အသံမ်ားႏွင့္....

မိုးအကုန္ေဆာင္းအကူး တစ္ခုေသာေန႔စြဲတြင္ ခရီးတိုေလးတစ္ခု ကၽြန္ေတာ္ထြက္ ျဖစ္ခဲ့သည္။ရန္ကုန္- ျပည္ အေ၀းေျပးကားလမ္းမႀကီးေပၚမွ ေတာၿမိဳ႕ေလးတစ္ၿမိဳ႕ဆီသို႔သာ ျဖစ္၏။ ထိုၿမိဳ႕ေလး႐ွိ ကၽြန္ေတာ္တည္းခိုေသာ ေဆြမ်ိဳးမ်ား၏အိမ္မွာ ကားလမ္းမႀကီး၏နံ ေဘးတြင္႐ွိသည္။ အိမ္ၿခံ၀င္းအေ႐ွ႕မွ ေျခလွမ္းႏွစ္ဆယ္စာေလာက္ ေလွ်ာက္လွ်င္ပင္ ကားလမ္းမႀကီးေပၚသို႔ ေရာက္ႏိုင္၏။

         ထိုကားလမ္းမႀကီးကို ေက်ာ္လြန္ကာ အနည္းငယ္ လမ္းေလွ်ာက္မိလွ်င္ေတာ့ ကား လမ္းမႀကီးႏွင့္ အၿပိဳင္သဖြယ္တည္႐ွိေနေသာ မီးရထားလမ္းတစ္ခုကို ေတြ႔ႏိုင္သည္။ ထိုမီးရ ထားလမ္းေလး၏နံေဘးတြင္ ခပ္အိုအို ဘူတာ႐ံုေလးတစ္႐ံုက မႈန္ကုပ္ကုပ္ႏိုင္စြာျဖင့္ တည္ ႐ွိေနခဲ့၏။

        ကၽြန္ေတာ္တည္းခိုေသာအိမ္ေ႐ွ႕႐ွိ ခံုတန္းလ်ားေလးဆီမွ လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္လွ်င္ ကား လမ္းမ၏ ဟိုဘက္တစ္ျခမ္းဆီက မီးရထားဘူတာ႐ံုေလးကို (မ်က္ႏွာျခင္းဆိုင္အေနအထား မို႔) အၿမဲလိုလို ေတြ႔ေနရတတ္ပါသည္။ ဘာရယ္မဟုတ္ပဲ အၿမဲလိုလိုျမင္ေတြ႔ေနခဲ့ရေသာအ ခါ ကၽြန္ေတာ့္အာ႐ံုထဲတြင္ ထိုဘူတာ႐ံုေလးႏွင့္ပတ္သတ္ေနခဲ့ေသာ ေမးခြန္းတခ်ိဳ႕က မသိ မသာ ကပ္ၿငိလာခဲ့ရေလေတာ့၏။

~~~@~~~

     သန္းေခါင္ယံလြန္ခါစ, ညတစ္ညတြင္ ထိုဘူတာ႐ံုေလး႐ွိရာဆီသို႔ တိတ္တဆိတ္ ဆန္စြာျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ေရာက္႐ွိသြားခဲ့သည္။ ဘူတာ႐ံုအမိုး တံစက္ၿမိတ္ေအာက္သို႔ ကၽြန္ ေတာ္၀င္လိုက္ေသာအခါ ႏွင္းမႈန္စ,မ်ားၾကားတြင္ ငိုက္ျမည္းေနခဲ့ဟန္႐ွိေသာ ဘူတာ႐ံုေလး ဆီမွ...

        “ေကာင္းေသာအခ်ိန္အခါပါ ေကာင္ေလးေရ႕”.. ဟူေသာ ႏႈတ္ဆက္လိုက္သံက ေႏြး ေထြးစြာ ထြက္ေပၚလာ၏။ ထိုအသံေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲ မခံခ်င္မိသလိုလို ျဖစ္သြား ရသည္။ တကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အသက္အ႐ြယ္သည္‘ေကာင္ေလး’...ဟု ေခၚခံရမည့္ အ႐ြယ္ မဟုတ္ေတာ့ပါ။

လူလတ္ပိုင္းဘ၀သို႔ပင္ စတင္ခ်ဥ္း နင္း၀င္ေရာက္စ,ျပဳေနခဲ့ရၿပီမို႔သာတည္း။

       “ကၽြန္ေတာ့္အ႐ြယ္က ေကာင္ေလးလို႔ ခင္ဗ်ားေခၚရမယ့္အ႐ြယ္မဟုတ္ေတာ့ဘူး ထင္ ပါတယ္”...

         အစာမေၾကသည့္ အရိပ္အေယာင္မ်ား ျပည့္သိပ္ေပ်ာ္၀င္ေနခဲ့ေသာေလသံျဖင့္ ကၽြန္ ေတာ့္ရဲ႕တုန္႔ျပန္လိုက္သံက ခပ္ဆတ္ဆတ္ျဖစ္ေနခဲ့မွန္း ဘာသာျပန္သတိထားမိလိုက္၏။ သို႔ေသာ္ ဘူတာ႐ံုေလးက နားလည္ခြင့္လႊတ္တတ္ေသာ ေလသံျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္ကိုတုန္႔ျပန္ ေျပာသည္။

        “ငါ့ရဲ႕ရပ္တည္မႈနဲ႔ျဖစ္တည္မႈက မင္းရဲ႕လက္႐ွိအသက္အ႐ြယ္ထက္ အမ်ားႀကီးပိုေစာ ခဲ့လို႔ မင္းကိုငါက ေကာင္ေလး...လို႔ေခၚမိတာ စိတ္မဆိုးပါနဲ႔ကြာ။ ဥပမာ.. မိဘေတြက သား သမီးေတြရဲ႕အသက္ ဘယ္ေလာက္ပဲႀကီးႀကီး၊ အ႐ြယ္ဘယ္ေလာက္ပဲရရ သူတို႔မ်က္စိထဲ မွာ ‘ကေလး’လို႔ ထင္ျမင္ေနတတ္ၾကသလိုမ်ိဳးေပါ့ကြာ”

         “ထားလိုက္ပါေတာ့ဗ်ာ။ ဒါဆိုလည္း ရပါတယ္”...

         အေၾကာင္းအက်ိဳး ဆီေလွ်ာ္ညီညြတ္ေနခဲ့ေသာစကားမို႔ ကၽြန္ေတာ္ေၾကေအးလိုက္ ေတာ့ ဘူတာ႐ံုေလးက ခပ္သဲ့သဲ့ၿပံဳးရင္း....

       “ေကာင္းတယ္၊ ဘာမွမျဖစ္ေလာက္တဲ့၊ မႀကီးက်ယ္တဲ့ကိစၥေတြကို ‘ဇာ’မခ်ဲ႕တတ္တာ ေကာင္းတယ္။ ဒါနဲ႔ေနပါဦး...၊ ညႀကီးအခ်ိန္မေတာ္ မင္းကဒီကို ဘာလာလုပ္တာတုန္းကြ”

         “ကၽြန္ေတာ္မွာ ခင္ဗ်ားကိုေမးစရာ ေမးခြန္းတခ်ိဳ႕႐ွိေနခဲ့လို႔ပါ”

         “ေဟ”...

         ဘူတာ႐ံုေလးဆီမွ အာေမဋိတ္သံက ေအးစက္စက္ေဆာင္းညတြင္ ခပ္အုပ္အုပ္ျမည္ ဟည္း ထြက္ေပၚလာ၏။ ကၽြန္ေတာ္ေခါင္းၿငိမ့္ျပရင္း...

         “ဟုတ္တယ္..၊ အဲ့ဒါေၾကာင့္ ဒီအခ်ိန္ႀကီး ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္း ထြက္လာခဲ့ တာ”...

         “ဘာေတြမ်ား ေမးခ်င္ရတာလဲကြ။ ငါက အသက္ႀကီးေနၿပီဆိုေတာ့ ငါ့ရဲ႕အေတြးအ ေခၚေတြက မင္းတို႔ေခတ္စကားနဲ႔ေျပာရရင္ ဒိတ္ေအာက္ခ်င္ေအာက္ေနမွာေနာ္...။ မင္းျပန္ စဥ္းစားလိုက္ဦး”...

        “ရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေမးခ်င္တဲ့ေမးခြန္းေတြကို ခင္ဗ်ားကိုယ္တိုင္ေျဖေပးရင္ ရပါၿပီ။ အဓိက,ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ေမးခြန္းေတြအေပၚမွာထားတဲ့ ခင္ဗ်ားရဲ႕သေဘာထားေတြကို တိုက္႐ိုက္ ၾကားခ်င္လို႔ပါပဲ”...

         “အထူးအဆန္းပါလားကြ။ ကဲပါေလ... ဆိုစမ္းပါဦး”

         “ဒီလိုဗ်ာ...၊ ဒီၿမိဳ႕ေလးကို ကၽြန္ေတာ္ေရာက္ကာစကတည္းက ခင္ဗ်ားကိုၾကည့္ေနမိတယ္”...

        “ဘာျဖစ္လို႔ ငါ့ကိုအၿမဲၾကည့္ေနရတာလဲကြ။ ငါက မင္းတို႔လိုအ႐ြယ္ေတြသေဘာက် မယ့္ ေကာင္မေလးေတြလို ႐ုပ္ရည္႐ွိတာလည္းမဟုတ္...၊ လွတပတေလးလည္းမဟုတ္”

         ဘူတာ႐ံုေလး၏အသံက ရယ္သံစြက္လွ်က္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္လက္ကာျပမိရင္း...

         “အဲ့ဒီလိုသေဘာမ်ိဳး မဟုတ္ပါဘူးဗ်။ ခင္ဗ်ားကလည္းေလ”...

         “ေအးပါ၊ ငါက ေနာက္တာပါ။ ကဲ ဘာေမးမွာလဲ၊ ေမးစရာ႐ွိတာကို ျမန္ျမန္ေမး။ ည နက္နက္ႀကီး အျပင္ဘက္မွာ မင္းတစ္ေယာက္တည္းရယ္”...

      “ဟုတ္ကဲ့။ ကၽြန္ေတာ္ေမးခ်င္တာက ဒီလိုဗ်ာ။ အခုအခ်ိန္က တန္းေဆာင္တိုင္ေက်ာင္း ပိတ္ရက္ဆိုေတာ့ ခင္ဗ်ားရဲ႕အမိုးေအာက္မွာ ကေလးေတြလာလာၿပီးေဆာ့ၾကတာ ခင္ဗ်ား နားမညည္းဘူးလားလို႔ပါ”...

         “ေဟ...၊ မင္းေမးခြန္းကလည္း အဆန္းပါလား”...

       ကၽြန္ေတာ္ျပန္မေျဖ။ သိခ်င္ေနခဲ့ေသာအရာမို႔ ဘူတာ႐ံုေလးဆီကအေျဖစကားကို နား စြင့္ရင္း တိတ္တဆိတ္ ေနလိုက္မိ၏။

         “ေအးပါ။ မင္းေမးခြန္းကို ငါေျဖပါ့မယ္။ ဒါေပမယ့္ မင္းေမးခြန္းကိုငါမေျဖခင္ ငါ့ေမး ခြန္းကို မင္းအရင္ေျဖရမယ္၊ ဘယ္လိုလဲ”...

         “ဘာေမးမွာလဲဗ်”...

         “ဒီလိုကြာ၊ မင္းတို႔လိုအ႐ြယ္ေရာက္ေနတဲ့လူေတြဟာ အခုလိုအ႐ြယ္မေရာက္ခင္မွာ ‘ကေလးဘ၀’ကို မျဖတ္သန္းခဲ့ရတဲ့လူ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ေလာက္မ်ား႐ွိမလဲ”

         “ဘယ္႐ွိမလဲဗ်။ အားလံုးပဲ ကေလးဘ၀ဆိုတာကို ကိုယ္စီကိုယ္ငွ မျဖစ္မေနျဖတ္ သန္းခဲ့ၾကရမွာေပါ့”

         “ဟုတ္ၿပီ။ ဒါဆို မင္းတို႔ကေလးဘ၀တုန္းက ဆူဆူညံညံကစားခဲ့တာေတြကို အဲ့ဒီအခ်ိန္တုန္းက မင္းတို႔ ကိုယ္မင္းတို႔ နားညည္းစရာလို႔ေရာ ထင္ခဲ့မိသလား”

         “ဟင့္အင္း”

         ကၽြန္ေတာ္ေခါင္းကို ခပ္သြက္သြက္ယမ္းရင္း ျပန္ေျဖမိ၏။ ထိုအခါ ဘူတာ႐ံုေလးက ခပ္အုပ္အုပ္အသံ ျဖင့္ရယ္ေမာရင္း...

         “ကဲ... အဲ့ဒါ ငါ့ရဲ႕အေျဖပဲေကာင္ေလးရ”...

         “ဘာလဲဗ်၊ ခင္ဗ်ားအေျဖက”...

         “႐ွင္း႐ွင္းေလးပါကြာ၊ လူတိုင္းမွာ ကေလးဘ၀ဆိုတာ ႐ွိခဲ့ၾကတယ္။ ကေလးဘ၀မွာ ကေလးေတြက ကေလးပီပီကစားတာ၊ ဆူညံတာကို ငါကနားညည္းတယ္ဆိုၿပီး အျပစ္သြား ယူလို႔ျဖစ္မလားကြ။ ကေလးေတြရဲ႕ အသက္ထက္ႀကီးတဲ့ ငါတို႔ေတြက သည္းခံခြင့္လႊတ္ ရင္း ဒီလိုပဲနားလည္ေပးရမွာေပါ့။ မဟုတ္ဘူးလား”

         ေက်နပ္စြာျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ေခါင္းၿငိမ့္မိ၏။

         “ဟုတ္ပါၿပီဗ်ာ။ ဒါဆို ေနာက္တစ္ခုေလာက္ ေမးပါရေစဦး။ ညေနပိုင္းေတြဆိုရင္ ခင္ ဗ်ားနားမွာ ေကာင္ေလးေတြ၊ လူငယ္၊ လူ႐ြယ္၊ လူလတ္ပိုင္းေတြ ၀ိုင္းျခင္းခတ္ၾက၊ ပိုက္ ေက်ာ္ျခင္းခတ္ၾကရင္း ျငင္းၾကခုန္ၾကတဲ့ အသံေတြနဲ႔ ညဘက္ဆို ခင္ဗ်ားရဲ႕ပတ္၀န္းက်င္မွာ ဂစ္တာတီးၿပီး သီခ်င္းဆိုၾကတာေတြကိုေရာ ခင္ဗ်ားရဲ႕စိတ္ထဲမွာ နားညည္းတယ္လို႔ မထင္မိဘူးလား”

         “ဟင့္အင္း၊ လူငယ္ဘ၀မွာ အျပစ္ကင္းတဲ့ ေပ်ာ္႐ႊင္မႈမ်ိဳးနဲ႔ေပ်ာ္႐ႊင္တာကို ငါတို႔က နားလည္ေပးရမွာေပါ့ကြ။ အဲ့ဒါကိုသြားၿပီး ဆူပူႀကိမ္းေမာင္းျပစ္တင္မယ္ဆိုလို႔႐ွိရင္ အျပစ္မ ကင္းတဲ့ေပ်ာ္႐ႊင္မႈမ်ိဳးေတြနဲ႔ သူတို႔ေတြ ေမႊ႔ေလွ်ာ္သြားရင္ မခက္ဘူးလား”...

       ညကတျဖည္းျဖည္း တိုးလို႔နက္႐ိႈင္းလာ၏။ တံစက္ၿမိတ္အစြန္းမွ လွမ္းျမင္ေနခဲ့ရေသာ ေကာင္းကင္ျပင္တြင္ လက မျပည့္၀ေသးေသာ္လည္း ၾကယ္စင္မ်ားၿခံရံလွ်က္ ရင့္က်က္စြာ လင္းဖ်ာေနခဲ့၏။

         “ဟုတ္ပါၿပီဗ်ာ။ ေနာက္ၿပီး ေမးခ်င္ေသးတာက ရထားဆိုက္တဲ့အခ်ိန္ေတြမွာ ခရီး သည္ေတြရဲ႕ တက္သံ၊ ဆင္းသံ၊ ေစ်းသည္ေတြရဲ႕ ေအာ္သံေတြကိုေရာ ဆူတယ္လို႔ မထင္မိဘူးလား”

         “ဟင့္အင္း၊ ကိုယ့္ခရီးကိုယ္သြားၾကရင္း အမွတ္တမဲ့ထြက္လာတတ္တဲ့ အသံေတြကို နားညည္းစရာလို႔ ငါေတာ့မထင္မိပါဘူး။ ဒါနဲ႔ မင္းလမ္းေလွ်ာက္ရင္ ထြက္လာတတ္တဲ့ မင္းရဲ႕ေျခသံကိုေရာ နားညည္းစရာလို႔ မင္းမထင္မိဘူးလား”...

      ေခါင္းယမ္းရင္း ကၽြန္ေတာ္ျပန္ေျဖမိသည္။

      “ဟင့္အင္း၊ မထင္မိဘူးဗ်”...

      “ကိုယ့္ေျခသံကိုက်ေတာ့ ကိုယ္နားမညည္း၊ ကိုယ့္အသံက်ယ္ေတာ့ ကိုယ္နားမညည္း၊ သူမ်ားလုပ္ရင္မေကာင္း၊ကိုယ္လုပ္ရင္အေကာင္းထင္တတ္တာေတြဟာ စိတ္ဓာတ္ေကာင္း ေကာင္းမဖြ႔ံၿဖိဳး၊ မရင့္က်က္တဲ့သူေတြရဲ႕ လကၡဏာတစ္စိတ္တစ္ေဒသပဲကြ။ ၿပီးေတာ့ ထ မင္းတစ္လုပ္စားရဖို႔အတြက္ ႐ိုးသားစြာ စီးပြား႐ွာေနၾကတဲ့သူေတြရဲ႕အသံကိုလည္း ငါ့အေန နဲ႔ နားညည္းစရာရယ္လို႔ မသတ္မွတ္ပါဘူးကြာ”...

         “ဒါဆိုရင္... မ႐ိုးသားတဲ့နည္းနဲ႔ စီးပြား႐ွာတတ္ၾကတဲ့သူေတြရဲ႕အသံကိုေတာ့ ခင္ဗ်ား က နားညည္းစရာ လို႔သတ္မွတ္မယ္ေပါ့”

         ေသြးတိုးစမ္းသလို ကၽြန္ေတာ္ေမးမိေတာ့ ဘူတာ႐ံုေလးက ေခါင္းကိုခပ္ျဖည္းျဖည္း ယမ္းေလသည္။

         “အဲ့ဒီလိုအသံမ်ိဳးေတြကိုလည္း ငါနားမညည္းပါဘူး။ နားမညည္းတဲ့အျပင္ ဂ႐ုဏာ စိတ္နဲ႔ေတာင္မွ နားေထာင္ေပးမိေသးတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ၀မ္း၀႐ံုအျပင္ ပိုမစား ႏိုင္ၾကတဲ့ ဘ၀ကိုယ္စီနဲ႔လူအခ်င္းခ်င္းမွာ လွည့္ဖ်ားမႈေတြေၾကာင့္ သံသရာမွာ ဆင္းရဲဒုကၡ ေရာက္ၾက၊ ေတြ႔ၾကရဦးမွာပဲဆိုတာကို ေတြးမိလို႔ပါကြာ”...

         “ေၾသာ္... ဒီလိုကိုး၊ အခုလိုေျဖေပးတာ ေက်းဇူးပါပဲဗ်ာ။ ေနာက္ထပ္ေမးခ်င္တာက ရထားမလာခင္အခ်ိန္မွာ ခရီးသည္ေတြက ခင္ဗ်ားအမိုးေအာက္မွာ ရထားေစာင့္ရင္း သူတို႔ ဘ၀ေတြကို စိတ္ပ်က္ညည္းညဴၾကတဲ့ အခါမွာေရာ ခင္ဗ်ားဘယ္လိုေနလဲ”....

         “ဘယ္လိုမွ မေနဘူး။ ခရီးသည္ေတြမွ မဟုတ္ဘူး။ လူတိုင္း ကိုယ့္ဘ၀ကို ကိုယ္ျပန္ စိတ္ညစ္ဖူးၾကမွာ ခ်ည္းပဲေလ။ ကိုယ့္လက္႐ွိအေျခအေနကို ျပန္ေက်နပ္ေနတတ္တဲ့သူက ခပ္႐ွား႐ွားမဟုတ္လားကြ”...

         “ဟုတ္ေတာ့ ဟုတ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ေကာင္းတဲ့အသံေတြကို ပဲ နားေထာင္လို႔ရတာ။ ညည္းတာတို႔ ဘာတို႔ဆိုရင္ နားမေထာင္ခ်င္ဘူး။ နားညည္းတယ္ ထင္တာ”...

         “နားလည္မႈနဲ႔ နားေထာင္ေပးရတာေပါ့ကြာ။ မင္းရဲ႕အက်င့္ကိုလည္း မေကာင္းဘူး လို႔မဆိုလိုပါဘူး။ လူတိုင္းဟာ ေကာင္းတာကိုမွ ႀကိဳက္တတ္ၾကတာ၊ ျဖစ္ခ်င္ၾကတာခ်ည္းပဲဟာ။ အဲ့... လူပီသဖို႔အတြက္ဆိုရင္ေတာ့ ေကာင္းတာေရာ၊ ဆိုးတာကိုပါ ေ၀မွ်ခံစားတတ္ ဖို႔လိုမယ္ထင္တယ္ကြ”...

         “ဟုတ္ကဲ့ပါဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္မွတ္ထားပါ့မယ္။ ေနာက္ဆံုးေမးခြန္းအေနနဲ႔ ေမးခြင့္ျပဳ ပါဦး။ ခင္ဗ်ားဆီကို ရထားေတြ၀င္လာတဲ့အခါ၊ ထြက္သြားတဲ့အခါေတြမွာ ဆူညံတယ္လို႔ မ ထင္မိဘူးလား။ေနာက္ၿပီး ခင္ဗ်ားကေတာၿမိဳ႕ေလးက ဘူတာ႐ံုေသးေသးေလးဆိုေတာ့ ခင္ဗ်ားဆီမွာမရပ္ပဲ ဆက္ခုတ္သြားတဲ့ အျမန္ရထားေတြရဲ့အေပၚမွာေရာ ဘယ္လိုခံစားမိလဲ”

         “ဟ... ငါက ဘူတာ႐ံုဆိုမွေတာ့ ရထားေတြရဲ႕အသံကို ဆူညံတယ္လို႔မွတ္ရင္ ရမ လားကြ။ မင္းမသိရင္ မွတ္ထား၊ ကိုယ္လုပ္တဲ့အလုပ္ရဲ႕အသံေတြကို နားမစြင့္ပဲ နားညည္းတယ္လို႔ မွတ္ထင္တတ္ၾကတဲ့သူေတြဟာ လုပ္ငန္းခြင္မွာ ေအာင္ျမင္မႈေတြနည္းပါးတတ္ၾကတယ္ကြ။ အလုပ္နဲ႔ပတ္သတ္တဲ့.... ေကာင္းမႈ၊ ဆိုးမႈ၊ တိုးတက္မႈ၊ ဆုတ္ယုတ္မႈ၊ အတိတ္၊ ပစၥဳပၸန္၊ အနာဂတ္ စတဲ့အသံေတြကို နားစြင့္ေနသင့္တယ္ကြ။ အဲ့ဒါေၾကာင့္မို႔ ငါေတာ့ ငါ့ အလုပ္ျဖစ္တဲ့ ရထားေတြရဲ႕အသံကို နားညည္းတယ္လို႔ မထင္မိေပါင္ဗ်ား...။

       ၿပီးေတာ့ ငါ့ဆီမွာမရပ္တဲ့ ရထားေတြနဲ႔ပတ္သတ္ၿပီးေတာ့လည္း ဘာမွမခံစားရပါဘူး။ သူ႔ခရီးစဥ္မွာကိုက ငါ့ေနရာမွာရပ္ဖို႔ သတ္မွတ္ခ်က္မွ မပါခဲ့တာပဲ။ အဲ့ဒီအတြက္ ငါကဘာ ကိုသြားၿပီး ခံစားရမွာလဲ။ ကိုယ့္အလုပ္ ကိုယ္မလုပ္ပဲ ကိုယ္နဲ႔တကယ္မဆိုင္တဲ့ကိစၥရပ္ ေတြမွာ လိုက္ၿပီးခံစားေနရင္ ဘယ္သူမွ ဘာမွျဖစ္လာမွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူးကြ”

        ဘူတာ႐ံုေလး၏အသံအဆံုးတြင္ ပတ္၀န္းက်င္က ႐ုတ္တရက္ တိတ္ဆိတ္သြားသလို ႐ွိ၏။ စဥ္းစားစရာအမ်ားႀကီးႏွင့္မို႔ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ရင္သည္လည္း ျပည့္အင့္သြားသလို ခံစားလိုက္ရသည္။ အတန္ၾကာေတာ့မွ ဆိတ္ၿငိမ္ျခင္းကို ထပ္မံၿဖိဳခြင္းသည္ဆို႐ံုမွ်ေသာ ေလသံသဲ့သဲ့ျဖင့္ ဘူတာ႐ံုေလးက ကၽြန္ေတာ့္ကိုေျပာ၏။

        “အသံေတြရဲ႕အလယ္မွာ ေနတတ္ထိုင္တတ္ဖို႔ဆိုတာ အေျပာမွာလြယ္ေပမယ့္ လက္ ေတြ႔မွာ ခက္ခဲရင္ ခက္ခဲေနလိမ့္မယ္။ ဒါေပမယ့္ ႀကိဳးစားရင္ျဖစ္ႏိုင္တဲ့ သူလိုငါလိုလူေတြ ထဲမွာ တကယ္လုပ္ရင္ အဟုတ္ျဖစ္လာႏိုင္တယ္ဆိုတာ... ရင့္က်က္လာတဲ့တစ္ေန႔ မင္းသိ လာပါလိမ့္မယ္ ေကာင္ေလးရာ”...

         ကၽြန္ေတာ္ေခါင္းၿငိမ့္ျပမိခဲ့သလား...။ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ မေသခ်ာ။ ေနာက္... ဘူတာ႐ံု ေလးကိုႏႈတ္ဆက္ကာ ေျခလွမ္းမ်ားအား ကၽြန္ေတာ္တည္းေသာ အိမ္ေလး႐ွိရာဆီသို႔ ဦး တည့္ခဲ့လိုက္သည္။

~~~@~~~

ရထားသံလမ္းေပၚမွဆင္းကာ ကားလမ္းမႀကီးကိုျဖတ္ကူးၿပီး အိမ္ေ႐ွ႕အေရာက္တြင္ ေနာက္ျပန္လွည့္ၿပီး ဘူတာ႐ံုေလးဆီသို႔ လည္ျပန္ၾကည့္မိ၏။ ထိုအခါ မႈန္မိႈင္းေသာ ႏွင္းမႈန္ စ,မ်ားၾကားတြင္ ဘူတာ႐ံုေလးက တိတ္ဆိတ္စြာျဖင့္ ျပန္လည္ငိုက္ျမည္းေနခဲ့တာကို ေတြ႔ လိုက္ရေလ၏။     ။

~~~@~~~

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------

သက္တံဆယ္စင္းစာအုပ္ေလးမွာ ေရးျဖစ္ခဲ့တဲ့ အက္ေဆးေလးပါ။ ခုမွ သတိရလို႔ တင္လိုက္ျခင္းပါခင္ဗ်ာ...။

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------

ခ်စ္ျခင္းအားျဖင့္...

~ဏီလင္းညိဳ~
(အသံမ်ားႏွင့္...) 

Year 2011. November.