ကိုယ္စီေ႐ြးခ်ယ္ရာ...“လမ္း”....

လစာထုတ္ၿပီးကာစ တနဂၤေႏြတစ္ရက္တြင္ျဖစ္ပါသည္။ အလုပ္ပိတ္ရက္ျဖစ္တာေၾကာင့္ မနက္အေစာ ႀကီးထၿပီး ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္း ေအးခ်မ္းစြာျဖင့္ စာေရးေနမိခဲ့ပါသည္။ အိပ္ခန္းထဲတြင္ မေရးခ်င္ တာမို႔ ဧည့္ခန္းသို႔ ထြက္ကာ ေရးေနမိသည္။ ဘာရယ္ေၾကာင့္မွေတာ့မဟုတ္...။ အိပ္ခန္းထဲမွ အတူေနေသာ က်န္သည့္ ညီေလးႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ အိပ္စက္ျခင္းကို အေႏွာက္အယွက္ ျဖစ္မွာစိုးလို႔ပင္...။

ပိတ္ရက္မို႔ တစ္အိမ္လံုးအိပ္ေနၾကတာ အတုန္းအ႐ံုး....။ မနက္ ဆယ္နာရီမထိုးပဲႏွင့္ တစ္ေယာက္ တစ္ေလမွ အိပ္ခန္းအျပင္သို႔ ထြက္လာတတ္႐ိုးထံုးစံ လံုး၀မ႐ွိၾကပါ။ (ညဥ့္နက္သန္းေခါင္အထိ ေနတတ္၊ ႐ုပ္႐ွင္ၾကည့္ေနတတ္တာေလးေတြေၾကာင့္ပဲ ျဖစ္ပါသည္။) သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ပိုေတာင္ေကာင္း ေသးပါသည္။ တစ္ဦးထဲ ေအးေအးေဆးေဆး စာေရးလို႔ရတာေၾကာင့္ပဲျဖစ္၏။

နံနက္ ဆယ္နာရီေက်ာ္ေတာ့ သူတို႔ေတြ အလွ်ိဳအလွ်ိဳအခန္းအျပင္သို႔ ထြက္လာၾကေလေတာ့၏။ ေနာက္ေ တာ့ ေရခ်ိဳးၾက၊ အ၀တ္သစ္ေတြထုတ္၀တ္ၾက၊ ျပင္ၾကဆင္ၾကႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္ေစ့ေ႐ွ႕တြင္ သူတို႔ ႐ႈပ္႐ွက္ခတ္ေနခဲ့ၾကတာကို စိန္ေျပနေျပ ထိုင္ၾကည့္ေနခဲ့မိသည္။ ဒါက ျပည္ပတြင္ အလုပ္လုပ္ေနခဲ့ရေသာ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ႏွစ္႐ွည္လမ်ား ျမင္ေတြ႕ေနခဲ့ရေသာ ျမင္ ကြင္းေလးမို႔ သိပ္ၿပီးေတာ့လည္း မထူးဆန္းလွပါ။ လစာထုတ္ၿပီးကာ စ အခုလို တနဂၤေႏြရက္မ်ိဳးမ်ားတြင္ ျမန္မာျပည္မွ မိသားစုမ်ားအတြက္ (ဒီႏိုင္ငံမွာ႐ွိသည့္) ျမန္မာဆိုင္မ်ားမွေန ၿပီးေငြသြားလႊဲၾကဖို႔၊ ေနာက္ ေ႐ွာ့ပင္း(န္)ထြက္ၾကဖို႔၊ လိုအပ္သည္ မ်ားကို ၀ယ္ျခမ္းၾကဖို႔၊ ခ်စ္သူမ်ားႏွင့္ေလွ်ာက္ လည္ၾကဖို႔... စသည့္ အေၾကာင္းေလးေတြႏွင့္ သူတို႔ေတြ အခု လိုျပင္တတ္၊ ဆင္တတ္ၾကၿမဲမို႔ပင္။ ေနာက္ၿပီး ခုလို သူတို႔ေတြအျပင္သြားၾကလွ်င္ အိမ္မွာ ကၽြန္ေတာ္တစ္ ေယာက္ထဲ ေအးေအးေဆးေဆးႏွင့္ စာေရးလို႔ရၿပီ မဟုတ္ပါလား...။

သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ့္အထင္ႏွင့္ အျမင္မွာ တက္တက္စင္ေအာင္ လြဲေခ်ာ္သြားခဲ့ရေလေတာ့သည္။ အ ေၾကာင္း မွာဒီလိုပင္...။ အားအား႐ွိ ကြန္ပ်ဴတာအဖံုးေလးကိုဖြင့္ၿပီး အခုလို မေတာက္တစ္ေခါက္ စာေလး ေတြကို ကုပ္ ေခ်ာင္းေခ်ာင္းျဖင့္ တစ္ကုပ္ကုပ္ေရးကာ အလုပ္႐ႈပ္ေနတတ္ေသာ ကၽြန္ေတာ့္ကို ညီေလး သံုေယာက္ကသူတို႔ ႏွင့္အတူတူ ျမန္မာဆိုင္သို႔ လိုက္ခဲ့ရန္ေခၚေသာေၾကာင့္ပင္ျဖစ္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္က “မလိုက္ခ်င္”... ဟု ျငင္း ေတာ့ သူတို႔ကတစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ျဖင့္....

“အစ္ကိုႀကီးကလည္းဗ်ာ... တစ္ခါတစ္ေလဟာကိုမ်ား”....

“ေအးေလ .... လိုက္ခဲ့ပါ...အစ္ကိုႀကီးရာ...စာကေနာက္မွေရးပါဗ်”....

“အိမ္ထဲမွာခ်ည္း အၿမဲတမ္းေနေနရတာ မပ်င္းဘူလား”....

စသျဖင့္၀ိုင္းေျပာၾကတာ စူပုတ္ပုတ္မ်က္ႏွာေပးေလးမ်ားႏွင့္..။ ထို႔ေၾကာင့္ “ေအး...ေအး..ဒါဆို ခဏ ေစာင့္ၾကကြာ”...ဟုေျပာရင္း ကၽြန္ေတာ္ အျမန္ဆံုးနည္းျဖင့္ ေရခ်ိဳး၊ အ၀တ္အစားလဲကာ သူတို႔ႏွင့္အတူ သူ တို႔ေခၚရာ ျမန္မာဆိုင္သို႔ တစ္႐ြတ္ဆြဲကာ လိုက္ပါသြားခဲ့ရေလေတာ့၏။

++++++++++

ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျမန္မာဆိုင္ကိုေရာက္သြားသည့္ အခ်ိန္ကေန႔တစ္ေန႔ရဲ႕ အ႐ြယ္ေရာက္ေနခဲ့ၿပီျဖစ္ ေသာအခ်ိန္..။ ေန႔လယ္ ဆယ့္ႏွစ္နာရီ၀န္းက်င္...။ ဆိုင္ထဲတြင္ ထိုင္စရာေနရာလြတ္ မ႐ွိသေလာက္ပင္ လူ မ်ားက အျပည့္အလွ်ံပင္။ ညီေလးသံုးေယာက္ေနာက္ကေန ကုပ္ေခ်ာင္းေခ်ာင္းျဖင့္ ကပ္ေလွ်ာက္ရင္း ထိုင္စရာ ေနရာလြတ္ကို မနည္း႐ွာယူရ၏။ ေခ်ာင္က်က် ေနရာကစားပြဲေလးတစ္ခုတြင္ ကံေကာင္းေထာက္မစြာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေနရာရ၏။

အားလံုးထိုင္လိုက္ၾကၿပီးေနာက္ ညီေလးမ်ားက ဘီယာေသာက္ခ်င္သည္ဆိုတာေၾကာင့္ တိုက္ဂါးဘီယာ ေလးဘူး မွာ၏။ ကၽြန္ေတာ္က စားစရာအျဖစ္ ၀က္ေခါင္းသုတ္ႏွင့္ လဖၻက္သုတ္ကို မွာလိုက္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ အႀကိဳက္ဆံုး အစားအစာမ်ားျဖစ္၏။ ေနာက္ၿပီး အဲ့ဒီလိုအသုတ္မ်ားက အိမ္တြင္ တစ္ကူးတစ္က သုတ္စားဖို႔ သိပ္မလြယ္တာေၾကာင့္လည္းပါသည္။

 စားစရာ၊ ေသာက္စရာမ်ားေရာက္လာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ဘီယာ၀ိုင္းက စတင္ေလေတာ့၏။ အမ်ားႀကီး မေသာက္ၾကဖို႔ ကၽြန္ေတာ္ေျပာမိသည္။ လစာထုတ္ၿပီးကာစရက္၊ ေနာက္ၿပီး တစ္ခါတစ္ေလမို႔ပင္...။ (အၿမဲတမ္းေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မေသာက္ႏိုင္ၾကပါ။) ကၽြန္ေတာ့္ကိုေခၚလာေသာ ညီေလးသံုးေယာက္မွာ ထိုျမန္မာဆိုင္ သို႔ ခဏခဏေရာက္တတ္တာေၾကာင့္ သူတို႔ပံုစံေတြက ေအးရာေအးေၾကာင္း....။ သို႔ေသာ္ ထိုေနရာမ်ိဳးမ်ား ကို သိပ္မေရာက္ျဖစ္ေသာကၽြန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ ဟိုေငး ဒီေငးျဖင့္...။ အမွန္အတိုင္း ၀န္ခံရလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္ ဆိုသည့္ ငနဲသားမွာ အျပင္ထြက္ရတာကို သိပ္ၿပီး၀ါသနာမပါလွတာ လည္းပါသည္ ။ ေနာက္ အျပင္ထြက္လွ်င္လည္း ပဲမ်ားခ်င္တာေၾကာင့္ အ၀တ္သစ္မ်ားကိုထုတ္၀တ္ရတာ၊ ျပန္လာခဲ့ၿပီးလွ်င္ လည္း ထိုအ၀တ္မ်ားကိုျပန္ ေလွ်ာ္ရ၊ ျပန္သိမ္းရႏွင့္ အလုပ္႐ႈပ္တတ္တာေတြကို စိတ္ကုန္လြန္းလို႔သာျဖစ္ သည္။ ကုန္ကုန္ေျပာရလွ်င္ ျမန္မာျပည္သို႔ ေငြလႊဲ သည့္ကိစၥမ်ားကိုပင္ အတူေနသည့္ ညီေလးမ်ားႏွင့္ ႀကံဳရင္ႀကံဳသလို လႊဲခိုင္းတတ္တာျဖစ္ပါ သည္။ တစ္ခါတစ္ရံ ကၽြန္ေတာ္ေ႐ွာ့ပင္း(န္)ထြက္တတ္သည့္ေနရာ မ်ားကလည္း ဒီႏုိင္ငံမွလူမ်ိဳးမ်ားဖြင့္ထားတဲ့ ေ႐ွာ့ပင္း(န္)စင္တာ၊ ေမာ(လ္) စသည့္ ေနရာမ်ားဆီသို႔သာ။

ထို႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ထိုဆိုင္ထဲတြင္ျမင္ျမင္ကရာသည္ အသစ္အဆန္းလိုျဖစ္ေနခဲ့ရတာ အမွန္ ပင္..။

++++++++++

ငါးထပ္မွ်ျမင့္သည့္ အေဆာက္အဦးႀကီးတစ္ခုရဲ႕ တတိယအထပ္တြင္ဖြင့္ထားေသာ (ကၽြန္ေတာ္ ေရာက္ ႐ွိေနခဲ့ သည့္) ထိုျမန္မာဆိုင္ေလးထဲတြင္ ေလးျဖဴ၊ အငဲ၊ မ်ိဳးႀကီး ႏွင့္ အာဇာနည္တို႔၏ စူး႐ွေပါက္ကြဲေသာ သီခ်င္းသံမ်ားက ဖြင့္ထားေသာ ျပတင္းေပါက္တစ္ခ်ိဳ႕မွေနၿပီး အျပင္ဘက္တြင္ လင္းဖ်ာေနခဲ့ေသာ ေန ေရာင္ျခည္ထဲသို႔ ပူ ေလာင္စြာ ဖိတ္စင္ အန္ထြက္ ေနေလခဲ့သေယာင္ ႐ွိ၏။ တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ နီးကပ္စြာထိုင္ေနၾကတာ မွန္ေပမယ့္ အခ်င္းခ်င္းစကားေျပာေနၾကတာ ဘာ့ေၾကာင့္ ေအာ္ေျပာေနခဲ့ၾကတာ လည္း...ဟု အူတိအူေၾကာင္ ကၽြန္ေတာ္ေတြးမိသည္။ လွမ္းျမင္ေနရေသာ အျမင့္တစ္ေနရာဆီမွ တီဗြီတြင္ ျပသထားေနေသာ ႏိုင္ငံျခားေဘာလံုးပြဲစဥ္ထဲက ကစားသမားမ်ားက အႀကိတ္အနယ္ကစားေနၾကသည္။ ထိုတိုက္ခန္း က်ဥ္းက်ဥ္းေလးထဲတြင္ အရာအားလံုးသည္ ဆူညံလႈပ္႐ွားစြာ ႐ုန္းႂကြလွ်က္...။

ၾကည့္မိေလရာ စားပြဲခံုတိုင္းလိုလိုေပၚတြင္ ျမင္ေတြ႔ေနခဲ့ရေသာ ဘီယာဘူးအခြံမ်ားမွာ ေတာင္ပံုယာပံု၊ အလကားေပးေနသည္ဟုပင္ ထင္ေယာင္ထင္မွားျဖစ္သြားႏိုင္စရာ အေၾကာင္း႐ွိသည္။ မ်က္လံုးတစ္ခ်က္ေ၀႔၍ပတ္ ၀န္းက်င္႐ွိစားပြဲမ်ားဆီသို႔ အၾကည့္တစ္ခ်က္ကစားလိုက္တိုင္း တစ္ေယာက္မဟုတ္ တစ္ေယာက္ကေတာ့ ဘီ ယာဘူးကို လက္မွကိုင္ၿပီးေမာ့ေနတာကို ေတြ႕ရတတ္၏။ ထုိကဲ့သို႔ ျမင္လိုက္ရတိုင္း မဆီမဆိုင္ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ေခါင္းထဲကို ၀င္လာတာက အခ်ိန္နဲ႔ ေငြဆိုတဲ့ အရာႏွစ္ခု...။

ကိုယ့္ေျမ၊ ကိုယ့္ေရတြင္ ေနရမည့္အခ်ိန္တစ္ခ်ိဳ႕ကို ရင္းႏွီးခဲ့ရၿပီးမွ ႐ွာေဖြရ႐ွိလာခဲ့ေသာ ေငြေၾကးမ်ားကို ထိုကဲ့ သို႔ေနရာမ်ားတြင္ အလွ်ံအပါယ္ သံုးေနၾကတာဘာေၾကာင့္မ်ားလည္းဟု ေတြးရမိျပန္၏။ တစ္ဆက္တည္း ဒီကလူေတြရဲ႕ ေငြျပန္အပို႔ကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနၾကရမည့္ (ကၽြန္ေတာ္မသိခဲ့ရေသာ) ျမန္မာျပည္မွ မိသား စုတစ္ခ်ိဳ႕အ တြက္ မဆီမဆိုင္ ဘာ့ေၾကာင့္မွန္းမသိပဲ ရင္ေမာမိရသလိုလို...။ ေနာက္ၿပီးေတာ့လည္း ဒီႏိုင္ငံမွာ ကမာၻ႔စီးပြား ပ်က္ကပ္ေၾကာင့္ အလုပ္အကိုင္ေတြ အဆင္မေျပၾကတာ ဟုတ္မွဟုတ္ပါရဲ႕လား.... ဟု .....လည္းေတြးမိရ၏။

ဟိုေတြး...ဒီေတြးႏွင့္ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕အၾကည့္ကဆိုင္အတြင္း႐ွိ ျမန္မာမိန္းကေလးမ်ားထံသို႔ေရာက္ သြားမိခဲ့ေတာ့ စိတ္ထဲတြင္ ပိုေမာသြားမိရပါသည္။ လြန္ကဲေသာ ေခတ္ေ႐ွ႕ေျပးသည့္ အ၀တ္အစားမ်ားႏွင့္ ဖက္႐ွင္ဒီဇိုင္းမ်ား က မ်က္စိထဲတြင္ၾကည့္မိေသာသူေတြကို ထင္းခနဲ၊ လင္းခနဲျဖစ္ေစကာ သတိထားမိ ေစႏိုင္တာေတာ့ အမွန္ပဲ ျဖစ္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ေပါင္လယ္အထက္နားအထိ တိုတက္ေနေသာ စကပ္တိုႏွံႏွံ ေလးမ်ား၊ ေျခႏွစ္ေခ်ာင္းကို အေရာင္ေျပာင္းထားသလိုမ်ိဳး ၀တ္ထားေသာ အသားကပ္ေျခအိတ္လို ေဘာင္းဘီ႐ွည္မ်ိဳးမ်ားႏွင့္ ေဒါက္ဖိနပ္ ခပ္ျမင့္ျမင့္မ်ား၊ ရင္ဘတ္ေနရာ တစ္၀ိုက္ကို ေသခ်ာၾကည့္စရာမလိုပဲ အေ၀းမွ ပင္လွမ္းျမင္ႏိုင္သည့္၊ က်ယ္ျပန္႔ စြာေဖာ္ထားေသာ ရင္ဘတ္ေဟာင္းေလာင္းအက်ႌမ်ားႏွင့္ နားဆြဲ႐ွည္႐ွည္မ်ား... စသည့္ အျပင္အဆင္မ်ားက ဆိုင္အတြင္း႐ွိ ေယာက်္ားေလးမ်ား၏ ဆႏၵတစ္ခ်ိဳ႕ကို လက္ကမ္း ၍ ဖိတ္ေခၚေနခဲ့သလိုလို....။

ေခတ္နဲ႔အညီ ေခတ္မီစြာျဖင့္ လံုလံုၿခံဳၿခံဳ လွလွပပေလးျဖစ္ေနေအာင္ ဆင္ယင္တတ္ေသာ ျမန္မာ မိန္းကေလးမ်ား ဒီေခတ္မွာ အမ်ားႀကီး႐ွိပါသည္။ ေတြ႕လည္း ေတြ႔ဖူးပါသည္။ သို႔ေသာ္ ဒီေကာင္မေလး ေတြ ဘာျဖစ္လို႔မ်ား ဒီလို၀တ္ခ်င္ၾကတာလဲ....ဟု ကၽြန္ေတာ့္စိတ္တြင္းမွ ေ၀ခြဲမရႏိုင္ခဲ့ပါ။ ေနာက္ၿပီး ျပည္ ပေရာက္ ျမန္မာမိန္းကေလးတိုင္းလည္း ဒီလိုပံုစံမ်ိဳး လံုး၀မဟုတ္ႏိုင္တာ ေသခ်ာလွပါသည္။

ဒီ့ထက္ပိုဆိုးသည္မွာ သူတို႔ႏွင့္ အတူပါလာေသာ ေယာက်္ားေလးမိတ္ေဆြမ်ားႏွင့္ စားပြဲတစ္၀ိုင္းထဲ အတူထိုင္ကာ ရယ္ရယ္ေမာေမာျဖင့္ စကားေျပာဆိုကာ စားေသာက္ေနၾကတာပဲျဖစ္ပါသည္။ ေယာ က်္ား ေလးမ်ားက ဘီယာ၊ အရက္ စသည္တို႔ကို ေသာက္လွ်က္၊ ထိုေဘးနားတြင္ သူတို႔က ရယ္ေမာစ ကား ေျပာမပ်က္ စားလိုက္ ေသာက္လိုက္ျဖင့္....။ သူတို႔ကိုယ္သူတို႔ စားေသာက္ဆိုင္တစ္ဆိုင္အတြင္းမွ အရက္၀ိုင္း ေဘးတြင္ ထိုင္စကား ေျပာေနခဲ့ပါလား...ဟု ေတြးမိပံုရမွ ရမိရဲ႕လားမသိပါ။

ထိုေနရာသည္ ဧည့္ခံပြဲ၊ ပါတီပြဲ စသည့္ ေနရာမ်ိဳးမဟုတ္ပါ။ ေနရာအစံုမွ ျမန္မာလူမ်ိဳးအစံု လာေရာက္ ကာစား ေသာက္ၾကေသာ၊ ပစၥည္း၀ယ္ၾကေသာ သာမန္စားေသာက္ဆိုင္တစ္ဆိုင္၊ ေစ်းဆိုင္ တစ္ဆိုင္မွ် သာျဖစ္ပါသည္။ ေနာက္ၿပီးေတာ့လည္း ဆိုင္အတြင္းမွာ ေယာက်္ားေလးမ်ားက ကိုးဆယ့္ငါးရာခိုင္ႏႈန္း  ေလာက္႐ွိေနခဲ့တာမို႔ အ ျမင္မတင့္တယ္သလို ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲမွာခံစားရတာ အမွန္ပဲျဖစ္ပါသည္။ ထပ္ၿပီးေတာ့လည္း ေတြးမိသည္မွာ ေယာက်္ားေလးမ်ားအေနျဖင့္ ထိုကဲ့သို႔ေသာေနရာမ်ိဳးမ်ားတြင္ မိန္းကေလးမ်ားရဲ႕ေဘးမွာ ဘီယာ၊ အရက္ စတာေတြကို မေသာက္သင့္သလို၊ မိန္းကေလးမ်ားအေနႏွင့္လည္း အတူတူမထိုင္သင့္ပါ....ဟူ၍ပင္...။

ကၽြန္ေတာ္ကသာ မဆီမဆိုင္ ထိုကဲ့သို႔ေတြးေနမိခဲ့ေသာ္လည္း သူတို႔မွာက ေအးေအးေဆးေဆးျဖင့္ အေနရ အထိုင္ရ ခက္ေနခဲ့ပံုမ်ိဳး လံုး၀မေတြ႕ရပါ။

ေနာက္ထပ္ေတြ႕ခဲ့ရျပန္တာကေတာ့ ထိုဆိုင္ခန္းက်ဥ္းက်ဥ္းေလးထဲတြင္ အဆက္မျပတ္ဆိုသလို ေ၀့၀ဲေန ခဲ့ ေသာ အျဖဴေရာင္စီးကရက္မီးခိုးေငြ႕မ်ားပင္...။ ထို႔ေၾကာင့္ ဘူးထဲမွစီးကရက္တစ္လိပ္ကို ထုတ္ေသာက္ဖို႔ ရာ ကၽြန္ေတာ့္မွာ လက္တြန္႔ေနခဲ့မိရ၏။ ၿပီးေတာ့ ဘီယာတန္ခိုးေၾကာင့္ ဆိုင္အေနာက္ဘက္ခန္း႐ွိ အိမ္သာ ဆီသို႔ သြားလိုက္လာလိုက္ လုပ္ေနၾကေသာသူမ်ားမွာ တစ္ေယာက္ၿပီး တစ္ေယာက္။ “တစ္ဗိုလ္က် တစ္ ဗိုလ္တက္” ဟုပင္ ဆိုႏိုင္ပါသည္။

ၾကာေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္စိေရာ...၊ စိတ္ေတြပါ႐ႈပ္လာ၍ ဘယ္ကိုမွ မၾကည့္မိေတာ့ပဲ ေခါင္းကိုငံု႔ ထားလိုက္မိ ေတာ့၏။ သို႔ေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ့္နားထဲသို႔ “ထြီ”...ခနဲ တံေတြးေထြးလိုက္ေသာအသံက အေ႐ွ႕စားပြဲဆီမွေနၿပီး ထိုးေဖာက္ ၀င္ေရာက္လာခဲ့ျပန္ေလသည္။ မေနႏိုင္တဲ့ မ်က္လံုးေတြက ထိုစားပြဲ၀ိုင္း ကိုၾကည့္မိျပန္ေတာ့ ကြမ္းေတြပလုပ္ပေလာင္းစားကာ စားပြဲခံုေအာက္မွ ေထြးခံထဲသို႔ ငံု႔မေထြးပဲ အျမင့္မွေနၿပီး ေထြးခ်ေနေသာ သူမ်ားကိုေတြ႕လိုက္ရ၏။ ေနာက္ ထိုသူမ်ားထိုင္ေနပံုမွာ ဖိနပ္ကိုခၽြတ္၊ ေျခ တစ္ဖက္ကို ထိုင္ေနေသာခံုေပၚသို႔ ဒူးေထာင္တင္ထားကာ ထိုဒူးေပၚတြင္ လက္ေမာင္းတစ္ဖက္ကို တင္ထားသည့္ အေနအထားမ်ားႏွင့္။ အေတာ့္ကို လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ႏိုင္လွသည့္ပံုစံမ်ားႏွင့္ ထိုျမန္မာစားေသာက္ဆိုင္ထဲတြင္....။ ကၽြန္ေတာ္ မ်က္ႏွာလႊဲလိုက္ မိျပန္ပါသည္။

ထို႔အတူ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတြဟာ ဘယ္ေနရာကိုပဲေရာက္ေရာက္ အက်င့္ေကာင္းႏွင့္ အက်င့္ဆိုးကို ခြဲျခား စြာသိႏိုင္ဖို႔၊ မေကာင္းေသာ အက်င့္ေဟာင္းမ်ားကို ၾကိဳးစားပယ္႐ွားရင္း အတုယူသင့္တဲ့ အမူအရာေကာင္း မ်ားကို ရယူပိုင္ဆိုင္တတ္ႏိုင္ၾကေစဖို႔၊ ထိန္းသိမ္းသင့္သည့္ ၀တၱရားမ်ားႏွင့္ အစဥ္အလာကို သိနားလည္ ထားတတ္ဖို႔ႏွင့္ ေရာက္႐ွိေနခဲ့ေသာ ေနရာေဒသႏွင့္ လိုက္ေလ်ာညီေထြးစြာ ေနထိုင္ရင္း ကိုယ္စီကိုယ္ရည္ ကိုယ္ေသြးနဲ႔ စိတ္ဓာတ္ကို ျမွင့္တင္တတ္ဖို႔၊ ေနာက္အသံုးႏွင့္ အျဖဳန္းကို ခြဲျခားသိဖို႔ လိုအပ္လြန္းလွသည္... ဟု ေတြးေနခဲ့ေလ၏။

++++++++++

“ေသာက္ေလ... အစ္ကိုႀကီး... ဘာေတြလိုက္ၾကည့္ေနတာလည္းဗ်”....

ေဘးနားတြင္ထိုင္ေနေသာ ညီေလးတစ္ေယာက္က သတိေပးသလိုေျပာသည္။ ေခါင္းယမ္းျပလိုက္ရင္း စားပြဲေပၚမွ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ဘီယာဘူးကေလးကို လွမ္းယူလိုက္မိ၏။ ဘီယာဘူးေလးမွာ အေအးဓာတ္မ်ား လြင့္ျပယ္ကာ အနည္းငယ္မွ်ပင္ ပူေႏြးစျပဳေနခဲ့ေလၿပီ....။ ။

===============================================

မည္သူ႔ကိုမွ မရည္႐ြယ္ခဲ့ပါ...။ တိုက္ဆိုင္မႈ႐ွိရင္ ခြင့္လႊတ္ပါခင္ဗ်....။

===============================================

အရင္က ေရးခဲ့တဲ့ပိုစ့္အေဟာင္းေလးပါ။ ဖြင့္မရျဖစ္ေနတဲ႕ ဘေလာဂ္႕ေလးစမ္းရင္းနဲ႕ ျပန္တင္လိုက္တာပါ။

ခ်စ္ျခင္းအားျဖင့္

ဏီလင္းညိဳ