ခက္

အခုတစ္ေလာ ကၽြန္ေတာ္ေနတဲ့ဒီမေလး႐ွားႏိုင္ငံထဲက မလက္ကာ(Melaka)ဆိုတဲ့ၿမိဳ႕ေလးမွာ မနက္မ နက္ဆို မိုးေတြ႐ြာ ႐ြာေနတတ္တယ္...။ ၿပီးခဲ့တဲ့ စေနေန႔၊ ဇြန္လ ၅ရက္ေန႔ကဒီႏိုင္ငံမွာ Birthday Of Yang Di-Pertuan Agongဆိုတဲ့ Public Holidayေလ...။ ဘုရင့္ေမြးေန႔မို႔ ဆိုလား....ဘာလားပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ Public Holiday မို႔မ်ားကၽြန္ေတာ္တို႔စက္႐ံုကပိတ္ မလားထင္မိလိုက္တာ မွားျပန္ေရာ...။ ေ၀းပါေသးရဲ႕ ဗ်ာ...၊ အဲ့ဒီေတာ့ ဆင္းလိုက္ဦးဟ...အခ်ိန္ပိုပဲေပါ့....။

ညဆိုင္းမို႔ အဲ့ဒီစေနေန႔ည႐ွစ္နာရီအလုပ္၀င္ခဲ့ၿပီး ေနာက္ေန႔တနဂၤေႏြမနက္ ႐ွစ္နာရီမွျပန္ထြက္ရမယ့္ ကၽြန္ေတာ္...၊ ခုႏွစ္ နာရီမွာ ခိုးၿပီးျပန္ခဲ့လိုက္တယ္...။ အခ်ိန္ပိုကို ဆယ္နာရီစာပဲလုပ္ခဲ့တာေပါ့ဗ်ာ...။ PHမို႔ လုပ္ခကတစ္နာရီကို ပံုမွန္လုပ္ခရဲ႕ သံုးဆရေပမယ့္ မက္မေနႏိုင္ေတာ့ပါဘူးဗ်ာ...။ တစ္ကယ့္ကိုပါပဲ...ေလွ်ာ္စရာဖိနပ္ေတြ၊ အ၀တ္ေတြဆိုတာ ပံုေနၿပီးကိုးဗ်။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အျဖစ္က ဒီေန႔လည္းအလုပ္၊ နက္ျဖန္လည္းအလုပ္၊ ဖိန္းႏႊဲခါလည္းအလုပ္၊ ေနာက္ေန႔ေတြလည္း အလုပ္၊ အလုပ္၊ အလုပ္.....နဲ႔ဆိုသလို ဆက္တိုက္ခ်ည္းျဖစ္ျဖစ္ေနခဲ့တာ ၾကာလွၿပီဆိုေတာ့ ညည္းေငြ႔မိၿပီေပါ့ဗ်ာ...။

အဲ့ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္မရွိမယ့္ တစ္နာရီဆိုတဲ့အခ်ိန္အေတာအတြင္းလုပ္ရမယ့္အလုပ္ေတြကို က်န္ခဲ့တဲ့လုပ္ ေဖာ္ကိုင္ဖက္ သူငယ္ခ်င္းေတြအတြက္ ႀကိဳလုပ္ေပးခဲ့ၿပီးေတာ့ ဌာနထဲကမထြက္ခင္ သူတို႔ကိုေသခ်ာမွာရ ေသးတယ္...။ ‘ဒီေန႔မနက္ ငါ ျပန္တာကို တစ္ကယ္လို႔ ေဘာ့(စ္)ဖုန္းဆက္ရင္ ေျပာျပလိုက္....၊ တစ္ကယ္ လို႔မဆက္ရင္ မင္းတို႔က စသြားၿပီးဖုန္းဆက္ ေျပာမေနၾကနဲ႔ဦး’...လို႔ေလ....။ ေနာက္ေၾကာင္းလည္း ၿငိမ္း ေအာင္႐ွင္းခဲ့ရေသးတာ...။ လူႀကီးေတြက စေန၊ တနဂၤေႏြဆို အိမ္မွာ ေအးရာေအးေၾကာင္းႏွပ္ေနရ တာမို႔ တစ္ခါတစ္ေလက်ရင္ေတာ့လည္း ျမန္ျမန္လူႀကီးျဖစ္ခ်င္မိသားဗ်ာ...။ ကိုယ္တိုင္က အသက္ငယ္ေန ေသးေတာ့ေလ.....:D

အဲ့ဒါနဲ႔ အလုပ္သြားတိုင္းလြယ္သြားတတ္တဲ့ အိတ္စုတ္စုတ္ေလးကိုကမန္းကတန္းေကာက္လြယ္ၿပီးျမန္ျမန္ ေလးပဲ ျပန္လစ္လာခဲ့လိုက္တယ္....။ စက္႐ံုအျပင္ဘက္အေရာက္မွာ ေကာင္းကင္ကိုေမာ့ၾကည့္မိလိုက္ ေတာ့ မိုးကခပ္အံု႔အံု႔...။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္သိတယ္....ဒီမိုးခ်က္ခ်င္းမ႐ြာေလာက္ေသးဘူးဆိုတာကို....။ ဒီမွာေနခဲ့တာ နည္းနည္းေလးၾကာခဲ့ၿပီမို႔ ဒီကရာသီဥတုကိုေတာင္မွ ကၽြန္ေတာ္ခန္႔မွန္းတတ္ေနၿပီ....၊ နည္း နည္းပါးပါးေပါ့ဗ်ာ....။ မနက္ပိုင္းျဖစ္ျဖစ္ ညေနပိုင္းပဲျဖစ္ျဖစ္ မိုး ေကာင္းကင္မွာ တိမ္ေတြ႐ွိရဲ႕သားနဲ႔ ေလ ၿငိမ္ေနၿပီးပူလာရင္ မၾကာခင္မိုး႐ြာေရာ...၊ အဲ့....ေလေတြအရမ္းတိုက္လာခဲ့ၿပီဆို ရင္ေတာ့ ခဏေန႐ြာေတာ့ တာပဲ...။ ခုက ေလတိုက္ႏႈန္းေႏွးေနေသးတယ္ေလ...။

အဲ့ဒါေၾကာင့္ တစ္ခါတစ္ခါမ်ားစဥ္းစားမိေသးတာ...။ ဒီကအၿပီးျပန္ျဖစ္ခဲ့လို႔႐ွိရင္ မိုးေလ၀သနဲ႔ ဇလ ေဗဒဦးစီးဌာနမွာ အလုပ္၀င္လုပ္ရေကာင္းမလားလို႔ေလ....။ ေရဒီယိုေတြ၊ တီဗီြေတြကေနၿပီး “ဒီကေန႔အဖို႔ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႏွင့္အနီးတစ္၀ိုက္တြင္ မနက္ျဖန္ညေနအထိ မိုး႐ြာခ်င္႐ြာမည္....၊ မ႐ြာခ်င္ရင္လည္းမ႐ြာပါ...။ ႐ြာရန္ရာခိုင္ႏႈန္းမွာ ကိုယ့္စိတ္ႀကိဳက္၊ ႀကိဳက္သမွ်ပင္ သတ္မွတ္ႏိုင္ၾကပါသည္”......ဘာညာဆိုၿပီး ခန္႔မွန္း ေျခမိုးေလ၀သ သတင္းေၾကျငာဖို႔ေပါ့....။

တနဂၤေႏြေန႔မနက္ေစာေစာမို႔ ကၽြန္ေတာ္အိမ္ျပန္တဲ့လမ္းမတစ္ေလွ်ာက္မွာ လူေတြအေတာ့္ကို႐ွင္းေန ခဲ့တယ္....။ ေလက လည္းေျဖးေျဖးျခင္းတိုက္ေနခဲ့ေတာ့ဟိုဟိုဒီဒီေလွ်ာက္စဥ္းစားရင္း ခပ္သြက္သြက္ေလး ေလွ်ာက္ေနမိေတာ့တာေပါ့...။ စိတ္ ထဲမွာ စဥ္းစားမိေနတာကေတာ့ အိမ္ျပန္ေရာက္ရင္ဘာကို အရင္လုပ္ရ ေကာင္းမလဲ....၊ တစ္ပိုင္းတစ္စနဲ႔ မ်ားေနၿပီျဖစ္တဲ့ ေရးလက္စာေလးေတြထဲက ဘယ္ဟာကိုလက္စသတ္ရင္ ေကာင္းမလဲ....ဆိုၿပီး ေတာင္ေတာင္အီအီနဲ႔ေပါ့ဗ်ာ....။

ဒါေပမယ့္လည္း ေျပာမယ့္သာေျပာရတယ္....ခုတစ္ေလာလည္း....စာေရးခ်င္၊ ဖတ္ခ်င္စိတ္ေတြေလွ်ာ့ေန တာေတာ့ အမွန္ပဲ...။ မၾကာခင္လစ္ဟာသြားေတာ့မယ့္ အေတြ႕အႀကံဳ႐ွိတဲ့လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြရဲ႕ေနရာ မွာ အသစ္၀င္လာတဲ့ လူသစ္ ေတြကို တြန္းၿပီးသင္ရတဲ့ဒဏ္၊ လုပ္ေနရင္းနဲ႔ကို ထပ္ထပ္ပိုပိုလာတတ္တဲ့ အလုပ္ေတြရဲ႕ဒဏ္....၊ ဟူး....မေတြးခ်င္ေလာက္ ေအာင္ကို စိတ္ဖိစီးမႈေတြမ်ားရတယ္....။ (တစ္ကယ္ လည္း...အဲ့ဒီေန႔က ေရးလက္စ,စာတစ္ပုဒ္ကို ႏွစ္ပိုဒ္လားပဲဆက္ေရး မိတယ္......း))

အဲ့ဒီေတာ့ ခုရက္ပိုင္းနည္းနည္းအားတဲ့အခ်ိန္ေလးေတြဆို ခါတိုင္းလို ဂ်ီေတာ့ထဲမွာပုန္းမေနေတာ့ပဲ အျပင္ထြက္ၿပီး အြန္လိုင္းေပၚမွာ တက္လာသမွ် သူငယ္ခ်င္းေမာင္ႏွမေတြနဲ႔ စိတ္ပါလက္ပါ စကားေျပာေတာ့ တာပဲ...။ တစ္ခါတစ္ေလဆို လာမေျပာၾကမွာစိုးလို႔ မီးေတာင္မွ အနီကေန အစိမ္းေျပာင္းေနလိုက္ေသး ရဲ႕....။ စကားေျပာခ်င္လို႔ကိုး....။ ၿပီးေတာ့လည္း သူမ်ားတစ္ကာ နားေထာင္ခ်င္မွန္းမသိ၊ မနားေထာင္ခ်င္ မွန္းမသိ....အတင္းသီခ်င္းေတြလိုက္ပို႔နဲ႔ လုပ္ေနမိေသးတာ....။ (အဲ့ဒီအဆိုေတာ္ေတြသာ အျပင္မွာကၽြန္ ေတာ့္ကိုေတြ႕ရင္ မုန္႔ဖိုးေကာင္းေကာင္းေပးမွာေသခ်ာတယ္၊ သူတို႔သီခ်င္းေတြကို ကၽြန္ေတာ္က ဖရီး ပ႐ိုမိုး ႐ွင္းလိုက္လုပ္ေပးေနတာကိုး.....း))

အဲ့ဒီလိုပဲ ဟိုေတြးဒီေတြးနဲ႔ ေလွ်ာက္လာလိုက္တာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေနတဲ့ အေဆာင္ေတြေ႐ွ႕က ကားလမ္းမနား ကိုေရာက္ခဲ့ပါေလေရာဗ်ာ...။ မီးပြိဳင့္က ကၽြန္ေတာ္လမ္းျဖတ္ကူးဖို႔ အနီေရာင္၊ ကားေတြျဖတ္သြားဖို႔ အစိမ္းေရာင္ျပေနတာေတာင္မွ မနက္ေစာေစာျဖတ္သြားျဖတ္လာကား႐ွင္းေနတာမို႔ ေစာင့္မေနေတာ့ပဲ ႏိုင္ ငံႀကီးသားပီပီ ခပ္တည္တည္ပဲျဖတ္ကူးပစ္ခဲ့မိလိုက္ေသးတယ္...။ ဘယ္သူမွ မျမင္ေလာက္ဘူးထင္တာကိုး။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ဖက္ျခမ္းကိုေရာက္ေတာ့ တိုက္ခန္းတြဲေတြထဲက ထိပ္ဆံုးဘေလာက္အေ႐ွ႕မွာ ေရာင္းေနတဲ့ အေၾကာ္ဆိုင္ ေလးတစ္ဆိုင္ကို သြားျမင္တယ္...။ စကားမစပ္ေျပာျပရရင္ တိုက္ခန္းတြဲတန္း႐ွည္ႀကီးတစ္ခုစီ မွာ ဘေလာက္နာမည္တစ္ခုစီ႐ွိတယ္...၊ အားလံုးေပါင္းသံုးခုဆိုေတာ့ ဘေလာက္နာမည္က သံုးခုေပါ့.....။ ကၽြန္ေတာ္ေနတာက ဟိုးဘက္အစြန္ဆံုး ဘေလာက္မွာေပါ့ဗ်ာ....။ အားလံုးႏိုင္ငံတစ္ကာက အလုပ္သမား ေတြေနၾကတာမ်ားတယ္...။

အဲ့ဒီအေၾကာ္ဆိုင္ေလးကို ေတြ႔ေတြ႔ေနခဲ့တာၾကာခဲ့ေပမယ့္ ကိုယ္တိုင္တစ္ခါမွ ၀ယ္မစားျဖစ္ေသးဘူးေလ...။ အဲ...သူမ်ား ေတြ၀ယ္လာရင္ေတာ့ ကပ္စားလိုက္ပါတယ္...။ မ်ားေသာအားျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ျဖတ္သြားတတ္ တဲ့အခ်ိန္ေတြမွာဆို အင္ဒိုနီး႐ွားမိန္းကေလးေတြ ၀ိုင္းအံုၿပီး၀ယ္၀ယ္ေနၾကတာမို႔ ၀င္၀ယ္ရမွာ႐ွက္တာ လည္းပါပါတယ္...။

အဲ့ဒီေန႔မနက္ေတာ့ ခါတိုင္းထက္ေစာၿပီးျပန္လာလို႔လား....ပိတ္ရက္မို႔လို႔လားမသိပါဘူး...။ အဲ့ဒီဆိုင္ေလးမွာ လူ႐ွင္းေနခဲ့တယ္...။ ဆိုင္ခံုအျဖစ္ခ်ထားတဲ့ စားပြဲခံုေဘးနားမွာထိုင္ေနတဲ့ ဆံပင္ေကာက္ေကာက္၊ ခႏၶာ ကိုယ္၀၀နဲ႔ အသက္ငါးဆယ္ ေက်ာ္ေလာက္႐ွိမယ့္ မေလး႐ွားလူမ်ိဳးအေဒၚႀကီးတစ္ေယာက္ရယ္၊ ေနာက္သူ႔ ေဘးနားမွကပ္ထိုင္ေနတဲ့ ေခါင္းၿမီးၿခံဳေလးနဲ႔ ခုႏွစ္ႏွစ္၊ ႐ွစ္ႏွစ္အ႐ြယ္ ခ်ာတိတ္မေလးတစ္ေယာက္ရယ္....၊ အေၾကာ္ခုံေနာက္မွာကပ္ၿပီး အေၾကာ္ေၾကာ္ေနတဲ့ ေခါင္းၿမီးၿခံဳ မေလးအေဒၚႀကီးတစ္ေယာက္ရယ္....စုစု ေပါင္းသံုးေယာက္ပဲ႐ွိၾကတယ္...။ အဲ့ဒီအေဒၚႀကီးလည္း အသက္ငါးဆယ္၀န္း က်င္ေလာက္႐ွိမယ္ထင္တယ္ ဗ်....။

အေၾကာ္ဆိုင္ေလးေ႐ွ႕ကို ၀င္ရပ္လိုက္ေတာ့ သူတို႔ သံုးေယာက္လံုး ကၽြန္ေတာ့္ကို၀ိုင္းၾကည့္ၾကတယ္...။ ဆံပင္စုတ္ဖြား၊ ညပိုင္းအလုပ္ဆင္းခဲ့ရလို႔ မ်က္ကြင္း ေဟာက္ပက္၊ ဂ်င္းေဘာင္းဘီက ဒူးေနရာမွာ အၿပဲရာ နည္းနည္း၊ ဂ်ာကင္အမည္းေရာင္ အေဟာင္းနဲ႔ အိတ္စုတ္ေလးလြယ္ထားတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို တစ္ခါမွ မျမင္ဖူး သလို၀ိုင္းၾကည့္ၾကတာပါ...။ ဒီတနဂၤေႏြမနက္မွာ အခ်ိန္ပိုသြားဆင္းရမယ့္ အိမ္က သူငယ္ခ်င္းေတြ မနက္ စာစားဖို႔နဲ႔ ကိုယ္တိုင္လည္း မိုးအံု႔အံု႔ေလးမွာ အေၾကာ္နဲ႔ေရေႏြးပူပူေလးေသာက္ၿပီးစားမယ္ဆိုတဲ့ အေတြးနဲ႔ ၀ယ္မယ့္ ကၽြန္ေတာ္ေတာင္ စိတ္ထဲ နည္းနည္းကၽြတ္သြားတယ္...။ ဒါေပမယ့္ စိတ္တင္းၿပီး ဗန္းထဲကအ ေၾကာ္ေတြကိုလက္ၫႈိးထိုးျပရင္း အဂၤလိပ္လို တစ္ခုဘယ္ေလာက္လဲ....လို႔ေမးလိုက္ပါတယ္....။

အေၾကာ္ေၾကာ္ေနတဲ့ အေဒၚႀကီးက......အဲ့ဒီေတာ့မွ ၿပံဳးၿပီးျပန္ေျဖတယ္...။ သံုးခုကို ရင္းဂစ္တစ္က်ပ္ တဲ့ေလ....၊ အဂၤလိပ္လိုပါပဲ...။ ဒီကေစ်းသည္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက Eလိုေတာ္ေတာ္ရၾကပါတယ္...။ အဲ့ဒီ ေတာ့မွ ကၽြန္ေတာ္လည္းနည္းနည္း စိတ္သက္သာသလိုျဖစ္သြားရင္း အေၾကာ္ေ႐ြးထည့္တဲ့ ပလတ္စတစ္ ဇကာေလးကိုယူရင္း...ၫွပ္ေသးေသးေလးနဲ႔ စားခ်င္တဲ့အေၾကာ္ေတြကို တစ္ခုခ်င္းေ႐ြးထည့္ေနလိုက္ပါ တယ္။ ကန္စြန္းဥေၾကာ္၊ အာလူးေၾကာ္၊ ငွက္ေပ်ာေက်ာ္၊ အသားလံုးေၾကာ္၊ ပဲျပားအဆာသြပ္ေၾကာ္...စတာ ေတြကိုေပါ့ဗ်ာ...။ အားလံုးျမန္မာျပည္မွာလိုပဲ မုန္႔ႏွစ္နဲ႔ေရာေၾကာ္ထားတာမ်ိဳးပါပဲ...။ အရသာေတာ့ နည္း နည္းကြာတာေပါ့ေလ......။

ကၽြန္ေတာ္ အေၾကာ္ငံု႔ေ႐ြးေနေပမယ့္လည္း စိတ္ထဲမွာသူတို႔၀ိုင္းၾကည့္ေနဆဲပဲလို႔ ခံစားေနရမိတယ္..။ အိမ္ မွာသူငယ္ခ်င္း ေလးေယာက္ပါ႐ွိေနေသးတာမို႔ ကၽြန္ေတာ္၀ယ္တာ နည္းနည္းမ်ားပါတယ္.....။ အဲ့ဒါေၾကာင့္ တစ္ခုျခင္းစီၫွပ္ထည့္ေနခဲ့တုန္း......

“သူက အင္ဒိုနီး႐ွားနဲ႔ ဆင္တယ္ေနာ္....၊ ဒါေပမယ့္ စကားေျပာတာ...အဂၤလိပ္လိုေျပာတယ္”...

ကေလးမေလးရဲ႕အသံ.....။

အေဒၚႀကီးႏွစ္ေယာက္က တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္....

“ငါ့စိတ္ထင္... သူ႔ကိုမေလး႐ွားလို႔ထင္ေနတာ...။ သူ႔ေလသံၾကည့္ရတာ....မဟုတ္ေလာက္ဘူး....၊ ဖိလစ္ ပိုင္မ်ားလား”...

“ဗီယက္နမ္တို႔၊ နီေပါလ္တို႔လည္းျဖစ္ႏိုင္တာပဲေလ.....၊ ေသခ်ာတာေတာ့ ဘဂၤလားမဟုတ္ဘူးဆိုတာပဲ”.....

သူတို႔စကားေတြကို နားေထာင္ရင္း ကၽြန္ေတာ္က်ိတ္ၿပံဳးမိလိုက္တယ္...။ မေလး႐ွားလို ကၽြန္ေတာ္နားမလည္ ဘူးထင္ၿပီးကၽြန္ေတာ့္အေၾကာင္းကို ကၽြန္ေတာ့္ေ႐ွ႕မွာတင္ေျပာေနၾကတာကိုး.....။ အဲ့ဒါလည္းအရသာတစ္ မ်ိဳးပဲဗ်....။ အဲ့...အရသာကခ်ိဳတာ....ခ်ဥ္တာေတာ့ ကြာမွာေပါ့ေလဗ်ာေနာ့္.....။

ဇကာေလးထဲမွာလည္း ကၽြန္ေတာ္လိုခ်င္တဲ့အေၾကာ္အေရအတြက္ျပည့္သြားၿပီမို႔ ေခါင္းေမာ့ရင္း ေဘးနား ကအေဒၚ၀၀ႀကီးကို ကၽြန္ေတာ္ေပးလိုက္ပါတယ္...။ ၿပီးေတာ့ ပါးစပ္ကေနၿပီးေတာ့လည္း.....

“ဆာယာ အိုရန္း ျမန္မာ”...(saya orang Myanmar)ကၽြန္ေတာ္ျမန္မာလူမ်ိဳးပါ.....လို႔ၿပံဳးၿပီးေျပာလိုက္မိ တယ္...။

ကၽြန္ေတာ့္အသံလည္းၾကားေရာ.....သူတို႔သံုးေယာက္လံုးအငိုက္မိခံလိုက္ရသလို အိုး.....ခနဲေအာ္လိုက္ၾက တယ္...။ အေဒၚႀကီးႏွစ္ေယာက္က

“အိုး....ကာမူး ကန္း အိုရန္း ျမန္မာ”....(kamu kan orang myanmar)အိုး...မင္းက ျမန္မာလူမ်ိဳးလား....

လို႔ တစ္ေယာက္တစ္ခြန္းစီ ေျပာၾကေပမယ့္ ခ်ာတိတ္မေလးကေတာ့ သူ႔ေဘးနားက အေဒၚ၀၀ႀကီးရဲ႕ ခႏၶာ ကိုယ္ႀကီးနဲ႔ သူ႔ေခါင္းေလးကိုကြယ္ၿပီးပုန္းေနပါေလေရာ...။ သူတို႔ေတြေျပာေနတာကို.....တစ္ခ်ိန္လံုးနား ေထာင္ေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ္သိေနခဲ့ တာ...႐ွက္လို႔ထင္ပါ့ဗ်ာ....။ ကၽြန္ေတာ္က ၿပံဳးၿပီးထပ္ေခါင္းၿငိမ့္ျပလိုက္ ေတာ့ အေဒၚႀကီးႏွစ္ေယာက္လံုးက ေခါင္းတစ္ၿငိမ့္ၿငိမ့္နဲ႔ ၾကည့္ၾကျပန္တယ္....။ ၿပီးေတာ့မွ ေဘးနားကအ ေဒၚ၀၀ႀကီးက ဇကာေလးထဲကအေၾကာ္ေတြကို ႂကြပ္ႂကြပ္အိတ္ထဲ တစ္ခုျခင္းစီေသခ်ာထည့္ေပးေနတယ္။ ငါးက်ပ္ဖိုး၀ယ္လို႔ငါးက်ပ္တန္တစ္႐ြက္ အဲ့ဒီအေဒၚႀကီးကိုပဲေပးလိုက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္လက္ထဲကိုအေၾကာ္ အိတ္ကေလးလွမ္းေပးရင္းေျပာတယ္....။ ျမန္မာသံပီပီသသႀကီးနဲ႔ကိုပါ....

“ေက်းဇူးတင္ပါဒယ္”......တဲ့ေလ...။

ကၽြန္ေတာ့္မွ သေဘာက်သြားလြန္းလို႔ ထပ္ၿပံဳးျပလိုက္မိတယ္....။ ၿပီးေတာ့ အားလံုးကိုတစ္ခ်က္ေ၀့ၾကည့္ၿပံဳး ျပရင္းလွည့္ ထြက္ကာနီးမွာ အဲ့ဒီအေဒၚ၀၀ႀကီးကပဲ ၿပံဳးရင္းထပ္ေျပာျပန္တယ္.....။ အဲ့ဒီစကားကို ဘယ္သူက ဘာအဓိပၸာယ္နဲ႔သင္ေပး ခဲ့သလဲဆိုတာ.....၊ သူကိုယ္တိုင္ကလည္း.....ဘယ္လိုအဓိပၸာယ္မွတ္ၿပီးေျပာတယ္ ဆိုတာကို ကာယကံ႐ွင္ေတြကလြဲၿပီး ဘယ္သူမွ သိႏိုင္မယ္မထင္ေတာ့ပါဘူး......။

အဲ့ဒီအေဒၚ၀၀ႀကီးကၽြန္ေတာ့္ကိုေျပာတဲ့စကားေလးက ႐ိုး႐ိုးေလးပါ.....။ ၿပီးေတာ့ ျမန္မာလိုပီပီသသနဲ႔ကို ေျပာတာပါ....။

“ခ်ီးတယ္ေနာ္..... ခ်ီးတယ္”....တဲ့ေလ.....။

~~~~@@~~~~

သူတို႔ဆိုင္ကေလးေ႐ွ႕ကေန အေၾကာ္အိတ္ကေလးကိုလက္ကဆြဲရင္း ခပ္သြက္သြက္ေလးပဲ ကၽြန္ေတာ္ လွည့္ထြက္ခဲ့မိပါတယ္...။ ကိုယ့္မ်က္ႏွာကို ကိုယ္တိုင္ျပန္မျမင္ရေပမယ့္ ဘယ္လိုျဖစ္ေနမလဲ.....ဆိုတာကို ခန္႔မွန္းၾကည့္မိလို႔ရပါတယ္....။ ႐ြယ္တူ မိန္းကေလးေတြဆီကေနမဟုတ္ပဲ.....ကၽြန္ေတာ့္ထက္အသက္အ မ်ားႀကီးႀကီးတဲ့ အေဒၚႀကီးတစ္ေယာက္ဆီကေနၿပီး(ဘာအဓိပၸာယ္လည္းဆိုတာ....ေသခ်ာသူမသိဘူးထင္ ေပမယ့္)“ခ်စ္တယ္ေနာ္....ခ်စ္တယ္”.....လို႔ ဘလိုင္းႀကီးေျပာခံလိုက္ရတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္ႏွာဟာ “ၿပံဳး၍ ရယ္ရခက္ေသာမ်က္ႏွာ”.....ဆိုတာမ်ိဳးျဖစ္ေနခဲ့မွာ ေသခ်ာေနခဲ့တယ္ဆိုတာပါ ပဲ......။      ။

                                       ~~~~@@@~~~~@@@~~~~@@@~~~~

ပံုေလးကိုဒီေနရာေလးကေနယူသံုးထားတယ္ဗ်ာ......။

===========================================================

ဘာရယ္မဟုတ္ပါဘူး...။ လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ရက္က တစ္ကယ္ႀကံဳခဲ့တဲ့ အျဖစ္ေလးကိုမေနႏိုင္လို႔ျပန္ေရးမိတာပါ..။ ကၽြန္ေတာ္မေရာက္ျဖစ္ေပမယ့္ အၿမဲလာလာစာဖတ္ေပးေနတဲ့ေမာင္ႏွမေတြအားလံုးကို လင္းေခတ္ဒီႏိုတစ္ျဖစ္လဲ(ကၽြန္ေတာ့္အေခၚ လင္းေခတ္ဒိုင္ႏိုေဆာ)ညီေလးဗညား႐ွိန္ရဲ႕ေလသံ ေလးကိုသံုးၿပီးေျပာပါရေစ....။ အဂၤလိပ္လိုဆို...သိုင့္သိုင့္၊ တ႐ုတ္လိုဆို ႐ွဲ႕႐ွဲ႕၊ ျမန္မာလိုဆို ယူပီဂ်ီပါပဲတဲ့..ခင္ဗ်ာ......:D

===========================================================

ခ်စ္ျခင္းအားျဖင့္.......

ဏီလင္းညိဳ