမွ်မလြတ္တမ္းၾကည့္၊ ေနတိုး၀တ္သလို ဒီဇိုင္းေတြ လိုက္တု ၿပီး၀တ္၊ ေနတိုးေျပာပံုဆိုပံုေတြကို အတုခိုးနဲ႔ ျဖစ္ခ်င္တိုင္းျဖစ္ေနေတာ့တာပဲ ေလ၊ ၾကည့္ပါလား။ ေနာက္ၿပီး ငါထပ္ၾကားမိေသး တာကေတာ့ သူ႔နာမည္အရင္း ‘ေမာင္ျမင့္ေသာင္း’ ကေနၿပီး ေတာ့ ‘ေနတိုး’ နဲ႔ ပိုဆင္သြားေအာင္ ‘လတိုး’... လို႔ေျပာင္းပစ္ဦးမယ္ ဆိုပဲကြ”

         

မ်က္ေမွာင္တကုပ္ကုပ္ႏွင့္ အသံကိုခပ္တိုးတိုးလုပ္ကာ ေဖာက္သည္ခ်ေနေသာ ခ်စ္ကို၏စကားအဆံုးတြင္ က်န္ႏွစ္ေယာက္ ပါး စပ္အေဟာင္းသားျဖစ္သြားရသည္။ ခ်က္ျခင္း ကိုတူးက ေခါင္းတယမ္းယမ္းလုပ္ရင္း ေျပာ၏။

         

“ဒီေကာင့္အက်င့္ကလည္း တစ္မ်ိဳးပါလား။ ဒါေပမယ့္ ေနတိုးကိုအားက်လို႔ ေနလိုပဲအလင္းေပးတဲ့ ‘လ’ဆို တာကိုယူၿပီး ‘လတိုး’ လို႔မွည့္ရင္ေတာ့ လ,တိုးဆိုတာ ၾကာတတ္တယ္ေလ။ တစ္လမွ တစ္ခါအတိုးရတာကိုး။ ေအး ေငြျမႇဳပ္ႏိုင္လို႔ ၾကာၾကာေစာင့္ႏိုင္ ရင္ေတာ့ ‘ႏွစ္တိုး’ လို႔သာမွည့္ခိုင္းလိုက္ကြာ။ အဲ...ဒီ့ထက္ပိုျမန္ခ်င္ရင္ေတာ့ ‘ေန႔ ျပန္တိုး’ဆိုတဲ့ နာမည္က အေကာင္းဆံုးပဲ”

         

ေပါက္ေပါက္႐ွာ႐ွာေတြးကာ ႀကံႀကံဖန္ဖန္ေျပာလိုက္ေသာ ကိုတူးစကားေၾကာင့္ က်န္ႏွစ္ေယာက္ချမာ လူၾကားထဲတြင္္ဟန္မေ ဆာင္ႏိုင္ၾကေတာ့ေပ။ သို႔ေသာ္ ထိန္းသည့္အေနျဖင့္ ပါးစပ္ကိုလက္ျဖင့္အုပ္ကာ အားရပါးရ တခိြခြိရယ္မိၾကေလေတာ့သည္။ ကိုတူးကလည္း သူ႔စကားကိုသူျပန္သေဘာက်စြာျဖင့္ ရယ္ျပန္ေလ၏။

        

အားရေအာင္ရယ္ၿပီးေနာက္ သံုးေယာက္သား ေကာင္တာ႐ွိရာဆီသို႔ တိုးတိုးေ၀ွ႔ေ၀ွ႔ ၀င္သြားလိုက္ၾကသည္။ ထိုအခိုက္ ခုန က ေနတိုးကိုယ္ပြား ေမာင္ျမင့္ေသာင္းက သူတို႔အနားမွျဖတ္ကာ အျပင္သို႔ ျပန္ထြက္လာ၏။ လူခ်င္းခဏတာ နီးကပ္သြား ရေသာ ခ်စ္ကိုက အသံခပ္အုပ္အုပ္ျဖင့္ တိုးတိုးေျပာသည္။

         

“ေမႊးလိုက္တာကြာ၊ နတ္ကေတာ္က်ေနတာပဲ”

“ေအးေလ၊ ေမႊးလြန္းေတာ့ နံဆိုသလို ဒီေကာင့္ကိုယ္က ေၾကာင္ေသးနံ႔ေတာင္ ပါေနသလိုပဲ”

          

ကိုတူးက မဲ့႐ြဲ႔ကာ ခ်စ္ကိုစကားကို ေထာက္ခံေသာ္လည္း ပိုင္ၿဖိဳးကေတာ့ မေထာက္ခံ။ အျခားေၾကာင့္ ေတာ့ျဖင့္ မဟုတ္၊ ေကာင္ တာတြင္ ကိုယ္စီအလုပ္႐ႈပ္ေနၾကေသာ စာေရးမေလးမ်ားၾကားထဲမွာ သူ႔ေကာင္မေလးအား မေတြ႔ရတာမို႔ ဂဏွာမၿငိမ္ေသာ မ်က္ လံုးမ်ားျဖင့္ အသည္းအသန္ လိုက္႐ွာေနရတာမို႔ပင္ ျဖစ္၏။ ခါတိုင္း ေခြဆိုင္လာတိုင္း မသိမသာျဖင့္ မ်က္လံုးခ်င္းဆံု၊ ရင္ခုန္ေန က်မို႔ ဒီေန႔မေတြ႔ရေတာ့ ပိုင္ၿဖိဳး၏ရင္ထဲမွာ ဟာတာတာ ျဖင့္။

          

ထို႔ေၾကာင့္ ေကာင္တာေပၚမွ အေခြအယ္လ္ဘမ္တစ္အုပ္အား ဆြဲယူကာ စိတ္မပါလက္မပါ လွန္ၾကည့္ရင္း ပိုင္ၿဖိဳးက ခပ္တိုး တိုး ေျပာ၏။

        

“သူေလး ဘယ္ေရာက္ေနလဲမသိဘူး”

“ေမးၾကည့္လိုက္ပါလားကြ”

          

အနားမွ ခ်စ္ကိုက တိုက္တြန္းသလို ေျပာသည္။ ကိုတူးကလည္း ေခါင္းၿငိမ့္ ေထာက္ခံ၏။

“ငါ... မေမးရဲဘူးကြ”

“မေမးရဲရင္လဲ ေနေပါ့ကြာ။ ငါတို႔က အေနသာႀကီး”

         

ေတြသမွ်မိန္းကေလးတိုင္းအား ေၾကာင္ခ်င္သေလာက္ ေၾကာက္တတ္ေသာ ပိုင္ၿဖိဳးကို အျမင္ကတ္သလို မ်က္ေစာင္းခဲၾကည့္ရင္း ကိုတူးက ခပ္တိုးတိုး ေျပာလိုက္သည္။ ခ်စ္ကိုကေတာ့ ပိုင္ၿဖိဳးအား စာနာသလိုၾကည့္ရင္း

         

“ငါေမးေပးပါ့မယ္ကြာ”

“၀မ္းသာလိုက္တာကြာ၊ ေခြဆိုင္ကျပန္ရင္ မင္းကို ငါလက္ဖက္ရည္တိုက္မယ္ ခ်စ္ကို။ ၿပီးေတာ့ ဒီေန႔မင္း အေခြေတြ ႀကိဳက္သေ လာက္ငွား။ အားလံုး ငါေပးမယ္”

          

ပိုင္ၿဖိဳးက အားတက္သေရာ ေလသံျဖင့္ေျပာ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ခ်စ္ကိုက ကယ္တင္႐ွင္ႀကီးဒီဇိုင္းဖမ္းလွ်က္ ေခါင္းကိုေမာ့၊ ရင္ကိုေ ကာ့ကာ ေကာင္တာမွ မ်က္မွန္းတန္းမိေနၿပီျဖစ္ေသာ အသက္ခပ္ႀကီးႀကီး စာေရးမ အစ္မ ႀကီးတစ္ေယာက္ကို ေမးလိုက္၏။

         

 “အစ္မ...ဟိုေလ”

“ဘာကားလဲ ေမာင္ေလး”

“ဟိုေကာင္မေလး ဘယ္မွာလဲ”

“အဲ့ဒီကားက မထြက္ေသးဘူးေမာင္ေလးရဲ႕၊ ဘာလဲ... မဂၢဇင္းေတြထဲမွာ ေၾကာ္ျငာထားတဲ့ ကားသစ္လား။ ဘယ္သူေတြပါလဲ၊ အစ္မတို႔ေတာင္ မသိေသးဘူး”

          

ခ်စ္ကိုက ေခါင္းကို ကုပ္ရင္း...

         

“ဟာ.. ႐ႈပ္ကုန္ၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္ေျပာတာ ဗီဒီ႐ိုကားနာမည္ မဟုတ္ဘူးအစ္မရဲ႕။ ဒီဆိုင္က အစ္မတို႔နဲ႔အတူတူ အလုပ္လုပ္ေနတဲ့ အသားညိဳညိဳ၊ ဆံပင္႐ွည္႐ွည္နဲ႔ ေကာင္မေလး ဒီေန႔အလုပ္မဆင္းဘူးလားလို႔ေမးတာ၊ မေန႔က ေတာင္ ေတြ႔ေသးတယ္ေလ”

          

ပိုင္ၿဖိဳးႏွင့္ ကိုတူးတို႔ကလည္း ခ်စ္ကိုစကားအား ၀ိုင္းေထာက္ခံစြာျဖင့္ အလုအယက္ ၀င္ၿပီး ေခါင္းၿငိမ့္ျပၾက ၏။ ထိုအခါ အစ္မႀကီး က မ်က္ႏွာကို မဲ့႐ံႈ႕၊ ေဆးဆိုးထားေသာ ႏႈတ္ခမ္းကိုတြန္႔လိမ္ကာ အသံက်ယ္ႀကီးျဖင့္...

         

“ေအာ္... ေမသစၥာကို ေျပာတာလား။ အဲ့ဒီေကာင္မေလးကို ဆိုင္က ပိုက္ဆံေတြခိုးလို႔ ဆိုင္႐ွင္က အလုပ္ ျဖဳတ္ပစ္လိုက္ၿပီဟဲ့။ ငါတို႔ဆိုင္မွာ ပိုက္ဆံေတြ ေပ်ာက္ေပ်ာက္ေနတာ၊ စာရင္းေတြ ခဏခဏကြာေနတာ တစ္လ ေလာက္႐ွိၿပီေလ။ ငါတို႔လည္း အရ င္တုန္းက မသိေတာ့ စိတ္ညစ္ရတာ အရမ္းပဲ။ ဆိုင္႐ွင္ကလည္းႀကိမ္း၊ ၿပီးေတာ့ တို႔အခ်င္းခ်င္းလည္း သူလိုလို ငါလိုလိုနဲ႔မို႔လို႔။ မေန႔ကေတာ့ သူခိုးေနတုန္း ဆိုင္႐ွင္နဲ႔ ပက္ပင္းကိုမိေတာ့တာ။ ခုမွ ပဲ အလုပ္ကို စိတ္ေအးေအး လုပ္ရေတာ့တယ္။ သူ႔ၾကည့္ လိုက္ရင္ေတာ့ ႐ုပ္ကေလးက ႐ိုးပံု႐ိုးလက္နဲ႔ရယ္။ ဆိုင္႐ွင္က ခုမွစံုစမ္းၾကည့္ေတာ့ သူတို႔က ဆင္းေတာင့္ဆင္းရဲထဲကလည္း မဟုတ္ပဲနဲ႔ သူကိုက အဲ့ဒီလို လက္ေဆာ့ တတ္တဲ့ အက်င့္႐ွိတာတဲ့ေလ။ တကတည္း လူေတြမ်ားခက္တယ္”...

~~~@~~~

       

အျပန္လမ္းတြင္ ပိုင္ၿဖိဳးတစ္ေယာက္ စကားမေျပာႏိုင္ေတာ့႐ွာ။ ၾကက္ႀကီးလည္လိမ္ထားသလို ျဖစ္ေနတာမို႔ ကိုတူးက အရင္လို ခ်ိဳးခ်ိဳးဖဲ့ဖဲ့ မေျပာေတာ့ပဲ စာနာစြာျဖင့္...

          

“ဒီလိုပါပဲ ပိုင္ၿဖိဳးရာ။ လူတိုင္းမွာ အက်င့္တစ္မ်ိဳးစီ ႐ွိၾကတာပဲမဟုတ္လား။ သူလည္း သူ႔အတိတ္ကံရဲ႕ အ ေၾကာင္းေၾကာင့္ ခုလို အက်င့္ပါၿပီး လက္ေဆာ့တတ္တာ ေနမွာပါကြာ”

“ေအးပါကြာ၊ ငါလက္ခံပါတယ္”

“ဘာကို လက္ခံတာလဲကြ၊ သူ႔အျပစ္ဆိုးေတြကို လက္ခံၿပီး ၀ိုင္းစုခိုင္သိန္းသီခ်င္းထဲကလို အျပစ္မျမင္ပါဘူး၊ ခ်စ္ခ်င္တာပဲ သိတဲ့ေ နာက္... ဆိုတဲ့ ဇာတ္လမ္းမ်ိဳးေလး ဆက္ဦးမလို႔လား”

          

ခ်စ္ကိုက ပိုင္ၿဖိဳးစိတ္ေျပလက္ေပ်ာက္ျဖစ္သြားေစရန္ အရယ္တစ္၀က္ျဖင့္ ေမးလိုက္၏။ ပိုင္ၿဖိဳးက စပ္ၿဖဲၿဖဲ ျပန္ျဖစ္လာရင္း ပခံုး ကိုတြန္႔ကာ...

          

“အဲ့ဒါမ်ိဳးေတာ့ ေၾကာက္ပါတယ္ကြာ၊ လူတစ္ေယာက္မွ အေရးႀကီးဆံုးက စာရိတၱပဲမဟုတ္လား။ ၿပီးေတာ့ ငါကလည္း သူ႔ကို ဒီေလာက္ႀကီးစြဲလန္းေနတာလဲ မဟုတ္ပါဘူး။ ငါ့အက်င့္အတိုင္း”...

        

“မင္းလည္း အဲ့ဒီအက်င့္ကိုေဖ်ာက္ ပိုင္ၿဖိဳး။ ေတြ႔ကရာမိန္းကေလးေတြကို သေဘာက်တတ္တာမ်ိဳးဟာလည္း ေယာက်္ားေ ကာင္းေတြ ေ႐ွာင္က်ဥ္သင့္တဲ့ အက်င့္ဆိုးပဲကြ”

          

ကိုတူးက ေလးေလးနက္နက္ေျပာ၏။ ပိုင္ၿဖိဳးက ေခါင္းမၿငိမ့္သလို ေခါင္းလည္း မခါ။ အၾကာႀကီးစြဲေနခဲ့ေလ ေသာ သူ႔အက်င့္ကို အၿပီးအပိုင္ ေဖ်ာက္ဖ်က္ပစ္ဖို႔ ျဖစ္ႏိုင္မျဖစ္ႏိုင္ စဥ္းစားေနခဲ့ရတာမို႔ပင္။ ခ်စ္ကိုက ၀င္ေျပာ၏။

         

“ဟုတ္တယ္ကြ ပိုင္ၿဖိဳးရ၊ မင္းအက်င့္ကိုေဖ်ာက္။ ကိုတူးဆိုၾကည့္ပါလား၊ ေတြ႔ရာမိန္းကေလးေတြသေဘာ မက်ဘူး။ သစၥာ႐ွိလိုက္ တာမွ တစ္ေယာက္ဆိုတစ္ေယာက္၊ ပိေတာက္ဆို ပိေတာက္၊ အေျခာက္ဆို အေျခာက္ပဲ”

          

ဒီတစ္ခါေတာ့ ကိုတူးမ်က္ႏွာမွာ ႐ံႈ႕မဲ့သြားရေလေတာ့သည္။ သူတို႔လမ္းထိပ္အလွျပင္ဆိုင္မွ သူ႔အားေတြ႔တာႏွင့္ “ေမာင္ေရ”ဟု သံ႐ွည္ဆြဲကာ ေခၚၿပီး စ,တတ္ေလေသာ အလွဖန္တီး႐ွင္ ခင္ရတနာမို႔မို႔တင္၏ ေဆးေရာင္ စံုမ်က္ႏွာႀကီးကိုလည္း တစ္ဆက္ တည္းလိုလို ျမင္ေယာင္လာမိ၏။ ၾကည့္စမ္း၊ သူ႔မွာျဖင့္ စဥ္းစားတတ္လြန္းေသာ အက်င့္ႀကီးေၾကာင့္ ခုထိရည္းစားဆိုလို႔ ဟုတ္တိ ပတ္တိ မထားျဖစ္ေသးရသည့္အထဲ ဘုန္းကညာတစ္ပါး လံုးရာ ကျပားသူႏွင့္ စြပ္စြဲခံလိုက္ရေလျခင္း။ ထို႔ေၾကာင့္ ပါးစပ္မွ အမ်ိဳး စံု၊ ႀကိဳးခုန္ကာဆဲရင္း ခ်စ္ကိုအား ေျခေထာက္ျဖင့္ လိုက္ကန္ေလေတာ့သည္။

          

ခ်စ္ကိုက ရယ္ရင္း ပိုင္ၿဖိဳးကို အလယ္မွာထား၍ ကိုတူးအား ပတ္ေ႐ွာင္ေျပးသည္။ ပိုင္ၿဖိဳးကလည္း ၾကားထဲမွေန သူ႔ကို လာထိမွာ စိုးၿပီး လက္ကာ၊ ေျခကာျဖင့္။ ပါးစပ္ကေတာ့ တစ္ခ်ိန္လံုးဆရာႀကီးလုပ္ခ်င္ေသာ ကိုတူး အား ရယ္ခ်င္စြာျဖင့္ တဟိဟိ။ ေစာေစာ က ေခြဆိုင္မွေကာင္မေလးေၾကာင့္ ငုပ္သြားေသာ ဖီးလ္ေတြပင္ ဘယ္ဆီ ေရာက္သြားမွန္း မသိႏိုင္ေတာ့။

         

မိုးခ်ဳပ္ခဲ့ၿပီျဖစ္ေသာ ညဦးပိုင္းေကာင္းကင္တစ္ခုေအာက္မွ အနက္ေရာင္ ကတၱရာလမ္းမထက္တြင္ ႐ုန္းရင္းဆန္ခတ္ျဖစ္ေန ခဲ့ၾကေသာ သူတို႔သူငယ္ခ်င္းသံုးဦး၏ရယ္သံမ်ားက လြင့္ပ်ံေနခဲ့ၾကေလေတာ့သည္။       ။

------------------------------------------------------- 

ခ်စ္ျခင္းအားျဖင့္......

~ဏီလင္းညိဳ~

(လိပ္ျပာေရာင္စံု)

 ၂၈၊ ဧၿပီ၊ ၂၀၁၃။