ဟန္ခ်က္ညီညီ

ေအာက္တိုဘာလရဲ႕ လကုန္ခါနီးရက္စြဲတစ္ခုမွာပါပဲ....။ ရက္ကိုအတိအက်မမွတ္မိေတာ့ေပမယ့္ အဲ့ဒီေန႔မွာ ကၽြန္ေတာ္အျပင္ထြက္ၿပီး ေ႐ွာ့ပင္းထြက္မိခဲ့တယ္။ ကိုယ့္ဟာကိုဆိုရင္ေတာ့ ထြက္ျဖစ္မွာ မဟုတ္ ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ အိမ္မွာအတူေနတဲ့သူငယ္ခ်င္းညီေလးတစ္ေယာက္က ျမန္မာျပည္ကိုအၿပီးျပန္ေတာ့မွာ မို႔လို႔ သူတို႔နဲ႔အတူတူလိုက္ရင္း သူ႔အတြက္လက္ေဆာင္ပစၥည္းေလးတစ္ခု၀ယ္ေပးခ်င္မိလို႔ပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ တတ္ႏိုင္မိခဲ့ရသေလာက္ေပါ့ဗ်ာ။

အဲ့ဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္အပါအ၀င္ ျပန္မယ့္ညီေလးရယ္၊ ေနာက္ထပ္ညီေလးတစ္ေယာက္ရယ္ စုစုေပါင္းေတာ့ သံုးေယာက္သား မလကၠာၿမိဳ႕အႏွံ႔ေျခဆန္႔ခဲ့မိၾကေတာ့တာေပါ့။ အဲ့...ကားနဲ႔ ဆန္႔တယ္ေျပာရင္ ပိုမွန္မယ္ ထင္မိရ ပါတယ္။ ဒီမွာ႐ွိတဲ့ ေ႐ွာ့ပင္းစင္န္တာေတြျဖစ္တဲ့ (makota, tesco, jusco, carrifore) ဆိုတဲ့ေန ရာေတြဆီကို တစ္ခုနဲ႔ တစ္ခုအကူးမွာ တကၠစီနဲ႔ ေ႐ြ႕မိၾကလို႔ပါပဲ....။

အဲ့ဒီလိုသြားတဲ့အခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ေနာက္ကေန ကုပ္ေခ်ာင္းေခ်ာင္းနဲ႔ေပါ့။ ၿပီး ေတာ့လည္း ဟိုေငး ဒီေငးနဲ႔...။ ေတြ႔သမွ်ကို လက္သရမ္းၿပီး ဓာတ္ပံု႐ိုက္သိမ္းထားခ်င္ခဲ့မိေပမယ့္ အေငါက္ခံ ရမွာစိုးလို႔ မ်ိဳသိပ္ထားရတဲ့ မႈန္ကုပ္ကုပ္႐ုပ္ရည္နဲ႔ေပါ့။ (တကယ္လည္း အေငါက္ခံခဲ့ ရဖူးပါတယ္။း))

အဲ့ဒီလိုနဲ႔ ပစၥည္းေတြ၀ယ္လို႔ သူတို႔စိတ္ေက်နပ္သေလာက္လည္း႐ွိေရာ ကၽြန္ေတာ္တို႔တစ္သိုက္ အိမ္အျပန္ လမ္းကိုေျခဦးလွည့္ခဲ့မိၾကေတာ့တယ္...။ ဒါေပမယ့္ ျပန္တဲ့လမ္းမွာ(ကားေပၚမွာ)အဲ့ဒီျပန္မယ္ညီေလးက ခရီး ေဆာင္ေသတၱာတစ္လံုး၀ယ္ရဦးမယ္လို႔ေျပာလာခဲ့တယ္....။ အဲ့ဒါနဲ႔ အိမ္ျပန္တဲ့လမ္းအလယ္ေလာက္မွာ႐ွိတဲ့ အေ၀းေျပးကားဂိတ္ဆီကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဦးတည့္လိုက္မိၾကတယ္။

ကၽြန္ေတာ္တိ္ု႔မလကၠာၿမိဳ႕ေလးမွာ႐ွိတဲ့ အေ၀းေျပးကားဂိတ္ေလးက ေတာ္ေတာ္ေလးကိုက်ယ္၀န္းလွပါတယ္။ ၿပီးေတာ့(ကၽြန္ေတာ့္မ်က္စိထဲမွာ)လွလည္း လွပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး အဲ့ဒီဘတ္စ္ကားဂိတ္ထဲမွာ စားေသာက္ ဆိုင္ေတြ၊ အျခားပစၥည္းေရာင္တဲ့ဆိုင္ေတြနဲ႔လည္း ေသသပ္စြာစည္ကားေနတတ္ပါေသးတယ္။ (ကၽြန္ေတာ္ႏွ စ္သက္တဲ့ တူရိယာပစၥည္းေတြေရာင္းတဲ့ဆိုင္ေတြေတာင္႐ွိပါေသးတယ္။) ေျပာရမယ္ဆိုရင္ အဲ့ဒီကားဂိတ္နဲ႔ လည္းကၽြန္ေတာ္ေနတဲ့တိုက္ခန္းေတြက သိပ္မေ၀းေတာ့ပါဘူး။ တကၠစီနဲ႔ဆိုပတ္ေမာင္းရလို႔ ဆယ္မိနစ္စာမွ် ေလာက္ပဲၾကာမယ္ထင္ပါတယ္။

အဲ့ဒါနဲ႔တိုတိုေျပာရရင္ ကားဂိတ္ထဲကခရီးေဆာင္ေသတၱာေတြ၊ အိတ္ေတြခ်ည္းပဲေရာင္းတဲ့ဆိုင္တစ္ဆိုင္ထဲ ကို၀င္ခဲ့မိၾကတယ္။ ဆိုင္ထဲမွာကေတာ့ မ်ားျပားလွတဲ့အိတ္ေတြအမ်ိဳးမ်ိဳး၊ ခရီးေဆာင္ေသတၱာေတြအမ်ိဳးမ်ိဳး နဲ႔အတူ ေစ်းကလည္းအစားစားပါပဲ။ ၀ယ္ဖို႔အစီအစဥ္မ႐ွိတဲ့ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ဟိုေငး၊ ဒီေငးနဲ႔ေပါ့။ အေပါ စားေက်ာပိုးအိတ္ေလးေတြကို ကိုင္ၾကည့္မိလိုက္ေသးတယ္။ အခုလက္႐ွိအလုပ္သြားရင္း လြယ္ေနဆဲျဖစ္တဲ့ အိတ္ကေလးကလည္း နည္းနည္းစုတ္ေနခဲ့ၿပီကိုး။ ဒါေပမယ့္ ဆိုင္ထဲမွာစိတ္တိုင္းက်တာမေတြ႔မိတာရယ္၊ လက္ ႐ွိလြယ္ေနဆဲျဖစ္တဲ့အိတ္ကေလးကလည္း သံုးလို႔ျဖစ္ေနေသးတာရယ္မို႔ မ၀ယ္ျဖစ္လိုက္ေတာ့ပါဘူး။ အၿငိမ္မ ေနႏိုင္တဲ့မ်က္စိက ဟိုဟိုဒီဒီေလွ်ာက္ၾကည့္ရင္း ခရီးေဆာင္ေသတၱာေတြဆီအၾကည့္ေရာက္မိ သြားျပန္တယ္။ အခ်ိဳ႕အိတ္ေတြဆို ေစ်းအေတာ့္ကိုၾကီးတယ္။ ၀ယ္မဲ့သူ႐ွိမွ႐ွိပါ့မလားလို႔ ေတြးၾကည့္ခ်င္ စရာျဖစ္ေပမယ့္ ၀ယ္သူ႐ွိလို႔တင္ထားတာမ်ိဳးပဲေနမွာပါလို႔ေတြးမိျပန္တယ္။

တကယ္ေတာ့ ခရီးေဆာင္အိတ္ေတြ၊ ေသတၱာေတြဆိုတာ ခရီးသြားမွသံုးျဖစ္မယ့္အရာမ်ိဳးေတြပါ။ ခဏခဏပဲ ခရီးထြက္ရတဲ့သူေတြအတြက္ဆို အဆင္ေျပခ်င္ေျပေနႏိုင္ေပမယ့္ တစ္ခါတရံေလာက္မွခရီးသြားတတ္သူ ေတြအတြက္ အဲ့ဒီလိုေသတၱာေတြမ်ိဳးကိုေစ်းႀကီးႀကီးေပးၿပီး၀ယ္သိမ္းထားမယ့္အစား အျခားအသံုး၀င္မယ့္ ပစၥည္းေလးေတြ၀ယ္ရင္ပိုေကာင္းမယ္လို႔လည္း ေတြးမိလိုက္ေသးတယ္။ ဥပမာ လက္ပတ္နာရီေစ်းႀကီးႀကီး လွလွေလးဆိုရင္ လူျမင္ေအာင္လည္း ပတ္ထားလို႔ရ၊ ႂကြားခ်င္လည္း ႂကြားလို႔ရ၊ ကိုယ့္အတြက္လည္း အသံုး ၀င္နဲ႔ ေတာ္ေတာ့္ကိုအဆင္ေျပမွာပဲလို႔လည္း ႐ူးေၾကာင္ေၾကာင္ေတြးမိလိုက္တာကို ကိုယ့္ဘာသာျပန္ၿပီး ရယ္ ခ်င္မိသြားျပန္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒါမ်ိဳးေတြဆိုတာကလည္း ပစၥည္းေကာင္းကိုမွႀကိဳက္တတ္၊ သံုးတတ္တဲ့သူ ေတြ၊ ပိုက္ဆံ၀ါးလားေတြ စတဲ့သူေတြအတြက္ေနမွာေပါ့လို႔ စဥ္းစားမိလိုက္ပါတယ္။ လူဆိုတာအႀကိဳက္ တစ္မ်ိဳးစီဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္သာဆိုရင္ ေစ်းသင့္တဲ့၊ အဆင္ေျပခိုင္ခံ့တဲ့ ေသတၱာမ်ိဳးေလာက္ပဲ ၀ယ္ျဖစ္မွာ ထင္ပါရဲ႕ေလ။

အဲ့ဒီလိုနဲ႔ဆိုင္ထဲမွာကၽြန္ေတာ္ေလွ်ာက္ၾကည့္ေနခဲ့တုန္း က်န္တဲ့ႏွစ္ေယာက္ကခရီးေဆာင္ေသတၱာေတြကို ေျမလွန္ၿပီးေသေသခ်ာခ်ာေ႐ြးေနခဲ့ၾကတယ္။ ၾကာလာေတာ့ အဲ့ဒီဆိုင္ထဲမွာ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ၾကည့္စရာ ကဘာမွမ႐ွိခဲ့ေတာ့သလို၊ ဆိုင္ထဲမွာလည္း ဆိုင္႐ွင္ တ႐ုတ္ဖြားဖြားတစ္ေယာက္ကလြဲလို႔ ေငးခ်င္စရာ ဘယ္ သူမွမ႐ွိခဲ့တာနဲ႔ က်န္တဲ့ႏွစ္ေယာက္ကိုေျပာၿပီး ဆိုင္အျပင္ဘက္ကို ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္းထြက္ခဲ့ မိလိုက္တယ္။

အိတ္ဆိုင္ရဲ႕အေ႐ွ႕မွာ ကားဂိတ္အေဆာက္အဦးႀကီးထဲက စႀကၤန္လမ္းမတစ္ခု႐ွိပါတယ္။ အဲ့ဒီလမ္းမအလယ္ မွာ အခ်ိဳ႕ကသံဇကာကြက္ေလးေတြကာ၊ အခ်ိဳ႕က ခံုခင္းၿပီးေရာင္းတဲ့(ေ႐ြ႕ႏိုင္ေျပာင္းႏိုင္တဲ့)ဆိုင္ငယ္ေလးေ တြ႐ွိၾကတယ္။ ဆိုင္ခန္းနဲ႔အတည္တစ္က်ဖြင့္ထားတာမ်ိဳးမဟုတ္ပါဘူး။ ေရာင္းတဲ့ပစၥည္းေလးေတြကလည္း ဆိုင္အမ်ိဳးမ်ိဳးမို႔ အမ်ိဳးအစားစံုလင္လွပါတယ္။ လူငယ္ႀကိဳက္လက္စြပ္၊ လက္ေကာက္၊ နားကပ္၊ ဆြဲႀကိဳးစတဲ့ ဖန္စီပစၥည္းေလးေတြေရာင္းတဲ့ဆိုင္ေလးေတြ၊ ဓာတ္ခဲနာရီလွလွေလးေတြ၊ ပိုက္ဆံအိတ္ေလးေတြ၊ မီးျခစ္ပံုစံ ခပ္ဆန္းဆန္းေလးေတြ၊ အက်ႌေဘာင္းဘီလွလွေလးေတြ၊ ေသာ့ခ်ိတ္ေလးေတြ၊ လက္ကိုင္ဖုန္းထည့္တဲ့ အိတ္ ေလးေတြ၊ ကာဗာေလးေတြ၊ မိန္းကေလးေတြအႀကိဳက္ ေခါင္းစည္း၊ ပု၀ါလွလွေလးေတြ စတာေတြကိုေရာင္း တဲ့ဆိုင္ေလးေတြဆိုတာ တန္းစီေနတာပါပဲ..။ လိုခ်င္စရာပစၥည္းလွလွေလးေတြေပမယ့္ ေစ်းမမ်ားတတ္ပါ ဘူး။

အဲ့ဒီလိုနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း ရပ္ေနမိတဲ့အိတ္ဆိုင္ရဲ႕အေ႐ွ႕ဖက္၊ ဘယ္ဖက္ခပ္စြန္စြန္မွာ႐ွိတဲ့ဆိုင္ေလး တစ္ဆိုင္နားကို ဘာရယ္မဟုတ္ပဲသြားရပ္ၾကည့္မိလိုက္ပါတယ္။ ဆိုင္ကေလးက သံဇကာအေပါ့စား ခပ္နိမ့္ နိမ့္ေလးကို ေလးဖက္ခပ္က်ဥ္းက်ဥ္းကာထားၿပီး သံဇကာကြက္ေလးေတြမွာ အ႐ုပ္ေသးေသးေလး ေတြကို ခ်ိတ္ဆြဲထားၿပီးေရာင္းတဲ့ဆိုင္ငယ္ေသးေသးေလးပါ။ ေသာ့ခ်ိတ္လိုခ်ိတ္ႏိုင္တဲ့ အ႐ြယ္အစားနဲ႔ အ႐ုပ္မ်ိဳးစံု ေသးေသးေလးေတြ လိုက္ေငးရင္းနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ျမင္ကြင္းထဲကို အ႐ုပ္ကေလးတခ်ိဳ႕က တိုးဖြစြာ၀င္ေရာက္ လာခဲ့ၾကတယ္။ အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ့္ႏႈတ္ခမ္းေတြၿပံဳးမိသြားၿပီး မ်က္ႏွာကလည္းမခ်ိဳ မခ်ဥ္ျဖစ္သြားခဲ့မိ ပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ့္ကို အဲ့ဒီလိုျဖစ္သြားေစတဲ့အ႐ုပ္ကေလးေတြကေတာ့ လက္ၫႈိးတစ္ေခ်ာင္းစာေလာက္ပဲအရပ္အေ မာင္း႐ွိတဲ့ မိန္းကေလးအ႐ုပ္ေလးေတြပါပဲ။ အ႐ုပ္ကေလးေတြက သိုးေမႊးဦးထုပ္ေလးေတြေဆာင္းထားၾကတ ယ္။ အဲ့ဒီဦးထုပ္နဲ႔ အေရာင္တူဂါ၀န္ေသးေသးေလးေတြကိုလည္း ၀တ္ထားၾကေသးတယ္။ ၿပီးေတာ့ လည္ပင္း မွာ လည္စည္းမာဖလာေလးေတြမခို႔တ႐ို႕ပတ္ထားၾက႐ံုတင္မကေသးပဲ၊ ႐ႈးဖိနပ္အနက္ေရာင္ ေသးေသး ေလးေတြကိုလည္း အက်အနကိုယ္စီစီးထားၾကေသးတယ္။ အဲ့ဒီလိုပံုစံနဲ႔အ႐ုပ္ကေလးေတြကို ေငးရင္း သ ေဘာက်လြန္းလို႔ အသံထြက္ၿပီး ဟက္ခနဲတစ္ခ်က္ ကၽြန္ေတာ္ရယ္လိုက္မိေတာ့တယ္။ ၿပီးေတာ့ ၾကည့္ရင္းနဲ႔ အားမလို အားမရျဖစ္လာၿပီး အ႐ုပ္ကေလးတစ္႐ုပ္ကိုလက္ၫႈိးနဲ႔ တို႔ထိၾကည့္မိလိုက္ေတာ့ အ႐ုပ္ကေလးက ၿပံဳးေစ့ေစ့ မ်က္ႏွာထားေလးနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ကိုျပန္ၾကည့္ေနခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္စိတ္ထဲမွာ ခ်စ္စႏိုးနဲ႔ မ်က္စိ တစ္ဖက္ ျပန္ၿပီး မွိတ္ျပလိုက္မိေတာ့တယ္။

အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာပဲ ေလးဖက္ေလးတန္ကာထားတဲ့ ဆိုင္အတြင္းဖက္ေနရာက်ဥ္းက်ဥ္းေလးကေန အေရာင္းစာ ေရးမေလးတစ္ေယာက္ထြက္လာတယ္။ ေကာင္မေလးမ်က္ႏွာက ၿပံဳးစိစိနဲ႔။ ေစာေစာက ကၽြန္ေတာ္တစ္ ေယာက္တည္း အ႐ုပ္မေလးကိုစ,ေနတာကို အတြင္းထဲကေနျမင္သြားၿပီလားလို႔ေတြးရင္း ကၽြန္ေတာ္နည္း နည္းေလး႐ွက္သြားတယ္။ အဲ့ဒါေၾကာင့္မ်က္ႏွာကိုအ႐ွိန္သပ္လိုက္ရင္း အျခားအ႐ုပ္ေတြကို လိုက္ေငးေနမိ လိုက္တယ္။ ဒါေပမယ့္မရပါဘူး၊ အေရာင္းစာေရးမေလးက ကၽြန္ေတာ့္နားကိုတိုးကပ္လာၿပီး“ၾကည့္႐ံုပဲလား၊ ၀ယ္သြားပါဦး” လို႔ မေလး႐ွားလိုေျပာတယ္။ မ်က္ႏွာကေတာ့ပိုၿပီး ၿပံဳးစိစိျဖစ္လာေနသလိုပါပဲ။

ကၽြန္ေတာ္လည္း ပို႐ွက္သြားၿပီး နား႐ြက္ေတြေတာင္ပူလာရသလိုပါပဲ။ ေကာင္မေလးကို တစ္ခ်က္လွည္ ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ပံုကိုၾကည့္ၿပီး ရယ္ခ်င္ေနတဲ့ပံုကိုေတြ႕လိုက္ရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ကၽြန္ေတာ္ပါပဲ....... ၾကည့္ေလ။ မ်က္မွန္ကထူထူ၊ ဆံပင္က စုတ္ဖြား၊ လူက၀ါးျခမ္းျပား၊ ႏႈတ္ခမ္းေမႊး၊ မုတ္ဆိတ္ေမႊးခပ္႐ွည္ ႐ွည္အခ်ိဳ႕နဲ႔အတူ လူပံုစံက ကုပ္ေခ်ာင္းေခ်ာင္း။ ၿပီးေတာ့ ေငးေနမိတာက ကေလးကစားစရာလိုအ႐ုပ္မ်ိဳးေတြ ဆိုေတာ့...။ ဒါေပမယ့္ ဒီအ႐ုပ္ေလးေတြကို ကၽြန္ေတာ္လိုခ်င္သြားပါၿပီ။ ဒါေၾကာင့္မို႔လို႔ အသက္ကိုခပ္ျပင္းျပင္း တစ္ခ်က္႐ႈသြင္းလိုက္ရင္း အားတင္းေမးလိုက္မိပါတယ္...။ “တစ္ခုဘယ္ေလာက္လဲ”...လို႔ပါ။

အဲ့ဒီမွာ အေရာင္းစာေရးမေလးမ်က္ႏွာက ပိုၿပီးမခ်ိဳမခ်ဥ္ျဖစ္သြားၾကရင္း “သံုးခုတစ္ဆယ္ပါ”လို႔ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ မ်က္စိေ႐ွ႕နားကေနရာေလးကို လက္ၫိႈးထိုးၿပီးေျပာတယ္။ ဟုတ္ပ..၊ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္စိနားမွာတင္ “သရီးေဖာ္ တန္းန္” ဆိုတဲ့ဆိုင္းဘုတ္ကဒ္ျပာလွလွေလးက ထင္ထင္႐ွား႐ွားႀကီး ရယ္။ အဲ့ဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း အေငြ႔ပ်ံၿပီး ေျပးခ်င္စိတ္ေပါက္သြားရင္း အိတ္ထဲက ဆယ္တန္တစ္ခ်ပ္အရင္ ထုတ္ေပးလိုက္တယ္။ ၿပီးမွ ေစာေစာကအ႐ု ပ္ေလးေတြထဲက အေရာင္မတူတာ သံုး႐ုပ္ကိုေ႐ြးယူရင္း လွမ္းေပးမိလိုက္တယ္....။ အဲ့ဒါနဲ႔ အဲ့ဒီအေရာင္းစာ ေရးမေလးက ကၽြန္ေတာ္၀ယ္ျဖစ္သြားတဲ့အ႐ုပ္ကေလး သံုး႐ုပ္ကို ကၽြတ္ကၽြတ္အိတ္ေသးေသးေလးနဲ႔ထုတ္ပိုး ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္လက္ထဲကမ္းေပးရင္း “ေက်းဇူးတင္ပါ တယ္” လို႔ ရယ္က်ဲက်ဲနဲ႔ဆိုျပန္တယ္....။

ကၽြန္ေတာ္လည္း အ႐ုပ္ေလးေတြထည့္ထားတဲ့အိတ္ေလးကိုဆြဲၿပီး ႐ွက္႐ွက္နဲ႔ျပန္ေခါင္းၿငိမ့္ျပခဲ့ရင္း ေစာေစာ က အိတ္ဆိုင္ေလးဆီကို ျပန္ၿပီးသုတ္ေျခတင္မိခဲ့ေတာ့တယ္....။

~~~~~~@@@~~~~~~

အိမ္ျပန္ေရာက္တာနဲ႔ အိပ္ခန္းထဲမွာအ၀တ္ေတာင္မလဲႏိုင္ေသးပဲ အ႐ုပ္ကေလးသံုး႐ုပ္ကို ထုတ္ၾကည့္မိေတာ့တယ္။ ၿပီးေတာ့ တစ္ေယာက္တည္းအသံထြက္ၿပီးေတာ့ကို ေအာ္ရယ္မိလိုက္ပါတယ္။ တစ္လမ္းလံုးမွာေအာင့္ထားခဲ့ရတာကိုး....။ ကၽြန္ေတာ္ရယ္မိတာက အ႐ုပ္ကေလးေတြကို ေလွာင္ရယ္ရယ္ မိတာမဟုတ္ပါဘူး။ ရင္ထဲမွာ ႏွစ္သက္စြာနဲ႔ သေဘာတက်ျဖစ္လြန္းလို႔ပါပဲ။ အက်အန၀တ္စားထားတဲ့အ႐ုပ္ ကေလးသံုး႐ုပ္အတြက္ က်သင့္ေငြဟာ တစ္ဆယ္ပဲေပးခဲ့ရပါတယ္။ ေတြးၾကည့္ရင္ လက္ခေတာင္မ႐ွိပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ စိတ္ကို႐ႊင္ေပ်ာ္ေစႏိုင္ခဲ့တယ္။ ကဲ....အရာရာကိုေငြနဲ႔တန္ဖိုးျဖတ္ခ်င္သူအခ်ိဳ႕ ဘာေျပာၾကမလဲ..။ ကၽြန္ေတာ္ နားေထာင္ခ်င္မိပါေသးတယ္။

အ႐ုပ္ေလးေတြကို ကၽြန္ေတာ္အိပ္ယာေဘးကနားက်ပ္ခ်ိတ္တဲ့ သံငုတ္ေလးမွာအသာခ်ိတ္ၿပီး ထပ္ၾကည့္ေန မိလိုက္တယ္။ ၾကည့္ရင္းနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ေခါင္းထဲမွာ ျဖတ္ခနဲအေတြးတခ်ိဳ႕ေပၚလာတယ္။ ဒီအ႐ုပ္ကေလး သံုး ႐ုပ္ကို ဓာတ္ပံု႐ိုက္ဖို႔ရယ္၊ ေနာက္ၿပီး အြန္လိုင္းမွာ ၀ါသနာအရင္းခံၿပီး၊ ၀င္ေငြတစ္ခုမွမေမွ်ာ္လင့္ပဲနဲ႔ အလကား ဖတ္ႏိုင္တဲ့ဘေလာ့ဂ္ေလးေတြကို၊ အလကားဖတ္ရေပမယ့္လည္း စာဖတ္သူေမာင္ႏွမ ေတြကိုအခ်ိန္ကုန္ရ ႀကိဳးနပ္ေအာင္ ေသေသခ်ာခ်ာက်က်နနေရးတတ္တဲ့ အမ်ားစုေသာ ဘေလာ့ဂ္ေရးသူ ေတြထဲက ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ရင္ႏွီးေနခဲ့တဲ့ အစ္မသံုးေယာက္အျဖစ္နဲ႔၊ ကၽြန္ေတာ္ပိုင္တဲ့ ဒီနားခိုရာရပ္၀န္း ေလးေပၚတင္ထားၿပီး ခင္မင္စြာနဲ႔ အမွတ္တရထားရစ္ခဲ့ဖို႔ပါပဲ။ ႐ွက္႐ွက္နဲ႔၊ ႏွစ္သက္စြာ၀ယ္ခဲ့မိတဲ့ အ႐ုပ္က ေလးေတြမို႔လို႔လည္းပါပါေသးတယ္..။

အ႐ုပ္ကေလးသံုး႐ုပ္ထဲက အနီေရာင္ေလးဟာ....အစ္မျမေသြးနီပါ။

အျဖဴေရာင္ေလးကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ဘေလာ့ဂ္မေရးျဖစ္ခင္ အိပ္မက္မွာစာစေရးမိကတည္းက ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ခင္မင္ေနခဲ့ရတဲ့ မေလး(မအိမ့္ခ်မ္းေျမ႕)ပါ။

အနက္ေရာင္ေလးကေတာ့ မေခ်ာ(အစိမ္းေရာင္လြင္ျပင္)ပါပဲ။

သူတို႔ကိုယ္ကိုယ္စားျပဳတဲ့ အ႐ုပ္ကေလးသံုး႐ုပ္ရဲ႕ပံုေလးေတြကို ကၽြန္ေတာ္လက္စြမ္းျပထားတာ ၾကည့္လိုက္ ၾကပါဦးဗ်ာ။

~~~~~@@@@~~~~~

 

မျမေသြးနီ၊ မေခ်ာ(အစိမ္းေရာင္လြင္ျပင္)၊ မေလး(မအိမ့္ခ်မ္းေျမ႕) 

 သဘာ၀တရားကို ျမတ္ႏိုးတတ္ၾကတယ္တဲ့.....။

 

ဂီတ၊ သံစဥ္ေတြကိုလည္း......ခံုမင္တြယ္တာျမတ္ႏိုးတတ္ၾကေသးတယ္.....။

ေကာ္ဖီလည္းႀကိဳက္တတ္ၾကေသးတယ္တဲ့ဗ်ာ.......။

 စာဖတ္တာလည္း အရမ္း၀ါသနာပါၾကတယ္ဆိုပဲ......။

စာေရးေနရရင္ေတာ့ က်န္တာအားလံုးကိုေမ့ေနရေလာက္ေအာင္ ေပ်ာ္႐ႊင္တတ္ၾကေသးတယ္ဆိုပဲေလ...။

ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ နားခိုရာရပ္၀န္းေလးဆီကိုလည္း လာၿပီးစာဖတ္တတ္ၾကေသးတယ္ေလခင္ဗ်ာ.......။

                                    ~~~~@@@~~~~@@@~~~~@@@~~~~

ေနာက္ဆက္တြဲ.....

အ႐ုပ္ေလးသံုး႐ုပ္ကို သစ္ပင္ေလးေတြေပၚတင္ၿပီး႐ိုက္ခ်င္မိလို႔ စက္႐ံုကို ကၽြန္ေတာ္ေခၚသြားရပါတယ္။ က်န္ တဲ့ပံုေလးေတြကေတာ့ အိမ္မွာ ညပိုင္းအလုပ္ကေနျပန္လာမွ ႐ိုက္ထားတာမို႔ အလင္းေရာင္သိပ္မလံု ေလာက္ခဲ့ပါဘူး။ (ကၽြန္ေတာ့္ဖုန္းအစုတ္ေလးမွာပါတဲ့ ကင္မရာအစုတ္ေလးနဲ႔႐ိုက္ရတဲ့အတြက္ အရည္အ ေသြးမျပည့္တာလည္းပါမယ္ထင္ပါတယ္။)

မွတ္မွတ္ရရပါပဲ.........။

အ႐ုပ္ေလးသံုး႐ုပ္ကို စက္႐ံုကိုေခၚသြားၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔ကင္န္တင္းေဘးနားက ႐ိုက္ဖို႔စိတ္ထဲကေနေ႐ြးခ်ယ္ ထားတဲ့ ေနရာေလးနားမွာ ဓာတ္ပံု႐ိုက္ဖို႔အတြက္ လူ႐ွင္းတဲ့အခ်ိန္ကိုေ႐ြးၿပီး သြားမိပါတယ္။ မ်ားေသာအား ျဖင့္ ကင္န္တင္းမွာ ေဆးလိပ္ေသာက္တတ္တဲ့ လူေတြလာတဲ့အခ်ိန္နဲ႔၊ လက္ဖက္ရည္ေသာက္ခ်ိန္၊ ထမင္းစား ခ်ိန္ေတြကို သတိထားေ႐ွာင္ၿပီး ညေနသံုးနာရီေက်ာ္ေက်ာ္ အလင္းေရာင္လံုေလာက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ေယာက္တည္း ဆင္းခဲ့မိပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္ေ႐ြးခ်ယ္ထားတဲ့ အပင္ေလးေတြေပၚမွာ အ႐ုပ္ေလးေတြကို စိတ္ႀကိဳက္ေနရာခ်၊ ဦးထုပ္ေလးေတြ ျပင္ေဆာင္းေပး၊ ဂါ၀န္ေလးေတြဆြဲဆန္႔ေပးနဲ႔ အ႐ုပ္ေလးေတြကို ေသခ်ာစီရင္း ႐ႈ႕ေထာင္အမ်ိဳးမ်ိဳးကေနပတ္ ၿပီး ဖုန္းကင္မရာေလးနဲ႔ တစ္ဖ်ပ္ဖ်ပ္႐ိုက္ေနမိလိုက္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္႐ိုက္ေနတုန္း သိပ္မၾကာခင္ မွာပဲ စက္႐ံုေပၚကေန ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ခင္ေနတဲ့ ဒီႏိုင္ငံသားမေလး႐ွားလူမ်ိဳးတစ္ေယာက္ဆင္းလာၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ အနားမွာ လာရပ္ပါတယ္....။ အ႐ုပ္ကေလးေတြကို အပင္ေလးေတြေပၚတင္ၿပီး ဓာတ္ပံု႐ိုက္ေနမိတဲ့႕ကၽြန္ေ တာ့္ကိုခဏရပ္ၾကည့္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေဟ့...လို႔လွမ္းေခၚတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ေခါင္းေမာ့ၾကည့္ ၿပီး ၀တ္တရားအရ ၿပံဳးျပလိုက္ေတာ့ အဲ့ဒီသူငယ္ခ်င္းက ကၽြန္ေတာ့္ကိုမဲ့ၿပံဳးၿပံဳးၿပီးၾကည့္ပါတယ္...။ ၿပီးေတာ့ မင္းတစ္ေယာက္ကေတာ့ မႏိုင္ဘူး....ဆိုတဲ့ သေဘာနဲ႔ သူ႔ေခါင္းကို ဘယ္ညာယမ္းျပပါတယ္...။ ကၽြန္ေတာ္ ဘာမွ ျပန္မေျပာျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။ စိတ္တိုင္းက်ပံုေတြ ႐ိုက္ၿပီးသြားခဲ့လို႔ အ႐ုပ္ကေလးသံုး႐ုပ္ကိုအသာေကာက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ ဂ်ာကင္ အက်ႌအိတ္ထဲခပ္ဖြဖြေလးထည့္လိုက္မိပါတယ္...။ ၿပီးေတာ့ ေဆးလိပ္ေသာက္ဖို႔ျပင္ေန တဲ့ သူ႔ကိုၿပံဳးျပ၊ လက္ျပ ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ စက္႐ံုထဲကို ျပန္၀င္မိခဲ့ပါတယ္...။

ဟုတ္ပါတယ္..။ လူတစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ခံစားခ်က္ျခင္း၊ ရည္႐ြယ္ခ်က္ျခင္း၊ ခံယူခ်က္ျခင္း ...စတာေတြဟာ လံုး၀မတူညီႏိုင္ပါဘူး။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ဘေလာ့ဂ္ေရးေနတာကိုမသိတဲ့၊ ရသစာေတြမဖတ္တတ္တဲ့ သူ႔က ကၽြန္ေတာ္ ဒီလိုပံုေလးေတြ႐ိုက္ေနတာကို နားမလည္ႏိုင္တာ၊ ကၽြန္ေတာ့္ ကို အျပစ္တင္ခ်င္ေနတာ မထူးဆန္းပါဘူး....။ အေနအထားျခင္း၊ စိတ္ခံစားခ်က္ျခင္းမတူပဲ ရင္ခုန္သံေတြကို ေ၀မွ်ခံစားဖို႔ဆိုတာ မလြယ္ ကူလွပါဘူး။ ခက္ခဲေနမွာအမွန္ပါပဲ။ ၿပီးေတာ့ စိတ္လိပ္ျပာရဲ႕ အေတာင္ပံခတ္ သံတခ်ိဳ႕ကို သူမ်ားနားေထာင္ ခ်င္မွန္းမသိ၊ ဆႏၵ႐ွိမွန္းမသိပဲ အတင္းေျပာျပေနခဲ့မယ္ဆိုရင္ အားနာစရာ ေကာင္းေနမွာ အမွန္ပါပဲ.....။ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္လည္း အဲ့ဒီလိုလူမ်ိဳးေတြကို ေျပာျပဖို႔ ဆႏၵမ႐ွိခဲ့မိပါ ဘူး.....။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ လူဆိုတာ ကိုယ့္ရဲ႕အဓိပၸါယ္နဲ႔ကိုယ္....၊ ကိုယ့္ရဲ႕ ႐ွင္သန္ရပ္တည္မႈနဲ႔ကိုယ္... မေသခင္အတိုင္း အတာအထိေတာ့ ဟန္ခ်က္ညီညီထိန္းသိမ္းၿပီးေနသြားရမယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ထင္တာပါပဲ.....။ သူမ်ားနဲ႔ တူ တာမတူတာ အပထားေပါ့ဗ်ာေနာ့္....။             ။

                                                ~~~~~@@@~~~~~@@@~~~~~@@@~~~~~~

===========================================================================

နာမည္ေလးေတြအသံုးျပဳခြင့္ေပးခဲ့ေသာ မေလး၊ မေခ်ာတို႔ကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ခင္ဗ်ာ....။ အစ္မျမေသြးနီ ကေတာ့ သူအြန္လိုင္းတက္ခ်ိန္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တက္ခ်ိန္ေတြမွာမတိုက္ဆိုင္ျဖစ္ခဲ့တဲ့အတြက္ ခြင့္မေတာင္းျဖစ္ မိခဲ့ရပါဘူး.....။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ခြင့္ျပဳမယ္လို႔ထင္မိရင္း ေက်းဇူးတင္စြာျဖင့္.......။

===========================================================================

ခ်စ္ျခင္းအားျဖင့္.......

ဏီလင္းညိဳ