အမည္မ်ားႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္

အရင္တုန္းကေတာ့ ဒီ႐ြာကေလးက အေတာ္စည္ကားခဲ့သည္။ အခုေတာ့ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ေနရာေျပာင္းေ႐ြ႔ သြားခဲ့ၾကတာမို႔ အနည္းငယ္ေျခာက္ကပ္ကပ္ ျဖစ္ေနခဲ့ရေလၿပီ။ ေျပာင္းေ႐ြ႕သူ အခ်ိဳ႕၏ ေနရာသစ္တြင္ ေအာင္ျမင္ေနေသာ သတင္းမ်ားကို ရံဖန္ရံခါ ၾကားရ၏။ အခ်ိဳ႕ကိုေတာ့ လံုး၀သတင္းမရေတာ့။ တစ္ခါတစ္ခါေတာ့ တစ္ေယာက္စ ႏွစ္ေယာက္စဆိုသလို ႐ြာသို႔ သတိတရ ျပန္လာလည္တတ္ၾကသည္။  ႐ြာထဲမွာ စြဲစြဲၿမဲၿမဲေနက်န္ခဲ့သူဦးေရက သိပ္မမ်ားလွေတာ့ပါ။

ထိုကဲ့သို႔ ႐ြာမွာ က်န္ရစ္ခဲ့သူမ်ားထဲတြင္ ကၽြန္ေတာ္လည္း အပါအ၀င္ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္အိမ္ေလးမွာ ႐ြာအ၀င္အထြက္ လမ္းမနံေဘးတြင္ တည္႐ွိ၏။ အိမ္ဟုဆိုရေသာ္လည္း အိမ္ဟူေသာ အသံုးအႏႈန္းထက္ တဲဟူေသာ အသံုးအႏႈန္းက ပိုသင့္ေတာ္မည္ထင္ပါသည္။ ဟုတ္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္အိမ္ေလးက ဓနိမိုး၊ ၀ါးထရံကာ၊ ၀ါးၾကမ္းခင္းျဖင့္ ခေနာ္နီခေနာ္နဲ႔ႏိုင္လွေသာ တဲေသးေသး က်ဥ္းက်ဥ္းေလးမို႔ပင္ ျဖစ္၏။

သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ့္က မိတ္ေဆြမ်ားကို ခင္တတ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္တဲေ႐ွ႕မွ ဓနိမိုးထားေသာ ၀ါးၾကမ္းခင္း ကြပ္ပ်စ္ကေလးေပၚတြင္ လာလည္ၾကေသာ ဧည့္သည္မ်ား ရံဖန္ရံခါ ႐ွိတတ္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ဧည့္သည္မ်ား၊ ျဖတ္သြားျဖတ္လာမ်ားကို အတိုင္းသားျမင္ေနႏိုင္ေသာ ထိုကြပ္ပ်စ္ေလးတြင္ ေန႔တိုင္းလိုလိုထိုင္ကာ ဧည့္ေမွ်ာ္တတ္၏။ သူတို႔လာမွ အပ်င္းေျပ စကားေျပာရမွာမို႔ပင္။

ဒီေန႔လည္း ပ်င္းပ်င္း႐ွိတာမို႔ အိမ္ေ႐ွ႕ကြပ္ပ်စ္ေလးသို႔ထြက္ထိုင္ကာ ေရေႏြးၾကမ္းတစ္အိုးျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ဧည့္ေမွ်ာ္ ေနခဲ့မိသည္။ အျပင္မွာ ေနပူလြန္းေနခဲ့ေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ့္တဲပတ္၀န္းက်င္မွ သစ္ရိပ္၀ါးရိပ္မ်ားေၾကာင့္ ကြပ္ပ်စ္ကေလးေပၚတြင္ ေအးခ်မ္းေနခဲ့ေလ၏။

စကားမစပ္ ေျပာရမည္ဆိုလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္ေနေသာ ႐ြာေလး၏ နာမည္မွာ “ဘေလာ့ဂ္(Blog)” ျဖစ္ပါသည္။

ေဆးလိပ္ခြက္ထဲမွ ေဆးေပါ့လိပ္ႀကီး တစ္လိပ္ကို ကၽြန္ေတာ္ယူလိုက္သည္။ မီးညႇိၿပီး အေငြ႔ေတြ အူထ,ေနေအာင္ မက္မက္စက္စက္ ဖြာ႐ိႈက္ေနစဥ္ခဏ တ႐ုတ္မင္းသမီးေခ်ာေခ်ာသည့္ မိန္းမ႐ြယ္ေလးတစ္ေယာက္ ကၽြန္ေတာ့္ ကြပ္ပ်စ္ရိပ္သို႔ လွမ္း၀င္လာသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ၀မ္းသာအားရ ႏႈတ္ဆက္လိုက္၏။

“ဟာ... ညီမ မဒမ္ကိုးပါလား၊ လာထိုင္”

“ဟုတ္ပ႐ွင္၊ ဟုတ္ပ။ ကိုဏီတို႔ကလည္း ေနာ္”

မဒမ္ကိုးက ကြပ္ပ်စ္တြင္ တင္ပါးလႊဲ၀င္ထိုင္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္အား ႏႈတ္ခမ္းေထာ္ကာ ေျပာလိုက္တာမို႔...

“ဘာတုန္း ညီမရ။ စကားကလည္း အဆက္အစပ္ မ႐ွိနဲ႔”

“ဘာျဖစ္ရမတုန္း ကိုဏီရဲ႕။ သမ်ားက ဒီေလာက္ေတာင္ ဘေလာ့ဂ္ေပၚမွာ ကင္ဆာကင္းေ၀းေရးပို႔စ္ေတြေရး၊ အေပါင္းအသင္းေတြကိုလည္း ေရးဖို႔တိုက္တြန္းနဲ႔ ဒီေလာက္လႈပ္႐ွားေနတာ။ ကိုဏီ့ကိုေတာင္မွ သမ်ားေရးခိုင္း ေသးတယ္မွတ္လား”

သူခိုးလူမိသြားသလို ဒီဇိုင္းမ်ိဳးျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ ေခါင္းၿငိမ့္ျပလိုက္ရသည္။ ဟုတ္သည္။ ကင္ဆာႏွင့္ပတ္သတ္လို႔ သူေရးခိုင္းသူမ်ားထဲတြင္ ကၽြန္ေတာ္လည္း ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္က အဲ့ဒါမ်ိဳးေတြကို ေျခေျချမစ္ျမစ္ ဂဃနဏ သိပ္မသိတာမို႔ (မေရးတတ္တာမို႔) ခုထိ မေရးရေသး။

“အဲ့ဒီလိုပို႔စ္မ်ိဳး ေရးခိုင္ပါတယ္ဆိုမွ ကိုဏီက ကင္ဆာျဖစ္ႏိုင္တဲ့ ေဆးလိပ္ကို ေသာက္ေနလို႔ ေျပာတာ။ ေမာင္ႏွမအခ်င္းခ်င္း စိတ္ပူလို႔ ေျပာတာ။ သိဘီလား။ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ေဆးလိပ္ ေလွ်ာ့ေသာက္ပါဦး ကိုဏီရယ္”

“ေအးပါကြယ္၊ ေအးပါ။ ကိုဏီ သိပါၿပီကြယ္”

ေညာင္နာနာျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ျပန္ေျဖလိုက္ေတာ့ မဒမ္ကိုးက ထိုင္ရာမွ ထ,သည္။ ေနာက္... ကၽြန္ေတာ့္ကို ႏႈတ္ဆက္သည္။

“ကဲ... သြားဦးမယ္ ကိုဏီ။ အလုပ္ေရာက္ရင္ အလုပ္ရွင္နဲ႔ သူေသကိုယ္ေသ သတ္ရဦးမလား မသိဘူး။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေဖ့စ္ဘြတ္ခ္ေတာ့ ခိုးသံုးရမယ္။ လူလည္း မဒမ္ကိုးကေနၿပီး မဒမ္ခိုးလို႔ ေျပာင္းရမလိုျဖစ္ေနၿပီ”

“ေအးေအး... မဒမ္ခိုး၊ အဲ့ေလ... မဒမ္ကိုး။ သူေဌးနဲ႔ သူေသကိုယ္ေသသတ္ဖို႔ ကိုဏီ့ဆီက ဓားယူသြားဦးမလား”

“ရတယ္ကိုဏီ၊ သမ်ားက သိုင္းတတ္တယ္။ ထမီကြင္းသိုင္း။ အဲ့ေလ ေယာင္လို႔၊ သမ်ားက သိုင္းေျပာင္းျပန္တတ္ တယ္။ အဲ့ဒီသူေဌးေလာက္မ်ားေတာ့ ေအးေဆးပါ။ ႏွစ္ခ်က္ေလာက္ ကိုင္ေဆာင့္လိုက္ရင္ ပြဲသိမ္းပဲ။ သမ်ားအ တြက္ အေသးအဖြဲပါ ကိုဏီရာ”

ထီမထင္ဟန္ျဖင့္ မဒမ္ကိုးက ေျပာကာ ကၽြန္ေတာ့္ေ႐ွ႕မွေန ေတာက္ေတာက္ ေတာက္ေတာက္ျဖင့္ ထြက္သြားေလေတာ့၏။ ေဆးလိပ္ကို ေဘးခ်၊ ေရေႏြးၾကမ္းတစ္ခြက္ငွဲ႔ေသာက္ရင္း ဟိုတစ္ေလာက သူႏွင့္ မဲရစ္ပြဲ (မဂၤလာပြဲ) ဆင္ႏႊဲခဲ့ေလေသာ ကိုရင္တစ္ေယာက္ မဒမ္းကိုးလက္ခ်က္မွ ေဘးကင္းပါေစေၾကာင္း ဆုေတာင္းမိရေသး၏။

ထိုစဥ္ ကၽြန္ေတာ့္တဲေ႐ွ႕မွ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ ျဖတ္ေလွ်ာက္သြား၏။ ေခါင္းတြင္ ခေရပန္းေတြ ေ၀ေနေအာင္ ပန္ထားလိုက္တာ ရစရာမ႐ွိ။ ဟာေ၀ယံကၽြန္း၊ ဘာလီကၽြန္းသူမ်ားပင္ မ်က္ရည္အေတာင့္လိုက္ က်သြားႏိုင္သည္။ ပခံုးတြင္လည္း ဆာလာအိတ္ႀကီးတစ္လံုး လြယ္ထားေသး၏။ ထိုအိတ္ႀကီးထဲတြင္ စာအုပ္မ်ား၊ သစ္႐ြက္ေျခာက္မ်ားက အျပည့္။ ၀မ္းသာအားရျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ လွမ္းေအာ္ေခၚလိုက္သည္။

“ဗ်ိဳး... မေလးအိမ္ခ်မ္းေျမ့၊ ခဏ၀င္နားၿပီး ေရေႏြးၾကမ္းေသာက္သြားပါဦးလာဗ်။ ေနက ပူပါသနဲ႔ရယ္”

ကၽြန္ေတာ့္ဖိတ္ေခၚသံေၾကာင့္ မေလးအိမ့္ခ်မ္းေျမ့က ဆာလာအိတ္ႀကီး မခို႔တ႐ို႕လြယ္ကာ ကႏြဲ႔ကလ် ေျခလွမ္းမ်ားျဖင့္ ကြပ္ပ်စ္အမိုးေအာက္သို႔ ၀င္လာ၏။ ေနာက္ ကြပ္ပ်စ္တြင္ အိေျႏၵရရ ၀င္ထိုင္ကာ ပခံုးေပၚမွ ဆာလာအိတ္ႀကီးအား ယုယုယယ ေဘးသို႔ အသာခ်လိုက္သည္။ မေလးအတြက္ ကၽြန္ေတာ္ ေရေႏြးၾကမ္းတစ္ခြက္ ငွဲ႔ေပးလိုက္သည္။

မေလးက သူ႔လက္ေလးတစ္ဖက္ျဖင့္ မ်က္ႏွာနားကပ္ကာ ႏြဲ႔ေႏွာင္းစြာ ယပ္ခပ္ရင္း ေရေႏြးၾကမ္းပန္းကန္လံုးကို ယူကာ တစ္ငံုမႈတ္ေသာက္၏။ ကၽြန္ေတာ္ ေမးလိုက္သည္။

“ေနပူႀကီးထဲ ဘယ္သြားမလို႔လဲ မေလးရဲ႕။ မပူဘူးလား”

“မပူပါဘူးဟယ္။ မေလးက ေနေရာင္ေတြကို ခ်စ္တယ္ဟဲ့။ အခု သစ္႐ြက္ေျခာက္ေတြ လိုက္ေကာက္ေနတာ”

“ဘာလုပ္ဖို႔ လိုက္ေကာက္တာတုန္းဗ်”

“သစ္႐ြက္ေျခာက္ေတြကို မေလးက ခ်စ္လို႔ဟဲ့။ သိမ္းထားခ်င္လို႔ေပါ့။ အဟြန္း”

ေျပာရင္း မေလးက မခို႔တ႐ို႕ ရယ္၏။ ေနာက္... ေရေႏြးၾကမ္းကို ကုန္စင္ေအာင္ ေမာ့ေသာက္ၿပီး...

“ကဲ...သြားမယ္ ကိုဏီရယ္။ ဟိုဘက္နားမွာ႐ွိတဲ့ စေတာ္ဘယ္ရီပင္ေအာက္မွာ ခဏနားရင္း ေကာက္လာတဲ့ ေခြးေသးပန္းေျခာက္ေလးေတြထုတ္ၾကည့္ၿပီး ကဗ်ာေရးဖို႔ စဥ္းစားလိုက္ဦးမယ္”

“ဟုတ္ကဲ့ မေလး။ ကဗ်ာေကာင္းေလးေတြရပါေစ”

မေလးအိမ့္ခ်မ္းေျမ့က သူ႔ဆာလာအိတ္ႀကီးကို တယုတယျပန္လြယ္ၿပီး အိေျႏၵရရပင္ ကြပ္ပ်စ္ေပၚမွ ခုန္ဆင္းလိုက္၏။ ေနာက္... ကြပ္ပ်စ္အျပင္ဘက္သို႔ေလွ်ာက္သြားကာ ႐ုတ္တရက္ ေနာက္ျပန္လွည့္လာၿပီး ေျပာသည္။

“ေၾသာ္... ကိုဏီ့ကို ေျပာဖို႔ ေမ့ေနတာ”

“ဘာလဲ မေလးရဲ႕”

“မေလးစာေရးတဲ့ အိမ့္ခ်မ္းေျမ့ဆိုတဲ့ ကေလာင္နာမည္ကို ေျပာင္းေတာ့မယ္”

“ဟာ... ဘာျဖစ္လို႔တုန္းဗ်။ ဒီေလာက္ေကာင္းတဲ့နာမည္ကို။ လူေတြလည္း သိေနၿပီပဲဟာ”

“မျဖစ္ေတာ့ဘူးဟဲ့ ကိုဏီရဲ႕။ မေလးက တစ္ခါတစ္ခါ ထ,ထေဖာက္ၿပီး ေတြးရမယ့္စာေတြ အြန္လိုင္းေပၚမွာ ေရးတတ္ေတာ့ အတိုက္အခိုက္မ်ားတယ္။ အဲ့ဒီေတာ့ မေလးတြက္ေနက် ေဗဒင္ဆရာ ကိုရန္ေအာင္ဆီမွာ နာမည္ေျပာင္းဖို႔ သြားေမးေတာ့ သူက ေျပာင္းသင့္တယ္တဲ့”

“နာမည္အသစ္က ဘာတုန္း”

“အိမ့္စမ္းေကြ႔ တဲ့”

“ဟင္... တ႐ုတ္နာမည္နဲ႔ ဆင္သလိုႀကီး”

“ဟုတ္တယ္၊ မေလးလည္း စဥ္းစားမိတာပဲ။ ဒါေပမယ့္ ကိုရန္ေအာင္က ေဗဒင္ေဟာတဲ့ေနရာမွာ ေခၽြးထြက္ေအာင္မွန္တာမို႔လား။ သူ႔ဆိုင္းဘုတ္ကိုပဲၾကည့္ ‘ေ႐ွ႕ျဖစ္၊ ေနာက္ျဖစ္၊ ေဘးျဖစ္၊ ေအာက္ျဖစ္၊ ျဖစ္ခ်င္တာျဖစ္ အကုန္ေဟာသည့္ ၾဆာရန္ေအာင္’ လို႔ ေခါင္းစဥ္တပ္ထားတာပဲ ၾကည့္ေလ။ သူက တ႐ုတ္ေ႐ွာင္လင္သိုင္းေတြလို ရန္ေ႐ွာင္ႏိုင္ေအာင္လို႔ တ႐ုတ္ဆန္ဆန္ နာမည္ေပးတာလို႔ မေလးကိုေျပာတယ္ရယ္”

“ေၾသာ္... ကိုရန္ေအာင္က အခုစာမေရးေတာ့ပဲ ေဗဒင္ေဟာေနတယ္ေပါ့ ဟုတ္လား”

“ဟုတ္တယ္။ ကိုရန္ေအာင့္အေျပာအရဆိုရင္ သူ႔ကိုယ္ထဲက အဖိုးတန္ေက်ာက္ေတြထြက္လာၿပီးကတည္းက သူ႔ ကိုယ္သူ သတိထားမိလာတယ္တဲ့။ ငါဟာ သာမာန္လူတစ္ေယာက္ေတာ့ မဟုတ္ေလဘူး၊ ထူးတယ္ဆိုၿပီး ေဗဒင္ေဟာခန္း ထ,ဖြင့္လိုက္တာတဲ့ရယ္။ အခုလည္း ဂႏၶာရီက်င့္စဥ္စခန္းအတြက္ဆိုလား ဘာဆိုလားမသိဘူး။ ခရီးလွည့္ေနတယ္။ ေဖ့စ္ဘြတ္မွာ ကားလမ္းေဘးမွာ ထိုင္ထိုင္ေနတဲ့ ပံုေတြတင္တာ မေတြ႔ဘူးလား။ အဲ့သဟာ ေဘးထိုင္ဘုေျပာ က်င့္စဥ္ဆိုလားပဲရယ္”

“ဒါဆို... ေရခဲငွက္ ဆိုတဲ့ နာမည္နဲ႔ေရာ၊ စာမေရးေတာ့ဘူးလား”

“မသိပါဘူးဟယ္။ ေရခဲညႇပ္ဆိုင္ေတာ့ ေဗဒင္ေဟာခန္းနဲ႔ တြဲဖြင့္မလားလို႔ ေျပာသံသဲ့သဲ့ၾကားတယ္။ ကဲ... မေလးသြားေတာ့မယ္”

ကၽြန္ေတာ္ ေခါင္းၿငိမ့္ျပလိုက္သည္။ မေလးက ဆာလာအိတ္ႀကီးကို ႏြဲ႔ႏြဲ႔ေႏွာင္းေႏွာင္းလြယ္ရင္း ကၽြန္ေတာ့္မ်က္စိေအာက္မွ ထြက္ခြာသြားေလေတာ့၏။

မေလးထြက္သြားၿပီး သိပ္မၾကာလိုက္...၊ တဲေ႐ွ႕မွ ကၽြန္ေတာ့္ကို ႏႈတ္ဆက္သံမ်ားအား ၾကားလိုက္ရ၏။

“ဏီဏီေရ႕”

“ကိုဏီေရ႕”

၀မ္းသာအားရျဖင့္ ကြပ္ပ်စ္အျပင္ဘက္ကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ပုသိမ္ထီးတစ္ေခ်ာင္ကို အတူေဆာင္းထားၾကေသာ မျမေသြးနီႏွင့္ ေ႐ႊအိမ္စည္တို႔ကို ေတြ႔လိုက္ရေလသည္။

“ဟာ... လာၾက၊ လာၾက”

သူတို႔ႏွစ္ေယာက္က ကြပ္ပ်စ္တြင္ ၀င္ထိုင္ၾကသည္။ ေခၽြးေတြသံေတြႏွင့္မို႔ ကၽြန္ေတာ္ေမးလိုက္သည္။

“ဘယ္သြားၾကမလို႔တုန္း”

မျမေသြးနီက ေျဖသည္။

“ဒီတစ္ပတ္ တနဂၤေႏြေန႔က်ရင္ ထံုးစံအတိုင္း စာဖတ္ပြဲ႐ွိတယ္ေလ။ ဒီအပတ္ အဲ့ဒီမွာ လာတဲ့အေပါင္းအသင္းေတြကို လက္ဖက္ရည္တိုက္ခ်င္ေပမယ့္ ပိုက္ဆံမ႐ွိလို႔ အစိမ္းေရာင္လြင္ျပင္က မေခ်ာဆီသြားၿပီး ပိုက္ဆံေခ်းတာ”

“ရခဲ့ရဲ႕လားဗ်”

“မရပါဘူး ကိုဏီရယ္။ သမီးနဲ႔ အစ္မျမေသြးတို႔သြားေတာ့ မေခ်ာက သူေတာင္ စားစရာမ႐ွိလို႔ အိမ္မွာ႐ွိတဲ့ ပုန္းရည္ႀကီးကို ထမင္းနဲ႔နယ္ၿပီး စားေနရတယ္လို႔ေျပာတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူ ဓာတ္ပံု႐ိုက္တဲ့ ကင္မရာႀကီးကိုေတာ့ ညီမတို႔ကို ေပးလိုက္တယ္။ အဲ့ဒါကို သြားေပါင္ၿပီး စရိတ္လုပ္လုိက္ပါတဲ့ေလ၊ ဟိဟိ”

အသားေတာ္ ညိဳျပာညက္ျဖင့္ ေ႐ႊအိမ္စည္က မျမေသြးနီလက္ထဲမွ ကင္မရာထည့္ထားေသာ အိတ္မည္းမည္းႀကီး အား လက္ညႇိဳးထိုးကာ ရယ္က်ဲက်ဲ ေျပာ၏။ ေဖ့စ္ဘြတ္ခ္ေပၚတြင္ ဓာတ္ပံု႐ိုက္ကာ ခဏခဏ လက္စြမ္းထက္ေနခဲ့ ေသာ မေခ်ာက သူ႔ကင္မရာႀကီးကို ေပါင္ၿပီးသံုးဖို႔ ေပးလိုက္တယ္ ဆိုပါလား။ ေတာ္ေတာ္ရက္ေရာ၏။ ဒါဟာ ညီအစ္မရင္းခ်ာေတြလို ခင္မင္ၾကေသာ သူတို႔သံေယာဇဥ္တရားေၾကာင့္သာ ျဖစ္ႏိုင္သည္။ ႏို႔မို႔ဆို ဘယ္သူက ကိုယ္အျမတ္တႏိုးထားသည့္ ပစၥည္းကို သြားေပါင္ဖို႔ သူမ်ားကိုေပးလိုက္မလဲ။

ေ႐ႊအိမ္စည္က...

“ကိုဏီ့အိမ္ေလးက သာယာတယ္ေနာ္၊ ညီမ ခဏေလွ်ာက္ၾကည့္လိုက္ဦးမယ္”

“ေအးေအး”

 မျမေသြးနီက... ေ႐ႊအိမ္စည္ထြက္သြားရာဘက္ တစ္ခ်က္လွမ္းၾကည့္လိုက္ၿပီးမွ...

“ဏီဏီ... ဒီတစ္ေခါက္ စာဖတ္ပြဲကို လာခဲ့ပါလားဟယ္။ အစ္မဖိတ္ပါတယ္”

“ဟုတ္ကဲ့ အစ္မ၊ ကၽြန္ေတာ္လာခဲ့မယ္”

“တကယ္လား၊ ဏီဏီေျပာလို႔သာၾကားရတယ္။ လာမယ္မထင္ပါဘူးဟယ္။ ဒါနဲ႔ ဒီတစ္ပတ္ မခ်စ္လည္း စာဖတ္ပြဲကို လာမယ္ေျပာတယ္”

“အစ္မခ်စ္ၾကည္ေအးလား”

“ဟုတ္တယ္။ သူျမန္မာျပည္ကို ခဏျပန္ေရာက္ေနတာ။ ဒါေပမယ့္ သူ႔ကိုလည္း ခ်စ္ၾကည္ေအးကေန ခ်စ္ၾကည္ေျပးလို႔ နာမည္ေျပာင္းေပးရမလို ျဖစ္ေနၿပီ”

“ဘာျဖစ္လို႔လဲ အစ္မျမေသြးရဲ႕”

“သူက ခရီးေတြ ဆက္တိုက္ထြက္တာကိုး ဏီဏီရဲ႕။ ေတြ႔ရဖို႔က မလြယ္။ အခုပဲၾကည့္ေလ။ သူ႔အိမ္ေ႐ွ႕မွာ ဆိုင္းဘုတ္ေတာင္ တပ္ထားေသးတယ္။ “ခ်စ္ၾကည္ေအး ခရီးမ်ား ကဒီးကဒီး သြားေနသည္” တဲ့ရယ္။ ခုလည္း ဗိႆႏိုးၿမိဳ႕ေဟာင္းကို ေရာက္ေနျပန္တယ္ဆိုလား”

“ေကာင္းတာေပါ့ အစ္မရာ။ ဗဟုသုတ ရ”...

ေျပာရင္း ကၽြန္ေတာ့္စကားမ်ား ရပ္တန္႔သြားရသည္။ အျခားေၾကာင့္ေတာ့မဟုတ္၊ ကၽြန္ေတာ့္ၿခံထဲမွာ စိုက္ထားေသာ ျမင္းခြာ႐ြက္မ်ားအား အဆုပ္လိုက္၊ အဆုပ္လိုက္ႏႈတ္ၿပီး ေရပင္မေဆးပဲ ဒီအတိုင္းအစိမ္းလိုက္၀ါးစားကာ ကြပ္ပ်စ္နားသို႔ ျပန္လာေသာ ေ႐ႊအိမ္စည္ေၾကာင့္ပင္တည္း။

“ဟဲ့... ဒါက ဘယ္လိုျဖစ္တာတုန္း”

“သမီးက ျမင္းခြာ႐ြက္သိပ္ႀကိဳက္တာ။ ဟိုတစ္ခါ မေလးအိမ့္ခ်မ္းေျမ့တို႔နဲ႔ေတြ႔တုန္းက သူ႔ကို ျမင္းခြာ႐ြက္သုပ္ မေကၽြးမိတာ အြန္လိုင္းေပၚက လူေတြသိသြားပါေရာလား။ အခုလည္း ကိုဏီ့ၿခံထဲမွာေတြ႔ေတာ့ စိတ္မထိန္းႏိုင္ေတာ့ပဲ အမုန္းဆြဲပစ္လိုက္တာ”

“ေရေတြ ဘာေတြေဆးၿပီးမွ စားေရာေပါ့ကြယ္။ ဒီေန႔မနက္ပဲ ေခါင္းရင္းၿခံက ေအာက္နက္က အဲ့ဒီျမင္းခြာ႐ြက္အခင္းေပၚမွာ ေသးပန္းသြားတာ ကိုဏီ ျမင္လိုက္ရေသးတယ္ကြဲ႔”

ကၽြန္ေတာ့္စကားေၾကာင့္ ေ႐ႊအိမ္စည္က ပါးစပ္ထဲမွျမင္းခြာ႐ြက္မ်ားအား ထီြခနဲ ေထြးထုတ္သည္။

“ကိုဏီက ေျပာေျပာက မေစာဘူး” ဟုဆိုကာ ေရေႏြးၾကမ္းတစ္ခြက္ ငွဲ႔ၿပီး ပလုပ္က်င္း၏။ ေနာက္... ကၽြန္ေတာ့္အား ၾကည့္ကာ...

“ကိုဏီ သိၿပီးသြားၿပီလား”

“ဘာလဲ”

“ေၾသာ္... ညီမတို႔အစ္ကို ကိုသတိုးေလ။ သူ႔ကေလာင္နာမည္နဲ႔ ခၽြတ္စြပ္တူတဲ့လူတစ္ေယာက္က သတင္းစာတစ္ေစာင္မွာ ေဆာင္းပါးေရးလို႔ဆိုလား”

ကၽြန္ေတာ္ ေခါင္းၿငိမ့္ျပလိုက္သည္။ မျမေသြးနီကလည္း စိတ္၀င္တစား နားေထာင္ေနတာ ေတြ႔ရသည္။ ေ႐ႊအိမ္စည္က ဆက္ေျပာ၏။

“အဲ့ဒါ ကိုသတိုးက သူ႔ကေလာင္နာမည္ ေျပာင္းမလားလို႔ စဥ္းစားေနရတယ္တဲ့”

“ဘယ္လို ေျပာင္းမွာတုန္း။ သူ႔နာမည္ေလးက ရာဇ၀င္ထဲက မင္းသားေလးတစ္ပါးအတိုင္း ခန္႔ခန႔္ျငားျငား ဒီေလာက္ ႐ွိတဲ့ဟာ။ ၿပီးေတာ့ မဂၢဇင္းေတြမွာ သူ႔စာေတြက ဒီေလာက္ ခဏခဏ ပါေနၿပီးတဲ့ဟာ”

“ညီမလည္း ေျပာတာပဲ။ အဲ့ဒါကို သူက ညည္းလည္း ညည္းနဲ႔နာမည္တူ ေ႐ႊအိမ္စည္ေပၚတုန္းက အြန္လိုင္း ေပၚမွာ ေအာင္သာေ႐ႊအိမ္စည္ဆိုၿပီး ေျပာင္းေသးတာပဲတဲ့။ ငါလည္း သတိုးကေန က်ပ္ခိုးျဖစ္ျဖစ္၊ ကတိုး ျဖစ္ျဖစ္ ေျပာင္းရင္ ေကာင္းမလားလို႔ စဥ္းစားေနရတယ္တဲ့ေလ”

ကၽြန္ေတာ္ ဘာမွ ျပန္မေျပာႏိုင္။ ခဏေတာ့ ငိုင္သြားသည္။ ကိုယ္ခ်င္းစာမိေသာေၾကာင့္ပင္ ျဖစ္၏။ ကိုယ္တပင္တပန္း ေဖာက္ကာ ေလွ်ာက္လာခဲ့ေသာ စာေပလမ္းမွာ နာမည္တူျခင္းေၾကာင့္ စိတ္အေႏွာက္အယွက္ျဖစ္ရတာ ဘယ္ေလာက္ဆိုးတဲ့ ခံစားမႈမ်ိဳးတစ္ခုပါလဲ။ သို႔ေသာ္ တစ္ဖက္က လွည့္ေတြးၾကည့္လွ်င္ ထိုစားေရးသူက မသိ၍ ျဖစ္ႏိုင္သလို၊ သူေရးတာ ကိုယ့္ထက္ေစာၿပီး ကိုယ္က မသိတာလည္း ျဖစ္ႏိုင္၏။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အဆင္ေျပေစခ်င္လွသည္။

ခဏအၾကာတြင္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္က ကၽြန္ေတာ့္ကို ႏႈတ္ဆက္ကာ ျပန္သြားၾက၏။ ေ႐ႊအိမ္စည္က ကင္မရာအိတ္ႀကီးကိုလြယ္၍၊ မျမေသြးနီက ေ႐ႊအိမ္စည္အား ေနပူမွာစိုးကာ ယုယုယယျဖင့္ ပုသိမ္ထီးေလး မိုးေပး၍...။

ထိုစဥ္...

(ဆက္ပါဦးမည္။ ေမွ်ာ္...)

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------

ခြင့္မေတာင္းပဲ နာမည္မ်ား ယူသံုးမိျခင္းေၾကာင့္ ေမာင္ႏွမမ်ား နားလည္ ခြင့္လႊတ္ေပးၾကပါဦးဗ်ာ။ ေမာင္ႏွမေတြကို ခ်စ္တဲ့စိတ္နဲ႔ ေပ်ာ္ေစခ်င္လို႔ ေရးလိုက္တဲ့ ပို႔စ္ေလးပါ။ ထိခိုက္ နစ္နာေစလိုျခင္း အလွ်င္းမ႐ွိပါေၾကာင္း......။

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

ခ်စ္ျခင္းအားျဖင့္....

ဏီလင္းညိဳ

၀၁၊ ေအာက္တိုဘာ၊ ၂၀၁၃။

(၁၄း ၀၇) နာရီ။

အဂၤါေန႔။

ရန္ကုန္ - ျမန္မာျပည္။

 (အမည္မ်ားႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္)