အမည္မ်ားႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္(၂)

ထိုစဥ္... ႐ြာလမ္းမဆီမွ ညာသံေပးကာ ေအာ္ဟစ္သံမ်ားႏွင့္ ေျပးလႊားသံမ်ားကို ကၽြန္ေတာ္ ၾကားလိုက္ရ၏။

“လိုက္ေဟ့... လိုက္ဟ”

“ေဟလူ...မေျပးနဲ႔။ အခုရပ္စမ္း”

“လုပ္တုန္းက လုပ္ၿပီး ဘာအခုမွ ေၾကာက္ပါၿပီလဲကြ”

ဘာမ်ားျဖစ္ပါလိမ့္ဟူေသာ အေတြးျဖင့္ ကြပ္ပ်စ္ေပၚမွေန လည္ဆန္႔ကာ ကၽြန္ေတာ္ လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္လိုက္သည္။ ၾကည့္ေနတုန္း ကၽြန္ေတာ့္ၿခံ၀ိုင္းထဲသို႔ ပုဆိုးမႏိုင္ ပု၀ါမႏိုင္ ပိုသီဖတ္သီ စတိုင္မလိုင္ႏွင့္ လူတစ္ေယာက္ ကသုတ္ကရက္ ေျပး၀င္လာတာကို ျမင္လိုက္ရ၏။

အနားေရာက္လာေတာ့ ဖုန္ေတြေခၽြးေတြျဖင့္ ေပလူးေနေသာ ကိုညီလင္းသစ္ကို ေတြ႔လိုက္ရသည္။ အံ့ၾသျခင္း ႀကီးစြာျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ေမးလိုက္သည္။

“ဟာ...ကိုညီ... ဘာျဖစ္လာတာလဲ”

“ၿပီးမွ ကၽြန္ေတာ္ေျပာျပမယ္ ကိုဏီ၊ ခုေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို ပုန္းစရာေနရာတစ္ခုေလာက္ ေျပာျပပါဦးဗ်ာ”

ကိုညီလင္းသစ္က ေဟာဟဲဆိုက္လွ်က္ လွ်ာကိုအလွ်ားလိုက္ထုတ္ကာ စိုင္းစိုင္းခမ္းလႈိင္စတိုင္ အသက္ကို ဖုတ္လိႈက္ဖုတ္လိႈက္ လု႐ွဴရင္း ေျပာသည္။ ထို႔ေၾကာင့္....

“ဒါဆို... ကၽြန္ေတာ့္အိမ္ေဘးက ၾကက္ၿခံထဲမွာ ခဏ၀င္ပုန္းေနလိုက္ ကိုညီ”

ကၽြန္ေတာ့္စကားအဆံုးတြင္ ကိုညီလင္းသစ္က ကိုယ္ေဖာ့ပညာသံုးကာ လွစ္ခနဲ ေျပးသြားေလေတာ့၏။ ငယ္ငယ္က ၾကည့္ခဲ့ဖူးေသာ ပါ၀ါရိန္းဂ်ားဇာတ္လိုက္မ်ားထက္ပင္ ျမန္ေသးသည္။ သိပ္မၾကာလိုက္ ကၽြန္ေတာ့္ၿခံထဲသို႔ တုတ္ေတြ၊ ဓားေတြ ကိုယ္စီကိုင္ထားၾကေသာ လူတစ္စု ၀င္လာတာ ေတြ႔ရ၏။ သူတို႔ထဲမွ တစ္ေယာက္က ကၽြန္ေတာ့္အား မ်က္ႏွာထိ မ်က္ႏွာထားျဖင့္ ေမးေလ၏။

“ေဟ့လူ။ ခင္ဗ်ားၿခံထဲကို လူတစ္ေယာက္ ၀င္သြားတာ က်ဳပ္တို႔ေတြ႔လိုက္တယ္။ ခုဘယ္မွာလဲ”

“ေတာက္တီးေတာက္တဲ့၊ ႀကံႀကီးစည္ရာဗ်ာ။ ဘယ့္ႏွယ္ က်ဳပ္အိမ္ထဲကို လူ၀င္ရမွာတုန္း။ ဘယ္သူမွ ၀င္မလာဘူးဗ်”

ခပ္တည္တည္ျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ျပန္ေျပာလိုက္သည္။ သိပ္မလိမ္တတ္တာမို႔ မ်က္ႏွာကို မင္ေသေနေစရန္ မနည္း အားထုတ္ထားရ၏။ သို႔ေသာ္ ကိုယ့္မိတ္ေဆြအတြက္ ဒီေလာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ စြန္႔စားသင့္သည္ ထင္၏။ ဟုတ္သည္ေလ၊ ႐ွိပါတယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ေျပာလိုက္ရင္ ဒီလူေတြလက္ထဲမွာ ကိုညီလင္းသစ္တစ္ေယာက္ ေအးခ်မ္းေမျဖစ္သြားမွာ မို႔လား။ (ေအးခ်မ္းေမ = တစ္စစီက်ိဳးပဲေနတယ္။    ။ ဤကား စကားခ်ပ္တည္း)

ထိုစဥ္ ၾကက္ၿခံထဲမွ ၾကက္မမ်ား၏ ကေတာ္သံမ်ားကို ၾကားလိုက္ရ၏။ ကၽြန္ေတာ္ရင္ထိတ္သြားသည္။ ဧကႏၱ ၿခံထဲမွ ဥစားၾကက္မတစ္သိုက္ႏွင့္ ကိုညီတို႔ ဘီလူးေတြ႔၊ ဒူးေတြ႔ ေတြ႔ေနၾကၿပီထင္၏။

လူအုပ္စုထဲမွ တစ္ေယာက္က မသကၤာသလို ၀င္ေမးသည္။

“ခင္ဗ်ားၿခံထဲက ၾကက္ေတြက ဆူလွခ်ည္လား”

“ဟုတ္တယ္။ ၿခံထဲမွာက ၾကက္ထီးတစ္ေကာင္တည္း ႐ွိတာေလ။ အဲ့ဒါ ၾကက္မေတြက ၀ိုင္းၿပီး လင္လုေနၾကတာ၊ အဲ့... ၾကက္ထီးလုေနၾကတာ ေနမွာေပါ့။ အဲ့ဒါေၾကာင့္ ဆူေနၾကတာ”

မင္ေသေသျဖင့္ ျပန္ေျဖရင္း ကိုညီ့အား စိတ္ထဲအားနာသြားရသည္။ တကယ္က ၿခံထဲမွာ ၾကက္ထီးတစ္ေကာင္မွ မ႐ွိ။ အထီးဆိုလို႔ ႐ွိတာက ကိုညီတစ္ေကာင္တည္း၊ အဲ့ေလ တစ္ေယာက္တည္း။ ယုတၱိ႐ွိေအာင္ ေျဖလိုက္ရျခင္းသာပင္။

ကၽြန္ေတာ့္စကားကို သူတို႔ယံုသြားၾကပံုရသည္။ တက္တစ္ေခါက္ေခါက္ျဖင့္ လွည့္ထြက္သြားၾကသည္။ သူတို႔ေနာက္ေက်ာကို ၾကည့္ရင္း ကၽြန္ေတာ္ေတြးမိ၏။ လူေတြဟာ ပိပိရိရိျဖင့္ လွည့္ဖ်ားခံရလွ်င္ ယံုသြားတတ္ၾကပါသလားဟူ၍။

ကၽြန္ေတာ့္ၿခံထဲမွ သူတို႔အားလံုးထြက္သြားၿပီး တစ္ေအာင့္ေလာက္ၾကာေတာ့မွ ေလသံသဲ့သဲ့ျဖင့္ ကိုညီ့အား လွမ္းေခၚလိုက္သည္။

“ကိုညီ... လာေတာ့၊ ရၿပီ။ အဲ့ဒီမွာ ၾကက္မတစ္သိုက္နဲ႔ အားနာလို႔”

ကၽြန္ေတာ့္အသံအဆံုးတြင္ ၾကက္ၿခံထဲမွ ကိုညီက ကုပ္ေခ်ာင္းေခ်ာင္းျဖင့္ ထြက္လာ၏။ သူ႔ကိုၾကည့္ရင္း ကၽြန္ေတာ့္မွာ သနားေတာင္ သြားရမိသည္။ ၾကည့္ေလ။ သူ႔တစ္ကိုယ္လံုး ၾကက္ေခ်းေတြ၊ ၾကက္ေမႊးေတြနဲ႔ ေပပြေနခဲ့ေလတာ။ ၿခံထဲက ကၽြန္ေတာ့္ၾကက္မေတြ သူ႔ကို ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ၀ိုင္းသမထားၾကသလဲ မသိ။

ကိုညီက ကၽြန္ေတာ့္ေ႐ွ႕မွ ကြပ္ပ်စ္ေပၚတြင္ ေျခပစ္လက္ပစ္ ထိုင္ခ်လိုက္၏။ ထိုအခိုက္ ေလကေလးတစ္ခ်က္အေ၀ွ႔တြင္ သူ႔ထံမွ ၾကက္ေခ်းနံ႔က ကၽြန္ေတာ့္ဆီသို႔ သင္းခနဲ လြင့္ပ်ံ႕လာခဲ့၏။

ကိုညီက ကၽြန္ေတာ့္ကို အားနာသလိုၾကည့္ရင္း ေျပာသည္။

“ေက်းဇူးပဲ ကိုဏီရာ”

“ရပါတယ္ ကိုညီရာ၊ ဒါနဲ႔ ဘာျဖစ္ၾကတာတုန္း”

“ဒီလိုဗ်ာ။ ၿပီးခဲ့တဲ့ အပတ္ေလာက္တုန္းက အြန္လိုင္းေပၚမွာ ငါးပိရည္က်ိဳနဲ႔ပတ္သတ္တဲ့ စာတစ္ပုဒ္ ကၽြန္ေတာ္ေရးမိတာ ကိုဏီမွတ္မိတယ္မို႔လား”

“မွတ္မိတာေပါ့ဗ်ာ။ ယူရီးယား(သို႔မဟုတ္) ရင္းႏွီးေနေသာ သူစိမ္း ဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္ေလးနဲ႔မွတ္လား။ သိပ္ေကာင္းလို႔ ကၽြန္ေတာ္ေတာင္ သေဘာက်ေသးတာ။ ဒါေပမယ့္ ကိုညီ့ဆီမွာ ေကာ္မန္႔ေရးဖို႔ ေကာ္နက္႐ွင္က မ်က္ႏွာသာမေပးလို႔ ဒီအတိုင္းဖတ္႐ံုဖတ္ၿပီး လွည့္ျပန္လာခဲ့ရတာ”

“ျပႆနာက အဲ့ဒီက စ,တာပါပဲ ကိုဏီရယ္”

“ဘယ္လို”

“ဟုတ္တယ္ဗ်။ ကၽြန္ေတာ္က အဲ့ဒီပို႔စ္ေရးလိုက္ေတာ့ ငါးပိသည္ေတြ၊ ငါးပိဒိုင္ေတြမွာ ေရာင္းအားေတြက ေ၀ါခနဲ ထိုးက်သြားတယ္ဆိုပဲ။ အဲ့ဒါကို သူတို႔ေတြက မေက်နပ္လို႔ ေျခရာခံလိုက္ေတာ့ လက္သည္က ကၽြန္ေတာ္ျဖစ္ေန တယ္ဆိုတာကို သိသြားၾကတယ္တဲ့။ အဲ့ဒါနဲ႔ သူတို႔ ငါးပိေရာင္း၀ယ္သူတစ္စုက ညီလင္းသစ္ဆန္႔က်င္ေရးဆိုတဲ့ ပါတီေထာင္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကို ၀ိုင္းဆႏၵျပၾကတာရယ္ဗ်။ ပထမေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း လႊတ္ေတာ္ရဲ႕အကူအညီနဲ႔ ေျပလည္ေအာင္ ေျဖ႐ွင္းဖို႔ ႀကိဳးစားပါေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္လိုမွ မရေတာ့ဘူး။ အခု ကၽြန္ေတာ့္ကို ၀ိုင္းေဘလို႔ ၾကြက္ေျပးႏြားေျပး ေျပးလာရေတာ့တာပါပဲဗ်ာ။ ေျပာရမယ္ဆိုရင္ ညီလင္းသစ္ဘ၀ကေန ညီလင္းလစ္ ျဖစ္ခဲ့ရေတာ့တာပါပဲ”

“ျဖစ္မွ ျဖစ္ရေလ ကိုညီရယ္။ ခင္ဗ်ားေရးတဲ့စာထဲမွာ သူတို႔ထိခိုက္နစ္နာေစတာ ဘာမွ မပါပဲနဲ႔ဗ်ာ။ အင္း လူေတြကလည္း ခက္ပါတယ္။ ဒီေခတ္မွာ တစ္ခုခုဆို ထစ္ခနဲ႐ွိ ဆႏၵျပမယ္ဆိုတာခ်ည္းပဲ”

မခ်ိတင္ကဲျဖင့္ ရင္ဘတ္ကိုထုကာ နတ္သံေႏွာ၍ ကၽြန္ေတာ္ ညည္းမိ၏။ ကိုညီက ေခါင္းခါရင္း...

“ရပါတယ္ ကိုဏီရာ။ ကဲ... အခုေတာ့ ရန္ေတြ ႐ွင္းသြားၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ ေတြ႔တုန္း ဂစ္တာတီးၿပီး သီခ်င္းဆိုရေအာင္”

“ဘာသီခ်င္းဆိုၾကမလဲ”

“ဟိုေလဗ်ာ... ေဇာ္ပိုင္ ဒိတ္ဒိတ္ႀကဲေပါက္ခဲ့တဲ့ ၿမိဳ႕အ၀င္ညထဲက ‘စြန္သြားေသာ ေနျခည္’ ဆိုတဲ့ သီခ်င္းေလးဆိုၾကမယ္။ ခင္ဗ်ားက တီးဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္က ဆိုမယ္”

ကိုညီ့စကားေၾကာင့္ တဲအတြင္းမွ ကၽြန္ေတာ့္အခ်စ္ေတာ္ ဂစ္တာအစုတ္ေလးကို သြားယူလိုက္ရ၏။ ေနာက္ ႀကိဳးကို ညႇိမေနေတာ့ပဲ အင္ထ႐ို ၀င္လိုက္သည္။ ဂစ္တာသံကား ႂကြက္စုတ္သံႏွင့္ နင္လားငါလား ထြက္ေပၚလာေလေတာ့၏။ ကိုညီက ထည္၀ါခန္႔ညားေသာ အသံျဖင့္ သီခ်င္းစ,ဆိုေလေတာ့သည္။

“ေ႐ႊျပည္သာမွာ ေပ်ာ္ပါ ေနျခည္ xxx လိႈင္သာယာကို ကိုယ္တစ္ေယာက္တည္း သြားမည္ xxxx အိမ္က ကေလးေတြကို လူကုန္ကူးပလိုက္ေတာ့ xxxx ေနျခည္”...

တီးေနရင္း အေရးထဲမွာ ေကာ့ဒ္က ေမ့သြားရျပန္ေလ၏။ ဒါကို ကိုညီသတိမထားမိေအာင္ ၀ါးခ်လိုက္ရသည္။ ထိုစဥ္ ကၽြန္ေတာ့္ၿခံ၀ိုင္းထဲသို႔ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ ၀င္ေရာက္လာသည္။ ေခါင္းေပၚမွာ ပုဆိုးစုတ္ေလးျဖင့္ ထုတ္ထားေသာ အထုတ္တစ္ထုတ္ကို ႐ြက္ကာ လက္တစ္ဖက္က ဓား႐ွည္တစ္ေခ်ာင္းျဖင့္။ ၀တ္စားထားတာကလည္း တကယ့္အမိုက္စား။ အေပၚမွာက ဇာအက်ႌလက္စက ရင္ဖံုး ပန္းႏုေရာင္၊ ေအာက္က သရီးကြာတားေဘာင္းဘီခပ္ပြပြႏွင့္ ေျခေထာက္မွာေတာ့ ၿမိဳင္ရာဇာ တြတ္ပီစီးသည့္ လည္႐ွည္ ၾကက္ေပါင္ဖိနပ္အမည္းႀကီးစီးထား၏။

ကၽြန္ေတာ္ ဂစ္တာတီးရာမွ ဂြိခနဲ ရပ္လိုက္သည္။ ကိုညီကလည္း သီခ်င္းဆက္မဆိုႏိုင္ေတာ့ပဲ ေနရာမွ ဆတ္ခနဲထ,ဟန္ျပင္သည္။

“ကိုဏီ... ဒါ... ေစာေစာက အဖြဲ႔ထဲက တစ္ေယာက္လားမသိဘူး။ လက္ထဲမွာလည္း ဓားႀကီးနဲ႔”

သူ႔အသံက ခပ္တုန္တုန္။ ကၽြန္ေတာ္က အားေပးသည့္ အေနျဖင့္...

“ဟုတ္ခ်င္မွ ဟုတ္မွာပါ ကိုညီရာ။ အသာ ေနစမ္းပါဦး။ ကၽြန္ေတာ္ ေသခ်ာၾကည့္ပါရေစ။ ဟား... အသင္နားမလည္ႏိုင္ေသာ မိန္းမတစ္ေယာက္အေၾကာင္းေရးတဲ့ မယ့္ကိုးပါလားဗ်။ ကိုညီ... ဒါ ေစာေစာက အုပ္စုထဲက မဟုတ္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ညီမ မယ့္ကိုးမွ မယ့္ကိုး အစစ္ရယ္”

“ဟင္...ဟုတ္လား”

ထိုအခါမွ ကိုညီက အိေျႏၵရရ ျပန္ထိုင္၏။ မယ့္ကိုးက အနားသို႔ေရာက္လာသည္။ ကၽြန္ေတာ္က...

“ထိုင္ေလ မယ္၊ ဘယ္သြားမလို႔တုန္း။ အထုတ္ေတြ အပိုးေတြနဲ႔။ လက္ကလည္း ဓားတစ္ေခ်ာင္းဆြဲလို႔”

“မယ့္အျဖစ္ေတာ့ မေျပာခ်င္ေတာ့ပါဘူး ကိုဏီရယ္”

“မေျပာခ်င္လည္း မေျပာပါနဲ႔ေတာ့ကြယ္”

“ဟာ... ကိုဏီကလည္း အဲ့သဟာ ေျပာခ်င္လြန္းလို႔ စကားပလႅင္ခံတာ႐ွင့္။ ဘာမွလည္း ၀ါးတားေဖာ္လို ဖစ္ေဖာ္လို မလိုက္တတ္ဘူး”

မယ့္ကိုးက ကၽြန္ေတာ့္ကို မ်က္ေစာင္းထိုးရင္း ဂ်စ္တစ္တစ္ေလသံျဖင့္ ေျပာကာ ေခါင္းေပၚမွ သူ႔အထုတ္ေလးအား ကြပ္ပစ္ေပၚသို႔ ဖုတ္ခနဲ ပစ္ခ်လိုက္၏။ ေနာက္... သူ႔ဓားႀကီးကို ရင္မွာပိုက္ၿပီး ၾကက္ေပါင္ဖိနပ္ႀကီးကို ခၽြတ္ကာ ကြပ္ပစ္ေပၚသို႔ တက္ထိုင္၏။ ကိုညီက မယ့္ကိုးလက္ထဲမွ ဓားႀကီးကိုၾကည့္ကာ ေက်ာခ်မ္းဟန္ျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္နားတိုးလာသည္။ သူ႔ၾကည့္ရတာ ေစာေစာက လူအုပ္အလိုက္ခံထားရတာမို႔ ေသြးလန္႔ေနပံုရပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ စိတ္ေျပလက္ေပ်ာက္ျဖစ္သြားေစ ရန္ မယ့္ကိုးအား ကၽြန္ေတာ္ ေမးလိုက္သည္။

“ကဲ...ဒါဆို ေျပာစမ္းပါဦး။ ဘာျဖစ္လာတာလဲ”

“ညီမ အိမ္ကေန ထြက္ေျပးလာတာ”

“ဘာ... ဘယ္လို”

 ကိုညီက တအံ့တၾသ ၀င္ေမး၏။ ကၽြန္ေတာ္လည္း စိုးရိမ္သြားသည္။ မယ့္ကိုးက ဆက္ေျပာ၏။

“ဟုတ္တယ္၊ ကိုညီနဲ႔ ကိုဏီ။ ညီမက အဂၤပူ အဲ့ေလ၊ စင္ခါဘူကေန ျပန္လာတာ သံုးလေလာက္႐ွိၿပီ။ အဲ့ဒါ ေရာက္ကာစကေတာ့ အိမ္က ဘာမွ မေျပာဘူး။ ခုေတာ့ ဘာဆက္လုပ္မလဲ၊ ဘာညာနဲ႔ ေမးလာၾကလို႔။ ၿပီးေတာ့ ညီမ ပတ္၀န္းက်င္က လူေတြကလည္း ဘယ္ေတာ့ ျပန္သြားမလဲနဲ႔ တစ္ေမးတည္း ေမးေနၾကတာ။ ၾကည့္ရတာ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ ႏိုင္ငံျခားမွာ ခဏသြားအလုပ္လုပ္တဲ့လူေတြကို တစ္သက္လံုး သူမ်ားႏိုင္ငံမွာပဲ ေနသြားမယ္မ်ား ထင္ေနလားမသိဘူး။ သူတို႔တင္ေကၽြးထားရတာလည္း မဟုတ္ပဲနဲ႔မ်ား။ အဲ့ဒါ အခု

စိတ္ေပါက္ေပါက္နဲ႔ အိမ္ကေန ထြက္လာတာ။ မယ့္ကိုးဆိုတဲ့ နာမည္ကေန မယ့္ဆိုးလို႔ေတာင္ ေျပာင္းခ်င္လာၿပီ”

“ခုဘယ္သြားမယ္ စိတ္ကူးလဲ”

ကၽြန္ေတာ့္အေမးအား မယ့္ကိုးက သက္ျပင္းခ်ရင္း...

“ၿပီးခဲ့တဲ့လက ျမန္မာနဲ႔ အေမႀကီးကန္ႏိုင္ငံႏွစ္ႏိုင္ငံ ခ်စ္ၾကည္ေအး၊ အဲ့ေလ မွားလို႔ ခ်စ္ၾကည္ေရး တက္ခဲ့ၾကတဲ့ ဂလန္ရာဇီေတာင္ေပၚသြားေနမလားလို႔ ကိုဏီရယ္။ အဲ့ဒီမွာဆို ေအးေဆးပဲ။ ညီမကို နားပူမယ့္လူ ဘယ္သူမွ ႐ွိတာမဟုတ္ဘူးရယ္။ စာလည္း ေအးေဆး ေရးလို႔ရမယ္။ စားစရာလိုရင္ အမဲလိုက္႐ံုပဲ။ အိမ္မွာကေတာ့ ဘယ္လိုမွ ေနလို႔ရမယ္ မထင္ေတာ့ပါဘူး။ ဟင္းးး”

ေျပာရင္း မယ့္ကိုးက စိတ္ထြက္လာဟန္တူ၏။ သူ႔ရင္ခြင္ထဲမွ ဓားႀကီးကို ၀ါးၾကမ္းခင္းေပၚသို႔ ဂြပ္ခနဲ ေဆာင့္ခ်လိုက္ေလသည္။

ကိုညီ့က ၀င္ေမး၏။

“ဒါနဲ႔ ဓားႀကီးက ဘာလုပ္ဖို႔ ယူလာရတာတုန္း မယ္ရဲ႕”

“အကာအကြယ္ေပါ့ ကိုညီရယ္။ သိတယ္မဟုတ္လား။ ဒီေခတ္မွာ မိန္းကေလးအ႐ြယ္စံု အၾကမ္းဖက္ခံေနရတာ။ တစ္ေယာက္တည္း ခရီးသြားတဲ့အခါ ညီမအတြက္ အေဆာင္ေပါ့”

“ဓားသိုင္းေရာ ခ်တတ္လို႔လားမယ္ရဲ႕”

ကၽြန္ေတာ္က ၀င္ေမးလိုက္ေတာ့ မယ့္ကိုးက ေတာက္ပ၀င့္ႂကြားစြာ ၿပံဳးရင္း...

“သိပ္ခ်တတ္တာေပါ့ ကိုဏီရာ။ အခု ျမန္မာျပည္က စီးပြားေရးတံခါးေတြ ဒလေဟာဖြင့္ထားၿပီဆိုေတာ့ ႏိုင္ငံျခားက သင္တန္းေတြ ေဟာတစ္ခု ေဟာတစ္ခုနဲ႔ လာဖြင့္ေနတာ ကိုဏီလည္း ၾကားမွာေပါ့။ အဲ့ဒီလို လာဖြင့္တဲ့သင္တန္းေတြထဲက တ႐ုတ္သိုင္းအေက်ာ္အေမာ္သံုးေယာက္ျဖစ္တဲ့ က်န္ေက်ာင္းဆီမွာ ဓားသိုင္းက သံုးလျပတ္၊ ဂ်က္ကီခ်န္းနဲ႔ဂ်က္လီတို႔ ေပါင္းၿပီးဖြင့္ထားတဲ့ မေ႐ွာင္ရင္ထိပ္ဖူးသင္တန္းက သံုးလျပတ္ သြားတက္ထားတာ။ ဘာလဲ ကိုဏီက မယံုလို႔လား။ ခဏေလး၊ ညီမရဲ႕ သင္တန္းဆင္းလက္မွတ္ေတြ ျပရဦးမယ္”

ေျပာေျပာဆိုဆိုျဖင့္ မယ့္ကိုးက ပုဆိုးစုတ္ျဖင့္ ထုတ္ထားေသာ သူ႔အထုတ္ေလးကို ျဖည္ဟန္ျပင္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ တားျမစ္လိုက္ရသည္။

“ေတာ္ပါၿပီမယ္ရယ္။ ယံုပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဂလန္ရာဇီေတာင္ေတာ့ မတက္ပါနဲ႔။ ရာသီဥတု ၾကမ္းတယ္။ မယ္တစ္ေယာက္တည္းသြားမွာ ကိုဏီတို႔ စိတ္မခ်ပါဘူး။ ဒီလိုလုပ္၊ ဂလန္ရာဇီေတာင္မတက္ရေပမယ့္ ရေသ့စိတ္ေျဖအေနနဲ႔ ေ႐ႊမန္းေတာင္ ေခၽြးထုတ္ငန္းေဆး တစ္ထုတ္ေလာက္ ၀ယ္ၿပီး ေဆာင္ထားလိုက္ေလ”

“ကိုဏီ့အႀကံက မဆိုးဘူး။ ေကာင္းသားပဲ။ ေ႐ႊမန္းေတာင္တစ္ထုပ္ ၀ယ္ထားလိုက္မယ္။ ဒါေပမယ့္ ညီမက အိမ္ကေန ထြက္ေျပးလာတာ။ ဂလန္ရာဇီေတာင္ကို မသြားရရင္ ဘယ္သြားရမလဲ”

“ကိုညီနဲ႔ ဆြစ္ဇာလန္ကို လိုက္သြားပါလား”

“ဟယ္... မလိုက္ခ်င္ပါဘူး။ ညီမက ဇာအက်ႌေတြအ၀တ္မ်ားတာ။ လိုက္လွန္ေနရင္ ဘယ့္ႏွယ့္လုပ္မတုန္း”

ဓားသာ ေဆာင္ထား၏။ မယ့္ကိုးက ေက်ာခ်မ္းဟန္ျဖင့္ ေျပာသည္။ ကိုညီလင္းသစ္က ကမန္းကတန္း ၀င္ေျပာ၏။

“မဟုတ္ဘူးကိုဏီရဲ႕။ ကၽြန္ေတာ္ အခု ဆြစ္ဇာလန္မွာ မေနေတာ့ဘူး။ ေနရတာ ႐ိုးလာလို႔။ အခု အဂၤလန္ဆိုတဲ့ တိုင္းျပည္က ဖင္လန္ကို ဘင္သံနဲ႔ ေျပာင္းဖို႔ စီစဥ္ၿပီးသြားၿပီဗ်”

“အဲ့တိုင္းျပည္က ဟာေတြေတာ့ ေအာက္ပိုင္းေတြ ေလျဖတ္ကုန္ေတာ့မွာပဲ”

မယ့္ကိုးက စိတ္ပူသံေႏွာ၍ ခပ္ျပတ္ျပတ္၀င္ေျပာ၏။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေခါင္းၿငိမ့္ေထာက္ခံရင္း...

“မယ္ေျပာတာ ဟုတ္တယ္ ကိုညီရဲ႕။ အဲ့ဒီၿမိဳ႕က အေအးပိုင္းေဒသဆိုလား ကၽြန္ေတာ္ၾကားဖူးတာ။ အၿမဲတမ္း ဟိုဒင္း လွန္ေနၾကတာဆိုေတာ့ ေအာက္ပိုင္းအေအးပတ္ၿပီး မိသားစုေတြ နာဖ်ားကုန္မွာ စိုးလို႔ရယ္”

“ဟာ... ကိုဏီကလည္း။ ဟိုဒင္းကို တကယ္လွန္တာ မဟုတ္ပါဘူးဗ်။ သူ႔ၿမိဳ႕နာမည္ပဲ လွန္တာ... အဲ့ေလ လန္တာပါ။ ျမန္မာလို ဖင္လွန္လို႔ အသံထြက္ၾကေပမယ့္ သူတို႔အေခၚဆိုေတာ့ ဖန္လန္ဆိုလားရယ္။ ကဲ... ညီမ မယ့္ကိုး၊ ကိုညီနဲ႔လိုက္မယ္ဆိုရင္ လိုက္ခဲ့ေတာ့။ အဲ့ဒီမွာ ေနဖို႔စားဖို႔ ဒုကၡသည္စခန္းနဲ႔ ကိုညီဆက္သြယ္ေပးမယ္။ ေနာက္ၿပီး အဲ့ဒီမွာ ခုလို ဓားႀကီး ေဆာင္ထားစရာ မလိုဘူး။ ေသနတ္၀ယ္ကိုင္လို႔ရတယ္။ ပစၥတို၊ ေျခာက္လံုးျပဴး၊ စတင္းဂန္း၊ အမ္၁၆ ႀကိဳက္တာ ေရြး၀ယ္၊ ေအးေဆးပဲ။ လာ...သြားစို႔”

ေျပာေျပာဆိုဆိုျဖင့္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္လံုး ကၽြန္ေတာ့္အား ႏႈတ္ဆက္ကာ ကြပ္ပ်စ္ေလးေပၚမွ ဆင္းသြားၾကေလေတာ့၏။ သူတို႔ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္ကို လိုက္ေငးရင္း အဆင္ေျပၾကပါေစေၾကာင္း ဆုေတာင္းမိ၏။

ေရေႏြးၾကမ္းအိုးကို မကာ ေရေႏြးတစ္ခြက္ငွဲ႔ေသာက္ရင္း ဗိုက္ထဲ နည္းနည္း ဟာလာသလို ႐ွိ၏။ ေန႔လယ္ေန႔ခင္း တစ္ခုခုေတာ့ စားခ်င္စိတ္ေပါက္လာသည္။ သို႔ေသာ္ အျပင္သို႔ ကၽြန္ေတာ္ မထြက္ခ်င္မိ။ ေနပူလြန္းသည္။ ထိုစဥ္..

“ေဟာဒီဘက္က ကန္းစြန္းဥျပဳတ္၊ ကေလာဥျပဳတ္၊ အာတာလြတ္ျပဳတ္၊ ေျမပဲျပဳတ္ေတြ ရမယ္”

“လာပါဦးဗ်ိဳ႕”

ကၽြန္ေတာ္လွမ္းေခၚလိုက္ေတာ့ ကန္စြန္းဥျပဳတ္သည္ မေ႐ႊစင္ဦးက ကၽြန္ေတာ့္ၿခံ၀ိုင္းထဲသို႔ စစ္စီးသုတ္ အညာခံေတာင္းကေလး႐ြက္ကာ ယိုင္တိယိုင္ထိုးျဖင့္ ၀င္လာ၏။ ကၽြန္ေတာ့္ ကြပ္ပ်စ္နားသို႔အေရာက္တြင္ ေခါင္းေပၚမွ ေတာင္းကေလးကို ကြပ္ပ်စ္ေပၚသို႔ခ်ၿပီး ေခါင္းခုလုပ္ထားေသာ ပုဆိုးစုတ္ေလးကို ျဖည္ကာ ယပ္ခပ္ရင္း...

“ဘာစားမလဲ ကိုဏီ”

“အာတာလြတ္နဲ႔၊ ပီေလာပီနံဥျပဳတ္ ႏွစ္ဆယ္ဖိုးစီေပးဗ်ာ”

“ဆီေတြဆားေတြေရာ ထည့္ေပးရဦးမလား”

“တစ္ခါတည္း ထည့္ေပး။ ေနဦး ထည့္ဖို႔ ပန္းကန္ သြားယူလိုက္ဦးမယ္”

အိမ္ထဲ၀င္ကာ အနားတြင္ ေႂကြရည္မ်ားကြာေနေသာ သံပန္းကန္ျပားေလးကို ယူရေသး၏။ မေ႐ႊစင္ဦးက ေစတနာပါပါျဖင့္ အာတာလြတ္မ်ား၊ ပီေလာပီနံဥမ်ားကို အခြံေသေသခ်ာခ်ာခြာကာ အလယ္မွ ထက္ျခမ္းျခမ္းလိုက္၊ ဆီေလးဆမ္းၿပီး ဆားေလးျဖဴးေပးလိုက္၊ ပန္းကန္ထဲသို႔ စီစီရီရီထည့္ေပးလိုက္ႏွင့္ အလုပ္႐ႈပ္ေနေလေတာ့သည္။ သိခ်င္စြာျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ ေမးလိုက္သည္။

“မႀကီးေ႐ႊစင္၊ စာမေရးေတာ့ဘူးလား”

သူက ေခါင္းကို ေလးတြဲ႔စြာယမ္းရင္း...

“အရင္ကေလာက္ သိပ္မေရးျဖစ္ေတာ့ပါဘူး ကိုဏီရယ္။ သိတယ္မို႔လား အစ္မက စာလံုးေပါင္း ခဏခဏ မွားတတ္တယ္ေလ။ အြန္လိုင္းမွာ ခဏခဏအေျပာခံရတယ္။ အခုေက်ာင္းျပန္တက္ေနတာ၊ မူႀကိဳ ဒုတိယႏွစ္ေရာက္ၿပီ။ ေက်ာင္းၿပီးမွပဲ လိႈင္လိႈင္ႀကီး ျပန္ေရးေတာ့မယ္ စိတ္ကူးတာပါပဲဟယ္။ အဲ့ဒါေၾကာင့္  အဲ့ဒါေၾကာင့္ပါ”

“အခုလို ေစ်းလိုက္ေရာင္းေနတာေရာ ဘယ္ေလာက္ၾကာၿပီလဲ။ အရင္တုန္းက ကြန္ပ်ဴတာ ဆိုင္လား၊ မိတၱဴဆိုင္လား ဖြင့္တယ္ဆို”

“မီးက ခဏခဏပ်က္ေနေတာ့ ဘယ္မွာ အလုပ္ျဖစ္ေတာ့လို႔လည္းကြယ္။ အဲ့ဒါေၾကာင့္ အစ္မရဲ႕ ခ်စ္ခ်စ္ႀကီးက လက္သမားလိုက္လုပ္၊ အစ္မက တစ္ဖက္တစ္လမ္းက ၀င္ေငြရေအာင္ အခုလို ဥျပဳတ္ေတြ လိုက္ေရာင္းေနရေတာ့တာပါပဲ။ နာမည္ေတာင္ ေ႐ႊစင္ဦးကေန ေ႐ႊစင္ဥလို႔ ေျပာင္းရမယ့္ကိန္း ဆိုက္ေနၿပီ။ စကားမစပ္ေျပာရမယ္ဆို ကိုဏီ ကဗ်ာေရးတဲ့ ညလင္းအိမ္ကို သိတယ္မို႔လား”

“သိတယ္ေလ...အစ္မရဲ႕။  သူက စင္ခါဘူကေန ျပန္ေရာက္ေနတာ မို႔လား။ ဘာျဖစ္လို႔တုန္း”

“သူက အခု ျမန္မာျပည္မွာ မီးခဏခဏပ်က္ေတာ့ ကဗ်ာမေရးေတာ့ပဲ ညလင္းအိမ္ဆိုတဲ့ နာမည္နဲ႔ ေရနံဆီမီးခြက္ ေတြ၊ မီးအိမ္ေတြ၊ ဖေယာင္းတိုင္ေတြ ထုတ္လုပ္ျဖန္႔ခ်ီေတာ့မယ္ ဆိုလားပဲ”

“ေကာင္းသားပဲဗ်။ ေစ်းကြက္ စီးပြားေရးေပါ့။ လာဘ္ျမင္ပါ့။ ဒင္းနဲ႔ေတြ႔မွ ထန္းရည္တိုက္ခိုင္းရဦးမယ္။ ဒါနဲ႔ အစ္မတို႔ၿမိဳ႕ကပဲ စာေရးတဲ့ ခပ္ေခ်ာေခ်ာ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ေလ။ ကိုကိုးအိမ္ဆိုတာ သိတယ္မို႔လား”

“သိပါ့ကြယ္။ ဟိုတစ္ေလာက ဆံပင္ေတြကို ထမင္းရည္ေတြနဲ႔စိမ္၊ အေျခာက္ခံၿပီး လက္နဲ႔ေျခထားတဲ့ ပန္႔ေကစတိုင္လိုမ်ိဳးေတာင္ သူလုပ္ေသးတယ္မို႔လား”

“ဟုတ္တယ္ မႀကီးေ႐ႊစင္။ အဲ့ဒါ ခုေခတ္ ပန္႔ေကလို႔ မေခၚေတာ့ဘူးဗ်။ ကိုရီးယား ဘုတ္သိုက္ေကတဲ့ရယ္။ ဒါနဲ႔ သူေရာ ေနေကာင္းရဲ႕လား။ ကိုဏီ ေမးတယ္လို႔ ေျပာလိုက္ပါဦးဗ်ာ”

“ေျပာလိုက္ပါ့မယ္ကြယ္။ ဒါနဲ႔ သူ႔အေၾကာင္းကို ကိုဏီ သိၿပီးသြားၿပီလား”

“ဘာလဲ မႀကီးေ႐ႊစင္ရဲ႕”

“ကိုကိုးအိမ္ကလည္း နာမည္ေျပာင္းေတာ့မယ္တဲ့”

“ဟင္... ဘာျဖစ္လို႔လဲ”

“သူက စာအုပ္ထုတ္မယ္၊ သီခ်င္းဆိုမယ္ဆိုလားပဲေလ။ အဲ့ဒီေတာ့ ေ႐ွ႕ေနေရာ၊ ေနာက္ေနေရာ၊ အရပ္မ်က္ႏွာအစံုေနၿပီး ရလာတဲ့ ႐ွိသမွ်ေငြေတြ ကုန္႐ံုမက ေနတဲ့အိမ္ပါ ျပဳတ္ေတာ့မွာစိုးရလို႔ ဇရပ္မွာ သြားေနရေတာ့မလားမသိဘူးတဲ့။ အဲ့ဒါေၾကာင့္ ကိုကိုးဇရပ္ဆိုလား ဘာလားပဲ။ ေျပာင္းမယ္ေျပာသံ သဲ့သဲ့ၾကားရတယ္”

သူေျပာင္းမယ့္နာမည္က သံျဖဴဇရပ္ၿမိဳ႕ႏွင့္ ဆင္သားဟု ကၽြန္ေတာ္ ေတြးမိသည္။ သို႔ေသာ္ ၾကားရတာ နား၀မွာ မသက္သာ။ အႏုပညာလုပ္ငန္းသည္ တစ္ခါတစ္ရံ ေငြကုန္သံျပာျဖစ္တတ္သည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ၾကားဖူး၏။ အဆင္ေျပပါေစဟုသာ ဆုေတာင္းမိရသည္။ ထိုစဥ္... ကၽြန္ေတာ့္ၿခံထဲသို႔ အသားျဖဴျဖဴ မ်က္မွန္ေလးတ၀င့္၀င့္ျဖင့္ အစ္မႀကီးတစ္ေယာက္ ၀င္လာသည္။ ဘယ္သူမ်ားလဲဟုေတြးကာ ေသခ်ာၾကည့္လိုက္ေတာ့ မသက္ေ၀။

မသက္ေ၀က ကြပ္ပ်စ္နားေရာက္ေရာက္ခ်င္း မေ႐ႊစင္ဦးကို ေျပာ၏။

“ေစာေစာက မေ႐ႊစင္ အသံၾကားေတာ့ ၀ယ္ဖို႔ေစာင့္ေနတာ။ ကိုဏီ့အိမ္ကေန ေတာ္ေတာ္နဲ႔ ျပန္မထြက္လာလို႔ ဒီကိုလိုက္လာတာ ေတာ္ေရ႕”

“ဘာယူမလဲ၊ အသက္ရယ္”...

“အိမ္ကလူႀကီးက ေျမပဲျပဳတ္ေလးစားခ်င္တယ္ဆိုလို႔ ဆယ့္ငါးက်ပ္ဖိုးေလာက္ ထည့္စမ္းပါ မေ႐ႊစင္ရယ္”

ေျပာေျပာဆိုဆိုျဖင့္ မသက္ေ၀က ဒန္ပန္းကန္ျပားေလးကို ကြပ္ပ်စ္ေပၚခ်ၿပီး မေ႐ႊစင္ဦး၏ေတာင္းထဲမွ ေျမပဲျပဳတ္မ်ားအား လက္တစ္ဆုပ္ေလာက္ႏိႈက္ကာ အျမည္းအေနျဖင့္ ယူစားလိုက္သည္။ ဒါကို မေ႐ႊစင္ဦးက ကုန္ပါၿပီဆိုသည့္ ႏွေျမာတသ သံုးႀကိမ္႐ြတ္ဟန္အမူအယာျဖင့္ တစ္ခ်က္ေစြၾကည့္သည္။ ဘာမွေတာ့ မေျပာ႐ွာ။

ကၽြန္ေတာ္လည္း မသက္ေ၀ကို ေသခ်ာၾကည့္လိုက္သည္။ မသက္ေ၀က ေျမပဲေတာင့္ေလးမ်ားအား အခြံခြာကာ ၿမိန္ရည္ယွက္ရည္ ျမည္းစမ္းေနေလ၏။ ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည့္ေတာ့မွ မသက္ေ၀၏ ထူးျခားမႈတစ္ခုကို ျမင္ရ၏။ ထူးျခားမႈက အျခားေနရာမ်ားမွာေတာ့ မဟုတ္။ သူ၀တ္ထားေသာ အက်ႌတြင္ ၾကယ္သီးဟူ၍ တစ္လံုးမွမ႐ွိပဲ ၾကယ္သီးေပါက္ေနရာမ်ားတြင္ ေဟာင္းေလာင္း ျဖစ္ေနခဲ့ျခင္းပင္တည္။ ၾကယ္သီးမ်ားမ႐ွိတာမို႔ သူ႔ချမာ တြယ္ခ်ိတ္ေလးမ်ားျဖင့္ အစီအရီ ထိုးသီထားရ႐ွာေလသည္။ သိခ်င္စြာျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ ေမးလိုက္၏။

“ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ အစ္မသက္ေ၀ရာ”

“ဘာျဖစ္လို႔လဲ ကိုဏီရဲ႕”

“အက်ႌမွာ ၾကယ္သီးတစ္လံုးမွ မ႐ွိလို႔ပါဗ်ာ”

“ေၾသာ္... ဒါလား။ ေျပာရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ အိမ္က လူႀကီး လက္ခ်က္ေပါ့ကြယ္။ မိုင္တိုင္ႏွစ္ဆယ္ထဲက ထာစဥ္ဆိုတဲ့ ၀တၳဳေလးကို ကိုဏီမွတ္မိတယ္မို႔လား”

“ဟာ... သိပ္မွတ္မိတာေပါ့။ တစ္အုပ္လံုးမွာ ကၽြန္ေတာ္မွတ္မွတ္ရရ ႏွစ္သက္မိတဲ့ ၀တၳဳေလးေတြအထဲက တစ္ပုဒ္ပဲဟာ။ ေကာင္မေလးရဲ႕ တီ႐ွပ္အက်ႌလည္ပင္းနားက ၾကယ္သီးေလးက ေကာင္ေလးရဲ႕ လတ္ပတ္နာရီမွာ မေတာ္တဆၿငိၿပီး ျပဳတ္သြားတာကို ေကာင္ေလးက အမွတ္တရ သိမ္းထားလိုက္တဲ့ ဇာတ္လမ္းေလးေလ။ သူတို႔မဆံုခဲ့ၾကရတာ ေတြးမိတိုင္း ကၽြန္ေတာ္ျဖင့္ သနားမိတာပဲရယ္”

“အင္း... ဇာတ္လမ္းက အဲ့ဒီကေန စ,တာပါပဲကြယ္။ အစ္မရဲ႕အဲ့ဒီ၀တၳဳေလးကို ဖတ္ၿပီး အိမ္က လူႀကီးက ေျပာတယ္။ ၀တၳဳထဲက ဇာတ္ေကာင္က ၾကယ္သီးေလးတစ္လံုးကိုပဲ တန္ဖိုးထားေပမယ့္ သူကေတာ့ အစ္မရဲ႕ ၾကယ္သီးမွန္သမွ် တန္းဖိုးထားၿပီး သိမ္းထားပါမယ္လို႔ ေႂကြးေၾကာ္ၿပီး ႐ွိသမွ် အက်ႌေတြက ၾကယ္သီးေတြအကုန္ျဖဳတ္၊ ႏို႔မႈန္႔ဘူးထဲကို ထည့္ၿပီး ေသာ့ခတ္သိမ္းထားေတာ့တာပဲ။ အသစ္ထပ္ခ်ဳပ္လည္း မရဘူး။ အစ္မရဲ႕အက်ႌမွာ ၾကယ္သီးမေတြ႔လိုက္နဲ႔၊ ေတြ႔လိုက္တာနဲ႔ ျဖဳတ္ၿပီး သိမ္းေတာ့တာပဲေလ။ အဲ့ဒါေၾကာင့္ အစ္မလည္း အခု ကိုဏီျမင္တဲ့ဒီဇိုင္းအတိုင္း တြယ္ခ်ိတ္ေတြနဲ႔ ခပ္လန္းလန္းေလး ျဖစ္ေနရေတာ့တာပါပဲကြယ္။ စာေလးတစ္ပုဒ္ေၾကာင့္ သက္ေ၀ဆိုတဲ့ နာမည္ကေန ‘ရတက္ေပြ’...ရၿပီကြဲ႔။ အဟင့္”

ေျပာရင္း မသက္ေ၀က မ်က္ရည္သီသီ ေ၀့ကာ ငိုခ်င္ျပင္းျပ ျဖစ္လာဟန္တူသည္။ သို႔ေသာ္ လက္ကေတာ့ မေ႐ႊစင္ဦး၏ ေျမပဲျပဳတ္မ်ားအား ႏိႈက္စားမပ်က္။ ေရာက္ကတည္းက ေျပာလိုက္၊ ႏိႈက္စားလိုက္ လုပ္ေနခဲ့တာ ၾကာၿပီ။ ဒါကို ၾကာလာေတာ့ မေ႐ႊစင္ဦးက အရင္းျပဳတ္မွာ စိုးရိမ္သလိုပံုစံျဖင့္ ရင္ဘတ္ကိုဖိကာ ခပ္ေလးေလးႀကီး ေျပာလိုက္ေလ၏။

“အသက္ရယ္...။ ညည္းႏွယ္ေအ၊ ကိုဏီ့ကို ရင္ဖြင့္တာလည္း ရင္ဖြင့္တာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ညည္းလက္ကေတာ့ တစ္ဆိတ္ၿငိမ္ၿငိမ္ေနစမ္းပါ။ ၾကာရင္ က်ဳပ္အရင္းျပဳတ္ရလိမ့္မယ္ ေအရဲ႕”

“ဟယ္... ဟုတ္ပါ့ မေ႐ႊစင္ရယ္။ မီအားနဲ႐ို႕ပါ႐ွင္”

“မီးအားနဲတာနဲ႔ အသက္ေျမပဲျပဳတ္ကို အလကားႏိႈက္စားတာနဲ႔ ဘာဆိုင္လို႔တုန္းဟယ္”

“မီးအားနည္းတာ မဟုတ္ပါဘူး မေ႐ႊစင္ရယ္။ မီအားနဲ႐ို႕ဆိုတာ ကိုရီးယားလို ေတာင္းပန္တာ႐ွင့္။ ျမန္မာျပည္မွာ လိုင္းေပါင္းစံုကေန ကိုရီးယားကားေတြကို ဒီေလာက္ ေထာင္းလေမာင္းထ,ေနေအာင္ လြင့္ေနတာကို ဒီအသံုးေလးေတာင္ မေ႐ႊစင္ မရင္းႏွီးဘူးလားရယ္။ ကဲပါေလ... ဒါဆို ကၽြန္မစားတာနဲ႔ပါေပါင္းၿပီး ဆယ့္ခုႏွစ္က်ပ္ေပးလိုက္မယ္ေနာ္”

မသက္ေ၀က အၿပံဳးေလးျဖင့္ ေတာင္းပန္ရင္း မ်က္မွန္ေလးအား လက္တစ္ဖက္ျဖင့္ ကႏြဲ႔ကလ် ပင့္တင္သည္။ ၿပီးေနာက္ ခါးၾကားမွာလိမ္ထားေသာ ပိုက္ဆံအလိပ္ေလးထဲမွ ငါးက်ပ္တန္တစ္႐ြက္၊ ဆယ္တန္တစ္႐ြက္၊ က်ပ္တန္ႏွစ္႐ြက္ တို႔ကို ထုတ္ေပးလိုက္၏။ အားလံုး အႏြမ္းေလးေတြခ်ည္း။ မေ႐ႊစင္ဦး ေက်နပ္သြားတာ ကၽြန္ေတာ္ေတြ႔လိုက္ရသည္။

“ကဲ... ကိုဏီနဲ႔ အသက္ေရ။ အစ္မ ေစ်းဆက္ေရာင္းလိုက္ဦးမယ္။ သြားၿပီေနာ္”

မေ႐ႊစင္ဦးက ခံေတာင္းေလးကို ေခါင္းခုျဖင့္႐ြက္ကာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ယိုင္တိယိုင္ထိုးျဖင့္ ထြက္သြားေလေတာ့၏။ ကၽြန္ေတာ့္ၿခံအျပင္ဘက္ေရာက္ေတာ့ မေ႐ႊစင္ဦး၏ ေစ်းေခၚဟစ္လိုက္သံကို ၾကားရျပန္သည္။

၀ယ္ထားေသာ အာတာလြတ္မ်ား၊ ပီေလာပီနံမ်ားျဖင့္ မသက္ေ၀အား ကၽြန္ေတာ္ ဧည့္ခံမိသည္။

“စားပါဦး အစ္မသက္ေ၀”

“စားေတာ့ပါဘူးဟယ္။ ကိုဏီသာ မ်ားမ်ားစားပါ။ ဒါနဲ႔ ကိုဏီ့ကို ေမးရဦးမယ္”

“ဘာလဲဗ်”

“ကိုဏီတို႔ညီမ ေ႐ႊျပည္သူတစ္ေယာက္လည္း အေတာ္ေပ်ာက္ေနတာပဲေနာ္”

“ေပ်ာက္ဆို... သူက စာသိပ္မေရးႏိုင္ေတာ့ဘူးအစ္မရဲ႕။ အခု သိရိမဂၤလာေစ်းက ကုန္စိမ္းေတြယူၿပီး လိႈင္သာယာဘက္က မီးခြက္ေစ်းမွာ ကုန္စိမ္းေရာင္းရင္း၊ ေငြတိုးေခ်းစားရင္း အလုပ္႐ႈပ္္ေနတယ္လို႔ ၾကားတာပဲဗ်”

“ေၾသာ္... ေၾသာ္။ သူ႔လိုပဲ ခဏခဏေပ်ာက္ေပ်ာက္ေနတတ္တဲ့ ပံုရိပ္ကေတာ့ အခုတေလာ စာျပန္ေရးေနတာ အစ္မေတြ႔ေနရတယ္ရယ္။ ဒါေပမယ့္ သူကလည္း အသက္ႀကီးၿပီ အသက္ႀကီးၿပီလို႔ ညည္းညည္းေနၿပီး ၿခံေ႐ွ႕က ပု႑ရိပ္ပင္ေတြကိုပဲ ရေသ့စိတ္ေျဖ လိုက္ျဖတ္ေနရလို႔ ပု႑ရိပ္လို႔ နာမည္ေျပာင္းရင္ ေကာင္းမလားတဲ့ရယ္”

“လွသားပဲ အစ္မသက္ေ၀ရဲ႕။ ဒါနဲ႔ မပန္တစ္ေယာက္ေရာ”

“ပန္ဒိုရာကို ေျပာတာလား”

“ဟုတ္တယ္။ မပန္လည္း တစ္ခါတစ္ခါမွ ေဖ့စ္ဘြတ္ခ္မွာ ေတြ႔ရတယ္ရယ္”

ကၽြန္ေတာ့္ထံမွ တံေတြးစင္မွာစိုးစြာ မသက္ေ၀က ပိုးမင္းသားသိုင္းကြက္ျဖင့္ က်င္လည္စြာ ေ႐ွာင္လိုက္ၿပီး...

“ပန္ပန္တစ္ေယာက္လည္း မအား႐ွာဘူး”

“ဘာျဖစ္လို႔လဲဗ်”

“သူက ကဗ်ာဖတ္ပြဲ၊ စာေပပြဲေတြသြားရင္ မိုက္ကိုင္ရေတာ့ အသံပိုေကာင္းလာေအာင္လို႔ ဦးေစာႏုဆီမွာ အဆိုသင္တန္း သြားတက္ေနရတယ္တဲ့။ သိတယ္မို႔လား၊ တင္ဇာေမာ္တို႔ စည္သူလြင္တို႔ တက္ခဲ့တဲ့ သင္တန္းေလ”

ကၽြန္ေတာ္ ေခါင္းၿငိ္မ့္ျပလိုက္သည္။ မသက္ေ၀က ဆက္ေျပာ၏။

“အဲ့ဒီမွာ အဆိုသင္တန္းတက္ၿပီး အိမ္ျပန္ေရာက္ရင္ အသံက်င့္ရေသးတယ္တဲ့။ ရာ၀င္အိုးထဲ ေခါင္းစိုက္ၿပီး ငယ္သံပါေအာင္ ေအာ္ရတယ္ဆိုပဲရယ္။ ၿပီးေတာ့ ကဗ်ာစာအုပ္ေတြလည္း ထုတ္ေနတယ္တဲ့”

“တစ္အုပ္ထြက္တာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ၾကားလိုက္တယ္။ ႀကိဳးညႇိျခင္း...ဆိုလားပဲဗ်။ အခု ေနာက္ထပ္ထြက္လာမယ့္ စာအုပ္ေတြ ႐ွိေသးတယ္ေပါ့၊ ဟုတ္လား”

“အဲ့ဒါေတာ့ ေသခ်ာမသိဘူး။ အစ္မေျပာတဲ့ သူကဗ်ာစာအုပ္ေတြ ထုတ္တယ္ဆိုတာက သူ႔အိမ္မွာ ႐ွိတဲ့ ကဗ်ာစာအုပ္ေတြကို ႂကြက္ကိုက္မွာစိုးလို႔ ေသခ်ာထုပ္ပိုးၿပီး သိမ္းေနတာကို ေျပာတာ။ ကဲ... သြားမယ္ ကိုဏီရယ္။ အိမ္ကလူႀကီး ေျမပဲျပဳတ္ေမွ်ာ္ေနေရာ့မယ္”

“ဟုတ္ကဲ့ အစ္မ သက္ေ၀”

အၿပံဳးေလးျဖင့္ မ်က္မွန္ေလးကို ကႏြဲ႔ကလ်ပင့္တင္ကာ ေျမပဲျပဳတ္ထည့္ထားေသာ ဒန္ပန္းကန္ေလးကိုကိုင္၍ မသက္ေ၀တစ္ေယာက္ ထြက္ခြာသြားတာကို ကၽြန္ေတာ္ လိုက္ေငးေနမိသည္။ ၿပီးမွ အာတာလြတ္တစ္ျခမ္းကို ကၽြန္ေတာ္ စားလိုက္သည္။ အာတာလြတ္ထဲမွ အမွ်င္မ်ားက သြားၾကားညႇပ္သြားတာမို႔ ကြပ္ပ်စ္အမိုးေပၚ႐ွိ ဓနိပ်စ္ ထဲမွ သီတံတစ္ေခ်ာင္းကို ခ်ိဳးကာ... စိန္ေျပနေျပ သြားၾကားထိုးေနဆဲ...။

“ကိုဏီ”

ေခၚသံေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ေနာက္လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ႐ုတ္တရက္ လန္႔ေတာင္ သြားရသည္။        ။

~~~@~~~

(ဆက္ပါဦးမည္။ ေမွ်ာ္...)

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------

ခြင့္မေတာင္းပဲ နာမည္မ်ား ယူသံုးမိျခင္းေၾကာင့္ ေမာင္ႏွမမ်ား နားလည္ ခြင့္လႊတ္ေပးၾကပါဦးဗ်ာ။ ေမာင္ႏွမေတြကို ခ်စ္တဲ့စိတ္နဲ႔ ေပ်ာ္ေစခ်င္လို႔ ေရးလိုက္တဲ့ ပို႔စ္ေလးပါ။ ထိခိုက္ နစ္နာေစလိုျခင္း အလွ်င္းမ႐ွိပါေၾကာင္း......။

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

ခ်စ္ျခင္းအားျဖင့္....

ဏီလင္းညိဳ

၀၃၊ ေအာက္တိုဘာ၊ ၂၀၁၃။

(၀၂း ၀၇) နာရီ။

ၾကာသာပေတးေန႔။

ရန္ကုန္ - ျမန္မာျပည္။

(အမည္မ်ားႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္(၂) )