အဘယ့္ေၾကာင့္...

တစ္ခုေသာ ညေနခင္း၌ ဏီလင္းညိဳဟူ၍ အြန္လိုင္းတြင္ မႈန္၀ါး၀ါးအမည္ေပါက္ေသာ ကၽြႏ္ုပ္သည္ ေကာ္ဖီ ေသာက္ရန္အလို႔ငွာ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္သို႔ ထြက္လာခဲ့၏။ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္တြင္ ေကာ္ဖီေသာက္ရန္အလို႔ငွာဟူ၍ ဆိုမိသျဖင့္ ကၽြႏ္ုပ္အား ႐ူးႏွမ္းႏွမ္းႏိုင္သူဟူ၍ မထင္မွတ္ေစလိုပါ။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ကၽြႏု္ပ္သည္ လက္ဖက္ရည္ကိုမႀကိဳက္၊ ေကာ္ဖီကိုသာ အူလိႈက္သည္းလႈိက္ စြဲမက္ႏွစ္ၿခိဳက္တတ္သူ တစ္ေယာက္မို႔ပင္တည္း။

ကၽြႏု္ပ္သည္ လမ္းထိပ္မွလက္ဖက္ရည္ဆိုင္သို႔ ေခါင္းငိုက္စိုက္ငိုက္စိုက္အေနအထားျဖင့္ ေစာင္းငမ္းေစာင္းငမ္းႏိုင္လွစြာ လမ္းေလွ်ာက္သြားေနရင္း စိတ္အတြင္း၌ ေတာင္ေတာင္အီအီ ေတြးေနမိခဲ့၏။ ေတာင္ေတာင္အီအီ ေတြးရျခင္းမွာ အျခားေၾကာင့္ေတာ့ မဟုတ္ရ။ တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ မ်ားစ,ျပဳလာၿပီျဖစ္ေသာ ေရးလက္စ, စာမ်ားထဲမွ ဘယ္တစ္ပုဒ္အား ဘယ္လိုအၿပီးသတ္ေရးရလွ်င္ ေကာင္းေလလိမ့္မည္နည္းဟု စဥ္းစားခန္းဖြင့္ေနမိေသာေၾကာင့္ပင္ျဖစ္ပါသည္။ စကားမစပ္ ေျပာျပရမည္ဆိုလွ်င္ ကၽြႏ္ုပ္သည္ အြန္လိုင္းတြင္ အလကားရေသာေနရာတစ္ခုျဖစ္သည့္ ဂူးဂဲလ္၌ ေခ်ာက္တီးေခ်ာက္ ခ်က္ဘေလာ့ဂ္တစ္ခုကို တည္ေဆာက္ၿပီး ဟိုမေရာက္ ဒီမေရာက္၊ မေတာက္တေခါက္၊ ကေျမာက္ကေျခာက္၊ ကေပါက္တိကေ ပါက္ခ်ာ၊ မျဖစ္ညစ္က်ယ္၊ ဗံုမဟုတ္ ပတ္မဟုတ္၊ ေတာင္စဥ္ေရမရ၊ အရည္မရ အဖတ္မရ စာတိုေပစေလးမ်ား အား ေရးသားေနသူတစ္ေယာက္ျဖစ္ေၾကာင္း ပတၱျမားမ်က္႐ႈကဲ့သို႔ေသာ စာ႐ႈသူအေပါင္းတို႔အား ထပ္ေလာင္း၍ အသိေပးအပ္ပါ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ စာဖတ္သူမ်ားနည္းပါး၍ လူသူေလးပါးကင္းမဲ့ ေနေသာ ဇရပ္ပ်က္တစ္လံုးႏွင့္ဆင္တူေနသည့္ ဘေလာ့ဂ္ေပၚတြင္ စာအသစ္တစ္ပုဒ္တင္ႏိုင္ဖို႔ရာ စဥ္းစားခန္း၀င္ ေနခဲ့ရျခင္းသာတည္း။

ထိုကဲ့သို႔ေသာ အေၾကာင္းျပခ်က္ျဖင့္ စဥ္းစားခန္း၀င္ရင္း ကၽြႏု္ပ္လမ္းေလွ်ာက္ေနစဥ္ခဏ ေႏြဦး၏ေလ႐ူးတို႔က ျပင္းထန္စြာ တိုက္ခတ္လာခဲ့၏။ ကၽြႏု္ပ္ ေဆာက္တည္ရာ မရျဖစ္သြားသည္။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ပါးလွပ္လွပ္ ပိန္ေညာင္ေညာင္ ကၽြႏု္ပ္၏ခႏၶာကိုယ္မွာ အပီတန္ေၾကာ္ျငာထဲကလို ေလထဲ၌ ေမ်ာလြင့္ပါသြားမွာ စိုးရိမ္မိရေသာ ေၾကာင့္ပင္ျဖစ္ေလ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ႀကံမိႀကံရာျဖင့္ အနီးတြင္႐ွိေသာ ဓာတ္တိုင္တစ္တိုင္ကို အားကိုးတႀကီးျဖင့္ က်စ္က်စ္ပါေအာင္ လွမ္းဖက္ထားလိုက္ရေလေတာ့၏။

ထိုစဥ္ ကၽြႏု္ပ္၏အနားမွ မိန္းမ၀၀ႀကီးႏွစ္ေယာက္ ျဖတ္ေလွ်ာက္သြားၾကရင္း ဓာတ္တိုင္အားဖက္ထားေသာ ကၽြႏု္ပ္၏အေၾကာင္းျပ ခ်က္ကိုမသိပဲ မဲ့ကာ႐ြဲ႕ကာျဖင့္ ကၽြႏု္ပ္၏အေၾကာင္းကို ေပၚတင္ အတင္းတုပ္သြားၾကေလသည္မွာ ေအာက္ပါ အတိုင္း ျဖစ္ပါသည္။

ပထမမိန္းမႀကီး။        ။ ဟဲ့... ဟိုမွန္ေၾကာင္ေကာင္က ဓာတ္တိုင္ကို ဘာျပဳလို႔ဖက္ထားရတာတုန္း။

ဒုတိယမိန္းမႀကီး။       ။ အိုေအ.... အဲ့ဒီ ပိန္လွီေသးေကြးတဲ့၊ မ်က္ႏွာမွာ မုတ္ဆိတ္ေမႊး၊ ႏႈတ္ခမ္းေမႊးေတြနဲ႔အေကာင္ဟာ က်ဳပ္တို႔နဲ႔ ႏွစ္အိမ္ေက်ာ္ေလာက္မွာေနတဲ့ ကဗ်ာ႐ူး၊စာ႐ူး လူပ်ိဳသိုးေကာင္ဟဲ့။ ဓာတ္တိုင္ကို ဖက္ထားတာ ဘာအေၾကာင္း႐ွိဦးမလဲေအ။ ဒင္းကိုႀကိဳက္မဲ့သူမ႐ွိေတာ့ စိတ္ေဖာက္ျပန္ၿပီး ဓာတ္တိုင္ကို ဖက္ထားတာပဲေနမွာေပါ့။

ပထမမိန္းမႀကီး။         ။ ကၽြတ္...ကၽြတ္...ကၽြတ္... သနားစရာပါလားဟယ္။ ငယ္ငယ္႐ြယ္႐ြယ္နဲ႔ မယားတ႐ူးေနရတယ္လို႔။

မိန္းမႀကီးမ်ားကား ကၽြႏ္ုပ္အား ဖုတ္ေလသည့္ငပိ ႐ွိတယ္လို႔ေတာင္မထင္ပဲ ထဆင္ထူးလံုးႀကီးတင္ ထီမထင္သည့္ဟန္ျဖင့္ ကၽြႏ္ုပ္၏အေၾကာင္းအား ေဟာင္ဖြာေဟာင္ဖြာေျပာရင္း အနားမွ ျဖတ္ေလွ်ာက္သြားၾကေလ၏။ သူတို႔ေျပာသြားေသာ စကားမ်ားေၾကာင့္ ကၽြႏ္ုပ္မွာ ငိုရမလို၊ ရယ္ရမလိုလို။

“လူအခ်ိဳ႕သည္ ကိုယ္တိုင္ ဂဃဏနမသိေသာ အေၾကာင္းအရာမ်ားျဖင့္ တစ္ဖက္သားနစ္နာေစေအာင္၊ ထိခိုက္ေစ ေအာင္ အဘယ့္ေၾကာင့္မ်ား ဇာတ္လမ္းထြင္ၿပီး မဟုတ္တမ္းတရား ေလွ်ာက္ေျပာခ်င္ရပါသနည္း။ ”

ေလအတန္ငယ္ ၿငိမ္သြားသည့္ေနာက္ ဓာတ္တိုင္ကိုလႊတ္ကာ ကၽြႏု္ပ္ဆက္ေလွ်ာက္ခဲ့၏။ သို႔ေသာ္ ေလကေနာက္ တစ္ေက်ာ့ ျပန္ တိုက္လာႏိုင္ေသးသည့္ အေျခအေနကို ကၽြႏ္ုပ္စဥ္းစား ဆင္ျခင္မိျပန္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ လမ္းေဘးမွ ခဲႀကီးႀကီးႏွစ္လံုးကို ကုန္းေကာက္မိသည္။ ဘာေၾကာင့္မွေတာ့ မဟုတ္။ ဒီတစ္ခါေလတိုက္လာလွ်င္ ဓာတ္တိုင္ဖက္ထားစရာမလိုပဲ လက္ထဲ၌႐ွိေသာ ခဲလံုးမ်ား၏အေလးခ်ိန္အားကိုးျဖင့္ ေလယူရာလြင့္မသြားေစဖို႔ပဲ ျဖစ္ေလ၏။

ထိုစဥ္ ကၽြႏ္ုပ္၏အနားသို႔ လူ႐ြယ္တစ္ေယာက္ေရာက္လာၿပီး ေဒါႏွင့္ေမာႏွင့္ေျပာ၏။

လူ႐ြယ္။     ။ ဒီမွာ... ေယာက်္ားခ်င္း သတၱိ႐ွိရင္ တစ္ေပြခ်င္းဆြဲမယ္။ ဘာမွ ခဲလံုးေကာက္ေနစရာမလိုဘူး။

ကၽြႏ္ုပ္။      ။ (ေညာင္နာနာသံျဖင့္) ခင္ဗ်ာ...

လူ႐ြယ္။     ။ ဘာအခုမွ ေသြးေၾကာင္ေနတာလဲ။ ခင္ဗ်ား က်ဳပ္လာေနတာကိုျမင္ေတာ့ ခဲကုန္းေကာက္တာ က်ဳပ္ကို ခဲနဲ႔ထုမလို႔ မဟုတ္ဘူးလားဗ်...

ကၽြႏ္ုပ္။      ။ (ပ်ာပ်ာသလဲ ဟန္ပန္ျဖင့္) မဟုတ္ရပါဘူးဗ်ာ...

လူ႐ြယ္။      ။ ဒါဆိုလည္းၿပီးေရာ။ အသည္းေကာင္းလို႔ ပြဲေတာင္းရင္ေတာ့ အကဲမစမ္းနဲ႔ ပြဲၾကမ္းသြားမယ္နားလည္လား။ မသိရင္မွတ္ထား။ က်ဳပ္နာမည္ ပြႀကီး။ လာမၿဖီးနဲ႔ ဗလာတီးပစ္လိုက္မယ္...

လူ႐ြယ္က ေဒါႏွင့္ေမာႏွင့္ အထက္ပါအတိုင္း ေျပာဆိုၿပီးလွ်င္ ကၽြႏ္ုပ္၏ေ႐ွ႕မွ ေဆာင့္ေအာင့္ၿပီး ထြက္ခြာသြားေလေတာ့၏။ ထိုအခါမွ ကၽြႏ္ုပ္မွာ သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ကို ၀ူးခနဲ ခ်မိ၏။

“လူအခ်ိဳ႕သည္ ကိုယ္တိုင္ ဂဃဏနမသိေသာ အေၾကာင္းအရာမ်ားျဖင့္ တစ္ဖက္သားအား စိတ္အေႏွာက္အယွက္ ျဖစ္ေစေအာင္ အဘယ့္ေၾကာင့္ ေဒါသလိႈင္းထန္ေနတတ္ၾကရပါသနည္း။”

ထိုအခ်ိန္၌ ေလမွာ အမွန္တကယ္ပင္ ၿငိမ္သက္သြားခဲ့ေလ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ကၽြႏ္ုပ္လည္း လက္ထဲမွခဲႏွစ္လံုးကို လမ္းနံေဘးသို႔ ဖုတ္ခနဲပစ္ခ်ၿပီလွ်င္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္သို႔ ခပ္သြက္သြက္ ေလွ်ာက္ခဲ့မိေလေတာ့၏။

လက္ဖက္ရည္ဆိုင္အေရာက္တြင္ လြတ္ေနေသာ စားပြဲတစ္၀ိုင္း၌၀င္ထိုင္ၿပီး ေသာက္ေနက် နက္စ္ေကာ္ဖီပလိန္း တစ္ခြက္မွာမိ၏။ ေရေႏြးခြက္ႏွင့္ ေကာ္ဖီထုတ္ေရာက္လာေသာအခါ အထုတ္ကိုေဖာက္ထည့္ၿပီး ေကာ္ဖီေဖ်ာ္၏။ ထို႔ေနာက္ အိပ္ကပ္ထဲမွ ေဆးေပါ့လိပ္တစ္လိပ္ကို ထုတ္ယူကာ မီးညႇိၿပီး ေဆးေပါ့လိပ္ႀကီးတေငါ့ေငါ့ျဖင့္ ေလာကစည္းစိမ္ကို စတင္ခံစားရန္ ဟန္ျပင္မိေလ၏။

ထိုစဥ္ ကၽြႏ္ုပ္၏၀ိုင္းသို႔ အင္မတန္မွ သားနားရည္မြန္ေသာ လူ႐ြယ္တစ္ေယာက္ ေရာက္႐ွိလာခဲ့၏။ လည္ပင္း၌လည္း ကင္မရာဟု ေခၚတြင္ၾကေသာ ဓာတ္ပံု႐ိုက္စက္ႀကီးတစ္လံုးကို ႀကိဳးျဖင့္သိုင္းကာ လြယ္ထားေသး၏။

လူ႐ြယ္။      ။ ဆရာဏီလင္းညိဳပါလား ခင္ဗ်ာ။

ကၽြႏ္ုပ္။       ။ (ဆရာဟု ေခၚခံလိုက္ရတာမို႔ မ်က္ခံုးျမင့္တက္သြားလွ်က္) ဟုတ္ပါတယ္...

လူ႐ြယ္။      ။ ဒါဆို ကၽြန္ေတာ့္ကို ထိုင္ခြင့္ျပဳပါခင္ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္ “အဆင္းကိုဘီးတပ္တဲ့ အတင္းစံုဂ်ာနယ္”ကပါ။ ဆရာနဲ႔ အင္တာဗ်ဴးေလးလုပ္ခ်င္လို႔ပါ။ ဒီဆိုင္ကို ညေနတိုင္း ဆရာလာတတ္တယ္ဆိုလို႔ ေစာင့္ေနမိတာပါ။

ထိုလူ႐ြယ္သည္ ဘယ္သူကေျမႇာက္ေပးလိုက္သည္ မသိ။ ဗံုမဟုတ္ ပတ္မဟုတ္ ကၽြႏ္ုပ္ကို အင္တာဗ်ဴးလုပ္ရန္ျပင္ေနေလၿပီ။ ထို႔ေၾကာင့္ ၿပီးၿပီးေရာသေဘာျဖင့္ ကၽြႏ္ုပ္ေခါင္းၿငိမ့္ျပလိုက္ေတာ့ လူ႐ြယ္က ကၽြႏ္ုပ္ေ႐ွ႕မွ ခံုပုေလး တစ္လံုးတြင္ ၀င္ထိုင္၏။ ၿပီးေနာက္.. သူ၏ ဓာတ္ပံု႐ိုက္စက္ႀကီးအားဖြင့္ကာ...

လူ႐ြယ္။      ။ အင္တာဗ်ဴးမစခင္ ဆရာ့ကို ဓာတ္ပံုေလးတစ္ပံုေလာက္ ႐ိုက္ပါရေစ။

ကၽြႏ္ုပ္။        ။ ႐ိုက္ပါ...႐ိုက္ပါ။

ေျပာၿပီးသကာလ မိ႐ိုးဖလာအတိုင္း လက္ႏွစ္ေခ်ာင္းေထာင္ကာ ကၽြႏ္ုပ္ဓာတ္ပံု႐ိုက္ခံလိုက္ေလ၏။ ဓာတ္ပံု႐ိုက္ျခင္းအမႈ ၿပီးစီးေသာအခါ လူ႐ြယ္က ၎၏အသံဖမ္းစက္ေလးအားထုတ္ၿပီး ကၽြႏ္ုပ္၏ႏႈတ္ဖ်ား၌ေတ့ကာ ကၽြႏ္ုပ္အား ေအာက္ပါအတိုင္း စတင္ေမးျမန္းေလေတာ့၏။

လူ႐ြယ္။        ။ ေစာေစာက ဓာတ္ပံု႐ိုက္ေတာ့ ဆရာ လက္ႏွစ္ေခ်ာင္းေထာင္တယ္။ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားလည္း ဓာတ္ပံု႐ိုက္တိုင္း လက္ႏွစ္ေခ်ာင္းေထာင္ၾကပါတယ္။ အဲ့ဒါ ဘာျဖစ္လို႔ပါလဲ ဆရာ။

ကၽြႏ္ုပ္။          ။ သူမ်ားေတြေတာ့မသိဘူး။ က်ဳပ္ကေတာ့ က်ဳပ္မွာ ပလိန္းတစ္ခြက္စာ ႏွစ္ရာပဲပါတယ္လို႔ ခင္ဗ်ားကို အသံတိတ္ေျပာလိုက္တာပါ။ ႐ွင္း႐ွင္းေျပာရရင္ ခင္ဗ်ားကို လက္ဖက္ရည္တိုက္ဖို႔ က်ဳပ္မွာ ပိုက္ဆံအပိုပါမလာ ဘူးဆိုတဲ့ သေဘာပါပဲ။

လူ႐ြယ္။        ။ ေၾသာ္...ဟုတ္ပါၿပီ။ မွတ္သားထားလိုက္ပါ့မယ္ဆရာ။ ဒါနဲ႔ ဆရာ ဘယ္အခ်ိန္က စာစ,ေရးျဖစ္တာပါလဲ။

ကၽြႏ္ုပ္။         ။ ေျပာရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ နည္းနည္း႐ွည္မယ္။ ဒါေၾကာင့္ အတိုခ်ဳပ္ၿပီးေတာ့ပဲ ေျပာလိုက္ေတာ့မယ္။ က်ဳပ္စာစ,ေရးတာက ငါးႏွစ္သားအ႐ြယ္ သူငယ္တန္းတက္တုန္းကတည္းကပါ။ ေလးေၾကာင္းမ်ဥ္းစာအုပ္ထဲမွာ ၀လံုးေလးေတြ ညီညာေအာင္ေရးရင္း စခဲ့တာေပါ့။

လူ႐ြယ္။        ။ (အံ့ၾသဟန္ျဖင့္) ေၾသာ္... စာေရးသက္ ေတာ္ေတာ္ၾကာခဲ့ၿပီပဲေနာ္။

ကၽြႏ္ုပ္။         ။ (မိန္႔မိန္႔ႀကီးၿပံဳးလွ်က္) ဟုတ္ပါတယ္။

လူ႐ြယ္။        ။ ဒါနဲ႔ဆရာ...၊ ဆရာစာေရးရင္ ဘယ္လိုေရးပါသလဲ။

ကၽြႏ္ုပ္။        ။ ဒါလည္း ေျပာရင္႐ွည္ေနမွာစိုးလို႔ အတိုခ်ံဳးၿပီးေတာ့ပဲ ေျပာပါေတာ့မယ္။ သူငယ္တန္းကေန ေလးတန္းအထိက ဗလာစာအုပ္ထဲမွာခဲတံနဲ႔ေရးတယ္။ ေလးတန္းကေန ဆယ္တန္းႏွစ္ခါက်တဲ့အထိ၊ ၿပီးေတာ့ အခုခ်ိန္ ထိႀကံဳရင္ႀကံဳသလို ေဘာပင္နဲ႔ေရးတယ္။ ကြန္ပ်ဴတာေလးတစ္လံုး ေအာက္ေစ်းနဲ႔ရလို႔၀ယ္ႏိုင္ေတာ့ ကြန္ပ်ဴတာနဲ႔ ေရးပါတယ္။

လူ႐ြယ္။       ။ မွတ္သားစရာပါပဲဆရာ။ ေတာ္ေတာ္နည္းပညာေတြ စံုခဲ့တာပဲ။ ေလးစားမိပါတယ္ဆရာ။ ေနာက္ ထပ္ေမးခ်င္ေသးတာက ဆရာက အြန္လိုင္းမွာ စာေရးတယ္ဆိုေတာ့ အြန္လိုင္းကို ဘယ္လိုသေဘာထားပါသလဲ။

ကၽြႏ္ုပ္။        ။ (ေမးေစ့ကိုပြတ္ကာ ဟန္လုပ္ရင္း) အင္း... ေျပာရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ နည္းနည္းနက္နဲမယ္ဗ်။ အြန္လိုင္းဆိုတာ အင္တာနက္လိုင္းကို အြန္ထားမွ လိုင္းရတတ္တာမို႔ အြန္လိုင္းျဖစ္တယ္လို႔ သေဘာရတာပါပဲ။

လူ႐ြယ္။     ။ ဂႏၳ၀င္တြင္ေလာက္တဲ့ အေျဖစကားပါပဲလားဆရာရယ္။ ဒါ့ထက္...ဆရာက ဘေလာ့ဂ္ေရးတဲ့ ဘေလာဂါဆိုေတာ့ ဘေလာဂါဆိုတာ ဘာလဲဆိုတာ ပရိတ္သတ္ႀကီး သိသြားေအာင္ နည္းနည္း႐ွင္းျပေပးပါဦးဆရာ

ကၽြႏ္ုပ္။       ။ ခမ္းနားႀကီးက်ယ္တဲ့ စကားလံုးေတြနဲ႔ေျဖရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ဘေလာ့ဂါဆိုတာ ဗလာေဂၚပါပဲ...

လူ႐ြယ္။      ။ ေတာ္လိုက္တာ ဆရာရယ္။ မွတ္သားထိုက္ပါတယ္။ ဒါ့ထက္ အြန္လိုင္းနဲ႔ ပံုႏွိပ္မီဒီယာဆိုၿပီး ကြဲျပားေနၾကတဲ့ အျမင္ေတြေပၚမွာ ဆရာ့ရဲ႕ သံုးသပ္ခ်က္ေလးကိုလည္း သိခ်င္မိပါတယ္။

ကၽြႏ္ုပ္။        ။ (မ်က္ေမွာင္ကိုကုပ္၊ ေလးနက္သည့္အသြင္ကိုေဆာင္ၿပီးသကာလ) ကြဲျပားတာကေတာ့ အေတာ္ေလးကို ကြဲျပားတာဗ်။ အြန္လိုင္းမီဒီယာစာဆိုတာ ကြန္ပ်ဴတာနဲ႔၊ ဖုန္းနဲ႔ဖတ္ရၿပီးေတာ့ ပံုႏွိပ္မီဒီယာကစာေတြကို စာအုပ္နဲ႔ ဖတ္ရတာမ်ိဳးေလ။ ၿပီးေတာ့ အြန္လိုင္းစာက ျမားကေလးကို ေအာက္ဆြဲခ်ၿပီး ဖတ္ရတယ္။ ပံုႏွိပ္စာက စာ႐ြက္ေတြ တစ္႐ြက္ခ်င္းစီလွန္ဖတ္ရတယ္။ အဲ...တစ္ခါတစ္ေလ စာ႐ြက္အခ်င္းခ်င္း ကပ္ေနရင္ လက္ညႇိဳးကို တံေတြးဆြတ္ၿပီး လွန္ဖတ္ရတာေပါ့။

လူ႐ြယ္။        ။ ဗဟုသုတျဖစ္စရာမို႔ ေလးေလးစားစား မွတ္သားမိပါတယ္ဆရာ။ ဒါ့ထက္ ဆရာ ေဖ့စ္ဘြတ္ခ္သံုးလားဆရာ။

ကၽြႏ္ုပ္။          ။ သံုးပါတယ္။

လူ႐ြယ္။        ။ ေဖ့စ္ဘြတ္ခ္သံုးတာ ဘယ္လိုအက်ိဳးအျမတ္႐ွိပါသလဲဆရာ။ လူငယ္ေတြသိေအာင္ အေသးစိတ္ ႐ွင္းျပေပးဖို႔ ေတာင္းဆိုပါတယ္။

ကၽြႏ္ုပ္။          ။ ေဖ့စ္ဘြတ္ခ္သံုးရတဲ့အတြက္ အက်ိဳးကေတာ့ အင္တာနက္သံုးရင္ ဖုန္းနဲ႔ဆို တစ္နာရီတစ္ရာ့ႏွစ္ဆယ္။ အင္တာနက္ဆိုင္မွာဆို တစ္နာရီ ေလးရာ ေပးရတာပါပဲ။ အဲ... အျမတ္က်ေတာ့ “နင့္ကိုမလြမ္းခ်င္လို႔ ငါ ေသရင္ေတာင္ အမွ်မေ၀ပါနဲ႔”...ဆိုတဲ့ ရင္ကြဲေမွာက္ရက္လမ္းဆံုရဲ႕ မွတ္သားဖြယ္ရာစာသားေတြ။ မေသာက္ခ်င္ပဲ ေသာက္ေနရတဲ့ ၾကက္စြပ္ျပဳတ္စာသားေတြ၊ ဆဲနည္းဆိုနည္း သင္တန္းကို အခမဲ့စာေပးစာယူစံနစ္နဲ႔ တက္ ေရာက္ႏိုင္ျခင္းေတြ၊ ဓာတ္ပံု႐ိုက္ရင္ အိုက္တင္ေပးနည္းေတြ၊ လူအခ်င္းခ်င္း စိတ္ဆင္းရဲကိုယ္ဆင္းရဲျဖစ္ေအာင္ လုပ္တတ္ျခင္းေတြ၊ ကမ္းကုန္ေအာင္ ပုတ္ခတ္တတ္လာျခင္းေတြ၊ မဟုတ္မမွန္သတင္းေတြကို အဟုတ္ထင္လာ ေအာင္ ခပ္တည္တည္နဲ႔ ျဖီးတတ္လာျခင္းေတြ... စတာေတြပါပဲ။

လူ႐ြယ္။        ။ ဟုတ္ပါၿပီဆရာ။ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ဒီေန႔ေမးခ်င္သေလာက္လည္း ျပည့္စံုသြားပါၿပီ။ ဒါေပမယ့္ စကား၀ိုင္းေလး အၿပီးမသတ္ေသးခင္ ဆရာလက္ကိုင္ထားတဲ့ ေဆာင္ပုဒ္ေလး႐ွိရင္ တစ္ခုေလာက္ ေျပာျပပါလား ဆရာ။

ကၽြႏ္ုပ္။       ။ “ကိုယ့္ဂုဏ္ ကိုယ္ေဖာ္...၊ မသာေပၚ”အဲ့ေလမွားလို႔။ “ကိုယ့္ဂုဏ္ကိုယ္ေဖာ္... ကမာၻေက်ာ္”...တဲ့။

လူ႐ြယ္။       ။ (ေခါင္းကုပ္ၿပီး ဇေ၀ဇ၀ါဟန္ျဖင့္) ကိုယ့္ဂုဏ္ကိုယ္ေဖာ္... မသူေတာ္ မဟုတ္ဘူးလားဆရာရယ္...

ကၽြႏ္ုပ္။       ။ ေခတ္ေျပာင္းသြားၿပီေလ... ခုေခတ္က “ကိုယ့္ဂုဏ္ ကိုယ္ေဖာ္...၊ ကမာၻေက်ာ္”...ပဲ။

လူ႐ြယ္။       ။ ဟုတ္ပါၿပီဆရာရယ္။ မွတ္သားထိုက္ပါတယ္။ ကိုင္း... ကၽြန္ေတာ့္ကို ခြင့္ျပဳပါဦး။ ဒီတစ္ပတ္ထြက္မဲ့ဂ်ာနယ္ထဲမွာ ဆရာ့ရဲ႕အင္တာဗ်ဴးကို တစ္ခမ္းတစ္နားနဲ႔ကို ေ၀ေ၀ဆာဆာေဖာ္ျပေပးမွာပါ။ သြားလိုက္ပါဦးမယ္ခင္ဗ်ာ။

ေျပာေျပာဆိုဆိုျဖင့္ ထိုလူ႐ြယ္ေလးမွာ ကၽြႏ္ုပ္ေ႐ွ႕မွေန သုတ္သီးသုတ္ျပာျဖင့္ ထြက္ခြာသြားေလေတာ့၏။ ထိုအခါမွ ကၽြႏ္ုပ္လည္း ခ်ဳပ္တည္းထားမိသမွ် ပြင့္အန္ကာ ခြက္ထိုးခြက္လန္ ရယ္မိေတာ့သည္။

အမွန္ေတာ့ ကၽြႏ္ုပ္သည္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္သို႔ လာရာလမ္းတစ္ေလွ်ာက္၌ ႀကံဳေတြခဲ့ရေသာ အျဖစ္အပ်က္ႏွစ္ခုအတြက္ စိတ္အဆာမေၾကျဖစ္ေနခဲ့စဥ္ ႐ႈတ္႐ႈတ္႐ွက္႐ွက္လာၿပီး အင္တာဗ်ဴးခံရတာမို႔ စိတ္ေပါက္ေပါက္ျဖင့္ တလြဲေတြခ်ည္း သာ ေလွ်ာက္ေျဖခဲ့ျခင္းျဖစ္၏။ ထိုကဲ့သို႔ ကၽြႏ္ုပ္၏မဟုတ္မဟတ္စကားမ်ားကို ေခါင္းတၿငိမ့္ၿငိမ့္ျဖင့္ (ေလးေလးစားစား) ဒိုင္ခံေထာက္ခံသြား႐ံုမွ်မကေသးပဲ ၎တို႔၏ဂ်ာနယ္၌ပင္ တစ္ခမ္းတနားေဖာ္ျပဦးမည္ဆို၍ ရယ္မိျခင္းသည္သာတည္း။

“လူအခ်ိဳ႕သည္ မဟုတ္မမွန္ေသာ စကားမ်ားအေပၚ အဘယ့္ေၾကာင့္ ယံုၾကည္သက္၀င္လြယ္တတ္လြန္းၾကပါသ နည္း။”

~~~~~@~~~~~

စားပြဲေပၚမွ ေအးစက္ေနၿပီျဖစ္ေသာေကာ္ဖီကို ကၽြႏ္ုပ္တစ္ငံုေသာက္လိုက္မိသည္။ ေကာ္ဖီ၏အရသာက ကၽြႏ္ုပ္၏လွ်ာဖ်ားတြင္ ခါးသက္သက္ႏိုင္ေလစြ။ သို႔ေသာ္ ကၽြႏ္ုပ္ ႏွစ္ၿခိဳက္မိ၏။         ။

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

မရည္႐ြယ္ပဲ ေရးျဖစ္သြားတဲ့ သေရာ္စာေလးပါ။ ဘယ္သူ႔ကိုမွ ထိခိုက္နစ္နာေစလိုတဲ့ ဆႏၵမ႐ွိေၾကာင္း ေျပာပါရေစ ခင္ဗ်ာ။

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

ခ်စ္ျခင္းအားျဖင့္...

ဏီလင္းညိဳ

၁၆၊ ၀၃၊ ၂၀၁၃

နံနက္(၀၁း ၀၈) နာရီ

စေနေန႔

(ရန္ကုန္- ျမန္မာျပည္)

(အဘယ့္ေၾကာင့္...)