စိတ္ကူးနဲ႔ လက္ေတြ႔ဆိုတာ...

ဘ၀ေပးအေျခအေနအရ၊ ေရၾကည္ရာ ျမက္ႏုရာဆိုသလို အေ႐ွ႕ေတာင္အာ႐ွနယ္နိမိတ္အတြင္း႐ွိ ျပည္ပႏိုင္ငံငယ္ေလး တစ္ခုတြင္ ႏွစ္ေတြအၾကာႀကီး ကၽြန္ေတာ္အလုပ္လုပ္ခဲ့ရသည္။ ႀကိဳးစား႐ွင္သန္ ရပ္တည္ခဲ့ရသည္။ အိပ္မက္ေတြကို အေကာင္အထည္ ေဖာ္ဖို႔ႀကိဳးစားခဲ့ရသည္။

ေနရတာက ေျခာက္ထပ္ျမင့္သည့္ အေဆာက္အဦးႀကီးတစ္ခု၏ ႏွစ္လႊာေျမာက္ တိုက္ခန္းတစ္ခန္း အတြင္းမွာ။ ထိုတိုက္ခန္းေ လးထဲတြင္ အိပ္ခန္းသံုးခန္း၊ ေရခ်ိဳးခန္းႏွစ္ခန္း၊ မီးဖိုတစ္ခန္းႏွင့္ ဧည့္ခန္းတစ္ခန္း ပါ၏။ ေနရတာက စုစုေပါင္း (ျမန္မာလူမ်ိဳး ခ်ည္း) ကိုးဦး။ ေျပာရမည္ဆိုလွ်င္ေတာ့ အိပ္ခန္းတစ္ခန္းတြင္ လူသံုးဦးေနရ၏။

အလုပ္က လွ်ပ္စစ္ပစၥည္းမ်ားထုတ္လုပ္ေသာ စက္႐ံုတစ္႐ံုတြင္ျဖစ္၏။ အလုပ္ခ်ိန္က မနက္ဆိုင္းဆိုလွ်င္ မနက္ ၈နာရီမွ၊ ည၈ နာရီအထိ။ ညဆိုင္းဆိုလွ်င္ ည၈နာရီမွ မနက္ ၈နာရီအထိ။ တစ္ေန႔ကို ဆယ့္ႏွစ္ နာရီတိတိ။

လူကသာ ျပည္ပႏိုင္ငံမွလူမ်ိဳးျခားမ်ားၾကားတြင္ လွ်ပ္စစ္ပစၥည္းမ်ား ထုတ္လုပ္မႈလုပ္သားအျဖစ္ အလုပ္ေနရေသာ္လည္း ကၽြန္ေ တာ့္၀ါသနာက တျခား။ အခုလိုမ်ိဳး မေတာက္တေခါက္ စာတိုေပစ,ေလးမ်ား ေရးသားျခင္း၊ စာအုပ္မ်ားဖတ္ျခင္း၊ သီခ်င္း မ်ားနားေထာင္ျခင္း၊ ဟိုေခါက္ ဒီေခါက္ ဂစ္တာတီးျခင္းႏွင့္ နား ေအးပါးေအးေနလိုျခင္း တို႔ပင္ျဖစ္၏။

ထိုအထဲတြင္ အျပင္းထန္ဆံုးေသာ၀ါသနာက စာဖတ္ျခင္းပင္။ ေန႔တိုင္း စာဖတ္ျဖစ္သည္။ မဖတ္ရလွ်င္ မေနႏိုင္ပါ။ ဖတ္စရာ မ႐ွိလွ်င္ အေဟာင္းမ်ားျပန္ဖတ္သည္။ ကိုယ္ေရးထားေသာ စာမ်ားအားျပန္ ဖတ္သည္။ ဂစ္တာတီးျခင္း၊ သီခ်င္းနားေထာင္ျခင္းႏွ င့္ စာေရးျခင္းစသည့္ က်န္ေသာ၀ါသနာမ်ားအား မလုပ္မိေသာေန႔႐ွိခ်င္႐ွိမည္။ စာဖတ္ျခင္းက အၿမဲပင္ စဥ္ဆက္မျပတ္။

သို႔ေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ့္မွာ ေအးေအးေဆးေဆးျဖင့္ စာဖတ္ရေသာ အခ်ိန္က ႐ွားပါးလြန္းလွသည္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ ကၽြန္ေ တာ္စာဖတ္ရသည့္ေနရာက အိမ္မွာျဖစ္၏။ ကၽြန္ေတာ္ေနေသာအိမ္တြင္ စာေစာကေျပာခဲ့သလို ေနသူကိုးဦး႐ွိသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ အိပ္ခန္းအတြင္းမွာလည္း အျခားအခန္းေဖာ္ႏွစ္ဦး႐ွိ ေသးသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အိပ္ခန္းအတြင္း ကၽြန္ေတာ္စာဖတ္ေနခ်ိန္တြင္ သူ တို႔က ၀င္လိုက္ထြက္လိုက္၊ ကၽြန္ ေတာ့္ကိုလာၿပီး စကားေျပာလိုက္ႏွင့္မို႔ အာ႐ံုပ်က္စီးရသည္။ ဧည့္ခန္းမွာက်ေတာ့လည္း ႐ုပ္ ႐ွင္ၾကည့္သူ၊ တစ္ခါတစ္ေလ ကာရာအိုေကဆိုသူမ်ားႏွင့္မို႔ ကၽြန္ေတာ့္မွာ နားေအးပါးေအး စာသိပ္မဖတ္ခဲ့ရပါ။ ထို႔ေၾကာင့္ တစ္ခါ တစ္ရံအခ်ိန္မ်ားတြင္ ျပတင္း၀ဆီမွေမွ်ာ္ၾကည့္လွ်င္ျမင္ရေသာ သစ္ပင္မ်ားကိုၾကည့္ကာ ကၽြန္ေတာ္စိတ္ကူးယဥ္မိတတ္သည္။

အျခားေတာ့မဟုတ္...။ အရိပ္ေကာင္းေသာ သစ္ပင္တစ္ပင္ေအာက္တြင္ ေအးေအးေဆးေဆး တစ္ ေယာက္တည္းစာဖတ္ႏိုင္ဖို႔ပ င္ျဖစ္သည္။ အခ်ိန္ၾကာလာခဲ့သည္ႏွင့္အမွ် ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕စိတ္ကူးကို ကိုယ္တိုင္ ျပန္ၿပီး တပ္မက္လာခဲ့ရေတာ့သည္။ သို႔ေသာ္ ဒီႏိုင္ငံအတြင္း ကၽြန္ေတာ္အလုပ္လုပ္ေနရသေ႐ြ႕ေတာ့ ထိုစိတ္ကူးက ျဖစ္လာႏိုင္မွာမဟုတ္လာခဲ့ေသးဟု... သတိ႐ွိ႐ွိျပန္ေတြး မိျပန္သည္။ အလုပ္ႏွင့္အိမ္၊ အိမ္ႏွင့္အလုပ္၊ အိမ္ျပန္ေရာက္ခဲ့ေတာ့လည္း အခန္းေဖာ္မ်ားႏွင့္မို႔သာ ျဖစ္ပါသည္။

သို႔ေပမယ့္ တစ္ေန႔ေန႔တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္တြင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ကူးကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ျဖစ္ေအာင္ ေဖာ္ရမည္ဟု... စိတ္ထဲ တြင္ က်ိတ္ကာ ေတးထားမိခဲ့ပါသည္။

~~~@~~~

က်န္းမာေရးအနည္းငယ္ခၽြတ္ယြင္းသြား၍ ျပည္ပတြင္အလုပ္ဆက္လုပ္ဖို႔ ခဲယဥ္းသြားေသာ အခါတြင္ အမိေျမသို႔ ကၽြန္ေတာ္အၿပီးျပန္လာခဲ့ေတာ့၏။ ျပန္ေရာက္ကာစမို႔ အရာရာကို လြမ္းဆြတ္တမ္းတစြာ တစ္၀ႀကီးကၽြန္ေတာ္ခံစားမိသည္။ အစားအေသာက္မွ အစ၊ မျမင္ေတြ႕ရတာၾကာၿပီျဖစ္ေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ား၊ ေဆြမ်ိဳးမ်ားႏွင့္ေတြ႕ဆံုျခင္းက အလယ္၊ မေရာက္ဖူးေသးသည့္ေနရာမ်ားအား အလည္သြားသည္က အဆံုး ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့္မွာ အေတာ့္ကို မိုးမျမင္ေလ မျမင္ႏိုင္ေအာင္ ေပ်ာ္ခဲ့၏။

         

နည္းနည္း အနည္ထိုင္လာေတာ့မွ ျပည္ပတြင္မက္ခဲ့ေသာ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ စိတ္ကူးအိပ္မက္ကို အေကာင္ အထည္ေဖာ္ဖို႔ႀကိဳးစားမိေတာ့သည္။ အရိပ္ေကာင္းသည့္ သစ္တစ္ပင္ေအာက္တြင္ စာသြားဖတ္ဖို႔ပင္။

           

သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ့္အိမ္တြင္ သစ္ပင္ႀကီးႀကီးမ႐ွိ။ ႐ွိလည္း ပတ္၀န္းက်င္က မတိတ္ဆိတ္။ ထို႔ေၾကာင့္ စာအုပ္တစ္အုပ္အား အိတ္ထဲထည့္ကာ အပန္းေျဖရာပန္းၿခံတစ္ခုသို႔ ကၽြန္ေတာ္ထြက္ခဲ့လိုက္သည္။ ဘတ္စ္ ကားေပၚတြင္ ေျခေထာက္တက္နင္းခံရ၏။ စပယ္ယာက အထဲ၀င္စီးဟု..ေငါက္တာကိုလည္း ခံရ၏။ ကား ေပၚမွဆင္းေသာအခါတြင္လည္း တြန္းခ်တာကို ခံစားလိုက္ရေသး ၏။

            

ပန္းၿခံထဲေရာက္ခဲ့ေတာ့ လူ႐ွင္းတိတ္ဆိတ္ရာေနရာတြင္ အရိပ္ေကာင္းသည့္ သစ္ပင္ကို ႐ွာမိသည္။ ေနရာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ စံုတြဲမ်ားႏွင့္မို႔ ေတာ္ေတာ္ေတာ့ ႐ွာလိုက္ရသည္။ ေနာက္ဆံုးတြင္ေတာ့ ေတြ႔၏။ ေရျပင္ဘက္ကို မ်က္ႏွာမူထားသည့္ သစ္ပင္ တစ္ပင္ေအာက္တြင္ ျဖစ္၏။

ထိုင္စရာ ခံုတန္းမ႐ွိတာမို႔ စိမ္းစိုစိုျမက္ခင္းေပၚတြင္ ဒီအတိုင္း ကၽြန္ေတာ္ထိုင္ခ်လိုက္၏။ ထိုအခါ ျမက္ပင္မ်ား ၏ ေအးျမစြတ္စိုေသာ အထိအေတြ႕ကို ေအးခနဲခံစားလိုက္ရသည္။

စာအုပ္ဖြင့္ကာ စာစဖတ္သည္။ သိပ္မၾကာလိုက္။ ကၽြန္ေတာ္ဇက္ေညာင္းလာသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အေနအထားေျပာင္းကာ ဖတ္သည္။ မၾကာခင္ ခါးေညာင္းလာျပန္သည္။ အေနအထားေျပာင္းရျပန္သည္။ ဖတ္ရသည္မွာ သက္ေတာင့္သက္သာမ႐ွိသလို ခံစားရမိ၏။ ဒီၾကားထဲ စာဖတ္ရင္းဇိမ္ခံသည့္အေနျဖင့္ စီးကရက္ တစ္လိပ္ၿပီးတစ္လိပ္ ထုတ္ဖြာမိ၏။ ၾကာေတာ့ အာေခါင္ပူကာ ေရငတ္လာျပန္သည္။ ေရသန္႔ဘူး မေဆာင္ ခဲ့မိေသာေၾကာင့္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုလည္း အျပစ္တင္မေနခ်င္ေတာ့။ ထို႔အတူ သြားၿပီး၀ယ္ဖို႔ကလည္း အေတာ္ လွမ္းတာမို႔ ဒီအတိုင္းပဲ က်ိတ္မွိတ္ကာ အငတ္ခံရင္း စာဆက္ဖတ္ေနလိုက္သည္။ 

ေတာ္ေတာ္ၾကာေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္လည္ဂုတ္ထဲမွ ယားက်ိက်ိခံစားလာရသည္။ ထို႔အတြက္ ကမန္းက တန္းထ,ကာ အက်ႌကိုခါၾကည့္မိေတာ့ ခါခ်ဥ္ေကာင္တစ္ေကာင္။ ျမန္ျမန္ဖယ္ပစ္ရင္း ျပန္မထိုင္ခင္ ကၽြန္ ေတာ့္တင္ပါးေနရာမွ စိုတိစိုစြတ္ခံစားမႈတစ္ခုေၾကာင့္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပန္လွည့္ၾကည့္မိ၏။ ကၽြန္ေတာ့္တင္ပါးေနရာတြင္ စိုၿပီးကြက္ေနသည့္ အကြက္တစ္ကြက္ကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။ သြားၿပီ..၊ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ခက္ၿပီ။ ပုဆိုးမ၀တ္ပဲ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ေဘာင္းဘီ႐ွည္သာ ၀တ္လာတာမို႔ လွည့္၀တ္လို႔မရေတာ့။ ျမက္ခင္းေပၚတြင္ ဘာအခင္းမွ မပါပဲထိုင္မိေသာ အက်ိဳးဆက္တစ္ခုျဖစ္၏။

မထူးေတာ့ၿပီမို႔ ျပန္ထိုင္ခ်ကာ ကၽြန္ေတာ္စာဆက္ဖတ္ေနလိုက္သည္။ သို႔ေသာ္ စာအုပ္ထဲတြင္ သိပ္ၿပီး အာ႐ံု၀င္စားမႈမ႐ွိေတာ့။ စိုကြက္ေနသည့္ ေဘာင္းဘီႏွင့္အိမ္ျပန္ရမည့္အေရးကို ေတြးကာ စိတ္အေႏွာက္အ ယွက္ ျဖစ္ေနရေသာေၾကာင့္ပင္ျဖစ္၏။ ကၽြန္ေတာ္ ၀တ္လာေသာ တီ႐ွပ္အက်ႌေလးမွာ တင္ပါးသိပ္မဖံုး တာက ဆိုးေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္လိုျပန္ရပါ့မလဲ။ စာအုပ္ႏွင့္ေနာက္ကို ကြယ္ကာျပန္ထြက္မည္။ ပန္းၿခံ မွအထြက္တြင္ တကၠစီငွားစီးမည္..ဟု ေတြးမိမွ စိတ္သက္သာရာရ သလို႐ွိ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ စာဆက္ဖတ္သည္။ မၾကာခင္ ကၽြန္ေတာ့္ဗိုက္က ဆာေလာင္လာသလို႐ွိလာ၏။ စာအုပ္ကို ေဘးခ်ကာ ခဏေတြးမိသည္။ အိမ္မွာဆိုလွ်င္ ငါသက္သက္သာသာနဲ႔ အိပ္ယာထဲမွာလွဲၿပီး စာဖတ္ႏိုင္တယ္၊ ေရဆိုလည္း အခ်ိန္မေ႐ြးယူ ေသာက္ႏိုင္တယ္၊ ခါခ်ဥ္လည္း အတက္ခံရမွာ မဟုတ္ဘူး၊ ငါ့ေဘာင္းဘီလည္း ညစ္ပတ္မွာမဟုတ္ဘူး....ဟူ ၍ပင္ျဖစ္၏။

ထို႔ေၾကာင့္ စာအုပ္ကိုပိတ္ကာ အိမ္ျပန္ဖို႔ျပင္မိ၏။

~~~@~~~

  

အိမ္အျပန္လမ္းတြင္ တကၠစီတစ္စီး၏ေနာက္ခန္းမွာ လိုက္ပါစီးနင္းရင္း ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္း အေတြးနယ္ခ်ဲ႕ေနမိသည္။

သစ္ပင္တစ္ပင္ေအာက္တြင္ ေအးေအးေဆးေဆးျဖင့္ စာဖတ္ခ်င္ခဲ့ေသာဆႏၵကို ဒီေန႔က်မွ ကၽြန္ေတာ္ အေကာင္အထည္ေဖာ္ျဖစ္ခဲ့ရ၏။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္စိတ္ေက်နပ္မႈ အျပည့္အ၀ ရခဲ့ပါရဲ႕လားဟု ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပန္ေမးေနမိေသးသည္။

မည္သို႔ပင္ျဖစ္ပါေစ...။

စိတ္ကူးႏွင့္လက္ေတြ႕တို႔သည္ တကယ္တမ္းတြင္ အမွန္ကြာျခားတတ္ေၾကာင္းကို ဒီေန႔တြင္ လက္ေတြ႔ အေနျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ထပ္မံခံစားသိ႐ွိခဲ့ရၿပီျဖစ္၏။    ။

~~~@~~~

ခ်စ္ျခင္းအားျဖင့္...

~ဏီလင္းညိဳ~

12^th June 2011.

19:25 P:m.

Sunday.

(စိတ္ကူးနဲ႔ လက္ေတြ႔ဆိုတာ.....)

(ရန္ကုန္ - ျမန္မာျပည္)

အသံမ်ားႏွင့္....

မိုးအကုန္ေဆာင္းအကူး တစ္ခုေသာေန႔စြဲတြင္ ခရီးတိုေလးတစ္ခု ကၽြန္ေတာ္ထြက္ ျဖစ္ခဲ့သည္။ရန္ကုန္- ျပည္ အေ၀းေျပးကားလမ္းမႀကီးေပၚမွ ေတာၿမိဳ႕ေလးတစ္ၿမိဳ႕ဆီသို႔သာ ျဖစ္၏။ ထိုၿမိဳ႕ေလး႐ွိ ကၽြန္ေတာ္တည္းခိုေသာ ေဆြမ်ိဳးမ်ား၏အိမ္မွာ ကားလမ္းမႀကီး၏နံ ေဘးတြင္႐ွိသည္။ အိမ္ၿခံ၀င္းအေ႐ွ႕မွ ေျခလွမ္းႏွစ္ဆယ္စာေလာက္ ေလွ်ာက္လွ်င္ပင္ ကားလမ္းမႀကီးေပၚသို႔ ေရာက္ႏိုင္၏။

         ထိုကားလမ္းမႀကီးကို ေက်ာ္လြန္ကာ အနည္းငယ္ လမ္းေလွ်ာက္မိလွ်င္ေတာ့ ကား လမ္းမႀကီးႏွင့္ အၿပိဳင္သဖြယ္တည္႐ွိေနေသာ မီးရထားလမ္းတစ္ခုကို ေတြ႔ႏိုင္သည္။ ထိုမီးရ ထားလမ္းေလး၏နံေဘးတြင္ ခပ္အိုအို ဘူတာ႐ံုေလးတစ္႐ံုက မႈန္ကုပ္ကုပ္ႏိုင္စြာျဖင့္ တည္ ႐ွိေနခဲ့၏။

        ကၽြန္ေတာ္တည္းခိုေသာအိမ္ေ႐ွ႕႐ွိ ခံုတန္းလ်ားေလးဆီမွ လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္လွ်င္ ကား လမ္းမ၏ ဟိုဘက္တစ္ျခမ္းဆီက မီးရထားဘူတာ႐ံုေလးကို (မ်က္ႏွာျခင္းဆိုင္အေနအထား မို႔) အၿမဲလိုလို ေတြ႔ေနရတတ္ပါသည္။ ဘာရယ္မဟုတ္ပဲ အၿမဲလိုလိုျမင္ေတြ႔ေနခဲ့ရေသာအ ခါ ကၽြန္ေတာ့္အာ႐ံုထဲတြင္ ထိုဘူတာ႐ံုေလးႏွင့္ပတ္သတ္ေနခဲ့ေသာ ေမးခြန္းတခ်ိဳ႕က မသိ မသာ ကပ္ၿငိလာခဲ့ရေလေတာ့၏။

~~~@~~~

     သန္းေခါင္ယံလြန္ခါစ, ညတစ္ညတြင္ ထိုဘူတာ႐ံုေလး႐ွိရာဆီသို႔ တိတ္တဆိတ္ ဆန္စြာျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ေရာက္႐ွိသြားခဲ့သည္။ ဘူတာ႐ံုအမိုး တံစက္ၿမိတ္ေအာက္သို႔ ကၽြန္ ေတာ္၀င္လိုက္ေသာအခါ ႏွင္းမႈန္စ,မ်ားၾကားတြင္ ငိုက္ျမည္းေနခဲ့ဟန္႐ွိေသာ ဘူတာ႐ံုေလး ဆီမွ...

        “ေကာင္းေသာအခ်ိန္အခါပါ ေကာင္ေလးေရ႕”.. ဟူေသာ ႏႈတ္ဆက္လိုက္သံက ေႏြး ေထြးစြာ ထြက္ေပၚလာ၏။ ထိုအသံေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲ မခံခ်င္မိသလိုလို ျဖစ္သြား ရသည္။ တကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အသက္အ႐ြယ္သည္‘ေကာင္ေလး’...ဟု ေခၚခံရမည့္ အ႐ြယ္ မဟုတ္ေတာ့ပါ။

လူလတ္ပိုင္းဘ၀သို႔ပင္ စတင္ခ်ဥ္း နင္း၀င္ေရာက္စ,ျပဳေနခဲ့ရၿပီမို႔သာတည္း။

       “ကၽြန္ေတာ့္အ႐ြယ္က ေကာင္ေလးလို႔ ခင္ဗ်ားေခၚရမယ့္အ႐ြယ္မဟုတ္ေတာ့ဘူး ထင္ ပါတယ္”...

         အစာမေၾကသည့္ အရိပ္အေယာင္မ်ား ျပည့္သိပ္ေပ်ာ္၀င္ေနခဲ့ေသာေလသံျဖင့္ ကၽြန္ ေတာ့္ရဲ႕တုန္႔ျပန္လိုက္သံက ခပ္ဆတ္ဆတ္ျဖစ္ေနခဲ့မွန္း ဘာသာျပန္သတိထားမိလိုက္၏။ သို႔ေသာ္ ဘူတာ႐ံုေလးက နားလည္ခြင့္လႊတ္တတ္ေသာ ေလသံျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္ကိုတုန္႔ျပန္ ေျပာသည္။

        “ငါ့ရဲ႕ရပ္တည္မႈနဲ႔ျဖစ္တည္မႈက မင္းရဲ႕လက္႐ွိအသက္အ႐ြယ္ထက္ အမ်ားႀကီးပိုေစာ ခဲ့လို႔ မင္းကိုငါက ေကာင္ေလး...လို႔ေခၚမိတာ စိတ္မဆိုးပါနဲ႔ကြာ။ ဥပမာ.. မိဘေတြက သား သမီးေတြရဲ႕အသက္ ဘယ္ေလာက္ပဲႀကီးႀကီး၊ အ႐ြယ္ဘယ္ေလာက္ပဲရရ သူတို႔မ်က္စိထဲ မွာ ‘ကေလး’လို႔ ထင္ျမင္ေနတတ္ၾကသလိုမ်ိဳးေပါ့ကြာ”

         “ထားလိုက္ပါေတာ့ဗ်ာ။ ဒါဆိုလည္း ရပါတယ္”...

         အေၾကာင္းအက်ိဳး ဆီေလွ်ာ္ညီညြတ္ေနခဲ့ေသာစကားမို႔ ကၽြန္ေတာ္ေၾကေအးလိုက္ ေတာ့ ဘူတာ႐ံုေလးက ခပ္သဲ့သဲ့ၿပံဳးရင္း....

       “ေကာင္းတယ္၊ ဘာမွမျဖစ္ေလာက္တဲ့၊ မႀကီးက်ယ္တဲ့ကိစၥေတြကို ‘ဇာ’မခ်ဲ႕တတ္တာ ေကာင္းတယ္။ ဒါနဲ႔ေနပါဦး...၊ ညႀကီးအခ်ိန္မေတာ္ မင္းကဒီကို ဘာလာလုပ္တာတုန္းကြ”

         “ကၽြန္ေတာ္မွာ ခင္ဗ်ားကိုေမးစရာ ေမးခြန္းတခ်ိဳ႕႐ွိေနခဲ့လို႔ပါ”

         “ေဟ”...

         ဘူတာ႐ံုေလးဆီမွ အာေမဋိတ္သံက ေအးစက္စက္ေဆာင္းညတြင္ ခပ္အုပ္အုပ္ျမည္ ဟည္း ထြက္ေပၚလာ၏။ ကၽြန္ေတာ္ေခါင္းၿငိမ့္ျပရင္း...

         “ဟုတ္တယ္..၊ အဲ့ဒါေၾကာင့္ ဒီအခ်ိန္ႀကီး ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္း ထြက္လာခဲ့ တာ”...

         “ဘာေတြမ်ား ေမးခ်င္ရတာလဲကြ။ ငါက အသက္ႀကီးေနၿပီဆိုေတာ့ ငါ့ရဲ႕အေတြးအ ေခၚေတြက မင္းတို႔ေခတ္စကားနဲ႔ေျပာရရင္ ဒိတ္ေအာက္ခ်င္ေအာက္ေနမွာေနာ္...။ မင္းျပန္ စဥ္းစားလိုက္ဦး”...

        “ရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေမးခ်င္တဲ့ေမးခြန္းေတြကို ခင္ဗ်ားကိုယ္တိုင္ေျဖေပးရင္ ရပါၿပီ။ အဓိက,ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ေမးခြန္းေတြအေပၚမွာထားတဲ့ ခင္ဗ်ားရဲ႕သေဘာထားေတြကို တိုက္႐ိုက္ ၾကားခ်င္လို႔ပါပဲ”...

         “အထူးအဆန္းပါလားကြ။ ကဲပါေလ... ဆိုစမ္းပါဦး”

         “ဒီလိုဗ်ာ...၊ ဒီၿမိဳ႕ေလးကို ကၽြန္ေတာ္ေရာက္ကာစကတည္းက ခင္ဗ်ားကိုၾကည့္ေနမိတယ္”...

        “ဘာျဖစ္လို႔ ငါ့ကိုအၿမဲၾကည့္ေနရတာလဲကြ။ ငါက မင္းတို႔လိုအ႐ြယ္ေတြသေဘာက် မယ့္ ေကာင္မေလးေတြလို ႐ုပ္ရည္႐ွိတာလည္းမဟုတ္...၊ လွတပတေလးလည္းမဟုတ္”

         ဘူတာ႐ံုေလး၏အသံက ရယ္သံစြက္လွ်က္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္လက္ကာျပမိရင္း...

         “အဲ့ဒီလိုသေဘာမ်ိဳး မဟုတ္ပါဘူးဗ်။ ခင္ဗ်ားကလည္းေလ”...

         “ေအးပါ၊ ငါက ေနာက္တာပါ။ ကဲ ဘာေမးမွာလဲ၊ ေမးစရာ႐ွိတာကို ျမန္ျမန္ေမး။ ည နက္နက္ႀကီး အျပင္ဘက္မွာ မင္းတစ္ေယာက္တည္းရယ္”...

      “ဟုတ္ကဲ့။ ကၽြန္ေတာ္ေမးခ်င္တာက ဒီလိုဗ်ာ။ အခုအခ်ိန္က တန္းေဆာင္တိုင္ေက်ာင္း ပိတ္ရက္ဆိုေတာ့ ခင္ဗ်ားရဲ႕အမိုးေအာက္မွာ ကေလးေတြလာလာၿပီးေဆာ့ၾကတာ ခင္ဗ်ား နားမညည္းဘူးလားလို႔ပါ”...

         “ေဟ...၊ မင္းေမးခြန္းကလည္း အဆန္းပါလား”...

       ကၽြန္ေတာ္ျပန္မေျဖ။ သိခ်င္ေနခဲ့ေသာအရာမို႔ ဘူတာ႐ံုေလးဆီကအေျဖစကားကို နား စြင့္ရင္း တိတ္တဆိတ္ ေနလိုက္မိ၏။

         “ေအးပါ။ မင္းေမးခြန္းကို ငါေျဖပါ့မယ္။ ဒါေပမယ့္ မင္းေမးခြန္းကိုငါမေျဖခင္ ငါ့ေမး ခြန္းကို မင္းအရင္ေျဖရမယ္၊ ဘယ္လိုလဲ”...

         “ဘာေမးမွာလဲဗ်”...

         “ဒီလိုကြာ၊ မင္းတို႔လိုအ႐ြယ္ေရာက္ေနတဲ့လူေတြဟာ အခုလိုအ႐ြယ္မေရာက္ခင္မွာ ‘ကေလးဘ၀’ကို မျဖတ္သန္းခဲ့ရတဲ့လူ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ေလာက္မ်ား႐ွိမလဲ”

         “ဘယ္႐ွိမလဲဗ်။ အားလံုးပဲ ကေလးဘ၀ဆိုတာကို ကိုယ္စီကိုယ္ငွ မျဖစ္မေနျဖတ္ သန္းခဲ့ၾကရမွာေပါ့”

         “ဟုတ္ၿပီ။ ဒါဆို မင္းတို႔ကေလးဘ၀တုန္းက ဆူဆူညံညံကစားခဲ့တာေတြကို အဲ့ဒီအခ်ိန္တုန္းက မင္းတို႔ ကိုယ္မင္းတို႔ နားညည္းစရာလို႔ေရာ ထင္ခဲ့မိသလား”

         “ဟင့္အင္း”

         ကၽြန္ေတာ္ေခါင္းကို ခပ္သြက္သြက္ယမ္းရင္း ျပန္ေျဖမိ၏။ ထိုအခါ ဘူတာ႐ံုေလးက ခပ္အုပ္အုပ္အသံ ျဖင့္ရယ္ေမာရင္း...

         “ကဲ... အဲ့ဒါ ငါ့ရဲ႕အေျဖပဲေကာင္ေလးရ”...

         “ဘာလဲဗ်၊ ခင္ဗ်ားအေျဖက”...

         “႐ွင္း႐ွင္းေလးပါကြာ၊ လူတိုင္းမွာ ကေလးဘ၀ဆိုတာ ႐ွိခဲ့ၾကတယ္။ ကေလးဘ၀မွာ ကေလးေတြက ကေလးပီပီကစားတာ၊ ဆူညံတာကို ငါကနားညည္းတယ္ဆိုၿပီး အျပစ္သြား ယူလို႔ျဖစ္မလားကြ။ ကေလးေတြရဲ႕ အသက္ထက္ႀကီးတဲ့ ငါတို႔ေတြက သည္းခံခြင့္လႊတ္ ရင္း ဒီလိုပဲနားလည္ေပးရမွာေပါ့။ မဟုတ္ဘူးလား”

         ေက်နပ္စြာျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ေခါင္းၿငိမ့္မိ၏။

         “ဟုတ္ပါၿပီဗ်ာ။ ဒါဆို ေနာက္တစ္ခုေလာက္ ေမးပါရေစဦး။ ညေနပိုင္းေတြဆိုရင္ ခင္ ဗ်ားနားမွာ ေကာင္ေလးေတြ၊ လူငယ္၊ လူ႐ြယ္၊ လူလတ္ပိုင္းေတြ ၀ိုင္းျခင္းခတ္ၾက၊ ပိုက္ ေက်ာ္ျခင္းခတ္ၾကရင္း ျငင္းၾကခုန္ၾကတဲ့ အသံေတြနဲ႔ ညဘက္ဆို ခင္ဗ်ားရဲ႕ပတ္၀န္းက်င္မွာ ဂစ္တာတီးၿပီး သီခ်င္းဆိုၾကတာေတြကိုေရာ ခင္ဗ်ားရဲ႕စိတ္ထဲမွာ နားညည္းတယ္လို႔ မထင္မိဘူးလား”

         “ဟင့္အင္း၊ လူငယ္ဘ၀မွာ အျပစ္ကင္းတဲ့ ေပ်ာ္႐ႊင္မႈမ်ိဳးနဲ႔ေပ်ာ္႐ႊင္တာကို ငါတို႔က နားလည္ေပးရမွာေပါ့ကြ။ အဲ့ဒါကိုသြားၿပီး ဆူပူႀကိမ္းေမာင္းျပစ္တင္မယ္ဆိုလို႔႐ွိရင္ အျပစ္မ ကင္းတဲ့ေပ်ာ္႐ႊင္မႈမ်ိဳးေတြနဲ႔ သူတို႔ေတြ ေမႊ႔ေလွ်ာ္သြားရင္ မခက္ဘူးလား”...

       ညကတျဖည္းျဖည္း တိုးလို႔နက္႐ိႈင္းလာ၏။ တံစက္ၿမိတ္အစြန္းမွ လွမ္းျမင္ေနခဲ့ရေသာ ေကာင္းကင္ျပင္တြင္ လက မျပည့္၀ေသးေသာ္လည္း ၾကယ္စင္မ်ားၿခံရံလွ်က္ ရင့္က်က္စြာ လင္းဖ်ာေနခဲ့၏။

         “ဟုတ္ပါၿပီဗ်ာ။ ေနာက္ၿပီး ေမးခ်င္ေသးတာက ရထားဆိုက္တဲ့အခ်ိန္ေတြမွာ ခရီး သည္ေတြရဲ႕ တက္သံ၊ ဆင္းသံ၊ ေစ်းသည္ေတြရဲ႕ ေအာ္သံေတြကိုေရာ ဆူတယ္လို႔ မထင္မိဘူးလား”

         “ဟင့္အင္း၊ ကိုယ့္ခရီးကိုယ္သြားၾကရင္း အမွတ္တမဲ့ထြက္လာတတ္တဲ့ အသံေတြကို နားညည္းစရာလို႔ ငါေတာ့မထင္မိပါဘူး။ ဒါနဲ႔ မင္းလမ္းေလွ်ာက္ရင္ ထြက္လာတတ္တဲ့ မင္းရဲ႕ေျခသံကိုေရာ နားညည္းစရာလို႔ မင္းမထင္မိဘူးလား”...

      ေခါင္းယမ္းရင္း ကၽြန္ေတာ္ျပန္ေျဖမိသည္။

      “ဟင့္အင္း၊ မထင္မိဘူးဗ်”...

      “ကိုယ့္ေျခသံကိုက်ေတာ့ ကိုယ္နားမညည္း၊ ကိုယ့္အသံက်ယ္ေတာ့ ကိုယ္နားမညည္း၊ သူမ်ားလုပ္ရင္မေကာင္း၊ကိုယ္လုပ္ရင္အေကာင္းထင္တတ္တာေတြဟာ စိတ္ဓာတ္ေကာင္း ေကာင္းမဖြ႔ံၿဖိဳး၊ မရင့္က်က္တဲ့သူေတြရဲ႕ လကၡဏာတစ္စိတ္တစ္ေဒသပဲကြ။ ၿပီးေတာ့ ထ မင္းတစ္လုပ္စားရဖို႔အတြက္ ႐ိုးသားစြာ စီးပြား႐ွာေနၾကတဲ့သူေတြရဲ႕အသံကိုလည္း ငါ့အေန နဲ႔ နားညည္းစရာရယ္လို႔ မသတ္မွတ္ပါဘူးကြာ”...

         “ဒါဆိုရင္... မ႐ိုးသားတဲ့နည္းနဲ႔ စီးပြား႐ွာတတ္ၾကတဲ့သူေတြရဲ႕အသံကိုေတာ့ ခင္ဗ်ား က နားညည္းစရာ လို႔သတ္မွတ္မယ္ေပါ့”

         ေသြးတိုးစမ္းသလို ကၽြန္ေတာ္ေမးမိေတာ့ ဘူတာ႐ံုေလးက ေခါင္းကိုခပ္ျဖည္းျဖည္း ယမ္းေလသည္။

         “အဲ့ဒီလိုအသံမ်ိဳးေတြကိုလည္း ငါနားမညည္းပါဘူး။ နားမညည္းတဲ့အျပင္ ဂ႐ုဏာ စိတ္နဲ႔ေတာင္မွ နားေထာင္ေပးမိေသးတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ၀မ္း၀႐ံုအျပင္ ပိုမစား ႏိုင္ၾကတဲ့ ဘ၀ကိုယ္စီနဲ႔လူအခ်င္းခ်င္းမွာ လွည့္ဖ်ားမႈေတြေၾကာင့္ သံသရာမွာ ဆင္းရဲဒုကၡ ေရာက္ၾက၊ ေတြ႔ၾကရဦးမွာပဲဆိုတာကို ေတြးမိလို႔ပါကြာ”...

         “ေၾသာ္... ဒီလိုကိုး၊ အခုလိုေျဖေပးတာ ေက်းဇူးပါပဲဗ်ာ။ ေနာက္ထပ္ေမးခ်င္တာက ရထားမလာခင္အခ်ိန္မွာ ခရီးသည္ေတြက ခင္ဗ်ားအမိုးေအာက္မွာ ရထားေစာင့္ရင္း သူတို႔ ဘ၀ေတြကို စိတ္ပ်က္ညည္းညဴၾကတဲ့ အခါမွာေရာ ခင္ဗ်ားဘယ္လိုေနလဲ”....

         “ဘယ္လိုမွ မေနဘူး။ ခရီးသည္ေတြမွ မဟုတ္ဘူး။ လူတိုင္း ကိုယ့္ဘ၀ကို ကိုယ္ျပန္ စိတ္ညစ္ဖူးၾကမွာ ခ်ည္းပဲေလ။ ကိုယ့္လက္႐ွိအေျခအေနကို ျပန္ေက်နပ္ေနတတ္တဲ့သူက ခပ္႐ွား႐ွားမဟုတ္လားကြ”...

         “ဟုတ္ေတာ့ ဟုတ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ေကာင္းတဲ့အသံေတြကို ပဲ နားေထာင္လို႔ရတာ။ ညည္းတာတို႔ ဘာတို႔ဆိုရင္ နားမေထာင္ခ်င္ဘူး။ နားညည္းတယ္ ထင္တာ”...

         “နားလည္မႈနဲ႔ နားေထာင္ေပးရတာေပါ့ကြာ။ မင္းရဲ႕အက်င့္ကိုလည္း မေကာင္းဘူး လို႔မဆိုလိုပါဘူး။ လူတိုင္းဟာ ေကာင္းတာကိုမွ ႀကိဳက္တတ္ၾကတာ၊ ျဖစ္ခ်င္ၾကတာခ်ည္းပဲဟာ။ အဲ့... လူပီသဖို႔အတြက္ဆိုရင္ေတာ့ ေကာင္းတာေရာ၊ ဆိုးတာကိုပါ ေ၀မွ်ခံစားတတ္ ဖို႔လိုမယ္ထင္တယ္ကြ”...

         “ဟုတ္ကဲ့ပါဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္မွတ္ထားပါ့မယ္။ ေနာက္ဆံုးေမးခြန္းအေနနဲ႔ ေမးခြင့္ျပဳ ပါဦး။ ခင္ဗ်ားဆီကို ရထားေတြ၀င္လာတဲ့အခါ၊ ထြက္သြားတဲ့အခါေတြမွာ ဆူညံတယ္လို႔ မ ထင္မိဘူးလား။ေနာက္ၿပီး ခင္ဗ်ားကေတာၿမိဳ႕ေလးက ဘူတာ႐ံုေသးေသးေလးဆိုေတာ့ ခင္ဗ်ားဆီမွာမရပ္ပဲ ဆက္ခုတ္သြားတဲ့ အျမန္ရထားေတြရဲ့အေပၚမွာေရာ ဘယ္လိုခံစားမိလဲ”

         “ဟ... ငါက ဘူတာ႐ံုဆိုမွေတာ့ ရထားေတြရဲ႕အသံကို ဆူညံတယ္လို႔မွတ္ရင္ ရမ လားကြ။ မင္းမသိရင္ မွတ္ထား၊ ကိုယ္လုပ္တဲ့အလုပ္ရဲ႕အသံေတြကို နားမစြင့္ပဲ နားညည္းတယ္လို႔ မွတ္ထင္တတ္ၾကတဲ့သူေတြဟာ လုပ္ငန္းခြင္မွာ ေအာင္ျမင္မႈေတြနည္းပါးတတ္ၾကတယ္ကြ။ အလုပ္နဲ႔ပတ္သတ္တဲ့.... ေကာင္းမႈ၊ ဆိုးမႈ၊ တိုးတက္မႈ၊ ဆုတ္ယုတ္မႈ၊ အတိတ္၊ ပစၥဳပၸန္၊ အနာဂတ္ စတဲ့အသံေတြကို နားစြင့္ေနသင့္တယ္ကြ။ အဲ့ဒါေၾကာင့္မို႔ ငါေတာ့ ငါ့ အလုပ္ျဖစ္တဲ့ ရထားေတြရဲ႕အသံကို နားညည္းတယ္လို႔ မထင္မိေပါင္ဗ်ား...။

       ၿပီးေတာ့ ငါ့ဆီမွာမရပ္တဲ့ ရထားေတြနဲ႔ပတ္သတ္ၿပီးေတာ့လည္း ဘာမွမခံစားရပါဘူး။ သူ႔ခရီးစဥ္မွာကိုက ငါ့ေနရာမွာရပ္ဖို႔ သတ္မွတ္ခ်က္မွ မပါခဲ့တာပဲ။ အဲ့ဒီအတြက္ ငါကဘာ ကိုသြားၿပီး ခံစားရမွာလဲ။ ကိုယ့္အလုပ္ ကိုယ္မလုပ္ပဲ ကိုယ္နဲ႔တကယ္မဆိုင္တဲ့ကိစၥရပ္ ေတြမွာ လိုက္ၿပီးခံစားေနရင္ ဘယ္သူမွ ဘာမွျဖစ္လာမွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူးကြ”

        ဘူတာ႐ံုေလး၏အသံအဆံုးတြင္ ပတ္၀န္းက်င္က ႐ုတ္တရက္ တိတ္ဆိတ္သြားသလို ႐ွိ၏။ စဥ္းစားစရာအမ်ားႀကီးႏွင့္မို႔ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ရင္သည္လည္း ျပည့္အင့္သြားသလို ခံစားလိုက္ရသည္။ အတန္ၾကာေတာ့မွ ဆိတ္ၿငိမ္ျခင္းကို ထပ္မံၿဖိဳခြင္းသည္ဆို႐ံုမွ်ေသာ ေလသံသဲ့သဲ့ျဖင့္ ဘူတာ႐ံုေလးက ကၽြန္ေတာ့္ကိုေျပာ၏။

        “အသံေတြရဲ႕အလယ္မွာ ေနတတ္ထိုင္တတ္ဖို႔ဆိုတာ အေျပာမွာလြယ္ေပမယ့္ လက္ ေတြ႔မွာ ခက္ခဲရင္ ခက္ခဲေနလိမ့္မယ္။ ဒါေပမယ့္ ႀကိဳးစားရင္ျဖစ္ႏိုင္တဲ့ သူလိုငါလိုလူေတြ ထဲမွာ တကယ္လုပ္ရင္ အဟုတ္ျဖစ္လာႏိုင္တယ္ဆိုတာ... ရင့္က်က္လာတဲ့တစ္ေန႔ မင္းသိ လာပါလိမ့္မယ္ ေကာင္ေလးရာ”...

         ကၽြန္ေတာ္ေခါင္းၿငိမ့္ျပမိခဲ့သလား...။ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ မေသခ်ာ။ ေနာက္... ဘူတာ႐ံု ေလးကိုႏႈတ္ဆက္ကာ ေျခလွမ္းမ်ားအား ကၽြန္ေတာ္တည္းေသာ အိမ္ေလး႐ွိရာဆီသို႔ ဦး တည့္ခဲ့လိုက္သည္။

~~~@~~~

ရထားသံလမ္းေပၚမွဆင္းကာ ကားလမ္းမႀကီးကိုျဖတ္ကူးၿပီး အိမ္ေ႐ွ႕အေရာက္တြင္ ေနာက္ျပန္လွည့္ၿပီး ဘူတာ႐ံုေလးဆီသို႔ လည္ျပန္ၾကည့္မိ၏။ ထိုအခါ မႈန္မိႈင္းေသာ ႏွင္းမႈန္ စ,မ်ားၾကားတြင္ ဘူတာ႐ံုေလးက တိတ္ဆိတ္စြာျဖင့္ ျပန္လည္ငိုက္ျမည္းေနခဲ့တာကို ေတြ႔ လိုက္ရေလ၏။     ။

~~~@~~~

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------

သက္တံဆယ္စင္းစာအုပ္ေလးမွာ ေရးျဖစ္ခဲ့တဲ့ အက္ေဆးေလးပါ။ ခုမွ သတိရလို႔ တင္လိုက္ျခင္းပါခင္ဗ်ာ...။

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------

ခ်စ္ျခင္းအားျဖင့္...

~ဏီလင္းညိဳ~
(အသံမ်ားႏွင့္...) 

Year 2011. November.    

ကမာၻတည္မယ့္ ကဗ်ာ...

႐ုတ္တရက္ ႐ြာခ်လိုက္ေသာမိုးေၾကာင့္ ၿမိဳ႕ထဲလမ္းမေပၚမွလူေတြ ႐ုတ္႐ုတ္သည္းသည္း ျဖစ္သြားၾကရ၏။ ပလက္ေဖာင္းေပၚမွ ေစ်းသည္မ်ားမွာ အမိုးအျဖစ္အသံုးျပဳႏိုင္ေသာ ေရာင္စံုထီးၾကားႀကီးမ်ားကို ဖြင့္သူဖြင့္၊ ေရာင္းေနေသာပစၥည္းမ်ားအား ပလတ္စတစ္ႏွင့္ အုပ္သူအုပ္ျဖင့္ ကိုယ္စီအလုပ္႐ႈပ္သြားၾက၏။

ပလက္ေဖာင္းေပၚတြင္ လမ္းေလွ်ာက္ေနသူမ်ားမွာလည္း ထီးအဆင္သင့္ပါသူေတြက ထီးကိုထုတ္ၿပီး ဖြင့္ေဆာင္း ရ၊ ထီးမပါေသာသူေတြက နီးစပ္ရာေနရာမ်ား႐ွိ မိုးခိုႏိုင္ေသာ ေနရာမ်ားသို႔ အေျပးအလႊားသြားၾကရျဖင့္ ခဏတြင္းခ်င္းမွာပင္ ႐ႈပ္ယွက္္ခတ္သြားၾကေလေတာ့သည္။

“ဟား...ဟား၊ ေဟ့ေကာင္ ၀ဏၰ... ဟိုမွာၾကည့္လိုက္စမ္း”

 ရယ္သံတစ္၀က္ျဖင့္ သူ႔အား လက္တို႔ကာ ေျပာလိုက္ေသာ ထူးေက်ာ္၏ေလသံက အာေလးလွ်ာေလးသံ နည္းနည္းေပါက္ေနခဲ့တာ အမွန္။ ထူးေက်ာ္ညႊန္ျပရာဆီသို႔ သူတို႔ထိုင္ေနခဲ့ေသာ ဘီယာဆိုင္အတြင္းမွေန အညိဳ ေရာင္မွန္ခ်ပ္မ်ားကို ေဖာက္ထြင္းကာ လွမ္းၾကည့္လိုက္မိ၏။ ျမင္လိုက္ရေသာ ျမင္ကြင္းက တကယ့္ကို ရယ္ခ်င္စ ရာပင္။ ဦးေလးႀကီးတစ္ေယာက္မွာ ပလက္ေဖာင္းေပၚတြင္ရပ္ရင္း ထီးကို အသည္းအသန္ဖြင့္ေန႐ွာသည္။ သို႔ ေသာ္ ထီးဖြင့္လိုက္တိုင္း ေလက တိုက္လိုက္၊ သူ႔ထီးက လန္ထြက္သြားလိုက္ႏွင့္ အခါခါ ျဖစ္ေနရသည့္အထဲ ခ်ိဳင္း ၾကားမွ သူ႔ပိုက္ဆံအိတ္ႀကီးအား ျပဳတ္က်သြားမွာ စိုးရိမ္စြာျဖင့္ ခဏခဏ ျပန္ညႇပ္ေနခဲ့ရေသးေလတာ။ ဒီၾကားထဲ လူေတြက သူ႔ကို တိုးတိုးေ၀ွ႔ေ၀ွ႔ျဖင့္ တြန္းတိုက္သြားၾကေတာ့ သူ႔ချမာ လူေတြၾကားထဲ ယိုင္ထိုးယိုင္ထိုး ျဖစ္ေနရ ႐ွာေသး၏။

“ေဟာ...ေဟာ..ၾကည့္၊ သူ႔ထီးက လန္သြားျပန္ၿပီ။ ဟား...ဟား”

ေဘးနားမွ ျပည့္စံုကပါ ရယ္သံစြက္လွ်က္ ခပ္ႀကိတ္ႀကိတ္ေျပာ၏။ ျပည့္စံု၏အသံမွာ ထူးေက်ာ္နည္းတူ အာေလး လွ်ာေလးျဖစ္ေနခဲ့တာ သူသတိထားမိလိုက္၏။ ထိုအခါမွ သူ႔ကိုယ္သူ အထိတ္တလန္႔ ျပန္ေတြးမိလာသည္။ သူစကားေျပာလိုက္ရင္လည္း ဒီေကာင္ေတြလို အာေလးလွ်ာေလးသံ ေပါက္ေနလိမ့္မလားမသိ။ အေတြးႏွင့္အတူ ေစာေစာက ျမင္ကြင္းအေပၚ ရယ္ခ်င္စိတ္တို႔ အားေလွ်ာ့သြားသည္။

မလံုမလဲျဖင့္ သူ႔ကိုယ္သူအနံ႔ခံၾကည့္မိေတာ့ ေသာက္ထားေသာ ဘီယာတန္ခိုးမ်ားေၾကာင့္ ခ်ဥ္စုတ္စုတ္အနံ႔ကို ခပ္သဲ့သဲ့ရ၏။ သို႔ေသာ္လည္း ဒါဟာ မွန္အလံုပိတ္ထားတဲ့ အဲကြန္းအခန္းထဲမွာမို႔ေနမွာပါဟု ရီေ၀စြာေတြးရင္း စားပြဲေပၚမွ လက္က်န္ဘီယာခြက္ကို သူေမာ့ေသာက္ပစ္လိုက္သည္။

“ထပ္ခ်ဦးမလား ၀ဏၰ”

“သေဘာပဲေလ”

ျပည့္စံု၏အေမးကို ခပ္တည္တည္ျဖင့္ ျပန္ေျဖရင္း ဆိုင္နံရံထက္မွ တိုင္ကပ္နာရီဆီ မသိမသာလွမ္းၿပီး ခိုးၾကည့္မိ ၏။ ညေန ငါးနာရီ ထိုးခါနီးေနၿပီ။ အိမ္ျပန္သင့္ေနၿပီဟု စိတ္ထဲေတြးမိေသာ္လည္း ဟန္ကိုယ့္ဖို႔ဆိုသလို သူ ခပ္တည္တည္ လုပ္ေနမိေတာ့ ထူးေက်ာ္က...

“ငါေတာ့ ေတာ္ၿပီကြာ။ ျပန္ေတာ့မယ္။ ၿပီးေတာ့ မိုးေအးေအးနဲ႔ဆို ဘီယာေသာက္ရတာ ဖီးလ္က်ဲတယ္။ ငါတို႔ ဒီဆိုင္မွာ စ,ေသာက္တဲ့အခ်ိန္တုန္းက မိုးမ႐ြာလို႔ ဘီယာကစ္လိုက္တာ”

“ဘာလဲ...၊ မင္းက ခု အျပင္းကစ္ခ်င္ေသးလို႔လား”

ျပည့္စံု၏အသံက စိတ္ေခၚသည့္အသံမ်ိဳး။ ၾကားထဲမွေန အေျခအေနကို ၿငိမ္ၿပီး သူၾကည့္ေနလိုက္၏။ ထူးေက်ာ္က မ်က္ႏွာေ႐ွ႕တြင္ လက္၀ါးတစ္ဖက္ကာျပကာ ေခါင္းကိုယမ္းရင္း ေျပာသည္။

“ဟာ... ခု ဘယ္ကစ္လို႔ျဖစ္ေတာ့မလဲကြ၊ ႏွစ္ပင္လိမ္ၿပီး ႐ြဲသြားမွာေပါ့။ ၿပီးေတာ့ ခုပဲ အိမ္ျပန္ရေတာ့မယ့္ ဟာကို။ ေက်ာင္းကျပန္လာတယ္လည္း ဆိုေသး၊ အရက္မူးၿပီး ကြဲကြဲနဲ႔ အိမ္ျပန္ေရာက္သြားရင္ ငါကိြဳင္တက္လိမ့္မယ္”

“မင္းေရာ...၀ဏၰ”

ျပည့္စံုက သူ႔ဘက္လွည့္ၿပီး ေမးလာ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ လက္ပိုက္ထားေသာ အေနအထားမွေနၿပီး ပခံုးကိုစံုတြန္႔ျပ လိုက္သည္။ ေျပာရမယ္ဆို ၾကားေန၀ါဒအား သူက်င့္သံုးလိုက္ျခင္းသာ။ တကယ္ေတာ့ ထူးေက်ာ္နည္းတူ သူလည္း အိမ္ျပန္ခ်င္ေနမိ၏။ အျပင္းလည္း မေသာက္ခ်င္ေတာ့။ သို႔ေသာ္ ျပည့္စံုအား ထူးေက်ာ္ေျပာလိုက္သလို မ်ိဳးေတာ့ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းႀကီး သူမေျပာခ်င္မိ။ ေတာ္ၾကာ သူ႔အား အိမ္မပိုင္သူဟု ေက်ာင္းကေဘာ္ဒါေတြၾကားမွာ ျပည့္စံုဆိုတဲ့ေကာင္ ေလွ်ာက္ဖြေနရင္ မခက္ပါလား။

“မင္းလည္း မေသာက္ပါနဲ႔ေတာ့ ၀ဏၰရာ၊ ငါတို႔ ျပန္ၾကရေအာင္။ ဒီေန႔တစ္ေန႔လံုးလည္း ေက်ာင္းလစ္ၿပီး ငါတို႔ သြားခ်င္တဲ့ေနရာေတြသြား၊ လုပ္ခ်င္တာေတြလည္း လုပ္ခဲ့ၾကၿပီးၿပီပဲကြာ”

ထူးေက်ာ္က အားမလိုအားမရဟန္ျဖင့္ သူ႔ကိုၾကည့္ရင္း ခပ္ညည္းညည္း ေလသံျဖင့္ ေျပာလာ၏။ ထူးေက်ာ္ စကားက ဟုတ္ေတာ့လည္း ဟုတ္ပါသည္။ ဒီေန႔ သူတို႔သံုးေယာက္ လိႈင္သာယာဘက္မွ ရန္ကုန္အေနာက္ပိုင္း နည္းပညာတကၠသိုလ္ဟု အမည္တြင္သည့္ မိခင္ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးဆီသို႔ မေရာက္ျဖစ္ခဲ့ၾက။ ေက်ာင္းလစ္ၿပီး သူ တို႔သင္ရေသာ ဒုတိယႏွစ္ Civil သင္ခန္းစာမ်ားအစား  ေျမနီကုန္းဒဂံုစင္တာမွ ကားအသစ္တင္ေသာ သရီးဒီ႐ုပ္ ႐ွင္႐ံုတြင္ အရင္ဆံုး ႐ုပ္႐ွင္၀င္ၾကည့္ျဖစ္ၾက၏။ ေနာက္ ကြန္ပ်ဴတာဂိမ္းေဆာ့ႏိုင္သည့္ အင္တာနက္ဆိုင္ တစ္ဆိုင္၊ ထိုမွတစ္ဆင့္ ေနာက္ဆံုးပိတ္ အခု မဟာဗႏၶဳလလမ္းေပၚမွ ဘီယာဆိုင္သို႔ ေရာက္ေနခဲ့ေလေတာ့တာ။

သို႔ေသာ္ သူကေတာ့ ထူးေက်ာ္၏စကားအား ဘာသိဘာသာ ပံုစံမ်ိဳးျဖင့္ ေနလိုက္မိသည္။ ေအးရာေအးေၾကာင္း ပံုစံကို မသိမသာဖမ္းရင္း ျပည့္စံုထံမွ ဘာသံထြက္လာမလဲဟု ခိုးေၾကာင္ခိုး၀ွက္ နားစြင့္ေနမိ၏။

“ဒါဆိုလည္း လိမ့္ၾကတာေပါ့ကြာ။ ဒါေပမယ့္ အျပင္မွာ မိုးသည္းေနတယ္”

ျပည့္စံု၏အသံက ထူးေက်ာ္၏စကားမ်ားအေပၚ တစ္ခုခုကို သေဘာေပါက္သြားသည့္ အသံမ်ိဳး။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ မၾကာခင္ျပန္ျဖစ္ေတာ့မွာ ေသခ်ာသြားတာမို႔ သူ႔ရင္ထဲတြင္ တိတ္တဆိတ္ ၀မ္းသာသြားမိရ၏။ ထူးေက်ာ္က အားတက္သေရာ ေလသံျဖင့္...

“မိုးသည္းတာ ဘာျဖစ္သလဲကြာ။ ငါတို႔ ဒီကထြက္ရင္ တကၠစီ ငွားစီးသြားၾကမွာပဲဟာ။ ဟုတ္တယ္မို႔လား ၀ဏၰ”

ဒီတစ္ခါေတာ့ ထူးေက်ာ္၏စကားအား သူခပ္သြက္သြက္ ေခါင္းၿငိမ့္ျပလိုက္မိပါသည္။

သူတို႔သံုးေယာက္ က်သင့္ေငြအား အခ်ိဳးက်စီ႐ွင္းၿပီး ဘီယာဆိုင္ထဲမွေနထြက္ခဲ့ေတာ့ အျပင္ဘက္တြင္ မိုးက သည္းထန္လြန္းေနခဲ့ပါသည္။ သူႏွင့္ ျပည့္စံုတို႔ထံတြင္ ထီးမပါခဲ့။ ထို႔ေၾကာင့္ ထူးေက်ာ္၏ ထီးေကာက္႐ွည္ႀကီး ေအာက္တြင္ သံုးေယာက္သား ပူးပူးကပ္ကပ္ေဆာင္းကာ ပလက္ေဖာင္းေပၚ ၿပိဳင္တူေျခခ်မိၾကသည္။ သူတို႔ေျခ ေထာက္မ်ားေပၚသို႔ မိုးေရစက္မ်ားက အလုအယက္ လာေရာက္ထိမွန္ၾကေလေတာ့ ျပည့္စံုက စိတ္ပ်က္သံႏွင့္...

“စိုကုန္ၿပီကြာ”

“ဘာျဖစ္လဲကြာ။ တကၠစီေပၚေရာက္မွ ငါတို႔ေက်ာပိုးအိတ္ေတြထဲက ေက်ာင္းယူနီေဖာင္းေတြနဲ႔ ျပန္လဲလိုက္ ရင္ ရတာပဲဟာ”

 ထူးေက်ာ္၏စကားကို သူ႔စိတ္ထဲမွေန တိတ္တဆိတ္ ေထာက္ခံမိလိုက္၏။ ဟုတ္သည္ေလ။ သူတို႔ေက်ာပိုးအိတ္ ေတြထဲမွာ အေပၚျဖဴ၊ ေအာက္အျပာ ေက်ာင္းယူနီေဖာင္းေတြ ႐ွိေနခဲ့တာပဲ။ ဒဂံုစင္တာမွ ႐ုပ္႐ွင္႐ံုရဲ႕အိမ္သာထဲမွာ အိမ္ကယူလာတဲ့ အျပင္အ၀တ္အစားေတြနဲ႔လဲ၀တ္ၾကၿပီး GTC ေက်ာင္းသားေတြမွန္းမသိေအာင္ အျပင္မွာ ေလွ်ာက္လည္ခဲ့ၾကေပမယ့္ အိမ္ျပန္ရင္ ဒီအ၀တ္အစားေတြနဲ႔မွ ျပန္လို႔မရတဲ့ဟာ။ ထူးေက်ာ္ေျပာသလို တကၠစီထဲ မွာ ခပ္တည္တည္နဲ႔ ျပန္လဲ၀တ္ရမွာပါပဲ။ ေနာက္တစ္ခါ ျပန္ေတြ႔ဖို႔မလြယ္လွေသာ၊ ျပန္ေတြ႔ရင္လည္း ဂ႐ုစိုက္စရာ မလိုေသာ တကၠစီဒ႐ိုင္ဘာအား သူတို႔အေနျဖင့္ ဘာမွ ႐ြ႔ံေၾကာက္ေနစရာ အေၾကာင္းမ႐ွိ။

သံုးေယာက္သား ထီးတစ္ေခ်ာင္းအရိပ္ကိုခိုရင္း ပလက္ေဖာင္းအစပ္တြင္ ရပ္လိုက္မိၾက၏။ သူတို႔ေက်ာဘက္မွ ပလက္ေဖာင္းေပၚမွာေတာ့ မိုးသည္းသည္း ညေနခင္းထဲတြင္ လူေတြက ႐ႈပ္ေထြးေနၾကဆဲ။ အခ်ိန္တန္ အိမ္ျပန္မေရာက္မွာ စိုးရိမ္ေနပံုရေသာ ထူးေက်ာ္က အလယ္မွေနၿပီး လာသမွ် တကၠစီမ်ားအား လက္လွမ္းတား ေနေလ၏။ သို႔ေသာ္ အခ်ိဳ႕တကၠစီမ်ားက ရပ္မေပးၾကပဲ ဆက္ေမာင္းသြားၾက၏။ ခရီးသည္ပါေနလို႔လား ဘာလား ေတာ့ သူမသိ။ မိုးေရစက္မ်ားေၾကာင့္ ကားအတြင္းပိုင္းေတြကို သူတို႔ေကာင္းစြာ မျမင္ႏိုင္ေသာေၾကာင့္ပင္။

ဒါကို ထူးေက်ာ္က အားမေလွ်ာ့၊ ဆက္တား၏။ ထိုစဥ္ လြယ္ထားေသာ သူ႔ေက်ာပိုးအိတ္ႀကိဳးက ပခံုးေပၚမွ ေလွ်ာက်ခ်င္လာတာမို႔ တစ္ဖက္လွည့္ကာ ျပန္တင္မိေနဆဲ...

“ေဟာ... ကားရၿပီ။ လာၾက ေဟ့ေကာင္ေတြ”

ထူးေက်ာ္က မိုးသံေလသံကိုေက်ာ္ေအာင္ ၀မ္းသာအားရေျပာရင္း သူတို႔အနားမွာ ရပ္လာေသာ တကၠစီ တစ္စီး နားသို႔ တိုးသြားေလ၏။ အိတ္ကို ေသခ်ာျပင္လြယ္ရင္း မိုးစက္မ်ားလြတ္ေအာင္ ထီးေအာက္လိုက္ခိုကာ အနားမွ တကၠစီကို ၾကည့္မိလိုက္ေတာ့ သူ႔ရင္ထဲ ထိတ္ခ,နဲ ျဖစ္သြားရ၏။ ထိုစဥ္...ဒ႐ိုင္ဘာေဘးမွ ပိတ္ထားေသာ ကားျပတင္းမွန္ေလးက ေလွ်ာက်လာခဲ့သည္။

ကားမွန္ခ်ပ္၏အေနာက္မွ အေႏွးျပကြက္တစ္ခုလို ျဖည္းျဖည္းခ်င္းေပၚလာေသာ မ်က္ႏွာတစ္ခုအား သူျမင္ လိုက္ရခ်ိန္တြင္ေတာ့ ေစာေစာက ထိတ္ခ,နဲခုန္မိေသာ သူ႔ရင္သည္ ဒိုင္းခ,နဲ ပြင့္ထြက္သြားရသလိုပင္။

“ေဖႀကီး”

သို႔ေသာ္ ထိုအသံသည္ သူ႔ႏႈတ္မွ ထြက္ေပၚလာျခင္းမဟုတ္။ ရင္တြင္းမွာသာ ေၾကာက္လန္႔တၾကားျဖင့္ ေရ႐ြတ္ ျမည္တမ္းလိုက္မိျခင္းသာ။

ေဖႀကီးက ကားထဲမွေနၿပီး သူ႔အား ခပ္စူးစူးတစ္ခ်က္လွမ္းၾကည့္၏။ ေနာက္... ထူးေက်ာ္ဘက္လွည့္ကာ...

“သားတို႔ ဘယ္သြားမွာလဲ”

“ကၽြန္ေတာ္က ေက်ာက္ေျမာင္း သီတာမွတ္တိုင္မွာဆင္းမယ္။ ၿပီးရင္ သူက တာေမြ ဦးခ်စ္ေမာင္လမ္းမေပၚ မွာ ဆင္းမယ္။ သူကေတာ့ ေတာင္ဥကၠလာက ေ၀ဇယႏၱာလမ္းဘက္”

“ဒါဆို အန္ကယ္လ့္ကို သံုးေထာင့္ငါးရာပဲေပးပါ”

“သံုးေထာင္ထားပါလား အန္ကယ္လ္ရာ”

ထူးေက်ာ္က ေစ်းဆစ္၏။

“မရလို႔ပါကြယ္။ အန္ကယ္လ္ေတာင္းတာ ေစ်းအမွန္ပါပဲ”

ထူးေက်ာ္ႏွင့္ အခ်ီအခ်ေျပာေနရင္း ေဖႀကီးက ခပ္စိမ္းစိမ္းမ်က္၀န္းမ်ားျဖင့္ မ်က္မွန္ေအာက္မွေနၿပီး သူ႔ကို ေ၀့ခနဲ တစ္ခ်က္ၾကည့္ျပန္၏။ ဒီအၾကည့္မ်ိဳးကို သူေကာင္းေကာင္းသိသည္။ တစ္ခါတစ္ရံ သူ႔ကို ေဒါသထြက္လြန္း လွ်င္ေဖႀကီးက ထိုကဲ့သို႔ ၾကည့္တတ္ျခင္းေၾကာင့္ပင္္။ ေဖႀကီးအၾကည့္က လွ်ပ္တစ္ျပတ္ေလးသာမို႔ သူ႔သူငယ္ခ်င္း ေတြ ရိပ္မိႏိုင္စရာ အေၾကာင္းေတာ့မ႐ွိ။ သို႔ေသာ္ သူ႔ေက်ာ႐ိုးတစ္ေလွ်ာက္မွာေတာ့ စိမ့္ခ,နဲ ျဖစ္သြားရေလ၏။

“ကဲ...သြားမယ္ကြာ။ ငါးရာနဲ႔ ဆစ္မေနပါနဲ႔ေတာ့၊ ငါတို႔အားလံုးက ႐ုပ္႐ွိ ေရလွ်ံေတြပဲဟာ။ မင္းေစ်းဆစ္ေနတာနဲ႔ ဒီမွာ စို႐ြဲကုန္ၿပီ”

ျပည့္စံုက ထူးေက်ာ္အား ရယ္သံတစ္၀က္ျဖင့္ ေျပာရင္း ပလက္ေဖာင္းႏွင့္ကပ္လွ်က္ ေနာက္ခန္းကားတံခါးကို ဆြဲ ဖြင့္ကာ ကားေပၚသို႔အရင္ဆံုးတက္ေလ၏။ ေနာက္... ျပည့္စံုေဘးတြင္ သူ၀င္ထိုင္လိုက္ၿပီးေတာ့ ထူးေက်ာ္ က ေနာက္ဆံုးမွ ထီးကိုပိတ္ကာ သူ႔ေဘးမွာ ၀င္ထိုင္လာသည္။ ထူးေက်ာ္ဘက္မွ ကားတံခါးပိတ္လိုက္သည္ႏွင့္ တစ္ၿပိဳင္နက္ ေဖႀကီးေမာင္းေသာ တကၠစီကားေလး၏ဘီးမ်ားက လမ္းမေပၚတြင္ စတင္ေ႐ြ႔လ်ားေလေတာ့သည္။

 ကားဘီးမ်ား စ,တင္ေ႐ြ႕လ်ားတာႏွင့္ ထူးေက်ာ္တို႔က အက်ႌလဲဖို႔ျပင္ၾက၏။ သူကေတာ့ မလႈပ္မိ။ ဟုတ္သည္ေလ၊ တစ္ေန႔လံုး သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္အတူ ေက်ာင္းေျပးကာ ေလွ်ာက္လည္၊ ေသာက္စားၿပီးကာမွ အိမ္ျပန္ဖို႔အတြက္ ေဖႀကီးေမာင္းေသာ တကၠစီကားကို တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ငွားစီးမိလွ်က္သား ျဖစ္သြားရၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ အ၀တ္လဲေနလို႔ေရာ သူ႔အတြက္ ဘာထူးလာေတာ့မွာလဲ။

“ေဟ့ေကာင္...၀ဏၰ၊ မင္းကမလဲဘူးလား”

 ေက်ာင္းယူနီေဖာင္းကို ၾကယ္သီးတပ္ရင္း ထူးေက်ာ္က ပခံုးခ်င္းတိုက္ကာ သူ႔ကိုေမးလာ၏။ သူေခါင္းခါရင္း ကားေမာင္းေနေသာ ေဖႀကီးအား တစ္ခ်က္ခိုးၾကည့္လိုက္မိသည္။ ထိုအခါ ကားထဲမွ ေနာက္ၾကည့္မွန္ေလးထဲမွာ ေဖႀကီးႏွင့္သူ အၾကည့္ခ်င္း သြားဆံုၾက၏။ စူး႐ွ႐ွမ်က္၀န္းမ်ားျဖင့္ ၾကည့္လိုက္ေသာ ေဖႀကီးအၾကည့္ကို သူရင္မ ဆိုင္ရဲတာမို႔ ေခါင္းငံု႔လိုက္မိပါသည္။ သို႔ေသာ္ ေတာ္ေသးသည္ဟု ဆိုရမည္။ သူငယ္ခ်င္းမ်ားေ႐ွ႕မွာ သူ႔အား သိ ကၡာက်ေအာင္ ခုထိ ေဖႀကီးက ဘာဆိုဘာမွ မေျပာေသး၊ မလုပ္ေသးပါ။ ေျပာရမည္ဆိုလွ်င္ ေဖႀကီးလုပ္ေနပံုက သူ႔ႏွင့္ သူစိမ္းေတြလိုမ်ိဳး။ သူကလည္း ခုထိ ေဖႀကီးကို မေခၚရဲေသး။

“ဒီေကာင္က အိမ္ပိုင္ပါတယ္ ထူးေက်ာ္ရာ၊ မင္းလိုမဟုတ္ဘူး”

ျပည့္စံု၏အသံက မသိသားဆိုး၀ါးစြာ ထြက္လာျပန္၏။ မွန္အလံုပိတ္ကားအတြင္းမွာ အဲကြန္းဖြင့္ထားေသာ္ လည္း သူ႔တစ္ကိုယ္လံုး ပူေလာင္လာသလို ျဖစ္လာၿပီး ထိုင္ေနရာမွပင္ အေငြ႔ပ်ံထြက္ ေပ်ာက္ကြယ္ သြားခ်င္မိ လာရ သည္။ ဒီေကာင္ေတြ ဘာမွမသိပဲ စြတ္ေျပာေနၾကေသာ စကားလံုးမ်ားေၾကာင့္ ၾကာရင္ခက္ေတာ့မည္။ သို႔ေသာ္ သူမတားဆီးႏိုင္ခဲ့။ ဟုတ္သည္၊ သူတို႔သူငယ္ခ်င္းသံုးေယာက္က တကၠသိုလ္ေရာက္မွ ခင္ၾကသူမ်ားမို႔ တစ္ ေယာက္အိမ္လည္း တစ္ေယာက္ မေရာက္ဖူး၊ သူ႔အေဖဘာလုပ္တယ္၊ ကိုယ့္အေဖဘာလုပ္တယ္ ဆိုတာကိုလည္း ေဆြးေဆြးေႏြးေႏြး မေျပာဖူးခဲ့ၾက။ ေနတာလည္း တစ္ေနရာစီမို႔ ေက်ာင္းမွာသာ ေတြ႔ျဖစ္ခဲ့ၾကတာ။ ေတြ႔တာႏွင့္ စာ အေၾကာင္းေျပာဖို႔၊ ေနာက္ဖို႔ ေျပာင္ဖို႔၊ စိတ္၀င္စားေနၾကေသာ ေကာင္မေလးေတြအေၾကာင္း ေျပာၾကဖို႔၊ ေက်ာင္း မွာ ဆရာေတြမသိေအာင္ ဖဲခိုး႐ိုက္ၾကဖို႔၊ ေက်ာင္းတက္ရတာညစ္လာလွ်င္ ခုလိုမ်ိဳး တစ္ခါတစ္ေလ ေက်ာင္းေျပး ဖို႔၊ ဘီယာေသာက္ဖို႔ေလာက္ပဲ အာ႐ံုထားခဲ့ၾကတာ။ ထို႔အတြက္ အခု ကားေမာင္ေနေသာ တကၠစီဒ႐ိုင္ဘာႀကီးက သူ႔အေဖျဖစ္ေနမွန္းမသိလို႔ ဒီေကာင္ေတြ ေလွ်ာက္ေျပာေနၾကတာ သူတို႔အျပစ္မွ မဟုတ္ခဲ့တာပဲ။

ဒါဆို သူကေရာ ခုထိ သူငယ္ခ်င္းေတြေ႐ွ႕မွာ ေဖႀကီးကို ဘာျဖစ္လို႔ မေခၚျဖစ္ေသးတာပါလိမ့္။ ေဖႀကီးက တကၠစီ ဒ႐ိုင္ဘာတစ္ေယာက္မို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြေ႐ွ႕မွာ ေခၚဖို႔ ႐ွက္ေနမိလို႔လား။ ဟင့္အင္း.. အဲ့ဒီလိုေတာ့ မဟုတ္ရ၊ လံုး၀ မဟုတ္ရပါ။ သူငယ္ခ်င္းေတြေ႐ွ႕မွာ သူ႔အား ေဖႀကီး တစ္ခုခုလုပ္လိုက္မွာကို ႐ွက္ေၾကာက္စိုး႐ြ႔ံေနမိျခင္းသာ ျဖစ္ပါသည္။

ကားေလးကေတာ့ လမ္းမေပၚတြင္ တရိပ္ရိပ္ ေျပးလႊားေနဆဲ။ ထို႔အတူ သူ႔စိတ္တို႔ကလည္း စုစည္းလို႔ မရႏိုင္ ေလာက္ေအာင္ ဟိုဟို ဒီဒီ လြင့္ပ်ံ႕ကာ ပူေလာင္ကၽြမ္းလွ်က္ ႐ွိေနခဲ့ရ၏။ အိမ္ျပန္ေရာက္လွ်င္ ေဖႀကီးကို သူ ဘယ္လို အေၾကာင္းျပလို႔ ရႏိုင္မလဲ၊ ႐ွင္းျပလို႔ ရႏိုင္မလဲ။

“ေဟ့ေကာင္ ၀ဏၰ၊ တိတ္လွေခ်လားကြ။ မင္း ေတာ္ေတာ္မူးေနၿပီနဲ႔တူတယ္”

ျပည့္စံုအသံက အာေလးလွ်ာေလးျဖင့္ အက်ယ္ႀကီး ထြက္လာျပန္သည္။ ေခါင္းေပၚမွ ဆံပင္ေတြ ေထာင္သြား မတတ္ စိုး႐ြံ႕သြားမိေသာ္လည္း ဘာမွမျဖစ္ဟန္ေဆာင္ကာ ျပည့္စံုအား ေခါင္းခါျပလိုက္မိ၏။ တစ္ဆက္ တည္းလိုလို ကားေမာင္းေနေသာ ေဖႀကီးအား စိတ္မလံုစြာျဖင့္ မသိမသာလွမ္းၾကည့္မိေတာ့ ကားတြင္း႐ွိ ေနာက္ ၾကည့္မွန္ေလးထဲမွာ ေဖႀကီးႏွင့္သူတို႔ အၾကည့္ခ်င္း ဆံုမိသြားၾကျပန္သည္။ မ်က္မွန္ေအာက္မွ ေဖႀကီး၏မ်က္၀န္း မ်ားက စိမ္းဖန္႔ဖန္႔အေရာင္ေတြ ဖ်ာထြက္ေနသည္ဟုပင္ သူ႔စိတ္ထဲ ေတြးထင္လိုက္မိ၏။ သူ အာေခါင္ေတြေျခာက္ ကာ ေခါင္းထဲမွ ရီေ၀ေ၀ခံစားခ်က္မ်ားပင္ ၾကက္ေပ်ာက္ ငွက္ေပ်ာက္ ျဖစ္ခ်င္သြားရျပန္သည္။ ရင္ထဲမွာလည္း စိုး ႐ြံ႕စိတ္၏လႈံ႔ ေဆာ္မႈျဖင့္ တထိတ္ထိတ္ အခုန္ျမန္လာ၏။ ဘာမွမသိပဲ ျပည့္စံုတို႔ ေလွ်ာက္ေျပာေနတာႏွင့္ ၾကာရင္ ခက္ရေတာ့မည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကားေပၚမွ ဒီေကာင္ေတြ ျမန္ျမန္ဆင္းသြားၾကပါေစေတာ့ဟုသာ စိတ္ထဲမွေန ႀကိတ္ ကာ ဆုေတာင္းေနမိလိုက္သည္။

သူတို႔ခရီးစဥ္အတိုင္း ေက်ာက္ေျမာင္း သီတာမွတ္တိုင္အနီးေရာက္ေတာ့ ထူးေက်ာ္က အရင္ဆင္းသြား၏။ ေနာက္... တာေမြမွ ဦးခ်စ္ေမာင္လမ္းမတစ္ေနရာအေရာက္တြင္ ျပည့္စံုက သူ႔အားႏႈတ္ဆက္လွ်က္ ဆင္းသြားျပန္ ေလသည္။ ျပည့္စံု ဆင္းသြားၿပီးၿပီးခ်င္း ကားထဲတြင္ ေဖႀကီး၏ ေတာက္ေခါက္လိုက္သံက နင့္နင့္သည္းသည္းႏိုင္ လြန္းလွစြာ ထြက္ေပၚလာခဲ့၏။ တစ္ကိုယ္လံုးကိုက်ံဳ႕ကာ ေယာင္ယမ္းၿပီး သူအသက္ေအာင့္ထားလိုက္မိစဥ္ ကား ေလးက ေစာေစာကထက္ပိုၿပီး အ႐ွိန္ျပင္းစြာ ေမာင္းထြက္လိုက္ျခင္းအား ခံစားမိလိုက္သည္။ ခုမွ ကူရာ ကယ္ရာ မဲ့သလိုမ်ိဳးလည္း ျဖစ္လာရ၏။ ကားအျပင္ဘက္တြင္ေတာ့ မိုးစက္မ်ားက သည္းထန္စြာျဖင့္ ႐ြာသြန္းက်ေနဆဲ။

~~~@~~~

ဖြင့္ဟထားေသာ ျပတင္းေပါက္ဆီမွ တိုး၀င္လာေသာ မိုးသက္ေလက သူ႔အား မေအးျမေစႏိုင္ခဲ့ပါ။ သူ႔ရင္ထဲတြင္ မခံခ်င္စိတ္၊ နာက်င္စိတ္၊ ေဒါသျဖစ္စိတ္တို႔ျဖင့္ ပူေလာင္လြန္းေနခဲ့ရ၏။ အိမ္အျပင္ဘက္ဆီမွ ႐ြာသြန္းေန ဆဲျဖစ္ေသာ မိုးေရစက္မ်ား၏ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ျမည္တမ္းသံတို႔က ထိုခံစားမႈအား ပိုမိုအားေကာင္းေအာင္ လံႈ႔ေဆာ္ ေပးေနခဲ့ၾကသလိုလို။

“မင္းဟာ.. လူျဖစ္မယ့္ေကာင္မဟုတ္ဘူး။ အသက္ႏွစ္ဆယ္မျပည့္ေသးဘူး၊ ေက်ာင္းခန္းထဲမွာ ႐ွိေနရမယ့္ အခ်ိန္မွာ လမ္းေပၚေရာက္ေနၿပီး ဘီယာေလးတျမျမနဲ႔။ ဘာလဲ၊ မင္းက မင္းကိုယ္မင္း သိပ္ဟုတ္ေနၿပီလို႔ ထင္ေန တာလား။ အဲ့ဒါဆိုရင္ေတာ့ ေဆာရီးပဲ ၀ဏၰ။ ငါအဲ့ဒီလိုမ်ိဳးေကာင္မ်ိဳးကို သားမေတာ္ခ်င္ဘူး။ သိပ္႐ွက္ဖို႔ ေကာင္း လြန္းလို႔ပဲ။ အဲ့ဒီေတာ့ ဒီလိုပံုမ်ိဳး မင္းဆက္လုပ္ေနမယ္ဆိုရင္ အဆိပ္ပင္ကိုေတာ့ ငါေရမေလာင္းႏိုင္ဘူး။ ကဲ... မင္း ဘာဆက္လုပ္မွာလဲ။ မင္းလမ္းကို မင္းဘာသာမင္း ေသခ်ာေ႐ြးေတာ့ ၀ဏၰ”

 ေဖႀကီးကေတာ့ တစ္လမ္းလံုး ထိန္းခ်ဳပ္ထားရသမွ်တို႔အား သူ႔အေပၚ စိတ္႐ွိသမွ်ေပါက္ကြဲၿပီးေနာက္ ညမေမွာင္မီ ကားျပန္အပ္ဖို႔ရာ အံုနာအိမ္႐ွိရာဆီသို႔ ျပန္ထြက္သြားခဲ့ၿပီ။ သို႔ေသာ္ ေဖႀကီးေျပာသြားခဲ့ေသာ ေဒါသေရာင္ လႊမ္းသည့္ စကားသံမ်ားက ခုထိ သူ႔နားထဲမွ ထြက္မသြားၾကေသး။ ညေနတုန္းက သားအဖႏွစ္ေယာက္ အိမ္ျပန္ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း သူ႔အား ေဖႀကီးထိုးခဲ့ေသာ လက္သီးခ်က္မ်ားထက္ ထိုစကားမ်ားက သူ႔ရင္ကို ပိုမိုနာက်င္ေစ ႏိုင္လြန္းလွပါသည္။

တကယ္ဆို သူ႔ကို ေဖႀကီး ဒီလိုမေျပာသင့္ပါ။ သူေက်ာင္းေျပးျခင္း၊ ဘီယာေသာက္ျခင္းတို႔က တစ္ခါတစ္ ေလမွသာ ျဖစ္ပါသည္။ ေက်ာင္းသားသဘာ၀ ေပ်ာ္႐ႊင္ေပါ့ပါးစြာ ေနတတ္ခဲ့ေသာ္လည္း ေက်ာင္းမွ ႐ြယ္တူသူငယ္ ခ်င္းတခ်ိဳ႕လို မူးယစ္ေဆး၀ါး ဘာညာ၊ သူမသံုးျဖစ္။ ေက်ာင္းသူလွလွေလးမ်ားႏွင့္လည္း ေပြေပြ႐ႈပ္႐ႈပ္ မေနမိ။ ဆ ရာမ်ားမသိေအာင္ တစ္ခါတစ္ရံ ဖဲခိုး႐ိုက္တတ္ေသာ္လည္း အေပ်ာ္သေဘာမွလြဲၿပီး ေလာင္းကစားအား ခံုမင္ႏွစ္ သက္ျခင္းတို႔ မျဖစ္မိတာက အမွန္။ ထို႔ျပင္ ဒီႏွစ္က ဒုတိယႏွစ္မို႔ B. Tech ၀င္ႏိုင္ဖို႔ သူႀကိတ္ႀကိဳးစားေနခဲ့မိေသး တာ။ သားအဖႏွစ္ေယာက္တည္းသာ႐ွိေသာ သူႏွင့္ေဖႀကီးတို႔ဘ၀အတြက္ သူဘက္ကလည္းတတ္ႏိုင္သေလာက္ ႀကိဳးစားေနမိခဲ့ေလတာ။

ဒါေတြကို ေဖႀကီးက မသိပဲႏွင့္ သူ႔အား စြပ္စြဲေျပာရက္သည္။ ‘လူျဖစ္မယ့္ေကာင္ မဟုတ္ဘူး’၊ ‘အဆိပ္ပင္ ေရမေလာင္းႏိုင္ဘူး’ဆိုေသာ စကားေတြကို သူမခံခ်င္မိ။ သူ႔မာနတို႔အား ႏိႈးဆြေနခဲ့သလို ခံစားရမိ၏။ သူ႔အား ေဖ ႀကီး အထင္ေသး၊ ႐ႈပ္ခ်လြန္းသည္ဟူေသာ အေတြးတို႔က ေသြးေၾကာတစ္ေလွ်ာက္ ေမႊေႏွာက္စီးဆင္းေနခဲ့ၾက သည္ ထင္ရ၏။

ေရျမႇဳပ္ေမြ႔ယာ ခပ္ထူထူခင္းထားေသာ ကုတင္ေပၚတြင္ ထိုင္ေနရာမွ သူေအာက္သို႔ ဆင္းလိုက္၏။ ထိုအခါ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္႐ွိ နံရံထက္တြင္ ခ်ိတ္ဆြဲထားေသာ ကိုယ္တစ္ပိုင္းေပၚမွန္ထဲမွ သူ႔မ်က္ႏွာအား မ်က္ႏွာက်က္ဆီမွ ဖ်ာက်ေနခဲ့သည့္ မီးေခ်ာင္းအလင္းေရာင္ေအာက္တြင္ ႐ွင္း႐ွင္းလင္းလင္း ေတြ႔လိုက္ရ၏။ ေၾသာ္ ေဖႀကီးရဲ႕ ေဒါသ လက္သီးေတြထဲမွတစ္လံုးက သူ႔ဘယ္ဘက္ေမး႐ိုးတစ္၀ိုက္ကို အနည္းငယ္ညိဳမည္း၊ ေယာင္ကိုင္းေနေစခဲ့ပါလား။

သူ မဲ့ၿပံဳးတစ္ခ်က္ကို ၿပံဳးလိုက္မိသည္။ ဘယ္ဘက္ေမး႐ိုးေနရာက ေအာင့္ခ,နဲခံစားရ၏။ အဓိပၸါယ္မဲ့စြာေခါင္းခါရင္း သူထပ္ၿပံဳးမိလိုက္ျပန္သည္။ ေနာက္... သူ႔ဗီ႐ိုေလးထဲမွ ခရီးေဆာင္ေက်ာပိုးအိတ္ႏွင့္ အ၀တ္အစားတခ်ိဳ႕ကို ထုတ္ယူကာ ကုတင္ေပၚသို႔ ပစ္တင္လိုက္၏။ ထိုစဥ္ လက္မွာပတ္ထားေသာ Casio တံဆိပ္ ဓာတ္ခဲနာရီ အမည္းေရာင္ေလးက တစ္နာရီ တစ္ခါျမည္သည့္ အေလ့အထအတိုင္း တီ,ခနဲ တစ္ခ်က္ထ,ျမည္လာသည္။ နာရီ ကိုၾကည့္လိုက္မိေတာ့ ညခုနစ္နာရီ။

အ၀တ္မ်ားကို ေက်ာပိုးအိတ္ထဲသို႔ ခပ္သြက္သြက္ေလး သူထည့္လိုက္၏။ ခုေန ျမန္ျမန္လုပ္ရမည္။ မလုပ္လို႔မျဖစ္၊ ညခုနစ္နာရီဆိုတာ ခါတိုင္း ေဖႀကီးကားအပ္ၿပီး အိမ္ျပန္ေရာက္ေနက်အခ်ိန္။ ထို႔ေၾကာင့္ အခုေလာေလာ ဆယ္ ေဖႀကီးျပန္မလာေသးခင္ ဒီအိမ္ေပၚကေန သူအျမန္ဆံုး ဆင္းရမည္။ ‘လူျဖစ္မယ့္ေကာင္ မဟုတ္ဘူး’ဆို ေသာ ေဖႀကီး၏ စကားမွားေၾကာင္း ကိုယ့္နည္းကိုယ့္ဟန္ျဖင့္ သူသက္ေသျပခ်င္မိေန၏။

ဒီညေတာ့ ျပည့္စံုအိမ္မွာျဖစ္ျဖစ္၊ ထူးေက်ာ္အိမ္မွာျဖစ္ျဖစ္ သူအိပ္မည္။ ေနာက္ရက္မ်ားတြင္ သူအလုပ္႐ွာၿပီး ရရာအလုပ္ ၀င္လုပ္မည္။ ေနာက္... ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ အေဆာင္ငွားေနၿပီးေနမည္။ ေက်ာင္းေတာ့ ခဏနား ထားရမည္ ထင္၏။ သို႔ေသာ္ ကိစၥမ႐ွိ၊ အျပင္မွာ အလုပ္လုပ္ကာ ပိုက္ဆံစုမိၿပီးေနာက္ သူေက်ာင္းျပန္တက္မည္။ လူတစ္လံုး သူတစ္လံုးျဖစ္ကာ ဘြဲ႔ရၿပီးေတာ့မွ ေခါင္းေမာ့ ရင္ေကာ့ၿပီး ေဖႀကီးဆီသို႔ သူျပန္လာမည္။

စိတ္ကူးထဲမွ အစီအစဥ္အား ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ ေက်နပ္သြားရ၏။ မွတ္ပံုတင္၊ ေက်ာင္းသားကဒ္၊ လက္ကိုင္ဖုန္း၊ လက္ပ္ေတာ့ကြန္ပ်ဴတာေလးႏွင့္ ပိုက္ဆံအိတ္တို႔ကို ယူလိုက္သည္။ မေမ့မေလွ်ာ့ ပိုက္ဆံအိတ္ကို ဖြင့္ၾကည့္လိုက္ မိေတာ့ သူ႔စိတ္ထဲမွာ နည္းနည္းအားေလွ်ာ့သြားမိ၏။ အိတ္ထဲမွာ သူပိုင္ေသာပိုက္ဆံက ငါးေထာင္ပင္ မျပည့္ခ်င္ ေတာ့။ ၿပီးေတာ့ ခုထိ ညစာလည္း မစားရေသး။

အိပ္ယာေပၚတြင္ ျပန္ထိုင္ခ်လိုက္ၿပီး သူခဏ ငိုင္သြားမိသည္။ ေနာက္... ေခါင္းထဲသို႔ အႀကံတစ္ခု ဖ်တ္ခနဲ ၀င္လာမိေတာ့ အိပ္ယာထက္မွေန ခ်က္ခ်င္းျပန္ထ,လိုက္၏။ ဟုတ္သည္၊ ေဖႀကီးအခန္းထဲမွ ဗီ႐ိုထဲမွာ ပိုက္ဆံတ ခ်ိဳ႕ သိမ္းထားႏိုင္သည္။ ထိုအထဲမွ သံုးဖို႔စြဲဖို႔ နည္းနည္းယူသြားရမည္။ တစ္ခါမွေတာ့ ေဖႀကီးမသိေအာင္ သူမယူခဲ့ ဖူး။ သို႔ေသာ္ ဒီတစ္ခါယူျခင္းက ေဖႀကီးထံမွေန ေနာက္ဆံုးအေနျဖင့္ယူျခင္းမို႔ သူ႔လုပ္ရပ္က မွန္သည္ဟု ကိုယ့္ဖာ့ သာျပန္ၿပီး အားေပးမိသည္။

ေက်ာပိုးအိတ္ကိုလြယ္ကာ သူ႔အခန္း၏ေခါင္းရင္းဘက္႐ွိ ေဖႀကီးအိပ္ခန္းဘက္သို႔ ထြက္ခဲ့လိုက္သည္။ တံခါးမ႐ွိေသာ ၀င္ေပါက္နားမွ လိုက္ကာေလးကိုမ,ကာ မီးခလုတ္ေလးကိုစမ္းၿပီး ဖြင့္လိုက္မိ၏။ လင္းသြားေသာ ႏွစ္ ေပ မီးေခ်ာင္းေရာင္ေအာက္တြင္ ေဖႀကီး၏ ႐ွစ္ေပပတ္လည္ေလာက္သာက်ယ္၀န္းေသာ အိပ္အခန္းေလးက ၿငိမ္ သက္စြာ တိတ္ဆိတ္လွ်က္။

အခန္းေလးထဲသို႔ သူလွမ္း၀င္လိုက္၏။ ဆံုးျဖတ္ၿပီးသားအတိုင္း အခန္းေထာင့္မွ ေစ့႐ံုသာေစ့ထားေသာ ေဖႀကီး၏ ဗီ႐ိုေလးကို သူဖြင့္လိုက္သည္။ ပထမအထပ္မွ အနည္းငယ္သာ႐ွိေသာ ႐ွပ္အက်ႌအထပ္မ်ား၊ ပုဆိုးအထပ္ မ်ား၏ၾကားတြင္ သိမ္းထားႏိုင္ေသာ ပိုက္ဆံတခ်ိဳ႕ ႐ွိႏိုးႏိုးျဖင့္ သူ႐ွာမိေသာ္လည္း မေတြ႔ရ။ ထို႔ေၾကာင့္ ဒုတိယ ထပ္တြင္႐ွိေသာ စာ႐ြက္စာတမ္းမ်ား၊ ဖိုင္မ်ားၾကားတြင္ ႐ွာမိျပန္သည္။ ပိုက္ဆံႏွင့္တူတာ အစ၊ အနမွ်ပင္ မေတြ႔ရ ျပန္။

သူစိတ္မေလွ်ာ့ပဲ ေအာက္ဆံုးထပ္ျဖစ္ေသာ တတိယေျမာက္အထပ္ဆီသို႔ မ်က္စိေရာက္သြားမိ၏။ သို႔ေသာ္ ထိုအထပ္တြင္ ခပ္လတ္လတ္အ႐ြယ္အစား႐ွိေသာ ကပ္ထူစကၠဴတစ္ဘူးႏွင့္ စာအုပ္ေဟာင္းတခ်ိဳ႕တို႔မွလြဲၿပီး က်န္ တာ ဘာမွမ႐ွိ။ အိတ္ကိုေဘးခ်ကာ ၾကမ္းျပင္ေပၚတြင္ ထိုင္ခ်လိုက္ၿပီး စကၠဴဘူးကို သူအျပင္ထုတ္လိုက္သည္။ ေနာက္... ဖြင့္ၾကည့္မိေတာ့ ထိုအထဲတြင္ ဘာမွ ေထြေထြထူးထူးမ႐ွိ။ နာရီအေဟာင္းမ်ား၊ တိုလီမိုလီမ်ား၊ စာအုပ္ ေဟာင္းမ်ားႏွင့္အတူ ပလတ္စတစ္အိတ္ျဖင့္ ပတ္ထားေသာ အထုတ္ေလးတစ္ထုပ္ကိုသာ ေတြ႔ရသည္။

ပလတ္စတစ္အိတ္ကို အေလာတႀကီးႏိုင္စြာ သူဖြင့္ၾကည့္လိုက္မိ၏။ ေတြ႔လိုက္ရတာက သတင္းစာစကၠဴျဖင့္ အဖံုးဖံုးထားေသာ ဗလာစာအုပ္တစ္အုပ္ႏွင့္ အျဖဴအစိမ္း ေက်ာင္း၀တ္စံု ေသးေသးေလးတစ္စံု။ ဗလာစာအုပ္ ေလး၏ အဖံုးေပၚမွ မညီမညာေရးထားေသာ ကေလးလက္ေရးေလးမ်ားက သူ႔ရင္ကို လွပ္ခနဲ ျဖစ္ေစသည္။

         ေမာင္၀ဏၰေအာင္

         သူငယ္တန္း (ခ)

         အ.မ. က (၇)ေက်ာင္း။

ၾကည့္စမ္း၊ ဒါ... သူ သူငယ္တန္းေက်ာင္းသားဘ၀က ေရးခဲ့ဖူးေသာ စာအုပ္ေလးပါလား။ ဘာရယ္မွန္းမသိေသာ ခံစားမႈတစ္ခု၏ လႈပ္ႏိႈးမႈျဖင့္ သူ႔ရင္ေတြ အခုန္ျမန္လာရသည္။ စာအုပ္ေလးကို လွန္ၾကည့္မိေတာ့ အထဲမွ ေလးေၾကာင္းမ်ဥ္း စာမ်က္ႏွာမ်ားေပၚတြင္ ငယ္စဥ္က သူႀကိဳးစားပမ္းစား ေရးထားခဲ့မိေသာ ၀လံုးေလးမ်ား။ တခ်ိဳ႕ က ညီညီညာညာ၊ တခ်ိဳ႕က မညီမညာျဖင့္။ စာအုပ္ေလးဆံုးေအာင္ သူလွန္ၾကည့္မိေတာ့ စာအုပ္ေနာက္ဆံုးမွ လြတ္ေနေသာ စာ႐ြက္ေပၚတြင္ သူငယ္တန္းေက်ာင္း၀တ္စံုေလးျဖင့္ ႐ိုက္ထားေသာ သူ႔ဓာတ္ပံုေလးကို ကပ္ထား တာ ေတြ႔လိုက္ရ၏။ ဓာတ္ပံုေလးမွာ အေတာ္ပင္ ေဆးေရာင္မွိန္ေနခဲ့ေလၿပီ။ ဓာတ္ပံုေလး၏ေအာက္မွာေတာ့ ေဖ ႀကီး၏ လက္ေရး ေသာ့ေသာ့ေလးမ်ား။

“သားေလး သူငယ္တန္းစတက္တဲ့ေန႔အမွတ္တရပံု၊ ပထမဦးဆံုး ေက်ာင္းသင္ခန္းစာ စာအုပ္နဲ႔ ပထမဦး ဆံုး၀တ္ခဲ့တဲ့ ေက်ာင္း၀တ္စံုေလး။ သားေလး ပညာတတ္ႀကီးျဖစ္ဖို႔ ေဖႀကီး အၿမဲတမ္း ႀကိဳးစားသြားမယ္”

 ၾကည့္စမ္း..၊ ေဖႀကီးဟာ သူငယ္ငယ္တုန္းက ေက်ာင္းသံုးပစၥည္းေလးမ်ားအား ခုခ်ိန္ထိေအာင္ တယုတယနဲ႔ ေသခ်ာသိမ္းဆည္းထားဆဲပါလား။ စကားမ်ားမ်ားမေျပာပဲ အၿမဲလိုလို သူ႔အား မ်က္ႏွာထားတည္တည္ျဖင့္သာ မ်က္မွန္ေပၚကေနေက်ာ္ၿပီး ၾကည့္တတ္ေသာ ေဖႀကီးရဲ႕ရင္ထဲမွာ သူ႔အတြက္ ခ်စ္ျခင္းတရား၊ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္တို႔ႏွင့္ ေလးနက္မႈတို႔က အျပည့္အသိပ္ပါလား။

ညေနတုန္းက သူ႔အား ေဖႀကီးလက္သီးျဖင့္ထိုးစဥ္ မ်က္ရည္တစ္စက္မွ မက်မိခဲ့ေသာ္လည္း အခုေတာ့ သူ႔စိတ္ထဲ မွာ ငိုခ်င္စိတ္တို႔ ျပင္း႐ွလာခဲ့မိ၏။ ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို မ်က္ရည္တို႔၀ဲတက္လာမိသည္။ စာအုပ္ေလးကို ေပါင္ေပၚ တင္ထားလိုက္ကာ ငယ္စဥ္က ၀တ္ခဲ့ဖူးေသာ ေက်ာင္း၀တ္စံုအေဟာင္းေလးအား လက္ျဖင့္ အသာအယာ တို႔ ထိလိုက္စဥ္ သူ႔ပါးႏွစ္ဖက္ေပၚသို႔ မ်က္ရည္စက္တို႔ လိမ့္ဆင္းလာခဲ့ေလေတာ့၏။

ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္လံုး သူ႔အား တစ္ခါမွမ႐ိုက္ဖူးခဲ့ေသာ၊ သူ႔ကို နာက်င္စရာစကားေတြ မေျပာခဲ့ဖူးေသာ ေဖႀကီးက ဒီေန႔က်မွသူ႔အား ကိုယ္ထိလက္ေရာက္ နာက်င္ေစခဲ့တာကို အခုမွ နားလည္လာမိေတာ့သည္။ သူ႔အေပၚမွာ ပညာေရးႏွင့္ပတ္သတ္ၿပီး ေဖႀကီးက အမ်ားႀကီးေမွ်ာ္လင့္ထားခဲ့သည္ပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ဒီေန႔ သူေက်ာင္းေျပးေန ျခင္းအား ပထမဦးဆံုးအႀကိမ္အျဖစ္ ပက္ပင္းေတြ႔လိုက္ရၿပီးတဲ့ေနာက္ ေဖႀကီး အရမ္းေဒါသထြက္သြားခဲ့တာေန မွာ။ ေနပါဦး၊ သူ႔အေပၚ ဒီေလာက္ အေလးအနက္ထားၿပီး ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့တဲ့ ေဖႀကီးတစ္ေယာက္ ေဒါသထြက္တာအ ျပင္ ဘယ္ေလာက္အထိမ်ား နာက်င္၊ ၀မ္းနည္းသြားမွာပါလိမ့္။

ေတြးရင္း သူတစ္ခ်က္ ႐ိႈက္လိုက္မိ၏။ ရင္ထဲမွာလည္း ေနာင္တရမိလာသည္။ စကၠဴဘူးေလးထဲသို႔ ပစၥည္း မ်ားအား ေျခရာလက္ရာမပ်က္ေအာင္ ဂ႐ုတစ္စိုက္ျပန္ထည့္ကာ ဘူးေလးအား ဗီ႐ိုထဲသို႔ ျပန္ထည့္လိုက္၏။ ၿပီး ေနာက္ ဗီ႐ိုအား ေက်ာမီထိုင္ရင္း မ်က္ရည္မ်ားကိုသုတ္ကာ ေဖႀကီး၏အခန္းေလးအား တစ္ခ်က္ေ၀့ၾကည့္မိသည္။

ေဖႀကီး၏ တစ္ေယာက္အိပ္ကုတင္ေလးေပၚတြင္ ေမြ႔ယာမ႐ွိ။ သင္ဖ်ဴးဖ်ာေလးတစ္ခ်ပ္သာ ခင္းထားသည္။ ထိုအေပၚတြင္ ခပ္ညစ္ညစ္အေရာင္အဆင္းျဖစ္ေနေသာ ေခါင္းအံုးတစ္လံုးႏွင့္ ခ်ည္ေစာင္ေဟာင္းေလးတစ္ထည္ က ေခါက္လွ်က္သား။ အေပၚလိပ္တင္ထားသည့္ တစ္ေယာက္အိပ္ ျခင္ေထာင္အႏြမ္းေလးကလည္း ကပိုက႐ိုျဖင့္။ ေျမစိုက္ တစ္ထပ္ပ်ဥ္ေထာင္အိမ္ေလးမို႔ သစ္သားအထပ္ထပ္ျဖင့္႐ွိေနေသာ ေဖႀကီးအခန္းနံရံတခ်ိဳ႕မွာ ပင့္ကူမွ်င္ ေတြက ဟိုဟို ဒီဒီ ၿငိတြယ္လွ်က္။

သူပိုၿပီး ၀မ္းနည္းသြားမိ၏။ သူ႔ကိုေမြးၿပီးသံုးႏွစ္အၾကာတြင္ ေမႀကီးက ဆံုးပါးသြားခဲ့တာမို႔ ငယ္စဥ္ကတည္းက ေဖႀကီးႏွင့္အတူတူ တစ္ခန္းထဲအိပ္ခဲ့ရေသာ္လည္း သူအလယ္တန္းေက်ာင္းသားဘ၀ ေရာက္ခ်ိန္မွစၿပီး ေဖ ႀကီးႏွင့္ အခန္းခြဲအိပ္ခဲ့ရသည္။ ထိုအခ်ိန္မွစ,ၿပီးခုထိ ေဖႀကီးအခန္းကို သူေသေသခ်ာခ်ာ ၀င္မၾကည့္ျဖစ္ခဲ့သလို၊ သိပ္လည္း မ၀င္ျဖစ္ခဲ့ေတာ့။

ခုမွ ေဖႀကီးအခန္းကို သူေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည့္မိ၏။ ၾကည့္ရင္းသိလာရသည္မွာ ေဖႀကီးအခန္းက သူ႔အခန္းႏွင့္ ေတာ္ေတာ္ေလး ကြာျခားေနခဲ့ျခင္းသာပင္။ ဟုတ္သည္၊ သူ႔အခန္းက ေဖႀကီးအခန္းထက္ နည္းနည္းက်ယ္၏။ သစ္သားပ်ဥ္ေထာင္အိမ္ျဖစ္ေသာ္လည္း ေဖႀကီးက သူ႔အခန္းပတ္ပတ္လည္တြင္ သံုးထပ္သားမ်ားထပ္ကာၿပီး နံရံ မ်ားကို ညီညီညာညာ၊ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ျဖစ္ေစလွ်က္ ေရေဆးအျပာႏုေရာင္ေလးေတာင္ သုတ္ထားေပးေသးသည္။ ေနာက္ၿပီး သူအိပ္ရန္အတြက္ ေရျမႇဳပ္ေမြ႔ယာအေကာင္းစား၊ အ၀တ္ထည့္ရန္အတြက္ ကၽြန္းဗီ႐ိုတစ္လံုး၊ စာၾကည့္  ရန္အတြက္ စာၾကည့္စားပြဲႏွင့္ ဆိုဖာအပါးစား ဆံုလည္ကုလားထိုင္ စသည္တို႔သာမက၊ သူပူဆာ၍ လက္ပ္ေတာ့ ကြန္ပ်ဴတာတစ္လံုး၊ သီခ်င္းနားေထာင္ရန္ မီနီဟုမ္းသီေရတာေလးတစ္စံုတို႔ကိုပင္ ၀ယ္ေပးထား၏။ ဒါတင္မက ေသး ပ်ဥ္ခင္းၾကမ္းျပင္ေပၚတြင္ မီးခိုးေရာင္ ဂုန္နီေကာ္ေဇာေလးကို ခင္းထားေပးျပန္ေသးသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေျပာရ မည္ဆိုလွ်င္ သူ႔အခန္းေလးက တိုက္ခန္းေလးလို ျဖစ္ေနခဲ့တာအမွန္။ သို႔ေသာ္.. အခု သူျမင္ေနရေသာ ေဖႀကီး၏ အခန္းေလးကေတာ့ျဖင့္ မႈန္ကုပ္ကုပ္ႏိုင္လြန္းလွစြာ၊ အဆင္တန္ဆာမဲ့လြန္းလွစြာ။

ေဖႀကီးရယ္၊ ကိုယ္တိုင္က ျဖစ္သလိုေနၿပီး သားအတြက္ေတာ့ အစစအရာရာ ျပည့္စံုေစခဲ့သတဲ့လားဗ်ာ။

ေမႀကီးမ႐ွိေတာ့တာ ႏွစ္ေတြၾကာခဲ့ၿပီျဖစ္ေသာ္လည္း ေနာက္အိမ္ေထာင္ထပ္မျပဳပဲ သူ႔အား တစ္ေယာက္တည္း ျပဳစုေစာင့္ေ႐ွာက္ခဲ့ေသာ ေဖႀကီး။ အိမ္ေထာင္က်တာ ေနာက္က်ခဲ့တာမို႔ သူ႔အသက္ႏွစ္ဆယ္အ႐ြယ္မွာ ေဖႀကီးက အသက္ေျခာက္ဆယ္၀န္းက်င္ ျဖစ္ေနခဲ့ေသာ္လည္း၊ အခုထိ သူ႔အား အငွားတကၠစီေမာင္းရင္း ႐ိုး႐ိုး သားသား ႐ွာေဖြေကၽြးေမြးကာ ပညာသင္ေပးေနဆဲျဖစ္ေသာ ေဖႀကီး။ ေနာက္ၿပီး... သူမွတ္မိခဲ့သမွ် ေက်ာင္းသား ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္လံုး သူငယ္ခ်င္းေတြၾကားထဲမွာ သူ႔မ်က္ႏွာမငယ္ရေစေအာင္၊ အၿမဲ ျပည့္ျပည့္စံုစံု ျဖစ္ေနရေလ ေအာင္ မ႐ွိ ႐ွိတာ႐ွာႀကံၿပီး ဖန္တီးေပးခဲ့ေလေသာ ေဖႀကီး။ ခုခ်ိန္ထိ ကားေမာင္းမထြက္ခင္ မနက္အေစာ ႀကီးထ, ၿပီး သူ႔အား မညည္းမညဴ ခ်က္ျပဳတ္ေကၽြးေနဆဲျဖစ္ေသာ ေဖႀကီး။ ဒီလိုအေဖမ်ိဳးကိုမွ တစ္လြဲမာနျဖင့္ စြန္႔ခြာထား ရစ္ခဲ့ဖို႔ သူႀကံစည္မိခဲ့၏။ ေတြးရင္း သူ႔ရင္ထဲတြင္ ေနာင္တ,တရားတို႔ျဖင့္ နာက်င္ကာ ဆို႔နင့္လိႈက္ေမာလာရေတာ့ သည္။

ေက်ာပိုးအိတ္ကို လက္မွဆြဲကာ သူ႔အခန္းသို႔ ျပန္ခဲ့လိုက္သည္။ ဗီ႐ိုကိုျပန္ဖြင့္ၿပီး ေက်ာပိုးအိတ္ထဲမွ အ၀တ္ အစားမ်ားကို ျပန္ထည့္ေနစဥ္ အိမ္ေ႐ွ႕တံခါးဖြင့္သံ ၾကားလိုက္ရ၏။ သူ႔ခႏၶာကိုယ္တစ္ခုလံုး ဆတ္ခနဲ တုန္ခါသြား မိသည္။ ေဖႀကီး ျပန္လာၿပီ ထင္သည္။ လုပ္လက္စအလုပ္ကို ရပ္ကာ အိပ္ခန္းအျပင္သို႔ သူေျပးထြက္ခဲ့လိုက္၏။ ဟုတ္သည္...၊ ေဖႀကီးကို သူ၀န္ခ် ေတာင္းပန္ခ်င္လွၿပီ။

 သူအိမ္ေ႐ွ႕ေရာက္ခဲ့ေတာ့ အိမ္တံခါးမႀကီးအား အတြင္းမွေန ေသခ်ာျပန္ေစ့ပိတ္ေနေသာ ေဖႀကီး၏ေက်ာျပင္ကို ေတြ႔လိုက္ရ၏။ အံုနာအိမ္မွာ ကားထားခဲ့ၿပီး ဘတ္စ္ကားစီးကာ မိုးေရထဲမွာ ျပန္လာခဲ့ရတာမို႔ ေဖႀကီး၏ ပု ဆိုးေအာက္နားစေတြက စို႐ႊဲေနခဲ့သည္။ ဧည့္ခန္းမွ မီးေခ်ာင္းေရာင္ေအာက္တြင္ ေဖႀကီး၏ဆံပင္တိုတိုေလးမ်ား က ေငြမင္ေရာင္ေတြ စြန္းထင္းေနခဲ့တာကို ဒီညေတာ့ သူေသေသခ်ာခ်ာ သတိထားမိလိုက္၏။

 ေျခလွမ္း ငါးလွမ္းေလာက္အကြာအေ၀းတြင္႐ွိေသာ ေဖႀကီးဆီသို႔ တစ္ဟုန္ထိုးေျပးသြားမိရင္း ေနာက္ေက်ာ ျပင္ဘက္မွေန ေဖႀကီးအား သူသိုင္းဖက္ပစ္လိုက္မိသည္။ ႐ုတ္တရက္မို႔ ေဖႀကီက အံ့ၾသသင့္ဟန္ျဖင့္ ခဏေတာ့ ၿငိမ္ေန၏။ ေနာက္... ဖက္တြယ္ထားေသာ သူ႔လက္မ်ားအား ေဒါသ မေျပေသးသလို အတင္းဆြဲဖယ္လာသည္။ သို႔ေသာ္ သူလႊတ္မေပး။ ေခါင္းခါျငင္းဆန္ရင္း ပိုၿပီး တင္းက်ပ္ေနေအာင္ ဖက္တြယ္ထားလိုက္မိ၏။ ေက်ာျပင္ကို ပါးအပ္ထားမိရင္း ေဖႀကီးအား တစ္ခုခုေျပာကာ ေတာင္းပန္ခ်င္ေသာ္လည္း လည္ေခ်ာင္း၀အထိတက္လာေသာ စကားလံုးမ်ားက သူ႔ႏႈတ္ဖ်ားမွေန ထြက္က်မလာႏိုင္ခဲ့။ သို႔ေသာ္ မ်က္ရည္တို႔က ပါးျပင္ေပၚသို႔ အတားအဆီးမဲ့စြာ စီးက်လာခဲ့ၾက၏။ သူ,မထိန္းလိုက္ႏိုင္ခင္ ႐ိႈက္သံတို႔က ထြက္ေပၚလာၾကျပန္သည္။

သူ႔႐ိႈက္သံေၾကာင့္လား မသိ။ ေဖႀကီးက သူ႔လက္မ်ားအား ဆြဲမဖယ္ေတာ့ပဲ ၿငိမ္သြား၏။ ေနာက္ သူ႔ဘက္သို႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ျဖစ္ေအာင္ ျဖည္းညင္းစြာ လွည့္လာၿပီး တသိမ့္သိမ့္ ငိုေနမိေသာ သူ႔အား ေႏြးေထြးၾကင္နာစြာ ျပန္သိုင္းဖက္လာသည္။ ေနာက္.. သက္ျပင္းေမာတစ္ခ်က္ကို ႀကိတ္ခ်ရင္း သူ႔ေက်ာျပင္အား ခပ္ဖြဖြေလး ပုတ္ေပး ေနေတာ့၏။ ဘာစကားမွေတာ့ မေျပာ။

ခုမွ ပိုၿပီး သူငိုခ်င္လာမိသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေဖႀကီး၏ ရင္ဘတ္ကို ေခါင္းမွီၿပီး သူအားရပါးရ ငိုခ်လိုက္သည္။ ေႏြးေထြးေသာ ရင္ရိပ္အားခိုမိစဥ္ ရင္ဘတ္ေအာက္မွ တဒိတ္ဒိတ္ျဖင့္ ေသြးတိုးေနေသာ ေဖႀကီး၏ ႏွလံုးခုန္သံကို သူအတိုင္းသား ၾကားေနခဲ့ရပါသည္။ ထိုသံစဥ္ထဲတြင္ သူ႔အတြက္ အၿမဲခြင့္လႊတ္ျခင္း၊ ခ်စ္ၾကင္နာျခင္း စသည္တို႔ အျပည့္အ၀ပါေနသည္ဟု ခံစားနားလည္မိေသာ္လည္း ငိုလို႔ေကာင္းတုန္းမို႔ မွားမိခဲ့သည့္ အမွားမ်ားအတြက္ ေဖ ႀကီးကို သူဘာတစ္ခြန္းမွ မေတာင္းပန္ႏိုင္ခဲ့ေသး။ ေဖႀကီး၏ကေတာ့ သူ႔ကို တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ ေပြ႔ဖက္ထားရင္း ေႏြးေထြးေသာ လက္ဖ၀ါးမ်ားျဖင့္ သူ႔ေက်ာျပင္အား ညင္ညင္သာသာေလး ပြတ္သပ္ေပးေနခဲ့ေလ၏။     ။

-------------------------

ခ်စ္ျခင္းအားျဖင့္...

ဏီလင္းညိဳ

(ကမာၻတည္မယ့္ကဗ်ာ)

22^nd July, 2013. Monday. 23: 35.

 Yangon – Myanmar.