သူအိပ္မက္ မက္ေနခဲ့သည္။
အိပ္မက္ထဲတြင္ ဇာတိၿမိဳ႕ျဖစ္ေသာ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕သို႔
သူျပန္ေရာက္ေနခဲ့၏။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ထဲမွ လမ္းမမ်ား ေပၚတြင္
လြမ္းဆြတ္တမ္းတျခင္းမ်ားစြာျဖင့္ သူေလွ်ာက္သြားေနခဲ့သည္။ မျမင္တာၾကာလို႔လားေတာ့မသိ၊
သူ႔ ျမင္ကြင္းထဲမွရန္ကုန္ၿမဳိ႕က နည္းနည္းေဟာင္းသြားသလို႐ွိေနေလ၏။
သို႔ေသာ္
ဒါသူ႔စိတ္အထင္သက္သက္ လည္း ျဖစ္ေနႏိုင္သည္။ ျပည္ပတြင္ ႏွစ္အနည္းငယ္ၾကာ အလုပ္လုပ္ရင္းေနထိုင္ခဲ့ရဖူးေသာ
သူ႔ကိုယ္ပိုင္မ်က္ လံုးမ်ားရဲ႕ လွည့္ဖ်ားမႈတစ္ခုေအာက္တြင္
သူကိုယ္တိုင္သားေကာင္ျဖစ္ေနခဲ့ေလသလား မေျပာတတ္ေတာ့။ သို႔ေသာ္ ဘာပဲျဖစ္ေနေန ဒီၿမိဳ႕ကိုသူသိပ္ခ်စ္သည္။
ခင္တြယ္သည္။
အေနာ္ရထာလမ္းမေပၚ႐ွိ
ပလက္ေဖာင္းတစ္ေလွ်ာက္တြင္ သူျဖတ္သန္းေလွ်ာက္ လွမ္းေနမိသည္။ ေစ်းသည္မ်ားသည္
က်ဥ္းေျမာင္းေသာ ပလက္ေဖာင္းေပၚတြင္ အၿပိဳင္အဆိုင္ တည္ခင္း၍ေရာင္းခ်ေနၾက၏။ ၀ယ္ပါ၊
ယူပါ တစာစာျဖင့္လည္း ေအာ္ဟစ္ညည္းညဴေနခဲ့ၾကေသး၏။ ပလက္ေဖာင္းေပၚေမးတင္ကာ ဖြင့္ထား ေသာဆိုင္ခန္းတခ်ိဳ႕မွ
ဖြင့္ထားေသာသီခ်င္းသံမ်ားကလည္း ဆူညံအက္ကြဲစြာျဖင့္ လမ္းေပၚကိုအတုံးအ႐ံုးဖိတ္ စင္အန္က်
ေနခဲ့ေလသည္။
ပလက္ေဖာင္းေဘးမွ ကားလမ္းမေပၚတြင္
ကားမ်ားက ဥဒဟိုသြားလာေနၾကသည္။ ကားစက္သံမ်ား ကလည္းေၾကကြဲစြာျဖင့္ဆူညံေနခဲ့ၾကျပန္၏။
ထိုကားလမ္းမမ်ားေပၚတြင္ မီးပိြဳင့္မ်ား႐ွိေလသည္။ မီးပြိဳင့္မ်ားမွ မီးနီလွ်င္
ကားမ်ားက ေခတၱခဏရပ္တန္႔ၾကရသည္။ သို႔ေသာ္ မီးစိမ္းသြားၿပီဆိုလွ်င္ အလုအယက္ျဖတ္သန္း ေမာင္းႏွင္ၾကေတာ့၏။
ထိုအခ်က္ျပမီးေရာင္ႏွစ္ခုၾကားထဲမွ အ၀ါေရာင္မီးသည္ အေရးမပါသလိုမ်ားျဖစ္ေနခဲ့ ေလမလားဟု
သူခပ္၀ါး၀ါး ေတြးမိျပန္သည္။ သို႔ေသာ္ အ၀ါေရာင္မီးကေတာ့ျဖင့္ သူ႔တာ၀န္ကိုသူ
ေက်ပြန္စြာ ထမ္း႐ြက္ေနခဲ့ရင္း မွိတ္ခ်ည္တစ္ခါ၊ လင္းခ်ည္တစ္လွည့္ျဖင့္ ႐ွိေနခဲ့ေလ၏။
ကားလမ္းမေပၚတြင္႐ွိေသာမီးပိြဳင့္မ်ားေၾကာင့္
လားရာမတူညီစြာ ေ႐ြ႕လ်ားေမာင္းႏွင္ေနခဲ့ေသာ ယာဥ္ အမ်ိဳးမ်ိဳးတို႔သည္
အခ်င္းခ်င္းထိခိုက္မႈမ႐ွိပဲ လိုရာအရပ္႐ွိရာဆီ ျဖတ္သန္းေမာင္းႏွင္ႏိုင္ၾကေလသည္။
သို႔ ေသာ္ နားလည္မႈ၊ စည္းကမ္းေသ၀ပ္မႈ လြဲေခ်ာ္သြားတတ္ေသာ တစ္ခါတရံမ်ားတြင္ေတာ့
ထိုမီးပြိဳင့္နားတစ္ ၀ိုက္တြင္ပင္ ေမာ္ေတာ္ယာဥ္အခ်င္းခ်င္းထိစပ္ကာ ခ်ိတ္တြယ္္နမ္း႐ိႈက္မိတတ္ၾကေလသည္။
ထိုျဖစ္ရပ္ကို.. ယာဥ္တိုက္မႈဟု အမည္ေပးတတ္ၾကၿပီး ထိုနာမည္ေအာက္တြင္
ျပႆနာဆိုေသာအရာက ေမြးဖြားလာတတ္ ေလေတာ့၏။ ထိုအခါ ျပႆနာဆိုေသာအရာထဲတြင္ ျငင္းခုန္မႈ၊
အႏိုင္ရလိုမႈ၊ ေဒါသျဖစ္မႈ၊ ရန္လိုမႈ၊ ထိခိုက္ နစ္နာဆံုး႐ံႈးမႈ၊ ၀မ္းနည္းနာက်င္မႈ စသည္တို႔က
အခ်ိဳးက်က် ေရာစပ္ေပ်ာ္၀င္ကာ တေပ်ာ္တပါးႀကီး စီးဆင္း တတ္ၾကေလေတာ့၏။
ပလက္ေဖာင္းေပၚတြင္ေတာ့
လူအမ်ားျဖတ္သန္းသြားလာေနၾကသည္။ သို႔ေသာ္ ဦးတည္ရာျခင္းက ေတာ့ျဖင့္ မတူညီခဲ့ၾက။
အခ်ိဳ႕က အေ႐ွ႕မွအေနာက္၊ အခ်ိဳ႕က အေနာက္မွအေ႐ွ႕၊ အခ်ိဳ႕က ဦးတည္ရာမဲ့ စြာျဖင့္။
ပလက္ေဖာင္းေပၚတြင္ေတာ့ မီးပိြဳင့္မ႐ွိ၊
ထို႔ေၾကာင့္ လူမ်ားသည္ အဆင္ေျပသလိုသာ သြားၾကရေလ သည္။ အဆင္မေျပေသာခဏတာအခ်ိဳ႕တြင္
တစ္ဦးႏွင့္တစ္ေယာက္ ၀င္တိုက္မိတတ္ၾကေလေတာ့၏။
~~~@~~~
“ဟာ....ေဟ့လူ၊
ခင္ဗ်ား လူတစ္ေယာက္လံုးေတာင္ မျမင္ဘူးလားဗ်”
“ေဆာရီးပါခင္ဗ်ာ၊ ကၽြန္ေတာ္ေတာင္းပန္ပါတယ္”
ဘယ္သူအရင္စၿပီး ၀င္တိုက္မိမွန္းမသိေသာ္လည္း
ေတာ္ေတာ္ေအာင့္သြားေသာ ဘယ္ဖက္လက္ ေမာင္းကို ညာလက္ျဖင့္အသာဖိရင္း သူခပ္ျမန္ျမန္ေလး
ေတာင္းပန္လိုက္မိသည္။ ထို႔အတူ အိပ္မက္ထဲမွာပင္ ပတ္၀န္းက်င္ကိုေငးေမာရင္း
အေတြးထဲနစ္ေနတတ္မိေသာ သူ႔ကိုယ္သူ ျပန္က်ိန္ဆဲမိရ၏။ သို႔ေသာ္ သူ႔ရဲ႕ ေတာင္းပန္မႈကို
တစ္ဖက္လူငယ္မွ သိပ္ေက်နပ္ဟန္မတူ။ ပါးစပ္မွ ခပ္တိုးတိုးတစ္ခ်က္ဆဲလိုက္ရင္း က်ယ္ ေလာင္စြာျဖင့္
ေျပာေလသည္။
“ဟြင္း ဘယ္လိုလူမွန္းမသိပါဘူး။ ဟိုေငး
ဒီေငး အူေၾကာင္ေၾကာင္နဲ႔။ အဆိုေတာ္တစ္ေယာက္လံုးကိုေတာင္မျမင္ပဲ ၀င္တိုက္ရတယ္လို႔”
သူအံ့ၾသသြားသည္။
တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ဆိုသလိုပင္ သူႏွင့္၀င္တိုက္မိေသာသူက
အဆိုေတာ္တစ္ေယာက္
ျဖစ္ေနခဲ့တယ္ဆိုပါလား။
“ေဟာဗ်၊ ခင္ဗ်ားက အဆိုေတာ္လား။ ဒါဆို
တိုက္မိတာကို ကၽြန္ေတာ္ထပ္ ေတာင္းပန္ပါတယ္ဗ်ာ။ ေတြ႔ရတာလည္း ၀မ္းသာပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္က အႏုပညာကိုခံစားတတ္လြန္းသူ တစ္ေယာက္ပါ”
ျပာျပာသလဲေျပာလိုက္ေသာ သူ႔ေလသံႏွင့္အမူအယာေၾကာင့္
ထိုလူငယ္က ငါးသ လဲထိုးၿပံဳးၿပံဳးရင္း
“ဟုတ္တယ္ က်ဳပ္က အဆိုေတာ္ပဲဗ်”
“နာမည္ ဘယ္သူ”
သိခ်င္ေဇာျဖင့္ သူေမးမိလိုက္၏။ ထိုအခါ
အမိႈက္ပံုေလေမႊ႕ခံထားရေသာ ဆံပင္ပံုစံခပ္ဆန္းဆန္းျဖင့္ ထိုလူငယ္က
ေဆာင့္ေဆာင့္ေအာင့္ေအာင့္ ျပန္ေျဖေလသည္။ ‘ဒါေလးေတာင္ ခင္ဗ်ားမသိဘူးလား’ဟုဆိုခ်င္ သည့္
ေလသံႏွင့္ပင္ျဖစ္၏။
“က်ဳပ္နာမည္က ‘မိုးျမင့္အာကာထြဋ္ဖ်ား၀တႎသာ’တဲ့ဗ်၊
မွတ္ထား။ နာမည္နည္းနည္း႐ွိတဲ့အဆိုေတာ္ တစ္ေယာက္ႏွစ္ေယာက္ေလာက္နဲ႔
အသစ္ေတြအမ်ားႀကီးပါတဲ့ အတြဲေခြတစ္ေခြမွာ ေကာ္ပီသီခ်င္းတစ္ပုဒ္ကို ပိုက္ဆံေပးၿပီး၀င္ဆိုဖူးထားတယ္”
“ေၾသာ္ ခင္ဗ်ားဆိုဖူးတာ တစ္ပုဒ္တည္းလား၊
ေနပါဦး အဲ့ဒီအေခြနာမည္ကဘာလဲဗ်။ ၿပီးေတာ့ ဘယ္ တုန္းက ထြက္တာတုန္း။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔
အမွတ္တမဲ့၀င္တိုက္မိတဲ့ အဆိုေတာ္ရဲ႕အေခြမို႔ အမွတ္တရ ၀ယ္သိမ္း
ထားခ်င္လို႔ပါခင္ဗ်ာ”
သူ႔အေမးကို ထိုလူငယ္က ေမာ္ႂကြားစြာၿပံဳးရင္း၊
ေနာက္ သူ႔ကိုအထင္ေသးသလိုၾကည့္ရင္းေျဖေလ၏။
“ေခြထြက္တာကေတာ့
လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ကပါပဲ။ ေခြနာမည္က ‘႐ွက္ကီ ေသာက္တိုင္းလြမ္း တယ္’တဲ့”
ထိုလူငယ္၏စကားကို
နာခံသလိုပံုစံမ်ိဳးႏွင့္ ေယာင္ေတာင္ေတာင္ျဖစ္ကာ သူေခါင္းၿငိမ့္ျပလိုက္မိသြား ေသး၏။
‘႐ွက္ကီေသာက္တိုင္း လြမ္းတယ္’ဆိုေတာ့ အရက္ေသာက္တိုင္း လြမ္းတယ္ေပါ့ဟု သူ႔ဘာသာသူပင္
အေခြနာမည္ကို အဓိပၸါယ္ဖြင့္ေနမိလိုက္ေသးသည္။ သို႔ေသာ္ ဒီအေခြနာမည္ကို
သူမၾကားဖူးခဲ့႐ိုးအမွန္ျဖစ္၏။ သူေနေသာ ျပည္ပႏိုင္ငံငယ္ေလးဆီကိုေရာက္လာသမွ်ေသာ ျမန္မာဗီြစီဒီကာရာအိုေကအေခြ
ေတာ္ေတာ္မ်ား မ်ားကို သူနားေထာင္ဖူးေပမယ့္ ထိုအထဲတြင္ မေတြ႔မိခဲ့ဖူး။ ေနာက္ၿပီး
မစို႔မပို႔ သံုးေနတတ္ခဲ့ေသာ အင္တာ နက္ထဲတြင္လည္း မေတြ႔ခဲ့မိသလိုလို။
ထို႔ေၾကာင့္ ဇေ၀ဇ၀ါႏိုင္လွစြာျဖင့္
သူေမးမိလိုက္ျပန္၏။ အျခား လမ္းသြားလမ္းလာမ်ားက သူတို႔ႏွစ္ ေယာက္ကို တစ္ခါတရံ တြန္းတိုက္သြားတတ္ၾကေသးတာကိုလည္း
ေ႐ွာင္ရေသးသည္။
“အဲ့ဒီအေခြက ေပါက္လားဗ်ာ၊ လြန္ခဲ့တဲ့
ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ကထြက္တဲ့ အဲ့ဒီအေခြကို ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ အခုထိ နားမေထာင္ဖူးေသး”
“ေတာ္.....စမ္း.....ပါ.....ဗ်ာ”......
သူ႔စကားေတာင္ မဆံုးလိုက္ရ။ ထိုလူငယ္က
ျဖတ္ေဟာက္သည္။ ေနာက္.. ဆက္ေျပာေလ၏။
“ဒီမွာ ခင္ဗ်ားမွတ္ထား။ ေခြေပါက္တာ မေပါက္တာက
ကုသိုလ္ကံနဲ႔ဆိုင္တယ္။ က်ဳပ္နဲ႔အေ၀းႀကီးပဲ။ က်ဳပ္ကေတာ့ ေနာက္ထပ္၀င္ဆိုဖို႔
ပိုက္ဆံမ႐ွိေတာ့လို႔ ၀င္မဆိုျဖစ္ေတာ့ေပမယ့္ အေခြတစ္ေခြထဲမွာ သီခ်င္း တစ္ပုဒ္
၀င္ဆိုဖူးထားတယ္ေလ။ အဲ့ဒီေတာ့ က်ဳပ္က အဆိုေတာ္ပဲေပါ့။ ကဲ...ခင္ဗ်ားဘာေျပာခ်င္လဲ”
သူ႔ကို လက္ေအာက္ငယ္သားတစ္ေယာက္လို႔
မ်က္ႏွာခပ္မာမာျဖင့္ ဖိေဟာက္သလိုေျပာေနေသာ ထိုလူငယ္ကိုၾကည့္ရင္း
သူေခါင္းခါျပလိုက္မိ၏။ “ေအးေလ၊ သူက အဆိုေတာ္မွ အဆိုေတာ္ဆိုေတာ့လည္း ငါ ကလည္း
သူ႔ကိုအဆိုေတာ္လို႔ မွတ္ေပး႐ံုေပါ့”ဟု စိတ္ထဲမွ က်ိတ္ေတြးမိလိုက္ေသးသည္။
ထိုအခါက်မွ လူငယ္က
သူ႔ကိုၿဂိဳလ္ၾကည့္ၾကည့္ရင္း လွည့္ထြက္သြားရန္ျပင္၏။ သို႔ေသာ္ မသြားခင္ တစ္ခုခုကိုသတိရသြားဟန္ျဖင့္
သူ႔ဘက္သို႔ျပန္လွည့္ကာ...
“ေနာက္ကို လမ္းသြားရင္ ဟိုေငး
ဒီေငးလုပ္မေနနဲ႔။ ဒီရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႀကီးထဲမွာ က်ဳပ္လိုအဆိုေတာ္ေတြမွ အမ်ားႀကီး။
ခင္ဗ်ားထပ္ၿပီး၀င္တိုက္ေနမိရင္ မလြယ္မွာစိုးလို႔ သတိေပးခဲ့တယ္မွတ္ပါ။ ဒါပဲ”...
ခပ္ရင့္ရင့္ေျပာၿပီး သူ႔ကိုေက်ာခိုင္းကာ
လူစီးေၾကာင္းႀကီးထဲသို႔ လူငယ္က တိုး၀င္သြားေလေတာ့၏။ သူတစ္ခ်က္လိုက္ၾကည့္ေနမိလိုက္ရင္း
ကိုယ့္လမ္းကိုယ္ဆက္ေလွ်ာက္ဖို႔ သတိ၀င္လာမိသည္။ ပလက္ေဖာင္း တစ္ေလွ်ာက္တြင္
လူမ်ားၾကားထဲမွတိုးကာေ၀ွ႔ကာျဖင့္ ဆက္ေလွ်ာက္ခဲ့ရင္း ေစာေစာက လူငယ္ေျပာသြားသလို
သတိထားၿပီးေလွ်ာက္ရေတာ့မည္ဟု ကိုယ့္ဘာသာျပန္ၿပီး စဥ္းစားမိေလ၏။
ထိုစဥ္ သူ႔ႏွာေခါင္းထဲသို႔
စြဲမက္ဖြယ္ရာ ရနံ႔တခ်ိဳ႕က ခပ္ခၽြဲခၽြဲတိုးလို႔၀င္လာခဲ့ေလ၏။ အျခားရနံ႔ေတာ့ မဟုတ္၊
သူသိပ္ႏွစ္သက္လြန္းေသာ မုန္႔ဟင္းခါးရနံ႔ပင္ျဖစ္သည္။ မုန္႔ဟင္းခါးကို
ပဲေၾကာ္နဲ႔တစ္ပြဲေလာက္ ဆြဲ ဦးမွပါပဲဟု ေတြးရင္း အနံ႔လာရာဆီကို လည္ဆန္႔ကာ ႐ွာေဖြမိဆဲခဏ.....
“ေအာင္မေလး၊ ေသပါၿပီေတာ္”
အသံစူးစူးေလးႏွင့္ေအာ္လိုက္သံကို
သူ႔နားထဲအနီးကပ္ၾကားလိုက္ရခ်ိန္ႏွင့္ သူ႔ခႏၶာကိုယ္ျဖင့္ ႏူးညံ့ေမႊး ပ်ံ႕ေသာ
ခႏၶာကိုယ္ေလးႏွင့္၀င္တိုက္မိခ်ိန္သည္ တစ္ထပ္တည္းက်သြားရသလို ႐ွိ၏။ သူ႔စိတ္ထဲမွ
ျပႆနာ ေတာ့ စျပန္ၿပီဟု မသက္သာစြာေတြးမိလိုက္သည္။ စိုး႐ြ႔ံ႕စြာျဖင့္ၾကည့္မိလိုက္ေတာ့
သူ႔ႏွင့္၀င္တိုက္မိသူက ခပ္မိမိ၊ ခပ္ေခ်ာေခ်ာ ေကာင္မေလးသံုးေယာက္ျဖစ္ေနေလ၏။
သူႏွင့္ သံုးေယာက္စလံုး၀င္တိုက္မိျခင္းမဟုတ္ပါ၊ အစြန္ဆံုးမွ
အစိမ္းေရာင္၀မ္းဆက္ေကာင္မေလးျဖင့္ တိုက္မိျခင္းသာျဖစ္ေလသည္။ ေစာေစာကလူငယ္ေလး ေျပာသြားေသာစကားကို
သူသတိရစြာျဖင့္....
“အဆိုေတာ္ေတြလားမသိဘူးေနာ္။ ကၽြန္ေတာ္ေတာင္းပန္ပါတယ္ဗ်ာ။
မုန္႔ဟင္းခါးဆိုင္လိုက္႐ွာရင္း မျမင္မိလို႔ ၀င္တိုက္မိတာပါ”
“မဟုတ္ပါဘူး႐ွင္။ ဒါေပမယ့္
အႏုပညာ႐ွင္ေတြပါပဲ။ တိုက္မိတာလည္းရပါတယ္႐ွင္။ မေတာ္တဆပဲ ဟာကိုမ်ား”
သူႏွင့္၀င္တိုက္မိေသာ
အစိမ္းေရာင္ေကာင္မေလးက ခ်စ္စဖြယ္ၿပံဳးရင္းျပန္ေျပာ၏။ သူစိတ္ေအးသ လို သက္ျပင္းခ်မိေတာ့
ေကာင္မေလးသံုးေယာက္လံုးကရယ္၏။ သူပါအတူ ႐ွက္ကိုး႐ွက္ကန္းလိုက္ရယ္ရင္း သိခ်င္စြာျဖင့္...
“အႏုပညာ႐ွင္ဆိုေတာ့ ႐ုပ္႐ွင္မင္းသမီးေလးေတြလားဗ်ာ”
သူ႔အေမးကို ေကာင္မေလးသံုးေယာက္က ေခါင္းခါျပ၏။
သူ၀င္တိုက္မိေသာ အစိမ္းေရာင္ေကာင္မ ေလးက...
“ကၽြန္မတို႔က ႐ုပ္႐ွင္မင္းသမီးေတြမျဖစ္ေသးပါဘူး၊
အဲ ျဖစ္ဖို႔ႀကိဳးစားေနတယ္ လို႔ေျပာရင္ရမယ္ထင္တယ္။ အခုေလာေလာဆယ္ေတာ့ ကၽြန္မတို႔သူငယ္ခ်င္းသံုးေယာက္လံုးက
ေမာ္ဒယ္လ္ေတြပါ...။ နာမည္ႀကီး ေမာ္ဒယ္လ္ေအဂ်င္စီတစ္ခုျဖစ္တဲ့ (Tanlan & Maw Del)
တန္းလန္း အင္(န္) ေမာတယ္ဆိုတဲ့ သင္တန္းကို ေျခာက္ရက္ႀကီးမ်ားေတာင္ တက္ခဲ့ဖူးတယ္ေလ။
သိတယ္မွတ္လား၊“မတင္မိုးစိန္”ဦးစီးတဲ့ ေအဂ်င္စီေပါ့။ အခု အဲ့ဒီသင္တန္းကဆင္းၿပီးေတာ့
cow walk ေတြကို အဆင္ေျပတဲ့ေနရာေတြမွာ လိုက္ေလွ်ာက္တယ္၊ ေနာက္ ၿပီး သူမ်ားေခၚရင္ေခၚသလို
ဗီြစီဒီေတြ ဘာေတြလည္း ႐ိုက္မယ္ စဥ္းစားတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေၾကျငာေရာ ဘာ ေရာအစံုေပါ့။
ဟင္းဟင္း”
“နာမည္ေလးေတြက ဘယ္သူ။
အားေပးရေအာင္ပါခင္ဗ်ာ”
သူ႔အေမးကို အစိမ္းေရာင္ေကာင္မေလးက သူမကိုယ္သူမအရင္လက္ၫႈိးထိုးၿပီး...
“ကၽြန္မနာမည္က ‘သက္ထားကလ်ာႏုႏုေသြးေျခဥ’တဲ့။
သူတို႔ကေတာ့ ‘ေႏြေႏွာင္းခါ၀ႆန္မိုး႐ြာသြန္း ၿဖိဳး’နဲ႔ ‘စိမ္းလဲ့လဲ့တုန္ျမသားငယ္တဲ့ေငြယမုန္’တဲ့ေလ။
မွတ္ထားေနာ္”
သူေခါင္းၿငိမ့္ျပရင္း ဒီတစ္ခါတိုက္မိတဲ့ေကာင္မေလးေတြကေတာ့
ဟိုအဆိုေတာ္ေကာင္ေလးနဲ႔ အေတာ္ ကြာတာပဲဟု ေတြးမိ၏။ ေျပေျပလည္လည္
ေဖာ္ေဖာ္ေ႐ြေ႐ြႏွင့္မို႔ပင္။ ဒါဟာ အႏုပညာသည္တစ္ေယာက္ အျဖစ္ ေအာင္ျမင္ေစဖို႔ အေျခခံအခ်က္မဟုတ္ပါလား။
“အခုေရာ ဘာေတြ႐ိုက္ေနလဲဗ်ာ”
“အခုလား၊ ဘာမွမ႐ိုက္ရပါဘူး။
သင္တန္းကေန ေက်ာေကာ့ၿပီးဆင္းခဲ့တာ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္သြားၿပီ ေလ။ ေမာ္ဒယ္လ္စင္ျမင့္ေပၚမွာေတာင္
႐ိႈးမေလွ်ာက္ဖူးေသးဘူး။ ဒါေပမယ့္ စားေသာက္ဆိုင္တစ္ခုမွာေတာ့ cow walk တစ္ခါလား
ေလွ်ာက္ဖူးတယ္။ ေနာက္ပိုင္းလာမငွားၾကတာနဲ႔ ဆက္မေလွ်ာက္ျဖစ္ေသးတာအ ခုထိပါပဲ။
သိတယ္မဟုတ္လား။ ဒီဘက္ေခတ္က ခ်ိတ္ေကာင္းေကာင္း႐ွိမွေလ။ အဲ့ဒါမွ ခ်ိတ္ေကာင္းေကာင္း
ရဲ႕အကူအညီနဲ႔ ေနရာတစ္ကာ ပါလို႔ရမွာ။ အဲ့ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္မတို႔လည္း
ခ်ိတ္ေကာင္းေကာင္း လိုက္႐ွာေနၾက ရတုန္းပါ။
ဗြီစီဒီအေနနဲ႔ကေတာ့
ကၽြန္မတို႔သံုးေယာက္လံုး သီခ်င္းတစ္ပုဒ္မွာ ၀င္သ႐ုပ္ေဆာင္ဘူးတယ္။ လူေတြ အမ်ားႀကီးပါတဲ့
သီခ်င္းတစ္ပုဒ္မွာ ျဖတ္ေလွ်ာက္အေနနဲ႔ေပါ့... ဟင္း ဟင္း။ ေၾကျငာအေနနဲ႔လည္း ၀ါးလက္ ခုပ္ေၾကျငာတစ္ခုမွာ
၀င္သ႐ုပ္ေဆာင္ဖူးတယ္။ ေနာက္ကေန ကတဲ့အဖြဲ႕သားေတြအမ်ားႀကီးနဲ႔အတူေရာၿပီး ေတာ့ေပါ့။
ဒါေပမယ့္ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္မတို႔ကေမာ္ဒယ္ေတြပါပဲေလ။ ဟုတ္တယ္ မဟုတ္လား႐ွင္”
သူေခါင္းၿငိမ့္ျပမိျပန္၏။
စိတ္ထဲမွလည္း အႏုပညာလႈပ္႐ွားမႈ ေတာ္ေတာ္အားေကာင္းတာပဲဟု ခပ္ခ်ဥ္ ခ်ဥ္ေလးေတြးမိသည္။
သို႔ေသာ္ သူ႔ကိုျပႆနာမ႐ွာေသာ မ်က္နွာကိုေထာက္ထားၿပီး...
“အခုလို ေမာ္ဒယ္လ္ေတြနဲ႔ ေတြ႔ရတာ၊
သိရတာ အရမ္း၀မ္းသာပါတယ္ဗ်ာ။ အားေပးေနမွာပါ...မ”
“သက္ထားကလ်ာႏုႏုေသြးေျခဥ....ပါ”.
“ဟုတ္ကဲ့ မသက္ထားကလ်ာႏုႏုေသြးေျခဥ။
အားေပးေနမွာပါဗ်ာ”
“ဟုတ္ကဲ့ ဒါဆို သြားလိုက္ပါဦးမယ္ေနာ္။
ေၾသာ္ဒါနဲ႔ ေအာ္တိုလက္မွတ္ကေလးမ်ား ထိုးေပးခဲ့ရဦး မလား႐ွင့္”
“လိုေတာ့ လိုခ်င္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္
ကၽြန္ေတာ့္မွာ စာ႐ြက္ေတြဘာေတြ ပါမလာလို႔”
အားနာစြာသူေျပာမိေတာ့ ေကာင္မေလးသံုးေယာက္လံုးက
ရပါတယ္ဟု ေျပာရင္း ၿပံဳးကာႏႈတ္ဆက္ ထြက္သြားေလေတာ့သည္။
သူဆက္ေလွ်ာက္လာခဲ့၏။
မုန္႔ဟင္းခါးစားခ်င္စိတ္ပင္ ဘယ္ဆီေရာက္သြားသည္ မသိေတာ့။ ငါေနခဲ့ တဲ့ ဒီရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႀကီးဟာ
ငါမ႐ွိတဲ့ ေလးငါးေျခာက္ႏွစ္၊ ခုႏွစ္ႏွစ္အတြင္း အႏုပညာၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီးမ်ားျဖစ္သြားခဲ့
ၿပီလားဟု ေတြးေနမိလိုက္တာမို႔ျဖစ္၏။
ၾကည့္ေလ၊ ၿမိဳ႕ထဲမွာ အမွတ္တမဲ့၀င္တိုက္မိတာႏွစ္ခါ၊
တစ္ခါက အဆိုေတာ္တစ္ေယာက္ႏွင့္၊ ေနာက္တစ္ခါက်ေတာ့ ေမာ္ဒယ္လ္သံုးေယာက္ႏွင့္။ သူ
သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ ၀ူးခနဲ မႈတ္ထုတ္ မိလိုက္၏။ ေနာက္ထပ္တစ္ခါ ထပ္တိုက္မိလွ်င္
ဘယ္လိုလူနဲ႔ မ်ားေတြ႔ရဦးပါမလဲဟု မေရမရာစဥ္း စားမိျပန္သည္။ သို႔ေသာ္ သူေျခလွမ္းမ်ားက
ဆက္ေ႐ြ႕ေနခဲ့ေလ၏။
~~~@~~~
အိပ္မက္ထဲတြင္
သူဆက္ေလွ်ာက္ေနခဲ့ရင္း ပလက္ေဖာင္းေထာင့္ခ်ိဳးတြင္ ဖြင့္ထားေသာ လမ္းေဘး လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေလးတစ္ဆိုင္ကို
သြားေတြ႔သည္။ ဆိုင္ေလးက အမိုးမပါ ဘာမပါႏွင့္ သားသားနားနားမ႐ွိ။ သို႔ေသာ္
အေဆာင္အေယာင္ကင္းလြန္းေသာ ဒီလိုဆိုင္ေလးမ်ားကို
ႏွစ္သက္တတ္လြန္းသူမို႔ ေပါ့ဆိမ့္တစ္ခြက္ေလာက္ ၀င္ေသာက္ဖို႔ သူစိတ္ကူးရလာ၏။ ထိုဆိုင္ေလးထဲတြင္ေတာ့
႐ွိသမွ်ခံုအကုန္လံုးမွာ လူေတြ ျပည့္ေနခဲ့ေလသည္။
သို႔ေသာ္ ေသာက္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္ၿပီးသားမို႔ ေနရာလြတ္တစ္ေနရာစာကို မ်က္စိေ၀့ကာ႐ွာမိေတာ့ တစ္ေနရာကိုေတြ႔၏။ ထိုစားပြဲ၀ိုင္းတြင္ လူတစ္ေယာက္သာ ထိုင္ေနသည္။ ထိုသူ႔ေ႐ွ႕စားပြဲေပၚတြင္
လက္(ပ္)ေတာ့(ေခၚ)ႏုတ္ဘြတ္ခ္(ေခၚ) အိတ္ေဆာင္ကြန္ပ်ဴတာတစ္လံုးကို ဖြင့္လွ်က္သားတင္ထားတာ
ေတြ႔ရ၏။ ထိုေဘးတြင္ေတာ့ ေသာက္လက္စ လက္ဖက္ရည္တစ္ခြက္ႏွင့္ ေဆးေပါ့လိပ္တိုတစ္ခုက
ကပိုက႐ိုႏွင့္႐ွိ ေနခဲ့ၾကေလသည္။
ထိုစားပြဲအနားသို႔ သူေလွ်ာက္သြားကာ
စားပြဲ၀ိုင္းနားအေရာက္တြင္ ခဏရပ္လိုက္သည္။ ထိုသူ႔ေ႐ွ႕မွ လြတ္ေနေသာထိုင္ခုံသည္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္လံုးအပိုင္မဟုတ္။
သို႔ေသာ္ အရင္ေရာက္ႏွင့္သူကို ေလးစား သည့္အေနျဖင့္ ၀တၱရားအရသူေမးလိုက္မိ၏။
“ဒီခံုအားသလား ခင္ဗ်ာ”
သူ႔အသံေၾကာင့္ ကြန္ပ်ဴတာကို
သည္းႀကီးမည္းႀကီးစိုက္ၾကည့္ေနရာမွ ထိုသူက ေမာ့ၾကည့္လာ၏။ ေနာက္ ဆတ္ခနဲ
ေခါင္းတစ္ခ်က္ၿငိမ့္ျပၿပီး သူ႔ကြန္ပ်ဴတာကိုသာ ျပန္စိုက္ၾကည့္ေနေလ၏။ ထို႔ေၾကာင့္
ထိုခံုတြင္ သူအသာ၀င္ထိုင္လိုက္သည္။ သိပ္မၾကာမီ စားပြဲထိုးေလးလာခ်ေပးေသာ ေပါ့ဆိမ့္လက္ဖက္ရည္ကို
တစ္ငံုေသာက္ရင္း သူ႔အေ႐ွ႕မွထိုလူ႐ြယ္ကို မိတ္ဖြဲ႔စြာျဖင့္ စကားစတင္ေျပာဖို႔ရာ
သူအားထုတ္မိေတာ့သည္။ တစ္ေယာက္တည္း ဟိုဒီ ၾကည့္ရင္းျဖင့္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထိုင္ရတာ
အေတာ္ပင္ေငါင္ေတာင္ေတာင္ႏိုင္ လာတာမို႔ ျဖစ္၏။
“အစ္ကိုက ကြန္ပ်ဴတာေတာ္ေတာ္ကၽြမ္းမယ္ထင္တယ္ေနာ္”
သူ႔စကားသံေၾကာင့္ ထိုလူ႐ြယ္က
ေခါင္းေမာ့ကာသူ႔ကိုၾကည့္လာသည္။ မိတ္ဖြဲ႔စြာျဖင့္ သူၿပံဳးျပမိေတာ့ ထိုလူကျပန္ၿပံဳးျပရင္း....
“ကြန္ပ်ဴတာကို ကၽြန္ေတာ္ဒီေလာက္မကၽြမ္းပါဘူးဗ်ာ”
“ဒါဆို အစ္ကို၀ါသနာေတာ့
ေတာ္ေတာ္ပါမယ္ထင္တယ္”
ေသြးတိုးစမ္းသလို သူေမးမိလိုက္၏။
“၀ါသနာေတာ့ပါ,ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္
ကၽြန္ေတာ္စာေရးဖို႔သက္သက္ေလာက္ပဲ စိတ္၀င္စားတာပါ”
“ဟာ... ဒါဆို အစ္ကိုက
စာေတြေရးတယ္ေပါ့”
အံ့ၾသစြာျဖင့္ သူေမးမိသည္။
“ဟုတ္တယ္၊ ကၽြန္ေတာ္က စာေရးဆရာပါ”
“ဘယ္မဂၢဇင္းေတြ
စာေစာင္ေတြမွာေရးလည္းဗ်ာ။ ဒါမွမဟုတ္ လံုးခ်င္းလိုင္းကလား၊ ကေလာင္နာမည္ ကေရာ ဘယ္သူလည္းဗ်ာ။
ကၽြန္ေတာ္က စာေရးတာ၀ါသနာပါလို႔ပါ။ ခုလိုစာေရးဆရာတစ္ဦးနဲ႔ ေတြ႔ဆံုရတာကိုလည္း
အရမ္း၀မ္းသာမိပါတယ္။ ေျပာရရင္ ကၽြန္ေတာ္က စာေပကိုလည္း ျမတ္ႏိုးလြန္းတဲ့ သူတစ္ေယာက္
ပါ”
တရစပ္ေျပာလိုက္ေသာ သူ႔စကားသံအဆံုးတြင္
ထိုလူ႐ြယ္က ခပ္မိန္႔မိန္႔ၿပံဳးရင္း ေျဖ၏။
“ကၽြန္ေတာ္က အျပင္စာေစာင္ေတြ၊
မဂၢဇင္းေတြမွာမေရးပါဘူး။ အြန္လိုင္းမွာ အဲ.. အင္တာနက္ထဲမွာ ေရးတဲ့ အြန္လိုင္းစာေရးဆရာ
တစ္ေယာက္ပါ။ ကေလာင္နာမည္ကေတာ့ ‘ေက်ာ္သထက္ေက်ာ္ဇမၺဴေပၚလူ ေတာ္’ လို႔ေခၚပါတယ္”
အြန္လိုင္းတြင္ ဘေလာ့ျဖင့္စာေရးေနၾကေသာရပ္၀န္းသည္
သူကိုယ္တိုင္အနည္းငယ္ တီးမိေခါက္မိ႐ွိ သည့္ရပ္၀န္းျဖစ္ေသာ္လည္း ထိုနာမည္ကို
သူတစ္ခါမွမၾကားဖူးခဲ့။ သူကိုယ္တိုင္ မသိေသးတာလည္းျဖစ္မည္။
“ဟုတ္လားဗ်။
ဘေလာ့ဂ္ေရးတာမ်ိဳးေပါ့ေနာ္။ လိပ္စာေလးေပးပါဗ်ာ။ လာဖတ္ရေအာင္ပါ”
“က်ဳပ္က ဘေလာ့ဂ္ေပၚမွာစာေရးတာေတာ့ဟုတ္တယ္။
ဒါေပမယ့္ ဘေလာဂ္ဂါ မဟုတ္ဘူးေနာ္၊ ခင္ ဗ်ားသိေအာင္ ႐ွင္း႐ွင္းထပ္ေျပာမယ္။ က်ဳပ္က
အြန္လိုင္းစာေရးဆရာ”
မ်က္ႏွာထိမ်က္ႏွာထားျဖင့္
ခ်က္ျခင္းေျပာင္းလဲကာေျပာလိုက္ေသာ ထိုလူ႐ြယ့္ကိုၾကည့္ရင္း အလိုက္ အထိုက္ ခပ္ျမန္ျမန္ေလး
သူေခါင္းၿငိမ့္ျပလိုက္မိ၏။ သို႔ေသာ္ စိတ္ထဲမွေနၿပီး ေတြးမိသည္။
သူသိေသာ ဘေလာ့ဂ္ေရးသူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားထဲတြင္
စာေရး၀ါသနာပါလို႔ မေနႏိုင္ေသာေၾကာင့္ ေရးသူ၊ သူမ်ားအားသိေစခ်င္တာမို႔ နည္းပညာေလးမ်ားအားမွ်ေ၀သူ၊
ကိုယ့္ခံစားခ်က္ကေလးမ်ားကိုပဲ ဒိုင္ ယာရီသဖြယ္ေရးသူ၊ ဟင္းခ်က္နည္း၊
ဘာသာျပန္စာေပးေလးမ်ား စသည္တို႔အားေ၀မွ်သူ အစ႐ွိသျဖင့္ အမ်ိဳး မ်ိဳး႐ွိသည္။
တခ်ိဳ႕ကအေပ်ာ္သက္သက္၊ တခ်ိဳ႕က ၀ါသနာအရ၊ တခ်ိဳ႕က မိတ္ျဖစ္ေဆြျဖစ္ဟု ၿခံဳေျပာလွ်င္ရ မည္။
ေနာက္ၿပီး အြန္လိုင္းတြင္ အျပင္စာေပနယ္မွာ စာေတြေရးခဲ့ေသာ၊ ေရးေနဆဲျဖစ္ေသာ
နာမည္႐ွိဆရာ၊ ဆရာမမ်ား၏ ဘေလာ့ဂ္မ်ားလည္း ႐ွိသည္။ သူတို႔က မဂၢဇင္းေတြမွာ
ေဖာ္ျပခံရၿပီးျဖစ္ေသာ စာေလးမ်ားအား အြန္လိုင္းေပၚမွ စာဖတ္သူေတြဖတ္ႏိုင္ဖို႔
ျပန္တင္ေပးၾကျခင္းပင္။
သို႔ေသာ္ သူ႔ေ႐ွ႕မွလူလို ဂ်ီေမးလ္အေကာင့္ တစ္ခု႐ွိ႐ံုျဖင့္
ဖန္တီးႏိုင္ေသာ ဘေလာ့ဂ္တစ္ခုေပၚတြင္ စာေတြေရးရင္း ကိုယ့္ကိုယ္ကို စာေရးဆရာဟု ခံယူ ထားသူမ်ားကိုေတာ့
မေတြ႔မိခဲ့ဖူး။ မေတြ႔ေသးတာလည္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မည္။ မသိေသးတာလည္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္ မည္။ ႐ွိခ်င္လည္း
က်ိတ္႐ွိေနမည္။ သို႔ေသာ္ သူကေတာ့ျဖင့္ အခု အ႐ွင္လတ္လတ္ ႏွဖူးေတြ႔ဒူးေတြ႔ ႀကံဳေနခဲ့
ရေလၿပီ။ ေနာက္ထပ္ ေတြးမိေသးတာက စာမေရးၾကတဲ့သူေတြက စာေရးတဲ့သူတိုင္းကို
(ဘာကိုပဲေရးေရး) စာေရးဆရာဟု ေခၚထိုက္ပါသလား ဆိုတာပင္။
“အြန္လိုင္းမွာ က်ဳပ္စာဖတ္ပရိတ္သတ္ေတြဆိုတာ”...
ထိုလူက သူႏွစ္သက္ေသာအေၾကာင္းအရာမို႔
အာေပါင္အာရင္းသန္သန္ျဖင့္ ဆက္ေျပာေနေလေတာ့၏။ သို႔ေသာ္လည္း စကားမ်ားက သူ႔နားထဲ
မ၀င္တစ္ခ်က္ ၀င္တစ္ခ်က္ျဖင့္။ ထိုလူ႔စကားထဲတြင္ပါလာေသာ စာဖတ္ပရိတ္သတ္ဆိုတာကို
စဥ္းစားမိေနေသး၏။ လူတစ္ေယာက္ေရးထားေသာစာကို လူတစ္ေယာက္က ဖတ္ၾကည့္႐ံုျဖင့္ သူ႔စာဖတ္ပရိတ္သတ္
ျဖစ္သြားေရာလား၊ ျမည္းစမ္းၾကည့္သည့္အေနျဖင့္ ဖတ္ၾကည့္မိလွ်င္ ေရာ သူ႔စာဖတ္ပရိတ္သတ္
ျဖစ္သြားေရာလား။ အားနာလို႔ ဖတ္ရင္ေရာ သူ႔စာဖတ္ပရိတ္သတ္ ျဖစ္သြားႏိုင္ပါ သလား။ တကယ္ႏွစ္သက္လို႔
စြဲစြဲၿမဲၿမဲဖတ္ေနတာကိုမွ စာဖတ္ပရိတ္သတ္လို႔ေခၚသလား။ ရံဖန္ရံခါဖတ္ၾကည့္ ရင္ေရာ
သူ႔စာဖတ္ပရိတ္သတ္ပဲလား စသည္ျဖင့္။ စာဖတ္ပရိတ္သတ္ဟူသည္ စာေရးသူက သတ္မွတ္ရမွာ လား၊
စာဖတ္သူက ကိုယ့္ကိုယ္ကို သတ္မွတ္ရမွာလား။
ေနာက္ၿပီး
တကယ္လို႔မ်ား ထိုလူေရးေသာ စာမ်ားသည္ ဖတ္သူတိုင္းအတြက္ အက်ိဳးမ်ား၍ လက္ဖ်ား
ခါရေလာက္ေအာင္ ေကာင္းေနလွ်င္ ေတာ္ေသးလိမ့္မည္။ ထို႔အစား ပန္းသီးသည္ခ်ိဳ၏။
မုန္႔ဟင္းခါးထဲတြင္ င႐ုပ္သီးမႈန္႔ ထည့္စားမိတာ အေတာ္စပ္သြားပါသည္။ ငါးေျခာက္ဆိုသည္မွာ
ေနလွမ္းထား၍ ေျခာက္ေသြ႔ေန ေသာ ငါးကိုေခၚပါသည္... စသည့္ အေတြ႔အႀကံဳ၊ အေတြးအေခၚႏွင့္
အေရးအသားမ်ားကို ထိုလူသာေရးေနခဲ့ မည္ဆိုလွ်င္ သူ႔စာဖတ္ပရိတ္သတ္ဟု ေခါင္းစဥ္တပ္ခံရသူမ်ားသည္...?????
ထိုလူကေတာ့ ဆက္ေျပာေနေလသည္။ သို႔ေသာ္
သူ႔နားထဲ တစ္လံုးမွမ၀င္ေတာ့။ လွ်ံထြက္ေနခဲ့ေလ ၿပီမို႔ပင္ျဖစ္၏။ ထို႔ေၾကာင့္
မ်က္ႏွာကိုသာ ၿပံဳးရင္း သူစိုက္ၾကည့္ေနမိေတာ့၏။ သူ႔ျမင္ကြင္းထဲတြင္ ၾကည့္ရင္း ထင္ထင္႐ွား႐ွား
ျမင္လာရသည္က ထိုလူ႔နားထင္နားေလာက္အထိ ေရာက္႐ွိ ျမင့္တက္ေနခဲ့ၿပီျဖစ္ေသာ အနီ ေရာင္
စီးေၾကာင္းတစ္ခု။ ဒါမ်ိဳးကို ေသြးနားထင္ေရာက္တယ္လို႔ ေခၚတတ္ၾကပါသလား။
အနီေရာင္....
သူသိပ္မုန္းသည္။
ရဲရင့္ျခင္းဟု
အမ်ားကေခါင္းစဥ္တပ္ၾကေသာ္လည္း...
သူကေတာ့ ပူေလာင္ျခင္း၊ ဆူပြက္ျခင္း စသည္တို႔ကို
ႏိႈးဆြတတ္သည့္အဓိပၸါယ္ဟု တစ္ကိုယ္ရည္ ေတြးထားမိခဲ့လို႔ပင္ျဖစ္၏။
~~~@~~~
သူအိပ္မက္မွ လန္႔ႏိုးလာခဲ့သည္။
ျပည္ပ႐ွိ သူ႔အိပ္ခန္းေလးထဲတြင္
သူမွလြဲၿပီးတစ္ေယာက္မွမ႐ွိ။
ထို႔ေၾကာင့္ သူ႔အိပ္မက္ကိုျပန္ေတြးရင္း
တစ္ေယာက္တည္း စိတ္ခ်လက္ခ် ခိုးၿပံဳးလိုက္မိသည္။ ေနာက္.... ေတြးမိျပန္သည္။
‘ထင္’... တစ္လံုးသည္ တစ္ခါတစ္ရံတြင္ လူတို႔အား ကိုယ္တိုင္ျပန္မသိလိုက္ႏိုင္ေသာ
အခ်ိန္မ်ားမွာ အေတာ့္ကိုပရမ္းပတာ၊ စည္းလြတ္၀ါးလြတ္ ျဖစ္ေစတတ္တာ အမွန္ပင္
ျဖစ္ႏိုင္လိမ့္မလားဟူ၍။ ။
---------------------------------------------------
~ ဏီလင္းညိဳ ~
(ထင္)
၂၀၁၄၊ ဇြန္
Treasure land magazine
