ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ၂၀၁၂-သႀကၤန္

ဧၿပီလသို႔ ေရာက္ခဲ့ေလၿပီ။ ေႏြရာသီသို႔ ပီပီျပင္ျပင္ေရာက္ခဲ့ၿပီမို႔ ရန္ကုန္တစ္ၿမိဳ႕လံုး ေက်ာေကာ့ေနရေအာင္ ပူေလာင္ႂကြပ္ဆတ္ေန ခဲ့ရၿပီ။

သို႔ေသာ္ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကေတာ့ ေပ်ာ္႐ႊင္ေနၾကပါသည္။ အျခားေၾကာင့္ေတာ့ မဟုတ္၊ သိပ္မၾကာခင္မွာ ေရာက္႐ွိလာေတာ့ မည့္ သႀကၤန္ပြဲေတာ္ေၾကာင့္ပင္ ျဖစ္၏။

ဟုတ္သည္၊ ပိေတာက္ပင္ကေလးမ်ားမွာလည္း ပိေတာက္ဖူးေလးေတြ အစီအရီျဖင့္ ဖူးငံုေနခဲ့ၾကေလၿပီ။ ပြင့္ေတာ့ မပြင့္ၾကေသး။ သႀကၤန္လက္ေဆးမိုး တစ္ၿပိဳက္ႏွစ္ၿပိဳက္ေလာက္သာ ႐ြာခ်လိုက္မည္ဆိုပါက အလြယ္တကူပင္ ပြင့္လာမွာ က်ိန္းေသ၏။ စကားမစပ္ ေျပာျပရရင္ေတာ့ အခုရက္ပိုင္း တစ္ခါတစ္ေလ မိုးအံု႔အံု႔ေနကာ တစ္မိနစ္၊ ႏွစ္မိနစ္ေလာက္ မိုးေပါက္မ်ားက်လာ တတ္ေပမယ့္ (ကၽြန္ ေတာ္ေနေသာ ၿမိဳ႕နယ္တြင္ေတာ့) မိုးက ပီပီျပင္ျပင္ မ႐ြာေသးပါ။

ကၽြန္ေတာ့္အိမ္ပတ္၀န္းက်င္မွ ဖြင့္တတ္ေသာ ေခတ္ေဟာင္း၊ ေခတ္သစ္ သႀကၤန္သီခ်င္းမ်ားကိုလည္း ေန႔စဥ္ ဆိုသလို ၾကားေနရ၏။ အျပင္ထြက္ေတာ့လည္း ဆိုင္မ်ားမွ ဖြင့္တာကိုၾကားရ၏။ ေခတ္ေဟာင္းသႀကၤန္သီခ်င္း ဆိုတာ ဦးေဇာ္၀မ္းတို႔ဆိုခဲ့ေသာ “သႀကၤန္ႏွစ္ဦး တူးပို႔ တူးပို႔” အစခ်ီသည့္ သီခ်င္းမ်ားျဖစ္သလို၊ ေခတ္သစ္ဆိုတာက ႏိုင္ငံျခားသံစဥ္မ်ားအား ျမန္မာစာသားမ်ားျဖင့္ (အေမာတေကာ၊ ပင္ပင္ပန္းပန္း) အဆာသြပ္ထားရ႐ွာ သည့္ သႀကၤန္သီခ်င္းမ်ားမွန္း အားလံုးသိႏိုင္ၾကလိမ့္မည္ ထင္ပါသည္။

မည္သို႔ပင္ ျဖစ္ပါေစ။ အားလံုးကေတာ့ ထိုသီခ်င္းမ်ားျဖင့္ ေပ်ာ္ျမဴးေနၾကရ၏။ ေပ်ာ္႐ႊင္ျခင္းမွာ ၀မ္းနည္းေၾက ကြဲရျခင္းထက္ အဆ ေပါင္းမ်ားစြာ သာလြန္ေကာင္းမြန္တာ ဘယ္သူမွ ေစာဒကမတက္ႏိုင္ေသာ အခ်က္တစ္ခု မဟုတ္ပါလားေလ။ ဘာသီခ်င္း ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ေပါ့။

ဆယ္ေက်ာ္သက္အ႐ြယ္ ေကာင္ေလး၊ ေကာင္မေလးမ်ားသည္လည္း ဆံပင္အေရာင္အမ်ိဳးမ်ိဳး ဆိုးေနခဲ့ၾကၿပီ။ အခ်ိဳ႕ေယာက်္ား ေလး မ်ားဆိုလွ်င္ တစ္ေခါင္းလံုး ေဘးႏွစ္ဖက္ကို ကတံုးလိုထားကာ အလယ္မွဆံပင္မ်ားအား မိုးေပၚေထာင္ထားေသာ (သူတို႔အေခၚ ၀မ္းေ၀းေက) ပံုစံမ်ိဳးကို ႀကိဳတင္ညႇပ္ကာ အေရာင္ထင္ထားၿပီးၾကေလ ၿပီ။(ထိုဆံပင္ပံုစံအား ေသခ်ာ႐ွင္းေအာင္ေျပာျပရလွ်င္ ေရာ မ၊ ေခါမေခတ္က စစ္သားမ်ားေဆာင္းေသာ စစ္ဦးထုပ္အေပၚတြင္ ႏွဖူးမွေနာက္ေစ့အထိ အလယ္တစ္ေၾကာင္းထဲမွာ ေကြးေ ကြး ေကာက္ေကာက္႐ွိေသာ ပန္းဖြားမ်ားႏွင့္ ပံုစံအတူတူပင္ျဖစ္ပါသည္။)

ေ႐ွာ့ပင္းစင္တာေတြ၊စူပါမားကပ္ေတြမွာလည္း သႀကၤန္အထူးဒစ္စေကာင့္ပြဲေတာ္မ်ား၊ ႏွစ္သစ္အႀကိဳပ႐ိုမိုး႐ွင္း ပြဲေတာ္မ်ားအား ၿခိမ့္ ၿခိမ့္သည္းသည္း က်င္းပေနၾကေလၿပီ။ ႏွစ္သစ္ကာလသည္ကား... ဆိုင္တစ္ဆိုင္အတြင္းမွ တစ္ႏွစ္လံုးေရာင္းမထြက္ခဲ့သည့္ပစၥည္း မ်ားအား အစြံထုတ္ေရာင္းရသည့္အခ်ိန္ဟူ၍ မည္သူကမ်ား စတင္ခဲ့ေလသည္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ေရေရရာရာမသိပါ။ ဘယ္လို ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ သူ႔အရပ္ႏွင့္ သူ႔ဇာတ္၊ ေရာင္းသူႏွင့္၀ယ္သူ အသံတူေနတာကိုေတာ့ ျငင္းဆန္လို႔မရႏိုင္တာအမွန္။

ေနကာမ်က္မွန္၊ ဦးထုပ္၊ ႐ွဴးဖိနပ္၊ ဂ်ာကင္၊ ေဘာင္းဘီ၊ တီ႐ွပ္၊ ေဘာ္ဒီစပေရး၊ ေရျပြတ္၊ ဟမ္းဖုန္းထည့္သည့္ ပလတ္စတစ္အိတ္၊ မိန္းကေလးမ်ားအတြက္ ေရစိုခံမိတ္ကပ္ႏွင့္ ေနေလာင္ခံကရင္မ္ စသည့္ပစၥည္းမ်ားကား အေရာင္းသြက္လွ၏။ ထိုပစၥည္းမ်ားႏွင့္ အတူ အေရာင္းသြက္ရဆံုးေသာ ပစၥည္းမ်ားလည္း ႐ွိေသး၏။ အျခား ေတာ့မဟုတ္...၊ ဘီယာႏွင့္ အရက္မ်ားပင္တည္း။

~~~~~@@@~~~~~

ဘီယာႏွင့္အရက္ဆို၍ လြန္ခဲ့ေသာ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ေလာက္ကအျဖစ္ကို ကၽြန္ေတာ္ျပန္သတိရမိ၏။ ထိုစဥ္ က သႀကၤန္တစ္ရက္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔သူငယ္ခ်င္းတစ္သိုက္ ငွားထားေသာ ဂ်စ္ကားတစ္စီးျဖင့္ သႀကၤန္လည္ ၾက၏။ လည္ရင္းျဖင့္(တာေမြအ၀ိုင္းဆီဦးတည့္ သြားသည့္) ဦးခ်စ္ေမာင္လမ္းမႀကီးေပၚတြင္ ေရပက္ခံရန္တန္းစီၿပီး ေစာင့္ရင္း ကားေတြပိတ္သြားရသည္။ ထိုအခါ အခ်ိန္ၾကာလာ တာမို႔ ကားေပၚမွကၽြန္ေတာ္တို႔အားလံုး ေရ ေတြ ေျခာက္သြားၾက၏။ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းေတြအကုန္လံုးက မခံႏိုင္ဟု ဆိုၿပီး ကားေပၚမွခုန္ဆင္းကာ အ ေ႐ွ႕မွာ႐ွိေသာ(မေရာက္ရေသးသည့္) မ႑ပ္ေ႐ွ႕မွာသြား၍ ႀကိဳတင္ေရစိုခံၾကေလသည္။ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ ကို ျပန္မလာၾက။ ေျပာရမယ္ဆိုလွ်င္ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းမ်ားမွာ အေတာ္ပင္ နန္႔ေၾကာဆြဲတတ္သူမ်ား ျဖစ္ပါသည္။ ေရစိုခံ႐ံုႏွင့္ အားမရၾကေသးပဲ မ႑ပ္အေပၚမွာေရကစားေနၾကေသာ ေကာင္မေလးမ်ားအား “အသည္း ကေလးေရ႕၊ အျမစ္ကေလးေရ႕”...စ သျဖင့္ ေအာက္မွေနၿပီး အသံျပာေအာင္ေအာ္လည္း ေခၚၾက၏။ ၿပီးေတာ့ မ႑ပ္ေပၚမွ ေဆာင္းေဘာက္စ္ႀကီးမ်ားျဖင့္ ဖြင့္ထားေသာ ဆူဆူညံညံသီခ်င္းသံမ်ားႏွင့္ ေရမႈန္ေတြၾကားထဲမွာ ေကြးေနေအာင္ ကၾကေသး၏။

ကားေပၚမွာက်န္ခဲ့တာက ဒ႐ိုင္ဘာႏွင့္ကၽြန္ေတာ္ႏွစ္ေယာက္တည္း။ ကားကလည္း ေ႐ြ႕ေနတာ ပက္က်ိလိုမ်ိဳး ပံုစံႏွင့္။ ေနကလည္းပူ တာမို႔ ကားေနာက္မွာ ေျခတြဲေလာင္းခ်ကာ ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္း ခပ္ညစ္ညစ္ႏွင့္ထိုင္ေနဆဲ ဆာလာအိတ္ႀကီးေတြ ကိုယ္ စီလြယ္ထားေသာ ဆယ္ႏွစ္အ႐ြယ္ ခ်ာတိတ္ေလးႏွစ္ေယာက္ ကားနားသို႔ ေရာက္လာၿပီး...

“အစ္ကိုႀကီး၊ ဘီယာဘူးခြံေတြ၊ အရက္ပုလင္းခြံေတြ႐ွိရင္ သားတို႔ကို ေပးပါလားဟင္” ဟု သနားစဖြယ္ဆို၏။

ခ်ာတိတ္ေလးႏွစ္ေယာက္ကို ၾကည့္ရင္း ကၽြန္ေတာ္တကယ္ပဲသနားသြားမိပါသည္။ ဟုတ္သည္ေလ...၊ သူမ်ားေတြ ေပ်ာ္ေနၾကခ်ိန္ မွာ အ႐ြယ္ေတာင္ မေရာက္႐ွာၾကေသးတဲ့ သူတို႔ေလးေတြက ၀မ္းေရးအတြက္ လႈပ္႐ွား႐ုန္းကန္ေနခဲ့ၾကရတာ။ ထို႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္ အနီး(ကားေထာင့္မွာ႐ွိေသာ) အရက္ပုလင္းခြံမ်ား၊ ေရသန္႔ဘူးအခြံမ်ားထည့္ထားသည့္ ကၽြတ္ကၽြတ္အိတ္ႀကီးကို ထိုခ်ာတိတ္ေလးႏွစ္ ယာက္အား ကၽြန္ေတာ္ေပးပစ္ပလိုက္သည္။ ထိုခ်ာတိတ္ေလးႏွစ္ေယာက္ အနားမွထြက္သြားၾကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္မွာ အမွတ္မထင္ျပဳ လိုက္မိ ေလေသာ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈတစ္ခုအတြက္ ေစာေစာကစိတ္ညစ္ေနတာေတြေတာင္ ေပ်ာက္ၿပီး ၀မ္းသာေနမိခဲ့ေသး၏။

တစ္ေအာင့္ေလာက္ၾကာေတာ့ ကားအနားသို႔ အားရေအာင္ေရစိုခံၿပီးသြားေသာ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းေတြ ျပန္ေရာက္လာၾက၏။ ၿပီးေတာ့...“ျပန္ခ်မ္းသြားၿပီ။ ဒီမွာ ကားပိတ္ေနတုန္း နည္းနည္းေလာက္ထပ္ကစ္ၾကရ ေအာင္”ဟုေျပာကာ ႏွစ္ေယာက္က ကားေပၚ ခုန္တက္ၿပီး ဟို႐ွာ၊ ဒီ႐ွာ,႐ွာေလ၏။ မေတြ႔ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေမးသည္။

“ေဟ့ေယာင္... ဒီနားမွာထားတဲ့ ကၽြတ္ကၽြတ္အိတ္အထုတ္ႀကီးေရာ၊ မင္းဘယ္မွာ သိမ္းထားလဲ”

“အရက္ပုလင္းခြံေတြ ထည့္ထားတဲ့ အထုတ္ႀကီးလား။ မ႐ွိေတာ့ဘူးကြ...၊ ေစာေစာေလးကပဲ ဖိနပ္တို႔ ပုလင္း တို႔ေကာက္တဲ့ ကေလးႏွစ္ေယာက္ကို ငါေပးပစ္လိုက္ၿပီ”

“ဟာ... မင္းကေတာ့ လုပ္ေတာ့မယ္။ ကိြဳင္အႀကီးႀကီး႐ွာၿပီ။ အဲ့ဒီအိတ္ထဲမွာ မဖြင့္ရေသးတာ သံုးလံုးေတာင္မွ ႐ွိေသးတယ္ဟ...လဒရဲ႕”

“ငါမွ... မသိပဲကြ”

ထံုေပေပျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ျပန္ေျပာလိုက္ေတာ့ အားလံုးက ၀ိုင္းဆဲၾကေလေတာ့တာ မိုးမႊန္သြားမလားေတာင္ ေအာက္ေမ့ရပါေသး၏။

~~~~~@@@~~~~~

အခုေတာ့လည္း ထိုသူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္မဆံုျဖစ္ခဲ့တာၾကာခဲ့ၿပီ။ သူတို႔ကလည္း ကိုယ္စီဘ၀သစ္မ်ား၊ အိမ္ေထာင္ မ်ားျဖင့္။ တခ်ိဳ႕ကလည္း တိုင္းတစ္ပါးမွာ။ ျပည္တြင္းမွာ ႐ွိေနေသးသည့္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ တစ္ခါတစ္ေလေတြ႔ေတာ့ “မင္းတို႔ဂစ္ တာေတြ ဘာေတြေရာတီးျဖစ္ေသးလား”ဟု ကၽြန္ေတာ္ေမးတိုင္း မ်က္ ႏွာကို ႐ံႈ႕မဲ့ၿပီး “ဂစ္တာဆိုတာ ဂ်ိဳနဲ႔လား၊ သီခ်င္းဆိုတာ ေငြရ သလားလို႔ေတာင္ ငါျပန္ေမးရမလိုျဖစ္ေနပါၿပီ သူငယ္ခ်င္းရာ”...ဟု သူတို႔က ျပန္ေျပာတတ္ၾကေလ၏။ ေအးေလ...၊ သူတို႔က သား နဲ႔မယားနဲ႔ဆိုေတာ့ ခါးခ်ည့္ ေအာင္ ႐ွာေပေတာ့ေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အခုထက္ထိ တစ္ကိုယ္ေတာ္ဆိုေတာ့ သီခ်င္းလည္းဆိုခ်င္ ဆို ႏိုင္သလို စိတ္ပါလွ်င္လည္း ဂစ္တာက တေဒါင္ဒါင္။ ၿပီးေတာ့ အခုလို မေတာက္တစ္ေခါက္စာေလးေတြကို နားပူနားဆာလာ လုပ္မယ့္သူမ႐ွိပဲ တေျခာက္ေျခာက္ျဖင့္ ေအးေအးလူလူေရးေနႏိုင္ေသး၏။ (မစြံရင္ မစြံဘူး လို႔ မေျပာဘူးဟု... မဆိုၾကပါေလႏွင့္။)

အခုလို သႀကၤန္နားနီးလာေတာ့လည္း သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္အတူတူ လည္ခ်င္ပတ္ခ်င္စိတ္က မသိမသာ ေခါင္း ေထာင္လာသလို႐ွိ၏။ သို႔ေသာ္ ေစာေစာကေျပာခဲ့သလို သူငယ္ခ်င္းမ်ားက စံုစံုလင္လင္မ႐ွိေတာ့။

ကၽြန္ေတာ္ျမန္မာျပည္ျပန္ေရာက္ခဲ့တာ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္႐ွိခဲ့ၿပီ။ ထို႔ေၾကာင့္ မႏွစ္ကသႀကၤန္တြင္း ကိုလည္း မီလိုက္ေသး၏။ သို႔ေသာ္... က်န္းမာေရးသိပ္မေကာင္းတာမို႔ မလည္ျဖစ္။ ဒီအတိုင္း အိမ္မွာေနရ၏။ ၿပီးေတာ့ ျပန္ေရာက္ကာစမို႔ အိမ္မွလူကုန္၏ တစ္ေန႔လံုးမ်က္ေစ့ေဒါက္ေထာက္ ၾကည့္ေနတာကို ခံရပါသည္။

ထို႔ေၾကာင့္ ဒီႏွစ္ေတာ့ တစ္ခုခုလုပ္မည္ဟု စိတ္ကူးမိ၏။ ပထမေတာ့ ကားလည္ဖို႔စဥ္းစားမိ၏။ သို႔ေသာ္ က်န္း မာေရးအရ သိပ္မျဖစ္၊ ၿပီးေတာ့ ၂၀၀၁ခုႏွစ္ေလာက္က ကားလည္ရင္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ဂ်စ္ကားႏွင့္ တစ္ဖက္မွ မက္ခ္တူးတို႔ တာေမြအ၀ိုင္းထိပ္တြင္ မီးပိြဳင့္ျဖတ္ ရင္း ေခါင္းခ်င္းဆိုင္တိုက္မိထားၿပီးကတည္းက ကားနဲ႔လည္ဖို႔ ကၽြန္ေတာ္ေသြးလန္႔ေနခဲ့ရတာ အခုအထိ။ ထိုစဥ္က ကံေကာင္းသူမွာ ဒ႐ိုင္ဘာႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ႏွစ္ေယာက္ထဲသာပင္။ ကၽြန္ေတာ္က ဒ႐ိုင္ဘာေဘးမွာ ကားမွန္ေဘာင္ကိုကိုင္ၿပီး မတ္တပ္ရပ္ေနမိေသာေ ၾကာင့္ပင္ ျဖစ္၏။ က်န္ေသာ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းေတြအားလံုး ကားေပၚမွ ၀ဲပ်ံကာေအာက္သို႔ ျပဳတ္က်သြားၾကေလသည္မွာ စူပါ မင္းတို႔ က်န္ေက်ာင္းတို႔ေတာင္မွ ထိုင္ငိုသြားႏိုင္ေလာက္၏။ ပြန္းပဲ့ စုတ္ျပတ္သြားတာေလာက္မွလြဲၿပီး တစ္ ေယာက္မွ မေသခဲ့တာ ကံေကာင္း။

ထို႔ေၾကာင့္ ကားလည္ဖို႔ အစီအစဥ္ကို႐ုပ္သိမ္းကာ မ႑ပ္ထိုင္ဖို႔ စဥ္းစားမိျပန္၏။ ထိုသတင္းအား အိမ္မွအေဖ ႏွင့္အေမတို႔က ခပ္ သဲ့သဲ့ၾကားေတာ့ “မင္းထိုင္တဲ့ မ႑ပ္မွာ ဗံုးေပါက္ရင္ မခက္ဘူးလားကြဲ႔”ဟု ကၽြန္ေတာ့္ကို ေျခာက္၏။ အစ္မျဖစ္သူက“ေအးေလ၊ မေသမ႐ွင္နဲ႔ ေျချပတ္လက္ျပတ္ျဖစ္ရတာ ေၾကာက္စရာဘယ္ေလာက္ ေကာင္းသလဲဟဲ့ ေမာင္ေလးရဲ႕”ဟု မီးေလာင္ရာေလပင့္၏။ အစ္ကိုျဖစ္သူက “မင္းနဲ႔ မ႑ပ္ကမကိုက္ပါဘူးကြာ၊ အရမ္းဆူတာ မင္းရဲ႕နားကခံႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူး။ ေရာဂါလည္း အ႐ွင္းေပ်ာက္ေ သးတာ မဟုတ္ပဲနဲ႔”ဟု စဥ္းစဥ္းစားစား တားျမစ္၏။

ထို႔အတြက္ မ႑ပ္ကိစၥကို ကၽြန္ေတာ္ လက္ေလွ်ာ့လိုက္ရေတာ့၏။ ဒါဆို ဘုန္းႀကီး၀တ္ပါလားဟု သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က ဆြယ္၏။ ကၽြန္ေတာ္ျငင္းလိုက္သည္။ ဟုတ္သည္၊ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္က ဘုန္းႀကီး၀တ္ရင္း အခု ေလာေလာဆယ္ ေရးေနသည့္ အခ်စ္၀တၱဳမ်ား အား ဆက္ေရးရန္ သြားစဥ္းစားမိေနခဲ့ရင္ ‘ကုသိုလ္တစ္ပဲ၊ ငရဲ အခ်ိန္တစ္ဆယ္’ ဆိုသလို ျဖစ္ေနေပေရာ့မည္။ ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ပိုင္ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ေရးလက္စ, စာမ်ားအေၾကာင္း စဥ္းစားေနတတ္သျဖင့္ ကိုယ့္အေၾကာင္း ကိုယ္သာအသိဆံုးမို႔ မျဖစ္။ သံသရာမျပတ္ပဲ တ ဏွာအခန္းဆက္ ျဖစ္ေနမွ ခက္ေပလိမ့္မည္။

ေျပာၾကစတမ္းဆိုလွ်င္ သႀကၤန္အတြင္း အိမ္မွာၿငိမ္ကုပ္မေနႏိုင္သူမ်ားအဖို႔ လုပ္စရာအလုပ္ သံုးမ်ိဳးသာ႐ွိ၏။ ကားျဖင့္ ေရပက္ခံ ထြက္ခ်င္လွ်င္ထြက္၊ ဒါမွမဟုတ္ မ႑ပ္မွာ ေရပက္၊ ေနာက္ဆံုးကေတာ့ သံသရာအက်ိဳးကို ေမွ်ာ္ကိုးကာ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈျပဳ သည့္သေဘာျဖင့္ တရားစခန္း၀င္တာ၊ ဘုန္းႀကီး၀တ္တာေတြ လုပ္ခ်င္လုပ္ ၾက႐ံုပင္။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ထိုသံုးမ်ိဳးလံုးက မျဖစ္။ ဒါဆိုဘာလုပ္ရမည္နည္း။

ဒီလိုႏွင့္ သႀကၤန္က်ဖို႔က တစ္ရက္ထက္ တစ္ရက္ပိုကာ နီးကပ္လာၿပီ။ မနက္ျဖန္၊ သန္ဘက္ဆိုလွ်င္ပင္ အား လံုးေမွ်ာ္ေနခဲ့ၾကေသာ သႀကၤန္သို႔ ေရာက္ေတာ့မည္။ ထိုအခါက်မွ စိတ္ကို ဒုန္းဒုန္းခ်မိေတာ့၏။ အျခားေတာ့ မဟုတ္ပါ။ ေရးလက္စ,စာေလးမ်ားအား ဆက္ေရးရင္း၊ ရုပ္ရွင္ၾကည့္ သီခ်င္းနားေထာင္ရင္း အိမ္မွာေနဖို႔ပင္ျဖစ္ပါသည္။ ၿပီးေတာ့ စာေရးခ်င္စိတ္ ေပ်ာက္သြားသည့္ အ ခ်ိန္အခါမ်ားမွာ လမ္းထိပ္ထြက္ၿပီး သႀကၤန္အတြင္းမွာဖြင့္မည့္ လမ္းေဘးလက္ဖက္ရည္ ဆိုင္ေလးေတြထဲမွာ သြားထိုင္မည္။ ထိုင္ရင္း သူမ်ားေတြေပ်ာ္ေနၾကေသာ သႀကၤန္ကို ကူးစက္ခံစားဖို႔ပင္ျဖစ္ပါသည္။

~~~~~@@@~~~~~ 
အကယ္၍ ျပည္တြင္းျပည္ပမွ စာဖတ္သူေမာင္ႏွမမ်ားအေနျဖင့္ သႀကၤန္အတြင္းမွာ ျဖစ္ပ်က္ေနမည့္ ကၽြန္ ေတာ့္ပံုစံကို ျမင္ေယာင္ ၾကည့္မည္ဆိုလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္ေျပာျပပါ့မည္။ လမ္းေဘးလက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေလးတစ္ဆိုင္ထဲမွာ လမ္းေပၚကလူေတြ ေပ်ာ္႐ႊင္ေနၾက တာကို ေရမစို႔တစ္စိုအ၀တ္အစားမ်ားျဖင့္ ထိုင္ေငးေနမည့္ မ်က္မွန္ထူထူ၊ ႏႈတ္ခမ္းေမႊး၊ မုတ္ဆိတ္ေမႊးတို႔ျဖင့္ ပိန္ပိန္ေညာင္ေညာင္ ကုပ္ေခ်ာင္းေခ်ာင္းလူတစ္ေယာက္မွာ စာဖတ္သူေမာင္ႏွမမ်ားအား အစဥ္ေလးစားခ်စ္ခင္ေနမည့္ ကၽြန္ေတာ္ ~ဏီလင္းညိဳ~ပင္ ျဖစ္ ပါေၾကာင္း။     ။

~~~~~@@@~~~~~
=======================================================================

(အားလံုး ႏွစ္သစ္မွာ စိတ္က်န္းမာ၊ ကိုယ္ခ်မ္းသာစြာ ႐ွိၾကပါေစလို႔ ဒီပို႔စ္ေလးနဲ႔အတူ ဆုေတာင္းေမတၱာပို႔သ အပ္ပါတယ္ခင္ဗ်ာ။)
=======================================================================

ခ်စ္ျခင္းအားျဖင့္.....

~ဏီလင္းညိဳ~

၁၀၊ ဧၿပီ၊ ၂၀၁၂

အဂၤါေန႔

ရန္ကုန္-ျမန္မာျပည္။

(ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ၂၀၁၂-သႀကၤန္)