ပူစီ၊ ဘရာနီ၊ မုသာ၀ါဒႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္....

အထက္္ပါေခါင္းစဥ္ေလးအား ဖတ္႐ႈၿပီးေနာက္ ကၽြန္ေတာ့္မိတ္ေဆြမ်ား အနည္းငယ္ စဥ္းစားသြားၾကမည္ ထင္ပါသည္။ ကိုဏီတစ္ေယာက္ ဘာေတြထြင္ျပန္ၿပီလဲ ဟူ၍။

႐ွင္းျပပါမည္။ အေျခခံမွ စေျပာရလွ်င္ ဤသို႔ျဖစ္၏။

~~~@~~~

ကၽြန္ေတာ့္အိတ္ေဆာင္ကြန္ပ်ဴတာေလးသည္ လြန္ခဲ့ေသာ သံုး၊ ေလးလခန္႔မွစ၍ အေျခအေန သိပ္မေကာင္းေတာ့။ တစ္ခါတစ္ခါ ေကာင္းသည္။ တစ္ခါတစ္ခါ သံုးေနရင္း ျဗဳန္းဆို သူ႔ဘာသာ တစ္ကိုယ္ေတာ္ ပိတ္သြားတတ္၏။ သို႔ေသာ္ သည္းခံျခင္းငါးပါးျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ ဆက္သံုးခဲ့၏။ မွတ္မွတ္ရရ ေျပာရမည္ဆိုလွ်င္ ဒီႏွစ္ေႏြရာသီ သႀကၤန္အၿပီး၊ ကေလာၿမိဳ႕ေလးသို႔ ကၽြန္ေတာ္ အလည္မသြားခင္ေလာက္က စတင္ခဲ့တာ ျဖစ္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ကေလာတြင္ ေအးေအးေဆးေဆး အပန္းေျဖေနထိုင္ခဲ့သည့္ ကၽြန္ေတာ့္ေနာက္သို႔ ကြန္ပ်ဴတာေလးချမာ လိုက္ပါမလာႏိုင္႐ွာခဲ့။

ကေလာတြင္ ႏွစ္လနီးပါးခန္႔ ကၽြန္ေတာ္ၾကာျမင့္ခဲ့သည္။ အမွန္တကယ္တြင္ ထို႔ထက္ပို၍ၾကာေအာင္ေနဖို႔ ကၽြန္ေတာ္စဥ္းစားခဲ့ေသာ္လည္း အေဖႏွင့္အေမက ျပန္ေခၚေသာေၾကာင့္ ဇြန္လကုန္ခါနီးတြင္ ကၽြန္ေတာ္ျပန္လာခဲ့ရသည္။ မိဘမ်ားက ျပန္ေခၚတာ အျခားအေၾကာင္းေၾကာင့္ေတာ့ မဟုတ္။ မိသားစုကိစၥတစ္ခုအား ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ တိုင္ပင္ခ်င္လို႔သာ ျဖစ္၏။

တိုတိုေျပာရလွ်င္ အေဖသည္ ခုေလာေလာဆယ္ေနေသာေနရာတြင္ မေနခ်င္ေတာ့။ ထို႔အစား ေစ်း၊ က်န္းမာေရးေစာင့္ေ႐ွာက္မႈ၊ ကားဂိတ္ စသည္တို႔ႏွင့္ နီးသည့္ေနရာတစ္ခုတြင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သားအမိ သားအဖ သံုးေယာက္ေနရန္ အိမ္ခန္းအသစ္၀ယ္ခ်င္သည္ဟု ေျပာလာတာမို႔ျဖစ္၏။ အစ္ကိုျဖစ္သူကလည္း အိမ္ေထာင္ျဖင့္ အိမ္ခြဲသြားသလို သမီးေလးခြန္းခ်ိဳႏွင့္ အစ္မတို႔ဇနီးေမာင္ႏွံကလည္း သမီးေလးကိုႏိုင္ႏိုင္နင္းနင္း ထိမ္းႏိုင္ၿပီျဖစ္၍ သူတို႔အိမ္ျပန္ၾကေတာ့မွာကလည္း တစ္ခုအပါအ၀င္ျဖစ္၏။ လက္႐ွိအိမ္ေနရာက သိပ္အခ်က္အခ်ာမက်သလို သူ႔သားသမီးေတြေလွ်ာ့သြားေသာ အိမ္မွာ အေဖတို႔ မေနခ်င္ေတာ့တာလား မေျပာတတ္ေတာ့ပါ။

ထိုအခါ ျပန္ေရာက္ေရာက္ခ်င္း အေဖလိုခ်င္သည့္ ေနရာမ်ိဳးမ်ားတြင္ သင့္ေတာ္ေသာ အိမ္ခန္းမ်ား ကၽြန္ေတာ္လိုက္႐ွာရ၏။ ပင္ပန္းသည္ဟု သေဘာမထားႏိုင္။ အက်ဥ္းခ်ဳပ္ေျပာရလွ်င္ ေနာက္ဆံုး ေတြ႔ခဲ့၏။ ၀ယ္ျဖစ္၏။ အိမ္ခန္းကလည္း လူမေနရေသးေသာ အသစ္စက္စက္၊ တိုက္ကလည္း အသစ္၊ ေနရာကလည္း အခ်က္အခ်ာက်တာမို႔ အေဖ့မွာ ေပ်ာ္တၿပံဳးၿပံဳး။

သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ့္မွာ မေပ်ာ္ႏိုင္အားေသး။ ၀ါကၽြတ္လွ်င္ ေျပာင္းေ႐ြ႕ၾကမွာမို႔ ၀ါမကၽြတ္ခင္ အခန္းၿပီးေအာင္ ျပင္ဖို႔ လံုးပန္းရျပန္သည္။ သံပန္း၊ လက္သမား၊ ေဆးသုတ္ဆရာ၊ မီးႀကိဳးသြယ္ဆရာ၊ ေရပိုက္ဆရာ၊ အခန္းပါေတးရွင္းကန္႔ေသာဆရာ၊ ၾကမ္းခင္းခင္းသည့္ေနရာ၊ အခန္းေအးစက္ တပ္ဆင္သည့္ေနရာ၊ ေၾကြျပားခင္းသည့္ ကပ္သည့္ ပန္းရံဆရာ စသည္တို႔ကို ရွာရ၏။ ဒါေတာင္ တခ်ိဳ႕က ကၽြန္ေတာ့္ အစ္ကို၏အဆက္အသြယ္ႏွင့္မို႔ လြယ္ကူခဲ့ရျခင္း ျဖစ္၏။ ႏို႔မို႔ ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္းဆို မလြယ္ေၾကာ။ ေနာက္ၿပီး အိမ္ေဆာက္ပစၥည္းဆိုင္မ်ားကိုလည္း တစ္ဆိုင္၀င္ တစ္ဆိုင္ထြက္ လုပ္ရေသး၏။

ရန္ကုန္ျပန္ေရာက္လွ်င္ ကေလာမွာ စဥ္းစားခဲ့သမွ်၊ ဗလာစာအုပ္ထဲ ခ်ေရးျဖစ္ခဲ့သမွ် ေခါင္းစဥ္မ်ား၊ ဇာတ္လမ္းေလးမ်ားအား ျပန္ေရးမည္ဟု ေတြးခဲ့မိသည့္အတိုင္း မအားသည့္ၾကားမွ ႀကိဳးစားေရးမိေသာ္လည္း ကြန္ပ်ဴတာေလးက ေဖာက္ျပန္စၿမဲ။ ထိုအခါ ကၽြန္ေတာ့္မွာ စိတ္ပ်က္ရ၏။ ေအးေဆးျပင္ဖို႔အတြက္ ကၽြန္ေတာ့္မွာလည္း မအား။ ထို႔ေၾကာင့္ စာေရးခ်င္ေသာစိတ္အား ရန္ကုန္ျပန္ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ေယာက္ဖဆီမွ လက္ေဆာင္အျဖစ္ အလကားရေသာ ပြတ္သဘင္ဖုန္းသစ္ေလးထဲမွာ တို႔ထိေရးရင္း စိတ္ေျဖရ၏။

~~~@~~~

ႏွစ္လနီးပါးခန္႔အၾကာတြင္ အိမ္ခန္းျပင္တာ အားလံုးၿပီးစီးသြားခဲ့၏။ ထိုအခါက်မွ စာေသခ်ာေရးျပန္ေရးဖို႔ အားယူရ၏။ တစ္ေယာက္တည္း နားေအးပါးေအးေရးမည္ဟု အားခဲကာ အကုန္ၿပီးစီးသြားေသာ အခန္းသို႔ ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္း အရင္ေ႐ြ႕သည္။ အိပ္ယာႏွင့္ စာအုပ္မ်ား၊ အ၀တ္အနည္းငယ္ႏွင့္ ပန္းကန္အခ်ိဳ႕ကို တစ္ခါတည္း ယူခဲ့၏။ အေမႏွင့္အေဖက သိပ္သေဘာမတူ။ အျခားေၾကာင့္ေတာ့ မဟုတ္။ ကၽြန္ေတာ့္က်န္းမာေရးအေျခအေနအရ နားနားေနေနမေနပဲ စာေရးျခင္းအား မႏွစ္သက္တာမို႔ပင္ ျဖစ္၏။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ့္အား အလိုလိုက္ေနက်မို႔ ကန္႔ေတာ့ မကန္႔ကြက္ၾက။

အိမ္သစ္တြင္ တစ္ေယာက္တည္း စာေရးဖို႔ ႀကိဳးစားေသာ္လည္း နဂိုကတည္းက အေမာေဖာက္ေနခဲ့ေသာ ကၽြန္ေတာ့္ကြန္ပ်ဴတာေလးမွာ ဘယ္လိုေခၚေခၚ မႏိုးထေတာ့။ ထိုအခါ အသစ္၀ယ္ဖို႔ျပင္ရေတာ့၏။ အေဖႏွင့္အေမက အသျပာမ်ား ထုတ္ေပးသည္။ ကၽြန္ေတာ္က ရွက္ရွက္ႏွင့္ယူရသည္။

အိမ္ခန္းအသစ္သို႔ ကၽြန္ေတာ္ေ႐ြ႕အၿပီး သံုးရက္ေျမာက္တြင္ ကြန္ပ်ဴတာ ၀ယ္ျဖစ္၏။ ကြန္ပ်ဴတာ၀ယ္ရာတြင္ ကၽြန္ေတာ္က သိပ္နားမလည္၍ ငယ္သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကို အကူအညီေတာင္းရသည္။ သူကလည္း နည္းပညာႏွင့္ပတ္သတ္၍ ေတာ္ေတာ္နားလည္တာမို႔ ကၽြန္ေတာ့္အား လိုလိုခ်င္ခ်င္ ကူညီေပးသည္။ ကၽြန္ေတာ္တတ္ႏိုင္သည့္ ဘတ္ဂ်က္ထဲ၀င္ေအာင္ ေသခ်ာတြက္ခ်က္ ၀ယ္ေပး၏။ စက္ဆင္တာ၊ ေဆာ့ဖ၀ဲလ္ေတြထည့္တာကို စိတ္ရွည္လက္ရွည္ေစာင့္ကာ သူ႔အခ်ိန္မ်ားအား ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ သံုးေပး၏။ ၿပီးေနာက္… သူ႔ကားႏွင့္ အိမ္ခန္းအသစ္ထိ လိုက္ပို႔၏။ ကၽြန္ေတာ္ အဆင္သင့္ ထိုင္သံုးလို႔ရေအာင္ ေသခ်ာတပ္ဆင္ေပး၏။ အားလံုးၿပီးေနာက္… သူငယ္ခ်င္းက…

“ဒီအိမ္မွာ အခုေလာေလာဆယ္ မင္းတစ္ေယာက္တည္းေပါ့ ဟုတ္လား”….

ဟု အိမ္ခန္းအား တစ္ခန္း၀င္ တစ္ခန္းထြက္ၾကည့္ကာ ေမးလာ၏။ ကၽြန္ေတာ္က…

“ဟုတ္တယ္၊ သီတင္းကၽြတ္မွ ငါ့အေဖနဲ႔အေမ လိုက္လာမွာ။ ဒါေပမယ့္ မင္းတို႔ ငါ့အိမ္မွာ အခု ငါတစ္ေယာက္တည္း ေနတာဆိုၿပီး ဘာမွလာေသာင္းက်န္းဖို႔ စဥ္းစားမေနနဲ႔”… ဟု ေလာေလာလတ္လတ္ သူကူညီထားခဲ့ေသာ မ်က္ႏွာကိုမွ မေထာက္။ အရင္ ရာဇသံေပးလိုက္မိ၏။ ဧည့္ႏွင္စကား ေျပာမိ၏။ သို႔ေသာ္ သူငယ္ခ်င္းက ကၽြန္ေတာ့္အား စိတ္မဆိုးရွာပါ။ ထို႔အစား… သူႏွင့္ ႏွစ္တန္း၊ သံုးတန္းေလာက္ကတည္းက ေပါင္းလာခဲ့ေသာ ေအးေဆးေနခ်င္သည့္ ကၽြန္ေတာ့္အေၾကာင္းကို သိသူပီပီ ခပ္ၿပံဳးၿပံဳးမ်က္ႏွာျဖင့္ ႏႈတ္ဆက္ျပန္သြားခဲ့၏။

~~~@~~~

၀ယ္ေသာေန႔၏ ေနာက္တစ္ရက္တြင္ အိမ္ခန္းသစ္မွာ တစ္ေယာက္တည္းေနေသာ ကၽြန္ေတာ့္သည္ မနက္ေစာေစာတြင္ ႏိုးလာေလသည္။ ႏိုးတာႏွင့္ ကြန္ပ်ဴတာအသစ္ကိုဖြင့္သည္။ အင္တာနက္ ခ်ိတ္သည္။ ေနာက္ ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ေဖ်ာ္ကာ ေဖ့စ္ဘြတ္ခ္ေပၚတက္၍ လမ္းသလားသည္။

ၿပီးလွ်င္ အရင္ကြန္ပ်ဴတာေဟာင္းထဲတြင္ ကၽြန္ေတာ္ေရးထားသမွ်စာေလးမ်ားကူးထည့္ထားေသာ ဖလက္႐ွ္ဒ႐ိုက္ဗ္ထဲမွ စာမ်ားအား စက္အသစ္ထဲသို႔ အကုန္ကူးထည့္ကာ ေရးလက္စမ်ား၊ ေရးၿပီးသားမ်ား၊ ေရးရန္မ်ားအား လိုက္ဖြင့္ၾကည့္၏။ ဖုန္းထဲတြင္ ႐ိုက္ထားေသာ စာမ်ားအားလည္း ကြန္ပ်ဴတာထဲသို႔ ျပန္႐ိုက္ထည့္ရ၏။ သို႔ႏွင့္ ေန႔လယ္ ႏွစ္နာရီခြဲသြားသည္။ ဗိုက္က ဆာလာသည္။ မနက္ကတည္းက တေမာ့ေမာ့ျဖင့္ ကြန္ပ်ဴတာေနေသာ ကၽြန္ေတာ္၊ ေကာ္ဖီတစ္ခြက္မွလြဲ၍ ဗိုက္ထဲတြင္ ဘာမွမ႐ွိ။

ေယာင္တိေယာင္ေတာင္ျဖင့္ မီးဖိုေခ်ာင္သို႔ သြားၾကည့္မိေသး၏။ သို႔ေသာ္ အိမ္သစ္မွာမို႔ ခါတိုင္းလို အေမခ်က္ထားေသာ ဘာဟင္း၊ ဘာထမင္းမွလည္း မ႐ွိ။ သို႔ေသာ္ ကိစၥမ႐ွိ။ လြန္ခဲ့ေသာရက္ေတြကလည္း ထမင္းျဖဴ၀ယ္၍ ကၽြန္ေတာ္ႀကိဳက္ေသာ အသုပ္တစ္မ်ိဳးမ်ိဳး၀ယ္ကာ မနက္စာ ညစာကို ကၽြန္ေတာ္စားခဲ့ေသးတာ။ အသုပ္မ်ားကိုသာ ၀ယ္စားတာက အျခားေၾကာင့္မဟုတ္။ ကိုယ္တိုင္ခ်က္ေသာဟင္းႏွင့္ အေမခ်က္ေသာ ဟင္းမ်ားမွလြဲ၍ ေတာ္ရံုဟင္းကို ကၽြန္ေတာ္ မစားတတ္တာမို႔သာ ျဖစ္၏။

ထို႔ေၾကာင့္ စားစရာ၀ယ္ရန္ ပိုက္ဆံအိတ္ေလးႏွင့္ ဖုန္းကိုယူကာ ဆံပင္စုတ္ဖြား၊ ေဘာင္းဘီတို၊ အက်ၤီ ကပိုက႐ိုတို႔ျဖင့္ ထီးေကာက္ရွည္ႀကီးဆြဲ၍ တံခါးေသာ့ပိတ္ အိမ္ေအာက္ဆင္းရ၏။

လမ္းထိပ္မွ ၀ယ္ေနက် ထမင္းဆိုင္ေလးတြင္ ထမင္းျဖဴ တစ္ရာဖိုး၀ယ္သည္။ တစ္ရာဖိုး၀ယ္တာမို႔ ကပ္ေစးနဲသည္ဟု ကၽြန္ေတာ့္ကို မထင္ေစလိုပါ။ အရင္ရက္ေတြက ကၽြန္ေတာ္ ႏွစ္ရာဖိုး၀ယ္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ တစ္ေယာက္တည္း စားလို႔မကုန္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ႏွစ္ရာဖိုး၀ယ္ခိုက္ ထမင္းထည့္ေပးေသာ ေကာင္ေလးအား…

“ထမင္းျဖဴႏွစ္ရာဖိုး၊ နည္းနည္းေလာက္… ေလွ်ာ့ထည့္ေပးပါဗ်ာ”…

ဟု ခပ္တိုးတိုး ေျပာမိခဲ့၏။ ထိုအခါ ထမင္းထည့္ေနေသာ ေကာင္ေလးက ကၽြန္ေတာ့္ကို အထူးအဆန္းလို လွည့္ၾကည့္လာခဲ့ေသး၏။ ေနာက္… ထမင္းကို ကၽြတ္ကၽြတ္အိတ္ထဲ ဆက္ထည့္၏။ ေနာက္… ထမင္းအိတ္ေလးအား ကၽြန္ေတာ့္ကို ကမ္းေပး၏။ ကၽြန္ေတာ္က ထမင္းထုပ္ကို ၾကည့္ရင္း…၊ ပိုက္ဆံႏွစ္ရာတန္ကို ထိုးေပးရင္း…

“တစ္ဇြန္းေလာက္ ထပ္ေလွ်ာ့ေပးပါဦးဗ်ာ၊ ကၽြန္ေတာ္က တစ္ေယာက္တည္းစားရေတာ့ မကုန္ပဲ သြန္ပစ္ရတာ ႏွေျမာလို႔ပါ” ဟု ေတာင္းပန္သံျဖင့္ ထပ္ေျပာမိ၏။ ထိုအခါ ဆိုင္ရွင္ေကာင္ေလးက…ၿပံဳး၍…

“ဒါဆို တစ္ရာဖိုးပဲ ယူပါလားအစ္ကိုရာ”… ဟု ေျပာလာခဲ့၏။ ကၽြန္ေတာ္က “တစ္ရာဖိုး၀ယ္ရမွာ ကၽြန္ေတာ္ အားနာလို႔ပါ” ဟုေျပာေသာ္လည္း ေကာင္ေလးက ၿပံဳးရင္း ေခါင္းခါ၏။ ေနာက္… ထမင္းျပန္ေလွ်ာ့ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကို တစ္ရာျပန္အမ္း၏။ ထိုအခ်ိန္မွစ၍ သူ႔ဆိုင္မွာ ကၽြန္ေတာ္ထမင္း၀ယ္တိုင္း သူက တစ္ရာဖိုးပဲ ေရာင္းေတာ့တာမို႔ပင္ ျဖစ္သည္။

ထမင္းတစ္ရာဖိုး၀ယ္ၿပီးေနာက္… ဘာနဲ႔စားရရင္ ေကာင္းမလဲဟု အနီးအနား မ်က္လံုးေ၀့ၾကည့္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္ပတ္၀န္းက်င္ကေတာ့ ေန႔ခင္း ႏွစ္နာရီခြဲေလာက္ႀကီးတြင္ပင္ စည္ကားသိုက္ၿမိဳက္ေနခဲ့သည္။ ထိုအထဲတြင္ ၀က္ေခါင္းသုပ္သည္ကို သြားေတြ႔၏။ တစ္ပြဲ၀ယ္ကာ အိမ္ျပန္ခဲ့သည္။

အိမ္ေပၚအေရာက္တြင္ ကြန္ပ်ဴတာေ႐ွ႕ျပန္ထိုင္ကာ စာ႐ိုက္လိုက္၊ ထမင္းျဖဴ၊ ၀က္ေခါင္းသုပ္တို႔ကို တစ္ဇြန္းစီခပ္စားလိုက္၊ ေရတစ္က်ိဳက္ေသာက္လိုက္ျဖင့္ အက်အန ပြဲေတာ္တည္ေနဆဲ တံခါးဖြင့္သံႏွင့္အတူ ျဗဳန္းဆို အေဖက ေရာက္လာသည္။ အမွန္အတိုင္းေျပာရမယ္ဆို အေဖေရာက္လာ၍ ကၽြန္ေတာ္လန္႔သြားသည္။ အျခားေၾကာင့္ေတာ့ မဟုတ္။ ၀က္ေခါင္းသုပ္၊ ထမင္းျဖဴ၊ ေရတစ္ခြက္တို႔ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ထမင္းစားေနပံုအား အေဖျမင္သြားတာမို႔ပင္တည္း။

ထင္သည့္အတိုင္းပင္ အေဖသည္ ကၽြန္ေတာ့္ထမင္းပြဲအား တစ္ခ်က္ေစြၾကည့္၏။  ေနာက္… အလိုမက်သလိုမ်က္ႏွာျဖင့္ သူ႔လက္မွ နာရီကိုၾကည့္သည္။ အေဖသည္ အိမ္မွာဆို ကၽြန္ေတာ့္အား ထမင္းစားခ်ိန္တန္၍ မစားေသးလွ်င္ ခဏခဏ သတိေပးတတ္၏။ ထို႔ျပင္ ထမင္းစားလွ်င္ ဘာမွလိုက္ရွာမေနပဲ မ်က္စိေရွ႕ေတြ႔သည့္ဟင္းျဖင့္သာ စားတတ္ေသာ ကၽြန္ေတာ့္အား၊ ဘယ္အိုးထဲမွာ ဘာဟင္းခ်က္ထားတယ္၊ ဘယ္ဘူးထဲမွာ ဘာေၾကာ္ေလးေတြရွိတယ္ စသျဖင့္ လာလာ ေျပာေနက်။ ကၽြန္ေတာ္မႀကိဳက္သည့္ ဟင္းမ်ားခ်က္ထား၍ မစားလွ်င္လည္း ေကာင္းပါတယ္ကြ… ဟု ဆြယ္တရားေဟာကာ ဖြယ္ဖြယ္ရာရာ စားေစခ်င္သူ။ အေမလည္း ထိုနည္းလည္းေကာင္း။ ထို႔ေၾကာင့္ အေဖဘာမွ မေျပာေသးခင္ ကၽြန္ေတာ္ ျပာျပာသလဲ ညာရ၏။

“သားက ခုမွ ဒီမွာ ထိုင္တာအေဖ။ မနက္တုန္းက ဆယ္နာရီေလာက္မွ အိပ္ယာထၿပီး ေခါက္ဆြဲျပဳတ္ေတြေသာက္ထားတာနဲ႔ ဗိုက္မဆာလို႔ ထမင္းက ခုမွစားတာ။ ဒီလမ္းထိပ္က ၀က္ေခါင္းသုပ္က ေကာင္းတယ္ အေဖရ။ ျမည္းၾကည့္ပါလား”…

“မစားေတာ့ပါဘူးကြာ။ ေရာ့… ဒီမွာ လွ်ပ္စစ္နဲ႔ဟင္းခ်က္တဲ့ ဒယ္အိုးအသစ္တဲ့။ မင္းအေမ ပို႔ခိုင္းလိုက္တာ”…

ဟု အေဖကေျပာကာ… သူ႔လက္ထဲမွ စကၠဴဘူးႀကီးထည့္ထားေသာ အိတ္အား လွမ္းေပး၏။

ေနာက္… မီးဖိုေခ်ာင္ထဲသို႔ ၀င္ၾကည့္ကာ “အဆာေျပစားဖို႔ ဘာမွလည္း ၀ယ္မထားပါလား။ အခု လာပို႔တဲ့ အိုးအသစ္နဲ႔ မင္းစားခ်င္တာေလးေတြ ခ်က္စားလို႔ မင္းအေမက မွာလိုက္ေသးတယ္”… ဟု ညည္းညဴသံတစ္၀က္ျဖင့္ေျပာသည္။ ေနာက္… အသစ္၀ယ္ထားေသာ ကၽြန္ေတာ့္စက္ကို ထိုင္ၾကည့္၍ ခဏသာေနကာ ျပန္သြား၏။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း စာဆက္႐ိုက္ရင္း ထမင္းဆက္စားသည္။ ထမင္းစားၿပီးေတာ့လည္း စာဆက္႐ိုက္ေနမိျပန္၏။ စိတ္ထဲမွာေတာ့ အေဖ့ကို ညာလိုက္မိတာ စိတ္မေကာင္း။

သို႔ႏွင့္ ညေနေစာင္းအေရာက္တြင္ ကြန္ပ်ဴတာေ႐ွ႕မွာ ကၽြန္ေတာ္ အိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ့၏။ ေျခာက္နာရီေလာက္တြင္ အိပ္ယာက ျပန္ႏိုးသည္။ အိမ္တစ္ခုလံုး တိတ္ဆိတ္ေနသည္။ ကြန္ပ်ဴတာက ပြင့္လွ်က္သား။ ထို႔ေၾကာင့္ ကြန္ပ်ဴတာေ႐ွ႕တြင္ ျပန္ထိုင္သည္။ ျပန္ထိုင္ရင္း ေဆးေပါ့လိပ္တိုကိုေကာက္၍ မီးညွိဖြာကာ ဘာမွ မလုပ္ရေသးခင္ တစ္ခု သြားစဥ္းစားမိသည္။ ေန႔ခင္းတုန္းက အေဖလာသြားေသာ ကိစၥကိုပင္တည္း။

အေဖသည္ ေန႔ခင္းတုန္းက ကၽြန္ေတာ္ အခ်ိန္မမွန္ထမင္းအား ျဖစ္သလိုစားေနပံုကို၊ မီးဖိုထဲတြင္ ဘာစားစရာအေျခာက္အျခမ္းမွ အသင့္၀ယ္မထားျခင္းတို႔ကို အေမ့အား အခ်ိန္မေ႐ြး ျပန္ေဖာက္သည္ခ်မည္မွာမလြဲ။ ထိုအခါ အေဖ့ထက္ ပိုဆိုးေသာ အေမသည္ တကၠစီစီး၍ ခဏတြင္းခ်င္း ကၽြန္ေတာ့္အိမ္သို႔ ေရာက္လာႏိုင္သည္။ ဒီည မေရာက္လွ်င္ေတာင္ နက္ျဖန္ ေရာက္လာႏိုင္သည္။ ထိုအခါ  အိမ္အသစ္တြင္ ကြန္ပ်ဴတာအသစ္ျဖင့္ ေဇာင္းထဲမွ လႊတ္လိုက္ေသာ ျမင္းကဲ့သို႔ တစ္ေယာက္တည္း ျဖစ္ခ်င္တိုင္းျဖစ္ေနေသာ ကၽြန္ေတာ့္အား….

“မင္းကို ဆူရတာလည္း လူၾကားမေကာင္းဘူး၊ သူမ်ားလို အရက္ေသာက္၊ ဖဲ႐ိုက္၊ အေပ်ာ္လိုက္လို႔ ႐ံုးေရာက္ဂတ္ေရာက္ျဖစ္ေနရင္ လူသိရွင္ၾကားဆူရတာ ေတာ္ေသးတယ္။ ခုေတာ့ ဒီအသက္အရြယ္ႀကီးနဲ႔ စားခ်ိန္မွန္မစား၊ အိပ္ခ်ိန္မွန္ မအိပ္ပဲ စာေတြ တေခ်ာက္ေခ်ာက္ေရးေနလို႔ ေျပာေနရတာ လူၾကားမေကာင္းပါဘူးဟယ္”…. ဟု ညည္းရင္း စိတ္ဆိုးေတာ့မွာ…။ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ေနေတာ့မွာ။

ထို႔ေၾကာင့္ မနက္ကတည္းက ကြန္ပ်ဴတာေန၍ ေရမခ်ိဳး၊ မ်က္ႏွာပင္မသစ္ရေသးေသာ ကၽြန္ေတာ္သည္ ေရခ်ိဳးခန္းထဲေျပး၀င္ကာ ေရးခ်ိဳးမိ၏။ ေနာက္ အ၀တ္လဲကာ ေအာက္ဆင္း၏။

စားစရာရွာသည္။ မိဘမ်ားစိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ အာဟာရျပည့္စရာ ဘာစားရင္ေကာင္းမလဲဟု ကၽြန္ေတာ္စဥ္းစားသည္။ ဟင္းလည္း မခ်က္ခ်င္၊ ဆိုင္ဟင္းေတြလည္း ၀ယ္မစားခ်င္။ ထို႔ျပင္ အကယ္၍ ညက် အေမဖုန္းဆက္လာလွ်င္ ထပ္မလိမ္ခ်င္။ စားသည့္အစားအစာ အမွန္ကို ေျပာခ်င္သည္။ စဥ္းစားရင္း ေလွ်ာက္ရင္း မေလးရွားတြင္ ဘရာနီဟု ေခၚၾကသည့္ ဒံေပါက္ဆိုင္ သြားေတြ႔၏။ ဒါအာဟာရျဖစ္တာပဲဟု ေတြးကာ တစ္ပြဲ၀ယ္၏။ အမွန္အတိုင္းေျပာရလွ်င္ ထိုဒံေပါက္တစ္ပြဲသည္ ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀တြင္ ကိုယ့္ဆႏၵႏွင့္ကိုယ္ ပထမဦးဆံုး၀ယ္စားျဖစ္ေသာ ဒံေပါက္တစ္ပြဲသာ ျဖစ္၏။

ေနာက္… အဆာေျပစားဖို႔ ေတြ႔ကရာ မုန္႔ကၽြပ္တစ္ထုပ္၀ယ္သည္။ ၀ယ္ၿပီးမွ တံဆိပ္ကို ၾကည့္မိသည္။ နာမည္က ပူစီ။ ကၽြန္ေတာ္ ရယ္ခ်င္သြားသည္။ စိတ္ထဲမွလည္း ေပးစရာနာမည္႐ွားလို႔ မုန္႔ကၽြပ္နာမည္မ်ား ပူစီတဲ့။ ပူစီဆိုတာ ငါတို႔ႏိုင္ငံမွာသာ ေၾကာင္ေလးေတြကို ခ်စ္စႏိုးနဲ႔ ေခၚတာ။ ငါေရာက္ဖူးတဲ့ ႏိုင္ငံနဲ႔ သူမ်ားႏိုင္ငံေတြမွာဆို ပူစီဆိုတာ…. ဘာညာ စသျဖင့္ ေတြးရင္း ဘယ္သူမွမသိပဲ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ ရွက္လာမိေသး၏။ ဒါေပမယ့္ ပူစီဆိုတာ… ကၽြန္ေတာ္မသိေသာ တျခားအဓိပၸါယ္လည္း ရွိခ်င္ရွိေနမွာ။

ေကာ္ဖီကေတာ့ ႐ွိေနေသးတာမို႔ မ၀ယ္ေတာ့။ အိမ္ျပန္ခဲ့လိုက္သည္။

~~~@~~~

အကယ္၍ ခုည အေမဖုန္းဆက္လာပါက ညစာေကာင္းေကာင္းစား၍ အဆာေျပစားစရာ အေျခာက္အျခမ္း၀ယ္ထားသည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ေျပာႏိုင္ေလၿပီ။ နက္ျဖန္က်လွ်င္လည္း ေန႔လယ္စာ၊ ညစာတို႔အား ေသခ်ာ စားမည္။ မိဘမ်ားအား မုသားသံုးစရာ မလိုေတာ့။

ေနာင္လည္း ခုလို မညာျဖစ္ေအာင္ ကၽြန္ေတာ္ အတတ္ႏိုင္ဆံုးႀကိဳးစားရမည္။

အျခားေၾကာင့္ေတာ့ မဟုတ္။

မိဘက မသိလွ်င္ေတာင္မွ မိဘစိတ္မခ်မ္းသာစရာ ကိစၥမ်ိဳးမ်ားအား ေရွ႕တြင္ျဖစ္ေစ၊ ေနာက္ကြယ္တြင္ျဖစ္ေစ၊ ျဖစ္ႏိုင္လွ်င္ တတ္ႏိုင္သေလာက္ ကၽြန္ေတာ္ေ႐ွာင္က်ဥ္ခ်င္မိတာေၾကာင့္သာ ျဖစ္၏။          ။

~~~@~~~

စာၾကြင္း…
-------------

ထိုအေၾကာင္းမ်ားေလးမ်ားအား စာေရးခ်င္စိတ္ေပါက္လာၿပီးေနာက္ အထက္ပါေခါင္းစဥ္ကို ကၽြန္ေတာ္ေပးမိျခင္းသာ ျဖစ္ပါသည္။

---------------------------------------------------------

=:::= အေဖနဲ႔ အေမ့အတြက္ အမွတ္တရ =:::=

-----------------------------------------------------------

ခ်စ္ျခင္းအားျဖင့္……
ဏီလင္းညိဳ

၂၂၊ စက္တင္ဘာ၊ ၂၀၁၄။

တနလၤာေန႔။

(၂၂း ၃၈)နာရီ

ရန္ကုန္ - ျမန္မာျပည္။

ေရွ႕တိုး/ ေနာက္ဆုတ္ သႀကၤန္

နားထဲၾကားေနရေသာ အေနာက္တိုင္း ဒီေဂ်သံစဥ္မ်ားက ျမဴးၾကြလြန္းလွသလို ဆူလည္း ဆူညံလြန္းလွသည္ဟု ကၽြန္ ေတာ္ထင္မိ၏။ အကယ္၍ တစ္စံုတစ္ေယာက္က ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ဆူညံလို႔လဲဟု ေမးလာခဲ့မည္ဆိုပါစို႔။ ကၽြန္ေတာ္ ေျဖပါမည္။ ကၽြန္ေတာ့္ေဘးပတ္၀န္းက်င္မွလူအားလံုး တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ စကားေျပာခ်င္လွ်င္ အသံကုန္ဟစ္ကာ ေအာ္ေျပာၾကရသည့္အထိပင္။

ဒါတင္မကေသး၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေရကစားမ႑ပ္တြင္ တပ္ဆင္ထားေသာ ေဆာင္းေဘာက္စ္ႀကီးမ်ားမွာ ခုႏွစ္လံုး၊ ရွစ္လံုးမွ်ရွိ ေနတာမို႔ ထိုေဆာင္းေဘာက္စ္ႀကီးမ်ားထံမွ ထြက္လာသည့္ ေဘ့စ္သံ တဒုန္းဒုန္းတို႔ကလည္း ရင္ကို အ႐ွိန္ျပင္းျပင္း တုန္ခါ ေစႏိုင္ေနခဲ့ေသး၏။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္ ေပ်ာ္ေနမိသည္။

“ေဟ့ေကာင္ ႏိုင္မိုး၊ ငါ့ေရပိုက္ ခဏကိုင္ထားစမ္းကြာ၊ ဒီမွာ ဖုန္းလာေနလို႔”

အေလာတႀကီးေအာ္ရင္း နံေဘးမွ ရဲေနာင္က သူ႔လက္ထဲမွ ေရပိုက္အား ကၽြန္ေတာ့္လက္ထဲသို႔ အတင္းထိုးေပးလာသည္။ ကၽြန္ေတာ္လွမ္းယူလိုက္ေတာ့ ရဲေနာင္က သူ႔လည္ပင္းမွာ ႀကိဳးျဖင့္တြဲေလာင္းဆြဲထားသည့္ ဖုန္းေရမစိုေအာင္ ထည့္ထား ေသာ ပလတ္စတစ္အိတ္ေပ်ာ့ အၾကည္ေလးအား လက္မွကိုင္ေျမႇာက္ကာ ေရကစားမ႑ပ္ေနာက္သို႔ ဆင္းေျပးသြား၏။

ထို႔ေၾကာင့္ ေရပိုက္ႏွစ္ေခ်ာင္းအား ဘယ္ညာ တစ္ဖက္စီ ဆုပ္ကိုင္လိုက္၏။ ေနာက္... ခႏၶာကိုယ္အား ဒီေဂ်တီးလံုးမ်ားႏွင့္ ဟန္ခ်က္ညီညီ စည္းခ်က္လိုက္ရင္း မ႑ပ္ေရွ႕ထိုးရပ္လာေသာ ေရပက္ခံကားေပၚမွ လူမ်ားကို ေရပက္ဟန္ျပင္မိ၏။ ထိုစဥ္ ေစာေစာက အခ်မ္းေျပေသာက္ထားေသာ ဘီယာ၏အရွိန္ျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္ခႏၶာကိုယ္က ယိုင္ခနဲ တစ္ခ်က္ျဖစ္သြားမိသည္။

“အိုး... ဘယ္လိုျဖစ္ေနတာလဲ”

“ေဆာရီး”

ကၽြန္ေတာ့္ေဘးတစ္ဖက္မွ ေပါင္ရင္းနားေလာက္ေရာက္သည့္ အနားဖြာဂ်င္းေဘာင္းဘီတိုႏွင့္ စြပ္က်ယ္လိုမ်ိဳး အက်ႌတိုတို ေလး၀တ္ထားေသာ ရြယ္တူေကာင္မေလးတစ္ေယာက္၏ ၿငိဳျငင္စြာ ေအာ္လိုက္သံေၾကာင့္ ခပ္က်ယ္က်ယ္ေလးေအာ္ကာ ေတာင္းပန္လိုက္ရသည္။ အျခားေၾကာင့္ေတာ့ မဟုတ္။ ႐ွဴးဖိနပ္ေပ်ာ့ေပ်ာ့ေလး၀တ္ထားေသာ သူမ၏ေျခေထာက္အား ေရ စိုခံရွဴးဖိနပ္၀တ္ထားသည့္ ကၽြန္ေတာ့္ ေျခတစ္ဖက္ျဖင့္ မေတာ္တဆ တက္နင္းမိသြားတာမို႔ပင္တည္း။

ေျပာရမယ္ဆို ကၽြန္ေတာ္တို႔လက္မွတ္၀ယ္ကာ ေရကစားရေသာဒီမ႑ပ္က ရန္ကုန္ၿမိဳ႕တြင္းမွ နာမည္ႀကီးမ႑ပ္တစ္ခုမို႔ လူသိပ္စည္လြန္း၏။ မ႑ပ္မ်က္ႏွာစာတြင္ တန္းစီကာ ေရပက္ၾကရသူမ်ားမွာ တစ္ေယာက္ႏွင့္ တစ္ေယာက္အသားခ်င္း ထိလုမတတ္ က်ပ္တည္းေနခဲ့၏။ ထို႔ေၾကာင့္ အမွတ္တမဲ့ နင္းမိသြားျခင္းသာ။

သို႔ေသာ္... ထိုေကာင္မေလးက ကၽြန္ေတာ့္အား သိပ္ၿပီး ေက်ေအးခ်င္ပံုမရ။ ေတာ္ေတာ္နာသြားဟန္ျဖင့္ သူတပ္ထားေသာ မ်က္မွန္အမည္းႀကီးအားခၽြတ္ကာ ကၽြန္ေတာ့္အား မ်က္ေစာင္းထိုး၏။ ေနာက္... ေရစိုသျဖင့္ အေခ်ာင္းလိုက္စီ ေကာက္ ေကာက္ေကြးေကြးျဖစ္ေနေသာ ေက်ာလည္မေရာက္တေရာက္ ဆံပင္မ်ားအား ၀ဲခနဲခါကာ သူမဟိုဘက္ေဘးမွ ေကာင္ တစ္ေကာင္အား တီးတိုး တီးတိုးလုပ္သည္။ ထိုအခါ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ႐ြယ္တူေလာက္ရွိမည္ထင္ရေသာ ထိုေကာင္က သူတပ္ ထားေသာ မ်က္မွန္အမည္းႀကီးကိုခၽြတ္ကာ ကၽြန္ေတာ့္အား ဘု႐ိႈး၊ ႐ိႈးလာေလေတာ့သည္။

ဘုရား... ဘုရား၊ မေတာ္တဆေလး နင္းမိတာကို ဒီေကာင္မေလး ဘာေတြမ်ား ခ်ဲ႕ကားၿပီးေျပာလိုက္တာပါလိမ့္။

ေတြးရင္း ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲ ထိတ္ခနဲ ျဖစ္သြားသည္။ ျဖစ္ႏိုင္လွ်င္ သႀကၤန္အတြင္းမွာ ကၽြန္ေတာ္ရန္မျဖစ္ခ်င္ပါ။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က ဒီမ႑ပ္မွာ သႀကၤန္ရက္အားလံုးစာ ေရပက္ခြင့္လက္မွတ္၀ယ္ကာ လာကစားေသာ္လည္း ေစာေစာက ဖုန္း ေျပာဖို႔ထြက္သြားေသာ ရဲေနာင္မွလြဲ၍ ေဘာ္ဒါေတြမ႐ွိ။ အသိမိတ္ေဆြမ႐ွိ။ ဒီေန႔မနက္ မ႑ပ္ကိုေရာက္ေရာက္ခ်င္း ရဲ ေနာင္က ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္မ်က္ႏွာစိမ္းေသာ  သူ႔ေဘာ္ဒါတစ္ေယာက္ႏွစ္ေယာက္ႏွင့္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို မိတ္ဆက္ေပးခဲ့ေသး သည္။ သို႔ေသာ္ သိပ္ရင္းႏွီးမႈမရွိခဲ့သလို သူတို႔ကိုလည္း အခု ကၽြန္ေတာ္မေတြ႔ရေတာ့။ ဘယ္မွာ သြားမူးေနၾကၿပီလည္း မသိ။

ေနာက္ၿပီး ဒီေန႔အက်ေန႔မနက္မွ စကစားျဖစ္တာ ေန႔၀က္ေတာင္ မက်ိဳးေသးတာမို႔ မ႑ပ္မွလူမ်ားႏွင့္လည္း ရင္းႏွီးဖို႔မေျပာ ႏွင့္ မ်က္မွန္းတန္းမိ႐ံုေတာင္ မ႐ွိခဲ့ေသး။

သႀကၤန္အတြင္းမွာ ရန္ျဖစ္ၾကၿပီေဟ့ဆို.... ဆြမ္းႀကီး၀ိုင္းေလာင္းတတ္ၾကတာ ထံုးစံမဟုတ္ပါလား။ ၿပီးေတာ့ ဒီေနရာမွာျဖစ္ ရင္ ကၽြန္ေတာ့္ဘက္က ကူမယ့္သူတစ္ေယာက္မွ ရွိႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူးဆိုေတာ့။

အရမ္းေၾကာက္တတ္သူ တစ္ေယာက္မဟုတ္ေသာ္လည္း ပတ္၀န္းက်င္စိမ္းမွာမို႔ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲ စိုး႐ြ႔ံလာမိသလိုလို၊ အားငယ္လာသလိုလို ခံစားရ၏။ သို႔ေသာ္ ေတာ္ေသးသည္ဟု ဆိုရမည္။ ထိုေကာင္က ကၽြန္ေတာ့္ကို ဘုၾကည့္ၾကည့္ကာ နံ ေဘးမွ သူ႔ေကာင္မေလးႏွင့္ ေနရာခ်င္းလဲလိုက္႐ံုမွတစ္ပါး ဘာမွထပ္မတုန္႔ျပန္လာခဲ့ေတာ့။ ထို႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္လည္း လမ္းမဘက္မ်က္ႏွာမူကာ မ႑ပ္ေရွ႕ထုိးရပ္လာေသာ ေရပက္ခံကားမ်ားအား ေရပိုက္ျဖင့္ လိုက္ထိုးပက္ေနမိေတာ့၏။

သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ့္ခႏၶာကိုယ္က ဒီေဂ်တီးလံုးမ်ားႏွင့္အတူ စည္းခ်က္မလိုက္မိေတာ့။ စိတ္ထဲတြင္လည္း မလြတ္လပ္ေတာ့ ပဲ တစ္ခုခု က်ဥ္းက်ပ္လာခဲ့ရသလိုလို ဘာလိုလို။

~~~@~~~

ၾကာဇံေၾကာ္ထည့္ထားေသာ ေဖာ့ဘူးေလးအား လက္မွကိုင္ကာ မ႑ပ္ေနာက္ဘက္သို႔ ကၽြန္ေတာ္ဆင္းခဲ့၏။ ကၽြန္ေတာ္ တို႔မ႑ပ္၏ ထမင္းစားနားခ်ိန္မို႔ သူ႔အုပ္စုႏွင့္သူ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ စားေသာက္ေနၾကသူမ်ားအား ေရစိုစိုအ၀တ္မ်ားျဖင့္ ေတြ႔ရ၏။ အခ်ိဳ႕စံုတြဲေတြက လူျမင္ကြင္းမွာပင္ တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ ဖက္လွ်က္ အျပန္အလွန္ ယုယၾကင္နာေနၾကသည္။ သို႔ ေသာ္ ထမင္းစားခ်ိန္မနားခင္ကတည္းက ဖုန္းေျပာဖို႔ထြက္သြားခဲ့သည့္ ရဲေနာင္က အခုထိ ျပန္ေရာက္မလာေသးပဲ ေပ်ာက္ ခ်က္သား ေကာင္းေနခဲ့တာမို႔ ကၽြန္ေတာ့္မွာေတာ့ အေဖာ္မရွိ။

ျဖစ္ႏိုင္လွ်င္ ဒီေကာင့္ကို ဖုန္းဆက္ကာ “ဘယ္ေရာက္ေနလဲ”ဟု လွမ္းေမးၾကည့္ခ်င္မိ၏။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ဖုန္းမပါ။ “ဖုန္းထည့္တဲ့အိတ္က ေရလံုေပမယ့္ ေရေငြ႔႐ိုက္တတ္တယ္၊ ပ်က္သြားရင္ အသစ္လံုး၀ ထပ္မ၀ယ္ေပးႏိုင္ဘူး။ ယူမသြားနဲ႔” ဟု ခပ္ျပတ္ျပတ္ေျပာခဲ့ေသာ အေမ့စကားေၾကာင့္ မထားခ်င္ပဲ အိမ္မွာ ထားခဲ့ရတာမို႔ပင္။

အုပ္စုမ်ားႏွင့္ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွ ျမက္ခင္းေပၚထိုင္ခ်ကာ လက္ထဲမွ ၾကာဇံေၾကာ္ဘူးေလးအားဖြင့္၏။ အသင့္ပါေသာ ေကာ္ဇြန္းျဖဴျဖဴေလးျဖင့္ တစ္ဇြန္းခပ္စားလိုက္သည္။ လွ်ာေပၚတြင္ ဖြယ္တယ္တယ္ႏွင့္ အရသာကင္းမဲ့မႈတစ္ခုအား အလံုး အရင္းခံစားလိုက္ရ၏။ ၾကည့္စမ္း၊ မ႑ပ္က အလကားေကၽြးသည္ဆိုေသာ ၾကာဇံေၾကာ္ဟာ ဒါမ်ိဳးလား။ သို႔ေသာ္ ဗိုက္ဆာေနတာမို႔ ၀င္သေလာက္စားဖို႔ ဆံုးျဖတ္မိသည္။

ထိုစဥ္ ကၽြန္ေတာ့္နားထဲသို႔ ဆူညံစြာ ေအာ္ဟစ္ရယ္ေမာလိုက္သံတို႔က စူးခနဲ ၀င္လာသည္။ အသံလာရာဆီ လွမ္းၾကည့္မိ လိုက္ေတာ့ စားရင္းေသာက္ရင္း အခ်င္းခ်င္း စေနာက္ေပ်ာ္ရႊင္ေနၾကသည့္ လူတစ္စုအား ေတြ႔ရသည္။ ထိုအုပ္စုအား ေငးခ နဲ တစ္ခ်က္ျဖစ္သြားမိစဥ္ တျခားအုပ္စုမ်ား၏ တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ စေနာက္သံမ်ားကို ထပ္ၾကားရျပန္သည္။

ပတ္၀န္းက်င္မွ အေဖာ္စံုသူေတြရဲ႕ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္မႈက အေဖာ္မဲ့ေနခဲ့ေသာ လူတစ္ေယာက္၏စိတ္ခံစားမႈကို သတ္ျဖတ္ႏိုင္စြမ္းရွိ ပါသလား။ ကၽြန္ေတာ္ ေသခ်ာမသိပါ။ သို႔ေသာ္ သူတို႔၏ေပ်ာ္ရႊင္မႈက သႀကၤန္မ႑ပ္ႀကီးတစ္ခုမွာ အေဖာ္မရွိပဲ တစ္ဦးတည္း ေယာင္ခ်ာခ်ာ ျဖစ္ေနခဲ့ရသည့္ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ အထီးက်န္သလိုလို ဘာလိုလို ခံစားေစႏိုင္စြမ္း႐ွိတာ အမွန္ပင္ ျဖစ္၏။

ဒါဆို.. သူငယ္ခ်င္းသြားရွာေလ။ သႀကၤန္ဆိုတာ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ သိသိ မသိသိ၊ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ခင္ခင္မင္မင္နဲ႔ စေနာက္ေနၾကရမယ့္ အခ်ိန္...ဟု ရင္တြင္းမွ ကိုယ့္ကိုယ္ကို တိုက္တြန္းစကား ဆိုမိ၏။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ့္သိစိတ္တို႔က လက္မခံပါ။

ဟုတ္သည္၊ သူတို႔ပံုစံေတြၾကည့္ရတာ ပိုက္ဆံရွိၾကပံုေတြ။ ရြယ္တူ လူငယ္အခ်င္းခ်င္းမို႔ သူတို႔ ၀တ္စားထားေသာ အသံုး အေဆာင္ပစၥည္းမ်ားက သာမန္လူတန္းစားျဖစ္သည့္ ကၽြန္ေတာ့္အ၀တ္အစားေတြထက္ ေစ်းႀကီးမည္ဆိုတာ ျမင္ရံုနဲ႔ပင္ ကၽြန္ေတာ္သိသည္။ ႏိႈင္းယွဥ္ၾကည့္စရာ မလိုေလာက္ေအာင္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ကြာျခားလြန္းေနခဲ့၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ကိုယ့္ဘက္ က သေဘာရိုးနဲ႔ ခင္မင္ခ်င္လို႔ မိတ္သြားဖြဲ႔ရင္ေတာင္ သူတို႔ေတြက ဘလိုင္းႀကီး ဘာလာေရာတာလဲ၊ ဘာလာေၾကာင္တာ လဲ၊ ဘာလုပ္ခ်င္လို႔လဲ... ဟူေသာ မယံုသကၤာမ်က္၀န္းမ်ားႏွင့္ ၾကည့္လာၾကမွာ။ ထို႔ကဲ့သို႔ အၾကည့္ခံရမည့္အစား တစ္ ေယာက္တည္းေနရတာက ပိုေကာင္းလိမ့္မည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ ထင္ပါသည္။

သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ခ်ရင္း တစ္၀က္ေက်ာ္ေက်ာ္က်န္ေနေသးေသာ ၾကာဇံေၾကာ္ဘူးအားဆက္မစားခ်င္ေတာ့တာမို႔ ပိတ္ကာ ေဘးခ်ထားလိုက္သည္။ ၿပီးေနာက္ ျမက္ခင္းေပၚမွထကာ ခပ္လွမ္းလွမ္း႐ွိ ယမကာမ်ားေရာင္းေနေသာ ဆိုင္ေသးေသးေလး သို႔သြား၍ ဘီယာတစ္ဗူးႏွင့္ စီးကရက္တစ္ဗူး၀ယ္ျဖစ္သည္။ တစ္ေယာက္တည္း အေဖာ္မဲ့ေနရသူ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ဒီႏွစ္ ခုက ေလာေလာဆယ္ အေဖာ္မြန္ေကာင္း ျဖစ္လာႏိုင္၏။

ေစာေစာကေနရာေလးသို႔ ျပန္ေလွ်ာက္လာစဥ္ ကၽြန္ေတာ္ထိုင္ခဲ့ေသာ ေနရာေလးတြင္ ရုတ္ရုတ္သည္းသည္း ျမင္ကြင္းတစ္ ခုကို ေတြ႔လိုက္ရ၏။ ရင္ထဲ ထိတ္ခနဲျဖစ္သြားမိျပန္သည္။ ၾကည့္စမ္း... ေစာေစာက ရယ္ေမာေနခဲ့သည့္ အုပ္စုမ်ားထဲမွ အုပ္စုႏွစ္စု၏ ရန္ပြဲျဖစ္ေနခဲ့ပါလား။ ဘာကိစၥေၾကာင့္ျဖစ္တယ္၊ ဘယ္သူေတြလည္း ဆိုတာကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္မသိ။ ေျပာရ မယ္ဆို ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္သိသူေတြ တစ္ေယာက္မွ မပါ။ တစ္ဖက္ႏွင့္တစ္ဖက္ ဆြဲၾက၊ လြဲၾကႏွင့္ ၾကမ္းတမ္းစြာ ေအာ္ဟစ္ဆဲ ဆိုေနခဲ့ၾကေသး၏။

ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို မ႑ပ္ဘက္မွ လူေတြေျပးလာကာ ဖ်န္ေျဖတာ ေတြ႔ရ၏။ သိပ္မၾကာလိုက္။ ရန္ပြဲက ၿငိမ္းသြားသည္။  နည္းနည္းပါးပါးေတာ့ ကြဲၿပဲသြားၾကသည္ထင္၏။ ေစာေစာက ကၽြန္ေတာ္ထိုင္ခဲ့ေသာ ေနရာေလးသို႔ျပန္အေရာက္တြင္ ျမက္ ခင္းေပၚမွာ ေသြးစက္တခ်ိဳ႕ကို ေတြ႕လိုက္ရေသာေၾကာင့္ပင္ ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ မစားခ်င္ေတာ့၍ ခ်ထားမိခဲ့ေသာ ၾကာဇံ ေက်ာ္ဗူးေလးမွာလည္း ရန္ပြဲၾကားတြင္ တက္နင္းခံလိုက္ရတာမို႔ ကြဲအက္ေၾကမြလို႔ ေနခဲ့ေလတာ ေတြ႔လိုက္ရေသး၏။

~~~@~~~

တကၠစီကားေနာက္ခန္းျပတင္း၀မွ တိုး၀င္လာေသာ တန္ခူးေလေအးတို႔က ကၽြန္ေတာ့္မ်က္ႏွာေပၚသို႔ တိုးေ၀့လာၾက၏။ သ ႀကၤန္အက်ေန႔ ညေနခင္း၏စည္ကားေနဆဲ ေရစိုစိုျမင္ကြင္းမ်ားက ကားေဘးႏွစ္ဖက္မွာ ရိပ္ခနဲ၊ ရိပ္ခနဲ က်န္ရစ္ခဲ့ၾကသလိုရွိ သည္။

“ျပတင္းေပါက္ ပိတ္လိုက္ပါလား ငါ့ညီ။ ေတာ္ၾကာ ကူရွင္ေတြ ေရစိုကုန္ဦးမယ္”

“ဟုတ္ကဲ့ အစ္ကို”

တကၠစီေမာင္းသူအစ္ကိုႀကီး၏ သတိေပးစကားေၾကာင့္ ကားျပတင္းမွန္ကို မတင္ခ်င္ေသာ္တင္လိုက္ရ၏။ ေနာက္.. ထိုင္ေန ေသာ ကားေနာက္ခန္းမွ ကူ႐ွင္ေပၚတြင္ ေက်ာမွီကာ ေျဖေလွ်ာ့ခ်လိုက္သည္။

မ်က္လံုးမ်ားအား ခဏမွိတ္ထားလိုက္သည္။ ထိုစဥ္ ေန႔ခင္းတုန္းက အျဖစ္အပ်က္မ်ားက ကၽြန္ေတာ့္အာရံုမွာ ထင္ဟပ္လာ ၾကသလိုလို။

ေန႔ခင္းတုန္းက ထမင္းစားခ်ိန္နားၿပီးေနာက္ ေရျပန္ပက္ခ်ိန္တြင္ ရဲေနာင္က မ႑ပ္သို႔ျပန္ေရာက္လာခဲ့၏။ သူ႔ကို ျမင္ျမင္ ခ်င္း အားတက္သေရာျဖင့္ အျပစ္တင္စကားေျပာဖို႔ ကၽြန္ေတာ္ႀကိဳးစားမိဆဲ...

“ေဆာရီး ႏိုင္မိုးရာ၊ မနက္က ဖုန္းဆက္တဲ့ငါ့ေဘာ္ဒါေတြက သူတို႔ကား ငါတို႔မ႑ပ္နားေရာက္ေတာ့ ငါ့ကိုဖုန္းဆက္လို႔ ခဏ သြားေတြ႔ရင္း သူတို႔က ကားနဲ႔လည္ဖို႔အတင္းဆြဲေခၚသြားလို႔ ပါသြားတာကြ။ ထမင္းစားနားၿပီးေတာ့ ငါက ဒီကိုျပန္လာမယ္ လည္းလုပ္ေရာ သူတို႔က ဒီတစ္ေန႔လံုး သူတို႔နဲ႔လည္ရမယ္ဆိုၿပီး ငါ့ကို ၀ိုင္းရစ္ေနၾကတာနဲ႔ ငါလည္း ကတိေပးလိုက္ရတယ္။ ဒါေပမယ့္ မင္းတစ္ေယာက္တည္း က်န္ရစ္ခဲ့တာ သတိရလို႔ မင္းကို အခုျပန္လာၿပီး ၀င္ေခၚတာ။ လာကြာ... ငါနဲ႔ ဒီညေန ကားလိုက္လည္။ ငါ့ေဘာ္ဒါေတြက ေအးေဆးပဲ။ မ႑ပ္ကေတာ့ နက္ျဖန္မနက္မွ အတူတူ ျပန္ထိုင္ၾကတာေပါ့”

ဟု ရဲေနာင္က ဆိုလာခဲ့၏။ ထို႔ေၾကာင့္ မ႑ပ္တြင္ တစ္ေယာက္တည္းေငါင္ေနရမည့္အတူတူ ရဲေနာင္ေဘာ္ဒါမ်ားကားျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္လိုက္ခဲ့မိ၏။ သူ႔ေဘာ္ဒါေတြကလည္း ကၽြန္ေတာ္လိုက္လာတာကို မကန္႔ကြက္တာမို႔ စိတ္ထဲ ေပါ့ပါးေပ်ာ္ရႊင္သြား ခဲ့ရေသးသည္။

ျပည္လမ္းေပၚအေရာက္၊ ေလးျဖဴ၊ အငဲ၊ မ်ိဳးႀကီးတို႔ပါေသာ အိုင္စီ႐ိႈးပြဲရွိသည့္ မ႑ပ္ေ႐ွ႕ေရာက္ခါနီးတြင္ ကားေတြပိတ္ေန တာမို႔ ကားေပၚမွ အားလံုးလိုလို ဆင္းၾက၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္လည္း လိုက္ဆင္းမိသည္။ ေနာက္... အဆိုေတာ္ မ်ားသီခ်င္းဆိုရာ စတိတ္စင္ေရွ႕သို႔ႀကိဳသြားကာ ခုန္ေပါက္ေပ်ာ္ရႊင္စြာျဖင့္ ႀကိဳတင္ေရပက္ခံၾက၏။

မ႑ပ္တြင္ တစ္မနက္လံုး မေပ်ာ္ခဲ့ရေသာ အရွိန္ႏွင့္ အခုကားေပၚတြင္ေသာက္ထားခဲ့ေသာအရွိန္၊ ႏွစ္ခုတို႔ေပါင္းကာ ေရမႈန္ ေရမႊားမ်ားၾကားထဲခုန္ေပါက္၍ သႀကၤန္အက်ေန႔ညေနခင္းထဲ အေတာ္ၾကာၾကာ ကၽြန္ေတာ္စီးေမ်ာေပ်ာ္ရႊင္သြားမိခဲ့သည္။ ကိုယ့္အရွိန္ႏွင့္ကိုယ္ ေခါင္းေမာ့မၾကည့္ႏိုင္ေလာက္ေသာ ေရမႈန္ေရမႊားမ်ားၾကားမွာမို႔ ရဲေနာင္အပါအ၀င္ ကားေပၚမွ တျခားလူမ်ားႏွင့္ လူစုကြဲသြားၾကတာကို ကၽြန္ေတာ္သတိမထားမိလိုက္။

ထို႔ေၾကာင့္ ကားရပ္ထားရာေနရာဆီသို႔ ျပန္ေရာက္ေသာအခါ ကၽြန္ေတာ္စီးခဲ့ေသာ ကားကိုလည္း မေတြ႔ရေတာ့။ အနီးတစ္ ၀ိုက္တြင္ ကၽြန္ေတာ္အထပ္ထပ္ လိုက္ရွာခဲ့ေသးသည္။ သို႔ေသာ္ လံုး၀မေတြ႔ရေတာ့ပါ။ ကားထြက္ခါနီးတြင္ ကၽြန္ေတာ့္ကို မေတြ႔ရတာတာမို႔ ေစာင့္မေနၾကေတာ့ပဲ ခ်န္ထားရစ္ကာ ထြက္သြားႏွင့္ခဲ့ၾကေလၿပီ။

ဘာရယ္မဟုတ္ပဲ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲ ၀မ္းနည္းသြားမိ၏။ အားလည္း ငယ္မိသြားရသလိုလို။ မနက္တုန္းက ေရကစားခဲ့ေသာ မ႑ပ္သို႔လည္း မျပန္ခ်င္ေတာ့တာမို႔ ျပည့္က်ပ္ေနေသာ ကားတန္းႀကီးထဲမွ ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္း လမ္းေလွ်ာက္ ထြက္လာခဲ့တာ။ ေနာက္... စည္ကားေနဆဲ သႀကၤန္အက်ေန႔ညေနခင္းအား ေက်ာခိုင္းခဲ့ကာ သႀကၤန္အတြင္း ပံုမွန္ေစ်း ထက္ပိုႀကီးေသာ တကၠစီတစ္စီးငွားစီး၍ ေအာင္ျမင္စြာ အိမ္ျပန္ခဲ့ရေတာ့တာ။

ၿငိမ့္ခနဲရပ္သြားေသာ တကၠစီကားေလးေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္မ်က္လံုးဖြင့္ၾကည့္လိုက္သည္။ တကၠစီဆရာက ေနာက္လွည့္၍ ေရာက္ၿပီ၊ မင္းေျပာခဲ့တာ ဒီေနရာမဟုတ္လားဟူေသာ အၾကည့္ျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္အား ၾကည့္လာသည္။ ေျမာက္ဒဂံုမွ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေနေသာ ရပ္ကြက္ထိပ္ရွိ လမ္းမႀကီးေပၚ ေရာက္ေနခဲ့တာမို႔ ေခါင္းၿငိမ့္ျပကာ ကားအတြင္းမွ ကၽြန္ေတာ္ဆင္းလိုက္၏။ ေနာက္..တကၠစီခရွင္းေပးရန္ ေဘာင္းဘီေနာက္အိတ္ထဲမွ ပိုက္ဆံအိတ္အား ထုတ္လိုက္သည္။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ့္အိတ္ကပ္ထဲတြင္ ပိုက္ဆံအိတ္က မရွိေတာ့။ ဒါ... ဒါဆို ဘယ္ေနရာမွာ က်ေပ်ာက္ခဲ့ၿပီလဲ။ မ႑ပ္က မထြက္ခင္ကေတာ့ ရွိေသး၏။ ဒါဆိုရင္ ျပည္လမ္းေပၚက မ႑ပ္ေ႐ွ႕မွာ ဂီတသံစဥ္ေတြနဲ႔အတူ ေရမႈန္ေရမႊားေတြၾကား ရီေ၀ေ၀ျဖင့္ ခုန္ေပါက္ေပ်ာ္ရႊင္ေနမိတုန္း တစ္စံုတစ္ေယာက္ေယာက္ကမ်ား ကၽြန္ေတာ့္ ေဘာင္းဘီအိတ္ထဲက ႏိႈက္ယူထားလိုက္တာလား။ ကၽြန္ေတာ္ မေတြးတတ္ေတာ့။ ပိုက္ဆံအိတ္မရွိေတာ့တာကေတာ့ ေသခ်ာလြန္းလွစြာ။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ေလာေလာဆယ္ အေရးႀကီးေနတာက တကၠစီကားခ႐ွင္းေပးရန္ကိစၥ။

တကၠစီဆရာကလည္း အေျခအေနကို ရိပ္မိသလိုပံုစံမ်ိဳးျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္အား စိုက္ၾကည့္လာသည္။ သူ႔ထံမွ အၾကည့္တို႔ကို ေရွာင္လႊဲကာ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ေလးငါးဆယ္လွမ္းအကြာရွိ ရပ္ကြက္ထိပ္မွ အုန္းလက္မ႑ပ္ေသးေသးေလးဆီသို႔ အားကိုး တႀကီး လွမ္းၾကည့္ျဖစ္သည္။ ေတြ႔ပါၿပီ။ ဘာခမ္းနားမႈမွမရွိတဲ့ လမ္းေဘးမွ ယိုင္နဲ႔နဲ႔ အုန္းလက္မ႑ပ္ေသးေသးေလးထဲမွာ ေရတိုင္ကီေလးႏွစ္ လံုးအားေရွ႕ခ်၊ ေရဖလားမ်ား၊ ေရပံုေသးေလးမ်ားျဖင့္ ျဖတ္သြားသမွ်ကားမ်ားအား လက္ျပတားရပ္ခိုင္း ကာ ညာသံေပး၍ ေရလိုက္ပက္ေနေသာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရပ္ကြက္ထဲမွသူငယ္ခ်င္းေတြ။ ေရကစားရင္း ေဆာင္းေဘာက္စ္ ေသးေသးေလးႏွစ္လံုးမွ ထြက္ေပၚလာေသာ အေနာက္တိုင္းသံစဥ္မ်ားအတိုင္း စည္းခ်က္လိုက္ရင္း ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ကခုန္လို႔။

“ခဏေလးေနာ္... အစ္ကို”

တကၠစီဆရာအား ခြင့္ပန္ရင္း မ႑ပ္ဘက္သို႔လွည့္ကာ အားရပါးရ ကၽြန္ေတာ္ေအာ္ေခၚလိုက္သည္။

“ေက်ာ္ၿဖိဳး၊ ေအာင္ေဇာ္၊ ခ်မ္းေျမ့... ေဟ့ေကာင္ေတြ”

ဆတ္ခနဲဆိုသလို သူတို႔မ်က္ႏွာမ်ားက ကၽြန္ေတာ့္ဘက္လွည့္လာၾက၏။ ေနာက္... ေရပံုးေသးေသးေလးမ်ားအား ဆြဲကာ ကၽြန္ေတာ့္ထံသို႔ ေျပးလာၾက၏။ အနားအေရာက္တြင္ ညာသံေပး၍ ကၽြန္ေတာ့္အား ေခါင္းေပၚမွေန အားရပါးရ ၀ိုင္းေလာင္း ၾကေလေတာ့သည္။ ကၽြန္ေတာ့္တစ္ကိုယ္လံုး ေအးခနဲ။ တစ္ေန႔လံုး ညစ္ေနမိေသာ စိတ္တို႔လည္း အေ၀းသို႔ လြင့္စင္သြား ၾကသလိုလို။

“ခဏ.. ခဏ ေနၾကဦးကြာ။ ဒီမွာ ငါတကၠစီခရွင္းေပးဖို႔ ပိုက္ဆံမရွိလို႔ မင္းတို႔ကို လွမ္းေခၚလိုက္တာ။ ငါ့ပိုက္ဆံအိတ္ ေပ်ာက္ခဲ့လို႔ကြ။ မင္းတို႔မွာ ရွိသမွ် ငါ့ကို ခဏေခ်းထားစမ္းကြာ”

ကၽြန္ေတာ့္စကားအဆံုးတြင္ သူတို႔က ေရပံုးမ်ားအား အသံစံုျမည္သြားေအာင္ ေျခရင္းပစ္ခ်ၾက၏။ ေနာက္... သူတို႔အိတ္ ကပ္ထဲမွ ရွိသမွ် ေရစိုစိုပိုက္ဆံေလးမ်ားအား ကမန္းကတမ္းရွာကာ ကိုယ္စီထုတ္ေပးလာၾကသည္။

ပိုက္ဆံမ်ားအား စုေပါင္းကာ က်သင့္ေငြအား တကၠစီဆရာလက္ထဲ ကၽြန္ေတာ္ထည့္ေပးလိုက္၏။ ပိုေသာပိုက္ဆံမ်ားအား သူတို႔လက္ထဲ ျပန္ေပးေသာအခါ...

“ဒီပိုက္ဆံေတြ မင္းခဏယူထား ႏိုင္မိုး။ ၿပီးရင္ နည္းနည္းထပ္၀ယ္ဖို႔။ အခု လက္က်န္ေလးေတြ ကုန္ေတာ့မယ္ကြ”

“ဟုတ္တယ္၊ အခု မင္းျပန္လာၿပီဆိုေတာ့ ငါတို႔သူငယ္ခ်င္းေတြစံုစံုညီညီ ေပ်ာ္ရေတာ့မယ့္အတြက္ ထပ္၀ယ္ၿပီး အတူတူ ကစ္ရမယ္”

“အဲ့ဒီပိုက္ဆံေတြ အကုန္လံုးသာ ၀ယ္ပစ္ကြာ”

သူတို႔က တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္ ဘာျဖစ္လာသလဲ၊ ဘာျဖစ္လို႔ အေစာႀကီးျပန္လာခဲ့သလဲ သူတို႔က မေမးၾက။ ကၽြန္ေတာ့္ပခံုးအား တစ္ဖက္တစ္ခ်က္စီမွ အလုအယက္ဖက္ကာ မ႑ပ္ေလးဆီသို႔ ဆြဲေခၚသြားၾက၏။ အလိုက္ သင့္ေျခလွမ္းမ်ားျဖင့္ သူတို႔ေခၚရာေနာက္လိုက္ရင္း၊ သူတို႔စကားမ်ားအား နားေထာင္ရင္း ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲ ၀မ္းနည္းသြား မိသည္။ တစ္ေန႔လံုး တင္းထားသမွ်စိတ္တို႔က ၿပိဳလဲခ်င္လာမိသလိုလို။ ထို႔ျပင္ သူတို႔အေပၚမွာလည္း အားနာမိလာရသလို လို။

ဟုတ္သည္။ သႀကၤန္မတိုင္ခင္က “သႀကၤန္မွာ ပိုက္ဆံေတြ သိပ္မသံုးႏိုင္ပါဘူးကြာ” ဟုဆို၍ ရပ္ကြက္ထိပ္မွာပင္ အုန္းလက္ မ႑ပ္ေလးေဆာက္ကာ ေရအတူပက္ၾကဖို႔  ကၽြန္ေတာ့္အား ဒီေကာင္ေတြ တိုင္ပင္ခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္က ငယ္သူ ငယ္ခ်င္းျဖစ္ေသာ ဒီေကာင္ေတြကို ျငင္းပယ္ကာ ႀကီးမွ တကၠသိုလ္မွာခင္ရသည့္ ရဲေနာင္အားကိုးျဖင့္ ကိုယ္နဲ႔အလႊာမတူ သည့္ နာမည္မ႑ပ္ႀကီးတစ္ခုမွာထိုင္ဖို႔ စိတ္ကူးမိခဲ့တာ။ မရွိမဲ့ ရွိမဲ့ ပိုက္ဆံေလးမ်ားအားစု၊ ေနာက္... အေမ့ထံမွ အၿငိဳျငင္ ခံေတာင္းကာ မ႑ပ္ဖိုးအတြက္ ပိုက္ဆံေတြအမ်ားႀကီး သံုးခဲ့မိတာ။ ရွိတဲ့အထဲက အေကာင္းဆံုးျဖစ္မယ္ထင္ေသာ အ၀တ္ အစားေလးေတြကို၀တ္ၿပီး ခမ္းနားတဲ့မ႑ပ္ႀကီးထဲက အလႊာမတူတဲ့ လူေတြၾကားမွာ ပထမဦးဆံုးအႀကိမ္အျဖစ္ ေပ်ာ္ဖို႔ ႀကိဳး စားမိခဲ့တာ။

သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္ရရွိခဲ့တာကေတာ့.... ေအးစက္ စိမ္းကားမႈ၊ သိမ္ငယ္မႈ၊ စိုးရိမ္ထိတ္လန္႔မႈ၊ ေနာက္... အစြန္႔ပစ္ခံတစ္ ေယာက္လို။ ၿပီေတာ့... ဆံုး႐ံႈးမႈ။ ဒါတင္မကေသး... ရဲေနာင္။ ငယ္သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ ေဘာ္ဒါဆိုတာ ဒီလိုပံုစံမ်ိဳးေတြ ကြဲျပား တတ္ၾကေသးသလား။

မ႑ပ္ေလးေအာက္သို႔ေရာက္လာသည္။ ေဆာင္းေဘာက္စ္ေသးေသးေလးမ်ားမွတစ္ဆင့္ ကၽြန္ေတာ့္နားစည္ကို လာ႐ိုက္ ခတ္ၾကေသာ အေနာက္တိုင္းသံစဥ္တို႔က ကၽြန္ေတာ့္နားထဲ မ႑ပ္ႀကီးမွဖြင့္ေသာ ဒီေဂ်တီးလံုးမ်ားထက္ ပိုမိုတက္ၾကြ၍ ရင္ ခုန္ခ်င္စရာ ေကာင္းေနခဲ့သလိုလို။ ေရစိုစို သႀကၤန္အက်ေန႔ညေနခင္းကေတာ့ ေနညိဳလုလု။ သို႔ေသာ္ လမ္းမေပၚမွာေတာ့ ေရပက္ခံ ကားငယ္ေလးမ်ားက ျဖတ္သန္းသြားေနၾကဆဲ။ မ႑ပ္ထဲမွ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းမ်ားကလည္း လာသမွ်ကား ေလးမ်ားအား ခုန္ေပါက္ကရင္း လက္ျပတားကာ တ၀ုန္း၀ုန္းျဖင့္ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ေရပက္ကစားေနၾကဆဲ။

တစ္ေယာက္က ကၽြန္ေတာ့္လက္ထဲသို႔ တစ္ပိုင္းျပတ္ ပလတ္စတစ္ပံုးေလးတစ္ပံုး လာေပး၏။ ပလတ္စတစ္ပံုးေလးအား ငံု႔ၾကည့္ကာ ေရတိုင္ကီထဲႏွစ္ခပ္ရင္း ကၽြန္ေတာ္ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ ၿပံဳးလိုက္မိသည္။ စိတ္တို႔ ရႊင္လန္းလာမိသည္။

မနက္ျဖန္ အၾကတ္ေန႔ႏွင့္ သဘက္ခါ အတက္ေန႔မ်ားတြင္...။            ။

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
မၾကာခင္ရက္ပိုင္းအတြင္း ေရာက္ရွိလာေတာ့မယ္ ၂၀၁၄ခုႏွစ္ သႀကၤန္အတြက္ အမွတ္တရေရးမိတဲ့ ၀တၳဳေလးနဲ႔အတူ ခင္မင္ေလးစားရတဲ့ စာဖတ္သူမ်ားအားလံုးနဲ႔ စာေရးေဖာ္ေမာင္ႏွမမ်ားအားလံုး ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ့ၾကပါေစလို႔ ဆုေတာင္းေပးပါရေစ ခင္ဗ်ာ။ အားလံုး ေပ်ာ္ရႊင္ေအာင္ျမင္ေသာ ႏွစ္သစ္ျဖစ္ၾကပါေစ။      ။

-----------------------
ခ်စ္ျခင္းအားျဖင့္....
ဏီလင္းညိဳ
၀၅၊ ဧၿပီ၊ ၂၀၁၄။

စေနေန႔။
(၂၀း ၁၀) နာရီ

ရန္ကုန္ - ျမန္မာျပည္။
(ေရွ႕တိုး/ ေနာက္ဆုတ္ သႀကၤန္)

**** ပံုေလးကို အင္တာနက္မွ ယူသံုးပါတယ္ခင္ဗ်ာ။ မူရင္းရိုက္ခဲ့သူကို ခရက္ဒစ္ေပးပါတယ္။