တစ္ဖက္သတ္...

ရာသီဥတုကလည္းဟယ္၊ အခုတစ္ေလာ ဘယ္လိုမ်ားျဖစ္ေနတာလည္းမသိပါဘူး။ မိုးတြင္းသာဆိုရတယ္။ ေနကျဖင့္ ေန႔ တိုင္းေန႔တိုင္း ၿပဲလန္ေအာင္ပူေနတာ ဘယ္ႏွစ္ရက္ေလာက္ေတာင္မွ ႐ွိေနၿပီလဲ။ မိုးက တစ္စက္ဆို တစ္စက္ေလးမွေတာင္ မ႐ြာဘူး။ အဲ့ဒီေတာ့ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႀကီးဆိုတာ တစ္ၿမိဳ႕လံုးနီးပါး အုန္းအုန္းကၽြတ္ကၽြတ္ နဲ႔ ပူလြန္းအားႀကီးလြန္းလို႔ တစ္ခါတစ္ခါဆို ဒီက ေသခ်င္စိတ္ေတာင္ ေပါက္မိတယ္... အဟုတ္။

အခုလိုမ်ိဳး ညေနေစာင္းတဲ့အခ်ိန္မွာ ထိုးတဲ့ေနေရာင္မ်ားဆို သာေတာင္ဆိုးေသးတယ္။ လည္ဂုတ္ေနရာကို တည့္တည့္မ်ားသာ အထိုးခံလိုက္ရရင္ေတာ့ ပူဆင္းသြားတတ္တာ တစ္ကိုယ္လံုးပဲ။ အမေလး... ေတြးရင္းနဲ႔ ေတာင္မွ စိတ္ထဲပိုပူလာသလိုပဲ။ ကားမွတ္တိုင္ေရာက္ေအာင္ ျမန္ျမန္ေလးေလွ်ာက္မွပါ။

အင္း... ေ႐ွ႕နားမွာ႐ွိတဲ့ ‘ကုန္သည္ႀကီးမ်ားဟိုတယ္(လ္)’ နားကျဖတ္ရင္ေတာ့ အဲ့ဒီမွာကာထားတဲ့ မွန္ခ်ပ္ေတြထဲမွာ ငါ့မ်က္ႏွာေ လးကို တစ္ခ်က္ေလာက္ေတာ့ ျပန္ခိုးၾကည့္ဦးမွ။ ကုမၼဏီမွာ အလုပ္မဆင္းခင္ အိမ္သာထဲ ၀င္ၿပီး မြမ္းမံ၊ အလွဆင္ထားခဲ့ရတဲ့ ငါ့မ်က္ႏွာေလးေတာ့ ေခၽြးေတြ၊ အဆီေတြပ်ံေနေလာက္ၿပီထင္ပါရဲ႕။

အဲ့... ‘ကုန္သည္ႀကီးမ်ားဟိုတယ္(လ္)’ ေဘးေတာ့ေရာက္လာၿပီ။ ေဘးနားက ျဖတ္သြားျဖတ္လာလူေတြလစ္တုန္း မွန္ထဲခိုးၾကည့္ ဦးမွ။ ဟင္း... ကာထားတဲ့မွန္ေတြက အၾကည္ေတြဆိုေတာ့ သိပ္ၿပီး သဲသဲကြဲကြဲလည္း မျမင္ရဘူး။ ဒါေပမယ့္လည္း ငါ့ မ်က္ႏွာေလးက သိပ္ၿပီးအေျခအေနဆိုးမယ့္ပံု မ႐ွိေလာက္ေသးဘူးထင္ပါရဲ႕။ ငါက နဂိုကတည္းက ႐ုပ္႐ွိၿပီးသားပဲဟာကို။ ကုမၸ ဏီမွာဆို ငါ့ေလာက္ေတာင္မွ ပံုမလာတဲ့ဟာေတြမ်ား တစ္ပံုႀကီးပဲ။ ငါက ႐ိုး႐ိုးစာေရးမဆိုေပမယ့္ ဟိုေဘာ့(စ္)ရဲ႕ စကၠထရီမထက္ ႐ုပ္ကအျပတ္အသတ္သာေနတာ ကုမၸဏီတစ္ခုလံုးသိပါ့။ အဲ့ဒီ့ေကာင္မကလည္း ငါ့ကိုမနာလိုတာမ်ား သူ႔မ်က္ႏွာမွာေပၚေန တာပဲ။ အံမယ္ သူကပဲ ေျပာရတယ္႐ွိေသးတယ္ သိလား...။ ငါ့ကိုမ်ား “က်ီးအာသီးမ”... တဲ့ေလ...ဟြန္း။ ဒါေပမယ့္လည္း ငါက ဂ႐ုစိုက္ပါဘူး။ ကိုယ္က စင္ေပၚကပဲဟာကိုေနာ့္။ သူ႔ကိုလည္း ငါတို႔အုပ္စုက တိတ္တိတ္ေလးက်ိတ္ၿပီး ျပန္ေပးထားတဲ့ နာမည္ ၀ွက္႐ွိတာကို သူလည္းမသိေသးလို႔ပါ။ သူ႔ကိုယ္သူ ‘စကၠထရီမ’ ဆိုၿပီး မာန္တက္ေနတဲ့ အဲ့ဒီဟာမကို သူ႔ကြယ္ရာမွာ “စက္ကတ္ က်ည္းမ”လို႔ ေခၚရတာမ်ား သိပ္အရသာ႐ွိတာသိလား၊ အဟင္း...။

ေဟာ.. ေ႐ွ႕မွာ ‘ဆူးေလမီးပိြဳင့္’ ေတာင္ေရာက္ေတာ့မွာပါလား။ ဟယ္..မီးစိမ္းေနတုန္း သူမ်ားေတြနဲ႔အတူေရာၿပီး လမ္းျမန္ျမ န္ျဖတ္ကူးမွ။ အမေလး.. အေရးအေၾကာင္းဆို ဒီကုမၸဏီကေပးတဲ့ ယူနီေဖာင္း ကိုယ္က်ပ္စကပ္အ႐ွည္က ဒုကၡေပးၿပီၾကည့္၊ သူ မ်ားေတြလို ျမန္ျမန္ေလွ်ာက္လို႔ကိုမရဘူး။ ဒါေတာင္မွ အေနာက္ဘက္က ဒူး ေခါက္ခြက္ေနရာနားေလာက္မွာ ခြဲေၾကာင္းထားေပး လို႔ ေတာ္ေသးတာ။ ႏုိ႔မို႔ အေရးအေၾကာင္းဆို ဟို.. တ႐ုပ္ သရဲကားေတြထဲက သရဲေတြလို ခုန္ဆြ ခုန္ဆြနဲ႔ေျပးရမယ့္ကိန္း။ ဒါေပ မယ့္လည္းေလ.. အထက္ေအာက္နက္ ျပာေရာင္ဒီလိုစကပ္႐ွည္မ်ိဳးနဲ႔ အေပၚကမိန္းမ၀တ္ကုတ္အက်ႌပံုစံယူနီေဖာင္းသံုးစံုကို ကုမၸ ဏီကထုတ္ေပးထား လို႔ ေတာ္ေသးတယ္ဆိုရမယ္။ ႏို႔မို႔ဆိုရင္ အ၀တ္အစားဖိုးနဲ႔တင္ မြဲရခ်ည္ရဲ႕။

အင္း... အ၀တ္အစားဆိုလို႔ လကုန္ရင္ေတာ့ ယုဇနပလာဇာျဖစ္ျဖစ္ ဒဂံုစင္တာကိုျဖစ္ျဖစ္ သြားဦးမွပါ။ ၿပီးခဲ့တဲ့ အပတ္တုန္းက Channel 7 မွာလာတဲ့ စလဗ်စ္တီပ႐ိုဖိုင္မွာ အဆိုေတာ္ “မိဂႏၶီ”၀တ္ထားတဲ့ အက်ႌေလးက အရမ္းလန္းတာပဲ။ မ်က္ေတာင္အတု ႀကီးကလည္း ေကာ့လို႔။ ဟုတ္ၿပီ... ဟုတ္ၿပီ၊ ဒီလေတာ့ မ်က္ေတာင္အတုနဲ႔ မိဂႏၶီ၀တ္တဲ့ အက်ႌမ်ိဳးေလးကို႐ွာၿပီး ၀ယ္ျဖစ္ေအာင္ ၀ယ္ရမယ္၊ ၾကည့္ေန...။ အိမ္ကိုေတာ့ ကိုယ့္လစာ ေတြ မအပ္ႏိုင္ပါဘူး။ ကိုယ္႐ွာတာ ကိုယ္သံုးမွာပဲ။ ဟုတ္တယ္ေလ၊ “လူမွာအ၀တ္ ေတာင္းမွာအကြပ္” ဆိုတဲ့ စကားပံုကို ဒီေခတ္ႀကီးထဲ ေခ်ာင္မွာသြားထိုးထားလို႔ ဘယ္ျဖစ္မလဲ။ အင္ပရက္႐ွင္ေ ဒါင္းမွာေပါ့၊ ေျမာင္းထဲ ေရာက္သြားမွာေပါ့။

ၿပီးေတာ့ အက်ႌအသစ္၀ယ္ၿပီးသြားရင္လည္း ငါ့ဗီ႐ိုထဲမွာ ေသေသခ်ာခ်ာ ေသာ့ခတ္ၿပီး သိမ္းထားဦးမွ။ ႏို႔မို႔ဆို အငယ္မကယူၿပီး အသံုးေတာ္ ခံေနဦးမယ္။ ေျပာလို႔ေျပာတာမဟုတ္ဘူး၊ အဲ့ဒီ အငယ္မကို ကိုယ့္ရဲ႕ တစ္ဦးတည္းေသာ ညီမဆိုေပမယ့္ တစ္စက္ေ လးမွ ၾကည့္မရဘူး။ အလကား.. သူ႔ကိုယ္သူ စာေတာ္တယ္ဆိုၿပီး အ ေဖနဲ႔အေမက ပ,စားေပးထားတိုင္း မ႑ပ္တိုင္ တက္ျပခ်င္ေနတဲ့ဟာမ။ ညညဆို မအိပ္ပဲ သူ႔ရည္းစားနဲ႔ ဖုန္း ခိုးေျပာေျပာေနတာကို ငါက ျပန္မေထာင္ခ်င္လို႔ ၾကည့္ေနတာ ဒင္းက အေကာင္းမွတ္ေနေသးတယ္...ဟြန္း။

ဟဲ့...ဟဲ့ အံမေလးေနာ္၊ ဒီကားေတြကလည္း သူတို႔ထြက္ဖို႔ မီးအခ်က္ျပလိုက္တာနဲ႔ စြတ္စက္ေမာင္းေတာ့တာ ပါပဲလား။ အဲ့ဒါေတြေၾကာင့္မို႔လို႔ ကိုယ္ပိုင္ကားစီးႏိုင္တဲ့လူတခ်ိဳ႕ေတြကို ငါသိပ္မုန္းတာ။ ဟုတ္တယ္..သူတို႔က ကားေပၚေရာက္သြားၿပီဆိုတာနဲ႔ လမ္းေပၚကလူေတြကို လူလို႔ထင္ခ်င္ၾကတာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ခုေခတ္ဆို ပို ဆိုးတာေပါ့။ ကားတစ္စီးကို သိန္းတစ္ရာေလာက္နဲ႔ ၀ယ္လို႔ရေနၿပီဆိုေတာ့ ပိုက္ဆံ႐ွိေတြေရာ၊ မ႐ွိတ႐ွိေတြ ေရာ ၀ယ္စီးၾကတာ သည္းသည္းလႈပ္မို႔ ရန္ကုန္တစ္ၿမိဳ႕လံုး ကားေတြနဲ႔ကို ျပည့္ၾကပ္ေနေတာ့တာပဲ။ ကုမၸဏီ ကို အသြားအျပန္ဆို လမ္းကမီးပိြဳင့္ေတြမွာ ကားေတြ ခဏခဏပိတ္လို႔ အခ်ိန္ေတြပုပ္ရတာမ်ား သိပ္မုန္းဖို႔ ေကာင္းတာပဲ။

ေၾသာ္.. ေျပာရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ငါကလည္းငါပါပဲေလ။ ကားမွတ္တိုင္ဆီကိုသြားတာ ကားေတြသြားတဲ့ ပလက္ ေဖာင္း ေဘးနားကကပ္ၿပီးေတာ့ “ပဲ”နည္းနည္းမ်ားရင္း ေလွ်ာက္ေနမိခဲ့တာကိုး၊ ခံ႐ံုပဲ႐ွိေတာ့တာေပါ့။ အင္း... စိတ္ကသာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ခံ႐ံုေပါ့လို႔ ႀကိတ္ေျဖႏိုင္ေပမယ့္ မနက္မနက္ဆို ေစာေစာထ,ထၿပီး ေျဖာင့္စက္နဲ႔ ေသေသခ်ာခ်ာ ဆြဲဆန္႔ထားခဲ့ရတဲ့ ငါ့ဆံပင္ေလးေတြေတာ့ ကားေတြကေန ေလဟပ္သြားလို႔ နည္းနည္းပြ သြားေလာက္ၿပီ ထင္တယ္။ မသိမသာနဲ႔ အသာေလး ျပန္သပ္ေပးဦးမွ၊ ႏို႔မို႔ဆို စတိုင္(လ္)ပ်က္တယ္။

ဒီဆံပင္ကလည္း ေနာက္တစ္လေလာက္ဆို ပံုေျပာင္းဖို႔ေတာ့သင့္ေနၿပီ။ ငါ့မွာေတာ့ေလ.. လြန္ခဲ့တဲ့ ေလး၊ ငါး၊ ေျခာက္လေလာက္တုန္းကဆို ႏွစ္လေလာက္မုန္႔အငတ္ခံၿပီးစုထားတဲ့ ႐ွိစုမဲ့စုပိုက္ဆံေလးနဲ႔ ဆိုင္မွာသြားၿပီး ေတာ့ ေျဖာင့္ထားလိုက္ရတာ။ ေဟာ... အခုက်ေတာ့ ၾကည့္ဦး၊ မိန္းကေလးတိုင္းလိုလို သူတို႔ရဲ႕ဆံပင္ေတြကို ျပန္ေကာက္ကုန္ၾကၿပီ။ အဲ့ဒီေတာ့ ငါလည္းငါ့ဆံပင္ေတြကို ေကာက္ဖို႔ပိုက္ဆံစုဦးမွပါ။ ႏို႔မို႔ဆို  ဆံပင္္ေကာက္ ေကာက္စတိုင္(လ္)ေတြ ျပန္ေခတ္စားလာေနတဲ့ အခုလိုအခ်ိန္မ်ိဳးမွာ သူမ်ားလုပ္သလို ကိုယ္ကလိုက္ မလုပ္ ႏိုင္ရင္ အရမ္းဖီး(လ္)ငုပ္တယ္။ မုန္႔အငတ္ခံရတာက ျပႆနာမ႐ွိဘူး။

ဟယ္ေတာ့... ကားမွတ္တိုင္မွာကလည္း လူေတြမနည္းပါလား၊ ေသခ်င္လိုက္တာေနာ္။ ညည္းေန႐ံုနဲ႔လဲ မၿပီး ေသးပါဘူး၊ ငါစီးရမယ့္ ကားကို႐ွာဦးမွပါပဲ။ အဲ့... ဟိုဘက္နား သြား႐ွာမွ။ ဟယ္... ၾကည့္စမ္း ဟိုမွာ အခုေလး တင္ထြက္သြားတာ ငါစီးရမယ့္ ဘတ္(စ္)ကားမွတ္လား။ ဒုကၡပါပဲဟယ္၊ ေနာက္တစ္စီး ေစာင့္ရဦးမယ္။

တကယ္လို႔ အိမ္အျပန္ေနာက္က်ရင္ေတာ့ ဒီည ခုႏွစ္နာရီမွာလာမယ့္ ကိုရီးယားဇာတ္လမ္းတြဲကို လက္လႊတ္ ရေတာ့မွာပဲ။ ေနပါဦး..၊ ခုဘယ္ႏွစ္နာရီ ထိုးၿပီလဲ မသိဘူး။ နာရီ ၾကည့္ဦးမွပါ။ ေၾသာ္ ငါးနာရီခြဲပဲ ႐ွိေသးတယ္။ ေတာ္ေသးတာေပါ့။ ဒါဆို မီပါတယ္။ အမေလး.. အဲ့ဒီကားက အရမ္းဂြတ္ဒ္႐ွယ္တာ သိလား။ လက္လႊတ္ခံလို႔ လံုး၀မျဖစ္ဘူး။ ၿပီးေတာ့ ဒီညလာမယ့္အခန္းက႐ွယ္ပဲ။ ဇာတ္လမ္းတစ္ခုလံုးရဲ႕ အထြဋ္အထိပ္လို႔ေတာင္ ေျပာ လို႔ရတယ္။ မေန႔ညက ဇာတ္လမ္းအၿပီးမွာျပလိုက္တဲ့ ေထြလာအတိုေလးအတိုင္းဆိုရင္ ဒီညလာမယ့္ အခန္း ေတြမွာ ဟိုမယားငယ္မကို မယားႀကီးက သူ႔ေယာက်္ားနဲ႔ ခ်ိန္းေတြ႔ေနတုန္း ပက္ပင္းမိေအာင္ဖမ္းၿပီး ပါး႐ွစ္စိပ္ ကြဲေအာင္ ႐ိုက္ေတာ့မွာ။ ေကာင္းတယ္၊ အဲ့သလိုခ်မွ အဲ့ဒီအငယ္မ မွတ္မွာ။ ခိုးစရာ႐ွားလို႔ သူမ်ားေယာက်္ား ကိုမွ အမိဖမ္းရသလားေနာ္။ ကိုရီးယားမေတြမ်ား ႐ုပ္ကေလးေတြက သနားကမားနဲ႔ သူမ်ားေယာက်္ားခိုးတာ အင္မတန္ ၀ါသနာပါပံုရတယ္။ လာလိုက္ရင္ ဆယ္ကားမွာ ကိုးကားက သူမ်ားတကာေယာက်္ားကို ၾကာကူ လီ႐ိုက္တဲ့ ကားေတြခ်ည္းပဲ...ဟြန္း။

အင္း... ေနာက္ကားေစာင့္ရမယ့္အတူတူ မထူးေတာ့ပါဘူး။ မွတ္တိုင္ဟိုဘက္အစြန္းမွာ႐ွိတဲ့ ေနရာေလးကေန ၿပီးေတာ့ပဲ သြားေစာင့္ေနလိုက္ေတာ့မယ္။ ေျပာရမယ္ဆို ဒီနားက လူနည္းနည္း ႐ႈပ္တယ္။ ေတာ္ၾကာက်ရင္ လူ႐ႈပ္႐ႈပ္ေတြၾကားမွာ ရပ္ေနလို႔ ငါ့အလွအပေတြကို လူေတြ သတိမထားမိပဲ ျဖစ္ေနဦးမယ္။ သြားမွ..သြားမွ။

ဟုတ္ၿပီ...၊ ဒီနားေလးက လူနည္းနည္း ႐ွင္းတယ္။ ဒီနားမွာပဲ ႐ိႈးစမိုးေလးနဲ႔ ရပ္မွ။ ဟယ္...ငါ့ေဘးနားက ဒီ ေခါင္းေလွ်ာ္ရည္ေၾကာ္ျငာပိုစတာက လူေျပာင္းသြားျပန္ၿပီလား။ ၿပီးခဲ့တဲ့ လတုန္းက “ခြန္ဆာ၀င့္ေက်ာ္”ပံုေလး နဲ႔ပါ။ အခုေတာ့ ၾကည့္စမ္း၊ “ယြန္းအီတလီလြင္မိုး” ပံုနဲ႔ ျဖစ္သြားျပန္ၿပီ။ ေတာ္ေတာ္ ပိုက္ဆံေပါတဲ့ ကုမၸဏီပဲ ထင္ပါရဲ႕ဟယ္။ ေၾကာ္ျငာမ်ား တစ္လတစ္ခါ လူေျပာင္းေနေတာ့တာပဲ။ သူတို႔ေတြမ်ား ခ်မ္းသာလိုက္ၾကတာ။ ငါတို႔က်ေတာ့လည္း တစ္လမွ ကုိးေသာင္းေလာက္ပဲရတာကို ဟန္မပ်က္ေလး သံုးေနရတာ။ ဟြန္း... သိပ္ကို မနာလိုျဖစ္စရာ ေကာင္းတယ္။

ဘတ္စ္ကားေစာင့္ရင္ ဖုန္းခဏဖြင့္ၿပီး အြန္လိုင္းတက္ရင္ ေကာင္းမလား။ ေဖ့စ္ဘြတ္ခ္ ခဏ၀င္ၾကည့္ရင္ အ ပ်င္းေျပမယ္နဲ႔တူတယ္။ အို... မျဖစ္ေသးပါဘူးေလ။ ကားလြတ္သြားဦးမယ္။ ၿပီးေတာ့ ဖုန္းေဘလ္လည္း ကုန္ သြားလိမ့္မယ္။ ဒီေန႔တစ္ေန႔လံုး ႐ံုးက ကြန္ပ်ဴတာနဲ႔ ခိုးသံုးခဲ့တာပဲ။ ေတာ္ေရာေပါ့။

အင္း... ေတာ္ေရာေပါ့လို႔ စိတ္ေျဖရေပမယ့္ အဲ့ဒီေဖ့စ္ဘြတ္ခ္ကို သိပ္စြဲလန္းရတာပဲ။ ငါစြဲလန္းရတာကေတာ့ တစ္ျခားေၾကာင့္ မဟုတ္ပါဘူး။ ငါ့ရဲ႕ အလွအပေတြကို ဓာတ္ပံုလွလွေလးေတြ႐ိုက္ၿပီး သူမ်ားေတြကို မသိမ သာေလး ႂကြားခြင့္ရလို႔ပဲ။ အံမယ္... ဓာတ္ပံုတင္တာ ဘာ႐ွက္စရာလိုလဲ။ ကိုယ္က မဟုတ္တ႐ုတ္၀တ္စားၿပီး တင္တာမွ မဟုတ္တာ။ ဒီလိုပဲ သူသူကိုယ္ကိုယ္ ဓာတ္ပံုေတြ တင္ေနၾကတာပဲဥစၥာ။

ဒါေပမယ့္လည္း တခ်ိဳ႕ေကာင္မေတြက လြန္လြန္းပါတယ္။ ၀တ္တာစားတာေတြက လန္ပ်ံထြက္ေနၾကတာပဲ။ ၿပီးေတာ့ ဓာတ္ပံုေတြကို ေဟာတစ္ပံု၊ ေဟာတစ္ပံု တင္ၾကတာ။ ေနာက္ၿပီး တခ်ိဳ႕ေတြဆို ဘာေလး၀ယ္လာ တယ္၊ ညာေလး၀ယ္လာတယ္၊ ဘာခ်က္စားတယ္၊ ညာခ်က္စားတယ္၊ ဘယ္မွာ သြားစားတယ္၊ စားၾကပါဦး လား၊  ဘယ္ကိုသြားေတာ့မယ္၊ ဘယ္ကိုေရာက္တုန္းက၊ နာမည္ႀကီးဘယ္သူနဲ႔ေတြ႔ခဲ့တယ္၊ ဘာညာနဲ႔ေတာင္ ဓာတ္ပံုေတြတင္ၿပီး မသိမသာ ႂကြားၾကေသးတဲ့ဟာ။ ႂကြားခ်က္က 9ေလာက္႐ွိလို႔ တစ္ခါတစ္ခါ ၾကည့္ရတာ သိပ္စိတ္ျမင္ကတ္တာပဲ။ ဒါေပမယ့္လည္း ငါနဲ႔ကသူငယ္ခ်င္းေတြဆိုေတာ့ အားနာပါးနာနဲ႔Likeလုပ္ေပး၊ ေကာ္ မန္႔ ေရးေပးရတာေပါ့။ အဲ့ဒီလိုမွ ငါက မလုပ္ေပးရင္ ငါတင္တဲ့ပံုေတြကုိလည္း သူတို႔က Likeေတြ၊ ေကာ္မန္႔ ေတြ ေပးၾကေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး။

အင္း... အဲ့ဒီဟာမ်ိဳးေတြနဲ႔ယွဥ္လိုက္ရင္ ႐ိုက္ထားတဲ့ အလွဓာတ္ပံုေလးေတြကိုပဲ ႏွစ္ရက္တစ္ခါေလာက္တင္ ၿပီး ႀကိဳက္တဲ့ statusေလးေတြ႐ွယ္ေနတဲ့ငါက သူတို႔ထက္ အမ်ားႀကီးေတာ္ပါေသးတယ္။ ဒီၾကားထဲမွာ ေဖ့စ္ ဘြတ္ခ္ေပၚက စာေရးဆရာေယာင္ေယာင္၊ ႏိုင္ငံေရးသမားေယာင္ေယာင္၊ ေဗာ္လြန္တီယာေယာင္ေယာင္၊ စ လယ္ဗ်စ္တီေယာင္ေယာင္ေတြက တစ္ေမွာင့္။ ေဖ့စ္ဘြတ္ခ္ေပၚမွာေတာ့ သူတို႔ဟာနဲ႔ သူတို႔ ဟုတ္ေနၾကတာ ပဲ။ ၿပီးေတာ့ တစ္ခုခုဆို ေဖ့စ္ဘြတ္ခ္ေပၚမွာ လက္သီးလက္ေမာင္းတန္းၿပီး သတၱိ႐ွိၾကတာ၊ ေသြးရဲၾကတာေတြ က “ထြန္းဂိန္ဗရာဘို” ဆိုထားတဲ့ သီခ်င္းေဟာင္းတစ္ပုဒ္ရဲ႕ ေခါင္းစဥ္တစ္ခုအတိုင္းပဲ။ ဘာသီခ်င္း ျဖစ္ရမွာ တုန္း၊ “ႏွစ္ေယာက္မ႐ွိဘူး” ဆိုတဲ့ သီခ်င္းေပါ့။ ဟြန္း... သူတို႔ေတြကို ျမင္ရတာ အုန္းသိပ္စားတယ္..တကယ္။

ဟယ္ေတာ့... မုန္႔ဟင္းခါးန႔ံေလးက ေမႊးေနတာပဲ၊ စားခ်င္လိုက္တာေနာ္။ ဒါေပမယ့္ ငါ့အိတ္ထဲမွာ ေရသိပ္မ လွ်ံေတာ့ဘူး။ လကုန္ဖို႔ကလည္း တစ္ပတ္ေလာက္ လိုေသးတယ္ဆိုေတာ့ ေခၽြတာမွပါ။ တစ္လတစ္လ ကုမၸ ဏီကရတဲ့ လစာကိုးေသာင္းကလည္း လမ္းစရိတ္၊ ဖုန္းဖိုး၊ မုန္႔ဖိုး၊ အ၀တ္အစားဖိုးနဲ႔ လမကုန္ခင္ ေျပာင္ခ်င္ ေနၿပီ။ အိမ္ကေနျပန္ၿပီး ေတာင္းရင္လည္း “ကိုယ္ရတဲ့လစာေတြကို အိမ္ျပန္မေပးပဲ တစ္ေယာက္တည္း သံုး ေနတာေတာင္ ညည္းက မေလာက္ငႏိုင္ေသးဘူးလား” ဆိုၿပီး မားသားႀကီးက ပြမ္ေနဦးမွာ။ စားလို႔မျဖစ္ေသး ပါဘူး။ အိမ္က်မွပဲ ထမင္းကို အျပတ္ႀကိတ္ပစ္လိုက္ေတာ့မယ္။ အံမေလး... ေတြးရင္းနဲ႔ ဗိုက္ေတာင္ ပိုဆာ လာသလိုပဲဟယ္။ ေနစမ္းပါဦး၊ အနံ႔လာတဲ့ေနရာကို ခန္႔မွန္းၾကည့္ရရင္ ဒီမုန္႔ဟင္းခါးဆိုင္ဟာ ငါ့ေနာက္ေက်ာ ဘက္ မ်က္ေစာင္းထိုးေနရာကမ်ားလား မသိဘူး။ အနံ႔ရတာ ေတာ္ေတာ္စားေကာင္းမယ့္ပံုပါပဲလား။ တစ္ခ်က္ ေလာက္ေတာ့ လွည့္ၾကည့္ၿပီး ဆိုင္ကို မွတ္ထားဦးမွ။ လစာထုတ္ရင္ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ အတူတူ လာအုပ္ဖို႔။

ၾကည့္စမ္း... မုန္႔ဟင္းခါးသည္မက ငါ့ကို ျပဴးၿပဲၿပီး ၾကည့္ေနပါလား။ ဘယ္အခ်ိန္ကတည္းက ႐ိႈးေနတာလဲ မ သိဘူး။ ၾကည့္ေနလိုက္တာမ်ား မ်က္လံုးေတာင္ ကၽြတ္က်ေတာ့မယ္။ ဟင္း... ဧကႏ ၱေတာ့ ငါ့ကို မနာလိုလို႔ပဲ ျဖစ္မွာ။ ဟြန္း... လမ္းေဘးေစ်းသည္ကမ်ား ငါ့ကို လာယွဥ္ေနခ်င္ေသးတယ္ ထင္တယ္။ ေမာသြားမွာေပါ့။ မ ျဖစ္ေသးပါဘူးေလ။ မသိသလိုပံုစံမ်ိဳးနဲ႔ မ်က္ႏွာလႊဲလိုက္မွပါ။ သူနဲ႔ ၿပိဳင္ရေအာင္လို႔ ကလပ္စ္ျခင္းက တူတာမွ မဟုတ္တာ။ ငါက အြန္သယ္အဲလီဖန္႔ပဲ၊ စင္ေပၚကပဲ။ ဟုတ္တယ္ေလ... သူက လမ္းေဘးေစ်းသည္၊ ငါက အ ေ၀းသင္နဲ႔ ေက်ာင္းၿပီးထားတဲ့ ပညာတတ္။ ၿပီးေတာ့ အလုပ္ကလည္း နာမည္႐ွိတဲ့ ကုမၸဏီက စာေရးမပဲဟာ။

ေအာင္မာ ဟိုဘက္နားက အေကာင္ႏွစ္ေကာင္က ငါ့ကိုၾကည့္ၿပီး ပက်ိပက်ိနဲ႔ ဘာေတြ တီးတိုးသဖန္းပိုးေနၾက သလဲ မသိဘူး။ ဒင္းတို႔ပါးစပ္ေတြက လႈပ္စိ လႈပ္စိနဲ႔။ မ်က္ႏွာေၾကာကို နည္းနည္းတင္းထားဦးမွ။ ဟြန္း... ၾကည့္ပါလား၊ ႐ုပ္ေတြကိုက ေဘာင္းဘီက်ပ္က်ပ္ေတြ၀တ္ၿပီး၊ ေအာလ္စတားဖိနပ္ေတြနဲ႔။ ဆံပင္ေတြကလည္း အီမိုေကေတြနဲ႔။ အဲ့ဒီအီမိုေကေတြမ်ား သိပ္မ်က္စိေနာက္တာပဲ။ ဆံပင္ဖုတ္သိုက္ႀကီးကို မ်က္ႏွာေ႐ွ႕တစ္ျခမ္း အုပ္ထားၾကတာ သူတို႔ေတြ မအိုက္ၾကဘူးလားမသိဘူး။ ဟင္း... သူတို႔ကိုယ္သူတို႔ ဘာေတြမ်ား မွတ္ေနၾက သလဲ မသိဘူး။ ျမင္တာနဲ႔တင္ သိသာပါတယ္။ ႐ုပ္ေတြကိုက မိဘလုပ္စာထိုင္စားၿပီး ေပါ့ေပါ့ေန ေပါ့ေပါ့စား ေဘာ္ေၾကာ့ေတြမွန္း။ လက္မွာလည္း ဘာကြင္းေတြ ၀တ္ထားမွန္းမသိဘူး။ အလကား အေပအေတ၊ လမ္းသ ရဲ ေတေလဂ်ပိုးေတြ။ လက္ေၾကာ တင္းမယ့္ေကာင္ေတြ၊ သစၥာ႐ွိမယ့္ေကာင္ေတြမဟုတ္ဘူး။ ဒါမ်ိဳးေတြေတာ့ ငါက အထင္မႀကီးပါဘူး။

ေခတ္မိန္းကေလးဆိုေပမယ့္ ဘ၀အတြက္ေတာ့ အမ်ားႀကီး စဥ္းစားတတ္ေသးတယ္။ အဲ့ဒီလိုေကာင္ေတြမ်ား ငါက စိတ္ကူးထဲေတာင္ မထည့္ဘူးမွတ္။ သူတို႔ထက္စာရင္ သူတို႔ရဲ႕ေဘးဘက္က တစ္ေယာက္ကမွ ၾကည့္ရ တာ အဆင္ေျပေသးတယ္။ ၾကည့္ေလ...၊ ႐ွပ္အက်ႌအျဖဴ၊ ေယာပုဆိုးအနက္ေရာင္ အဆင္ႏုပ္ႏုပ္ေလးေတြနဲ႔ မ်ား ဘယ္ေလာက္ေတာင္ တည္ၿငိမ္လိုက္သလဲ။ ျမင္လိုက္ရတာနဲ႔တင္ တည္ၾကည္ခန္႔ျငားၿပီး အားကိုးလိုက္ ခ်င္စရာ။ ဟယ္.. ငါဘာေတြ ေလွ်ာက္ေတြးေနမိပါလိမ့္။ စကၤာပူမွာ စားပြဲထိုးသြားလုပ္ေနတဲ့ ငါ့ခ်စ္ခ်စ္နဲ႔ေတာ့ သူ႔ကို မလဲႏိုင္ေပါင္။ ေနာက္ႏွစ္ ငါ့ခ်စ္ခ်စ္ျပန္လာရင္ သူနဲ႔ မဂၤလာေဆာင္ရမယ္။ လက္ထပ္ၿပီးရင္ေတာ့ေလ.. ေယာက်္ားအားကိုးနဲ႔ ဒီ့ထက္ပိုၿပီး လန္းသြားေအာင္ ၀တ္ပစ္၊ စားပစ္လိုက္ဦးမွာ...ဟိဟိ။

ေဟာ... ဟိုမွာ ငါတို႔ ရန္ကင္းဘက္ကိုသြားမယ့္ ဘတ္စ္ကားေတာင္ လာေနၿပီ။ ဒီတစ္ခါေတာ့ ခုနကလို မ က်န္ခဲ့ရေအာင္ အျမန္ေျပးတက္မွ။

~~~@~~~

အင္း... ဒီပံုအတိုင္းဆိုရင္ ည႐ွစ္နာရီေလာက္မွ ငါ့မုန္႔ဟင္းခါးေတြ ျပတ္မယ္ထင္တယ္။ ဒီ့ထက္ေစာေစာ ကုန္ပါေစဟယ္။ အဲ့ဒါမွ ငါအိမ္ကို ေစာေစာျပန္ရမွာ။ အေမက ေနသိပ္ေကာင္းတာ မဟုတ္ဘူး။ အိမ္ျပန္ရင္ အေမ့အတြက္ ဘာ၀ယ္သြားရင္ ေကာင္းမလဲ။ ညီမေလးနဲ႔ အေဖ့အတြက္ကေရာ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အားလံုးစား လို႔ရမယ့္ဟာ တစ္ခုခု၀ယ္သြားရမယ္။ ေတာ္ၾကာ တစ္ေယာက္ တစ္မ်ိဳးနဲ႔ ပိုက္ဆံအပို ကုန္ေနမွာစိုးလို႔။ ဟုတ္ တယ္။ ညီမေလးက ေနာက္ႏွစ္ဆို ဆယ္တန္းတက္ရေတာ့မွာမို႔ သူ႔ေက်ာင္းစရိတ္၊ က်ဴ႐ွင္စရိတ္ေတြအတြက္ ငါပိုက္ဆံ ႀကိဳစုထားရမယ္။ ႏို႔မို႔ဆို ငါ့ညီမေလး သူမ်ားေတြၾကား မ်က္ႏွာငယ္ေနရ႐ွာမွာ။

အေဖနဲ႔အေမလည္း အသက္ႀကီးၿပီ။ အေမဆို ငါတို႔ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္ကို ေနပူမေ႐ွာင္ မိုး႐ြာမေ႐ွာင္ လုပ္ ေႂကြးခဲ့ရလို႔ ခုဆို တေ႐ွာင္ေ႐ွာင္နဲ႔။ ေတာ္ေသးတယ္... အေဖက က်န္းမာေရးေကာင္းၿပီး ငါေစ်းထြက္ႏိုင္ဖို႔ အိမ္ကကိစၥေတြ လုပ္ေပးေနႏိုင္ေသးလို႔။ သားေယာက်္ားေလးမ႐ွိလို႔ အေဖနဲ႔အေမက ငါ့ကုိပဲ အားကိုးေနၾက ရတာ ၾကာလာေတာ့ အားနာလာၾကတယ္နဲ႔တူပါရဲ႕။ အိမ္မွာဆို ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သမီးႀကီးသေဘာ ဆိုတာခ်ည္း ပဲ။ ဒါေပမဲ့လည္း ငါကေတာ့ မိဘေတြေက်းဇူးကို ေစာေစာစီးစီး တတ္ႏိုင္သေလာက္ဆပ္ခြင့္ရလို႔ ၀မ္းသာမိပါ ရဲ႕။ ေယာက်္ားေတြနဲ႔ ရင္ေပါင္တန္းၿပီး ရန္ကုန္ၿမိဳ႕လယ္ေခါင္မွာ မုန္႔ဟင္းခါးကို ဆိုင္းထမ္းနဲ႔ေရာင္းစားေနရေပ မယ့္ အဲ့ဒီလိုေတြးလိုက္တိုင္း ငါ့အေမာေတြ ေပ်ာက္ေပ်ာက္သြားရတာ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ငါ့ဘ၀က ငါ့ညီမေလးနဲ႔ အေဖတို႔ အေမတို႔အတြက္ပဲ ျဖစ္ေစရမယ္။ ငါဒီ့ထက္ပိုၿပီး ႀကိဳးစားရမယ္။

ဟင္... ငါအေတြးလြန္ေနတာနဲ႔ ဟင္းရည္အိုးေအာက္က မီးဖိုမွာ မီးနည္းေနတာ သတိမထားမိလိုက္ပါလား။ မျဖစ္ပါဘူး။ မီးေသြး နည္းနည္းထည့္ၿပီး ယပ္ေလးဘာေလး ခတ္ေပးဦးမွပါ။ ေတာ္ၾကာ ဟင္းရည္ေတြ ေအး သြားကုန္ရင္ ခက္မယ္။ မုန္႔ဟင္းခါးဆိုတာ ဟင္းရည္ပူပူေလးနဲ႔မွ။ ေအးစက္စက္နဲ႔ဆို သူမ်ားမျပာနဲ႔ ကိုယ္တိုင္ ေတာင္ မစားခ်င္ဘူး။ “ဘာပဲလုပ္လုပ္ ကိုယ္ခ်င္းစာတရားနဲ႔လုပ္” ဆိုတဲ့ အေဖ့စကားအတိုင္း ဟင္းရည္ေလး အပူမေလွ်ာ့သြားေအာင္ လုပ္ဦးမွ။

ေဟာ... ဟိုနားက ေခါင္းေလွ်ာ္ရည္ေၾကာ္ျငာဘုတ္နားမွာရပ္ေနတဲ့ နက္ျပာေရာင္ကုမၸဏီ၀တ္စံုနဲ႔ ညီမလွလွ ေလး ဘတ္စ္ကားေပၚ ေျပးတက္သြားပါလား။ ျဖည္းျဖည္းသြားပါလား ညီမေလးရယ္။ ကားက မွတ္တိုင္မွာ ရပ္ဦးမွာပါ။ ဟုတ္တယ္။ ေတာ္ၾကာက်ရင္ ညီမေလးရဲ႕ အလွေတြ ပ်က္ကုန္မွာ စိုးရတယ္။

တကယ္ေျပာတာ...။ အဲ့ဒီညီမေလးက လွတယ္။ နက္ျပာေရာင္ ကုမၸဏီ၀တ္စံုေလးနဲ႔ သူ႔အသားျဖဴျဖဴေလး နဲ႔က သိပ္လိုက္တာပဲ။ ဆံပင္ေလးေတြကလည္း ေက်ာလည္ေလာက္႐ွည္ၿပီး ေျဖာင့္ေျဖာင့္ စင္းစင္းေလးေတြ။ အရပ္ေလးကလည္း ခပ္ျမင့္ျမင့္နဲ႔။ ၾကည့္ရတာ ပိုက္ဆံ႐ွိမယ့္ပံု၊ ပညာေတြ တတ္မယ့္ပံု၊ သေဘာေကာင္းမယ့္ ပံုပါပဲ။ ေစာေစာက ငါၾကည့္ေနတာကို ျမင္သြားေတာ့ ၿပံဳးေတာင္ ျပလိုက္ေသးသလားလို႔။

ေၾသာ္... သူမ်ားေတြက်ေတာ့ ကံေကာင္းလိုက္တာေနာ္။ ကံေကာင္းၾကပါေစေလ။ အဲ့ဒီလိုေလးေတြျမင္ရရင္ သူတို႔လို ငါက မခ်မ္းသာေပမယ့္၊ မလွေပမယ့္ ျမင္ရေတြ႔ရတာ တကယ္ပဲ စိတ္ခ်မ္းသာမိပါရဲ႕။

အလို... မွတ္တိုင္နားမွာ ေယာပုဆိုးအနက္၊ ႐ွပ္အက်ႌအျဖဴနဲ႔ရပ္ေနတာ ဘယ္သူလဲလို႔။ လတ္စသတ္ေတာ့ ငါတို႔ရပ္ကြက္ထဲက ပြဲစားေဒၚစိန္တင့္ႀကီးနဲ႔ ဘာလိုလိုျဖစ္ေနတဲ့ အေကာင္ပါလား။ ဒင္း ဘယ္သြားမလို႔ပါလိမ့္၊ ဧကႏ ၱေတာ့ ေဒၚစိန္တင့္ႀကီးဆီက ဘယ္ေလာက္ခ်ဴခဲ့ၿပီလည္း မသိဘူး။ အခုေခတ္မွာ တခ်ိဳ႕ေယာက်္ားေလး ေတြမ်ား သိပ္ခက္တာပဲ။ ကိုယ့္အေမ အ႐ြယ္ေလာက္႐ွိတဲ့ မုဆိုးမႀကီးကို ၾကာကူလီ႐ိုက္ၿပီး ခ်ဴစားတတ္ၾက တာ။ ဒင္း႐ုပ္နဲ႔ အေၾကာင္းမသိတဲ့သူဆိုရင္ ယံုခ်င္စရာေတာင္မေကာင္းဘူး။ ၾကည့္ပါလား၊ ႐ုပ္ၾကည့္ေတာ့ တည္တည္ၾကည္ၾကည္လိုလို ဘာလိုလိုနဲ႔။ အလကား ႐ုပ္ကေလးဗန္းျပၿပီး ခ်ဴစားတတ္တဲ့ ေယာက်္ားပိုင္းလံုး ေကာင္။ အဲ့ဒီလိုေယာက်္ားေတြမ်ား သိပ္႐ြံစရာ ေကာင္းတာပဲ။

ေဟာ... အစ္မတို႔ ဘာေၾကာ္နဲ႔စားၾကမလဲ။ ဘူးသီးေၾကာ္နဲ႔လား။ ဘယ္ႏွစ္ပြဲလည္း။ ေၾသာ္... သံုးပြဲလား။ တစ္ ပြဲက ညႇပ္နဲ႔ေနာ္... ဟုတ္လား။ ဟုတ္ကဲ့... ရမယ္ အစ္မ၊ ခဏေလးေနာ္။

အင္း... ဒီအစ္မေတြ စားၿပီးသြားရင္... ဆိုင္မွာ လူပါးတုန္း ဟိုဘက္နားမွာ ေရာင္းေနတဲ့ ပန္းသီးသည္ဆီက ပန္းသီးေလး ႏွစ္လံုး၊ သံုးလံုးေလာက္ေတာ့ အေမနဲ႔အေဖ့အတြက္ သြား၀ယ္ထားဦးမွပါ။ ေတာ္ၾကာ ဆိုင္သိမ္း သြားရင္ ခက္မယ္။ ပန္းသီးသြား၀ယ္တုန္း ဆိုင္ကိုခဏၾကည့္ထားေပးဖို႔ ေဘးဆိုင္က ၀က္သားတုတ္ထိုးသည္ ဦးေက်ာ္ႀကီးကို ေျပာထားရဦးမယ္...။      ။

~~~@~~~

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

၂၀၁၃၊ ၾသဂုတ္လ ေလာက္တုန္းက ေရႊေဒါင္းေတာင္ အြန္လိုင္းမဂဇင္းမွာ ေရးခဲ့တဲ့ ၀တၳဳတိုေလးပါ။ ဖတ္ဖူးသားမိတ္ေဆြေတြ ရွိတာသိေပမယ့္လည္း ဘေလာ့ဂ္မွာ ျပန္သိမ္းထားခ်င္လို႔ပါဗ်ာ။

ေအာက္က မူရင္းတင္ထားတဲ့ လင့္ခ္ေလးပါဗ်ာ။။ 

http://www.shwedaungtaung.com/short-story/156-2013-08-10-13-44-24.html

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

ခ်စ္ျခင္းအားျဖင့္...

ဏီလင္းညိဳ

(တစ္ဖက္သတ္...)