Sunday, December 5, 2010

ထို႔ေၾကာင့္....




တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္သလို႐ွိေနခဲ့ေလေသာ ညဥ့္နက္ခ်ိန္တစ္ခုထဲတြင္ ၾကယ္ကေလးမ်ားကတိုးခတ္စြာ လင္းလက္ေနခဲ့ၾက၏။ ညသည္ ႏွင္းရည္စက္မ်ားျဖင့္ စိုလက္ေနခဲ့သလို႐ွိေနခဲ့ျပန္ေလသည္။ ထို႔အျပင္ မႈန္ဖ် ဖ်ျဖင့္ ႀကိတ္ကာတိုက္ခတ္တတ္ေလေသာ ညဥ့္ေလေျပအခ်ိဳ႕ေၾကာင့္ ရံဖန္ရံခါအခ်ိန္မ်ားတြင္မူ ညက ငိုက္ ျမည္းေနရာမွ ေခါင္းေထာင္ကာ ၾကည့္တတ္ျပန္ေသး၏။

ေတာင္ေစာင္းတစ္ေလွ်ာက္ကို ပတ္ကာယက္ေဖာက္ထားခဲ့ေသာ ေတာင္တက္ေျမနီလမ္းမေလးေပၚတြင္ သူ တစ္ေယာက္တည္းျဖည္းညင္းစြာျဖင့္ ေလွ်ာက္လွမ္းေနခဲ့မိသည္။ ေကာင္းကင္မွ မွိန္ျပျပၾကယ္က ေလးမ်ား၏ ပံ့ပိုးမႈတစ္ခုျဖစ္ေသာ အလင္းေရာင္ငယ္ေလးမ်ားေၾကာင့္ သူ႔ေ႐ွ႕မွ ေကြ႕ေကြ႕ေကာက္ေကာက္ႏိုင္လြန္းေနခဲ့ ေသာ လမ္းကေလးကို ေ၀၀ါးျခင္းအနည္းငယ္စြက္လွ်က္ျမင္ေတြ႕ေနခဲ့ရ၏။ သူ၏ေဘးတစ္ဖက္ျခမ္းေတာင္ နံရံေစာင္းတစ္ေလွ်ာက္တြင္အေလ့က်ေပါက္ပင္ေလးမ်ား႐ွိသည္။ ထို႔အတူ ႐ိုးသားစြာပြင့္လန္းဖ်ာတတ္ေသာ ေတာပန္းပင္ကေလးမ်ားလည္း႐ွိေသးသည္။ သူ၏ညာဖက္လမ္းအစြန္ဖက္တြင္မူ ခပ္နက္နက္လွ်ိဳေျမာင္မ်ား၊ ေခ်ာက္မ်ားက အစဥ္အၿမဲလိုလို ယွဥ္တြဲကာလိုက္ပါေနခဲ့သလို႐ွိခဲ့ၾက၏။

ထို႔ေၾကာင့္ ေတာင္ပတ္ေျမနီလမ္းေလးတစ္ေလွ်ာက္တြင္ သူေလွ်ာက္လွမ္းေနမိခဲ့ရင္း ဘယ္ဖက္ေတာင္နံရံ ဆီမွေတာပန္းကေလးမ်ား၏ အဆင္း၊ ရနံ၊ အေလ့က်ေပါက္ပင္ေလးမ်ား၏ မာယာမဲ့ေသာ အသြင္သ႑ာန္ စသည္တို႔ကို ၾကည္ႏူးႏွစ္သက္စြာခံစားမိရသလို၊ တစ္ခါတရံတြင္ေတာ့ တစ္ဖက္ျခမ္းမွေခ်ာက္နက္နက္မ်ား ႐ွိရာ အေမွာင္ထုဆီသို႔ အမွတ္မထင္ေငးမိရင္း ခပ္ဖြဖြေက်ာခ်မ္းမိတတ္ပါေသးသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ႏြမ္းလ် ၊ ယိုင္နဲ႔ခ်င္ေနၿပီျဖစ္ေသာေျခလွမ္းမ်ားကို (ရံဖန္ရံခါတြင္)တ႐ြတ္ဆြဲကာသယ္ေဆာင္လွ်က္ သူဆက္ေလွ်ာက္ ေနမိဆဲျဖစ္ရ၏။

ဒီလမ္းကေလးေပၚမွာ သူေလွ်ာက္လွမ္းခဲ့တာၾကာျမင့္ခဲ့ၿပီျဖစ္သည္။ သူ႔ေျခ၊ သူ႔လက္စသည္တို႔သည္ အရည္ ခမ္းကာ ပိန္လွီေျခာက္ကပ္ေနသလိုျဖစ္ေနခဲ့ရၿပီ။ ထို႔အတူ သူ၏ခါးသည္လည္း မတ္မတ္မထားႏိုင္ေတာ့ပဲ အတန္ငယ္ကိုင္းေနခဲ့သေယာင္႐ွိခဲ့ရၿပီျဖစ္၏။ ကာလအေတာ္ၾကာေအာင္ ဆီႏွင့္ေ၀းခဲ့ေလေသာ သူ႔ဆံပင္ မ်ားသည္လည္း ေသြ႔ေျခာက္စြာျဖင့္ ဖ႐ိုဖရဲ၊ ဖြာဆန္က်ဲကာ အျဖဴတစ္၀က္ေရာယွက္ေနခဲ့ရေလၿပီ....။

“အဖိုးႀကီး”.....

ဒီလမ္းကေလးေပၚတြင္ သူ႔ေဘးနားက ျဖတ္သန္းသြားလာခဲ့ၾကသူအခ်ိဳ႕၏ေခၚသံကို နားထဲျပန္ၾကားေယာင္ မိလာသည္။ ထိုကဲ့သို႔ေသာ ေခၚသံၾကားရတိုင္း၊ အေခၚခံရတိုင္း ႏြမ္းလ်ေနခဲ့ေသာမ်က္ႏွာျဖင့္ ခပ္သဲ့သဲ့ပင္ သူ ျပန္ၿပံဳးျပမိတတ္၏။ တကယ္ေတာ့ သူသည္အဖိုးႀကီးတစ္ေယာက္မဟုတ္ခဲ့ေသးပါ။ ႏုနယ္ပ်ိဳျမစ္ျခင္းမ်ား သည္ သူ႔ရင္ထဲမွ ပ်ံသန္းမသြားၾကေသး။ သို႔ေသာ္ သူ၏သြင္ျပင္လကၡဏာေၾကာင့္ “အဖိုးႀကီး”ဟု အေခၚခံ ရတာကိုလည္း စိတ္ထဲတြင္ဘယ္လိုမွမေနခဲ့ပါ။ လူတိုင္းတြင္(ကိုယ္မဟုတ္ေသာတစ္ဖက္သားကို) အေပၚယံ ႐ွပ္ၾကည့္ၿပီးႀကိဳက္သလိုထင္ျမင္ယူဆခြင့္႐ွိသည္ဟုသူထင္မိ၏။သဘာ၀တရားကေပးအပ္ခဲ့ေသာလက္ေဆာင္ တစ္ခုလားေတာ့ သူမေျပာတတ္ေတာ့ပါ....။

~~~~~@@@~~~~~

ေလေျပသည္ တိုးညင္းစြာပင္ တိုက္ခတ္လွ်က္႐ွိေနခဲ့ေသး၏။ ေကာင္းကင္တြင္ ၾကယ္ေရာင္တို႔စံုခဲ့ေလ ၿပီ။ အလင္းမဲ့ညတို႔ ပ်က္သုန္းခ်ိန္တန္ခဲ့ၿပီလားကြယ္။ ေက်းဇူးျပဳၿပီး လိပ္ျပာလွလွေလးေတြအတြက္ ခ်ိဳျမျမ၀ိုင္ တစ္ခြက္ကို ေဖ်ာ္စပ္ခြင့္ေပးၾကပါ။ ရာသီဆိုးေတြကို ခုတ္ပိုင္းပစ္ဖို႔အတြက္ အက္ဆစ္ဓားတစ္လက္ ဘယ္ေန ရာမွာ ေရာက္ေနခဲ့ပါသလဲ။ မ်က္ႏွာဖံုးအတုေတြဟာ တစ္ခါတေလမွာ အစစ္နဲ႔ခြဲျခားဖို႔ ခက္ခဲလြန္းလွခ်ည့္..။ ခ်ိဳးငွက္ ျဖဴျဖဴေလးရဲ႕အေတာင္ပံတစ္စံုကို ငါ့ႏွလံုးသားထက္မွာ ဆင္ျမန္းခြင့္ေပးပါေတာ့....။

~~~~~@@@~~~~~

ေတာင္ေတာင္အီအီေတြးေတာရင္း............ဟိုဟိုဒီဒီေငးေမာရင္း သူဆက္ေလွ်ာက္ေနမိခဲ့လိုက္၏။ ထိုစဥ္ သူႏွင့္ေ၀းကြာလြန္းေနဆဲျဖစ္ေသာ ေတာင္ထိပ္ဖ်ားရပ္၀န္း႐ွိ ပြဲေတာ္ဆီမွဂီတသံခပ္သဲ့သဲ့ကို ေလေျပ တစ္ခ်က္အေ၀ွ႔တြင္ နားထဲၾကားလိုက္မိရသည္။ ထိုအခါ သူ႔ေျခလွမ္းမ်ားက တ႐ြတ္ဆြဲသြားေနရာမွ အနည္း ငယ္သြက္လက္ ျမန္ဆန္သြားသလို႐ွိသြား၏။ ေန အစင္းစင္း၊ လ အစင္းစင္း ၀င္ခ်ည္ထြက္ခ်ည္႐ွိေနခဲ့ေသာ ေကာင္းကင္တစ္ခုေအာက္႐ွိ ဒီလမ္းကေလးထက္တြင္ သူဦးတည္ေလွ်ာက္လွမ္းေနခဲ့မိသည္က ထိုပြဲေတာ္ ဆီသို႔သာျဖစ္ခဲ့ပါ၏။ ထိုကဲ့သို႔ေလွ်ာက္လွမ္းေနခဲ့စဥ္တြင္ ရံဖန္ရံခါဆိုသလို ဆီးႏွင္းပြင့္မ်ားက ျပင္းတစ္လွည့္၊ ၫႇင္းတစ္လွည့္႐ိုက္ ခတ္တတ္ၾကသည္။ မိုးစက္မ်ားကလည္း ထိုနည္းတူစြာပင္ သူ႔ခႏၶာကိုယ္ေပၚသို႔ ႐ိုက္ ခတ္တတ္ၾကေသး၏။ ပူေလာင္စူး႐ွလြန္းေသာေနေရာင္ျခည္တန္းမ်ားကိုေတာ့ျဖင့္ သူအမႈမထားခဲ့ရေတာ့ၿပီ။

“ေဟ့....အဖိုးႀကီး”.....

ေနာက္ေက်ာဖက္ဆီမွ ေခၚသံေၾကာင့္သူလွည့္ၾကည့္မိလိုက္၏။ ၾကယ္အလင္းေရာင္ခပ္လဲ့လဲ့ေအာက္တြင္ သူ႔ဆီသြက္လက္စြာေလွ်ာက္လွမ္းလာေနခဲ့ေသာ လူ႐ြယ္တစ္ဦးကို ေ၀သီေသာမ်က္၀န္းမ်ားျဖင့္ ေတြ႔လိုက္ရ သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေျခလွမ္းမ်ားကို တုန္႔ဆိုင္းလိုက္ကာ ထိုလူ႐ြယ္ကိုရပ္ေစာင့္ေနလိုက္မိ၏။ ခဏတာ အ တြင္းမွာပင္ သူအနီးသို႔ ထိုလူ႐ြယ္ေရာက္လာခဲ့ေတာ့ေလသည္။ ေအးစက္စြာ ေသြ႔ေျခာက္အက္ကြဲေနခဲ့ ေသာႏႈတ္ခမ္းတို႔ကို လွ်ာျဖင့္တစ္ခ်က္သိမ္းလိုက္ရင္း ႏႈတ္ခြန္းဆက္စကားတစ္ခြန္း သူခပ္တိုးတိုးဆိုမိခဲ့၏။

“ေကာင္းေသာ အခ်ိန္အခါပါ.......မိတ္ေဆြ”.....

“က်ဳပ္အတြက္ဆိုရင္ အဲ့ဒီစကားကို ခင္ဗ်ားေျပာစရာမလိုပါဘူးဗ်ာ။ ဘာျဖစ္လို႔လည္းဆိုေတာ့ က်ဳပ္အတြက္ အခ်ိန္အခါေကာင္းဆိုတာဟာ က်ဳပ္လက္ထဲမွာ အၿမဲ႐ွိေနတာမို႔ပဲဗ်....။ ဟဲ....ဟဲ”......

မခိုးမခန္႔ရယ္သံစြက္ကာ ျပန္ေျပာလိုက္ေသာ လူ႐ြယ္၏စကားေၾကာင့္ သူမွင္တက္မိသလိုျဖစ္သြားရ၏။ တစ္ ဦးနဲ႔တစ္ေယာက္ေတြ႔ဆံုခိုက္ ေလာက၀တ္တရားအရ ႏႈတ္ခြန္းဆက္စကားေျပာသည္ကိုပင္ထင္ရာျပန္ေျပာ လိုက္တာမို႔ စိတ္ထဲတြင္ အနည္းငယ္အံ့ၾသသြားမိျခင္းတစ္ခုရယ္သာပင္။ က်န္တာဘာမွမ႐ွိခဲ့။ သို႔ေသာ္ လူ ႐ြယ့္ကို သူတစ္ခ်က္လွမ္းၾကည့္မိလိုက္သည္။ လူ႐ြယ္၏မ်က္လံုးမ်ားသည္ ၾကယ္ေရာင္ေအာက္တြင္ တဖ်တ္ ဖ်တ္ လက္ပေနခဲ့ေလတာကို ေတြ႔လိုက္ရ၏။

သူ႔အၾကည့္ေၾကာင့္ထင္၏။ လူ႐ြယ္က ၿပံဳးခ်ိဳေသာမ်က္ႏွာထားျဖင့္ စကားတစ္ခြန္းကို ခပ္သြက္သြက္ဆိုသည္။

“ထားပါေတာ့ဗ်ာ....၊ က်ဳပ္ကလူေတြအေတြးမွား အျမင္မွားျဖစ္ေနၾကမွာစိုးလို႔...၊ အဲ့သလိုမ်ိဳးေတြကိုလည္း ျမင္ရရင္ မေနႏိုင္တဲ့အက်င့္႐ွိလို႔ပါ....။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီလမ္းမွာခင္ဗ်ားနဲ႔အတူတူခရီးသြားေဖာ္ျဖစ္ရမွာကို ေတာ့၀မ္းသာမိပါတယ္...။ ေနပါဦး....ခင္ဗ်ားလည္း ပြဲေတာ္ဆီကို သြားမွာပဲမဟုတ္လား”.....

“ဟုတ္ပါတယ္”.....

ခပ္တိုးတိုးျပန္ေျဖရင္း ေျခတစ္လွမ္း သူစတင္လွမ္းလိုက္မိခဲ့ေတာ့သည္။ ထိုအခါ လူ႐ြယ္ကလည္း သူ႔နံေဘး နားမွေန လိုက္ပါယွဥ္တြဲေလွ်ာက္ေနခဲ့ေတာ့၏။ လူ႐ြယ့္ကို ငဲ့ေစာင္းကာတစ္ခ်က္ၾကည့္မိရင္း သူ႔စိတ္ထဲ ေတြးမိလိုက္သည္။ “အမ်ားကို စိတ္ခ်မ္းသာေစခ်င္ရင္ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ ေနတတ္ရမည္၊ အမ်ားကို ေကာင္းေစခ်င္လွ်င္ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ေကာင္းေအာင္အရင္ေနထိုင္က်င့္ႀကံရမည္”.....ဆိုေသာ သ ေဘာတရားတစ္ခုကိုသာျဖစ္ပါ၏။ ထို႔ထက္ပိုစြာ......သူဆက္မေတြးတတ္ေတာ့ပါ။

တိတ္ဆိတ္ျခင္းက သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ၾကားတြင္ တခဏမွ်ႀကီးစိုးသြားခဲ့၏။ တစ္ဦးအသက္႐ွဴသံကိုပင္ တစ္ဦး က ျပန္ၾကားေနရပါသည္။ အတန္ၾကာေတာ့ လူ႐ြယ္က စကားစဆို၏။

“တစ္ကယ္ေတာ့ ပြဲေတာ္မွာႏႊဲေပ်ာ္ရမဲ့အရသာဟာ ဘာလည္းဆိုတာ က်ဳပ္သိပ္သိခ်င္လွတယ္ဗ်ာ။ ဘာျဖစ္ လို႔လည္းဆိုေတာ့ က်ဳပ္သူငယ္ခ်င္းအေတာ္မ်ားမ်ားကေျပာၾကတယ္၊ က်ဳပ္သာပြဲေတာ္ထဲကို ေရာက္သြားရင္ အရင္ေရာက္ႏွင့္ေနတဲ့သူေတြအကုန္လံုး ငုပ္လွ်ိဳးသြားႏိုင္တယ္တဲ့ေလ။ ၿပီးေတာ့ က်ဳပ္ကိုယ္က်ဳပ္လည္း ယံု ၾကည္မႈအျပည့္အ၀႐ွိတယ္ဗ်။ ဒီမွာၾကည့္ပါလား က်ဳပ္၀တ္ထားတဲ့ ၀တ္႐ံုကို၊ ဘယ္ေလာက္မ်ား ခမ္းနား လိုက္သလဲလို႔”......

ေျပာေျပာဆိုဆိုျဖင့္ လူ႐ြယ္က သူ႔ခႏၶာကိုယ္ကို တစ္ပတ္လွည့္ျပ၏။ ဟုတ္သည္၊ လူ႐ြယ္ေျပာသလိုပင္၀တ္ ႐ံုက ဆန္းျပားလွေခ်၏။ အေရာင္ေသြးစံု ေက်ာက္သံပတၱျမားတို႔သည္ ေအာက္ခံဖ်င္စေပၚတြင္ သူ႔ေနရာ ႏွင့္သူ လွပစြာလက္ဖ်ာေနခဲ့ၾက၏။ ေအာက္ခံဖ်င္စမွာလည္း ျမင္႐ံုျဖင့္အမ်ိဳးအစားေကာင္းၿပီး အဖိုးထိုက္ တန္ပံုေပၚ လြင္ေနခဲ့ေသးပါသည္။ ပံုစံမွာလည္း အမ်ားသူငါတို႔ႏွင့္မတူ..။ အေတာ္ပင္ ခပ္ဆန္းဆန္း ႏိုင္လြန္း လွ၏။

“ဟုတ္ပဗ်ာ....။ တယ္ဟုတ္တဲ့ ၀တ္႐ံုပဲဗ်”.....

အံ့ၾသစြာျဖင့္ သူခ်ီးမြမ္းမိလိုက္သည္။ သူ႔စကားေၾကာင့္ လူ႐ြယ္ကေက်နပ္ၫႊတ္ႏူးစြာၿပံဳးရင္း သူ႔ကိုေမးေလ ၏။

“ခင္ဗ်ားကေရာ ဘာလုပ္ဖို႔ပြဲေတာ္ကို သြားခ်င္ရတာလဲဗ်”....

“က်ဳပ္ကေတာ့ ပြဲေတာ္မွာတီးမႈတ္ၾကမယ့္ဂီတသံစဥ္ေတြကို ေသခ်ာနားေထာင္ၾကည့္ခ်င္လို႔ရယ္၊ ေနာက္ၿပီး အဲ့ဒီသံစဥ္ေတြကိုမွတ္သားခဲ့ၿပီး ဒီကအျပန္မွာ ပြဲေတာ္ကိုေရာက္ေအာင္မလာႏိုင္ၾကသူေတြကိုျပန္တီးျပခ်င္မိ လို႔ရယ္...စတာေတြအတြက္ သက္သက္ပါပဲဗ်ာ..။ ဂီတဆိုတာ လူေတြရဲ႕ႏွလံုးအိမ္ထဲမွာ သိသိသာသာေရာ မသိမသာေရာ စိမ့္၀င္နစ္ျမဳပ္ေနတတ္တဲ့အရာတစ္ခုမို႔ပဲေလဗ်ာ”......

“အင္း.....ေကာင္းပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ သူတို႔ကိုယ္တိုင္လာဖို႔ႀကိဳးစားသင့္တယ္လို႔ ခင္ဗ်ားမထင္ဘူးလား။ အဲ့ဒါမွ အျပည့္အ၀ခံစားႏိုင္ၾကရမွာေပါ့”......

ႏႈတ္ခမ္းကို မခိုးမခန္႔ၿပံဳးလွ်က္ လူ႐ြယ္ကေျပာသည္။ သူေခါင္းၿငိမ့္ျပလိုက္ရင္း.....

“ဟုတ္ေတာ့ ဟုတ္ပါတယ္ဗ်ာ....၊ ဒါေပမယ့္ အားလံုးက ပြဲေတာ္ကိုလာဖို႔အဆင္မေျပႏိုင္ခဲ့ၾကေသးဘူးေလ။ လူတိုင္းဟာ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ႐ွင္သန္ေနရတာဆိုေတာ့”.....

“ဒါလည္း ဟုတ္တာပဲ။ ဒါေပမယ့္ ခင္ဗ်ားပံုစံကလည္း ပြဲေတာ္ကိုမေရာက္ေသးခင္တစ္ခုခုျဖစ္သြားႏိုင္တဲ့ ပံုစံမ်ိဳးနဲ႔....။ က်ဳပ္လိုလန္းလန္းဆန္းဆန္း႐ွိေနသင့္တယ္ထင္တယ္”.....

“က်ဳပ္ေျခလွမ္းေတြ ေ႐ြ႕လ်ားေနသေ႐ြ႕ေတာ့ ပြဲေတာ္ဆီကိုေရာက္ဖို႔ အခြင့္အေရး႐ွိပါေသးတယ္”...

စကားအဆံုးတြင္ သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ကို ခပ္ေငြ႔ေငြ႔သာ သူခ်မိလိုက္၏။ ထို႔ေနာက္ သူတို႔ဆက္ေလွ်ာက္ျဖစ္ခဲ့ ၾကသည္။ ေ၀းကြာလြန္းေနဆဲျဖစ္ေသာရပ္၀န္း႐ွိ ပြဲေတာ္ဆီမွ ဂီတသံစဥ္မ်ားကိုလည္း ေလအသင့္တြင္ ရံဖန္ ရံခါ ၾကားေနခဲ့ရျပန္ေသး၏။ အတူတူေလွ်ာက္ေနရင္းမွပင္ ထိုလူ႐ြယ္သည္ အေတာ္စကားေျပာႏိုင္ေၾကာင္း သူ သိခဲ့ရေလေတာ့သည္။ သို႔ေသာ္ ပ်င္းရိညည္းေငြ႔ဖြယ္ေကာင္းေသာ ဒီခရီးလမ္းတြင္ သူ႔ကိုအေဖာ္လုပ္ ကာ စကားေျပာေပးေနခဲ့သည့္ထိုလူ႐ြယ္ကို သူ႔ဘက္ကေနၿပီး ေက်းဇူးပင္က်ိတ္ကာတင္ေနမိခဲ့ေသး၏။

ထိုလူ႐ြယ္ေျပာေသာစကားမ်ားထဲတြင္ အာကာသအေၾကာင္းလည္းပါသည္။ လူမ်ိဳးတို႔၏ ကိုးကြယ္ယံုၾကည္မႈ သမိုင္းေၾကာင္းမ်ားလည္းပါ၏။ ထို႔အတူ....အဆင့္ဆင့္ေျပာင္းလဲလာေသာ ယဥ္ေက်းမႈေရစီးေၾကာင္းမွ သည္ သိပၸံပညာႏွင့္ အႏုပညာဆိုင္ရာဆင့္ကဲတိုးတက္ေျပာင္းလဲလာမႈမ်ားအထိ အေတာ္ပင္စံုလင္လြန္းလွ သည္။ အေၾကာင္းအရာပိုင္းအေတာ္စံုသလို သူ႔အတြက္လည္း ဗဟုသုတျဖစ္ေစေသာစကားမ်ားမို႔ အာ႐ံု စိုက္ကာ သူနားေထာင္ေနမိခဲ့လိုက္သည္။ ထိုကဲ့သို႔ ဗဟုသုတႂကြယ္၀သူတစ္ေယာက္ႏွင့္ တစ္ခရီးတည္း သြားရျခင္းမွာ လမ္းခရီးတြင္ သူ႔အတြက္အေထာက္အပံ့ေကာင္းျဖစ္ေစႏိုင္မည္ဟုလည္း ယံုၾကည္စိတ္ခ်မိခဲ့ ေသး၏။

~~~~~@@@~~~~~


သည္ ပိုမိုနက္႐ႈိင္းလာခဲ့ေလေသာအခါ ၾကယ္ေရာင္တို႔သည္ ပိုမိုေတာက္ပစြာျဖင့္ လင္းလက္လာခဲ့ ၾကရေလေတာ့သည္။ ေႂကြျခင္းရဲ႕အစက ေ၀ျခင္းပဲလား....၊ ဒါမွမဟုတ္ အတူတူပဲလား။ ျမင္ျမင္ကရာ ရန္ သူေတြမမွတ္လိုက္ပါနဲ႔ကြယ္...။ သံေခါင္းစြပ္လူသားေတြမွာ ႏွလံုးသားတစ္စံု႐ွိတာေသခ်ာပါရဲ႕....။ ခရီးပန္း လာသူမ်ားအတြက္ ႏွင္းဆီတစ္ပြင့္လက္ေဆာင္ေပးခဲ့ပါရေစ...။ အနီရဲရဲေလးဆိုရင္ေတာ့ ေကာင္းမယ္...။ တိမ္စိုင္နဲ႔ မိုးသားေတြက အတူတူပဲလား..၊ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သစၥာေတာ္တံဆိပ္ခတ္ႏွိပ္ထားတဲ့ အျပာေရာင္ ေက်ာက္တံုးေလး တစ္ခုကိုုေတာ့ ငါ့ေျမပံုမွာထားရစ္ခဲ့မိခ်င္ပါရဲ႕....။

~~~~~@@@~~~~~

သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ခရီးႏွင္ေနခဲ့ေလသည္မွာ အေတာ္ခရီးေပါက္ခဲ့ေလၿပီျဖစ္၏။ တစ္ေနရာအေရာက္တြင္ လမ္းနံေဘးဆီမွ စမ္းေခ်ာင္းေလးတစ္ခုကို ႏွစ္ေယာက္သားျမင္ေတြ႔လိုက္ရသည္။ စမ္းေခ်ာင္းကေလးမွာ ေတာင္ေစာင္းနံရံဆီမွေနၿပီး သြယ္တန္းစီးက်ေနခဲ့တာျဖစ္၏။ ေမာလည္းေမာ....၊ ဆာလည္း ဆာေလာင္ ေနခဲ့ၾကၿပီမို႔ ထိုေနရာေလးတြင္ခရီးတစ္ေထာက္နားၾကရန္ ႏွစ္ဦးသားစိတ္တူကိုယ္တူ ဆံုးျဖတ္မိလိုက္ၾက သည္။

ထို႔ေၾကာင့္စမ္းေခ်ာင္းကေလးနံေဘးတြင္ သူတို႔၏အထုပ္အပိုးမ်ားကိုခ်ကာ ခဏတာအေမာေျဖလိုက္မိၾက၏ ။ ေနာက္ စမ္းေခ်ာင္းကေလးရဲ႕အစပ္ေရတိမ္တိမ္ေနရာေလးဆီကိုသြားကာ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦးမနီးမေ၀းအေန အထားျဖင့္ ကိုယ္စီ ကိုယ္လက္သန္႔စင္မိၾကေလေတာ့သည္။ စမ္းေခ်ာင္းကေလးရဲ႕မ်က္ႏွာျပင္က ၾကယ္အ လင္းေရာင္ေအာက္တြင္ ေငြေရာက္လက္ေနခဲ့ရသလိုလိုပင္....။

“၀ါးးးး........အခုမွပဲ လန္းဆန္းသြားေတာ့တယ္”.....

အားရေက်နပ္စြာေအာ္လိုက္ေသာ လူ႐ြယ့္အသံေၾကာင့္ မ်က္ႏွာသစ္ေနရာမွ သူလွမ္းၾကည့္မိလိုက္သည္။ လူသူကင္း႐ွင္းေသာေနရာမို႔ လူ႐ြယ္ကစိတ္လြတ္ကိုယ္လြတ္ ကိုယ္လက္သန္႔စင္ေနခဲ့သည္ထင္၏။ ေစာေစာ က၀တ္ထားေသာ အဖိုးတန္၀တ္႐ံုကိုပင္ ေပါင္လယ္ေလာက္အထိမတင္ထားကာ အားရပါးရကိုယ္လက္သန္႔ စင္ေနခဲ့တာကို သူေတြ႔လိုက္ရတာမို႔ျဖစ္သည္။ သူကိုယ္တိုင္လည္း စိတ္တိုင္းက် ကိုယ္လက္သန္႔စင္လိုက္မိ ရတာမို႔ စိတ္ေက်နပ္စြာျဖင့္ အနီးမွ လူ႐ြယ္ကိုေငးေမာၾကည့္ေနမိခဲ့လိုက္၏။ ၾကယ္ေရာင္ေအာက္တြင္ လူ ႐ြယ္ကေတာ့ အားရပါးရ ကိုယ္လက္သန္႔စင္ေနခဲ့ဆဲ...။

ၾကည့္ေနရင္း သူ႔ရင္ထဲတြင္ ဟင္ခ,နဲ တစ္ခ်က္ျမည္တမ္းသြားရသည္။ အျခားေၾကာင့္ေတာ့မဟုတ္.....၊ ထို လူ႐ြယ္၏ ညာဖက္ေျခေထာက္၊ ဒူးေကာက္ခြက္ေနရာတြင္ ႀကီးမားေသာအနာအိုင္းႀကီးတစ္ခုကို ေတြ႔လိုက္ ရတာမို႔ပဲျဖစ္၏။ အနာမွာႀကီးမား႐ံုပင္မကေသးပါ၊ ပိုးေလာက္လန္းမ်ားပင္ တြယ္ကပ္စ,ျပဳေနခဲ့ရေလၿပီ။ ဒါဆို ပြဲေတာ္အတြင္းသို႔ ထိုလူ႐ြယ္၀င္ခြင့္မရနိုင္တာေသခ်ာခဲ့ေလၿပီ။ မသြားသင့္တာ......ေသခ်ာေနခဲ့ေလၿပီ။ ဘာ ရယ္ေၾကာင့္မွေတာ့မဟုတ္၊ ပြဲေတာ္တြင္ အနာေရာဂါျဖစ္တည္ခံစားေနရသူမ်ားအား ၀င္ခြင့္မျပဳပါ။ အျခား ေသာ သူမ်ားအားကူးစက္ေစမွာကို ပြဲေတာ္စီစဥ္သူမ်ားက စိုးရိမ္လို႔သာျဖစ္သည္ဟု သူၾကားဖူးထားသည္။

ထို႔အတြက္ ပြဲေတာ္အ၀င္အ၀တြင္ ကိုယ္တိုင္အနာေရာဂါမ႐ွိပါဟု ႐ိုးသားစြာ၀န္ခံၿပီးမွ ပြဲေတာ္အတြင္းသို႔ လူ တိုင္း၀င္ၾကရသည္။ လွန္ေလွာမစစ္ေဆးၾကပါ။ သို႔ေသာ္ ႐ိုးသားစြာ၊ ထို႔ထက္ပိုၿပီး အလြန္႐ိုးေျဖာင့္စြာ ၀န္ခံ ၾကရမည္ျဖစ္၏။ ဒါဆိုရင္ ဒီလူ႐ြယ္ဟာ အနာႀကီး႐ွိရဲ႕သားနဲ႔ ဘာ့ေၾကာင့္မ်ားပြဲေတာ္ကိုလာခဲ့ရပါသလဲဟု သူ ဇေ၀ဇ၀ါႏိုင္စြာေတြးမိရင္း ေငးငိုင္စြာၾကည့္ေနမိဆဲ.....။

ထိုစဥ္ ႐ုတ္တရက္ဆိုသလို သူ႔ဘက္သို႔ လူ႐ြယ့္မ်က္ႏွာက လွည့္လာသည္။ ေတြေ၀ကာမွင္တက္မိသလို ႐ွိေနေသာသူ႔ကိုၾကည့္ရင္း လူ႐ြယ္က.........ဘာသာျပန္သတိထားမိသြားသလို သူ႔၀တ္႐ံုကိုဆြဲခ်လိုက္၏။ ထို႔ ေနာက္ သူ႔အနီးဆီသို႔ စိမ္းခက္ေသာမ်က္၀န္းမ်ားျဖင့္ၾကည့္ရင္း တိုးကပ္လာသည္။ လူ႐ြယ္၏ေျခအေ႐ြ႕ ေၾကာင့္ စမ္းေရမ်ားေဘာင္ဘင္ခတ္သြားသံကိုပင္ နားထဲၾကားလိုက္ရ၏။ လူ႐ြယ္သူ႔ကိုဘာမ်ား လုပ္မလို႔လဲ ဟု အလွ်င္အျမန္ေတြးေတာမိလိုက္သည္။ လူ႐ြယ္၏မ်က္၀န္းမ်ားထဲတြင္ ႐ုတ္ခ်ည္းဆိုသလိုေျပာင္းလဲယွက္ သန္းလာေနခဲ့ေသာအရိပ္အေငြ႔မ်ားက ေျမေခြးတစ္ေကာင္ရဲ႕လက္သည္းမ်ားလိုပင္။ ရင္တြင္းမွ သူတီးတိုး ဆိုမိလိုက္ျပန္၏။ “မင္းမ႐ိုးသားတဲ့နည္းနဲ႔ ပြဲေတာ္ကို မသြားသင့္ဘူး” ဟု။ သို႔ေသာ္ သူ႔ႏႈတ္ဖ်ားမွေနၿပီး အသံ တို႔က ထြက္က်မလာခဲ့။ စိတ္လႈပ္႐ွားျခင္းႀကီးစြာျဖင့္ သူေနာက္သို႔ ေျခတစ္လွမ္းဆုတ္လိုက္မိခဲ့၏။

သို႔ေသာ္ ေျခက်င္း၀တ္သာသာျမဳပ္ေနခဲ့ေလေသာ စမ္းေရအတြင္းမွသူ႔ေျခဖ၀ါးမ်ားက ေရၫႇိမ်ားျဖင့္ ေခ်ာ မြတ္ေနခဲ့ေသာေက်ာက္ခဲတစ္လံုးကို သတိမျပဳမိစြာျဖင့္ မိမိရရတက္နင္းမိသြားသည္။ သူဟန္ခ်က္ ပ်က္သြား ရ၏။ ထို႔အျပင္ ေရထဲတြင္ လဲၿပိဳက်သြားေတာ့မလိုျဖစ္သြားသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အေယာင္ေယာင္ အမွားမွား ႏိုင္လွစြာျဖင့္ ေ႐ွ႕သို႔ငိုက္စြာလဲၿပိဳခါနီးတြင္ အနီးကိုေရာက္လာေနၿပီျဖစ္ေသာ လူ႐ြယ္၏အက်ႌစကို အမွတ္မ ထင္လွမ္းကာဖမ္းဆုပ္မိလိုက္၏။

အခ်ိန္တိုအတြင္းမွာပင္ သူ႔ဟန္ခ်က္ကိုထိန္းခ်ဳပ္သြားႏိုင္ခဲ့ရသည္။ သူလဲက်မသြားခဲ့။ သို႔ေသာ္ ၿဗိခနဲေနသည့္ အ၀တ္စၿပဲ႐ွသံတစ္ခုႏွင့္အတူ သူ႔လက္ထဲတြင္ တစ္စံုတရာကိုဖမ္းဆုပ္ ကပ္ပါလာေစခဲ့၏။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ပတ္၀န္းက်င္တြင္ စမ္းေရမ်ား၏ ေဘာင္ဘင္ခတ္သံက ခပ္အုပ္အုပ္ထြက္ေပၚသြားခဲ့ရေသးသည္။

“လာ.....လာ....။ ခင္ဗ်ားကိုၾကည့္ရတာ အားနည္းေနသလိုပဲ။ ကုန္းေပၚတက္ၿပီး အနားယူလိုက္ပါဦး”....

ခ်ိဳသာစြာေျပာလိုက္ေသာ လူ႐ြယ့္ေလသံေၾကာင့္ သူ႔စိတ္ထဲတြင္ အံ့ၾသသြားမိခဲ့၏။ အေယာင္ေယာင္ အမွားမွားျဖင့္ လူ႐ြယ့္ကို သူေမာ့ၾကည့္မိလိုက္ေတာ့ လူ႐ြယ့္မ်က္ႏွာက ၿပံဳးခ်ိဳျမလွ်က္၊ ဂ႐ုဏာရိပ္ပင္ ယွက္သန္းေနခဲ့ေသးသလိုလို။ ဒါဆို ေစာေစာက သူအျမင္မွားျခင္းပဲလား..။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူ႔စိတ္ေတြ ဇေ၀ ဇ၀ါႏိုင္သြားခဲ့ရသည္။

လူ႐ြယ္ေျပာသလို ေရစပ္႐ွိကုန္းေပၚသို႔ သူတက္ခဲ့လိုက္သည္။ လူ႐ြယ္က ေဘးမွေနၿပီး ေဖးမခ်င္ဟန္ပင္ျပဳခဲ့ ေသး၏။ သို႔ေသာ္ သူလက္ကာျပလိုက္မိသည္။ ထို႔ေနာက္ ေျမေပၚတြင္ အသာထိုင္ခ်ရင္း ေတာင္းပန္စကား တစ္ခြန္းကို သူခပ္တိုးတိုးေျပာလိုက္၏။

“က်ဳပ္ေၾကာင့္ ခင္ဗ်ားရဲ႕၀တ္႐ံုအနား စုတ္ၿပဲသြားရၿပီ...၊ အမ်ားႀကီး၀မ္းနည္းစြာ ေတာင္းပန္ပါတယ္ ခင္ဗ်ာ”...

“ရပါတယ္.....မေတာ္တဆပဲဟာကိုဗ်ာ”......

ဘာမွအေရးမႀကီးေသာဟန္၊ သေဘာထားႀကီးသံစြက္လွ်က္ လူ႐ြယ္ကေျပာသည္။ ေျပာၿပီး လူရြယ္က သူႏွင့္ ခပ္လွမ္းလွမ္း႐ွိရသို႔သြားကာ သူ႔စားေသာက္စရာမ်ားကို ထုတ္ယူေနခဲ့ေလေတာ့သည္။ သူစိတ္သက္သာရာ ရသြားမိ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ သက္ျပင္းတစ္ခ်က္မႈတ္ထုတ္လိုက္ရင္း လက္ထဲမွ အ၀တ္ၿပဲစကို ျဖန္႔ၾကည့္မိလိုက္ သည္။ သူထပ္မံအံ့ၾသသြားမိျပန္၏။ ေစာေစာက သူထင္ေနခဲ့သလို လူ႐ြယ္၏၀တ္႐ံုမွဖ်င္စမွာ အေကာင္းစား ၊ အဖိုးထိုက္တန္သည့္ အမ်ိဳးအစားမဟုတ္တာမို႔ပင္ျဖစ္သည္။ အညံ့စား၊ ေဆးဆိုးပန္း႐ိုက္ဖ်င္ ထည္တစ္ခုမွ် ပင္။ ထို႔အတူ ဖ်င္စေပၚမွေက်ာက္သံပတၱျမားတို႔သည္လည္း...သူထင္ထားခဲ့သလိုအဖိုးထိုက္ တြင္းထြက္ရတ နာအစစ္မ်ားမဟုတ္ခဲ့ေလၾက။ ပုလင္းကြဲမ်ားကိုေသြးကာ...အေရာင္ဆိုးထားခဲ့ေသာ ေက်ာက္မ်က္႐ြဲအတု မ်ားပင္ ျဖစ္ေနခဲ့တာကို သူေသေသခ်ာခ်ာသိလိုက္ရျပန္သည္။ ဒါဆို ဒီလူ႐ြယ္ဟာ မ႐ွိတာကို ႐ွိဟန္ေဆာင္ ေနခဲ့သူ တစ္ေယာက္ေပါ့...ဟု စိတ္မသက္သာစြာေတြးလိုက္မိ၏။ ေလာကမွာ ဟန္ေဆာင္သူေတြဟာ ၾကာ ႐ွည္မခံတတ္တာ၊ အဲ့ဒီလိုလူေတြအတြက္ ေနရာမ်ားမ်ားစားစား မ႐ွိခဲ့တာကို......... မင္းသိေစခ်င္လွပါတယ္ ကြယ္...။

အေတြးမ်ားကို သူရပ္တန္႔ပစ္လိုက္မိသည္။ ေနာက္ အိတ္ထဲမွ စားစရာမ်ားကိုဖြင့္မိေတာ့ လူ႐ြယ္က သူ႔အ နားဆီသို႔ ေလွ်ာက္လာကာ...

“အဖိုးႀကီး...ေပါင္မုန္႔႐ွိရင္ နည္းနည္းမွ်ပါဦးလားခင္ဗ်ာ...၊ က်ဳပ္ယူလာတာနဲ႔ မေလာက္ငလို႔ဗ်”......

“ရပါတယ္...။ ဒီမွာ လာယူပါ မိတ္ေဆြ”....

အိတ္အေဟာင္းေလးထဲမွ ေပါင္မုန္႔ၾကမ္းတစ္လံုးကိုထုတ္ယူကာ သူကမ္းေပးလိုက္ေတာ့ လူ႐ြယ္က လွမ္းယူ ရင္း....

“ခင္ဗ်ားဟာကလည္း ေပါင္မုန္႔အၾကမ္းႀကီးပါလားဗ်....၊ ေအးေပါ့ေလ... က်ဳပ္က ေပါင္မုန္႔အၾကမ္းဆို မစား ခဲ့ေပမယ့္လည္း အခုေတာ့ ႐ွိတာနဲ႔မတင္းတိမ္ႏိုင္လို႔ ဒါကိုပဲ ေလြးရေတာ့မွာပါပဲ”....

သူေခါင္းၿငိမ့္ျပလိုက္မိသည္။ ထို႔ေနာက္ စားစရာမ်ားကို ခပ္သုတ္သုတ္စားရင္း ခရီးဆက္ရန္ျပင္ဆင္မိခဲ့ၾက ေလေတာ့၏။

~~~~~@@@~~~~~

အာ႐ံုဦးဆီသို႔ ခ်ဥ္းကပ္လာေသာအခါ....... ျမဴႏွင္းတို႔သည္ပိုမိုထူထပ္စြာ က်ဆင္းလာခဲ့ေလေတာ့သည္။ ၾကယ္ေရာင္တို႔သည္လည္း ပိုမိုရင့္က်က္စြာလင္းဖ်ာလာခဲ့ၾကေလေတာ့သည္။ ေပးျခင္းယူျခင္း သီအိုရီေတြ ကိုပို႔ခ်မဲ့သင္တန္းတစ္ခု ဘယ္ေန႔ရက္ခ်ိန္ခါမွာ ဖြင့္လာမွာလဲ....။ လက္တစ္စံုေအးစက္ေနရျခင္းဟာ ေသြး ေၾကာမႊာေလးေတြရဲ႕ အလုပ္မလုပ္ျခင္းေၾကာင့္လား ျပင္ပရာသီဥတုေၾကာင့္လား.။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ထီးေဆာင္း တတ္ဖို႔ ငါအားထုတ္ရဦးမယ္....။ ဖိနပ္ေပါက္တယ္ဆိုၿပီး ငိုေနမယ့္အစား....အဲ့ဒီဖိနပ္ကို အရင္ခၽြတ္ပစ္လိုက္ တာက ပိုသက္သာရာရေစလိမ့္မလားကြယ္...။ ေလေျပေတြနမ္းမွာစိုး႐ြံ႕ရင္ေတာ့ မင္းအိမ္ထဲကေန အျပင္မ ထြက္လိုက္ပါနဲ႔ေတာ့.....။

~~~~~@@@~~~~~

သူတို႔ဆက္ေလွ်ာက္ေနခဲ့မိၾကသည္။ လမ္းက တျဖည္းျဖည္းမတ္ေစာက္လာခဲ့ေခ်ၿပီ။ ထို႔အတူ ပိုမိုစြာပင္ က်ဥ္းေျမာင္းလာခဲ့သလိုလို။ ေလေတြကေတာ့.......တဟူးဟူးတိုက္ခတ္ေနခဲ့ၾကေလ၏။ ထို႔အတူ လူ႐ြယ္က လည္း ေစာေစာကလိုပင္ စကားေတြ႐ႊန္း႐ႊန္းေ၀ေအာင္ဆိုေနဆဲ။ သို႔ေသာ္ သူ႔စိတ္ထဲတြင္ေတာ့ လူ႐ြယ္၏ ၀တ္႐ံုမွ ဖ်င္စ၊ ေက်ာက္မ်က္႐ြဲအတုမ်ားႏွင့္အတူ ဒူးေကာက္ခြက္ေနရာမွ အနာအိုင္းႀကီးအေၾကာင္းတို႔ကို ခ ဏခဏ ေတြးေနမိခဲ့သည္။ ေတြးရင္း ေစာေစာကအမႈမဲ့အမွတ္မဲ့စြာ နားေထာင္ေနခဲ့မိေသာ လူ႐ြယ္၏စ ကားမ်ားကိုလည္း ပိုမိုဂ႐ုစိုက္စြာ နားေထာင္မိလာေလေတာ့၏။ ထိုအခါတြင္ သူေရးေတးေတးသိလိုက္ရ တာကေတာ့ လူ႐ြယ္၏ေျပာစကားမ်ားသည္ အဆီအေငၚမတည့္စြာျဖင့္ ေ႐ွ႕ေနာက္မညီျဖစ္ေနခဲ့ၾကမွန္းပင္။

“ကိုယ့္အလုပ္ ကိုယ္လုပ္”....

သူ႔ကိုယ္တြင္းမွ သတိေပးသံကို ျပန္ၾကားရေတာ့ ႐ွက္ၿပံဳးၿပံဳးမိလိုက္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ လူ႐ြယ့္ေဘးမွ တိတ္တ ဆိတ္လိုက္ပါေလွ်ာက္လွမ္းေနခဲ့လိုက္၏။ ေတာင္ေစာင္းတစ္ခုအေကြ႕ လမ္းက်ဥ္းေလးအေရာက္တြင္ ႐ုတ္ တရက္ဆိုသလို လူ႐ြယ္ကရပ္တန္႔လိုက္ၿပီး သူ႔ကိုေခၚသည္။

“အဖိုးႀကီး”....

သူလည္း ေျခစံုရပ္တန္႔လိုက္ၿပီး လူ႐ြယ့္ကို မ်က္လံုးျဖင့္ျပန္ထူးရင္း ၾကည့္လိုက္မိ၏။

“ခင္ဗ်ားကို တစ္ခုေျပာခ်င္တယ္....၊ က်ဳပ္မွာ အနာအိုင္းႀကီး႐ွိတဲ့ကိစၥကို ပြဲေတာ္ေရာက္ရင္ ဘယ္သူ႔ကိုမွ ေျပာမျပဖို႔ပါပဲ”.....

သူေခါင္းၿငိမ့္ျပလိုက္မိ၏။ စိတ္ထဲမွေနလည္း မင္းရဲ႕၀တ္႐ံုဟာ တန္ဖိုးမ႐ွိတဲ့အေပါစားေတြနဲ႔ ဖြဲ႔စည္းထား တယ္ဆိုတာကိုလည္း ငါဘယ္သူ႔ကိုမွ ေျပာျဖစ္မွာမဟုတ္ပါဘူး...ဟု ဆက္ေျပာမိလိုက္သည္။ လူ႐ြယ္က စိတ္ေက်နပ္သြားသလိုျဖင့္ သူ႔ကို တစ္ခ်က္ၾကည့္ရင္း ၿပံဳးျပသည္။ သူလည္းျပန္ၿပံဳးျပလိုက္မိ၏။ ထို႔ေနာက္ သူတို႔ဆက္ ေလွ်ာက္မိခဲ့ၾက၏။

လမ္းမ်ားသည္ တျဖည္းျဖည္းျဖင့္ ပိုမိုစြာက်ဥ္းေျမာင္းလာသည္ထင္ရ၏။ ေတာင္ထိပ္ဖ်ား႐ွိ ပြဲေတာ္ဆီမွ ဂီတ သံစဥ္မ်ားကိုလည္း ပိုမိုပီျပင္စြာၾကားလာရသလိုပင္....။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ေျခလွမ္းေတြအနည္းငယ္ပိုမို သြက္လက္လာသလိုျဖစ္လာသည္။

ထိုစဥ္ ျမဴႏွင္းမ်ားရိပ္ခနဲ ၿပိဳဆင္းလာခ်ိန္တခဏတြင္ သူ႔ေနာက္ေက်ာဖက္ဆီမွ ဆစ္ခနဲနာက်င္သြား၏။ အံ့ၾသ စြာျဖင့္ သူလွည့္ၾကည့္မိေတာ့ လူ႐ြယ္၏လက္ထဲတြင္ ေသြးစြန္းေနခဲ့ေလေသာ ဓားေျမာင္တစ္ေခ်ာင္း က သူ႔ကို ေအးစက္စြာၿပံဳးျပေနခဲ့ေလသည္။ သူ႔အျမင္ေတြပိုမို ေ၀၀ါးသြားသည္။ ဒူးေခါင္းမ်ားေခြၫႊတ္စြာ ၿပိဳက်လုဆဲဆဲ လူ႐ြယ္၏ မခိုးမခန္႔ရယ္သံကို ခပ္သဲ့သဲ့ၾကားလိုက္ရျပန္သည္။

“ခင္ဗ်ားကို က်ဳပ္မယံုဘူး....။ ပြဲေတာ္မွာက်ဳပ္ကို အခ်ိန္မေ႐ြးဒုကၡေပးႏိုင္တဲ့ခင္ဗ်ားကို ဒီလိုနည္းနဲ႔မွ ေနာက္ ေက်ာကို ဓားနဲ႔ထိုးမသတ္ရင္မျဖစ္ဘူး....၊ ခင္ဗ်ားက က်ဳပ္အေၾကာင္းေတြ”.....

သူဆက္နားေထာင္ႏိုင္စြမ္းမ႐ွိေတာ့....။ တစ္ကယ္ဆို မင္းအေၾကာင္းေတြဟာ..လူေတြကို စိတ္ညစ္ညဴး သြားေစႏိုင္တာမို႔ ငါဘယ္သူ႔ကိုမွ မေျပာျပဖို႔ ဆံုးျဖတ္ထားသူပါကြယ္...။ သူ႔မ်က္လံုးေတြပိုမိုျပာေ၀လာ သည္။ ေျမႀကီးေပၚသို႔ သူလဲက်မသြားခင္ လူ႐ြယ္၏ ရယ္သံသဲ့သဲ့ကို ၾကားလိုက္ရေသးသည္။ ထို႔အတူ သူႏွင့္ ေ၀းရာဆီသို႔ လွမ္းသြားေသာ လူ႐ြယ္၏ ေျခသံခပ္သဲ့သဲ့...။

ထို႔ေနာက္ သူ႔ေလာကတစ္ခုလံုးအေမွာင္က်သြားသလို႐ွိ၏။

~~~~~@@@~~~~~

ညင္သာေသာ ေလေျပမ်ားတစ္႐ႈိက္နမ္းလိုက္ေသာခဏတာတြင္ သူျပန္ႏိုးထလာခဲ့ရ၏။ ထို႔ေနာက္ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ နားမလည္ႏိုင္စြာျဖင့္ ေမးမိလိုက္သည္။ ငါမေသသြားဘူးလားဟူ၍ပင္။ ဟုတ္သည္။ သူမေသ ခဲ့ပါ။ ေက်ာကုန္းကိုျပန္စမ္းၾကည့္လိုက္မိေတာ့ စုတ္ၿပဲရာတစ္ခုကိုစမ္းမိသည္။ ထိုစုတ္ၿပဲရာကိုျဖစ္ေစခဲ့ေသာ ေနာက္ေက်ာကိုဓားႏွင့္ထိုးသည့္ ဓားခ်က္သည္ သူ႔အသက္ကိုမေသေစႏိုင္ခဲ့ပဲ တစ္ေလွ်ာက္လံုး လူ႐ြယ့္အ ေပၚတြင္ သူထားမိခဲ့သည့္ ယံုၾကည္ျခင္းအလႊာတစ္ခုကိုသာ စုတ္ၿပဲသြားေစခဲ့တာမို႔ပင္ျဖစ္၏။ သူ႔ႏွလံုးသား၀ိ ညာဥ္တစ္စံုကိုေတာ့ျဖင့္ သတ္ပစ္ႏိုင္စြမ္းမ႐ွိခဲ့ပါ...။

လဲက်ေနရာမွ သူထရပ္လိုက္မိသည္။ ထို႔ေနာက္ အသက္ကို ခပ္ျပင္းျပင္းတစ္ခ်က္႐ိႈက္ရင္း သူဆက္ ေလွ်ာက္ဖို႔ျပင္မိသည္။ ေလေျပတို႔သည္ သူ႔ကို နမ္း႐ိႈက္ၾကဆဲ...။ ေရာင္နီဦးသည္ ခ်စ္စဖြယ္ေကာင္းလြန္း လွစြာျဖင့္ သူ႔ကို မခို႔တ႐ို႕ၿပံဳးျပေနခဲ့ၾက၏။ ပတ္၀န္းက်င္တစ္ခိုသည္ ေန႔အလင္းေရာင္တို႔ျဖင့္ လင္းျမစျပဳေန ခဲ့ေခ်ၿပီ။

သူဆက္ေလွ်ာက္လာမိခဲ့သည္။ ရံဖန္ရံခါတြင္ ပြဲေတာ္ဆီမွ ဂီတသံကိုေတာ့ ၾကားေနရဆဲျဖစ္၏။ တစ္ေနရာ အေရာက္တြင္ ေလတိုးေသာေၾကာင့္ လႈပ္ခတ္ေနေသာအရာတစ္ခုကို သူေတြ႔လိုက္ရ၏။ အနီးသို႔ တိုးကပ္ ကာၾကည့္မိေတာ့ ေစာေစာက သူ႔ေနာက္ေက်ာကိုဓားျဖင့္ထိုးကာ ေျပးထြက္သြားေသာ လူ႐ြယ္၏ ၀တ္႐ံုအစ ပင္ျဖစ္ေနခဲ့တာကို ေတြ႔လိုက္ရသည္။ ဒါဆို လူ႐ြယ္ေရာ......ဟု စိတ္ထဲမွတစ္ကိုယ္ရည္ေမးခြန္း ထုတ္မိ လိုက္ဆဲ မ်က္လံုးမ်ားက အနီးမွေျမျပင္ေပၚသို႔ေရာက္သြားသည္။ ေျမႀကီးမ်ားသည္ ေခ်ာက္ကမ္းပါး ဆီသို႔ပဲ့ ေႂကြကာၿပိဳ ဆင္းေနခဲ့တာေတြလိုက္ရသည္။ သူ႔မ်က္၀န္းမ်ားသည္ နက္႐ႈိင္းလွေသာေခ်ာက္ထဲသို႔ ေမွ်ာ္ေငး မိ၏။ ထိုအခါ ေလထဲတြင္ ၀ဲပ်ံေနခဲ့ေလေသာ လင္းတငွက္မ်ားကို အမွတ္မထင္စြာ ေတြ႔လိုက္မိေတာ့သည္။

ထိုစဥ္ အေ၀း႐ွိပြဲေတာ္ဆီမွ ဂီတသံခပ္သဲ့သဲ့ကို သူ႔နားထဲၾကားလိုက္ရျပန္၏။          ။

                                   ~~~~~@@@~~~~~@@@~~~~~@@@~~~~~

=======================================
ပံုေလးကို ဒီေနရာေလးကေန ယူသံုးပါတယ္ခင္ဗ်ာ....။
=======================================
ခ်စ္ျခင္းအားျဖင့္......
ဏီလင္းညိဳ

10 comments:

ညိမ္းႏိုင္ said...

အင္း....ေနာက္ေက်ာကို ထိုးတဲ့ဓားေတြက တခါတရံေတာ့ ယံုျကည္ျခင္းအလြာ
ကိုသာမကဘူး....၊ႏွလံုးသားကိုပါစုတ္ျပဲသြားေစပါတယ္အကိုရာ...။

အိမ့္ခ်မ္းေျမ့ said...

အဖြဲ႔အႏြဲ႔ေတြကို အရမ္းႀကိဳက္ပါတယ္..
ဆိုး၀ါးလွတဲ႔ လူ႔စိတ္ေတြအေၾကာင္းေတြထဲကမွ အေ၀းကပြဲေတာ္ဆီက ဂီတသံေတြနဲ႔ ညေလေျပညွင္းေတြကို ခံစားျဖစ္ေအာင္ ခံစားမိသြားလိုက္ေသးပါတယ္..

ႏွင္းနဲ႔မာယာ said...

ကိုဏီေရ
လူေတြရဲ႔ သဘာဝက ေၾကာက္စရာပဲေနာ္...
အမွန္တရားကို လူမသိေစခ်င္တဲ့သူေတြ....
ဟန္ေဆာင္တတ္သူေတြ....
ေတာ္ေတာ္ဆိုးတာပဲ။

ႏွင္းနဲ႔မာယာ

ေမပယ္လ္ said...

တာရာမင္းေ၀ရဲ႕ ၀တၳဳတုိေလးတစ္ခုကုိ
သြားသတိရမိတယ္

ေခ်ာ(အစိမ္းေရာင္လြင္ျပင္) said...

အဲ
ေမပယ္လ္ေလးနဲ႕ က်ဳပ္နဲ႕ အေတြးတူတယ္
မိညိဳ ရွင္႔ေရးဟန္က တကယ္ဘဲ တာရာမင္းေ၀ကို သတိရသြားမိေစတယ္..
အေရးအဖြဲ႕ေတြ ေကာင္းလြန္းတယ္ေနာ္..
ေပးခ်င္တဲ႔မက္ေဆ႔ေလးလည္း ေကာင္းတယ္ ..
အေ၀းက ဂီတသံကိုနားဆင္ဖို႔ ေပးလိုက္ရတဲ႕ အရင္းအႏွီးက မ်ားလြန္းေနတယ္
မိတ္ေဆြေကာင္းဆိုတဲ႔ အရာေတြ ဆံုးရွံဳးသြားသူကေတာ႕ ကိုယ္႔အတၱနဲ႔ကိုယ္ေပါ႕ေလ...ေပးလိုက္ရတာနဲ႕ သူျပန္ရတာ ထိုက္တန္ရဲ႕လား ျပန္စဥ္းစားစရာပါဘဲ...

ျမစ္က်ဳိးအင္း said...

ျပီးျပည့္စံုတဲ့ ပုိ႔စ္ေလးပါပဲ။
ဆိုလိုရင္းေရာ တင္ျပပံုေရာ ထိမိတယ္။
အေၾကာင္းသိေနေတာ့ ဖတ္ရင္း ေခါင္းတညိတ္ညိတ္ျဖစ္ေန ရတယ္။ ေလာကမွာ ကိုယ့္အမွားကိုယ္ မျမင္နိင္သ၍ မျပင္နိင္သ၍ ဘယ္ေနရာ ေရာက္ေရာက္ အမွားေတြထပ္ျပီး ထပ္ေနမွာပါပဲ။ ေနာက္ထပ္ ခရီးသြားေဖာ္ေတြနဲ႔လည္း ဒီလိုပဲ
ျဖစ္ေနမွာပါပဲ။

ျမေသြးနီ said...

ဒီပို႕စ္ေလးမွာ ယံုၾကည္မွဳလြန္ကဲျခင္း၊ ဟန္ေဆာင္ျခင္း၊ အတၱႀကီးျခင္း၊ မနာလိုစိတ္ရိွျခင္း၊ မုဒိတာမပြားႏိုင္ျခင္း၊
အမွန္တရားကိုစိုးထိတ္ျခင္းရဲ႕ ေနာက္ဆံုးရလာဒ္ကို ပညာသားပါပါ ေဖာ္ျပသြားတာ ထိမိလြန္းလွပါတယ္။
လူအခ်င္းခ်င္း လွည့္ဖ်ားျခင္း ကင္းရွင္းၾကပါေစရွင္..။

~ဏီလင္းညိဳ~ said...

ကိုေမာင္ေလး၊ မေလး၊ မႏွင္း၊ ညီေလးေမပယ္လ္၊ မေခ်ာ၊ ညီမေလး၊ မွ်စ္၊ အစ္မျမေသြး.......စာေလးလာဖတ္ေပးလို႔ ေက်းဇူး.....။

ႀကိဳးစားသြားပါဦးမယ္ခင္ဗ်ာ........း)

ခင္မင္ျခင္းအားျဖင့္......
ဏီလင္းညိဳ

Anonymous said...

လူ႔ေလာကမွာ ျဖစ္ေလ့ျဖစ္ထရွိတဲ့သေဘာကုိ ႏႈိင္းယွဥ္ဖြဲ႔ႏြဲ႔ြဲ႔ထားပုံေလးက ထိထိမိမိရွိလွတယ္။
ခင္တဲ့
ေမ

Anonymous said...

ဖတ္သြားမိတာ ေတြးရင္းနဲ ့ကို တေမ့တေမာ..
ယံုၾကည္ျခင္းအလႊာတစ္ခုကို စုတ္ျပဲသြားေစခဲ့တဲ့
ဓါးခ်က္မ်ိဳးတဲ့လား...ဆားေတာင္ထပ္ခပ္ခ်င္သူေတြ ျမင္ဖူးတယ္။
ေရးထားတာေလး ေတာ္ေတာ္ ထိတယ္ စာေရးသူရွင္...:)
..ခင္မင္ေလးစားလွ်က္..ခင္မာလာေအာင္..:)