ေတာသံုးေထာင္

ထိုေန႔မနက္က သူေနေသာမလကၠာၿမိဳ႕ေလးတြင္ မိုးေတြ႐ြာသြန္းေနခဲ့၏။ ႐ြာတာမွ ေကာင္းကင္တစ္ခုလံုး မည္းေမွာင္ရီဆိုင္းကာျဖင့္ သည္းသည္းမည္းမည္းပင္ျဖစ္သည္။ ႐ွား႐ွားပါးပါး နားရက္တစ္ရက္ရေသာ္လည္း မနက္ခင္းအလုပ္ဆင္းဖို႔ ျပင္ဆင္ေနၾကေသာ အိမ္မွအတူေနသူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္အတူ သူႏိုးေနမိခဲ့သည္။

“ေအာင္မေလးဗ်ာ.....၊ ေကာင္းလိုက္တဲ့မိုး..။ အလုပ္ေတာင္ မသြားခ်င္ေတာ့ဘူး”....

“ဟုတ္တယ္ကြ...၊ အိပ္ယာထဲမွာ ျပန္ႏွပ္လိုက္ရရင္ေတာ့ ဇိမ္ပဲဗ်ိဳ႕”....

“ေဟာ......ၾကည့္စမ္း....၊ ေျပာရင္းဆိုရင္း ပိုေတာင္သည္းလာလိုက္ေသးတယ္....။ ေတာ္ေတာ့္ကို အက်င့္ဆိုးတဲ့မိုး”.....

“အစ္ကိုႀကီးတို႔မ်ား......ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ အလုပ္နားရတဲ့ရက္မွာ မိုးသည္းသည္း႐ြာတာနဲ႔ ပက္ပင္းကို တိုး ေတာ့တာပဲဗ်ာ”.....

“ေအးေလ......၊ ငါတို႔ နားရက္ဆို ပူလိုက္တာမ်ား.....လန္ထြက္၊ လွ်ံထြက္ေနတာပဲ”....

တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ေျပာရင္း ထီး႐ွာသူ႐ွာ၊ ေဘာင္းဘီကို တိုေအာင္ေခါက္တင္သူတင္ျဖင့္ မိုး႐ြာထဲအလုပ္ သြားရန္ျပင္ေနၾကေသာ အိမ္မွအတူေန သူငယ္ခ်င္းညီအစ္ကိုမ်ားကိုၾကည့္ရင္း သူၿပံဳးမိသည္။ သူတို႔ေျပာမယ္ ဆိုလည္း ေျပာခ်င္စရာ.....။ ညည္းမယ္ဆိုလည္း ညည္းခ်င္စရာ အေျခအေနမို႔ပင္....။ ရာသီဥတုက သူ႔ဘက္ ပါလြန္းလွစြာျဖင့္......။

သို႔ေသာ္...ေနာက္ဆံုးေတာ့ နာရီစက္သံတစ္ခ်က္ခ်က္ရဲ႕လႈံေဆာ္မႈေအာက္တြင္ သူတို႔မလြန္ဆန္၀ံ့စြာျဖင့္ အ လွ်ိဳအလွ်ိဳ လုပ္ငန္းခြင္သို႔၀င္ၾကရန္ အိမ္ေပၚမွတစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္ ဆင္းသြားၾကရ ေလေတာ့သည္။

အားလံုးအျပင္ထြက္သြားၾကၿပီးေတာ့ တံခါးကိုသူေသာ့ခတ္လိုက္သည္။ ေနာက္ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲ၀င္လိုက္ရင္း ေရခဲေသတၱာကိုဖြင့္ၾကည့္မိ၏။ ညဆိုင္းမွ သူငယ္ခ်င္းညီအစ္ကိုမ်ား မၾကာခင္ျပန္လာေတာ့မွာမို႔ အဆင္သင့္ စားလို႔ရေအာင္ ဟင္းခ်က္ေပးထားဖို႔ျဖစ္သည္။ ေရခဲေသတၱာထဲတြင္ ခ်ဥ္ေပါင္႐ြက္မ်ားႏွင့္ ပုစြန္အနည္းငယ္မွ လြဲၿပီး ဘာမွမ႐ွိ။ တစ္ပတ္စာ ၀ယ္ထားေသာ ဟင္းသီးဟင္း႐ြက္မ်ားႏွင့္ သားငါးမ်ားသည္ ငါးရက္ေက်ာ္ခဲ့ၿပီမို႔ ကုန္ၿပီျဖစ္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ခ်ဥ္ေပါင္ႏွင့္ ပုစြန္ကိုပဲေရာခ်က္ဖို႔ စိတ္ကူးလိုက္မိသည္။ မိုးေအးေအးႏွင့္ ခ်ဥ္ေပါင္ပုစြန္ ဟင္းစားၾကၿပီး....“ပန္းေမာင္ေမာင္”ေတြျဖစ္ ကုန္ၾကမလားဟု တစ္ေယာက္တည္းေတြးရင္း ရယ္မိလိုက္ေသးသည္။

~~~~~@@@~~~~~

သိပ္မၾကာလိုက္.....။

ညဆိုင္းမွ သူငယ္ခ်င္းညီအစ္ကိုႏွစ္ေယာက္ျပန္လာၾကေတာ့ ပုစြန္ႏွင့္ခ်ဥ္ေပါင္ဟင္းအိုးကို သူဖိုေပၚတင္ၿပီး ကာစ ပင္႐ွိေသးသည္။

“၀ါး..............ဒို႔အစ္ကိုႀကီး ဒီေန႔နားတယ္ေဟးးးးးး”..........

“အဲ့ဒါေၾကာင့္ မိုး႐ြာတာေနမွာ........အဟီး”..............

႐ွား႐ွားပါးပါး သူနားရတာျမင္တာမို႔ သူငယ္ခ်င္းညီေလးႏွစ္ေယာက္က သူ႔ကို ေနာက္သလို ေအာ္ၾကေလ၏။ အျပင္ဘက္တြင္ေတာ့ မိုးစက္မ်ားက သည္းသည္းမည္းမည္း႐ြာသြန္းေနခဲ့ၾကဆဲ....။

မိုးေရစိုိစုိအ၀တ္အစားမ်ားကို မလဲႏိုင္ၾကေသးပဲ သူ႔အနားကိုကပ္လာၾက၏။ တစ္ေယာက္ကေမးသည္။

“အား.....ဘာဟင္းခ်က္ေနတာလဲ...အစ္ကိုႀကီး”......

“ဘာမွ မ႐ွိလို႔ ခ်ဥ္ေပါင္နဲ႔ ပုစြန္ပဲ ေရာခ်က္ထားလိုက္တယ္ဗ်....၊ ၿပီးရင္ အစ္ကို ၾကက္ဥထပ္ေၾကာ္ေပးဦးမွာ ပါကြာ”.....

“ေဟးးးးး........ခ်ဥ္ေပါင္ဟင္းနဲ႔ ဆြဲရေတာ့မယ္ကြ”.....

ကေလးမ်ားလို ေအာ္ရင္း ေရစိုအ၀တ္မ်ားကို သူတို႔ေတြလဲရန္ျပင္ၾကသည္။ မီးဖိုေခ်ာင္မွ သူထြက္ခဲ့ေတာ့ အ၀တ္မလဲေသးပဲ အခန္းအျပင္ျပန္ထြက္လာေသာတစ္ေယာက္က သူ႔အနားကို မခ်ိဳမခ်ဥ္မ်က္ႏွာေပးေလး ျဖင့္ကပ္လာရင္း.....

“အစ္ကိုႀကီး....အရက္ေသာက္ၾကမယ္ဗ်ာေနာ္”......

“ေဟ....၊ မင္းတို႔ ညက်ရင္ အလုပ္ဆင္းရဦးမွာ မဟုတ္လားဗ်”.....

“ဆင္းေတာ့ဆင္းရမွာ....။ ေသာက္ၿပီးလည္းသြားဆင္းမွာပါ....။ အစ္ကိုႀကီးနဲ႔က တစ္အိမ္တည္းေနေပမယ့္ အဆိုင္းမတူတာကမ်ားၿပီး....အတူတူမေသာက္ရတာၾကာေနလို႔...။ ၿပီးေတာ့ မိုးလည္းေအးလို႔”......

သူ႔မ်က္ႏွာတြင္ ရယ္ခ်င္ဟန္ကို ထိမ္းရင္း....

“ေအး.....ေအး....အဲ့ဒါဆို ေသာက္ၾကတာေပါ့ကြာ.....၊ ေနဦး အစ္ကို ပိုက္ဆံသြားယူလိုက္ဦးမယ္....၊ အ ခန္းထဲမွာ”....

“ဟင့္အင္း......ကၽြန္ေတာ္တို႔တိုက္မွာ.....၊ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ခ်ည္းပဲဆိုပ်င္းစရာေနမွာ...။ ဟိုဖက္ခန္း ကေကာင္ေတြကိုပါ ေခၚမွာမို႔လို႔”.......

သူေခါင္းၿငိမ့္ျပလိုက္မိသည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူႏွင့္ေတြ႔လွ်င္ ကေလးမ်ားလိုျဖစ္ျဖစ္ေနၾကေသာ သူတို႔အားလံုး ကို အလိုလိုက္ရၿမဲ....။ အလိုလိုက္ရေအာင္လည္း လိမၼာနာခံတတ္ၾကေသာ လူငယ္ေလးမ်ားမို႔ပင္။

ခြင့္ျပဳခ်က္ရၿပီမို႔ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ တိုက္ေအာက္ျပန္ဆင္းသြားၾကေတာ့ ခ်ဥ္ေပါင္ဟင္းအိုးကို ေရနည္းနည္းထပ္ျဖည့္ကာ သူေရ၀င္ခ်ိဳးမိသည္။ အိပ္ယာထလွ်င္ ေရခ်ိဳးတတ္ေသာအက်င့္ေၾကာင့္ပင္ ျဖစ္ပါသည္။ အနည္းငယ္႐ွည္ေနေသာ ဆံပင္ကိုပါေလွ်ာ္မိလိုက္သည္။ သူေရခ်ိဳးခန္းထဲမွ ျပန္ထြက္ခဲ့ေတာ့ ေအာက္ဆင္းသြားသူႏွစ္ေယာက္ျပန္ေရာက္ေနၾကၿပီ....။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ႏွင့္အတူ အျခားခန္းမွ သူငယ္ခ်င္းညီေလးႏွစ္ေယာက္လည္းပါလာသည္။

“ဒီေန႔အဲ့ဒါေၾကာင့္ မိုးသည္းေနတာ”.....

တစ္ေယာက္က ၿပံဳးစိစိမ်က္ႏွာေပးျဖင့္ သူ႔ကိုေနာက္သည္။ သူၿပံဳးရင္း ‘မင္းတို႔ေသာက္ၿပီးရင္ ဒီမွာထမင္းစားၿပီးမွ ျပန္ၾက...။ ဟုတ္ၿပီလား’......ဟု ခပ္က်ယ္က်ယ္ေလးေျပာမိသည္။ ေသာက္ၿပီးလွ်င္ အစားမစားခ်င္ပဲ ထိုးအိပ္တတ္ေသာသူတို႔ အက်င့္ကို ၾကားဖူးထားေသာေၾကာင့္ျဖစ္၏။ သူ႕စကားကို အကုန္ ေခါင္းၿငိမ့္ၾကသည္။ သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ သူတို႔ အေသာက္၀ိုင္းက စတင္ေလေတာ့သည္။

~~~~~@@@~~~~~

ေန႔လယ္ ဆယ့္ႏွစ္နာရီမထိုးခင္ သူတို႔အားလံုး၀ိုင္းသိမ္းကာ ထမင္းစားၾကသည္။ အျခားခန္းမွ ႏွစ္ေယာက္ျပန္သြားေတာ့ အိမ္မွႏွစ္ေယာက္လည္း၀င္အိပ္ၾကေတာ့၏။ သူလည္း အနည္းငယ္ရစ္သီသီျဖင့္ အိပ္ခန္းထဲ၀င္ခဲ့သည္။ စက္ကိုဖြင့္ကာ ေရးလက္စ,စာကိုဆက္ေရးဖို႔ျပင္ေတာ့ လံုး၀ေရးလို႔မရ....။ ေရးထားေသာအေၾကာင္းအရာႏွင့္ လိုက္ေလ်ာညီေထြးေသာ အေတြးႏွင့္ စာေၾကာင္းမ်ားက ထြက္မလာ...။ ရီေ၀ေ၀ဦးေႏွာက္ျဖင့္ သူစဥ္းစားမိလိုက္ေသးသည္။ တခ်ိဳ႕ေတြမ်ား အရက္ေသာက္ၿပီးစာေရးတယ္ၾကားဖူး တယ္...။ ငါေတာ့ ဘယ္လိုမွ ေရးမရပါလား....ဟူ၍ပင္...။ ထို႔ေၾကာင့္ လက္ေလွ်ာ့ကာ စက္ကို အေ၀းသို႔ပို႔လိုက္ၿပီး အိပ္ယာထက္လွဲရင္း မ်က္လံုးေမွးေနမိလိုက္သည္။ နားရက္တစ္ရက္ရတာ အလကားျဖစ္ သြားၿပီ...။ ဘာစာမွ မေရးႏိုင္....၊ မဖတ္ႏိုင္ျဖစ္ရၿပီ....ဟု ေနာင္တရသလိုလိုခံစားမိရ၏။ ထိုစဥ္အျပင္မွ မိုးခ်ိန္းသံႏွင့္ တစ္ေ၀ါ၀ါျမည္ေနေသာ မိုးေရစက္မ်ားၿပိဳဆင္းေနသံကို ၾကားလိုက္ရျပန္သည္။

သူ႔မ်က္လံုးမ်ား ေမွးစင္းလာသည္။ ေစာင္ကိုဆြဲဲၿခံဳရင္း အိပ္ယာထက္တြင္ သူအိပ္ေပ်ာ္သြားသည္ထင္၏။ အခန္းအတြင္းတပ္ဆင္ထားေသာ ေလေအးေပးစက္ကေတာ့ သူ႔တာ၀န္ကို သူေက်ပြန္စြာထမ္းေဆာင္ရင္း လည္ပတ္ေနခဲ့ေလသည္။ သူ အေအးေလွ်ာ့ဖို႔...၊ ပိတ္လိုက္ဖို႔ ေမ့သြားသည္။

~~~~~@@@~~~~~
သူအိပ္မက္မက္ေနသည္....။ အိပ္မက္ထဲတြင္ ႏွင္းေတြက်ကာ အရမ္းေအးေနသည္။ ေလေတြတိုက္ ေနသံကို လည္းၾကားေနရသလို႐ွိ၏။ လြင့္ေမ်ာစြာသူလမ္းေလွ်ာက္ေနမိဆဲ......ခပ္လွမ္းလွမ္းတြင္ သ႑ာန္တစ္ခုကို ေတြ႔ရ၏။ တလြင့္လြင့္ေမ်ာေနေသာ ဆံပင္႐ွည္႐ွည္႐ွိရာသို႔ သူေျပးလိုက္သြားရင္း လွမ္းေခၚမိသည္။ သို႔ေသာ္ သူ႔ကို လွည့္မၾကည့္.....။ သူထပ္ေခၚသည္။ ေ၀း၍..ေ၀း၍သာသြားသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အသံအျမင့္ဆံုးသူထုတ္ ကာေခၚလိုက္မိ၏။


“........................”

သူ႔အသံသည္ အိပ္မက္အျပင္ဘက္ထိေရာက္သြားသည္။ ေနာက္ေတာ့ သူလန္႔ႏိုးသြား၏။ သူ႔အခန္းအတြင္း မွာ မည္းေမွာင္လွ်က္႐ွိသည္။ မီးခလုတ္ဖြင့္ဖို႔ အိပ္ယာမွထလိုက္မိေတာ့ သူ႔ခႏၶာကိုယ္တစ္ခ်က္ယိုင္ သြားရသည္။ ေစာေစာက အိပ္မက္ကိုျပန္သတိရစြာျဖင့္ရယ္ခ်င္စိတ္ႏွင့္အတူ သူျပန္ထိုင္ခ်လိုက္ရင္း တစ္ေယာက္တည္းရယ္မိလိုက္သည္။ မနက္တုန္းက ေသာက္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ခြက္သံုးခြက္ စာမွ်အ႐ွိန္သည္ ခုထိမူးေနဆဲပဲလားဟု ေတြးမိသြားေသးေသာေၾကာင့္ပင္ျဖစ္၏။

သို႔ေသာ္ သူ႔ေခါင္းထဲတြင္ တိုး၍သာပိုမူးလာေလေတာ့သည္။ ပံုမွန္မဟုတ္ေသာ အေျခအေနတစ္ခုကို သူ႔ခႏၶာ ကိုယ္က ျပသကာ သစၥာေဖာက္စ,ျပဳေနခဲ့ေလၿပီ....။

သူ သိလိုက္၏။ သူတစ္ခုခုျဖစ္ေနတာ ေသခ်ာေနခဲ့ေလၿပီ.....။

~~~~~@@@~~~~~

CT-SCAN – BRAIN

Pre and post contract scans were obtained.

There is no cerebellopontine angle tumour.

Brainstem is not compressed.

No infarct or bleed is seen.

Ventricles are normal.

No mastoidities is seen.

Impression – Normal CT brain.

လက္ထဲမွ စီတီစကင္အေျဖစာ႐ြက္ေလးကို သူၾကည့္ေနမိသည္။ တခ်ိဳ႕စာလံုးေတြသိပ္နားမလည္ေသာ္ လည္း ေအာက္ဆံုးမွ စာေၾကာင္းေလးကိုေတာ့ နားလည္သလိုလို႐ွိ၏။ လူက ရပ္ေနေပမယ့္ စိတ္ထဲတြင္ ေ႐ြ႕လ်ားေန ၊ လြင့္ေမ်ာေနရသလို....၊ တစ္ခါတရံျပင္းျပင္းထန္ထန္ဆြဲလွည့္ခံရသလို မူးေ၀ေနခဲ့တာၾကာ ၿပီ...။ သြားလိုက္ ရေသာေဆးခန္း၊ ေသာက္လိုက္ရေသာေဆးေတြလည္း စံုခဲ့ၿပီ....။ အခုထက္ထိ အေၾကာင္းမထူးေသး..။ သူခံစားေနရေသာ မူးေ၀ျခင္းေ၀ဒနာက ေလွ်ာ့ပါးမသြားေသး....။ ေဆး႐ံုတြင္ အီးစီဂ်ီ႐ိုက္၊ ေသြးစစ္၊ မ်က္စိစစ္ သူလုပ္ခဲ့ေသးသည္။ သို႔ေသာ္ အားလံုးပံုမွန္အေျခအေန.....။ အခု ရီေ၀ေနဆဲျဖစ္ေသာ ေခါင္းကို စကင္႐ိုက္ၾကည့္ျပန္ေတာ့လည္း ပံုမွန္...။ ဆရာ၀န္ေတြက အစေတာ့ သူခံစားေနရေသာေ၀ဒနာကို ေသြးေၾကာင့္၊ အေနအထိုင္ေၾကာင့္၊ အားနည္းတာေၾကာင့္၊ အလုပ္ထဲမွာ႐ွိ တတ္ေသာ စိတ္ဖိစီးမႈေၾကာင့္ ဟုထင္ကာ သူ႔အစားအေသာက္ အေနအထိုင္ အားလံုးကိုေမးၾကသည္။ သူကလည္း ျပန္ေျဖခဲ့သည္။ အလုပ္ထဲတြင္လည္း ဘာဖိစီးမႈမွမ႐ွိ....။ အေနအထိုင္က ေနာက္ဆံုးသူလုပ္ခဲ့ တာကို ေျပာျပသည္။ ထိုေန႔က မိုး႐ြာသည္.....၊ ေသာက္သည္....၊ အိပ္သည္...၊ အဲကြန္းမပိတ္မိ.....စသျဖင့္.....။ ထိုအခါ ေဆးေတြေပးၾကသည္။ သူ မျငင္းပဲေသာက္သည္။ သို႔ေသာ္ မသက္သာ....။ တစ္ခါ တေလ...စိတ္ေကာင္း၀င္က ၁နာရီစာေလာက္ မမူးပဲေနသည္။ ၀မ္းသာမည္႐ွိေသး ျပန္မူးလာျပန္သည္။ အဆိုးဆံုးက မနက္အိပ္ယာထၿပီးကာစ, ၁၅မိနစ္အတြင္းစမူးလာကာ ညမအိပ္ခင္အခ်ိန္အထိ ေတာက္ ေလွ်ာက္လို မူးေနတာမို႔ပင္ျဖစ္သည္။

စား၀င္ေပမယ့္ စားခ်င္စိတ္မ႐ွိတာေၾကာင့္ နဂိုက မ၀ေသာသူ႔ခႏၶာကိုယ္မွာ ပိုပိန္သြားသည္။ လမ္းေလွ်ာက္လွ်င္ တစ္ခုခုကိုကိုင္ၿပီးေလွ်ာက္မွ စိတ္ရဲသည္။ လဲက်မွာစိုးလို႔ျဖစ္၏။ လူငယ္ေယာက်ာ္းေလး တစ္ေယာက္ျဖစ္ၿပီး ေန႔ျခင္းညျခင္း အဖိုးႀကီးတစ္ေယာက္လို နံရံကို လက္ျဖင့္ကိုင္ကာသြားရေသာအေျခအ ေနျဖစ္သြားတာေၾကာင့္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အံ့ၾသစြာ ေဒါသထြက္မိရသည္။ သို႔ေသာ္ သူ ဘာမွ မတတ္ႏိုင္ခဲ့....။ အေကာင္းဆံုးနည္းလမ္းတစ္ခုသူထပ္႐ွာမိျပန္သည္။ လြယ္လြယ္နဲ႔ အေလွ်ာ့ေပးဖို႔ သူဘယ္တုန္းကမွ စိတ္မကူးခဲ့ဖူးပါ.....။

~~~~~@@@~~~~~

ေနာက္ေတာ့ အထူးကုေဆးခန္းတစ္ခုသို႔ သူထပ္ေရာက္သည္။ ထိုေဆးခန္းတြင္ ျဖစ္ ေၾကာင္းအကုန္ကို သူေျပာျပ၏။ ထိုအခါ ေဒါက္တာမေလးက သူ႔ကို နည္းတစ္မ်ိဳးျဖင့္ထပ္စမ္းသည္။ (ေဒါက္တာမေလးသည္ သူႏွင့္အ႐ြယ္တူေလာက္ျဖစ္မည္ထင္ရ၏။ ေခါင္းၿမီးၿခံဳကေလးႏွင့္ျဖစ္သည္။)

မ်က္ႏွာျခင္းဆိုင္ကာ သူ႔ေ႐ွ႕မွာထိုင္ရင္း ေဒါက္တာမေလးက သူ႔ကိုတည့္တည့္ၾကည့္ေစသည္။ ေနာက္ ေစာင္းၾကည့္ခိုင္းသည္။ ဟိုဘက္ေစာင္းၾကည့္ခိုင္း.....၊ ဒီဘက္ေစာင္းၾကည့္ခိုင္းျဖင့္ ႏွစ္ခါသံုးခါၾကည့္ခိုင္း သည္။ မူးသလားဟု ေမးသည္။ သူက ေခါင္းၿငိမ့္ျပမိသည္။ ေနာက္တစ္ခါ သူ႔ကိုလက္ၫိႈးေထာင္ခိုင္းသည္။ သူကေလးတစ္ေယာက္လိုလက္ၫိႈးေထာင္ေတာ့ ထိုဆရာ၀န္မေလးကလည္း သူ႔လက္ညိႈးကို ေထာင္ထား ရင္း ေျပာသည္။

“မင္းႏွာေခါင္းကို မင္းလက္ၫိႈးနဲ႔ အရင္ထိ၊ ၿပီးရင္ အဲ့ဒီလက္ၫိႈးနဲ႔ ငါ့ လက္ၫိႈးကို လာထိ”.....ဟုဆိုကာ သူမရဲ႕လက္ၫိႈးကို ခပ္လွမ္းလွမ္းတြင္ ေထာင္ျပထားေလသည္။ သူႀကိဳးစားလုပ္မိျပန္သည္။ ဘယ္ဖက္ၿပီး ေတာ့ ညာဖက္....စသျဖင့္....။ သာမန္အခ်ိန္မ်ားတြင္ အလြယ္လုပ္ႏိုင္မည္ျဖစ္ေသာ္လည္း သူႀကိဳးစားၿပီး ထိုကဲ့သို႔လုပ္ခဲ့ရေသး၏။

ေနာက္ထပ္ သူ႔ကိုထပ္စမ္းျပန္သည္။ စတီးေဂါက္တံေသးေသးေလးကို သူမယူလာသည္။ ေနာက္ ထို ေဂါက္တံေလးျဖင့္ သူမတံေတာင္ဆစ္ကို အသာေခါက္ၿပီး သူ႔နား၀နားတြင္ လာထားသည္။ ဘာသံၾကား ရသလဲ....ဟုၿပီးေတာ့ေမးသည္။ တုန္ခါသံ တ၀ီ၀ီကို သဲ့သဲ့ၾကားရတာမို႔ သူျပန္ေျဖေတာ့ ေဒါက္တာမေလး က good ဟုဆို၏။ ေနာက္ ဟိုဘက္...၊ ဒီဘက္ နား၀ႏွစ္ဖက္စလံုးကိုထိုသို႔ လုပ္ကာ စမ္းသပ္သည္။ ထို႔ျပင္ နား႐ြက္အေနာက္ဖက္တြင္ ထိုေဂါက္တံေလးကိုထားကာ ၾကားမၾကားကိုစမ္းျပန္ေလ၏။ ၿပီးေနာက္ ထိုေဂါက္တံေလးကိုသူမတံေတာင္ဆစ္ျဖင့္ ျပန္ေခါက္ရင္း သူ႔နဖူးနားတြင္ထားျပန္သည္။ ၾကားရသလားဟု ေမးျပန္ေလေသာအခါ သူေခါင္းၿငိမ့္ျပလိုက္မိျပန္သည္။ ထိုအခါ ေဒါက္တာမေလးက ထိုေဂါက္တံေလးကို သူ႔တံေတာင္ဆစ္ျဖင့္ ထပ္မံေခါက္ျပန္ေလသည္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ လက္ဆျပင္းသြား၍ သူမတံေတာင္ဆစ္ ကိုျပင္းျပင္းျပန္ေခါက္မိသြားသည္ႏွင့္ တူ၏။ သူမဘာသာ ကၽြတ္ထိုးစုပ္သပ္ရင္း သူ႔ကို ႐ံႈ႕မဲ့စြာျဖင့္ ရယ္ျပ သည္။ ေနာက္ ထိုေဂါက္တံထိပ္ေလးျဖင့္ ေစ့ထားခိုင္းေသာ သူ႔သြားေပၚသို႔ ေထာက္ကာ ပဲ့တင္သံကို ၾကား ရသလားေမးျပန္၏။ သူေခါင္းၿငိမ့္ျပလိုက္ျပန္သည္။ ထိုေနာက္ သူ႔ကို ခုတင္ေပၚတြင္ ေဇာက္ထိုး ေျခဆင္းကာထိုင္ေစ၏။ ေျခဆင္းထိုင္ေနေသာ သူ႔ကို လက္ေမာင္းႏွစ္ဖက္မွေနတင္းတင္းကိုင္ရင္း တစ္၊ ႏွစ္၊ သံုး....ဟု ေရ႐ြတ္ကာ ဆတ္ခနဲ လွဲခ်ေလသည္။ ခုတင္ေနာက္ဖက္တြင္ သူ႔ေခါင္းမွာ ခုတင္ႏွင့္လြတ္ ေနခဲ့ရသည္။ ထိုေခါင္းကို တန္းတန္းထားေစၿပီး ေဒါက္တာမေလးက သူ႔မ်က္ႏွာကို လည္ပင္းလိမ္ကာ ေစာင္းၿပီးၾကည့္ေစသည္။ သူၾကည့္ရျပန္သည္။ စိတ္ထဲမွေနၿပီးေတာ့လည္း ဒီေဒါက္တာမေလးဟာ.....သူ႔ကိုသိပ္ၾကည့္ခိုင္းတာပဲ....ဟု ဟာသစိတ္ျဖင့္ေတြးမိ၏။ သို႔ေသာ္ သူ႔ေခါင္းက ပိုမူးလာသလို႐ွိ၏။

ထိုအခန္းတြင္း စမ္းၿပီးၿပီးျခင္း ေဒါက္တာမေလးက ခဏထိုင္ေနေစသည္။ ခ်က္ျခင္းမဆင္းနဲ႔ဦး....၊ မူးေနမွာ စိုးလို႔ဟု ဆိုသည္။ ထို႔ေနာက္ သူထိုအခန္းမွ ထြက္လာေသာအခါ ေနာက္အခန္းတစ္ခုထဲ ၀င္ရျပန္ေလ သည္။ ထိုအခန္းမွာ အသံလံုခန္းျဖစ္၏။ သူ႔နားႏွစ္ဖက္ကို နားက်ပ္အုပ္ကာတပ္သည္။ ေနာက္ လက္ထဲတြင္ ေဘာပင္ကဲ့သို႔အတံေလးတစ္ခုေပးသည္။ တစ္ကယ္လို႔ နားထဲအသံၾကားရရင္ ထိပ္ပိုင္းေလးကို ႏွိပ္ဟု ေျပာတာေၾကာင့္.....အသံၾကားတိုင္း ထိုကိရိယာေလးကိုႏွိပ္မိသည္။ ေနာက္တခါ သူ႔နားထဲကို နားက်ပ္ေလးထိုးထည့္ၿပီး ကြန္ပ်ဴတာျဖင့္ ဖတ္ျပန္သည္။ ထိုအခါ ဂရပ္စာ႐ြက္လို ျခစ္ရာတြန္႔တြန္႔ေကြးေကြး ခၽြန္ခၽြန္ေလးမ်ား ထြက္လာ၏။ သို႔ေသာ္ သူဘာမွ နားမလည္ခဲ့ပါ....။

ေနာက္ေတာ့ ေဒါက္တာမေလးက သူ႔ကိုေဆးေပးသည္။ ေရာဂါမွတ္တမ္းတြင္ meniere's diseasesဟုေရး ေပးသည္။ ေအာက္ကေဆးကို ေသာက္သံုးေစသည္။ ႏွစ္လ ေသာက္ရမည္ဆိုေသးသည္။ ႏွစ္လျပည့္လွ်င္ လာျပန္ျပရန္ ရက္ခ်ိန္းေပးေသး၏။

သူထိုေနရာမွ ျပန္လာခဲ့ၿပီး ေဆးေသာက္သည္။ မွာတဲ့အတိုင္းေသာက္သည္။ ပထမအပတ္ထဲတြင္ မသက္သာ....၊ နဂိုအတိုင္းမူးဆဲ..မူးၿမဲ......။ သို႔ေသာ္....ဒုတိယအပတ္တြင္ နည္းနည္းေလွ်ာ့လာသည္ဟု ခံစားရသည္။ ခ်က္ျခင္းေတာ့ ႐ွင္း႐ွင္းႀကီးေပ်ာက္မသြားေသး....။ အရင္ကထက္ အမ်ားႀကီးပိုမိုတိုးတက္ လာတာမို႔ သူ႔ရင္မွာ အားတက္ရသည္။ အခုဆိုလွ်င္ ၈၅% ေတာ့ေကာင္းလာသည္ဟု သူ႔ကိုယ္သူထင္မိလာ သည္။

~~~~~@@@~~~~~

နည္းနည္းသက္သာလာသည္ႏွင့္ သူအလုပ္ကိုေျပးမိသည္။ သူမ႐ွိတုန္းပင္ပန္းခဲ့သူမ်ားကို အားနာလြန္းစြာျဖင့္......။ ေနာက္ၿပီး ေလထုထဲက နားခိုရာရပ္၀န္းေလးကို မရဲတရဲစိတ္ျဖင့္ၾကည့္မိျပန္ သည္။ ၾကည့္မိေတာ့ စာေရးခ်င္၊ ဖတ္ခ်င္လာသည္။ သို႔ေသာ္ စိတ္သြားတိုင္း ကိုယ္မပါႏိုင္ေသး...။ မေနႏိုင္ေသာ လက္ကေရးမိသည္။ ထိုအခါ ေျပာမဆံုးေပါင္ “ေတာသံုးေထာင္”......ဟုသာဆိုလိုက္ခ်င္ ေသာ သူ႔အျဖစ္အပ်က္သည္ စာတစ္ပုဒ္အျဖစ္ ဘေလာ့ဂ္ေပၚကို ေရာက္႐ွိခဲ့ရေတာ့၏။   ။

                                       ~~~~~@@@~~~@@@~~~@@@~~~~~

=============================================================

ေနမေကာင္းျဖစ္တဲ့အတြင္း လာလည္သူ၊ အားေပးသူ၊ ဆုေတာင္းေပးသူ၊ ေမးလ္နဲ႔ ေမးသူ ေမာင္ႏွမ သူငယ္ခ်င္းမ်ား အားလံုးကို ေက်းဇူးတင္လွ်က္ပါခင္ဗ်ာ.......။

=============================================================

ခ်စ္ျခင္းအားျဖင့္.....
ဏီလင္းညိဳ