ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ သရက္သီးသုပ္

         
          တစ္ခုေသာမနက္ အေမေစ်းမွျပန္လာစဥ္ ဘာရယ္မဟုတ္ပဲ ဆြဲျခင္းေတာင္းထဲသို႔ ကၽြန္ေတာ္လွမ္းၾကည့္မိ၏။ အေမ့ေစ်းျခင္းေတာင္းထဲမွာ အျခားေသာပစၥည္းမ်ားႏွင့္အတူ ကၽြန္ေတာ္ေတြ႔လိုက္ရတာကအလံုး သိပ္မႀကီးေသးေသာ သရက္ သီးစိမ္းစိမ္းေလးမ်ား....။ ၾကည့္ရတာ အထဲမွအေစ့မ်ားပင္ ရင့္မည့္ပံုမေပၚတတ္ ေသး။

         “သရက္သီးေတြ ေပၚေနၿပီလားဗ်”

         “ေအးဟဲ့၊ ဒီေန႔ေစ်းထဲမွာ ေတြ႔လို႔ အေမ၀ယ္လာတာေလ။ တို႔စရာလုပ္ရေအာင္လို႔”

         အေမက ကၽြန္ေတာ့္အေမးကိုေျဖရင္း မီးဖိုေခ်ာင္ဘက္သို႔ တန္းသြားသည္။ ေႏြဦးရာသီေရာက္ခဲ့ၿပီမို႔ ျမန္မာျပည္မွာ သရက္သီးစိမ္းေလးမ်ားကို ေနာက္ပိုင္းမွာ မၾကာမၾကာေတြ႔ရေတာ့မည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ေတြးမိပါသည္။ သရက္သီးမ်ားအေၾကာင္းေတြး မိေတာ့ ၂၀၁၀ခုႏွစ္အထိ ကၽြန္ေတာ္ေနထိုင္ခဲ့ဖူးေသာ မေလး႐ွားႏိုင္ငံ၊ မလကၠာၿမိဳ႕ေလးမွ ႀကံဳခဲ့ဖူးေသာ အျဖစ္အပ်က္တစ္ခု ကို ျပန္သတိရမိလာ၏။ ထိုအခါ ကၽြန္ေတာ့္ႏႈတ္ခမ္းမ်ား ခပ္တြန္႔တြန္႔ျဖစ္ကာ ၿပံဳးမိသြားရပါ၏။

         ထိုစဥ္တုန္းက....။

~~~~~@@@~~~~~

         ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထင္ ၂၀၀၈ခုႏွစ္ေလာက္က ထင္ပါသည္။ တစ္ရက္ အလုပ္မွျပန္ခ်ိန္တြင္ ထံုးစံအတိုင္း ကၽြန္ေတာ္ေနာက္က်ေနခဲ့၏။ သာမာန္အလုပ္ဆင္းခ်ိန္မွာ ည႐ွစ္နာရီေက်ာ္ေက်ာ္ျဖစ္ေသာ္လည္း မျပန္ခင္ အလုပ္ထဲမွလူမ်ားႏွင့္ အ လုပ္ကိစၥအေၾကာင္း မျဖစ္မေနေျပာရၿမဲမို႔ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ျပန္ခ်ိန္က အျခားသူမ်ားထက္ အၿမဲလိုလို ေနာက္က်ရျခင္းသာ ျဖစ္ပါသည္။ ထို႔အတြက္ အျပန္တြင္ ကၽြန္ေတာ္ေနေသာအိမ္မွ တစ္ဦး မဟုတ္တစ္ဦးက ကၽြန္ေတာ့္ကိုေစာင့္တတ္ၿမဲ။

         ထိုေန႔က ကၽြန္ေတာ္စက္႐ံုအျပင္ဘက္သို႔ေရာက္ခဲ့ေတာ့ မိုးကေလးက တစ္ေျဖာက္ႏွစ္ေျဖာက္ဆိုသလို က်ဆင္းလာခဲ့၏။ စက္ ႐ံုအေ႐ွ႕မွာ ဘယ္သူမွမ႐ွိၾကေတာ့။ သို႔ေသာ္ ထီးတစ္ေခ်ာင္းျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္အား စိတ္႐ွည္လက္႐ွည္ရပ္ေစာင့္ေနခဲ့ေသာ အိမ္မွာအ တူေနသည့္ သူငယ္ခ်င္းညီေလးတစ္ေယာက္ကို ေတြ႔ရ၏။ သူ႔နာမည္က မင္းႏိုင္။

         ကၽြန္ေတာ့္မွာ ထီးမပါတာမို႔ သူ႔ထီးေအာက္ကိုလွမ္း၀င္ရင္း...

         “ေဆာရီးကြာ၊ အစ္ကို႔ကိုေစာင့္ေနရတာ ၾကာၿပီလား”

         “မၾကာေသးပါဘူးဗ်ာ၊ ဆယ့္ငါးမိနစ္ေလာက္ပဲ ႐ွိပါေသးတယ္”

         တကယ္ေတာ့ ဆယ့္ငါးမိနစ္မကမွန္း ကၽြန္ေတာ္သိပါသည္။ အလုပ္ဆင္းဆင္းျခင္းသာ ဒီေကာင္ေလး အိမ္တန္းျပန္မည္ဆိုပါ က အခုအခ်ိန္ဆို အိမ္ေရာက္လို႔ အက်ႌေတာင္ လဲၿပီးေနေလာက္ၿပီ။ မေစာင့္ၾကပါနဲ႔ဟု ကၽြန္ေတာ္ကေျပာေသာ္လည္း မရပါ။ လူ ႐ွင္းေသာလမ္းမွာ ညဘက္တစ္ေယာက္တည္း ျပန္လာရမည့္ ကၽြန္ ေတာ့္ကို သူတို႔စိတ္မခ်တာေၾကာင့္သာ ျဖစ္ပါသည္။ (ဟုတ္ သည္ေလ၊ ကၽြန္ေတာ္ဆိုသည့္ ကၽြန္ေတာ္က ေလတိုက္လွ်င္ေတာင္ လဲသြားမည့္ ခႏၶာကိုယ္ႏွင့္ကိုး။)

         “ဒီည မိုးေကာင္းေကာင္း႐ြာမယ္ထင္တယ္ကြ”

         “ဟုတ္တယ္... အစ္ကို၊ အိမ္ေရာက္ရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကစ္ၾကရေအာင္”

         မင္းႏိုင္က ထီးကိုကိုင္ေျမႇာက္ကာ ကၽြန္ေတာ့္ကိုျပန္ေျပာရင္း လက္မေထာင္ကာ ပါးစပ္ေ႐ွ႕တြင္ ေမာ့ၿပီးေသာက္သည့္ ပံုစံ လုပ္ျပ၏။ ဒါကလည္း သူတို႔အက်င့္မ်ားစြာထဲကတစ္ခု။ ဘာလုပ္လုပ္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေသ ေဖာ္ေသဖက္ ညႇိခ်င္ၾကတာပဲ ျဖစ္၏။ ၿပီးေတာ့ မိုး႐ြာရင္ ေသာက္ခ်င္ၾကတာကထံုးစံ။ (ကၽြန္ေတာ္တို႔ကေတာ့ မိုးမ႐ြာလည္း အေၾကာင္းမ႐ွိအေၾကာင္း႐ွာကာ ေသာက္ခ်င္ေ သာက္တတ္ၾကပါေသး၏။)

         ကၽြန္ေတာ္ ေခါင္းၿငိမ့္ျပလိုက္ေတာ့ မင္းႏိုင္ရဲ႕မ်က္လံုးေတြထဲမွာ ေပ်ာ္႐ႊင္သြားမႈက အထင္းသား။ ႏွစ္ ေယာက္သား စကား တေျပာေျပာျဖင့္ တိတ္ဆိတ္ေနခဲ့ေသာ လမ္းအတိုင္းခပ္ေအးေအး ေလွ်ာက္လာခဲ့ၾက၏။ စက္႐ံုကေန အိမ္ကို ဆယ့္ငါးမိနစ္ေလာက္ သာ လမ္းေလွ်ာက္ရပါသည္။

         ကၽြန္ေတာ္တို႔စက္႐ံုမွာ စက္မႈဇံုလိုေနရာမ်ိဳးမွာ႐ွိတာမို႔ လမ္းေဘးတစ္ဘဖက္တစ္ခ်က္စီတြင္ စက္႐ံုမ်ားသာ ႐ွိပါသည္။ ကၽြန္ေ တာ္တို႔စက္႐ံုမွထြက္ကာ တစ္ဖက္ကားလမ္းကူးလိုက္လွ်င္ Panasonic စက္႐ံုေ႐ွ႕ ေရာက္၏။ သူတို႔စက္႐ံု၀င္းမွာ ေတာ္ေတာ္က်ယ္၏။ Panasonic ၿပီးေတာ့ Maxell စက္႐ံု။ Maxell စက္႐ံုၿပီးခဲ့ ေတာ့ Omega စက္႐ံု။

         ထို Omega စက္႐ံုၿပီးေနာက္ လမ္းသြယ္ေလးတစ္ခုကို ခ်ိဳးလိုက္လွ်င္ မီးပိြဳင့္တစ္ခုသို႔ေရာက္မည္။ ထို မီးပြိဳင့္ကို ျဖတ္ေက်ာ္ လိုက္လွ်င္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေနေသာ တိုက္ခန္းမ်ား႐ွိရာဆီသို႔ ေရာက္မည္သာျဖစ္၏။ မီးပိြဳင့္႐ွိေသာ ထိုကားလမ္းမမွာ မလကၠာၿမိဳ႕ တြင္း႐ွိ အထင္ကရျဖစ္ေသာ လမ္းတစ္လမ္းသာ ျဖစ္ပါသည္။

         ေစာေစာက ေျပာျပခဲ့ေသာ Omega စက္႐ံုေဘးနားတြင္ သံဇကာကြက္မ်ားျဖင့္ ၿခံခတ္ထားေသာ ေျမကြက္ေသးေသးေလး တစ္ကြက္ ႐ွိပါသည္။ ထိုေျမကြက္ေသးေသးေလးထဲမွာ သရက္ပင္ပ်ိဳေလးတစ္ပင္႐ွိ၏။ ေပါက္ေနခဲ့တာကလည္း တကယ့္ကိုေန ရာေကာင္း။ ၿခံစည္း႐ိုးႏွင့္ကပ္ကာ ပလက္ေဖာင္းဘက္ႏွင့္ နီးကပ္စြာပင္ျဖစ္၏။ သရက္ပင္ေလး၏အနားတြင္ေတာ့ Omega စက္ ႐ံုႀကီး၏ ေနာက္ဖက္အုတ္တံတိုင္းအျမင့္ႀကီး႐ွိေနခဲ့ေလသည္။

         ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္မင္းႏိုင္တို႔ႏွစ္ေယာက္သား ထိုေနရာေလးသို႔ေရာက္ခါနီးတြင္ ဘာရယ္မဟုတ္ပဲ...

         “အိမ္မွာ သရက္သီးသုပ္နဲ႔ ျမည္းရရင္ေကာင္းမယ္ကြေနာ္။ သရက္သီးသုပ္ မစားရတာၾကာၿပီ”

         “ဟာ.. ဟုတ္တယ္.. အစ္ကို၊ ဒါဆို ေ႐ွ႕နားကအပင္ေရာက္ရင္ ခူးရေအာင္။ မနက္အလုပ္လာတုန္းက ကၽြန္ေတာ္ ေတြ႔ထား တယ္”

         “ေအး... ဒါဆိုၿပီးေရာ”

         မေလး႐ွားႏိုင္ငံမွာ တစ္ႏွစ္ပတ္လံုး မိုး႐ြာလိုက္၊ ေနပူလိုက္ျဖင့္ ပူအိုက္စြတ္စိုေသာ ရာသီဥတုမို႔လား မ ေျပာတတ္၊ သရက္သီး မ်ား အၿမဲလိုလိုသီးတတ္ပါသည္။ ထိုသရက္ပင္ေလးမွာလည္း ေတာ္ေတာ္ေလးသီး၏။ သီးသမွ် အလံုးမ်ားသည္လည္း ကၽြန္ေတာ္ တို႔ျမန္မာတစ္သိုက္၏လက္ခ်က္ျဖင့္ ဘယ္ေတာ့မွ ႀကီးရင့္သည့္အထိ မေနရ႐ွာပါ။ ငယ္ႏုစဥ္ ဘ၀မွာပင္ အာခံတြင္းထဲ သက္ဆင္းၾက ရ႐ွာသည္သာ။

         သရက္ပင္နားေရာက္ေတာ့ မင္းႏိုင္က သူ႔လက္ထဲမွထီးကို ကၽြန္ေတာ့္အား ကမ္းေပး၏။ ကၽြန္ေတာ္ လွမ္းယူလိုက္ရသည္။ သူက သရက္သီးခူးမည့္သူကိုး.....။ ထိုကဲ့သို႔ေနရာမ်ိဳးေတြမွာ အျဖစ္မ႐ွိလွေသာ ကၽြန္ ေတာ္က ဒါေလာက္ေတာ့ လုပ္ေပးသင့္သည္ မဟုတ္ပါလားေလ။

         မိုးကေလးက တေျဖာက္ေျဖာက္။

        အလင္းသိပ္မ႐ွိေသာ ထိုေနရာေလးမွာ သူႏွင့္ကၽြန္ေတာ္ ႏွစ္ေယာက္ထဲ။ ၿပီးေတာ့ သံဇကာ ၿခံ၀င္းအတြင္းမွ သရက္ပင္ေလး ရယ္၊ သူ႔ေဘးနားက Omega စက္႐ံုရဲ႕ အုတ္တံတိုင္းျမင့္ျမင့္ႀကီးရယ္။

        “ဟာဗ်ာ။ မနက္တုန္းက ကၽြန္ေတာ္ေတြ႔ထားတဲ့ အလံုးေတြ ဘယ္ေခြးသူေတာင္းစားေတြ လက္ဦးသြား ၿပီလဲမသိဘူး။ မေတြ႔ေ တာ့ဘူး အစ္ကိုရ”

         “ေဟ... ဟုတ္လားကြ”

         “ဟုတ္တယ္အစ္ကို၊ မနက္တုန္းက ကၽြန္ေတာ္ေတြ႔တာ သိပ္မျမင့္တဲ့ ဒီအကိုင္းေလးမွာ၊ သံုးလံုးဗ်”

         သူျပသည့္ေနရာေလးက ထီးေကာက္ျဖင့္ လွမ္းဆြဲလို႔ရသည့္ေနရာမွ အကိုင္းေလး။ ေအးေလ။ အျခားခန္းမွာလည္း ကၽြန္ေတာ္ တို႔ ကိုေ႐ႊျမန္မာမ်ားက ႐ွိေသးသကိုး။ သူတို႔လည္း စားခ်င္႐ွာလို႔ ဦးေအာင္အလစ္ သုတ္သြားတာေနမွာေပါ့ဟု..... စိတ္ထဲ မွ ေျဖေတြးေတြးမိသည္။

         ကၽြန္ေတာ္ကသာ ေျဖေတြးေတြးမိေသာ္လည္း မင္းႏိုင္က ေျဖႏိုင္ဟန္မတူပါ။ ၾကည့္ရတာ သရက္သီးသုပ္ကို အျမည္းလုပ္ ၿပီး ေသာက္ဖို႔ ေတာ္ေတာ္ေလး စိတ္ကူးယဥ္ထားပံုေတာင္ ရသည္။ ႀကိတ္မႏိုင္ ခဲမရ ေလသံျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္ကိုေျပာ၏။

         “အေပၚမွာ ႐ွိေသးတယ္အစ္ကိုရ၊ ဒါေပမယ့္ တက္လို႔မရေတာ့ ေအာက္ကေနၿပီး ဖိနပ္နဲ႔ပစ္မယ္”

         “ဒါဆိုလည္း ခ်ကြာ”

         ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ကၽြန္ေတာ္။ အေျမာက္အပင့္မွာ ဆရာတစ္ဆူပင္ တင္ထိုက္သူမဟုတ္ပါလား။

       ၿပီးေတာ့ ကိုယ္တိုင္ကလည္း သရက္သီးကို ငံျပာရည္ေလး၊ င႐ုပ္သီးမႈန္႔ေလးႏွင့္သုပ္ၿပီး မိုးေအးေအးမွာ ခပ္စပ္စပ္ေလး စား ခ်င္ေနတာက အမွန္ပင္။

         မင္းႏိုင္က သူ႔ကြင္းထိုးဖိနပ္တစ္ဖက္ကို ခၽြတ္၏။ ၿပီးေတာ့ ခပ္ျမင့္ျမင့္မွာ႐ွိသည့္ သရက္သီးတြဲဆီသို႔ မ်က္စိတစ္ဖက္မွိတ္ၿပီး အမွန္အကန္ခ်ိန္ကာ ၀ွီးခ,နဲ လွမ္းပစ္သည္။

         ဖုတ္ခ,နဲ ျပန္ျပဳတ္က်လာသည္။ သရက္သီးေတာ့ မဟုတ္၊ သူ႔ဖိနပ္သာ ျဖစ္၏။ ေသခ်ာခ်ိန္ၿပီးပစ္တာ ေတာင္မွ မထိတာမို႔ မင္းႏိုင္ချမာ တင္းသြား႐ွာသည္။ ပါးစပ္မွဆဲရင္း သူ႔ဖိနပ္ကို သြားျပန္ေကာက္ကာ ထိုေနရာသို႔ပင္ခ်ိန္ၿပီး ထပ္ပစ္သည္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ ထိသြားတာ ကၽြန္ေတာ္ေတြ႔လိုက္ရ၏။ သရက္သီးအခိုင္ေလး လႈပ္ယမ္းသြားတာမို႔ ျဖစ္၏။ သို႔ေသာ္............ အားေပ်ာ့သြားတာေ ၾကာင့္ ေႂကြက်မလာခဲ့။ သူ႔ဖိနပ္သာ ဖုတ္ခ,နဲျမည္ သံျဖင့္ ေျမေပၚျပန္က်လာျပန္ေလသည္။

         ဒါကို မင္းႏိုင္က ပိုၿပီးတင္းသြားဟန္တူ၏။ ‘ေအာင္မာ... ငါ့ကိုမ်ား ဘာမွတ္ေနလို႔တုန္း’..ဟု သရက္သီး အခိုင္ေလးအား လူတစ္ေယာက္ကိုေျပာသည့္ႏွယ္ အံႀကိတ္ရင္း ႀကိမ္းေမာင္းကာ ဖိနပ္ကိုသြားျပန္ေကာက္ၿပီး ေတာ့ ထပ္ပစ္ျပန္၏။ ကၽြန္ေတာ္ ကေ တာ့ ျပန္က်လာမည့္ ဖိနပ္ရန္၊ ျပဳတ္က်လာမည့္ သရက္သီးဒဏ္ကို ထီး ျဖင့္ ကာဗာယူထားၿပီး မင္းႏိုင္ရဲ႕အနားမွာ ခပ္ကုပ္ကုပ္ရပ္ လို႔။

         ဒီတစ္ခါမွာေတာ့ ေအာင္ျမင္သြား၏။ ဖုတ္ခနဲ၊ ဖုတ္ခနဲေႂကြက်လာေသာ သရက္သီးအသံမ်ားကိုၾကား လိုက္ရတာမို႔ ထီး ကေလးေဆာင္းရင္း သရက္သီးေႂကြမ်ားအား ၀မ္းသာအားရစြာျဖင့္ အူယားဖားယား ကၽြန္ ေတာ္လိုက္ေကာက္မိသည္။ သံုးလံုးေ တာင္မို႔ ထက္မပစ္ေတာ့ဖို႔ ကၽြန္ေတာ္ေျပာရန္ျပင္ဆဲခဏ...

         “အစ္ကို”

         “ေဟ... ဘာတုန္းဟ”

         “ကၽြန္ေတာ့္ဖိနပ္ေလ... Omega ၀င္းထဲကို က်သြားၿပီ”

         “ေဟ”

         ႐ုတ္တရက္ ကၽြန္ေတာ္ဘာျပန္ေျပာရမွန္းေတာင္ မသိေတာ့။ ‘ေဟ’တစ္လံုးသာ ထြက္ႏိုင္ေတာ့၏။

        မင္းႏိုင္ချမာမွာလည္း သူကိုယ္တိုင္လုပ္လိုက္တာမို႔ ဘယ္သူ႔ကိုမွလဲ အျပစ္တင္လို႔မရ၊ ေဒါသကလည္း ထြက္ဆိုသည့္ မ်က္ႏွာထားမ်ိဳးျဖင့္ ခပ္အိုအို။

         ၿပီးေတာ့မွ တစ္ခုခုကို ဆံုးျဖတ္လိုက္သလို ေလသံမ်ိဳးျဖင့္....

         “မထူးေတာ့ပါဘူး အစ္ကိုရာ”

         ဟုေျပာၿပီး က်န္သည့္ ဖိနပ္တစ္ဖက္ကိုပါ ကုန္းခၽြတ္၏။ ေနာက္ သရက္ပင္ကိုပစ္တာ မဟုတ္ပဲ Omega ၀င္းအတြင္းသို႔ ဒီအတိုင္း(ဘလိုင္းႀကီး) လႊင့္ပစ္ထည့္လိုက္ေလေတာ့သည္။ ကၽြန္ေတာ့္မွာေတာ့ ပါး စပ္အေဟာင္းသားရယ္ႏွင့္.....။

         ေနာက္... မင္းႏိုင္ချမာ ေျခဗလာႀကီးႏွင့္ အိမ္သို႔ျပန္ခဲ့ရေတာ့၏။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေနေသာ တိုက္ခန္းမ်ား ေအာက္႐ွိေနရာ တစ္၀ိုက္မွာ လူစည္ကားလွေသာေနရာတစ္ခုျဖစ္တာမို႔ သူ႔ရဲ႕မ်က္ႏွာထားက ႐ွက္႐ြံ႕စိတ္ ေၾကာင့္လားေတာ့မသိ၊ ခပ္နီနီျဖင့္။

         ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ သရက္သီးသုပ္ စားခ်င္သည္ဟု... အစေဖာ္မိသူမို႔ သူအျပစ္မတင္ေသာ္လည္း အ ေနရခက္စြာျဖင့္ မသိခ်င္ေယာင္ပဲ ေဆာင္ရႏိုးႏိုး မ်က္ႏွာထားျဖင့္။

~~~~~@@@~~~~~

         အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ သရက္သီးစိမ္းကို ဓားျဖင့္ ခပ္ပါးပါးေလးေတြလွီး၏။ ေနာက္ပန္းကန္တစ္ခု ထဲမွာ လွီးၿပီးသားသရက္သီးေတြထည့္၊ အေပၚက ငံျပာရည္နည္းနည္းထည့္၊ သၾကားေလးနည္းနည္းထည့္၊ ဘုတ္ဆံုမလား၊ အိမ္႐ွင္မလား ကၽြန္ေတာ္မမွတ္မိေတာ့သည့္တံဆိပ္ႏွင့္ င႐ုပ္သီးၾကတ္မႈန္႔ေလးနည္းနည္းျဖဴး၊ အခ်ိဳမႈန္႔ေလးနည္းနည္းထည့္ၿပီးေတာ့နယ္သည္။

         ေနာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ေသာက္တဲ့၀ိုင္းအလယ္မွာ သရက္သီးသုပ္ပန္းကန္ေလးက ေမႊးပ်ံ႕စြာ ျဖင့္ စားခ်င္စဖြယ္။ ထို႔ေၾကာင့္ အိမ္႐ွိလူအကုန္လံုးက ေသာက္ရင္း အျခားအျမည္းမ်ားထက္ သရက္သီးသုပ္ကို ပိုၿပီးအားေပးၾက၏။ သရက္သီး သုပ္ပန္းကန္မွာ လက္ေတြအျဖတ္အသန္းမ်ားလြန္းတာမို႔ မီးပိြဳင့္ေတာင္ တပ္ေပးထားရမလိုပင္။

         ဒါကို မင္းႏိုင္ကၾကည့္ၿပီး ေအာက္သိုးသိုးေလသံျဖင့္....

         “စားၾက၊ စားၾက...၊ အဲ့ဒီသရက္သီးေတြက သံုးဆယ့္ေျခာက္က်ပ္ေတာင္တန္တယ္”

         ဟုေျပာ၏။ ကၽြန္ေတာ္က အေၾကာင္းသိတာမို႔ ရယ္က်ဲက်ဲမ်က္ႏွာထားျဖင့္ ႐ွိေနခဲ့ေသာ္လည္း အရိပ္သံုးပါးႏွင့္ အေၾကာင္းအ ရင္းကိုမသိေသာ အိမ္မွလူမ်ားက...

        “မင္းဟာကလည္းကြာ၊ သရက္သီးမ်ား သံုးဆယ့္ေျခာက္က်ပ္ေပးရတယ္လို႔ မၾကားဖူးေပါင္၊ ႏွစ္က်ပ္ဖိုး ေလာက္ဆို စား ပါေလ့”

        “ေဟ့ေယာင္... မင္းႏိုင္ရာ...လာေဖာမေနစမ္းပါနဲ႔။ သံုးခါေဖာရင္ ေ႐ွာတတ္တယ္ကြ”...

         “ေအးေလကြာ... မင္းႏိုင္ကလဲ”

         “မင္းတို႔မသိပဲ ဘာမွ လာၿပီးအီးေပါက္မေနနဲ႔၊ သံုးဆယ့္ေျခာက္က်ပ္ဆို၊ သံုးဆယ့္ေျခာက္က်ပ္ပဲ”

         မင္းႏိုင္က ခပ္တင္းတင္းေလသံျဖင့္ ျပန္ေျပာေလ၏။ (အီးေပါက္သည္ဆိုေသာစကားမွာ... သူတို႔ေတြ ၾကားထဲတြင္ ေတာ္ေ တာ္ေလးေခတ္စားပါသည္။)

         တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ျဖင့္ အရက္၀ိုင္းက နည္းနည္းဆူညံခ်င္လာ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ကထ,ၿပီး အားလံုး ကို ျဖစ္ေၾကာင္းကုန္စင္ ေျပာျပလိုက္ရေလေတာ့သည္။ ကၽြန္ေတာ့္စကားအဆံုးမွာေတာ့ အားလံုးရယ္ လိုက္ၾကတာ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္မ ရပ္ၾက။ မင္းႏိုင္လည္း ေအာင့္သီးေအာင့္သက္ဟန္မ်ိဳးျဖင့္ တဟိဟိ လိုက္ရယ္ ေလေတာ့၏။ သို႔ေသာ္ မ်က္ႏွာကေတာ့ သရက္သီး သံုးလံုးအတြက္ စြန္႔လႊတ္လိုက္ရေသာ သူ႔ဖိနပ္အေပၚ ႏွ ေျမာတသ, သံုးႀကိမ္႐ြတ္ဆိုေနဟန္က အထင္းသားပင္။

        ေအးေလ၊ မင္းႏိုင္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္တို႔တစ္အိမ္လံုးမွာ ကပ္ေစးအနည္းဆံုး ခ်ာတိတ္ကိုး။ အသံုးအစြဲ ကလည္း ဘာေခၽြတာ သလဲမေမးနဲ႔။ ၿပီးေတာ့ သရက္သီးပစ္ရင္း Omega စက္႐ံု၀င္းထဲ က်သြားရသည့္သူ႔ရဲ႕ ကြင္းထိုးဖိနပ္က ၀ယ္တာႏွစ္ရက္ေလာက္ပဲ ႐ွိေသးတဲ့ အသစ္စက္စက္နီးပါးႀကီး။ ေကာ္ဖီတစ္ခြက္မွ ရင္းဂစ္ တစ္က်ပ္ေလာက္ပဲေပးရတဲ့မေလး႐ွားမွာ ရင္းဂစ္ သံုးဆယ့္ေျခာက္ က်ပ္တန္ဖိနပ္အသစ္ႀကီး သရက္သီးပစ္ရင္းဆံုးသြားတယ္ဆိုေတာ့ သူ႔ချမာ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ကို မေျဖႏိုင္ေတာ့တာ အဆန္းတ ၾကယ္ ျဖစ္ရပ္မွမဟုတ္ ခဲ့ေလတာဟု... ကၽြန္ေတာ္ေတြးမိလိုက္ပါေတာ့သည္။

~~~~~@@@~~~~~

         ဒီအျဖစ္အပ်က္ေလးကို အခု ျမန္မာျပည္သို႔ျပန္ေရာက္ေနခဲ့ၿပီျဖစ္ေသာ္လည္း သရက္သီးေလးမ်ားကို ျမင္ခိုက္ ကၽြန္ေတာ္ သတိရမိသြားတာ အမွန္ပင္။  ေနာင္တြင္လည္း ဘယ္ေနရာ ဘယ္ေဒသကိုပဲေရာက္ေန၊ ေရာက္ေန ... သရက္သီးကေလးမ်ားကိုျမင္ ခိုက္ ကၽြန္ေတာ္သတိရေနမိဦးမလား....ဟူ၍ ေတြးရင္းျဖင့္သာ...။           ။

====================================================

ဘ၀တစ္ေကြ႔မွာ ခဏဆံုဖူးခဲ့တဲ့ Hostel No. C. 2-2 မွ သူငယ္ခ်င္းမ်ားအတြက္ အမွတ္တရ။

====================================================

ခ်စ္ျခင္းအားျဖင့္...

~ဏီလင္းညိဳ~