မိုးဖြဲေလးမ်ား ႐ုတ္တရက္ဆိုသလို
က်ဆင္းလာၾကသည္။
ေယာက်္ားေလးပီပီ
ေက်ာင္းသို႔ထီးယူရန္ပ်င္းေသာ သူ႔ထံမွာ ထီးမပါလာခဲ့။ ထို႔ေၾကာင့္
ခပ္မွန္မွန္လွမ္းေနေသာ ေျခလွမ္းမ်ားကို သူအ႐ွိန္ျမႇင့္ပစ္လိုက္မိ၏။ ေနာက္ၿပီး
စာသင္ေဆာင္နားသို႔ေရာက္ကာနီးမွ ႐ြာခ်လိုက္ေသာ မိုးဖြဲ ေလးမ်ားကိုလည္း
စိတ္ထဲမွေနၿပီး ျပစ္တင္ျငဴစူမိလိုက္ပါေသးသည္။ ၿပီးေတာ့ ဒီ့ထက္ပိုၿပီး မိုးသည္းမလာပါေစ
ႏွင့္ဟု ရင္တြင္းမွႀကိတ္ကာ တိတ္တဆိတ္ ဆုေတာင္းမိျပန္၏။ ဟုတ္သည္ေလ....၊
ဒီ့ထက္ပိုၿပီး သည္းသည္းမည္း မည္း႐ြာလာခဲ့မယ္ဆိုရင္ အသစ္၀ယ္စီးထားရတာသိပ္မၾကာေသးေသာ
သူ႔ရဲ႕ အနက္ေရာင္ကတၱီပါဖိနပ္ေလး ေရ စိုသြားရေပေတာ့လိမ့္မည္။
ဒါေပမယ့္
႐ြာတတ္ေသာမိုးကိုခ်ည္း အျပစ္တင္ေနလို႔မရပါ။ သူကလည္း သူပင္ျဖစ္၏။ ေႏြ၊ မိုး၊ ေဆာင္း
သံုးရာသီ လံုးမွာ ကတၱီပါဖိနပ္အနက္ေရာင္ေလးမ်ားကိုသာ စြဲစြဲၿမဲၿမဲစီးခ်င္၏။ ေႏြႏွင့္ေဆာင္းရာသီတို႔တြင္
ကတၱီပါဖိနပ္စီးရ တာအဆင္ေျပေသာ္လည္း မိုးရာသီမွာေတာ့မေကာင္းလွ။ ဖိနပ္ေလးစီးထားၿပီး အျပင္မွာ
လမ္းေလွ်ာက္ေနစဥ္ ခုလိုမ်ိဳး ႐ုတ္တရက္ မိုး႐ြာခ်လာမွာကို စိုးရိမ္ရ၏။
႐ြာခ်လာခဲ့လွ်င္ နီးစပ္ရာ အမိုးအကာေအာက္သို႔ ေျပး၀င္ခိုလံႈရ ၏။ မိုး႐ြာေနခ်ိန္မွာ
အမိုးေအာက္ေရာက္ေနခဲ့လွ်င္လည္း အျပင္ျပန္ထြက္ဖို႔ မိုးတိတ္ခ်ိန္ထိတိုင္ေအာင္
မပ်င္းမရိ ထိုင္ေစာင့္ေနရတတ္ေသး၏။
မလြဲသာ
မေ႐ွာင္သာလြန္းစြာျဖင့္ အိမ္မွမထြက္ခင္ အျပင္မွာမိုးေတြ သည္းထန္စြာ
႐ြာသြန္းေနတတ္သည့္အခါမ်ိဳးတြင္ေတာ့ (ကတၱီပါဖိနပ္ေလးမ်ားကိုႏွေျမာေသာစိတ္ႏွင့္)
အျခားမိုးတြင္းစီးဖိနပ္မ်ားကို သူစီးရတတ္ပါေသးသည္။ ထိုအခ်ိန္မ်ားတြင္ သူ႔စိတ္ထဲမွာ
တစ္ခုခုလိုအပ္ေနခဲ့သလုိမ်ိဳး အၿမဲခံစားရတတ္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ သူအျပင္ထြက္ခါနီး အခ်ိန္တြင္
မိုးမ႐ြာခဲ့ပါက ကတၱီပါဖိနပ္ေလးမ်ားကိုသာ သူစီးေလ့႐ွိတတ္စၿမဲ။
သို႔ေသာ္
မိုးတြင္းမွာ မိုးကိုမေ႐ွာင္တိမ္းႏိုင္ေသာ အေျခအေနမ်ိဳးႏွင့္ မၾကာခဏႀကံဳရတတ္ေလေတာ့
သူ႔ဖိနပ္ေလးမ်ားမွာ ခဏခဏ ေရစိုခံရ၏။ ကတၱီပါဖိနပ္တို႔၏ထံုးစံအတိုင္း သံုး၊ ေလး၊ ငါးခါေလာက္
ေရထိၿပီးသြားလွ်င္ စီးလို႔ သိပ္မေကာင္းေတာ့။ အေရာင္လည္း လြင့္သြားတတ္သလို၊ စီးရတာလည္း
မာေဂါက္ေဂါက္ႏွင့္ ေပ်ာ့ေပ်ာ့ေျပာင္း ေျပာင္းမ႐ွိလွေတာ့ပါ။ ေျပာရမယ္ဆိုလွ်င္
စီးလို႔မေကာင္းေတာ့။ ထိုအခါ သူ႔အတြက္ ေနာက္ထပ္ဖိနပ္အသစ္တစ္ ရံကို
မျဖစ္မေနထပ္၀ယ္ရၿမဲ။ ဒီလိုႏွင့္ သူတို႔အိမ္က ဖိနပ္စင္ေလးမွာ သူ႔ရဲ႕(မျပတ္ေသးေသာ)
အေရာင္လြင့္လြင့္ ကတၱီပါဖိနပ္ေဟာင္းေလးမ်ား တစ္စ,တစ္စ,ႏွင့္ မ်ားျပားလာခဲ့ရၿပီ။
ထို႔အတြက္ အေမက သူ႔ကိုခ်စ္စႏိုးျဖင့္ က်ီ စယ္ကာ ေျပာသည္မွာ...
“ငါ့သားေလးလည္း
ကတၱီပါဖိနပ္ဖိုးနဲ႔ပဲမြဲမွာပဲ။ မိန္းမယူရင္ ကတၱီပါဖိနပ္လုပ္ငန္းပိုင္႐ွင္ရဲ႕သမီးမ်ိဳးကိုသာ
႐ွာၿပီးယူပါေတာ့ဟယ္”... ဟူ၍။ သို႔ေသာ္ သူကေတာ့ မိုး၊ ေဆာင္း၊ ေႏြ
ဥတုသံုးပါးစလံုးမွာ ကတၱီပါဖိနပ္ေလးမ်ားကိုသာ ေခါင္းမာစြာျဖင့္ စြဲစြဲၿမဲၿမဲ စီးမိေနခဲ့ဆဲပင္။
စာသင္ေဆာင္႐ွိရာ
ေကာ္ရစ္ဒါအ၀င္အ၀လမ္းမေလးေပၚသို႔ေရာက္ေသာအခါ သူ႔ေခါင္းေပၚက်ဆင္းလာေနေသာ
မိုးစက္ေလးမ်ား၏အ႐ွိန္က တိုးလို႔ျပင္းထန္လာခဲ့ေလေတာ့သည္။ ေကာ္ရစ္ဒါအ၀င္အ၀
လမ္းေဘးတစ္ဖက္တစ္ခ်က္စီတြင္ အရိပ္ရေစရန္ စီတန္းစိုက္ထားေသာ မေလး႐ွားပိေတာက္ႏွင့္
ပင္လယ္ကဗီြးပင္တို႔၏ ခက္႐ြက္မ်ားေပၚ မွေနၿပီး မိုးေရစက္မ်ားက သူ႔ကိုယ္ေပၚသို႔
အလုအယက္ ၿပိဳဆင္းလာခဲ့ၾက၏။
ထို႔ေၾကာင့္
ေရေၾကာက္တတ္ေသာ ေၾကာင္တစ္ေကာင္လို ေသြးပ်က္စြာျဖင့္ ေကာ္ရစ္ဒါေအာက္ေရာက္ေအာင္ သူ
ေျပးမိေတာ့၏။ ေကာ္ရစ္ဒါအေပါက္၀ေအာက္ေရာက္ကာနီးတြင္ သူ႔ေနာက္ဘက္ဆီမွ
လူတစ္ေယာက္လဲက်သံကို သူ႔နားထဲမွာ ၾကားလိုက္ရ၏။
ေနာက္သို႔
သူလွည့္ၾကည့္မိလိုက္သည္။ ထိုအခါ ေျခတစ္လွမ္း၊ ႏွစ္လွမ္းေလာက္ဆက္လွမ္းလွ်င္
ေရာက္ႏိုင္ၿပီျဖစ္ ေသာေကာ္ရစ္ဒါအေပါက္၀ေအာက္သို႔ သူဆက္မသြားျဖစ္ေတာ့။
ဘာရယ္ေၾကာင့္မွမဟုတ္။ သူ႔ရဲ႕အေနာက္ဘက္ ေျခလွမ္း သံုးေလး လွမ္းစာခန္႔အကြာမွာ
ေက်ာင္းသူတစ္ဦး ဟန္ခ်က္ပ်က္စြာ လဲက်ေနခဲ့ေသာေၾကာင့္ပင္တည္း။
ေကာ္ရစ္ဒါအ၀င္အ၀လမ္းတြင္ခင္းထားေသာ
အဂၤေတျပားမ်ားေပၚမွ ေရညိႇမ်ားႏွင့္ စလစ္ျဖစ္ကာ ေခ်ာ္က်သြားပံုရ သည္။ ေက်ာင္းသားအခ်င္းခ်င္းကူညီခ်င္စိတ္ျဖင့္
ထိုေက်ာင္းသူအနားသို႔ သူျပန္ေလွ်ာက္သြားလိုက္၏။ ခ်က္ျခင္း ျပန္မထ,ႏိုင္ေသး႐ွာေသာ
သူမအနီးတြင္ ဒူးေထာက္ၿပီး သူထိုင္ခ်လိုက္သည္။ ေနာက္... အနားမွာ ပက္လက္လန္ ၿပီးလြင့္က်ေနခဲ့ေသာ
သူမ၏ထီးကေလးကိုေကာက္ကာ ႏွစ္ေယာက္လံုေအာင္မိုးရင္း သူေမးလိုက္ပါသည္။
“ဘယ္နားနာသြားေသးလဲ”
“မေျပာတတ္ဘူး၊
ေျခက်င္း၀တ္နားက အရမ္းနာေနတာပဲ သိေတာ့တယ္”
႐ွက္စိတ္တစ္၀က္၊
နာက်င္ျခင္းတစ္၀က္တို႔ျဖင့္ ေရာစပ္ထားေသာ မ်က္ႏွာနီနီေလးျဖင့္ သူမက ျပန္ေျဖ၏။ ေဆး
ေရာင္ခ်ယ္သထားျခင္းမ႐ွိေသာ သူမ၏ႏႈတ္ခမ္းစိုရဲရဲေလးႏွစ္လႊာမွာလည္း
နာက်င္မႈေၾကာင့္လား၊ ခ်မ္းေအးမႈ ေၾကာင့္လားေတာ့မသိ။ တဆတ္ဆတ္တုန္ယင္ေနလို
႐ွိေနခဲ့ၾကသည္။
“ဒါဆို
အဆစ္လြဲသြားတာလားမသိဘူး။ ခက္တာက ကၽြန္ေတာ္လည္း အဲ့ဒါမ်ိဳးကို ဘာမွ မလုပ္တတ္ဘူး၊
ရမ္းလုပ္ မိရင္ ပိုဆိုးသြားမွာ စိုးရတယ္”
“ရပါတယ္၊
ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္ကို မင္းတစ္ခုေလာက္ကူညီပါလား”
“ဘာကူညီေပးရမလဲေျပာပါ”
စကားအျပန္အလွန္ေျပာေနစဥ္
မိုးက ပိုသည္းလာသည္။ သူမ၏ဆံပင္ေလးေတြႏွင့္ ေျခဆင္းထားသလိုျဖစ္ေနခဲ့ ေသာ
မိုးျပာေရာင္ထမီ႐ွည္႐ွည္ေလးႏွင့္ သူမ၏ေျခေထာက္ပိုင္းမွာ မိုးစက္တို႔ျဖင့္စိုစြတ္စ,ျပဳလာသလို
သူ႔ကတၱီပါ ဖိနပ္ေလးသည္လည္း မိုးေရတို႔ျဖင့္ စိုစြတ္စ,ျပဳလာခဲ့ရၿပီ။
“ကိုယ့္ကို
ေကာ္ရစ္ဒါေအာက္ေရာက္သြားေအာင္ တြဲပို႔ေပးပါလား”
“ဒီေလာက္ကေတာ့
ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါဆိုျဖည္းျဖည္းေလးထ,၊ ကၽြန္ေတာ့္ကို မွီၿပီး ျဖည္းျဖည္းေလွ်ာက္”
“အိုေက၊
သိုင္းခ႐ူး”
ေျပာေျပာဆိုဆိုျဖင့္
သူမ၏ႏူးညံ့လွေသာ လက္ကေလးတစ္ဖက္ျဖင့္ သူ႔ပခံုးကိုအားျပဳ ကိုင္တြယ္လာသည္။ သူက လည္း
သူမကိုေဖးမကာ ျဖည္းျဖည္းခ်င္းရပ္ေစလိုက္၏။ ေနာက္... သူမ၏ထီးကေလးကို
က်န္လက္တစ္ဖက္ျဖင့္ သူမဘက္သို႔ပိုပိုသာသာမိုးေပးကာ သိပ္မေ၀းလွေတာ့ေသာ
ေကာ္ရစ္ဒါအေပါက္၀ေအာက္ဆီသို႔ ႏွစ္ေယာက္သား ျဖည္းျဖည္းခ်င္း
ေလွ်ာက္သြားလိုက္ၾကေတာ့၏။
ေကာ္ရစ္ဒါေထာင့္စြန္းမွ
ေလွခါးရင္းတြင္ သူမကိုျဖည္းျဖည္းခ်င္းထိုင္ေစလိုက္ပါသည္။ ေနာက္ သူမ၏ထီးကေလး ကို
သူပိတ္လိုက္၏။ ေကာ္ရစ္ဒါေအာက္မွာေတာ့ စာသင္ခ်ိန္မို႔လို႔ အျပင္မွာလူသိပ္မ႐ွိ။
ျဖတ္သြားျဖတ္လာ တစ္ဦး စ, ႏွစ္ဦးစသာ ႐ွိေနခဲ့သည္။ ထီးေလးကို ေလွခါးရင္းတစ္ဖက္တြင္
ေထာင္ထားလိုက္ၿပီး ကိုယ္ကိုငံု႔ကိုင္းကာ သူမအား သူေမးလိုက္ပါသည္။
“ဘယ္လိုေနေသးလဲ၊
သက္သာလား”
“ပိုနာလာသလိုပဲ၊
ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္ကို ဒီေနရာအထိ တြဲေခၚေပးခဲ့တဲ့မင္းကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ေနာ္”
“မလိုပါဘူးဗ်ာ၊
ေက်ာင္းသားအခ်င္းခ်င္းပဲ ကူညီရမွာေပါ့။ ကဲ အခု ကၽြန္ေတာ္ဘာထပ္ကူညီေပးရဦးမလဲ”
ျပန္ေျပာရင္း
သူမက စကားေျပာလွ်င္ သူမကိုယ္သူမ ‘ကိုယ္ကေလ’ ဟု နာမ္စားသံုးတတ္သလို၊ သူ႕ကို‘မင္း’ ဟု
ေျပာဆိုသံုးႏႈန္းတတ္တာကို သူ႔စိတ္ထဲမွာ သတိထားမိလိုက္ေသး၏။ သူမက သူ႔ကိုေမာ့ၾကည့္ကာ
ေရမစို႔တစို ဆံ ပင္ေလးမ်ားကို တစ္ခ်က္သပ္တင္ရင္း ခပ္တည္တည္မ်က္ႏွာေလးျဖင့္
ျပန္ေျပာသည္။
“အားေတာ့
နာတယ္။ အပန္းမႀကီးဘူးဆိုရင္ မင္းရဲ႕ဖုန္းကို ကိုယ္ခဏသံုးလို႔ရမလား။ ကိုယ့္ဖုန္းက
ဒီေန႔သီခ်င္း နားေထာင္တာမ်ားသြားေတာ့ ဘက္ထရီေဒါင္းသြားလို႔ေလ”
“ရပါတယ္”
လြယ္အိတ္ထဲမွ
ဖုန္းေလးကိုထုတ္ကာ ရက္ရက္ေရာေရာပင္ သူကမ္းေပးလိုက္သည္။ သူမက “သိုင္းခ႐ူး”ဟု ခပ္
တိုးတိုးေရ႐ြတ္ေျပာဆိုရင္း သူ႔လက္ထဲမွ ဟန္းဖုန္းေလးကို လွမ္းယူ၏။ ေနာက္...
နံပါတ္မ်ားကို႐ိုက္ႏွိပ္သည္။ ၿပီး ေတာ့ ဖုန္းေျပာေလေတာ့သည္။
“ေမေမလား၊
သမီးေက်ာင္းမွာေခ်ာ္လဲလို႔၊ အဲ့ဒါ အခုခ်က္ခ်င္းလာႀကိဳပါ”
“........”
“ေျခေထာက္နာသြားတယ္။
လမ္းေတာင္ မေလွ်ာက္ႏိုင္ေတာ့ဘူး”
“........”
သူမက
အနားမွာ သူ႐ွိေနတာကိုေတာင္ သတိထားမိေတာ့ပံုမရေတာ့။ ႏႈတ္ခမ္းေလးစူကာ အေမျဖစ္သူအား ဖုန္းဆက္ရင္း ကေလးေလးတစ္ေယာက္လို ငိုခ်င္လာဟန္တူပါသည္။
သူမ၏မ်က္၀န္းေထာင့္စြန္းေလးေတြမွာ မ်က္ရည္ၾကည္ေလးေတြ ခိုတြဲလာခဲ့ၾကသလို၊
ႏႈတ္ခမ္းနီေထြးေထြးေလးလည္း တဆတ္ဆတ္တုန္လာၿပီး ႏွာသီးဖ်ား ေလးမ်ားလည္း
ရဲရဲနီလာေလေတာ့၏။
ဒါကိုၾကည့္ရင္း
သူ႔ရင္ထဲမွာ တစ္မ်ိဳးေလးခံစားသြားရသည္။ ေျပာရမယ္ဆိုလွ်င္
လႈပ္လႈပ္ခတ္ခတ္ျဖစ္သြားရ၏။ ရင္ဘတ္တစ္ေနရာ ဟိုးအတြင္းပိုင္းဆီက
ခပ္ျဖည္းျဖည္း႐ိုက္ခတ္တတ္ေသာ အရာတစ္ခုသည္ပင္ ပိုမိုအ႐ွိန္ျပင္းစြာျဖင့္
႐ုန္းကန္လႈပ္႐ွားလာခဲ့ၾကသလိုလို။ ဒီလိုခံစားခ်က္မ်ိဳးကို ဟိုးအရင္အခ်ိန္ေတြတုန္းက
သူတစ္ခါမွ မခံစားခဲ့ရဖူးပါ။
“သမီးအေဆာင္မွျဖစ္တာမဟုတ္ဘူး။
လာႀကိဳရင္ အဲ့ဒီကိုမသြားနဲ႔။ ျမန္မာစာက သူငယ္ခ်င္းဆီသြားရင္းျဖစ္တာ၊ လာႀကိဳရင္
ျမန္မာစာအေဆာင္ေတြ႐ွိတဲ့ဘက္ကိုပဲလာႀကိဳ”
“.......”
တစ္ဖက္က
ဘာျပန္ေျပာသည္မသိ။ သူကေတာ့ သူမဖုန္းဆက္ေနတာကို ဆန္းျပားေသာ စိတ္ခံစားမႈျဖင့္
ေငးေငး ရီရီ ၾကည့္ေနမိခဲ့၏။ ၿပီးေတာ့လည္း မသိစိတ္က သူမေျပာစကားမ်ားအား
လိုက္နားေထာင္ေနမိေသးျပန္သည္။ သူမက ျမန္မာစာေမဂ်ာက သူငယ္ခ်င္းဆီကိုလာလည္တာတဲ့လား။
ဒါဆို သူမက သူတို႔ေမဂ်ာကိုလာေသာ ဧည့္သည္ေပါ့။ ေနပါဦး။ သူတို႔အတန္းထဲက
ဘယ္သူႏွင့္မ်ား သူမက သူငယ္ခ်င္းေတြျဖစ္ေနခဲ့ပါလိမ့္။ အရင္က သူမကို
သူမေတြ႔ခဲ့ဖူးပါ။
ဟိုဟိုဒီဒီ
သူေလွ်ာက္ေတြးေနမိစဥ္၊ သူမက ဖုန္းေျပာလို႔ၿပီးသြားသည္။ ေနာက္ ဖုန္းေလးကို
သူ႔ထံကမ္းေပးရင္း မ်က္ရည္ၾကည္အခ်ိဳ႕ရစ္၀ိုင္းေနေသာ မ်က္၀န္းလဲ့လဲ့တို႔ျဖင့္
ခပ္ႏြမ္းႏြမ္းၿပံဳးကာ ေျပာ၏။
“ကိုယ္မင္းကို
ဒီေန႔အတြက္ ေက်းဇူးအမ်ားႀကီးတင္ပါတယ္”
“ရပါတယ္”
“မင္းက
ရပါတယ္ဆိုေပမယ့္ ဒီေန႔မင္းရဲ႕ကူညီမႈေတြက ကိုယ့္အတြက္ တကယ့္ကို အသံုး၀င္ခဲ့ရတယ္ေလ”
သူၿပံဳးရင္း
ေခါင္းၿငိမ့္ျပလိုက္ပါသည္။ ေနာက္... မိုးေရစိုသြားေသာ ကတၱီပါဖိနပ္ေလးကို
ငံု႔ၾကည့္ရင္း ေခါင္းေပၚမွ ေရစိုေနေသာ ဆံပင္မ်ားကို လက္ျဖင့္တစ္ခ်က္သပ္တင္ကာ
သူမအား ေျပာလိုက္ပါသည္။
“ဒါနဲ႔
ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ခုထိ မိတ္မဆက္ၾကရေသးဘူးေနာ္”
သူမက
ေခါင္းၿငိမ့္ျပ၏။ ထိုအခ်ိန္တြင္ အျပင္ဘက္မွာ႐ြာေနခဲ့ေသာမိုးက
တိုးလို႔ျပင္းထန္လာခဲ့ေလေတာ့သည္။ ေကာ္ရစ္ဒါေထာင့္ခ်ိဳး႐ွိ ေလွကားေျခရင္းမွ
သူႏွင့္သူမတို႔ႏွစ္ဦး၏အနားတြင္ေတာ့ ရင္းႏွီးေႏြးေထြးမႈမ်ားက တစ္စ, ထက္တစ္စ
ပိုလို႔ မ်ားျပားလာခဲ့ၾကသလိုလို။
“ကၽြန္ေတာ့္နာမည္
ေက်ာ္သက္ေအာင္ပါ။ ျမန္မာစာ ဒုတိယႏွစ္ကပါ။ ခင္တဲ့သူငယ္ခ်င္းေတြကေတာ့ ကိုသက္လို႔ ေခၚၾကပါတယ္”
“ကုိယ့္နာမည္ကေတာ့
ျမေရာင္ခ်ယ္ပါ။ Eေမဂ်ာ ဒုတိယႏွစ္ကပါပဲ”
ျမေရာင္ခ်ယ္...တဲ့။
နာမည္ေလးႏွင့္လူက လိုက္ဖက္လြန္းလွသည္ဟု သူ႔စိတ္ထဲ ေတြးလိုက္မိသည္။ ဟုတ္သည္ ေလ...၊
သူမရဲ႕ျဖဴစင္လွေသာ မ်က္ႏွာအေရျပားပါးပါးေလးေအာက္မွာ ေသြးေၾကာစိမ္းေလးတခ်ိဳ႕
ယွက္ဖ်ာေနခဲ့ၾကေလတာ။
သူမက
ေရမစို႔တစို ဆံပင္ေလးမ်ားကို တစ္ခ်က္သပ္တင္ကာ သူ႔ကိုေမာ့ၾကည့္ရင္း ေမးလာ၏။
“မင္းက
ျမန္မာစာ ဒုတိယႏွစ္ကဆိုေတာ့ section 2 က ခင္ျမတ္သူတို႔ကိုမ်ား သိမလားမသိဘူး”
သူေခါင္းၿငိမ့္ျပလိုက္မိပါသည္။
တကယ္လည္း သူမေျပာေသာ ခင္ျမတ္သူဆိုသည့္ ေက်ာင္းသူေလးကို သူသိ၏။ ခင္ျမတ္သူက သူႏွင့္ section2မွာ
တစ္ခန္းတည္းအတူတူတက္ေနၾကေသာ အတန္းေဖာ္မ်ားမို႔ပင္ျဖစ္သည္။ အၿမဲတမ္းေတြ႔ေနက်မို႔ မ်က္မွန္းတန္းမိကာ
ေမးထူးေခၚေျပာ ႏႈတ္ဆက္ေနမိခဲ့သည့္ ေက်ာင္းသူတစ္ေယာက္လည္းျဖစ္ ေလ၏။
“ကိုယ္က
ဒီေန႔သူ႔ဆီလာတာေလ၊ အလာမွာ မေမွ်ာ္လင့္ပဲ အက္စီဒန္႔ ျဖစ္ၿပီး မင္းရဲ႕ကူညီမႈကို
ယူခဲ့ရတာ”
ေကာ္ရစ္ဒါအျပင္ဘက္တြင္ေတာ့
မိုးကသည္းထန္လြန္းေနခဲ့သည္။ မိုးစက္မ်ားႏွင့္အတူ ေလျပင္းမ်ားပါ တိုက္ခတ္
ေနခဲ့ၾကေသာေၾကာင့္ အနီး႐ွိသစ္ပင္ႀကီးငယ္တို႔မွာ ယိမ္းခါလႈပ္႐ွားေနခဲ့ၾကရ၏။
သူ႔ရင္ထဲမွာလည္း ျမေရာင္ခ်ယ္ ဆိုေသာ မိန္းကေလးကို အခုမွစတင္ေတြ႔ဆံုဖူးရေပမယ့္
သူမေၾကာင့္ လႈပ္လႈပ္ခတ္ခတ္ ခံစားလိႈက္ဖိုေနမိခဲ့ရ၏။
~~~@~~~
ေကာ္ရစ္ဒါအေပါက္၀မွ
သူမလာမည့္လမ္းဆီသို႔ လည္ဆန္႔ၿပီး သူေမွ်ာ္ေနမိ၏။ လက္မွနာရီကို တစ္ခ်က္ငံု႔
ၾကည့္မိလိုက္ေတာ့ ေန႔လည္ဆယ့္တစ္နာရီခြဲ။ ကင္န္တင္းမွာထမင္းသြားစားဖို႔အခ်ိန္ေတာင္
နီးကပ္ေနခဲ့ၿပီ။ ဘာ့ ေၾကာင့္မ်ား သူမ ခုထိေရာက္မလာႏိုင္ခဲ့ေသးတာပါလိမ့္။
“ဟဲ့...
ကိုသက္၊ ေမွ်ာ္ေတာ္ေယာင္ႀကီး လုပ္ေနတယ္ေပါ့ေလ”
“ေအး...ဟ။
ဒီ့ေကာင့္ပံုစံၾကည့္ရတာ ဆည္၀မွာ ငါးဖမ္းဖို႔ေစာင့္ေနတဲ့ ဗ်ိဳင္းႀကီးအတိုင္းပဲ”
“မဟုတ္ပါဘူးဟယ္...၊
လည္ပင္း ေညာင္ေရအိုးျဖစ္ခါနီးပါ”
“ဒီအတိုင္းသာ
ကိုသက္တစ္ေယာက္ အၿမဲေစာင့္ေနရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ၾကာရင္ ပေဒါင္လူမ်ိဳးေတြလို လည္တံ႐ွည္
႐ွည္ေလးနဲ႔ ျဖစ္လာဦးမယ္...ဟိဟိ”
“အဲ့ဒီက်ရင္
ဒီေကာင့္လည္ပင္းမွာတပ္ဖို႔ ေၾကးကြင္းေတြ ငါေအာ္ဒါမွာေပးမယ္”
႐ုတ္တရက္
အနားသို႔ေရာက္လာၾကၿပီး တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ေျပာလိုက္ၾကေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ား၏အသံမ်ား
ေၾကာင့္ သူ႐ွက္ကိုး႐ွက္ကန္း ျဖစ္သြားမိသည္။ ျမေရာင္ခ်ယ္ဟုဆိုေသာ သူမကို
သူတို႔ေျပာသလို ပံုပ်က္ပန္းပ်က္ ျဖစ္ရေလာက္ေအာင္ သူေမွ်ာ္ေနမိၿပီလား မသိေတာ့ပါ။
သူသိတာက ေတြ႔ေနျမင္ေနက်အခ်ိန္မွာ သူမကိုျမင္ေတြ႔ လိုျခင္းသာ ျဖစ္ပါသည္။
သူငယ္ခ်င္းတစ္အုပ္လံုးကို
သိမ္းႀကံဳးေ၀့ၾကည့္ရင္း မလံုမလဲ သူၿပံဳးလိုက္မိ၏။ ထိုအခါ အားလံုးက “နင့္အေၾကာင္း
ငါတို႔သိပါတယ္...ကိုသက္ရယ္”...ဟူေသာ အၾကည့္မ်ိဳးျဖင့္ ၀ိုင္းၾကည့္ေနၾကေလတာကို
ေတြ႔ရသည္။ ဒါကို ဂ႐ုမ စိုက္သလိုမ်ိဳးပံုစံျဖင့္ ပခံုးတြန္႔ကာ သူမလာမည့္လမ္းဆီသို႔
တစ္ခါထပ္ေမွ်ာ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အားလံုးထံမွ အသံ ေပါင္းစံု ထြက္ေပၚလာျပန္ေလေတာ့သည္။
ထို႔ေၾကာင့္ သူရယ္လိုက္မိ၏။
ေျပာရမယ္ဆိုရင္
အရင္တုန္းက သူ႔မွာ သူငယ္ခ်င္းဒီေလာက္မမ်ား။ သူႏွင့္ ျမန္မာစာေမဂ်ာခ်င္းတူသည့္
ညီသူ၊ ရဲ ေမာင္ႏွင့္ ခ်မ္းေျမ့ေအာင္တို႔ သံုးေယာက္သာ ႐ွိခဲ့၏။ သို႔ေသာ္
မိုးေန႔စြဲတစ္ခုတြင္ ျမေရာင္ခ်ယ္ကို သူအကူအညီ ေပးခဲ့ၿပီးသည့္ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့
အတန္းထဲမွ သူမ၏သူငယ္ခ်င္းမ်ားျဖစ္ေသာ ခင္ျမတ္သူတို႔အုပ္စုႏွင့္ပါ သူတို႔ ခင္မင္ရင္းႏွီးျဖစ္ခဲ့ၾကေတာ့သည္။
ခင္ျမတ္သူတို႔ အုပ္စုက အားလံုးေပါင္းငါးေယာက္။ ထို႔ေၾကာင့္ အုပ္စုႏွစ္စုေပါင္းမိကာ သူတို႔သူငယ္ခ်င္းအဖြဲ႔က ပိုေတာင့္လာတာ အမွန္ပင္။
“ဗိုက္ဆာတယ္ဟာ...၊
ငါတို႔သြားႏွင့္ေတာ့မယ္။ ကိုသက္ နင္ ျမေရာင္ကို ေစာင့္ၿပီးေခၚလာခဲ့ေနာ္”
“အမယ္...
နင္မေျပာရင္လည္း သူက မ်ိဳးႀကီးရဲ႕ ဒီကေစာင့္ေနသူသီခ်င္းကိုညည္းရင္း
ျမေရာင္မလာမခ်င္းကို ထိုင္ ေစာင့္ေနမယ့္ဟာ”
“ေအးေလ”
“ေစာင့္ရင္
ေအးေဆးေစာင့္ေနာ္ကိုသက္၊ တိုင္နဲ႔ ေခါင္းနဲ႔ေတာ့ မေဆာင့္မိေစနဲ႔”
ထံုးစံအတိုင္း
ကင္န္တင္းအရင္သြားႏွင့္ဖို႔ သူ႔ကို တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ ႏႈတ္ဆက္ၾကျပန္ေလ၏။ အားလံုးကို
ေအးပါ...ဟု ခပ္ၿပံဳးၿပံဳးျပန္ေျပာရင္း ေနရာမွ ေျခအစံုကိုမေ႐ြ႔မိခဲ့။ ဟုတ္သည္၊
ဒီေနရာေလးကို သူမေရာက္မလာမခ်င္း သူေစာင့္ေနမိေပလိမ့္ဦးမည္။
သူငယ္ခ်င္းေတြထြက္သြားေတာ့
ေနရာေလးမွာ ေျခစံုရပ္ရင္း သူမလာရာလမ္းကို ရမ္းေမွ်ာ္ကာ သူမရဲ႕အေၾကာင္း ေလးမ်ားကို
သူေတြးမိ၏။
ျမေရာင္ခ်ယ္က
သူတို႔ ဒဂံုတကၠသိုလ္ကို ဒုတိယႏွစ္အစ,ပိုင္းေလာက္မွာ မႏၱေလးကေနၿပီး
ေျပာင္းလာခဲ့တာျဖစ္ပါ သည္။ ထို႔ေၾကာင့္မို႔ သူမရဲ႕ Eေမဂ်ာတြင္
သူငယ္ခ်င္းမ်ားမ်ားစားစားမ႐ွိခဲ့ဟု သူသိခြင့္ရခဲ့၏။ သူတို႔အတန္းထဲမွ
သူမ၏ငယ္သူငယ္ခ်င္းျဖစ္ေသာ ခင္ျမတ္သူထံလာရင္း သူႏွင့္ဆံုဆည္းခဲ့ရၿပီး အုပ္စုႏွစ္စု
သူငယ္ခ်င္းေတြျဖစ္သြား ၾကၿပီးသည့္ေနာက္ ထမင္းစားခ်ိန္တိုင္းမွာ သူမက
သူတို႔႐ွိရာသို႔သာ လာတတ္ေတာ့သည္။ ‘တစ္ခါမွ ဒီလိုခင္မင္ စရာေကာင္းေသာ
သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ မဆံုဖူးဘူး’..ဟုလည္း သူမကေျပာတတ္ေသး၏။ သူမေျပာသလိုပင္ လူ
ဆယ္ေယာက္ေလာက္႐ွိသည့္ သူတို႔သူငယ္ခ်င္းအုပ္စုႀကီးက တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္
ရင္းရင္းႏွီးႏီွး ပြင့္ပြင့္ လင္းလင္းႏွင့္မို႔ တကယ့္ကို ေပ်ာ္စရာေကာင္းလွပါသည္။
မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ထဲ
သူတို႔ထံသို႔ ေန႔စဥ္လာေနတာကို သူကစိတ္မခ်၍ ‘ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျမရဲ႕ေမဂ်ာကို လာ ခဲ့မယ္ေလ။
ေန႔တိုင္းပဲ ဒီလိုဆိုရင္ ျမပင္ပန္းေနမွာေပါ့’ ဟု ေျပာခဲ့ေသးသည္။ သို႔ေသာ္
သူမက...‘အို... ကိုယ္က တစ္ေယာက္တည္းသမားပဲ၊ လူတစ္ေယာက္တည္းဆီကို
လူအမ်ားႀကီးေန႔တိုင္းလာေနရမွာ အားနာစရာ။ ရတယ္၊ ကိုယ္ပဲ မင္းတို႔ ဆီလာခဲ့ပါ့မယ္
ကိုသက္ရယ္၊ ၿပီးေတာ့ ဒီေလာက္ေ၀းတာမွလည္း မဟုတ္တာ’...ဟု ခပ္ၿပံဳးၿပံဳး မ်က္ႏွာေလးျဖင့္
တုန္႔ျပန္ေျပာခဲ့၏။ ထိုစကားေလးကိုပဲ ေနာက္ပိုင္းမွာ သူမက အတည္ျဖစ္ေစခဲ့ေလေတာ့တာ။
ထမင္းစားခ်ိန္တိုင္းမွာ သူတို႔႐ွိရာဆီသို႔ သူမတစ္ဦးထဲ ပံုမွန္
ေရာက္ေရာက္လာခဲ့ေလေတာ့တာ။
ထိုကဲ့သို႔
သူမေျပာေသာ္လည္း ညေနခင္း ေက်ာင္းမဆင္းခင္အခ်ိန္မ်ားမွာေတာ့ သူမ႐ွိရာသို႔
သူတစ္ေယာက္ထဲ ေရာက္သြားတတ္စၿမဲ။ အျခားေၾကာင့္ေတာ့ မဟုတ္၊ ျပန္ခ်ိန္မွာ
အိမ္ကလာႀကိဳမည့္ ကားကိုေစာင့္ရင္း သူမတစ္ဦး တည္း အေဖာ္မဲ့ျဖစ္ေနမွာ
စိုးရိမ္လို႔ပင္။ ေနာက္ထပ္ အေၾကာင္းျပခ်က္တစ္ခုကေတာ့ အိမ္မျပန္ခင္အခ်ိန္ေလးမွာ
သူမရဲ႕မ်က္ႏွာေလးအား သူျမင္ေတြ႔ေနခ်င္ေသးေသာ စိတ္ေၾကာင့္ပင္တည္း။
ဟုတ္သည္၊
သူမဘက္က သူ႔ကို ႐ိုး႐ိုးသားသားခင္ေနသလား၊ ဆန္းဆန္းျပားျပားစိတ္မ်ိဳးျဖင့္
တြယ္တာေနခဲ့ေနသ လားဆိုတာ မိန္းကေလးတို႔သိကၡာကိုငဲ့ကြက္ၿပီး သူမစဥ္းစား၊
မေတြးေတာခဲ့မိေပမယ္ သူ႔ရင္ထဲမွာ ျဖစ္တည္ေနခဲ့ ေသာ ခံစားခ်က္တစ္ခုကိုေတာ့
ကိုယ္တိုင္ျပန္ညာလို႔မရႏိုင္ခဲ့။ သူမႏွင့္ဆံုဆည္းရတိုင္း သူ႔ရင္အတြင္းပိုင္းက
ႏူးညံ့ စြာ ခုန္ခ်င္သည္။ ရံဖန္ရံခါ ခ်စ္စရာေကာင္းလြန္းေသာ စကားေလးမ်ားကို သူမေျပာလွ်င္ျဖစ္ေစ၊
အမူအယာေလး မ်ားအား အမွတ္တမဲ့အေနျဖင့္ သူမလုပ္မိလွ်င္ျဖစ္ေစ
ႏူးႏူးညံ့ညံ့ခုန္ေနေသာရင္က ၾကမ္းၾကမ္းတမ္းတမ္းခုန္ခ်င္ သည္။ သူမႏွင့္ မေတြ႔ရေသာ
အခ်ိန္ေလးမ်ားမွာ သူမအား ေတြ႔ခ်င္ျမင္ခ်င္ေနစိတ္ေတြလည္း ျဖစ္မိရ၏။ သူမ၏
မ်က္ႏွာေလးကိုလည္း စိတ္အာ႐ံုမွာ တေရးေရးျမင္ေယာင္ကာ တမ္းတလြမ္းဆြတ္မိတတ္ေသးသည္။
ဒါေတြ
ဘာ့ေၾကာင့္ျဖစ္လာရသနည္းဟု သူ႔ကိုယ္သူ ေခ်ာင္ပိတ္ကာ အေျဖမထုတ္မိခ်င္ပါ။ အကယ္၍မ်ား
တစ္စံု တစ္ေယာက္က ‘ဘာေၾကာင့္မင္း ဒီလိုခံစားေနရတာလဲ’ဟု ေမးလာပါက ႐ိုး႐ိုးသားသားပင္
သူျပန္ေျဖပါမည္။ သူမကို သူခ်စ္ေနမိလို႔သာ ျဖစ္ပါ၏။
သို႔ေသာ္
သူမကို သူဖြင့္မေျပာရဲခဲ့ေသး။ သူငယ္ခ်င္းသက္တမ္း ႏွစ္လေက်ာ္ေက်ာ္အတြင္းမွာ
ခ်စ္ေနမိေၾကာင္းဖြင့္ ေျပာျဖစ္လွ်င္ သူမဘက္က သူ႔ကို ေပါ့ပ်က္ပ်က္ႏိုင္သည္၊
ေတြ႔ကရာမိန္းကေလးေတြကို ရက္တိုတိုအတြင္းမွာ ခ်စ္ ေရးဆိုတတ္သူဟု ထင္သြားမွာ
သူစိုးရိမ္မိသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ခင္မင္မႈသက္တမ္း ႐ွည္ၾကာလာမည့္အခ်ိန္တစ္ခုကို
သူေစာင့္စားေနခဲ့ရျခင္းသာ ျဖစ္၏။ အခ်ိန္ေတြယူရင္း
အခ်ိန္ေတြလြန္သြားမည့္အျဖစ္ကိုေတာ့ သူလက္မခံႏိုင္ပါ။
သက္ျပင္းတစ္ခ်က္႐ိႈက္သြင္းလိုက္ရင္း
တစ္ေယာက္တည္း ေခါင္းခါပစ္လိုက္မိသည္။ ေနာက္.. သူမလာမည့္လမ္း ဘက္ဆီသို႔ သူေမွ်ာ္ၾကည့္လိုက္၏။
ေတြ႔ပါၿပီ၊ အျဖဴေရာင္အက်ႌလက္႐ွည္ဖားဖား၊ အျဖဴေပၚအနက္ပြင့္ႏုပ္ႏုပ္ေလး ေတြပါေသာ
ထမီ႐ွည္႐ွည္ေလးတို႔ျဖင့္ ေလထဲမွာ လြင့္ပါေနသလို တေ႐ြ႕ေ႐ြ႕ႏွင့္
လမ္းေလွ်ာက္လာေနခဲ့ေသာ ေကာင္မေလး။ ေက်ာလယ္ေလာက္႐ွည္သည့္
သူမ၏ဆံပင္နက္နက္ကေလးေတြကလည္း ေလအေ၀့မွာ ကသီ ကရီ ၀ဲလြင့္လို႔ရယ္။
ကဲ...၊
သူမဟာ... သူ႔ရင္ထဲက အခ်စ္နတ္ဖုရားမေလး ျဖစ္ထိုက္မျဖစ္ထိုက္ဆိုတာ ဘယ္သူေတြ
ယံုမွားသံသယ႐ွိ ၾကဦးမလဲ။
~~~@~~~
အတန္းအားခ်ိန္တြင္
စာသင္ခန္းအျပင္ဘက္ ေကာ္ရစ္ဒါမွာ ျမေရာင္ခ်ယ္မပါ၀င္ပဲ သူတို႔သူငယ္ခ်င္းေတြခ်ည္း သာ ေရာက္တတ္ရာရာေျပာရင္း
ထိုင္ေနမိၾကသည္။ ေဆာင္းဦးေလေျပတို႔က ေကာ္ရစ္ဒါတစ္ေလွ်ာက္ ဟိုဟိုဒီဒီ ၀င္ထြက္သြားလာေနခဲ့ၾက၏။
အနီးမွ သစ္ပင္ႀကီးငယ္တို႔သည္လည္း ေျမာက္ျပန္ေလအေ၀ွ႔မွာ ႏွစ္သိမ့္ၾကည္ႏူးစြာျဖင့္
ယိမ္းႏြဲ႔ေနခဲ့ၾက၏။
စာေမးပြဲႀကီးနီးလာၿပီ။
မၾကာခင္
ေျဖရေတာ့မည္။ ေျဖၿပီး ေက်ာင္းေတြပိတ္ေတာ့မည္။ အခုေတာင္မွ ေက်ာင္းမွာ ေက်ာင္းသားေတြ
နည္း လာၿပီ။ သိပ္မမ်ားလွေတာ့။ အိမ္မွာေနရင္း စာက်က္သူသာ မ်ားလာေသာေၾကာင့္
ေျပာရမယ္ဆိုလွ်င္ ေက်ာင္းမွာ ေျခာက္ကပ္ကပ္ႀကီးျဖစ္ေနခဲ့၏။ တကယ္လို႔မ်ား
ေက်ာင္းေတြပိတ္သြားခဲ့ရင္ေရာ။ ေတြးရင္း သူ႔ရင္ထဲ လြမ္းဆြတ္ မိလာ၏။ အရင္ႏွစ္ေတြတုန္းက
ဒီလိုအခ်ိန္မွာ ဒီလိုခံစားခ်က္မ်ိဳး သူမခံစားဖူးပါ။ ဒီႏွစ္က်မွ ထူးထူးဆန္းဆန္း ခံ စားေနခဲ့ရတာျဖစ္၏။
ထိုခံစားခ်က္၏ ျမစ္ဖ်ားခံရာရပ္၀န္းသည္ အျခားဘယ္ေနရာမွမဟုတ္၊ ျမေရာင္ခ်ယ္ဆိုေသာ
ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္၏ ရပ္၀န္းဆီမွပင္တည္း။
ဟုတ္သည္၊
ေက်ာင္းေတြပိတ္လွ်င္ သူမႏွင့္သူ ဆံုေတြခြင့္တို႔ ႐ွားပါးေတာ့မည္။ ေန႔စဥ္ ျမင္ေနက်
သူမရဲ႕မ်က္ႏွာ ေလးသည္လည္း ေမွးမွိန္သြားရေတာ့မည္။ သူႏွင့္ဆံုတိုင္း
ခ်ိဳသာစြာေျပာတတ္ေသာ သူမ၏စကားသံေလးမ်ား သည္လည္း သူ႔နားထဲမွာ
တိုးတိမ္သြားၾကရေပေတာ့မည္။ ေက်ာင္းေတြပိတ္ေနစဥ္ ကာလတစ္ေလွ်ာက္လံုးမွာ လည္း
ခ်စ္ခြင့္မပိုင္၊ သူမႏွင့္မသက္ဆိုင္သူအျဖစ္ သူျဖတ္သန္းရင္ေမာေနရေပဦးမည္။ ေနပါဦး၊
ဒီခံစားခ်က္ဆိုး ေတြကို သူခံႏိုင္ရည္႐ွိပါ့မလား။ ဟင့္အင္း၊ သူမခံစားႏိုင္ပါ။ ဒါဆို
သူဘာလုပ္ရမည္နည္း။ ေတြးရင္း ‘လက္႐ွိအ ခ်ိန္က အေကာင္းဆံုး’ဆိုေသာ စကားေလးက
သူ႔ရင္ထဲေရာက္လာသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ထိုင္ေနေသာ ေကာ္ရစ္ဒါ ေဘာင္ေပၚမွေန ျဖတ္ခ,နဲ
သူခုန္ဆင္းခ်လိုက္သည္။
ေနာက္...
သူငယ္ခ်င္းမ်ားကို သူႏႈတ္ဆက္လိုက္သည္။
“ငါအျပင္ခဏသြားဦးမယ္”
“ဟဲ့...
ဘယ္သြားမလို႔တုန္း။ ငါတို႔လည္း လိုက္မယ္ေလ”
ခင္ျမတ္သူတို႔အုပ္စုထံမွ
အသံထြက္လာ၏။ ခ်မ္းေျမ့ေအာင္တို႔ကလည္း...
“ေအးေလ၊
ငါတို႔လည္း လိုက္မယ္ေလကြာ၊ မင္းကလည္း ခြဲျခားခြဲျခားနဲ႔”
“မဟုတ္ဘူး၊
ငါျပန္လာခဲ့မယ္”
ေျပာေျပာဆိုဆိုျဖင့္
လိုက္ဟန္ျပင္ေနေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကို လက္ကာျပကာ သူေက်ာခိုင္းပစ္လိုက္သည္။ သူ၏
ေျခလွမ္းမ်ား ဦးတည္ရာကား သူမ႐ွိရာဆီသို႔သာ။
သူမ႐ွိရာ
Eေမဂ်ာစာသင္ေဆာင္မ်ားဆီသို႔ ေျခလွမ္းေတြခပ္သြက္သြက္လွမ္းေနရင္း သူ႔ရင္ထဲမွာ
လႈပ္ခါေနခဲ့ရ၏။ ညေန ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္မတိုင္ေသးခင္ သူမ႐ွိရာဆီသို႔
သူေရာက္လာတာျမင္လို႔႐ွိရင္ သူမအံ့ၾသသြားလိမ့္မည္ လား။ သူမသိပါ။ သူသိတာကေတာ့
ေလာေလာဆယ္မွာ သူ႔ရင္ထဲမွ ခံစားခ်က္မ်ားအား သူမသိေအာင္ ဖြင့္ေျပာျပ
ႏိုင္ဖို႔အေရးပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ခင္မင္သိကၽြမ္းခဲ့ၾကတာ ေလးလေလာက္ ၾကာျမင့္ခဲ့ၿပီမို႔
သူ႔ရဲ႕ခ်စ္ေရးဆိုမႈအား သူမ ဘက္က အသိအမွတ္ျပဳ တုန္႔ျပန္ႏိုင္ဖို႔
သူေမွ်ာ္လင့္မိပါသည္။
သို႔ေသာ္
သြားေနရင္း သူ႔စိတ္ကူးက တစ္မ်ိဳးေျပာင္းသြားမိ၏။ ဟုတ္သည္၊ ေက်ာင္းထဲမွ အျပင္ထြက္ကာ
သူမအ တြက္ လက္ေဆာင္ပစၥည္းေလးတစ္ခု သြား၀ယ္မည္။ ထိုလက္ေဆာင္ေလး၀ယ္ၿပီး ျပန္လာမွ
သူမ႐ွိရာသို႔သြားၿပီး လက္ေဆာင္ေလးအား သူမအားေပးရင္း သူခ်စ္ခြင့္ပန္ေတာ့မည္။
အေတြးစိတ္ကူးကို
လက္ေတြ႔အေကာင္အထည္ေဖာ္ကာ ေတြ႔ရာဘတ္စ္ကားကိုေကာက္စီးၿပီး ေက်ာင္းထဲမွေန
သူထြက္ခဲ့လိုက္သည္။ ေနာက္... အျပင္မွေနၿပီး သူမအတြက္
သူအေပးခ်င္ဆံုးလက္ေဆာင္ပစၥည္းေလးကို စိတ္ ႀကိဳက္ေ႐ြး၀ယ္ကာ သူျပန္လာခဲ့လိုက္သည္။
သူမ႐ွိရာ အေဆာင္ေအာက္ေရာက္ေတာ့ သူ႔မွာ ေခၽြးေတြ႐ြဲနစ္ကာ ေမာပန္းေနခဲ့ရၿပီ။
သို႔ေသာ္ စာသင္ခ်ိန္ၿပီး၍ အတန္းထဲမွ ထြက္လာေသာ သူမအား ျမင္လိုက္ရစဥ္ခဏ သူ႔ရဲ႕ပင္
ပန္းမႈေတြအားလံုးက ေလႏွင္ရာ လြင့္ပါသြားၾကေသာ တိမ္တိုက္မ်ားလို အေ၀းကို
ေျပးခြာသြားၾကေလေတာ့၏။
“ဟယ္...
ကိုသက္၊ ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္ေတာင္ မေရာက္ေသးဘူး။ ေစာလွခ်ည္လား”
သူမက
အၿပံဳးေလးႏွင့္ ႏႈတ္ဆက္သည္။ သူေခါင္းၿငိမ့္ရင္း အသံကို
တည္ၿငိမ္ေအာင္ႀကိဳးစားထိန္းကာ သူမအား ေျပာလိုက္၏။
“ဟုတ္တယ္...။
ကၽြန္ေတာ္ျမကို စကားနည္းနည္းေျပာစရာ႐ွိလို႔၊ အခ်ိန္ေလးနည္းနည္းေလာက္ေပးပါ”
သူမက
သူ႔ကို စူးစမ္းအေျဖ႐ွာသလိုတစ္ခ်က္ၾကည့္ၿပီး ေခါင္းၿငိမ့္ျပ၏။ သူ႔ရင္ထဲမွာေတာ့
အားျပင္းလွေသာ ခံစားမႈ တစ္ခုေၾကာင့္ သြက္သြက္ခါယမ္းေနခဲ့ရသည္။
သူမတို႔အေဆာင္ႏွင့္မနီးမေ၀း႐ွိ
သစ္ပင္မ်ားေအာက္မွအုတ္ခံုေလးဆီသို႔ ႏွစ္ေယာက္သား ခပ္ျဖည္းျဖည္းေလွ်ာက္ သြားမိၾက၏။
အုတ္ခံုေလးေပၚသို႔ သူမက အရင္တက္ထိုင္ၿပီး မတ္တပ္ရပ္ေနဆဲျဖစ္ေသာ သူ႔ကို ေမာ့ၾကည့္ကာ
ေမးလာသည္။
“ကိုသက္
ဘာျဖစ္ေနတာလဲဟင္၊ ေခၽြးေတြလည္း႐ြဲလို႔၊ အသက္႐ွဴသံကလည္း အရမ္းျပင္းေနတယ္။
ေနမွေကာင္း ရဲ႕လား”
ေခါင္းခါျပရင္း
သူၿပံဳးျပလိုက္မိ၏။ ေနာက္... အသက္ကို ခပ္ျပင္းျပင္း႐ႈိက္သြင္းလိုက္ကာ သူမအား
ႏူးညံ့စြာၾကည့္ ၿပီး ေျပာလိုက္မိသည္။
“ကၽြန္ေတာ္
ျမကို သိပ္ခ်စ္တယ္”
“႐ွင္”
ဆိုင္းမဆင့္၊
ဗံုမပါဆိုသလို ႐ုတ္တရက္ေျပာခ်လိုက္ေသာ သူ႔ခ်စ္ခြင့္ပန္စကားေၾကာင့္
သူမအံ့ဩသြားဟန္တူ၏။ ထို႔ေနာက္... မ်က္ႏွာေလးနီျမန္းကာ ႐ွက္စႏိုးေလးျဖင့္
သူမ၏ေခါင္းေလးငံုု႔သြားသည္။ ဒါကို ၾကင္နာျမတ္ႏိုးျခင္း မ်ားစြာျဖင့္
စိုက္ၾကည့္ရင္း သူထပ္ေျပာလိုက္မိပါသည္။
“ဟုတ္ပါတယ္
ျမရယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ျမကို ခ်စ္ေနမိတာ ၾကာပါၿပီ။ မၾကာခင္ ေက်ာင္းေတြပိတ္ေတာ့မယ္။
ဒီလိုပဲ သူစိမ္းေတြလို အေ၀းႀကီးေ၀းသြားၿပီး အေဆြးႀကီးေဆြးေနရမယ့္အျဖစ္ကို
ကၽြန္ေတာ္မခံစားႏိုင္ေတာ့လို႔ပါ”
တုန္ယင္လႈပ္ခတ္ေနေသာ
သူ႔စကားသံမ်ားေၾကာင့္ သူမက ေခါင္းေလးေမာ့လာသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ လြယ္အိတ္ထဲ မွ
သူမအတြက္၀ယ္လာေသာ လက္ေဆာင္ဖိနပ္ဗူးေလးကို ထုတ္ယူၿပီး သူမထံကမ္းေပးကာ
သူေျပာမိျပန္၏။
“အဲ့ဒါေၾကာင့္
ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕အခ်စ္ကို ျမတုန္႔ျပန္ႏိုင္မယ္ဆိုရင္ ဒီမိန္းမစီး ကတၱီပါဖိနပ္ေလးကို
ျမအဆင္ေျပမယ့္ေန႔ မွာ ေက်ာင္းကို၀တ္လာေပးပါဗ်ာ။ ဒါဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ့္အခ်စ္ကို
ျမတုန္႔ျပန္လိုက္တယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္မွတ္ယူေပ်ာ္ ႐ႊင္လိုက္ပါေတာ့မယ္။
ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ဆႏၵေတြ ျပည့္၀ႏိုင္ဖို႔ ျမစဥ္းစားေပးပါလားဗ်ာ”
ၾကည့္ေနရင္း
သူ႔စကားေတြကိုနားေထာင္ေနေသာ သူမရဲ႕မ်က္ႏွာက ႐ွက္႐ြ႔ံနီျမန္းေနရာမွေနၿပီး
ေသြးဆုတ္ျဖဴ ေရာ္လာၾကတာ သူေတြ႔လိုက္ရသည္။ ဘာ့ေၾကာင့္မ်ား သူမရဲ႕မ်က္ႏွာက
ေသြးပ်က္ေျခာက္ျခားေနသူတစ္ဦးလို ျဖဴပတ္ျဖဴေရာ္ ျဖစ္လာခဲ့တာပါလိမ့္။ သူမက
သူ႔လက္ထဲမွ ကတၱီပါဖိနပ္ဗူးေလးကို ျပဴးက်ယ္၀ိုင္းစက္ေသာ မ်က္ ၀န္းမ်ားျဖင့္ၾကည့္ကာ ေခါင္းခါၿပီးထ,ရပ္သည္။
“ဟင့္အင္း”
သူမ၏ျငင္းဆန္သံစကားအဆံုးတြင္
သူ႔ကမာၻတစ္ခုလံုး မည္းေမွာင္စြာ ၿပိဳပ်က္သြားရသလို႐ွိ၏။ ျမဘက္က ဒီလို မ်ိဳး
တစ္ထိုင္တည္း ျငင္းဆန္ပစ္လိမ့္မည္ဟု သူဘယ္တုန္းကမွ မေမွ်ာ္လင့္ထားခဲ့ဖူးပါ။
ထို႔အတြက္ ေသြး႐ူးေသြး တမ္းႏိုင္စြာျဖင့္ သူမ၏လက္ကေလးတစ္ဖက္ကိုဆြဲယူကာ ကတၱီပါဖိနပ္ဗူးေလးကို
သူမလက္ထဲအတင္းထိုးေပး ရင္း သူေျပာမိသည္။
“ဒီလိုေတာ့
တစ္ထိုင္တည္း ျငင္းဖို႔မဆံုးျဖတ္လိုက္ပါနဲ႔ျမရယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ အခ်ိန္ယူၿပီး
စဥ္းစားေပးပါ။ အခုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္သြားပါရေစေတာ့”
ေျပာၿပီး
သူခ်က္ျခင္းလွည့္ထြက္ခဲ့လိုက္သည္။ ဟုတ္သည္။ ျမထံမွ သူ႔အခ်စ္ကို
ျငင္းပယ္မည့္စကားမ်ိဳးကို ဒီ့ထက္ပိုၿပီး သူနားေထာင္ႏိုင္စြမ္းမ႐ွိ၊
နားေထာင္ဖို႔မရဲလွ။ ရင္ဆိုင္ႏိုင္စြမ္းမ႐ွိလွ။ သူမလက္ထဲမွာ သူအတင္းထည့္ေပးခဲ့သည့္
ဖိနပ္ဗူးေလးရဲ႕ကံၾကမၼာကေရာ ဘာေတြျဖစ္လာလိမ့္မလဲ။ ပိုင္႐ွင္အသစ္၏ ေႏြးေထြးေသာ
ႀကိဳဆိုမႈကိုခံစားရမွာလား...၊ ဒါမွမဟုတ္ ဥပကၡာျပဳ စိမ္းကားရက္စက္မႈကို
ခံစားရမွာလား။ သူမေတြးရဲပါ။ ေသခ်ာတာကေတာ့ သူ မလက္ထဲမွာ က်န္ရစ္ခဲ့ေသာ
ကတၱီပါဖိနပ္ေလး၏အနာဂတ္သည္ သူမအေပၚမွာ ေမွ်ာ္လင့္ေနမိခဲ့သည့္ သူ႔အနာဂတ္ႏွင့္
အတူတူျဖစ္ေနခဲ့ျခင္းသာ ျဖစ္၏။
သူမတို႔အေဆာင္ကေန
သူတို႔အေဆာင္သို႔ ေလးကန္ေသာေျခလွမ္းမ်ားျဖင့္ သူေလွ်ာက္လွမ္းေနမိစဥ္ အိတ္ထဲမွ
သူ႔ရဲ႕လက္ကိုင္ဖုန္းေလးက ျမည္ဟည္းလာသည္။ ဖုန္းေလးကို သူထုတ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေခၚသူက
အျခားလူမ ဟုတ္။ ျမျဖစ္ေနခဲ့သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ရင္ခုန္စိတ္လႈပ္႐ွားစြာျဖင့္
သူအျမန္ျပန္ထူးလိုက္မိသည္။
“ဟယ္လို...
ျမ”
“ကိုသက္..
မင္း ဒီညေနေက်ာင္းဆင္းတဲ့အခ်ိန္ ကိုယ့္ဆီကို မလာခဲ့နဲ႔ေတာ့။ ဒီေန႔မွမဟုတ္ဘူး။
ေနာက္ေန႔ေတြမွာလည္း မလာခဲ့နဲ႔ေတာ့”
ေျပာၿပီး
သူမဘက္က ဖုန္းအရင္ခ်သြားေတာ့သည္။ ထိုအခါမွ သူ႔ကမာၻႀကီးတစ္ခုလံုး အမွန္တကယ္
ပ်က္စီးၿပိဳလဲ သြားရသလို သူခံစားမိလိုက္၏။
~~~@~~~
စာသင္ေဆာင္သို႔
ေခါင္းငိုက္စိုက္ခ်ကာ ျပန္လာေသာသူ႔ကို သူငယ္ခ်င္းမ်ားက စိုးရိမ္တႀကီးျဖင့္
၀ိုင္းေမးၾက၏။ ထိုအခါက်မွ အေၾကာင္းစံုကို ၀မ္းနည္းေၾကကြဲျခင္းမ်ားစြာျဖင့္
သူျပန္ေျပာျပမိသည္။ ျမက သူ႕ရဲ႕အခ်စ္ကို ျငင္းပယ္သလိုျပဳလိုက္ေသာ
အေၾကာင္းမ်ားကိုပင္တည္း။
အားလံုးက
ၿငိမ္သက္စြာ၊ သူ႔အတြက္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္စြာျဖင့္ နားေထာင္ေပးခဲ့ၾက၏။
သူ႔စကားဆံုးေသာအခါ ခင္ျမတ္သူက သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ခ်ၿပီး သူ႔ကို ေျပာသည္။
“ဒီအတိုင္း
နင္ခ်စ္ေရးဆိုရင္ သူလက္ခံဖို႔ ရာခိုင္ႏႈန္းမ်ားေနေပမယ့္
နင္ကတၱီပါဖိနပ္ေလးလက္ေဆာင္သြားေပးလိုက္တာ သိပ္မွားတာပဲ ကိုသက္ရယ္”
“ဘာျဖစ္လို႔လဲဟ...၊
ငါက သူ႔ရဲ႕ေျခေထာက္ျဖဴျဖဴေလးမွာ ကတၱီပါဖိနပ္ေလးစီးတာ
ျမင္ခ်င္မိတဲ့စိတ္တစ္ခုတည္းနဲ႔ ေပးျဖစ္တာပါ။ တစ္ျခား ဘာရည္႐ြယ္ခ်က္မွမ႐ွိပါဘူး”
ရင္ထဲက
စစ္မွန္ေသာစကားျဖင့္ ခင္ျမတ္သူကို သူတုန္႔ျပန္ေျပာမိသည္။ က်န္ေသာ
သူငယ္ခ်င္းမ်ားကလည္း သူ႔ ဘက္ကေန ေခါင္းၿငိမ့္ေထာက္ခံၾကေလ၏။ ခင္ျမတ္သူက အားလံုးကို
လက္ကာျပၿပီး ေျပာသည္။
“နင္တို႔က
ျမေရာင္နဲ႔ ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက သူငယ္ခ်င္းမဟုတ္ေတာ့ သူ႔အေၾကာင္းကို ငါ့ေလာက္မသိတာ မ
ဆန္းပါဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔ ျမေရာင္က ေျခေခ်ာင္းေလးေတြေပၚေစမယ့္ ညႇပ္ဖိနပ္တို႔၊
ႀကိဳးသိုင္းဖိနပ္တို႔ကိုမစီးပဲ အၿမဲ တမ္း ေလဒီ႐ွဴးလို
အပိတ္ဖိနပ္မ်ိဳးေလးေတြကိုစီးရတာလဲဆိုတာ သိၾကလား”
သူအပါအ၀င္
က်န္လူမ်ားကလည္း ခင္ျမတ္သူကို ေခါင္းခါျပၾကသည္။ ဟုတ္သည္။ အခု ခင္ျမတ္သူေျပာမွ သူ
လည္း စဥ္းစားမိလာ၏။ အဲ့ဒါကေတာ့ ျမဟာ အၿမဲတမ္းလိုလို ေျခေခ်ာင္းေလးေတြမေပၚေစတဲ့
အပိတ္ဖိနပ္မ်ိဳး ေလးေတြကိုပဲ စီးတတ္ေလခဲ့တာပင္။ ဒါေၾကာင့္လည္း အဲ့ဒီေျခေထာက္
ျဖဴျဖဴႏုႏုေလးေတြမွာ သားေရစိမ္းကတၱီပါ ႀကိဳးေသးေသးဖိနပ္ေလးေတြ၀တ္တာကို
ျမင္ေတြ႔ခ်င္ခဲ့တာမို႔ သူမအား ကတၱီပါဖိနပ္ေလး လက္ေဆာင္ေပးခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။
အားလံုးရဲ႕မ်က္၀န္းမွာ
ျမေရာင္ခ်ယ္တစ္ေယာက္ ဘာျဖစ္လို႔ ေလဒီ႐ွဴးလိုအပိတ္ဖိနပ္မ်ိဳးေလးေတြ အၿမဲတမ္းစီး
တတ္သလဲဆိုတာ အခုမွအသည္းအသန္ သိခ်င္လာၾကဟန္မ်ားက အထင္းသား။ သူ႔ရင္ထဲမွာလည္း တုန္ခါလိႈက္
ေမာလာသည့္အထိ သိခ်င္စိတ္ျပင္းထန္လာရပါသည္။ ဘာ့ေၾကာင့္မ်ားလဲ ျမရယ္...။
ခင္ျမတ္သူက
စိတ္မေကာင္းေသာ မ်က္ႏွာထားျဖင့္ သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ထပ္ခ်ၿပီး ေျပာ၏။
“ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့
ျမရဲ႕ေျခေထာက္မွာ ေျခေခ်ာင္းေလးေတြစုစုေပါင္း ဆယ့္ႏွစ္ေခ်ာင္းပါေနလို႔ပဲ”
“ဘာ”
တုန္လႈပ္စြာျဖင့္
သူေအာ္လိုက္မိသည္။ က်န္လူမ်ားကလည္း ပါးစပ္အေဟာင္းသား ျဖစ္သြားၾကေလ၏။ ခင္ျမတ္ သူက
ေခါင္းၿငိမ့္ျပရင္း ဆက္ေျပာေလ၏။
“ဟုတ္တယ္၊ေျခသန္းေလးေတြ
တစ္ေခ်ာင္းစီပိုေနခဲ့တာ။ အဲ့ဒါေၾကာင့္ အၿမဲတမ္း ေျခေခ်ာင္းျမင္ေစရမယ့္ ဖိနပ္မ်ိဳး ေတြမစီးပဲ
ဖိနပ္အပိတ္ေလးေတြပဲ သူစီးတတ္တာ။ အေၾကာင္းအရင္းကေတာ့ သူ႔ကိုယ္သူ သူမ်ားေတြနဲ႔မတူပဲ
သာမာန္မဟုတ္ဘူးဆိုၿပီး အၿမဲ႐ွက္႐ြ႔ံေနတတ္လို႔ပဲ။ အရင္ကဆို သူငယ္ခ်င္းေတာင္
မ်ားမ်ားစားစား သိပ္မထားခဲ့ ဘူး။ သူ႔ဘ၀မွာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားမ်ားစားစားနဲ႔ေနျဖစ္တာ
အခုငါတို႔အုပ္စုနဲ႔က ပထမဦးဆံုးပဲ။
အဲ့ဒီလို
မိန္းကေလးမ်ိဳးကိုမွ ကိုသက္ကဖိနပ္လက္ေဆာင္ေပးၿပီး ခ်စ္ခြင့္ပန္တယ္ဆိုေတာ့၊
သူ႔ဘက္ကေနၿပီး စဥ္း စားၾကည့္ၾကေပေတာ့။ ငါလည္း ဒီအေၾကာင္းေတြကို သူမ်ားေတြသိေအာင္
မေျပာျပခ်င္ပါဘူး။ အခုမွ ကိုသက္အ တြက္မို႔လို႔ ျမေရာင္အေပၚမွာ အားလံုး၀ိုင္းၿပီး
နာက်ည္းစိတ္ေတြ၊ မုန္းစိတ္ေတြ၀င္သြားၾကမွာစိုးလို႔ ဖြင့္ေျပာရတာပါ ဟယ္။ ျမေရာင္ကို
နင္တို႔အားလံုး နားလည္ေပးလိုက္ပါ။ အထူးသျဖင့္ ကိုသက္ေပါ့”
ခင္ျမတ္သူ၏စကားကို
နားေထာင္ေနရင္း အျခားသူေတြေတာ့ ဘယ္လိုေနသည္မသိ။ သူကေတာ့ ရင္အတြင္းပိုင္း မွာ
၀မ္းနည္းေၾကကြဲျခင္း၊ ယူႀကံဳးမရျဖစ္ျခင္းစသည့္ လိႈင္းတံပိုးမ်ား တအိအိျဖင့္
စတင္႐ိုက္ခတ္လာခဲ့ရေတာ့၏။ တကယ္ပဲ သူမ႐ွက္႐ြံ႕ေၾကကြဲခံစားရေအာင္
သူလုပ္ခဲ့မိေလၿပီလား။ နာက်ည္းစိတ္ျဖင့္ေတာ့ သူ႔ကို တစ္သက္စာ မုန္းတီးမသြားပါနဲ႔
ျမရယ္။ တကယ္ဆို သူဘာမွ မသိခဲ့႐ိုးအမွန္ပင္ျဖစ္၏။ သူေတြးခဲ့တာက ႐ိုး႐ိုးေလးသာျဖစ္ေလ
သည္။ အဲ့ဒါက အျခားေတာ့မဟုတ္။
ခင္မင္မႈသက္တမ္းကာလအတြင္း
သူမႏွင့္သူတို႔က အႀကိဳက္ေတာ္ေတာ္တူတတ္ၾကသည္။ Sky blue ေရာင္ဟု ေခၚတတ္ၾကေသာ
မိုးျပာေရာင္ကို အတူတူႏွစ္သက္ၾက၏။ ပန္းပြင့္ေသးေသးႏုပ္ႏုပ္ေလးမ်ားကို
ခ်စ္စႏိုးျဖစ္တတ္ ၾကတာလည္း တူ၏။ သီခ်င္းေအးေအးေလးမ်ားကို ႏွစ္သက္တာျခင္းလည္း တူ၏။
ေနာက္ဆံုး အစပ္မႀကိဳက္တာ၊ မုန္႔ဟင္းခါးစားလွ်င္ နံနံပင္မထည့္တတ္တာ၊
အုန္းႏို႔ေခါက္ဆြဲစားလွ်င္ ၾကက္သြန္စိမ္းမထည့္တတ္တာကအစ တူ၏။ ထို႔အတြက္
သူႏွစ္သက္လြန္းေသာ ကတၱီပါဖိနပ္ေလးမ်ားကို သူမလည္းႏွစ္သက္လိမ့္မည္ဟုေမွ်ာ္လင့္ကာ
လက္ေဆာင္ေပးရင္း ခ်စ္ခြင့္ပန္ခဲ့မိျခင္းသာ ျဖစ္ပါသည္။
သို႔ေသာ္
အခုေတာ့ သူအမွားႀကီး မွားသြားခဲ့ရေလၿပီလား။ သူမ၏ အားနည္းခ်က္ကိုမွ
တည့္တည့္ေဖာ္ထုတ္ခ်င္မိ ေသာ လူဆိုးတစ္ေယာက္ ျဖစ္သြားခဲ့ရၿပီလား။ ေနပါဦး...
အဲ့ဒီအတြက္ေၾကာင့္ သူ႔ကို သူမဘယ္ေလာက္ မုန္းမ်က္ နာက်ည္း သြားခဲ့ပါလိမ့္။
ဒါဆိုရင္ေတာ့ သူတကယ့္ကိုပဲ ၀မ္းနည္းပက္လက္ နာက်င္ေၾကကြဲရမွာ အမွန္ပဲျဖစ္၏။
ဒါေပမယ့္ သူမအေပၚမွာ ျမတ္ႏိုးစြာျဖင့္ ခ်စ္ခင္ၾကင္နာေနမိသည့္စိတ္ကိုေတာ့
သူေျဖာက္ဖ်က္ပစ္လိုက္လို႔ မရႏိုင္ ခဲ့ပါ။ ေျခေခ်ာင္းေခ်ာင္းေလးေတြ
တစ္ဖက္တစ္ေခ်ာင္းစီပိုေနမယ္ဆိုရင္လည္း ျမတ္ႏိုးၾကင္နာျခင္းမ်ားစြာနဲ႔ ခ်စ္ေန
မိဆဲပါ ျမရယ္။
ဟင္းလင္းျပင္ျဖစ္သြားေသာ
ရင္ခြင္တစ္စံုျဖင့္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကိုေက်ာခိုင္းကာ သူထြက္ခဲ့လိုက္သည္။ ေကာ္ရစ္ဒါ
အေပါက္၀လမ္းမေပၚသို႔အေရာက္ သစ္တစ္ပင္ေပၚမွ ေဆာင္းခိုငွက္တစ္ေကာင္က
လြမ္းလြမ္းေဆြးေဆြး တြန္က်ဴး လိုက္သံကို ၾကားလိုက္ရ၏။ ထိုအခါ
၀မ္းနည္းမ်က္ရည္တစ္စက္က သူ႔ပါးျပင္ေပၚသို႔ ခုန္ဆင္းလာခဲ့ေလေတာ့၏။
~~~@~~~
မနက္ျဖန္ဆို
ေက်ာင္းေတြအၿပီးပိတ္ေတာ့မည္။ စာေမးပြဲမေျဖခင္ အခ်ိန္အထိပင္ျဖစ္၏။ အခုအခါမွ
ျမင္ေလရာ မွန္သမွ်တို႔သည့္ လြမ္းေမာဖြယ္ ပိုေကာင္းလာသလို႐ွိသည္။
သူတို႔စာသင္ေဆာင္ႀကီးသည္လည္း ညိႇဳးေလ်ာ္စြာ တိတ္ဆိတ္ေနခဲ့ရၿပီ။ အေဆာင္အျပင္ဘက္မွ
သစ္ပင္ႀကီးငယ္တို႔သည္လည္း ေလအေ၀ွ႔မွာ ေက်ာင္းပိတ္ခ်ိန္ႏႈတ္ ဆက္ေတးကို တီးတိုးသီဆို
ညည္းညဴေနခဲ့ၾကသည္။ ငွက္ကေလးမ်ားသည္လည္း မၾကာခင္ခြဲခြာရေတာ့မွာကို သိ
ေနႏွင့္သည့္အလား ၀မ္းနည္းျခင္းေတးမ်ားကို ဟစ္ေႂကြးေနခဲ့ၾကသည္။
သူကေတာ့
ေကာ္ရစ္ဒါအစြန္မွ အုတ္တိုင္ကိုမွီရပ္ရင္း သူမေခ်ာ္လဲဖူးသည့္ေနရာေလးကို ေငးၾကည့္ကာ
သူမအား လြမ္းဆြတ္ေနမိခဲ့ပါသည္။ ေလာေလာဆယ္အခ်ိန္တြင္ သူ႔ေဘးနားမွာ
ဘယ္သူမွ႐ွိမေနခဲ့။ ေန႔လယ္စာစားခ်ိန္မို႔ အားလံုး ကင္န္တင္းသို႔ ေရာက္ေနခဲ့ၾက၏။
သူတို႔မသြားခင္ကေတာ့ သူ႔ကိုအတူလိုက္ခဲ့ဖို႔ ေခၚၾကပါေသးသည္။ သို႔ ေသာ္ သူကိုယ္တိုင္က
စားခ်င္စိတ္မ႐ွိတာမို႔ စာသင္ေဆာင္အျပင္ဘက္က ေကာ္ရစ္ဒါမွာ တစ္ေယာက္တည္း ေန
ရစ္ခဲ့ျခင္းသာ ျဖစ္၏။
ျဖတ္သြားျဖတ္လာ
တစ္ေယာက္စ,ႏွစ္ေယာက္စေသာ ေက်ာင္းသားမ်ားက သူ႔ကို ၾကည့္သူၾကည့္သြားၾကသည္။
မၾကည့္တဲ့သူကလည္း ၾကည့္မသြားၾက။ ဒါေတြကို သူအေရးလုပ္ကာ အေတြး႐ႈပ္မေနခဲ့မိ။
သူေတြးေနမိတာက သူမရဲ႕အေၾကာင္းေလးမ်ားပင္ျဖစ္ပါသည္။ ဒီေနရာေလးဟာ
ထမင္းစားခ်ိန္တိုင္းလာတတ္ေသာ သူမကို သူေမွ်ာ္ ေနက် ေနရာေလးပင္ျဖစ္၏။ သို႔ေသာ္
သူခ်စ္ခြင့္ပန္ခဲ့ၿပီးသည့္ေနာက္ ဘယ္ေလာက္ပဲေမွ်ာ္ေမွ်ာ္ ဒီေနရာေလးကို
သူမေရာက္မလာခဲ့ေတာ့။ ေျပာရမယ္ဆိုရင္ တစ္ပတ္ႏွင့္ တစ္ရက္တိတိ႐ွိခဲ့ေလၿပီ။
ထိုအခ်ိန္အေတာအတြင္းမွာ သူမအားလြမ္းဆြတ္သည့္ေ၀ဒနာကို လူးလိမ့္ေနေအာင္
သူခံစားခဲ့ရပါသည္။ သူမကေရာ သူ႔ကို သတိရေနေလမ လား။ သတိရေနခဲ့လွ်င္ေတာင္မွ
အေကာင္းဘက္ကေန သတိရဖို႔လမ္းစ,မျမင္ခဲ့။ သူမ၏အားနည္းခ်က္အား ေဖာ္
ထုတ္ရန္ႀကိဳးစားမိသူတစ္ေယာက္အေနျဖင့္ နာက်ည္းမုန္းမ်က္စြာ သတိရေနျခင္းသာ
ျဖစ္ႏိုင္၏။
သူမဘက္က
ဘာေတြဘယ္လိုေတြးကာ ၿငိဳးမာန္ဖြဲ႔ဆင္ အမုန္းမိုး႐ြာရန္ျပင္ေနမွန္း သူမသိေသာ္လည္း
သူသိတာ က သူမအေပၚမွာ တစ္စက္ကေလးမွ် အခ်စ္မေလွ်ာ့သြားျခင္းသာ ျဖစ္ပါသည္။
အားနည္းခ်က္ေလး႐ွိေနႏွင့္ေသာ ခ်စ္ရသူေလးမို႔ နဂိုကထက္ပိုကာ ႏွစ္ဆတိုး၍
ၾကင္နာျမတ္ႏိုးခ်င္းမ်ားစြာျဖင့္ တိုးလို႔ခ်စ္မိပါေသးသည္။ သို႔ေသာ္ လည္း ဒါေတြကို
သူမသိေအာင္ သူ႔မွာဖြင့္ေျပာခြင့္ မ႐ွိႏိုင္ခဲ့ေတာ့ပါ။ သူမဘက္က သူ႔ကို အခြင့္အေရးမွ
မေပးအပ္ ခဲ့သည္ပဲေလ။
အေတြးႏွင့္
သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ကို သူခ်လိုက္မိသည္။ ထိုစဥ္ ေကာ္ရစ္ဒါအေပါက္၀မွ ေလွ်ာက္လာေနေသာ ခင္
ျမတ္သူတို႔ကို သူေတြ႔လိုက္ရ၏။ ျပန္လာတာ ေစာလွေခ်လားဟု ေတြးရင္း
မွီရပ္ေနေသာကိုယ္ကို ျပန္မတ္လိုက္ ဆဲ အနားသို႔ သူတို႔တစ္သိုက္လံုး ေရာက္လာၾက၏။
ေရာက္ေရာက္ျခင္း
ခင္ျမတ္သူက အေမာတေကာေလသံျဖင့္ သူ႔ကိုေျပာ၏။
“နင့္ဖုန္း
အိမ္မွာက်န္ခဲ့တယ္ဆို ကိုသက္။ ငါတို႔ခုနက ကင္န္တင္းက လွမ္းဆက္ေတာ့
နင့္အေမလာကိုင္တယ္”
“ေအးဟ...
အခုတေလာ စိတ္နဲ႔လူနဲ႔ သိပ္မကပ္ဖူးျဖစ္ျဖစ္ေနတယ္ဟာ”
ခင္ျမတ္သူရဲ႕စကားကို
ရယ္ပြဲဖြဲ႔ကာ တုန္႔ျပန္လိုက္မိေသာ္လည္း သူ႔အၿပံဳးတို႔က
သိပ္ပီပီျပင္ျပင္မ႐ွိလွတာကို ဘာ သာျပန္ၿပီး သတိထားမိပါသည္။
ခင္ျမတ္သူက
ေ႐ွ႕သို႔တစ္လွမ္းတိုးလာၿပီး...
“အဲဒီလို
နင္စိတ္နဲ႔လူနဲ႔မကပ္ေတာ့ ငါတို႔ေမာရတာေပါ့။ ေရာ့ နင့္စိတ္နဲ႔လူနဲ႔ကပ္ေစမယ့္ အရာ။
အဲ့ဒါကို ငါတို႔ ကင္ တင္းကေနၿပီး ဒီကို တစ္ကူးတက လာပို႔ရတာ”
ဟုေျပာကာ
လက္ထဲမွ စာအိတ္အျပာေရာင္ေလးအား သူ႔ထံသို႔ကမ္းေပး၏။ ဘာရယ္မွန္းမသိစြာ
ဆန္းျပားစြာျဖင့္ ခုန္ခ်င္လာေသာ ရင္အစံုႏွင့္ စာအိတ္ေလးကို သူလွမ္းယူလိုက္ေတာ့
က်န္ေသာ သူငယ္ခ်င္းေတြဆီက အသံေတြ ထြက္လာၾက၏။
“ခင္ျမတ္သူ..
ဒီအတိုင္းႀကီးမေပးနဲ႔ေလ။ ငါတို႔ကို တစ္ခုခုေကၽြးခိုင္းၿပီးမွေပးလိုက္”
“ေအးေလ...ဟုတ္သားပဲ”
“နင္ကလည္း
အ,လိုက္တာ ခင္ျမတ္သူရာ”
“ဟုတ္တယ္...၊
ကိုသက္ကို ညွင္းၿပီးမွ ေပးလိုက္ရင္ၿပီးေရာ”
ခင္ျမတ္သူက
သူ႔ဘက္မွေန သူငယ္ခ်င္းအားလံုးဘက္သို႔လွည့္ကာ ခါးေထာက္ၿပီး ခပ္စြာစြာေျပာလိုက္သည္။
“နင္တို႔ကလည္းေလ...၊
သူအခုတေလာ ျမေရာင္ေၾကာင့္ ဘယ္ေလာက္ခံစားေနရသလဲဆိုတာ မသိၾကဘူးလား။ ငါက
ကိုယ္ခ်င္းစာလို႔ ျမေရာင္ဆီကလာတဲ့စာကို သူ႔ကိုခ်က္ျခင္းလာေပးလိုက္တာ။ နင္တို႔ဘာမွ
ၾကားထဲကေနၿပီး အူပြမေနၾကနဲ႔။ စာဖတ္ၿပီးလို႔ အေျခအေနေကာင္းရင္ ကိုသက္က ငါတို႔ကို
ဒီအတိုင္း ပါးစပ္ေဟာင္းေလာင္းနဲ႔ထား မလား။ သူေကၽြးမွာေပါ့။ အလကား...
ေလွ်ာက္ေျပာေနၾကတယ္”
ခင္ျမတ္သူ၏စကားေၾကာင့္
က်န္ေသာ သူငယ္ခ်င္းေတြအားလံုးႏႈတ္ပိတ္သြားၾကသည္။ သူကေတာ့ ရင္အတြင္း ပိုင္းမွေနၿပီး
အတိုင္းအဆမဲ့စြာ ခုန္လာရ၏။ စာေလးက ျမဆီကတဲ့။ ဒါဆို သူမက သူ႔ကို အၿပီးတိုင္ေအာင္
မုန္းတီး မေနခဲ့ေသးဘူးေပါ့။ အေတြးျဖင့္ တုန္ယင္စြာ စာေလးကို ဖြင့္ဖတ္လိုက္သည္။
စာေလးက အမ်ားႀကီးမဟုတ္။ ႏွစ္ ေၾကာင္းထဲ။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ႏွစ္သက္ခဲ့ဖူးသည့္
မိုးျပာေရာင္စကၠဴသားေပၚမွာ အနက္ေရာင္မင္ျဖင့္ ေရးသားထား ေသာ
သူမရဲ႕လက္ေရး၀ိုင္း၀ိုင္းေလးေတြ...။
ကိုသက္...
Italy
ေနာက္ဆံုးေတြ႔ခဲ့တဲ့ ေနရာေလးမွာ
ကိုယ္မင္းကို ေစာင့္ေနမယ္။
ျမေရာင္ခ်ယ္။
စာေလးကိုဖတ္ၿပီး
သူ႔ရင္ထဲမွာ ထိတ္ခ,နဲခုန္မိ၏။ အီတလီဆိုတာ ဘာအဓိပၸါယ္လည္း သူမသိ႐ိုးအမွန္။ ဒါေပမယ့္
သူမက သူခ်စ္ခြင့္ပန္ခဲ့ဖူးေသာ ေနရာေလးသို႔လာရန္ စာထဲမွာ ခ်ိန္းထား၏။ သြားမည္။
ထိုေနရာေလးသို႔ အခု ခ်က္ျခင္း သူေရာက္ေအာင္သြားမည္။
စာေလးကို
ေသခ်ာျပန္ေခါက္ကာ အိတ္ကပ္ထဲထည့္လိုက္မိသည္။ ထိုအခါ ေဘးနားမွ စာကိုလိုက္ဖတ္မိသြားၾက
ေသာ ခ်မ္းေျမ့ေအာင္တို႔ထံမွ အသံမ်ိဳးစံုထြက္လာသည္။
“ဘာလဲဟ၊
အီတလီဆိုတာ”
“ငါလည္းမသိဘူး”
“ေဘာလံုးအသင္းလို
သေဘာက်တယ္ဆိုတာမ်ားလား”
“မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။
ျမေရာင္က ေဘာလံုးစိတ္၀င္စားပံုမရဘူး။ အဲ့ဒါ ကိုသက္ကို အီတလီေယာက်္ားေလးေတြလို ခန္႔
ေခ်ာေခ်ာတယ္လို႔ ေျပာခ်င္တာမ်ားလား”
တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္
၀ိုင္းေျပာေနၾကေသာ သူငယ္ခ်င္းတို႔၏အသံကို အေနာက္ဘက္မွာ သူထားခဲ့လိုက္သည္။
မေျပး႐ံုတမယ္ ေျခလွမ္းမ်ားျဖင့္ သူမ႐ွိရာသို႔လွမ္းေနစဥ္ သူတစ္ကိုယ္လံုး ေလထဲမွာလြင့္ပါေနသူတစ္ေယာက္လို၊
အိပ္မက္ထဲ လမ္းေလွ်ာက္ေနရသူတစ္ဦးလို ခံစားေနရတာ အမွန္ပဲျဖစ္၏။ သူမ၏
ခ်စ္စရာေကာင္းေသာ မ်က္ႏွာ ေလးကိုလည္း ျမင္ေယာင္မိလာ၏။ သို႔ေသာ္
သူမေရးလိုက္ေသာစာထဲမွ Italy(အီတလီ)ဆိုေသာ စကားကိုေတာ့ သူနားမလည္ႏိုင္ခဲ့ေသးတာ
အမွန္ပဲျဖစ္ပါသည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ရက္ေတြအမ်ားႀကီး ျမင္ခြင့္မရခဲ့ေသာ သူမရဲ႕မ်က္
ႏွာေလးကို အခုေတာ့ သူေတြ႔ခြင့္ရေတာ့မွာ မဟုတ္ပါလား။
~~~@~~~
သူမတို႔အေဆာင္ေလးအနီးသို႔ေရာက္ခဲ့ေတာ့
သူေမာပန္းေနခဲ့ရၿပီ။ သို႔ေသာ္ အုတ္ခံုေလးမွာထိုင္ေနေသာ သူမ ကို
လွမ္းျမင္လိုက္ရ႐ံုနဲ႔ပဲ သူ႔ရဲ႕ေမာပန္းမႈတို႔ ေျပေပ်ာက္ခဲ့ရေလၿပီ။
သူမအနားတြင္
သူသြားရပ္လိုက္သည္။ သူမက အုတ္ခံုေလးတြင္ထိုင္ေနရာမွ ထရပ္လိုက္ရင္း သူ႔ကို
ေမာ့ၾကည့္ လာသည္။ ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းႀကီးစြာျဖင့္ သူမ၏ေျခေထာက္ေလးအား မရဲတရဲ
သူငံု႔ၾကည့္လိုက္မိသည္။ သူ႔ရင္ထဲမွာ မယံုၾကည္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္၊
မေဖာ္ျပႏိုင္ေလာက္ေအာင္ အံ့ၾသ၀မ္းသာမိသြားရ၏။
ၾကည့္စမ္း...၊
သူမရဲ႕ေသြးေၾကာစိမ္းေလးေတြယွက္ဖ်ာေနခဲ့ေသာ ေျခေထာက္ျဖဴျဖဴေလးမွာ သူလက္ေဆာင္ေပး
ထားခဲ့ေသာ အနက္ေရာင္ မိန္းမစီးႀကိဳးေသးေသးေလးႏွင့္ ကတၱီပါဖိနပ္ေလးစီးလို႔ရယ္။
ေျခေခ်ာင္းေလးေတြက လည္း သြယ္သြယ္လ်လ်နဲ႔ ခ်စ္ျမတ္ႏိုးစရာေလး။ ေျခသန္းေလးေတြ
တစ္ေခ်ာင္းစီပိုေနတာ တကယ့္ကို မသိသာ ပါဘူးျမရယ္။ သူကေတာ့ ထိုေျခေထာက္ေလးေတြကိုပင္
ျမတ္ႏိုးၾကင္နာျခင္းမ်ားစြာျဖင့္ ေငးၾကည့္ေနခဲ့မိေတာ့၏။
“ကိုသက္...
ဘာျဖစ္လို႔ အဲ့ဒီေလာက္ၾကည့္ေနရတာလဲ”
သူမေလသံတိုးတိုးေလးက
႐ွက္႐ြ႔ံရိပ္မ်ားစြန္းေပလွ်က္။ ထို႔ေၾကာင့္ သူမမ်က္ႏွာေလးအား
ၾကင္နာျမတ္ႏိုးျခင္းမ်ား စြာျဖင့္စိုက္ၾကည့္ၿပီး သူေျပာလိုက္မိပါသည္။
“အရမ္းလွလို႔ပါျမရယ္၊
အရမ္းလွလို႔ပါ”
သူ႔စကားေၾကာင့္
သူမက ေခါင္းေလးတစ္ဖက္ငဲ့ကာ ႐ွက္ရိပ္သမ္းစြာၿပံဳး၏။ သူ႔ရင္ထဲမွာေတာ့ ေပ်ာက္ဆံုးေနေသာ
ပစၥည္းေလးတစ္ခု ႐ုတ္တရက္ျပန္ေတြ႔လိုက္ရသလို အတိုင္းအဆမဲ့သည့္
၀မ္းသာၾကည္ႏူးျခင္းမ်ားစြာျဖင့္။
သူအသိခ်င္ဆံုး
ေမခြန္းတစ္ခုကို သူမအား ေမးလိုက္မိပါသည္။
“ကၽြန္ေတာ့္အေပၚမွာထားတဲ့
ျမရဲ႕ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို ဘယ္အရာကမ်ားေျပာင္းလဲေစခဲ့သလဲျမရယ္”
သူမက
ေခါင္းေလးေမာ့လာရင္း သူ႔ကို ႐ႊန္း႐ႊန္းလဲ့လဲ့ၾကည့္ကာ ေမး၏။
“မေန႔ညေနတုန္းက
မင္းဘာလုပ္ခဲ့သလဲ”
သူျပန္စဥ္းစားမိသည္။
မေန႔ညေနတုန္းက ေက်ာင္းကအျပန္မွာ ဘာလုပ္ခဲ့မိသနည္း။ ရင္ခုန္စိတ္လႈပ္႐ွားစြာျဖင့္
အသည္းအသန္ စဥ္းစားၾကည့္မိေသာ္လည္း သူမအားေပးရန္အေျဖက ထြက္မလာ။ သူမႏွင့္ပတ္သတ္တာ ဘာ
တစ္ခုမွ သူမလုပ္မိတာကေတာ့ ေသခ်ာပါသည္။ ဟုတ္သည္ေလ။ ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္မ်ားမွာ သူမက
သူ႔ကိုေတြ႔ခြင့္ ေတြ ႐ုပ္သိမ္းထားခဲ့သည္ပဲ။
သူမကသူ႔အား
ႏႈတ္ခမ္းေလးကိုက္ကာ ခပ္ၿပံဳးၿပံဳးၾကည့္ေနသည္။
“ကၽြန္ေတာ္စဥ္းစားလို႔မရေတာ့ဘူး”
အမွန္စကားကို
သူေျပာလိုက္ျခင္းသာ။ သူမက ေဆာင္းဦးေလအေ၀ွ႔တြင္ လြင့္ေမ်ာသြားၾကေသာ သူမရဲ႕ဆံႏြယ္
ေလးမ်ားကို လက္လွမ္းမီသေလာက္ လိုက္လံသိမ္းဆည္းရင္းေျပာ၏။
“မင္းမမွတ္မိေပမယ့္
ကိုယ္ကေတာ့မွတ္မိေနတယ္။ မေန႔က ကိုယ့္ကားနဲ႔အျပန္ ေက်ာင္းထဲကမိန္းလမ္းမေပၚမွာ
ခ်ိဳင္းေထာက္နဲ႔ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ လဲက်သြားတာကို မင္းေသခ်ာဆြဲထူေပးေနတာကို
ျမင္လိုက္ရတယ္”
သူမေျပာမွ
မေန႔ညေနကအျဖစ္အပ်က္ကို သူျပန္သတိရလာသည္။ ဟုတ္သည္။ သူမေျပာသလိုပင္ မေန႔ညေန တုန္းက
ေက်ာင္းမွအျပန္ ဘတ္စ္ကားစီးရန္ ေက်ာင္း၀င္းထဲမွ မိန္းလမ္းမေပၚအေရာက္
ကားမွတ္တိုင္ဆီသို႔လာ ေနေသာ ခ်ိဳင္းေထာက္ႏွင့္ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္
ေခ်ာ္လဲသြားခဲ့သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အေျပးအလႊား သူသြားထူ ရင္း အကူအညီေပးခဲ့ရပါသည္။
ေနပါဦး၊ ဒါကို သူမက ျမင္သြားသတဲ့လား။ တကယ္ေတာ့ ဒီလိုမ်ိဳးအလုပ္ေတြက အၿမဲတမ္း
သူလုပ္တတ္ေသာ၊ လုပ္ခ်င္ေသာ အလုပ္ေလးမ်ား ျဖစ္ပါသည္။
သာမန္႐ိုးက်
သူျပဳမူလိုက္ေသာ အျပဳအမူတစ္ခုအေပၚ သူမက ဒီလိုအေရးတယူေျပာလာခဲ့သည့္အတြက္ သူ႐ွက္
ကိုး ႐ွက္ကန္းျဖစ္သြားမိရပါသည္။ ဆံပင္မ်ားကို ဘာရယ္မဟုတ္ပဲ ခပ္ဖြဖြသပ္ကာ
မ်က္ႏွာနီနီျဖင့္ သူ႐ွက္ၿပံဳး,ၿပံဳး လိုက္မိသည္ထင္၏။
သူမက
သူ႔ကိုၾကည့္ရင္း...
“ဟုတ္တယ္။
အဲ့ဒီမွာ မင္းရဲ႕စိတ္ကို ကိုယ္နားလည္သြားတယ္။ မင္းဟာ သူမ်ားရဲ႕အားနည္းခ်က္ကို
ထိုးႏွက္တတ္ တဲ့လူတစ္ေယာက္မဟုတ္မွန္း၊ ထိုးႏွက္ဖို႔ထက္ ၾကင္ၾကင္နာနာနဲ႔
ကာကြယ္ေပးတတ္မယ့္သူမွန္း ကိုယ္သိလိုက္ရ တယ္။ ၿပီးေတာ့ ခင္ျမတ္သူတို႔ကလည္း
မင္းကိုယ့္ေၾကာင့္ ခံစားေနရတာေတြကို ဖုန္းဆက္ၿပီးေျပာၾကတယ္။ အဲ့
ဒါေတြေပါင္းၿပီးေတာ့ ဒီေန႔မင္းကို ကိုယ္စာေလးေရးေပးလိုက္တာ၊ ဖုန္းဆက္တာလည္း မရလို႔”
“ဟုတ္တယ္...။
ဖုန္းက အိမ္မွာက်န္ခဲ့တာ။ ဒါဆို... ျမ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕အခ်စ္ကို လက္ခံတယ္ေပါ့ေနာ္”
သူမက
ျပန္မေျဖ။ သူ႔ကို ႐ွက္မ်က္ေစာင္းေလးတစ္ခ်က္၀င့္ကာ ၾကည့္ရင္း ေခါင္းေလးငဲ့ကာ
ၿပံဳးေလ၏။ ဘယ္အ ခ်ိန္ၾကည့္ၾကည့္၊ ဘယ္ေလာက္ၾကည့္ၾကည့္မ၀ႏိုင္ေသာ
ကတၱီပါဖိနပ္ေလးႏွင့္ သူမ၏ေျခေထာက္ ၀င္းဖန္႔ဖန္႔ေလး ကိုေငးရီမ၀စြာၾကည့္ရင္း
သူေျပာလိုက္သည္။
“ျမမေျဖေပမယ့္
ကၽြန္ေတာ္လက္ေဆာင္ေပးခဲ့ဖူးတဲ့ ကတၱီပါဖိနပ္ေလးကိုစီးထားလို႔ ကၽြန္ေတာ့္အခ်စ္ကို
ျမလက္ခံ ေပးလိုက္ၿပီလို႔ မွတ္ယူလိုက္ေတာ့မယ္ေနာ္”
သူမက
႐ွက္စႏိုးျဖင့္ ေခါင္းေလးၿငိမ့္ျပ၏။ ထိုျမင္ကြင္းေလးက သူ႔ရင္ထဲသို႔
အတိုင္းအဆမဲ့ေသာ ေပ်ာ္႐ႊင္မႈေတြကို သယ္ေဆာင္လာေပးၾက၏။ သို႔ေသာ္...
သူအသိခ်င္ဆံုးေသာ စကားတစ္ခြန္းကို ေမးလိုက္မိ၏။
“ဒါေပမယ့္
ျမစာထဲမွာပါတဲ့ အီတလီ( Italy
) ဆိုတာ ဘာအဓိပၸါယ္လည္းဟင္။ ကၽြန္ေတာ္က ျမန္မာစာေမဂ်ာကမို႔ ျမေလာက္
အဂၤလိပ္စာမကၽြမ္းက်င္ပါဘူး။ ဘာအဓိပၸါယ္လည္းဆိုတာ ကၽြန္ေတာ့္ကို ႐ွင္းျပပါလားဟင္”
သူမက
ေခါင္းေလးငဲ့ကာ သူ႔ကို႐ႊန္း႐ႊန္းစားစားၾကည့္ရင္း ျပန္ေျဖ၏။
“မင္းဟာ...
ကိုယ့္ဘ၀အတြက္ ယံုၾကည္စိတ္ခ်ၿပီး ခ်စ္ရမယ့္သူလို႔ အဓိပၸါယ္ရပါတယ္ ကိုသက္ရယ္။ Italy ရဲ႕အ
႐ွည္ေကာက္က I trust and love you တဲ့ေလ”
သူမစကားအဆံုးတြင္
႐ုတ္တရက္ သူဘာမွျပန္မေျပာႏိုင္ခဲ့။ တစ္ကိုယ္လံုး အံ့ဩ၀မ္းသာျခင္းမ်ား
ဖံုးလႊမ္းသြားသ လို႐ွိတာမို႔ လႈပ္႐ွားဖို႔ေတာင္ သတိေမ့သြားရေသးသလိုလို။
သူမကေတာ့
သူ႔ေ႐ွ႕မွာ ႏြဲ႔ေႏွာင္းစြာျဖင့္ ရပ္တန္႔ေနခဲ့ဆဲ။ ေဆာင္းဦးေလေျပမ်ား
တိုးေ၀ွ႔ေသာေၾကာင့္ သူမကိုယ္ ေပၚမွ အ၀တ္စမ်ားႏွင့္ ဆံပင္ေလးတို႔က ေလထဲမွ
လြင့္ပါေနခဲ့ၾက၏။
သူမလက္ဖ်ားေလးကို
ၾကင္နာျမတ္ႏိုးျခင္းမ်ားစြာျဖင့္ မရဲတရဲ သူလွမ္းကိုင္လိုက္ေတာ့ သူမက
ေခါင္းေလးကိုတစ္ ဖက္ေစာင္းငဲ့ကာ... ခပ္သဲ့သဲ့ၿပံဳး၏။
ထိုစဥ္
ပင္ယံထက္မွ ေဆာင္းခိုငွက္တခ်ိဳ႕က သာယာၾကည္ႏူးစဖြယ္ အသံတို႔ျဖင့္
သီဆိုတြန္က်ဴးလိုက္ၾကတာကို သူ႔နားထဲမွာ ခ်ိဳၿမိန္စြာ ၾကားလိုက္ရပါေလေတာ့သည္။ ။
===========================================================
ဟိုတေလာက
အစ္မတစ္ေယာက္ရဲ႕ FBမွာ ေယာက်္ားေလးေတြေရးတဲ့ ႏူးႏူးညံ့ညံ့ အခ်စ္၀တၱုဳေလးေတြ
ဖတ္ခ်င္ တယ္ဆိုတဲ့ Status ေလးကိုဖတ္ၿပီး ေရးျဖစ္သြားတဲ့ ၀တၱဳတိုေလးပါ။ အားလံုးပဲ
ႏူးညံ့ေသာခ်စ္ျခင္းမ်ားျဖင့္ ေပ်ာ္ ေမြ႔ႏိုင္ၾကပါေစဗ်ာ။
===========================================================
ခ်စ္ျခင္းအားျဖင့္....
~ဏီလင္းညိဳ~
24th
Oct: 2012.
Wednesday.
(23:52)
(ျခားနားျခင္းရဲ႕ေနာက္ကြယ္)
