အမည္မ်ားႏွင့္ကၽြန္ေတာ္(ဇာတ္သိမ္း)

“ေမာင္ဏီ”

ေခၚသံေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ေနာက္လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ႐ုတ္တရက္ လန္႔ေတာင္ သြားရသည္။

“အမေလးဗ်”

“ဟဲ့... တိုးတိုးေအာ္ပါကြဲ႔။ သူစိမ္းမဟုတ္ပါဘူး။ အန္တီတင့္ပါ”

“အန္တီတင့္ရယ္၊ ဘယ္လို ျဖစ္လာတာတုန္းဗ်ာ”

သက္ျပင္းခ်ကာ ကၽြန္ေတာ္ေမးလိုက္သည္။ ဟုတ္သည္။ အန္တီတင့္ပံုစံကိုလည္း ၾကည့္ၾကဦး။ ေန႔ခင္းေၾကာင္ေတာင္ ဂုန္နီအိတ္စုတ္ႀကီးၿခံဳကာ မ်က္မွန္အမည္းႀကီးတပ္လို႔။ လာတာကလည္း ခိုးေၾကာင္ခိုး၀ွက္ျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္ၿခံေနာက္ဘက္အေပါက္မွေန။

“႐ုပ္ဖ်က္လာတာေလ ေမာင္ဏီရဲ႕”

ေျပာေျပာဆိုဆိုျဖင့္ အန္တီတင့္က ကြပ္ပ်စ္တြင္ ၀င္ထိုင္ကာ ဂုန္နီအိတ္စုတ္ႀကီးကို ခၽြတ္လိုက္သည္။ ထိုအခါ ကပၸလီမမ်ားစတိုင္ ဆံပင္တု ေကာက္ေကာက္ဖြားဖြားႀကီးကို စြပ္ထားတာ ေတြ႔လိုက္ရျပန္၏။ ထိုဆံပင္တုႀကီး၊ မ်က္မွန္မည္းႀကီးႏွင့္ဆိုေတာ့ စဥ္းသာ စဥ္းစားၾကည့္ၾကပါေရာ့။

“ဘာျဖစ္လို႔ ႐ုပ္ဖ်က္ရတာလည္း အန္တီတင့္ရယ္”

“အိမ္ကို ဧည့္သည္ ခဏခဏ လာလို႔ေလကြယ္။ ဘေလာ့ဂါေတြက တီတင့္အိမ္လာလာလည္တတ္ၾကလြန္းလို႔ ခုမတတ္ႏိုင္ေတာ့ဘူးရယ္။ အဲ့ဒါေၾကာင့္ အခု ႐ုပ္ဖ်က္ၿပီး ပတ္ေျပးေနရတာ”

“ေၾသာ္...ျဖစ္မွ ျဖစ္ရေလ တီတင့္ရယ္”

“ဟုတ္တယ္ကြဲ႔။ ၿပီးခဲ့တဲ့ အပတ္ကပဲ လင္းၾကယ္စင္တို႔ေတြ လာသြားၾကေသးတာ”

“အင္း... ေတြ႔ျဖစ္ေတာ့ ေကာင္းတာေပါ့ တီတင့္ရယ္။ ႏို႔ လင္းၾကယ္စင္ေရာ ခုဘာလုပ္ေနလဲ”

“တီတင့္ကို ေျပာသြားတာေတာ့ အဓိပတိဘတ္စ္ကားလိုင္းမွာ မိန္းမစပယ္ယာ၀င္လုပ္ဖို႔ လကုန္ရင္ အင္တာဗ်ဴး၀င္ရမယ္ေျပာတာပဲ။ အခု ညညဆိုရင္ ညဥ့္နက္သန္းေခါင္အထိ လိုင္းေပါင္းစံုက မွတ္တိုင္နာမည္ေတြက်က္ရင္း အင္တာဗ်ဴး၀င္ေျဖဖို႔ ျပင္ေနရတယ္တဲ့ဲ။ ကားေပၚက ခုန္တက္ခုန္ဆင္း ျမန္ျမန္လုပ္ႏိုင္ေအာင္လို႔လည္း စြန္၀ူခံုးဆီမွာ ေမ်ာက္သိုင္း တစ္လအျပတ္တတ္ၿပီး အိမ္မွာ ျပန္ျပန္ က်င့္ေနရတယ္တဲ့။ စကားမစပ္ ေျပာရရင္ သူတို႔လာတဲ့ေန႔က အိမ္မွာစားသြားလိုက္တာမ်ားေမာင္ဏီရယ္ ညစာေတာင္မက်န္ဘူး။ အဲ့ဒီညက အိမ္မွာ တီတင့္တို႔မိသားစု ျဖစ္သလိုပဲ ဒန္ေပါက္ေတြ၊ ေၾကးအိုးေတြနဲ႔ ၿပီးလိုက္ရတယ္”

“ေၾသာ္... ေတာ္ေတာ္ အစားဆင္းရဲသြား႐ွာတာေပါ့ေနာ္ အန္တီတင့္”

အန္တီတင့္က ေခါင္းေလးၿငိမ့္ကာ မ်က္မွန္မည္းႀကီးကို ခၽြတ္ရင္း...

“အဲ့ဒါေၾကာင့္ ႐ုပ္ဖ်က္လာတာ။ တီတင့္က ညေနက်ရင္ ခရီးထြက္မွာေလ။ ေမာင္ဏီ့ကိုလည္း ႏႈတ္ဆက္ခ်င္လို႔ ၀င္လာတာ။ ၿပီးေတာ့ ၿခံထဲက ႐ွိသမွ်အပင္ေတြ အကုန္ခုတ္၊ အကုန္ႏႈတ္ၿပီး ဧည့္ႏွင္ဂမုန္းေတြ တစ္ၿခံလံုးအႏွံ႔ စိုက္ရေအာင္လို႔ ဦးဟန္ၾကည္ကို အကူအညီလာေတာင္းရင္းနဲ႔ေပါ့”

“ေၾသာ္... ဦးဟန္ၾကည္က ဥယ်ာဥ္မွဴးလုပ္ေနတယ္ေပါ့ ဟုတ္လား၊ တီတင့္”

“ဟုတ္တယ္ကြဲ႔။ အခု သူဥယ်ာဥ္မွဴးလုပ္ရင္း တစ္ဖက္တစ္လမ္းက ၀င္ေငြရေအာင္ ေလာက္ေလးခြေတြပါ ထုတ္လုပ္ျဖန္႔ခ်ီေနတယ္လို႔ ၾကားတာပဲ”

“ဟင္... ေလာက္ေလးခြ”

“ဟုတ္တယ္...၊ သူ႔ရည္႐ြယ္ခ်က္ကေတာ့ လူတိုင္း ကိုယ္ၾကည့္မရတဲ့သူကို ေဆာ္ႏိုင္ေအာင္လို႔ ေလးခြတစ္လက္ ေလာက္ပိုင္ဆိုင္ေစခ်င္တဲ့ ဆႏၵအမွန္နဲ႔ဆိုပဲ။ ေစ်းႏႈန္းခ်ိဳခ်ိဳသာသာနဲ႔ ေရာင္းမယ္တဲ့ရယ္။ အဲ့...ေစ်းႏႈန္းခ်ိဳခ်ိဳသာ သာနဲ႔ဆိုေပမယ့္ ေစ်းခ်ိဳတယ္လီဖုန္းေတြလို မဲမႏိႈက္ေစရဘူးတဲ့ေလ။ လူတန္းစားမေ႐ြး ေလာက္ေလးဂြ ကိုင္ႏိုင္ေအာင္လို႔ ေခတ္မီနည္းပညာေတြနဲ႔ ႀကိဳးစားေနတယ္လို႔ သိရတာပဲ။ တီဗီေၾကာ္ျငာကိုေတာင္မွ မယ္ဘြဲ႔ရထားတဲ့ နန္းခင္ဇေ၀ဇ၀ါနဲ႔ ႐ိုက္မယ္ဆိုလားပဲကြဲ႕။ ဒါနဲ႔ ခုတေလာ ဦးဟန္ၾကည္ ဘယ္လိုအိပ္သလဲဆိုတာ ေမာင္ဏီ သိၿပီးသြားၿပီလား”

“ဟင့္အင္း... မသိေသးဘူးတီတင့္ရဲ႕။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ မေတြ႔ျဖစ္ေသးလို႔ရယ္”

“ဒါဆိုလည္း ေမာင္ဏီသိေအာင္ ေဖာက္သည္ခ်သြားရဦးမယ္။ ဦးဟန္ၾကည္က အခုအိပ္ရင္ မတ္တပ္အိပ္တာတဲ့ ေတာ္ေရ႕”

“ဗ်ာ... ထူးထူးဆန္းဆန္းပါလား တီတင့္ရယ္။ ဟုတ္မွ ဟုတ္ရဲ႕လားဗ်ာ”

“ေၾသာ္... တီတင့္က ေမာင္ဏီ့ကို မႀကီးမငယ္နဲ႔ ညာေျပာပါ့မလားဟယ္။ ဦးဟန္ၾကည္ မတ္တပ္အိပ္တာအမွန္ပဲ။ တျခားေၾကာင့္ေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ခုတေလာ သူ႔ကို ပိုပိုၿပီး ၀လာတယ္လို႔ မဒမ္ဟန္ၾကည္က ေျပာတယ္တဲ့။ အဲ့ဒီလို အေျပာခံရေတာ့ မဒမ္ဟန္ၾကည္ အခ်စ္မေပါ့ေအာင္ ၀ိတ္ခ်ဖို႔ႀကိဳးစားတဲ့ အေနနဲ႔ မတ္တပ္အိပ္တာတဲ့ကြဲ႔”

“၀ိတ္ခ်တာနဲ႔ မတ္တပ္အိပ္တာက ဘာဆိုင္လို႔တုန္းတီတင့္ရာ”

“ေအးေပါ့... ေမာင္ဏီ့စိတ္ထဲမွာေတာ့ ေညာင္ဦးကမ္းပါးၿပိဳတာနဲ႔ ဆန္ဖရန္စစၥကိုက ႏြားမေပါင္က်ိဳးသလို ဘာမွမဆိုင္ဘူးလို႔ ေတြးမိမွာေပါ့။ ဦးဟန္ၾကည္က နည္းသစ္စတင္ေတြ႔႐ွိတာတဲ့။ လူဟာ ညပိုင္း လွဲအိပ္တာ အဆီေတြအိုင္ၿပီး စုေနမယ့္သေဘာမို႔ အဆီေတြက်သြားေအာင္ မတ္တပ္အိပ္တာတဲ့ရယ္။ အဆီပိုၿပီး ျမန္ျမန္က်ခ်င္ရင္ တစ္တီတူးတို႔ လင္းႏို႔တို႔လို ေဇာက္ထိုးအိပ္ရတယ္တဲ့။ ကဲ... ႐ွင္းၿပီလား”

“ဟာ... ဒါေလာဂ်စ္နည္းအရ အမွန္တရားနဲ႔ နီးစပ္တယ္။ ဒီအေၾကာင္းကို မႏွင္းကို ေျပာျပရမယ္”

“ဂ်င္းနဲ႔ သံပရာ... အဲ့ေလ... ႏွင္းနဲ႔မာယာကိုလား”

“ဟုတ္တယ္၊ တီတင့္ရဲ႕။ ေဖ့စ္ဘြတ္ခ္ေပၚမွာေတာ့ စႏိုး စႏိုးေလး ဆိုတဲ့ နာမည္နဲ႔ေလ။ သူက အခု ပရင့္ဘက္မွာ ေဆာင္းပါးေလးေတြ ေရးေနေတာ့ သူ႔ကို လက္တို႔ၿပီး ဦးဟန္ၾကည္၀ိတ္ခ်နည္းကို ေျပာျပရဦးမယ္။ သူ႔အတြက္ ကုန္ၾကမ္းေပါ့”

“ႏို႔... သူလည္း ဒူဘိုင္းမွာ အပူလိႈင္းမိၿပီး ဆံပင္ေတြ ကၽြတ္လို႔ဆို”

“ဟုတ္တယ္... အဲ့ဒါေၾကာင့္ အခုဆို သူက ထမင္းမစားေတာ့ဘူးတဲ့”

“ဒါဆို ဘာေတြစားသလဲ ေမာင္ဏီရဲ႕”

“ေထာလပတ္႐ြက္ေတြပဲ ေက်ာ္စားတယ္တဲ့။ ေရလည္းမေသာက္ေတာ့ဘူး၊ ဆံပင္သန္တဲ့ အုန္းဆီပဲ ေသာက္ေတာ့တယ္တဲ့ရယ္”

“ဒါလည္း တက္ကေနာ္ေလာ္ဂ်ီအသစ္ပဲ။ သူဆံပင္ျပန္သန္ေအာင္ အဲ့ဒီလိုလုပ္ေနတာေတြကို မဂၢဇင္းေတြမွာေတာင္ ေရးသင့္တယ္”

အန္တီတင့္က ေျပာရင္း သူ႔ေခါင္းေပၚမွ ကပၸလီမ ဆံပင္တုဖြားဖြားႀကီးအား ၀ဲခနဲ ရမ္းခါလိုက္၏။ ထိုဆံပင္တုႀကီး ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ခုေတြးမိသြားသည္။

“တီတင့္”

“ဘာလဲ...ေမာင္ဏီရဲ႕”

“ဟိုေလ... မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္အတြက္ တီတင့္ဆီမွာ အကူအညီေတာင္းခ်င္လို႔”

“ေျပာ...တီတင့္ ဘာကူညီရမလဲ”

“အန္ အာစီယံ တိုး ေအာ္ပေရတာ ဆိုတဲ့ နာမည္နဲ႔ ဘေလာ့ဂ္ေရးတဲ့ ကိုေသာ္မတ္စ္ကို သိတယ္မို႔လား။ ကၽြန္ေတာ့္အေခၚေတာ့ ကိုေအေအတူေပါ့”

“သိတယ္ေလ... သူဘာျဖစ္လို႔တုန္း”

“သူက ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူး။ သ႔ူကိုယ္စား ကၽြန္ေတာ္ ၾကားထဲက၀င္ၿပီး အကူအညီေတာင္းခ်င္တာကေတာ့ အခု တီတင့္စြပ္ထားတဲ့ ဆံပင္တုႀကီးကို အသံုးမလိုေတာ့ရင္ သူ႔ကို ေပးလိုက္ဖို႔ပါပဲ”

“ဟင္... ဒီဆံပင္ကို။ အဲ့ဒီေအေအတူ႔ကိုမွ ေ႐ြးၿပီး ေမာင္ဏီက ဘာျဖစ္လို႔ ေပးေစခ်င္ရတာလဲဟဲ့”

“ဒီလိုေလ...တီတင့္ရယ္။ သူ႔ကိုၾကည့္လိုက္ရင္ အၿမဲ ကတံုးဆံပင္ေပါက္နဲ႔မို႔လား။ အဲ့ဒီေတာ့ တစ္ေန႔ ႀကံဳလို႔ ကၽြန္ေတာ္က ခင္ဗ်ားဘာျဖစ္လို႔ အၿမဲ ဒီလို ကတံုးေကနဲ႔ျဖစ္ေနရတာလဲလို႔ေမးေတာ့ သူကေျပာ႐ွာတယ္”

“ဘာတဲ့လဲ”

“သူ႔မိန္းမက ခဏခဏ ဆံပင္ညႇပ္ရင္ ပိုက္ဆံကုန္မွာစိုးလို႔ သူ႔ကို အိမ္မွာပဲ ကတံုးခဏခဏ တံုးေပးတယ္တဲ့ေလ။ အဲ့ဒါေၾကာင့္ သူ႔ကို ဆံပင္ေလးဘာေလးနဲ႔ ျမင္ဖူးတယ္႐ွိရေအာင္ တီတင့္ဆီက ဆံပင္တုကို သူ႔ကိုယ္စား အလွဴ၀င္ခံေပးတာပါ”

“ေၾသာ္... ေမာင္ဏီေျပာမွပဲ အဲ့ဒီေအေအတူ ေဖာ္အဲဗား ကတံုးျဖစ္ေနရတဲ့ ဇစ္ျမစ္ကို သိရေတာ့တယ္။ အင္းေလ၊ တီတင့္ ႀကံဳရင္ ေပးလိုက္ပါ့မယ္။ ကဲ... တီတင့္သြားေတာ့မယ္ ေမာင္ဏီရယ္”

ေျပာရင္း အန္တီတင့္က ဂုန္နီအိတ္စုတ္ႀကီး ျပန္ၿခံဳကာ မ်က္မွန္မည္းႀကီးျပန္တပ္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ၿခံေနာက္ဘက္သို႔ ကုပ္ေခ်ာင္းေခ်ာင္းျဖင့္ ထြက္သြားေလေတာ့သည္။

မ်က္စိေအာက္မွ တီတင့္ေပ်ာက္သြားေတာ့မွ ပီေလာပီနံဥမ်ားျဖင့္ ဧည့္မခံလိုက္ရတာေတြးကာ ေနာင္တရမိေလ၏။ ဟုတ္သည္။ အန္တီတင့္ႀကိဳက္လိမ့္မည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ထင္တာမို႔ပင္။

ပီေလာပီနံမ်ား၊ အာတာလြတ္မ်ားကို စားလိုက္၊ ေရေႏြးၾကမ္းေလး ငွဲ႔ေသာက္လိုက္ျဖင့္ ကြပ္ပ်စ္ေပၚတြင္ ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္း ဇိမ္က်ေနဆဲ... ၿခံေ႐ွ႕မွ ေခၚသံကို ၾကားရ၏။

“ကိုဏီေရ႕”

အသံ၀ဲ၀ဲႏွင့္မို႔ ဘယ္သူပါလိမ့္ဟုေတြးရင္း ေမွ်ာ္ၾကည့္မိသည္။ ပါတိတ္၀မ္းဆက္ အေဟာင္းေလးကို၀တ္ကာ ေခါင္ျပဳတ္ေနေသာ ေကာ္ဖိနပ္အား သြပ္နန္းႀကိဳးျဖင့္ တြယ္စီးလာေသာ မ႐ို႕စ္ကို ေတြ႔လိုက္ရ၏။ ကပိုက႐ိုစီးထားေသာ ဆံပင္မ်ားက ဖြာဆန္က်ဲထြက္ေန၏။ လက္ထဲတြင္လည္း ကိုင္းက်ိဳးေနေသာ ပလတ္စတစ္ ေစ်းျခင္းေတာင္ေလးကို ဆြဲလာေသး၏။ ကၽြန္ေတာ္ ၀မ္းသာ သြားမိပါသည္။

“ဟာ... မ႐ို႕စ္၊ ေစ်းသြားေတာ့မလို႔လားဗ်။ ခုမွ ေန႔လယ္ ႏွစ္နာရီေက်ာ္ေက်ာ္ပဲ ႐ွိေသးတယ္”

“ေစာေစာသြားမွ ကိုယ္လိုခ်င္တာ ၀ယ္လို႔ရမွာေပါ့ ကိုဏီရဲ႕။ ကိုယ္လိုခ်င္တာရမွ အိမ္က အစ္မခ်စ္တဲ့ မိသားစုကို ဖြယ္ဖြယ္ရာရာ ေကာင္းေကာင္းေလး ခ်က္ေကၽြးႏိုင္မွာေပါ့”

မ႐ို႕စ္က ကြပ္ပ်စ္တြင္၀င္ထိုင္ရင္း အၿပံဳးေလးျဖင့္ ေျပာ၏။ သမီးေလးတစ္ေယာက္၊ သားေလးတစ္ေယာက္ႏွင့္ ခင္ပြန္းျဖစ္သူတို႔အား ခ်စ္ခင္တြယ္တာလြန္းေသာ မ႐ို႕စ္စကားေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ခ်မ္းသာရသည္။ ေဖ့စ္ဘြတ္ခ္ေပၚမွ သူ႔နာမည္ကေတာ့ ေနာ္ေဖာဟု ေခၚပါသည္။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ မ႐ို႕စ္ဟု ေခၚတာ ႏႈတ္က်ိဳးေနခဲ့ၿပီ။ သူ႔အိမ္ေလးနာမည္က ႐ွာရြန္ရဲ႕ ႐ို႕စ္မဟုတ္ပါလား။

“ကဲ... ဆိုပါဦး။ ကၽြန္ေတာ့္ဆီ၀င္လာတာ ဘာကိတ္”

“ပလိန္းကိတ္၊ အဲ့ေလ...ေယာင္လို႔။ ကိုဏီ့ၿခံထဲက မယ္ဇလီ႐ြက္ေလး နည္းနည္းေလာက္ ေတာင္းခူးခ်င္လို႔ပါဟယ္”

“ရတယ္ မ႐ို႕စ္။ ေစ်းကိုသာ အရင္သြားႏွင့္။ ကၽြန္ေတာ္ ခူးထားလိုက္မယ္။ ျပန္လာရင္ လွည့္၀င္ယူလိုက္ေခ်”

“ေက်းဇူးပဲ ကိုဏီရယ္”

“ဒါနဲ႔ ဒီည ဘာေတြခ်က္စားၾကမွာတုန္း”

“ဒီည ငါးသေလာက္ခ်က္မယ္။ ၾကက္ဟင္းခါးသီးေၾကာ္မယ္။ ငံျပာရည္ခ်က္နဲ႔ ဒညင္းသီးဆားရည္စိမ္တို႔မယ္။ ေၾကာင္လွ်ာသီးသုပ္မယ္။ ၿပီးေတာ့ ကိုဏီ့ဆီက ေတာင္းတဲ့ မယ္ဇလီ႐ြက္ဟင္းခ်ိဳေလးနဲ႔”

“ဟာ... မ႐ို႕စ္ ဟင္းအစပ္ကလည္း တက္စာခ်ည္းပဲ။ အိမ္သားေတြ ဒုကၡေရာက္ကုန္ဦးမယ္”

“ဟယ္... ဟုတ္ပ။ ကိုဏီေျပာမွပဲ သတိထားမိေတာ့တယ္။ ကဲ... ဒီည ဘာခ်က္သင့္သလဲ။ အစ္မကို အႀကံေပးပါဦး”

“ငါးေသတၱာနဲ႔ အုန္းႏို႔ေလးကို ေရာခ်က္၊ မိႈကေလးကိုႏွပ္။ ဆူးပုတ္႐ြက္ေလးကိုတို႔၊ ပဲငပိေလးကိုေၾကာ္။ ပုန္းရည္ႀကီးေလးသုပ္။ မယ္ဇလီဟင္းခ်ိဳေလးခ်က္။ ၿပီးေရာေပါ့”

“ဟုတ္ၿပီ။ အႀကံေပးတာ ေက်းဇူးပဲဟယ္။ ထမင္းၿမိန္မွာ ေသခ်ာတယ္။ ဒါနဲ႔ ကိုဏီ့ၿခံထဲမွာ ခ်ဥ္ေပါင္ပင္ေတြ႐ွိ လား။ ေဘးအိမ္က မွာလိုက္လို႔။ ေစ်းက သိပ္မ၀ယ္ရဲဘူးေလ။ ပိုးသတ္ေဆးေတြေၾကာက္လို႔ရယ္”

“ကၽြန္ေတာ့္ဆီမွာေတာ့ မ႐ွိဘူး မ႐ို႕စ္ရဲ႕။ ကိုဘႀကိဳင္ဆီမွာေတာ့ ေတာထ,ေနေအာင္ ေပါတယ္လို႔ၾကားတယ္။ ေမာင္ဘႀကိဳင္ ခ်ဥ္ေပါင္ၿခံဆိုၿပီး နာမည္တစ္လံုးနဲ႔ ေနတာကိုပဲ ၾကည့္ေလ”

“ဟုတ္သားပဲ။ ဒါေပမယ့္ သူက အခု သူ႔ခ်ဥ္ေပါင္ခင္းေတြကို ပစ္ထားၿပီး ညားကာစဇနီးအသစ္ကေလးနဲ႔ သူအလုပ္လုပ္တဲ့ ျမန္မာျပည္အထက္ပိုင္းကို ေဆးသၾကားရည္ဆမ္းခရီးဆိုလား ဟန္းေ၀းမြန္းခရီးဆိုလား ထြက္ေနတာ မဟုတ္လား”

“အဲ့ဒါေတာ့ ဟုတ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ သူ႔ၿခံထဲမွာ နည္းနည္းပါးပါးေတာ့ က်န္မွာပါ မ႐ို႕စ္ရယ္။ ေၾသာ္... ဒါနဲ႔ ေစ်းထဲေရာက္ရင္ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ညေနဂဏန္းေလး ထိုးေပးခဲ့ပါဦး”

“ဟယ္... ကိုဏီရယ္။ အစ္မက ဂဏန္းက်င္းေတြ မထိုးရဲပါဘူး။ သူတို႔ညႇပ္မွာ ေၾကာက္လို႔။ ၿပီးေတာ့ ညေနဂဏန္းဆို စားဖို႔ ဘယ္လတ္ေတာ့မလဲ”

“ဟာ... မ႐ို႕စ္ကလဲ။ ညေနဂဏန္းဆိုတာ ႏွစ္လံုးကို ေျပာတာဗ်”

“ေၾသာ္... ဂလိုလား။ ကဲ ေျပာ... ဘယ္ေလာက္ဖိုးလဲ။ ဘယ္သူ႔ဆီမွာ ထိုးေပးရမွာလဲ”

“ျမတ္မြန္နဲ႔ အင္ၾကင္းသန္႔တို႔ ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္ဆီမွာ ထိုးေပးရမွာ။ သူတို႔က အခု ေစ်းထဲမွာ ဆိုင္ေတြဖြင့္ထားၾကတယ္ေလ။ ျမတ္မြန္က င႐ုပ္သီးမႈန္႔ဆိုင္၊ အင္ၾကင္းသန္႔က ဂ်င္းေတြ၊ ၾကက္သြန္ျဖဴေတြ ေရာင္းတဲ့ဆိုင္”

“ဟုတ္လား... အစ္မေတာင္ မသိလိုက္ဘူးရယ္”

ကၽြန္ေတာ္ ေခါင္းၿငိမ့္ရင္း...

“ဟုတ္တယ္ မ႐ို႕စ္။ သူတို႔ ဆိုင္ဖြင့္တာေတာင္ ၾကာၿပီ။ အင္ၾကင္းသန္႔ဆို ဂ်င္းေတြ လက္မလည္ေအာင္ ေရာင္းရ လြန္းလို႔ သူ႔နာမည္ေတာင္ အင္ဂ်င္းသန္႔လို႔ ေျပာင္းပလိုက္ၿပီ။ ျမတ္မြန္ဆိုလည္း တစ္ေန႔တစ္ေန႔ င႐ုပ္သီးမႈန္႔ေတြၾကားမွာေနရလို႔ မ်က္စိေတြမႊန္ၿပီး မ်က္မႊန္လို႔ေတာင္ နာမည္ေျပာင္းၿပီးသြားၿပီရယ္။ အခု သူတို႔ ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္က အဲ့ဒီလို ေစ်းေရာင္းစားရတဲ့ ဘ၀က ကၽြတ္ေအာင္ဆိုၿပီး စပ္တူ ႏွစ္လံုးဒိုင္ကိုင္ေနၾကတာဗ်။ လိုင္းေၾကးေတြဘာေတြေပးၿပီး တိုးတိုးတိတ္တိတ္ေပါ့”

“ေၾသာ္... အစ္မဆို ခုမွသိတယ္။ ဒါဆို ကိုဏီ့ကို ထိုးေပးရင္းနဲ႔ အစ္မပါ ႏွစ္က်ပ္ဖိုးေလာက္ ကံစမ္းၾကည့္လိုက္ဦးမယ္။ ေစ်းသံုးေလး ရေအာင္လို႔ရယ္”

“ဟုတ္ကဲ့ မ႐ို႕စ္။ ေရာ့... ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ၇၈ကို သံုးက်ပ္ဖိုး အာခဲ့ေပးစမ္းပါဗ်ာ။ ဒီညေန ညီအစ္ကို ထြက္မယ္ ၾကားထားတာ”

မ႐ို႕စ္က  ကၽြန္ေတာ့္ထံမွ ပိုက္ဆံေျခာက္က်ပ္ကိုယူကာ ေစ်းျခင္းထဲ ပစ္ထည့္ရင္း ႏႈတ္ဆက္သည္။

“ကဲ...ေနပူေပမယ့္ သြားလိုက္ဦးမယ္ ကိုဏီရယ္။ အိမ္သားေတြအတြက္ လွ်ာရင္းျမက္ေစဖို႔ ေစ်း၀ယ္ရဦးမယ္။ မိသားစုအတြက္မို႔ ေနာ္ေဖာ၊ အေတာ္ေမာတယ္လို႔ ဘယ္ေတာ့မွ မညည္းဘူး။ ေၾသာ္... မယ္ဇလီ႐ြက္ေလးေတြ ခူးထားေပးဦးေနာ္”

“စိတ္ခ်ပါဗ်ာ”

မ႐ို႕စ္ထြက္သြားၿပီးေနာက္ ကြပ္ပ်စ္ေပၚမွဆင္းကာ ၿခံေထာင့္မွ မယ္ဇလီပင္႐ွိရာဆီသို႔ ကၽြန္ေတာ္ထြက္ခဲ့လိုက္၏။ ေနာက္... အပင္ေအာက္မွ တံခ်ဴျဖင့္ မယ္ဇလီအ႐ြက္ႏုေလးမ်ားအား စိတ္႐ွည္လက္႐ွည္ ခူးေနဆဲ...

“ဏီဏီေရ႕”

ရင္းႏွီးေနေသာ ေခၚသံေၾကာင့္ ၿခံေပါက္၀သို႔ ကၽြန္ေတာ္လွမ္းၾကည့္လိုက္သည္။ အီတာလွ်ံမင္းသမီးမ်ားလို မ်က္ႏွာေပါက္ျဖင့္ ဂ်ီးအထပ္ထပ္ေပေနသည့္ ႐ွမ္းေဘာင္းဘီ႐ွည္ပြပြ၊ တီ႐ွပ္အက်ႌအေဟာင္းေလးတို႔ျဖင့္ ႏြမ္းဖတ္ဖတ္ႏိုင္ေနေသာ မမိုးေငြ႔ကို ေတြ႔လိုက္ရ၏။ မ်က္ႏွာမွာ ေခၽြးေတြသံေတြႏွင့္။ နားတြင္ ေခါင္ရမ္းပန္းတစ္ပြင့္ညႇပ္ပန္ကာ ဆံပင္မ်ားကလည္း စုတ္တိ စုတ္ဖြားျဖင့္...။ ေျခေထာက္တြင္ အၿမီးျပတ္ေနေသာ ခံုဖိနပ္တစ္ရံစီးထား၍ လက္ထဲမွာလည္း ပိန္လိမ္ေနေသာ ဒန္ခ်ိဳင့္ေလး တစ္လံုးဆြဲလို႔။ ေျပာရမယ္ဆိုလွ်င္ ေဇာ္၀င္းထြဋ္၏ ဂ်စ္ပစီမိုးတိမ္ဆန္ဆန္ ဒီဇိုင္းမ်ိဳး။

“ဟာ... မမိုး။ လာ...လာ”

၀မ္းသာအားရကၽြန္ေတာ္ေခၚလိုက္ေတာ့ မမိုးက အနားသို႔ေလွ်ာက္လာသည္။

“ဘာေတြလုပ္ေနတာတုန္း ဏီဏီရဲ႕”

“မ႐ို႕စ္အတြက္ မယ္ဇလီ႐ြက္ေလး နည္းနည္းခူးေပးေနတာ။ ခဏေနာ္”

မမိုးေငြ႔က ေခါင္းၿငိမ့္ျပသည္။ ေနာက္... ကၽြန္ေတာ္ မယ္ဇလီ႐ြက္မ်ား ခူးၿပီးသြားေတာ့ ႏွစ္ေယာက္သား ကြပ္ပ်စ္ဆီသို႔ ျပန္ေလွ်ာက္လာခဲ့၏။ မ႐ို႕စ္အတြက္ ခူးထားေပးေသာ မယ္ဇလီ႐ြက္မ်ားအား ဇေကာတစ္ခ်ပ္ထဲတြင္ အသာထည့္ရင္း ကၽြန္ေတာ္ေမးလိုက္သည္။

“ဘယ္သြားမလို႔လဲ မမိုးရဲ႕။ ဒီေလာက္ေနပူေနတဲ့ဟာ။ လက္ထဲကခ်ိဳင့္ထဲမွာလည္း ဘာေတြတုန္းဗ်”

“အိန္ဂ်ယ့္ကို လြမ္းလို႔ လိုက္႐ွာေနတာ။ ခ်ိဳင့္ထဲကေတာ့ မမိုးရဲ႕ ခေရဇီ ေကာ္ဖီေတြေလ။ အိမ္ဂ်ယ့္ကိုလြမ္းရင္ ေကာ္ဖီေသာက္၊ ေကာ္ဖီေသာက္ေတာ့ အိန္ဂ်ယ့္ကိုလြမ္းနဲ႔ တိုင္ပတ္ေနရတာပါပဲဟယ္”

ေျပာရင္း မမိုးက ကြပ္ပ်စ္ေပၚတြင္ အက်အန ထိုင္ေနရာကေန ဒန္ခ်ိဳင့္ေလး၏ အဖံုးကို ဖြင့္လိုက္၏။ ေနာက္... ခ်ိဳင့္အဖံုးထဲသို႔ ေကာ္ဖီနည္းနည္း ေလာင္းထည့္ကာ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေလာကြတ္လုပ္သည္။

“ေသာက္ဦးမလား ဏီဏီ”

“မေသာက္ေတာ့ပါဘူးဗ်ာ”

ကၽြန္ေတာ္ ျငင္းလိုက္တာနဲ႔ ခ်က္ခ်င္း မမိုးက ဒန္ခ်ိဳင့္အဖံုးထဲမွ သူ႔ေကာ္ဖီမ်ားကို ဂြပ္ခနဲပင္ ေဂၚရင္ဂ်ီေမာ့ ေမာ့ေသာက္လိုက္ၿပီး အဖံုးကို ျမန္ျမန္ျပန္ပိတ္လိုက္၏။ ၾကည့္ရတာ ကၽြန္ေတာ္စိတ္ေျပာင္းၿပီး ျပန္ေတာင္း ေသာက္မွာ စိုးေနသည့္ပံု။ သူ႔ဘေလာ့ဂ္ေပၚတြင္ အိန္ဂ်ယ္ဆိုတာကို ခဏခဏတ,ကာ စာေတြေရးေရးေနသလို ခုလည္း အိန္ဂ်ယ္ကို လိုက္႐ွာေနသည္ဆိုတာမို႔ သိခ်င္စြာျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ ေမးလိုက္သည္။

“မမိုးက ဘယ္အိန္ဂ်ယ္ကို လိုက္႐ွာေနတာလဲ။ ညီမ အိန္ဂ်ယ္လိႈင္ကို ေျပာတာလား”

“ဘယ္ကလာဟယ္။ မမိုး႐ွာတဲ့ အိန္ဂ်ယ္က ေဟာ့ဒီရင္ဘတ္ႀကီးထဲက အိန္ဂ်ယ္။ ေစာေစာက ဏီဏီေျပာတဲ့ အိန္ဂ်ယ္လိႈင္က မၾကာခင္ အဲ့ဒီနာမည္နဲ႔ လိုက္ေအာင္ အလုပ္လုပ္ရေတာ့မွာတဲ့”

“ဘယ္လို”

“ဟုတ္တယ္ဏီဏီရဲ႕။ သူက ေငြေပၚဖို႔ခက္တဲ့ စာအုပ္ေတြထုတ္ေ၀ဖို႔ ႀကိဳးစားေနတာဆိုေတာ့ မၾကာခင္ အိမ္မွာထိုင္ၿပီး ဂ်ယ္လီေတြ လိႈင္လိႈင္ေရာင္းစားရေတာ့မယ္လို႔ မမိုး ဟိုကဒီက ၾကားရလို႔ပဲ”

ျဖစ္မွျဖစ္ရေလ ညီမအိန္ဂ်ယ္လိႈင္ရယ္ဟု ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲ ညည္းတြားမိ၏။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူထုတ္ေသာ စာအုပ္မ်ား ေအာင္ျမင္ပါေစေၾကာင္း ဘုရား႐ွိခိုးလွ်င္ ထည့္ဆုေတာင္းရေပဦးမည္။ သို႔ေသာ္ ေနာက္ထပ္ အိန္ဂ်ယ္တစ္ေယာက္ ႐ွိေသးတာမို႔ ကၽြန္ေတာ္ ေမးလိုက္ပါေသးသည္။

“ဒါဆို အျဖဴေရာင္နတ္သမီးကို ႐ွာေနတာလား။ သူရန္ကုန္ျပန္ေရာက္ေနၿပီေျပာတာပဲ”

“သူ႔ကိုလည္း မဟုတ္ပါဘူးဟယ္။ သူျပန္ေရာက္ေနတာ သိတယ္။ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း မမိုးဆီကိုေတာင္လာေသးတယ္။ သူ႔ကို အျဖဴေရာင္နတ္သမီးမွန္း ေတြ႔ေတြ႔ခ်င္းမွတ္မိေအာင္ ေက်ာကုန္းမွာ စေကာႏွစ္ခ်ပ္ကို ထံုးသုတ္ၿပီး အေတာင္ပံသေဘာမ်ိဳးနဲ႔ ဟိုဘက္ဒီဘက္ ပလတ္စတစ္ ကၽြတ္ကၽြတ္ႀကိဳးေတြသံုးၿပီး သိုင္းလာခဲ့ေသးတာ။ ေခါင္းေပၚမွာလည္း ဖရဲသီးအခြံႀကီး ေဆာင္းလို႔ရယ္။ သိတယ္မို႔လား၊ ျဖဴျဖဴသိန္းေက်ာ္ရဲ႕ ငါေတာ့ေမ့လို႔မရေတာ့ဘူး သီခ်င္းဆိုတဲ့ စတိုင္ေလ။ အခုေတာ့ ငပလီကျပန္ေရာက္လာၿပီး ႏွပ္သာမီးလို႔ ဏီဏီေခၚေနက် နာမည္အတိုင္း ႏွာရည္တ႐ြဲ႐ြဲနဲ႔ ပန္းဖ်ား ဖ်ားေနေလရဲ႕”

“ေၾသာ္... စိုးရိမ္ရေသးလား”

“မစိုးရိမ္ရပါဘူးဟယ္။ အလတ္ႀကီး ႐ွိပါေသးတယ္။ ေဖ့စ္ဘြတ္ခ္ေပၚမွာ ကလိုရီဆိုတဲ့နာမည္နဲ႔ ဒါ့ပံုေတြ တင္ႏိုင္ေသးတာ ၾကည့္ပါလား”

ကၽြန္ေတာ္ေခါင္းၿငိမ့္ျပလိုက္သည္။ မမိုးက ေကာ္ဖီမ်ားအား အဖံုးထဲ နည္းနည္းထပ္ထည့္ကာ ေသာက္ရင္း...

“ဒါနဲ႔ ဏီဏီ့ကို ေျပာရဦးမယ္”

“ဟုတ္...မမိုး”

“ဏီဏီက ဘေလာ့ဂ္ေရးတဲ့ မစန္းထြန္းကို ဘာျဖစ္လို႔ ကိုစန္းထြန္းလို႔ သြားေခၚရတာတုန္း”

“ဟာ... အဲ့ဒါ အမ်ိဳးသမီးလားဗ်။ ဟားဟား... မသိပါဘူး မမိုးရာ။ ကၽြန္ေတာ္က သူကၽြန္ေတာ့္ဆီမွာ ကြန္မန္႔ေလးေတြ လာလာေရးသြားတဲ့ အသံုးအႏႈန္းကိုၾကည့္ၿပီး ေယာက်္ားေလးထင္လို႔ဗ်။ သူ႔ဆီသြားလည္ေတာ့ ေကာ္နက္႐ွင္က မေကာင္းတစ္ေကာင္းနဲ႔ဆိုေတာ့ ကမန္းကတန္း ႏႈတ္ဆက္လိုက္တာ။ ဟဲ...ဟဲ... မွားတဲ့အခါလည္း မွားေပမေပါ့”

“မစန္းထြန္းလည္း ခြင့္လႊတ္မွာပါ။ ေၾသာ္...ဒါနဲ႔ ဏီဏီ့ကို ေျပာရဦးမယ္”

“ဘာမ်ားလဲ မမိုးရဲ႕”

“လင္းေခတ္ဒီႏိုေလ။ ဏီဏီ့ညီ ဗညား႐ွိန္ေလ”

“ဘာမ်ားျဖစ္လို႔တုန္း။ ဒီႏွစ္လယ္မေရာက္ခင္ေလးတင္ သူအေမႀကီးကားကို ျပန္သြားတဲ့ဟာ”

“သူနာမည္ ေျပာင္းေတာ့မယ္လို႔ မမိုးၾကားတယ္”

“ဘာျဖစ္လို႔ေျပာင္းမွာလဲဗ်။ သူ႔နာမည္ေလးက ဒီေလာက္လွတဲ့ဟာ”

“သိပါဘူးဟယ္။ သူ႔သူေဌးက ခဏခဏခရီးထြက္ခိုင္းလို႔ လမ္းမွာပဲ အိပ္ယာခင္ခင္းၿပီးအိပ္ေနရတာတဲ့။ ၿပီးေတာ့ သူ႔ခႏၶာကိုယ္ႀကီးကလည္း တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ၀,လာတာမို႔ “လမ္းခင္းဒိုင္ႏိုေဆာ”လို႔ ေျပာင္းခ်င္လာၿပီလို႔ ေျပာတာပဲရယ္”

“ဟုတ္မယ္...ဟုတ္မယ္။ သူျမန္မာျပည္ျပန္လာတုန္းက ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ႏွစ္ႀကိမ္လားမသိေတြ႔ေတာ့ ၀,ေနတာ သတိထားမိတယ္။ အခု အေမႀကီးကား ျပန္ေရာက္ေနတယ္ဆိုေတာ့ ပို၀,လာမွာေပါ့။ ေၾသာ္... ဒါနဲ႔ နင့္အသက္ ငါ့ေပးဆိုတဲ့ ဆရာႀကီးညိမ္းႏိုင္ေရာ။ မမိုးနဲ႔ေတြ႔ျဖစ္ေသးလား။ ဖဘေပၚမွာေတာ့ သူ႔နာမည္က အိကုေလ။ သူလည္း ျမန္မာျပည္ျပန္ေရာက္ေနတယ္ ကၽြန္ေတာ္ၾကားတာ”

“အံမေလး၊ သူလား။ ေမွာ္ဘီမွာ ေဂၚဖီစိုက္ၿပီး ညေနညေနတိုင္း ထန္းရည္ဆိုင္ေတြမွာ ေတာ္ကီပြားေနတယ္ဆိုလားပါပဲ ဏီဏီရယ္။ ဟိုတေလာကလည္း ၿမိဳ႕ထဲက စာအုပ္ဆိုင္တစ္ဆိုင္မွာ စာအုပ္ေတြခိုးဖို႔ ႀကံေနတုန္း လူမိသြားလို႔ ႏွင္ထုတ္ခံရတယ္ ၾကားေသးတယ္။ ၿပီးေတာ့ အခုတေလာလည္း ထိန္းမႏိုင္ သိမ္းမႏိုင္ ၿငိမ္းမႏိုင္ျဖစ္ေနၿပီတဲ့ဟဲ့”

“ဘာျဖစ္လို႔”

“သီတင္းကၽြတ္ေတာ့မွာ မို႔လား။ အဲ့ဒီေတာ့ သူလည္း အိမ္ေထာင္က်ခ်င္လို႔ ေဆာက္တည္ရာမရ၊ အိေျႏၵမရ ျဖစ္ေနရၿပီေပါ့။ အဲ့ဒါကို ေျပာတာ။ ကဲ... မမိုးသြားမယ္ဟယ္။ အိန္ဂ်ယ့္ကို လိုက္႐ွာရင္း ႐ြာအလယ္နားက ဘလက္ခ္႐ို႕စ္(ေခၚ) ပစ္ပစ္ကို သတင္းသြားေမးဦးမလို႔”

“ဟာ... ပစ္ပစ္ ဘာျဖစ္တာလဲဗ်။ ကၽြန္ေတာ္ေတာင္ မသိလိုက္ပါလား”

“ဏီဏီက ဘယ္သိမလဲ။ တစ္ေန႔တစ္ေန႔ အိမ္ထဲမွာပဲ ေအာင္းၿပီး အိမ္တြင္းပုန္း ဂ်ပန္မလုပ္ေနတာကိုး။ ဒီလို ဒီလို၊ ပစ္ပစ္က သြားအစြပ္ေတြ တပ္ထားတယ္မို႔လား ဏီဏီရဲ႕။ အဲ့ဒါ မေန႔က ထမင္းစားရင္း အဲ့ဒီသြားအစြပ္က ကၽြတ္သြားတာ မသိလိုက္ပဲ ထမင္းနဲ႔ေရာၿပီး မ်ိဳခ်မိလို႔တဲ့”

“ဟင္... ျဖစ္မွ ျဖစ္ရေလ။ အခုေရာ ဘယ္လိုေနေသးတုန္း”

“ၿဂိဳလ္တု ၀မ္းႏႈတ္ေဆး သံုးထုတ္ေသာက္လိုက္လို႔ ေအာက္လႊတ္ေတာ္ကေန ေလွ်ာေလွ်ာ႐ွဴ႐ွဴ ျပန္ထြက္သြားပါၿပီတဲ့။ ဒါေပမယ့္ ေဆးအစြမ္းနဲ႔ လူက နည္းနည္းေပ်ာ့သြားလို႔ သတင္းသြားေမးမွာ။ က်န္တာ အကုန္ေကာင္း”

ေျပာေျပာဆိုဆိုျဖင့္ မမိုးေငြ႔က ကြပ္ပ်စ္ေပၚမွ ခုန္ဆင္းလိုက္၏။ ထိုအခါ သူ႔နားၾကားမွာ ညႇပ္ထားေသာ ေခါင္ရမ္းပန္း နီနီေလးက ေျမေပၚသို႔ ဖုတ္ခနဲ ျပဳတ္က်သြား၏။ ဒါကို မမိုးေငြ႔က တယုတယေကာက္ကာ နားတြင္ျပန္ညႇပ္လိုက္ၿပီး ခုံဖိနပ္ႀကီး တဂြပ္ဂြပ္ျဖင့္ ေကာ္ဖီခ်ိဳင့္ေလးဆြဲ၍ ကၽြန္ေတာ့္ေ႐ွ႕မွေန ထြက္သြားေလေတာ့၏။

မမိုးထြက္သြားေတာ့ မ႐ို႕စ္ျပန္လာလွ်င္ အဆင္သင့္ယူသြားႏိုင္ေအာင္ မယ္ဇလီ႐ြက္မ်ားအား သတင္းစာ စကၠဴအေဟာင္းထဲတြင္ ေသေသခ်ာခ်ာ ထုပ္ပိုးေနမိလိုက္သည္။

“ကိုဏီ”

စိတ္ပါ၀င္စားစြာ ေသေသခ်ာခ်ာ ထုတ္ေနခိုက္ အနားကပ္ကာ အေခၚခံလိုက္ရတာမို႔ ကၽြန္ေတာ့္မွာ လန္႔ေတာင္ သြားရ၏။ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကြပ္ပ်စ္နားမွာ ဘယ္အခ်ိန္ကတည္းက ေရာက္ေနမွန္းမသိေသာ ထန္းပလပ္ျပားသဖြယ္ ပိန္ပိန္ေညာင္ေညာင္ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ ရပ္ေနတာ ေတြ႔လိုက္ရ၏။ အေပၚပိုင္းတြင္ အက်ႌမပါတာမို႔ လူ႔အ႐ိုးစုဖြဲ႔စည္းပံုကို ေဆးေက်ာင္းသားမ်ားအတြက္ သက္႐ွိထင္႐ွားလူသားအား အသံုးျပဳ၍ သင္ၾကားလို႔ေတာင္ရ၏။ အကြက္မေပၚေတာ့ေသာ ပုဆိုးစုတ္ေလးကို ကေတာင္းက်ိဳက္ကာ ေခါင္းတြင္ အနားလန္ေနေသာ ၀ါးခေမာက္အစုတ္ေလး ေဆာင္းထားေသး၏။ ၀မ္းသာအားရျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ေခၚလိုက္သည္။

“ဟာ... ေမာင္မ်ိဳး။ လာ... ထိုင္။ ဘယ္ကလာတာလဲ။ ကိုဏီ မင္းကို သတိရေနတာ။ ေနေကာင္းလား ညီေလး။ အားလံုးအဆင္ေျပတယ္ဟုတ္”

ပ်ာပ်ာသလဲ မ်က္ႏွာခ်ိဳေသြးကာ ကၽြန္ေတာ္ႏႈတ္ဆက္လိုက္ေသာ္လည္း ေမာင္မ်ိဳးက ကၽြန္ေတာ့္ကို ႐ႈတည္တည္ ၾကည့္ကာ ႏႈတ္ခမ္းကိုမဲ့၏။

“ခင္ဗ်ားႀကီး က်ဳပ္ကို ပစ္ထားတယ္”

“မပစ္ထားပါဘူးကြယ္။ ကိုဏီ မအားလို႔ပါ။ လာပါဦး ထိုင္ပါဦးကြာ။ ကိုဏီက မင့္ကို သတိရေနတာရယ္”

ပ်ာပ်ာသလဲ ကၽြန္ေတာ္ ေခ်ာ့ရသည္။ ဟုတ္သည္။ ေမာင္မ်ိဳးအက်င့္က အဲ့ဒီအတိုင္း။ ေနရင္းထိုင္ရင္း ကၽြန္ေတာ္တို႔မသိလိုက္ပဲ (သူ႔ကိုလည္း ဘာမွ မလုပ္ပဲ) ထိုင္ၿပီး စိတ္ေကာက္ခ်င္ ေကာက္ေနတတ္သည္။ စိတ္ဆိုးခ်င္ ဆိုးေနတတ္သည္။ နာမည္ေတာင္ ေမာင္ဆိုးဟု ေျပာင္းသင့္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဒင္းအား ေတြ႔ေတြ႔ခ်င္း ကၽြန္ေတာ္ ပ်ာယီးပ်ာယာ ႏႈတ္ဆက္လိုက္ျခင္းသာ။

ကၽြန္ေတာ္က သူ႔လက္ကိုဆြဲကာ ကြပ္ပ်စ္ေပၚ အတင္းထိုင္ခိုင္းလိုက္သည္။ ထိုအခါမွ ဒင္းက နည္းနည္း စိတ္ၾကည္လာဟန္ျဖင့္ ငါးသလဲထိုးၿပံဳးၿပံဳးကာ ကြပ္ပ်စ္ေပၚတက္ထိုင္၏။ ေနာက္... သူ႔၀ါးခေမာက္အစုတ္ေလးကို ခၽြတ္ကာ ေဘးခ်ရင္း...

“ကိုဏီ့ဆီမွာ ငွားစရာ႐ွိလို႔ လာတာ”

“ဘာငွားခ်င္လို႔လဲကြ”

“စက္ဘီးေလထိုးတံေလ။ ႐ွိတယ္မို႔လား”

“႐ွိပါ့ဗ်ာ။ ဒါနဲ႔ မင္းက ဘာလုပ္မလို႔တုန္း”

ကၽြန္ေတာ့္အေမးေၾကာင့္ ေမာင္မ်ိဳးက သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ခ်ရင္း...

“ကၽြန္ေတာ္က ပိန္တယ္ေလ။ ဘယ္ေလာက္စားစား အသားမျဖစ္ဘူး။ ဘယ္ေဆးေသာက္ေသာက္လည္း မ၀ဘူး။ လူနံပိန္၊ ကၽြဲခ်ိဳလိမ္ဆိုတဲ့စကားလံုးကို ေ႐ွးလူႀကီးေတြက ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ တမင္တကာမ်ား ထားခဲ့ေလေရာ့သ လားမွတ္ရတယ္။ အဲ့ဒါေၾကာင့္ ႀကံရာမရတဲ့အဆံုး ကိုဏီ့ဆီက ေလထိုးပိုက္လာငွားၿပီး ၀လာေအာင္ ကိုယ္ထဲကို ေလထိုးသြင္းမလို႔”

“ဘုရား...ဘုရား၊ ႀကံႀကီးစည္ရာ မလုပ္ေကာင္းလုပ္ေကာင္း ေမာင္မ်ိဳးရယ္။ အဲ့သလိုလုပ္ရင္ ေသတတ္တယ္ကြ။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို သတ္ေသရင္ ဖန္ခါးသီးအလံုးငါးရာ စားရတတ္တယ္တဲ့”

“ဟာ... ကိုဏီကလည္း၊ ဖန္ခါးသီးအလံုးငါးရာ ဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ။ အဖန္ငါးရာ ငါးကမာၻပါ”

“ဟုတ္ခ်င္လည္း ဟုတ္မွာေပါ့ကြာ။ ဒါေပမယ့္ မင္းကိုယ့္ကိုယ္ကို ေလျပန္မထိုးပါဘူးလို႔ ကိုဏီ့ကို ကတိေပးစမ္း။ ၀ခ်င္ရင္ အားေဆး၀ယ္ေသာက္။ အရင္က ေအာ္ရာမင္း ဂ်ီဆိုတဲ့ အားေဆးေပၚေနတာ။ ခု... ေအာ္ရာမင္း အက္ဖ္ ဆိုတာ ထပ္ေပၚေနၿပီတဲ့။ ဂ်ီထက္ အက္ဖ္က ပိုျမင့္ေတာ့ ပိုအား႐ွိမယ့္ သေဘာပဲ။ အဲ့ေဆး၀ယ္ေသာက္”

“အင္း... ဒါဆိုလည္း ကတိေပးတယ္ဗ်ာ။ ကိုဏီေျပာသလို ေအာ္ရာမင္း အက္ဖ္ပဲ ၀ယ္ေသာက္ေတာ့မယ္။ ေၾသာ္... ေမ့ေတာ့မလို႔ ကိုဏီ့ကို ေျပာရဦးမယ္”

“ဘာလဲကြ”

“မေလးအိမ့္ခ်မ္းေျမ့က ကၽြန္ေတာ့္ကို လက္ေဆာင္ေပးတဲ့ မိေတာစာအုပ္ေလးအုပ္ ကိုဏီ့ဆီမွာ သိမ္းထားတာ က်န္ေသးတယ္မို႔လား”

“အင္း”

ေခါင္းသာ ၿငိမ့္လိုက္ရသည္။ တကယ္က ထိုစာအုပ္မ်ား ကၽြန္ေတာ့္ဆီမွာ မ႐ွိေတာ့။ မေလးအိမ့္ခ်မ္းေျမ့၏ မိေတာစာအုပ္မ်ားမွာ ေစ်းကြက္တြင္ ေရာင္းရလြန္းတာမို႔ အကုန္ေရာင္းထြက္သြားၿပီးေနာက္ ႐ွာမရျဖစ္ကာ ေစ်းေတြလည္း အဆမတန္ တက္သြားခဲ့၏။ ထို႔ေၾကာင့္ လြန္ခဲ့ေသာ အပတ္ကပင္ ထိုစာအုပ္မ်ားကို တက္ေစ်းျဖင့္ ေရာင္းၿပီး ကၽြန္ေတာ္ ထန္းရည္၀ယ္ေသာက္ပစ္ခဲ့ၿပီးၿပီ။ ဖဲေႂကြးေတြ ဆပ္ရသည္။ အခုေတာ့ ေမာင္မ်ိဳး တစ္ခါတည္းယူသြားဖို႔ မေတာင္းပါေစႏွင့္ဟု ဆုေတာင္း႐ံုမွတစ္ပါး ကၽြန္ေတာ့္မွာ အျခားမ႐ွိေတာ့ၿပီ။

“အဲ့ဒါ... အဲ့ဒီစာအုပ္ေလးေတြ ကိုဏီ ဆက္သိမ္းေပးထားပါဦးလို႔။ ၿပီးေတာ့”

“ၿပီးေတာ့ ဘာျဖစ္သလဲဟင္ ေမာင္မ်ိဳး”

သူယူမသြားတာ ေသခ်ာသြားတာမို႔ ၀မ္းသာစြာျဖင့္ လိႈက္လိႈက္လွဲလွဲ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ေမးလိုက္သည္။ ေမာင္မ်ိဳးက...

“ကၽြန္ေတာ့္ကို မုန္႔လင္မယားနဲ႔ ၀က္ေခါင္းသုပ္ ၀က္ေျခေထာက္စြပ္ျပဳတ္၀ယ္ေသာက္ဖို႔ ပိုက္ဆံငါးက်ပ္ေပး”

“ေဟ”...

“ဘာမွ ေဟမေနနဲ႔။ သက္တံ့ဆယ္စင္းစာအုပ္ထဲက ကိုဏီ့ရဲ႕ နိဂုံးမဲ့သတ္ပြဲဆိုတဲ့ ၀တၳဳကို ဖတ္ၿပီးကတည္းက အျပင္မွာ ကိုဏီနဲ႔ေတြ႔ရင္ ၀ယ္ေကၽြးခုိင္းဖို႔ စဥ္းစားထားတာ”

“နိဂံုးမဲ့ သတ္ပြဲ မဟုတ္ပါဘူး ေမာင္မ်ိဳးရာ။ နိဂံုးမဲ့ေတးသြားပါ”

“အတူတူပါပဲ။ ကိုဏီက ႏု႐ြၿပီး ေတးသြားလို႔ သံုးေပမယ့္ လင္မယားရန္ျဖစ္တာ သတ္ပြဲပဲ။ ေပး...ပိုက္ဆံ ငါးက်ပ္”

ေမာင္မ်ိဳးက မိုက္တိမိုက္ကန္းေျပာကာ လက္ျဖန္႔၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ ေပးလိုက္ရသည္။ ေမာင္မ်ိဳးက ေက်နပ္သြားသလို ၿပံဳးရင္း ပုဆိုးခါးပံုစထဲသို႔ ပိုက္ဆံငါးက်ပ္အား ထည့္သည္။ ၿပီးေနာက္ ၀ါးခေမာက္ေလး ျပန္ေဆာင္းၿပီး ကြပ္ပ်စ္ေပၚမွ ၀ုန္းခနဲ ခုန္ခ်ကာ... ႏႈတ္ဆက္ထြက္သြားေလေတာ့သည္။

ေမာင္မ်ိဳးၿခံ၀သို႔အေရာက္တြင္ ၿခံထဲသို႔ စည္ပိုင္းႀကီးႏွင့္တူေသာ လူတစ္ေယာက္၀င္လာ၏။ ထိုလူ၀ႀကီးက ေမာင္မ်ိဳးအား လည္ျပန္ငဲ့ၾကည့္ကာ ကၽြန္ေတာ္ထိုင္ေနေသာ ကြပ္ပ်စ္ဆီသို႔ အိပဲ့အိပဲ့ႏိုင္စြာ ဘုတ္ထိုင္း စတိုင္ႀကီးျဖင့္ ေလးတိေလးကန္ ေလွ်ာက္လာေလ၏။ အေပၚမွာ သူ၀တ္ထားတာက ဖားဥေတြ ဗရပြစြဲကာ ညစ္တစ္တစ္အေရာင္အဆင္းျဖစ္ေနေသာ လည္ကတံုးအက်ႌအျဖဴေရာင္၊ ေအာက္က ခ်ည္စ,ေတြ ထြက္ေနေသာ အနားစုတ္ေနသည့္ ေယာပုဆိုးအနက္တို႔ျဖင့္။ ေဟာင္းႏြမ္းလြန္းေသာေၾကာင့္ ပုဆိုးမွာ အနက္ေရာင္လြင့္၍ ျဖဴတူတူပင္ ျဖစ္ေနခဲ့ၿပီ။ ေျခေထာက္မွာ ဖိနပ္ေတာင္ မပါ။ သို႔ေသာ္ ၀မ္းသာစြာျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ ႏႈတ္ဆက္လိုက္သည္။

“ေဟာ... ကိုႀကီးပါလား။ လာဗ်ာ...လာ”

ကၽြန္ေတာ့္ဖိတ္ေခၚမႈေၾကာင့္ အနားသို႔ေရာက္လာသည့္ ကိုႀကီးက ဆင္နင္းထားေသာ နံျပားႀကီးႏွင့္တူသည့္ သူမ်က္ႏွာၿပဲၿပဲႀကီးျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္အား ယမမင္းရယ္ ရယ္ျပရင္း... ကြပ္ပ်စ္ေပၚသို႔ တက္ဟန္ျပင္ေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ရင္ထိတ္သြားသည္။ ထို႔ေၾကာင့္.... အထိတ္တလန္႔ တားျမစ္လိုက္ရ၏။

“ဟိုး..ဟိုးထား ဆရာ”

“ဘာျဖစ္လို႔လဲ ဦးဏီရဲ႕”

“က်ဳပ္ကြပ္ပ်စ္အေပၚ ခင္ဗ်ားတက္လို႔မျဖစ္ဘူး။ ခင္ဗ်ား၀ိတ္နဲ႔ က်ိဳးက်သြားလိမ့္မယ္။ အဲ့ဒီေတာ့ ဟိုနားမွာ႐ွိတဲ့ မယ္ဇလီပင္ေအာက္မွာ က်ဳပ္တို႔ သြားထိုင္စကားေျပာၾကမယ္ေလ”

ေျပာရင္း ကြပ္ပ်စ္ေပၚမွ ကၽြန္ေတာ္ ခုန္ဆင္းလိုက္သည္။ ကိုႀကီးက ကၽြန္ေတာ့္အား မ်က္ႏွာေလးညႇိဳးကာ ၾကည့္ရင္း...

“ဦးဏီ... ခင္ဗ်ားဆီမွာ က်ဳပ္အလွဴခံမွာစိုးလို႔ ကြပ္ပ်စ္ေပၚ မတက္ခိုင္းတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူးေနာ္”

“ဘယ္ကလာဗ်ာ။ မဟုတ္ရပါဘူး။ က်ဳပ္ရဲ႕ ကြပ္ပ်စ္က်ိဳးမွာပဲ စိုးရိမ္လို႔ပါ။ ကဲ...လာလာ”

ေျပာရင္း သူ႔လက္ဆြဲကာ ေခၚရသည္။ ကိုႀကီးက အရင္တုန္းက စာေတြေရးခဲ့၏။ သူ၏ ကြမ္းတစ္ယာဖိုး ေလွ်ာ့စပ္ေပးပါဆိုသည့္ စာေလးအား ကၽြန္ေတာ္သိပ္ႀကိဳက္ခဲ့ဘူးသည္။ သို႔ေသာ္ အခုေတာ့ သူက စာေတြမေရးေတာ့ပဲ ပရဟိတလုပ္ငန္းမ်ားကိုသာ တစိုက္မတ္မတ္ လုပ္ေနသည့္သူတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနခဲ့ၿပီ။

မယ္ဇလီပင္ေအာက္ေရာက္ေတာ့ ႏွစ္ေယာက္သား ထိုင္မိၾကသည္။ ကိုႀကီးက ေမးလာ၏။

“ခုနက ၿခံ၀မွာ ေတြ႔လိုက္တာ ေမာင္မ်ိဳးမို႔လား။ ခင္ဗ်ားဆီ ဘာလာလုပ္တာလဲ”

“ေလထိုးတံ လာငွားတာတဲ့ဗ်ာ။ သူ႔ကိုယ္သူ ၀ေအာင္ ေလထိုးမလို႔တဲ့။ အဲ့ဒါ က်ဳပ္က ေသတတ္တယ္ေျပာၿပီး အားေဆး၀ယ္ေသာက္ဖို႔ ညႊန္းလိုက္ရေသးတယ္”

“ဘာေဆးလဲဗ်”

“ေအာ္ရာမင္း ဂ်ီေနာက္မွာ ထပ္ထြက္တဲ့ ေအာ္ရာမင္းအက္ဖ္ေလ။ ဂ်ီထက္ အက္ဖ္က ပိုအားေကာင္းမယ္ဆိုၿပီး သူ႔ကိုေျပာလိုက္ရေသးတာ”

“ဟာ... ဒါဆို ေမာင္မ်ိဳးေတာ့ ခက္ၿပီ”

ကိုႀကီးက အထိတ္တလန္႔ ေအာ္၏။ သိခ်င္စြာျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ ေမးလိုက္သည္။

“ဘာျဖစ္လို႔လဲဗ်”

“ေအာ္ရာမင္း ဂ်ီေရာ၊ အက္ဖ္ေရာက အားေဆးမွန္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ေအာ္ရာမင္း အက္ဖ္က အမ်ိဳးသမီးသီးသန္႔ ေသာက္တဲ့ေဆးဗ်။ ခင္ဗ်ား မၾကားမိဘူးလား။ မႀကီး စိုးျမတ္မူဆာတို႔ မိလႅာေက်ာ္ဇင္တို႔ ၀က္မံႈေ႐ႊၾကည္တို႔ တီဗီမွာ ေၾကာ္ျငာတာ။ ဘာတဲ့၊ ႏုပ်ိဳလင္းလက္ စြမ္းအင္ထက္၊ အမ်ိဳးသမီးတိုင္းအတြက္ ေအာ္ရာမင္းအက္ဖ္ ဆိုတာ”

“ဟိုက္”...

ကၽြန္ေတာ္ ဘာမွမေျပာႏိုင္ေတာ့။ ကၽြန္ေတာ့္စကားကိုယံုၿပီး ေမာင္မ်ိဳးသာ အက္ဖ္အမ်ိဳးအစား ၀ယ္ေသာက္ရင္ေတာ့ ၾကာရင္ မလိုအပ္တာေတြ ဖြံ႔ၿဖိဳးလာၿပီး၊ အမေလး... ဘုရား ဘုရား။ ကၽြန္ေတာ္ မေတြးရဲေတာ့ပါ။

ထို႔ေၾကာင့္ စိတ္ေျပာင္းသည့္ အေနျဖင့္ ကိုႀကီးအား ေမးလိုက္သည္။

“ျမစ္က်ိဳးအင္းတစ္ေယာက္ ရန္ကုန္ျပန္ေရာက္ေနတယ္ဆို။ ခင္ဗ်ားနဲ႔ေရာ ေတြ႔ေသးလား”

“တစ္ခါေတာ့ ေတြ႔တယ္ ဦးဏီ။ ဘာလဲ ခင္ဗ်ားနဲ႔ မေတြ႔ရေသးဘူးလား”

“မေတြ႔ရေသးပါဘူးဗ်ာ။ သူေရာ အဆင္ေျပတယ္မို႔လား”

“ေျပပါတယ္။ သူက အခု စာသိပ္မေရးေတာ့ပဲ သူ႔နာမည္နဲ႔လိုက္ေအာင္ ျမစ္က်ိဳးအင္းတစ္ခု၀ယ္ၿပီး အင္းသူႀကီးလုပ္စားမလားလို႔ စဥ္းစားေနတယ္ ဆိုပဲဗ်”

“ေၾသာ္... ဒါလည္း ေကာင္းတာပဲ။ ကိုယ့္သူငယ္ခ်င္းထဲက အင္းသူႀကီး႐ွိေတာ့ ငါးေတြဘာေတြ ေပါေပါေလာေလာ စားရတာေပါ့။ က်ဳပ္က အသားေတြထက္ ငါးကို ပိုႀကိဳက္တာရယ္။ ဒါနဲ႔ အခုတေလာ သူ႔မန္ယူအသင္းက ႐ံႈးေနတယ္ ၾကားတယ္။ သူဘယ္လိုေနသလဲ”

“တစ္ေန႔တစ္ေန႔ မ်က္ရည္နဲ႔ မ်က္ခြက္ပါပဲတဲ့ ဦးဏီရာ။ ေျပာရမယ္ဆို စိတ္ေထာင္းကိုယ္ေၾကေပါ့။ ဆန္ျပဳတ္ေပ်ာ့ေပ်ာ့ပဲ ေသာက္ႏိုင္႐ွာေတာ့တယ္။ က်ဳပ္လည္း သူနဲ႔ေတြ႔တုန္းက တရားနဲ႔ ေျဖဖို႔ ေျပာပါေသးတယ္။ အဲ့ဒီတုန္းကေတာင္ မ်က္ရည္ေလး စမ္းစမ္း စမ္းစမ္းနဲ႔ ချမာ ယဲ့ယဲ့ေလးပဲ ေခါင္းၿငိမ့္ႏိုင္႐ွာေတာ့တယ္”

“အင္း... တဖက္သတ္အခ်စ္က တယ္ဆိုးပါလားေနာ္။ ေၾသာ္... ဒါနဲ႔ ေသာ္ဇင္စိုးနဲ႔ မသဒၶါလိႈင္းတို႔ ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္ေရာ ေတြ႔မိေသးလား။ သူတို႔လည္း ဘေလာ့ဂ္ေပၚကေန အေတာ္ေပ်ာက္ေနတာ ၾကာၿပီရယ္”

“ေသာ္ဇင္စိုးက ခုထိ မေလး႐ွားမွာပဲေလ။ ဟိုတေလာက မေလး႐ွားမွာ အမွန္အကန္ေနတဲ့သူ႔ကို ေအာ္ပရာဇီေတြ မွားၿပီးလိုက္ဖမ္းတယ္ ဆိုလားပဲ။ အဲ့ဒါ သူ႔အစ္မ မသဒၶါက သိသိခ်င္း သူေနတဲ့ ယိုးဒယားကေန မေလး႐ွားက ရဲစခန္းေ႐ွ႕ထိ လမ္းေလွ်ာက္ ဆႏၵျပလိုက္ေသးတယ္တဲ့”

“အခုေရာ”

“အခုေတာ့ အိုေကသြားၿပီ။ မေလး႐ွားက ေအာ္ပရာဇီေတြက မသဒၶါကိုေၾကာက္လို႔ သူ႔ေမာင္ကို ျပန္လႊတ္ေပးလိုက္ၾကၿပီတဲ့ရယ္”

ေတာ္ေသးတာေပါ့ဟု စိတ္ထဲ ေတြးမိသည္။ ေနာက္မွ... သတိတရျဖင့္ ကိုႀကီးအား ကၽြန္ေတာ္ေမးလိုက္၏။

“ဒါနဲ႔ ေနပါဦး။ ခင္ဗ်ားက က်ဳပ္ဆီ ဘာျဖစ္လို႔လာတာတုန္း”

“မၾကာခင္ သတင္းကၽြတ္ေတာ့မယ္ေလဗ်ာ။ အဲ့ဒါ က်ဳပ္ကို လူၿပိဳဂ်ီး၊ လူၿပိဳဂ်ီးနဲ႔ ေနာက္ၾကမွာစိုးလို႔ စေတးေ႐ွာင္တဲ့ အေနနဲ႔ ခင္ဗ်ားအိမ္မွာ ပုန္းေနမလားလို႔ ထြက္လာတာဗ်”

“သူမ်ားေျပာလည္း ေျပာစရာပဲ။ ခင္ဗ်ားက ဂ်ီးမ်ားေနတာကိုးဗ်။ နာမည္ေတာင္ ကိုႀကီးကေန ကိုဂ်ီးလို႔ ေျပာင္းသင့္တယ္”

ကၽြန္ေတာ့္စကားေၾကာင့္ ကိုႀကီးက ၀မ္းနည္းအားငယ္စြာျဖင့္ မ်က္ေတာင္ေလး ပုတ္ခတ္ပုတ္ခတ္ လုပ္႐ွာသည္။ ၿပီးမွ...ေညာင္နာနာ အသံျဖင့္...

“ဒါေပမယ့္ ခင္ညားဆီမွာ ေနလို႔ေတာ့ ရတယ္မို႔လားဟင္”

“မရေတာ့ဘူး ကိုႀကီးရ၊ အလာေကာင္းေပမယ့္ အခါေႏွာင္းသြားၿပီ”

“ဗ်ာ... ဘာျဖစ္လို႔”

“သူ အခုလာေနၿပီဗ်။ ေဟာ... ၾကားလား ဟယ္လီေကာ္ပတာအသံ”

ဟုတ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေခါင္းေပၚမွ ဟယ္လီေကာ္ပတာသံၾကားရ၏။ ခဏတြင္းခ်င္းမွာပင္ ကၽြန္ေတာ့္ၿခံ၀ိုင္းထဲမွာ ဆင္းရပ္၏။ ကၽြန္ေတာ္ ထိုင္ေနရာမွ ထ,ရပ္လိုက္သည္။ ကိုႀကီးကေတာ့ ဘာမွ နားမလည္ႏိုင္သလို မ်က္ႏွာေပးျဖင့္ ေငးေၾကာင္ ၾကည့္ေန႐ွာ၏။

ဟယ္လီေကာ္ပတာတံခါးေလးပြင့္လာသည္။ ထိုအထဲမွ အေနာက္တိုင္းသူမ လွလွေလးတစ္ေယာက္ ဆင္းလာ၏။ အ႐ွိန္မေသေသးေသာ ပန္ကာ ဒလက္ေအာက္မွာ သူမ၏ဆံပင္ေလးမ်ားက လြင့္ခနဲ ၀ဲခနဲ။ သူမက ကၽြန္ေတာ့္ဆီ ေျပးလာရင္း ေအာ္သည္။

“ဒါလင္ညိဳ”....

“ဆယ္ဆယ္”....

႐ုပ္႐ွင္ထဲကလို စလို႔မိုး႐ွင္းမဟုတ္ပဲ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ ေျပးဖက္လိုက္ၾကသည္။ အာဘြားအျပန္အလွန္ ေပးၾကသည္။ ၿပီးမွ သူမ၏လက္ကို ဆြဲၿပီး ကိုႀကီး႐ွိရာဆီေလွ်ာက္သြားလိုက္၏။ ကိုႀကီးကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔စံုတြဲကို မ်က္လံုးေလးေပကလပ္ ေပကလပ္ျဖင့္ ၾကည့္ကာ ထိုင္ရာမွ ထ,ရပ္သည္။ ေနာက္... ဇေ၀ဇ၀ါ ေလသံျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္ေကာင္မေလးကို လက္ညႇိဳးထိုးကာ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေမးလာ၏။

“ဦးဏီ... ဒီေကာင္မေလး က်ဳပ္ျမင္ဖူးသလိုပဲ”

“ျမင္ဖူးမွာေပါ့ဗ်ာ။ သူက ေဟာလီး၀ုဒ္က မင္းသမီးေခ်ာေလး ဆယ္လီနာဂိုမက္ဇ္ပဲဟာ”

“ဗ်ာ... သူက ဘယ္လုိလုပ္ၿပီး ခင္ဗ်ားနဲ႔”...

“သူက ႐ူး႐ူးမိုက္မိုက္ ဆယ္ေက်ာ္သက္အ႐ြယ္မွာ အဂၤလိပ္ ေဘဘီဘိုက္တာအဆိုေတာ္ ဂ်က္စတင္ဘီဘာနဲ႔ တြဲခုတ္ခဲ့ေပမယ့္ အြန္လိုင္းမွာ ကၽြန္ေတာ့္ကို အမွတ္မထင္ေတြ႔ၿပီး တန္းတန္းစြဲျဖစ္သြားတာ။ အဲ့ဒီေတာ့ ဂ်က္စတင္ဘီဘာကို ေခါက္ၿပီး က်ဳပ္ေနာက္ ေကာက္ေကာက္ပါေအာင္ လိုက္လာခဲ့တာပဲ”

“ဘာ... သူက ခင္ဗ်ားလို မႈတ္ဆိတ္ေမႊး၊ ႏႈတ္ခမ္းေမႊးေတြနဲ႔ ပိန္ပိန္ေညာင္ေညာင္ စုတ္ခၽြန္းခၽြန္း ငက်ည္းေျခာက္လိုအေကာင္ကို ႀကိဳက္သတဲ့လား”

ကိုႀကီးအသံက တအံ့တၾသ။ ဆယ္ဆယ္ကေတာ့ ျမန္မာစကား သိပ္နားမလည္တာမို႔ ကၽြန္ေတာ့္ပခံုးေပၚေခါင္းမီရင္း အၿပံဳးေလးႏွင့္ ၿငိမ္သက္ေနခဲ့၏။ ခရီးပန္းလာ၍ ထင္၏။ ေအာင္ႏိုင္သူပမာ ၀င့္ႂကြားစြာျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ၿပံဳးရင္း...

“ဒါကေတာ့ ဖူးစာေပါ့ဗ်ာ။ ကဲ... အခုေတာ့ ဆယ္ဆယ္နဲ႔လက္ထပ္ၿပီးရင္ စီးပြားေရးအေနနဲ႔ မုန္႔ဟင္းခါးဆိုင္ဖြင့္ေရာင္းဖို႔ အာဖဂန္နစၥတန္ကို ခဏသြားၿပီး ေစ်းကြက္ေလ့လာလိုက္ဦးမယ္။ ျပန္လာတဲ့အခါ သီတင္းကၽြတ္ၿပီ။ အဲ့ဒီခါက်မွ ကမာၻ႔ေလာင္းကစားၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီးက ၾကယ္သံုးဆယ့္ႏွစ္ပြင့္အဆင့္႐ွိတဲ့ ေဟာ္တယ္ႀကီးမွာ ခ်ိမ့္ခ်ိမ့္သဲသဲ မဂၤလာပြဲဆင္ႏြဲမွာ။ ၿပီးေတာ့ လက္ထပ္ၿပီးရင္ က်ဳပ္လည္း ဆယ့္ဆယ့္လို အဂၤလိပ္ဆန္သြားေအာင္ နာမည္ေျပာင္းေတာ့မွာ၊ ဏီလင္းဘရက္ပစ္ညိဳလို႔ပဲ”

“ေၾသာ္... ခင္ဗ်ားက နာမည္ေျပာင္းဖို႔အထိေတာင္ စဥ္းစားၿပီးသြားၿပီကိုး။ ဒါနဲ႔ ခင္ဗ်ား မဂၤလာေဆာင္မွာက ကမာၻ႔ေလာင္းကစားၿမိဳ႕ေတာ္မွာဆိုေတာ့ လက္စ္ဗီးဂတ္မွာလား။ ေ၀းလိုက္တာ ဦးဏီရာ။ က်ဳပ္တို႔လာႏိုင္မယ္ မထင္ဘူး”

“ထပ္တရီး၊ လက္စ္ဗီးဂတ္က အခု ဒုတိယေနရာကို ေရာက္သြားၿပီဗ်။ ေလာေလာဆယ္ ကမာၻ႔ေလာင္းကစားၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီးက ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ပဲဟာ။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ထဲက(ထရိတ္ဒါးစ္ ဆိုတဲ့ ေဟာ္တယ္လ္ထက္သာတဲ့)  ၾကယ္သံုးဆယ့္ႏွစ္ပြင့္အဆင့္႐ွိတဲ့ ၀ဲစား ဆိုတဲ့ ေဟာ္တယ္မွာ မဂၤလာေဆာင္မွာပါ။ ခင္ဗ်ားတို႔အားလံုး လာလို႔ရပါတယ္။ အဲ့ဒီေတာ့...အခု က်ဳပ္အိမ္မွာ ခင္ဗ်ားေနခ်င္ရင္လည္း ေနေပါ့ဗ်ာ။ က်ဳပ္ကေတာ့ အခု ဆယ္ဆယ္နဲ႔ လိုက္သြားေတာ့မယ္။ ေအာ္... မ႐ို႕စ္လာရင္ ကြပ္ပ်စ္ေပၚက သတင္းစာ စကၠဴနဲ႔ထုတ္ထားတဲ့ မယ္ဇလီ႐ြက္ထုတ္ေလး ေပးလိုက္ဦးေနာ္။ ကဲ... သြားၿပီဗ်ိဳး။ လာ... ဆယ္ဆယ္”

ဆယ္ဆယ့္လက္ကေလးကိုဆြဲၿပီး ဟယ္လီေကာ္ပတာဆီသို႔ ကၽြန္ေတာ္ေလွ်ာက္သြားကာ အထဲသို႔ ၀င္လိုက္သည္။ ဟယ္လီေကာ္ပတာက ေျမျပင္ေပၚမွအႂကြတြင္ ဆယ္ဆယ္က ကၽြန္ေတာ့္ပခံုးေပၚသို႔ ေခါင္းမီလာသည္။ ၾကည္ႏူးစြာျဖင့္ ဆယ္ဆယ့္ေခါင္းေလးအား ပြတ္သပ္ေပးရင္း... ေျမျပင္ကို ငံု႔ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ၿခံထဲတြင္ သစ္ငုတ္တိုႀကီးေထာင္ထားသလို ရပ္က်န္ေနခဲ့႐ွာေသာ ကိုႀကီးအား ခပ္၀ါး၀ါး ေတြ႔လိုက္ရေလေတာ့၏။            ။

(ၿပီးပါၿပီ။)

~~~@~~~~

မွတ္ခ်က္။     ။ {ဒီစာေလးကို ေရးရင္း ေနာက္ဆံုးမွာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို စုတ္စုတ္ျပတ္ျပတ္နဲ႔ပဲ ဇာတ္သိမ္းမယ္လို႔ အားတင္းထားေပမယ့္ ဇာတ္လမ္းထဲမွာ ပါသူအားလံုး တစ္ေယာက္မွမေကာင္းထားတာမို႔ (ဇာတ္အရမ္းနာေနမွာ စိုးရိမ္စြာျဖင့္) ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ကၽြန္ေတာ္ ဆယ္လီနာဂိုမက္ဇ္ေလးႏွင့္ ေပးစားလိုက္ၿပီး ဟယ္လီေကာ္ပတာစီးကာ ဇာတ္သိမ္းလိုက္ရျခင္း ျဖစ္ပါသည္။}

{ ပံု/ ဏီလင္းဘရက္ပစ္ညိဳ - ေလာေလာဆယ္ ဆယ္လီနာဂိုမက္ဇ္၏ ခင္ပြန္းေလာင္း}

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------

ခြင့္မေတာင္းပဲ နာမည္မ်ား ယူသံုးမိျခင္းေၾကာင့္ ေမာင္ႏွမမ်ား နားလည္ ခြင့္လႊတ္ေပးၾကပါဦးဗ်ာ။ ေမာင္ႏွမေတြကို ခ်စ္တဲ့စိတ္နဲ႔ ေပ်ာ္ေစခ်င္လို႔ ေရးလိုက္တဲ့ ပို႔စ္ေလးပါ။ ထိခိုက္ နစ္နာေစလိုျခင္း အလွ်င္းမ႐ွိပါေၾကာင္း။

အမွန္အတိုင္း ၀န္ခံရရင္ ဒီပို႔စ္ေတြထဲမွာ ပါ၀င္ၾကတဲ့ ဘေလာ့ဂါမိတ္ေဆြမ်ားအေၾကာင္းကို ေရးဖြဲ႔တဲ့ေနရာမွာ ေဖ့ဘြတ္ခ္ေပၚက Image ေတြကို အေျခခံၿပီး ေရးမိတာ ျဖစ္ပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ေတြက်န္ခဲ့မယ္ဆိုရင္လည္း ကၽြန္ေတာ္ သိပ္မသိလို႔ ထည့္မေရးျဖစ္ခဲ့တာ နားလည္ခြင့္လႊတ္ေပးေစခ်င္ပါေၾကာင္း....။

ဘေလာ့ဂါ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားအတြက္ အမွတ္တရျဖစ္ေစမယ္ဆိုရင္ ဒီပို႔စ္ေလးကို ေရးရႀကိဳးနပ္ၿပီဟု ကၽြန္ေတာ္ ယူဆမိပါေၾကာင္း......။

စာဖတ္သူေတြေရာ၊ ေရးေဖာ္ေရးဖက္ေမာင္ႏွမေတြေရာ အားလံုး ခ်မ္းေျမ့ ေပ်ာ္႐ႊင္ၾကပါေစခင္ဗ်ာ။

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

ခ်စ္ျခင္းအားျဖင့္....

ဏီလင္းညိဳ

၀၄၊ ေအာက္တိုဘာ၊ ၂၀၁၃။

(၀၃း ၅၅) နာရီ။

ေသာၾကာေန႔။

ရန္ကုန္ - ျမန္မာျပည္။

(အမည္မ်ားႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ - ဇာတ္သိမ္း)