ေျပးလမ္းေပၚက ေလးႏွစ္သား ကၽြန္ေတာ္...

တကယ္တမ္းေျပာရမယ္ဆိုရင္ အြန္လိုင္းေပၚမွာေရးတဲ့ ျမန္မာစာလံုးေတြနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ စတင္ထိေတြ႔မိခဲ့တာက ၂၀၀၈ခုႏွစ္ ေႏွာင္းပိုင္းေလာက္ကမွပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္လိုပံုနဲ႔ စတင္ထိေတြ႔ခဲ့ရတယ္ဆိုတာ နည္းနည္းေလး ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။

ဘ၀ေပးအေျခအေနအရ အေ႐ွ႕ေတာင္အာ႐ွနယ္နိမိတ္အတြင္းမွာ႐ွိတဲ့ ျပည္ပ ႏိုင္ငံငယ္ေလးတစ္ခုမွာ ၀မ္းေရးအတြက္ အလုပ္လုပ္ေနရင္း ႏွစ္ေတြၾကာလာတဲ့ တစ္ေန႔မွာ ကိုမ်ိဳးေက်ာ့ၿမိဳင္တို႔၊ ကိုညီထြဋ္(ေဇာ္၀င္းထြဋ္)၊ ဆရာငွက္ (ကိုထူးအိမ္သင္) တို႔ရဲ႕ သီခ်င္းေဟာင္းေလးေတြကို ျပန္နားေထာင္ခ်င္စိတ္ ျပင္းျပလာမိတယ္။

အဲ့ဒါနဲ႔ နီးစပ္ရာေမးၾကည့္ေတာ့ အဲ့ဒီလို အေခြေဟာင္းေတြက ျပန္႐ွာဖို႔ မလြယ္ေတာ့ဘူး။ အြန္လိုင္းမွာေတာ့ ေဒါင္းလုပ္ခ္လုပ္ယူလို႔ရတယ္ဆိုၿပီး သိခဲ့ရတယ္။ ေျပာျပသူကို ေခါင္းၿငိမ့္ျပခဲ့မိေပမယ့္ သီခ်င္းေတြကို ဘယ္လိုမ်ိဳး လိုက္႐ွာရတယ္၊ ဘယ္လို ေဒါင္းလုပ္ခ္ လုပ္ရတယ္ဆိုတာကို ကၽြန္ေတာ္ တကယ္မသိခဲ့ပါဘူး။

အဲ့ဒါနဲ႔ အလုပ္ထဲမွာ႐ွိတဲ့ ကြန္ပ်ဴတာေလးကို အလုပ္အားခ်ိန္၊ ပါးခ်ိန္ေတြမွာ ခိုးေၾကာင္ခိုး၀ွက္နဲ႔သံုးၿပီး အြန္လိုင္း ေပၚကို မလယ္မ၀ယ္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ေရာက္ခဲ့ရတယ္။ အဲ့ဒီမွာ သီခ်င္းေတြတင္ထားတဲ့ ဆိုဒ္ေတြလိုက္ၾကည့္ရင္း ညကဗ်ာ၊ သံေယာဇဥ္ စတဲ့ ျမန္မာဆိုဒ္ေလးေတြကို သြားေတြ႔တယ္။ အြန္လိုင္းေပၚမွာ ပထမဦးဆံုး ျမန္မာစာလံုး ေတြကို ျမင္ရျခင္းပါပဲ။ အဲ့ဒီေနရာေလးေတြကေနတစ္ဆင့္ “အိပ္မက္” www.ainmat.com ဆိုတဲ့ ဆိုဒ္ေလးကို ေရာက္သြားရတယ္။ အဲ့ဒီမွာ အြန္လိုင္းေပၚက ျမန္မာစာေတြနဲ႔ကၽြန္ေတာ္ တစ္လံုးတစ္ခဲႀကီး စ,ေတြ႔ေတာ့တာပါပဲ။

အိပ္မက္က စာေလးေတြဖတ္ၾကည့္မိေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း စာေရးခ်င္စိတ္ေတြ တဖြားဖြားေပၚလာတယ္။ ေက်ာင္းသားဘ၀ တစ္ေလွ်ာက္လံုး စာစီစာကံုးမွာ ဘယ္ေတာ့မွ အမွတ္ေကာင္းေကာင္းမရခဲ့ေပမယ့္၊ ၿပိဳင္ပြဲ၀င္ဖို႔ ဆရာမေတြ မ်က္ႏွာသာေပးမခံရတဲ့ ကၽြန္ေတာ္က စာေရးရတာကိုမွ ၀ါသနာ ပါေနမိခဲ့တာကိုး။ အဲ့ဒါနဲ႔ စာေရးလို႔ရဖို႔အတြက္ အိပ္မက္မွာ အသင္း၀င္ျဖစ္ေအာင္ နားမလည္ပါးမလည္နဲ႔ တစ္ေယာက္တည္း ႀကိဳးစားလုပ္ခဲ့ရတယ္။ နည္းပညာပိုင္းနဲ႔ပတ္သတ္လို႔ သိပ္မခက္ခဲတဲ့ အလုပ္ေလးျဖစ္ေပ မယ့္ ဘာမွမသိတဲ့ ဇီး႐ိုးကၽြန္ေတာ့္အတြက္ကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလး ခက္ခဲခဲ့တာ အမွတ္တရပါပဲ။ ေမးရျမန္းရမယ့္ အသိမိတ္ေဆြေတြက အနီးအနားမွာေရာ၊ အြန္လိုင္းမွာပါ မ႐ွိလြန္းလို႔ပါ။ တိုတိုေျပာရရင္ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ အိပ္မက္မွာ ကၽြန္ေတာ္ စာေလးေတြ တင္လို႔ရသြားတယ္။ အဲ့ဒါနဲ႔ မေတာက္တေခါက္ေလးေတြ စ,ၿပီး ေရးတင္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ စကားမစပ္ေျပာရရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔အေခၚ မေလး (အိမ့္ခ်မ္းေျမ့)နဲ႔ အိပ္မက္မွာ စာေလးေတြ စတင္ျဖစ္ကတည္းက ခင္မင္ခဲ့ရတာ၊ယေန႔ထက္ထိတိုင္ပါပဲ။

အိပ္မက္ကေနတစ္ဆင့္ အဲ့ဒီဆိုဒ္ေလးရဲ႕ အျခားဘေလာ့ဂ္မ်ားဆိုတဲ့ စာမ်က္ႏွာေလးကိုေရာက္သြားေတာ့ အိပ္မက္မွာ စာေရးေနသူတခ်ိဳ႕ရဲ႕ ကိုယ္ပိုင္ ဘေလာ့ဂ္လိပ္စာေလးေတြကို ေတြ႔လိုက္ရတယ္။ အဲ့ဒီအခါက်မွ ဘေလာ့ဂ္ဆိုတာကို ကၽြန္ေတာ္ စတင္ထိေတြ႔မိရတာပါ။ အဲ့ဒီဘေလာ့ဂ္ေလးေတြလိုက္ဖတ္ရင္း တိတ္တဆိတ္ ဘေလာ့ဂ္ဖတ္သူတစ္ေယာက္အျဖစ္ ကၽြန္ေတာ္ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ၾကာခဲ့ပါတယ္။

လူေၾကာက္တတ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္အက်င့္အတိုင္း ဘေလာ့ဂ္ပိုင္႐ွင္ေတြကို ႏႈတ္မဆက္ျဖစ္ခဲ့သလို၊ ႏႈတ္ဆက္ရ ေကာင္းမွန္းလည္း မသိခဲ့ဘူး။ ေနာက္ပိုင္းက်ေတာ့မွ လက္ပ္ေတာ့ေလးတစ္လံုးကို စာေရးဖို႔သက္သက္၀ယ္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ ဘေလာ့ဂ္တစ္ခုကို ခက္ခက္ခဲခဲ ေဆာက္မိေတာ့တယ္။ တကယ္ကို ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ခက္ခဲခဲ့တာပါ။ (အခုဆို ျပန္မေဆာက္တတ္ေတာ့ပါဘူး။ အကုန္ေမ့သြားပါၿပီ။ အသက္ႀကီးလာသလို ဥာဏ္လည္း ပိုထိုင္းလာလို႔ပါ။) အဲ့ဒီတုန္းက “ေစတန္ေဂါ့”ရဲ႕ ဘေလာ့ဂ္လုပ္နည္း အီးဘြတ္ခ္ေလးက ကၽြန္ေတာ့္အေပၚမွာ ေတာ္ေတာ္ေလး ေက်းဇူးႀကီးမားခဲ့ပါတယ္။ (အဲ့ဒီစာအုပ္ထဲမွာ ကိုရန္ေအာင္ေရးတဲ့ နည္းပညာပိုင္းေလးေတြပါတာလည္း ကၽြန္ေတာ္မွတ္မိေနပါေသးတယ္။) နည္းပညာနဲ႔ပတ္သတ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ကၽြမ္းလား မကၽြမ္းဘူးလားဆိုတာ ကၽြန္ေတာ့္ဘေလာ့ဂ္ေလးရဲ႕ ေခါင္းစည္းစာတန္းေလးကိုၾကည့္ရင္ ေမာင္ႏွမေတြ သိႏိုင္မွာပါ။

ေနာက္ဆံုးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ဘေလာ့ဂ္မွာ စာေလးေတြ စ,တင္ျဖစ္လာတယ္။ အစပိုင္း ဘယ္သူမွ မသိၾကေပမယ့္ ေနာက္ပိုင္း သူမ်ားဘေလာ့ဂ္ေတြမွာ စာသြားဖတ္ရင္း ေျခရာေလးေတြခ်န္ျဖစ္ခဲ့တာမို႔ ကၽြန္ေတာ့္ဘေလာ့ဂ္ေလး ကို တစ္ေယာက္စ,ႏွစ္ေယာက္စ ဆိုသလို ျပန္လာလည္ေပးခဲ့ၾကတယ္။ ေရးတဲ့စာေလးေတြကို မွတ္ခ်က္ေလးေတြ ေရးေပးသြားၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ဘေလာ့ဂ္ရဲ႕ လင့္ခ္ေလးေတြကို သူတို႔ဘေလာ့ဂ္ေလးေတြ မွာ ခ်ိတ္ေပးခဲ့ၾကတယ္။ ေျပာရမယ္ဆို ဘေလာ့ဂ္ရပ္၀န္းမွာ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ အေပါင္းအသင္းေတြ မ်ားလာခဲ့တယ္။ အသစ္၀င္လာတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေႏြးေႏြးေထြးေထြး ဆက္ဆံခဲ့ၾကတယ္။ ႀကိဳဆိုခဲ့ၾကတယ္။ အဲ့ဒါေလးေတြေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ အားပိုတက္လာခဲ့ရတယ္။ စာေတြ ေရးျဖစ္လာတယ္။ ခင္မင္စရာေကာင္းတဲ့ စာေရးေဖာ္ေရးဖက္ ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမေတြ၊ စာဖတ္သူေတြနဲ႔လည္း အြန္လိုင္းမွာ ဆံုဆည္းခဲ့ရတယ္။ ခင္မင္ခြင့္ ရခဲ့တယ္။ ခုေတာ့ တခ်ိဳ႕ေတြလည္း ေျခရာေဖ်ာက္၊ ေရလည္းေနာက္သြားၾကေပမယ့္ တခ်ိဳ႕ေတြနဲ႔ကေတာ့ ခုထိ ခင္မင္မႈရင္းျမစ္ေတြ ခိုင္ၿမဲေနတုန္းရယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အဲ့ဒီအျဖစ္က ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀မွာ အမွတ္တရပါပဲ။

အဲ့ဒီေနာက္မွာေတာ့ ကိုယ္ပိုင္ဘေလာ့ဂ္ေရးရင္း တစ္ဖက္ကေန အိပ္မက္၊ ေလာကအလွ အြန္လိုင္းမဂၢဇင္း၊ အေ၀းဆီက မေလးေရာက္ခရီးသည္၊ ကိုရင္ညိန္းရဲ႕ မာတာပီတု၊ ညီေလးဗညား႐ွိန္(လင္းေခတ္ဒီႏို)၊ ညလင္းအိမ္၊ ေန၀ႆန္တို႔နဲ႔ ခုႏွစ္စဥ္ၾကယ္ စတဲ့ ေနရာေလးေတြမွာ စာေလးေတြ တစ္ပုဒ္စ,ႏွစ္ပုဒ္စ ေရးျဖစ္လိုက္ပါေသးတယ္။ ေနာက္ပိုင္းက်ေတာ့ ကိုယ္တိုင္လည္း မအားတာမ်ားလာတာမို႔ အဲ့ဒီေနရာေတြမွာ မေရးျဖစ္ေတာ့ပဲ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ဏီလင္းညိဳဆိုဒ္ေလးမွာပဲ စာတင္ျဖစ္ခဲ့ေတာ့တာ။ ေနာက္ဆံုး တိုတိုေျပာရရင္ေတာ့ အဲ့ဒီကေန စ,ၿပီး ဘေလာ့ဂ္ေလာကမွာ က်င္လည္ျဖစ္ခဲ့တာ ယေန႔ထက္ထိတိုင္ပါပဲ။

ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ဘေလာ့ဂ္ေရးလို႔ အ႐ွိန္ရမယ္ႀကံ႐ံု႐ွိေသးတယ္။ ကံၾကမၼာက ကၽြန္ေတာ့္ကို မ်က္ႏွာသာမေပးပဲ ဘေလာ့ဂ္ေလာကနဲ႔ အေ၀းကိုႏွင္ဖို႔ႀကိဳးစားခဲ့တယ္။ ၂၀၀၉ ၾသဂုတ္လ ၃၁ ေန႔မွာ ပို႔စ္တစ္ခု စတင္ခဲ့တဲ့ ကၽြန္ေတာ္ဟာ... ၂၀၁၀ ဇြန္လပိုင္းေလာက္မွာ အႀကီးအက်ယ္ ေနမေကာင္းျဖစ္ခဲ့ရတယ္။ (တကယ္ေတာ့ ၾသဂုတ္ ၃၁ ရက္ေန႔ဟာ ဘေလာ့ဂ္ေဒးမွန္း အဲ့ဒီတုန္းက ကၽြန္ေတာ္ မသိ႐ိုးအမွန္ပါ။) နားတြင္းအာ႐ံုေၾကာနဲ႔ သက္ဆိုင္တဲ့ ေရာဂါတစ္မ်ိဳးပါပဲ။ အဲ့ဒါနဲ႔ အလုပ္ဆက္လုပ္ဖို႔ လံုး၀မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့တာမို႔ ကၽြန္ေတာ့္စာခ်ဳပ္သက္တမ္းျပည့္ဖို႔ ၂ႏွစ္ခြဲေလာက္ လိုေသးေပမယ့္ သူေဌးကိုခြင့္ေတာင္းၿပီး

ျမန္မာျပည္ကို အၿပီးျပန္ခဲ့ရတယ္။

ျမန္မာျပည္ျပန္ေရာက္ေတာ့ အင္တာနက္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ေ၀းသြားသလို၊ ဘေလာ့ဂ္နဲ႔လည္း အဆက္ျပတ္လုလု ျဖစ္သြားတယ္။ ဖဘကေတာ့ ၂၀၀၉ ထဲကဖြင့္ထားခဲ့ေပမယ့္ သိပ္မသံုးျဖစ္ခဲ့သလို ခုေလာက္လည္း ေခတ္မစား ေသးေတာ့ သိပ္စိတ္မ၀င္စားခဲ့တာ အမွန္ပါပဲ။

၂၀၁၁၊ ၂၀၁၂ ခုႏွစ္ေတြမွာ ဘေလာ့ဂ္ေပၚကို စာဆယ္ပုဒ္ေလာက္ေတာင္ တင္ျဖစ္တယ္ မထင္ပါဘူး။ ျမန္မာျပည္မွာ ကြန္မေကာင္းလို႔ပါပဲ။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္လည္း ခုလို ဖုန္းနဲ႔အင္တာနက္မသံုးျဖစ္ေသးေတာ့ လူမ်ားတဲ့ အင္တာနက္ဆိုင္ေတြကို သြားခ်င္စိတ္ က်ဲပါးလြန္းလို႔ပါပဲ။ ေျပာရရင္ ဘေလာ့ဂ္ေလာကနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ နည္းနည္း ေသြးေအးသြားသ လိုမ်ိဳးပါ။ ဒါေပမယ့္ လံုးလံုး ျပတ္ေတာက္ သြားတာမ်ိဳးေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။

၂၀၁၂ စက္တင္ဘာေလာက္မွာ ကိုရန္ေအာင္စီစဥ္တဲ့ သက္တံ့ဆယ္စင္း စာအုပ္ေလးထဲမွာ ပါ၀င္ခြင့္ေပးခဲ့လို႔ စာေရးဖို႔ အားေတြျပန္တက္လာၿပီး ဘေလာ့ဂ္ပို႔စ္ေလးေတြ ႀကိဳးစားတင္ျဖစ္တယ္။ အဲ့ဒီစာအုပ္ေလးကို ရီဗ်ဴးေလးေတြ ေရးေပးခဲ့ၾကတဲ့ ညီမ ေ႐ႊအိမ္စည္တို႔ ေမာင္မ်ိဳးတို႔ကိုလည္း ေက်းဇူးတင္တယ္။ စာအုပ္စီစဥ္ခ်ိန္မွာ ကိုရန္ေအာင္ကေနတစ္ဆင့္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ဆက္သြယ္ဖို႔ခက္လို႔ ကိုယ္စား ကၽြန္ေတာ့္ကို ဆက္သြယ္ေပးခဲ့တဲ့ အစ္မ ျမေသြးနီကိုလည္း ေက်းဇူးတင္တယ္။ အဲ့ဒီစာအုပ္ေလးကေနတစ္ဆင့္ ကိုသတိုး၊ ကိုညီလင္းသစ္၊ စတဲ့ ညီအစ္ကိုေတြနဲ႔လည္း ရင္းႏွီးခြင့္ရခဲ့တယ္။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ ေတြ႔ တိုင္း ကိုဏီ...စာေရးပါဆိုၿပီး သူကေတာ့ ဓာတ္ပံုေတြခ်ည္း႐ိုက္ေနတဲ့ အစိမ္းေရာင္လြင္ျပင္သူ မေခ်ာကိုလည္း ေက်းဇူးတင္တယ္။ ကိုဏီေလး ေနေကာင္းလားဆိုၿပီး ေမးတတ္တဲ့ အစ္မခ်စ္ၾကည္ေအးကိုလည္း ေက်းဇူးတင္တယ္။ ေနာက္ၿပီး... ဏီဏီ ေနေကာင္း လား၊ ၀တၳဳေလးေတြဖတ္ခ်င္လို႔ လုပ္ပါဦးဆိုၿပီး... ဂ်ီေတာ့ခ္မွာေတြ႔တိုင္း ေျပာတတ္တဲ့ မမိုး (မိုးေငြ႔) ကိုလည္း ေက်းဇူးတင္တယ္။ သူတို႔ေတြေျပာတဲ့စကားေတြက ကၽြန္ေတာ္စာေရးဖို႔အတြက္ တကယ့္ ခြန္အားေတြ ျဖစ္ေစပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး ေမးလ္ကေနတစ္ ဆင့္၊ မက္ေဆ့ခ်္ကေနတစ္ဆင့္ တိုက္တြန္းအားေပးခဲ့ၾကတဲ့ စာဖတ္သူေမာင္ႏွမေတြေရာပါပဲ။ ဆိုင္းလန္႔ရီဒါ(တိတ္တဆိတ္စာဖတ္သူ) ေတြကိုလည္း ေက်းဇူးတင္ဖို႔ ကၽြန္ေတာ္မေမ့ပါဘူးဆိုတာ သိေစခ်င္လွပါေသးတယ္။

ခုေနာက္ပိုင္း ဖုန္းနဲ႔အင္တာနက္သံုးျဖစ္တဲ့အခါ ဖဘကို ကၽြန္ေတာ္၀င္ျဖစ္လာတယ္။ အဲ့ဒီမွာ စာေရးတဲ့သူငယ္ခ်င္းေတြ၊ စာဖတ္သူ ေမာင္ႏွမေတြနဲ႔ ထပ္ၿပီး မိတ္ေဆြေတြျဖစ္ၾကရတယ္။ သူငယ္ခ်င္းအေဟာင္းေတြေရာ၊ အသစ္ေတြကပါ ကၽြန္ေတာ့္ကို စာေတြေရးဖို႔ တိုက္တြန္းၾကတယ္။ အားေပးခဲ့ၾကတယ္။ ေႏြးေႏြးေထြးေထြး ဆက္ဆံေပးခဲ့ၾကတယ္။ ပ႐ိုဖိုင္ဓာတ္ပံုမ႐ွိ၊ ကိုယ္ပိုင္ဓာတ္ပံုမတင္တတ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို ယံုၾကည္မႈေပးခဲ့ၾကတယ္။ နားလည္ေပးခဲ့ၾကတယ္။ လာအက္ဒ္ေပးၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေရးသမွ် မေတာက္တေခါက္စာေလးေတြကို ေကာင္းသည္ဆိုးသည္မေ႐ြး ဖတ္႐ႈေပးခဲ့ၾကတယ္။ မွတ္ခ်က္ေလးေတြ ေရးေပးခဲ့ၾကတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ေရးတဲ့ စာေလးေတြ မဂၢဇင္းစာမ်က္ႏွာေပၚမွာ တစ္ခုတစ္ေလ ပါလာတယ္။ တခ်ိဳ႕ေမာင္ႏွမေတြ စာအုပ္ေလးေတြ စီစဥ္ၾကတဲ့အခါ ကၽြန္ေတာ့္ကိုေမ့မေနပဲ စာမူေလးေတြေတာင္းၾကတယ္။ အဲ့ဒီအတြက္ ကၽြန္ေတာ္ေပ်ာ္မိတယ္၊ ေက်းဇူးလည္း တင္မိတယ္။ မဂၢဇင္းေတြမွာေရးဖို႔ တိုက္တြန္းၾကတဲ့ ေမာင္ႏွမေတြ၊ ကူညီခဲ့သူေတြကိုလည္း ေက်းဇူးတင္မိတယ္။

အခုေနာက္ပိုင္း ေ႐ႊေဒါင္းေတာင္ အြန္လိုင္းမဂၢဇင္းမွာလည္း စ,ေရးျဖစ္လာတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္စာမူေလးေတြကို သံုးေပးခဲ့တဲ့ ကိုကမၼာနီလာကိုလည္း ေက်းဇူတင္ရတယ္။ (စာအုပ္ေလးေတြ လက္ေဆာင္ပို႔ေပးလို႔လည္း ေက်းဇူးတင္တာပါပဲ။)

ဘေလာ့ဂ္ေရးခဲ့တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို အၾကာႀကီးေပ်ာက္ေနခဲ့ေပမယ့္လည္း ေမ့မေနခဲ့ၾကတဲ့ ရင္းႏွီးရာ ေမာင္ႏွမေတြကိုလည္း အံ့ၾသစိတ္နဲ႔ ေက်းဇူးတင္မိတယ္။ ေနာက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကို ပရင့္ဘက္မွာ ပရိတ္သတ္ရထားၿပီးျဖစ္ၾကတဲ့ စာေရးဆရာ၊ ဆရာမေတြကလည္း အြန္လိုင္းကလူဆိုၿပီး မခြဲျခားပဲ ရင္းႏွီးခင္မင္စြာ ဆက္ဆံေပးခဲ့ၾကေသးတယ္။ အဲ့ဒီအတြက္လည္း သူတို႔ကို ကၽြန္ေတာ္ေက်းဇူးတင္တယ္။

ေျပာရမယ္ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္ကံေကာင္းတယ္ထင္မိတယ္။ ဘေလာ့ဂ္ေလာကထဲ၀င္ခ်ိန္ကေန ခုထိ ကၽြန္ေတာ့္ကို ႏွိမ္တဲ့လူ၊ ေက်ာ သြားတဲ့လူ၊ အသံုးခ်သြားတဲ့လူဆိုၿပီး သိပ္မႀကံဳခဲ့ရဘူး။ လက္ခ်ိဳးေရတြက္ၾကည့္လို႔ရေလာက္ ေအာင္ကိုပဲ ႐ွားပါးလြန္းပါတယ္...။ တခ်ိဳ႕ေမာင္ႏွမေတြကဆို ကၽြန္ေတာ့္ကို ေျပာၾကတယ္။ ကိုဏီ့ကို အားက်တယ္။ လူခ်စ္လူခင္ေပါလို႔တဲ့။ အဲ့ဒီလိုေျပာခံရတိုင္း ကၽြန္ေတာ့္ကို ယံုၾကည္နားလည္မႈမ်ားနဲ႔ ခင္မင္ေပးၾကတဲ့ သူငယ္ခ်င္း ေမာင္ႏွမေတြကို ေက်းဇူးတင္တာပါပဲ။

၂၀၁၃ ၾသဂုတ္လ ၃၁ရက္ေန႔ “ဘေလာ့ဂ္ေဒး”အထိမ္းအမွတ္အျဖစ္ အမွတ္တရ ေရးျဖစ္သြားတဲ့ ဒီပို႔စ္ေလးထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္ ဘေလာ့ဂ္စ,ေရးျဖစ္ပံုနဲ႔၊ ေက်းဇူးတင္ရတဲ့အေၾကာင္းေတြကုိပဲ ေရးျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ေရးဖို႔သတိေပးသူ ကိုရန္ေအာင္နဲ႔ မေလး(အိမ့္ခ်မ္းေျမ့)တို႔ကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ စကားမစပ္ေျပာရရင္ ဒီႏွစ္မွာ တိုက္တိုက္ ဆိုင္ဆိုင္ ကၽြန္ေတာ့္ဘေလာ့ဂ္ေလး ေလးႏွစ္ျပည့္သြားပါၿပီ။ ဒီလိုပို႔စ္ေလးေတြကို အားလံုး၀ိုင္းၿပီး ညီညီညြတ္ညြတ္နဲ႔ ေရးခဲ့ၾကတဲ့ ဘေလာ့ဂါေမာင္ႏွမမ်ားအားလံုးကိုေတြ႔ရေတာ့ ၀မ္းလည္းသာမိတာပါပဲ။

အခုေနာက္ပိုင္းမွ ေရးၾကတဲ့ (ကၽြန္ေတာ္သိေသာ၊ မသိေသာ) ဘေလာ့ဂါအသစ္ေတြ၊ ေ႐ွးေ႐ွးကတည္းက ႐ွိခဲ့ေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္မႏွံစပ္လို႔ မသိခဲ့ရတဲ့ ဘေလာ့ဂါေတြကိုလည္း ေလးစားေနဆဲပါ။ မေရာက္ျဖစ္လို႔ မသိ၊ သိေပမယ့္လည္း မေရာက္ျဖစ္ခဲ့ရင္ စီနီယာ၊ ဂ်ဴနီယာခြဲတယ္လို႔ အျမင္မလြဲေစခ်င္တာ အမွန္ပါပဲဗ်ာ။ အခြင့္ရရင္ ခင္မင္ခ်င္ပါတယ္။

မွန္တာေျပာရရင္ တစ္ခါတစ္ခါက်ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ဘေလာ့ဂ္က စာအေဟာင္းေလးေတြကိုျပန္ဖတ္ရင္း စိတ္ထဲမွာ ႐ွက္ကိုး႐ွက္ကန္းျဖစ္ရသလို၊ လိုအပ္ခ်က္ေလးေတြလည္း ျပန္ေတြ႔ရတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဘ၀ဆိုတဲ့ ေျပးလမ္းေပၚက ကၽြန္ေတာ္ဟာ ကိုယ္ပိုင္ဘေလာ့ဂ္ေလးကို လည္ျပန္လွည့္ၾကည့္မိတဲ့ခဏငယ္တိုင္း စိတ္ထဲမွာ ၾကည္ႏူးမိတာပါပဲ။ စာေပနဲ႔ပတ္သတ္တဲ့ အေရးအသားေတြ၊ စာလံုးေပါင္းေတြ၊ လိုအပ္ခ်က္ေတြကို ျပင္ဆင္ဖို႔ႀကိဳးစားရင္းနဲ႔ ဘေလာ့ဂ္ေလးကို အခြင့္႐ွိေနသေ႐ြ႕ အသက္ဆက္သြင္းေနမိဦးမွာပါ။ အဲ့... ဘေလာ့ဂ္မွာ စာေရးတာ ပိုက္ဆံဘယ္ေလာက္ရသလဲလို႔ ေမးတတ္တဲ့ လူေတြနဲ႔ေတြ႔ရင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ထြက္ေျပးမွာ၊ အေနခက္ေနမွာကို ျမင္ေယာင္ၾကည့္ေပးၾကပါ။

တစ္ခါတစ္ေလလည္း အြန္လိုင္းေပၚမွာ ကၽြန္ေတာ္ ဆက္တိုက္႐ွိခ်င္ ႐ွိေနပါလိမ့္မယ္။ တစ္ခါတစ္ေလက်ေတာ့လည္း ေပ်ာက္ခ်င္ ေပ်ာက္ေနမွာပါ။ ဒါေပမယ့္ စာေလးေတြေတာ့ ေရးျဖစ္၊ (ေကာ္ေကာင္းရင္) ဘေလာ့ဂ္ေပၚ တင္ျဖစ္ေနဦးမွာပါ။

သူငယ္ခ်င္း ေမာင္ႏွမေတြ အားလံုး စိတ္ခ်မ္းသာ ကိုယ္က်န္းမာ ႐ွိႏိုင္ၾကပါေစ...

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------

၀တၳဳတိုေလးေတြအေရးေကာင္းၿပီး၊ FB မွာေရာ၊ ဘေလာ့ဂ္ရပ္၀န္းကပါ ခဏခဏေပ်ာက္ေနတတ္တဲ့ ညီမ ေ႐ႊျပည္သူကို ဘေလာ့ဂ္ေဒးနဲ႔ပတ္သတ္ၿပီး တစ္ခုခုေရးဖို႔ ကိုဏီ တိုက္တြန္းခ်င္ပါေသးတယ္။ ဟုတ္တယ္ေနာ္...ကိုရန္... J

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------

ခ်စ္ျခင္းအားျဖင့္...

ဏီလင္းညိဳ

၀၁၊ စက္တင္ဘာ၊ ၂၀၁၃။

(၁၉း ၀၀) နာရီ

တနဂၤေႏြေန႔။

(ရန္ကုန္ - ျမန္မာျပည္)

ေျပးလမ္းေပၚက ေလးႏွစ္သားေလး ကၽြန္ေတာ္....